What do you think?
Rate this book
Sort hjerte
SORT HJERTE er en stærk fortælling om forbrydelse og straf. Om tilgivelse og kærlighed. Bruno og Emilia bærer på hver deres hemmelighed. Begge lever de ensomt. Han, fordi han er blevet udsat for ondskab. Hun, fordi hun har begået noget, hun aldrig kan råde bod på. De mødes i den isolerede og forladte bjergby Sassaia i Piemonte, som kun har én anden indbygger. Sammen kæmper de for at finde tilbage i lyset, fri af fortidens skygger.
“Livet spørger ikke om lov, det lader sig ikke planlægge. Tværtimod elsker det at tage røven på én.”
“Livet spørger ikke om lov, det lader sig ikke planlægge. Tværtimod elsker det at tage røven på én.”
422 pages, Paperback
Published August 18, 2025
229 people are currently reading
4022 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 636 reviews
March 10, 2024
Esagero con una sola stellina ma mi ha fatto arrabbiare, prendi un tema così difficile come quello dei minorili e mi costruisci una storiella bidimensionale, piena di cliché, con la gara alla tragedia fra i protagonisti, ma perché, dico io?
E fosse tutto lì, la carrellata dei personaggi allucinante, il vecchio della montagna che sa tutto ma non giudica tipo nonno di Heidi, la prostituta che - incredibile! - è una bella persona e ti ascolta se ti vuoi sfogare, la migliore amica femminista con un passato di violenza in famiglia (altro non è dato sapere), la direttrice del carcere che in realtà è bbbbuona anche se sembra così rigida, la collega del protagonista che lo vede con un’altra e quindi - gelosa marcia - cerca di distruggere la sua felicità indagando sul passato di Emilia, il padre un santo che sa che “il male è non saper perdonare”, ragazzi, ma davvero facciamo?
Non inizio nemmeno a parlare dei due protagonisti, lei che è stata dentro e quindi deve per forza parlare come una ritardata (su di lui non mi esprimo nemmeno), spenderei un minuto per il messaggio (assurdo) che passa alla fine, siamo due incasinati quindi stiamo insieme, ragazzi nel 2024 sta roba a parer mio è grave.
E fosse tutto lì, la carrellata dei personaggi allucinante, il vecchio della montagna che sa tutto ma non giudica tipo nonno di Heidi, la prostituta che - incredibile! - è una bella persona e ti ascolta se ti vuoi sfogare, la migliore amica femminista con un passato di violenza in famiglia (altro non è dato sapere), la direttrice del carcere che in realtà è bbbbuona anche se sembra così rigida, la collega del protagonista che lo vede con un’altra e quindi - gelosa marcia - cerca di distruggere la sua felicità indagando sul passato di Emilia, il padre un santo che sa che “il male è non saper perdonare”, ragazzi, ma davvero facciamo?
Non inizio nemmeno a parlare dei due protagonisti, lei che è stata dentro e quindi deve per forza parlare come una ritardata (su di lui non mi esprimo nemmeno), spenderei un minuto per il messaggio (assurdo) che passa alla fine, siamo due incasinati quindi stiamo insieme, ragazzi nel 2024 sta roba a parer mio è grave.
March 8, 2025
“Тя беше права, когато ти трябват, думите никакви ги няма” Искам толкова много да ви разкажа и да ви споделя за “Черно сърце”. Да се опитам поне да обясня колко много ме счупи този роман и си проправи път към най-любимите ми книги на този свят. Четях на пресекулки, с тупкащо сърце, исках всичко да разбера, да преживея, да стигна до финала и да проумея къде и как се ражда злото, съществува ли по-страшен съдник от теб самия, можем ли да простим непростимото… живота и любовта по-силни ли са от смъртта и болката? Какво оцветява едно сърце в черно - на последното отговор имам - бездънната самота… На част от въпроси те нямам еднозначен отговор, за други се надявам да не разбера никога.
Хаотична, объркана и развълнувана - аз ден преди да завърша романа, в опит да разкажа на близка приятелка, която чете малко и по възможност неангажиращи книги, историята на Емилия Иноченти. Емилия - момичето с червените коси, родена в Равена. История, която започва с баща и дъщеря, в деня на Задушница, които крачат през преспите, нагоре в планината, вървят към Сасая, обезлюдена махала на малкото италианско село Алма, само с двама жители. Дъщерята ще остане да живее там сама. Защо една млада жена бяга от живота и миналото си? Кой е Бруно и защо живее в Сасая, какво са загубили и какво ги свързва завинаги. Какви грехове имат да изкупват двамата? Има ли “след” ако сам не можеш да си простиш?
Силвия Авалонe има завладяващ литературен стил, а аз за пръв път уверено ще напиша, че според мен превода на този роман е брилянтен. Персонажите са изумително плътни, силни, противоречиви, истински. Историята ме счупи като майка, като жена, като дъщеря, като човешко същество… ПРОЧЕТЕТЕ “Черно сърце”, защото има смисъл и няма да останете безучастни.
“Невероятно е как упорстват родителите и не желаят да видят децата си такива, каквито са.Колко затрогващо е желанието им да не се предават, да желаят те да са продължение на мечтите им, а не някакви отломки, налудничави и често неуспешни.”
“Ние не сме нашите травми, резултатът от това, което сме извършили или претърпели. Миналото не съвпада с точката, в която сега се намираме. Истината също се променя.”
“Тъмнината в нас, трябва да я показваме само на този, който ни обича.”
“Но любовта не е да получаваш или да разрешаваш проблем. Разбирах го. Любовта е да приемаш.”
“Любовта е отговорът Ако обичаш някого, не можеш да се абстрахираш от това, което е и което е бил. Не можеш да го разделиш на части и да си избереш само тези, които са ти удобни. Трябва да го приемеш целия.”
Хаотична, объркана и развълнувана - аз ден преди да завърша романа, в опит да разкажа на близка приятелка, която чете малко и по възможност неангажиращи книги, историята на Емилия Иноченти. Емилия - момичето с червените коси, родена в Равена. История, която започва с баща и дъщеря, в деня на Задушница, които крачат през преспите, нагоре в планината, вървят към Сасая, обезлюдена махала на малкото италианско село Алма, само с двама жители. Дъщерята ще остане да живее там сама. Защо една млада жена бяга от живота и миналото си? Кой е Бруно и защо живее в Сасая, какво са загубили и какво ги свързва завинаги. Какви грехове имат да изкупват двамата? Има ли “след” ако сам не можеш да си простиш?
Силвия Авалонe има завладяващ литературен стил, а аз за пръв път уверено ще напиша, че според мен превода на този роман е брилянтен. Персонажите са изумително плътни, силни, противоречиви, истински. Историята ме счупи като майка, като жена, като дъщеря, като човешко същество… ПРОЧЕТЕТЕ “Черно сърце”, защото има смисъл и няма да останете безучастни.
“Невероятно е как упорстват родителите и не желаят да видят децата си такива, каквито са.Колко затрогващо е желанието им да не се предават, да желаят те да са продължение на мечтите им, а не някакви отломки, налудничави и често неуспешни.”
“Ние не сме нашите травми, резултатът от това, което сме извършили или претърпели. Миналото не съвпада с точката, в която сега се намираме. Истината също се променя.”
“Тъмнината в нас, трябва да я показваме само на този, който ни обича.”
“Но любовта не е да получаваш или да разрешаваш проблем. Разбирах го. Любовта е да приемаш.”
“Любовта е отговорът Ако обичаш някого, не можеш да се абстрахираш от това, което е и което е бил. Не можеш да го разделиш на части и да си избереш само тези, които са ти удобни. Трябва да го приемеш целия.”
January 31, 2024
Non ci sono parole per descrivere l’immensità di questo romanzo, perché tutte le parole giuste le ha usate già Silvia Avallone scrivendolo.
Una storia che mi ha scavata dentro, che mi ha fatta soffrire, arrabbiare, impaurire, incuriosire, sorridere… ho avuto i brividi per la lettura di tutta l’ultima parte.
Questa non è una storia giusta, ma è il racconto di una colpa, di un dolore, di una rinascita. Della luce nell’oscurità.
È la storia di Emilia. Emilia che impariamo a conoscere pagina dopo pagina, che ci viene presentata un po’ alla volta fra ricordi e non detti. Un’Emilia che racconto dopo racconto impariamo a conoscere. Arrivati alla fine sappiamo già tutto, perché capitolo dopo capitolo la nebbia scompare e la verità si definisce.
È una storia brutta quella di Cuore Nero. Una storia brutta raccontata in modo bello, maestoso. Una storia che in qualche modo impariamo - se non ad accettare - almeno a comprendere, perché abbiamo vissuto tutte le emozioni di Emilia. Soprattutto quelle “dopo”, soprattutto la colpa. E la colpa non può impedire di vivere, non se è stata scontata, non se ci si è impegnati a rinascere. C’è sempre un dopo, una possibilità, un nuovo inizio.
|| Me lo sono chiesta mille volte: cos’è il male? Ho voluto dare degli esami di filosofia apposta, all’università. Per capire. È un errore che fai tu? Una scelta? Oppure è una falla nel tuo sistema, una colpa che c’è in ogni essere umano? || - pag. 326
Insieme alla storia di Emilia, su un binario parallelo, c’è la storia di Bruno. Bruno che nella vita ha perso e ha continuato a perdere. Bruno che ha smesso di vivere, fermo nel tempo, nei ricordi, nello spazio.
|| Non siamo i nostri traumi. Il risultato di quello che abbiamo commesso o subìto. Il passato non coincide con il punto in cui ci troviamo adesso. Siamo altrove. Non lo sapevo fino a oggi. […] Anche la verità cambia. || - pag. 144
Ho amato questo romanzo, ho amato i personaggi, sia i principali sia quelli che impariamo a conoscere dai racconti. Mi sono completamente immersa in questa storia, trascinata dalla scrittura sublime di Silvia Avallone, che si conferma una penna eccezionale.
Se consiglio questo libro? Assolutamente, un libro intenso, doloroso, triste, vivo. Stupendo.
Una storia che mi ha scavata dentro, che mi ha fatta soffrire, arrabbiare, impaurire, incuriosire, sorridere… ho avuto i brividi per la lettura di tutta l’ultima parte.
Questa non è una storia giusta, ma è il racconto di una colpa, di un dolore, di una rinascita. Della luce nell’oscurità.
È la storia di Emilia. Emilia che impariamo a conoscere pagina dopo pagina, che ci viene presentata un po’ alla volta fra ricordi e non detti. Un’Emilia che racconto dopo racconto impariamo a conoscere. Arrivati alla fine sappiamo già tutto, perché capitolo dopo capitolo la nebbia scompare e la verità si definisce.
È una storia brutta quella di Cuore Nero. Una storia brutta raccontata in modo bello, maestoso. Una storia che in qualche modo impariamo - se non ad accettare - almeno a comprendere, perché abbiamo vissuto tutte le emozioni di Emilia. Soprattutto quelle “dopo”, soprattutto la colpa. E la colpa non può impedire di vivere, non se è stata scontata, non se ci si è impegnati a rinascere. C’è sempre un dopo, una possibilità, un nuovo inizio.
|| Me lo sono chiesta mille volte: cos’è il male? Ho voluto dare degli esami di filosofia apposta, all’università. Per capire. È un errore che fai tu? Una scelta? Oppure è una falla nel tuo sistema, una colpa che c’è in ogni essere umano? || - pag. 326
Insieme alla storia di Emilia, su un binario parallelo, c’è la storia di Bruno. Bruno che nella vita ha perso e ha continuato a perdere. Bruno che ha smesso di vivere, fermo nel tempo, nei ricordi, nello spazio.
|| Non siamo i nostri traumi. Il risultato di quello che abbiamo commesso o subìto. Il passato non coincide con il punto in cui ci troviamo adesso. Siamo altrove. Non lo sapevo fino a oggi. […] Anche la verità cambia. || - pag. 144
Ho amato questo romanzo, ho amato i personaggi, sia i principali sia quelli che impariamo a conoscere dai racconti. Mi sono completamente immersa in questa storia, trascinata dalla scrittura sublime di Silvia Avallone, che si conferma una penna eccezionale.
Se consiglio questo libro? Assolutamente, un libro intenso, doloroso, triste, vivo. Stupendo.
May 30, 2025
Преди няколко дни приключих "Черно сърце" от Силвия Авалоне и още не мога да си събера мислите, за да напиша нещо смислено. Това е поредният опит, стискайте палци да успея.
В същия ден, преди да започна книгата на Силвия Авалоне, се рових в интернет, за да видя дали google maps са минали през едно от селата ми, където прабаба ми живееше и където през годините съм посещавала много рядко. Искаше ми се да видя какво е останало от къщата и дали е там, да си припомня какво беше. За жалост камерите не са стигнали до всички части на селото и не успях да я зърна, пък дори и на екран. След това се поразрових да видя колко жители са останали. Според преброяване през 2024 година те са само 38.
Казвам ви всичко това, защото част от действието в "Черно сърце" се развива в малко италианско село, наречено Сасая. Някога обитавано от повече хора, а сега имащо само двама жители в две отделни къщи, като предстои да дойде трети, който ще се нанесе в един от останалите празни домове. Това допринесе да почувствам книгата още по-близо до себе си, да ми стане още по-мъчно за моите си спомени, които не мога да възродя с щракване на пръсти.
Авалоне е създала комплексен шедьовър, който е толкова атмосферен, че на читателя ще му се прииска да отиде там, в този италиански край. Но освен това, авторката е успяла да изгради реалистични герои, които, въпреки че на моменти успяваха да ме извадят от кожата ми, разбирах. Разбирах защо са такива и какви са подбудите им да постъпват по определен начин. Не ги оправдавах, а разбирах.
Темите в книгата са безкрайно много, авторката е прекарала доста време в проучване на нещата, за които пише и си личи. Има много болка сред страниците, такава, която съсипва, разплаква, но и изгражда. Такава, която помага и през която трябва да се премине. Дали бягането от миналото е отговорът на всичките ни проблеми, има ли място за прошка там, където изглежда че това е загубена кауза? Каква роля играят родителите ни и изобщо обкръжението ни в курса на живота? "Черно сърце" задава много важни въпроси, чиито отговори може да откриете сред страниците.
"Черно сърце" е история, в която има много trigger warning-и, които обаче няма как да се изредят, защото би се зачитало като издаване на сюжета. Не е лека книга и може да развълнува повече по-чувствителните читатели. Но въпреки това силно ви я препоръчвам. А аз ще отида при първа възможност до моето село, за да го видя отново с очите си.
Благодаря на издателство Колибри, че ми изпратиха предварителен екземпляр на книгата, а също така и на неразделните ми две дружки, с които заедно четохме това "Черно сърце".
В същия ден, преди да започна книгата на Силвия Авалоне, се рових в интернет, за да видя дали google maps са минали през едно от селата ми, където прабаба ми живееше и където през годините съм посещавала много рядко. Искаше ми се да видя какво е останало от къщата и дали е там, да си припомня какво беше. За жалост камерите не са стигнали до всички части на селото и не успях да я зърна, пък дори и на екран. След това се поразрових да видя колко жители са останали. Според преброяване през 2024 година те са само 38.
Казвам ви всичко това, защото част от действието в "Черно сърце" се развива в малко италианско село, наречено Сасая. Някога обитавано от повече хора, а сега имащо само двама жители в две отделни къщи, като предстои да дойде трети, който ще се нанесе в един от останалите празни домове. Това допринесе да почувствам книгата още по-близо до себе си, да ми стане още по-мъчно за моите си спомени, които не мога да възродя с щракване на пръсти.
Авалоне е създала комплексен шедьовър, който е толкова атмосферен, че на читателя ще му се прииска да отиде там, в този италиански край. Но освен това, авторката е успяла да изгради реалистични герои, които, въпреки че на моменти успяваха да ме извадят от кожата ми, разбирах. Разбирах защо са такива и какви са подбудите им да постъпват по определен начин. Не ги оправдавах, а разбирах.
Темите в книгата са безкрайно много, авторката е прекарала доста време в проучване на нещата, за които пише и си личи. Има много болка сред страниците, такава, която съсипва, разплаква, но и изгражда. Такава, която помага и през която трябва да се премине. Дали бягането от миналото е отговорът на всичките ни проблеми, има ли място за прошка там, където изглежда че това е загубена кауза? Каква роля играят родителите ни и изобщо обкръжението ни в курса на живота? "Черно сърце" задава много важни въпроси, чиито отговори може да откриете сред страниците.
"Черно сърце" е история, в която има много trigger warning-и, които обаче няма как да се изредят, защото би се зачитало като издаване на сюжета. Не е лека книга и може да развълнува повече по-чувствителните читатели. Но въпреки това силно ви я препоръчвам. А аз ще отида при първа възможност до моето село, за да го видя отново с очите си.
Благодаря на издателство Колибри, че ми изпратиха предварителен екземпляр на книгата, а също така и на неразделните ми две дружки, с които заедно четохме това "Черно сърце".
April 13, 2024
Mi trovo in seria difficoltà, perché non sono abituata a leggere libri che non mi piacciono. Di solito, quando capita, interrompo direttamente il libro e lo poso. Ma quest'anno mi sono voluta impegnare di più nella lettura. Volevo scoprire nuovi autori, nuovi orizzonti, e crescere come lettrice. Il primo passo è stato segnarmi a un club del libro, che è sempre stato uno dei miei piccoli sogni. E visto che gli impegni vanno rispettati fino in fondo, eccomi qua, arrivata fino alla fine di questa tribolata lettura. Comincio col dire che lo stile di Avallone, unito alla scelta dei personaggi, costituisce il motivo di queste due stelle. A volte gli scrittori sono delle creature incredibili, forse le migliori con cui trascorrere del tempo; altre volte sono invece degli esseri talmente egocentrici che le pagine diventano strette per il lettore. E questo credo sia il problema principale dello stile di Avallone: si sente brava, e probabilmente rispetto al panorama generale della narrativa italiana contemporanea - e non solo - lo è davvero, ma per quanto giustificata, la sua vanità arriva a oscurare tutto il resto. E così nascono i mostri delle frasi sensazionaliste - letteralmente il libro ne è pieno - create apposta per essere ricordate in qualche forum di citazioni. Questo tono così patetico ed esasperato, a lungo andare, stufa.
Il secondo problema, poi, i personaggi, forse è addirittura più grave del primo. Di solito nei libri bidimensionali come questo c'è sempre un personaggio, il famoso coniglio uscito per miracolo dal cappello, che casualmente si salva dal piattume generale e risolleva il morale dei lettori. Non è questo il caso. Dal primo all'ultimo, tutti i personaggi di questo romanzo si muovono su binari precostituiti che esistono già nell'immaginario collettivo come cliché intramontabili, tanto che l'epilogo di ognuno è già prevedibile fin da pagina 1.
Ad aggravare tutto questo, c'è la scelta del tema della redenzione che sarebbe stato interessantissimo se trattato con maggiore cura e realismo. Ma Avallone ha optato per la scelta più facile, la scorciatoia di chi non vuole andare fino in fondo, ossia restare aggrappata alla superficie dell'immaginario. Ne risulta una storia piatta, scritta più che altro per impressionare, con personaggi poco credibili e sviluppi a tratti imbarazzanti. Scritta apposta per quella fetta selezionatissima di lettori che non vogliono davvero conoscere una realtà ma solo fantasticarci sopra.
Il secondo problema, poi, i personaggi, forse è addirittura più grave del primo. Di solito nei libri bidimensionali come questo c'è sempre un personaggio, il famoso coniglio uscito per miracolo dal cappello, che casualmente si salva dal piattume generale e risolleva il morale dei lettori. Non è questo il caso. Dal primo all'ultimo, tutti i personaggi di questo romanzo si muovono su binari precostituiti che esistono già nell'immaginario collettivo come cliché intramontabili, tanto che l'epilogo di ognuno è già prevedibile fin da pagina 1.
Ad aggravare tutto questo, c'è la scelta del tema della redenzione che sarebbe stato interessantissimo se trattato con maggiore cura e realismo. Ma Avallone ha optato per la scelta più facile, la scorciatoia di chi non vuole andare fino in fondo, ossia restare aggrappata alla superficie dell'immaginario. Ne risulta una storia piatta, scritta più che altro per impressionare, con personaggi poco credibili e sviluppi a tratti imbarazzanti. Scritta apposta per quella fetta selezionatissima di lettori che non vogliono davvero conoscere una realtà ma solo fantasticarci sopra.
February 29, 2024
Quello che veramente mi da fastidio di Silvia Avallone e’ la caratterizzazione dei suoi personaggi femminili che sono sempre per forza bellissimi, con un fisico da sfilata. Cavolo, che palle. Chissenefrega di quanto è bella la protagonista? Oltretutto le sue ragazze sono tutte uguali, wannabe bad girl con un linguaggio e un atteggiamento talmente costruiti da risultare da schiaffi. Marina Bellezza mi aveva già fatto venire l’orticaria, ma pensavo che l’autrice maturasse e di pari passo con lei che si evolvessero anche i suoi personaggi. Invece no. E’ sempre ferma allo stesso punto. La storia è piena di luoghi comuni triti e ritriti sui piccoli paesi (il padre illetterato e violento con la moglie che non vuole denunciarlo. Ancora? Ancora.) I luoghi comuni si sprecano in generale, a dire il vero. La direttrice del carcere iper inflessibile ma rivoluzionaria e giusta in stile Brubaker, l’assistente sociale che riesce a fare breccia con la sua sincerità nella ragazzina incarcerata e arrabbiata…cose tutte già scritte e già sentite. E poi la ciliegina su questa torta veramente un po’ così, il linguaggio wannabe trasgry della protagonista. “Avevo già trovato la gangia”, “mi sono fatta un joint”. Ma davvero davvero? L’unico aspetto che ho veramente apprezzato è la riflessione sull’utilità e la funzione del carcere minorile, sulle colpe della società e sul male che comunque esiste e che in qualche modo deve essere punito. Non è sicuramente un ragionamento innovativo (Colson Whitehead ha scritto “i ragazzi della Nickel” diverso tempo fa e già aveva sviscerato più che bene il tema della mancata funzione rieducativa del carcere minorile), ma il ragionamento è ben strutturato e pone in primo piano la questione culturale, tema caldissimo, secondo me, nel nostro paese, dove la deriva culturale e la diffusione dell’ analfabetismo funzionale influenzano una moltitudine di aspetti, dalla gestione politica all’andamento della criminalità. Alla fine però la morale è debole. Cosa dovrei tirare fuori da questo libro? Che tutti hanno una possibilità di riscatto? Bello, ma non vero. Che alla fine c’è del buono in ognuno? Che amare significa accettare tutto dell’altra persona? A me sembra molto evanescente e sinceramente anche un po’ banale e mi stupisce comunque abbastanza la pletora di recensioni positive, io ho trovato questo libro sinceramente cringe, tranne che per le brevi parti a cui ho accennato poco fa…
February 10, 2024
Silvia Avallone (vincitrice con il suo romanzo d’esordio Acciaio (Rizzoli, 2010) del premio Campiello Opera Prima, del premio Flaiano, del premio Fregene, del premio Città di Penne e seconda classificata al premio Strega 2010) torna in libreria con un nuovo romanzo, Cuore nero.
Per me è la prima volta che leggo un suo libro.
“Cos’è una famiglia? Non te lo so dire, Adelaide. Non so un emerito cazzo. Però. Dischiusi la bocca impastata di lacrime.
Una famiglia è una fune, Adelaide.
Un cavo d’acciaio che ti tiene, qualunque cosa accada. Ti impedisce di perderti e dissolverti perché tu, in quell’aggancio, sei stato amato.”
Con Cuore nero Silvia Avallone investiga le voragini scure del male che possono risucchiare non solo gli adolescenti, ma chiunque.
“Me lo sono chiesta mille volte: Cos’è il male? Ho voluto dare degli esami di filosofia apposta, all’università. Per capire.
È un errore che fai tu? Una scelta? Oppure è un falla nel tuo sistema, una colpa che c’è in ogni essere umano? È la follia? È un più, una cellula impazzita con cui nasci? Oppure è un meno?
Io penso che sia un meno. Che sia come un vuoto che si genera da una crepa interiore, e poi ti scava, ti scava, ti annienta.
Il dolore non migliora nessuno. O meglio: migliora chi è già forte, chi ha un supporto. Io ho sempre avuto un padre eccezionale, ma non ho accettato il suo aiuto: credevo di non meritarlo, oppure ero troppo debole per chiederlo. Preferivo la putrefazione, gongolarmi nell’odio. Che in fondo è la cosa più facile che puoi fare: avercela con tutti perché la sbagliata sei tu.”
Emilia, la protagonista del romanzo, grazie a Bruno riesce a fare un salto nel suo passato nero, per metterci mano a tutto quel dolore e per impedire che tutto quel male (subito e inferto) vinca sempre; perché da tutto quel male ci può essere una via di uscita
“Credevo che quello fosse stato il giorno più brutto della mia vita, invece ne era arrivato uno uguale. E non sapevo che poi ne sarebbe arrivato un altro infinitamente peggiore. Perché il male che subisci, adesso lo so, è molto meglio di quello che fai.”
E con la verità davanti al mare, capire che l’unica via di uscita è data dall’imparare a perdonare e perdonarsi
“Esausto, rimasi lì, accanto a un’assassina. E che differenza c’era tra me e lei? Nessuna.
Eravamo due essere umani. Quello che lei aveva compiuto, avrei potuto compierlo io, era una possibilità che tutti avevamo nel corpo e in quello che c’era dentro: l’anima? L’abisso?
Incapace di dormire, ascoltai a lungo il rumore del bosco, degli uccelli, del mondo che si risvegliava commovente, bellissimo, e ricominciava dopo l’inverno. Di colpo mi accorsi di quanto tutto, tutto il bene contenuto in noi e nella materia, fosse precario e meraviglioso, degno di cura a qualsiasi costo.
Allora cos’era, il male?
Il non saper perdonare.”
Tra 3 e 4 stelle.
Per me è la prima volta che leggo un suo libro.
“Cos’è una famiglia? Non te lo so dire, Adelaide. Non so un emerito cazzo. Però. Dischiusi la bocca impastata di lacrime.
Una famiglia è una fune, Adelaide.
Un cavo d’acciaio che ti tiene, qualunque cosa accada. Ti impedisce di perderti e dissolverti perché tu, in quell’aggancio, sei stato amato.”
Con Cuore nero Silvia Avallone investiga le voragini scure del male che possono risucchiare non solo gli adolescenti, ma chiunque.
“Me lo sono chiesta mille volte: Cos’è il male? Ho voluto dare degli esami di filosofia apposta, all’università. Per capire.
È un errore che fai tu? Una scelta? Oppure è un falla nel tuo sistema, una colpa che c’è in ogni essere umano? È la follia? È un più, una cellula impazzita con cui nasci? Oppure è un meno?
Io penso che sia un meno. Che sia come un vuoto che si genera da una crepa interiore, e poi ti scava, ti scava, ti annienta.
Il dolore non migliora nessuno. O meglio: migliora chi è già forte, chi ha un supporto. Io ho sempre avuto un padre eccezionale, ma non ho accettato il suo aiuto: credevo di non meritarlo, oppure ero troppo debole per chiederlo. Preferivo la putrefazione, gongolarmi nell’odio. Che in fondo è la cosa più facile che puoi fare: avercela con tutti perché la sbagliata sei tu.”
Emilia, la protagonista del romanzo, grazie a Bruno riesce a fare un salto nel suo passato nero, per metterci mano a tutto quel dolore e per impedire che tutto quel male (subito e inferto) vinca sempre; perché da tutto quel male ci può essere una via di uscita
“Credevo che quello fosse stato il giorno più brutto della mia vita, invece ne era arrivato uno uguale. E non sapevo che poi ne sarebbe arrivato un altro infinitamente peggiore. Perché il male che subisci, adesso lo so, è molto meglio di quello che fai.”
E con la verità davanti al mare, capire che l’unica via di uscita è data dall’imparare a perdonare e perdonarsi
“Esausto, rimasi lì, accanto a un’assassina. E che differenza c’era tra me e lei? Nessuna.
Eravamo due essere umani. Quello che lei aveva compiuto, avrei potuto compierlo io, era una possibilità che tutti avevamo nel corpo e in quello che c’era dentro: l’anima? L’abisso?
Incapace di dormire, ascoltai a lungo il rumore del bosco, degli uccelli, del mondo che si risvegliava commovente, bellissimo, e ricominciava dopo l’inverno. Di colpo mi accorsi di quanto tutto, tutto il bene contenuto in noi e nella materia, fosse precario e meraviglioso, degno di cura a qualsiasi costo.
Allora cos’era, il male?
Il non saper perdonare.”
Tra 3 e 4 stelle.
April 5, 2025
“Черно сърце” изследва най-тъмните кътчета на човешката душа. И всъщност има ли такава “след” като злото вече е сторено. Какво се случва тогава?
Една от най-чувствителните теми в днешно вече е насилието от дете над дете. Безброй въпроси защо ? Как се стига до там? Кой е виновен? Какво става когато най-лошото е факт?
В “Черно сърце” проследяваме историята на Емилия и нейното “след”. Да, отново обръщам внимание на тази думичка, защото всъщност тук ще проследим какво всъщност се случва с човек след извършване на най-тежкото престъпление. Има ли живот след това? Има ли изкупление, прошка, път, избор?
Нямах идея за какво става дума в книгата. Започвам да чета и виждам двама души. Единият заровен в книги, самота и нещастие на възможно най-обезлюденото място, заради своята лична драма и загуба. Другият пристига в същото това обитание с два куфара дрехи и тонове емоционален багаж. Започват връзка. Всеки търси своето бягство в другия, но с времето и неизбежно настъпващата любов става сложно, защото Емилия не е казала на Бруно най-големият си грях. Единственото непростимо. Автора също не го споменава макар читателя да се досеща, защото има само едно нещо, от което връщане назад няма, след което и потърпевшия и извършителя са безвъзвратно изгубени. Не се казва директно, защото самата героиня дори не смее да го изрече. Ние знаем. Не мисля, че това е спойлер.
Истината обаче винаги намира път. Ще намерят ли такъв Емилия и Бруно.
Много силна история. Много тегава тема. Престъплението и наказанието са вълнували не един автор. Не мога да стана съпричастна с героинята или да кажа има начин, защото не знам дали наистина има и какъв е той, но не мога и да съдя, за това също има кой. А в повечето случаи когато говорим за объркано и наранено дете, още по-лошо, тъй като най-големият съдник ставаш самият ти на себе си.
Много се разкъсвах каква оценка да дам и да давам ли, но романът като роман ми хареса. Силвия Авалоне предаде добре историята си, увлекателно, стегнато,емоционално. Много по италиански. Представих си много от описаните места, изправителния затвор, Сасая, погледът на тълпите. Но не можах да усетя докрай Емилия или не исках не знам. Това е единствената причина да дам 4 звезди, а не 5.
Една от най-чувствителните теми в днешно вече е насилието от дете над дете. Безброй въпроси защо ? Как се стига до там? Кой е виновен? Какво става когато най-лошото е факт?
В “Черно сърце” проследяваме историята на Емилия и нейното “след”. Да, отново обръщам внимание на тази думичка, защото всъщност тук ще проследим какво всъщност се случва с човек след извършване на най-тежкото престъпление. Има ли живот след това? Има ли изкупление, прошка, път, избор?
Нямах идея за какво става дума в книгата. Започвам да чета и виждам двама души. Единият заровен в книги, самота и нещастие на възможно най-обезлюденото място, заради своята лична драма и загуба. Другият пристига в същото това обитание с два куфара дрехи и тонове емоционален багаж. Започват връзка. Всеки търси своето бягство в другия, но с времето и неизбежно настъпващата любов става сложно, защото Емилия не е казала на Бруно най-големият си грях. Единственото непростимо. Автора също не го споменава макар читателя да се досеща, защото има само едно нещо, от което връщане назад няма, след което и потърпевшия и извършителя са безвъзвратно изгубени. Не се казва директно, защото самата героиня дори не смее да го изрече. Ние знаем. Не мисля, че това е спойлер.
Истината обаче винаги намира път. Ще намерят ли такъв Емилия и Бруно.
Много силна история. Много тегава тема. Престъплението и наказанието са вълнували не един автор. Не мога да стана съпричастна с героинята или да кажа има начин, защото не знам дали наистина има и какъв е той, но не мога и да съдя, за това също има кой. А в повечето случаи когато говорим за объркано и наранено дете, още по-лошо, тъй като най-големият съдник ставаш самият ти на себе си.
Много се разкъсвах каква оценка да дам и да давам ли, но романът като роман ми хареса. Силвия Авалоне предаде добре историята си, увлекателно, стегнато,емоционално. Много по италиански. Представих си много от описаните места, изправителния затвор, Сасая, погледът на тълпите. Но не можах да усетя докрай Емилия или не исках не знам. Това е единствената причина да дам 4 звезди, а не 5.
February 15, 2024
Ho aspettato qualche giorno per parlarvi di questo romanzo: un po’ per esigenze lavorative e un po’ perche Avallone ti scava dentro con le sue parole e poi devi riuscire a colmare quel vuoto che lascia quando finisci i suoi libri. Questo romanzo è ambientato a Sassaia, un piccolo borgo delle montagne biellesi, che si raggiunge a piedi, per un sentiero immerso fra i faggi. Emilia ha deciso di andarci a vivere, nella casa della zia, e Bruno assiste al suo trasloco, guardando attraverso la finestra di casa sua. Si vede e si sente che quella donna è una “forestiera”, ma perché è venuta proprio ad abitare li? Ma quando si incontrano, capiscono di essere due persone sole, che hanno perso tutto per motivi completamente diversi e che Sassaia è un luogo di fuga per loro, due persone che hanno smesso di credere nel loro futuro.
Emilia e Bruno sono due anime che cercano di compensarsi, hanno vissuto due sofferenze che devono cercare di rielaborare, cercando il perdono di qualcuno.
“Allora che cos’è il male? Il non saper perdonare.”
I personaggi sono sempre ottimamente caratterizzati come per tutti i libri di questa prodigiosa autrice. La scrittura è fluida ed è talmente vivida, da rendere le sensazioni così profonde da doversi fermare ogni tanto, durante la lettura. Questo è un romanzo severo, crudele in alcune pagine e difficile da accettare, è un romanzo sul tornare a vivere dopo aver commesso degli sbagli.
“…l’importante era vivere, a qualsiasi costo: trovarne il coraggio.”
E allora leggetelo, perché questo è uno di quei libri che bisogna leggere, leggete tutti i libri di Silvia Avallone perché scoprirete che sarà necessaria.
Emilia e Bruno sono due anime che cercano di compensarsi, hanno vissuto due sofferenze che devono cercare di rielaborare, cercando il perdono di qualcuno.
“Allora che cos’è il male? Il non saper perdonare.”
I personaggi sono sempre ottimamente caratterizzati come per tutti i libri di questa prodigiosa autrice. La scrittura è fluida ed è talmente vivida, da rendere le sensazioni così profonde da doversi fermare ogni tanto, durante la lettura. Questo è un romanzo severo, crudele in alcune pagine e difficile da accettare, è un romanzo sul tornare a vivere dopo aver commesso degli sbagli.
“…l’importante era vivere, a qualsiasi costo: trovarne il coraggio.”
E allora leggetelo, perché questo è uno di quei libri che bisogna leggere, leggete tutti i libri di Silvia Avallone perché scoprirete che sarà necessaria.
April 13, 2025
"Всичко минава. А ако не минава, се променя."
Разкошна книга.🤍
Разкошна книга.🤍
March 4, 2025
Нищо по-малко от 5 звезди за тази книга!
February 15, 2024
Penso che due stelle non siano ingenerose per questo lavoro, nonostante le recensioni superlative che sembra raccogliere. Io gli avrei dato una stella fino a tre quarti, per i concetti banali spacciati per profonde verità e per la bidimensionalità di personaggi e luoghi stereotipati, già visti e letti mille volte - l’introverso eremita alla Cognetti, la provincia estrema popolata di barbari, la protagonista ribelle e dannata che già in Acciaio puzzava di finto e in Un’amicizia appestava di stantio. Sul finale migliora un pochino, si fa meno manicheo, ma sorprende che l’autrice Avallone sembri non crescere né maturare mai, e che i suoi romanzi risultino credibili solo a chi abbia vissuto poco, per motivi anagrafici o per mancanza di opportunità.
March 7, 2024
Mare fuori in montagna.
March 3, 2024
Molto facilone e pieno di cliché. Scorrevole. Non è brutto, ma non è neanche bello. Happy ending irrinunciabile e posticcio. 'Nzomma... Due stelline e mezzo.
October 9, 2025
Тихата неизбежност на момента, в който решаваш как да продължиш напред, докато съзнанието e затворник на едно минало, което никога не отминава. Там започва тази тежка история, в която две самоти се срещат, за да вперят поглед назад към време, което вината, болката и загубата отказват да напуснат. Време, в което потъването е твърде лесно и ужасяващо неизбежно.
Но това не е нито началото, нито края, макар да се усеща така. Това е едно особено “след“, така деликатно, крехко и несигурно, плашещо незаслужено, което трябва да се гради бавно, мълчаливо и болезнено. Защото наравно с надничането през рамо към неотменимото минало, взорът е отправен и напред, отчаяно вкопчен в ослепителната нужда от светлина, дълбоко заровена под най-тъмното, под най-черното.
“Черно сърце“ е брилянтна дисекция, смазваща изповед, гениална в своята откровеност и откритост. Преживява се по дълбоко разтърсващ начин, през простотата на изказа, през мълчанието между редовете, през физически осезаемата атмосферност в описанията. Авалоне е безапелационна в таланта, с който бавно и умело ни потапя до най-дълбокото и тъмно място на човешката душа, вярата в чието съществуване е животоспасяваща.
Темите са безброй, една от друга по-тежки и разтърсващи. Твърде истински, твърде реални и болезнени, за да бъдат пренебрегнати. Обратите не са шокиращи, бавно и сигурно пълзиш напред, усещайки какво те очаква. Спираш, поемаш дъх, и пак се потапяш. И до последно се надяваш, че вече случилото се може да бъде избегнато.
Непоносимо тежка е нуждата от опрощение, за което не е останало място, защото всичко е потънало в болка и вина от твърде дълго. Непростимо жестока е мимолетността на мисли, които пронизват съзнанието само за миг, а в следващия нищо вече не е същото и повече никога няма да бъде.
“Черно сърце“ не е книга, която мога да препоръчам с лека ръка. Не е книга, към която мислех, че въобще мога да посегна. Не е книга, която просто се чете. Не е и поредната история, с която приключваш след последната страница.
“Черно сърце“ не е книга за пренебрегване.
Но това не е нито началото, нито края, макар да се усеща така. Това е едно особено “след“, така деликатно, крехко и несигурно, плашещо незаслужено, което трябва да се гради бавно, мълчаливо и болезнено. Защото наравно с надничането през рамо към неотменимото минало, взорът е отправен и напред, отчаяно вкопчен в ослепителната нужда от светлина, дълбоко заровена под най-тъмното, под най-черното.
“Черно сърце“ е брилянтна дисекция, смазваща изповед, гениална в своята откровеност и откритост. Преживява се по дълбоко разтърсващ начин, през простотата на изказа, през мълчанието между редовете, през физически осезаемата атмосферност в описанията. Авалоне е безапелационна в таланта, с който бавно и умело ни потапя до най-дълбокото и тъмно място на човешката душа, вярата в чието съществуване е животоспасяваща.
Темите са безброй, една от друга по-тежки и разтърсващи. Твърде истински, твърде реални и болезнени, за да бъдат пренебрегнати. Обратите не са шокиращи, бавно и сигурно пълзиш напред, усещайки какво те очаква. Спираш, поемаш дъх, и пак се потапяш. И до последно се надяваш, че вече случилото се може да бъде избегнато.
Непоносимо тежка е нуждата от опрощение, за което не е останало място, защото всичко е потънало в болка и вина от твърде дълго. Непростимо жестока е мимолетността на мисли, които пронизват съзнанието само за миг, а в следващия нищо вече не е същото и повече никога няма да бъде.
“Черно сърце“ не е книга, която мога да препоръчам с лека ръка. Не е книга, към която мислех, че въобще мога да посегна. Не е книга, която просто се чете. Не е и поредната история, с която приключваш след последната страница.
“Черно сърце“ не е книга за пренебрегване.
March 24, 2025
Una storia molto interessante, all'inizio ho pensato al classico cliché della ragazza di città che si trasferisce in un paesino e si innamora del compaesano semplice. In realtà è una storia molto profonda, che tocca diversi temi come la depressione, l'esclusione sociale, i maltrattamenti e la violenza.
La storia di Emilia si svela solo negli ultimi capitoli ed il libro è cosparso di flashback dove si intuisce ma non si capisce fino in fondo cos'abbia fatto in passato.
Anche Bruno ha una storia abbastanza pesante che giustifica la sua voglia di isolarsi a Sassaia.
Nonostante il profilo psicologico di Emilia ben descritto ed il lungo percorso per redimersi, faccio fatica a giustificare e 'perdonare' il suo gesto.
Il libro è un bel libro, che si legge facilmente e che porta ad importanti spunti di riflessione.
La storia di Emilia si svela solo negli ultimi capitoli ed il libro è cosparso di flashback dove si intuisce ma non si capisce fino in fondo cos'abbia fatto in passato.
Anche Bruno ha una storia abbastanza pesante che giustifica la sua voglia di isolarsi a Sassaia.
Nonostante il profilo psicologico di Emilia ben descritto ed il lungo percorso per redimersi, faccio fatica a giustificare e 'perdonare' il suo gesto.
Il libro è un bel libro, che si legge facilmente e che porta ad importanti spunti di riflessione.
March 26, 2024
“Ci sono buchi che non puoi riempire. Che resteranno lì per sempre, neri e profondi. Però, se vorrai, potrai costruirci una vita intorno.”
Sassaia è un paesino piemontese incastonato tra le montagne, difficilissimo da raggiungere e abitato da neanche 50 anime. Si tratta del posto perfetto per chi vuole nascondersi, per chi vuole vivere da eremita, lontano da ogni voce, rumore e forma di vita.
Bruno vive così, isolato da tutti e da tutto. Ogni mattina scende in città e insegna italiano ai suoi 13 studenti, figli di una generazione destinata ad estinguersi. Vive solo, Bruno, annientato da un triste passato che pian piano affiorerà tra le pagine.
Un giorno, però, a condividere la sua solitudine arriva Emilia. Selvaggia, incontenibile Emilia. Uno potrebbe dire che il lavoro di Emilia è fare l'equilibrista, costantemente sospesa tra euforia e reticenza. Nella vita reale, però, Emilia troverà lavoro come restauratrice d'arte nelle piccole chiese del paese, e ogni giorno farà su e giù tra il paese e la sua piccola casa in cima a Sassaia.
Che altro non è che la casa di fronte a Bruno.
Ben presto, i due troveranno l'uno nell'altro un rifugio dalla solitudine di Sassaia, almeno fino a quando il pesante passato di Emilia non irrompe nella loro quotidianità, investendo tutto come un mare in tempesta.
Silvia Avallone scrive il suo libro più maturo, un romanzo che non fa sconti a nessuno, che ti fa grattare con le unghie la ruvidità della vita e il peso delle tue scelte e delle tue azioni, capaci di tormentarti per il resto della vita.
"Cuore nero" è un libro crudo, di cui ho apprezzato soprattutto una cosa: che il "grande crimine" commesso dalla protagonista fosse effettivamente tale, senza possibilità di interpretazioni ambigue o attenuanti.
Perché solo questo approccio permette di riflettere davvero sul valore dell'espiazione e delle seconde possibilità.
Grazie a Silvia Avallone per averci illuminato attraverso l'incredibile storia di Emilia, dimostrando che chi ha pagato per i propri errori merita pienamente di ricominciare e di riabbracciare la felicità.
Di ritornare a vivere appieno.
4 stelle✨
Sassaia è un paesino piemontese incastonato tra le montagne, difficilissimo da raggiungere e abitato da neanche 50 anime. Si tratta del posto perfetto per chi vuole nascondersi, per chi vuole vivere da eremita, lontano da ogni voce, rumore e forma di vita.
Bruno vive così, isolato da tutti e da tutto. Ogni mattina scende in città e insegna italiano ai suoi 13 studenti, figli di una generazione destinata ad estinguersi. Vive solo, Bruno, annientato da un triste passato che pian piano affiorerà tra le pagine.
Un giorno, però, a condividere la sua solitudine arriva Emilia. Selvaggia, incontenibile Emilia. Uno potrebbe dire che il lavoro di Emilia è fare l'equilibrista, costantemente sospesa tra euforia e reticenza. Nella vita reale, però, Emilia troverà lavoro come restauratrice d'arte nelle piccole chiese del paese, e ogni giorno farà su e giù tra il paese e la sua piccola casa in cima a Sassaia.
Che altro non è che la casa di fronte a Bruno.
Ben presto, i due troveranno l'uno nell'altro un rifugio dalla solitudine di Sassaia, almeno fino a quando il pesante passato di Emilia non irrompe nella loro quotidianità, investendo tutto come un mare in tempesta.
Silvia Avallone scrive il suo libro più maturo, un romanzo che non fa sconti a nessuno, che ti fa grattare con le unghie la ruvidità della vita e il peso delle tue scelte e delle tue azioni, capaci di tormentarti per il resto della vita.
"Cuore nero" è un libro crudo, di cui ho apprezzato soprattutto una cosa: che il "grande crimine" commesso dalla protagonista fosse effettivamente tale, senza possibilità di interpretazioni ambigue o attenuanti.
Perché solo questo approccio permette di riflettere davvero sul valore dell'espiazione e delle seconde possibilità.
Grazie a Silvia Avallone per averci illuminato attraverso l'incredibile storia di Emilia, dimostrando che chi ha pagato per i propri errori merita pienamente di ricominciare e di riabbracciare la felicità.
Di ritornare a vivere appieno.
4 stelle✨
January 19, 2025
Premetto che non ho mai dato molto credito a Silvia Avallone perché la prima volta che mi è capitato un suo libro fra le mani era il 2010 e avevo appena 14 anni: non l'età più adatta per un titolo come "Acciaio". Ricordo di avere letto una ventina di pagine e di averlo abbandonato senza averlo mai più calcolato.
Mi imbatto per puro caso in "Cuore nero" perché sono una libraia e il giorno dell'uscita ho aperto io il collo con le novità. L'ho guardato per un po' senza convinzione e l'ho messo al suo posto sul bancone insieme alle ultime uscite. Nel frattempo ogni volta che ci passavo davanti buttavo l'occhio e ho iniziato a pensare "ci provo, al massimo lo rimetto al suo posto".
Mi sono lanciata nella lettura anche grazie a una delle recensioni che ho letto qui e me ne sono innamorata. Neanche arrivata alla fine ho recuperato tutti gli altri titoli dell'autrice (compreso "Acciaio").
La storia di Emilia e Bruno mi ha distrutta e rimessa insieme e vorrei non essere mai arrivata alla fine perché nonostante io abbia girato l'ultima pagina l'altro ieri non riesco a togliermeli dalla testa.
Non c'è altro che vorrei dire se non "leggete questo libro e fatevi un regalo".
Mi imbatto per puro caso in "Cuore nero" perché sono una libraia e il giorno dell'uscita ho aperto io il collo con le novità. L'ho guardato per un po' senza convinzione e l'ho messo al suo posto sul bancone insieme alle ultime uscite. Nel frattempo ogni volta che ci passavo davanti buttavo l'occhio e ho iniziato a pensare "ci provo, al massimo lo rimetto al suo posto".
Mi sono lanciata nella lettura anche grazie a una delle recensioni che ho letto qui e me ne sono innamorata. Neanche arrivata alla fine ho recuperato tutti gli altri titoli dell'autrice (compreso "Acciaio").
La storia di Emilia e Bruno mi ha distrutta e rimessa insieme e vorrei non essere mai arrivata alla fine perché nonostante io abbia girato l'ultima pagina l'altro ieri non riesco a togliermeli dalla testa.
Non c'è altro che vorrei dire se non "leggete questo libro e fatevi un regalo".
June 3, 2024
Io ogni volta compro i libri della Avallone sperando di ritrovare Acciaio, ma la verità è che forse non è lei a essere cambiata come scrittrice, ma sono io a essere un’altra lettrice.
Come ho letto in qualche altra recensione, il problema non sono il tema, gli archetipi, il contesto eccetera. Il problema è l’appiattimento: dei contenuti; dei personaggi; delle storie. E poi è questo istinto a catechizzare, a fare la morale, a dire cosa è il bene e cosa il male, a interpretare: perché? Fammelo vedere questo male che è male secondo te; fammi vedere il bene. Fammi vedere il confine. Nelle storie dei personaggi, però; e nelle scelte, non negli spiegoni di chi narra che, per davvero, anche meno.
E ultimo, ci sono alcuni escamotage che davvero ho trovato quasi infantili, che avrei davvero faticato ad accostare a una scrittrice di lunga carriera: Patrizia. Google. Ma che davvero?!
Appunto per me stessa: Acciaio l’hai letto che avevi vent’anni, che eri almeno venti persone fa. Lascia stare gli amori acerbi dove meritano di stare: nei ricordi.
Come ho letto in qualche altra recensione, il problema non sono il tema, gli archetipi, il contesto eccetera. Il problema è l’appiattimento: dei contenuti; dei personaggi; delle storie. E poi è questo istinto a catechizzare, a fare la morale, a dire cosa è il bene e cosa il male, a interpretare: perché? Fammelo vedere questo male che è male secondo te; fammi vedere il bene. Fammi vedere il confine. Nelle storie dei personaggi, però; e nelle scelte, non negli spiegoni di chi narra che, per davvero, anche meno.
E ultimo, ci sono alcuni escamotage che davvero ho trovato quasi infantili, che avrei davvero faticato ad accostare a una scrittrice di lunga carriera: Patrizia. Google. Ma che davvero?!
Appunto per me stessa: Acciaio l’hai letto che avevi vent’anni, che eri almeno venti persone fa. Lascia stare gli amori acerbi dove meritano di stare: nei ricordi.
March 9, 2025
Обичам книги, които да ме карат да чувствам, да плача, да се ядосвам, да се замислям... "Черно сърце" от Силвия Авалоне е точно такава книга.
Живях една седмица с нея и все още продължавам да се връщам към историята на Емилия и Бруно. История за грешките, прошките, изкуплението. История за това как продължаваш напред, когато животът ти поднесе най-горчивите лимони. История за изгубеното детство и (почти) невъзможното бъдеще. Накара ме да се замисля можеш да ли обичаш истински някой, ако не го приемеш такъв какъвто е, с миналото му и целия багаж, който носи? Можеш ли като родител да предпазиш детето си от това да направи огромна грешка? Как му помагаш да изплува след като е стигнало дъното? Замислих се как често пъти "лошите" деца биват отписани набързо, без да им се даде шанс за по-добър живот и как понякога се изисква малко усилие, но голямо сърце, за да върнеш на един подрастващ вярата му в себе си и в бъдещето.
Романът е просто разкошен. Нареди се сред любимите ми.
Живях една седмица с нея и все още продължавам да се връщам към историята на Емилия и Бруно. История за грешките, прошките, изкуплението. История за това как продължаваш напред, когато животът ти поднесе най-горчивите лимони. История за изгубеното детство и (почти) невъзможното бъдеще. Накара ме да се замисля можеш да ли обичаш истински някой, ако не го приемеш такъв какъвто е, с миналото му и целия багаж, който носи? Можеш ли като родител да предпазиш детето си от това да направи огромна грешка? Как му помагаш да изплува след като е стигнало дъното? Замислих се как често пъти "лошите" деца биват отписани набързо, без да им се даде шанс за по-добър живот и как понякога се изисква малко усилие, но голямо сърце, за да върнеш на един подрастващ вярата му в себе си и в бъдещето.
Романът е просто разкошен. Нареди се сред любимите ми.
April 15, 2025
L'oscurità si nasconde dentro ciascuno di noi, ma solo alcuni cedono alla vertigine del baratro, e si perdono per un istante di follia o per tutta la vita. Emilia si sente marchiata dal proprio delitto, al quale non può porre rimedio, ma merita almeno una seconda occasione per fare qualcosa di buono della sua vita? Una riflessione sulla giustizia e sulla vendetta, ma soprattutto sull'uomo e sul fatto che non è solo una sfumatura di buio, per quanto terribile, a determinare chi siamo.
January 31, 2024
Credo di aver terminato ora, in questo istante, il romanzo perfetto da candidare e vincere lo #Strega24
March 29, 2025
Știam încă de la romanul de debut "Acciaio", că Silvia Avallone știe să scrie nu bine, ci extraordinar de bine. Atât de bine încât rămai cu senzația aia în creier, de ireal literar, când frumusețea cuvintelor pur și simplu îți anihilează orice alt gând.
"Inima neagră" a fost pentru mine o narațiune puternică, plină de tristețe și amărăciune, complexă, un pumn fictiv primit direct în stomac, care m-a lăsat fără suflare, bulversându-mi tot ceea ce credeam eu că știu despre viață. Scriitoarea a forat în această poveste în cele mai întunecate nuanțe ale sufletului uman, abordând teme de identitate, singurătate și de luptă internă împotriva unui prezent care pare inițial scăpat de sub control. "(...)întunericul să fie împărtășit doar cu cei care ne iubesc."
Amplasată într-o Italie marcată de greutăți socio-economice, cartea surprinde povestea a doi tineri, Emilia și Bruno, protagoniști ale căror vieți sunt împletite într-un destin dificil și implacabil. Ambii au văzut moartea cu ochii, doar că fiecare a privit-o din unghiuri diferite. Cei doi sunt ființe umane imperfecte dar profunde, într-o continuă mișcare în luptele lor interne. Felul în care scriitoarea le-a format personalitatea și le-a lăsat permisiunea de a se dezvolta odată cu intriga, lent și dureros, întărește ideea că singura cale de a te salva este calea de auto-descoperire.
"Pentru că răul care îți este făcut, acum știu asta, e mult mai ușor de suportat decât cel pe care îl faci tu. Nu poți scăpa de răul pe care îl faci."
Avallone pictează ca un Caravaggio literar, o frescă întunecată și realistă, explorând viețile oamenilor, prinși în menghinele sărăciei și deziluziei sociale. Scrierea autoarei este intensă, caracterizată printr-un stil descriptiv care reușește să facă palpabilă atmosfera apăsătoare a orașelor, locul unde visele par să se sfărâme sub greutatea cotidianului, dar și forța eliberatoare născută în sătucele uitate până și de Dumnezeu, precum Sassaia. Intriga pivotează în jurul unor figuri complexe și vulnerabile, forțate să se ocupe de trecutul lor și să caute sens într-un viitor incert. Capacitatea lui Avallone de a reprezenta fragilitatea personajelor sale cu o forță emoțională rară, viscerală și autentică m-a lăsat fără grai, dar plină de admirație față de autoare.
"Inima Neagră" este în mare parte și un roman social în care mustește dezamăgirea față de instituțiile de stat și de dificultatea redresării într-un context în care nu se oferă prea multe posibilități celor bătuți de soartă. "Într-o societate civilizată, nu ar fi trebuit să fie arestate. Ci despăgubite."
Scriitoarea nu ascunde duritatea, neputința și durerea realității pe care o descrie, dar reușește în același timp să găsească frumusețea ascunsă, chiar și în momentele cu cel mai înalt nivel de disperare.
"Emilia a privit din nou marea, lumina care radia din ea, la suprafață. Să trăiești: era nevoie de o putere extraordinară."
Am plâns la finalul ultimei pagini, "Inimă neagră" fiind o lectură profundă care invită la reflecție asupra condiției umane și a societății. Amprenta emoțională, combinată cu capacitatea de a portretiza personaje de neuitat, face din Silvia Avallone una dintre cele mai interesante scriitoare ale literaturii contemporane.
"Inima neagră" a fost pentru mine o narațiune puternică, plină de tristețe și amărăciune, complexă, un pumn fictiv primit direct în stomac, care m-a lăsat fără suflare, bulversându-mi tot ceea ce credeam eu că știu despre viață. Scriitoarea a forat în această poveste în cele mai întunecate nuanțe ale sufletului uman, abordând teme de identitate, singurătate și de luptă internă împotriva unui prezent care pare inițial scăpat de sub control. "(...)întunericul să fie împărtășit doar cu cei care ne iubesc."
Amplasată într-o Italie marcată de greutăți socio-economice, cartea surprinde povestea a doi tineri, Emilia și Bruno, protagoniști ale căror vieți sunt împletite într-un destin dificil și implacabil. Ambii au văzut moartea cu ochii, doar că fiecare a privit-o din unghiuri diferite. Cei doi sunt ființe umane imperfecte dar profunde, într-o continuă mișcare în luptele lor interne. Felul în care scriitoarea le-a format personalitatea și le-a lăsat permisiunea de a se dezvolta odată cu intriga, lent și dureros, întărește ideea că singura cale de a te salva este calea de auto-descoperire.
"Pentru că răul care îți este făcut, acum știu asta, e mult mai ușor de suportat decât cel pe care îl faci tu. Nu poți scăpa de răul pe care îl faci."
Avallone pictează ca un Caravaggio literar, o frescă întunecată și realistă, explorând viețile oamenilor, prinși în menghinele sărăciei și deziluziei sociale. Scrierea autoarei este intensă, caracterizată printr-un stil descriptiv care reușește să facă palpabilă atmosfera apăsătoare a orașelor, locul unde visele par să se sfărâme sub greutatea cotidianului, dar și forța eliberatoare născută în sătucele uitate până și de Dumnezeu, precum Sassaia. Intriga pivotează în jurul unor figuri complexe și vulnerabile, forțate să se ocupe de trecutul lor și să caute sens într-un viitor incert. Capacitatea lui Avallone de a reprezenta fragilitatea personajelor sale cu o forță emoțională rară, viscerală și autentică m-a lăsat fără grai, dar plină de admirație față de autoare.
"Inima Neagră" este în mare parte și un roman social în care mustește dezamăgirea față de instituțiile de stat și de dificultatea redresării într-un context în care nu se oferă prea multe posibilități celor bătuți de soartă. "Într-o societate civilizată, nu ar fi trebuit să fie arestate. Ci despăgubite."
Scriitoarea nu ascunde duritatea, neputința și durerea realității pe care o descrie, dar reușește în același timp să găsească frumusețea ascunsă, chiar și în momentele cu cel mai înalt nivel de disperare.
"Emilia a privit din nou marea, lumina care radia din ea, la suprafață. Să trăiești: era nevoie de o putere extraordinară."
Am plâns la finalul ultimei pagini, "Inimă neagră" fiind o lectură profundă care invită la reflecție asupra condiției umane și a societății. Amprenta emoțională, combinată cu capacitatea de a portretiza personaje de neuitat, face din Silvia Avallone una dintre cele mai interesante scriitoare ale literaturii contemporane.
July 20, 2025
Седмици наред се чудех какво да кажа за книгата и вече се примирих, че няма да напиша нищо. Прекрасен език, завладяващи герои и сюжет, който съм сигурна, че ще види и голям екран някой ден.
March 9, 2025
,,Загубила съм толкова зими, че ги бях забравила”. Някои книги се четат на един дъх. Други - спират дъха ти.
Романът на Авалоне ми изкара въздуха от дробовете и все още ми е трудно да дишам. Това е една от онези истории, които или преживяваш, или оставяш настрана. Тя е като черна дупка- засмуква те, задушава те, наранява те, обърква те. За съжаление не излизаш от нея цял, не излизаш удовлетворен. Излизаш с черно сърце.
Емилия се скрива в Сасая - селце, което ,,наброяваше всичко на всичко двама жители”. И там търси път към себе си. Към прошката за злодеянието, отнело години от живота й. Вината може ли да бъде изкупена? Най-лошото, което сме извършили - то ли ни определя. То ли слага етикет върху личността ни?
Беше ми трудно да стоя между страниците. Задържаше ме красотата на словото. Задържаше ме някакъв извратен мазохизъм. Мисля, че Рикардо се превърна в главната причина, заси която се потапях обратно в мрака. Бащата, който винаги знаеше какво да каже, за да даде сили на дъщеря си. Дори само заради диалозите между двамата, си струва да прочете романа.
,,- Никога не ти благодарих.
Рикардо се засмя:
- На родителите не се благодари”.
Редица теми се засягат в романа. Тъмната страна на човешката природа. Страхът, вината, самотата. Търсенето на идентичност. Тъмните и неизречени желания, които понякога взимат превес у човека, и могат да бъдат разрушителни. Дори не ми се влиза в темата за родителството.
,,... очи в очи с бездната. Не помнеше какъв ад е отсъствието на звуци.
и още по-лошо- отсъствието на звуци, мъртвата тишина в собственото й сърце”.
,,Животът бе крехка структура, надвесена над бездна, в която тя можеше да падне всеки момент”.
,,Марта принадлежеше към онази категория същества, които бяха толкова измъчвани от живота и толкова се бяха борили, че в крайна сметка просто нямаа възраст".
,,Отделиха се един от друг. Той облече палтото си, обърна се и излезе без думи за раздяла. Нямаше подходящи думи за това".
,,Най-накрая я видях.
Трогателна гледка, която ми скъса сърцето.
Едно момиче.
Което танцуваше.
На светлината на свещи.
С препарат за почистване в ръка.
В отсрещната къща.
Изгубена като мен сред планините".
Романът на Авалоне ми изкара въздуха от дробовете и все още ми е трудно да дишам. Това е една от онези истории, които или преживяваш, или оставяш настрана. Тя е като черна дупка- засмуква те, задушава те, наранява те, обърква те. За съжаление не излизаш от нея цял, не излизаш удовлетворен. Излизаш с черно сърце.
Емилия се скрива в Сасая - селце, което ,,наброяваше всичко на всичко двама жители”. И там търси път към себе си. Към прошката за злодеянието, отнело години от живота й. Вината може ли да бъде изкупена? Най-лошото, което сме извършили - то ли ни определя. То ли слага етикет върху личността ни?
Беше ми трудно да стоя между страниците. Задържаше ме красотата на словото. Задържаше ме някакъв извратен мазохизъм. Мисля, че Рикардо се превърна в главната причина, заси която се потапях обратно в мрака. Бащата, който винаги знаеше какво да каже, за да даде сили на дъщеря си. Дори само заради диалозите между двамата, си струва да прочете романа.
,,- Никога не ти благодарих.
Рикардо се засмя:
- На родителите не се благодари”.
Редица теми се засягат в романа. Тъмната страна на човешката природа. Страхът, вината, самотата. Търсенето на идентичност. Тъмните и неизречени желания, които понякога взимат превес у човека, и могат да бъдат разрушителни. Дори не ми се влиза в темата за родителството.
,,... очи в очи с бездната. Не помнеше какъв ад е отсъствието на звуци.
и още по-лошо- отсъствието на звуци, мъртвата тишина в собственото й сърце”.
,,Животът бе крехка структура, надвесена над бездна, в която тя можеше да падне всеки момент”.
,,Марта принадлежеше към онази категория същества, които бяха толкова измъчвани от живота и толкова се бяха борили, че в крайна сметка просто нямаа възраст".
,,Отделиха се един от друг. Той облече палтото си, обърна се и излезе без думи за раздяла. Нямаше подходящи думи за това".
,,Най-накрая я видях.
Трогателна гледка, която ми скъса сърцето.
Едно момиче.
Което танцуваше.
На светлината на свещи.
С препарат за почистване в ръка.
В отсрещната къща.
Изгубена като мен сред планините".
April 6, 2024
Protagonista femminile con un segreto e una storia di violenza alle spalle, ambiente provinciale, storia d'amore peculiarmente assortita, adolescenza inconsueta (in questo caso nel carcere minorile), copertina con un volto in bianco e nero: "Cuore nero" entra per direttissima nella categoria più nutrita della narrativa italiana attuale, quella di Ardone, Di Pietrantonio, Salvioni. Con il rischio che il libro sembri sempre lo stesso, declinato in forme leggermente diverse.
In questo caso, è innanzitutto la scrittura scorrevole e gustosamente dettagliata di Silvia Avallone, che senza essere invadente rispetto a ciò che racconta (e al netto di qualche metafora un po' pesante) arricchisce e dona tridimensionalità alla materia del racconto. La trama è ben costruita, i personaggi memorabili e ben amalgamati tra loro (con infusa credibilità anche in quelli più stereotipati), i ritmi quelli giusti: tutti gli elementi sono al loro posto, e l'ingranaggio che ne risulta è ottimamente oliato dalle emozioni che Avallone suscita con grande naturalezza.
Sono l'abile scrittura e i sentimenti che pervadono le pagine, soprattutto, a spingere in secondo piano gli aspetti meno riusciti: le tirate vagamente moralistiche sulla criminalità minorile e sulla crisi socioculturale, la ripetitività di alcuni concetti e riflessioni (in particolare sul conto della protagonista), la competizione nemmeno troppo sottintesa tra Emilia a Bruno per eleggere il più sfortunato tra i due.
In questo caso, è innanzitutto la scrittura scorrevole e gustosamente dettagliata di Silvia Avallone, che senza essere invadente rispetto a ciò che racconta (e al netto di qualche metafora un po' pesante) arricchisce e dona tridimensionalità alla materia del racconto. La trama è ben costruita, i personaggi memorabili e ben amalgamati tra loro (con infusa credibilità anche in quelli più stereotipati), i ritmi quelli giusti: tutti gli elementi sono al loro posto, e l'ingranaggio che ne risulta è ottimamente oliato dalle emozioni che Avallone suscita con grande naturalezza.
Sono l'abile scrittura e i sentimenti che pervadono le pagine, soprattutto, a spingere in secondo piano gli aspetti meno riusciti: le tirate vagamente moralistiche sulla criminalità minorile e sulla crisi socioculturale, la ripetitività di alcuni concetti e riflessioni (in particolare sul conto della protagonista), la competizione nemmeno troppo sottintesa tra Emilia a Bruno per eleggere il più sfortunato tra i due.
March 15, 2024
mi è piaciuto tantissimo, secondo me l'autrice ha un modo di scrivere davvero speciale.
mi sono davvero affezionata ai personaggi, mi è dispiaciuto finire il libro.
E' una storia di rinascita, tratta temi difficili, il carcere minorile, quanto sia difficile riprendere in mano la propria vita, quanto dopo un'esperienza del genere una persona rimanga marchiata e sia dififcilissimo ricominciare. e anche quanto sia difficile accettare di continuare a vivere, in qualche caso. Molto complesso a livello etico dare un parere su quanto raccontato in qs libro. Sicuramente fa riflettere su quanto sia facile giudicare affrettatamente, e sia molto più difficile perdonare, e comprendere.
Io lo consiglio.
mi sono davvero affezionata ai personaggi, mi è dispiaciuto finire il libro.
E' una storia di rinascita, tratta temi difficili, il carcere minorile, quanto sia difficile riprendere in mano la propria vita, quanto dopo un'esperienza del genere una persona rimanga marchiata e sia dififcilissimo ricominciare. e anche quanto sia difficile accettare di continuare a vivere, in qualche caso. Molto complesso a livello etico dare un parere su quanto raccontato in qs libro. Sicuramente fa riflettere su quanto sia facile giudicare affrettatamente, e sia molto più difficile perdonare, e comprendere.
Io lo consiglio.
September 19, 2024
Czasem trafiam na książki tak dobre, że każde słowo wydaje się niewystarczające, by wyrazić mój zachwyt. Taką powieścią jest dla mnie dzisiejsza premiera „Czarne serce” włoskiej autorki Silvii Avallone, która trafiła prosto do mojego serca, sprawiła, że łzy popłynęły nie raz i z pewnością jest jedną z najlepszych przeczytanych przeze mnie w tym roku książek.
"Przydarzyliśmy się sobie"
Dwoje bohaterów, Emilia i Bruno. Jedno z nich popełniło zło, drugiemu je wyrządzono. Każde płaci wysoką cenę za trwanie mimo wszystko, bez przyszłości, z przygniatającym poczuciem winy. Szukając ucieczki spotykają się w Sassai, opuszczonej górskiej osadzie. Ta intensywna, zrodzona z samotności relacja dwojga ludzi, którzy są dla siebie nowym początkiem, tym ostatnim powodem, by trzymać się życia, porusza do głębi.
Ale ta powieść to nie romans, choć dużo w niej mowy o miłości. Tej budzącej się ze wspólnej niedoli i desperacji. Rodzicielskiej, która trwa niczym skała, bez względu na wszystko. Partnerskiej, w której niczym drzazga tkwi to, co niewypowiedziane. I miłości do życia, mimo wszystkich jego cieni.
Jeszcze więcej miejsca Autorka poświęca jednak tematowi zła, winy i odkupienia. Karze, tej nakładanej przez społeczeństwo i tej, którą narzucamy sobie sami. Stopniowo odsłania przed czytelnikiem traumatyczną przeszłość bohaterów. Ukazując emocje i historię Emilii, która czternaście lat swej młodości spędza w więzieniu, pozwala nam spojrzeć na nią bez obciążenia świadomością jej czynu. Zastanawiałam się, czy wiedza ta podana na początku zmieniłaby moje postrzeganie głównej bohaterki? Czy skreśliłabym ją automatycznie, tak jak wielu tych, którzy ją osądzili?
Nietrudno tu o refleksję nad istotą zła, które może tkwić w każdym człowieku, ale i nad możliwością odkupienia i przebaczenia – zarówno innym, jak i sobie samemu. Autorka zadaje kluczowe pytania: czy osoby, które odbyły swoją karę, mają prawo do ponownego szczęścia, a może zło, które popełnili, na zawsze definiuje ich życie?
Historia ta utkana jest z bolesnych retrospekcji, ale też prób pogodzenia się z tym co nieodwracalne i nieśmiałych spojrzeń w przyszłość. Napisana językiem pięknym, z niesamowitą wrażliwością i empatią obudziła we mnie ogrom emocji, od śmiechu po łzy. Zostawię Was z jednym z cytatów, który ujął mnie wyjątkowo: „Nie możesz podzielić ukochanej osoby na kawałki i wybrać tylko te, które tobie pasują. Musisz przyjąć ją w całości."
"Przydarzyliśmy się sobie"
Dwoje bohaterów, Emilia i Bruno. Jedno z nich popełniło zło, drugiemu je wyrządzono. Każde płaci wysoką cenę za trwanie mimo wszystko, bez przyszłości, z przygniatającym poczuciem winy. Szukając ucieczki spotykają się w Sassai, opuszczonej górskiej osadzie. Ta intensywna, zrodzona z samotności relacja dwojga ludzi, którzy są dla siebie nowym początkiem, tym ostatnim powodem, by trzymać się życia, porusza do głębi.
Ale ta powieść to nie romans, choć dużo w niej mowy o miłości. Tej budzącej się ze wspólnej niedoli i desperacji. Rodzicielskiej, która trwa niczym skała, bez względu na wszystko. Partnerskiej, w której niczym drzazga tkwi to, co niewypowiedziane. I miłości do życia, mimo wszystkich jego cieni.
Jeszcze więcej miejsca Autorka poświęca jednak tematowi zła, winy i odkupienia. Karze, tej nakładanej przez społeczeństwo i tej, którą narzucamy sobie sami. Stopniowo odsłania przed czytelnikiem traumatyczną przeszłość bohaterów. Ukazując emocje i historię Emilii, która czternaście lat swej młodości spędza w więzieniu, pozwala nam spojrzeć na nią bez obciążenia świadomością jej czynu. Zastanawiałam się, czy wiedza ta podana na początku zmieniłaby moje postrzeganie głównej bohaterki? Czy skreśliłabym ją automatycznie, tak jak wielu tych, którzy ją osądzili?
Nietrudno tu o refleksję nad istotą zła, które może tkwić w każdym człowieku, ale i nad możliwością odkupienia i przebaczenia – zarówno innym, jak i sobie samemu. Autorka zadaje kluczowe pytania: czy osoby, które odbyły swoją karę, mają prawo do ponownego szczęścia, a może zło, które popełnili, na zawsze definiuje ich życie?
Historia ta utkana jest z bolesnych retrospekcji, ale też prób pogodzenia się z tym co nieodwracalne i nieśmiałych spojrzeń w przyszłość. Napisana językiem pięknym, z niesamowitą wrażliwością i empatią obudziła we mnie ogrom emocji, od śmiechu po łzy. Zostawię Was z jednym z cytatów, który ujął mnie wyjątkowo: „Nie możesz podzielić ukochanej osoby na kawałki i wybrać tylko te, które tobie pasują. Musisz przyjąć ją w całości."
August 12, 2025
Не знам как се пише за такава книга. Каквото и да напиша ще е малко, сухо, постно... Знам само, че съм супер благодарна на Стефани Калчева, че споделя за книги като тази.
Отдавна не бях срещала такова красиво и ритмично писане. От първото изречение историята те понася на крилете си. Мрачна и същевременно красива история. История за престъпление и наказание, за ново начало и за една любов опитваща се да не се задуши из пътеките на миналото и тайните му. История, която те пренася от полуобезлюдено селце в Италия, през големия град и мрачни негови институции. История на самота, себепознаване, на прошка... Изобщо история за много неща, написана по изключителен начин
Един цитат особено много ми се загнезди: "Злото се ражда от това да не можеш да простиш." Не е буквален, защото нямам навика да си преписвам цитати, но е със същото значение и вярвам, че тази ни човешка неспособност наистина павира пътя на волни и неволни злини.
Отдавна не бях срещала такова красиво и ритмично писане. От първото изречение историята те понася на крилете си. Мрачна и същевременно красива история. История за престъпление и наказание, за ново начало и за една любов опитваща се да не се задуши из пътеките на миналото и тайните му. История, която те пренася от полуобезлюдено селце в Италия, през големия град и мрачни негови институции. История на самота, себепознаване, на прошка... Изобщо история за много неща, написана по изключителен начин
Един цитат особено много ми се загнезди: "Злото се ражда от това да не можеш да простиш." Не е буквален, защото нямам навика да си преписвам цитати, но е със същото значение и вярвам, че тази ни човешка неспособност наистина павира пътя на волни и неволни злини.
February 28, 2025
Hay lugares que parecen diseñados para desaparecer. Y hay personas que, por más que intenten huir, siempre terminan regresando al mismo sitio. Corazón negro, la última novela de Silvia Avallone, es justo eso: un relato de huidas en círculos, de heridas que nunca terminan de cerrarse, de culpa y redención. Un libro que ha arrasado en Italia y que no me extraña que se haya convertido en un fenómeno editorial.
Desde el primer momento, la ambientación me atrapó. Sassaia no es solo un pueblo suspendido en el tiempo, es un lugar que pesa, que respira, que expone sin piedad a quienes intentan esconderse en él. Y ahí llegan Emilia y Bruno, dos personajes que me han removido por dentro. Ella, con su pelo encrespado, sus botas moradas y un pasado imposible de borrar. Él, atrapado en una vida estancada, con el peso de una tragedia familiar que nunca ha superado. La tensión entre ambos es palpable desde el principio, pero no es la típica tensión romántica ni predecible: es la de dos almas rotas que, de alguna manera, se reconocen.
Lo que más me ha impactado es cómo Avallone construye a sus personajes sin edulcorar nada. Emilia ha estado en la cárcel por un crimen atroz, pero ¿eso la define por completo? Bruno ha sufrido, pero ¿eso lo convierte en mejor persona? No hay respuestas fáciles, y ahí está la brutalidad y la verdad de esta historia. No hay blanco o negro, solo matices de un gris oscuro donde se mezclan culpa, arrepentimiento y la imposibilidad de empezar de cero cuando el pasado sigue tirando de ti.
La prosa de Avallone es impecable. No se anda con rodeos, pero tampoco cae en dramatismos gratuitos. Escribe con una crudeza que a veces duele y con una sensibilidad que te obliga a ponerte en la piel de los personajes, aunque te incomode. Y eso me ha pasado muchas veces mientras leía Corazón negro: me ha sacudido, me ha hecho cuestionarme cosas, me ha obligado a mirar de frente lo que normalmente evitamos.
No es una lectura fácil ni amable, pero es de esas que se quedan contigo. Habla del daño que nos hacemos, de las marcas que dejamos en otros y de cómo, a veces, lo único que podemos hacer es aprender a vivir con ellas. Me ha dejado esa sensación de vacío y reflexión que solo los buenos libros consiguen.
Entiendo perfectamente por qué en Italia se ha convertido en un fenómeno. Lo merece.
Mil gracias a la editorial por el envío del ejemplar. Ha sido una lectura intensa, incómoda y absolutamente necesaria.
Desde el primer momento, la ambientación me atrapó. Sassaia no es solo un pueblo suspendido en el tiempo, es un lugar que pesa, que respira, que expone sin piedad a quienes intentan esconderse en él. Y ahí llegan Emilia y Bruno, dos personajes que me han removido por dentro. Ella, con su pelo encrespado, sus botas moradas y un pasado imposible de borrar. Él, atrapado en una vida estancada, con el peso de una tragedia familiar que nunca ha superado. La tensión entre ambos es palpable desde el principio, pero no es la típica tensión romántica ni predecible: es la de dos almas rotas que, de alguna manera, se reconocen.
Lo que más me ha impactado es cómo Avallone construye a sus personajes sin edulcorar nada. Emilia ha estado en la cárcel por un crimen atroz, pero ¿eso la define por completo? Bruno ha sufrido, pero ¿eso lo convierte en mejor persona? No hay respuestas fáciles, y ahí está la brutalidad y la verdad de esta historia. No hay blanco o negro, solo matices de un gris oscuro donde se mezclan culpa, arrepentimiento y la imposibilidad de empezar de cero cuando el pasado sigue tirando de ti.
La prosa de Avallone es impecable. No se anda con rodeos, pero tampoco cae en dramatismos gratuitos. Escribe con una crudeza que a veces duele y con una sensibilidad que te obliga a ponerte en la piel de los personajes, aunque te incomode. Y eso me ha pasado muchas veces mientras leía Corazón negro: me ha sacudido, me ha hecho cuestionarme cosas, me ha obligado a mirar de frente lo que normalmente evitamos.
No es una lectura fácil ni amable, pero es de esas que se quedan contigo. Habla del daño que nos hacemos, de las marcas que dejamos en otros y de cómo, a veces, lo único que podemos hacer es aprender a vivir con ellas. Me ha dejado esa sensación de vacío y reflexión que solo los buenos libros consiguen.
Entiendo perfectamente por qué en Italia se ha convertido en un fenómeno. Lo merece.
Mil gracias a la editorial por el envío del ejemplar. Ha sido una lectura intensa, incómoda y absolutamente necesaria.
Displaying 1 - 30 of 636 reviews