What do you think?
Rate this book
ปีนตลิ่ง
ปีนตลิ่ง ๑๙ ตอนของนวนิยายขนาดสั้นเรื่องนี้ เป็นการเดินทางอย่างลงสู่ภาคสนามของนักเขียนในห้วงยามก่อนลำคลองจะแปลงเปลี่ยนเป็นถนน เป็นเสาไฟฟ้า ด้วยระบบเงินและระบบทุนกับการพัฒนาต่างๆ ยังผลให้ตัวละครในแถบทุ่งปริมณฑลต้อง ผกผัน พลิกโฉม ไม่หวนกลับ ทั้งยังได้เดินทางย้อนฉากชีวิตวัยเยาว์อันเคยคลาสสิกสวยงามตามแบบของนักเลงบ้านไร่ แจ้ง ใบตอง แล้วเห็นว่าในลักษณาการ 'ปีนตลิ่ง' นั้นเริ่มไม่เหลือเค้าเดิม บางประโยคจึงหล่นออกจากปากนักเขียน
"ชีวิตมันเป็นนิทานที่เล่าโดยคนโง่ระยำ"
พร้อมกันก็อาจเผลอรำพึง
"ในบางช่วงชีวิตข้าพเจ้าเติบโตมากับผู้คนบางนั้น ในความเปล่าเปลี่ยว และว้าเหว่ และห่างไกล และไม่มีความรีบร้อน ในแสงแดดอ่อนโยนทาบลงบนแววน้ำค้างประพรมเถาถั่วบนค้างแขนงไม้ไผ่ ในลำคลองน้ำรินไหลเกียจคร้านและนกต่างพันธุ์บินมาพบกันบนต้นหว้า ในกลิ่นหอมของรวงข้าวปนปลิวมากับสายลม สนุ่น ทองหลาง และอ้อเอนกายลงคลุมตลิ่งในบางคุ้ง แต่บางคุ้งเป็นดงตาลโปร่งยืนทะมึนอยู่เบื้องหน้า ดวงตะวันเริ่มย้อมตีนฟ้าให้เป็นสีทองประกายแสด เถาบวบเลื้อยพันขึ้นไปบนต้นไม้ตายแห้ง ควันไฟเทาทึบลอยเหนือหลังคากระทุ่มลุงเอี่ยมชายดงสะแก..."
(จากคำนำสำนักพิมพ์)
"ชีวิตมันเป็นนิทานที่เล่าโดยคนโง่ระยำ"
พร้อมกันก็อาจเผลอรำพึง
"ในบางช่วงชีวิตข้าพเจ้าเติบโตมากับผู้คนบางนั้น ในความเปล่าเปลี่ยว และว้าเหว่ และห่างไกล และไม่มีความรีบร้อน ในแสงแดดอ่อนโยนทาบลงบนแววน้ำค้างประพรมเถาถั่วบนค้างแขนงไม้ไผ่ ในลำคลองน้ำรินไหลเกียจคร้านและนกต่างพันธุ์บินมาพบกันบนต้นหว้า ในกลิ่นหอมของรวงข้าวปนปลิวมากับสายลม สนุ่น ทองหลาง และอ้อเอนกายลงคลุมตลิ่งในบางคุ้ง แต่บางคุ้งเป็นดงตาลโปร่งยืนทะมึนอยู่เบื้องหน้า ดวงตะวันเริ่มย้อมตีนฟ้าให้เป็นสีทองประกายแสด เถาบวบเลื้อยพันขึ้นไปบนต้นไม้ตายแห้ง ควันไฟเทาทึบลอยเหนือหลังคากระทุ่มลุงเอี่ยมชายดงสะแก..."
(จากคำนำสำนักพิมพ์)
178 pages, Paperback
First published August 1, 2014
1 person is currently reading
19 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 6 of 6 reviews
March 25, 2015
นี่เป็นรวมเรื่องสั้นเล่มบางๆ ค่ะ เขียนเกี่ยวกับคนในตำบลริมคลองแห่งหนึ่ง พิมพ์ครั้งแรกเมื่อสี่สิบกว่าปีมาแล้ว
สำนวนเก่าแต่สวยงามและมีศิลปะมากๆ เคยอ่านผลงานของท่านผู้เขียนผ่านมาบ้างแล้วแต่จำไม่ได้ว่าเล่มไหน เรียกได้ว่าสำนวนเป็นเอกลักษณ์อย่างมากมาย มีศิลปะการใช้คำแบบไม่มีใครเหมือน
แต่เรื่องนี้ชอบเพราะเนื้อเรื่องค่ะ
เนื้อหานั้น..ทั้งที่โบราณ แต่ก็เหมือนกับทันสมัย เพราะการที่ถนนจะตัดผ่านชนบท ที่ดินราคาแพง มีนายหน้ามากว้านซื้อ และชาวบ้านชาวสวนที่ไม่เคยจับเงินก้อนใหญ่ ก็ได้ขายที่ดินหวังรวยเร็วอะไรทำนองนี้ ปัจจุบันก็ยังมีอยู่ มันเป็นเรื่องราวของผู้คน ซึ่งเปลี่ยนแปลงไปเพราะกระแสสังคมและเงินตรา หวังจะมีชีวิตที่โก้เก๋หรูหรา หลังจากพยายามทิ้งคราบความจนด้วยวิธีต่างๆ นั้น น้อยรายที่จะสามารถรักษาสมบัติเงินทองเอาไว้ได้ยืนยาว ต่างประสบชะตาต่างๆ กันไป
ชอบบรรยากาศเก่าๆ ในเรื่องมากมาย สิ่งมีคุณค่า ธรรมชาติ ต้นไม้ แม้กระทั่งปลาในคลอง ในเวลาสี่สิบห้าสิบปี มันหายไป อันตรธานไปจากเดิม จนแทบไม่เหลือแล้ว ปลากดคัง ปลาอุกแดง ปลาหางเหยี่ยว แค่ชื่อปลาก็อเมซิ่งแล้ว ว่าในคลองของเราเคยอุดมสมบูรณ์ขนาดไหน และความเจริญด้วยการเห่อตะวันตก ทำให้เราสูญเสียธรรมชาติอันหลากหลายทรงคุณค่า หันไปกินของไม่มีคุณค่าไม่กี่อย่างที่นำเข้ามา เพื่อความโก้เก๋
ปลาหมอต้มกับใบมะขามอ่อน ปลาคางเบือนใส่เกลือตากแดดเดียวปิ้ง ปลาหลดย่างแกล้มเหล้า แกงเต่ากับใบมะดัน ต้มยำกบกับยอดมะปรางอ่อน นับเป็นของล้าสมัย ต้องกินยำไส้กรอก กับพล่าหมูแฮม
บ้านเรือน เสื้อผ้า และอื่นๆ ก็เช่นกัน หลังคามุงจากถูกเปลี่ยนเป็นสังกะสีและกระเบื้อง การกินการอยู่ก็เปลี่ยนไป
นี่เป็นเรื่องสั้นที่อุดมไปด้วยรายละเอียด เรียกว่าพร็อพกับฉากอย่างเดียวก็คุ้มค่ากับการอ่านแล้ว เนื้อหาก็ยังกระตุกให้คิดได้มากมายค่ะ
คำบางคำอาจจะสะดุดหูให้สะดุ้งบ้าง เพราะเป็นคำเก่าไม่ค่อยใช้กันแล้ว และความหมายค่อนข้างแรง (แต่ที่จริงไทยโบราณก็มีเสน่ห์ตรงนี้ด้วย คือใช้คำได้สุดจริงๆ แสบก็แสบถึงทรวง หวานหรือพริ้งพรายก็แบบโรยดาวเลื่อนฟ้ากันมาให้รู้สึกได้เลย และใช้คำหลากหลายมาก ไม่ใช่เรื่อยๆ เรียบๆ แบบหนังสือสมัยใหม่)
โดยรวมคนที่ชอบอ่านวรรณกรรมเก่าๆ น่าจะชอบค่ะ
ไม่ว่าสังคมจะเปลี่ยนรูปเปลี่ยนร่าง เปลี่ยนบรรยากาศไปอย่างไร สิ่งผิดสิ่งถูกก็ยังคงเดิม อบายมุข ไม่ว่าจะเป็นพนันถั่ว โป ตีไก่ กัดปลา หรืออัพขึ้นมาเป็นไพ่ รูเล็ตต์ พนันมวย พนันบอล ก็นำความฉิบหาย หายนะมาสู่เช่นกัน การมัวเมาเที่ยวบาร์หลงนางกลางคืน ก็เสื่อมเหมือนกัน แต่คนเราก็ยังพ่ายแพ้กิเลส ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้านชาวสวน อัพเป็นเศรษฐีใหม่ หรือเปลี่ยนสภาพตัวเองไปยังไง แก่นมันก็ยังคงเดิม
ชอบที่อ่านแล้วนึกบรรยากาศตามได้น่าตื่นตา แม้แต่ฉากง่ายๆ เช่นของในร้านชำสมัยก่อน "มีของวางเกลื่อนและแขวนไว้รุงรังเหมือนกับทุกร้านตามริมคลองในชนบทห่างไกล พริกแห้ง ไต้ เชือกสาคู น้ำมันแก๊บ และกระแป๋งสังกะสี หอมดอง หน่อไม้เปรี้ยว ผักเสี้ยนดอง ผักหนามและดอกนางนูนเคียงกันในมุมของมัน กระเทียมดองในโหลใบเขื่อง ปลาย่างและเนื้อเค็ม ฯลฯ สายตาของเขาหยุดที่กะละมังขมิ้นป่น มันพูนอยู่อย่างนั้นมานานเกือบชนปียังไม่พร่อง ไม่มีคนมาถามซื้อสักสลึงเดียว"
น่าเศร้านะคะ ของฟรีจากธรรมชาติในวันที่ดินน้ำยังอุดมสมบูรณ์ เสื่อมราคา คนไม่เห็นคุณค่า จนมันแทบจะสูญหายไปไม่มีคนกินกันแล้ว เช่นดอกโสน หรืออ้อยขาไก่ หันไปกินของที่ไม่มีคุณค่าแทนตามกระแสโฆษณา
คิดว่า วรรณกรรมที่บรรยายสภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดอย่างนี้ทรงคุณค่า เพราะเมื่อเวลาผ่านไป เราสามารถมองเห็นอดีตได้ชัดเจนจากตัวหนังสือเลยค่ะ
สำนวนเก่าแต่สวยงามและมีศิลปะมากๆ เคยอ่านผลงานของท่านผู้เขียนผ่านมาบ้างแล้วแต่จำไม่ได้ว่าเล่มไหน เรียกได้ว่าสำนวนเป็นเอกลักษณ์อย่างมากมาย มีศิลปะการใช้คำแบบไม่มีใครเหมือน
แต่เรื่องนี้ชอบเพราะเนื้อเรื่องค่ะ
เนื้อหานั้น..ทั้งที่โบราณ แต่ก็เหมือนกับทันสมัย เพราะการที่ถนนจะตัดผ่านชนบท ที่ดินราคาแพง มีนายหน้ามากว้านซื้อ และชาวบ้านชาวสวนที่ไม่เคยจับเงินก้อนใหญ่ ก็ได้ขายที่ดินหวังรวยเร็วอะไรทำนองนี้ ปัจจุบันก็ยังมีอยู่ มันเป็นเรื่องราวของผู้คน ซึ่งเปลี่ยนแปลงไปเพราะกระแสสังคมและเงินตรา หวังจะมีชีวิตที่โก้เก๋หรูหรา หลังจากพยายามทิ้งคราบความจนด้วยวิธีต่างๆ นั้น น้อยรายที่จะสามารถรักษาสมบัติเงินทองเอาไว้ได้ยืนยาว ต่างประสบชะตาต่างๆ กันไป
ชอบบรรยากาศเก่าๆ ในเรื่องมากมาย สิ่งมีคุณค่า ธรรมชาติ ต้นไม้ แม้กระทั่งปลาในคลอง ในเวลาสี่สิบห้าสิบปี มันหายไป อันตรธานไปจากเดิม จนแทบไม่เหลือแล้ว ปลากดคัง ปลาอุกแดง ปลาหางเหยี่ยว แค่ชื่อปลาก็อเมซิ่งแล้ว ว่าในคลองของเราเคยอุดมสมบูรณ์ขนาดไหน และความเจริญด้วยการเห่อตะวันตก ทำให้เราสูญเสียธรรมชาติอันหลากหลายทรงคุณค่า หันไปกินของไม่มีคุณค่าไม่กี่อย่างที่นำเข้ามา เพื่อความโก้เก๋
ปลาหมอต้มกับใบมะขามอ่อน ปลาคางเบือนใส่เกลือตากแดดเดียวปิ้ง ปลาหลดย่างแกล้มเหล้า แกงเต่ากับใบมะดัน ต้มยำกบกับยอดมะปรางอ่อน นับเป็นของล้าสมัย ต้องกินยำไส้กรอก กับพล่าหมูแฮม
บ้านเรือน เสื้อผ้า และอื่นๆ ก็เช่นกัน หลังคามุงจากถูกเปลี่ยนเป็นสังกะสีและกระเบื้อง การกินการอยู่ก็เปลี่ยนไป
นี่เป็นเรื่องสั้นที่อุดมไปด้วยรายละเอียด เรียกว่าพร็อพกับฉากอย่างเดียวก็คุ้มค่ากับการอ่านแล้ว เนื้อหาก็ยังกระตุกให้คิดได้มากมายค่ะ
คำบางคำอาจจะสะดุดหูให้สะดุ้งบ้าง เพราะเป็นคำเก่าไม่ค่อยใช้กันแล้ว และความหมายค่อนข้างแรง (แต่ที่จริงไทยโบราณก็มีเสน่ห์ตรงนี้ด้วย คือใช้คำได้สุดจริงๆ แสบก็แสบถึงทรวง หวานหรือพริ้งพรายก็แบบโรยดาวเลื่อนฟ้ากันมาให้รู้สึกได้เลย และใช้คำหลากหลายมาก ไม่ใช่เรื่อยๆ เรียบๆ แบบหนังสือสมัยใหม่)
โดยรวมคนที่ชอบอ่านวรรณกรรมเก่าๆ น่าจะชอบค่ะ
ไม่ว่าสังคมจะเปลี่ยนรูปเปลี่ยนร่าง เปลี่ยนบรรยากาศไปอย่างไร สิ่งผิดสิ่งถูกก็ยังคงเดิม อบายมุข ไม่ว่าจะเป็นพนันถั่ว โป ตีไก่ กัดปลา หรืออัพขึ้นมาเป็นไพ่ รูเล็ตต์ พนันมวย พนันบอล ก็นำความฉิบหาย หายนะมาสู่เช่นกัน การมัวเมาเที่ยวบาร์หลงนางกลางคืน ก็เสื่อมเหมือนกัน แต่คนเราก็ยังพ่ายแพ้กิเลส ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้านชาวสวน อัพเป็นเศรษฐีใหม่ หรือเปลี่ยนสภาพตัวเองไปยังไง แก่นมันก็ยังคงเดิม
ชอบที่อ่านแล้วนึกบรรยากาศตามได้น่าตื่นตา แม้แต่ฉากง่ายๆ เช่นของในร้านชำสมัยก่อน "มีของวางเกลื่อนและแขวนไว้รุงรังเหมือนกับทุกร้านตามริมคลองในชนบทห่างไกล พริกแห้ง ไต้ เชือกสาคู น้ำมันแก๊บ และกระแป๋งสังกะสี หอมดอง หน่อไม้เปรี้ยว ผักเสี้ยนดอง ผักหนามและดอกนางนูนเคียงกันในมุมของมัน กระเทียมดองในโหลใบเขื่อง ปลาย่างและเนื้อเค็ม ฯลฯ สายตาของเขาหยุดที่กะละมังขมิ้นป่น มันพูนอยู่อย่างนั้นมานานเกือบชนปียังไม่พร่อง ไม่มีคนมาถามซื้อสักสลึงเดียว"
น่าเศร้านะคะ ของฟรีจากธรรมชาติในวันที่ดินน้ำยังอุดมสมบูรณ์ เสื่อมราคา คนไม่เห็นคุณค่า จนมันแทบจะสูญหายไปไม่มีคนกินกันแล้ว เช่นดอกโสน หรืออ้อยขาไก่ หันไปกินของที่ไม่มีคุณค่าแทนตามกระแสโฆษณา
คิดว่า วรรณกรรมที่บรรยายสภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดอย่างนี้ทรงคุณค่า เพราะเมื่อเวลาผ่านไป เราสามารถมองเห็นอดีตได้ชัดเจนจากตัวหนังสือเลยค่ะ
September 14, 2025
modernization at the right timing haha i doubt a lot i stuck in the deep end called authorial intent(sue me sorry) and it is incredible! I always wonder if everything does change eventually Does the moment we actually live matter? Does it have meaning? and I think the answer is yes it does! everything change but something does not. There always be transgression at the crime scene. ไม่ได้บอกให้อยู่อย่างอัตคัต แต่ให้หมั่นสำรวจว่าคนที่ออกคำสั่งร่างกายคือตัวเองหรือปีศาจ บรรยากาศอัดแน่นมากๆ ภาษาที่ใช้ก็เป็นเอกลักษณ์ ตรงตัว แต่เร้าใจ เข้าใจง่าย มันเหงามากกว่าที่คิด กองหน้ากระดาษที่ถูกพลิกข้ามไปหนามากขึ้นเท่าไหร่ความหว่าเว้ก็คืบคลานเข้ามาหามากเท่านั้น and I think my gg syndrome saga would continue for a long long period of time… thanks bro
December 7, 2018
ภาพชนบทที่ถูกทุนค่อยๆกลืนกินทีละนิด ถูกเล่าเรียงผ่านเรื่องสั้น ซึ่งบางตอนก็สั้นมาก เลือกอ่านเพราะฉากของเรืองนี้น่าจะอยู่แถวๆบ้านเรา ซึ่งปัจจุบันต้องบอกว่าหลงเหลือแต่เศษซากของสวนและคลองให้ยุงพอมีที่ทางจะวางไข่เท่านั้น เหมือนได้อ่านไดอารี่เก่าเก็บของละแวกบ้านตัวเอง
February 15, 2024
- อยู่ๆก็อยากอ่านวรรณกรรมไทย พญาอินทรีที่อยู่ในกองดอง(ของกองดอกอีกที)จึงบินผงาดกลายร่างเป็นนกฟินิกซ์ทันที (!?) คุณรงค์ก็คือคุณรงค์ จะเขียนอะไรทะลึ่งตึงตัง ตลกโปกฮา เลวทราม non-pcมากน้อยเพียงใด งานทุกชิ้นของแกคือวรรณกรรมเพชรน้ำเอกของประเทศนี้
May 15, 2021
เล่มที่ 153/2021 (262)
ปีนตลิ่ง
ความเปลี่ยนแปลงแห่งตำบลที่ถนนเข้ามาแทนที่คลอง
ผู้เขียน รงค์ วงษ์สวรรค์
.
รงค์ วงษ์สวรรค์ ก็คือ รงค์ วงษ์สวรรค์ ครับ ท่านสามารถเขียนอะไรก้ตาม ได้มีชีวิตชีวา เหลือเกิน คงด้วย เพราะ ภาษา และพการตั้งชื่อตัวละครของเขาที่มัน สมจริงมาก
.
แม้ ผมจะไม่ได้ชออบ ปีนตลิ่ง เท่า กับ เสเพลบอยชาวไร่ หรือ สนิมสร้อย
(หรือเพราะมาอ่านทีหลัง)
แต่ก็ต้องบอกว่า เรื่องนี้ดี และ สะท้อนอะไรหลายอย่างเช่นเคย
.
การลงรายละเอียดถึง จักรวาล และ โลก ของตัวละคร ทำได้สุดเช่นเคย
.
เรื่องนี้คือเรื่องราวของคนในสังคมนึง ยุคนึง ของไทยเท่านั้นเอง
.
เราได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของสังคมไทยในเล่ม
เราได้เห็น อิทธิพล ของอะไรบางอย่าง ที่ค่อยๆ คืบคลาน เข้ามา
แต่ เราไม่ได้กลิ่นหรือ นัยยะ ขอองการตัดสิน หรือลำเอียงข้างใครเลยครับ
.
แน่นอน ผู้คนแห่งตำบลริมคลองนั้นก็รับมือไม่เหมือนกันในแต่ละเรื่อง
ทุกคนต่างเป็นปัจจเจก
.
อ่านง่าย เพราะ บทนึง แค่ 2-3 หน้า
.
8/10 ชอบครับ ชอบ เป็นอะไรที่กลับมาอ่านซ้ำได้
ปีนตลิ่ง
ความเปลี่ยนแปลงแห่งตำบลที่ถนนเข้ามาแทนที่คลอง
ผู้เขียน รงค์ วงษ์สวรรค์
.
รงค์ วงษ์สวรรค์ ก็คือ รงค์ วงษ์สวรรค์ ครับ ท่านสามารถเขียนอะไรก้ตาม ได้มีชีวิตชีวา เหลือเกิน คงด้วย เพราะ ภาษา และพการตั้งชื่อตัวละครของเขาที่มัน สมจริงมาก
.
แม้ ผมจะไม่ได้ชออบ ปีนตลิ่ง เท่า กับ เสเพลบอยชาวไร่ หรือ สนิมสร้อย
(หรือเพราะมาอ่านทีหลัง)
แต่ก็ต้องบอกว่า เรื่องนี้ดี และ สะท้อนอะไรหลายอย่างเช่นเคย
.
การลงรายละเอียดถึง จักรวาล และ โลก ของตัวละคร ทำได้สุดเช่นเคย
.
เรื่องนี้คือเรื่องราวของคนในสังคมนึง ยุคนึง ของไทยเท่านั้นเอง
.
เราได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของสังคมไทยในเล่ม
เราได้เห็น อิทธิพล ของอะไรบางอย่าง ที่ค่อยๆ คืบคลาน เข้ามา
แต่ เราไม่ได้กลิ่นหรือ นัยยะ ขอองการตัดสิน หรือลำเอียงข้างใครเลยครับ
.
แน่นอน ผู้คนแห่งตำบลริมคลองนั้นก็รับมือไม่เหมือนกันในแต่ละเรื่อง
ทุกคนต่างเป็นปัจจเจก
.
อ่านง่าย เพราะ บทนึง แค่ 2-3 หน้า
.
8/10 ชอบครับ ชอบ เป็นอะไรที่กลับมาอ่านซ้ำได้
June 8, 2017
ใครไม่เคยอ่านงานของ 'รงค์ อยากให้เปิดใจอ่านสักครั้ง
อาจงงในช่วงแรก อาจเก่าแล้วแต่ไม่ตกยุค
ตราบใดที่ช่องว่างความรวยจนยังแหกถ่างเป็นวาเป็นกิโลและไมล์ งานเขียนของ 'รงค์ ก็ไม่มีวันหลุดยุคและสมัย
อย่างน้อยก็แก้เลี่ยนสิ่งหลอกลวงในแต่ละวันที่เราต้องเจอและเราก็ดันเปิดใจชอบอย่างสยบสมยอม
อาจงงในช่วงแรก อาจเก่าแล้วแต่ไม่ตกยุค
ตราบใดที่ช่องว่างความรวยจนยังแหกถ่างเป็นวาเป็นกิโลและไมล์ งานเขียนของ 'รงค์ ก็ไม่มีวันหลุดยุคและสมัย
อย่างน้อยก็แก้เลี่ยนสิ่งหลอกลวงในแต่ละวันที่เราต้องเจอและเราก็ดันเปิดใจชอบอย่างสยบสมยอม
Displaying 1 - 6 of 6 reviews