What do you think?
Rate this book
Pedir lo imposible
Fruto de una extensa entrevista realizada a lo largo de dos días, surge este libro dónde Žižek, el pensador genuino y torrencial, abordando temas tales como los levantamientos de la Primavera Árabe, la crisis financiera mundial, el populismo latinoamericano, el auge de China e incluso el enigma norcoreano esboza una instantánea que retrata la situación contemporánea del mundo y plantea posibles vías mediante las que hacer frente a los impulsos conservadores que frenan la utopía.
Žižek deslumbra a los lectores con análisis de películas de Hollywood, de informes policiales venezolanos, novela negra sueca y mucho más. En todos y cada uno de los vericuetos por los que transcurre la conversación, su mente vigorosa arroja luz sobre nuevos e inesperados desafíos.
A la par que analiza los problemas actuales, Žižek explora también las posibilidades de transformación. ¿Cuál es el tipo de sociedad por el que merece la pena luchar? ¿Por qué resulta tan difícil imaginar escenarios sociales y políticos alternativos? ¿Cuáles son las bases para la esperanza?
Estas conversaciones, apremiantes y originales, ofrecen una introducción accesible y muy sugestiva a uno de los pensadores clave de nuestro tiempo.
Žižek deslumbra a los lectores con análisis de películas de Hollywood, de informes policiales venezolanos, novela negra sueca y mucho más. En todos y cada uno de los vericuetos por los que transcurre la conversación, su mente vigorosa arroja luz sobre nuevos e inesperados desafíos.
A la par que analiza los problemas actuales, Žižek explora también las posibilidades de transformación. ¿Cuál es el tipo de sociedad por el que merece la pena luchar? ¿Por qué resulta tan difícil imaginar escenarios sociales y políticos alternativos? ¿Cuáles son las bases para la esperanza?
Estas conversaciones, apremiantes y originales, ofrecen una introducción accesible y muy sugestiva a uno de los pensadores clave de nuestro tiempo.
160 pages, Paperback
First published January 1, 2004
46 people are currently reading
836 people want to read
About the author
Slavoj Žižek
638 books7,543 followersSlavoj Žižek is a Slovene sociologist, philosopher, and cultural critic.
He was born in Ljubljana, Slovenia (then part of SFR Yugoslavia). He received a Doctor of Arts in Philosophy from the University of Ljubljana and studied psychoanalysis at the University of Paris VIII with Jacques-Alain Miller and François Regnault. In 1990 he was a candidate with the party Liberal Democracy of Slovenia for Presidency of the Republic of Slovenia (an auxiliary institution, abolished in 1992).
Since 2005, Žižek has been a member of the Slovenian Academy of Sciences and Arts.
Žižek is well known for his use of the works of 20th century French psychoanalyst Jacques Lacan in a new reading of popular culture. He writes on many topics including the Iraq War, fundamentalism, capitalism, tolerance, political correctness, globalization, subjectivity, human rights, Lenin, myth, cyberspace, postmodernism, multiculturalism, post-marxism, David Lynch, and Alfred Hitchcock.
In an interview with the Spanish newspaper El País he jokingly described himself as an "orthodox Lacanian Stalinist". In an interview with Amy Goodman on Democracy Now! he described himself as a "Marxist" and a "Communist."
He was born in Ljubljana, Slovenia (then part of SFR Yugoslavia). He received a Doctor of Arts in Philosophy from the University of Ljubljana and studied psychoanalysis at the University of Paris VIII with Jacques-Alain Miller and François Regnault. In 1990 he was a candidate with the party Liberal Democracy of Slovenia for Presidency of the Republic of Slovenia (an auxiliary institution, abolished in 1992).
Since 2005, Žižek has been a member of the Slovenian Academy of Sciences and Arts.
Žižek is well known for his use of the works of 20th century French psychoanalyst Jacques Lacan in a new reading of popular culture. He writes on many topics including the Iraq War, fundamentalism, capitalism, tolerance, political correctness, globalization, subjectivity, human rights, Lenin, myth, cyberspace, postmodernism, multiculturalism, post-marxism, David Lynch, and Alfred Hitchcock.
In an interview with the Spanish newspaper El País he jokingly described himself as an "orthodox Lacanian Stalinist". In an interview with Amy Goodman on Democracy Now! he described himself as a "Marxist" and a "Communist."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 62 reviews
February 23, 2018
ژیژک هنوز برای من کاملا شناخته شده و قابل قضاوت نیست، با اینحال خلاقیت و امیدش به راه حل سوم را دوست دارم. از سوی دیگر ژیژک از آن چپهای متعصب و متوهم با آرمانهای غیرممکن نیست. او صادقانه اعتراف میکند که راه حل سوم هنوز پیدا نشده اما پیدا شدنش ناممکن نیست.
«خواست ناممکن» نثری نسبتا ساده دارد و برای شروع مطالعه آثار ژیژک بسیار مناسب است. ماهیت بخش بخش کتاب نیز به سادگی خواندنش میافزاید.
ژیژک در نهایت توصیه میکند که با نگاهی واقعبینانه در مرزهای تعریف شده ممکن و ناممکن تجدیدنظر کنیم. واقعا چه چیزی ممکن است و چه چیزی ناممکن؟ آیا آنچه ما ناممکن میپنداریم، براستی ناممکن است؟
«خواست ناممکن» نثری نسبتا ساده دارد و برای شروع مطالعه آثار ژیژک بسیار مناسب است. ماهیت بخش بخش کتاب نیز به سادگی خواندنش میافزاید.
ژیژک در نهایت توصیه میکند که با نگاهی واقعبینانه در مرزهای تعریف شده ممکن و ناممکن تجدیدنظر کنیم. واقعا چه چیزی ممکن است و چه چیزی ناممکن؟ آیا آنچه ما ناممکن میپنداریم، براستی ناممکن است؟
November 3, 2013
This slim volume is basically the edited transcript of a two day long interview session of Žižek by Indigo Sowon, an educational center in South Korea. Being an interview transcript, what we have here is the conversational Žižek, the Žižek of the youtube lectures and interviews that I leave running on in the background while I do tidying chores around my house of a Saturday afternoon (one can almost feel the nose wipes punctuating this text), and which some might be inclined to label “Žižek-lite”. Don’t for a moment believe these hypothetical naysayers, or that this implies the discourse here is any less interesting or relevant or thought-provoking- just less formal, and therefore, more “accessible”, perhaps, to a person first approaching Žižek’s body of thought. The format goes: Indigo Sowon’s mysterious representative body (incarnated by italicized interrogatives at the head of chapters) asks a brief question, Žižek answers in 3 or 4 pages of concise (for him), relatively digression-free (for him) wordage. The topics covered here are broad and will be familiar to anyone keeping track of the man’s Guardian articles, lectures, interviews, recent books etc., but Demanding The Impossible does manage to avoid feeling repetitive or unnecessary, at least to this reader. Let’s call it a “taking stock” of Žižek at this moment in history. A summing up before moving forward that also acts as a great entry point for the curious. Though diverse topics are broached, there are some biggees that tend to be gravitated back to, orbited around: the failure of democratic capitalism as embodied by the 2008 economic collapse, and what comes next; the concern that what comes next is a new form of authoritarianism that is unlike any form we have historically encountered (“If you ask me what will be our future, my model is this: did you see that wonderful film Brazil by Terry Gilliam…”); the successes and failures of the Arab spring, but most importantly what they signify; the problem of communism, not historical communism, but our inevitable confrontation with the problems of the commons- the fact that many crises now exist outside of sovereign state solutions and will not be contained by national borders- ecological disasters, intellectual property (cloud-sourcing of information, the localizing and privatizing of information), biogenetic engineering, vastly disparate wealth division in a globalized market (embodied by the wide proliferation of slums); the absence of a functional, powerful Left (and the fact that in this absence there seems to be a resurgence of totalitarian and fundamentalist movements); the rise of China’s brand of “totalitarian capitalism”; and the fact that to approach solving these problems, Žižek feels we must politicize ethics, not in the sense of politics as bickering and corruption, but in the sense that to affect changes that better the world, decisions must first be made, conclusions come to and accepted, and this is accomplished through politics, which is of course institutionalized decision making. First we must agree on what the state of things actually is, and what must be done to move forward, and from there it is our responsibility to define the common good, what that means in a postmodern, multicentric, chaotic contemporary reality. Because what is "good" and what is "common" to us, now more than ever, is no longer a given. Should you read this? Yes you should. It won't even take very long! But read more, read further on all of these things. And then, Žižek would argue, think, theorize, redefine the possible.
November 15, 2016
لذت اصلی خواندن یک کتاب از اسلاوی ژیژک بیشتر به این بر می گردد که بیش از هر چیز با اندیشه ای روبرو می شوید که می خواهد به زندگی و زمانه ی ما جوری دیگر بنگرد ، مسائل را با چشم دیگری تحلیل کند و ایده های تازه ای به شما دهد ، حال با نوع نگاه گوینده موافق یا مخالف باشید این خود بحثی دیگر است
خواست ناممکن پیرامون انقلاب و اعتراض و شورش های خیابانی سال های اخیر است و نکته ی جالبش آنجاست که حرف هایی چون لزوم سیاست اخلاقی و محدودیت خشونت را از زبان یک متفکر چپ می شنوید که به جای دفاع از هر خروش و عصیان کوری به شما روشی از درایت و مبارزه ی آگاهی بخش را پیشنهاد می دهد آن هم با زبان خاصِ خود !
البته جای اشاره به معایب این کتاب گفتگو محور هم هست که : پرسشگر بیش از حد خود را در نقش دانش آموز کلاسِ اولی ِ اُمی جا می زند و پاسخ دهنده هم بیشتر سئوال مطرح می کند تا آنکه پاسخ هایی روشمند ارائه دهد و بیشتر تحلیل و خاطره گویی می کند تا تجویز
خواست ناممکن پیرامون انقلاب و اعتراض و شورش های خیابانی سال های اخیر است و نکته ی جالبش آنجاست که حرف هایی چون لزوم سیاست اخلاقی و محدودیت خشونت را از زبان یک متفکر چپ می شنوید که به جای دفاع از هر خروش و عصیان کوری به شما روشی از درایت و مبارزه ی آگاهی بخش را پیشنهاد می دهد آن هم با زبان خاصِ خود !
البته جای اشاره به معایب این کتاب گفتگو محور هم هست که : پرسشگر بیش از حد خود را در نقش دانش آموز کلاسِ اولی ِ اُمی جا می زند و پاسخ دهنده هم بیشتر سئوال مطرح می کند تا آنکه پاسخ هایی روشمند ارائه دهد و بیشتر تحلیل و خاطره گویی می کند تا تجویز
March 10, 2017
Este breve libro es una muy buena introducción al pensamiento de Slavoj Žižek, quien tal como Daly señala en su introducción a esta serie de conversaciones, “ha estado a la vanguardia del debate filosófico, político y cultural desde principios/mediados de los noventa”.
Yo en lo personal difruto (y sufro un poco en pedacitos) mucho de las ideas de Žižek, con quien comparto mucho de su pensamiento, o al que me he sentido afín desde que comencé a leerlo: su rechazo al multiculturalismo tolerante, a las formas de capitalismo actuales y las que se vislumbran, y de paso, he aprendido sobre psicoanálisis y Lacan, sobre el idealismo alemán, y sobre cómo observar la cultura que me rodea con otra mirada, una más aguda, más inquisitiva y menos ociosa.
La estructura del libro es muy cómoda, puesto que va desde un aspecto biográfico de Žižek pasando por las cuestiones de filosofía, ciencia, cultura, ética y política; además, muchas de sus explicaciones usan temas conocidos como el cine norteamericano, digo, también se sumerge en el pensamiento lacaniano, en Kant y Hegel, además de un bonche de autores contemporáneos con quien tiene puntos encontrados, siempre respetuoso, pero siempre incisivo y mordaz.
Fue muy tranquilizador por fin comprender su dimensión de lo Real en relación con las dimensiones de lo simbólico y lo imaginario, con sus respectivas mezclas: lo simbólico-simbólico, lo simbólico-Real, lo simbólico-imaginario; lo Real-Real, y así.
Sino sin comprender cabalmente el concepto de forclusión, pero, son precisamente, también, este tipo de lecturas que me exigen comprender, las que siento como necesarias en mis lecturas; libros de preguntas abiertas o discusiones inconclusas, aunque la mayoría de estas discusiones suceden realmente en mi cabeza, pero,me sirven para moldear mi pensamiento y lo que deseo comprender de lo que me rodea, de quienes me rodean también, un poco.
Libro recomendable para conocer a Žižek o para redondear los bordes de lecturas/ideas ya conocidas de él.
Yo en lo personal difruto (y sufro un poco en pedacitos) mucho de las ideas de Žižek, con quien comparto mucho de su pensamiento, o al que me he sentido afín desde que comencé a leerlo: su rechazo al multiculturalismo tolerante, a las formas de capitalismo actuales y las que se vislumbran, y de paso, he aprendido sobre psicoanálisis y Lacan, sobre el idealismo alemán, y sobre cómo observar la cultura que me rodea con otra mirada, una más aguda, más inquisitiva y menos ociosa.
La estructura del libro es muy cómoda, puesto que va desde un aspecto biográfico de Žižek pasando por las cuestiones de filosofía, ciencia, cultura, ética y política; además, muchas de sus explicaciones usan temas conocidos como el cine norteamericano, digo, también se sumerge en el pensamiento lacaniano, en Kant y Hegel, además de un bonche de autores contemporáneos con quien tiene puntos encontrados, siempre respetuoso, pero siempre incisivo y mordaz.
Fue muy tranquilizador por fin comprender su dimensión de lo Real en relación con las dimensiones de lo simbólico y lo imaginario, con sus respectivas mezclas: lo simbólico-simbólico, lo simbólico-Real, lo simbólico-imaginario; lo Real-Real, y así.
Sino sin comprender cabalmente el concepto de forclusión, pero, son precisamente, también, este tipo de lecturas que me exigen comprender, las que siento como necesarias en mis lecturas; libros de preguntas abiertas o discusiones inconclusas, aunque la mayoría de estas discusiones suceden realmente en mi cabeza, pero,me sirven para moldear mi pensamiento y lo que deseo comprender de lo que me rodea, de quienes me rodean también, un poco.
Libro recomendable para conocer a Žižek o para redondear los bordes de lecturas/ideas ya conocidas de él.
October 27, 2017
My first impression after finishing “Demanding the Impossible” is that Slavoj Zizek is some sort of bombastic Leftist name-dropper with ADHD. He darts from subject to subject with no signaling or direction. While he’s apparently well-read and brings fresh ideas, I don’t believe he directly or earnestly answered a single one of the questions asked in this set of interviews that make up the book. As a casual reader (as opposed to someone who is well-versed the “source material” such as Lacan, Marx, or Antonio Negri), I found my first experience with Zizek flowing in two directions: at times I felt like all the bouncing from topic to topic with doctoral-level philosophy references sprinkled in was a case of me being in over my head. To be totally honest, when it comes to politics and foreign policy, I prefer the cold unassailable fact-based style of someone like Noam Chomsky. On the other hand, I couldn’t shake the idea that Zizek was simply doing what he’s best known for: pandering to millennial era students, applying critical theory to a vast array of news headlines and pop culture moments. While it was all very entertaining, I have not been left with the impression that Slavoj Zizek warrants all the gushing praise given to him. On the other hand, I look forward to continuing to read his other interviews, articles, and books as his reputation as an intellectual provocateur is certainly well-earned.
June 5, 2017
Very accessible introduction to this important public intellectual.
July 22, 2016
سلافوي جيجيك محلل سياسي وفيلسوف بارع واسع الاطلاع والمعرفة وله رؤيات مختلفة بشأن كثير من الأمور ، هذا الكتاب يوضح بصورة كبيرة طريقة تفسيره لأشياء كثيرة ، والأفكار التي قد تخرج بها من الكتاب جيدة ومفيدة ، لكن بما أنه ماركسي هنالك الفكرة العامة التي ظلت تدور هنا وهناك وفي أغلب الحوارات وهي فكرة الثورة ، والتي استبدلت على حد تعبيره the proletriat ب تعبير أوسع وملائم للعصر هو proletarian position ، ويعيب على الكلاسيكيين من الماركسيين أنهم لا زالوا تحت قيد فكرة العمال ، الوضع البروليتاري حسب وصفه متنوع وهو يعكس وصول الافراد الى درجة الصفر ، أي عدم القدرة على الإحتمال أكثر سواءا كان ذلك بناءا على اوضاع اقتصادية ، سياسية او حتى سيكولوجية وهو نظير التنوع للبروليتاري العامل ، جيجيك من خلال هذا المنظور يظهر بوضوح تشاءمه بشأن المستقبل و يتوقع فوضى كبيرة ، على أن حالات الثورة قد تنتج تغيير في الوضع العام ، إلا أنها تظل المناخ الأنسب لنشوء الدكتاتوريات و جيجيك يبشر ايضا هنا بنشوء مجتمع الاستبداد الجديد ، هو متشائم لكن لا أحد يعلم ماذا سيحدث و لنأمل الخير بذ
March 21, 2016
One of the easiest books by Zizek. It is a smooth read in which he smoothly criticizes much of the modern context, as he always does, and offers some solutions. His criticism are unusually on point, which makes this an amazing summarization of much of his view on culture. The context of South Korea, the pretext of the conversation in the book are clearly apparent though, which helps one draw parallels on the situation of the left in the non-Western world. In general, it is a great read...
October 6, 2013
Unusually easy-to-read and easy to follow for Žižek, organized into thirty-odd bite sized sections. More importantly, it's one of the rare books in which he begins to talk about political action, offering positive solutions in addition to his always insightful criticisms of the failures of the left.
June 19, 2019
Pretty good as an introduction to Zizek’s thinking. Easy to read since it’s basically a transcript from a two day interview with him.
May 22, 2015
I don't think there is any natural order. Natural orders are catastrophic.
Thinking is not solving problems. The first step in thinking is to ask these sort of questions: "is this really a problem?" "Is this the right way to formulate the problem?" "How did we arrive at this?" This is the ability we need in thinking. ~very stoic
There is no harmony to which we should or can return. For harmony, we have to DECIDE what we want and we have to struggle and fight for it.
The only way to the universal good is that we all become strangers to ourselves.
Whenever there is a crisis, people spontaneously look for some kind of lost balance. All this started with Confucius, whom I think of as the original form of idiot. What interested him was not metaphysical truths, but, rather, a harmonious social order within which individuals would lead happy and ethical lives.
When we refer to some higher common good, it is always, at least the way I see it, defined by our secret priorities.
We should decide what stability we want. And we don't have any guarantee of any natural balance or social harmony. In this respect, I am a pessimist.
Reform = changes within the existing order.
Revolution = basic rule of society changes.
Stability = stability of dynamic development.
We don't just need experts. We also need people who will think more radically to arrive at the real root of problems.
I think everyone should be allowed to criticize everyone else on the condition that we are also all prepared to be criticized ourselves.
Thinking is not solving problems. The first step in thinking is to ask these sort of questions: "is this really a problem?" "Is this the right way to formulate the problem?" "How did we arrive at this?" This is the ability we need in thinking. ~very stoic
There is no harmony to which we should or can return. For harmony, we have to DECIDE what we want and we have to struggle and fight for it.
The only way to the universal good is that we all become strangers to ourselves.
Whenever there is a crisis, people spontaneously look for some kind of lost balance. All this started with Confucius, whom I think of as the original form of idiot. What interested him was not metaphysical truths, but, rather, a harmonious social order within which individuals would lead happy and ethical lives.
When we refer to some higher common good, it is always, at least the way I see it, defined by our secret priorities.
We should decide what stability we want. And we don't have any guarantee of any natural balance or social harmony. In this respect, I am a pessimist.
Reform = changes within the existing order.
Revolution = basic rule of society changes.
Stability = stability of dynamic development.
We don't just need experts. We also need people who will think more radically to arrive at the real root of problems.
I think everyone should be allowed to criticize everyone else on the condition that we are also all prepared to be criticized ourselves.
July 11, 2016
"Demanding the Impossible" is the transcription of an interview between undifferentiated members of Indigo Sowon, an educational center in South Korea, and Slavoj Zizek. A question is posed at the start of each section, of which there are 34, and Zizek responds in his famously galactic style, elucidating his positions with an array of popular and historical references, all while maintaining his own singular gravity. The majority of the book concerns defining the problems of the commons, specifically issues relating to nature, biogenetics, and intellectual property, and the dangerous enclosure of these arenas by capitalism. Anyone familiar with Zizek will recognize his topics of concern, and for those not acclimated, this text serves as a fine primer. What does the future bring? What kinds of questions should we ask?
One recurring theme throughout the interview is the idea that "there is no primordial duality of poles in the first place." This position is expressed in part through the weakening of presumed dichotomies. For example, he problematizes the idea that egotism is the enemy and opposite of altruism, showing that the enemy of altruism is not self-concern, but rather excessive preoccupation with others (consider envy). This kind of "rethinking" is what he's out to encourage. On the topic of nature, he describes his impatience with people who claim that we humans have ruined some kind of global harmony and that we should return to the original harmony of nature. "Nature is chaotic," he says, "there is no such thing as Mother Earth." Confucius, whom Zizek refers to as "the original kind of idiot," thought that crisis happens when the original harmony is lost, and that we are tasked with restoring harmony. "I think that we should drop this," he says, "There is no harmony to which we should or can return. For harmony, we have to decide what we want and we have to struggle and fight for it."
That's where the chapter ends. Zizek can slam Confucius all he wants, but, what I'm looking for here is something beyond a rally to supplant Althusser's ideas about the subject. Althusser wrote that he understood the identity of individual subjects to be formed entirely by the influence of major institutions. For him, identities are not self-produced, but the result of bigger social forces. Zizek compels us to decide! But he doesn't really undermine or weaken the Althusserian position of determinism. I'm not even too clear as to whether he disagrees with Althusser here. But what does it mean to decide today, in an era when science has all but confirmed the positions of Bertrand Russell, Arthur Schopenhauer, Baruch Spinoza, and Albert Einstein, among others, with regards to personal agency? Zizek claims that we have to accept the consequence of modernity - radical freedom. But isn't there a problem here? This would be the most interesting conversation in the book, but, unfortunately, it doesn't really happen. Not directly, anyway. Zizek does occasionally circle back to the problem of agency, stabbing at it from a few directions. One such discussion comes after considering the weakened barrier between our internal experiences and what happens in the world (think wheelchairs controlled entirely by desire). Now that we can do this, Zizek asserts, "maybe someone could also control your thoughts from the outside. I mean, what is clear is that our very sense of identity - "what are we?" - is based on this gap. The very gap between my thought and the world out there is the basic foundation of our senses of personal identity." But is this problem really all that different from the problem scientific determinism has already left us with? Haven't we already thoroughly problematized modernism's radical freedom? Hasn't this idea been damaged by what we now know to be the power of the unconscious? Maybe this is just where we are. Maybe these are the questions we've yet to properly ask.
And that's what this book constantly demands - that we ask questions about our questions. For Zizek, thinking doesn't mean solving problems. Rather, real thinking means asking the following types of questions: "Is this really a problem? Is this the right way to formulate the problem? How did we arrive at this?"
Zizek describes himself as an anti-capitalist. "One way to read American politics is to see it based on the premise that most of the world will be in chaos soon. So we just have to isolate ourselves, protect ourselves and think about how we have control over a few vital issues, like oil in the Middle East. And the others - who cares? Let them starve. So communism is once again at the gates." The failures of twentieth-century communism are acknowledged, as is the recurrence of the problems to which those systems sought to provide an answer. As mentioned, for Zizek, the major problems of the commons can be described under the headings of nature, biogenetics, and, perhaps most importantly, intellectual property. Zizek believes intellectual products to be communist by their very nature. Generally, when a commodity is used it loses its utility. Intellectual products (or "knowledge"), however, function as part of an entirely different logic. The utility of an idea grows in proportion to its circulation. "So," he writes, "when intellectual property is appropriated by private property, we have a new enclosure of the commons." He goes on to address when and how revolutions occur, and even offers some advise as to what needs to be done. "The left should say: "The left is the true law and order. We are the true morality."" Considering the fact that about 1 billion people currently live in slums, he says, "the principal task of the twenty-first century is to politicize and discipline [slum dwellers]." Communism is again at the gates, you see?
This is a deceptively deep text that invites you to dig even deeper. It does the right stuff.
One recurring theme throughout the interview is the idea that "there is no primordial duality of poles in the first place." This position is expressed in part through the weakening of presumed dichotomies. For example, he problematizes the idea that egotism is the enemy and opposite of altruism, showing that the enemy of altruism is not self-concern, but rather excessive preoccupation with others (consider envy). This kind of "rethinking" is what he's out to encourage. On the topic of nature, he describes his impatience with people who claim that we humans have ruined some kind of global harmony and that we should return to the original harmony of nature. "Nature is chaotic," he says, "there is no such thing as Mother Earth." Confucius, whom Zizek refers to as "the original kind of idiot," thought that crisis happens when the original harmony is lost, and that we are tasked with restoring harmony. "I think that we should drop this," he says, "There is no harmony to which we should or can return. For harmony, we have to decide what we want and we have to struggle and fight for it."
That's where the chapter ends. Zizek can slam Confucius all he wants, but, what I'm looking for here is something beyond a rally to supplant Althusser's ideas about the subject. Althusser wrote that he understood the identity of individual subjects to be formed entirely by the influence of major institutions. For him, identities are not self-produced, but the result of bigger social forces. Zizek compels us to decide! But he doesn't really undermine or weaken the Althusserian position of determinism. I'm not even too clear as to whether he disagrees with Althusser here. But what does it mean to decide today, in an era when science has all but confirmed the positions of Bertrand Russell, Arthur Schopenhauer, Baruch Spinoza, and Albert Einstein, among others, with regards to personal agency? Zizek claims that we have to accept the consequence of modernity - radical freedom. But isn't there a problem here? This would be the most interesting conversation in the book, but, unfortunately, it doesn't really happen. Not directly, anyway. Zizek does occasionally circle back to the problem of agency, stabbing at it from a few directions. One such discussion comes after considering the weakened barrier between our internal experiences and what happens in the world (think wheelchairs controlled entirely by desire). Now that we can do this, Zizek asserts, "maybe someone could also control your thoughts from the outside. I mean, what is clear is that our very sense of identity - "what are we?" - is based on this gap. The very gap between my thought and the world out there is the basic foundation of our senses of personal identity." But is this problem really all that different from the problem scientific determinism has already left us with? Haven't we already thoroughly problematized modernism's radical freedom? Hasn't this idea been damaged by what we now know to be the power of the unconscious? Maybe this is just where we are. Maybe these are the questions we've yet to properly ask.
And that's what this book constantly demands - that we ask questions about our questions. For Zizek, thinking doesn't mean solving problems. Rather, real thinking means asking the following types of questions: "Is this really a problem? Is this the right way to formulate the problem? How did we arrive at this?"
Zizek describes himself as an anti-capitalist. "One way to read American politics is to see it based on the premise that most of the world will be in chaos soon. So we just have to isolate ourselves, protect ourselves and think about how we have control over a few vital issues, like oil in the Middle East. And the others - who cares? Let them starve. So communism is once again at the gates." The failures of twentieth-century communism are acknowledged, as is the recurrence of the problems to which those systems sought to provide an answer. As mentioned, for Zizek, the major problems of the commons can be described under the headings of nature, biogenetics, and, perhaps most importantly, intellectual property. Zizek believes intellectual products to be communist by their very nature. Generally, when a commodity is used it loses its utility. Intellectual products (or "knowledge"), however, function as part of an entirely different logic. The utility of an idea grows in proportion to its circulation. "So," he writes, "when intellectual property is appropriated by private property, we have a new enclosure of the commons." He goes on to address when and how revolutions occur, and even offers some advise as to what needs to be done. "The left should say: "The left is the true law and order. We are the true morality."" Considering the fact that about 1 billion people currently live in slums, he says, "the principal task of the twenty-first century is to politicize and discipline [slum dwellers]." Communism is again at the gates, you see?
This is a deceptively deep text that invites you to dig even deeper. It does the right stuff.
June 15, 2020
Es la transcripción de una entrevista bastante interesante, pero como libro no termina de funcionar.
Zizek salta de idea en idea sin profundizar mucho; y sin importarle si está respondiendo la pregunta que le hicieron, y aborda todos los temas posibles para la fecha (2013), sin darles más que una mano de barniz con su carisma característico y su pensamiento transgresivo y que busca incomodar a todos.
El hecho de que sea una entrevista le hace tener una caducidad que un libro no tendría. Se siente muy distante el mundo del que se está hablando ahora en 2020. Sin embargo hay suficientes ideas que resuenan en las crisis actuales.
Muy interesantes posturas de uno de los más prominentes pensadores de nuestra época, pero deja mucho que desear como publicación bajo su nombre.
Zizek salta de idea en idea sin profundizar mucho; y sin importarle si está respondiendo la pregunta que le hicieron, y aborda todos los temas posibles para la fecha (2013), sin darles más que una mano de barniz con su carisma característico y su pensamiento transgresivo y que busca incomodar a todos.
El hecho de que sea una entrevista le hace tener una caducidad que un libro no tendría. Se siente muy distante el mundo del que se está hablando ahora en 2020. Sin embargo hay suficientes ideas que resuenan en las crisis actuales.
Muy interesantes posturas de uno de los más prominentes pensadores de nuestra época, pero deja mucho que desear como publicación bajo su nombre.
August 12, 2019
El libro está estructurado en breves capítulos que se desarrollan en función de una pregunta formulada al autor. Se tratan diferentes temas de actualidad (el libro es del 2010, aproximadamente), especialmente aquellos vinculados a temas políticos y económicos. Zizek es siempre interesante, inteligente y polémico. Se reconoce marxista, pero permanentemente cuestiona varios de los postulados claves del discurso marxista tradicional. La lectura se hace ágil, amena, pero no por eso carece de profundidad. Recomendable como todo lo de uno de los intelectuales más lúcidos de estos tiempos.
February 29, 2024
this is a '3 star banger'. great and it'd be a 5 star for any other author but at the end of the day it's zizek slop. ive had better zizek slop. it's both more focused and less surface level than i'd expect from an interview transcript with him though
April 17, 2023
odio esta carreira.
December 19, 2024
One or two interesting chapters but felt most of the time like he was shouting at me/ I was being told off. Meh #Egypt
November 23, 2014
Opět pár citací:
Měřítko etického statusu ve společnosti není závislé na určitých věcech o kterých se diskutuje, ale na určitých věcech, které se prostě přijímají jako nepsaná pravidla. Například v Evropě nevidíte cedule, které vám přikazují "Neplivejte na podlahu. Neodhazujte jídlo." Nechci to znevažovat, ale bylo mi řečeno, že takové nápisy mají v Číně. V Evropě se to rozumí samo sebou. Nemusíte to ani vyvěšovat na zeď. Domnívám se, že v tom je etický standard společnosti. Nikoli v tom, co je explicitně zakázáno nebo povoleno, ale co je přijímáno takovou měrou, že se toho ani nemusíte dovolávat. A když se podíváte na Evropu, standardy hrozně klesají. V tomto smyslu to, co se považovalo za nemožné před 20 až 30 lety, se dnes stává čím dál přijatelnějším. Například před 20 nebo 30 lety samotná idea mít extrémní pravici u moci byla nepřijatelná.
Myslím, že to je nejlepší multikulturní kritická antropologie. Když objevíte u cizinců něco, co se evidentně jeví jako hloupé, ale pak zjistíte, že děláme totéž.
Rousseau uvedl úžasnou myšlenku dělení mezi dvěma typy egoismu - amour-de-soi (láska k sobě samému, která je přirozená) a amour-propre, preverzní upřednostňování sebe sama proti jiným, kdy se člověk soustřeďuje nikoli na dosažení nějakého cíle, ale na zničení překážek k jeho dosažení. Tady jsem chtěl rozvinout úžasnou Rousseauovu teorii, kde říká, že egoismus není zlý:
"Primitivní vášně, které všechny přímo směřují k našemu štěstí, nás nutí zabývat se jen objekty, které s nimi souvisejí; jejich principem je jen amour-de-soi a jsou všechny ve své podstatě líbezné a něžné; ovšem když jsou odvráceny od svého cíle překážkami, více se zabývají překážkou, které se chtějí zbavit, než objektem, kterého chtějí dosáhnout, mění pak svou podstatu a stávají se zlostnými a nenávistnými. Takhle se z amour-de-soi, který je vznešeným a absolutním cítěním, stává amour-propre, to znamená relativní pocit, jehož prostřednictvím se člověk porovnává, pocit, který vyžaduje preference, jehož radost je čistě negativní a který neusiluje o nalezení spokojenosti v naší vlastní pohodě, ale jen v neštěstí druhých."
Měřítko etického statusu ve společnosti není závislé na určitých věcech o kterých se diskutuje, ale na určitých věcech, které se prostě přijímají jako nepsaná pravidla. Například v Evropě nevidíte cedule, které vám přikazují "Neplivejte na podlahu. Neodhazujte jídlo." Nechci to znevažovat, ale bylo mi řečeno, že takové nápisy mají v Číně. V Evropě se to rozumí samo sebou. Nemusíte to ani vyvěšovat na zeď. Domnívám se, že v tom je etický standard společnosti. Nikoli v tom, co je explicitně zakázáno nebo povoleno, ale co je přijímáno takovou měrou, že se toho ani nemusíte dovolávat. A když se podíváte na Evropu, standardy hrozně klesají. V tomto smyslu to, co se považovalo za nemožné před 20 až 30 lety, se dnes stává čím dál přijatelnějším. Například před 20 nebo 30 lety samotná idea mít extrémní pravici u moci byla nepřijatelná.
Myslím, že to je nejlepší multikulturní kritická antropologie. Když objevíte u cizinců něco, co se evidentně jeví jako hloupé, ale pak zjistíte, že děláme totéž.
Rousseau uvedl úžasnou myšlenku dělení mezi dvěma typy egoismu - amour-de-soi (láska k sobě samému, která je přirozená) a amour-propre, preverzní upřednostňování sebe sama proti jiným, kdy se člověk soustřeďuje nikoli na dosažení nějakého cíle, ale na zničení překážek k jeho dosažení. Tady jsem chtěl rozvinout úžasnou Rousseauovu teorii, kde říká, že egoismus není zlý:
"Primitivní vášně, které všechny přímo směřují k našemu štěstí, nás nutí zabývat se jen objekty, které s nimi souvisejí; jejich principem je jen amour-de-soi a jsou všechny ve své podstatě líbezné a něžné; ovšem když jsou odvráceny od svého cíle překážkami, více se zabývají překážkou, které se chtějí zbavit, než objektem, kterého chtějí dosáhnout, mění pak svou podstatu a stávají se zlostnými a nenávistnými. Takhle se z amour-de-soi, který je vznešeným a absolutním cítěním, stává amour-propre, to znamená relativní pocit, jehož prostřednictvím se člověk porovnává, pocit, který vyžaduje preference, jehož radost je čistě negativní a který neusiluje o nalezení spokojenosti v naší vlastní pohodě, ale jen v neštěstí druhých."
August 6, 2016
Perhaps the key point Zizek makes in this wide-ranging interview is that "everything needs to be rethought", and he certainly does a lot of re-thinking. While sometimes incoherent and rambling, Zizek is always refreshing and stimulating. He enjoys turning things on their heads, for example attacking the idealistic notion of "nature in balance", asserting that there is no such thing, that nature is always chaos and struggle and challenge and change. To be more ecological, animals and plants would be better served by stuffing all us humans into huge cities than going back to "living off the land". In politics, he points out that revolutions occur when people feel injustice, not when revolutionaries decide the time is ripe, and uses the rise of feminism to advantage in this assertion. He discusses how capitalism has become unlinked from democracy, citing the example of China, and worries about a more totalitarian capitalist future. The rise of the right is always a failure of the left, he says, and the opposite as well. Liberalism today needs reinvention as does communism, which he wants to define as "the interests of the commons". Zizek gives no easy answers, but demontrates the complexity and difficulties involved in even trying to raise such questions as these. As someone who does try to pay attention to contemporary currents of thinking, reading Zizek is bracing and makes me wonder, am I just missing all the people who are truly trying to see the big picture, or is he one of the very few in the world today even making the beginnings of an effort?
June 3, 2022
Slavoj Žižek jest urodzonym w 1949 roku słoweńskim socjologiem, filozofem i krytykiem kultury. Wikipedia nazywa go marksistą, a notka na okładce książki, o której za chwilę będzie mowa, tytułuje go enfant terrible antykapitalizmu. Moim zdaniem te dwa ostatnie określenia są chybione. Tak jak Zimbardo krytycznie spogląda na panującą rzeczywistość społeczną i za pomocą psychologii społecznej stara się ją naprawić, tak Žižek w „Żądaniu niemożliwego” poddaje krytycznemu oglądowi politykę i ustroje społeczne, zarówno obecne jak i historyczne. Ponieważ zaś kapitalizm, fałszywie utożsamiany z demokracją, pretenduje obecnie do najlepszego rozwiązania z tych jakie były, są i będą, więc zrozumiałe jest, iż jego analiza zajmuje najwięcej miejsca. No, a że nie wypada ona aż tak dobrze, jak by niektórzy chcieli... Fakt, że autor często odwołuje się do Marksa, wcale nie znaczy, że jest marksistą, podobnie jak ktoś często cytujący Pismo nie od razu jest świętym, nawet jeśli sam się tak tytułuje.
W Korei Południowej grupa młodzieży skupionej w „Indigo Project” wydaje kwartalnik „Indigo” poświęcony uniwersalnym ludzkim wartościom. W ramach projektu zapraszane są do Korei osoby o wybitnych umysłach, jak choćby Zygmunt Bauman*. W gronie zaproszonych znalazł się również Slavoj Žižek. Właśnie z zapisów rozmów, jakie z nim przeprowadził Park Yong-jun, edytor „Indigo”, powstała książka „Żądanie niemożliwego”, która po raz pierwszy ujrzała światło dzienne w roku 2013. Zachowano formę rozmowy, przy czym każdy z rozdzialików składa się z pytania edytora i odpowiedzi Žižka. Publikacja jest, niestety, bardzo skromna objętościowo, ale siła zawartego w niej materiału jest porażająca. Oczywiście, z racji samej swej genezy, wypowiedzi mają luźną formę, stosowną bardziej do rozmowy przyjaciół niż wykładu akademickiego. Ta skrótowość wypowiedzi, sygnalizowanie pewnych problemów niejednokrotnie zaledwie kilkoma zdaniami, duża ilość jednostkowych, często szokujących przykładów z życia i historii, tworzą niepowtarzalny klimat i chyba skuteczniej niż podręcznik akademicki zachęcają do myślenia. Do stawiania pytań i samodzielnego szukania odpowiedzi. Bo taki też jest między innymi główny zamysł „Indigo Project”.
Gdy, po zakończeniu lektury oczywiście, przeglądałem recenzje zagraniczne, uderzyło mnie, iż nawet te obszerne, wymieniające wiele z tematów, które Žižek porusza, w różny sposób je szeregowały i co innego uważały za myśl przewodnią. Wielkość bowiem tej skromnej rozmiarami książeczki nie polega tylko na ogromnej ilości kluczowych dla dzisiejszej ludzkości problemów, które porusza, ale przede wszystkim na stawianiu otwartych pytań, na oferowaniu ważkich obserwacji i inspirujących pomysłów tym, którzy zainteresowani są zrozumieniem współczesnego świata, którzy próbują znaleźć odpowiedzi na kardynalne dla przyszłości pytania.
Jak wspomniałem, Slavoj Žižek zauważywszy, iż mechanizm demokracji zaczyna szwankować, iż w jej imię robi się coraz więcej niedemokratycznych rzeczy, niczym dobry lekarz diagnosta, zaczyna poszukiwać przyczyny tej choroby, a nie mogąc jej znaleźć zmuszony jest prześwietlić cały organizm. W tym wypadku całą naszą społeczno-polityczną rzeczywistość, obecną i przeszłą. Znajdziemy niesamowicie celne, dla wielu szokujące, refleksje o ekologii i genetyce, o komunizmie, Rewolucji Francuskiej, kolonializmie i oczywiście kapitalizmie. Rozważania o faszyzmie, polityce, odpowiedzialności i etyce. O etyce zła i niemoralności dobra. O obsesji harmonii i przymusie utożsamiania. O slumsach i rewolcie w Egipcie. I wielkiej ilości innych fascynujących tematów, gdyż wszystkie one wypływają przy okazji rozmowy o problemach podstawowych dla rozważań o przyszłości świata – polityce, demokracji, ponowoczesności, przemocy i fanatyzmie. Warto też podkreślić, iż autor zaskakuje wyjątkowo dobrą orientacją w najnowszych trendach naukowych i nowinkach technologicznych. To bycie na bieżąco jest bardzo pozytywnym zaskoczeniem, u w końcu typowego humanisty.
Choć Žižek ma swoją bardzo ogólną koncepcję „nowego lepszego świata”, to wciąż powtarza, iż to nowe musi w tej chwili wydawać się niemożliwe, a rolą naszą jest wypatrywać sygnałów jego nadejścia. Pytanie więc o to, jak ten nowy lepszy świat ma wyglądać, jest więc tak naprawdę pozostawione przez filozofa bez odpowiedzi. Co najwyżej wskazuje on nam, jakich elementów w przyszłości nie może zabraknąć, jeśli jutro ma być lepsze i ostrzega przed tym, co już istnieje, a co może sprawić, że będzie ono gorsze.
Nie mam złudzeń, by książka ta stała się wielce popularną lekturą w kraju, w którym czytanie jest mniej powszechne niż alkoholizm. W kraju, w którym każdy interesuje się nie tyle historią i polityką, co własnymi wyobrażeniami o nich. W kraju, który zachłysnął się nową rzeczywistością i wyjątkowo długo nie może powrócić do równowagi, by zdecydować się, w którym kierunku chce płynąć. A szkoda, gdyż nie jest to książka tylko i wyłącznie dla zainteresowanych polityką, filozofią i socjologią. Poprzez wielką ilość symbolicznych, dających do myślenia przykładów, może być bardzo interesującą nawet dla czytelników zainteresowanych tylko sobą i swoim życiem, co zresztą paradoksalnie jest, według Žižka, bardzo zdrową społecznie postawą. Rozdział o lęku przed prawdziwą miłością w naszym społeczeństwie jest jak z mych ust wyjęty, a to tylko jedna z takich perełek.
Choć o Polsce jest w tej książce bardzo niewiele, to jednak i ten aspekt wart jest wypunktowania. Dokładniej o co rzecz idzie nie będę oczywiście zdradzał. Inną sprawą jest, że i tak każdy czytelnik będzie refleksje przykładał do własnego świata – tego, w którym on żyje.
Można tak jeszcze długo, gdyż mnogość aspektów rzeczywistości społecznej, których w swych rozmowach o ponowoczesnym świecie dotykają Slavoj Žižek i Park Yong-jun jest ogromna, a ilość refleksji, które się w czytelniku budzą - jeszcze większa. Ponadto wielką zaleta Žižka jest to, iż nawet jeśli jego przemyśleń nie uznamy za zgodne z naszymi, to wytrąca on umysł czytelnika z otępienia, w które od najmłodszych lat wprawiają go massmedia, religia i inne ideologie podające jak na tacy gotowe prawdy i gotowe odpowiedzi. Zmusza do szerszego otwarcia oczu, do zauważania rzeczy, których wcześniej nie zauważaliśmy, stawiania własnych pytań i poszukiwania własnych odpowiedzi. Z pełnym przekonaniem zachęcam więc do lektury i niezwykle gorąco polecam. To pozycja naprawdę wyjątkowa i warta poznania
recenzja pierwotnie opublikowana na blogu klub-aa.blogspot.com dokąd zapraszam na wymianę wrażeń z lektury i nie tylko
W Korei Południowej grupa młodzieży skupionej w „Indigo Project” wydaje kwartalnik „Indigo” poświęcony uniwersalnym ludzkim wartościom. W ramach projektu zapraszane są do Korei osoby o wybitnych umysłach, jak choćby Zygmunt Bauman*. W gronie zaproszonych znalazł się również Slavoj Žižek. Właśnie z zapisów rozmów, jakie z nim przeprowadził Park Yong-jun, edytor „Indigo”, powstała książka „Żądanie niemożliwego”, która po raz pierwszy ujrzała światło dzienne w roku 2013. Zachowano formę rozmowy, przy czym każdy z rozdzialików składa się z pytania edytora i odpowiedzi Žižka. Publikacja jest, niestety, bardzo skromna objętościowo, ale siła zawartego w niej materiału jest porażająca. Oczywiście, z racji samej swej genezy, wypowiedzi mają luźną formę, stosowną bardziej do rozmowy przyjaciół niż wykładu akademickiego. Ta skrótowość wypowiedzi, sygnalizowanie pewnych problemów niejednokrotnie zaledwie kilkoma zdaniami, duża ilość jednostkowych, często szokujących przykładów z życia i historii, tworzą niepowtarzalny klimat i chyba skuteczniej niż podręcznik akademicki zachęcają do myślenia. Do stawiania pytań i samodzielnego szukania odpowiedzi. Bo taki też jest między innymi główny zamysł „Indigo Project”.
Gdy, po zakończeniu lektury oczywiście, przeglądałem recenzje zagraniczne, uderzyło mnie, iż nawet te obszerne, wymieniające wiele z tematów, które Žižek porusza, w różny sposób je szeregowały i co innego uważały za myśl przewodnią. Wielkość bowiem tej skromnej rozmiarami książeczki nie polega tylko na ogromnej ilości kluczowych dla dzisiejszej ludzkości problemów, które porusza, ale przede wszystkim na stawianiu otwartych pytań, na oferowaniu ważkich obserwacji i inspirujących pomysłów tym, którzy zainteresowani są zrozumieniem współczesnego świata, którzy próbują znaleźć odpowiedzi na kardynalne dla przyszłości pytania.
Jak wspomniałem, Slavoj Žižek zauważywszy, iż mechanizm demokracji zaczyna szwankować, iż w jej imię robi się coraz więcej niedemokratycznych rzeczy, niczym dobry lekarz diagnosta, zaczyna poszukiwać przyczyny tej choroby, a nie mogąc jej znaleźć zmuszony jest prześwietlić cały organizm. W tym wypadku całą naszą społeczno-polityczną rzeczywistość, obecną i przeszłą. Znajdziemy niesamowicie celne, dla wielu szokujące, refleksje o ekologii i genetyce, o komunizmie, Rewolucji Francuskiej, kolonializmie i oczywiście kapitalizmie. Rozważania o faszyzmie, polityce, odpowiedzialności i etyce. O etyce zła i niemoralności dobra. O obsesji harmonii i przymusie utożsamiania. O slumsach i rewolcie w Egipcie. I wielkiej ilości innych fascynujących tematów, gdyż wszystkie one wypływają przy okazji rozmowy o problemach podstawowych dla rozważań o przyszłości świata – polityce, demokracji, ponowoczesności, przemocy i fanatyzmie. Warto też podkreślić, iż autor zaskakuje wyjątkowo dobrą orientacją w najnowszych trendach naukowych i nowinkach technologicznych. To bycie na bieżąco jest bardzo pozytywnym zaskoczeniem, u w końcu typowego humanisty.
Choć Žižek ma swoją bardzo ogólną koncepcję „nowego lepszego świata”, to wciąż powtarza, iż to nowe musi w tej chwili wydawać się niemożliwe, a rolą naszą jest wypatrywać sygnałów jego nadejścia. Pytanie więc o to, jak ten nowy lepszy świat ma wyglądać, jest więc tak naprawdę pozostawione przez filozofa bez odpowiedzi. Co najwyżej wskazuje on nam, jakich elementów w przyszłości nie może zabraknąć, jeśli jutro ma być lepsze i ostrzega przed tym, co już istnieje, a co może sprawić, że będzie ono gorsze.
Nie mam złudzeń, by książka ta stała się wielce popularną lekturą w kraju, w którym czytanie jest mniej powszechne niż alkoholizm. W kraju, w którym każdy interesuje się nie tyle historią i polityką, co własnymi wyobrażeniami o nich. W kraju, który zachłysnął się nową rzeczywistością i wyjątkowo długo nie może powrócić do równowagi, by zdecydować się, w którym kierunku chce płynąć. A szkoda, gdyż nie jest to książka tylko i wyłącznie dla zainteresowanych polityką, filozofią i socjologią. Poprzez wielką ilość symbolicznych, dających do myślenia przykładów, może być bardzo interesującą nawet dla czytelników zainteresowanych tylko sobą i swoim życiem, co zresztą paradoksalnie jest, według Žižka, bardzo zdrową społecznie postawą. Rozdział o lęku przed prawdziwą miłością w naszym społeczeństwie jest jak z mych ust wyjęty, a to tylko jedna z takich perełek.
Choć o Polsce jest w tej książce bardzo niewiele, to jednak i ten aspekt wart jest wypunktowania. Dokładniej o co rzecz idzie nie będę oczywiście zdradzał. Inną sprawą jest, że i tak każdy czytelnik będzie refleksje przykładał do własnego świata – tego, w którym on żyje.
Można tak jeszcze długo, gdyż mnogość aspektów rzeczywistości społecznej, których w swych rozmowach o ponowoczesnym świecie dotykają Slavoj Žižek i Park Yong-jun jest ogromna, a ilość refleksji, które się w czytelniku budzą - jeszcze większa. Ponadto wielką zaleta Žižka jest to, iż nawet jeśli jego przemyśleń nie uznamy za zgodne z naszymi, to wytrąca on umysł czytelnika z otępienia, w które od najmłodszych lat wprawiają go massmedia, religia i inne ideologie podające jak na tacy gotowe prawdy i gotowe odpowiedzi. Zmusza do szerszego otwarcia oczu, do zauważania rzeczy, których wcześniej nie zauważaliśmy, stawiania własnych pytań i poszukiwania własnych odpowiedzi. Z pełnym przekonaniem zachęcam więc do lektury i niezwykle gorąco polecam. To pozycja naprawdę wyjątkowa i warta poznania
recenzja pierwotnie opublikowana na blogu klub-aa.blogspot.com dokąd zapraszam na wymianę wrażeń z lektury i nie tylko
November 13, 2020
Zizek is one of those rare continental philosophers who's actually really fun to read and listen to. This book really doesn't have much focus and is just a really long interview between Zizek and a South Korean book publisher. His Hegelian/Cultural Metaphysics stuff for the most part is mostly inflated and empty in this book, possibly due to the interview format (e.g. stuff like 'Universality exists in between the poles; any attempt at ontological distinction is to subordinate this Universiality'-- that's not an exact quote but pretty damned close.) However, the book really glitters when Zizek discusses social and cultural issues, such as his comparison of Nixon with Regan as U.S.'s first postmodern-Post-Oedipal president, and his rejection of ecumenicist multiculturalism in favor of a better multiculturalism: mutual mocking and criticism. His thoughts on peaceful protest, our concepts of violence, and todays prevailing ideologies are also interesting. The best stuff probably had to do with the political problems that he expects will accompony advances in biotechnology and the internet (e.g. Cloud Computing.)
Tl;dr—Easy Zizek, a fun, quick read.
If I go back to him, though, I’d rather tackle a more serious work like Sublime Object of Ideology.
Tl;dr—Easy Zizek, a fun, quick read.
If I go back to him, though, I’d rather tackle a more serious work like Sublime Object of Ideology.
February 6, 2017
Di mana kita saat ini dan apa yang harus dilakukan? Slavoj Zizek merenungkan pertanyaan-pertanyaan ini, soal topik seperti pemberontakan Arab Spring, krisis keuangan global, populisme di Amerika Latin, kebangkitan Cina dan tentang teka-teki Korea Utara. Zizek menawarkan pembaca dengan analisis tentang film-film Hollywood, laporan polisi Venezuela, novel kriminal Swedia dan banyak lagi. Sementara menganalisis keadaan sulit kita sekarang, Zizek juga menjajaki kemungkinan untuk perubahan. Masyarakat seperti apa yang pantas diperjuangkan? Mengapa sulit untuk membayangkan pengaturan sosial dan politik alternatif? Apa dasar untuk berharap? Kewajiban utama di masa sulit ini, ungkap Zizek, adalah untuk berani mengajukan pertanyaan mendasar: kita harus bercermin dan berteori lagi, dan selalu siap untuk memikirkan kembali dan mendefinisikan kembali batas-batas kemungkinan. Ini percakapan asli dan menarik, banyak muncul di sini untuk pertama kalinya dalam bahasa Inggris, menawarkan pengenalan menarik dan dapat diakses oleh salah satu pemikir paling penting dari waktu kita. Buku menyenangkan ini pada dasarnya adalah transkrip sesi wawancara panjang dua hari Žižek oleh Indigo Sowon, pusat pendidikan di Korea Selatan.
December 8, 2014
Badly edited, scattered thoughts, but still contains thought provoking passages.
I decided to pick up a Slavoj Zizek book after hearing a very interesting lecture by him. I was not aware that this book is an interview book, in which case I would've probably picked up something else.
As an interview book, this one feels like an attempt to make a quick buck - it is obviously low quality, with very lazy editing and disconnected thoughts and passages. I can't tell how much of it is Zizek's style and how much of it is the editor's, but the end result is sub par.
The idea themselves, while interesting, are not examined thoroughly at all and as such I have to take with a grain of salt.
I know that the text above should come with a lower star rating, but despite everything I did not like about this book, the content itself was still thought provoking enough that I don't feel like I wasted my time reading it.
I decided to pick up a Slavoj Zizek book after hearing a very interesting lecture by him. I was not aware that this book is an interview book, in which case I would've probably picked up something else.
As an interview book, this one feels like an attempt to make a quick buck - it is obviously low quality, with very lazy editing and disconnected thoughts and passages. I can't tell how much of it is Zizek's style and how much of it is the editor's, but the end result is sub par.
The idea themselves, while interesting, are not examined thoroughly at all and as such I have to take with a grain of salt.
I know that the text above should come with a lower star rating, but despite everything I did not like about this book, the content itself was still thought provoking enough that I don't feel like I wasted my time reading it.
March 7, 2016
A series of seemingly random observations as dictated in conversation. I liked his brief explication of parallax view, the recognition that two people can have completely different interpretations of the same event and that there is not always an objective arbiter who can say whose interpretation is right. I was confused, then, by his assertion that liberals need to assume the mantle of moral authority. It is one thing to be assertive about one's beliefs even to the point of advocating that they should be imposed as standards for everyone else, but how will one persuade someone on the other side of the parallax? Without persuasion, how will one's opinions become the standard? I am also left uneasy by his simple, brief endorsement of "defensive violence" when necessary (he speaks in the context of protesting state power). How do we know when violence is purely defensive and when it is, in any case, avoidable? There is certainly more that could be said on that topic.
June 6, 2014
Interview of Zizek by Korean scholars in book form, not much new ground for readers of his other recent work. Books, other interviews, you tube gabfests. Not a great place to start if you have not read him before, better to wrestle with his written stuff. For me he is a launch pad into continuing effort to understand three big ideas: dialectical thinking... he often gives vivid unexpected examples of one thing turning into its opposite (Hegel); ideology and other tricky stuff along the lines of commodity fetishism (Marx); and the new bit for me, psychoanalysis and the triad Real, Imaginary, Symbolic (Lacan). The attraction of his prose for me is his range.. Aristotle, Lenin, and Popeye the Sailor in one paragraph. [made that up.. you get the point :-)]
July 18, 2014
Here's a book I could almost rate five stars simply because so many of the ideas presented are truly challenging, provocative, novel, and worthy of ongoing contemplation and discussion. I have given the book four stars because it won't change your life. It's a teaser/Slavoj starter kit - the form of this collection. Those amazing ideas are a little buried in a lot of extra "interview talk" that for some will be like the forest that obscures the trees...making the real value of this book perhaps too easy to dismiss. Think I'll save the extra star for the real deal full discussion...but I do look forward to reading more from the author who appears to have one of the freshest views of contemporary thought and ideology going in the world today.
April 12, 2021
Excelente!!
Comencé con bastantes reparos, lo poco que había leido de Zizek era mas que nada notas de prensa, de todas maneras me llamaba la atención varios de sus planteamientos y por eso me atreví a leer algo de él. No me decepcioné. Por el contrario, me encontré muy de acuerdo en varios de sus planteamientos y me gustó bastante su desapasionada forma de enfocar las situaciones. No va a ser lo último que lea de él.
Comencé con bastantes reparos, lo poco que había leido de Zizek era mas que nada notas de prensa, de todas maneras me llamaba la atención varios de sus planteamientos y por eso me atreví a leer algo de él. No me decepcioné. Por el contrario, me encontré muy de acuerdo en varios de sus planteamientos y me gustó bastante su desapasionada forma de enfocar las situaciones. No va a ser lo último que lea de él.
September 23, 2014
q and a with zizek in conversational mode, so easy to read, but not much depth to the answers, as compared to his other books.
bottom line, the shits going down and no system(s) in place at this time is able to deal with it, thus we need to have a new system, of global multi-ethic enlightenment. i think i'm saying that right. hah
bottom line, the shits going down and no system(s) in place at this time is able to deal with it, thus we need to have a new system, of global multi-ethic enlightenment. i think i'm saying that right. hah
November 23, 2014
Absolutely amazing book in the form of an interview to this very intelligent man who says things the way no-one else dares saying them. He talks about our society, our hypocrisy, our flawed ethics system and the dirty tricks human beings play on each other in order to keep taking advantage. It was an eye opener for me, and I absolutely loved it.
June 24, 2015
Eén lang vraaggesprek met de filosoof Slavoj Zizek. In feit niet helemaal uitgelezen wegens toch te moeilijk (er is nogal wat voorkennis nodig mbt filosofie om de redeneringen goed te kunnen volgen). Leek me op zich wel interessant, maar het was niet te volgen met alle info die ik miste om het goed te kunnen begrijpen...
Displaying 1 - 30 of 62 reviews