Renaissance Philosophy

History of Western Philosophy #3

by Brian P. Copenhaver, Charles B. Schmitt

The Renaissance has long been recognized as a brilliant moment in the development of Western civilization. Little attention has been devoted, however, to the distinct contribution of philosophy to Renaissance culture. This volume introduces the reader to the philosophy written, read, taught, and debated during the period traditionally credited with the "revival of learning." Beginning with original sources still largely inaccessible to most readers, and drawing on a wide range of secondary studies, the author examines the relation of Renaissance philosophy to humanism and the universities, the impact of rediscovered ancient sources, the recovery of Plato and the Neoplatonists, and the evolving ascendancy of Aristotle. Renaissance Philosophy also explores the original contributions of major figures including Bruni, Valla, Ficino, Pico della Mirandola, Pomponazzi, Machiavelli, More, Vitoria, Montaigne, Bruno, and Camapanella.

Genres: Philosophy, Renaissance, History, Art

450 pages, Paperback

First published September 24, 1992

About the author

Brian P. Copenhaver is Distinguished Professor Emeritus of Philosophy and History at the University of California, Los Angeles, where he directed the Center for Medieval and Renaissance Studies. He is a member of the American Academy of Arts and Sciences, editor of History of Philosophy Quarterly, past president of the Journal of the History of Philosophy, and on the boards of Harvard’s I Tatti Renaissance Library and the Italian Istituto Nazionale di Studi sul Rinascimento. He has received fellowships from the Guggenheim and Getty foundations and has authored many books, including Hermetica, The Book of Magic, and Magic in Western Culture.

Reviews

[Hossein Bayat · Rating 1 out of 5]

در چهارمین ترم کلاس تاریخ فلسفهٔ آکادمی لوگوس عزیز، رسیدیم به سومین کتاب از مجموعهٔ تاریخ فلسفهٔ آکسفورد. این کتاب توسط آقای مسعود حسینی به فارسی ترجمه شده و در انتشارات سمت به چاپ رسیده.

متأسفانه با توجه به ریویوی مفصل استاد شبگرد (که در جلسه‌ی نقد و بررسی کتاب ترم چهارم تاریخ فلسفه قابل دسترس است) تصمیم گرفتم این کتاب را رها کنم. کتاب متأسفانه فاجعه است. قرار بوده این کتاب رو آقای چارلز بی‌اشمیت بنویسد اما به خاطر مرگ نابهنگام استاد، این وظیفه به برلین پی.کوپنهاور سپرده می‌شود. کوپنهاور طرح پژوهشی اشمیت را دریافت می‌کند. طرحی که شامل سرفصل‌ها و زیرعنوان‌ها بوده است و سپس خودش شروع به نگارش کتاب می‌کند. از جایی که مجموعه‌ی آکسفورد مع‌الاسف یک ادیتور اصلی ندارد، کتاب بی‌مایه‌ی کوپنهاور تبدیل به مطول‌ترین جلد مجموعه می‌شود. طنز ماجرا اینجاست که در پیشگفتار، کریستلر که حتی نمی‌داند کتاب چه قرن‌هایی را شامل می‌شود و می‌گوید رنسانس سده‌های ۱۵ و ۱۶ را نشان کی‌دهد، به این کتاب می‌گوید مختصر! به طولانی‌ترین کتاب مجموعه می‌گوید مختصر! به همین مضحکی.
کوپنهاور هنرمندانه هیچ اشاره‌ای به اهمیت ایتالیا نمی‌کند. او تفسیر رایج از رنسانس و اسکالر‌های برجسته‌ی پیشینی‌اش مثل بورکهارت را نادیده می‌گیرد. او نمی‌تواند میراثی که لاسکم در جلد دوم مجموعه فراهم دیده را تحویل بگیرد و فلسفه شدن فلسفه را توضیح بدهد. با خواندن این کتاب احساس می‌کنید یک روان‌پریش به سمت شما نام پرتاب می‌کند. او نه به داوینچی اشاره می‌کند، نه رافائل و نه میکل آنژ. نه از مونتین(مونتنی) می‌گوید و نه از ماکیاوللی.
از همه چیز رد می‌شود. همه چیز می‌گوید و هیچ چیز نمی‌گوید و مترجم محترم هم ادعا می‌کند که «... آنچه در این اثر ارائه شده نه مشتی اطلاعات تاریخی بی‌روح و گسسته بلکه تصویری زنده و پویا از مقطعی از تاریخ اندیشه است...» که البته از ایشون بعید نیست.

[Nektarios kouloumpos · Rating 4 out of 5]

Εμπεριστατωμένη μελέτη της φιλοσοφίας της αναγέννησης. Με κούρασε όμως η γλώσσα και οι παράγραφοι 1-2 σελίδων..
Λύνει απορίες και γεννά νέες!

Καλή ανάγνωση σε όλους.

[IWB · Rating 4 out of 5]

It is difficult to find decent secondary sources that are survey expositions of renaissance philosophy, which are not merely historical; this book, however, is an excellent combination of intellectual history with history of philosophy. Copenhaver (now in the philosophy dept. at UCLA) picks up where Charles Schmitt left off at his death. The result is an excellent resource that should be read in conjunction with Copleston.

[Jim πgr · Rating 3 out of 5]

Ένα καλό βιβλίο για προχωρημένους όμως. Από τα αρνητικά πολλοί τίτλοι στα λατινικά, και πάρα πολλοί συγγραφείς σε 600 σελίδες.
Φιλοσοφική εμπειρία λόγο ερασιτεχνικής εξοικείωσης, πραγματικής εμπειρίας. Οι Ουμανιστές θεώρησαν την ηθική φιλοσοφία (για τον ορθό βίο) σημαντικότερη από την λογική και φυσική φιλοσοφία, δεν επιθυμούσαν επιστημονικές αποδείξεις. Την λογική την θεώρησαν βαρβαρική, άκομψη, χωρίς ανθρώπινο σκοπό, με πρότυπο τον Κικέρωνα.
Για τους ξενομανής του 21ου αιώνα, από τον 16ο αιώνα αναγνωριστικέ ότι: Ένα αρχαίο κείμενο μπορεί να διαβαστεί σωστά μονάχα στην γλώσσα την οποία γράφτηκε. Ακόμα δε η κωμωδία (χιούμορ)χάνεται μέσα σε μια ξένη γλώσσα.
Ο Θωμάς Ακινάτης σωστά σύνθεσε την θεολογία με την μεταφυσική, το άκτιστο με το κτιστό, το πνεύμα με το σώμα. Αυτό οδηγεί τον άνθρωπο στην θέοση, στο τέλειο.
Οι Αριστοτελιστές αγωνίστηκαν για την μια μεγάλη αλήθεια. Αρκετοί σήμερα λέγουν πως δεν υπάρχει μια και μόνο αλήθεια, είναι λένε ανάλογα πως το βλέπεις, εκπρόσωπος κυβερνώντος κόμματος στο τηλέφωνο είπε ότι 1+1 δεν κάνει πάντα 2 , κάνει και 3. Ποια είναι η αλήθεια όμως? Η αντικειμενική θέση, ερώτηση, άποψη έχει μία αλήθεια ενώ η υποκειμενική ερώτηση, θέση, άποψη έχει πολλές αλήθειες ή πιο σωστά δεν έχει αλήθεια.
Η αντικειμενισμός μπορεί να είναι η ένταση ενός χαρακτηριστικού, το ποσοστό ενός κόμματος στις εκλογές, η απάντηση στην ερώτηση: ποιο κόμμα θα ψηφίζατε. Υποκειμενισμός είναι η αρεστότητα ή η δυσαρέσκεια ενός χαρακτηριστικού, ποιο κόμμα θα προτιμούσατε να βγει πρώτο. Και οι δυο τρόποι έκφρασης συμβάλουν στην αναζήτηση της αλήθειας, ο αντικειμενισμός εντοπίζει το θέμα, το πρόβλημα ενώ ο υποκειμενισμός διερωτάται και αναζητά την αιτία ή την αφορμή η οποία μπορεί να ανακαλυφθεί από ένα πλήθος υποκειμενικών ερωτήσεων αλλά και αντικειμενικών παρατηρήσεων. Και τα δύο συστήματα μπορούν να έχουν μεγάλες αποκλείσεις αλλά μόνο οι αποκλείσεις του αντικειμενισμού μπορούν να προσδιοριστούν και να επεξηγηθούν, οι αποκλείσεις του υποκειμενισμού δύσκολα μπορούν να αξιολογηθούν. Κάλλιστα σε όλα αυτά θα μπορούσα να αναφέρω παραδείγματα και απαντήσεις αλλά δεν είναι επί του παρόντος.
Ο Αριστοτέλης στο τέταρτο βιβλίο των Φυσικών αναφέρει ότι η κίνηση στο κενό μπορεί να είναι άπειρη αν δεν βρεθούν αντιστάσεις, ο Φιλόπονος δε αναφέρει ότι η ταχύτητα στο κενό δεν μπορεί να είναι άπειρη αλλά περατή. Η κίνηση στο άπειρο μπορεί να είναι άπειρη? Ασφαλώς και μπορεί απλά ο άνθρωπός δεν ανακάλυψε ακόμα αυτόν τον τρόπο κίνησης. Η λογική με την οποία προσπάθησε ο Φιλόπονος να ερευνήσει και να απαντήσει στον περιπατητή ήταν αρκετά επίγεια και εκκοσμικευμένη.
Αριστοτελισμός (περιπατητική)
Σελίδα 203: για την αθανασία δεν χρειάζεται κανείς στην πίστη και την εκκλησιαστική εξουσία, η κοινή λογική, το θαύμα της ζωής μαρτυρούν και πιστοποιούν την αθανασία της ψυχής. Δισεκατομμύρια και πλέον γνωστών & άγνωστων ακόμα μικροοργανισμοί σε κάθε ζώντα οργανισμό λειτουργούν υπέρ αυτού και επικοινωνούν και συνεννοούνται για την λειτουργία αυτού του οργανισμού. Δεν είναι τυχαίο διότι επαναλαμβάνεται δις.
Σελ.266 Ερμής ο Τρισμέγιστος ονομάστηκε έτσι για την εποχή του ήτα ο μεγαλύτερος φιλόσοφος, ο μεγαλύτερος ιερέας και ο μεγαλύτερός φιλόσοφος. Στράφηκε πρώτος σε φιλοσοφικά, μαθηματικά, φυσικά θέματα, ο πρώτος που πραγματεύτηκε την σοφία του Θεού, την τάξη των δαιμόνων και τη μεταμόρφωση της ψυχής. Προέβλεψε την συντριβή της παλιάς θρησκείας και την έλευση του Χριστού, την τελική κρίση, την ανάσταση της φυλής των ανθρώπων κ.α. Συνεχιστείς της αρχαίας θεολογίας ο Ορφέας μετέπειτα ο Πυθαγόρας ο οποίος είχε μυηθεί στις αρχαίες τελετές.
Σελ.324 Ο Cusanus αναφέρει ότι η ανθρώπινη τέχνη υπερβαίνει την κτιστή φύση κατά το ότι πλάθει αντικείμενα χωρίς να βασίζεται σε φυσικά μοντέλα. Ο Θεϊκός μάστοράς δημιουργεί αληθινά πράγματα . ο άνθρωπός δημιουργεί μέσω ιδεών. Με παράδειγμα έναν μαθητή του που έφτιαξε ένα κουτάλι θεώρησε ότι η εργασία αυτή είναι πιο ενεργή, δημιουργική, σοφή και αγία.
Όμως τα φυσικά μοντέλα που έφτιαξε ο δημιουργός είναι εκατομμύρια και αλλά τόσα είναι αυτά που το ανθρώπινό είδος δεν γνωρίζει ακόμα την ύπαρξη τους, άλλα τόσα υπάρχουν και λειτουργούν μέσα σε άλλα. Ποιος άνθρωπός μπορεί να δημιουργήσει κάτι τέτοιο? Επιπλέον κανένα φυσικό μοντέλο δεν είναι όμοιο του προηγουμένου, το κάθε ένα αποτελεί ξεχωριστή οντότητα που όμοιο του δεν υπάρχει. Ο δε άνθρωπός έχει φτάσει στο σημείο να δημιουργεί αντίγραφα και νέα αντικείμενα που σαν στόχο έχουν εξυπηρετήσουν ανάγκες. Αν ο μαθητής του έφτιαχνε ένα σπαθί αντί για κουτάλι θα θεωρούσε πάλι ο Cusanus ότι η δημιουργία αυτή είναι σοφή, δημιουργική και αγία? Όσο και να φιλοσοφούμε η αλήθεια είναι μια.

Σελ.351 σύμφωνά με το βιβλίο ο Λουκρήτιος ο οποίος μιλάει για την τυχαιότητα των ατόμων ως προς το μέγεθος ή ως προς την κατεύθυνση η οποία δημιούργησε διαφορετικά συνονθυλεύματα ύλης άρα διαφορετικές οντότητες. Ο δε Επίκουρος κατέδειξε σύμφωνα με το βιβλίο ότι ο νους και ψυχή του ανθρώπου είναι απλά σωματίδια ύλης που πεθαίνουν και αυτά.
Σε αυτούς τους ισχυρισμούς καλό είναι να απαντάς αφού διαβάσεις πρώτα τα έργα τους. Απλά με λίγα λόγια η τυχαιότητα παύει να είναι τυχαιότητα όταν είναι συστηματικά επαναλήψημη και αυτή η επανάληψη οδηγεί σε τελειότητα. Στο δε περί ψυχής, μήπως η ψυχή δημιουργεί την κίνηση και την ζωή στα σωματίδια της ύλης? Θα δούμε στο μέλλον.
Σελ.395. η άποψη του Valla για τον περιπατητικό συλλογισμό που αποτελούσε τον απαγωγικό συμπερασμό: Κάθε Β ανήκει στο Γ. Κάθε Γ ανήκει στο Δ. Επομένως κάθε Β ανήκει στο Δ.
Θεωρούμε το Β με μέσω όρο και όριά εμπιστοσύνης 2 ±0,5. Το Γ με μέσο όρο και όρια εμπιστοσύνης 2,4±0,5. Το Δ με μέσο όρο με μέσο όρο και όρια εμπιστοσύνης 2,9±0,5. Άρα το Β ανήκει στο Γ, το Γ ανήκει στο Δ. Το Δ όμως δεν ανήκει στο Β διότι δεν επικαλύπτονται οι μέσοι όροι. Και το Β και το Γ και το Δ ανήκουν στο Α δηλαδή ανήκουν στους αριθμούς. Δεν μπορείς να συγκρίνεις το όλον με τα μέρη αυτού.
Σελ.398. και συνεχίζει: Κανένα Β δεν ανήκει στο Γ. Κάθε Γ ανήκει στο Δ. Επομένως κανένα Δ δεν ανήκει στο Β.
Η ίδια σκέψη όπως η προηγούμενη με διαφορετικό τρόπο έκφρασης. Δυο πλην κάνουν ένα συν.
Σελ.410 οι άνθρωποί γεννιούνται προικισμένοι με μια έμφυτή διαλεκτική που τους επιτρέπει να ομιλούν…. Η μόρφωση & η επικοινωνία ξυπνά των άνθρωπο και τον μετατρέπει από άγριο σε πολιτισμένο.
Σελ.412 ο Γαληνός αφιέρωσε μια ειδική πραγματεία πάνω στις Ιπποκρατικές & Πλατωνικές αντιλήψεις στην οποία υπέδειξε πως κάθε έρευνα θα πρέπει να ξεκινά από τα ευρύτερα & ευκολότερα προβλήματα.
Σελ.463οι Στωικοί διδάσκουν το φάρμακό κατά των εσωτερικών ασθενειών είναι η σοφία και η σταθερότητα του χαρακτήρα. Τα δημόσια βάσανα είναι περισσότερο επίφοβα διότι παρασύρουν περισσότερους ανθρώπους και διαπράττουν ηθικά σφάλματα.
Σελ.471 το σκέφτεσαι μεγαλοφώνως και στο χαρτί είναι ο επαγγελματικός κίνδυνος που διατρέχει ο δοκιμιογράφος.
Σελ.513 το άτομο που ανυψώνει το νου του πιο ψηλά από την τάξη των πραγμάτων μπορεί να διασκορπίσει το σκοτάδι και να φωτίσει την διάνυα του.
Σελ574, 598 Η διαίρεση της Φιλοσοφίας σε διαφορετικά μέρη από τους προκατόχους μας θα έπρεπε να μας παρακινούν και όχι να μας εμποδίζουν στην ιστορική έρευνα.
Θα μπορούσα να γράψω και πολλά άλλα σχόλια και φράσεις από το βιβλίο και συμπληρώματα αλλά επικεντρώθηκα στα πιο σημαντικά. Εν κατακλείδι δεν θα πρέπει να εναντιωνόμαστε στους προγενέστερούς, ιδιαίτερα σε αυτούς που γέννησαν τις επιστήμες, αυτούς που φιλοσόφησαν, που έκαναν πειράματα, που πρόσθεσαν αριθμούς από το μηδέν. διότι όλοι οι προγενέστεροί μας έδωσαν την αίτια της σκέψης, της προέκταση των ιδεών μας ώστε να γίνουν οικουμενικές ιδέες. Και η πραγματική πηγή των γνώσεων όπως λέει ο Ρένος Αποστολίδης οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφής. δ.π.