Enrique Rodríguez es profesor de Historia del Arte en la Universidad del País Vasco y a sus 53 años se encuentra en la cima de su carrera. Además de estar a punto de convertirse en una figura destacada en su campo, y tener que lidiar con las consecuentes rivalidades con sus colegas de profesión, cultiva una extraña afición a la que le gustaría dedicarse a tiempo completo: el asesinato como forma de arte. Enrique aprovecha convenciones y compromisos académicos para cometer asesinatos motivados sólo por fines estéticos. Cada uno de ellos es una obra de arte inspirada en una técnica específica que marca su impecable trayectoria como artista. Antonio Altarriba (Premio Nacional del cómic 2010 por El arte de volar ) une fuerzas con Keko Godoy (4 botas) para ofrecernos una inteligente reflexión sobre la ambigüedad de la moral humana en forma de thriller perverso.
Esayista, novelista, crítico y guionista de historietas y televisión español. Ejerce, además, como catedrático de literatura francesa en la Universidad del País Vasco.
No me ha terminado de convencer este cómic, muy soso, con poca chicha, se me ha hecho lento y aburrido y eso es mucho decir, teniendo en cuenta lo corto que es.
Ne işleniş biçimini sevdim, ne diyaloglarını. Sert, yoğun bir hikaye bekliyordum ama çok hissiz geldi bana. Doğru düzgün bir sona ulaştığını bile düşünmüyorum. Ben sevemedim kesinlikle, beklediğim bu değildi.
Esta novela gráfica nos cuenta la historia de un profesor de la Universidad de País Vasco. A sus 53 tiene su vida hecha y está en un punto en que nada podría irle mal en la vida. Todo parece de lo más normal, pero tiene un pequeño secreto desde hace bastante años, le gusta asesinar gente. Para él no es un simple pasatiempo, sino todo un arte. Como el mismo dice: “Matar es un arte. El arte para que el que estamos más dotados, el que llevamos perfeccionando desde nuestros orígenes…Requiere voluntad decidida, planificación, ánimo infractor, concentración, capacitación técnica, implicación emocional. Matar es el acto trascendente por excelencia”. Sinceramente me ha gustado mucho, tanto el dibujo como la narración. La manera con la que se juega con los colores, ese ambiente oscuro, gore y misterioso…todo en su conjunto hace que sea una delicia leer esta novela gráfica. La recomiendo sin lugar a dudas.
Un profesor de Arte que plasma su teoría haciendo de la muerte un hecho artístico, justificando de este modo su accionar... La historia me ha sido indiferente y me ha resultado aburrida por partes, definitivamente no es mi tipo de lectura.
Un tebeo tremendo. Por el guión de Altarriba que enhebra temas y niveles de lectura uno tras otro sin que ninguno parezca forzado o fuera de lugar, y por la espléndida puesta en escena de Keko. Imprescindible.
9/10 Me ha encantado los temas que toca y como los toca, una historia muy ambiciosa llevada a buen término. A menudo me cuesta el comic en blanco y negro, pero esta vez me ha parecido totalmente necesario.
“En büyük seri katil zamandır. Er ya da geç -acelesi yoktur- hepimiz onun cürümlerinin kurbanı olacağız.”
Üçlemenin ilk kitabı imiş “Ben, Katil”. Seri katil olduğunu kabul etmeyen seri katille, Altarriba’nın ortak noktasıysa ulusal ve uluslararası çapta kabul görmüş Bask Üniversitesi’nde öğretim üyesi oluşları. Fakültede hocalar arasında yaşanan ikilikte, siyasi kimlikleri ile varolmaya çalışan daha genç kesim ve karşılarındaki gelenekselciler içten içe çarpışadursunlar, konferanslar sırasında hocalar arasında kıyasıya bir mesleki rekabet yaşanıyor. Öte yandan sıkı da bir entelektüel olan Enrique Rodriguez Ramirez bir sanat tarihi profesörü. Cinayetlerini sanatsal bir şekilde işliyor, öldürmek bir suç değil, sanat onun gözünde. Alışılagelmişin dışında sebeplerle düşüyor peşine avlarının ve onları değerlendiriyor, ruh katıyor, yüceltiyor, özel kılıyor bir nevi. Onu ne kadar iyi öldürürsem, ona o kadar iyi hayat verebilirim derken kurbanına karşı titizlendiğini, işinin hakkını vermek gayretinde olduğunu görüyoruz. Neden katil ama Merkantalist değerlere bulanmış kent kültürünün bir ürünü olan serisinden değil, çünkü ona göre daimi katil olan iktidar, hem onu ele geçirmek hem de elde tutabilmek için öldürüyor. Bireyin öldürme güdüsüyse dışsal nedenlerden kaynaklanmıyor. Bir sapma ya da sapkınlık da değil. Aksine doğamızın esasını teşkil ediyor. Güç istencimizin yansıması, hayatta kalma içgüdümüzün en yüksek ifadesi. Tüm bunların ışığında kötülüğün her birimizin içinde yuvalandığını, davranışlarımızın çoğunu zehirli bir sarmaşık gibi sardığını, bolluk ve uygarlık koşullarında öldürmüyor olsak da, hepimizin katil olduğunu söylüyor Altarriba.
KEKO’nun çizimlerinin de hakkını teslim etmek gerekiyor diğer yandan. Altarriba nedenleriyle bi katilin profilini oluştururken, KEKO çizimleriyle başarılı bir fon oluşturuyor Ben, Katil’de.
“Enformasyon çağında varolmak, veri üretmeyi zorunlu kılar. Bizi, bilinirlik yaratır. Şöyle ifade edebiliriz, kişiliği güçlendirmeyen inziva, onun önünü keser. Artık kendini tanımak değil, ötekilerin seni tanıması önem taşıyor. Niteliğin yerine nicelik. Başkalarına bağımlıyız. Başkaları ne olmamızı istiyorsa oyuz.” Enrique
Y así es como empezamos esta historia, con tajo a la yugular en sentido literal, al mas puro estilo de Lecter en Florencia y con la racionalización de este artista, que usa el asesinato como forma de expresión artística. Aparte de asesino en exclusiva, en oposición a asesino en serie, Enrique Rodriguez es profesor de historia del arte en la universidad del País Vasco, especializado en el arte mas crudo, violento y unido al sufrimiento.
No voy a decir mas. Debéis leerlo, porque es una gozada en todos los sentidos. Hay autores que decepcionan mucho después de llegar alto, como me ha pasado esta semana leyendo el nuevo tebeo de Julie Maroh, que después de sus (maltratado por el cine) drama de lesbianas azules, se mete en unos berenjenales filosóficos que quieren ser mas de lo que llegan a ser, que viene a ser nada. Todo lo contrario con Altarriba, que después de su “El Arte de Volar“, llega aun mas alto. Me ha gustado mucho este tebeo, por el lado mas sádico y visceral, aunque me sigue chirriando que para criticar el uso de “el conflicto vasco”, se siga cayendo en su utilización por mucho que sea desde “el otro lado”, aunque sea justificándolo como inspiración artística para la deconstrucción del ser humano (o el descuartizamiento, por decirlo de manera mas mundana). Tebeaco y punto.
Una historia diferente, con un psicopata diferente. Es bastante crudo en algunas escenas. El protagonista, una persona que vive y mata por y para el arte, con control y con sangre fría. También se tratan otros temas como el conflicto Vasco y la política interna de las universidades. Bastante entretenido.
Lo único que me ha gustado es el dibujo, los encuadres y la manera de colorear y dar sombras exclusivamente con el negro, el blanco y el rojo.
La trama me ha parecido demasiado grotesca para mi gusto y algunas reflexiones (no sé si queriendo o no) han sido demasiado "intelectuales, pero sin sentido".
No creo que sea una obra para todo el mundo y más teniendo en cuenta cómo aparecen la mayoría de las mujeres reflejadas: aprovechadas, objetos o amargadas.
A história dum professor de arte numa universidade basca que é simultaneamente um assassino em série é apenas um pretexto para uma série de reflexões interessantes sobre o que é a arte e qual o seu papel, o mundo universitário, terrorismo, a ETA, e outros pontos de interesse do nosso quotidiano, envolvidos num ambiente opressivo ao qual não são alheias as magnificas ilustrações.
Inquietante e intelectualmente estimulante de principio a fin. La originalidad de la afirmación en las viñetas de la página 70 es lo que desmarca al personaje - y por tanto a la obra - de cualquier otro libro o novela gráfica que haya leído del género negro.
El protagonista es un personaje que esta trabajado y el guión es bastante bueno. Si te gusta las películas o los libros de Hannibal Lecter o de Jack El destripador, fijo que te gusta esta novela gráfica.
Altarriba'nın grafik romanı, İspanya'ya özgü dehşet kültüründen, Goya'nın eserlerinden beslenen, felsefi derinliği, sanat tartışmaları, kitabın çizimleri ile kayıtsız kalamayacağınız bir grafik roman... Ancak, çok rahatsız edici gelebilecek şiddet, cinayet içeren çizimleri nedeniyle herkese önerilebilecek bir kitap değil... "Sanat ve güzellik... İkisiniz birbirine karıştırmayın... Sanat az çok içeriği birbirine uygun biçimler yaratmaktan ibaret bir ilkeye sahip değildir... Sanat özü itibarıyla huzursuz edicidir, şaşırtıcıdır, harekete geçirici, hatta tahrik edicidir." "İspanya suç, kefaret ve kurban mesih kültürüne dayanır...Bu yüzden cezaya karşı çıkmak yerine, onu kabullenir, hatta yüceltiriz...İsyankardan ziyade, maneviyatçıyız... Bu bizi köktenciliğe, diktatörlüğe ve iç savaşa mahkum etti... Bunun estetikteki iz düşümü, bizi ızdırap sanatının şampiyonu yaptı..." Öldürmek bir sanattır diyen, sanat tarihi profesörü bir katilin gözünden anlatılan, huzursuz edici, şaşırtıcı bir kitap okumaya hazır olun...
"Yo, asesino" es el primer cómic de la "Trilogía Egoísta" de Antonio Altarriba, Premio Nacional de Cómic por El arte de volar, y Keko, Premio a la mejor obra del Salón Internacional de Cómic de Barcelona por "4 botas".
En este cómic nos encontramos a Enrique Rodríguez, un profesor de Historia del Arte en la Universidad del País Vasco que tiene una extraña afición: el asesinato como forma de arte. Enrique aprovecha convenciones y compromisos académicos para cometer asesinatos motivados sólo por fines estéticos.
El guion y dibujo forman un gran tándem en esta historia que por momentos absorbe al lector en un clima asfixiante. Está dibujado en blanco y negro con un uso del color rojo en determinadas escenas sangrientas, algo muy apropiado para la historia que se está contando. Es un cómic frío y oscuro.
Algo que me ha sorprendido bastante ha sido la forma de presentar al protagonista, sin esconder en ningún momento que es un asesino, sin generar intriga, sin miramientos. En "Yo, asesino" se muestra la complejidad más extrema del hombre y la maldad en una trama de arte cruel bastante desconcertante.
Incluye algunas hojas con bocetos y comentarios para cerrar el libro en esta edición de tapa dura tan cuidada.
En resumen: es un cómic negro bastante gore, probablemente no apto para todo tipo de públicos. Cumple su cometido y genera un ambiente tenso e inquietante.
Talvez o objectivo fosse uma personagem principal sofisticada, além dos espartilhos do catálogo vigente e dominado pelos comuns mortais, com uma ética somente ao alcance de uma vanguarda presumida como alheia ao leitor típico. O resultado, porém, é uma azeiteirice tentando dar um passo maior do que a perna, sem nada de novo ou original. «Demasiada agitação para disfarçar a falta de ideias.» A unção colectiva em torno disto é fenómeno para lá da minha compreensão. Talvez o polvilhanço com referências artísticas e a colocação de parte da acção na academia hajam sacado aos leitores uma presunção de valor estético e narrativo que uma alma bruta como a minha falhou em encontrar. Ou então a rusticidade do meu intelecto lavou dos meus olhos as ramelas que emprestam brilho ao que é baço como madeira tosca. O trabalho gráfico é notável: está à altura do argumento com os seus vulgarismos formulaicos travestidos de «fora da caixa».
"Mataré para denunciar el incesante holocausto en el que se ha convertido la convivencia... Para mantener la creatividad... Para seguir sintiéndome vivo... Siempre por amor al arte..."
Ovo izdanje se već duže vreme vuče po nekim sniženjima i bez ikakvih očekivanja sam ga kupio na nekom popustu od 60% samo na konto opisa i prelistanih prvih par stranica.
Očekivao sam laku zabavu za te pare a dobio sam jedno fenomenalno delo sa sjajnim crtežom i još boljom pričom koja stvara takvu horor atmosferu i zadire u najdublje pore ljudske mozga koji zaista može biti iskvaren do srži.
Priča prati Enrique koji je istoričar umetnosti i serijski ubica u slobodno vreme. Strip se bavi idejom da neki ljudi imaju poriv za ubijanjem koji je dublji čak i od patološkog, koji je tako reći urođen i koji je potreba za izražajem. Glavni junak ubijanje tumači kao deo umetnosti dovodeći svako sledeće ubistvo do perfekcije. Privatno i poslovno se glavnom liku usko prepliću kao i njegova ambicija da bude najbolji na oba polja. Na momente su dela glavnog junaka toliko jeziva da se stvara sjajna horor atmosfera bazirana na psihozi lika glavnog junaka.
Sve je to upakovano u sjajan mračni crtež u crno beloj tehnici koji je propraćen detlajima u crvenoj boji poput jabuke, ruže i krvi koji takođe imaju i simboličku težinu u ovoj priči.
U međuvremenu vidim da se ova knjiga rasprodala ali ako je igde ostao neki primerak - preporuka svim ljubiteljima horora i psiho trilera.
Que decir de 2 maestros como Keko y Antonio Altarriba. Me ha sorprendido lo bien que han reflejado Vitoria en el comic de muchos de sus lugares. Aunque el comic no es muy largo, 136 paginas, durante las cuales te mantiene en vilo de si lo pillaran o no. Hay varias frases que da de lleno en la realidad social en que vivimos
Es bastante interesante a nivel estético. Todo en blanco y negro, con un nivel de detalle que me ha impresionado. La historia es una suerte de Dexter, pero un poco más retorcida. Tiene reflexiones interesantes sobre "el asesinato como forma de arte". Supongo que alguien interesado en el arte lo disfrutará más. Tampoco entiendo que no tenga un final cerrado
Nem o traço nem o argumento me convenceram. Já li boas histórias do ponto de vista do criminoso, mas esta ficou muito aquém, a premissa prometia, mas não cumpriu. Não ajuda ter cenas completamente dispensáveis e imagens tão escuras que só apetece fugir delas. Gosto muito de outros trabalhos do Altarriba, mas não recomendo este. (Dei duas estrelas apenas porque me ri com uma piada cáustica).
Um livro profundamente perturbante que mergulha nas camadas mais subterrâneas da nossa psique... um lugar onde vivem os nossos monstros pessoais que tentamos a todo o custo esconder, mas que pressentimos que a qualquer momento, mediante uma combinação de estímulos que nem sequer ousamos imaginar, podem saltar cá para fora de forma incontrolável. Talvez aquele monstro que viveu debaixo da nossa cama e que tanto nos aterrorizou em crianças não seja mais do que um alter-ego de nós mesmos.
Pelo caminho, este livro faz uma análise dos meandros da arte clássica e contemporânea (e dos embustes pelo meio) - com exemplos muito concretos que dá vontade de pesquisar com mais rigor - e da forma como nos pode exorcizar essas pulsões mais primitivas e brutais de nós mesmos.
Como li algures... para compreendermos e controlarmos um monstro, temos de nos transformar por momentos num.
Os desenhos são negros como a alma que vive neles, com um contraste de claro escuro fortíssimo que contrasta com as subtis manchas de vermelho que aqui e ali vão aparecendo como sinal claro da pulsão assassina do personagem principal, que ao longo do livro se vai sofisticando e evoluindo, tendo sempre como pano de fundo a perseguição de uma beleza estética nos gestos mais bárbaros.
Podem ver o trailer do livro aqui: Nota final: Esta história dava um filme brutal. Tivesse eu os meios e lançava-me de cabeça nessa aventura.
Yo, asesino contiene diálogos muy bien escritos y unos potentes dibujos que casan muy bien con la historia. La voz del narrador en primera persona da mucha fuerza al relato de un asesino movido por la estética y la belleza simbólica del acto de poner fin a la vida del otro. No hay concesiones y Altarriba logra evitar caer en tentaciones moralizantes, dejando a los lectores que acompañen por sí solos al personaje hasta las últimas consecuencias. El único “pero” lo pondría en el manejo del tiempo de la historia: demasiado comprimido y acelerado. Suceden muchas cosas en un año y los giros por todo tipo de acontecimientos ocurren uno tras otro. Sin tiempo para que los personajes que acompañan al asesino evolucionen en sus arcos ni para dar espacio a la vida cotidiana del que protagonista, más allá de su faceta de asesino.
Cómic con un tema, a mi juicio, demasiado ambicioso para un solo tomo. Es imposible no ver el paralelismo con la serie de televisión Dexter. En ambas, el personaje principal construye un modelo de razones para justificar sus asesinatos. Sin embargo, las razones esgrimidas por ambos protagonistas no pueden ser más diferentes. Lo que en Dexter se explica hasta el hastío, aquí da la impresión de quedar demasiado corto. Una vez construida la base sobre la que el asesino actúa y se justifica, apenas queda tiempo para que el guión amortice el universo creado. Creíble y estimulante en el fondo, pero desaprovechado en el desarrollo.
Una combinación entre novela negra posmoderna y arte pictórico solo puede tener como resultado una joya. Yo, asesino lo es. Me encanta la idea, el texto y sobre todo las ilustraciones. Solo echo de menos un poco una vuelta de tuerca, un guion más complejo, pero aun así se trata de una obra de imprescindible lectura.