Mij krijgen ze niet klein

by Marjolein Faber

Mijn elf maanden op het ministerie van Asiel en Migratie zijn op zijn zachtst gezegd niet onopgemerkt gebleven. Op het departement hoorde ik dat ze nog nooit hadden meegemaakt dat een bewindspersoon zó onder vuur kwam te liggen. Nog maar net begonnen kwam er een haatmachine op gang van ongekende proporties. En het ging niet alleen om mijn persoon. Bij voorbaat was men gekant tegen iedere mogelijke verandering die ik zou doorvoeren. Er lag nog niets concreets, maar er werd al gedaan alsof ik de halve wereld in brand wilde steken. Men heeft mij belachelijk gemaakt, zwartgemaakt, gedemoniseerd. Ik werd de meest besproken minister ooit.
Is dat erg? Nee. Maar het is nu wel tijd om mijn kant van het verhaal te vertellen. Waar ik vandaan kom, wat mij gevormd heeft, wat mijn missie was, en wat er tijdens mijn ministerschap gebeurde. Een terugblik, zonder wrok.

Genres: Nonfiction

224 pages, Paperback

First published September 26, 2025

About the author

Marjolein Hillegonda Monica Faber-van de Klashorst was minister van Asiel en Migratie in het kabinet-Schoof. Eerder was ze lid van de Provinciale Staten van Gelderland, de Eerste Kamer en de Tweede Kamer.

Reviews

[Anniek · Rating 1 out of 5]

de medewerker van de paagman vroeg of het een cadeautje was en ik schudde van nee want ik haat niemand zo erg

[Gian · Rating 1 out of 5]

Mijn Duitsdocent (ily meneer Maarschalk) wees zijn leerlingen er zo nu en dan op dat ze monddiarree hadden. Als diarree zich in de vorm van een boek aan je kon opdringen, zou het dit werk van de koningin van de monddiarree Marjolein Faber zijn. Normaliter heeft diarree - hoe goor ook - altijd substantie, maar de woordenstroom in 'Mij krijgen ze niet klein' bewijst het tegendeel: het is bovenal een tentoonstelling van de totale nihilistische leegte van Fabers mens- en wereldbeeld. Een van de weinige momenten van daadwerkelijke empathie is zichtbaar als ze over Max praat, van wie het door onduidelijk verwijzen - wat perfect in lijn is met dit ook nog eens waardeloos geschreven boek - niet duidelijk is of het zowel haar paard als haar man is, of dat die twee los van elkaar bestaan.


p.s. zorg dat je niet betaalt voor deze fascistische troep

[Twan Vet · Rating 1 out of 5]

Bagger tussen twee kaften. Zinnen waarvan een luie scholier nog zou zeggen: 'Dat is wel erg magertjes.' En dat afgewisseld door complete pagina's gevuld met verslagen uit de Kamer, zo kan ik ook een boek vullen.

Verder: dom racisme, verongelijkt gejammer over hoe ze is tegengewerkt, doodsaaie passages over haar familie en jeugd, manke vergelijkingen (zelfs stukken waarin ze haar eigen punt onbedoeld met een andere passage weerlegt op dezelfde fokking pagina) en vooral veel infantiel gebrabbel. Als iemand de gratis pdf wil: laat het maar weten, want hier moet je niet voor betalen. Een schande dat je als uitgever dit op de markt brengt.

Hier wil ik niet eens één ster aan geven, ammehoela. Als ik een kachel had, stak ik 'm aan met dit gestencilde staaltje haatzaaierij. En nu ga ik weer iets goeds lezen.

[Anna Steinprinz · Rating 1 out of 5]

Ik ben er gewoon niet doorheen gekomen. Ik wilde dit lezen omdat ik dacht dat het grappig zou zijn. Het is zo slecht geschreven dat het, zelfs los van de inhoud, een van de meest verschrikkelijke boeken is waar ik ooit aan ben begonnen. Laten we over de inhoud niet eens beginnen. Zelfs voor de grap kon ik mezelf er niet toe zetten om dit echt helemaal te lezen. Doe het jezelf niet aan.

[Anna · Rating 1 out of 5]

Overwegend troep. Gekmakend tekort aan empathie of kritisch inzicht. Doordrenkt van koloniale logica en racisme. Ik ben blij dat ik gratis een pdf'je kon fixen want ik weiger haar 20 euro te geven. Do not read!

[Kasper Boer · Rating 4 out of 5]

Dit boek is een absolute parel, waarin Faber de tijdgeest perfect weet te vangen. Dat ze dit doet in korte, bondige zinnen en een stijl die dikwijls aandoet als dezelfde die ik verwacht van een met ChatGPT op het laatste moment in elkaar gedraaid werkstuk van een 14-jarige havist, is denk ik een bewuste keuze. Op deze manier zorgt Faber dat haar boek voor iedereen toegankelijk is en het stelt mij gerust te weten dat zij waarschijnlijk ook op haar departement uitsluitend op B2-niveau communiceerde; in een tijd waar steeds meer aandacht komt voor begrijpelijke overheidscommunicatie, is Faber een lichtend voorbeeld.

Maar niet alleen qua schrijfstijl blijft Faber bij de tijd. Ze weet zichzelf neer te zetten als een echte voorvechter van 'het volk', maar meer dan dat: ze plaatst zich er op geen enkele manier boven. Ze schetst zichzelf als een vrouw wiens kwaliteiten niet liggen in mensen samenbrengen en zorgvuldige besluitvorming tot stand laten komen, maar een die onderhandelen en compromissen sluiten per definitie ziet als chantage door de ander. Een vrouw die kracht ontleend aan rücksichtlos doordieselen en daarbij hypocrisie in haar eigen denkbeelden niet schuwt - bijvoorbeeld wanneer ze anderen de maat neemt over het voorliegen van de bevolking, maar zelf aantoonbaar onjuiste informatie in haar boek zet. Bovendien lijkt ze niet uit te willen stralen dat kritische zelfreflectie een kerncompetentie voor goede bestuurders is, ik heb er in ieder geval geen greintje van kunnen ontdekken.

Wel laat Faber zich in veel gevallen opvallend mild uit over de ambtenarij, ook op momenten dat ik juist sterke gevoelens van onbehagen heb bij activisme dat door ambtenaren tentoongespreid wordt. Het moge duidelijk zijn dat ik op zijn zachtst gezegd geen fan ben van Fabers denkbeelden, maar openlijk ideologisch verzet van ambtenaren tegen degene die politiek verantwoordelijk is, kan net zo goed afbreuk doen aan ons democratische systeem. En zo blijft Faber even ongrijpbaar als de volkswil, want net als je denkt: "Mijn hemel, hoeveel zinnen met vier woorden moet ik nog doorploegen voor mijn lijden stopt?", weet ze toch weer iets van sympathie voor haar wezen op te wekken.

Eindoordeel: een slecht geschreven en nog slechter onderbouwd demagogisch betoog, van een intrigerende vrouw. Met recht een moderne klassieker te noemen.

[Carin Slotboom-Meijers · Rating 1 out of 5]

Eén ster, één woord: hallucinant.
(En nee, die ene ster heeft niet alleen te maken met mijn politieke voorkeur. Wat een slecht boek is dit.)

[Astrid Inge · Rating 1 out of 5]

Wat moet het heerlijk zijn om zaken kritiekloos van je af te schrijven zonder gehinderd te worden door realiteitszin en zelfreflecterend vermogen. En om te huilen als men je maar niet wil begrijpen.
Weinig verheffend allemaal. En dan heb ik het nog niet eens over haar ideeën.

[Arne · Rating 2 out of 5]

Je kunt bij dit soort boeken in de eerste plaats het boek recenseren, of in de eerste plaats de persoon of politicus. Ik richt mij echt op het boek.

Boeken van politici zijn altijd wat apart. Vaak gaat het over 'de jeugd' die doorgaans niet heel denderend interessant blijkt, en voor de rest wordt de gelegenheid genomen de eigen politieke visie met enig opportunisme en zonder al te veel diepgang uit de doeken te doen. Dit boek van Marjolein Faber past binnen die traditie.

Toch is het best intrigerend om een inkijkje te krijgen in het hoofd van Marjolein Faber. Met name haar terugblik op haar relatie met het ambtelijke appartaat zijn best interessant uit staatkundig perspectief. Het is sowieso een verbazend inhoudelijk boek, in de zin dat tal van malen wettelijke grondslagen worden opgesomd of de inhoud van wetsvoorstellen kort wordt weergegeven. Ik denk echter dat dit voor veel mensen vooral verwarring oproept. In dat zelfde vaatje vallen de vrij lange geciteerde passages uit de handelingen van het parlement.

Wat het boek een zekere hilariteit geeft, is dat de schrijfstijl vaak een beetje een dagboekachtige toon aanneemt, een kleine selectie:

"Een belangrijke wet, zou ik zeggen"
"Tussen de middag at ik altijd warm. Je wist maar nooit wat er er kon gebeuren. Ik heb het motto: wat er ook gebeurt, blijven eten."
"Er werden drankjes gebracht en een grote schaal met lekkernijen. Zoete deegwaren met noten enzo. Daar ben ik dol op. Maar het leek mijn niet netjes om direct aan te vallen, ik moest vooral niet de boel verstieren."

[Feline · Rating 1 out of 5]

Ik ga proberen wat intelligents over dit boek te zeggen. Maar; dat is gewoon onmogelijk. Wat een dom boek. Echt, met alle objectiviteit bekeken: het is alsof je een dagboek leest van een 15-jarige die probeert goed te praten wat ze niet goed heeft gedaan en voor alles wat niet gelukt is de schuld nog eens dubbel bij anderen te leggen.
Het is echt ongelofelijk.

De meest schaamteloze passage vond ik de volgende (en er zitten er NOGAL WAT in): "Nog beter: tijdens de behandeling in de Tweede Kamer van de Asiel Noodmaatregelen Wet is een PVV-amendement strafbaarstelling illegaliteit nipt aangenomen. Met dank aan Keti Koti. De PvdA-Kamerleden Timmermans en White en Partij voor de Dieren-Kamerlid Teunissen waren wél aanwezig bij de slavernijherdenking en niet bij de stemming in de Tweede Kamer. Terwijl stemmen voor een Kamerlid corebusiness is. Wie zijn nu de prutsers? Maar daardoor stemde wel een meerderheid voor het amendement."

Door het hele boek laat ze alleen compassie zien voor Geert en haar paard Max. Haar man en kinderen zijn ook zijfiguren, waarin de kinderen alleen maar een verplichting lijken en haar man... ja geen idee, een soort karakter- en gevoelloze bijpersoon.

En dan zet ik hieronder m'n gevoelens en gedachten die ik tijdens het lezen had, enjoy:
1) Ik lach me een ongeluk wat een dom boek tot nu toe. Alsof ze haar dagboek heeft uitgebracht. Korte zinnen, ook zonder persoonsvormen, met de wrok waarvan ze zei die niet te hebben.

2) Marjolein: koopt in Burkina Faso een ezelkar voor de familie van de man van haar bff
Ook Marjolein: hoe durf je als migrant in Nederland verdiend geld naar je thuisland te sturen!!1!1!!111 Uitholling van onze economie!!1!1!!1

3) Ik heb zojuist 5.5 pagina gespreksverslag van Faber met de voorzitter van de Kamer gelezen - ik denk omdat ze wilde laten zien hoe oneerlijk behandeld ze is omdat ze Mark Rutte niet "Rutte & co" mag noemen, ze niet mag zeggen dat Kaag "loopt te brabbelen" en al helemaal niet omdat ze de term omvolking niet mag gebruiken. En ik kan alleen maar denken in dit geval: GO voorzitter GO

4) Man man man wat kan ze toch goed schakelen van zichzelf, wat is ze vreselijk tegengewerkt bij d'r wetten, haar woordvoerders zijn weggepest en natuurlijk heb je weer bladzijden letterlijke transcripties van debatten in de Tweede Kamer. Samenvatting: borstkloppie, huilie huilie zielie zielie

5) Marjolein: laissaiz-passer afschaffen! Dat is een onjuist reisdocument en mensen moeten een officieel paspoort hebben!!
Zou ze ook doorhebben dat mensen juist uitreizen met een LP en wanneer ze deze afgeschaft zou hebben er ook ven mensen niet meer uit zouden kunnen reizen? Lol

6) Weer even stoppen met lezen omdat ik dat zeurderige toontje niet meer trek

7) Het leven volgens Marjolein:
Anderen doen alles fout, ik vertrouw niemand, ik doe alles zonder overleg zelf opnieuw want ik ben de beste. Iedereen die het niet met me eens is vind ik vervelend en stom en een prutser en iedereen heeft een hekel aan mij en werkt me tegen boehoe.

Behalve Geert. Want Geert is Groot.

[Emma Rosendal · Rating 1 out of 5]

slecht geschreven, geen enkele vorm van zelfreflectie, wel gelachen

[Thomas]

Hier zitten flarden in van een interessant boek, bijvoorbeeld de passages die over de verhouding tussen bestuurders en de ambtenarij gaan.

Maar het boekje is veel te compact om die noties met enige diepgang uit te diepen, laat staan dat Faber daartoe een poging doet. Meer dan samenraapsel van anekdotes over haar bekendste voorvallen is het boekje uiteindelijk niet.

Voor de politieke analyse hoef je dit boekje niet te lezen, die komt immers niet verder dan 'de deugelite maakt Nederland kapot door massa-imigratie van moslims'. Een stomvervelende, kapotgedraaide langspeelplaat.

Ik zou bijna een tweede ster toekennen voor haar opmerking tegen Eddy van Hijum ('binnenkort zit je weer in lijn 12'). Bijna, want op NSC'ers dunken is eigenlijk veel te gemakkelijk.

[Emiel de Wit · Rating 1 out of 5]

los van mijn persoonlijke mening over deze mevrouw maar wat een dramatisch geschreven boek. Alle ingrediënten voor een goed boek zijn aanwezig 11 maanden minister vol controverses maar deze uitwerking is zo slecht gedaan. korte zinnen alsof het een middelbare school verslag is, hele stukken notulen en onbenulligheden die worden uitgesmeerd pagina's lang. ook de uitgever mag zich achter de oren krabben want dit had echt beter gekund.

[Liselotte · Rating 1 out of 5]

Dit boek verdient niet eens 1 ster. Verschrikkelijk

[Willem · Rating 2 out of 5]

Een wat amateuristisch verslag van een ministerschap. Weinig zelfreflectie. Toch wel met plezier gelezen.

[Joren Van Veen · Rating 1 out of 5]

Wat een slecht geschreven boek, gênant dat Prometheus dit gewoon uitgeeft.

[Rob Feenstra · Rating 3 out of 5]

De sterren zijn niet voor de schrijfstijl, want die is op zijn zachtst gezegd krakkemikkig, en zijn ook geen waarderingscijfer voor de politica Faber. Maar het boek geeft wel een mooi inkijkje in de bijzondere gedachtenwereld van deze politica. Wat vooral opvalt is de totale afwezigheid van zelfreflectie. Haar kijk op de wereld is zonder meer goed, en wat daarvan afwijkt deugt niet. Gevolg daarvan is dat ze geen rekening wil houden met afwijkende meningen, waardoor ze, met de blik alleen gericht op haar einddoel, per saldo heel weinig bereikt.
Het boek bevat uitgebreide aanhalingen uit de handelingen van de Eerste Kamer die zij gebruikt om aan te tonen dat iedere tegenstander een gekke Gerritje is, maar die voor mij juist duidelijk maken hoe ze doordieselt (het favoriete Faber-werkwoord) naar een onmogelijke positie.
Ook in dit boek geeft ze verschillende malen aan dat ze geen stempelmachine is en wordt de wereld buiten Europa bij voorkeur aangeduid met Verweggistan.
Wat goed naar voren komt in dit boek is haar op zichzelf prijzenswaardige weigering om politieke spelletjes te spelen. What you see is what you get. Ik ben bang dat we nog veel van haar gaan horen.

[Maria Van Middelkoop · Rating 1 out of 5]

Meerdere keren moeite gehad met het niet verscheuren van de bladzijde of het boek. Interessant inkijkje in Faber haar brein, snappen doe ik het alleen nog niet. Ze spreekt zichzelf vaak tegen en tekent zichzelf als een alleswetend orgaan. Ook opvallend dat NSC het pispaaltje was, met name de voormalig minister van BZK. Je zou toch zeggen dat je als bestuur/orgaan/kabinet/regering elkaars keuzes en uitingen zou steunen omdat je allemaal spreekt namens één orgaan?
Jammer dat dit geld gekost heeft.

[Marijke Volgers · Rating 1 out of 5]

Zelden een slechter boek gelezen. Faber dist de ene onwaarheid na de andere leugen op, laat zien juridische processen niet te (willen) begrijpen en moet voortdurend benadrukken hoe authentiek ze wel niet is. Maar mensen die dat steeds moeten benadrukken, zijn het niet.
Treurig verslag van een dieptepunt uit onze geschiedenis.

[miriam · Rating 1 out of 5]

als ik dit boek minder dan 1 ster kon geven had ik dat gedaan. dit is het slechtste boek dat ik ooit heb gelezen, besteed je tijd vooral aan iets anders zou ik zeggen

[Bart Schaap · Rating 2 out of 5]

Buiten de politieke inhoud is dit een vermakelijk, maar ontzettend slecht geschreven boek.

[Didy · Rating 1 out of 5]

Het had haar gesierd als ze 'avi uit' was geweest voordat ze het boek schreef.

[Cinar Akdemir · Rating 2 out of 5]

Een koortsdroom aan woorden, maar inhoudelijk interessant.

[Stefan Langenberg · Rating 2 out of 5]

Tja.. wat valt er te zeggen? Niet alles is slecht. Ook niet alle ideeën van Faber zijn per definitie slecht. Maar daar is ook alles wel mee gezegd.

Het boek leest alsof een klein kind het geschreven heeft. Het getuigt van een gebrek aan enige zelfreflectie en ze is ook niet weg van een vleugje complot denken. Niet best dit.