जसको साहित्यिक धुनले हर पाठकको धड्कन धड्किन्छ । जसको लेखनले दिल–दिमागलाई भित्रैसम्म स्पर्श गर्छ । जसको कथाको रसमा पृथ्वीका कुना–कुनामा पाठक एकसाथ भुनभुनिन्छन् । जसको लेखन एकपछि अर्काे उत्तरोत्तर गहिरो, अग्लो अनि फराकिलो छ । उनै सुबिन भट्टराईको आख्यान चमेलीको फूल बैजनी रुमाल यस्तो कृति हो, जहाँ प्रेम छ, सम्बन्धका रौंचिरा छन्, मनोविज्ञान छ, जादुमय शिल्प छ, नारीमय प्रगतिशीलता छ, र छ धेरैथोक । यसको पठनले पैदा गर्ने झङ्कार एउटा मीठो याद बनेर बाँच्नेछ, हरेकको मनमा।
सुविन भट्टराईका धेरैजसो पुस्तकहरू म पहिले नै पढिसकेको छु, त्यसैले उहाँको लेखनशैली कता जानेछ भन्ने मैले केही हदसम्म अनुमान गर्न सक्थेँ। तर यो पुस्तक हातमा लिएपछि भने सुरुबाटै अनुभूति फरक रह्यो। ७ वटा कथाहरू मिलेर बनेको यो संग्रह सुरुमा अलि ढिलो गतिमा खुल्छ जस्तो लागे पनि, पानाहरू पल्टाउँदै जाँदा कथा कथाबीचको स्वाद, भाव र गहिराइले क्रमशः तानिरहन्छ। मलाई व्यक्तिगत रूपमा केही कथाहरूले निकै गहिरो छाप छोडे। अर्थपूर्ण वाक्य, भित्रभित्रका द्वन्द्व, पात्रको सरल तर प्रभावशाली दृष्टिकोण यी सबैले पढ्नेक्रममा आफैंलाई कहिलेकाहीँ रोकाएर सोच्न बाध्य बनायो। प्रत्येक कथाको आफ्नै पाठ छ, र ती पाठहरू कुनै ठूलो चकचकी नभएर, जीवनले नै बिस्तारै सिकाउने किसिमका छन्। सबै कथा एउटै रंगका छैनन्।कसैमा थोरै तीतोपन छ, कसैमा न्यानोपन, कसैमा क्षणिक हल्कापन, तर यी विविधताले नै पुस्तकलाई समग्र रूपमा रोचक बनाइदिन्छ।
आधुनिक नेपाली साहित्यमा सामाजिक वर्जना र मौनता तोड्दै गम्भीर विषयवस्तुलाई कथामा उतार्ने थोरै लेखकहरूमध्ये कथाकार सुबिन भट्टराई एक बन्न पुगेका छन् । उनको सातौँ पुस्तक, कथासंग्रह ‘चमेलीको फूल, बैजेनी रुमाल’ले परम्परागत साहित्यिक सीमालाई चुनौती दिएको छ । यस संग्रहमा उनले नेपाली समाजमा प्रायः ‘वर्जित’ वा ‘लज्जाको विषय’ मानिने महिलाको महिनावारी, प्रजनन स्वास्थ्य, र विशिष्ट चिकित्सकीय अवस्थाहरू (जस्तै: PCOS, MRKH Syndrome) लाई आफ्नो लेखनमा ल्याएका छन् ।
पुरुष लेखकका रूपमा यी संवेदनशील र विशिष्ट महिलाकेन्द्रित विषयलाई गहिरो संवेदनशीलता र वैज्ञानिक यथार्थताका साथ प्रस्तुत गर्नु आजको सामाजिक आवश्यकता पनि हो । उनका कथाले महिनावारीलाई सामाजिक विभेदको सुरुवातका रूपमा चित्रण गर्दै, युवा पुस्तालाई यसलाई ‘प्राकृतिक र चिकित्सकीय’ प्रक्रियाका रूपमा हेर्न प्रेरित गर्दछन् ।
Read[Chaeli ko Phool Baijani Rumal] few days ago, this was my first time reading the author, Few chapters in the book I really enjoyed and was on a emotional journey, In my view rather than short stories writer could have just write a novel from few chapters of his short stories. I felt that the stories ending were incomplete in most of the chapters ' like what next? but the chapter is over' For me personally it was not that I found this book boring rather a very incomplete story ending took the joy at the last but some of the chapters I felt I was the character.
कथाहरुको सङ्ग्रह "चमेलीको फूल बैजनी रुमाल" मा ७ कथाहरु ७ उपशिर्षक क्रमश: 'एक्स', 'चमेलीको फूल बैजनी रुमाल', 'अलमल', 'भुइँ', 'साँझ', '२७५२', 'भग्नावशेष' रहेका छन् । पहिलो कथामा कथा छिटोछरितो रुपमा बुनिएको भएता पनि साहित्यिक लेखनका नाममा धेरै बर्णन गरिनु, अधिक रुपकहरुको प्रयोग गरि वाक्य निर्माण गरिनुले पाठकबर्गलाई झिंजो लगाउँछ। दोस्रो कथा "चमेलीको फूल बैजनी रुमाल" समलैंगिक आकर्षणका बारेमा बोल्छ। यधपी, कथानकको बुनाइ निकै फितलो छ। यस पुस्तकमा समेटिएका प्राय कथाहरु चियागफ सिवाय केही लाग्दैनन्। कथाहरु पढ्दै गर्दा यस्तो लाग्छ कथाको "सस्पेन्स" लुकाउने नाउँमा कथाकारले कथानकलाइ कुरुप बनाएका छन्। कथाहरुमा यथोचित "क्लाइमेक्स" नहुनु र कथाको "रिजोजुसन" जबर्जस्त गाँस्न खोज्नुले कथाहरू गिजोलिएका छन्। सातौं पुस्तकका रुपमा सुबिन भट्टराईले बजारमा ल्याएका यो पुस्तक कथानकका दृष्टिले पहिलो आख्यानसँग दाँज्न नमिल्ने स्तरको छ। लेखनीमा सुधार ल्याएका भएपनि आवश्यकताभन्दा बढी वर्णन पस्किनाले पाठकलाई तितो अनुभूति पक्कै हुन्छ।