What do you think?
Rate this book
Ερασιτέχνες δολοφόνοι
Οι οκτώ αφηγητές της συλλογής που κρατάτε στα χέρια σας θα μιλήσουν για ιστορίες εγκλημάτων:
• Για μια μοιραία συνάντηση σε ένα σταθμό μετρό, για μια αιματηρή βεντέτα με παράπλευρες απώλειες, για μεταποκαλυπτικές συρράξεις εναντίων αδίστακτων εχθρών.
• Οι σκέψεις και οι πράξεις των πρωταγωνιστών καθοδηγούνται συχνά από οργή. Από εκδικητική μανία. Από φόβο και διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
• Ποιος θα είναι το θύμα σε ένα αθώο παιχνίδι με Κλέφτες και Αστυνόμους;
• Ποια ήταν τα βασανιστήρια που περίμεναν τα φωτισμένα μυαλά του Μεσαίωνα;
• Πόσο μακάβρια μπορεί να γίνει η συγκατοίκηση ενός αλκοολικού με μια εγγαστρίμυθο;
• Και τελικά, τι θα συμβεί όταν τα φάντασμα ενός αστικού μύθου επιστρέψει στο φυλάκιο που γεννήθηκε;
Η παρούσα επανέκδοση της συλλογής Ερασιτέχνες Δολοφόνοι, αποτελεί ανανεωμένη εκδοχή του πρώτου βιβλίου, με δύο νέα κείμενα που συναντούν έξι αγαπημένες νουβέλες και διηγήματα.
• Για μια μοιραία συνάντηση σε ένα σταθμό μετρό, για μια αιματηρή βεντέτα με παράπλευρες απώλειες, για μεταποκαλυπτικές συρράξεις εναντίων αδίστακτων εχθρών.
• Οι σκέψεις και οι πράξεις των πρωταγωνιστών καθοδηγούνται συχνά από οργή. Από εκδικητική μανία. Από φόβο και διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
• Ποιος θα είναι το θύμα σε ένα αθώο παιχνίδι με Κλέφτες και Αστυνόμους;
• Ποια ήταν τα βασανιστήρια που περίμεναν τα φωτισμένα μυαλά του Μεσαίωνα;
• Πόσο μακάβρια μπορεί να γίνει η συγκατοίκηση ενός αλκοολικού με μια εγγαστρίμυθο;
• Και τελικά, τι θα συμβεί όταν τα φάντασμα ενός αστικού μύθου επιστρέψει στο φυλάκιο που γεννήθηκε;
Η παρούσα επανέκδοση της συλλογής Ερασιτέχνες Δολοφόνοι, αποτελεί ανανεωμένη εκδοχή του πρώτου βιβλίου, με δύο νέα κείμενα που συναντούν έξι αγαπημένες νουβέλες και διηγήματα.
228 pages, Paperback
Published January 1, 2025
3 people want to read
About the author
Lefteris Bouros
9 books98 followersΟ Λευτέρης Μπούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989 και μεγάλωσε στο Αγρίνιο.
Το 2014 πήρε πτυχίο από τη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ και από τότε ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Διηγήματά του έχουν βραβευθεί και εκδοθεί σε συλλογικούς τόμους.
Η πρώτη προσωπική του συλλογή με ιστορίες μυστηρίου (Ερασιτέχνες Δολοφόνοι, Εκδόσεις Πηγή) κυκλοφόρησε το 2018.
Ήταν υποψήφιος για το βραβείο νέου λογοτέχνη 2018 από το λογοτεχνικό περιοδικό Κλεψύδρα.
Το 2014 πήρε πτυχίο από τη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ και από τότε ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Διηγήματά του έχουν βραβευθεί και εκδοθεί σε συλλογικούς τόμους.
Η πρώτη προσωπική του συλλογή με ιστορίες μυστηρίου (Ερασιτέχνες Δολοφόνοι, Εκδόσεις Πηγή) κυκλοφόρησε το 2018.
Ήταν υποψήφιος για το βραβείο νέου λογοτέχνη 2018 από το λογοτεχνικό περιοδικό Κλεψύδρα.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 4 of 4 reviews
October 9, 2025
1. Όσοι έχετε διαβάσει Μπούρο (κυρίως τα εξαιρετικά Drifter) θα διαπιστώσετε, διαβάζοντας αυτή την συλλογή διηγημάτων, ότι πρόκειται για έναν άλλον Μπούρο. Είναι φοβερό να βλέπεις έναν συγγραφέα να μπορεί να αλλάζει στυλ, ύφος, γραφή, με τέτοια επιτυχία ανάλογα με τις ανάγκες του έργου.
2. Η συλλογή αποτελείται από ιστορίες μυστηρίου επικεντρωμένες όχι τόσο στον γρίφο αλλά στην ψυχολογική ένταση. Οι ιστορίες στην ουσία είναι ψυχολογικά δράματα. Ο συγγραφέας καταφέρνει και μπαίνει βαθιά στην ψυχοσύνθση των ηρώων, βρίσκει τους κρυμμένους φόβους τους και μας τους σερβίρει. Φόβοι που αντιλαμβανόμαστε ότι ούτε οι ίδιοι ήρωες γνωρίζουν ότι τους έχουν.
3. Οι ιστορίες εκπέμπουν μια ζεστασιά. Είναι σαν να μας μάζεψε ο Μπούρος το βράδυ, άναψε μια φωτιά, στο βουνό, και μας διηγείται τρομακτικές ιστορίες. Αυτή είναι η πρώτη αίσθηση. Από τις πρώτες σελίδες θύμισε το βιβλιο του Χένρι Τζέιμς ¨Το στρίψιμο της βίδας". Υπάρχει και μια ιστορία έκπληξη, μια εξαιρετική δυστοπία.
4. Εκλεπτυσμένες περιγραφές, παρομοιώσεις, λυρικότητα στην εξιστόρηση. Γλώσσα λόγια που δένει τις ιστορίες σαν συνδετικός κρίκος.
5. Ασχολείται με θέματα διαχρονικά όπως οι ψυχικές παθήσεις, οικογενειακές σχέσεις, φιλία, έμφυλη βία.
Μπορώ να γράψω κι άλλους λόγους για τους οποίους αυτό το διαμαντάκι πρέπει να βρει τον δρόμο του αλλά ας τους βρουν οι αναγνώστες. Πολλά συγχαρητήρια και στα Κύφαντα για την επανέκδοση, εξαιρετική η ποιότητα της έκδοσης.
2. Η συλλογή αποτελείται από ιστορίες μυστηρίου επικεντρωμένες όχι τόσο στον γρίφο αλλά στην ψυχολογική ένταση. Οι ιστορίες στην ουσία είναι ψυχολογικά δράματα. Ο συγγραφέας καταφέρνει και μπαίνει βαθιά στην ψυχοσύνθση των ηρώων, βρίσκει τους κρυμμένους φόβους τους και μας τους σερβίρει. Φόβοι που αντιλαμβανόμαστε ότι ούτε οι ίδιοι ήρωες γνωρίζουν ότι τους έχουν.
3. Οι ιστορίες εκπέμπουν μια ζεστασιά. Είναι σαν να μας μάζεψε ο Μπούρος το βράδυ, άναψε μια φωτιά, στο βουνό, και μας διηγείται τρομακτικές ιστορίες. Αυτή είναι η πρώτη αίσθηση. Από τις πρώτες σελίδες θύμισε το βιβλιο του Χένρι Τζέιμς ¨Το στρίψιμο της βίδας". Υπάρχει και μια ιστορία έκπληξη, μια εξαιρετική δυστοπία.
4. Εκλεπτυσμένες περιγραφές, παρομοιώσεις, λυρικότητα στην εξιστόρηση. Γλώσσα λόγια που δένει τις ιστορίες σαν συνδετικός κρίκος.
5. Ασχολείται με θέματα διαχρονικά όπως οι ψυχικές παθήσεις, οικογενειακές σχέσεις, φιλία, έμφυλη βία.
Μπορώ να γράψω κι άλλους λόγους για τους οποίους αυτό το διαμαντάκι πρέπει να βρει τον δρόμο του αλλά ας τους βρουν οι αναγνώστες. Πολλά συγχαρητήρια και στα Κύφαντα για την επανέκδοση, εξαιρετική η ποιότητα της έκδοσης.
Read
September 13, 2025Η νέα, ανανεωμένη επανέκδοση του ''ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ'' κυκλοφορεί από τις 10 Σεπτεμβρίου 2025 από τις εκδόσεις ΚΥΦΑΝΤΑ.
September 14, 2025
Πρόκειται για οχτώ διηγήματα μυστηρίου ποικίλης έκτασης σελίδων που χαρίζουν ανατριχίλα, σασπένς, κινηματογραφικές εικόνες αλλά και τροφή για σκέψη. Η συλλογή πρωτοκυκλοφόρησε το 2018 και τώρα ξανάρθε στα χέρια μας, ανανεωμένη και συμπληρωμένη. Μια εκδρομή στη Λευκάδα, τα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης τον μεσαίωνα, ο άνθρωπος του βάλτου που στοιχειώνει ένα χωριό, ένα συμβάν στον σταθμό του μετρό, ένα περιστατικό κακοποίησης, ένας μίμος, μια διαφορετική χριστουγεννιάτικη νύχτα κι ένα περιστατικό σε δυστοπικό περιβάλλον αποτυπώνουν το ταλέντο του Λευτέρη Μπούρου και δημιουργούν αξέχαστες εικόνες.
Το »Ποιος μίλησε;» αγγίζει σχεδόν τη νουβέλα και περιγράφει τις καλοκαιρινές διακοπές του Στράτου στη Λευκάδα, όπου θα γνωρίσει την Ανδρονίκη. Θα ζήσουν στιγμές πάθους κι εκείνος θα μείνει μαζί της όλο τον Αύγουστο, μόνο που η παράξενη, ψυχρή Ναυσικά θα είναι πάντα ανάμεσά τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Μια σχέση που ξεκίνησε γλυκά και ξένοιαστα αλλά εξελίχθηκε στον πιο παράξενο εφιάλτη. Ο Στράτος παραδέχεται πως θυμάται τα πάντα συγκεχυμένα χάρη στο «συνεχόμενο, γλυκό και ταξιδιάρικο μεθύσι του» επί πέντε μέρες, αφού μόνο η γεύση του αλκοόλ είναι ξεκάθαρη. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα του σπιτιού και η κλιμάκωση της πλοκής ισοσταθμίζονται με λιτά καλολογικά στοιχεία («αδύναμα δάκρυα που στη θέα τους σκεφτόμουν την υγρασία των φύλλων στην πρώτη ανοιξιάτικη αυγή») που ζωντανεύουν ρεαλιστικά το τοπίο του νησιού, με τη θάλασσα, τα βουνά της Ιθάκης απέναντι, τη θερινή ραστώνη του Αυγούστου. Ταυτόχρονα, τα όσα βιώνει στο παράξενο σπίτι ο Στράτος φέρνουν στο φως τις τύψεις και τις ενοχές για όσα έκανε στο παρελθόν και τον οδήγησαν στο αλκοόλ. Όσα βίωσε τον οδήγησαν να πίνει όσο μπορεί τα βράδια, να φεύγει από τον εαυτό του και να πέφτει σε ύπνους δίχως όνειρα. Μήπως όμως η ιστορία με την Ανδρονίκη τον βοηθήσει να ηρεμήσει από τις τύψεις; Ναι αλλά με τι κόστος; Γρήγορη κινηματογραφική αφήγηση, πλοκή που κορυφώνεται, άψογος χειρισμός του τρόμου, ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό και στο υπερφυσικό με ξενύχτησαν και με ανατρίχιασαν. Ποια είναι η μυστηριώδης Ναυσικά και τι ρόλο παίζει στη ζωή της Ανδρονίκης; Πώς τη βοήθησε να επιβιώσει από την κακοποίηση που βίωνε από τον πατέρα της; Τι παιχνίδι παίζουν εις βάρος του Στράτου; Πώς επηρέασε την Ανδρονίκη το οικογενειακό της παρελθόν που είναι γεμάτο αλλόκοτους και πρόωρους θανάτους;
Στον «Αιρετικό» γυρνάμε στη Βενετία του 1591 μ. Χ., όπου ο Αουρέλιο επισκέπτεται στη φυλακή κάποιον που έχει περάσει σκληρά βασανιστήρια στα χέρια της Ιεράς Εξέτασης. Ο κρατούμενος νιώθει δειλός και αδύναμος να φωνάξει την αλήθεια και να στηρίξει τις πραγματικές ιδέες του ως το τέλος και μετάνιωσε που ομολόγησε ιδέες που δεν είχε, που μαρτύρησε ποταπές και βλάσφημες σκέψεις μετά από φριχτά βασανιστήρια. Παλεύει ενάντια στις αναχρονιστικές αντιλήψεις της εποχής του, όπου όσο η επιστήμη προχωράει τόσο πληθαίνουν και οργίζονται οι φωνές που θέλουν να την καταπνίξουν. Μέσα από τις νουθεσίες του αφηγητή προς τον Αουρέλιο (ευρηματική η δύσκολη χρήση του β΄ ενικού προσώπου στην αφήγηση) και το σχέδιο που του αναθέτει ζωντανεύει με ενάργεια η εποχή του Μεσαίωνα και καταγράφονται οι διαφορές μεταξύ της θρησκείας και της Εκκλησίας από τη μια και της ανερχόμενης επιστήμης και του ορθολογισμού από την άλλη. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας που απευθύνεται στον Αουρέλιο μπορεί να είναι υποστηρικτής της νέας επιστημονικής τάξης που αναδύεται στον κόσμο παρά τις αντιρρήσεις των καθολικών, ταυτόχρονα όμως πιστεύει στον Θεό και στη δική Του παρέμβαση σε δυσεπίλυτα ζητήματα, νιώθοντας πως ο Θεός της Εκκλησίας αντιβαίνει στην πραγματική φύση του παντοδύναμου πλάσματος που μας παρακολουθεί. Μια σύντομη και συναρπαστική ιστορία που μας ταξιδεύει σ’ έναν φωτεινό κόσμο που παλεύει ενάντια στην επερχόμενη ανατολή του πνεύματος. «Ο άνθρωπος του βάλτου» είναι μια ιστορία τόσο φρικτή και ανατριχιαστική που μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια. Ο αφηγητής γράφει μια επιστολή προς τους συγχωριανούς του, στην οποία εκθέτει τα γεγονότα που συνέβησαν στον τόπο τους. Επέστρεψε μετά από δέκα χρόνια στο πατρικό του και βρήκε τον αδερφό του εντελώς διαφορετικό και αλλαγμένο. Μας αφηγείται εν συντομία όλη του τη ζωή ώστε να κατανοήσουμε τα αίτια και τα κίνητρα που τον οδήγησαν να κάνει κάτι που τον απομάκρυνε από το χωριό του, ένα μέρος που το στοίχειωναν ο θρύλος του ανθρώπου του βάλτου, μια φιγούρα που τρόμαζε τα μικρά παιδιά κι έκανε τους μεγάλους να γελάνε και η οικογένεια των καταραμένων, με δυο παιδιά που λες και τα κυνηγάει μια κατάρα. Διαρκή πισωγυρίσματα, σωστή χρήση του φόβου από μια δεισιδαιμονία, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καλοστρωμένη πλοκή, ένα ανατρεπτικό τέλος που θα οδηγήσει τον αφηγητή να γυρίσει ξανά στο μηδέν είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που με κράτησαν ως το τέλος.
Ο «Μικέλε» είναι ένα παιδί που θέλει να το αποκαλούν Μικέλε και όχι Μιχάλη, επηρεασμένο από τη ληστεία στην Αθήνα με τους νεκρούς αστυνομικούς. Εδώ το συγγραφικό ταλέντο του Λευτέρη Μπούρου δίνει εξαίσια δείγματα γραφής: «Είχε σκοτεινιάσει, στα χαμόσπιτα μούγκριζαν οι μηχανές αρμαθιάσματος, η μάνα της Αλέκας στο κουζινάκι τηγάνιζε αυγά, ο άντρες της οικογένειας στην αποθήκη, ένας έφτιαχνε τα καπνόφυλλα ματσάκια, ένας βελόνιαζε τις αρμάθες. Εμείς βολοδέρναμε» (σελ. 134). Μέσα σε λίγες και απλές προτάσεις δηλαδή μαθαίνουμε πού και πότε βρισκόμαστε και στήνεται το πλαίσιο της ιστορίας, απλά, λιτά και παραστατικά. Με τη φαντασία των παιδιών τα σημεία του χωριού γίνονται το σκηνικό των παιχνιδιών τους όπου «ληστεύουν τράπεζες», με πρωταγωνιστή τον σβέλτο και ριψοκίνδυνο Μιχάλη, που έχει με μια μόνιμη κοκκινίλα στο μάτι από τον πατέρα του που γυρνάει πάντα μεθυσμένος σπίτι. Τι συνέβη όμως και «οι παιδικοί ρόλοι επιστρέφουν για να μας ισοπεδώσουν σαν σκουριασμένες ερπύστριες»; Μια σκληρή ιστορία για τη διαιώνιση της κακοποίησης που μεταμορφώνει την αθωότητα των παιδικών παιχνιδιών σε μια σκληρή καθημερινότητα που πονάει όταν τυλίγεται στη σιωπή. Η «Λυδία» είναι από τα πιο ανατρεπτικά κείμενα της συλλογής. Ένας άντρας και μια γυναίκα παντρεύονται και ζουν τον έρωτά τους ώσπου σ’ έναν σταθμό του μετρό κάτι θα συμβεί. Ναι αλλά αυτό που θα γίνει το βλέπουμε αποσπασματικά όσο παρακολουθούμε στιγμές από τη ζωή του ζευγαριού ενώ τα πρόσωπα που υπάρχουν γύρω τους στην αποβάθρα μπαίνουν απρόσμενα σε θέσεις-κλειδιά στην πρωθύστερη αφήγηση, γυρνώντας μας ξανά και ξανά στη μοιραία μέρα. Άφθαστος ρεαλισμός και υποδειγματικός χειρισμός πλοκής και επαναλαμβανόμενου μοτίβου, με ένα τέλος που μου έφερε δάκρυα λύτρωσης και ανακούφισης στα μάτια. Εξ ίσου ξεχωριστή είναι και η «Ασύμμετρη διχοτόμηση», όπου όλα τα οικεία χαρακτηριστικά γνωρίσματα και γραφής του Λευτέρη Μπούρου συνδυάζονται με τη δυστοπία και την επιστημονική φαντασία.
Με την τρέλα και τον φόβο παίζουν τα υπόλοιπα διηγήματα. «�� μίμος» είναι μια ιστορία που ξεδιπλώνεται μέσα από επιστολές που γράφει ο Μίλτος στη μητέρα του, ο οποίος ξαναζεί έτσι τον έρωτά του με την Ηλέκτρα και τον τρόμο που βιώνει όποτε αντικρίζει τον μίμο, έναν άντρα που τον στοιχειώνει, ακολουθώντας τον από το περίπτερό του ως το χωριό όπου πηγαίνει με την Ηλέκτρα για να γνωρίσει τον πατέρα της. Ένα έξυπνο καθρέφτισμα και άλλη μια υποδειγματική μίξη ρεαλισμού και φαντασίας που μπλέκουν εξίσου αριστοτεχνικά και τελειώνουν με δυο άρθρα εφημερίδων που ρίχνουν φως στο τι πραγματικά συνέβη, αφήνοντάς με και πάλι άφωνο. Από την άλλη, στην «Άγια Νύχτα», η ιστορία εκτυλίσσεται σ’ ένα φυλάκιο, όπου οκτώ φαντάροι φυλάνε έναν τεράστιο και άδειο χώρο, με κάτι αρχαία Στάγιερ από τη δεκαετία του 1970 και δυο χαλασμένες κεραίες εκπομπής: «Αλλά, εντάξει, έτσι είναι ο στρατός. Ο ορισμός του παραδόξου». Το περιβάλλον εμπνέει φόβο με την ομίχλη, τη σκοτεινιά, τους ύποπτους θορύβους, που δεν είναι πάντα αποτέλεσμα φάρσας. Μια πεθαμένη γριά που ζούσε κοντά στο στρατόπεδο λένε ότι έχει στοιχειώσει το στρατόπεδο κι όσοι, ελάχιστοι, την έχουν δει, έχουν βιώσει ανείπωτες συνέπειες. Με βάση αυτόν τον «αστικό μύθο» ζωντανεύει μια ανατριχιαστική ιστορία με απρόσμενες συνέπειες.
Κυκλοφορούν άραγε βασανισμένες ψυχές γύρω μας; Αν υπάρχουν πνεύματα, πότε κατακτούν τη γαλήνη που αποζητούν; Ή μήπως οι νεκροί ζητούν κάτι πολύ χειρότερο; Ποια είναι τα προτερήματα του εσωτερικού διαλόγου, που κάνουμε με τον εαυτό μας και πόσο διαφέρει από την τρέλα και την παράνοια μια τέτοια κίνηση; Πόσο εύκολα μπορούμε να περάσουμε τα όρια της λογικής και να δημιουργήσουμε εικόνες κι εντυπώσεις που συγκροτούν μια δική μας πραγματικότητα; Είναι αλήθεια ή ψέματα οι «αστικοί μύθοι» της παιδικής μας ηλικίας; Τι θα συμβεί όταν η φρίκη και ο τρόμος γίνουν πραγματικότητα και παίξουν με το μυαλό του ανθρώπου; Οι «Ερασιτέχνες δολοφόνοι» είναι μια συλλογή δυνατών, ατμοσφαιρικών, ανατριχιαστικών και ανατρεπτικών ιστοριών τρόμου και μυστηρίου, σαν αυτές «που λέγονται μόνο τις βροχερές νύχτες πάνω σε κουνιστές πολυθρόνες, μπροστά από κούτσουρα που καίγονται».
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: https://www.vivliokritikes.com/%ce%b5...
Το »Ποιος μίλησε;» αγγίζει σχεδόν τη νουβέλα και περιγράφει τις καλοκαιρινές διακοπές του Στράτου στη Λευκάδα, όπου θα γνωρίσει την Ανδρονίκη. Θα ζήσουν στιγμές πάθους κι εκείνος θα μείνει μαζί της όλο τον Αύγουστο, μόνο που η παράξενη, ψυχρή Ναυσικά θα είναι πάντα ανάμεσά τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Μια σχέση που ξεκίνησε γλυκά και ξένοιαστα αλλά εξελίχθηκε στον πιο παράξενο εφιάλτη. Ο Στράτος παραδέχεται πως θυμάται τα πάντα συγκεχυμένα χάρη στο «συνεχόμενο, γλυκό και ταξιδιάρικο μεθύσι του» επί πέντε μέρες, αφού μόνο η γεύση του αλκοόλ είναι ξεκάθαρη. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα του σπιτιού και η κλιμάκωση της πλοκής ισοσταθμίζονται με λιτά καλολογικά στοιχεία («αδύναμα δάκρυα που στη θέα τους σκεφτόμουν την υγρασία των φύλλων στην πρώτη ανοιξιάτικη αυγή») που ζωντανεύουν ρεαλιστικά το τοπίο του νησιού, με τη θάλασσα, τα βουνά της Ιθάκης απέναντι, τη θερινή ραστώνη του Αυγούστου. Ταυτόχρονα, τα όσα βιώνει στο παράξενο σπίτι ο Στράτος φέρνουν στο φως τις τύψεις και τις ενοχές για όσα έκανε στο παρελθόν και τον οδήγησαν στο αλκοόλ. Όσα βίωσε τον οδήγησαν να πίνει όσο μπορεί τα βράδια, να φεύγει από τον εαυτό του και να πέφτει σε ύπνους δίχως όνειρα. Μήπως όμως η ιστορία με την Ανδρονίκη τον βοηθήσει να ηρεμήσει από τις τύψεις; Ναι αλλά με τι κόστος; Γρήγορη κινηματογραφική αφήγηση, πλοκή που κορυφώνεται, άψογος χειρισμός του τρόμου, ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό και στο υπερφυσικό με ξενύχτησαν και με ανατρίχιασαν. Ποια είναι η μυστηριώδης Ναυσικά και τι ρόλο παίζει στη ζωή της Ανδρονίκης; Πώς τη βοήθησε να επιβιώσει από την κακοποίηση που βίωνε από τον πατέρα της; Τι παιχνίδι παίζουν εις βάρος του Στράτου; Πώς επηρέασε την Ανδρονίκη το οικογενειακό της παρελθόν που είναι γεμάτο αλλόκοτους και πρόωρους θανάτους;
Στον «Αιρετικό» γυρνάμε στη Βενετία του 1591 μ. Χ., όπου ο Αουρέλιο επισκέπτεται στη φυλακή κάποιον που έχει περάσει σκληρά βασανιστήρια στα χέρια της Ιεράς Εξέτασης. Ο κρατούμενος νιώθει δειλός και αδύναμος να φωνάξει την αλήθεια και να στηρίξει τις πραγματικές ιδέες του ως το τέλος και μετάνιωσε που ομολόγησε ιδέες που δεν είχε, που μαρτύρησε ποταπές και βλάσφημες σκέψεις μετά από φριχτά βασανιστήρια. Παλεύει ενάντια στις αναχρονιστικές αντιλήψεις της εποχής του, όπου όσο η επιστήμη προχωράει τόσο πληθαίνουν και οργίζονται οι φωνές που θέλουν να την καταπνίξουν. Μέσα από τις νουθεσίες του αφηγητή προς τον Αουρέλιο (ευρηματική η δύσκολη χρήση του β΄ ενικού προσώπου στην αφήγηση) και το σχέδιο που του αναθέτει ζωντανεύει με ενάργεια η εποχή του Μεσαίωνα και καταγράφονται οι διαφορές μεταξύ της θρησκείας και της Εκκλησίας από τη μια και της ανερχόμενης επιστήμης και του ορθολογισμού από την άλλη. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας που απευθύνεται στον Αουρέλιο μπορεί να είναι υποστηρικτής της νέας επιστημονικής τάξης που αναδύεται στον κόσμο παρά τις αντιρρήσεις των καθολικών, ταυτόχρονα όμως πιστεύει στον Θεό και στη δική Του παρέμβαση σε δυσεπίλυτα ζητήματα, νιώθοντας πως ο Θεός της Εκκλησίας αντιβαίνει στην πραγματική φύση του παντοδύναμου πλάσματος που μας παρακολουθεί. Μια σύντομη και συναρπαστική ιστορία που μας ταξιδεύει σ’ έναν φωτεινό κόσμο που παλεύει ενάντια στην επερχόμενη ανατολή του πνεύματος. «Ο άνθρωπος του βάλτου» είναι μια ιστορία τόσο φρικτή και ανατριχιαστική που μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια. Ο αφηγητής γράφει μια επιστολή προς τους συγχωριανούς του, στην οποία εκθέτει τα γεγονότα που συνέβησαν στον τόπο τους. Επέστρεψε μετά από δέκα χρόνια στο πατρικό του και βρήκε τον αδερφό του εντελώς διαφορετικό και αλλαγμένο. Μας αφηγείται εν συντομία όλη του τη ζωή ώστε να κατανοήσουμε τα αίτια και τα κίνητρα που τον οδήγησαν να κάνει κάτι που τον απομάκρυνε από το χωριό του, ένα μέρος που το στοίχειωναν ο θρύλος του ανθρώπου του βάλτου, μια φιγούρα που τρόμαζε τα μικρά παιδιά κι έκανε τους μεγάλους να γελάνε και η οικογένεια των καταραμένων, με δυο παιδιά που λες και τα κυνηγάει μια κατάρα. Διαρκή πισωγυρίσματα, σωστή χρήση του φόβου από μια δεισιδαιμονία, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καλοστρωμένη πλοκή, ένα ανατρεπτικό τέλος που θα οδηγήσει τον αφηγητή να γυρίσει ξανά στο μηδέν είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που με κράτησαν ως το τέλος.
Ο «Μικέλε» είναι ένα παιδί που θέλει να το αποκαλούν Μικέλε και όχι Μιχάλη, επηρεασμένο από τη ληστεία στην Αθήνα με τους νεκρούς αστυνομικούς. Εδώ το συγγραφικό ταλέντο του Λευτέρη Μπούρου δίνει εξαίσια δείγματα γραφής: «Είχε σκοτεινιάσει, στα χαμόσπιτα μούγκριζαν οι μηχανές αρμαθιάσματος, η μάνα της Αλέκας στο κουζινάκι τηγάνιζε αυγά, ο άντρες της οικογένειας στην αποθήκη, ένας έφτιαχνε τα καπνόφυλλα ματσάκια, ένας βελόνιαζε τις αρμάθες. Εμείς βολοδέρναμε» (σελ. 134). Μέσα σε λίγες και απλές προτάσεις δηλαδή μαθαίνουμε πού και πότε βρισκόμαστε και στήνεται το πλαίσιο της ιστορίας, απλά, λιτά και παραστατικά. Με τη φαντασία των παιδιών τα σημεία του χωριού γίνονται το σκηνικό των παιχνιδιών τους όπου «ληστεύουν τράπεζες», με πρωταγωνιστή τον σβέλτο και ριψοκίνδυνο Μιχάλη, που έχει με μια μόνιμη κοκκινίλα στο μάτι από τον πατέρα του που γυρνάει πάντα μεθυσμένος σπίτι. Τι συνέβη όμως και «οι παιδικοί ρόλοι επιστρέφουν για να μας ισοπεδώσουν σαν σκουριασμένες ερπύστριες»; Μια σκληρή ιστορία για τη διαιώνιση της κακοποίησης που μεταμορφώνει την αθωότητα των παιδικών παιχνιδιών σε μια σκληρή καθημερινότητα που πονάει όταν τυλίγεται στη σιωπή. Η «Λυδία» είναι από τα πιο ανατρεπτικά κείμενα της συλλογής. Ένας άντρας και μια γυναίκα παντρεύονται και ζουν τον έρωτά τους ώσπου σ’ έναν σταθμό του μετρό κάτι θα συμβεί. Ναι αλλά αυτό που θα γίνει το βλέπουμε αποσπασματικά όσο παρακολουθούμε στιγμές από τη ζωή του ζευγαριού ενώ τα πρόσωπα που υπάρχουν γύρω τους στην αποβάθρα μπαίνουν απρόσμενα σε θέσεις-κλειδιά στην πρωθύστερη αφήγηση, γυρνώντας μας ξανά και ξανά στη μοιραία μέρα. Άφθαστος ρεαλισμός και υποδειγματικός χειρισμός πλοκής και επαναλαμβανόμενου μοτίβου, με ένα τέλος που μου έφερε δάκρυα λύτρωσης και ανακούφισης στα μάτια. Εξ ίσου ξεχωριστή είναι και η «Ασύμμετρη διχοτόμηση», όπου όλα τα οικεία χαρακτηριστικά γνωρίσματα και γραφής του Λευτέρη Μπούρου συνδυάζονται με τη δυστοπία και την επιστημονική φαντασία.
Με την τρέλα και τον φόβο παίζουν τα υπόλοιπα διηγήματα. «�� μίμος» είναι μια ιστορία που ξεδιπλώνεται μέσα από επιστολές που γράφει ο Μίλτος στη μητέρα του, ο οποίος ξαναζεί έτσι τον έρωτά του με την Ηλέκτρα και τον τρόμο που βιώνει όποτε αντικρίζει τον μίμο, έναν άντρα που τον στοιχειώνει, ακολουθώντας τον από το περίπτερό του ως το χωριό όπου πηγαίνει με την Ηλέκτρα για να γνωρίσει τον πατέρα της. Ένα έξυπνο καθρέφτισμα και άλλη μια υποδειγματική μίξη ρεαλισμού και φαντασίας που μπλέκουν εξίσου αριστοτεχνικά και τελειώνουν με δυο άρθρα εφημερίδων που ρίχνουν φως στο τι πραγματικά συνέβη, αφήνοντάς με και πάλι άφωνο. Από την άλλη, στην «Άγια Νύχτα», η ιστορία εκτυλίσσεται σ’ ένα φυλάκιο, όπου οκτώ φαντάροι φυλάνε έναν τεράστιο και άδειο χώρο, με κάτι αρχαία Στάγιερ από τη δεκαετία του 1970 και δυο χαλασμένες κεραίες εκπομπής: «Αλλά, εντάξει, έτσι είναι ο στρατός. Ο ορισμός του παραδόξου». Το περιβάλλον εμπνέει φόβο με την ομίχλη, τη σκοτεινιά, τους ύποπτους θορύβους, που δεν είναι πάντα αποτέλεσμα φάρσας. Μια πεθαμένη γριά που ζούσε κοντά στο στρατόπεδο λένε ότι έχει στοιχειώσει το στρατόπεδο κι όσοι, ελάχιστοι, την έχουν δει, έχουν βιώσει ανείπωτες συνέπειες. Με βάση αυτόν τον «αστικό μύθο» ζωντανεύει μια ανατριχιαστική ιστορία με απρόσμενες συνέπειες.
Κυκλοφορούν άραγε βασανισμένες ψυχές γύρω μας; Αν υπάρχουν πνεύματα, πότε κατακτούν τη γαλήνη που αποζητούν; Ή μήπως οι νεκροί ζητούν κάτι πολύ χειρότερο; Ποια είναι τα προτερήματα του εσωτερικού διαλόγου, που κάνουμε με τον εαυτό μας και πόσο διαφέρει από την τρέλα και την παράνοια μια τέτοια κίνηση; Πόσο εύκολα μπορούμε να περάσουμε τα όρια της λογικής και να δημιουργήσουμε εικόνες κι εντυπώσεις που συγκροτούν μια δική μας πραγματικότητα; Είναι αλήθεια ή ψέματα οι «αστικοί μύθοι» της παιδικής μας ηλικίας; Τι θα συμβεί όταν η φρίκη και ο τρόμος γίνουν πραγματικότητα και παίξουν με το μυαλό του ανθρώπου; Οι «Ερασιτέχνες δολοφόνοι» είναι μια συλλογή δυνατών, ατμοσφαιρικών, ανατριχιαστικών και ανατρεπτικών ιστοριών τρόμου και μυστηρίου, σαν αυτές «που λέγονται μόνο τις βροχερές νύχτες πάνω σε κουνιστές πολυθρόνες, μπροστά από κούτσουρα που καίγονται».
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: https://www.vivliokritikes.com/%ce%b5...
October 1, 2025
Ερασιτέχνες Δολοφόνοι του Λευτέρη Μπουρού. Συλλογή διηγημάτων μυστηρίου ή αλλιώς σπουδή στο στήσιμο ατμόσφαιρας μυστηρίου!
Η δεύτερη, ανανεωμένη και συμπληρωμένη έκδοση της συλλογής του Λευτέρη Μπούρου μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κύφαντα. Στις σελίδες της βρίσκουμε έξι νουβέλες και διηγήματα από την παλαιότερη έκδοση, συν δύο ολοκαίνουρια, τα οποία είναι –χωρίς υπερβολή– συγκλονιστικά.
Ο Λευτέρης μέρει πως να συνδυάζει τα υλικά του είδους με την άνεση χτίστη που ανακατεύει την λάσπη του! Στήνει ατμόσφαιρα πυκνή σαν καπνό, μεταφέρει τον αναγνώστη από τον βούρκο ενός επαρχιακού χωριού σε ανατριχιαστικά υπόγεια, από την αναγεννησιακή Βενετία μέχρι τις πιο σύγχρονες εμμονές του διαδικτύου. Δεν είναι απλώς ιστορίες εγκλήματος· είναι εξιστορήσεις για το τι σημαίνει να σπρώχνεται ο άνθρωπος στο έγκλημα, για το πώς γεννιέται ένας ερασιτέχνης δολοφόνος όταν τα πράγματα βγουν εκτός ελέγχου.
Αυτό που με τράβηξε περισσότερο στο βιβλίο – εκτός φυσικά από την ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα – είναι η γλώσσα του. Ανεπιτήδευτη αλλά κοφτερή, με μια σχεδόν κινηματογραφική ματιά. Οι χαρακτήρες είναι τόσο ζωντανοί που σχεδόν ακούς την ανάσα τους, την ενοχή, τον φόβο ή την παραφορά της τρέλας τους. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ριζοσπαστικότητα της συλλογής, δεν ψάχνει τον δολοφόνο με τον φακό της αστυνομίας, αλλά με τον καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής.
Το πιο γοητευτικό στοιχείο; Καμία ιστορία δεν μοιάζει με την προηγούμενη. Ένα διήγημα μπορεί να μυρίζει χώμα και αίμα, το επόμενο να ακουμπάει σε ιστορικό υπόβαθρο ή στην καθαρόαιμη ψυχολογική ένταση. Κι όμως, όλα μαζί σχηματίζουν ένα μωσαϊκό όπου ο φόνος δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αφορμή για να ξεγυμνωθεί η ανθρώπινη υπόσταση.
Και κάπου εδώ έχω να κάνω μια εξομολόγηση: αγαπώ αυτό το βιβλίο λίγο παραπάνω από όσο ίσως θα έπρεπε. Κι αυτό γιατί είχα την χαρά να δουλέψω μαζί με τον Λευτέρη στο εξώφυλλο – κι όσο να πεις, όταν έχεις μοχθήσει για κάτι και κρατάς το τελικό αποτέλεσμα στα χέρια σου, το νιώθεις λίγο και σαν ένα δικό σου παιδί.
Αν λοιπόν νομίζετε ότι έχετε διαβάσει όλα τα κλισέ της αστυνομικής λογοτεχνίας, οι Ερασιτέχνες Δολοφόνοι έρχονται να σας αποδείξουν το αντίθετο· ότι το μυστήριο μπορεί να είναι ακόμα φρέσκο, σαρδόνιο, προκλητικό. Και κυρίως, ότι ο ερασιτεχνισμός στο έγκλημα είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον επαγγελματισμό. Κι αν δε με πιστεύετε, μια ανάγνωση θα σας πείσει!
https://vivliografika.blogspot.com/
Η δεύτερη, ανανεωμένη και συμπληρωμένη έκδοση της συλλογής του Λευτέρη Μπούρου μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κύφαντα. Στις σελίδες της βρίσκουμε έξι νουβέλες και διηγήματα από την παλαιότερη έκδοση, συν δύο ολοκαίνουρια, τα οποία είναι –χωρίς υπερβολή– συγκλονιστικά.
Ο Λευτέρης μέρει πως να συνδυάζει τα υλικά του είδους με την άνεση χτίστη που ανακατεύει την λάσπη του! Στήνει ατμόσφαιρα πυκνή σαν καπνό, μεταφέρει τον αναγνώστη από τον βούρκο ενός επαρχιακού χωριού σε ανατριχιαστικά υπόγεια, από την αναγεννησιακή Βενετία μέχρι τις πιο σύγχρονες εμμονές του διαδικτύου. Δεν είναι απλώς ιστορίες εγκλήματος· είναι εξιστορήσεις για το τι σημαίνει να σπρώχνεται ο άνθρωπος στο έγκλημα, για το πώς γεννιέται ένας ερασιτέχνης δολοφόνος όταν τα πράγματα βγουν εκτός ελέγχου.
Αυτό που με τράβηξε περισσότερο στο βιβλίο – εκτός φυσικά από την ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα – είναι η γλώσσα του. Ανεπιτήδευτη αλλά κοφτερή, με μια σχεδόν κινηματογραφική ματιά. Οι χαρακτήρες είναι τόσο ζωντανοί που σχεδόν ακούς την ανάσα τους, την ενοχή, τον φόβο ή την παραφορά της τρέλας τους. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ριζοσπαστικότητα της συλλογής, δεν ψάχνει τον δολοφόνο με τον φακό της αστυνομίας, αλλά με τον καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής.
Το πιο γοητευτικό στοιχείο; Καμία ιστορία δεν μοιάζει με την προηγούμενη. Ένα διήγημα μπορεί να μυρίζει χώμα και αίμα, το επόμενο να ακουμπάει σε ιστορικό υπόβαθρο ή στην καθαρόαιμη ψυχολογική ένταση. Κι όμως, όλα μαζί σχηματίζουν ένα μωσαϊκό όπου ο φόνος δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αφορμή για να ξεγυμνωθεί η ανθρώπινη υπόσταση.
Και κάπου εδώ έχω να κάνω μια εξομολόγηση: αγαπώ αυτό το βιβλίο λίγο παραπάνω από όσο ίσως θα έπρεπε. Κι αυτό γιατί είχα την χαρά να δουλέψω μαζί με τον Λευτέρη στο εξώφυλλο – κι όσο να πεις, όταν έχεις μοχθήσει για κάτι και κρατάς το τελικό αποτέλεσμα στα χέρια σου, το νιώθεις λίγο και σαν ένα δικό σου παιδί.
Αν λοιπόν νομίζετε ότι έχετε διαβάσει όλα τα κλισέ της αστυνομικής λογοτεχνίας, οι Ερασιτέχνες Δολοφόνοι έρχονται να σας αποδείξουν το αντίθετο· ότι το μυστήριο μπορεί να είναι ακόμα φρέσκο, σαρδόνιο, προκλητικό. Και κυρίως, ότι ο ερασιτεχνισμός στο έγκλημα είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον επαγγελματισμό. Κι αν δε με πιστεύετε, μια ανάγνωση θα σας πείσει!
https://vivliografika.blogspot.com/
Displaying 1 - 4 of 4 reviews