What do you think?
Rate this book
DOORADEMEN – Een zoektocht naar veerkracht
220 pages, Paperback
Published October 10, 2025
4 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 5 of 5 reviews
December 26, 2025
Het boek 'Doorademen' geeft een onvoorstelbaar diepe en eerlijke inkijk in het rouwproces van Monique en haar gezin. Ze schrijft met zoveel kwetsbaarheid en emotie dat haar verhaal mij recht in het hart raakte.
Als familielid stond dit verhaal altijd al dichtbij mij, maar door dit boek werd ik duidelijk op een dieper niveau geraakt.
'Doorademen' is puur, menselijk en ontroerend, en een herinnering dat juist kwetsbaarheid verbindt. Een aanrader voor eenieder die daar open voor staat.
Dankjewel Monique, voor het delen van jouw persoonlijke verhaal.
Als familielid stond dit verhaal altijd al dichtbij mij, maar door dit boek werd ik duidelijk op een dieper niveau geraakt.
'Doorademen' is puur, menselijk en ontroerend, en een herinnering dat juist kwetsbaarheid verbindt. Een aanrader voor eenieder die daar open voor staat.
Dankjewel Monique, voor het delen van jouw persoonlijke verhaal.
November 12, 2025
Aangrijpend en inspirerend waargebeurd verhaal over liefde, verlies en veerkracht.
Wanneer Monique Verhulst aan de oevers van het Comomeer haar ja-woord geeft aan haar grote liefde Robert, lijkt hun toekomst vol belofte. Samen hebben ze twee kinderen, een succesvol reclamebureau en een leven dat bruist van energie en ambitie. Monique groeit uit tot een bevlogen trainer voor internationale organisaties, iemand die anderen leert omgaan met verandering en tegenslag.
Maar het lot slaat genadeloos toe wanneer bij Robert een hersentumor wordt ontdekt. Wat volgt is een intense reis door hoop, angst, woede en verdriet. Terwijl Robert langzaam zijn bedrijf én zijn leven verliest, probeert Monique overeind te blijven in een wereld die in stukken valt.
Hardlopend, mediterend en golfsurfend zoekt ze houvast tot ze de bodem van haar pijn bereikt en daar de kracht vindt om opnieuw te beginnen.
Mijn ervaring:
Indringend, aangrijpend en tot in je ziel voelbaar. Na het lezen van Doorademen had ik echt even tijd nodig om het verhaal te laten bezinken. Wat een heftig, hartverscheurend, maar tegelijkertijd ook hartverwarmend en krachtig boek. Monique Verhulst weet met haar heldere, pure en eerlijke schrijfstijl diep te raken.
Het verhaal, dat in dagboekvorm is geschreven, neemt ons mee in het leven van Monique tussen 23 december 2012 en 9 september 2014. In deze periode wordt haar gezin getroffen door ingrijpende gebeurtenissen die alles veranderen. Aan het begin lijkt het leven nog mooi en stabiel – een liefdevol gezin, twee kinderen, een fijne carrière – tot het noodlot toeslaat.
Wat Doorademen zo bijzonder maakt, is de manier waarop Monique niet alleen haar eigen gevoelens deelt, maar ook die van haar man, haar kinderen en de mensen om haar heen. Ze beschrijft een periode van vallen en opstaan, van verdriet en rouw, maar ook van liefde, troost en veerkracht. Door haar openhartigheid voel je echt met haar mee.
Monique laat niet alleen de pijn en de diepte van haar verlies zien, maar ook haar weg naar herstel en de moed om zich weer open te stellen voor het leven. Ze schrijft eerlijk over haar angsten, haar twijfels en haar doorzettingsvermogen. Juist die kwetsbaarheid maakt dit boek zo echt en dichtbij.
Doorademen is een indrukwekkend en ontroerend waargebeurd verhaal over rouw, kracht en het opnieuw vinden van geluk. Monique laat zien dat, hoe zwaar het leven soms ook is, er altijd weer licht kan ontstaan. Een eerlijk, hoopvol en puur verhaal dat je raakt en nog lang bij je blijft.
Wanneer Monique Verhulst aan de oevers van het Comomeer haar ja-woord geeft aan haar grote liefde Robert, lijkt hun toekomst vol belofte. Samen hebben ze twee kinderen, een succesvol reclamebureau en een leven dat bruist van energie en ambitie. Monique groeit uit tot een bevlogen trainer voor internationale organisaties, iemand die anderen leert omgaan met verandering en tegenslag.
Maar het lot slaat genadeloos toe wanneer bij Robert een hersentumor wordt ontdekt. Wat volgt is een intense reis door hoop, angst, woede en verdriet. Terwijl Robert langzaam zijn bedrijf én zijn leven verliest, probeert Monique overeind te blijven in een wereld die in stukken valt.
Hardlopend, mediterend en golfsurfend zoekt ze houvast tot ze de bodem van haar pijn bereikt en daar de kracht vindt om opnieuw te beginnen.
Mijn ervaring:
Indringend, aangrijpend en tot in je ziel voelbaar. Na het lezen van Doorademen had ik echt even tijd nodig om het verhaal te laten bezinken. Wat een heftig, hartverscheurend, maar tegelijkertijd ook hartverwarmend en krachtig boek. Monique Verhulst weet met haar heldere, pure en eerlijke schrijfstijl diep te raken.
Het verhaal, dat in dagboekvorm is geschreven, neemt ons mee in het leven van Monique tussen 23 december 2012 en 9 september 2014. In deze periode wordt haar gezin getroffen door ingrijpende gebeurtenissen die alles veranderen. Aan het begin lijkt het leven nog mooi en stabiel – een liefdevol gezin, twee kinderen, een fijne carrière – tot het noodlot toeslaat.
Wat Doorademen zo bijzonder maakt, is de manier waarop Monique niet alleen haar eigen gevoelens deelt, maar ook die van haar man, haar kinderen en de mensen om haar heen. Ze beschrijft een periode van vallen en opstaan, van verdriet en rouw, maar ook van liefde, troost en veerkracht. Door haar openhartigheid voel je echt met haar mee.
Monique laat niet alleen de pijn en de diepte van haar verlies zien, maar ook haar weg naar herstel en de moed om zich weer open te stellen voor het leven. Ze schrijft eerlijk over haar angsten, haar twijfels en haar doorzettingsvermogen. Juist die kwetsbaarheid maakt dit boek zo echt en dichtbij.
Doorademen is een indrukwekkend en ontroerend waargebeurd verhaal over rouw, kracht en het opnieuw vinden van geluk. Monique laat zien dat, hoe zwaar het leven soms ook is, er altijd weer licht kan ontstaan. Een eerlijk, hoopvol en puur verhaal dat je raakt en nog lang bij je blijft.
October 27, 2025
Vanaf het eerste moment dat ik dit verhaal las, raakte het me diep. Het voelt bijzonder persoonlijk, omdat Monique de tante is van mijn vriend Olivier, die zelf ook op een kwetsbare manier in het boek voorkomt. Ik leerde Olivier kennen een paar maanden na het overlijden van Robert, en hoorde toen voor het eerst over dit ingrijpende verhaal. Al toen vond ik het intens en aangrijpend, maar het op deze manier lezen maakt het nog dieper en echter.
Monique heeft mij altijd enorm geïnspireerd, en haar verhaal in deze vorm te mogen lezen vind ik heel bijzonder. Het laat niet alleen voelen hoe heftig deze periode voor haar, de kinderen, familie en vrienden moet zijn geweest, maar draagt ook een krachtige boodschap van hoop, liefde en doorzettingsvermogen.
De drie pijlers, mediteren, hardlopen en surfen, zijn op een prachtige manier door het boek verweven en vormen samen een inspirerend symbool van veerkracht, herstel en innerlijke rust.
Monique heeft mij altijd enorm geïnspireerd, en haar verhaal in deze vorm te mogen lezen vind ik heel bijzonder. Het laat niet alleen voelen hoe heftig deze periode voor haar, de kinderen, familie en vrienden moet zijn geweest, maar draagt ook een krachtige boodschap van hoop, liefde en doorzettingsvermogen.
De drie pijlers, mediteren, hardlopen en surfen, zijn op een prachtige manier door het boek verweven en vormen samen een inspirerend symbool van veerkracht, herstel en innerlijke rust.
November 8, 2025
Indringend en troostrijk boek over verlies & liefde!
Dit boek heeft me diep geraakt 💞. Mijn zus beschrijft op ontroerende wijze hoe het is om je grote liefde veel te jong te verliezen en achter te blijven met kleine kinderen die dagelijks aan hem herinneren. Het is een verhaal vol rouw, en hoe je daar op reageert, echter de liefde is op iedere pagina voelbaar aanwezig.
Wat me het meest raakte, is de eerlijkheid waarmee ze laat zien hoe het werkelijk is om door te gaan na zo’n verlies. De tederheid waarmee ze schrijft over de kinderen waarin ze hem elke dag herkent, de pijn die naast de liefde blijft bestaan. Het is knap hoe ze dit alles heeft weten te verwoorden – het voelt alsof je van heel dichtbij mag meekijken in iets wat bijna te groot is om onder woorden te brengen.
Het boek vertelt ook hoe ze de weg heeft gevonden naar een nieuwe liefde. Ik ben dankbaar dat Marcel mijn zus weer heeft leren vertrouwen op geluk en dat ze samen de ruimte hebben gevonden voor een nieuw hoofdstuk. Dat maakt dit verhaal niet alleen indringend, maar ook hoopvol.
Als een van de naasten was het bijzonder om dit terug te lezen. Ik was weer helemaal terug in die tijd. Dit boek is wat mij betreft een aanrader voor iedereen – niet alleen voor mensen die zelf groot verlies hebben meegemaakt, maar voor iedereen die zich wil verhouden tot het allerergste, tot wat echt kan gebeuren in een leven. Het geeft geen antwoorden, maar biedt troost in herkenning en laat zien dat er na het diepste verdriet toch weer ruimte kan komen voor liefde, voor iets nieuws. Hoopgevend!
Dit boek heeft me diep geraakt 💞. Mijn zus beschrijft op ontroerende wijze hoe het is om je grote liefde veel te jong te verliezen en achter te blijven met kleine kinderen die dagelijks aan hem herinneren. Het is een verhaal vol rouw, en hoe je daar op reageert, echter de liefde is op iedere pagina voelbaar aanwezig.
Wat me het meest raakte, is de eerlijkheid waarmee ze laat zien hoe het werkelijk is om door te gaan na zo’n verlies. De tederheid waarmee ze schrijft over de kinderen waarin ze hem elke dag herkent, de pijn die naast de liefde blijft bestaan. Het is knap hoe ze dit alles heeft weten te verwoorden – het voelt alsof je van heel dichtbij mag meekijken in iets wat bijna te groot is om onder woorden te brengen.
Het boek vertelt ook hoe ze de weg heeft gevonden naar een nieuwe liefde. Ik ben dankbaar dat Marcel mijn zus weer heeft leren vertrouwen op geluk en dat ze samen de ruimte hebben gevonden voor een nieuw hoofdstuk. Dat maakt dit verhaal niet alleen indringend, maar ook hoopvol.
Als een van de naasten was het bijzonder om dit terug te lezen. Ik was weer helemaal terug in die tijd. Dit boek is wat mij betreft een aanrader voor iedereen – niet alleen voor mensen die zelf groot verlies hebben meegemaakt, maar voor iedereen die zich wil verhouden tot het allerergste, tot wat echt kan gebeuren in een leven. Het geeft geen antwoorden, maar biedt troost in herkenning en laat zien dat er na het diepste verdriet toch weer ruimte kan komen voor liefde, voor iets nieuws. Hoopgevend!
December 1, 2025
"De vergankelijkheid van het leven had me getroffen. Het besef dat we slechts passanten op deze wereldbol waren. Onze voetstappen waren slechts tijdelijke afdrukken in het zand."
Monique en Robert zijn dol op elkaar en hun 2 kinderen. Robert heeft een reclamebureau, Monique is mindfulnesstrainer en bovenal zijn ze heel gelukkig met elkaar, tot het noodlot toeslaat. Robert krijgt een hersenbloeding, na allerlei onderzoeken volgt de vreselijke diagnose, een hersentumor. Robert raakt ook nog eens zijn bedrijf kwijt en wordt steeds zieker. Na een intensieve periode van zorg, intieme gesprekken en afscheid nemen overlijdt hij en blijft Monique alleen achter met 2 jonge kinderen. Hoe blijft ze staande, hoe kan ze verder leven met zo'n verlies.
Met groeiende bewondering voor Monique heb ik dit boek gelezen. Wat mooi dat dit boek geschreven is. Het verhaal begint in Berlijn waar het gezin met vakantie is. Berlijn, de stad waar Robert haar enkele jaren geleden ten huwelijk vroeg. Het loopt allemaal anders en Robert belandt in het ziekenhuis. Hierna komt het gezin terecht in een rollercoaster van hopen en vrezen tot zeker is dat Robert niet meer kan genezen. De laatste periode is zwaar voor Monique als echtgenoot en mantelzorger, hier schrijft ze eerlijk over. Tegelijkertijd is het ook een periode waarin ze nog intens van elkaar willen genieten en bewust afscheid willen nemen.
"Na alles wat we gedeeld hadden, kwam er maar een ding in mijn op, maar ik kon de juiste woorden niet vinden. Wat is de overtreffende trap van ik hou van jou? Wat zit daarboven, hoe druk je dat uit?
Het onvermijdelijke gebeurt en Robert overlijdt op een door hemzelf gekozen datum. Monique vertelt heel open en eerlijk over haar gevoelens en emoties, haar zorgen, angsten, het immense verdriet, de pijn, het gemis. Het lijkt te groot om het te kunnen dragen.
Zij is niet de enige die rouwt, ook haar kinderen missen hun vader en als moeder is dat hartverscheurend om mee te moeten maken. Enerzijds staat het leven stil, anderzijds gaat het gewoon door.
Mediteren en hardlopen (later ook windsurfen) helpen Monique in deze tijd. De pijn en het verdriet blijven maar langzaam komt er weer ruimte, kan ze zich weer openstellen voor het leven.
Wat ik erg mooi vind in dit verhaal is hoe open Monique haar verhaal deelt. Een verhaal waar het verdriet, de tranen er mogen zijn, en dit ook meegeeft aan haar kinderen. Huilen mag, ook in het openbaar. De liefde tussen haar en Robert en de kinderen is voelbaar. Monique laat zien hoe zij de pijn toelaat, hoe moeilijk ook, deze doorvoelt, doorademt om vervolgens weer verder te kunnen, tot het volgende moment dat het verdriet zich weer ten volle aandient (ook fysiek). Het is een proces van vallen en opstaan, wat vraagt om geduld en compassie.
Regelmatig schrijft Monique in detail over de mindfulness oefeningen die ze toepast en die haar helpen, uiteraard is dit haar persoonlijke ervaring maar dit kan voor anderen mogelijk ook helpend zijn.
Met 'Doorademen' heeft Monique een openhartig, indrukwekkend, ontroerend en dapper verhaal geschreven over verlies en rouw, maar ook een verhaal van liefde en hoop.
Ik wil Uitgeverij September en Het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.
Monique en Robert zijn dol op elkaar en hun 2 kinderen. Robert heeft een reclamebureau, Monique is mindfulnesstrainer en bovenal zijn ze heel gelukkig met elkaar, tot het noodlot toeslaat. Robert krijgt een hersenbloeding, na allerlei onderzoeken volgt de vreselijke diagnose, een hersentumor. Robert raakt ook nog eens zijn bedrijf kwijt en wordt steeds zieker. Na een intensieve periode van zorg, intieme gesprekken en afscheid nemen overlijdt hij en blijft Monique alleen achter met 2 jonge kinderen. Hoe blijft ze staande, hoe kan ze verder leven met zo'n verlies.
Met groeiende bewondering voor Monique heb ik dit boek gelezen. Wat mooi dat dit boek geschreven is. Het verhaal begint in Berlijn waar het gezin met vakantie is. Berlijn, de stad waar Robert haar enkele jaren geleden ten huwelijk vroeg. Het loopt allemaal anders en Robert belandt in het ziekenhuis. Hierna komt het gezin terecht in een rollercoaster van hopen en vrezen tot zeker is dat Robert niet meer kan genezen. De laatste periode is zwaar voor Monique als echtgenoot en mantelzorger, hier schrijft ze eerlijk over. Tegelijkertijd is het ook een periode waarin ze nog intens van elkaar willen genieten en bewust afscheid willen nemen.
"Na alles wat we gedeeld hadden, kwam er maar een ding in mijn op, maar ik kon de juiste woorden niet vinden. Wat is de overtreffende trap van ik hou van jou? Wat zit daarboven, hoe druk je dat uit?
Het onvermijdelijke gebeurt en Robert overlijdt op een door hemzelf gekozen datum. Monique vertelt heel open en eerlijk over haar gevoelens en emoties, haar zorgen, angsten, het immense verdriet, de pijn, het gemis. Het lijkt te groot om het te kunnen dragen.
Zij is niet de enige die rouwt, ook haar kinderen missen hun vader en als moeder is dat hartverscheurend om mee te moeten maken. Enerzijds staat het leven stil, anderzijds gaat het gewoon door.
Mediteren en hardlopen (later ook windsurfen) helpen Monique in deze tijd. De pijn en het verdriet blijven maar langzaam komt er weer ruimte, kan ze zich weer openstellen voor het leven.
Wat ik erg mooi vind in dit verhaal is hoe open Monique haar verhaal deelt. Een verhaal waar het verdriet, de tranen er mogen zijn, en dit ook meegeeft aan haar kinderen. Huilen mag, ook in het openbaar. De liefde tussen haar en Robert en de kinderen is voelbaar. Monique laat zien hoe zij de pijn toelaat, hoe moeilijk ook, deze doorvoelt, doorademt om vervolgens weer verder te kunnen, tot het volgende moment dat het verdriet zich weer ten volle aandient (ook fysiek). Het is een proces van vallen en opstaan, wat vraagt om geduld en compassie.
Regelmatig schrijft Monique in detail over de mindfulness oefeningen die ze toepast en die haar helpen, uiteraard is dit haar persoonlijke ervaring maar dit kan voor anderen mogelijk ook helpend zijn.
Met 'Doorademen' heeft Monique een openhartig, indrukwekkend, ontroerend en dapper verhaal geschreven over verlies en rouw, maar ook een verhaal van liefde en hoop.
Ik wil Uitgeverij September en Het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.
Displaying 1 - 5 of 5 reviews