What do you think?
Rate this book
Het licht van gevallen sterren
‘Het licht van gevallen sterren’ van Amanda Skenandore vertelt het verhaal van socialite Mirielle West, die als de echtgenote van een bekende acteur gewend is aan een leven vol glitter en glamour. Wanneer er lepra bij haar wordt geconstateerd, moet ze van de ene op de andere dag haar welgestelde leventje verruilen voor een verblijf in Carville, een leprakolonie ver weg van de bewoonde wereld.
Terwijl Mireille eerst nog hoopt dat haar verbanning van tijdelijke aard is, komt ze er al snel achter dat ze eerder een gevangene is dan een patiënt en dat er geen simpele genezing voor haar ziekte bestaat. Om haar verblijf in dit verre oord vol te houden, zal Mirielle haar verwachtingen drastisch moeten bijstellen en bouwen aan een nieuwe gemeenschap met de mensen om zich heen.
Terwijl Mireille eerst nog hoopt dat haar verbanning van tijdelijke aard is, komt ze er al snel achter dat ze eerder een gevangene is dan een patiënt en dat er geen simpele genezing voor haar ziekte bestaat. Om haar verblijf in dit verre oord vol te houden, zal Mirielle haar verwachtingen drastisch moeten bijstellen en bouwen aan een nieuwe gemeenschap met de mensen om zich heen.
478 pages, Kindle Edition
Published August 14, 2025
1 person is currently reading
22 people want to read
About the author
Amanda Skenandore
15 books2,258 followersAmanda Skenandore is an award-winning author of historical fiction and a registered nurse. Her books have been translated into multiple languages and garnered accolades from the American Library Association, Reader’s Digest, Silicon Valley Reads, and Apple Books. She is a 2024 Nevada Arts Council’s literary fellow. Amanda lives in Las Vegas with her husband and their pet turtle, Lenore.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
September 9, 2025
Socialite Mirielle West, geniet als echtgenote van een bekende acteur van een leven vol glitter en glamour. Op een dag wordt er bij haar lepra geconstateerd en moet ze van de ene op de andere dag haar welgestelde leven inruilen voor een verblijf in Carville. Hier is een leprakolonie gebouwd, ver van de buitenwereld. Mirielle hoopt dat haar verbanning van tijdelijke aard is, maar al snel komt ze erachter dat ze eerder een gevangene is dan een patiënt. Er bestaat zelfs geen simpele genezing voor deze ziekte. Om haar verblijf in dit oord te kunnen volhouden, moet Mirielle haar hoge verwachtingen drastisch bijstellen. Ze moet met de mensen om haar heen een nieuwe gemeenschap vormen.
Mijn ervaring:
Wat een verrassende, meeslepende en aangrijpende roman. Zeker nadat ik in het nawoord van Amanda Skenandore dat de personages fictie zijn maar dat deze kolonie en de manier waarop het er aan toeging historische feiten zijn. Des te ingrijpender wordt hiermee dit meeslepende verhaal.
Amanda Skenandore heeft een levendige, sfeervolle en fijne schrijfstijl. Ze weet het tijdsbeeld, de emoties en gevoelens van Mirielle, maar ook de omgeving, personages en de gebeurtenissen levendig te beschrijven. Daarbij weet ze ook de onderlinge relatie tussen de personages prachtig weer te geven.
Het verhaal begint op het moment dat Mirielle nog een zorgeloos bestaan leidt en met een plekje op haar huid bij de huisarts terechtkomt. Daar komt ze in een nachtmerrie terecht en niet veel later wordt ze met een koffer vol kleding gedeporteerd naar Carville. Aangezien het een nieuwe omgeving en situaties is, worden dingen op heel natuurlijke wijze geïntroduceerd. Amanda Skenandore weet de impact van deze drastische omslag van bestaan die Mirielle moet maken goed te beschrijven. Ondanks dat er veel heftige, ingrijpende, schokkende en verdrietige momenten en gebeurtenissen de verhaallijn passeren, weet Amanda Skenandore ook de kracht van steun, liefde, hoop en vriendschap te beschrijven. Het is echt een indrukwekkend verhaal.
Het licht van gevallen sterren is een aangrijpende, meeslepende en indrukwekkende roman. Amanda Skenandore heeft een levendige, sfeervolle en fijne schrijfstijl. We lezen het verhaal van socialite Mirielle die haar glamoureuze leven van de ene op de andere dag moet inruilen omdat ze lepra heeft. Ze wordt gedeporteerd en komt in een leprakolonie terecht waarbij ze al snel inziet dat ze hier niet meer weg kan. Een bijzonder, heftig en pakkend verhaal.
Mijn ervaring:
Wat een verrassende, meeslepende en aangrijpende roman. Zeker nadat ik in het nawoord van Amanda Skenandore dat de personages fictie zijn maar dat deze kolonie en de manier waarop het er aan toeging historische feiten zijn. Des te ingrijpender wordt hiermee dit meeslepende verhaal.
Amanda Skenandore heeft een levendige, sfeervolle en fijne schrijfstijl. Ze weet het tijdsbeeld, de emoties en gevoelens van Mirielle, maar ook de omgeving, personages en de gebeurtenissen levendig te beschrijven. Daarbij weet ze ook de onderlinge relatie tussen de personages prachtig weer te geven.
Het verhaal begint op het moment dat Mirielle nog een zorgeloos bestaan leidt en met een plekje op haar huid bij de huisarts terechtkomt. Daar komt ze in een nachtmerrie terecht en niet veel later wordt ze met een koffer vol kleding gedeporteerd naar Carville. Aangezien het een nieuwe omgeving en situaties is, worden dingen op heel natuurlijke wijze geïntroduceerd. Amanda Skenandore weet de impact van deze drastische omslag van bestaan die Mirielle moet maken goed te beschrijven. Ondanks dat er veel heftige, ingrijpende, schokkende en verdrietige momenten en gebeurtenissen de verhaallijn passeren, weet Amanda Skenandore ook de kracht van steun, liefde, hoop en vriendschap te beschrijven. Het is echt een indrukwekkend verhaal.
Het licht van gevallen sterren is een aangrijpende, meeslepende en indrukwekkende roman. Amanda Skenandore heeft een levendige, sfeervolle en fijne schrijfstijl. We lezen het verhaal van socialite Mirielle die haar glamoureuze leven van de ene op de andere dag moet inruilen omdat ze lepra heeft. Ze wordt gedeporteerd en komt in een leprakolonie terecht waarbij ze al snel inziet dat ze hier niet meer weg kan. Een bijzonder, heftig en pakkend verhaal.
November 15, 2025
Eerlijk? Ik had geen idee van het bestaan van een leprakolonie in de VS jaren '30 van de vorige eeuw.
De auteur laat de lezer kennismaken met een welgestelde vrouw uit de wereld van glamour en glitter. Zij en haar echtgenoot bewegen zich in de Hollywood kringen. Dan wordt er lepra geconstateerd bij de vrouw. Zij wordt verplicht opgenomen in de gemeenschap waar mensen wonen die lepra hebben.
Intens verdrietig is ze. Maar op één of andere manier leeft ze haar leven daar.
Ik vind het een knap geschreven roman die laat zien wat ziekte en verplichte afzondering met een mens doen. En ook, hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn.
De auteur laat de lezer kennismaken met een welgestelde vrouw uit de wereld van glamour en glitter. Zij en haar echtgenoot bewegen zich in de Hollywood kringen. Dan wordt er lepra geconstateerd bij de vrouw. Zij wordt verplicht opgenomen in de gemeenschap waar mensen wonen die lepra hebben.
Intens verdrietig is ze. Maar op één of andere manier leeft ze haar leven daar.
Ik vind het een knap geschreven roman die laat zien wat ziekte en verplichte afzondering met een mens doen. En ook, hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn.
September 15, 2025
In Het licht van gevallen sterren volgen we de belevenissen in een Amerikaanse lepra-kolonie rond de jaren 30 van de vorige eeuw. Het idee voor het boek is erg origineel: de vrouw van een populaire Amerikaanse acteur blijkt lepra te hebben en moet haar glamoureuze leven achter zich laten en komt in de gesloten kolonie terecht. Naast haar zorgen over haar gezin en haar ziekte moet ze zichzelf helemaal opnieuw uitvinden te midden van andere patiënten en de strenge leiding van de kolonie.
Dit resulteert in een onderhoudend en vrij goed leesbaar boek. De verhaallijn en karakters zijn mooi weergegeven in een historische context waar de auteur vrij uitgebreid onderzoek naar heeft gedaan en in het nawoord ook op een goede manier verantwoording over verstrekt. Drieënhalve ster.
Dit resulteert in een onderhoudend en vrij goed leesbaar boek. De verhaallijn en karakters zijn mooi weergegeven in een historische context waar de auteur vrij uitgebreid onderzoek naar heeft gedaan en in het nawoord ook op een goede manier verantwoording over verstrekt. Drieënhalve ster.
November 12, 2025
interessant onderwerp
September 19, 2025
Wauw wat een mooi, hartverwarmend maar ook hartverscheurend verhaal. Ik wist niks af van de Lepra kolonie in Carville, USA en ik heb dan ook meteen van alles opgezocht. De personages zijn fictief maar hun omstandigheden zijn gebaseerd op historische feiten.
Mirieille is een perfect gekozen hoofdpersonage, ze is getrouwd met een acteur en woont in Hollywood in de jaren 20. Per toeval ontdekt de dokter dat ze lepra heeft en ze denkt dat ze naar een luxe kuuroord gaat maar niks is minder waar. In Carville zitten mensen van alle lagen van de bevolking, ze wonen en werken daar en ondergaan behandelingen afgesloten van de rest van de wereld. De zusters die daar als verpleegkundigen werken zijn erg strikt. De wanhoop van Mirieille is voelbaar voor de lezer maar er is ook hoop, vriendschap en zelfs liefde in Carville. Er wordt voor elkaar gezorgd want ze zitten allemaal in hetzelfde schuitje, waar ze ook vandaan komen. Het is aangrijpend omdat er ook kinderen verblijven, geïsoleerd van familie en de buitenwereld. Wat een verhaal...dit zal je vanaf de eerste bladzijde meeslepen en niet loslaten tot de laatste bladzijde!
"‘Het licht van gevallen sterren’ van Amanda Skenandore vertelt het verhaal van socialite Mirielle West, die als de echtgenote van een bekende acteur gewend is aan een leven vol glitter en glamour. Wanneer er lepra bij haar wordt geconstateerd, moet ze van de ene op de andere dag haar welgestelde leventje verruilen voor een verblijf in Carville, een leprakolonie ver weg van de bewoonde wereld.
Terwijl Mireille eerst nog hoopt dat haar verbanning van tijdelijke aard is, komt ze er al snel achter dat ze eerder een gevangene is dan een patiënt en dat er geen simpele genezing voor haar ziekte bestaat. Om haar verblijf in dit verre oord vol te houden, zal Mirielle haar verwachtingen drastisch moeten bijstellen en bouwen aan een nieuwe gemeenschap met de mensen om zich heen."
Amanda Skenandore is verpleegkundige en die kennis en medische achtergrond gecombineerd met veel research zorgt voor een levensecht verhaal met kleurrijke personages. Het is mooi om te lezen over het dagelijkse leven in Carville, hoe de mensen toch in staat zijn om plezier te halen uit kleine dingen en voor elkaar zorgen. Deze ziekte neemt ook levens en omdat de personages zo in je hart zitten is dat emotioneel en raakt het je diep. De buitenwereld is niet tolerant en deze mensen zijn op zichzelf aangewezen.
"Het hoge hek van prikkeldraad glinsterde in de verte. Voor de eersre keer leek het haar alsof dat hek hen niet alleen binnenhield, maar hen ook beschermde tegen al het kwaad van buitenaf".
We leren ook langzaam het verhaal en diepe verdriet van Mireielle kennen, in Carville kan ze eindelijk haar trauma verwerken dat met haar zoon te maken heeft. Rauw verdriet, zo mooi en vol gevoel beschreven. Ze zorgt ook voor de kinderen in de kolonie, dat is heel aangrijpend. Maar ze moet echt wennen en zich aanpassen want het leven in Carville staat in schril contrast met haar leven in Hollywood. Haar groei en de manier waarop ze zich staande houdt is bewonderenswaardig maar gaat met vallen en opstaan en zorgt ook voor de nodige humor.
De mensen in Carville beleven allerlei avonturen, de knappe Frank is een groot onderdeel daarvan en hij is erg gecharmeerd van de knappe en eigenwijze Mirielle.
Het is prachtig om te lezen over de hoop en dromen die de patiënten hebben maar velen zullen Carville nooit verlaten. Er is ook veel aandacht voor het ziekenhuis is Carville waar de mensen liefdevol verzorgd worden en waar men mee kan doen aan experimentele behandelingen, ik vond dit heel interessant. Er is ook een prachtige epiloog, ik hou er altijd van als we nog iets lezen over de personages en hoe het jaren later met hun gaat. Die epiloog raakte me diep, maar waarom...dat mag iedere lezer zelf ontdekken. Ik vond dit een geweldig boek, een aanrader!
Mirieille is een perfect gekozen hoofdpersonage, ze is getrouwd met een acteur en woont in Hollywood in de jaren 20. Per toeval ontdekt de dokter dat ze lepra heeft en ze denkt dat ze naar een luxe kuuroord gaat maar niks is minder waar. In Carville zitten mensen van alle lagen van de bevolking, ze wonen en werken daar en ondergaan behandelingen afgesloten van de rest van de wereld. De zusters die daar als verpleegkundigen werken zijn erg strikt. De wanhoop van Mirieille is voelbaar voor de lezer maar er is ook hoop, vriendschap en zelfs liefde in Carville. Er wordt voor elkaar gezorgd want ze zitten allemaal in hetzelfde schuitje, waar ze ook vandaan komen. Het is aangrijpend omdat er ook kinderen verblijven, geïsoleerd van familie en de buitenwereld. Wat een verhaal...dit zal je vanaf de eerste bladzijde meeslepen en niet loslaten tot de laatste bladzijde!
"‘Het licht van gevallen sterren’ van Amanda Skenandore vertelt het verhaal van socialite Mirielle West, die als de echtgenote van een bekende acteur gewend is aan een leven vol glitter en glamour. Wanneer er lepra bij haar wordt geconstateerd, moet ze van de ene op de andere dag haar welgestelde leventje verruilen voor een verblijf in Carville, een leprakolonie ver weg van de bewoonde wereld.
Terwijl Mireille eerst nog hoopt dat haar verbanning van tijdelijke aard is, komt ze er al snel achter dat ze eerder een gevangene is dan een patiënt en dat er geen simpele genezing voor haar ziekte bestaat. Om haar verblijf in dit verre oord vol te houden, zal Mirielle haar verwachtingen drastisch moeten bijstellen en bouwen aan een nieuwe gemeenschap met de mensen om zich heen."
Amanda Skenandore is verpleegkundige en die kennis en medische achtergrond gecombineerd met veel research zorgt voor een levensecht verhaal met kleurrijke personages. Het is mooi om te lezen over het dagelijkse leven in Carville, hoe de mensen toch in staat zijn om plezier te halen uit kleine dingen en voor elkaar zorgen. Deze ziekte neemt ook levens en omdat de personages zo in je hart zitten is dat emotioneel en raakt het je diep. De buitenwereld is niet tolerant en deze mensen zijn op zichzelf aangewezen.
"Het hoge hek van prikkeldraad glinsterde in de verte. Voor de eersre keer leek het haar alsof dat hek hen niet alleen binnenhield, maar hen ook beschermde tegen al het kwaad van buitenaf".
We leren ook langzaam het verhaal en diepe verdriet van Mireielle kennen, in Carville kan ze eindelijk haar trauma verwerken dat met haar zoon te maken heeft. Rauw verdriet, zo mooi en vol gevoel beschreven. Ze zorgt ook voor de kinderen in de kolonie, dat is heel aangrijpend. Maar ze moet echt wennen en zich aanpassen want het leven in Carville staat in schril contrast met haar leven in Hollywood. Haar groei en de manier waarop ze zich staande houdt is bewonderenswaardig maar gaat met vallen en opstaan en zorgt ook voor de nodige humor.
De mensen in Carville beleven allerlei avonturen, de knappe Frank is een groot onderdeel daarvan en hij is erg gecharmeerd van de knappe en eigenwijze Mirielle.
Het is prachtig om te lezen over de hoop en dromen die de patiënten hebben maar velen zullen Carville nooit verlaten. Er is ook veel aandacht voor het ziekenhuis is Carville waar de mensen liefdevol verzorgd worden en waar men mee kan doen aan experimentele behandelingen, ik vond dit heel interessant. Er is ook een prachtige epiloog, ik hou er altijd van als we nog iets lezen over de personages en hoe het jaren later met hun gaat. Die epiloog raakte me diep, maar waarom...dat mag iedere lezer zelf ontdekken. Ik vond dit een geweldig boek, een aanrader!
September 4, 2025
In 1926, Los Angeles, lijkt Mireille West alles te hebben: een luxueus leven als vrouw van een bekende acteur, een gezin en sociale status. Maar tijdens een doktersbezoek voor een ogenschijnlijk onschuldige brandwonde aan haar vinger krijgt ze een diagnose die haar hele leven onderuit haalt: lepra. Zonder uitleg of afscheid wordt ze in isolatie geplaatst, en via een goederentrein afgevoerd naar Carville, een leprakolonie in Louisiana.
Het nieuws bereikt haar niet via artsen, maar via de krant – een schrijnend detail dat meteen de toon zet.
Aanvankelijk weigert Mireille te aanvaarden dat ze ziek zou zijn. Ze is ervan overtuigd dat er een fout is gemaakt en dat ze spoedig naar haar gezin kan terugkeren. De overgang van haar comfortabele bestaan naar een geïsoleerd, gestigmatiseerd leven is pijnlijk en confronterend. Pas wanneer het besef doordringt dat haar verblijf in Carville geen tijdelijke beproeving is, begint ze zich – moeizaam – aan te passen.
Amanda Skenandore neemt haar lezers mee naar een stuk geschiedenis dat vaak vergeten wordt: het leven van leprapatiënten in het begin van de twintigste eeuw. Ze laat zien hoe patiënten met hun ziekte probeerden om te gaan, maar ook hoe de buitenwereld hen buitensloot en stigmatiseerde. De roman is niet alleen een verhaal over ziekte, maar ook over uitsluiting, hoop en veerkracht. Dit boek heeft me echt geraakt. Je voelt zo sterk hoe een leven in één klap kan veranderen.
De schrijfstijl van Skenandore is toegankelijk en beeldend. Met veel aandacht voor details en kleine handelingen weet ze de beklemmende sfeer van de kolonie tastbaar te maken. Je voelt de eenzaamheid, de radeloosheid en de uitzichtloosheid die Mireille overspoelen, zeker door het pijnlijke gemis van haar jonge dochters.
Mireille is een sterk uitgewerkt hoofdpersonage. In het begin overheersen woede, ongeloof en wanhoop, maar gaandeweg zie je haar ontwikkelen tot iemand die, ondanks alles, doorzettingsvermogen toont. Ze vindt voorzichtig nieuwe vriendschappen, zoekt manieren om zinvol bij te dragen en houdt hoop dat er ooit een medicijn gevonden wordt.
Het licht van gevallen sterren is een aangrijpend en ontroerend verhaal dat een vergeten bladzijde uit de geschiedenis tot leven wekt. Het confronteert ons met de hardheid van stigma’s, maar laat ook zien dat zelfs in de meest uitzichtloze omstandigheden vriendschap en hoop lichtpunten kunnen zijn.
Het nieuws bereikt haar niet via artsen, maar via de krant – een schrijnend detail dat meteen de toon zet.
Aanvankelijk weigert Mireille te aanvaarden dat ze ziek zou zijn. Ze is ervan overtuigd dat er een fout is gemaakt en dat ze spoedig naar haar gezin kan terugkeren. De overgang van haar comfortabele bestaan naar een geïsoleerd, gestigmatiseerd leven is pijnlijk en confronterend. Pas wanneer het besef doordringt dat haar verblijf in Carville geen tijdelijke beproeving is, begint ze zich – moeizaam – aan te passen.
Amanda Skenandore neemt haar lezers mee naar een stuk geschiedenis dat vaak vergeten wordt: het leven van leprapatiënten in het begin van de twintigste eeuw. Ze laat zien hoe patiënten met hun ziekte probeerden om te gaan, maar ook hoe de buitenwereld hen buitensloot en stigmatiseerde. De roman is niet alleen een verhaal over ziekte, maar ook over uitsluiting, hoop en veerkracht. Dit boek heeft me echt geraakt. Je voelt zo sterk hoe een leven in één klap kan veranderen.
De schrijfstijl van Skenandore is toegankelijk en beeldend. Met veel aandacht voor details en kleine handelingen weet ze de beklemmende sfeer van de kolonie tastbaar te maken. Je voelt de eenzaamheid, de radeloosheid en de uitzichtloosheid die Mireille overspoelen, zeker door het pijnlijke gemis van haar jonge dochters.
Mireille is een sterk uitgewerkt hoofdpersonage. In het begin overheersen woede, ongeloof en wanhoop, maar gaandeweg zie je haar ontwikkelen tot iemand die, ondanks alles, doorzettingsvermogen toont. Ze vindt voorzichtig nieuwe vriendschappen, zoekt manieren om zinvol bij te dragen en houdt hoop dat er ooit een medicijn gevonden wordt.
Het licht van gevallen sterren is een aangrijpend en ontroerend verhaal dat een vergeten bladzijde uit de geschiedenis tot leven wekt. Het confronteert ons met de hardheid van stigma’s, maar laat ook zien dat zelfs in de meest uitzichtloze omstandigheden vriendschap en hoop lichtpunten kunnen zijn.
December 11, 2025
✨ Lees jij graag historische romans?
✨ Als je antwoord ja is, dan wil je deze auteur ontdekken! ‘De school voor tweede kansen’ van Amanda Skenandore was één van mijn favoriete boeken van 2024. Ik twijfelde dan ook geen seconde toen ik zag dat ook deze historische roman in het Nederlands verscheen: dit moest ik lezen!
✨ Amerika, jaren twintig. Mirielle is een luxueus leven gewend. Haar man is acteur, de kindjes hebben een nanny, en op feestjes in de juiste avondjurk verschijnen is van levensbelang. Wanneer Mirielle lepra blijkt te hebben, verandert haar leven op slag. Ze moet haar chique woonst inruilen voor een opname in een leprakolonie op honderden kilometers van huis. Ze hoopt dat haar verbanning tijdelijk is, maar begrijpt algauw dat haar ziekte niet simpel te genezen is en dat de weg naar huis lang is.
✨ Mirielle raakt plotsklaps verzeild in een wereld die ze tot dan toe niet kende. Het ongeloof is groot: iemand zoals zij, lepra? Dat moet toch een vergissing zijn? Het stigma rond de ziekte is haar niet vreemd: ze is bang voor haar medebewoners. Ze wil niet besmet worden (ah nee, want ze is niet ziek, denkt ze) en vindt de symptomen van de ziekte vreselijk om aan te zien.
✨ Ze beseft dat ze iets moet doen om te voorkomen dat ze hier wegkwijnt en zoekt voorzichtig haar weg in de kolonie. Ze wil koste wat het kost een bijdrage leveren in de hoop een geneesmiddel tegen de ziekte te vinden.
✨ De op het eerste gezicht oppervlakkige, snobistische Mirielle blijkt heel wat in haar mars te hebben. Meer dan ze zelf had gedacht. Ze sluit mooie vriendschappen en ontwikkelt zich tot iemand die anderen met plezier helpt. Waar ze in Carville steeds meer haar plek vindt, voelt het thuisfront verder weg dan ooit.
✨ ‘Het licht van gevallen sterren’ is een schitterende historische roman over ziekte, identiteit, stigma, verlies, vriendschap en tweede kansen, met een bitterzoet einde.
✨ Ik kan alleen maar hopen dat alle boeken van Skenandore vertaald zullen worden (please, @kokboekencentrum.romans). Haar 7de roman verschijnt volgend jaar.
✨ Als je antwoord ja is, dan wil je deze auteur ontdekken! ‘De school voor tweede kansen’ van Amanda Skenandore was één van mijn favoriete boeken van 2024. Ik twijfelde dan ook geen seconde toen ik zag dat ook deze historische roman in het Nederlands verscheen: dit moest ik lezen!
✨ Amerika, jaren twintig. Mirielle is een luxueus leven gewend. Haar man is acteur, de kindjes hebben een nanny, en op feestjes in de juiste avondjurk verschijnen is van levensbelang. Wanneer Mirielle lepra blijkt te hebben, verandert haar leven op slag. Ze moet haar chique woonst inruilen voor een opname in een leprakolonie op honderden kilometers van huis. Ze hoopt dat haar verbanning tijdelijk is, maar begrijpt algauw dat haar ziekte niet simpel te genezen is en dat de weg naar huis lang is.
✨ Mirielle raakt plotsklaps verzeild in een wereld die ze tot dan toe niet kende. Het ongeloof is groot: iemand zoals zij, lepra? Dat moet toch een vergissing zijn? Het stigma rond de ziekte is haar niet vreemd: ze is bang voor haar medebewoners. Ze wil niet besmet worden (ah nee, want ze is niet ziek, denkt ze) en vindt de symptomen van de ziekte vreselijk om aan te zien.
✨ Ze beseft dat ze iets moet doen om te voorkomen dat ze hier wegkwijnt en zoekt voorzichtig haar weg in de kolonie. Ze wil koste wat het kost een bijdrage leveren in de hoop een geneesmiddel tegen de ziekte te vinden.
✨ De op het eerste gezicht oppervlakkige, snobistische Mirielle blijkt heel wat in haar mars te hebben. Meer dan ze zelf had gedacht. Ze sluit mooie vriendschappen en ontwikkelt zich tot iemand die anderen met plezier helpt. Waar ze in Carville steeds meer haar plek vindt, voelt het thuisfront verder weg dan ooit.
✨ ‘Het licht van gevallen sterren’ is een schitterende historische roman over ziekte, identiteit, stigma, verlies, vriendschap en tweede kansen, met een bitterzoet einde.
✨ Ik kan alleen maar hopen dat alle boeken van Skenandore vertaald zullen worden (please, @kokboekencentrum.romans). Haar 7de roman verschijnt volgend jaar.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews