What do you think?
Rate this book
Blackwell Philosophy and Pop Culture #10
دكتور هاوس والفلسفة: الكل يكذب
Dr. Gregory House is arguably the most complex and challenging antihero in the history of television, but is there more to this self-important genius than gray matter and ego? This book takes a deeper look at House to reveal the philosophical underpinnings of this popular medical drama and its cane-waving curmudgeon's most outrageous behavior. What emerges is a remarkable character who is part Sherlock Holmes, part Socratic philosopher, part Nietzschean superman, part Taoist rhetorician, and not at all as screwed up as you might think.
270 pages, Paperback
First published December 1, 2008
229 people are currently reading
1864 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 188 reviews
December 1, 2017
بداية القول .. اجد من الصعب جدا الاعتقاد ان اى شخص بيدرس الطب ع مستوى العالم ولم يتابع هاوس مرة بعد الأخرى .. أنا تابعت المسلسل 3 مرات ..
رغم انى طالعت الكتاب باللغة الانجليزية ,ارتأيت الافضل تدوين رأيى بالعربية لعل وعسى ادفع بعض من بنى لغتى ليجدو فيه المتعة ولا ترعبهم قراءة الفلسفة بلغة أخرى ..
الكتاب يجمع مقالات , بعضها لَعقت كلماته حتى النهاية من شدة اعجابى بالفكرة وسبل تبسيطها ..وبعضها كان أقل من المتوسط يعيد فيما يشرح ويشرح فيما يعيد , ولكنه يظل كتاب فى غاية البساطة لمحبى التفكير بيمر بسلاسة على سارتر ونيتشه وستيورات ميل ويبسط بعض فلسفتهم عن طريق اشتقاق الحوارات من الشخصيات بين المسلسل , كانت طريقة أكثر من لطيفة لتعاطى الفلسفة ..
مجملا يستحق أربع نجوم بما بسطه امامى من أفكار .. ولكنى سأقتطع نجمة أخرى لأن الكتاب اقتطع أخر أربع مواسم من المسلسل .. ومما لاحظته من اشتقاق الحوارات من المسلسل , يمكننى ان اجزم ان الكتاب خرج للنور ف منتصف الموسم الرابع لأن اشتقاق الحوارات قد انتهى عند تلك النقطة تقريبا فى جميع المقالات ..
مواسمى المفضلة فى المسلسل هم الموسمين الخامس والسابع , أظن انهما كشفا الكثير عن غموض هاوس , فقط تمنيت تناولهم فى بعض المقالات ..
مقالاتى المفضلة فى الكتاب
1- It Explains Everything
2- “Being Nice Is Overrated”
3- House and Sartre: “Hell Is Other People”
4- House and Moral Luck
5- House and the Virtue of Eccentricity
6- Love: The Only Risk House Can’t Take
#تمت.
رغم انى طالعت الكتاب باللغة الانجليزية ,ارتأيت الافضل تدوين رأيى بالعربية لعل وعسى ادفع بعض من بنى لغتى ليجدو فيه المتعة ولا ترعبهم قراءة الفلسفة بلغة أخرى ..
الكتاب يجمع مقالات , بعضها لَعقت كلماته حتى النهاية من شدة اعجابى بالفكرة وسبل تبسيطها ..وبعضها كان أقل من المتوسط يعيد فيما يشرح ويشرح فيما يعيد , ولكنه يظل كتاب فى غاية البساطة لمحبى التفكير بيمر بسلاسة على سارتر ونيتشه وستيورات ميل ويبسط بعض فلسفتهم عن طريق اشتقاق الحوارات من الشخصيات بين المسلسل , كانت طريقة أكثر من لطيفة لتعاطى الفلسفة ..
مجملا يستحق أربع نجوم بما بسطه امامى من أفكار .. ولكنى سأقتطع نجمة أخرى لأن الكتاب اقتطع أخر أربع مواسم من المسلسل .. ومما لاحظته من اشتقاق الحوارات من المسلسل , يمكننى ان اجزم ان الكتاب خرج للنور ف منتصف الموسم الرابع لأن اشتقاق الحوارات قد انتهى عند تلك النقطة تقريبا فى جميع المقالات ..
مواسمى المفضلة فى المسلسل هم الموسمين الخامس والسابع , أظن انهما كشفا الكثير عن غموض هاوس , فقط تمنيت تناولهم فى بعض المقالات ..
مقالاتى المفضلة فى الكتاب
1- It Explains Everything
2- “Being Nice Is Overrated”
3- House and Sartre: “Hell Is Other People”
4- House and Moral Luck
5- House and the Virtue of Eccentricity
6- Love: The Only Risk House Can’t Take
#تمت.
April 29, 2025
۳/۵*
اگر مثل من از طرفداران سریالHouse M.D هستید. یا علاقهمند به نقش فلسفه در زندگی روزمره، این کتاب میتونه براتون تجربهای لذتبخش باشه.اینکه چطور داستانهای تخیلی میتوانند بستری باشند برای تأملی واقعی بر مفاهیم بنیادین زندگی. خواندن این کتاب باعث شد به اینکه حقیقت و همدلی در زندگی شخصی خودم چه نقشی داره هم توجه کنم.
این کتاب به بررسی بنیانهای فلسفی سریال تلویزیونی House M.D یکی از چالشبرانگیزترین درامهای پزشکی تلویزیون میپردازد. و با بررسی رفتار و کاراکتر دکتر گرگوری هاوس سعی میکنه پاسخی برای پرسشهایی نظیر پرسشهای زیر برای مخاطبان فراهم کنه؛
اینکه رک و راست بودن را بیشتر میپسندیم یا مهربان بودن را؟
نتیجه کار مهمه یا قصد انجام آن کار؟
آیا نیت وسیله رو توجیه میکنه؟
این کتاب مجموعهای از مقالات مختلف، نوشته افراد مختلف هست که چند تا از آنها خیلی عالی و جذابند و برخی نه چندان. بخاطر همین براش امتیاز سه و نیم در نظر گرفتم.
من ترجمه این کتاب با عنوان "هاوس و فلسفه
همه دروغ میگویند" از نشر گمان رو خوندم. که هر مقاله از کتاب توسط یک مترجم ترجمه شده.
اگر مثل من از طرفداران سریالHouse M.D هستید. یا علاقهمند به نقش فلسفه در زندگی روزمره، این کتاب میتونه براتون تجربهای لذتبخش باشه.اینکه چطور داستانهای تخیلی میتوانند بستری باشند برای تأملی واقعی بر مفاهیم بنیادین زندگی. خواندن این کتاب باعث شد به اینکه حقیقت و همدلی در زندگی شخصی خودم چه نقشی داره هم توجه کنم.
این کتاب به بررسی بنیانهای فلسفی سریال تلویزیونی House M.D یکی از چالشبرانگیزترین درامهای پزشکی تلویزیون میپردازد. و با بررسی رفتار و کاراکتر دکتر گرگوری هاوس سعی میکنه پاسخی برای پرسشهایی نظیر پرسشهای زیر برای مخاطبان فراهم کنه؛
اینکه رک و راست بودن را بیشتر میپسندیم یا مهربان بودن را؟
نتیجه کار مهمه یا قصد انجام آن کار؟
آیا نیت وسیله رو توجیه میکنه؟
این کتاب مجموعهای از مقالات مختلف، نوشته افراد مختلف هست که چند تا از آنها خیلی عالی و جذابند و برخی نه چندان. بخاطر همین براش امتیاز سه و نیم در نظر گرفتم.
من ترجمه این کتاب با عنوان "هاوس و فلسفه
همه دروغ میگویند" از نشر گمان رو خوندم. که هر مقاله از کتاب توسط یک مترجم ترجمه شده.
October 23, 2011
House and Philosophy: Everybody Lies, edited by Henry Jacoby is a collection of essays in the series created by Bill Irwin of philosophical examinations of various popular, even iconic television shows or films. The series explores a range of shows from Buffy the Vampire Slayer to the function of superheros in our culture to animated series like South Park. I find the use of popular culture to illuminate philosophical issues fascinating and, pop addict that I am, mesmerizing.
In House and Philosophy, the series (and character) House is examined through such lens as the (equally fictional & similarly named) Sherlock Holmes, Occam's Razor as a means of choosing which hypotheses to test and moral luck in weighing the outcome of an action-and the degree that luck may determine if an action was a) a minor mistake; b) a morally reprehensible act; or c) a catastrophically wrong decision and how the outcome is often determined by factors outside the moral agent's control.
My favorite line-and thought-so far in the book is, ne line that I do not want to forget: "House's approach is to destabilize the situation repeatedly until an original insight emerges." This is in the essay that examines House's methods from a Zen perspective and I personally am intrigued by the idea that House's rudeness results in shaking people out of their comfortable positions thereby facilitating the possibility of new ways of thinking and different outcomes.
Each of the essays offers small bits of tantalizing concepts to mull over. In my life, that seems to fit my cognitive bill. I long to think but have limited time available to do so to any deep level. House and Philosophy: Everybody Lies provides me with a conversational partner who challenges me to examine my old thought patterns and look at familiar ideas through a new prism.
And it does so by using a series with which I am very familiar, so that the examples are all available to tap into, and of great interest.
Sounds like a good strategy for teaching. And fun.
In House and Philosophy, the series (and character) House is examined through such lens as the (equally fictional & similarly named) Sherlock Holmes, Occam's Razor as a means of choosing which hypotheses to test and moral luck in weighing the outcome of an action-and the degree that luck may determine if an action was a) a minor mistake; b) a morally reprehensible act; or c) a catastrophically wrong decision and how the outcome is often determined by factors outside the moral agent's control.
My favorite line-and thought-so far in the book is, ne line that I do not want to forget: "House's approach is to destabilize the situation repeatedly until an original insight emerges." This is in the essay that examines House's methods from a Zen perspective and I personally am intrigued by the idea that House's rudeness results in shaking people out of their comfortable positions thereby facilitating the possibility of new ways of thinking and different outcomes.
Each of the essays offers small bits of tantalizing concepts to mull over. In my life, that seems to fit my cognitive bill. I long to think but have limited time available to do so to any deep level. House and Philosophy: Everybody Lies provides me with a conversational partner who challenges me to examine my old thought patterns and look at familiar ideas through a new prism.
And it does so by using a series with which I am very familiar, so that the examples are all available to tap into, and of great interest.
Sounds like a good strategy for teaching. And fun.
October 31, 2020
د. هاوس : سقراط الحداثة!
.
.
"قد تعتقد أنني مخطئ ، لكن هذا ليس سببًا لتوقفك عن التفكير"
أُدين سقراط (469-399 قبل الميلاد) _ أول بطل عظيم للفلسفة الغربية _ بتهمة إفساد شباب أثينا وعدم الإيمان بالآلهة. حُكم عليه بالإعدام. في الواقع ، كان سقراط يُعاقب على عادته في استجواب الآخرين وكشف جهلهم من خلال بحثه عن الحقيقة. كان من دواعي سرور هيئة المحلفين أن يغادر أثينا فقط ، لكن سقراط رفض هذا الاحتمال ، لأنه كان يعلم أن أسلوب حياته سيستمر أينما كان.
حسنًا ، لماذا لا تتغير فقط ، إذن؟ في حوار أفلاطون ، (اعتذار) ، الذي يصف محاكمة سقراط ، نسمع سقراط ينطق العبارة الشهيرة "الحياة غير المدروسة لا تستحق أن تعاش". كان سقراط يخبرنا أنه يفضل الموت على التخلي عن أسلوب حياته. لماذا ؟ ما هي الحياة التي تم فحصها على أي حال؟
الحياة المفحوصة هي الحياة التي تبحث فيها عن الحقيقة. أنت فضولي. تريد أن تفهم. أنت لا تقبل الأفكار فقط لأنها شعبية أو تقليدية ؛ أنت لا تخشى طرح الأسئلة. هذه هي حياة الفيلسوف.
وصف الفيلسوف البريطاني العظيم برتراند راسل (1872-1970) قيمة أسلوب الحياة هذا وقيمة الفلسفة بشكل عام عندما كتب:
يجب دراسة الفلسفة ، ليس من أجل أي إجابات محددة على أسئلتها ، حيث لا يمكن ، كقاعدة عامة ، معرفة أن الإجابات المحددة صحيحة ، بل من أجل الأسئلة نفسها ؛ لأن هذه الأسئلة توسع تصورنا لما هو ممكن ، وتثري خيالنا الفكري وتقلل من التأكيد العقائدي الذي يغلق العقل في وجه التخمين.
بالتأكيد هاوس يوافق على هذا. في حلقة "الاستقالة" يكتشف أخيرًا سبب مرض فتاة صغيرة و الذي سوف يؤدي إلى موتها ، ويحاول إخبارها. نظرًا لأن هذه المعلومات لن تغير حقيقة أنها ستموت ، فليس لديها نية في سماع ما سيقوله. تقول: "لا أريد أن أسمع ذلك". يقول هاوس منزعجا : "هذا ما يقتلك ؛ أنت غير مهتمة بمعرفة ما يقتلك؟ " بينما يجبره والداها على مغادرة الغرفة ، يقول : "ما الفائدة من العيش بدون فضول؟" يبدو كثيرًا مثل سقراط.
الآن ربما تكون حياة الفضول - حياة الفيلسوف (أو العالم المهتم بالمعرفة) - حياة ثمينة ، وربما تكون أفضل من "حياة غير مفحوصة". لكن هذا لا يعني أن الحياة غير المفحوصة لا تستحق العيش على الإطلاق. لماذا يعتقد سقراط ذلك؟ ولماذا يشير هاوس إلى أن هذه الحياة لا طائل من ورائها؟
الحياة المدروسة هي حياة الفيلسوف ، حياة العقل. والعقل هو ما يميز الإنسان. عندما قال أرسطو أن "الإنسان حيوان عقلاني" ، لم يكن يقصد أننا دائمًا عقلانيون ولسنا عاطفيين أو غريزيين . كان يعني أن البشر وحدهم لديهم القدرة على التفكير. أعتقد أن وجهة نظر سقراط ، إذن ، هي أن الشخص الذي لا يستخدم العقل ، والذي لا يعيش حياة مفحوصة ، لا يدرك إمكاناته كإنسان. إن الحياة بلا سبب وفضول ، حياة لا يسعى فيها المرء إلى الحقيقة ، وهي بالتالي حياة ليست أعظم من حياة حيوان أدنى.
ربما لن يضعها هاوس على هذا النحو تمامًا. تذكر أنه يعتقد أن "الإنسانية مبالغ فيها". ومع ذلك ، فإن الحياة التي لا يتم فيها استخدام مهاراته في حل الألغاز بشكل جيد سيجدها حياة مملة وغير مجدية بشكل لا يصدق.
.
Henry Jacoby
House And Philosophy
Translated By #Maher_Razouk
.
.
"قد تعتقد أنني مخطئ ، لكن هذا ليس سببًا لتوقفك عن التفكير"
أُدين سقراط (469-399 قبل الميلاد) _ أول بطل عظيم للفلسفة الغربية _ بتهمة إفساد شباب أثينا وعدم الإيمان بالآلهة. حُكم عليه بالإعدام. في الواقع ، كان سقراط يُعاقب على عادته في استجواب الآخرين وكشف جهلهم من خلال بحثه عن الحقيقة. كان من دواعي سرور هيئة المحلفين أن يغادر أثينا فقط ، لكن سقراط رفض هذا الاحتمال ، لأنه كان يعلم أن أسلوب حياته سيستمر أينما كان.
حسنًا ، لماذا لا تتغير فقط ، إذن؟ في حوار أفلاطون ، (اعتذار) ، الذي يصف محاكمة سقراط ، نسمع سقراط ينطق العبارة الشهيرة "الحياة غير المدروسة لا تستحق أن تعاش". كان سقراط يخبرنا أنه يفضل الموت على التخلي عن أسلوب حياته. لماذا ؟ ما هي الحياة التي تم فحصها على أي حال؟
الحياة المفحوصة هي الحياة التي تبحث فيها عن الحقيقة. أنت فضولي. تريد أن تفهم. أنت لا تقبل الأفكار فقط لأنها شعبية أو تقليدية ؛ أنت لا تخشى طرح الأسئلة. هذه هي حياة الفيلسوف.
وصف الفيلسوف البريطاني العظيم برتراند راسل (1872-1970) قيمة أسلوب الحياة هذا وقيمة الفلسفة بشكل عام عندما كتب:
يجب دراسة الفلسفة ، ليس من أجل أي إجابات محددة على أسئلتها ، حيث لا يمكن ، كقاعدة عامة ، معرفة أن الإجابات المحددة صحيحة ، بل من أجل الأسئلة نفسها ؛ لأن هذه الأسئلة توسع تصورنا لما هو ممكن ، وتثري خيالنا الفكري وتقلل من التأكيد العقائدي الذي يغلق العقل في وجه التخمين.
بالتأكيد هاوس يوافق على هذا. في حلقة "الاستقالة" يكتشف أخيرًا سبب مرض فتاة صغيرة و الذي سوف يؤدي إلى موتها ، ويحاول إخبارها. نظرًا لأن هذه المعلومات لن تغير حقيقة أنها ستموت ، فليس لديها نية في سماع ما سيقوله. تقول: "لا أريد أن أسمع ذلك". يقول هاوس منزعجا : "هذا ما يقتلك ؛ أنت غير مهتمة بمعرفة ما يقتلك؟ " بينما يجبره والداها على مغادرة الغرفة ، يقول : "ما الفائدة من العيش بدون فضول؟" يبدو كثيرًا مثل سقراط.
الآن ربما تكون حياة الفضول - حياة الفيلسوف (أو العالم المهتم بالمعرفة) - حياة ثمينة ، وربما تكون أفضل من "حياة غير مفحوصة". لكن هذا لا يعني أن الحياة غير المفحوصة لا تستحق العيش على الإطلاق. لماذا يعتقد سقراط ذلك؟ ولماذا يشير هاوس إلى أن هذه الحياة لا طائل من ورائها؟
الحياة المدروسة هي حياة الفيلسوف ، حياة العقل. والعقل هو ما يميز الإنسان. عندما قال أرسطو أن "الإنسان حيوان عقلاني" ، لم يكن يقصد أننا دائمًا عقلانيون ولسنا عاطفيين أو غريزيين . كان يعني أن البشر وحدهم لديهم القدرة على التفكير. أعتقد أن وجهة نظر سقراط ، إذن ، هي أن الشخص الذي لا يستخدم العقل ، والذي لا يعيش حياة مفحوصة ، لا يدرك إمكاناته كإنسان. إن الحياة بلا سبب وفضول ، حياة لا يسعى فيها المرء إلى الحقيقة ، وهي بالتالي حياة ليست أعظم من حياة حيوان أدنى.
ربما لن يضعها هاوس على هذا النحو تمامًا. تذكر أنه يعتقد أن "الإنسانية مبالغ فيها". ومع ذلك ، فإن الحياة التي لا يتم فيها استخدام مهاراته في حل الألغاز بشكل جيد سيجدها حياة مملة وغير مجدية بشكل لا يصدق.
.
Henry Jacoby
House And Philosophy
Translated By #Maher_Razouk
August 10, 2018
Este libro es muy diferente de lo que estoy acostumbrada a leer. La verdad por lo único que lo decidí leer es porque trata so re Dr. House, y esta serie me encantó.
La esencia del libro es explicarnos mediante ejemplos de lo ocurrido en la serie lo que la filosofía significa, y lo hace a través de ejemplos sencillos para aquellos que no estamos muy relacionados con el tema.
Si es cierto que en varias partes me perdí, ya que no es un campo en el que tenga un amplio conocimiento, es entretenido leer como desmenuza la forma de ser del Dr. Gregory House.
Si bien es un libro viejo, ya que en ese entonces no habían salido muchas temporadas, me decepcione un poco ya que solo toma algunos capítulos para hacer sus referencias y son algo repetitivos. Me hubiera gustado un libro en el que descubrieramos al Dr. House de toda la serie, ya que hay eventos que cambiaron ciertas partes de como era el personaje a inicios de la serie y al Dr. Que vemos al final.
La esencia del libro es explicarnos mediante ejemplos de lo ocurrido en la serie lo que la filosofía significa, y lo hace a través de ejemplos sencillos para aquellos que no estamos muy relacionados con el tema.
Si es cierto que en varias partes me perdí, ya que no es un campo en el que tenga un amplio conocimiento, es entretenido leer como desmenuza la forma de ser del Dr. Gregory House.
Si bien es un libro viejo, ya que en ese entonces no habían salido muchas temporadas, me decepcione un poco ya que solo toma algunos capítulos para hacer sus referencias y son algo repetitivos. Me hubiera gustado un libro en el que descubrieramos al Dr. House de toda la serie, ya que hay eventos que cambiaron ciertas partes de como era el personaje a inicios de la serie y al Dr. Que vemos al final.
August 6, 2011
I was quite disappointed by this contribution to the Philosophy and Popular Culture series. Probably, in part, due to the fact that I have been anticipating this arrival for a couple of years. I have not understood why it took so long to put together a collection of philosophical essays on House, but the finished product seems oddly rushed. The individual contributions do not display the philosophical depth of some of the other editions and, as a whole, the issue seems to have overlooked some really great topics and too many essays cluster around the same issues (and even the same episodes). There should have been more breadth to the essays chosen for this volume and they should have been more philosophically interesting for beginning students (I'm not looking for depth of philosophical discussion from the perspective of a professional philosopher, but as a teacher of introductory level students). I didn't find much here to work with. I'm really grieved by this. I think this could have been one of the best editions in the whole series!
January 17, 2011
Recently, I was asked by a friend to list fifteen of the most influential fictional characters in my life...characters that would always stick with me. Since the list didn't specify between literary and television/film characters, I had difficulty, at least in retrospect, leaving Gregory House off of that list. House is a character that has always resonated with me. On my, how should I say, less than optimistic days, I've been told that I have everything in common with him except walking with a cane. There's something about being so good at what you do that you can get by with saying whatever you think that is alluring to me...though perhaps it shouldn't be. That, though, is exactly the appeal.
This book was loaned to me by a friend. I haven't explored philosophy in popular culture titles much as of yet, but have been interested in doing so, and this was as good a place as any to begin. The book is a collection of essays from philosophy professors at various American universities, and the content varies from literary analysis to arguments presenting which philosophical perspectives the character of House espouses. With respect to the individual scholars, the quality of the content of these essays varies dramatically from the thought provoking to the unbelievable. One essay discusses in depth the inspiration of the character of House by the character of Sherlock Holmes, and points out fascinating correlations between House's television program and the literary world of Doyle. One essay discusses House's presentation of Sarte's philosophy ("Hell is other people"), and an entire section of the book discusses the ethics of the physicians in the show as they correspond to accepted medical ethics in the "real world." Other essays leave you flipping pages quickly to reach the end of the them because they lack all credibility from their premise forward (House as Zen Bhuddist rhetorician? Really?).
What fascinates me most about the book, however, is that it speaks to the quality of the character of Gregory House as he has been conceived by the screenwriters and brought to life by Hugh Laurie. There is something about this character, as much as he alternately repulses and attracts us, that makes us unable to look away, almost as though we've driven by a car accident. Whether it is disgust or admiration that motivates the viewer, almost everyone I know that watches this show has something constructive and insightful to say about House. The character is simply that powerful.
The academic ventures of recent years to discuss the rhetoric, philosophy, and theology of popular culture is an important pursuit to our society, and this book is evidence of that. The philosophy isn't presented at a deep academic level, but rather in a well-balanced style that meets both the philosophical novice and the student who has studied philosophy at some depth in the middle. The language is accessible, and overall the book goes by very quickly once you begin. All in all, If you're a fan of the show, this is a worthwhile read, if for no other reason than the fact that you will be able to discuss the next episode with much more insight and depth.
This book was loaned to me by a friend. I haven't explored philosophy in popular culture titles much as of yet, but have been interested in doing so, and this was as good a place as any to begin. The book is a collection of essays from philosophy professors at various American universities, and the content varies from literary analysis to arguments presenting which philosophical perspectives the character of House espouses. With respect to the individual scholars, the quality of the content of these essays varies dramatically from the thought provoking to the unbelievable. One essay discusses in depth the inspiration of the character of House by the character of Sherlock Holmes, and points out fascinating correlations between House's television program and the literary world of Doyle. One essay discusses House's presentation of Sarte's philosophy ("Hell is other people"), and an entire section of the book discusses the ethics of the physicians in the show as they correspond to accepted medical ethics in the "real world." Other essays leave you flipping pages quickly to reach the end of the them because they lack all credibility from their premise forward (House as Zen Bhuddist rhetorician? Really?).
What fascinates me most about the book, however, is that it speaks to the quality of the character of Gregory House as he has been conceived by the screenwriters and brought to life by Hugh Laurie. There is something about this character, as much as he alternately repulses and attracts us, that makes us unable to look away, almost as though we've driven by a car accident. Whether it is disgust or admiration that motivates the viewer, almost everyone I know that watches this show has something constructive and insightful to say about House. The character is simply that powerful.
The academic ventures of recent years to discuss the rhetoric, philosophy, and theology of popular culture is an important pursuit to our society, and this book is evidence of that. The philosophy isn't presented at a deep academic level, but rather in a well-balanced style that meets both the philosophical novice and the student who has studied philosophy at some depth in the middle. The language is accessible, and overall the book goes by very quickly once you begin. All in all, If you're a fan of the show, this is a worthwhile read, if for no other reason than the fact that you will be able to discuss the next episode with much more insight and depth.
February 22, 2009
Good pseudo-intellectual fun. Some of the essays (especially the last) seem to regard the cast of House as real people, which is...interesting? I don't know if that's the way of philosophers who are way too into a TV show, or of academics trying to appeal to pop culture. Anyway, it's a very interesting read in a cultural-lens sense, completely apart from the TV show itself.
Some essays, like "The Logic of Guesswork in Sherlock Holmes" and "The Unmannerly Doctor as Zen Rhetorician," are good in and of themselves. I thought Sara Protasi's essay ("Love: The Only Risk House Can't Take") was super-nifty, despite its corny title, just because it discusses the psychology behind romantic love. Kenneth Ehrenberg's essay taught me about theoretical and practical authority.
Be warned: There are some bad, bad essays in here. Examples: House and Socrates, House and Daoism, House and Friendship. And there's a lot of mediocre stuff. John Stuart Mill is mentioned like 3456784210 times, which isn't bad, but every essay explains who he is, like you haven't read about him in all the other essays.
Some essays, like "The Logic of Guesswork in Sherlock Holmes" and "The Unmannerly Doctor as Zen Rhetorician," are good in and of themselves. I thought Sara Protasi's essay ("Love: The Only Risk House Can't Take") was super-nifty, despite its corny title, just because it discusses the psychology behind romantic love. Kenneth Ehrenberg's essay taught me about theoretical and practical authority.
Be warned: There are some bad, bad essays in here. Examples: House and Socrates, House and Daoism, House and Friendship. And there's a lot of mediocre stuff. John Stuart Mill is mentioned like 3456784210 times, which isn't bad, but every essay explains who he is, like you haven't read about him in all the other essays.
September 13, 2020
Nunca crei que un libro donde se habla de filosofía me llevara tanto tiempo terminar de leerlo. A pesar que los argumentos tienen su lógica me parece que fuerzan la historia de la serie para apegarse a preceptos de filosofos clásicos y algunos modernos. Se trata de buscar una lógica filosófica a un personaje ficticio políticamente incorrecto y que va en contra de toda ética médica pero que es sumamente inteligente y carismático. Me esperaba algo distinto.
September 25, 2025
Very very interesting, take me into House's bowels, I wanna watch from inside!
December 22, 2011
I've read a few of these pop-culture essay books in the last few years, and House and Philosophy is better organized and more focused than most. Instead of just letting a bunch of experts and semi-celebrities ramble on about whatever topic they please, Jacoby uses the familiar characters of House, MD as a touchstone from which to introduce key philosophical theories on humanity, reason, ethics, and virtue. It's practically a Philosophy 101 primer with occasional snark.
The book was produced just after Season 3 (before the advent of Olivia Wilde and the appropriate worship thereof). One weakness is that the authors of the different chapters must not have compared notes, since they reference the same handful of episodes (and explain what happened in them) again and again and again. Some of the contributors remembered that a book like this is meant to be fun, but others weren't quite capable of escaping from dry philoso-speak. Still, for the non-philosophy students out there it's an interesting and brain-expanding read.
The book was produced just after Season 3 (before the advent of Olivia Wilde and the appropriate worship thereof). One weakness is that the authors of the different chapters must not have compared notes, since they reference the same handful of episodes (and explain what happened in them) again and again and again. Some of the contributors remembered that a book like this is meant to be fun, but others weren't quite capable of escaping from dry philoso-speak. Still, for the non-philosophy students out there it's an interesting and brain-expanding read.
April 9, 2023
I was very into House M.D. when it was on TV, when I was a teenager. I've seen every episode and have rewatched many of the episodes. I loved the characters and all their flaws and all the cynical messages of the show.
If you are like me, and have seen every episode, you will surely notice some themes, like: Medical paternalism, patient autonomy, assumptions about human behavior (House's iconic line, "Everybody lies"), the ethics of killing in morally gray situations (euthanasia for someone with Huntington's whose health is declining, letting a dictator die instead of curing his illness, etc.)
This book examines the internal logic of the show, and the philosophical stances that the show takes. Really interesting lens through which to look at a TV Show. I read some of the other books in this series ( Buffy the Vampire Slayer and Philosophy ) but I find the one about House to be the best, maybe because the show itself explored philosophical themes so there is a lot to analyze.
If you are like me, and have seen every episode, you will surely notice some themes, like: Medical paternalism, patient autonomy, assumptions about human behavior (House's iconic line, "Everybody lies"), the ethics of killing in morally gray situations (euthanasia for someone with Huntington's whose health is declining, letting a dictator die instead of curing his illness, etc.)
This book examines the internal logic of the show, and the philosophical stances that the show takes. Really interesting lens through which to look at a TV Show. I read some of the other books in this series ( Buffy the Vampire Slayer and Philosophy ) but I find the one about House to be the best, maybe because the show itself explored philosophical themes so there is a lot to analyze.
June 2, 2010
Opinión de una persona común (yo): He de aclarar primero, que no sé mucho de filosofía, así que la comprensión de las opiniones de este libro me resultó un poco complicada, por lo que queda claro que no basta de gustar la serie de TV para seleccionar un libro como éste, recomiendo tener una comprensión básica de filosofía para facilitar una lectura más fluida y tener una referencia mental de lo que se está hablando.
Independientemente de la temática del libro, una cosa que me resultó muy incómoda de la "primer edición" que leí (Editorial: "Selector, actualidad editorial") fueron algunos errores detectados: en el primer capítulo mencionan a "Eva" quien después escriben como "Eve"; la traducción de los títulos de algunos capítulos de la serie es diferente entre un autor y otro; encontré en una página un "que" seguido de otro y en varias ocasiones un par de comillas abandonadas. Una lástima.
Independientemente de la temática del libro, una cosa que me resultó muy incómoda de la "primer edición" que leí (Editorial: "Selector, actualidad editorial") fueron algunos errores detectados: en el primer capítulo mencionan a "Eva" quien después escriben como "Eve"; la traducción de los títulos de algunos capítulos de la serie es diferente entre un autor y otro; encontré en una página un "que" seguido de otro y en varias ocasiones un par de comillas abandonadas. Una lástima.
March 17, 2023
Como aparece en la portada, el comportamiento de Gregory House ha sido controversial: un médico brillante en resolver cuadros clínicos complejos con una actitud que va desde la arrogancia hasta en violar la ética del paciente y profesional con tal de salvar vidas.
Sin embargo, desde el punto de vista filosófico nos ofrece diferentes aristas: de la filosofía zen hasta el utilitarismo de Stuart Mill aparecen dentro de las actitudes que adopta House en los diferentes episodios, haciendo que el libro se convierta en un diálogo ameno y replantearnos en cómo proceder ante situaciones.
Sin embargo, desde el punto de vista filosófico nos ofrece diferentes aristas: de la filosofía zen hasta el utilitarismo de Stuart Mill aparecen dentro de las actitudes que adopta House en los diferentes episodios, haciendo que el libro se convierta en un diálogo ameno y replantearnos en cómo proceder ante situaciones.
November 2, 2022
Może, gdybym była fanką serialu, a nie czytała z przymusu na zajęcia. To byłaby to wielka frajda. Niestety, stało się inaczej a to była jedna wielka męczarnia.
Nie ukrywam, że są tutaj interesujące treści. Filozofia mnie momentami naprawdę urzekła. Wytłumaczenia z życia również. Niekoniecznie jednak potrafiłam je zrozumieć, gdy porównywano ją do przykładów z serialu.
Nie ukrywam, że są tutaj interesujące treści. Filozofia mnie momentami naprawdę urzekła. Wytłumaczenia z życia również. Niekoniecznie jednak potrafiłam je zrozumieć, gdy porównywano ją do przykładów z serialu.
April 1, 2025
Nezinu, ko es gaidīju no šīs grāmatas, bet es to nesagaidīju.
Mierīgi varētu lēkt pāri vairākiem paragrāfiem, bet tāpat joprojām lasīt vienu un to pašu “ideju”.
1.* autoram, jo darbs ieguldīts,
2.*, jo ātri lasās- kā nu ne, ja jālasa viens un tas pats teikums dažādās versijās! 😀
3.* tikai par to, ka Hauss kā tēls seriālā man simpatizē.
Mierīgi varētu lēkt pāri vairākiem paragrāfiem, bet tāpat joprojām lasīt vienu un to pašu “ideju”.
1.* autoram, jo darbs ieguldīts,
2.*, jo ātri lasās- kā nu ne, ja jālasa viens un tas pats teikums dažādās versijās! 😀
3.* tikai par to, ka Hauss kā tēls seriālā man simpatizē.
July 29, 2018
не все статьи понравились. самая впечатляющая - философия ницше и Хаус.
June 14, 2025
Muy interesante pero demasiados ejemplos y muy tedioso
November 24, 2023
złe nie było, zdałam na 5 test z tego więc elo
April 13, 2021
It wasn’t quite what I was expecting but came across some interesting points re the character from philosophical aspects, so 3 stars ⭐️
April 26, 2024
Z pewnością każdy z Was wie, a przynajmniej kojarzy, jak funkcjonował Sherlock Holmes, a wraz z nim i jego wierny towarzysz, doktor Watson. Uznajmy, że nie zmarli gdzieś w pierwszej połowie XX wieku, tylko poszli z duchem czasu i nieśmiertelni, jedynie lekko ewoluując, dożyli lat dwutysięcznych, a konkretniej mniej więcej 16 listopada roku 2004. W przeciągu stu pięćdziesięciu (stu pięćdziesięciu dwóch jeśli chodzi o Watsona) wiele się w ich życiu zmieniło, podobnie jak oni sami. Co zaś z tego wynikło?
16 listopada roku 2004 wyszedł pierwszy odcinek amerykańskiego serialu "Doctor House", opowiadający o "przygodach", tak można je określić, doktora Grega House'a i jego zespołu diagnostów. Powracając do naszego wyobrażenia z początku tej recenzji łatwo możemy dopasować role. Nasz ekscentryczny, cyniczny i pełen nietaktu (och, łagodnie powiedziane...) House w istocie może być Holmesem, który jedynie na przestrzeni lat zmienił się wraz z ludźmi i nabrał nowych cech, nawet nieświadomie (podobnie jak coraz popularniejsze jest wplatanie angielskiego słownictwa w polskie wypowiedzi – zmiana mody, która nastąpiła poza naszą świadomością). Stał się bardziej chamski, a czas sprawił, że i kryminalne zagadki przestały być już tak interesujące jak były. Pozostała kolejna nieodgadniona dziedzina – medycyna, dająca równie szerokie pole. Zwłaszcza jej niebanalni pacjenci. A i Holmes, i House specjalizują się w niebanalnych i beznadziejnych przypadkach, będąc ostatnią deską ratunku dla potrzebujących.
Mianem Watsona w duecie z serialu można określić Jamesa Wilsona. Inicjały, zawód i przyjaźń z genialnym w swym "szaleństwie" ekscentrykiem to część wspólna obu tych zbiorów. Cechy dżentelmena zanikły z czasem, ale co było ponad wiek temu, zostało w okresie ponad wiek temu. Teraz jest teraz, a zmian nie da się uniknąć.
Ale, ale, od porównywania House'a i Wilsona do Holmesa i Watsona nie jestem ja (chyba, że amatorsko), tylko poważni twórcy, którzy zarabiają z pisania takich książek.
Ekscentrycy będący socjopatami, genialnymi i socjopatami są pociągający. Tak tak, są w swym dziwactwie sexy. House nie jest? A Sherlock z BBC? Jeśli ci dwaj panowie nie budzą w Was w żaden sposób podziwu i nie pociągają swoim sposobem bycia, to jestem mocno zdziwiona. Sama absurdalność zachowań tych postaci i świadomość, że taki człowiek nie mógłby żyć w społeczeństwie innym niż serialowe jest już intrygujący. Inteligencja, cynizm, arogancja i w przypadku House'a dowcip dla "kumatych" robią resztę. Z wyglądu mogą być bardziej niż przeciętni, ale ich umysł i zachowania sprawiają, że nie sposób nie interesować się nimi jako postaciąmi.
I House, i Sherlock, i Holmes są skomplikowani. Na temat ich "filozofii" można by prowadzić studia całe lata i nie być nawet w połowie. Różne interpretacje ich postaw, niejednogłośne stanowiska wobec ich prowadzenia życia, długie dywagacje na temat ich uczuć i wiele więcej to coś, co sprawia, że nigdy nie dojdzie się do jednej teorii w całości ich definiujących. Zawsze ktoś znajdzie jedną ze scen w serialu i jeden fragment z książki, które obalą ją i trzeba będzie szukać rozwiązania na nowo.
"Dr. House i filozofia – wszyscy kłamią" to książka w stylu "Myśl jak Sherlock Holmes". Autorzy podrozdziałów rozpisali każdą część umysłu House'a tak wyczerpująco, że bardziej się nie dało, poczynając od jego grubiaństwa i kończąc na tak poważnych tematach jak miłość i przyjaźń, ucząc jednocześnie (nawet niespecjalnie) myśleć po części, jak ten doktor.
Nie trudno się domyślić, że moim ulubionym podrozdziałem został ten przyrównujący House'a do Holmesa. Ci panowie różnią się i są do siebie podobni na naprawdę szerokiej gamie przeróżnych kwestii. Wspólne zamiłowanie do muzyki i jej odtwarzania, brania substancji stymulujących oraz niebanalnych przypadków, ale całkowicie różne radzenie sobie z emocjami, zasady moralności oraz zachowanie taktu. To tylko kilka z podobieństw i różnic, których jest od groma. W podrozdziale tego dotyczącym znajdziecie sporo nawiązań do spraw Holmesa, tylko uważajcie na przypisy tłumacza – wspomniane opowiadania zaliczane są do niewłaściwych zbiorów. Nikogo to nie zaboli, ale jeśli jest się fanem, potrafi to ukłuć w oczy. Na szczęście nie jest to aż tak nieznośny ból, by brać Vicodin i spożywać go w hurtowych ilościach.
Książka kapitalna, jeśli chce poznać się dokładniejszy portret psychologiczny House'a. Liczne nawiązana do odcinków, umieszczane dialogi i konteksty ze starożytności w oparciu o twierdzenia i postawy filozofów z tamtego okresu jedynie wyostrzają bardziej ten osobliwy obraz doktora i jego funkcjonowania. Jedyne, co muszę zarzucić autorom, to błyskawiczne i nagłe przejście z wątku eros (pragnienia) w kontekście relacji House – kobiety do jego przyjaźni z Wilsonem, podczas gdy następny rozdział jest właśnie o przyjaźni. Jaki związek z miłością Cameron do House'a i House'a do Stacy (a tym bardziej z eros, pragnieniem) ma przyjacielska relacja tych dwóch lekarzy? To tak, jakby napisać książkę "Sherlock Holmes i filozofia – moim zadaniem jest wiedzieć więcej niż inni" i stworzyć rozdział w całości poświęcony stosunkom Holmesa wobec kobiet (Irene Adler i nieszczęsnej pokojówki Charlesa Augusta Milvertona), po czym na sam jego koniec wrzucić wątek przyjaźni detektywa z Watsonem (PRZYJAŹNI, to należy podkreślić).
Oczywiście, ten motyw eros może nie oznaczać jedynie pragnienia cielesnego. Warto zauważyć, jak to zrobili autorzy, że House dąży do bycia tym "dominującym" w przyjaźni z Wilsonem i to może być to jego "eros"; podobnie Holmes pragnie, a raczej potrzebuje kogoś, z kim mógłby się podzielić swoimi przemyśleniami i którego błędy mogłyby go stymulować – Watsona. Ale umieszczanie tego chwilę po tyradzie o miłości jest wyjściem przed szereg – coś jak wyłączenie rosołu przed czasem. Nie dopuściliśmy do zagotowania go, bo nie można, ale też nie przetrzymaliśmy go odpowiednio długo. Chcieliśmy dobrze, a wyszło gorzej niż gdybyśmy ściągnęli za wodze naszego galopującego i niecierpliwego rumaka i dali rosołkowi czas.
Także nie, nie łączymy pragnienia i miłości z przyjaźnią :D Oddzielamy te rzeczy od siebie i wszyscy będziemy szczęśliwi, bez znaczenia, jakie nowoczesne poglądy nie panują i co to jest już możliwe. Przyjaciel = przyjaciel, miłość = miłość i nie mylmy tych dwóch rzeczy, bo wyjdzie jak z rosołem – nie śpieszmy się zbytnio z takim nawiązaniem pierwszego do drugiego ;)
Ale, oczywiście, wszyscy kłamią! Jak paskudnym jesteśmy gatunkiem – nieszczerym, obłudnym, fałszywym... Skąd więc pewność, że i ja jestem z Wami szczera? Ha?
Dobra, dobra, tak naprawdę ma to największy sens kontekście pacjentów/klientów, którzy kłamią z przeróżnych powodów :D Lecz taka już nasza ludzka natura – wolimy skłamać i zachować dla siebie najbardziej skryte sekrety, niż wydać je komuś obcemu (zwłaszcza House'owi, który ani trochę nie dba o tajemnicę lekarską).
Ale przynajmniej autorzy "Dr House'a i filozofii" nie skłamali, a ja serdecznie, bez kpiny w głosie i sarkastycznego uśmieszku polecam tę książkę, jeśli chce się zapoznać bliżej z umysłem doktora :D
16 listopada roku 2004 wyszedł pierwszy odcinek amerykańskiego serialu "Doctor House", opowiadający o "przygodach", tak można je określić, doktora Grega House'a i jego zespołu diagnostów. Powracając do naszego wyobrażenia z początku tej recenzji łatwo możemy dopasować role. Nasz ekscentryczny, cyniczny i pełen nietaktu (och, łagodnie powiedziane...) House w istocie może być Holmesem, który jedynie na przestrzeni lat zmienił się wraz z ludźmi i nabrał nowych cech, nawet nieświadomie (podobnie jak coraz popularniejsze jest wplatanie angielskiego słownictwa w polskie wypowiedzi – zmiana mody, która nastąpiła poza naszą świadomością). Stał się bardziej chamski, a czas sprawił, że i kryminalne zagadki przestały być już tak interesujące jak były. Pozostała kolejna nieodgadniona dziedzina – medycyna, dająca równie szerokie pole. Zwłaszcza jej niebanalni pacjenci. A i Holmes, i House specjalizują się w niebanalnych i beznadziejnych przypadkach, będąc ostatnią deską ratunku dla potrzebujących.
Mianem Watsona w duecie z serialu można określić Jamesa Wilsona. Inicjały, zawód i przyjaźń z genialnym w swym "szaleństwie" ekscentrykiem to część wspólna obu tych zbiorów. Cechy dżentelmena zanikły z czasem, ale co było ponad wiek temu, zostało w okresie ponad wiek temu. Teraz jest teraz, a zmian nie da się uniknąć.
Ale, ale, od porównywania House'a i Wilsona do Holmesa i Watsona nie jestem ja (chyba, że amatorsko), tylko poważni twórcy, którzy zarabiają z pisania takich książek.
Ekscentrycy będący socjopatami, genialnymi i socjopatami są pociągający. Tak tak, są w swym dziwactwie sexy. House nie jest? A Sherlock z BBC? Jeśli ci dwaj panowie nie budzą w Was w żaden sposób podziwu i nie pociągają swoim sposobem bycia, to jestem mocno zdziwiona. Sama absurdalność zachowań tych postaci i świadomość, że taki człowiek nie mógłby żyć w społeczeństwie innym niż serialowe jest już intrygujący. Inteligencja, cynizm, arogancja i w przypadku House'a dowcip dla "kumatych" robią resztę. Z wyglądu mogą być bardziej niż przeciętni, ale ich umysł i zachowania sprawiają, że nie sposób nie interesować się nimi jako postaciąmi.
I House, i Sherlock, i Holmes są skomplikowani. Na temat ich "filozofii" można by prowadzić studia całe lata i nie być nawet w połowie. Różne interpretacje ich postaw, niejednogłośne stanowiska wobec ich prowadzenia życia, długie dywagacje na temat ich uczuć i wiele więcej to coś, co sprawia, że nigdy nie dojdzie się do jednej teorii w całości ich definiujących. Zawsze ktoś znajdzie jedną ze scen w serialu i jeden fragment z książki, które obalą ją i trzeba będzie szukać rozwiązania na nowo.
"Dr. House i filozofia – wszyscy kłamią" to książka w stylu "Myśl jak Sherlock Holmes". Autorzy podrozdziałów rozpisali każdą część umysłu House'a tak wyczerpująco, że bardziej się nie dało, poczynając od jego grubiaństwa i kończąc na tak poważnych tematach jak miłość i przyjaźń, ucząc jednocześnie (nawet niespecjalnie) myśleć po części, jak ten doktor.
Nie trudno się domyślić, że moim ulubionym podrozdziałem został ten przyrównujący House'a do Holmesa. Ci panowie różnią się i są do siebie podobni na naprawdę szerokiej gamie przeróżnych kwestii. Wspólne zamiłowanie do muzyki i jej odtwarzania, brania substancji stymulujących oraz niebanalnych przypadków, ale całkowicie różne radzenie sobie z emocjami, zasady moralności oraz zachowanie taktu. To tylko kilka z podobieństw i różnic, których jest od groma. W podrozdziale tego dotyczącym znajdziecie sporo nawiązań do spraw Holmesa, tylko uważajcie na przypisy tłumacza – wspomniane opowiadania zaliczane są do niewłaściwych zbiorów. Nikogo to nie zaboli, ale jeśli jest się fanem, potrafi to ukłuć w oczy. Na szczęście nie jest to aż tak nieznośny ból, by brać Vicodin i spożywać go w hurtowych ilościach.
Książka kapitalna, jeśli chce poznać się dokładniejszy portret psychologiczny House'a. Liczne nawiązana do odcinków, umieszczane dialogi i konteksty ze starożytności w oparciu o twierdzenia i postawy filozofów z tamtego okresu jedynie wyostrzają bardziej ten osobliwy obraz doktora i jego funkcjonowania. Jedyne, co muszę zarzucić autorom, to błyskawiczne i nagłe przejście z wątku eros (pragnienia) w kontekście relacji House – kobiety do jego przyjaźni z Wilsonem, podczas gdy następny rozdział jest właśnie o przyjaźni. Jaki związek z miłością Cameron do House'a i House'a do Stacy (a tym bardziej z eros, pragnieniem) ma przyjacielska relacja tych dwóch lekarzy? To tak, jakby napisać książkę "Sherlock Holmes i filozofia – moim zadaniem jest wiedzieć więcej niż inni" i stworzyć rozdział w całości poświęcony stosunkom Holmesa wobec kobiet (Irene Adler i nieszczęsnej pokojówki Charlesa Augusta Milvertona), po czym na sam jego koniec wrzucić wątek przyjaźni detektywa z Watsonem (PRZYJAŹNI, to należy podkreślić).
Oczywiście, ten motyw eros może nie oznaczać jedynie pragnienia cielesnego. Warto zauważyć, jak to zrobili autorzy, że House dąży do bycia tym "dominującym" w przyjaźni z Wilsonem i to może być to jego "eros"; podobnie Holmes pragnie, a raczej potrzebuje kogoś, z kim mógłby się podzielić swoimi przemyśleniami i którego błędy mogłyby go stymulować – Watsona. Ale umieszczanie tego chwilę po tyradzie o miłości jest wyjściem przed szereg – coś jak wyłączenie rosołu przed czasem. Nie dopuściliśmy do zagotowania go, bo nie można, ale też nie przetrzymaliśmy go odpowiednio długo. Chcieliśmy dobrze, a wyszło gorzej niż gdybyśmy ściągnęli za wodze naszego galopującego i niecierpliwego rumaka i dali rosołkowi czas.
Także nie, nie łączymy pragnienia i miłości z przyjaźnią :D Oddzielamy te rzeczy od siebie i wszyscy będziemy szczęśliwi, bez znaczenia, jakie nowoczesne poglądy nie panują i co to jest już możliwe. Przyjaciel = przyjaciel, miłość = miłość i nie mylmy tych dwóch rzeczy, bo wyjdzie jak z rosołem – nie śpieszmy się zbytnio z takim nawiązaniem pierwszego do drugiego ;)
Ale, oczywiście, wszyscy kłamią! Jak paskudnym jesteśmy gatunkiem – nieszczerym, obłudnym, fałszywym... Skąd więc pewność, że i ja jestem z Wami szczera? Ha?
Dobra, dobra, tak naprawdę ma to największy sens kontekście pacjentów/klientów, którzy kłamią z przeróżnych powodów :D Lecz taka już nasza ludzka natura – wolimy skłamać i zachować dla siebie najbardziej skryte sekrety, niż wydać je komuś obcemu (zwłaszcza House'owi, który ani trochę nie dba o tajemnicę lekarską).
Ale przynajmniej autorzy "Dr House'a i filozofii" nie skłamali, a ja serdecznie, bez kpiny w głosie i sarkastycznego uśmieszku polecam tę książkę, jeśli chce się zapoznać bliżej z umysłem doktora :D
February 17, 2009
The Blackwell Philosophy and Pop Culture Series has a consistently excellent approach to philosophy in pop culture - and the popularity of "House, M.D." among academics probably let the editors have their pick of the litter for gem contributions. In short, HaP:EL is a well-constructed anthology of philosophical scholarship aimed at a popular audience, featuring several brilliant essays. If you like House, and you're wondering if you should read it, the answer is "yes".
This book neatly bypasses most of the rut topics from Philosophy 101 (i.e. the allegory of the people in the cave, by the Greek guy). The only thing keeping this from a 5-star rating are the occasional sophomoric existentialism essays (these are not fun to read whether you've studied philosophy or not) and the examinations of how House's actions are ethically indefensible under various frameworks (which has already been well-explored in the TV series).
Although it is not possible, the book would get a half star alone for the essay on how House's ethical actions can be more completely justified by incorporating elements of Daoist ethics ["Is There a Daoist in the House?" - Peter Vernezze:], which is the most original and compelling of the essays included.
This book neatly bypasses most of the rut topics from Philosophy 101 (i.e. the allegory of the people in the cave, by the Greek guy). The only thing keeping this from a 5-star rating are the occasional sophomoric existentialism essays (these are not fun to read whether you've studied philosophy or not) and the examinations of how House's actions are ethically indefensible under various frameworks (which has already been well-explored in the TV series).
Although it is not possible, the book would get a half star alone for the essay on how House's ethical actions can be more completely justified by incorporating elements of Daoist ethics ["Is There a Daoist in the House?" - Peter Vernezze:], which is the most original and compelling of the essays included.
March 22, 2020
This book mostly focused on whether the characters of House were good people or not, and also had some forays into feminism comparing how Cameron works with how Foreman works. We examine whether the various characters are friends, or are even capable of being friends because they are not morally upright enough to be considered friends.
Overall the book was pretty good, and a strong addition to the series. However, I don't remember most of what we read about, which seems to be a familiar problem with this series. I feel like I'm enjoying and getting a lot out of each chapter, and then at the end I stop to think back on what I learned, and I'm not sure what it was at all.
Overall the book was pretty good, and a strong addition to the series. However, I don't remember most of what we read about, which seems to be a familiar problem with this series. I feel like I'm enjoying and getting a lot out of each chapter, and then at the end I stop to think back on what I learned, and I'm not sure what it was at all.
February 11, 2017
El libro es bueno, pero creo que al que lo lea es necesario haber visto previamente la serie, el libro esta dividido por ensayos de distintas personas que se mueven en el mundo de la filosofía, pero repiten bastante los capítulos de referencia en los que esta basado, pero el contenido es bueno, lo había leído antes, pero esta vez lo disfrute mas. Por otro lado me gustaría agregar que si esperas ver referencias de toda la serie, temo decepcionarte, hasta la hora de escribirlo solo tomaron en cuenta las 3 primeras temporadas, por lo que no hay referencias adicionales a estas temporadas.
February 2, 2021
No sé si se pueda decir que este libro tiene el rigor que se necesita para que sea una posible lectura académica, con todo y que hay bastantes personas relacionadas a la filosofía las que están detrás de este libro; sin embargo el hecho de que se junte a un personaje tan increíble como el Dr. House con algunos aspectos de la filosofía y la ética, lo hace un material llamativo para atraer a las personas a acercarse a la filosofía y la ética, que sirven para tratar de comprender mejor al personaje y del mismo modo acercarnos a estás disciplinas,con ejemplos de la misma serie.
May 3, 2021
El libro es breve, no te hace experto en filosofía pero igual te permite aprender un poco más sobre ella, combina las ideas con algunos capítulos de la serie, no se menciona nada de las últimas temporadas pero eso no le quita lo interesante.
Si te gusta la filosofía y la serie si o si debes leer este libro.
Mi calificación (4 estrellas) esta basada en un punto subjetivo no tanto crítico.
Si te gusta la filosofía y la serie si o si debes leer este libro.
Mi calificación (4 estrellas) esta basada en un punto subjetivo no tanto crítico.
August 8, 2016
I've loved this series from the first episode. Now someone has found a philosophical side to the cranky character. This book will make you take a good look at yourself. We all have a little House in us.
May 1, 2009
The more I read the more it became wearing and I began to wonder if you couldn't do this same exercise with Scooby Doo or Barney the Dinosaur.
October 12, 2014
abominable brainchild of robert pirsig and the watchowski brothers.
Displaying 1 - 30 of 188 reviews