Niets gaat voorbij

by Sofie Delporte

Elk jaar ontvangt de politie duizenden meldingen van vermiste personen: jongeren die de weg kwijt zijn, volwassenen die een nieuw leven zoeken, ouderen die verdwalen in de nevels van hun hoofd. Soms gaat het om een ongeval. Soms om een misverstand. Altijd is het een menselijk drama.

Na twee bekroonde thrillers over de afdeling Vermiste Personen richt Sofie Delporte haar blik nu op de mensen die verdwijnen. In “Niets gaat voorbij” schetst ze met empathie en precisie tien portretten van mannen en vrouwen op een kantelpunt in hun leven, op zoek naar de verhalen achter de onheilspellende woorden: ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’.

136 pages, Paperback

Published September 1, 2025

About the author

Sofie studeerde geschiedenis en werkt als bibliothecaris, zo ongeveer de leukte job ter wereld vindt ze zelf. Ze schreef eerst kortverhalen bij het Gentse Schrijverscollectief. Na een lezing door Alain Remue, hoofd van de Cel Vermiste Personen in België, besloot ze zich aan een misdaadroman te wagen. Vijf jaar werkte ze aan haar thrillerdebuut ‘Ik kan je redden’, het eerste deel van wat een reeks moet worden met de eigenzinnige inspecteur Olivia Leroy in de hoofdrol. In 2024 verscheen het vervolg 'Zwijgen is bitter.' In 2025 keerde ze met 'Niets gaat voorbij' terug naar haar eerste schrijfliefde; het korte verhaal.

Reviews

[DebibvanLouise · Rating 5 out of 5]

‘Niets gaat voorbij’ begint met een pakkend voorwoord van Alain Remue, hij is diensthoofd van de Cel Vermiste Personen. Een beter begin kon niet, want Remue is al jarenlang onlosmakelijk verbonden met bekende vermissingszaken in ons land. Voor Delporte echt met de kortverhalen start, spreekt ze haar lezers nog even toe. Ze geeft extra duiding bij de zin ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’ en benadrukt het verschil met haar thrillers over Olivia Leroy. Al op die eerste pagina’s maakt Delporte een treffende vergelijking: ze legt de link tussen kortverhalen en de Cel Vermiste Personen. Daardoor snap je meteen wat ze met dit boek wil bereiken. Net zoals rechercheurs bij de Cel snel het leven van een vermiste doorspitten, laat Delporte ons kort met de personages uit ‘Niets gaat voorbij’ kennismaken. Wij als lezers zullen dus even exact voelen wat de rechercheurs ervaren.

De tien kortverhalen starten telkens op dezelfde manier. We lezen een kort opsporingsbericht waardoor we meteen al een beeld hebben van wie er verdwenen is. Elk verhaal is netjes opgedeeld in alinea’s en dat zorgt ervoor dat je leestempo best hoog ligt. Niet elk kortverhaal is even lang en daardoor blijf je steeds geboeid. Het boek is een mooie mix van verschillende ‘soorten’ verdwijningen. Er passeren mensen van verschillende leeftijden de revue, bijgevolg lees je ook over diverse levenssituaties. Dat maakt het boek heel gevarieerd. Je beseft dat niet alle vermiste mensen zomaar weggelopen zijn, maar dat er vaak heel wat meer achter schuilt.

Delporte gunt ons namelijk in elk kortverhaal een geloofwaardige kijk op het leven van de vermiste. Daardoor begrijp je bepaalde keuzes van de personages beter. Je beseft dat het voor de Cel absoluut niet gemakkelijk is om in het hoofd van de verdwenen persoon te kruipen en zo te proberen ontdekken waar ze zijn. De kortverhalen komen echt binnen, want Delporte besteedt zeker voldoende aandacht aan de gevoelens van haar personages. In sommige verhalen (bv. dat over de vrouw met dementie) leren we zelfs de familie kennen. Heel fijn is ook de referentie naar Delportes succesvolle thrillers met Olivia Leroy in de hoofdrol. Olivia komt zelfs even aan het woord.

Ten slotte scoort Sofie Delporte nog met haar uitstekende taalgevoel. Het taalgebruik van haar personages past perfect bij wie ze zijn, daardoor gaat de identificatie met hen voor jou als lezer ook gemakkelijker. Ze laat het hart van taalliefhebbers sneller kloppen door knappe vergelijkingen en metaforen. Het verhaal wordt beeldender door regendruppels te vergelijken met munten en vingers met twijgjes. Dat ondersteunt de heldere beschrijvingen van de omgeving. Sommige metaforen doen je nadenken over je eigen leven, zoals de link die Delporte maakt tussen het leven en een boek. Hier en daar waagt ze zich zelfs aan taalkundig interessante zinnen zoals “Met elke slok sijpelen de twijfels terug zijn hoofd in”. Zo toont Delporte opnieuw haar taalvirtuositeit. Ze rondt niet elk verhaal hetzelfde af, de ietwat open eindes spreken voor zich en hebben vaak nog meer impact dan wanneer alles netjes afgerond zou worden. ‘Niets gaat voorbij’ heeft z’n doel zeker niet gemist: we begrijpen de werking van de Cel Vermiste Personen beter én waarom mensen soms verdwijnen.

Conclusie
5 sterren
‘Niets gaat voorbij’ schittert op alle vlakken. Het ideale boek voor liefhebbers van kortverhalen of lezers die geraakt willen worden door Delportes taalvirtuositeit en gave om verhalen echt onder je vel te laten kruipen.

[looneybooks79 · Rating 4 out of 5]

http://looneybooks79.blog/2025/09/08/...

In het derde boek van Sofie Delporte, die eerder al met haar twee Olivia Leroy crime thrillers succes boekte en prijzen binnenhaalde, verandert ze even van koers... en ook weer niet. ‘Niets gaat voorbij’ is een verzameling van kortverhalen waarin ze terug de ‘Cel Vermiste Personen’ een rol schenkt.
Elk verhaal gaat over een verdwijning, gaande van een dementerende bejaarde tot een jongeman die van een avondje stappen terugkomt, ingeleid door een kort opsporingsbericht (zoals je ze vaak ook op televisie ziet verschijnen) waarin kort geschetst wordt wie de persoon is, hoe die gekleed ging en wanneer deze het laatst werd gezien.
En net zoals in het echte leven, want dit is fictie maar Sofie liet zich heel duidelijk inspireren door echte verhalen, is de uitkomst niet altijd verzekerd. Soms wordt een persoon teruggevonden (al dan niet levend of dood) maar niet elk dossier eindigt zo, jammer genoeg.
Het is dan ook een verdienste van Sofie om ook hier zo realistisch mogelijk in haar verhalen te blijven. Het menselijke drama is ook echt en of het nu gaat om een ontvoerd kind, een oudere die verdwaalt of om een persoon die verdwijnt na een ongeval... onzekerheid en leed zijn deel van de slachtoffers en hun geliefden. En geef toe, je wilt nooit de woorden 'Sindsdien ontbreekt elk spoor' horen!
Het boek krijgt ook een voorwoord van Alain Remue, al dertig jaar het hoofd van de 'Cel Vermiste Personen' die in 2025 op pensioen gaat en zijn 'kindje' in de handen overlaat aan andere bekwame speurders. In die dertig jaar dat Alain aan het hoofd stond waren er meer dan tweeëndertigduizend onrustwekkende verdwijningen. Gelukkig zijn er heel wat van die dossiers opgelost maar er blijven altijd losse draadjes... Denk maar aan Nathalie Geijsbregts, Kim en Ken Heyrman (waarvan enkel Kim teruggevonden werd) en de kleine Liam die voor zijn deur verdween. Zullen deze zaken ooit opgelost worden, dat blijft de vraag.
Vandaar dat het ook belangrijk is dat boeken zoals 'Niets gaat voorbij' belangrijk zijn want ook al blijft het fictie, het kan mensen ook bewuster maken en meer op hun hoede.
En voor de fans... er komt zelfs een kleine cameo van een welbekende speurder...

[Schelley · Rating 4 out of 5]

Sofie Delporte is een Vlaamse auteur die eerder al indruk maakte met haar Olivia Leroy-thrillers. In Niets gaat voorbij gooit ze het over een andere boeg: geen klassieke misdaadroman, maar een bundel kortverhalen die zich afspelen rond de Cel Vermiste Personen. Haar fascinatie voor het ongrijpbare van verdwijningen sijpelt door in elk verhaal, en dat maakt haar werk intrigerend én menselijk.

Deze bundel bestaat uit tien verhalen, elk voorafgegaan door een opsporingsbericht zoals je die op tv ziet. Denk: naam, leeftijd, laatste kleding, locatie van verdwijning. Wat volgt is geen whodunit, maar een inkijk in het leven van de vermiste. Eén verhaal dat me bijbleef, gaat over een jonge man die na een avondje uit nooit meer thuiskomt. Je voelt de paniek van zijn ouders, de verwarring van zijn vrienden, en de stilte die achterblijft. Sommige verhalen eindigen met een antwoord, andere laten je achter met een knoop in je maag. Het boek is geen puzzel die je oplost, maar een spiegel van hoe grillig het leven kan zijn.

Delporte schrijft helder en zonder poespas, maar weet toch emotie te vangen in kleine details. Haar stijl is niet bombastisch, eerder ingetogen en trefzeker. De personages zijn geen helden of slechteriken, maar gewone mensen met rafelrandjes. Soms voelde ik wel dat bepaalde verhalen wat te kort waren om écht binnen te dringen in het hoofd van de vermiste. Een paar personages bleven daardoor wat vlak, alsof ze net niet genoeg adem kregen op papier. Hoewel het concept sterk is en de opbouw origineel, miste ik af en toe variatie in toon. De opsporingsberichten zijn een slimme insteek, maar na vijf verhalen voelde het wat repetitief.

Niets gaat voorbij is een sobere maar rake bundel die je laat stilstaan bij wat het betekent om te verdwijnen – en wat het doet met wie achterblijft.

[ssst_just_one_more_chapter · Rating 4 out of 5]

Na twee bekroonde thrillers over de afdeling Vermiste Personen richt Sofie Delporte haar blik nu op de mensen die verdwijnen. In “Niets gaat voorbij” schetst ze met empathie en precisie portretten van mannen en vrouwen op een kantelpunt in hun leven, op zoek naar de verhalen achter de onheilspellende woorden: ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’.

September 1995, het land oefent een enorme druk uit op de politiediensten na meerdere onopgeloste verdwijningszaken van jonge meisjes. Onder leiding van Alain Remue wordt de Cel Vermiste Personen opgericht als antwoord op deze donkere bladzijde uit onze geschiedenis.

Ontvoering, weggeplukt worden uit je warme gezin en niemand die weet waar je bent en of je nog thuis komt. Ik weet nog dat het mij als 10 jarige enorm bezig hield, je kon niet naast de opsporingsberichten kijken van Julie, Mélissa, Ann en Eefje ... een land in tranen allen op zoek naar antwoorden.

Maar het bleef niet enkel bij de slachtoffers van Dutroux, jaarlijks raken zoveel mensen vermist. Sommigen zien geen uitweg meer of raken verdwaald in hun eigen gedachten, anderen zijn op het verkeerde moment op de verkeerde plek en soms wil men gewoon niet gevonden worden. Al deze mensen hebben een gezicht, een naam en vaak ook een familie ...

In "Niets gaat voorbij" worden we geconfronteerd met enkele fictieve verhalen maar uit het leven gegrepen. Doordat er hier gebruik wordt gemaakt van kortverhalen voel je des te meer de snelheid waarmee iets kan gebeuren maar ook hoe het abrupt kan eindigen.

Soms was ik nog niet "klaar" met de personages en wilde ik meer over ze weten, hoe het nu verder moest en wat ze dreef om te doen wat ze gedaan hebben, wie hun pad kruiste ... maar de familieleden die achterblijven weten dit ook niet. Wat een eyeopener, dat de wereld er de volgende dag gewoon hetzelfde uitziet ook al is je kind, echtgenoot, vriend, collega of moeder vermist.

Een beklijvend eerbetoon aan ouders, familieleden, het team achter De Cel Vermiste Personen en Child Focus. Die reeds jarenlang werken aan complexe zaken waarbij hun verstand vaak al datgene weet wat het hart nog moet ontdekken.

Bedankt Alain Remue voor al de kinderen en mensen die je thuisbracht, maar ook voor al diegene naar wie je bleef zoeken.

⭐️⭐️⭐️⭐️
Bedankt @borgerhofflamberigts @sofiedelporte voor het recensie exemplaar

[Hilde Van Gysegem (redheadbookaddict) · Rating 5 out of 5]

In 'Niets gaat voorbij' waagt Sofie Delporte zich voor het eerst aan kortverhalen, nadat ze eerder al schitterde met haar reeks rond Olivia Leroy.

Tien fictieve verhalen die je een inkijk geven achter de schermen: wat ging er vooraf aan de onheilspellende woorden 'sindsdien ontbreekt elk spoor'? Tien diverse portretten van mannen en vrouwen waarvoor een opsporingsbericht werd opgesteld.

Het voorwoord is door niemand minder dan Alain Remue geschreven, al jaren diensthoofd van de Cel Vermiste Personen in België.
Delporte maakt van bij de start een duidelijk onderscheid tussen haar oeuvre gebaseerd op het personage Olivia Leroy (waar de focus op het politionele aspect ligt) en deze kortverhalen: er kunnen namelijk allerlei redenen schuilgaan achter een onrustwekkende verdwijning. In die zin is het boek ook een ware eyeopener : niet elke vermissing gaat gepaard met misdaad, maar elke vermissing brengt dezelfde wanhoop teweeg bij familieleden en vrienden.

Hoewel ik zelf niet zo'n grote fan ben van kortverhalen an sich, slaagt Delporte er met haar uitmuntende schrijfstijl alweer moeiteloos in om mij in een razendsnel tempo te laten meeleven met alle personages. Elk verhaal begint met een behoorlijk 'droog' opsporingsbericht waarin het leven van een mens tot objectieve feiten wordt herleid om daarna minutieus uit de doeken te doen wat er kan schuilgaan achter hun vermissing: een misverstand, een vrijwillige actie, een gruwelijke handeling...
Werkelijk elk personage kroop onder mijn huid, elke vermiste kreeg een eigen stem en wanneer je als lezer niet anders kan dan op je honger blijven zitten door het abrupte einde van sommige verhalen, komt het besef nog meer binnen hoe een reële vermissing een allesverwoestende impact heeft op het leven van familieleden en vrienden. In zo'n geval blijft de onzekerheid over het verhaal dat schuilgaat achter de woorden 'sindsdien ontbreekt elk spoor' je mogelijks achtervolgen tot je laatste snik.

Delporte heeft een ijzersterk talent om lezers bij de hand te nemen en ze de verhalen te laten beleven die zij voor ogen heeft.
Delporte heeft mijn lezershart compleet veroverd!
Absolute mega aanrader!

[Marijkesboekenkast · Rating 4 out of 5]

Sinds haar debuut Niets kan je redden ben ik fan van de Vlaamse auteur Sofie Delporte. Met Niets gaat voorbij brengt ze een bundel van tien kortverhalen die allemaal draaien rond de aanloop van verdwijningen – soms vrijwillig, soms onvrijwillig – of de impact die dit heeft op de betrokkenen en hun omgeving.

De Cel Vermiste Personen in België bestaat dit jaar 30 jaar en met dit boek wordt de aandacht gevestigd op de verhalen achter onrustwekkende verdwijningen. Elke verdwijning is een drama, zowel voor de vermiste persoon als voor de achterblijvers. Het laat zien hoe opsporingsberichten en onderzoeken slechts een glimp geven van een veel complexer en vaak tragisch levensverhaal. Deze kortverhalen werden een blik op mensen die om welke reden dan ook, vrijwillig of onvrijwillig plots verdwijnen of de gevolgen ervan

Alle verhalen starten consequent met een opsporingsbericht zoals we deze kennen uit de media, een opsomming van feiten (dag & plaats van verdwijning, beschrijving van de persoon) waarna Sofie Delporte het spotlicht richt op het leven achter de feiten. De verhalen zijn divers, maar de rode draad is meestal een innerlijk conflict. We lezen verhalen over de aanloop naar een verdwijning, de invloed op nabestaanden, en zelfs inspecteur Olivia Leroy – bekend uit Delportes eerdere thrillers – duikt kort op.

Vaak wilde ik na afloop méér weten: hoe het verhaal verderging, hoe het de personages uiteindelijk verging. Het verhaal dat mij het meest raakte, gaat over een vrouw met dementie die uit een woonzorgcentrum verdwijnt en de impact die dit heeft op haar zoon. Vooral het slot vond ik hartverwarmend en hoopvol, ondanks de zware thematiek.

Met Niets gaat voorbij laat Sofie Delporte zien hoe veelzijdig en indringend het korte verhaal kan zijn. Ze schetst treffende en vaak confronterende momentopnames die de lezer niet snel loslaten – precies zoals verdwijningen dat in het echte leven ook niet doen.

[Rita Leyman · Rating 4 out of 5]

Wat als er plotseling een geliefde, kind, familielid, vriend niet meer naar huis komt en spoorloos is verdwenen? Jouw wereld stort in elkaar. Je stelt je vragen. Wat is er gebeurd? Leven ze nog, zijn ze in gevaar?

Sofie Delporte schreef in 'Niets gaat voorbij' over onrustwekkende verdwijningen geïnspireerd op het werk van de Cel Vermiste Personen. Deze Cel werd opgericht naar aanleiding van de zaak Dutroux waar Alain Remue van bij het begin tot aan zijn pensioen aan het hoofd van deze Cel stond. Hij zorgde ervoor dat Sofie na een lezing besloot om een thrillerdebuut te schrijven 'Ik kan je redden'. Haar debuut werd zo goed onthaald dat ze de Thrillzone Award voor beste Nederlandstalige thrillerdebuut ontving. Het boek stond op de shortlist voor de Knack Fred Braeckman Award en ze ontving de Hebban Award voor beste thriller.

In 'Niets gaat voorbij' gaan we op zoek naar de verhalen achter de onheilspellende woorden: ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’. Elk deel begint met een opsporingsbericht. Daarna volgen we de persoon die vermist wordt. Bij sommige verhalen lees je of kan je wel denken hoe het zal aflopen bij andere verhalen laat de schrijver de lezer in het ongewisse en krijg je hetzelfde gevoel als de nabestaanden. Je vraagt je net als hen af wat er met de vermiste persoon is gebeurd.
Door de kleine verhalen besef je dat niet elke verdwijning hetzelfde is, deze kan zowel gewild als ongewild zijn. Bv iemand die wegloopt om te ontsnappen uit zijn huidige leefwereld, een ouder die door dementie zijn weg kwijt is, een ontvoering, een ongeluk,...

'Niets gaat voorbij' laat de lezer in het hoofd kruipen van de vermiste persoon. Je voelt bij de ene hun angst wat hen overkomt, bij de andere hun twijfels of ze wel de juiste stap zetten. Je staat ook stil in wat voor de hel de nabestaanden vertoeven, de onzekerheid, de angst om hun geliefde nooit meer in hun armen te kunnen sluiten.

Door deze verhalen wordt mijn respect voor de Cel nog groter.

[ItsmeA3.Reads · Rating 4 out of 5]

Mijn eerste gelezen boek van Sofie Delporter is een feit en dat smaakt naar meer!

Waar gaat het over:

"Elk jaar ontvangt de politie duizenden meldingen van vermiste personen: jongeren die de weg kwijt zijn, volwassenen die een nieuw leven zoeken, ouderen die verdwalen in de nevels van hun hoofd. Soms gaat het om een ongeval. Soms om een misverstand. Altijd is het een menselijk drama. Na twee bekroonde thrillers over de afdeling Vermiste Personen richt Sofie Delporte haar blik nu op de mensen die verdwijnen. In Niets gaat voorbij schetst ze met empathie en precisie portretten van mannen en vrouwen op een kantelpunt in hun leven, op zoek naar de verhalen achter de onheilspellende woorden: ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’."

Wat vond ik ervan:

Zoals ik al zei was dit mijn eerste kennismaking met een boek van Sofie Delporte en ik kan zeggen dat ik zeker niet teleurgesteld ben. Sofie heeft verhalen neergezet die ik op deze manier nog nooit gelezen heb. Bij elk begin van het hoofdstuk krijg je het politiebericht te lezen om daarna de gebeurtenis te lezen. Dit zijn korte, maar zeer boeiende verhalen. Regelmatig had ik bij een verhaal dat ik graag wilde weten hoe het nog verder ging. De nieuwsgierigheid was dan ook groot!

Sofie haar andere 2 boeken zijn zeker weten op mijn TBR lijst gekomen. Het boek krijgt van mij dan ook 4⭐!

[Gundiscover · Rating 4 out of 5]

📚 Wat als een dun boekje je zó in zijn greep houdt dat je het in één adem uitleest?
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
📖 Toen ik ooit voor het eerst een boek van Sofie Delporte in handen kreeg via de Libelle Leesclub, begon ik er wat twijfelend aan… maar wát ben ik blij dat ik dat toen gelezen heb. Sindsdien ben ik helemaal fan van haar vlotte schrijfstijl. Haar verhalen slepen je mee en voor je het weet ben je door de bladzijden heen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
🚂Ook bij Niets gaat voorbij was dat niet anders. Dit dunne boekje van amper 140 pagina’s leest als een trein: voor je het weet ben je halverwege, en voor je het goed en wel beseft, alweer helemaal klaar.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
🔍Het boek bestaat uit korte verhalen, geïnspireerd door het leven van mensen achter onrustwekkende verdwijningen. Ze zijn volledig fictief, maar toch zo realistisch geschreven dat ik soms dacht: dit zou een hele thriller op zich kunnen worden.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Een ideaal tussendoortje dat me alleen maar nóg nieuwsgieriger maakt naar de volgende Olivia Leroy. 💛