Every Day Gets a Little Closer: A Twice-Told Therapy

by Irvin D. Yalom, Ginny Elkin

The many thousands of readers of the best-selling Love's Executioner will welcome this paperback edition of an earlier work by Dr. Irvin Yalom, written with Ginny Elkin, a pseudonymous patient whom he treated -- the first book to share the dual reflections of psychiatrist and patient. Ginny Elkin was a troubled young and talented writer whom the psychiatric world had labeled as "schizoid." After trying a variety of therapies, she entered into private treatment with Dr. Irvin Yalom at Stanford University. As part of their work together, they agreed to write separate journals of each of their sessions. Every Day Gets a Little Closer is the product of that arrangement, in which they alternately relate their descriptions and feelings about their therapeutic relationship.

Genres: Psychology, Nonfiction, Counselling, Mental Health, Philosophy, Memoir, American

274 pages, Kindle Edition

Published August 1, 2008

About the author

Irvin David Yalom, M.D., is an author of fiction and nonfiction, Emeritus Professor of Psychiatry at Stanford University, an existentialist, and accomplished psychotherapist.

Born in a Jewish family in Washington DC in 1931, he grew up in a poor ethnic area. Avoiding the perils of his neighborhood, he spent most of his childhood indoors, reading books. After graduating with a BA from George Washington University in 1952 and as a Doctor of Medicine from Boston University School of Medicine in 1956 he went on to complete his internship at Mount Sinai Hospital in New York and his residency at the Phipps Clinic of Johns Hopkins Hospital in Baltimore and completed his training in 1960. After two years of Army service at Tripler General Hospital in Honolulu, Yalom began his academic career at Stanford University. He was appointed to the faculty in 1963 and then promoted over the next several years and granted tenure in 1968. Soon after this period he made some of his most lasting contributions by teaching about group psychotherapy and developing his model of existential psychotherapy.

In addition to his scholarly, non-fiction writing, Yalom has produced a number of novels and also experimented with writing techniques. In Everyday Gets a Little Closer Yalom invited a patient to co-write about the experience of therapy. The book has two distinct voices which are looking at the same experience in alternating sections. Yalom's works have been used as collegiate textbooks and standard reading for psychology students. His new and unique view of the patient/client relationship has been added to curriculum in Psychology programs at such schools as John Jay College of Criminal Justice in New York City.

The American Psychiatric Association awarded Irvin Yalom the 2000 Oskar Pfister Award (for important contributions to religion and psychiatry).

Yalom has continued to maintain a part-time private practice and has authoried a number of video documentaries on theapeutic techniques. Yalom is also featured in the 2003 documentary Flight From Death, a film that investigates the relationship of human violence to fear of death, as related to subconscious influences.

source: Colibri Bookstore

Reviews

[K · Rating 2 out of 5]

Great concept, unfortunate execution.

I love the idea of reading therapist and client write-ups of the same sessions – I thought it would be fascinating to see the differences in perception and emphasis. Unfortunately, although Dr. Yalom’s session notes are readable and coherent, Ginny’s leave a lot to be desired. They’re unfocused and difficult to make sense of. You can’t really tell what happened in the session from her perspective; at most, you get a vague sense of a few of the feelings she felt which seem minimally, if at all, tied to anything specific from Dr. Yalom’s notes.

To be fair to Ginny, she writes early on that she doesn’t feel it pays to rehash the details of the sessions in her write-ups; Dr. Yalom was right there with her and, in her mind, he was the only one who would be reading these notes. Unfortunately for me, though, this meant that the experience I was hoping for, the opportunity to follow the session first through Dr. Yalom’s eyes and then through Ginny’s, was sadly lacking.

It’s kind of ironic that Dr. Yalom (as well as some reviewers) wonders whether Ginny was being exploited in this project. I actually have the opposite opinion – Ginny was receiving free therapy with a Stanford-based psychiatrist in exchange for these write-ups, and they’re pathetic (Yalom, oddly, praises them; I’m not sure what he saw that I missed) – not to mention the fact that she periodically fails to submit a write-up and makes inadequate excuses. She even admits at one point that she should really be putting more effort into the write-ups. As a reader, I heartily concur.

I suppose it’s to be expected that a book like this would feel boring and repetitive; that’s the nature of ongoing long-term therapy and naturally not every detail is interesting. Additionally, although Dr. Yalom confesses to having had publication at the back of his mind at the time, ostensibly the project was not originally aimed at an audience other than therapist and client. Still, I would have been more tolerant of the book’s tediousness had I felt I was truly gaining insight from forcing my way through it. Dr. Yalom’s notes did enlighten me about the process of therapy from his perspective, how he calculates his moves, his therapeutic rationales, and his errors. Ginny’s, unfortunately, did not teach me much about what it’s like to be a therapy client.

Dr. Yalom's afterword was excellent, but I'm not sure it was worth slogging through the entire book to get to it. Ginny's, predictably, appeared to be a recounting of her final break-up with her boyfriend and didn't tell me much about her therapy's impact on her life.

[Maria Bikaki · Rating 4 out of 5]

Δεν έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία ψυχοθεραπείας και επίσης αυτό που πιστεύω γι’ αυτά είναι ότι δε μπορείς να πεις σε κάποιον να, αυτό είναι το τέλειο βιβλίο ψυχανάλυσης για σένα γιατί πολύ απλά ο καθένας θα σου προτείνει και ένα διαφορετικό με βάση αυτό που μίλησε περισσότερο στη δική του ψυχοσύνθεση. Κάνω αυτή τη μικρούλα εισαγωγή γιατί επιλέγοντας το συγκεκριμένο βιβλίο είχα διαβάσει αρκετά σχόλια δικά σας εδώ αλλά και ξένα όπου οι περισσότεροι συμφωνούσαν ότι σαν βιβλίο δεν είχε τόσα να πει όσα άλλα του Γιάλομ και ότι παρά την ενδιάφερουσα ιδέα το αποτέλεσμα ήταν μάλλον χλιαρό και για άλλους βαρετό.
Εδώ λοιπόν αυτό έρχεται αυτό που σας έλεγα πιο πάνω περί προσωπικής αναζήτησης και ανάγκης καθώς το συγκεκριμένο βιβλίο προσωπικά σ’ εμένα έκανε πολύ καλό και με βοήθησε αρκετά. Δεδομένου ότι το ξεκίνησα πολύ διστακτικά αφού τελείωσα τον Νίτσε και για αρκετές μέρες το είχα αφήσει στην άκρη όταν το ξαναέπιασα μου δημιούργησε μια απίστευτη έκρηξη συναισθημάτων και προβληματισμού που για να είμαι ειλικρινής δεν το περίμενα και με εξέπληξε. Υπήρξαν στιγμές που νόμιζα ότι εγώ καθόμουν στην απέναντι καρέκλα στη θέση του θεραπευόμενου, ή έπαιρνα το μολύβι και κρατούσα τις δικές μου σημείωσεις. Σε αυτό το βιβλίο καταγράφονται καταστάσεις, σκέψεις, πράξεις οι οποίες ναι σαφέστατα στην κοινωνία που ζούμε που οι περισσότεροι δε δίνουν δεκάρα για την ψυχική υγεία τη δική τους και των γύρων τους πολύ πιθανόν να φαντάζουν ανόητες και υπερβολικές όταν για την ηρωίδα του βιβλίου αποτελούσε ένα γολγοθά που έπρεπε ν’ ανέβει με απώτερο σκοπό να ξαναγνωρίσει την καλή εκδοχή του εαυτού της. Δεν είναι μια διαδικασία εύκολη, χρειάζεται πίστη και επιμονή και προσπάθεια. Δεν είναι καν πάντα εύκολο να το καταγράψεις στο χαρτί όσο καλός γραφιάς και αν είσαι πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια απόπειρα καταγραφής μιας πραγματικής ψυχοθεραπείας και δεν είναι ένα προϊόν απόλυτης μυθοπλασίας.
Βρήκα πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημα να καταγραφεί η πορεία μιας ψυχοθεραπείας και ακόμα πιο ενδιαφέρον ότι έγινε και από τις δύο πλευρές. Από τη μία η αγωνία του ψυχοθεραπευτή να βρει την άκρη του νήματος και να βοηθήσει τον ασθενή του και από την άλλη η προσπάθεια του ασθενή να βρει το δρόμο του. Θα υπάρξουν στιγμές που και οι δύο δε θα ναι το ίδιο αποδοτικοί, που η κουβέντα δε θα οδηγεί σε κανένα φως και άλλες πάλι που όλα θα λειτουργούν ρολόι και όπως λέει και η ηρωίδα στο τέλος του βιβλίου: « Όσες φορές και αν κουλουριάστηκα, με ξετυλίξατε»
Κλείνω μ’ ένα αγαπημένο μου απόσπασμα:

Μερικές φορές η ζωή μου φαίνεται τόσο περιορισμένη, χωρίς ρίζες για να τραφεί πραγματικά. Είμαι σαν φυτό εσωτερικού χώρου, ταμπουρωμένο σθεναρά στη γλάστρα του. Αν δε με ποτίσουν και δε με μετακινήσουν, αν δε με βγάλει κάποιος στον ήλιο και δε με μαζέψει ύστερα απ’ αυτόν δεν πρόκειται να κρατήσω. Ακόμα όμως και με μερικές ρίζες εκτεθειμένες να έχουν βγει από τη γλάστρα έξω στον αέρα και ακόμα και με τη γλάστρα που είναι υπερβολικά μικρή, δεν τα πάω και άσχημα. Υπάρχει περίπτωση να μπορώ να συνεχίσω έτσι, χωρίς να χρειάζεται να με μεταφυτεύσουν. Ίσως το να ζω τη ζωή μου όπως είμαι τώρα προκαλώντας μικρά προβλήματα στον εαυτό μου όπως το σπίτι και το φαγητό, να μου δώσει λίγο κουράγιο……………. Φαντάζομαι την ψυχιατρική σαν κάτι που είναι σε θέση να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στον πραγματικό μου εαυτό και στον εαυτό που βρίσκεται σε χειμερία νάρκη και που τον ονειρεύομαι. Τώρα είμαι σε μια κατάσταση ήρεμης πολιορκίας όπου προσπαθώ ν’ αντέξω ενάντια στο μέσα μου. Νιώθω εντάξει.

[Jason Pettus · Rating 5 out of 5]

Last year I started seeing a therapist for the first time, initially as a side-effect of the computer programming bootcamp I was attending; this particular bootcamp, in fact, keeps a paid therapist on staff in order to offer free sessions to their students, but I ended up responding so well to the process that I continued seeing her in private practice once every two weeks after bootcamp was over.

One of the things that's become of interest to me because of it is understanding more about the therapeutic process itself -- as I mentioned to her a few weeks ago, when you're a client and have never experienced therapy with other clients, you have no way of comparing what your experience is like to what others go through, other than to refer to famous therapy situations in movies and television, and God only knows how realistic THOSE are -- so she recommended this book to me, in which back in the early 1970s a therapist and a creative writer made a deal to each keep a journal about their feelings after each session they had, only comparing notes with each other after the experiment was over and a book was published of both journals.

I have to admit, it's a fascinating read -- it's amazing to see how many times the two would have the exact opposite reactions to a particular thing that would happen in a particular session, and it was also really interesting to see how the behavior that the client thought of as "natural and spontaneous" was in so many cases in the therapist's eyes an expected reaction based on classic personality patterns he studied as a psychology student. Also interesting as simply a time capsule of the countercultural era -- taking place in the San Francisco Bay area, the journals are filled with references to encounter groups, active sexual manipulation of patients as a form of "intimacy therapy," and "shocking" new revelations about how beneficial it can be for a couple to attend therapy together -- this will be of strong interest to those like me who have had positive experiences with therapy themselves and are now curious to see how the process compares and contrasts to someone else's experience. It comes recommended specifically to those people.

[dontpanic · Rating 3 out of 5]

Mi lehetne izgalmasabb a pszichoterápia iránt érdeklődőknek, mint egy végigvitt terápiás folyamat, amit mind a szakember, mind a kliens ülésről ülésre értékel, beszámolók formájában? - gondoltam én, amikor lelkesen belekezdtem a könyvbe.

Aztán, amíg a könyv első felét olvastam, gyakran eszembe jutott az a bölcsesség, hogy az ember naplója igazából csak egy valakinek izgalmas - annak, aki írja. (Kivételek persze akadnak.)

Arra gondoltam, hogy talán az ember pszichoterápiás folyamata is csak annak a két embernek érdekes, aki viszi a folyamatot. A kliensnek és a páciensnek. Legalábbis ilyen formában: egy ülés - két beszámoló. Nyilván egy esettanulmány már a "külsősök" számára átdolgozott formában kerül bemutatásra, így az azért elég más.

Aztán a második felére valahogy beindult a dolog, főleg, amikor (spoiler...? :P) hirtelen belépett a folyamatba a harmadik fél, Ginny élettársa, Karl, és hozta ő is a saját beszámolóit.
Illetve ez a könyv attól vált igazán kerekké, amit Yalom doktor a végén leírt, megvilágítva, hogy a véget nem érő nyavalygásoknak igen is volt terápiás célja és haszna.

Ami érdekes volt:
- az előző gondolathoz kötve: a terapeutának akkor is van terápiás terve és célja, amikor az külső szemmel úgy tűnhet, hogy ad hoc módon dobál be dolgokat, és sehova nem vezet a folyamat. Itt is, az utolsó fejezet világította meg, Yalom milyen módszereket használt, és mi volt a terápiás megközelítés. Ha csak a beszámolókat olvassa az ember, akkor ezek szinte észrevétlenek maradnak
- a terápia egyenlőtlen viszonya. Yalom egy elképzelt olvasónak írta a beszámolókat, harmadik személyben írva Ginnyről (talán már leendő olvasóit vizionálta :P). Ginny Yalom doktort megszólítva írta a beszámolókat, "neki" szánva őket. Ugye érezzük, mennyire más kiindulópont a kettő? (Arról nem is beszélve, hogy Ginny ezekkel a beszámolókkal fizetett a terápiáért, ami már eleve egy érdekes alaphelyzet, és nem tudom, mennyiben befolyásolja a beszámolók milyenségét.)
- még mindig nagyon szeretem, hogy Yalom nem a kliensek múltja, múltbeli traumái felől közelít, hanem az itt-és-mostra, illetve a jövőre koncentrál
- rettentően izgalmas volt, amikor megjelent a rendelőben Karl, akiről Yalom már hosszú hónapok óta hallgatja Ginny megosztásait, és bekapcsolódott a terápiás folyamatba. Gyönyörűen ábrázolta azt, hogy a kliens mindig a saját helyzetéből közelít, és az emberek, akikről mesél, igazából az emberek ő fejében létező változatai. Csodás volt, ahogy Yalom rájött, Karl nem feltétlenül olyan, amilyennek Ginny szűrőjén át tűnik.
- Yalom alapíthatna egy "nárcisztikus terapeuta" irányzatot, mert rettentően énközpontú, amit persze elad terápiás megközelítésnek, és nem mondom, hogy nem működik, sőt, azt sem mondom, hogy nem baromi tanulságos megvizsgálni a terapueta és kliens viszonyát, de lehet, hogy engem idegesítene, ha állandóan azzal jönne, hogy hogy állok most vele, mint terapeutámmal. (Persze erre elmondhatnám, hogy rettentően idegesít, hogy mindig ezzel jön, és biztos tök tanulságos dolgok kerekednének ki ebből :P)
- azt se szabad elfelejteni, hogy a terápiás folyamat csak egy dolog a kliens életében, azon kívül éri még ezer hatás abban a hétben, ami kimarad két ülés között. Kicsit idegesített, hogy Yalom kb. minden változást és hatást a terápiának tud be, illetve mindent arra vezet vissza. Ginny feszült? - hát nyilván azért, mert Yalom elhalasztotta a találkozójukat. Ginny csinosan öltözött fel? - nyilván Yalomnak akar tetszeni. Ginny fel van dobva? - nyilván örül, hogy jöhet végre az ülésre. NEEEEEM, lehet, hogy más oka van, ami tök független a terápiátóóóól. Mert persze amikor Yalom feledkezik meg Ginny üléséről, akkor az ugyebár nem Ginny miatt van, hanem bokros teendői miatt. De Ginny minden mozzanata a terápiához köthető. NEEEEEEEEEEEEM, a terápia csak egy tényező, nem mondom, hogy nem fontos tényező, sőt, lehet akár bizonyos helyzetekben a legfontosabb, de nem az egyetlen.

Szóval, mint könyv, nem mondom, hogy a legizgalmasabb, de az biztos, hogy baromi tanulságos, ha az embert érdeklik a terápiás folyamatok.

[Abbas Madani · Rating 4 out of 5]

این کتاب بخش کامل از درمان خانمی حدودا سی ساله است که قبلا در کتاب های دیگر یالوم از او صحبت کرده بود و نکته خاص در درمان او روش یالوم در درمان است که قرار میگذارد در پایان هر جلسه احساسات و برداشت های خود را از هر جلسه بنویسند و بعد از شش ماه باز کنند و بخوانند.در این روش هر دو طرف سعی در خودافشاگری نمودند و توانستند صحنه درمان را از جهت دیگر ببینند.شاید دو نامه اخر کتاب گویای روشن تری از جریان درمان بود و نکات جالبی داشت هم نامه دکتر یالوم که بخوبی روش درمان را و انطباق ان با نقشی که در هر جلسه بازی کرده بود را نشان میدهد و هم ازادگی او را در خودافشاگری و به اشتراک گذاشتن بخش های مهمی از درونش نشان میدهد امری که جدای از درست یا نادرست بودنش توان او را در خرقه سوزاندن نشان میدهد و مانند کتاب مهره های شیشه ای هرمان هسه اعتراف باین که در جلسات مشاوره هر دو طرف میتوانند مراجع باشند و در نامه جینی اعتراف به نقش هایی که در اتاق مشاوره بازی میکرده و توجه و درک خوب او از درونش و اینکه چگونه بتدریج این نقش ها به سطح هوشیارش امده و انها را دیده و توانسته با خود کنار بیاید و درک کند بدون هر چیز مهم در زندگی از جمله گرفتن محبت هم میتوان مستقل زیست و هیچ چیز اهمیت زیستن مستقل و بدون وابستگی بغیر را ندارد.

[Stef · Rating 5 out of 5]

I get about one book every year that I manage to read at exactly the right time in my life. This is one of them. Not only am I the same age as Ginny Elkin when she started this therapy, I also have a lot of the same problems. Reading about her therapy was like therapy for myself, and I learned so many things about myself, about others, and life in general that it feels right to call this book life-changing.

As such this review isn't going to be much help to anyone who just wants to read an interesting book. The writing style is difficult in parts (I found Dr Yalom's reports often unnecessarily long-winded), and if I didn't relate so strongly to the client in this situation I doubt I would have enjoyed this book very much; as it is with therapy, so many things are repeated over and over again so that the frustration both participants felt becomes palpable to the reader, and not in a good way.

For anyone interested in this book I'd recommend reading both forewords; if you can't relate to the problems described in them, don't bother. If you can, it might just be an amazing read.

[Nefeli]

As a concept, it was fascinating.

It was hard, if not impossible, for me to forget that these are actual people and not just characters in a fictional story so I came to care about them even as I didn't particularly like them. Well, I didn't like Yalom, that is. I found most of his chapters/write-ups a chore to read and often rolled my eyes, whereas Ginny's words flow beautifuly and I couldn't help but relate a lot to some of her struggles.

It's a book written in the '70s, about therapy sessions done in the '70s and there is a lot of preoccupation with gender roles and a lot of casual racism even as early as the introduction (where Yalom, upon meeting Ginny, informs us that "I could not walk slowly enough; like an Oriental wife she followed a few noiseless steps behind"). So the experience of reading it was not exactly pleasant.

I have no doubt (and, in fact, it becomes very clear as you read on) that Ginny was tremendously helped by these sessions. But I couldn't help but think how much more hepful it would have been for her to thave a therapist that is more conscious about how the world works outside of her own self -that is to say, a therapist that acknowledges that some of Ginny's problems, while stemming from within, are exceedingly heightened within the framework of a patriarchal society.

[Zahra Dashti · Rating 3 out of 5]

علی رغم ترجمه بدش که به خاطر جمله بندی های نادرست و عدم وجود علائم نگارشی کافی خوندن و درک رو دشوار می کرد این کتاب رو دوست داشتم. در واقع بین بقیه کتاب های یالوم بیش از همه مشتاق خوندن این بودم. چون این روان درمانی از دو دیدگاه (و بخش مختصری از سه دیدگاه) بیان شده بود. نگاه درمانگر و نگاه بیمار. بیش از همه دو پس گفتار دکتر یالوم و جینی رو دوست داشتم. از قضا پس گفتار جینی به خوبی بخشی از مراحل پذیرش در سوگ رو نشون داده بود. خیلی حسرت خوردم که ترجمه روان تری نداشتم که بیش از درگیری با جملات بتونم درگیر افکار و صحبت ها بشم. جینی و مشکلات شخصیتی اش درسهای خوبی برای من داشت. اگرچه شخصیت مشابهی نداشتم ولی بعضی برخوردهاش برام ملموس بود.

[Beyza · Rating 3 out of 5]

Benim için ilginç bir kitaptı çünkü okurken kendi seanslarım hakkında bol bol düşündüm. Bir de Yalom'un kendine bu kadar açık olabilmesi inanılmaz geldi ama Ginny'nin ve herkesin ihtiyacı olan şeyin bu açıklık ve samimiyet olduğunu biliyorum. Yine de özellikle ruh sağlığı alanı dışındakilere Yalom'un terapilerini anlattığı diğer kitaplarını öneririm.

[Vera Pns · Rating 3 out of 5]

Το βιβλίο αυτό αποτελεί προϊόν ενός θεραπευτικού συμβολαίου ανάμεσα στον Ίρβιν Γιάλομ και μια κοπέλα, την Τζίννυ, στο οποίο συμφώνησαν να καταγράφουν χωριστά τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα τους έπειτα από κάθε συνεδρία ψυχοθεραπείας. Έτσι το βιβλίο αυτό διαπραγματεύεται τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο και πως εξελίσσεται αυτή στην πάροδο του χρόνου. Θεωρώ αρκετά έξυπνη και πρωτότυπη την ιδέα και ήταν και ο λόγος που επέλεξα να το διαβάσω. Πρόκειται για την ολοκληρωμένη πορεία της θεραπείας από δύο διαφορετικά σημεία θέασης. Ένα βιβλίο που δεν απευθύνεται μόνο σε άτομα του συγκεκριμένου επιστημονικού πεδίου και διαβάζετε αρκετά εύκολα και παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον. Το προτείνω σε όποιον έχει την περιέργεια να δει πως λειτούργησε η ψυχοθεραπεία στην συγκεκριμένη περίπτωση και κυρίως στην σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον θεραπευτή και το θεραπευόμενο και πως προσέγγιζε ο καθένας τους τη κάθε συνεδρία και τι συμπεράσματα έβγαζε από αυτήν.

[Hoda · Rating 3 out of 5]

کتاب یادداشت‌های دکتر یالوم(روانپزشک) و بیمارش جینی هست.
دکتر و بیمار بعد از هر جلسه، یادداشت برمی‌داشتن، یادداشت‌ها مبهمه، کلیت ماجرا و اینکه چرا جینی نیاز به درمان داره رو میشه متوجه شد اما به نظرم کافی نبود.
البته در انتهای کتاب، پس‌گفتار دکتر یالوم بخش‌هایی از ابهام‌ها رو برطرف کرد و توضیح داد هر رفتارش چه دلیلی داشته.

از این کتاب‌هاست که نه میشه توصیه کرد به خواندنش و نه میشه گفت که نخونید!🤷🏻‍♀️

[reed · Rating 2 out of 5]

Dr. Yalom suggested to a client that each of them should write about their therapy sessions and they exchanged their write-ups every six months over two years of therapy. This is a compilation of their writings.

It's an interesting idea, but the results are kind of boring, which makes sense since they were only writing for themselves, not to entertain the reader. Dr. Yalom is constantly mentioning what a good writer Ginny (the client) is, but I found her to be irritatingly vague and unfocused.

Still, some aspects of the book are amusing. It was created in California in the 70s and is full of references to encounter groups and esalen and the like. And, like a lot of writing from that era, there is a preoccupation with gender roles -- they both cycle through questioning, defending, and being completely blind to the differing expectations and prescriptions around male and female behavior.

[Alepeh · Rating 3 out of 5]

خیلی جاهای این کتاب کش دااااار و تموم نشدنی بود وتنها دلیلی که باعث میشد ادامه بدم همین بود که بفهمم در ادامه این جلسات کش دار چه اتفاقی برای جینی میافته و چرا؟! اما یاداشتی که در انتهای کتاب از دکتر یالوم و جینی اومده بود باعث شد همه ی قطعات در ذهن من درست سر جاشون قرار بگیرند و متوجه شم که جریان از چه قراره و چرا انقدر سرعت اتفاقات متغیر بوده

[Niloo zgh · Rating 3 out of 5]

سی درصد ابتدایی کتاب عالی بود، مکالمات و اصل ماجرا اونقدر جذاب بود که خیلی متوجه ترجمه ی بد و ویراستاری بدتر و جملات نامفهوم نبودم و با چندبار خوندن بعضی قسمت ها سعی میکردم از لذتم کم نشه و موفق هم بودم. اما کم‌کم روند داستان کند شد، کش دار شد، رو تکرار افتاد، گزارش ها انگار نصفه و نیمه بود، درک شخصیت ها و رفتارشون سخت شد، مخصوصا درمانگر یعنی دکتر یالوم! ذهنم آشفته شده بود و یه جاهایی با جلسات درمان خودم مقایسه میکردم که واقعا درمانگر اینجوری فکر میکنه؟! به نظر من واقعیتی این چنین عریان از احساسات یک درمانگر، اگر قراره بیان بشه، بای�� با شفاف سازی های بیشتری باشه وگرنه پذیرش و درکش خیلی سخت میشه و بی اعتمادی به وجود میاره.
طبیعتا در این قسمت ها بود که ترجمه و اشکالات نگارشی خییییییلی آزاردهنده تر شد. تصور کنید درست وقتی به توضیحات بیشتری احتیاج داری همون جمله ی گفته شده ی نویسنده هم نا مفهوم بهت برسه!!
اما تقریبا صد صفحه ی پایانی خیلی بهتر شد، مخصوصا پس گفتارهای هر دو(دکتر یالوم و جینی) خیلی از جاهای خالی ذهنم رو پر و تکمیل کرد.
در کل کتاب های دیگری از یالوم هست که خیلی خیلی قوی تر هستن و من بیشتر دوسشون دارم.

[Mahnoosh · Rating 5 out of 5]

فکر کنم بیشتر ما ها مثل جینی ترس از دست دادن عزیزانمون رو داشته باشیم…
همه‌ی کتاب یک طرف،قسمت پس گفتار جینی یک طرف…عاشقش شدم…

[stephanie · Rating 3 out of 5]

definitely not a favorite, when compared to Irvin Yalom's other works. Love's Executioner shows both his growth as a therapist and as a writer when you compare it to this book.

the thing that really unsettled me about the book was the sense that ginny was on a completely different page from yalom and that he was, in a sense, using her - in exchange for free sessions, she had to write these write-ups which he would later put together with his own. it's incredible for that feature - that you can see both sides of one therapy session, but at the same time, it felt a little dirty. much of it is dated, but i do appreciate yalom's constant honesty - he admits where he screwed up, missed the boat - if not with ginny, at least with the reader.

probably my least favorite of yalom, but one of the best conceptual ideas for a book i've come across in a long time.

[Andrew Barnett · Rating 2 out of 5]

I really want to like this book. I believe therapy works. I believe Yalom is probably a good therapist. I appreciated the insight into the therapeutic process from his perspective and the client's. I just don't like the way he goes about things. I don't think he is correct in his assumptions about Ginnie. I find his existentialism theory as a rationalization for talking about himself during the sessions, and for him assuming a greater presence in the life of his client than he may actually have. Yalom is Yalom, and I am sure being his client is a healing and enlightening experience, however, I felt uncomfortable often in this book with the way he went about the treatment.

[Nur · Rating 4 out of 5]

Ginny adında genç bir kadının terapi süreci. Irvin Yalom herkesin anlayacağı bir dilde kaleme almış terapileri. İşin güzel tarafı her seansın sonunda iki tarafın da düşüncelerini kaleme alması. Terapinin ilerleyişi bu sayede gözler önüne seriliyor.

[Anna · Rating 3 out of 5]

At my core, I am just a Yalom fangirl

[Samar · Rating 3 out of 5]

کتاب ارزش خوانده شدن را دارد چون تجربه ای منحصربه فرد هم از دید درمانگر و هم درمان جو را پیش رو میگذارد. به ویژه اگر به تراپیست مراجعه کرده باشید، می توانید با آن ارتباط خوبی برقرار کنید و بسیاری از کنجکاوی هایتان را پاسخ می دهد.
یا ممکن است شما را وادار کند رفتاری اثربخش تر در روند درمان داشته باشید.
شوربختانه ناچارم خواندن کتاب به زبان اصلی را توصیه کنم (که البته تقریبن همیشه نظرم همین است)؛ یا شکیبایی برای آمدن چاپ های بعدی و رفع اشکالات ترجمه. چون خواندن چاپ اول، لذت خواندن کتاب را تا حد زیادی از من گرفت.
درهرحال از این که این کتاب به من معرفی شد خوشحالم و چیزهای زیادی از آن آموختم.
به قول جینی: “تقدیم به دکتر یالوم که به من آزادی گریه کردن، جرئتی برای پرواز و ده دلیل برای نمردن داد.”

[Somi · Rating 3 out of 5]

📚 نمی‌توانستم از او احساسات بخواهم. نمی‌توانستم از او درباره آینده‌مان سوال کنم. همانطور که جان پراین می‌گوید،« یک سوال،واقعا یک سوال نیست، حتی اگر جواب را بدانی.» ترسان بودم؛ کارل تنش مرا احساس می‌کرد، اما فکر می‌کنم چیزی که مرا مضطرب میکرد، حقیقت بود.
.
📚 وقتی تنها فرد درگیر در یک رابطه‌ی هستی، بار همه عواطف بر دوش توست.
.
📚 بسیاری از رفتارهای ما به وسیله نیروهایی که در ضمیر هشیار ما نیستند، کنترل می‌شوند. چیزی که ممکن است، در واقع به عنوان یک تعریف از بیماری روانی گفته شود، اینکه ما از نظر ذهنی بیمار هستیم، به این معنی که به وسیله نیروهای ناهشیار هدایت می شویم.
.
📚 اگر قرار است زندگی با من کنار بیاید، باید منتظر نمانم، بیرون بیایم و زندگی کنم

[Simona · Rating 4 out of 5]

Kiek skaityčiau apie psichologiją ar psichiatriją kiekvieną kartą mane paliečia ir sutrikdo tas dviejų žmonių unikalus ryšys, besąlyginė meilė ir dėmesys. Ir tada kerta, oi kaip kerta per smegenis, kai supranti, kad tas ryšys kaip ir tikras, bet tuo pačiu ir dirbtinis konstruktas! 🤯🤯 Tai yra visiška psichoterapijos magija! Pridėsiu dar, kad matyt ir Yalomas yra magas. 🤷‍♀️😀 Gerąja prasme. 💛

Šioje knygoje tas gilus ryšys tarp psichiterapeuto ir paciento visiškai mane ištaškė! Pats autorius keliose vietose minėjo, kad ir jam pačiam tai yra ir susižavėjimo objektas ir kartu mįslė.

"Mąsčiau, kokia žiauri psichoterapija, ji suteikia globą, tačiau paskui mechaniškai ją nutraukia."

"Stebiuosi, kad galiu visą savaitę apie ją (Džinę) nepagalvoti. Manau, būtina taip paskirstyti mintis norint išgyventi šiame beprotiškame titruotos meilės darbe."

"Visas šias reakcijas galima paaiškinti padarius išvadą, kaf užmezgiau su Džine stipriai sublimuotą meilės romaną."

Pati istorija ir Džinė vietomis mane erzino. O pasigilinus supratau, kad gal turiu panašumų į ją ir tie panašumai mane ir erzina. 😀 Buvo vietų, kurios atrodė kiek ištęstos, bet juk ne man spręsti apie žmogų ir jo pokyčių greitį. O dar pabaigoje buvo toks įdomus posūkis istorijoje, kad visos vartomos akys susigėdusios grįžo į vietas akiduobėse. 😊

Ir pavadinimas! Tobulai atspindintis esmę pavadinimas! Kaip svogūno lukštas žmogus lupamas sluoksnis po sluoksnio, kol priartėja pati jo esmė! 💛

Rekomenduoju. 💛

[Despina Frantzi♡ · Rating 2 out of 5]

2,5

Όχι αυτό που περίμενα ακριβώς. Ωραίο σαν κόνσεπτ, αλλά με κούρασε το μπρος πίσω των αφηγήσεων.
Γιάλομ, δεν σε αφήνω, θα σε βρω σε άλλο βιβλίο ❤️

[ανεμώνη ઇઉ · Rating 3 out of 5]

3,5/5 • ιντριγκαδορικο κονσεπτ, μέτρια εκτέλεση. Νιώθω πως εάν η δομή του βιβλίου ήταν διαφορετική, θα με είχε κερδίσει λιγάκι παραπάνω. Βιβλίο του Γιαλομ πάντως θα ξαναπιάσω.

[Aneri · Rating 5 out of 5]

Šita knyga man buvo iššūkis. Sunku buvo susitapatinti su heroje.
O gal tai buvo pasipriešinimas?!

[Mahboube · Rating 4 out of 5]

تجربه عجیبی با این کتاب داشتم. شاید یک سال بعد از خریدنش شروع به خواندنش کردم و بارها در یک سوم اول کتاب دلم میخواست که دیگر آن را ادامه ندهم. ترجمه نسبتا بد و ویراستاری گیج‌کننده‌ای که گه‌گاه مرا دقایقی به تفسیر جای نقطه‌ها و ویرگول‌ها وامی‌داشت، مسبب این سخت‌خوانی و تصمیم به ادامه ندادنش بودند.
اما به صورت کلی این کتاب چهارچوب جالبی دارد، گزارش‌هایی از یک درمانگر و یک مراجع از حدودا شصت جلسه درمان. از شروع مشکلات فردی مراجع تا التیام نهایی، و در پایان پس‌گفتار به شدت روشنگر دکتر یالوم در باب مکانیزم‌های تغییر و روند درمانی که در این جلسات پیش گرفته است.
بیشتر از همه‌چیز تحت‌تاثیر روش اگزیستانسیال قرار گرفتم و این عبارت که هیچ اتفاقی نمی‌افتد و هیچ چیز وجود نخواهد داشت تا زمانی که تو آن را خلق کنی. پس چگونه یک اتفاق یا یک فرد می‌تواند تو را کنترل کند؟!
و نهایتا پس از پایان این کتاب در جایگاه فردی که در مسیر حرکت به سمت درمانگری‌ست، احساس شوق و التیام کردم. نوشته‌های دکتر یالوم، همیشه برای من به عنوان روانشناسی که به کلمه‌ها و نوشتن عشق می‌ورزد، نیروبخش و امید دهنده بوده‌اند.
یک ستاره بخاطر ترجمه و ویراستاری ناکام‌کننده کتاب از مجموع ستاره‌ها کم شد.

[Winnie Lim · Rating 4 out of 5]

This is a very strange book (I'm on a journey to read strange books). It wasn't what I expected, and in a lot of ways – highly flawed. I have found some of the writing difficult to digest and understand, but that only showed the honesty of the attempt. This book is refreshingly honest, and that is why it is flawed.

But I found myself somehow eager to finish the book and find out how it all ends despite the choppy journey. At the end, I have found myself rooting for both the therapist and patient, becoming intimately involved with their stories and their minds.

It deeply moved me in a profound manner I can't quite understand, and gave me a space to reflect upon myself, and think about what is the meaning of a human self.

[Ramtin]

کتاب خیلی خوبی بود بسیار آموزنده و عالی بود خصوصا برای علاقه مندان رواندرمانی، مت و ترجمه روان بود و پس گفتار بسیار عالی داشت که با خواندن آن دیدگاه کاملی نسبت به روند درمان حاصل میشد. درکل خیلی دوستش داشتم پیشنهاد میکنم حتما بخونین

[ece · Rating 4 out of 5]

Kendi terapi seanslarımın bitişiyle bu kitabı bitirmem aynı döneme denk geldi. Özellikle de terapi sürecindeki birinin gözlerini açıyor resmen. Yalom'un başka başka kitaplarını okumak dileğiyle u - u

[Selin Akalın · Rating 5 out of 5]

A must read for everyone who is interested in psychotherapy.