What do you think?
Rate this book
Αρόδου
Ο Μιχάλης τα ξέρει τα νερά, όσο κι αν με τα χρόνια η μπούκα είχε αλλάξει. Ευτυχώς όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν και φτάνουν στο γουέτινγκ πόιντ χωρίς προβλήματα, ένα μίλι απ’ το καραμοσάλι της γέφυρας. Νύχτα πια, και η μύτη της Χερσονήσου Καουλούν δεσπόζει κατάφωτη.
Πηγαίνει στην καμπίνα ν’ αλλάξει ένα καθαρό πουκάμισο, να μην κατέβει απεριποίητος στην πόλη, όταν μπαίνει ο μαρκόνης με μια σελίδα απ’ τον τηλέγραφο στο χέρι.
«Καπετάνιο, αρόδο μέχρι την Πέμπτη έδωσαν τα Οθόριτις, τι κάνουμε;»
Γεννημένος σ’ ένα καΐκι στη Μαύρη Θάλασσα, ο Μιχάλης μεγάλωσε με το αλάτι του πελάγου στις φλέβες του. Απ’ τα καΐκια των προγόνων του μέχρι τα γκαζάδικα, τα κάργκο και τα τζενεράλια, τα ταξίδια τον έφεραν μακριά, αλλά η θάλασσα του πήρε περισσότερα απ’ όσα του χάρισε. Έρωτες που ναυάγησαν, παιδιά που χάθηκαν, φιλίες που σφυρηλατήθηκαν και δοκιμάστηκαν στις τρικυμίες.
Στο Χονγκ Κονγκ, καθώς παραγγέλνει ένα γαμπριάτικο κοστούμι στον παλιό του ράφτη, η ζωή του περνά σαν φευγαλέα αντανάκλαση στα νερά του λιμανιού. Λίγες μέρες απομένουν μέχρι να δέσει για πάντα το καράβι του. Έχει σχέδια, όνειρα, μα πάνω απ’ όλα έχει τη θάλασσα μέσα του.
Κι όταν κουβαλάς τη θάλασσα μέσα σου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια θα είναι η τελευταία σου ρότα.
Πηγαίνει στην καμπίνα ν’ αλλάξει ένα καθαρό πουκάμισο, να μην κατέβει απεριποίητος στην πόλη, όταν μπαίνει ο μαρκόνης με μια σελίδα απ’ τον τηλέγραφο στο χέρι.
«Καπετάνιο, αρόδο μέχρι την Πέμπτη έδωσαν τα Οθόριτις, τι κάνουμε;»
Γεννημένος σ’ ένα καΐκι στη Μαύρη Θάλασσα, ο Μιχάλης μεγάλωσε με το αλάτι του πελάγου στις φλέβες του. Απ’ τα καΐκια των προγόνων του μέχρι τα γκαζάδικα, τα κάργκο και τα τζενεράλια, τα ταξίδια τον έφεραν μακριά, αλλά η θάλασσα του πήρε περισσότερα απ’ όσα του χάρισε. Έρωτες που ναυάγησαν, παιδιά που χάθηκαν, φιλίες που σφυρηλατήθηκαν και δοκιμάστηκαν στις τρικυμίες.
Στο Χονγκ Κονγκ, καθώς παραγγέλνει ένα γαμπριάτικο κοστούμι στον παλιό του ράφτη, η ζωή του περνά σαν φευγαλέα αντανάκλαση στα νερά του λιμανιού. Λίγες μέρες απομένουν μέχρι να δέσει για πάντα το καράβι του. Έχει σχέδια, όνειρα, μα πάνω απ’ όλα έχει τη θάλασσα μέσα του.
Κι όταν κουβαλάς τη θάλασσα μέσα σου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια θα είναι η τελευταία σου ρότα.
240 pages, Paperback
First published October 9, 2025
1 person is currently reading
3 people want to read
About the author
Στέλιος Μάινας
3 books3 followersΟ Στέλιος Μάινας γεννήθηκε στην Ερμούπολη Σύρου, αλλά μεγάλωσε στον Βύρωνα. Σπούδασε διοίκηση ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, και θέατρο στη Σχολή Βεάκη. Εργάστηκε στα περιφερειακά θέατρα και στα θέατρα των Αθηνών, και συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές καθώς και σε κινηματογραφικές ταινίες. Για τρία χρόνια είχε εκπομπή λόγου στο ραδιόφωνο και παράλληλα έγραφε στη μηνιαία έκδοση του περιοδικού homme της εφημερίδας Ημερησία. Το 2010 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων του Τα φαινόμενα απατούν (εκδ. Καστανιώτη) και το 2022 το πρώτο μυθιστόρημά του Να θυμηθώ να παραγγείλω (εκδ. Μεταίχμιο).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
October 31, 2025
3.5
Καλή απεικόνιση της ψυχολογίας του ναυτικού και της ζωής στη θάλασσα. Η χρήση ναυτικής αργκό ενισχύει την αληθοφάνεια, αλλά κάποιες επαναλήψεις κουράζουν.
Καλή απεικόνιση της ψυχολογίας του ναυτικού και της ζωής στη θάλασσα. Η χρήση ναυτικής αργκό ενισχύει την αληθοφάνεια, αλλά κάποιες επαναλήψεις κουράζουν.
October 20, 2025
Ένας καπετάνιος και η ζωή του, η καθημερινότητα στο καράβι πλέοντας τις ανοιχτές θάλασσες, οι κίνδυνοι και τα ρίσκα, το φορτίο και η θάλασσα, η διαλυμένη οικογένεια πίσω του.
Ο Στέλιος Μάινας έγραψε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο μικρές και αντιπροσωπευτικές στιγμές από τη ζωή ενός ναυτικού τη δεκαετία του 1970. Χονγκ Κονγκ, Καράκας, Αμβέρσα, Σρι Λάνκα, Άντεν, Λάγος, Τενερίφη οι προορισμοί, Χριστούγεννα και γιορτές εν πλω, παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους, σύζυγοι που παύουν να περιμένουν κι επιπλέον ενοχλούνται όταν επιστρέφει ο ναυτικός. «…αυτή δεν ήταν η έγνοια κάθε γυναίκας ναυτικού;… «Βασίλισσα θα σ’ έχω», τους λένε, αλλά ο θρόνος πάντα μισός και κουτσός» (σελ. 16). Ταυτόχρονα στο καράβι η πειθαρχία, η υπακοή, η ιεραρχία, η ανθρωπιά έχουν τον πρώτο λόγο. «Κάθε κίνηση του πληρώματος ξέρναγε παίδεμα, εξάντληση». Η ιστορία ξεκινάει με τον κατάπλου στο Χονγκ Κονγκ, σαράντα τέσσερις μέρες μεσοπέλαγα και τώρα πιάνουν επιτέλους λιμάνι. Μεγάλο τράφικο κυριαρχεί από παράδοση σε αυτό το μέρος. Γκαζάδικα, τζενεράλια, κάργκο και κοντέινερ αραγμένα στον κόλπο, με τη μύτη της χερσονήσου Καουλούν κατάφωτη από τα διυλιστήρια και τα εργοστάσια.
Ήρωας του βιβλίου είναι ο καπετάνιος Μιχάλης Τσιβίγκος. «Όρθιος κι ωστόσο σκυμμένος…Μικρές διακοπτόμενες πορείες δίχως αρχή και δίχως τέλος ήταν η ζωή του. Δεν μπορούσε να περηφανευτεί για τα πεπραγμένα του…Ξενιτειά ανυπόφορη ήταν όλο του το είναι» (σελ. 85). Καλεί την πρώην σύζυγο, «απρόσιτη και σιωπηλή, μόνο τα απαραίτητα», ν’ ακούσει την κόρη του αλλά είναι φροντιστήριο. Τέσσερα χρόνια παντρεμένοι που του φάνηκαν αιώνας, φταίει, δεν ήταν φτιαγμένος για οικογένεια, παραμελεί τις υποχρεώσεις του και μετά δεν ξέρει πώς να το μαζέψει. Γιατί όμως παθαίνει νευρικό τρέμουλο κάθε φορά που ανεβαίνουν τα μποφόρ; Τι του είχε στοιχίσει έναν χρόνο φάρμακα, αϋπνίες κι εφιάλτες, «έναν χρόνο σε σιγή ασυρμάτου, μην πάρουν χαμπάρι οι συνάδελφοι καπεταναίοι και κυκλοφορήσει στα γραφεία και στα πληρώματα»; Από οικογένεια ναυτικών ο Μιχάλης, με καραβόσκαρα μεταφορών τη βγάζανε με τ’ αδέλφια του στη Σύρο όπου γεννήθηκε λίγο πριν τον πόλεμο, τα μπάρκα και τα φορτώματα ούτε εύκολα ούτε άπειρα τότε. Από κει μπήκε στη σχολή να γίνει πλοίαρχος, το πρώτο του γκαζάδικο η σωτηρία από τις τύψεις για το πρώτο διαζύγιο, η ζωή του «γεμάτη μουντζούρες, σβησίματα, παραπομπές, ορνιθοσκαλίσματα και λευκές σελίδες», στη στεριά νιώθει ανάπηρος, μισός, τρομαγμένος και μόνος.
Στο μυθιστόρημα καταγράφονται με ενάργεια, ρεαλισμό και παραστατικότητα τα δύσκολα ταξίδια με το πλοίο, οι φορτοεκφορτώσεις, η επικοινωνία με τα κεντρικά της ιδιοκτήτριας εταιρείας, τα λιμάνια, οι φουρτούνες, ο ρούφουλας και τα σουέλ, η νηνεμία, η καθημερινότητα, η ψυχολογία των ναυτικών, ακόμη και ο πόλεμος που επηρεάζει τη ναυσιπλοΐα με αφορμή τον αραβοϊσραηλινό του 1973. Πότε μπρος και πότε πίσω στη ζωή του καπετάνιου, γνωρίζουμε με καθαρότητα την ψυχή του, τον χαρακτήρα του, παρατηρούμε τις αποφάσεις, τα ρίσκα, την ανθρωπιά του, μας συστήνει το πλήρωμά του, τις συντεχνίες του καραβιού: ποντικοί (θερμαστές, λαδάδες, μηχανικοί), ναύτες, αξιωματικοί. Όλοι τους πάντα οι ίδιοι γιατί: «Τα πλοία είναι ζωντανά, έχουν χούγια, έχουν ιδιαιτερότητες κι αν αλλάζεις κάθε τρεις και λίγο πλήρωμα θα το πληρώσεις…» (σελ. 44). Ο λοστρόμος η ψυχή του πλοίου και ο καπετάνιος η καρδιά του, πειθαρχία και πατρική ευθύνη στους ώμους του Μιχάλη. Ναυτική ορολογία με διευκρινιστικές υποσημειώσεις δίνει γλαφυρότητα και ρεαλισμό στην αφήγηση. Σκόρπια και διακριτικά καλολογικά στοιχεία στολίζουν κάπου κάπου το κείμενο: «Έξω ψιλόβρεχε, άχνη, ίσα που έλεγες μήπως είναι η ιδέα σου πως βρέχει» (σελ. 13). Κι όσο αγωνιούμε για το μέλλον και για τις τύχες πλοίου κι ανθρώπων, ξεπετάγονται και διαχρονικές σκληρές αλήθειες: «Μπαϊλντισμένα πρόσωπα, μαυρισμένα απ’ την αρμύρα και τη στέρηση, μονάχα οι πρωτόμπαρκοι ήταν χαρούμενοι. Όλοι οι άλλοι ήξεραν πως ακόμη μια φορά θα πιουν από το νερό που δεν ξεδιψά» (σελ. 14). Ο ναυτικός πάντα της φυγής, με μια γυναίκα, μια μάνα, έναν φίλο να είναι κίνητρο για να παλέψει για την επιστροφή, για τον νόστο. «Ο ναυτικός ζει σε μια ανασφάλεια που μποτζάρει» (σελ. 131). Το αλκοόλ ο λωτός του για να ξεχάσει προσωρινά τον φόβο, την κούραση, τη βάρδια, τη μοναξιά, όλα.
«Αρόδου» ο καπετάνιος του μυθιστορήματος, από το λιμάνι της ζωής του κι από κει ξανακοιτάει τα όσα έζησε και τα όσα έκανε. «Θάλασσα εσύ, που μ’ έμαθες να μη στεριώνω σε στεριά» (σελ. 230). Αρμύρα και περιπέτεια, άγχος και ευθύνη, σπάνιες στιγμές γαλήνης και χαράς, λιμάνια και πόρνες, κίνδυνοι και πειρατεία. Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο μικρές και δυνατές εικόνες από τη ζωή στα καράβια με ένα τέλος που μου έφερε δάκρυα στα μάτια.
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: https://www.vivliokritikes.com/%CE%B1...
Ο Στέλιος Μάινας έγραψε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο μικρές και αντιπροσωπευτικές στιγμές από τη ζωή ενός ναυτικού τη δεκαετία του 1970. Χονγκ Κονγκ, Καράκας, Αμβέρσα, Σρι Λάνκα, Άντεν, Λάγος, Τενερίφη οι προορισμοί, Χριστούγεννα και γιορτές εν πλω, παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους, σύζυγοι που παύουν να περιμένουν κι επιπλέον ενοχλούνται όταν επιστρέφει ο ναυτικός. «…αυτή δεν ήταν η έγνοια κάθε γυναίκας ναυτικού;… «Βασίλισσα θα σ’ έχω», τους λένε, αλλά ο θρόνος πάντα μισός και κουτσός» (σελ. 16). Ταυτόχρονα στο καράβι η πειθαρχία, η υπακοή, η ιεραρχία, η ανθρωπιά έχουν τον πρώτο λόγο. «Κάθε κίνηση του πληρώματος ξέρναγε παίδεμα, εξάντληση». Η ιστορία ξεκινάει με τον κατάπλου στο Χονγκ Κονγκ, σαράντα τέσσερις μέρες μεσοπέλαγα και τώρα πιάνουν επιτέλους λιμάνι. Μεγάλο τράφικο κυριαρχεί από παράδοση σε αυτό το μέρος. Γκαζάδικα, τζενεράλια, κάργκο και κοντέινερ αραγμένα στον κόλπο, με τη μύτη της χερσονήσου Καουλούν κατάφωτη από τα διυλιστήρια και τα εργοστάσια.
Ήρωας του βιβλίου είναι ο καπετάνιος Μιχάλης Τσιβίγκος. «Όρθιος κι ωστόσο σκυμμένος…Μικρές διακοπτόμενες πορείες δίχως αρχή και δίχως τέλος ήταν η ζωή του. Δεν μπορούσε να περηφανευτεί για τα πεπραγμένα του…Ξενιτειά ανυπόφορη ήταν όλο του το είναι» (σελ. 85). Καλεί την πρώην σύζυγο, «απρόσιτη και σιωπηλή, μόνο τα απαραίτητα», ν’ ακούσει την κόρη του αλλά είναι φροντιστήριο. Τέσσερα χρόνια παντρεμένοι που του φάνηκαν αιώνας, φταίει, δεν ήταν φτιαγμένος για οικογένεια, παραμελεί τις υποχρεώσεις του και μετά δεν ξέρει πώς να το μαζέψει. Γιατί όμως παθαίνει νευρικό τρέμουλο κάθε φορά που ανεβαίνουν τα μποφόρ; Τι του είχε στοιχίσει έναν χρόνο φάρμακα, αϋπνίες κι εφιάλτες, «έναν χρόνο σε σιγή ασυρμάτου, μην πάρουν χαμπάρι οι συνάδελφοι καπεταναίοι και κυκλοφορήσει στα γραφεία και στα πληρώματα»; Από οικογένεια ναυτικών ο Μιχάλης, με καραβόσκαρα μεταφορών τη βγάζανε με τ’ αδέλφια του στη Σύρο όπου γεννήθηκε λίγο πριν τον πόλεμο, τα μπάρκα και τα φορτώματα ούτε εύκολα ούτε άπειρα τότε. Από κει μπήκε στη σχολή να γίνει πλοίαρχος, το πρώτο του γκαζάδικο η σωτηρία από τις τύψεις για το πρώτο διαζύγιο, η ζωή του «γεμάτη μουντζούρες, σβησίματα, παραπομπές, ορνιθοσκαλίσματα και λευκές σελίδες», στη στεριά νιώθει ανάπηρος, μισός, τρομαγμένος και μόνος.
Στο μυθιστόρημα καταγράφονται με ενάργεια, ρεαλισμό και παραστατικότητα τα δύσκολα ταξίδια με το πλοίο, οι φορτοεκφορτώσεις, η επικοινωνία με τα κεντρικά της ιδιοκτήτριας εταιρείας, τα λιμάνια, οι φουρτούνες, ο ρούφουλας και τα σουέλ, η νηνεμία, η καθημερινότητα, η ψυχολογία των ναυτικών, ακόμη και ο πόλεμος που επηρεάζει τη ναυσιπλοΐα με αφορμή τον αραβοϊσραηλινό του 1973. Πότε μπρος και πότε πίσω στη ζωή του καπετάνιου, γνωρίζουμε με καθαρότητα την ψυχή του, τον χαρακτήρα του, παρατηρούμε τις αποφάσεις, τα ρίσκα, την ανθρωπιά του, μας συστήνει το πλήρωμά του, τις συντεχνίες του καραβιού: ποντικοί (θερμαστές, λαδάδες, μηχανικοί), ναύτες, αξιωματικοί. Όλοι τους πάντα οι ίδιοι γιατί: «Τα πλοία είναι ζωντανά, έχουν χούγια, έχουν ιδιαιτερότητες κι αν αλλάζεις κάθε τρεις και λίγο πλήρωμα θα το πληρώσεις…» (σελ. 44). Ο λοστρόμος η ψυχή του πλοίου και ο καπετάνιος η καρδιά του, πειθαρχία και πατρική ευθύνη στους ώμους του Μιχάλη. Ναυτική ορολογία με διευκρινιστικές υποσημειώσεις δίνει γλαφυρότητα και ρεαλισμό στην αφήγηση. Σκόρπια και διακριτικά καλολογικά στοιχεία στολίζουν κάπου κάπου το κείμενο: «Έξω ψιλόβρεχε, άχνη, ίσα που έλεγες μήπως είναι η ιδέα σου πως βρέχει» (σελ. 13). Κι όσο αγωνιούμε για το μέλλον και για τις τύχες πλοίου κι ανθρώπων, ξεπετάγονται και διαχρονικές σκληρές αλήθειες: «Μπαϊλντισμένα πρόσωπα, μαυρισμένα απ’ την αρμύρα και τη στέρηση, μονάχα οι πρωτόμπαρκοι ήταν χαρούμενοι. Όλοι οι άλλοι ήξεραν πως ακόμη μια φορά θα πιουν από το νερό που δεν ξεδιψά» (σελ. 14). Ο ναυτικός πάντα της φυγής, με μια γυναίκα, μια μάνα, έναν φίλο να είναι κίνητρο για να παλέψει για την επιστροφή, για τον νόστο. «Ο ναυτικός ζει σε μια ανασφάλεια που μποτζάρει» (σελ. 131). Το αλκοόλ ο λωτός του για να ξεχάσει προσωρινά τον φόβο, την κούραση, τη βάρδια, τη μοναξιά, όλα.
«Αρόδου» ο καπετάνιος του μυθιστορήματος, από το λιμάνι της ζωής του κι από κει ξανακοιτάει τα όσα έζησε και τα όσα έκανε. «Θάλασσα εσύ, που μ’ έμαθες να μη στεριώνω σε στεριά» (σελ. 230). Αρμύρα και περιπέτεια, άγχος και ευθύνη, σπάνιες στιγμές γαλήνης και χαράς, λιμάνια και πόρνες, κίνδυνοι και πειρατεία. Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο μικρές και δυνατές εικόνες από τη ζωή στα καράβια με ένα τέλος που μου έφερε δάκρυα στα μάτια.
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: https://www.vivliokritikes.com/%CE%B1...
December 12, 2025
Το «Αρόδου» είναι ένα βιβλίο χαμηλών τόνων, που στηρίζεται περισσότερο στην ατμόσφαιρα και στη μνήμη παρά στη δράση. Η αφήγηση έχει αυθεντικότητα και σε βάζει στον κόσμο της θάλασσας και του μοναχικού ανθρώπου.
Η συνεχής χρήση αργκό, με τις υποσημειώσεις, διακόπτει κάποιες φορές τη ροή και κουράζει τον αναγνώστη. Παρόλα αυτά, το βιβλίο αφήνει ουσιαστικό αποτύπωμα και διαβάζεται με προσοχή.
Η συνεχής χρήση αργκό, με τις υποσημειώσεις, διακόπτει κάποιες φορές τη ροή και κουράζει τον αναγνώστη. Παρόλα αυτά, το βιβλίο αφήνει ουσιαστικό αποτύπωμα και διαβάζεται με προσοχή.
Displaying 1 - 3 of 3 reviews