Η συλλογή με τίτλο "Τι πάθος ατελείωτο" του Θωμά Κοροβίνη (από το ομώνυμο βαρύ ζεϊμπέκικο του Μάρκου) αποτελείται από εικοσιπέντε αφηγηματικά κείμενα, το καθένα με ξεχωριστό ύφος και περιεχόμενο.
Δραματικές και σκαμπρόζικες ιστορίες που διαδραματίζονται στη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τη Μυτιλήνη, και μερικά μικρότερης έκτασης κείμενα που συνδυάζουν το διήγημα με το δοκίμιο, δένονται μ' ένα νοερό νήμα με αφηγήματα όπου πρωταγωνιστούν αγαπημένα πρόσωπα-σημεία αναφοράς του συγγραφέα απ' τον χώρο της τέχνης, με ιδιαίτερη εμβληματικότητα και προσωπικό μύθο το καθένα Βαμβακάρης - Καζαντζίδης - Πόλυ Πάνου - Νταντωνάκη - Ρασούλης - Παπάζογλου - Ταχτσής - Ζατέλη - Μεντή).
Τα περισσότερα κείμενα στηρίζονται σε μια σοδειά βιωμάτων του συγγραφέα και αποτελούν ατόφια κομμάτια αυθεντικής ζωής μετουσιωμένα σε πεζά.
Περιεχόμενα:
1. Θεσσαλονίκη, μάνα μου 2. Το μουχαμπέτι 3. Νηφοκοκκόζωμον 4. Τί κάνει η θεία Ειρήνη; 5. Ναι ή όχι; 6. Έντεκα χιλιάδες βέργες 7. Η φάτνη της «Σεχραζάτ» 8. Καληνύχτα, καρντάση μου 9. Να μ' έχεις πάντα όπως είμαι τώρα 10. Ξεδιψώντας στην έρημο (Φλέρυ) 11. Σχόλια πάνω σε μια φωτογραφία 12. Τι πάθος ατελείωτο 13. Δεν τραγούδησα Μπαγιαντέρα 14. Ο Στέλιος στα όνειρά μου 15. Η παρθενία της Ευστρατίας 16. Λέσβιες και λεσβίες 17. Η Θεατρίνα 18. Ένα γράμμα στον Κώστα Ταχτσή 19. Η Ζυράννα ξορκίζει το πνεύμα του θανάτου 20. Μποκ και Ουμίτ 21. Το βουνό 22. Η γέφυρα του Περιστεριού 23. Ο θησαυρός του Σακάτ-παζαρί 24. Ο Αλέκος απ' τον Βόλο 25. «Κανουνί Σουλτάν Σουλεϊμάν, καλή χρονιά» Ένα πρωτοχρονιάτικο παραμύθι
Μια μικρή συλλογή κειμένων του Θωμά Κοροβίνη που οι περισσότερες έχουν δημοσιευτεί σε λογής λογοτεχνικά και μη περιοδικά, λιγότερες βλέπουν για πρώτη φορά το εκδοτικό φως - αυτό είναι το βιβλίο. Εντάσσεται σε αυτήν την χαριτωμένη κατηγορία κειμένων που τελευταία πέφτω πάνω τους συχνά: ο τόπος και οι θύμησες του συγγραφέα, οι αγάπες και τα όνειρα που τον μεγάλωσαν. Λίγο μυθοπλαστικές, κάπως παραμυθένιες, με την φωνή του συγγραφέα σε αδιόρατες παραλλαγές για τις ανάγκες του εκάστοτε κειμένου.
Γράμματα σε αγαπημένους του καλλιτέχνες στους οποίους απευθύνει τιμές, αναμνήσεις από την Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της, ήρωες του λαϊκού τραγουδιού, χαιρετισμοί και αποχαιρετισμοί σε φίλους και συνοδοιπόρους του στην τέχνη. Η Μυτιλήνη, η Κωνσταντινούπολη. Και τελικά, εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά τα ωραία, το πάθος και ο έρωτας που τυραννάει αλλά και τροφοδοτεί αυτόν τον ωραίο άνθρωπο των γραμμάτων που πρώτη φορά συναντώ.
Ας το διαβάσουν άνθρωποι που θέλουν μυρωδιά Ελλάδας, αλλοτινών εποχών που όλοι λίγο-πολύ κουβαλάμε μέσα μας. Εγώ πάντως διαβάζοντας, σταματούσα και έψαχνα τα λαϊκά τραγούδια των μεγάλων γυναικών αηδών και των τιτάνων του πενταγράμμου ξεχασμένων δεκαετιών. Εικόνες σέπια και μια γλυκιά ναφθαλίνη χόρεψε γύρω μου κατά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου.
Τι βιβλίο! Κήπος λουλουδιασμένος γεμάτος πάθος και πάθη -πιο ταιριαστό τίτλο δε θα μπορούσε να 'χει-, μα πάνω απ' όλα ξέχειλος από πάλλουσα ζωή. Δεν το κρύβω πως κάπου-κάπου έπιανα τον εαυτό μου να ζηλεύει τρομερά.
Ανήκω στους φαν της γραφής του Κοροβίνη, και αυτό το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Όταν μιλάμε για μια συλλογή αφηγημάτων, αναπόφευκτα κάποια θα σου αρέσουν παραπάνω. Εγώ λάτρεψα αυτά που αναφέρονται στη Θεσσαλονίκη.
Ο Θωμάς Κοροβίνης γράφει όμορφα. 25 ιστορίες που έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά κατά καιρούς, αφιερωμένες σε αγαπημένα του πρόσωπα και εμπνευσμένες από βιώματα του συγγραφέα. Αφηγήματα καλογραμμένα και με ψυχή. Όλα είχαν κάτι να μου πουν.
Μου άρεσε πολύ η ιστορία "Το Μουχαμπέτι" στην οποία δύο πρόσφυγες από τ' Αϊδίνι, κάτοικοι πλέον Θεσσαλονίκης, κάνουν ένα οδοιπορικό στην ιστορία της Θεσσαλονίκης και αναφέρουν μια σειρά από σημαντικά ονόματα και γεγονότα για την πόλη, όπως την παράδοση της πόλης από τον Ταχσίν πασά, τις εθνικότητες που απάρτιζαν τον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης πριν την ανταλλαγή πληθυσμών, το πώς κάποιοι ντόπιοι "έδιναν" τους Εβραίους συμπολίτες του στις ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις με αντάλλαγμα τις περιουσίες τους, τη δολοφονία του Λαμπράκη κλπ. Όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορία της Θεσσαλονίκης θα βρει αρκετό υλικό και ενδιαφέρουσες πληροφορίες διάσπαρτες στο βιβλίο. Το ίδιο ισχύει και για την Κωνσταντινούπολη σε μικρότερο βαθμό.
Οι ιστορίες είναι βγαλμένες από βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα του συγγραφέα και αναπόφευκτα φωτίζεται μέσα από αυτές η έντονη προσωπικότητά του. Πρόκειται για άνθρωπο με πάθη αλλά και πάθος για τη ζωή, με αξίες και ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, με δυνατές εμπειρίες και, ευτυχώς για εμάς, με μπόλικο ταλέντο για να μπορεί να μας τις μεταφέρει με τον τρόπο που το κάνει. Άνθρωπος αυθεντικός, κιμπάρης και μερακλής, για να χρησιμοποιήσω μερικές λέξεις τούρκικης προέλευσης που τόσο φαίνεται να αγαπά.
Ιδιαίτερα συγκινητικός ο αποχαιρετισμός του στο Νίκο Παπάζογλου. Σίγουρα θα διαβάσω και άλλα βιβλία του.
Όπως ίσως θα περίμενε κανείς από μια ανθολογία / συλλογή ιστοριών, κάποιες είναι καλές, κάποιες εύθυμες (11000 Βέργες), κάποιες μέτριες, ίσως και αδιάφορες. Για μένα προσωπικά, δεν μπορώ να πω πως όλες με άγγιξαν, οπότε και τα 4 άστρα. Μερικές όμως ήταν πραγματικά εξαίσιες!! Όπως π.χ. αυτή για τον Παπάζογλου ή για τον Ταχτσή.
Με πολύ διαφορετική γραφή από το Σουρούνη, αλλά εξίσου θερμή και απλόχερη δόση ανθρωπιάς, κάποιες ιστορίες πραγματικά σε πάνε και σε ταξιδεύουν αλλού... κατεβάζεις το βιβλίο στα πόδια σου, αναπολείς και σκέφτεσαι χαμένος στους συνειρμούς που προκάλεσε αυτό που μόλις διάβασες. Μαγεία...
Ενδιαφέρουσα η γραφή και το ύφος του Κοροβίνη. Ίσως (καθώς είναι το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω) ξεδιπλώνονται καλύτερα σε μεγαλύτερα κείμενα, μια και τα σύντομα διηγήματα της παρούσας συλλογής επιτρέπουν μόνο λίγα.