Moeders zijn monsterlijk. Tenminste, als we film, kunst en literatuur mogen geloven. Van klassiekers als Psycho en Carrie over de schilderijen van Alice Neel tot de persoonlijke reflecties van Joan Didion en Chantal Akerman: overal verschijnen moeders als verstikkend of juist afwezig, manipulerend of ronduit angstaanjagend.
Vanuit haar eigen kijkgeschiedenis en geïnspireerd door feministische denkers verweeft Jozefien Van Beek autobiografie met analyse. Ze vertrekt bij haar eigen kindertijd en krijgt uiteindelijk zelf een kind. Zou het kunnen dat niet alleen moeders monsterlijk zijn, maar ook het moederschap zelf?
Monsterlijk moederschap is een scherpzinnig, persoonlijk en diepgravend boek over de verwachtingen, angsten en paradoxen van het moederschap. Met een persoonlijke, literaire stijl plaatst Van Beek haar verhaal binnen een bredere maatschappelijke en culturele context.
Van Beek benadert moederschap met zowel een persoonlijke als kritische blik, verweven met slasherhorrorfilm-, literatuur- en kunstanalyse. Ze onderzoekt "monsterlijke" representaties van moederschap, en deelt daarbij haar eigen complexe (soms haat)gevoelens over haar moederschap. Eline is groot slasherfilmfanaat dus knikte hevig mee met alle analyses, maar ook diegenen die hier niet thuis in zijn, kunnen dankzij Van Beeks heldere uitleg gemakkelijk meevolgen. Zonder schroom onderzoekt zij de vraag: zijn misschien niet moeders, maar het moederschap monsterlijk?
ZO veel referenties waar ik nu benieuwd naar ben, de horrorfilms laat ik misschien nog even terzijde.. Boek is geschreven vanuit zeer persoonlijke standpunten/verwijzingen, wat ik kan waarderen. Grappige zin ‘Ik ben een Final Girl in t’ diepste van mijn gedachte’. Same. Nog veel belangrijkere zinnen gelezen, maar goed.