What do you think?
Rate this book
Sea Now
A book on what happens when the delicate balance of nature tips in favor of the sea
The catastrophe that everyone knew was coming has arrived—the dykes are breached, the tideline rises a kilometer a day, and the citizens of the Netherlands are forced into gyms and shelters in Germany and Belgium. The foxes and rabbits head inland across the dunes. The politicians make empty speeches and fret the optics. The Hague—“the center of peace and justice”—slips beneath the rising water. Online retailers do flash sale promotions on disaster kits. There is violence and looting, but some people are too tired to start over again and simply walk into the rising tide.
Not willing to simply move on, three women get into a small boat and ride back out over the flooded cities, looking for loved ones they know are likely drowned. On the way, they witness a world retaken by seabirds, whales, and kelp forests. The sea has spoken, and there’s nothing left to be done but listen.
Philosopher and cross-species linguist Eva Meijer’s new novel redefines both nature writing and climate fiction by bringing the power and resilience of the natural world to the fore.
The catastrophe that everyone knew was coming has arrived—the dykes are breached, the tideline rises a kilometer a day, and the citizens of the Netherlands are forced into gyms and shelters in Germany and Belgium. The foxes and rabbits head inland across the dunes. The politicians make empty speeches and fret the optics. The Hague—“the center of peace and justice”—slips beneath the rising water. Online retailers do flash sale promotions on disaster kits. There is violence and looting, but some people are too tired to start over again and simply walk into the rising tide.
Not willing to simply move on, three women get into a small boat and ride back out over the flooded cities, looking for loved ones they know are likely drowned. On the way, they witness a world retaken by seabirds, whales, and kelp forests. The sea has spoken, and there’s nothing left to be done but listen.
Philosopher and cross-species linguist Eva Meijer’s new novel redefines both nature writing and climate fiction by bringing the power and resilience of the natural world to the fore.
197 pages, Kindle Edition
First published March 1, 2022
37 people are currently reading
817 people want to read
About the author
Eva Meijer
36 books169 followersEva Meijer is a philosopher, visual artist, writer and singer-songwriter. They write novels, philosophical essays, academic texts, poems and columns, and their work has been translated into over twenty languages. Recurring themes are language including silence, madness, nonhuman animals, and politics. Meijer also works as an academic philosopher, writes essays and columns for Dutch newspapers, and is a member of the Multispecies Collective.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 121 reviews
May 9, 2022
Ik had zo ontzettend uitgekeken naar Zee nu dat mijn verwachtingen torenhoog waren. De eerste pagina’s las ik vol jubelend genot. Eva Meijer biedt een humoristische blik op Nederland en haar politiek, poëtisch geschreven en maatschappijkritisch. Maar het boek is vooral ook heel veel: veel perspectieven, veel personages, veel lagen en veel flarden. Allesomvattend. Meijer wil soms iets te veel tegelijkertijd. En dat maakte dat ik het boek toch vaak aan de kant legde en minder snel weer oppakte - maar dat heeft ook te maken met de drukte in mijn eigen leven op dit moment. Ik heb Zee nu uiteindelijk in vele kleine stukjes gelezen. Ik heb er zeker van genoten, maar het was ook werken om dit boek te lezen.
Zee nu is een prachtig geschreven pamflet om beter met onze aarde om te springen. Bomvol rake observaties van Nederland en haar inwoners. Klimaatfictie met een satirisch randje voor de geoefende lezer.
3.5 sterren
Zee nu is een prachtig geschreven pamflet om beter met onze aarde om te springen. Bomvol rake observaties van Nederland en haar inwoners. Klimaatfictie met een satirisch randje voor de geoefende lezer.
3.5 sterren
November 5, 2025
A bit of a parable-like story in which the tide of the North Sea approaches the coast of the Netherlands and simply never goes out again. With each passing day, the sea travels farther and farther inland, eventually swallowing up the whole country and displacing its citizens to neighboring countries. What has caused this never-ending surge? An unusual storm? Shifting tectonic plates? Or is it simply revenge?
Meijer attempts to hold up a mirror to society with the nation's response, including those in charge who debate the benefits of a quick evacuation versus stalling in order to quell panic, activists who take to the street, and The Remainers who call BS on the whole thing and think it's all scheme cooked up by the government. Virtually the entire Dutch population is welcomed into neighboring countries with seemingly little conflict, Meijer makes it all seem rather easy actually.
The book lost me a bit in the second half when the sea has stopped its advance at the Netherland's borders and tries to focus in on the book's thinly sketched characters and introduce a bit of plot.
It felt like the book didn't quite know what it wanted to be. To me, it was most effective when it kept the perspective wide, keeping all characters and plot secondary to the story of the tragedy and the larger theme of the futility of trying to control nature. The philosophical cliches and more cheesy elements were only acceptable when it kept the more darkly whimsical and fairytale-like tone. But when it tries to toe the line between this and a more realistic novel with real characters, it falls apart. Because it hasn't set itself up to be this type of novel and thus the characters and their interactions, their intentions, their dialogue are all just off.
A very interesting premise, but a mixed bag overall.
Meijer attempts to hold up a mirror to society with the nation's response, including those in charge who debate the benefits of a quick evacuation versus stalling in order to quell panic, activists who take to the street, and The Remainers who call BS on the whole thing and think it's all scheme cooked up by the government. Virtually the entire Dutch population is welcomed into neighboring countries with seemingly little conflict, Meijer makes it all seem rather easy actually.
The book lost me a bit in the second half when the sea has stopped its advance at the Netherland's borders and tries to focus in on the book's thinly sketched characters and introduce a bit of plot.
It felt like the book didn't quite know what it wanted to be. To me, it was most effective when it kept the perspective wide, keeping all characters and plot secondary to the story of the tragedy and the larger theme of the futility of trying to control nature. The philosophical cliches and more cheesy elements were only acceptable when it kept the more darkly whimsical and fairytale-like tone. But when it tries to toe the line between this and a more realistic novel with real characters, it falls apart. Because it hasn't set itself up to be this type of novel and thus the characters and their interactions, their intentions, their dialogue are all just off.
A very interesting premise, but a mixed bag overall.
December 22, 2022
Werkelijk een prachtig boek. In feite een heel nuchtere, geloofwaardige beschrijving van wat er gebeurt als Nederland overstroomt, het geen eb meer wordt en de zee een kilometer per dag het land in trekt. Zo realistisch dat het echt beangstigend wordt. Als Nederland eenmaal helemaal onder water staat en het merendeel van de mensen naar België en met name Duitsland zijn geëvacueerd, gaan drie vrouwen met een boot op zoek naar verloren dierbaren waardoor het verhaal een meer verhalende wending krijgt met een filosofische lading. De poëtische teksten over de zee tussendoor geven wat ademruimte in dit ontnuchterende, huiveringwekkende en beklijvende boek.
November 9, 2025
We're not going to take any more either. We need people to open their eyes and see what's happening here, see the need for action, listen to what the sea is telling us. It's telling us that this, right now, is the moment. We've had our turn, it's time to take our lead from the sea now. Sea Now! Sea Now! her audience shouted. If they're not going to listen to the sea, we need to shout louder. It's time for mass protests across the whole country. Sea Now! they shouted. Sea Now!
OK, folks, Fred Vogel here for RTL News. I'm at a gathering of the brand-new action group Sea Now! Arie Mak, you're the spokesperson for Sea Now! Perhaps you'd like to tell us what your group's problem is?
Well, it's not our problem, it's everyone's problem. Because of the climate crisis, global warming and the rising sea level, it's not just our existence that's under threat it's the existence of so many other species too.
Sea Now (2025) is Anne Thompson Melo's translation of the Dutch original Zee Nu (2022) by Eva Meijer.
This is a debut translation, and the translator won the Peirene Stevns Translation Prize run by Peirene Press offering the winning translator the chance to translate, and for the press to publish, a full-length novel translation. From 2025 the prize is known as the Stevns Translation Prize and run jointly with Two Lines Press, who have also published this novel.
The novel is a fable-like exploration of climate change, one that contrast the anthropogenic causes alongside an anthropomorphic exploration of the natural world, including the sea - that ultimately questions the uniqueness and the power that humanity asserts for itself.
The novel, set in the Netherlands, begins with an unusual high tide - unusual not so much in its height as for the lack of a low tide to follow it. Instead the sea simply gradually rises each day, reclaiming a kilometre of a time of the country. It's low-lying nature means of course that the Netherlands is particularly impacted, although it soon becomes clear that the phenomenon, whose cause remains a mystery to the scientific community (an interruption to the gulf stream their best guess) doesn't extend beyond the Dutch shores, neighbouring Belgium and Germany unaffected.
The novel tells of the deliberations and panic amongst the authorities - focusing on the Prime Minister, and three key Ministers of the Interior, of Defence, and of Infrastructure and Water Management. Initially assuming the problem is manageable they come to realise that the country itself is lost, perhaps permanently, and they need to relocate the population amongst their European neighbours.
But the novel also focuses on a group of individuals who come together to understand the ecological implications of what is happening and who, in the novel's second half, return to the country, now submerged under the sea like the fabled Atlantis - Arie Mak, daughter of a TV personality and an environmental activist who starts the Sea Now! movement; Willow a teenage girl and poet, whose poems about the role of the sea feature throughout the novel; and Paula van der Steen, a geological oceanographer. Other characters include Fred Vogel, a RTL News reporter who breaks the story and reports from the scene throughout and a populist social media personality, Big Willem, who leads a Remainers group of right-wingers who refuse to leave, first believing the flood to be a hoax and then a conspiracy.
There is fascinating Dutch history and trivia in the novel from the severe storm of 5 January 1647 that delivered from the sea many stone monuments, dedicated to the previously lost-in-history goddess Nehalennia, to the use of the term hamsteren to describe the hoarding of provisions and the sign-language interpreter who went viral during Covid for her visual interpretation of the term.
The novel also features the perspective of the animal and marine populations - some who anticipate the danger before the humans; some (particularly those domesticated and abandoned) who are trapped; and others (particularly the marine life) who adapt to the new watery kingdom (the King himself soon flees to an overseas holiday home). The author has written academic texts on the importance of communication with more-than-humans (see here) and of giving them a voice:
And this book is the novelistic interpretation of their manifesto, and, like the best fables, both ostensibly simple as a story and yet deceptively deep in meaning.
Stevns Translation Prize
"The Stevns Translation Prize run by Peirene Press (UK) and Two Lines Press (US), is an annual award which offers opportunities for emerging translators to translate their first full-length work of fiction. Every year, a different language and book is chosen and entrants are invited to translate an extract. The winning entrant is offered a contract to translate the whole book, along with a mentorship from an experienced translator and up to six weeks at a retreat in the French Pyrenees.
Previously known as the Peirene Stevns Prize and established in 2018 with the generous support of Martha Stevns, the prize is open to any translator over the age of 18 who has not yet published a full work of fiction in translation."
The extract which the entrants to the prize were asked to translate is here. It includes passages where the Prime Minister first visits the sea; an art student sees some foxes leaving the area; and some of Willow's sea poetry:
Original
De zee was grauw, iets donkerder dan de lucht en op de golven zaten dikke witte koppen. De minister droogde zijn bril nog eens af en zette hem weer op. Het water kwam bijna tot de strandopgang. Hij kon zich niet herinneren of dat eerder ooit zo was maar hij was hier ook niet vaak geweest. Toen de kinderen jong waren een paar keer, op zomerdagen die achteraf idyllisch leken maar terwijl ze plaatsvonden te heet waren, te druk, met te veel gejengel en verwachtingen, dan moest je ook nog uit eten bij zo’n strandtent. Schnitzel, friet, salade. Een windvlaag blies zout schuim in zijn gezicht, er trok een rilling over zijn rug. Hij draaide zich om en liep snel terug naar de taxi.
Die nacht liepen alle vossen uit het duingebied door de donkere straten naar de stadsparken, en verder landinwaarts. De oudste vos liep achteraan, hij hinkte met zijn achterpoot en bij elke hoek wachtten ze op hem. Een kunstacademiestudent die als nachtportier werkte zag ze gaan en dacht: Net mensen. Misschien waren het in een vorig leven mensen geweest, worden alle mensen uiteindelijk vossen. Overdag zou dat een vreemde gedachte zijn, maar die nacht leek het volkomen logisch. Kamer 317 belde om een fles wijn en terwijl hij in de lift stond voelde hij zich kaal, zonder vacht.
De zee als dromenvanger:
Onder water liggen alle gedroomde dromen en nog niet gedroom de dromen te wachten. Ook de dromen die nooit gedroomd zullen worden liggen er en net zoals de mensen in hun dromen niet weten wat ze wel en niet zal overkomen, vaak niet weten dat ze dromen, weten de dromen niet of ze ooit gedroomd zullen worden of al gedroomd zijn, weten ze niet of ze bestaan. Als je het water in loopt strijken ze langs je benen als wier.
Op de vierde dag begon de nos een liveblog
An extract from the winning translation (in its final published version)
The sea was grey, a little darker than the sky, and the waves were crested with thick, white foam. The minister dried his glasses again and put them back on. The water was almost up to the beach entrance. He couldn't remember whether that had ever happened before. To be fair, he hadn't actually been here that often. A few times when the children were young, of course, on summer days that seemed idyllic looking back but at the time had always been too hot, too crowded, marred by too much whining, too many expectations. And always the obligatory visit to one of these beachside eateries. Schnitzel, chips, salad. A sudden gust slapped salt spray in his face, and a shudder ran down his spine. He turned on his heels and hurried back to the taxi.
That night, all the foxes from the dunes scuttled through the dark streets, heading for the city's parks and the hinterland beyond. The oldest fox brought up the rear. He had a limp in his hind leg, and the others waited for him at each corner. An art student working as a night porter saw them pass and thought: so human. Perhaps they'd been humans in a previous life, he mused, perhaps we all become foxes. In daylight, this might have struck him as a bizarre thought, but that night it seemed to make perfect sense. Room 317 called down for a bottle of wine, and as he stood there in the lift, he felt naked, furless.
The sea as dreamcatcher:
Under the water languish all the dreams ever dreamed and all the dreams yet to be dreamed. And the dreams that will never be dreamed languish there too, and just as people in their dreams don't know what will and what won't happen to them, often don't even know they are dreaming, the dreams don't know if they will ever be dreamed or have already been dreamed, don't know they exist. Walk into the water and you'll feel them brush against your legs like seaweed.
On the fourth day, NOS started a live blog.
OK, folks, Fred Vogel here for RTL News. I'm at a gathering of the brand-new action group Sea Now! Arie Mak, you're the spokesperson for Sea Now! Perhaps you'd like to tell us what your group's problem is?
Well, it's not our problem, it's everyone's problem. Because of the climate crisis, global warming and the rising sea level, it's not just our existence that's under threat it's the existence of so many other species too.
Sea Now (2025) is Anne Thompson Melo's translation of the Dutch original Zee Nu (2022) by Eva Meijer.
This is a debut translation, and the translator won the Peirene Stevns Translation Prize run by Peirene Press offering the winning translator the chance to translate, and for the press to publish, a full-length novel translation. From 2025 the prize is known as the Stevns Translation Prize and run jointly with Two Lines Press, who have also published this novel.
The novel is a fable-like exploration of climate change, one that contrast the anthropogenic causes alongside an anthropomorphic exploration of the natural world, including the sea - that ultimately questions the uniqueness and the power that humanity asserts for itself.
The novel, set in the Netherlands, begins with an unusual high tide - unusual not so much in its height as for the lack of a low tide to follow it. Instead the sea simply gradually rises each day, reclaiming a kilometre of a time of the country. It's low-lying nature means of course that the Netherlands is particularly impacted, although it soon becomes clear that the phenomenon, whose cause remains a mystery to the scientific community (an interruption to the gulf stream their best guess) doesn't extend beyond the Dutch shores, neighbouring Belgium and Germany unaffected.
The novel tells of the deliberations and panic amongst the authorities - focusing on the Prime Minister, and three key Ministers of the Interior, of Defence, and of Infrastructure and Water Management. Initially assuming the problem is manageable they come to realise that the country itself is lost, perhaps permanently, and they need to relocate the population amongst their European neighbours.
But the novel also focuses on a group of individuals who come together to understand the ecological implications of what is happening and who, in the novel's second half, return to the country, now submerged under the sea like the fabled Atlantis - Arie Mak, daughter of a TV personality and an environmental activist who starts the Sea Now! movement; Willow a teenage girl and poet, whose poems about the role of the sea feature throughout the novel; and Paula van der Steen, a geological oceanographer. Other characters include Fred Vogel, a RTL News reporter who breaks the story and reports from the scene throughout and a populist social media personality, Big Willem, who leads a Remainers group of right-wingers who refuse to leave, first believing the flood to be a hoax and then a conspiracy.
There is fascinating Dutch history and trivia in the novel from the severe storm of 5 January 1647 that delivered from the sea many stone monuments, dedicated to the previously lost-in-history goddess Nehalennia, to the use of the term hamsteren to describe the hoarding of provisions and the sign-language interpreter who went viral during Covid for her visual interpretation of the term.
The novel also features the perspective of the animal and marine populations - some who anticipate the danger before the humans; some (particularly those domesticated and abandoned) who are trapped; and others (particularly the marine life) who adapt to the new watery kingdom (the King himself soon flees to an overseas holiday home). The author has written academic texts on the importance of communication with more-than-humans (see here) and of giving them a voice:
I invite you to follow me, reader, in thinking about what it means to speak with others, listen to them, and learn to recognize different types of conversations. In the chapters that follow I describe and analyze dialogues with nonhumans that are usually seen as incapable of conversations, such as mice, toads, plants, the sea, and art. And with fellow beings that should have more voice in the public and political debate, like nonhuman animals and human children. I do so in order to investigate what the concepts ‘dialogue’ and ‘conversation’ (I use these more or less interchangeably) mean and can mean, as well as investigate how we can become more worldly as humans. I write this in a time which is characterized by human domination, and violence towards nonhumans. This violence is very often interconnected with the refusal to recognize more-than-human others as thinking, feeling, and speaking beings. The conversations that follow offer the beginning of an alternative, which is imperfect, and far from finished, but still carries a promise – we can act differently.
And this book is the novelistic interpretation of their manifesto, and, like the best fables, both ostensibly simple as a story and yet deceptively deep in meaning.
Stevns Translation Prize
"The Stevns Translation Prize run by Peirene Press (UK) and Two Lines Press (US), is an annual award which offers opportunities for emerging translators to translate their first full-length work of fiction. Every year, a different language and book is chosen and entrants are invited to translate an extract. The winning entrant is offered a contract to translate the whole book, along with a mentorship from an experienced translator and up to six weeks at a retreat in the French Pyrenees.
Previously known as the Peirene Stevns Prize and established in 2018 with the generous support of Martha Stevns, the prize is open to any translator over the age of 18 who has not yet published a full work of fiction in translation."
The extract which the entrants to the prize were asked to translate is here. It includes passages where the Prime Minister first visits the sea; an art student sees some foxes leaving the area; and some of Willow's sea poetry:
Original
De zee was grauw, iets donkerder dan de lucht en op de golven zaten dikke witte koppen. De minister droogde zijn bril nog eens af en zette hem weer op. Het water kwam bijna tot de strandopgang. Hij kon zich niet herinneren of dat eerder ooit zo was maar hij was hier ook niet vaak geweest. Toen de kinderen jong waren een paar keer, op zomerdagen die achteraf idyllisch leken maar terwijl ze plaatsvonden te heet waren, te druk, met te veel gejengel en verwachtingen, dan moest je ook nog uit eten bij zo’n strandtent. Schnitzel, friet, salade. Een windvlaag blies zout schuim in zijn gezicht, er trok een rilling over zijn rug. Hij draaide zich om en liep snel terug naar de taxi.
Die nacht liepen alle vossen uit het duingebied door de donkere straten naar de stadsparken, en verder landinwaarts. De oudste vos liep achteraan, hij hinkte met zijn achterpoot en bij elke hoek wachtten ze op hem. Een kunstacademiestudent die als nachtportier werkte zag ze gaan en dacht: Net mensen. Misschien waren het in een vorig leven mensen geweest, worden alle mensen uiteindelijk vossen. Overdag zou dat een vreemde gedachte zijn, maar die nacht leek het volkomen logisch. Kamer 317 belde om een fles wijn en terwijl hij in de lift stond voelde hij zich kaal, zonder vacht.
De zee als dromenvanger:
Onder water liggen alle gedroomde dromen en nog niet gedroom de dromen te wachten. Ook de dromen die nooit gedroomd zullen worden liggen er en net zoals de mensen in hun dromen niet weten wat ze wel en niet zal overkomen, vaak niet weten dat ze dromen, weten de dromen niet of ze ooit gedroomd zullen worden of al gedroomd zijn, weten ze niet of ze bestaan. Als je het water in loopt strijken ze langs je benen als wier.
Op de vierde dag begon de nos een liveblog
An extract from the winning translation (in its final published version)
The sea was grey, a little darker than the sky, and the waves were crested with thick, white foam. The minister dried his glasses again and put them back on. The water was almost up to the beach entrance. He couldn't remember whether that had ever happened before. To be fair, he hadn't actually been here that often. A few times when the children were young, of course, on summer days that seemed idyllic looking back but at the time had always been too hot, too crowded, marred by too much whining, too many expectations. And always the obligatory visit to one of these beachside eateries. Schnitzel, chips, salad. A sudden gust slapped salt spray in his face, and a shudder ran down his spine. He turned on his heels and hurried back to the taxi.
That night, all the foxes from the dunes scuttled through the dark streets, heading for the city's parks and the hinterland beyond. The oldest fox brought up the rear. He had a limp in his hind leg, and the others waited for him at each corner. An art student working as a night porter saw them pass and thought: so human. Perhaps they'd been humans in a previous life, he mused, perhaps we all become foxes. In daylight, this might have struck him as a bizarre thought, but that night it seemed to make perfect sense. Room 317 called down for a bottle of wine, and as he stood there in the lift, he felt naked, furless.
The sea as dreamcatcher:
Under the water languish all the dreams ever dreamed and all the dreams yet to be dreamed. And the dreams that will never be dreamed languish there too, and just as people in their dreams don't know what will and what won't happen to them, often don't even know they are dreaming, the dreams don't know if they will ever be dreamed or have already been dreamed, don't know they exist. Walk into the water and you'll feel them brush against your legs like seaweed.
On the fourth day, NOS started a live blog.
Read
March 3, 2024zo naargeestig dat ik er op een gegeven moment van moest giechelen
April 10, 2022
‘De aalscholvers vertrokken richting Duitsland. Een enkeling vloog het Kanaal over, een groepje zette koers naar Denemarken. Maar wie lette op de aalscholvers? De mensen hadden het te druk met zichzelf, de andere dieren eigenlijk ook, de zee maakte het niet uit, die hield van hun tovenaarsjassen, maar er was zoveel om van te houden.’
April 27, 2022
Eva Meijer is filosoof en schrijver van romans en filosofische essays. Haar filosofische kijk op onze wereld en haar bewoners, zowel mens als dier, is dan ook nauw verweven met de fictie die ze schrijft. Als dat ergens duidelijk wordt, is het wel in Zee Nu. De combinatie van een onverwachte rampspoed, de machteloosheid en het falende beleid van de overheid en de reacties en het gedrag van de bevolking vormen tezamen een verhaal dat verdacht veel lijkt op de gebeurtenissen tijdens de COVID pandemie. En ze hebben ook een link naar de klimaatveranderingen.
Satire met humor
Er is genoeg gewaarschuwd voor een pandemie zoals die de wereld inmiddels in haar greep heeft. Nog steeds wordt er niet geluisterd naar wetenschappers die al jaren waarschuwen dat zonder maatregelen ook de vogelgriep over zal slaan op mensen en eenzelfde pandemie zal veroorzaken. De ernst van de zeespiegelstijging wordt maar deels erkend zolang er geen acute dreiging is voor Nederland. Dat intussen in andere delen van de wereld mensen in hun bestaan bedreigd worden krijgt weinig aandacht.
Misschien was het die combinatie die Eva Meijer ertoe bracht de zee een belangrijke rol te geven in haar verhaal. Niet als wrede, woeste, wraakzuchtige zee, maar als een stukje van de natuur dat zijn eigen weg gaat. Niemand begrijpt wat er gebeurt, maar de zee overspoelt stukje bij beetje Nederland. Het wordt vloed, maar nooit meer eb, na elke vloed volgt een volgende en zo wordt Nederland vanaf de kust elke dag een km meer overspoeld. Wetenschappers snappen het ook niet, willen het graag onderzoeken en bieden hun hulp aan, maar worden door de overheid genegeerd. De overheid wil vooral paniek voorkomen en wacht daarom zolang mogelijk met evacuatieplannen.
Maar wat als?
Het eerste deel van het boek, waarin langzaam maar zeker heel Nederland onderloopt en de regering zich steeds verder terugtrekt, tot in Duitsland aan toe, is een milde satire. De overeenkomsten met de gebeurtenissen tijdens de COVID-periode zijn zeer herkenbaar en zorgen voor de nodige humor in het verhaal. Maar het wringt ook. Je kunt er om glimlachen, maar stel dat dit echt gebeurt (of dat een andere nog onbekende rampspoed ons treft). Je gaat je steeds ongemakkelijker voelen bij het verdere verloop van het verhaal. De ministers, op één na, zitten aanvankelijk hoog en droog in Duitsland. Als het land definitief verloren lijkt, hebben ze allemaal al snel een baantje gevonden bij buitenlandse multinationals of in Brussel. De koning zonder land leeft zonder geldzorgen verder in Mozambique.
Met enige regelmaat somt Eva Meijer de rommel op die in het water drijft. Het is een combinatie van emotioneel waardevolle zaken en echte troep. Typerend zijn ook de terugkerende reclameboodschappen van de Action, toegepast op de situatie: aanbieding vier reddingsvesten voor de prijs van drie.
En de landgenoten? Die worden aan hun lot overgelaten. Velen beginnen een nieuw bestaan in Duitsland of België. Ook Murat, die tussen de alinea's van het verhaal de ruimte krijgt om geruststellende brieven te schrijven aan zijn moeder in Noord-Afrika. Sommige achterblijvers verdrinken, anderen zoeken naar mogelijkheden om nieuwe gemeenschappen te stichten op daken van gebouwen of andere hooggelegen delen te midden van het water.
De wetenschapper, de activist en het meisje
Aanvankelijk spelen ze een bijrol, de wetenschapper Steen, de activiste Arie van Zee Nu en het veertienjarige meisje Wilg. In het tweede deel van het boek krijgen ze meer een gezicht. Met z'n drieën krijgen ze een boot van de universiteit, zodat Steen toch iets van onderzoek naar de oorzaak van de blijvende vloed kan doen. Maar ze wil ook op zoek naar haar kater die achterbleef bij de overhaaste vlucht voor het water. Arie wil terug naar Amsterdam om haar actiegroep op te zoeken en te zien wat er van de stad is overgebleven, maar ook zij heeft daarnaast een persoonlijk motief: ze wil haar geliefde terug proberen te vinden. Voor Wilg geldt net zoiets: ze hoopt dat haar moeder niet is verdronken en wil haar zoeken. Door het hele boek heen heeft Wilg gedichten over de zee geschreven die een extra dimensie aan het verhaal geven. In het laatste deel schrijft ze een ontroerende en filosofisch doordachte brief aan haar moeder.
Hoe het afloopt met het drietal na deze tocht over de eindeloze zee laat ik graag open. Vaak is de weg belangrijker dan het doel. Zo is het lezen van deze mild satirische, filosofische, dystopische, ontroerende en met humor geschreven roman ook een weg die je via de verbeelding een uitzicht biedt op een mogelijke toekomst. En je laat nadenken over de mogelijkheden die binnen je bereik liggen om die te eventueel veranderen.
Citaat: (Steen wordt geëvacueerd per bus naar een droog stuk land)
Steen staarde naar het land aan de andere kant van het raam, het deed haar denken aan het polderlandschap van haar jeugd. Gelukkig waren haar ouders dood. Dat dacht ze vaker, omdat ze in een wereld hadden geleefd die nu verloren ging, het begon lang voordat de zee kwam en had te maken met het verlies van het geloof dat dingen steeds beter worden, dat de mensen steeds gelukkiger zouden worden en veiliger en rijker - niet echt rijk maar rijk genoeg om niet bang te zijn en niet te lijden. Ze wisten niet dat de manier waarop we rijker en veiliger werden het evenwicht verstoorde. Ze wisten niet dat sommigen zo rijk zouden worden dat ze haast eigenhandig het evenwicht verstoorden. Dat er een evenwicht was, werd pas duidelijk toen het al zo verstoord was.
Met Zee Nu heeft Eva Meijer een belangrijk, zeer toegankelijk en prettig leesbaar boek aan haar oeuvre toegevoegd. Van harte aanbevolen. Zie ook het interview over dit boek in Brommer op Zee.
Eerder verschenen op Mijn Boekenkast: https://mijnboekenkast.blogspot.com/2...
Satire met humor
Er is genoeg gewaarschuwd voor een pandemie zoals die de wereld inmiddels in haar greep heeft. Nog steeds wordt er niet geluisterd naar wetenschappers die al jaren waarschuwen dat zonder maatregelen ook de vogelgriep over zal slaan op mensen en eenzelfde pandemie zal veroorzaken. De ernst van de zeespiegelstijging wordt maar deels erkend zolang er geen acute dreiging is voor Nederland. Dat intussen in andere delen van de wereld mensen in hun bestaan bedreigd worden krijgt weinig aandacht.
Misschien was het die combinatie die Eva Meijer ertoe bracht de zee een belangrijke rol te geven in haar verhaal. Niet als wrede, woeste, wraakzuchtige zee, maar als een stukje van de natuur dat zijn eigen weg gaat. Niemand begrijpt wat er gebeurt, maar de zee overspoelt stukje bij beetje Nederland. Het wordt vloed, maar nooit meer eb, na elke vloed volgt een volgende en zo wordt Nederland vanaf de kust elke dag een km meer overspoeld. Wetenschappers snappen het ook niet, willen het graag onderzoeken en bieden hun hulp aan, maar worden door de overheid genegeerd. De overheid wil vooral paniek voorkomen en wacht daarom zolang mogelijk met evacuatieplannen.
Maar wat als?
Het eerste deel van het boek, waarin langzaam maar zeker heel Nederland onderloopt en de regering zich steeds verder terugtrekt, tot in Duitsland aan toe, is een milde satire. De overeenkomsten met de gebeurtenissen tijdens de COVID-periode zijn zeer herkenbaar en zorgen voor de nodige humor in het verhaal. Maar het wringt ook. Je kunt er om glimlachen, maar stel dat dit echt gebeurt (of dat een andere nog onbekende rampspoed ons treft). Je gaat je steeds ongemakkelijker voelen bij het verdere verloop van het verhaal. De ministers, op één na, zitten aanvankelijk hoog en droog in Duitsland. Als het land definitief verloren lijkt, hebben ze allemaal al snel een baantje gevonden bij buitenlandse multinationals of in Brussel. De koning zonder land leeft zonder geldzorgen verder in Mozambique.
Met enige regelmaat somt Eva Meijer de rommel op die in het water drijft. Het is een combinatie van emotioneel waardevolle zaken en echte troep. Typerend zijn ook de terugkerende reclameboodschappen van de Action, toegepast op de situatie: aanbieding vier reddingsvesten voor de prijs van drie.
En de landgenoten? Die worden aan hun lot overgelaten. Velen beginnen een nieuw bestaan in Duitsland of België. Ook Murat, die tussen de alinea's van het verhaal de ruimte krijgt om geruststellende brieven te schrijven aan zijn moeder in Noord-Afrika. Sommige achterblijvers verdrinken, anderen zoeken naar mogelijkheden om nieuwe gemeenschappen te stichten op daken van gebouwen of andere hooggelegen delen te midden van het water.
De wetenschapper, de activist en het meisje
Aanvankelijk spelen ze een bijrol, de wetenschapper Steen, de activiste Arie van Zee Nu en het veertienjarige meisje Wilg. In het tweede deel van het boek krijgen ze meer een gezicht. Met z'n drieën krijgen ze een boot van de universiteit, zodat Steen toch iets van onderzoek naar de oorzaak van de blijvende vloed kan doen. Maar ze wil ook op zoek naar haar kater die achterbleef bij de overhaaste vlucht voor het water. Arie wil terug naar Amsterdam om haar actiegroep op te zoeken en te zien wat er van de stad is overgebleven, maar ook zij heeft daarnaast een persoonlijk motief: ze wil haar geliefde terug proberen te vinden. Voor Wilg geldt net zoiets: ze hoopt dat haar moeder niet is verdronken en wil haar zoeken. Door het hele boek heen heeft Wilg gedichten over de zee geschreven die een extra dimensie aan het verhaal geven. In het laatste deel schrijft ze een ontroerende en filosofisch doordachte brief aan haar moeder.
Hoe het afloopt met het drietal na deze tocht over de eindeloze zee laat ik graag open. Vaak is de weg belangrijker dan het doel. Zo is het lezen van deze mild satirische, filosofische, dystopische, ontroerende en met humor geschreven roman ook een weg die je via de verbeelding een uitzicht biedt op een mogelijke toekomst. En je laat nadenken over de mogelijkheden die binnen je bereik liggen om die te eventueel veranderen.
Citaat: (Steen wordt geëvacueerd per bus naar een droog stuk land)
Steen staarde naar het land aan de andere kant van het raam, het deed haar denken aan het polderlandschap van haar jeugd. Gelukkig waren haar ouders dood. Dat dacht ze vaker, omdat ze in een wereld hadden geleefd die nu verloren ging, het begon lang voordat de zee kwam en had te maken met het verlies van het geloof dat dingen steeds beter worden, dat de mensen steeds gelukkiger zouden worden en veiliger en rijker - niet echt rijk maar rijk genoeg om niet bang te zijn en niet te lijden. Ze wisten niet dat de manier waarop we rijker en veiliger werden het evenwicht verstoorde. Ze wisten niet dat sommigen zo rijk zouden worden dat ze haast eigenhandig het evenwicht verstoorden. Dat er een evenwicht was, werd pas duidelijk toen het al zo verstoord was.
Met Zee Nu heeft Eva Meijer een belangrijk, zeer toegankelijk en prettig leesbaar boek aan haar oeuvre toegevoegd. Van harte aanbevolen. Zie ook het interview over dit boek in Brommer op Zee.
Eerder verschenen op Mijn Boekenkast: https://mijnboekenkast.blogspot.com/2...
November 12, 2025
Het water kwam en sprak en de mensen konden alleen nog maar luisteren. Er vlogen albatrossen over de Dam (niemand merkte het). Heel erg fictief, maar ook heel erg echt. Erg goed geschreven!
April 25, 2022
De allerslechtst geschreven roman die ik in jaren tijd las. Opeenvolging van clichés, continue cringe en ongeloofwaardige, matig uitgewerkte voorbeelden. Pure 'tell, don't show' met te weinig beeldspraak waarbij de voorbeelden er voortduren te dik bovenop liggen en platitudes worden. Maakt een urgent probleem als de klimaatcrisis op geen enkel moment invoelbaar. Ik snap oprecht niet hoe de uitgever dit boek in deze vorm gepubliceerd heeft.
September 25, 2022
Een erg mooi boek. Opbeurend is anders.
December 7, 2024
Dit is het eerste boek van Eva Meijer dat ik lees. Klimaatfictie. Is dat een genre? Het is een dystopische fantasy over een plotselinge desastreuze stijging van de zeespiegel. Het wordt geen eb meer en Nederland stroomt over. Ons landje bevindt zich onder water. Het verhaal dat zich ontvouwt is grappig en gruwelijk en leest als een activistisch pamflet. Het vaart op een feministische golf met vier vrouwelijke hoofd karakters, een hond en veel katten.
Drie sterren en dat is naar boven afgerond want halverwege het boek haakte ik mentaal en emotioneel af. Snakte ik naar lucht en ruimte. Dat vond ik echt jammer want tot dat moment genoot ik van het lezen.
Ik hoopte later weer gegrepen te worden en daarom las ik verder en uit. Het lot en het plot kwam voor mij op 60% klaar.
De schrijfstijl sprak me meteen aan, snel en fris en lekker los, poëtisch ook. Ik denk dat dit verhaal beter tot zijn recht zou komen in een novelle of essay. Als de ramp over het hoogtepunt is en de verbeelding versnipperd en chaotisch wordt, raakt Eva me helemaal kwijt. Ik ben verzopen.
Ik miste ook de diepgang in de karakters, ze kwamen niet tot leven in mijn binnenwereld. Ondanks de frisse schrijfstijl, het razend interessante en actuele thema, kon het me niet waarachtig beroeren of raken.
Drie sterren en dat is naar boven afgerond want halverwege het boek haakte ik mentaal en emotioneel af. Snakte ik naar lucht en ruimte. Dat vond ik echt jammer want tot dat moment genoot ik van het lezen.
Ik hoopte later weer gegrepen te worden en daarom las ik verder en uit. Het lot en het plot kwam voor mij op 60% klaar.
De schrijfstijl sprak me meteen aan, snel en fris en lekker los, poëtisch ook. Ik denk dat dit verhaal beter tot zijn recht zou komen in een novelle of essay. Als de ramp over het hoogtepunt is en de verbeelding versnipperd en chaotisch wordt, raakt Eva me helemaal kwijt. Ik ben verzopen.
Ik miste ook de diepgang in de karakters, ze kwamen niet tot leven in mijn binnenwereld. Ondanks de frisse schrijfstijl, het razend interessante en actuele thema, kon het me niet waarachtig beroeren of raken.
August 11, 2022
Een bijzonder boek. Mooi geschreven maar naar mijn smaak een beetje te sprookjesachtig. Wel een mooi feministisch thema met 4 verschillende vrouwelijke hoofdrollen: een minister, een wetenschapper, een milieuactivist en een jonge schrijver. Ik vond ook de parallellen met het Nederlandse coronacrisisbeleid sterk. Maar de afstandelijke verteltoon en magische elementen zijn niet helemaal mijn stijl.
December 7, 2022
Een soort schrift met waardevolle ideeën en soms een feitje hier en daar. Dan weer een voorbijdrijvend stuk verhaallijn. Vier sterren want iedereen moet zich gewoon eens een keer voorstellen hoe het is om vijfhonderd jaar te leven, in de modder te wonen, of acht denkende armen te hebben.
October 27, 2025
this was really good.
it got a bit repetitive in the middle portion, but it was an interesting thought experiment, with moments of satire as well as moments of truly stunning prose.
and, much like Death with Interruptions (which this very much reminded me of), at its heart is a sincere love for humanity and all its contradictions.
it got a bit repetitive in the middle portion, but it was an interesting thought experiment, with moments of satire as well as moments of truly stunning prose.
and, much like Death with Interruptions (which this very much reminded me of), at its heart is a sincere love for humanity and all its contradictions.
March 27, 2025
Finally tf sorry dit was vr unief en was boring as f
July 2, 2022
Verrassend. Er zitten zulke mooie passages die je wil herlezen.
Soms voelt het echter alsof Eva Meijer woorden uitspuugt net als de zee in dit boek met golven en troep doet.
Soms voelt het echter alsof Eva Meijer woorden uitspuugt net als de zee in dit boek met golven en troep doet.
June 8, 2022
Tsja. Ik ging het eerst drie sterren geven, maar dat lijkt me toch echt te veel. Het boek slaagde er op geen enkele manier in om mij in te laten leven in de personages of de gebeurtenissen. Het leek wel geschreven door een weigerachtige getuige, die vooral niet als al te veel betrokken wou overkomen. De personages waren levenloos, en inhoudelijk vond ik in deze roman eigenlijk niets wat ik niet eerder elders had gelezen. Het was geen slecht boek, maar ook niet goed. Misschien is dat wel het ergste wat een boek kan overkomen: dat het de lezer koud laat.
March 13, 2024
In een brief aan overleden moeder:
'Ik las dat de tijd eigenlijk nooit voorbijgaat, dat het alleen maar zo lijkt, dat alles wat gebeurd is en alles wat nog zal gebeuren naast elkaar blijft bestaan, dus je bent niet weg, dat lijkt alleen maar zo, ik ben nog klein en dan zo groot als nu, jij bent nog klein en dan wie je voor het laatst was, nee, niet dan, nu dus, net zoals dat water, de zee is ook altijd maar zee en heeft geen grenzen en geen hoeken. De dood zal ook geen grenzen hebben. Iedereen is welkom en niemand hoeft ooit meer weg.'
Erg mooi.
'Ik las dat de tijd eigenlijk nooit voorbijgaat, dat het alleen maar zo lijkt, dat alles wat gebeurd is en alles wat nog zal gebeuren naast elkaar blijft bestaan, dus je bent niet weg, dat lijkt alleen maar zo, ik ben nog klein en dan zo groot als nu, jij bent nog klein en dan wie je voor het laatst was, nee, niet dan, nu dus, net zoals dat water, de zee is ook altijd maar zee en heeft geen grenzen en geen hoeken. De dood zal ook geen grenzen hebben. Iedereen is welkom en niemand hoeft ooit meer weg.'
Erg mooi.
May 23, 2022
'Het nieuwe waterland was een biotoop die mogelijkheden bood - er werd vooralsnog niet gevist, dat kon niet omdat de schepen vast zouden komen te zitten tussen de gebouwen, en mocht niet omdat er mensen waren die hoopten dat het land weer droog zou komen te liggen, hoewel dat er met de dag minder waren, dus veel vissen trokken naar de verlaten steden, er waren allerlei schuilplaatsen en voedsel genoeg, ze hadden eens een meevaller, na eeuwen van tegenvallers, visserij klinkt zo vriendelijk, tot je zelf een vis bent en het meemaakt, de netten, de stroomstoten, wie weet te ontsnappen, wie het geluk heeft, kan het gestik van de anderen horen of voelen, het gestik dat wel vierentwintig uur kan duren. (Je kunt echt beter verdrinken dan zo stikken, al is het alleen maar omdat verdrinken veel sneller gaat.)'
October 8, 2022
“In elk lichaam woont een ander lichaam dat op een dag wakker wordt en het eerste lichaam overneemt, zoals in elke golf een andere golf, dat is het verlangen.”
March 22, 2023
Dystopisch verhaal over hoe Nederland er uit zou zien na een overstroming. Rauw, nuchter, filosofisch en prachtig.
June 21, 2022
Dit boek leest echt als een speer! Het komt grotendeels heel realistisch over ook, heel interessant. -1 voor de ontwikkelingen richting het einde
July 30, 2024
3.5: Lekker Nederlandse humor in een boek dat geëngageerd praat over de zee.
March 11, 2024
af en toe gegniffeld, maar vooral heel confronterend
March 27, 2022
Een boek van Eva Meijer lezen stond al langer op ons verlanglijstje, en kijk: plots hebben we dat achter de rug.
Schrijvende filosofen, filosoferende schrijvers: ze hebben bij mij altijd al een streepje voor gehad. Als ze dan ook nog jong zijn en zelfs singer/songwriter aan hun curriculum mogen toevoegen, is mijn interesse helemaal gewekt!
Haar laatste boek 'Zee nu' werd meteen mijn eerste kennismaking met haar werk en kort samengevat hebben we daarover het volgende te vertellen: goed geschreven, inhoudelijk relevant, prikkelend en met links en rechts sterke zinnen die op ons 'te onthouden' en/of 'verder over na te denken'-lijstje komen te staan. Best wel wat eigenlijk. Meijer weet wat ze wil zeggen of hoe ze iets wil laten nazinderen.
En dan nu de 'maar' die u van mijlenver zag aankomen: ik vraag me na lezing nog steeds af waarom ik iets zou geven om de personages uit Eva Meijer's roman. Geen enkel daarvan werd van vlees en bloed voor me, en wat hen al dan niet overkwam in het boek liet me helemaal koud. En ook al is de verhaallijn van Zee nu (Nederland krijgt af te rekenen met een stijgende zeespiegel, maar geen van de omliggende landen krijgt dat ook te verduren ) actueel en relevant, ook daar laat Meijer veel potentieel liggen, werpt ze plotlijnen op die openblijven en creëert ze mystiek zonder daar iets mee te doen.
Dus. Ik ga er van uit dat Meijer al betere dingen geschreven heeft. En laat die dan nog even op mijn te lezen lijst staan. Maar u moet zich niet laten afschrikken: Zee nu is best leesbaar en relevant.
Schrijvende filosofen, filosoferende schrijvers: ze hebben bij mij altijd al een streepje voor gehad. Als ze dan ook nog jong zijn en zelfs singer/songwriter aan hun curriculum mogen toevoegen, is mijn interesse helemaal gewekt!
Haar laatste boek 'Zee nu' werd meteen mijn eerste kennismaking met haar werk en kort samengevat hebben we daarover het volgende te vertellen: goed geschreven, inhoudelijk relevant, prikkelend en met links en rechts sterke zinnen die op ons 'te onthouden' en/of 'verder over na te denken'-lijstje komen te staan. Best wel wat eigenlijk. Meijer weet wat ze wil zeggen of hoe ze iets wil laten nazinderen.
En dan nu de 'maar' die u van mijlenver zag aankomen: ik vraag me na lezing nog steeds af waarom ik iets zou geven om de personages uit Eva Meijer's roman. Geen enkel daarvan werd van vlees en bloed voor me, en wat hen al dan niet overkwam in het boek liet me helemaal koud. En ook al is de verhaallijn van Zee nu (Nederland krijgt af te rekenen met een stijgende zeespiegel, maar geen van de omliggende landen krijgt dat ook te verduren ) actueel en relevant, ook daar laat Meijer veel potentieel liggen, werpt ze plotlijnen op die openblijven en creëert ze mystiek zonder daar iets mee te doen.
Dus. Ik ga er van uit dat Meijer al betere dingen geschreven heeft. En laat die dan nog even op mijn te lezen lijst staan. Maar u moet zich niet laten afschrikken: Zee nu is best leesbaar en relevant.
April 10, 2022
Het begin moest ik wat doorworstelen, maar uiteindelijk raakte ik in het verhaal. Dit boek grijpt me niet zoals Meijers andere boeken die ik las, maar er staan toch weer wat pareltjeszinnen in. En de boodschap is ook niet te misverstaan.
November 20, 2025
One morning, the Netherlands begins to disappear under the sea at a rate of 1km a day. Suddenly, what had been the distant concern of woolly green party members and Vegans has become an overnight reality, but just for the Netherlands. Other countries remain unaffected.
The first part of the novel follows the various responses and the mounting panic of events, from the initial interest in the tide that doesn’t seem to recede, to the complete disappearance of the country. The politicians, the deniers (or remainers here, as in, we will remain on our land despite all evidence that it’s about to be submerged), and everyday folk trying to triage what to take with them. We follow the practicalities from the point of view of the ministers in charge, a select handful or people and with a wider lens the general population. I especially enjoyed the intermittent updates of what offers were available in the discount store “4 life jackets for the price of 3”, or “Home kits for euthanising your pet”.
With its slight tongue in cheek, fable like tone it made for a fun thought experiment of what would happen to the Dutch population. I was really enjoying imagining the population of The Hague taking up residence in Massif Central in France and starting their own little enclave. Or the options open to the ministers, when the country for which they are ministers disappears, could one get a job in New York, one ends up working for Gazprom. How will they deal with the tax situation?
Obviously, many tragedies happen; euthanised pets, folks left behind, the destruction of the Rijksmuseum, but it had that compelling aspect of being less bleak than other potential dystopias, which made it quite fun. It contrasts, knowingly as there are several reference to the difference in the way floods in Bangladesh have been dealt with, how a dystopian event impacts an affluent member of the EU, the displaced were welcome in other parts of the world, aid was available, Germany and to a lesser extent Belgium, stepped up to help “even if the Netherlands had been less generous in its recent aid donations” (paraphrasing here as can’t find the exact quote).
It has some fun with how different European nations see each other, also “the Germans still feel like they have something to atone for, but it can’t take all of us”, “The German media, who were not averse to reporting on animals”, the few vague digs at Belgium, where not many people decided to settle.
“The non-Dutch – the expats, the immigrants, the people who’d just happened to end up here rather than in Germany – began to feel it too, and those who could afford it found themselves booking a trop home without totally understanding why.”
“One of those migrants had attempted to reach Europe on a boat, which had capsized. Miraculously, instead of drowning, he had washed up on an Italian beach, the only survivor, surrounded by holidaymakers, three of whom later asked the tour operator for their money back on account of the incident: this wasn’t what they’d paid for.”
I read this in an afternoon and greatly enjoyed it. For me, a slight weakness was the second part of the book (which in page numbers, is really more like the last third) when we zoom in on Steen, Arie and Willow. I felt it lost bit of momentum, and I wasn’t really that involved with them individually, or entirely bought into what they were trying to achieve, but it was a minor issue.
The first part of the novel follows the various responses and the mounting panic of events, from the initial interest in the tide that doesn’t seem to recede, to the complete disappearance of the country. The politicians, the deniers (or remainers here, as in, we will remain on our land despite all evidence that it’s about to be submerged), and everyday folk trying to triage what to take with them. We follow the practicalities from the point of view of the ministers in charge, a select handful or people and with a wider lens the general population. I especially enjoyed the intermittent updates of what offers were available in the discount store “4 life jackets for the price of 3”, or “Home kits for euthanising your pet”.
With its slight tongue in cheek, fable like tone it made for a fun thought experiment of what would happen to the Dutch population. I was really enjoying imagining the population of The Hague taking up residence in Massif Central in France and starting their own little enclave. Or the options open to the ministers, when the country for which they are ministers disappears, could one get a job in New York, one ends up working for Gazprom. How will they deal with the tax situation?
Obviously, many tragedies happen; euthanised pets, folks left behind, the destruction of the Rijksmuseum, but it had that compelling aspect of being less bleak than other potential dystopias, which made it quite fun. It contrasts, knowingly as there are several reference to the difference in the way floods in Bangladesh have been dealt with, how a dystopian event impacts an affluent member of the EU, the displaced were welcome in other parts of the world, aid was available, Germany and to a lesser extent Belgium, stepped up to help “even if the Netherlands had been less generous in its recent aid donations” (paraphrasing here as can’t find the exact quote).
It has some fun with how different European nations see each other, also “the Germans still feel like they have something to atone for, but it can’t take all of us”, “The German media, who were not averse to reporting on animals”, the few vague digs at Belgium, where not many people decided to settle.
“The non-Dutch – the expats, the immigrants, the people who’d just happened to end up here rather than in Germany – began to feel it too, and those who could afford it found themselves booking a trop home without totally understanding why.”
“One of those migrants had attempted to reach Europe on a boat, which had capsized. Miraculously, instead of drowning, he had washed up on an Italian beach, the only survivor, surrounded by holidaymakers, three of whom later asked the tour operator for their money back on account of the incident: this wasn’t what they’d paid for.”
I read this in an afternoon and greatly enjoyed it. For me, a slight weakness was the second part of the book (which in page numbers, is really more like the last third) when we zoom in on Steen, Arie and Willow. I felt it lost bit of momentum, and I wasn’t really that involved with them individually, or entirely bought into what they were trying to achieve, but it was a minor issue.
November 3, 2023
Zee Nu - Eva Meijer (Hoorn 1980) - Cossee 2022
Tja, het water stijgt als we zo doorgaan, misschien wel twee meter, zeggen ze. En dan kun je erop wachten, de wraak van het opperwezen, dan blijft het ineens vloed, dan stroomt de delta Nederland met een kilometer per dag geleidelijk helemaal vol. Volgens Eva Meijer zijn dan hooguit nog wat kerktorens te zien, de rest is verzwolgen door de zee. Maar dat gebeurt gelukkig niet bij onze buren, dus daar kunnen we dan allemaal naar toe.
In satire verpakte ellende natuurlijk. Net als die arme labbekakkerige beleidsmakers en opiniepeilers die allemaal verdacht bekend voorkomen. En de journalisten photoshoppen onze bedrijfsleider de minister president (die 'm gepeerd is) op een rose opblaasflamingo in de woeste golven met een snorkel en een duikbril op. En de koning ligt op z'n hangmat bij het zwembad van z'n vakantieverblijf in Mozambique. Hoe dan ook de koning nam niet op.
Soms grappig maar met een steeds naarder smaakje.
Het geheel gelardeerd met poëtische filosofiderige overpeinzingen over de zee van scholier Wilgje van 14:
De zee als geliefde:
Water dat water herkent zoals een hart een ander hart en zacht begint te zingen.
Wilgje zoekt haar moeder die waarschijnlijk verdronken is. Op haar zoektocht ontmoet ze Arie Mak, een jonge vrouw met liefdesverdriet, voorheen activiste bij de groep "Zee nu".
Mijn moeder is weg.
Dat vind ik erg voor je, maar. Maar ik ben bang dat.
Ik ben ook bang dat, maar. Maar ik denk dat we moeten zoeken. Misschien zit ze ergens op een terp. Of een flatgebouw.
Samen met Steen (Paula van der Steen, een oceanograaf op ministerieel niveau), die op onderzoek wil met een duikuitrusting, belanden ze gedrieën in een boot en varen via de Flevopolder, Emmen, Hoogeveen uiteindelijk over het verdronken Concertgebouw en Rijksmuseum, ieder op zoek naar het hare. Halverwege nog vergezeld door een hondje dat ze op het nippertje van een eilandje redden, een eilandje dat dichterbij gekomen een samenklontering van een hek, een dood paard en een houten kruk bleek te zijn.
Ik vond het een beetje gezocht allemaal, enigszins pretentieus, met weinig samenhang. En de personen wat oppervlakkig.
Tja, het water stijgt als we zo doorgaan, misschien wel twee meter, zeggen ze. En dan kun je erop wachten, de wraak van het opperwezen, dan blijft het ineens vloed, dan stroomt de delta Nederland met een kilometer per dag geleidelijk helemaal vol. Volgens Eva Meijer zijn dan hooguit nog wat kerktorens te zien, de rest is verzwolgen door de zee. Maar dat gebeurt gelukkig niet bij onze buren, dus daar kunnen we dan allemaal naar toe.
In satire verpakte ellende natuurlijk. Net als die arme labbekakkerige beleidsmakers en opiniepeilers die allemaal verdacht bekend voorkomen. En de journalisten photoshoppen onze bedrijfsleider de minister president (die 'm gepeerd is) op een rose opblaasflamingo in de woeste golven met een snorkel en een duikbril op. En de koning ligt op z'n hangmat bij het zwembad van z'n vakantieverblijf in Mozambique. Hoe dan ook de koning nam niet op.
Soms grappig maar met een steeds naarder smaakje.
Het geheel gelardeerd met poëtische filosofiderige overpeinzingen over de zee van scholier Wilgje van 14:
De zee als geliefde:
Water dat water herkent zoals een hart een ander hart en zacht begint te zingen.
Wilgje zoekt haar moeder die waarschijnlijk verdronken is. Op haar zoektocht ontmoet ze Arie Mak, een jonge vrouw met liefdesverdriet, voorheen activiste bij de groep "Zee nu".
Mijn moeder is weg.
Dat vind ik erg voor je, maar. Maar ik ben bang dat.
Ik ben ook bang dat, maar. Maar ik denk dat we moeten zoeken. Misschien zit ze ergens op een terp. Of een flatgebouw.
Samen met Steen (Paula van der Steen, een oceanograaf op ministerieel niveau), die op onderzoek wil met een duikuitrusting, belanden ze gedrieën in een boot en varen via de Flevopolder, Emmen, Hoogeveen uiteindelijk over het verdronken Concertgebouw en Rijksmuseum, ieder op zoek naar het hare. Halverwege nog vergezeld door een hondje dat ze op het nippertje van een eilandje redden, een eilandje dat dichterbij gekomen een samenklontering van een hek, een dood paard en een houten kruk bleek te zijn.
Ik vond het een beetje gezocht allemaal, enigszins pretentieus, met weinig samenhang. En de personen wat oppervlakkig.
May 20, 2022
Zee Nu. Door: Eva Meijer.
Ik ben fan van Eva Meijer, ik lees en verzamel alles wat ze schrijft. Dus ook Zee Nu. (Het valt me trouwens op hoeveel boeken er verschijnen die verband houden met de zee en het water, ik ben daar wel blij mee.)
Meijer is filosoof en schrijver maar in mijn ogen ook activist en dat activisme sijpelt er in al haar boeken een beetje doorheen. In Zee Nu lekt het van elke pagina. Wie niet met zijn kop in het zand leeft weet dat het niet langer 5 voor twaalf is op het vlak van het milieu/klimaat; een boek dat daarover handelt kan alleen maar het bewustzijn meer aanwakkeren (hoop ik). In Nederland is het zee-probleem urgenter dan bij ons in België dus daar zal dit boek nog harder binnenkomen.
Het verhaal vertelt wat er gebeurt als de zee elke dag een kilometer verder het land in komt. Eerst leest het boek als een opeenstapeling van nieuwsberichten (en daaraan gelinkte reclameboodschappen) daarna komen ook meer en meer de persoonlijke verhalen aan bod. Evacueren of niet en wanneer en waarheen. En wat met de huisdieren? Wie is er solidair met vluchtelingen, wie plundert er, wie verspreidt er fake news?
Meijer geeft ons een inkijkje in hoe het kan zijn, kan worden. Ze geeft ons ook een schop onder de kont om echt werk te maken van een ommekeer. Dit boek is een literaire wake-up call. Geen fijn, gezellig boek. Wel een urgent en confronterend verhaal. Ik lees liever haar meer persoonlijke, filosofische boeken maar ben wel blij dat ze met Zee Nu een inkijkje heeft gegeven in een toekomst die we niet willen.
Ik ben fan van Eva Meijer, ik lees en verzamel alles wat ze schrijft. Dus ook Zee Nu. (Het valt me trouwens op hoeveel boeken er verschijnen die verband houden met de zee en het water, ik ben daar wel blij mee.)
Meijer is filosoof en schrijver maar in mijn ogen ook activist en dat activisme sijpelt er in al haar boeken een beetje doorheen. In Zee Nu lekt het van elke pagina. Wie niet met zijn kop in het zand leeft weet dat het niet langer 5 voor twaalf is op het vlak van het milieu/klimaat; een boek dat daarover handelt kan alleen maar het bewustzijn meer aanwakkeren (hoop ik). In Nederland is het zee-probleem urgenter dan bij ons in België dus daar zal dit boek nog harder binnenkomen.
Het verhaal vertelt wat er gebeurt als de zee elke dag een kilometer verder het land in komt. Eerst leest het boek als een opeenstapeling van nieuwsberichten (en daaraan gelinkte reclameboodschappen) daarna komen ook meer en meer de persoonlijke verhalen aan bod. Evacueren of niet en wanneer en waarheen. En wat met de huisdieren? Wie is er solidair met vluchtelingen, wie plundert er, wie verspreidt er fake news?
Meijer geeft ons een inkijkje in hoe het kan zijn, kan worden. Ze geeft ons ook een schop onder de kont om echt werk te maken van een ommekeer. Dit boek is een literaire wake-up call. Geen fijn, gezellig boek. Wel een urgent en confronterend verhaal. Ik lees liever haar meer persoonlijke, filosofische boeken maar ben wel blij dat ze met Zee Nu een inkijkje heeft gegeven in een toekomst die we niet willen.
Displaying 1 - 30 of 121 reviews