'Intiem, gevoelig, gedurfd. Een heel knap debuut!' - Francine Oomen
Het is 2016. Op een schoolplein in Utrecht vangt Alex de blik van een jongen die hij daar nog niet eerder heeft gezien. Omar kijkt kort terug, maar precies lang genoeg om onvergetelijk te zijn.
De omgeving van Alex en Omar zoekt weinig achter de vriendschap die ontstaat. Maar er is veel meer dan dat. Ze vinden zichzelf in de ander en in hun gedeelde onzekerheid over hun identiteit.
In het dromerige en soms tragische Als de zon valt volg je Alex en Omar in hun toevlucht naar elkaar, op de middelbare school en in de maanden daarna. Een intiem portret over verbergen, verdoven en zoeken naar geluk.
Mijn ervaring met dit boek is dubbel. Enerzijds, en dit geldt met name voor de eerste helft van het boek, had ik tijdens het lezen het idee dat Omar en Alex 14-15 jaar oud waren. Terwijl ze in werkelijkheid gewoon 17-18-19 zijn. Ook kwam ik er pas op pagina 83 achter dat het verhaal vanuit twee verschillende hoofdpersonages verteld wordt... zegt dat iets over mij of over het boek? Waarschijnlijk beide. De gedachtegang van Alex en Omar zijn soms zo vergelijkbaar dat je ze moeilijk uit elkaar kunt houden. Anderzijds, en dit geldt met name voor de 2e helft van het boek, zijn de personages ontzettend menselijk, sensitief en realistisch geschreven. Ik heb de laatste hoofdstukken met natte oogjes gelezen, dus chapeau. De titel is prachtig gekozen en met dat als leidraad is dit toch echt een zeer geslaagd, belangrijk en gevoelig verhaal geworden.