Thương Tiến Tửu - Tập 6

将进酒 Qiang Jin Jiu #6

by Tang Jiu Qing, Đường Tửu Khanh, Hy Mã (Translator)

“Vận mệnh đã muốn ta suốt kiếp chôn chân tại chốn này, nhưng số mệnh ấy nào phải con đường ta lựa chọn. Cát vàng chôn vùi huynh đệ ta, ta không muốn tiếp tục thần phục số mệnh hư vô nữa. Thánh chỉ không cứu được sĩ tốt của ta, triều đình không nuôi nổi chiến mã của ta, ta không muốn liều mạng vì những thứ đó nữa. Ta muốn băng qua núi xanh kia, ta muốn đánh một trận, vì chính mình.”

Genres: Historical, Yaoi, Romance, Politics

440 pages, Paperback

Published January 1, 2025

Reviews

[Chanyaku · Rating 5 out of 5]

ฮือออ จบแล้ววว😭😭😭😭😭 ทำไมต้องจบ ทำไมมมมมมมม

ไม่รู้จะรีวิวอะไรเลยให้สมกับความดีงามของเชิญร่ำสุรา เรื่องนี้เป็นนิยายที่ไปสุดทุกด้าน การเมือง การสงคราม มิติตัวละคร ความรักพระนาย ภาษาบรนยายสวยงาม คือเต็มสิบสิบสิบแบบไม่มีอะไรจะหัก

เป็นนิยายนัมเบอร์วันในใจเรา คงไม่มีเรื่องไหนมาโค่นล้มได้ง่ายๆ

❤️รักเชิญร่ำสุรา รักเช่ออันหลันโจวตลอดไป❤️

[ppsk ᙏ̤̫]

ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ ไม่มีใครดำขาว ทุกคนทำเพื่อสิ่งที่ตัวเองยึดมั่นทั้งนั้น เราชอบประโยคนึงมา ”XXXเห็นคนเป็นหมาก XXXเห็นหมากเป็นคน“ อีกหนึ่งจุดที่ขับให้เห็นถึงความเป็นจริงของใจคน สงครามครั้งนี้ไม่ใช่แค่สองฝ่ายสู้กัน แต่เป็นคนนับแสน ต่อให้เราจะมองได้ว่าคนนี้ต้องทำอย่างงี้แน่นอน ใครจะรู้ว่าดันมีปัจจัยอื่น ๆ จะทำให้เข็มทิศเบี่ยงเบนแทนคำว่าผลประโยชน์กับเอาชีวิตรอดรึเปล่า ทหารและผู้ใต้บังคับบัญชาก็เช่นกัน ทุกนายไม่ใช่หุ่นยนต์ที่สั่งได้เดินได้ ความรู้สึกของคนเป็นสิ่งที่ซับซ้อน เหมือนไม่ได้สร้างตัวละครขึ้นมา แต่สร้างคนขึ้นมาจริง ๆ ในเรื่องนี้ เราว่าถ้าให้เขียนถึงตัวละครแต่ละคน ก็เขียนได้อีกเป็นวัน บวกกับการบรรยายที่มีเสน่ห์ พรรณนาโวหาร คำพูดแฝงความหมาย ทั้งสองอย่างนี้ เป็นทั้งจุดเด่นและจุดด้อยของเรื่องนี้สำหรับเรา การเมืองพัวพันกันจนฝังรากลึก การเล่าข้อมูลที่หนักและเยอะขนาดนี้แบบไม่ info dump แถมยังได้ซึมซับความสวยงามของภาษา นักเขียนทำออกมาได้ดีมาก แต่ในขณะเดียวกัน พอมันต้องค่อย ๆ ปล่อยออกมา แต่ละเรื่องก็ไม่ตรงไปตรงมาอีก ตัดสินว่าใครอยู่ฝ่ายใครไม่ได้เลย ทำให้เข้าใจยาก ถ้าจะ reread อีกรอบคงต้องทำสรุปเหมือนอ่าน textbook 555
เชื่อว่าทุกคนที่อ่านต้องมีเปิดแผนที่และผังตัวละครประกอบการอ่านซักครั้งแหละ เป็นเรื่องที่เหมาะกับการค่อย ๆ ดื่มดำละเลียดไปทีละตัวอักษร ในด้านการเมือง: ต้องทำความเข้าใจ โจมตีตรงนี้แล้วใครโดนอะไร ค่อย ๆ คิดตาม ในด้านความรัก: — “我好爱你”，“ข้ารักเจ้าเหลือเกิน” ยิ่งหลัง ๆ เหมือนฝนฉ่ำกลางสงคราม อ่านแล้วอยาก cherish ความรักและบทสนทนาของเช่ออันหลันโจวไปเยอะ ๆ 🥹🤍 เป็น enemies (แบบถีบกันเอาตาย) to lovers มี tension ที่พอดีพอเหมาะแต่ไม่ slow burn ประมาณเล่ม 2 ก็ trust กันแล้ว ถูกใจ
เป็นเรื่องที่มีอะไรให้คิดมากมายไม่จบไม่สิ้นอะ จะหยิบตรงไหน ฉากไหนมาคิดต่อก็ได้ ที่น่าอึ้งคือ ตอน t97 เขียนเรื่องนี้ อายุ 19 ค่ะ

เนี่ยว่าจะเขียนจบละ นึกขึ้นได้อีกเรื่อง 5555 มองย้อนไปมันมหัศจรรย์จริง ๆ นะ ตอน introduces ลูกอนุที่ชื่อว่าเสิ่นเจ๋อชวนครั้งแรก คนผู้นี้รอดตายก็ปาฏิหาริย์แล้ว เราไม่ได้ expect เลยว่าตอนจบจะขึ้นมาขนาดนี้ เอาจริง ๆ ตอนนั้นแค่ลุ้นให้ไม่โดนถีบจนตายก็สุดใจแล้ว ทุกคนในตรงนั้นก็คงจะเหมือนกัน ความเหน็ดเหนื่อยอลังการอีกอย่างคือ ต่อให้หนีออกจากกำแพงเมืองฉวี่ตูออกมาแล้ว ไม่ใช่แค่การสู้สองต่อสอง แต่เป็นการสู้ทั้งศึกภายใน และภายนอก ทั้งบุ๋น และบู๊
_______________

(SPOILERSSSSS)
ชีฮวาน่ารักมากกกกกก ออกน้อยแต่เคมีแฮง ท่านจอมทัพกับคุณหนูสาม จริง ๆ พูดก็พูดว่าฮวาเซียงอีเป็นบทบาทสำคัญนึงที่ทำให้เสิ่นเจ๋อชวนปราบฉวี่ตูได้ แล้วเราก็ชอบน้องมากกกก เป็นคนสวยขาที่ขี้อ้อน เก่ง น่ารัก

ซ่งอวี้คือว่าแล้วจ้า 🫠 ตั้งแต่หยวนจั๋วกลับมา ก็คิดไว้ว่าต้องจบแบบนี้แน่นอน 555555 ขมกว่ายาที่เสิ่นเจ๋อชวนกับเหยาเหวินอวี้กินรวมกันทั้งเรื่อง หยวนจั๋วก็เป็นอีกตัวละครที่ชอบมาก ๆ ไม่ปรารถนาสิ่งใด ไม่ฝักใฝ่อะไร แต่ยังเป็นปุถุชนเพราะ ‘คน ๆ นึง’

[Rada Chalapipat · Rating 5 out of 5]

เล่มจบเต็มไปด้วยดราม่า การเมือง กลยุทธ์การศึก ความรักความผูกพันและมิตรภาพ เอาเข้าจริงพระนายมีบทเด่นในเล่มนี้ช่วงหัวท้ายโดย #เสิ่นเจอชวน_หลันชวน แสดงความเป็นผู้นำในการป้องกันเมืองตวนโจวทั้งที่มีกำลังพลน้อยกว่าและตัวเองก็ยังป่วยเรื้อรัง โชคดีที่นายเอกได้สามทหารเสือองครักษ์เสื้อแพรชั้นยอดที่ทั้งเก่ง กล้าหาญและจงรักภักดีอย่าง
...เฉียวเทียนหยา มือขวาที่ราชครูมอบให้นายเอกมีบทเด่นในเล่มนี้มากที่สุด เป็นพระรองที่ชีวิตรันทดมากกกก ยิ่งพอเฉลยลาสต์บอสไส้ศึกหรือที่เรียกกันว่าแมงป่องขาวแล้วยิ่งน่าสงสารอดีตคุณชายสกุลเฉียวคนนี้มากๆ ความวัวไม่ทันหายความตายก็มาพราก #เหยาหยวนอี้ นักกลยุทธ์คู่ใจนายเอกที่ไม่ได้โชคดีเหมือนเจ้านายที่ไต้ซือน้อยยังพอช่วยชีวิตเอาไว้ได้ สงสารคู่นี้ รักกันแบบเงียบๆ รักและปรารถนาดีต่อกันทั้งๆที่รู้ว่าอีกคนกำลังจะตาย

#เฟ่ยเซิ่ง ลูกชายอนุของหนึ่งในแปดสกุลสูงศักดิ์ที่ตัดสินใจมารับใช้เป็นมือซ้ายของนายเอก เป็นหนึ่งในตัวแทนของฝ่ายสายเลือดชนชั้นสูง เช่นเดียวกับเหล่าขุนนางตกยากที่ถูกทีมเมืองหลวงเนรเทศออกมา คนนี้มีบทเยอะกว่าคนอื่น อาจจะไม่เท่เท่าพี่เฉียวแต่ปกป้องเจ้านายแบบไม่กลัวตาย

...ฮั่วหลิงอวิ๋น อดีตนายทหารลูกชายเจ้าเมืองที่ถูกราชวงศ์สั่งลงโทษประหารและตกเป็นนายบำเรอให้โจรถ่อย คนนี้โผล่มาช้าแต่มีบทบาทสำคัญที่ทำให้ตวนโจวได้กองหนุนมาช่วยเช่นเดียวกับเฟ่ยเซิ่ง ที่สำคัญเราว่าเค้าเป็นภาคตรงข้ามของลาสต์บอสที่ถูกย่ำยีคล้ายกันแต่เลือกเส้นทางชีวิตและเจ้านายแตกต่างกัน ท้ายสุดแล้วน้องฮั่ว, เฟ่ยเซิ่งและทีมขุนนางหรือขุนศึกที่ร่วมเป็นร่วมตายมากับพระนายก็ถูกมอบหมายให้แยกย้ายกันไปดูแลเมืองที่ตัวเองเกี่ยวข้อง เป็นนิยายสงครามการเมืองที่ให้ความสำคัญกับฝ่ายบุ๋นและบู๊ๆพอๆกัน

จบศึกตวนโจวที่พระเอกกลับมาช่วยเมียได้ทันและได้แก้แค้นศัตรูที่สังหารบิดาแล้วก็จะไปเน้น การเแก่งแย่งชิงอำนาจและกำจัดคู่แข่งในวังหลวงต่อด้วยการขึ้นเป็นจักรพรรดินีที่ไร้กำลังทหารจนต้องหวังพึ่งพาสกุลชีจากฉี่ตงของจอมทัพหญิง #ชีจู๋อิ่น และประกาศรับสมัครแม่ทัพพร้อมกำลังพลด้วยรางวัลก้อนใหญ่ ช่วงนี้บทบาทอยู่ที่คู่จิ้นสาวสวยฝ่ายหญิงระหว่างจอมทัพชีและแม่เลี้ยงคนสวยคุณหนูสามสกุลฮวาหลานสุดที่รักของอดีตไทเฮา ด้วยความที่ถูกหักหลังจากฝ่ายวังหลวงและอีกสารพัดเหตุผลที่คุณหนูสามยกขึ้นมาเจรจาส่งผลให้จอมทัพชีไม่ช่วยเมืองหลวง เรียกได้ว่าคุณหนูสามนี่ล่ะนักกลยุทธ์และนักบัญชีคนสำคัญของฉี่ตง

มาถึงทีมพระเอกที่ช่วงแรกมีแต่ขุนพลใจร้อนที่ปั้นมาจากกองโจรที่มีบทเยอะหน่อยเพราะต้องแก้ไขตัวเองและปรับทัศนคติจนหวังสร้างผลงานเพื่อรับใช้นายเอกทั้งที่เคยเกลียดสกุลเสิ่นเข้าสายเลือด ช่วงท้ายถึงจะเป็นบทบาทของพระเอกและพี่เขยขุนพลสกุลลู่ที่บุกทะเลทรายไปผูกมิตรกับชนเผ่าและทำศึกกับนายใหญ่แห่งเปียนซา เราว่านายใหญ่คนนี้ไม่ได้ดูชั่วร้ายเลยนะ เค้ามีเหตุผลที่ต้องทำเพื่อปากท���องของชนเผ่า เป็นทั้งนักกลยุทธ์และขุนศึกที่มีความสามารถ เราชอบการคาดคะเนของแต่ละฝ่ายว่าฝ่ายตรงข้ามคิดจะทำอะไร ฉากรบมีเยอะ แต��ฉากโชกเลือดไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น พอจบสงครามแล้วก็เข้าโหมดแฮปปี้ในการปกครองบ้านเมืองของจักรพรรดิ์นายเอกที่รับปากหยวนเหยาอี้ว่าจะดูแลแผ่นดินจนกว่าจะถึงเวลาของหลานชายของพระเอกที่มีฉายแววนักปกครองตั้งแต่ยังเล็ก นี่เราว่าเค้าเขียนภาคต่อได้เลยนะ เพราะฝั่งเปียนซาก็ไว้ชีวิตสะใภ้ของนายใหญ่ที่กำลังท้อง เหล่าองครักษ์วัยละอ่อนหรือไต้ซือน้อยก็น่าจะมีบทบาทต่อได้อีกในตอนโต ตอนพิเศษจะออกแนวน่ารัก เราชอบความวุ่นวายเมื่อนายเอกต้องยกทีมไปสู่ขอพระเอกมาเป็นฮองเฮามากที่สุด ป่วนกันตั้งแต่เจ้านายยันลูกน้อง

[Murainik_ · Rating 4 out of 5]

ว้าวมากนะ พอมาย้อนคิดว่าหลันโจวมีอำนาจในจงปั๋วขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งที่ตอนแรกมาแอบอยู่ในฐานะกบฏแท้ๆ เป็นแผนขยายอำนาจที่แยบยลสุด นี่ก็เพิ่งมาเอะใจตอนหยวนจั๋วทักว่าความจริงบัลลังก์คนอื่นนอกจากสกุลหลี่ก็ครอบครองได้นะ ก็เป้าหมายมันไม่ได้มีแค่'หนีมาหลบ'ตั้งนานแล้วนี่55555

รวมๆทั้งเรื่องให้สี่ดาว ชอบตรงที่มันไม่ใช่การเมืองแบบแบ่งขาว-ดำ พวกตัวเอกไม่ได้เป็นคนดีทุกคน บางทีก็ร่วมมือกับศัตรูแบบเฉพาะกิจก็มี ส่วนพวกตรงข้ามกับตัวเอกก็ไม่ใช่แนวตัวร้ายแบบตะโกนนนทุกคน บางคนก็คือวิญญูชนคนหนึ่ง อยากอุทิศตนเพื่อความถูกต้องเหมือนกัน แค่มีจุดที่คลิ๊กกับตัวเอกไม่ได้จริงๆ ความไม่มีมิตรแท้ศัตรูถาวร ความมีมิติของตัวละครแบบนี้ทำให้เรื่องดูเรียลขึ้นมาก หาได้ยากในบรรพิภพจริงๆ

แต่ปัญหาวิธีการเล่ามัน'เร็ว'ไปหมด ปมทุกอย่างมันถูกเล่าแบบรีบๆ สรุปแบบรีบๆ พวกคสพของตัวละครเอยใดมันผิวเผินซะเป็นส่วนใหญ่
ซึ่งคสพที่เราอินที่สุดดันเป็นเฟ่ยเซิ่งกับอิ่นชางซะงั้น ตาแก่ที่ดูไม่สนใจอะไรความจริงคืออบอุ่นเหมือนพ่อคนนึงเลย🥺
เสียดายสุดคือพาร์ทไป๋ฉา สตอรี่นางน่าสนใจมากนะ เทพเจ้าแม่น้ำฉาสือ เพื่อนหญิงพลังหญิงสุด สรุปออกมาแค่พอให้รู้ว่าเฉลยปมนี้แล้วนะ นอยอ่า

แล้วสรุปใครคือลาสบอสนะ คาดหวังว่าเล่มจบสงครามมันจะต้องอีปิคมาก ไม่ว่าจะฝั่งชวี่ตูหรือเปียนซา แต่พวกที่ปูมาว่าโคตรโหด บทจะล้มก็ล้มง่ายมาก ไหนความยิ่งใหญ่ หมากทั้งกระดานที่วางมาสรุปเป็นแค่เสือกระดาษเองเหรอ ไม่รู้สึกว่ามีการคู่คี่สูสีกันเลย

สรุปคืออยู่ในเกณฑ์สนุก วัตถุดิบขั้นต้นดีมาก สตอรี่น่าสนใจ ตลคหลากหลาย แต่พอปรุงแล้วกลับยังไม่กลมกล่อมเท่าที่ควร คิดว่าไปได้สุดได้มากกว่านี้

[B. Sutthida · Rating 5 out of 5]

จบลงอย่างสวยงาม เป็นหนึ่งในเรื่องที่ชอบมากๆๆๆ ดีงามจริงๆ ควรค่าแก่การอ่านอย่างยิ่ง (สำหรับคนชอบพีเรียด-การเมือง-สงคราม)

นักเขียนร้อยเรียงเรื่องราวได้ดี (เล่าเรื่องรวบรัดไปหน่อย แต่ถ้าลงรายละเอียดเรื่องน่าจะยาวกว่านี้มาก) ในทุกครั้งที่เปิดปมของเหตุการณ์ใดๆ ล้วนทำให้ภาพรวมเด่นชัดขึ้น เหมือนจิ๊กซอว์ที่ขาดหายถูกเติมเต็ม ฉากเล็กๆ ที่ดูเหมือนไม่มีอะไรสามารถกลายเป็นเงื่อนงำได้ แต่ละตัวละครมีเรื่องราว มีปมในใจ และมีเป้าหมายของตัวเอง ไม่มีขาวมีดำ ฝั่งตัวเอกไม่ใช่คนดีขนาดนั้น ฝั่งตรงข้าม (เซียวเหยียนชิง+เปียนซา) ก็ไม่ใช่คนร้าย พวกเขาทำในสิ่งที่คิดว่าถูก ดำเนินอุบายเพื่อประชาชนของตนเอง พวกเขาต่างเป็นหมากและผู้เดินหมาก พวกเขาวางแผนและผิดแผน เพราะไม่มีใครกุมกระดานหมากแต่เพียงผู้เดียวมาตั้งแต่แรก ...แต่ถ้าถามว่าใครน่าด่าสุดในเรื่อง ขอตอบว่าพวกตระกูลสูงศักดิ์ค่ะ อ่านไปอัดอั้นไป อยากจับมาด่าเรียงตัวเลย

อีกเรื่องที่ขอชื่นชมนักเขียน คือการบาลานซ์เรื่องราวเคร่งเครียดในใต้หล้ากับความโก๊ะของตัวละคร ทำให้เนื้อเรื่องไม่เครียด มีเรื่องให้อมยิ้มตลอดเวลา เช่น น้องติงเถาที่จนจบเรื่องก็ไม่เข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่ โจวกุ้ยผู้ไม่ฉลาดเฉลียว เหล่าองครักษ์ที่ต้องเฝ้าเจ้านายจู๋จี๋กัน เป็นต้น

[Mai Thảo Nguyễn · Rating 5 out of 5]

Mình thấy quyển này từ chương 190 đến chương 224, mà trung bình mỗi quyển là có 30 chương, chưa tính phiên ngoại thì chắc bộ này sẽ tầm 8 - 9 quyển là hết.
Hôm qua vừa đặt pre-order quyển 7, và hôm nay thì mình đã đọc xong quyển 6. Thương Tiến Tửu với rất nhiều nhân vật và tình tiết, chuyển biến từ Khuất Đô, Trung Bác, Ly Bắc, Biên Bác… nên mình phải viết review ngay kẻo quên.

Quyển này kết thúc phần II và chuyển sang phần III: Túy lúy trong cuồng ca. Mấy quyển/chương trước mình đã khen rất nhiều về dịch giả, nhưng phải khen thêm một điểm là cách đặt tên phần và chương của tác giả, và dịch giả dịch ra cũng hay nữa.
Phần này Thẩm Trạch Xuyên đã gần như trở thành bá chủ vùng Trung Bác, cùng với thiết kỵ Ly Bắc là hai thế lực mà Khuất Đô kiêng dè. Nhưng khi nói đến tài dẫn binh dụng tướng của Thẩm Lan Chu, phải nói đến những nhân vật phụ xuất hiện và vai trò của họ.
Chẳng hạn như Nhan Hà Như.
Nhan Hà Như là một tên buôn, nhưng tiền trong tay hắn không chỉ là tiền sạch. Hắn gần như dùng mọi thủ đoạn để vàng bạc chảy vào túi mình, khi cần thì có thể dùng của nả để mua chuộc quan viên. Dù là hắn ở phe nào, hắn cũng có thể trở mặt nhanh như cắt, miễn sao được lợi. Chi tiết hắn đến với Thẩm Trạch Xuyên và dâng tặng thiếu nam thiếu nữ mặt mũi xinh xẻo, với suy nghĩ chẳng ai có thể kiềm lòng trước mỹ nhân, đủ cho thấy hắn mưu mẹo đến mức nào. Khi đi theo dưới Thẩm Trạch Xuyên, hắn một dạ hai vâng, thắt lưng gần như chẳng thẳng lên được ngày nào, luồn cúi hết mức. Nhưng hắn vẫn sống. Hắn buông tay Lôi Kinh Trập, vây giết người này để theo Thẩm Trạch Xuyên ở Đỉnh Phủ Tiên, vắt chanh bỏ vỏ, chứng minh hắn là kẻ chỉ cần có rất nhiều tiền tài là có thể sai khiến. Người như vậy mà Thẩm Trạch Xuyên vẫn để hắn theo mình, hữu dụng dưới chân mình, mưu mô của Thẩm Trạch Xuyên không dừng lại ở chiêu binh mạnh tướng tài nữa, mà là thâu tóm Trung Bác trong tay, sớm thôi sẽ là tám thành Khuất Đô.
Mình sẽ không viết quá nhiều review về các nhân vật khác, các diễn biến khác. Suy cho cùng, Thương Tiến Tửu là một thiên truyện dài với rất nhiếu cuộc đời của nhân vật, sóng gió tranh đấu không ngừng để giành lấy thứ gọi là quyền lực, binh quyền, lãnh thổ. Mình sẽ viết nhiều về những khoảnh khắc của các nhân vật bên nhau, cho đến lúc này vẫn là Tiêu Trì Dã - Thẩm Trạch Xuyên, về sau còn có Diêu Ôn Ngọc - Kiều Thiên Nhai.
Mấy đoạn giữa Tiêu nhị gia và Thẩm Lan Chu mà mình rất ưng như dưới đây:
Có một đoạn tác giả viết H cực bạo, dù chẳng nhắc đến chi tiết nhưng từng hơi thở, từng cái cong người, từng động chạm và những lời thủ thỉ của Tiêu nhị vào tai Thẩm Lan Chu khiến cho đoạn H này nóng bỏng cực kỳ. Để miêu tả cái ham muốn của Tiêu Trì Dã, tác giả so sánh những ham muốn thời trai trẻ của hắn, giờ đều gói gọn ở Lan Chu.
"Tiêu Trì Dã từng khao khát bầu trời, khao khát thảo nguyên mênh mông, hắn cũng khao khát dãy núi Hồng Nhạn bao la, nơi ấy hắn luyện ưng thuần ngựa, lao đi vun vút trên đồng hoang trong cõi mộng, nhưng cuối cùng hắn đã không còn khao khát nữa.
Hắn khao khát Thẩm Trạch Xuyên."

"Em ngồi tại minh đường. Đừng để dính tuyết sương." Tiêu Trì Dã nói với Thẩm Trạch Xuyên trước khi rời đi.

Một đoạn mình rất ấn tượng, đó là trận chiến của Tiêu Trì Dã và A Xích, cuối cùng bẫy hắn vào chết ở Hố trời Trà Thạch. Đoạn này hoàn toàn nói về tài dụng binh và mưu chước của Tiêu Trì Dã, tưởng như Tiêu nhị gia đã bị lừa, nhưng rốt cuộc A Xích mới là người mắc bẫy. Hắn tưởng rằng Tiêu Trì Dã quanh năm ở Ly Bắc sẽ không thông thạo mặt tuyết ở đây, nhưng rốt cuộc tuyết lại là mồ chôn hắn ở chính nơi này.
Và sau đó là Thẩm Lan Chu, mình đã nghĩ cuộc đời y bắt đầu lại với cái chết của ca ca mình nơi hố trời Trà Thạch, và bao nhiêu năm rồi y không quay về nơi này, thì hẳn là y phải phần nào ám ảnh, như một nỗi đau canh cánh chôn sâu trong lòng. Nhưng không. Y lên ngựa cưỡi đến cạnh Tiêu Trì Dã, gào thét tên hắn giữa máu, và tuyết. Tìm thấy hắn, ôm hắn trở về.
Hay có lẽ Tiêu Trì Dã là ngoại lệ duy nhất của cuộc đời y, mình không biết. Nhưng có cảm giác hai người ở cạnh nhau, Thẩm Trạch Xuyên không còn sợ gì nữa cả.

"Sách An, biển rộng bao la dung nạp trăm sông, có bao dung mới thành vĩ đại, đây là cơ hội mà đại ca dành riêng cho huynh." Lời nói từ Thẩm Trạch Xuyên, mình chỉ thấy rất hay thôi.

Về Kiều Thiên Nhai - Diêu Ôn Ngọc
Một đoạn Kiều Thiên Nhai cõng Diêu Ôn Ngọc trở về từ tiệc rượu, hắn đã chờ y bên ngoài cửa dưới trời tuyết rơi. Diêu Ôn Ngọc say khướt, gáy Kiều Thiên Nhai ướt đẫm, nhưng hắn không nói ra. Bao nhiêu ấm ức của Diêu Ôn Ngọc đều như tuôn trào, y trở nên yếu đuối, hay y cho phép chính bản thân mình yếu đuối vì rượu vào thì lời ra. Nhưng Kiều Thiên Nhai không nói gì cả, chỉ lặng lẽ cõng hắn về viện. "Tuyết rơi vào mất rồi, ngươi che cho ta đi."

Đoạn sau khi Kiều Thiên Nhai đấu với c��c tướng lĩnh khác, để rồi chiến thắng và giành chức Chỉ huy sứ của Cẩm y kỵ. Suốt một quá trình chẳng qua chỉ là đấu cầu trên lưng ngựa, nhưng Diêu Ôn Ngọc luôn lặng lẽ nhìn theo hắn, hai bàn tay lo lắng siết chặt dưới cổ tay áo dài. Và Kiều Thiên Nhai chẳng nói gì, chỉ ném quả cầu vải vào lòng y. Quả cầu vẫn còn vương mồ hôi của Kiều Thiên Nhai. Đoạn này Kiều Thiên Nhai đã thoát khỏi sự đánh giá là hắn hơi nhu nhược của Tiêu Trì Dã, trên lưng ngựa, thống lĩnh Cẩm y kỵ, chỉ phục tùng Thẩm Trạch Xuyên. Kiều Thiên Nhai từ chương này chính thức quay trở lại, giương cung bạt kiếm, trở thành một trong những cánh tay đắc lực của Thẩm Trạch Xuyên trên con đường chiếm lĩnh thống nhất Đại Chu.

[Jinnie · Rating 5 out of 5]

รำลึกถึงผู้ที่จากไป

จี้มู่มองเสิ่นเจ๋อชวนด้วยแววตาอ่อนโยน “น้องชายข้าจะทำเช่นไร”

ทุกตัวละครมีเสน่ห์ ทุกการตัดสินใจมีความหมาย
เขียนออกมาได้งดงามจับใจผู้อ่าน
นับเป็นประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุดครั้งหนึ่ง

“ปีใหม่แล้ว”
เหยาเวินอวี้ยิ้มน้อยๆ “ฝู่จวิน ปีใหม่นี้ขอให้ทุกสิ่งราบรื่นสมใจปรารถนา”

[Giyongchy · Rating 4 out of 5]

เป็นซีรี่ย์​ที่ครบรส​มากสำหรับเรา​ ทั้งชิงบัลลังก์​ การสู้รบ​ มิตรภาพและความรักมันนัวกลมกล่อมมากๆ​ เป็นนิยายชั้นดีที่อยากจะกลับมาอ่านซ้ำแบบละเลียดอีกครั้งเมื่อมีเวลาเพราะตัวละครกับฉากต่างๆมันละเอียดและเยอะมากๆ​
ปล. เล่มจบนี้เสียน้ำตาให้หยวนจั๋วเป็นคนมีความสามารถที่ใช้ทุกเวลาของชีวิตที่เหลือของตัวเองเพื่อบ้านเมืองอ่ะ​ เศร้ามาก

[Gumppymoo · Rating 5 out of 5]

*อาจจะยาวหน่อยเพราะประทับจิตประทับใจมาก + อาจจะมีสปอยส์เผื่อใครมาอ่านรีวิวแล้วยังไม่ได้อ่านเล่ม 6 *
เป็นเรื่องที่ประทับใจขั้นสุด ๆ อยากมอบรางวัลซีไรต์ให้อ.ถังเลยค่ะ tvt
ปมทุกอย่างมันเชื่อมต่อกันแบบใยแมงมุมมาก ๆ ไม่มีรายละเอียดตกหล่นเลย
ซึ่งบางการกระทำของตัวละคร หรือ บทสนทนาของใครสักคนตั้งแต่เล่มแรกๆ มันกลายเป็นจุดสำคัญของเรื่องแบบขนาดที่ตัวเราเองก็แทบจะลืมมันไปแล้ว ไม่มี action ไหนที่เกิดขึ้นแบบไร้สาระ ไร้เหตุผลเลยค่ะ เพราะทุกอย่างมีเหตุ ก็เลยมีผลตามมา

ตัวละครทุกคนที่มีชื่อปรากฏในเรื่องไม่มีตัวไหนที่เขียนทิ้งเขียนขว้างเลย แม้กระทั่งตัวละครตัวประกอบเล็ก ๆ
ทุกคนเป็นส่วนสำคัญของเนื้อเรื่องจริง ๆ ค่ะ เหมือนชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ที่ค่อย ๆ ต่อกันจนเป็นภาพใหญ่ที่สมบูรณ์

เราประทับใจในเส้นเรื่องของพ่อหนุ่มหมาป่า เซียวฉือเยว่มาก ๆ มากถึงมากที่สุด
จากลูกหมาป่าพลัดถิ่น โดนกักไว้เป็นตัวประกันในเมืองหลวง เติบโตจากคมดาบและอันตรายรอบด้าน
ทุกอย่างหล่อหลอมให้เขาเป็นราชาหมาป่าที่แข็งแกร่งที่สุดในหลีเป๋ย ทั้งฝีมือการต่อสู้ ศาสตร์สงคราม ฝีมือการต่อสู้ ทั้งจิตวิทยาการปกครองคน ไม่ได้เก่งเพราะโชคดีหรือบทช่วย เพราะกว่าจะมาถึงจุด ๆ พระเอกทั้งพ่ายแพ้ทั้งสูญเสียมาก่อน

ส่วนนายเอกเสิ่นเจ๋อชวน เราแทบอยากคุกเข่าให้เลย น้องแบบ โฮ จากคนที่จิตใจดำดิ่งมืดมิดสุดขีดในวันนั้น น้องเป็นลูกศิษย์ที่อาจารย์ฉีฮุ่ยเหลียนภูมิใจ เป็นลูกชายที่อาจารย์จี้กังโคตรภูมิใจ คือเราสามารถอ่านแล้วรับรู้ได้เลยว่าหลัวโจวรักและเคารพอาจารย์ฉีฮุ่ยเหลียนกับอาจารย์จี้กังมาก ๆ และอาจารย์ทั้งสองก็รักนายเอกมาก ๆ เหมือนกัน เป็นคาแรคเตอร์ที่ไม่มีคำว่าแมรี่ซูเลย ทุกไหวพริบและความเก่งกาจคือถูกสะกัดออกมาจากเลือดเนื้อ หยาดเหงื่อและความรัก จนมาเป็นเสิ่นเจ่อชวนคนนี้ ประทับใจจนไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง เสิ่นเจ๋อชวนคิดมาตลอดว่าตัวเองคือสายลมหนาวที่พัดมาแล้วก็ผ่านไป ล่องลอยอยู่เหนือเทือกเขาแต่พอหันกลับไปมองด้านหลัง เขายังแบกประชาชน แบกลูกน้องไว้มากมาย ทั้งยังมีคนรักที่เป็นคนสำคัญของชีวิต น้ำหนักของคนเหล่านี้ทำให้นายเอกของเรากลายมาเป็นส่วนหนึ่งของโลกและยอมรับเส้นทางที่กลายเป็นคนที่อยู่บนสุดของบัลลังก์อย่างแท้จริง
ความรักของพระ - นายมันลึกซึ้งและซาบซึ้งมาก เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกันและกันไม่เคยปล่อยมือกันเลย tvt

ในเรื่องของสงครามและการเมืองชัดเจนคือ ทั้ง ๆที่ทั่วแคว้นกำลังประสบปัญหาอย่างหนัก ประชาชนขาดแคลนอาหาร และถูกขุนนางเอารัดเอาเปรียบ แต่ชนชั้นสูงที่เป็นคนขับเคลื่อนแคว้นกลับเอาแต่ห่วงผลประโยชน์ของตัวเอง ทอดทิ้งประชาชน นี่คือเหตุผลหลักที่ทำให้ 8 ตระกูลใหญ่และราชสำนักล่มสลาย เมืองหลวงมันเน่าใน กลวงเปล่าเหลือแต่เปลือกเกินเยียวยาแล้ว ทั้งฝ่ายเซวียซิวจั๋วฝ่ายเสิ่นเจ๋อชวนคือคนที่มองเห็นภาพนี้ พวกเขามีจุดประสงค์เหมือนกันคือสร้างต้าโจวขึ้นมาใหม่ แต่วิธีการแค่ต่างกัน ผลแพ้ชนะไม่ได้ถูกฟ้าลิขิตมา แต่เป็นเพราะคนล้วนๆที่เดินหมากแก้เกมกันเองเพื่อไปถึงจุดเปลี่ยน จักรพรรดินีหลี่เจี้ยนถิงไม่ได้แพ้เพราะเกิดมาเป็นสตรีหรือเพราะมาจากซ่องที่ต่ำตม เธอไม่มีความผิดเลย หลี่เจี้ยนถิงมีความมุ่งมั่น ฉลาดและเห็นแก่ประชาชนเป็นที่ตั้ง เพราะว่ามาจากที่ต่ำก็เลยมองเห็นความทุกข์ยาก ใจที่อยากเปลี่ยนแปลงบ้านเมืองเป็นของจริง กระทั่งนายเอกเรายัง respect หลี่เจี้ยนถิงเหมือนเป็นกระจกสะท้อนไทเฮาเลย มีปณิธานคล้ายกัน ชอบประโยค 'คนที่เป็นท้องฟ้าของฉันไม่ใช่พ่อหรือสามีแต่เป็นตัวฉันเอง' ค่ะ แต่ไทเฮาไม่ได้เห็นประชาชนเป็นที่ตั้งเธอมีความมุ่งมั่นแค่กับตัวเอง กลับกัน หลานสาวแท้ ๆ ของไทเฮาอย่างฮวาเซียงอีที่ไทเฮาเลี้ยงมากับมือ กลับตระหนักได้นานแล้วว่าแคว้นต้าโจวมันใกล้ล่มสลายเพราะอะไร เธอมองส่วนรวม ความเดือดร้อนของปวงประชาก่อน ดังนั้นจึงเลือกเดินคนละทางกับไทเฮาอย่างสิ้นเชิง

ส่วนสงครามคือการถูกกีดกันของชนกลุ่มน้อยทั้งชนเผ่าทะเลทรายเองและกลุ่มลูกผสมเองที่ไม่ถูกยอมรับ 12 ชนเผ่าที่รุกรานต้าโจวอยู่ก็ทำเพราะปัญหาด้านทรัพยการและปากท้อง หัวหน้าของตัวร้ายอย่างอามู่เอ่อร์คือเขียนออกมาได้ดีมาก ตีคู่มากับอดีตราชาหมาป่าพ่อของพระเอก แม่ทัพใหญ่ผู้เป็นความหวังของประชาชน เขาเป็นคนมีเหตุผลและรู้เป้าหมายของตัวเอง อามู่เอ่อร์ก็อยากได้ดินแดนที่ประชาชนของ 12 เผ่าจะสามารถทำกินได้แบบที่ไม่ต้องกลัวอากาศหนาวหรือภัยแล้ง ส่วนตัวเราชอบฮาเซินลูกชายของอามู่เอ่อร์มาก ทำคาแรคเตอร์ออกมาได้ดี ไม่ใช่ตัวร้ายที่เข้ามาแล้วเก่งเลย ชนะหรือแพ้ง่าย ๆ เขาคือเด็กชายที่เกิดมาแล้วพร้อมทำสงคราม เป็นความหวังของเผ่า ฉลาดมีความเป็นผู้นำ มองภาพรวมกว้าง ฉากที่สู้กับพระเอกครั้งแรกอ่านไปขนลุกไป เพราะรู้ได้เลยว่าคู่แข่งคนนี้มันเก่งจริง ทั้งฮาเซินยังเป็นตัวละครที่ผลักดันให้เซียวฮือเหย่ต้องก้าวข้ามและเอาชนะให้ได้ไม่ว่ายังไงก็ตาม + ภรรยาของฮาเซิน ตั๋วเอ๋อร์หลันหญิงแกร่งของทะเลทราย บทเท่มาก

อีกอย่างหนึ่งที่เห็นชัดคือความเป็นปิตาธิปไตยที่กดทับเหล่าสตรีทุกคนในเรื่องนี้ ตั้งแต่ไทเฮา จักรพรรดินี จอมทัพหญิง ไปจนถึงกระทั่งเหล่านางโลมตัวเล็ก ๆ ทุกคนต้องดิ้นรนต่อสู้กับระบอบชายเป็นใหญ่ เขียนออกมาได้อิมแพคมาก ๆ ขอ respect เหล่าตัวละครหญิงเกือบทุกคนในเรื่องนี้ค่ะ

side character มีสตอรี่ของตัวเอง มีพัฒนาการมาก ๆ อย่างเช่นเฟ่ยเซิ่งองค์รักษ์นมือซ้ายควบตำแหน่งพอ่บ้านของนายเอก ชอบที่นักเขียนไม่ได้เขียนให้คนตัวเอกทุกคนต้องสงบเสงี่ยมและทำตัวว่าง่าย คนเรามีความคิดและนิสัยเป็นของตัวเอง คนอยู่ร่วมกันหมู่มาก มันต้องปรับจูนเข้าหากัน เสิ่นเจ๋อชวนที่เป็นเจ้านายใช้หลักการปกครองคนกำราบทั้งไม้แข็งไม้อ่อนกว่าจะได้เฟ่ยเซิ่งที่เป็นผู้เป็นคนมา ฮา เฟ่ยเซิ่งถือว่าเป็นตัวละครที่มีบทเกือบตลอดและพัฒนาชัดที่สุดเลยก็คือตอนที่เสียแม่ทัพอิ่นชางที่เปรียบเหมือนพ่อบุญธรรมไป อีกคนก็ถานไถหู่คนที่สมองมีแต่กล้าม กว่าพี่จะม��ถึงจุดแต่งงานได้ลูกชายไม่ง่ายได้จริงๆ อีกคนที่ชอบคือน้องลี่สยงกับติงเถา เด็ก ๆน่ารักกันมาก ลี่สยงน้องซื่อมากแต่ก็ฉลาดไหวพริบดีมาก จิงเถากับลี่สยงมีบทตอนไหนคือนุ่มฟูขึ้น 30% จริง ๆ แอบอยากให้น้องฮั่วมีบทอีกนิด แต่น้องก็ได้บทสำคัญไปแล้วแหละตอนมาเป็นกำลังเสริมช่วย แบบชีวิตคนนี้ก็รันทด แต่เพราะความอดทน ยอมทนมาตลอด เดิมพันครั้งสุดท้ายจนมาพบเจ้านายคนปัจจุบัน + ที่ปรึกษาแต่ละคนของหลันโจวทุกคนไม่จมไม่หายไม่ตายจาก ทุกคนเก่งมาก ขอขอบคุณที่อยู่ข้างหลันโจวมาตลอด

ส่วนสุดท้ายค่ะ tvt
เนื่องจากเราชอบพี่เฉียวที่สุดรองจากพระ - นายคู่หลัก
คู่รองคืออออรันทดมาก ความรักลึกซึ้งสลักใจที่เกิดขึ้นท่ามกลางระเบิดเวลา ร่างกายที่กำลังนับถอยหลังของเหยาเวินอี้ tvt
มันขมมาก ขมปี๋ แต่ก็โรแมนติคมากเช่นกัน อยากให้กันและกันมากกว่านี้ แต่ก็ทำได้แค่นี้ ฮือออออ
พี่เฉียวคือพระรองสุดรันทด ตั้งแต่ปมในอดีต เฟิงเฉวียนพูดจี้ใจดำมาก อ่านแล้วแทบกระอักเลือดแทน พี่สูญเสียทุกอย่างจริง ๆ ตั้งแต่บ้าน พ่อแม่ อาจารย์(ทั้งอ.ฉี ทั้งอ.เซ่า) เพื่อนสนิท จนถึงสูญเสียหยวนจั๋วไป เสิ่นเจ๋อชวนเขาก็เข้าใจเฉียวเทียนหยา ว่าทำไมสุดท้ายพี่ถึงเลือกที่จะจากไป เพราะทุกอย่างมันมากมายเหลือเกิน บุญคุณที่ติดค้างกันชดใช้ให้กันมามากพอแล้ว หยวนจั๋วขอให้พี่วางมือ อยากให้พี่มีอายุยืนนานพี่ก็ทำ พี่สูญเสียเยอะจริง ๆ ทั้งยังไม่มีอะไรเป็นที่ยึดเหนี่ยวอีกแล้ว แบบแงงง
ส่วนน้องหยวนจั๋วคือเขาทำเพื่อบ้านเมืองจริง ๆ รู้ว่าตัวเองอยู่ได้ไม่นาน ทุ่มเททุกความรู้ทุกอย่างที่มีเพื่อช่วยเจ้านาย น้องเรียกหลันโจวว่าองค์เหนือหัวคือเขามั่นใจและวางใจแล้วแน่ ๆ ว่าคนคนนี้แหละที่จะเปลี่ยนแปลงต้าโจว น้องจากไปแบบไม่มีอะไรติดค้างในใจเลย แต่ติดค้างพี่เฉียวคนเดียว เพราะตัวเองอายุสั้น มาเจอกันช้าเกินไป tvt
ขมแบบพ่นเลือดแต่ก็ตราตรึงมาก ๆ ตอนแรกนึกว่าพี่เฉียวจะหนีไปบวช ฮ่า ๆ แต่พี่เขามีใครบางคนในใจ เขาปล่อยวางไม่ได้อ่ะเนอะะะะะ
.
ขอขอบคุณอ.ถังที่เขียนนิยายดี ๆขึ้นมาให้ได้อ่านค่ะ เนื้อหา รายละเอียดแน่นมาก อ.ต้องรัเสิร์จทำการบ้านเยอะมากแน่ ๆ ขอคารวะ และยกให้เป็นนิยายในดวงใจที่จะอินไปอีกนานเลยค่ะ อยากให้ทุกคนได้อ่านจริง ๆ

[Q_Tee Ling · Rating 5 out of 5]

ดีทุกอย่างค่ะ ติดอย่างนึงคือเรื่องของ...
เหยา หยวน จั๋ว กับคุณซงเยวี่ยของเรา...

[Wanyiwa · Rating 5 out of 5]

รีวิวรวม 6 เล่มแบบไม่สปอยล์นะคะ

นิยายวายสายโรม้านซ์การเมืองที่เริ่มจากความเป็นศัตรูเหม็นหน้ากันของคู่พระนาย กลายเป็นรักกันดูดดื่มแบบขาดกันไม่ได้ เปิดเรื่องด้วยโศกนาฏกรรมของการพลีชีพของเหล่าทหารกว่าสองหมื่นนายพร้อมความผิดของบิดานายเอกที่ตกมาถึงเขาเพราะเขาเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวของตระกูลจากเหตุโศกนาฏกรรมนั้น

นายเอกเริ่มต้นชีวิตแบบรันทดมาก ชีวิตผ่านไปแต่ละวันแบบต้องลุ้นกันสุดตัว ในขณะที่พระเอกก็มีชีวิตน่าสงสาร ถูกส่งเข้ามาเป็นตัวประกันเพื่อให้บิดาและพี่ชายไม่กล้าทรยศราชสำนักในขณะที่ในใจคือตะโกนโหยหาอิสระในดินแดนบ้านเกิด แต่นั่นก็เลยเป็นจุดกำเนิดที่ทำให้คู่พระนายเข้าอกเข้าใจและเติมเต็มกันและกันได้พอดี

พล็อตเต็มไปด้วยกลยุทธ์และรายละเอียดมากมายที่ค่อย ๆ ปล่อยปมออกมาเป็นจุด ๆ ให้คนอ่านปะติดปะต่อเอา ทั้งเรื่องการหาปมปัญหา การวางแผนแก้แค้น การปกป้องบ้านเมือง และการปะทะกันของขั้วการเมือง มันเลยใช้สมองค่อนข้างมากและอ่านได้ค่อนข้างช้า แต่เนื้อหาเต็มไปด้วยภาษาสละสลวยและความฉลาดคมคายของตัวละครมากมาย โทนในการเล่าครบรสเพราะจัดมาทั้งความเป็นโรม้านซ์ (เคมีคู่พระนายคือดีมาก และยังมีคู่รองในเรื่องอีก 2 คู่ที่ชงเข้มไม่แพ้กัน) ฉากรัก ความซาบซึ้งกินใจ การลุ้นเอาใจช่วย รวมไปถึงจุดสะเทือนอารมณ์ แต่ตัวละครที่เราชอบมาก ๆ ในเรื่อง (สองตัว) กลับไม่ใช่คู่พระนาย แต่เป็นพี่ชายพระเอกและที่ปรึกษากลยุทธ์ของนายเอก (ซึ่งคนหลังนี้เราไม่สปอยล์นะคะ อยากให้อ่านและลุ้นกันเอง)

ใครเป็นสายชอบอ่านแนววางแผนกลยุทธ์ ต่อสู้กันแบบใช้ทั้งสมองและกำลัง อยากให้ได้ลองอ่านเรื่องนี้ดูค่ะ ส่วนตัวเราเองถ้าจะติดก็จะมีแค่เรื่องที่ความเหนื่อยสมองนิดนึงในการอ่านที่ดึงให้ความเร็วในการอ่านช้าลงจนถึงบางจังหวะที่ต้องหยุดไปทำอย่างอื่นบ้าง (และปมบางอย่างในเรื่องก็ยอมรับว่าอ่านจนจบแล้วก็ยังค้างคาใจ) กับเรื่องความรักของคู่หลักคู่รองที่จะต้องตอบโจทย์ความเป็นงานวายไปซะทุกคู่ เราที่ไม่ได้เน้นอ่านงานวายเลยรู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อยค่ะ

[Anya · Rating 5 out of 5]

เป็นนิยายที่กว่าจะจับจังหวะอ่านติดคือเล่มสองกว่าๆ แล้วหลังจากนั้นก็ติดลมอ่านไม่หลับไม่นอนเลย จะทำงานยังนึกถึงจะนอนยังเก็บเอาไปฝัน เนื้อเรื่องเข้มข้นแบบอยากถวายชีวิต บางบทพูดเบียวมากแต่อินจัดจนกรี้ด บทบรรยายเยอะ บทพูดเยอะ ตัวละครก็เยอะ ถ้าให้มานั่งไล่เรียงเนื้อเรื่องคงสู้นักอ่านสายเนื้อเรื่องไม่ได้ แต่ถ้าเป็นสายอ่านเอามันนั่งน้ำลายยืดเชียร์ขอบสนามดูคนฉลาดเค้าเถียงกัน อยากจะบอกเลยว่าไม่ผิดหวัง โคตรมัน ต่อให้อ่านสกิมเก็บเนื้อเรื่องไม่ครบมันก็ยังสนุกอยู่ดี

จังหวะสนุกของการอ่านนิยายไม่ใช่แค่พล็อตแต่เป็นการเล่าเรื่องด้วย เรื่องนี้เว้นจังหวะดี ฉากรบสนุก อุปมาอุปไมยก็เพราะ ยังหาเหตุผลที่จะไม่อ่านไม่ได้ สำหรับคนที่กลัวปวดหัวการจำเนื้อเรื่องก็จะย้ำคำเดิมว่า พอหาจังหวะการอ่านของตัวเองในนิยายเรื่องนี้ได้ก็คุ้มเงินที่เสียไปแล้ว ฉากพูดถึงหมากในราชสำนักคือสนุกจนตบหน้าตัวเอง แฮปปี้มาก

สมศักดิ์ศรีที่คนพูดถึงมานาน ทำให้อยากกลับมาติดนิยายวายจีนใหม่เลย แต่คงหารสชาติแบบนี้ยากแล้ว สนุกจริงๆ

[nim · Rating 5 out of 5]

สนุกมากกก!! แอบใจหายตอนอ่านจบเพราะใช้เวลาอ่านนานมาก ความซับซ้อน การเมือง สงคราม อ่านไปต้องย้อนกลับไปตอนต้นๆว่าเหตุการณ์นี้มันยังไงใครเป็นใครนะ เป็นนิยายที่ครบทุกรสจริงๆ ไม่คิดว่าจะจำชื่อหลักขื่อรองตัวละครได้ตอนเริ่มอ่าน แต่อ่านๆไปก็จำได้เองเฉย มีสรุปเหตุการณ์แบบกระชับให้ด้วย รู้สึกขอบคุณผู้แต่งมากเพราะคนอ่านมึนแล้ว

ชอบเวลาเช่ออันหลันโจวต่อปากต่อคำกันมาก ตลกสุดคือเวลาเล่นบทชู้กัน โ��ยเฉพาะเช่ออันดูติดใจมากนะคะ5555 แต่เศร้ากับคู่ต้นสนหยกดิบมากๆ ขมเกินน ทำไมกันน จากกันได้เศร้าเกินถึงจะมีนัยบอกลากันมาก่อนแล้วก็เถอะ แต่ก็ปวดใจมากจริงๆตอนที่ถึงเวลา แอบอยากให้มีบรรยายตอนจัดงานศพให้หยวนจั๋วหรือย้อนเวลาโมเม้นสองคนนี้สักนิดยังดี ใดๆรู้สึกฟินกับคู่แม่ทัพกับคุณหนูสามมากๆ ตัวละครหญิงในเรื่องนี้เริ่ดที่สุด

[Kirana · Rating 5 out of 5]

กว่าจะอ่านจบ คืออ่านค่อนข้างยาก เต็มไปด้วยกลอุบาย ความพลิกแพลงไปมาไม่หยุด กับดัก แผนที่วางไว้ล่วงหน้าเป็นสิบๆปี อ่านจบแล้วคลายทุกข้อสงสัย
ตัวละครในเรื่องนี้ มีเทาๆดำๆ ทุกตัวละครมีเรื่องราวประกอบว่าทำไมเป็นคนแบบนั้น/ตัดสินใจแบบนั้น
มีตัวละครที่อยู่ตั้งแต่ต้น มีตัวละครที่จากไประหว่างทาง ทำให้อารมณ์คนอ่าน พลิกไปมา บางฉากก็ทอดถอนใจ บ้างก็ฮึกเหิม บ้างก็เจ็บปวดใจ
คนเขียน เขียนเก่งมาก ผูกเนื้อเรื่องเข้าด้วยกัน จนจบได้ที่ 6 เล่ม

[ffeeya · Rating 4 out of 5]

เสียใจคู่เฉียวเทียนหยากับเหยาเวินอวี้มาก หลังๆมาเริ่มอินกับคู่นี้มากๆเลย แต่ระหว่างอ่านก็พอรู้ว่าคงขมแน่ แต่ก็ยังมีความหวังนิดๆมาตลอด สุดท้ายนักเขียนก็ฆ่าเราทิ้ง TT น้ำตาไหลพราก พออ่านตอนน้องหยวนจั๋วจบคือปิดเลย อ่านต่อไม่ไหว ทำใจไม่ได้สุดๆ แค่บอกลากันครั้งสุดท้ายเขาก็ให้เราไม่ได้แงงงง นอยมากถึงมากที่สุด ตอนจบคือหลายคนมีความสุขแต่เรายิ้มไม่ออกแล้วสำหรับเรานิยายเรื่องนี้มัน bad ending ไปแล้ว ฮือออ

[arie summermorning · Rating 5 out of 5]

ตำนานนะหน้ากระจกของบรรณาการ แต่คือสมชื่อเรื่องนะแกอ่านจบแกจะได้รสหวานขมหอมปร่า ของนิยายเรื่องนี้ แกจะรักทุกศึกสงคราม ทุกตัวละครเด่น และตัวละครประกอบ แกจะรักพวกเขามากมาก ขอคาระวะผู้เขียนจากใจจริง

[orangejasmine · Rating 5 out of 5]

สมคำร่ำลือ อ่านจบแบบอิ่มเอม ไม่รู้สึกมีอะไรติดข้างในใจ นักเขียนกล้าหาญมากที่จะวางพล็อตใหญ่โตขนาดนี้ แต่สุดท้ายแล้วไม่ตกหล่นอะไรเลย ระหว่างทางก็ลงรายละเอียดได้ดี เนื้อหาการเมืองหนักหน่วงขนาดนี้ แต่ไม่มีช่วงไหนที่อ่านแล้วน่าเบื่อเลย ตัวละครเยอะมาก แต่ไม่มีคนไหนจมหาย มีบทบาทแทบจะทุกคน อยากเห็นแผนการวางพล็อตเลย นับถือมากค่ะ

เนื้อเรื่องหนักหน่วงอ่านแล้วสมองบวมแบบที่หลายคนพูดก็คือไม่เกินจริงเลยค่ะ ถึงจะหนักแต่ก็ชอบการเดินเรื่องมาก แผนการต่างๆ วางไว้ดีมาก มีผิดพลาดบ้าง ทำให้ได้เห็นการคิดแก้ไขของตัวละคร ไม่ได้ดัชนีทองคำเอาชนะทุกสิ่งขนาดนั้น

เส้นรักก็อื้อหืออ้าหาดีค่ะ ความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่สองคนคบกันมีอะไรกันแบบยินยอมนี่มันดีจริงๆ บุญตาบุญหูบุญหัวคนอ่านอย่างเรามาก อ่านแล้วมันสบายใจ พระเอกตัวเอกเหมือนเป็นความสบายใจให้กันและกันท่ามกลางสงครามหัวจะปวดเหล่านั้น อ่านแล้วมันแสนจะแฮปปี้ แต่คู่ที่อันแฮปปี้ก็มีเหมือนกัน เราเสียน้ำตาให้หนักมากจริงๆ แบบแทบจะอยากอ้อนวอนคุณถังจิ่วชิงว่าช่วยเขียนชาติใหม่ให้สองคนนี้ได้ไหม อยากให้เขาสมหวังอะ คู่ที่เคมีเข้มข้นอีกคู่นั่นก็น่ารักมากจริงๆ

การแปล ผู้แปลพยายามมาก น่าจะคุยกับทีมบก.หลายตลบว่าจะทับศัพท์หรือไม่ทับดีอะไรแบบนี้ แต่สุดท้ายออกมาแบบนี้ก็ไม่แย่ ถ้าทับศัพท์ก็จะถือว่าได้อ่านคำที่เราคุ้นเคย แต่ถ้าแปลออกมาเลยก็โอเค ถือเป็นความรู้ใหม่เติมสมอง แต่รวมๆ แล้วเราไม่มีปัญหากับการอ่านค่ะ อ่านได้สบายอยู่ท่ามกลางเนื้อหาที่หนักหน่วงอยู่แล้ว แค่ไม่ต้องอ่านวนไปมา อ่านจบประโยคแล้วรู้เรื่องไม่ต้องวนไปอ่านใหม่ก็โอเคมากๆ แล้วค่ะ

[Januars · Rating 5 out of 5]

อ่านจบแล้วได้แต่บอกว่านี่คือนิยายที่คู่ควรกับการเก็บสะสมไว้อ่านซ้ำอีกหลายๆรอบที่สุดอีกเรื่องเลยย

ตัวละครทุกตัวถูกสร้างมาให้มีบทบาทและความคิดอ่านที่เป็นสีเทา ไม่ขาวหรือดำ มีความเหมือนมนุษย์จริงๆสุดๆ

และเช่ออันคนคลั่งรักหลันโจวก็คือรักกันจนชั้นเขิน แต่หลันโจวเองก็คลั่งรักเช่ออันแบบไม่ยอมแพ้กัน แล้วคือฉากต่อสู้ในเรื่องนี้ทำให้ตื่นเต้นได้เหมือนดูหนัง อ่านไปลุ้นไป เอาใจช่วยตัวละครไปแบบอยากไปออกรบแทน 😭
รักนิยายเรื่องนี้มากกๆๆ อ่านซ้ำรอบสองยิ่งชอบ และคิดว่ารอบสามจะตามมาไวๆนี้แน่นอน

[the right book at the right time · Rating 5 out of 5]

100000000000000000/5
รีวิวเล่ม 1-6
ไม่มีคำพูดใดที่สามารถอธิบายความรู้สึกหลังอ่านจบได้
เอาเป็นว่า เชิญร่ำสุรา เป็นนิยายที่ดีที่สุดในชีวิตที่ได้อ่านมาเลย และคงไม่มีเรื่องไหนมาโค่นได้