Is de mens nu nog niet af? Na miljoenen jaren evolutie is er nog steeds veel te wensen over. Survival of the sukkels. En dat is maar goed ook. Onvolmaaktheid is juist onze charme. De verlegen jongeman, het struikelende kind en dat spleetje tussen de tanden stemmen mild. Volmaaktheid is de dood in de pot en behelpen is leven. Wat moet een mens met een ideale schoonzoon? Wat moet de natuur met een ideale soort? Het leven wordt voortgedreven door onvolkomenheden, hoe hard de moderne mens die ook probeert te ontkennen door middel van fitness of botox. Koester ze. Zoals alleen Midas Dekkers dat kan legt hij uit dat het tekort hetgeen is dat ons menselijk maakt.
Bioloog Midas Dekkers weet hoe hij boeken moet schrijven en doet dat met veel humor en goed geïnformeerd. In dit boek bejubelt hij het menselijk tekort. Tekortkomingen maken ons mens, van erfzonde tot strottenhoofdzenuw, van staartloosheid tot de dood: als we geen tekorten hadden waren we geen mens. Maar Midas meandert wel met erg wijde slingers rond dit thema. Een groot aantal stokpaardjes passeert de revue, wat de herkenbaarheid vergroot maar ook irriteert. Soms zijn de woordspelingen wat al te geforceerd, bijvoorbeeld in "verzadigbaarheid is het grootste tekort van de mens". Er is veel interessants te vertellen over biologische tekorten in het menselijk lichaam, maar die komen niet aan de orde; het is vooral het gedrag van de culturele mens dat Midas uitlicht, wat het hele verhaal weinig biologisch maakt, bovendien erg luchtig en daardoor oppervlakkig. Ik had meer diepgang verwacht.
Waarom doen we wat we doen. Eigenlijk een beetje Sapiens van Harari, maar in plaats van een vooral historisch kader, bekeken vanuit de ogen van een bioloog.