On n'a rien vu venir

by Anne-Gaëlle Balpe, Sandrine Beau, Clémentine Beauvais

"Ma pote Sandrine Beau et moi, on a imaginé un plan dément et convivial en ce dimanche Halloweenesque. Si vous voulez, vous avez le droit de refuser, on ne sera pas fâchées du tout (quoique...). Si vous voulez vous pouvez accepter, aussi.L'idée : écrire 7 nouvelles sous forme de recueil. Le thème : 7 familles face à l'arrivée au pouvoir d'un parti liberticide.Voilà. Vous savez tout.Ah, non ! Pourquoi vous ? Parce qu'on s'est fait un casting et qu'on aime toutes les deux ce que vous faites. Et toc."Voilà le mail que Séverine Vidal a envoyé à Agnès Laroche, Clémentine Beauvais, Anne-Gaëlle Balpe, Annelise Heurtier et Fanny Robin qui ont toutes accepté de se lancer dans cette aventure un peu folle.C'était une bonne idée, non?« On n’a rien vu venir » est un roman à 7 voix destiné aux enfants de 10 ans et plus. En 7 chapitres, il décrit, à travers le regard de 7 familles, l’arrivée au pouvoir du « Parti de la Liberté » et les mesures radicales qui s’ensuivent.7 auteurs, 7 chapitres, 7 facettes de la politique extrémiste d’un parti qui s’est fait discrètement sa place et pour qui la plupart ont voté, parce que ce qu’il disait avait l’air si bien… Un texte qui montre, avec des mots adaptés à son public, les dégâts que peut produire la propagande démagogique, lorsqu’« on n’a rien vu venir ».Pourquoi ce roman, politiquement incorrect, les auteurs ont-ils décidé de l’écrire pour les plus jeunes lecteurs, qui ne votent pas encore ? Parce que c’est eux qui voteront de­main, parce que, dès aujour­d’hui, ils peuvent influencer le vote des adultes, de leurs parents. Parce qu’ils sont la conscience poli­tique de demain.Ce texte engagé est accessible aux plus jeunes lecteurs, dès 10 ans, jus­qu’aux pré­adolescents, avant qu’ils n’entrent dans leur période « bla­sée ». Pour les sensibiliser à la question très actuelle de l’ex­trême-droite, à l’importance de l’engagement, du vote et, plus géné­ralement, des choix que l’on fait dans la vie. Comme le montre ce roman d’anticipation (une anticipation moins hypothétique qu’il y paraît…), il est plus efficace d’agir en amont qu’es­sayer de recoller les morceaux. Le livre se conclut sur un épilogue qui apporte une ouverture posi­tive : des gens ont commencé à se mobiliser et à se regrouper pour essayer de faire changer les choses. Néanmoins, le résultat de cette mobilisation n’est pas connu, on ne sait pas si ça va marcher. Et c’est peut-être ça le plus alarmant du texte : malgré l’investissement et la « résis­tance » des gens, qui montre qu’il reste de l’espoir, il est peut-être déjà trop tard. C’est AVANT qu’il faut s’intéresser, s’interroger, s’enga­ger... et apprendre à lire entre les lignes.

111 pages, Paperback

First published January 1, 2014

Reviews

[thefatflatcat · Rating 5 out of 5]

5.0

Schon lange hat mich kein Buch so berührt, wie dieses. Das Thema ist so aktuell, so fürchterlich nah und so wichtig.

Jedes der sieben Kapitel zeigt die Perspektive eines/einer Jugendlichen. Sie erleben mit, wie nach dem Wahlsieg der „Partei der Freiheit” aus der Demokratie ein Regime wird. Ein grausames, rassistisches, homophobes Regime. Familien wandern aus Angst aus und viele, die sich entschließen zu bleiben, zittern täglich um ihre Angehörigen, Freunde und ihr eigenes Leben.

Das Buch ist wahnsinnig gut geschrieben, jedes der Kapitel ist berührend, auf seine eigene Weise. Am Ende ist ein Liedtext von Reinhard Meys „Sei wachsam”abgedruckt. Das Lied passt zu dem Erzählten wie die Faust aufs Auge. Habe mir das Lied angehört und gleich den Text mitgelesen - das war wirklich ein stimmiger und rührender Abschluss. Wenn mir nach den Texten noch nicht zum Heulen zumute war, dann definitiv nach dem Lied.

Wenn ich könnte, würde ich ganz viele Exemplare kaufen und verschenken. Es ist einfach so lesenswert und relevant. Vor allem in Schulen sollte genau so etwas gelesen werden. Ich bin ehrlich gesagt immer noch überwältigt und beeindruckt. Was für ein Buch.

[lyria soso · Rating 5 out of 5]

Επτά κεφάλαια, επτά ιστορίες από επτά διαφορετικούς συγγραφείς. Επτά οικογένειες και οι ζωές τους μετά την νίκη του Κόμματος της Ελευθερίας στις εκλογές. Της "Ελευθερίας".

Σύντομα, αρχίζουν να διώκονται όσοι δεν έχουν λευκό δέρμα, ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι, χίπηδες, πανκ, και τελικώς όσοι δεν υπακούν στους τρελούς, ανήκουστους κανόνες του Κόμματος.

Τα συναισθήματα που γεννά αυτό το βιβλίο είναι τόσα πολλά, και τόσο αυθεντικά. Όλοι οι συγγραφείς γράφουν πανέμορφα, με το δικό τους στυλ, αποδίδοντας εξαιρετικά τα νοήματα, τα συναισθήματα, τις δράσεις και τις ζωές των ηρώων. Στα περισσότερα κεφάλαια, αφηγητής είναι ένα παιδί -κάτι το οποίο θεωρώ πως είναι πολύ όμορφο, μιας και βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα αθώα και άπειρα μάτια ενός παιδιού, που βλέπει τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως το έχουν κάνει να πιστέψει ότι είναι.

Ομολογώ ότι δύο-τρία κεφάλαια μου έφεραν δάκρυα στα μάτια, και φυσικά ο επίλογος ήταν το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου -κατ' εμέ. Είναι μαγικό το γεγονός ότι μερικές αράδες μπορούν να σου γεννήσουν τόσο έντονα και μεικτά συναισθήματα σαν να είσαι εκεί εκείνη την στιγμή και διαδηλώνεις ενάντια της καταπίεσης. Απελπισία, ελπίδα, living in the moment, εξαφάνιση του φόβου που περιβάλλει όλο το βιβλίο...

Και θα τελειώσω με ένα σημείο που λάτρεψα στο τελευταίο κεφάλαιο:

Ίσως η εκδίκησή τους είναι τρομερή και μέσα στις επόμενες εβδομάδες ακούμε συνέχεια για συλλήψεις, κακοποιήσεις και εξευτελισμούς.
Θα δούμε.
Βρίσκομαι στην μέση όλης αυτής της κινητοποίησης, το κεφάλι μου γυρίζει, βλέπω παντού χρώματα, ακούω ανθρώπους που γελάνε και τραγουδάνε. Ο Κεντάν ήρθε κοντά μου, περπατάμε παρέα.

Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο, αλλά προχωράω μαζί με τους άλλους.

1: Anne-Gaëlle Balpe
2: Clémentine Beauvais
3: Sandrine Beau
4: Agnès Laroche
5 & Επίλογος: Séverine Vidal
6: Fanny Robin
7: Annelise Heurtier

[Jade Cote · Rating 5 out of 5]

Belle surprise! Je ne m'attendais à rien et je n'étais pas certaine après le premier chapitre, mais finalement j'ai accroché. Le fait de progresser dans cette utopie rapidement me donne envie de la faire lire à des élèves ! C'est tout de même un peu épeurant avec tout ce qui se passe chez nos voisins (et dans le reste du monde)...

[Πάνος Τουρλής · Rating 3 out of 5]

Εφτά κεφάλαια, εφτά οικογένειες, εφτά παιδιά, εφτά συγγραφείς με διαφορετική γραφή, στυλ, ύφος, έμπνευση συγκροτούν αυτό το μυθιστόρημα που αφορά την ανάρρηση στην εξουσία ενός απολυταρχικού κόμματος. Οι ιθύνοντες του κόμματος απαγορεύουν το χαμόγελο, την ελεύθερη επιλογή στον τρόπο ένδυσης, την κυκλοφορία των έγχρωμων ανθρώπων και πολλά άλλα. Ειδικά οι σκηνές με την οικογένεια των εγχρώμων και την οικογένεια του παιδιού με το κουτσό πόδι που αναγκάζονται να το σκάσουν ήταν ανατριχιαστικές και μου θύμισαν άλλα δεινά της ανθρωπότητας. Οι κυβερνήτες λοιπόν πράττουν αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και επηρεάζουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Ωραία γραφή, ωραία περιστατικά, πιστεύω όμως ότι δεν είναι για παιδιά 11 ετών αλλά για μεγαλύτερα. Στο βιβλίο υπάρχουν έννοιες που ένα παιδί των 11 ίσως να μην τις καταλάβει ή να μην τις εκλάβει σωστά (όπως στο κεφάλαιο με τους δυο πατεράδες που μεγαλώνουν τον υιοθετημένο γιο τους). Επίσης δε μου άρεσε που δεν υπήρξε βαθύτερη ενασχόληση με το θέμα, δηλαδή ο τίτλος λέει «Πώς φτάσαμε ως εδώ», όμως μέσα στο βιβλίο διαβάζουμε για την εκλογή του απολυταχρικού κόμματος, ενάντια στο οποίο πρέπει να κινηθούν οι ελεύθεροι και δημοκράτες πολίτες, όμως πώς φτάσαμε ως εδώ; Είναι βιβλίο για έφηβους αναγνώστες ναι, όμως μια κάποια εισαγωγή στα πράγματα, μια εικόνα που θα την αλλάξει το νέο κόμμα θα μπορούσε να είναι πιο λεπτομερής. Ωραίο τι φινάλε του βιβλίου, που δίνει πολλές σκέψεις για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων!

[Ιωάννα Μπαμπέτα · Rating 4 out of 5]

Όλα ξεκινούν τη βραδιά των εκλογών. Νικητές το ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Ο κόσμος βγαίνει έξω και πανηγυρίζει. Η ζωή αλλάζει. Προς το χειρότερο ή το καλύτερο; Κι η ελευθερία υπάρχει ή όχι; Τι περίεργο… Η ελευθερία είναι μια έννοια που ακόμα και τα μικρά παιδιά ξέρουν τι σημαίνει. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν κάποιοι να την αντιλαμβάνονται διαφορετικά;
Εφτά γυναίκες συγγραφείς γράφουν για τις συνέπειες που έχει η νίκη του Κόμματος της Ελευθερίας στις ζωές 7 μικρών παιδιών αλλά και των γονιών τους. Ζωές που πορεύονται χέρι-χέρι. Που άλλοτε σκοντάφτουν και σηκώνονται. Που ακόμα κι αν ξαναπέφτουν στο τέλος, ευτυχώς, αντιστέκονται.
Ο Εκτόρ, αν και μικρός, καταλαβαίνει πως αυτό δεν είναι κόμμα της Ελευθερίας κι αποφασίζει να γίνει αντιστασιακός μέσα στην ίδια του την οικογένεια.
Στη δεύτερη ιστορία η Λεονί και η οικογένειά της ετοιμάζονται για ένα ταξίδι με το ιστιοπλοïκό. Ταξίδι ή φυγή;
Στη συνέχεια μαθαίνουμε για το Υπουργείο Εθνικής Προέλευσης και για τα χρωματόμετρα. Οι άνθρωποι κρίνονται από την απόχρωση της επιδερμίδας τους.
Ο κόσμος βράζει σαν μια χύτρα ταχύτητας που είναι έτοιμη να εκραγεί κι ο Σιμόν πρέπει επιτέλους να σηκωθεί από το κρεβάτι, να βάλει το προσθετικό του μέλος και να συνεχίσει τη ζωή του. Γιατί αν δεν το κάνει, αν δεν καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό του, θα πρέπει να οδηγηθεί σε Ίδρυμα Ειδικής Περίθαλψης, μακριά από τους γονείς του.
Κάθε άνθρωπος διαφορετικός δεν ταιριάζει στον νέο κόσμο που θέλει να δημιουργήσει η νέα Κυβέρνηση. Έναν κόσμο που αποτελείται από ανθρώπους πανομοιότυπους. Που ξυπνούν όλοι την ίδια ώρα, τρέφονται με το ίδιο φαγητό, φορούν τα ίδια ρούχα και το κυριότερο ΔΕΝ διασκεδάζουν. Τι ειρωνικό ένα τέτοιο κόμμα να λέγεται κόμμα της Ελευθερίας.
Και οι ιστορίες συνεχίζονται και κάθε μια είναι γροθιά στο στομάχι. Γονείς φοβισμένοι που τρέμουν για την τύχη των παιδιών τους και σκύβουν το κεφάλι. Όμως, στο τέλος η Αντίσταση ανθίζει σαν τραγούδι στα χείλη μικρών και μεγάλων. Για πόσο μπορεί ένας λαός να παραμείνει με το κεφάλι χαμηλωμένο. Πόσες αδικίες να ανεχτεί; Το τέλος είναι παρήγορο, όπως παρήγορη είναι και η δύναμη των παιδιών. Γιατί ακόμα κι αν φαίνεται πως δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, στην πραγματικότητα είναι αυτά που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και να δώσουν στην έννοια της Ελευθερίας την πραγματική της διάσταση και ερμηνεία.
Ένα βιβλίο που μοιάζει με θρίλερ. Ένα πολιτικό θρίλερ που δυστυχώς δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Όλα αυτά που αφηγούνται οι συγγραφείς δεν είναι γεγονότα που ίσως να συμβούν σε 1.000 χρόνια. Είναι γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα. Και στη χώρα μας ακόμα. Και που αν δεν συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η αξία της Ελευθερίας ίσως να γίνουν η καθημερινότητά μας.
Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από τα παιδιά και να συζητηθεί στην τάξη και στο σπίτι. Κι αν διαβαστεί είναι σίγουρο πως δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

[Sandra · Rating 5 out of 5]

Ein Buch, dessen Thema nach wie vor sehr zeitgemäß ist. Wenn das Misstrauen und der Hass gegenüber all jenen, die anders sind - anders aussehen, anders leben, anders lieben - sich in der Ideologie der politisch stärksten Partei wiederspiegelt, wohin kann das führen?
Vieles meint man vielleicht schon aus der Vergangenheit zu kennen, aber das Buch gibt einem durch die Einblicke in viele verschiedene Charaktere und deren Umwelten immer wieder interessante Denkanstöße. Das Buch würde sich deshalb sicher auch gut für den Schulunterricht eignen, da es viel Diskussionsmaterial bieten würde, zudem es trotz der schweren Thematik leicht zu lesen ist.

(Der einzige Aspekt, bei dem ich unsicher bin, ist, ob ich das Buch rein formal tatsächlich als Roman bezeichnen würde - aber "siebenstimmiger Roman" weckt natürlich das Interesse.)

[Bibliothécairedécole · Rating 4 out of 5]

Le débat que peut engendrer ce livre sur la thématique de la politique et de la privation des libertés est juste excellent.

[Marie · Rating 5 out of 5]

D'utilité publique.

[Katja · Rating 5 out of 5]

kurze Lektüre oder für Schule

[Lily · Rating 4 out of 5]

4/5

[Γιώτα · Rating 5 out of 5]

Πώς φτάσαμε ως εδώ άραγε; Γιατί ένα Κόμμα το πολλά υποσχόμενο όνομα Κόμμα της Ελευθερίας μόνο τις ελευθερίες των ανθρώπων δεν προασπίζει; Πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά στις απαγορεύσεις που σταδιακά θεσπίζονται; Ποιοι θα αντισταθούν; Είναι εύκολο να ζήσεις μια ζωή μέσα σε ένα πλέγμα καταπίεσης;Ενα συλλογικό έργο που μας περιγράφει ένα εφιαλτικό σήμερα.

[Cleym · Rating 5 out of 5]

Un roman jeunesse lu le lendemain du 1er tour des élections presidentielles. Pour la seconde fois de ma vie, le FN est au 2nd tour. Ce livre vraiment très beau sur la tolérance et la liberté vues par des enfants prend une place importante aujourd'hui. La préface de Stéphane Hessel m'a fait monter les larmes aux yeux. Et c'est avec peur que je referme ce livre qui me fait craindre au pire.

《Pourtant, le chapitre se finissait par "plus jamais ça." Ça avait l'air si évident.》
...