What do you think?
Rate this book
1950'lerde Madrid'de Sonbahar
Spanish
130 pages, Paperback
First published January 1, 1987
100 people want to read
About the author
Juan Benet
110 books48 followersJuan Benet Goitia, nace en Madrid, el último de los tres hijos del matrimonio del abogado Tomás Benet Jordana y Teresa Goitia Ajuria. Su padre murió fusilado en la zona republicana al comienzo de la guerra civil, en 1936, después de lo cual su madre se fue con sus hijos a San Sebastián, donde tenía familiares, hasta que en 1939 regresó a la capital.
En San Sebastián, Benet ingresa en un colegio católico y en Madrid continúa sus estudios en el de Nuestra Señora del Pilar, donde termina el bachillerato en 1944. Cuatro años más tarde, ingresa en la Escuela Superior de Caminos, Canales y Puertos.
En 1946 comienza frecuentar la tertulia de Pío Baroja, uno de los pocos escritores españoles de que gustaba, y al que dedicó unas páginas en Otoño en Madrid hacia 1950. Ese mismo año descubre, por influjo de su primo Carmelo Chueca Goitia, residente en Inglaterra, a William Faulkner, quien, según reconoció más tarde, fue el que le determinó a escribir. En sus años universitarios se convierte en asiduo de los cafés Gambrinus y Gijón, donde conocerá a quien será gran amigo, Luis Martín Santos, entre otros autores de la época.
Hace el servicio militar en 1951 en Toledo, donde comenzó a estudiar inglés en profundidad.
En 1953 realiza prácticas de ingeniería en Finlandia y publica, en la Revista Española, su primera obra de teatro, Max, en donde se comienza a ver un estilo literario singular alejado de las corrientes más activas de la literatura española de la época. Al año siguiente termina la carrera de ingeniería y en 1955 se casa con Nuria Jordana.
Tras realizar algunas obras en Suecia, se traslada a Ponferrada (León), donde trabajará en los canales de Quereño y Cornatel (1956-1959) y nacerá su hijo Ramón. En 1959 se traslada a Oviedo, donde trabaja, hasta 1961, como ingeniero en la doble vía de Lugo de Llanera a Villabona y donde nace Nicolás.
Es, como relatará más tarde, para entretener las largas noches de soledad en los parajes en los que dirige las obras de construcción de pantanos y otras, por lo que se pone a escribir: en 1961 se auto-publica Nunca llegarás a nada, su primer libro de relatos.
En 1966 regresa definitivamente a Madrid, integrándose en la plantilla del entonces Ministerio de Obras Públicas y Urbanismo.
A finales de 1967 publica en la editorial Destino Volverás a Región, quizá su mayor obra. Esta obra supone la fundación de su propio terreno literario, Región. En 1969 obtiene el Premio Biblioteca Breve con Una meditación, que escribió creando un artilugio, mediante un rollo de papel continuo que le impedía volver sobre lo escrito para seguir escribiendo.
Entre 1970 y 1973 su actividad editorial se multiplica. Publica las novelas Un viaje de invierno y La otra casa de Mazón y los libros de relatos Sub rosa y 5 Narraciones y 2 fábulas.
En San Sebastián, Benet ingresa en un colegio católico y en Madrid continúa sus estudios en el de Nuestra Señora del Pilar, donde termina el bachillerato en 1944. Cuatro años más tarde, ingresa en la Escuela Superior de Caminos, Canales y Puertos.
En 1946 comienza frecuentar la tertulia de Pío Baroja, uno de los pocos escritores españoles de que gustaba, y al que dedicó unas páginas en Otoño en Madrid hacia 1950. Ese mismo año descubre, por influjo de su primo Carmelo Chueca Goitia, residente en Inglaterra, a William Faulkner, quien, según reconoció más tarde, fue el que le determinó a escribir. En sus años universitarios se convierte en asiduo de los cafés Gambrinus y Gijón, donde conocerá a quien será gran amigo, Luis Martín Santos, entre otros autores de la época.
Hace el servicio militar en 1951 en Toledo, donde comenzó a estudiar inglés en profundidad.
En 1953 realiza prácticas de ingeniería en Finlandia y publica, en la Revista Española, su primera obra de teatro, Max, en donde se comienza a ver un estilo literario singular alejado de las corrientes más activas de la literatura española de la época. Al año siguiente termina la carrera de ingeniería y en 1955 se casa con Nuria Jordana.
Tras realizar algunas obras en Suecia, se traslada a Ponferrada (León), donde trabajará en los canales de Quereño y Cornatel (1956-1959) y nacerá su hijo Ramón. En 1959 se traslada a Oviedo, donde trabaja, hasta 1961, como ingeniero en la doble vía de Lugo de Llanera a Villabona y donde nace Nicolás.
Es, como relatará más tarde, para entretener las largas noches de soledad en los parajes en los que dirige las obras de construcción de pantanos y otras, por lo que se pone a escribir: en 1961 se auto-publica Nunca llegarás a nada, su primer libro de relatos.
En 1966 regresa definitivamente a Madrid, integrándose en la plantilla del entonces Ministerio de Obras Públicas y Urbanismo.
A finales de 1967 publica en la editorial Destino Volverás a Región, quizá su mayor obra. Esta obra supone la fundación de su propio terreno literario, Región. En 1969 obtiene el Premio Biblioteca Breve con Una meditación, que escribió creando un artilugio, mediante un rollo de papel continuo que le impedía volver sobre lo escrito para seguir escribiendo.
Entre 1970 y 1973 su actividad editorial se multiplica. Publica las novelas Un viaje de invierno y La otra casa de Mazón y los libros de relatos Sub rosa y 5 Narraciones y 2 fábulas.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
April 26, 2019
Beklentilerimin çok üzerinde, tam bir edebiyat şöleni oldu bu.
Juan Benet'in okuduğum ilk eseri 1950'lerde Madrid'de Sonbahar aslında tıpkı adı gibi bir eser. Juan Benet, Franco dönemi diktatörlük İspanya'sının bunaltıcı ortamında, okumuş kesimin bir araya geldiği tertulia'lardan alıntılar, anekdotlar, buluşmalar ve anılar sunuyor okura.
Aralarında Pío Baroja, Juan Manuel Díaz Caneja ve Luis Martin-Santos'un da bulunduğu ünlü İspanyol yazarların, ressamların ve sanatçıların yer aldığı bu kitap anılarla dönemin İspanya'sına ışık tutuyor. Bütün satırlar, tarih kitabı okuyormuş hissi yaratmadan okura yaşanan hayatlar ve dostluklar üzerinden anlatıyor karanlık yılları. Beni çok etkileyen bu bölümlerden birini de eklemeden yapamayacağım:
"Bir arkadaşım anlatmıştı, günün birinde iki çoban arasında görev ve yetki aktarımına tanık olmuş. Arkadaşımın anlattığına göre, giden çoban, özen göstereceğinden emin olabilmek için yeni gelene sopasını devretmiş, koyunların yeni gözcüye itaat etmelerini garantilemek için vazgeçilmez bir simgeymiş bu. Kuşkusuz rastlantı olan, genel kurallar çıkarılmaması gereken bu olay, bana bu sopayla asa arasındaki doğrudan ve yüce ilişkiyi, oradan da krallık asasını düşündürdü; asa sopadan ne daha az, ne de daha çok şey ifade eder. Ama benzetmeyi bir adım daha ileriye götürecek olursak, bir elinde asası, bir elinde yerküreyle cennetteki tahtında oturan ciddi Tanrı figürüyle, bir eliyle sopasına dayanmış, sağ elinde de tedbirsizce sürüden ayrılan koyunun kafasına fırlatacağı çakılı tutarak yol kenarında bir taşa oturmuş çoban figürü arasında bir ilişki kurulur. Pek akla gelmese de, çoban krallığın, pelerin dahil bütün simgesel niteliklerini bir araya toplar. Bu simgelerin kraldan belediye görevlisine geçerken uğradıkları değişim açıktır: Asa copa dönüşür, çakıl da düdüğe; şehir ortamında bu düdük sesi, otoritenin asi kafalara attığı taştan başka bir şey değildir."
Juan Benet'in okuduğum ilk eseri 1950'lerde Madrid'de Sonbahar aslında tıpkı adı gibi bir eser. Juan Benet, Franco dönemi diktatörlük İspanya'sının bunaltıcı ortamında, okumuş kesimin bir araya geldiği tertulia'lardan alıntılar, anekdotlar, buluşmalar ve anılar sunuyor okura.
Aralarında Pío Baroja, Juan Manuel Díaz Caneja ve Luis Martin-Santos'un da bulunduğu ünlü İspanyol yazarların, ressamların ve sanatçıların yer aldığı bu kitap anılarla dönemin İspanya'sına ışık tutuyor. Bütün satırlar, tarih kitabı okuyormuş hissi yaratmadan okura yaşanan hayatlar ve dostluklar üzerinden anlatıyor karanlık yılları. Beni çok etkileyen bu bölümlerden birini de eklemeden yapamayacağım:
"Bir arkadaşım anlatmıştı, günün birinde iki çoban arasında görev ve yetki aktarımına tanık olmuş. Arkadaşımın anlattığına göre, giden çoban, özen göstereceğinden emin olabilmek için yeni gelene sopasını devretmiş, koyunların yeni gözcüye itaat etmelerini garantilemek için vazgeçilmez bir simgeymiş bu. Kuşkusuz rastlantı olan, genel kurallar çıkarılmaması gereken bu olay, bana bu sopayla asa arasındaki doğrudan ve yüce ilişkiyi, oradan da krallık asasını düşündürdü; asa sopadan ne daha az, ne de daha çok şey ifade eder. Ama benzetmeyi bir adım daha ileriye götürecek olursak, bir elinde asası, bir elinde yerküreyle cennetteki tahtında oturan ciddi Tanrı figürüyle, bir eliyle sopasına dayanmış, sağ elinde de tedbirsizce sürüden ayrılan koyunun kafasına fırlatacağı çakılı tutarak yol kenarında bir taşa oturmuş çoban figürü arasında bir ilişki kurulur. Pek akla gelmese de, çoban krallığın, pelerin dahil bütün simgesel niteliklerini bir araya toplar. Bu simgelerin kraldan belediye görevlisine geçerken uğradıkları değişim açıktır: Asa copa dönüşür, çakıl da düdüğe; şehir ortamında bu düdük sesi, otoritenin asi kafalara attığı taştan başka bir şey değildir."
October 7, 2024
‘’Belleğin unutmasının bir nedeni, bir kere deneyip de başaramadığı işe bir daha kalkışmayan doğanın da unutmasıdır.’’
Juan Benet’in 1950’lerde Madrid’de Sonbahar’ını, Madrid doğumlu (ve ölümlü) bir diğer büyük yazar Javier Marias sayesinde keşfettim.
Uzunca bir takip ve sabırlı bir bekleyişin ardından bir sahafta yakaladığım kitabı bu yaz okuyabildim.
Madrid’de Sonbahar’da dört bağımsız bölüm var. Her bölüm, Benet’in şahsen tanımış olduğu bir sanatçıya odaklanmış ve ayrı ayrı yayımlandıkları yıllar içinde bir kitap bütünlüğü ve
birkaç farklı katman oluşturmuş: Yaratıcılık, yazma eylemi ve gündelik hayat ekseninde (ya da kıskacında mı demeli) yazarlar, dostluk kavramı ve tüm bu yaşamlar üzerinden Franco döneminin zarif bir panoraması gibi üç katmandan bahsedebilirim. Sakin ama elektrikli ve şiirsel dili, derin düşünsel cümleleri ve ele aldığı uçuk hayatlarla nefis örülmüş ve Türkçeye Roza Hakmen tarafından kazandırılmış bu koyu kitabı tüm edebiyatseverlere tavsiye ederim. Özellikle de Luis Martin-Santos’un meşhur Sessizlik Zamanı’nı okumuş olanlara…
Juan Benet’in 1950’lerde Madrid’de Sonbahar’ını, Madrid doğumlu (ve ölümlü) bir diğer büyük yazar Javier Marias sayesinde keşfettim.
Uzunca bir takip ve sabırlı bir bekleyişin ardından bir sahafta yakaladığım kitabı bu yaz okuyabildim.
Madrid’de Sonbahar’da dört bağımsız bölüm var. Her bölüm, Benet’in şahsen tanımış olduğu bir sanatçıya odaklanmış ve ayrı ayrı yayımlandıkları yıllar içinde bir kitap bütünlüğü ve
birkaç farklı katman oluşturmuş: Yaratıcılık, yazma eylemi ve gündelik hayat ekseninde (ya da kıskacında mı demeli) yazarlar, dostluk kavramı ve tüm bu yaşamlar üzerinden Franco döneminin zarif bir panoraması gibi üç katmandan bahsedebilirim. Sakin ama elektrikli ve şiirsel dili, derin düşünsel cümleleri ve ele aldığı uçuk hayatlarla nefis örülmüş ve Türkçeye Roza Hakmen tarafından kazandırılmış bu koyu kitabı tüm edebiyatseverlere tavsiye ederim. Özellikle de Luis Martin-Santos’un meşhur Sessizlik Zamanı’nı okumuş olanlara…
February 4, 2023
Juan Benet es una figura a la que respeto, admiro y temo. Las novelas que, de momento, me he leído de él han sido muy exigentes de leer puesto que es necesario estar al 110% concentrado en ellas para no perderte en las diferentes disquisiciones que hace a lo largo de sus interminables paráfrasis y circunloquios. Pero esta obra no es una novela. Es otra cosa. Tampoco podría decirse, de manera estricta, que es una recopilación de instantes biográficos de Benet durante su incipiente vida cultural e intelectual en el Madrid de los años 50.
A través de relatos, más o menos extensos, y más o menos plagados de verdad e inventiva (quizá no todo lo en este libro relatado es tan tangible como la realidad misma, si es que la propia realidad es cognoscible en algún momento), Benet nos trae unos retratos esbozados de personajes importantes en la órbita cultura de Madrid y España (Pío Baroja y Luis Martín Santos entre otros), y la descripción, casi como una guía de viaje al pasado, de un Madrid posbélico y capitalino de una dictadura férrea fascista ultraconservadora. Siempre a sus pies Don Juan.
A través de relatos, más o menos extensos, y más o menos plagados de verdad e inventiva (quizá no todo lo en este libro relatado es tan tangible como la realidad misma, si es que la propia realidad es cognoscible en algún momento), Benet nos trae unos retratos esbozados de personajes importantes en la órbita cultura de Madrid y España (Pío Baroja y Luis Martín Santos entre otros), y la descripción, casi como una guía de viaje al pasado, de un Madrid posbélico y capitalino de una dictadura férrea fascista ultraconservadora. Siempre a sus pies Don Juan.
Read
September 5, 202450'ler madrid'inin kültürel ortamını birkaç yazar/sanatçı üzerinden anılarıyla yansıtıyor benet. madrid'in kendine has cool'luğunun yeni olmadığını görmüş oldum böylece.
June 13, 2025
Este libro, que recopila cuatro relatos de Juan Benet, es lo más parecido que existe a una autobiografía del escritor, al menos en torno a aquellos años 50, fundamentalmente en la ciudad de Madrid, aunque también en Finlandia, país al que viajó para hacer sus prácticas de ingeniería tras la carrera en la Politécnica. Y, por cierto, aunque en este libro no lo cuenta, en ese mismo año 1953, en el que estaba en Helsinki, fue cuando publicó su primer libro (ya había hecho alguna reseña en prensa), en concreto, una obra de teatro titulada "Max".
El Madrid en el que habita Benet es una ciudad, dañada todavía mental y físicamente por la postguerra española, y donde el autor va de tertulia en tertulia, de bar en bar y de casa de putas en casa de putas. Gracias a estos cuatro relatos nos metemos en la casa de Pío Baroja, y le vemos allí, con su boina, escribiendo sin parar, desencantado de la vida, pero deteniendo su pluma en cuanto aparecía alguien para charlar con él.
También somos testigos de la llegada de Luis Martín Santos a una pensión que luego saldrá reflejada (de alguna manera) en "Tiempo de silencio", y de cómo la biblioteca de Benet le servirá para conocer a autores como Conrad, Proust, Kafka o Joyce.
El fino hilo argumental que puede unir a los cuatro relatos, más allá de la geografía, es la búsqueda de unos autores que parecen repetir siempre su obra, sin modificarla a pesar de las modas, y sin que eso las haga peor. Benet se enamora así de los libros de Pio Baroja, del espíritu de Martín Santos y de los cuadros y la coherencia de Juan Manuel Caneja.
Y también, como una sombra pegada a Benet, está su amigo Alberto Machimbarrena, uno de los colegas con los que fue detenido por un panfleto en 1955, que le llevó tres días a la cárcel de Carabanchel.
Con ese Madrid de fondo, donde todavía los rebaños detenían el tráfico, donde lo taurino era moderno, donde irse de putas era casi como respirar y donde un veterano de guerra usaba un ojo de cristal para llamar la atención de los camareros raspándolo con un tenedor, Benet despliega todo su estilo literario. Ese que se ama o se odia, en el que las frase se alargan hasta el infinito y se llenan de guiones y paréntesis, y que para los fans nos resultan tan placenteras al oído.
El Madrid en el que habita Benet es una ciudad, dañada todavía mental y físicamente por la postguerra española, y donde el autor va de tertulia en tertulia, de bar en bar y de casa de putas en casa de putas. Gracias a estos cuatro relatos nos metemos en la casa de Pío Baroja, y le vemos allí, con su boina, escribiendo sin parar, desencantado de la vida, pero deteniendo su pluma en cuanto aparecía alguien para charlar con él.
También somos testigos de la llegada de Luis Martín Santos a una pensión que luego saldrá reflejada (de alguna manera) en "Tiempo de silencio", y de cómo la biblioteca de Benet le servirá para conocer a autores como Conrad, Proust, Kafka o Joyce.
El fino hilo argumental que puede unir a los cuatro relatos, más allá de la geografía, es la búsqueda de unos autores que parecen repetir siempre su obra, sin modificarla a pesar de las modas, y sin que eso las haga peor. Benet se enamora así de los libros de Pio Baroja, del espíritu de Martín Santos y de los cuadros y la coherencia de Juan Manuel Caneja.
Y también, como una sombra pegada a Benet, está su amigo Alberto Machimbarrena, uno de los colegas con los que fue detenido por un panfleto en 1955, que le llevó tres días a la cárcel de Carabanchel.
Con ese Madrid de fondo, donde todavía los rebaños detenían el tráfico, donde lo taurino era moderno, donde irse de putas era casi como respirar y donde un veterano de guerra usaba un ojo de cristal para llamar la atención de los camareros raspándolo con un tenedor, Benet despliega todo su estilo literario. Ese que se ama o se odia, en el que las frase se alargan hasta el infinito y se llenan de guiones y paréntesis, y que para los fans nos resultan tan placenteras al oído.
September 4, 2016
Tiene grandes afirmaciones del estilo: "al alma hay que divertirla con trajes apocatastáticos con que pueda exhibir y comprender kainologías y paranomasias en una vida social más frívola y menos astrapoplecta. Hay que hacer antanaclasis anfibológica como ésta del inglés: the man that that that "that" says, says that that "that" is that and that that "that" is so".
La parte más bonita y romántica es cuando se van de putas, muy castizo todo, auténtica "extimacy" antes incluso que existiera el vocablo (fuck knausgaard). Memorias breves escritas por alguien que odiaba las memorias largas.
La parte más bonita y romántica es cuando se van de putas, muy castizo todo, auténtica "extimacy" antes incluso que existiera el vocablo (fuck knausgaard). Memorias breves escritas por alguien que odiaba las memorias largas.
June 5, 2017
Oldukça uzun sürdü bitirmem çünkü okuması az biraz yorucu geldi. Belki de çok ara ara okuduğumdan bilemiyorum. Belki daha sonra tekrar denenmeliler arasına koymalıyım.
June 5, 2020
Obra maestra
November 22, 2024
Juan Benet, 1950’lerde Madrid’de Sonbahar adlı anlatısında, kendisinin de içinde yer aldığı aydınlar çevresinin ve dönemin sanatsal portresini çizerken, İspanya’nın toplumsal yaşamından kesitler de sunuyor.
Benet, anlatısında benim de çok önemsediğim Luis Martin Santos’un da içinde bulunduğu, dört sanatçıyı ele alıyor. Bu sanatçıların Benet tarafından vurgulanan ortak özelliği, hepsinin zamanın yükünden sıyrılmış olmalarıdır. Benimsedikleri biçeme, daha doğrusu erken yaşlarda geliştirdikleri biçeme her zaman sadık kalmışlardır. Bu dört sanatçının sanat anlayışlarındaki değişmez tutumları, onların üslubunu oluşturan en belirgin özelliktir. Kitabın hemen yarısı Büyük İspanyol yazar Barajo’ya ayrılmış. Modernist akımların hiçbirinin kalemini titretemediği, hep aynı tutarlılığı yaşamı boyunca koruyan, zamandan ve onun ağır yükünden sıyrılmış Barajo, ne Bolşevik devriminden, ne savaş sonrası kargaşalardan, ne de diktatörlük dönemlerinden etkilenmiştir.
Juan Manuel Caneja ise başından türlü olaylar geçmesine karşın üslubunu hiç değiştirmeyen bir ressamdır; Eloy, silik kişiliğini tüm yaşamına bulamış ve ortadan yok olmuş bir entelektüeldir; Martin Santos ise altı yıl yaşadığı Madrid’de yaşamının önemli adımlarını atmış, bir bilim adamı, yazar ve tutkulu bir araştırmacıdır.
Benet, göz önünden uzak bir dünyanın betimlemesini yaparken, aslında gizli bir altın çağın da içten içe yaşanmış olduğunu vurgular. Herkesin entelektüel açıdan bilimle ya da sanatla ilgilendiği, bir taraftan yaşamla diğer yandan iktidarla kurulan ilişkiye karşın, güneşi doğurmayı başarmış bir birliktelik söz konusudur. Ellilerde Madrid’de yaşamak demek, edebiyatçıların, ressamların, matematikçilerin sahne aldığı bir karnavala katılmak demektir.
Yalnızca anlatmakla yetinmez Benet, hem eleştirel hem de gözlemsel bakışını bu yaşantı üzerine doğrultur. Betimlediği kişileri olgunlukla değerlendirirken, kimi zaman onları eleştirmekten de kaçınmaz. Ama onun söz aldığı bölümlerde olgun düşüncelerin kusursuz denemelere dönüştüğünü fark ederiz. Kitaba yazdığı önsözde neden böyle bir anılar bütününe yöneldiğini de ustaca açıklar. Yazarların edebi yaşamları, bu tür anılar ve günlüklerin yayımlanmasıyla son bulur. Benet’nin kendi yaşamı bir noktada bu değerlerin açığa çıkarılmasını gerektirir. Çünkü ona göre zamana damgasını vuracak olan kişiler ya kendi dönemlerinde ortaya çıkmamış, öldükten sonra bu sıfatı elde edecekler ya da gelecek tarafından döneminin temsilcisi seçilecek kişinin hiçbir şeyi temsil edemeyecek kadar silik oluşudur. Bu doğrultuda yaşamından kesitler sunulan bu dört silik insan, belki bir gün gerçekten dönemini temsil etmede öne çıkarılacak olanlardır.
Benet’in bence önemli yargılarından biri, kitabın oluşmasının temel nedeni gibidir. Kentler üzerine düşünürken, kentlerin onlarsız düşünülemeyen kişilerle anıldığını söyler.
Prag Kafka ile, Paris Baudelaire ile ya da Viyana Wittgenstein’la anılır. Oysa bu kentler, kuşkusuz çağını aşamayan başkalarına da aittirler. Benet’ye göre bu oyuncular sahneye yeniden çıkıp rollerini yinelemek zorunda kalsalar, tarihi tatsız, sıkıcı ve hiçbir açıklayıcılığı olmayan, her döneme hakim niteliksizlikten kurtulamayan bir anlatıya dönüştürürler. Kuşkusuz bu yargı bütün kitap boyunca elektirik kesintileriyle, tertulia adı verilen toplantılarıyla, kafeleriyle, sinemalarıyla betimlenen Madrid için geçerli değildir. Madrid’in pek çok sahibi vardır. Bütün bu yazarlar, ressamlar ve bilim adamları bir bütün olarak Madrid’i temsil ederler.
Benet, anlatısında benim de çok önemsediğim Luis Martin Santos’un da içinde bulunduğu, dört sanatçıyı ele alıyor. Bu sanatçıların Benet tarafından vurgulanan ortak özelliği, hepsinin zamanın yükünden sıyrılmış olmalarıdır. Benimsedikleri biçeme, daha doğrusu erken yaşlarda geliştirdikleri biçeme her zaman sadık kalmışlardır. Bu dört sanatçının sanat anlayışlarındaki değişmez tutumları, onların üslubunu oluşturan en belirgin özelliktir. Kitabın hemen yarısı Büyük İspanyol yazar Barajo’ya ayrılmış. Modernist akımların hiçbirinin kalemini titretemediği, hep aynı tutarlılığı yaşamı boyunca koruyan, zamandan ve onun ağır yükünden sıyrılmış Barajo, ne Bolşevik devriminden, ne savaş sonrası kargaşalardan, ne de diktatörlük dönemlerinden etkilenmiştir.
Juan Manuel Caneja ise başından türlü olaylar geçmesine karşın üslubunu hiç değiştirmeyen bir ressamdır; Eloy, silik kişiliğini tüm yaşamına bulamış ve ortadan yok olmuş bir entelektüeldir; Martin Santos ise altı yıl yaşadığı Madrid’de yaşamının önemli adımlarını atmış, bir bilim adamı, yazar ve tutkulu bir araştırmacıdır.
Benet, göz önünden uzak bir dünyanın betimlemesini yaparken, aslında gizli bir altın çağın da içten içe yaşanmış olduğunu vurgular. Herkesin entelektüel açıdan bilimle ya da sanatla ilgilendiği, bir taraftan yaşamla diğer yandan iktidarla kurulan ilişkiye karşın, güneşi doğurmayı başarmış bir birliktelik söz konusudur. Ellilerde Madrid’de yaşamak demek, edebiyatçıların, ressamların, matematikçilerin sahne aldığı bir karnavala katılmak demektir.
Yalnızca anlatmakla yetinmez Benet, hem eleştirel hem de gözlemsel bakışını bu yaşantı üzerine doğrultur. Betimlediği kişileri olgunlukla değerlendirirken, kimi zaman onları eleştirmekten de kaçınmaz. Ama onun söz aldığı bölümlerde olgun düşüncelerin kusursuz denemelere dönüştüğünü fark ederiz. Kitaba yazdığı önsözde neden böyle bir anılar bütününe yöneldiğini de ustaca açıklar. Yazarların edebi yaşamları, bu tür anılar ve günlüklerin yayımlanmasıyla son bulur. Benet’nin kendi yaşamı bir noktada bu değerlerin açığa çıkarılmasını gerektirir. Çünkü ona göre zamana damgasını vuracak olan kişiler ya kendi dönemlerinde ortaya çıkmamış, öldükten sonra bu sıfatı elde edecekler ya da gelecek tarafından döneminin temsilcisi seçilecek kişinin hiçbir şeyi temsil edemeyecek kadar silik oluşudur. Bu doğrultuda yaşamından kesitler sunulan bu dört silik insan, belki bir gün gerçekten dönemini temsil etmede öne çıkarılacak olanlardır.
Benet’in bence önemli yargılarından biri, kitabın oluşmasının temel nedeni gibidir. Kentler üzerine düşünürken, kentlerin onlarsız düşünülemeyen kişilerle anıldığını söyler.
Prag Kafka ile, Paris Baudelaire ile ya da Viyana Wittgenstein’la anılır. Oysa bu kentler, kuşkusuz çağını aşamayan başkalarına da aittirler. Benet’ye göre bu oyuncular sahneye yeniden çıkıp rollerini yinelemek zorunda kalsalar, tarihi tatsız, sıkıcı ve hiçbir açıklayıcılığı olmayan, her döneme hakim niteliksizlikten kurtulamayan bir anlatıya dönüştürürler. Kuşkusuz bu yargı bütün kitap boyunca elektirik kesintileriyle, tertulia adı verilen toplantılarıyla, kafeleriyle, sinemalarıyla betimlenen Madrid için geçerli değildir. Madrid’in pek çok sahibi vardır. Bütün bu yazarlar, ressamlar ve bilim adamları bir bütün olarak Madrid’i temsil ederler.
July 22, 2025
Es un breve libro de un Madrid que yo no pude conocer: acababa de nacer en esta desdichada capital, pero sí unos años después, aun ocurría mucho de lo que Benet describe. Madrid es una ciudad siempre inacabada, porque sus obras públicas, han superado a Benet en duración y me parece que me superarán a mí. No sé si existirá otra capital en el mundo con obras más prolongadas e inútiles (excepto para llenar los bolsillos de los que venden arena a precio de cemento) que Madrid. Exceptúo una cosa solo que se salva: el metro. Hoy, es uno de los mejores que he conocido (de niño no) pero para la gente mayor, su acceso deja muchas veces bastante que desear. El transporte por autobus ha mejorado, pero el trazado de la ciudad lo hace lento en general.
Y bueno, las anécdotas de bares y demás se han turistificado demasiado. Madrid no puede soportar tanta gente extraña. Nací en Madrid, sí, pero en el de 1950; me marché y si no es por necesidad familiar nunca hubiera vuelto. La Gran Vía actual os la dejo a vosotros, gentes de provincias o de allende los mares, ya que tanto os gusta. Nada tiene que ver con la de 1950.
Y bueno, las anécdotas de bares y demás se han turistificado demasiado. Madrid no puede soportar tanta gente extraña. Nací en Madrid, sí, pero en el de 1950; me marché y si no es por necesidad familiar nunca hubiera vuelto. La Gran Vía actual os la dejo a vosotros, gentes de provincias o de allende los mares, ya que tanto os gusta. Nada tiene que ver con la de 1950.
June 12, 2022
Yazarı da İspanya'yı da tanımam aslında, ama oldukça ilgi çekici bir anlatıydı. Bir de çevirisi böyle kötü olmasaydı... Çoğu yerde okumayı inanılmaz zorlaştırıyordu, maalesef.
October 11, 2025
Memorias ligeras e intrasdencentes de un Sr que no creia en las memorias y que se iba de putas con sus amigos en el Madrid de los 50. De moderado interes por la sociedad que retrata de pasada.
May 21, 2024
Obra pretendidamente menor pero de un gran prosista. Supongo que puede gustar más o menos su escritura tan llena de frases subordinadas que tiene algo de tratado filosófico o técnico, pero que escribe bien, vaya si escribe bien.
Una frase se me ha quedado rondando. En el último de los cuatro textos que componen el pequeño volumen, dedicado a Luis Martín-Santos, hay una digresión sobre la experiencia del recuerdo. En ella dice Benet (creo citar bien): toda fotografía, es la muerte quien la toma.
Una frase se me ha quedado rondando. En el último de los cuatro textos que componen el pequeño volumen, dedicado a Luis Martín-Santos, hay una digresión sobre la experiencia del recuerdo. En ella dice Benet (creo citar bien): toda fotografía, es la muerte quien la toma.
Displaying 1 - 13 of 13 reviews