Danton'un Ölümü

by Georg Büchner, Aziz Çalışlar (Translator)

Danton'un Ölümü, bütün toplumları etkilemiş Fransız Devrimi'ni konu alan, devrimin başkahramanlarının tarihsel yazgısını ve kaçınılmaz tragedyasını derin bir felsefi görüş, sağlam bir dramatik yapı zenginliği içinde tartışarak sergileyen çağdaş tiyatronun örneklerinden biridir.

Genres: Classics, Plays, German Literature, Drama, School, Fiction, Theatre

112 pages, Paperback

First published January 1, 1835

About the author

Karl Georg Büchner was a German dramatist and writer of prose. He was the brother of physician and philosopher Ludwig Büchner. Georg Büchner's talent is generally held in great esteem in Germany. It is widely believed that, but for his early death, he might have attained the significance of such central German literary figures as Johann Wolfgang von Goethe and Friedrich Schiller.

Reviews

[Kai Spellmeier]

Torture for every student alive (or dead).

[Leah · Rating 5 out of 5]

It's sad that Büchner died so young because he was a really talented author.

[Jesús De la Jara · Rating 3 out of 5]

"Lo mismo da morirse en la guillotina que de fiebre o de viejo. Es preferible, incluso; salen de entre bastidores con ágil ademán y en el mutis pueden arrancarse con gráciles alharacas y hasta oír la ovación del respetable. Tiene su gracia, y es lo que mejor encaja con nosotros, estando como estamos siempre en lo alto de un escenario, aunque al final nos apuñalen de verdad."

Buchner fue un dramaturgo alemán que lamentablemente murió muy joven a la edad de 34 años, viviendo en la época post influencia napoleónica en Alemania que marcó a tantos personajes compuso una obra interesante y sobre todo adelantada a su tiempo. Por ello es muy difícil de clasificar aunque esta obra no terminó de encantarme.
El título desde luego es lo que sucede en esta obra. Está situada en plena efervescencia de la Revolución Francesa una época que cada vez más me da la apariencia de haber sido demasiado salvaje cambiando con los años la idea que tenía de ella. Vemos por un lado a Danton, quien es retratado como un libertino (aunque el drama exagera) llevado a vivir la vida y no sólo vivir para la revolución al lado de sus amigos diputados Legendre, Desmoulins, Séchelle entre otros así como las parejas de Danton y Desmoulins quienes juegan un papel muy importante sobre todo en el desenlace. Por otra parte está la figura del temible Robespierre y los demás miembros del Comité de Salud Pública, sobre todo St. Just, Collot y Billaut quienes en su deseo de extirpar "el vicio" de la república traman contra Danton su perdición.
Me gustaron las frases de ambos bandos revolucionarios y creo que tienen bastante de históricas aunque no sé por qué no me han terminado de convencer como algo realmente conexo y armonioso en la obra, puedo decir que he descubierto muchas cosas que no sabía con esta obra pero que a la vez no terminan de fjarse. Robespierre simboliza el radicalismo, un exceso hacia la virtud, al alejamiento de los placeres o refinamientos que para él no sólo son un rasgo sino una necesidad imperiosa para el mantenimiento de los ideales de la Revolución. Danton por otra parte es la fuerza de la naturaleza (no conozco demasiado aún su vida pero sé que intervino en movimientos militares y su valentía era muy conocida) y el conflicto que se desata entre ambos es muy interesante así como la destreza de todos al momento de hablar. Creo esto es una de las cosas más sorprendentes de estos revolucionarios sangrientos que no dudaron en asesinar a mucha gente muchas veces por interés político más que por verdaderos ideales. La manera de expresar sus ideas y sobre todo poder atacar y defenderse con ellas definitivamente es una habilidad que hizo a muchos hombres subir al pináculo de la gloria o simplemente ser arrojados a una fosa común.
La pureza de ideal, la vehemencia del cumplimiento del deber está muy presente y se debe ser implacable incluso con los amigos, porque: "Sólo los malhechores y los espíritus vulgares temen ver caer a su lado a sus semejantes, porque al perder el hato de cómplices que los ocultan quedan expuestos a la luz de la verdad."
Se han llegado a ver espectáculos horrendos y la misma gente parece insensible a la guillotina y a ver decapitaciones, eso también está reflejada en la obra aunque de manera un poco artificial.
Buena adaptación de la Revolución Francesa sin embargo me interesaría leer no sólo libros de historia que voy a buscar más sino también otra adaptación teatral mejor francesa aunque aún no he escuchado de alguna.

[John Hatley · Rating 4 out of 5]

Büchner wrote this excellent play in 1835, a mere 41 years after Danton, one of the leading figures in the French revolution and the First French Republic, was guillotined in 1794. The play wasn't performed in Germany until almost 70 years later, in 1902. Based on historical fact and historical characters, the play is said to include several quotations from the historical figures. However, not all of the events in the play are historical.
The tragedy of the events is part of the human tragedy, the only species of animal known to organize in groups with the sole purpose of killing other members of the same species. In my opinion, referring to ourselves as "the human animal" is an insult to the entire animal kingdom. The senseless brutality of the French revolution is a central element of the play.

[Le_Suti · Rating 3 out of 5]

Büchners Drama Danton’s Tod ist von überraschender Modernität und gehört heute zum Standardrepertoire sämtlicher großer Bühnen des deutschen Sprachraums. Danton, eine der überragenden Figuren der Französischen Revolution, ist des ungehemmten öffentlichen Mordens überdrüssig, was ihm die Feindschaft seines ehemaligen Kampfgefährten, des mächtigen Robespierre, einträgt. Obwohl Danton fliehen könnte, lässt er den Geschehnissen scheinbar gleichgültig ihren Lauf. Er wird verhaftet, vor Gericht gestellt und schließlich enthauptet. Hinter seiner Apathie verbirgt sich die philosophische Überzeugung, dass der einzelne Mensch den historischen Umwälzungen schutzlos ausgeliefert ist und dass der idealistische Kampf um Freiheit, Gerechtigkeit und Demokratie im Grunde sinnlos ist – genauso sinnlos wie die Schöpfung selbst. Kein Wunder, dass das Revolutionsdrama bei Büchners Zeitgenossen als nihilistisch galt. Aus heutiger Sicht besticht es durch formale Offenheit, sprachlichen Reichtum und philosophische Radikalität. Faszinierend ist auch die komplexe Darstellung der Hauptfiguren, die sich jedem Gut-Böse-Schema entzieht. Sowohl Robespierre als auch Danton bleiben bis zuletzt zutiefst fragwürdig

[Mehmet B · Rating 5 out of 5]

Fransız İhtilali'nin beşinci yılı. Devrimde önemli rol oynayan Danton, Camille, Herault, Lacroix ve Philippeau, Robespierre ve Saint-Just tarafından ihanetle suçlanıyorlar ve devrim mahkemesine çıkarılıyorlar.
"Ahlak düşüklüğünü yaftalayıp afaroz edemezsin, Tanrı aşkına, böyle bir şey nankörlük olur; bir karşıtlık yarattığı için ona çok şey borçlusun." diyor Danton, ahlak düşkünlerini dehşet yoluyla cezalandıracağını söyleyen Robespierre'e.
Danton'un mahkemedeki konuşmasından;
"Hakikat er geç ortaya çıkacaktır. Fransa'nın üzerine büyük bir uğursuzluk çöktüğünü görüyorum. Bu uğursuzluk, yani diktatörlük, yüzünü örten maskeyi yırttı artık; başı dimdik, cesetlerimizin üzerinden yürüyüp geçiyor."
"Siz ekmek istiyorsunuz, onlar size insan başı atıyorlar! Siz su istiyorsunuz, onlar size giyotinden akan kanı yalatıyorlar."
Giyotine giderken Lacroix gerçekleşecek bir kehanette bulunuyor. Robespierre'in ve yandaşlarının kısa süre sonra giyotine gideceğini söylüyor.
Aklıma Buharin geliyor ister istemez. Zira Direnmenin Estetiği vesilesiyle tanıştığım bir yazar Büchner.

[Mesoscope · Rating 5 out of 5]

Before dying of typhus at the age of 23, Büchner completed two plays and one short story, and bequeathed the unassembled shards of Woyzeck to posterity. His first play, Dantons Tod, is a grim and unflinching dive into the maelstrom of the Reign of Terror and follows the revolutionary Danton along the final days leading him to the guillotine.

Büchner presumes a substantial familiarity with the details of the French Revolution, which I gather his contemporaries would have all possessed, but which sent me to Wikipedia on a few occasions. Georges Danton, who once was instrumental in turning the people of Paris against Versailles, has grown weary of the ghastly flood of executions. In the eyes of the more radical Robespierre, Danton's calls for moderation are counterrevolutionary, and he moves to have Danton himself arrested and tried.

There is not much action, and the play is crowded with very long speeches and monologs, which makes me suspect it is probably better read than viewed in performance. The Büchner productions I've seen have tended to cut out much of his wordy ruminations, and one gets the feeling that the author was more of a philosopher-poet than a capable dramatist.

That said, this work is miraculous in its vision and its effect. It was written not all that long after Schiller wrote his political drama Wilhelm Tell, but a vast gulf lies between them; Schiller's drama unfolds completely within the field of its ideology, while Büchner sees everything and understands everything, and any attempt to reach for a political program in this play would be futile, except perhaps to conclude that the concentration of power is dreadful and is to be feared, or perhaps that actual peoples make mockery of ideals.

Ah, peoples. How contemporary this play reads today, how vast a gulf separates it from this sensibilities of his contemporaries. With a chill, one reads his caustic portrayal of a mob crying out "We are the people (Wir sind das Volk [!]), and our will is law, and our will is to kill!"

Büchner's deep antipathy for absolutism, whether by tyrants, mobs, or revolutionary committees, is no doubt stamped by his own experience as a pamphleteer; his political activities and convictions required him to flee across the border, while one of his comrades was arrested, tortured, and killed for challenging absolute monarchy. And the events in this play are highly specific, modeled on the actual historical events in France, but also have the kind of universality one finds in plays like Arthur Miller's The Crucible. One could imagine setting this play in Maoist China, or Russia in the 1920s, or Germany in any number of ears, 1849 perhaps, or the 1930s.

Such a gesture would be unnecessary and distracting, though, because the universality of the play's chilling message speaks for itself.

I do not know how Büchner developed his distinctive and powerful style, which to my knowledge has no antecedent. One clearly sees the stamp of his fever-dream nightmare poetry on Expressionist poets like Gottfried Benn and Georg Heym, and on later political dramatists like Bertolt Brecht and Heiner Müller. It seems to me to be a style that Büchner somehow created ex nihilo, which makes it only that much more miraculous. At the age of 23! How is this possible?

Leaving only a handful of works, Büchner is none the less assured a permanent position in the first rank of German literature, because the words he left us are so charged with poetical intensity and insight, so novel in their structure and style, and so enduring in their message.

[Metin Yılmaz · Rating 4 out of 5]

“Yaşam bir orospudur, herkesle iş tutar.” Ve tabi Payne’ in tanrı hakkında söyledikleri akılda uzun süre kalan cinsten sözler.

[Meli · Rating 1 out of 5]

War im Abi auch mein Tod.

[Ferda Nihat Koksoy · Rating 5 out of 5]

Kitabı 200 yıl kadar önce yirmili yaşlarının başında yazan (24 yaşında 5 kitap yazmışken tifodan ölür) Büchner, okuma  boyunca sık sık bilgi birikimi, yaratıcılığı ve edebî gücüyle hayret ve hayranlık uyandırdı bende.
Almanya'nın en ciddi kitap ödülünün niçin Georg Büchner adına verildiğinin ispatı gibi sanki.
Türkçeye çevrilmiş olan diğer kitaplarını da okuyacağım.

***

(Halktan biri) Vay hâline halkın kızlarıyla fuhuş yapanların! Sizin karnınız gurulduyor, onların karnında hazımsızlık var; sizin ceketleriniz delik, onların paltoları sıcak; sizin elleriniz nasırlı, onların elleri pamuk gibi. Yani siz çalışıyorsunuz ve onlar hiçbir şey yapmıyor; yani siz kazandınız ve onlar çaldılar; o hâlde, çalınmış mülkiyetinizden birkaç kuruşu almak isterseniz, fuhuş yapmak ve dilenmek zorundasınız, demek ki onlar dolandırıcıdır, gebertmeli onları.

(Danton) Robespierre'in dediği gibi sefihiz biz, yani haz alıyoruz, oysa halk erdemli, yani haz almıyor, çünkü çalışmaktan haz organları körelmiş; içmiyor, çünkü parası yok; geneleve gitmiyor, çünkü nefesi kokuyor, kızlar da bundan iğreniyor.
Robespierre bir hadımın erkeklerden nefret ettiği gibi nefret ediyor haz alanlardan.

(Danton Robespierre'e) Hep aynı ceketle dolaşmak ve hep aynı suratı takınmak! Bu çok fena! Tek bir teliyle hep aynı sesi çıkartan zavallı bir enstrüman olmak, dayanılır gibi değil. Rahatıma bakmak istedim. İstedigime ulaştım, devrim beni huzura kavuşturuyor, ama düşündüğümden farklı bir şekilde.
Vicdan bir maymunun karşısına geçip kendine eziyet ettiği bir aynadır; herkes istediği gibi süsler kendini, sonra kendi tarzında eğlenmeye koyulur.
Cennetin inzibatı mısın sen? Sevgili Tanrın gibi her şeyi seyretmekle yetinemez misin?

(Robespierre halka) Cumhuriyetimizin silahı devlet terörüdür, cumhuriyetin gücü erdemdir - erdem olmadan terör yozlaşır, terör olmadan erdem güçsüzdür. Terör erdemin bir sonucudur ve bu, hızlı, kesin ve boyun eğmez adaletten başka bir sey değildir.
Bir despot hayvanları andıran uyruklarını terörle yönetirse despot olarak haklıdır; cumhuriyetin kurucusu olarak sizler özgürlüğün düşmanlarını terörle ezerken de bir o kadar haklısınız. Devrim hükümeti özgürlüğün tiranlığa karşı despotluğudur.
Kendisine güvenen yurtseverleri kim ne kadar dolandırdıysa, özgürlük dostlarının sertliğini de o kadar şiddetli biçimde hissetmelidir.

(Halktan biri) Danton'un güzel elbiseleri var, Danton'un güzel bir evi var, Danton'un güzel bir karısı var. Burgonya şarabıyla yıkanıyor, gümüş tabaklardan av eti yiyor ve kafayı bulunca sizin karılarınızla, kızlarınızla yatıyor. Danton da sizin gibi fakirdi. Bütün bunları nereden buldu? Krallık onu tacı kurtarsın diye satın aldı. Orléans Dükü kendi si için tacı çalsın diye bunları hediye etti ona. Hepimize ihanet etsin diye yabancılar verdi bunları ona. Robespierre'in nesi var, erdemlidir, satın alınamaz, hepiniz taniyorsunuz onu.

-Canlı ceset olarak dolaşmaktansa, toprağın içine uzanmayı yeğlerim (Danton).
-Dilini boğazından dışarıya ne kadar çıkarırsan çıkar, yine de alnındaki ölüm terlerini yalayamazsın (Camille).

[collection.of.words · Rating 1 out of 5]

Die Charaktere verhalten sich so unrealistisch und alles ist extrem gestellt. Danton ist ein Idiot genau wie fast alle anderen auch. Keine Ahnung warum alle so dumm sind oder was die Lektüre vermitteln will. Für mich stellt sie nur die ganze Revolution in ein negatives Licht. Auch für eine Schullektüre extrem schlecht :/

[Wout Landuyt · Rating 3 out of 5]

Da’s weer zo typisch dat Lucille sterft voor haar man in het verhaal, terwijl de historische figuur van Lucille na Camille z’n dood blijkbaar nog allemaal dingen gedaan heeft voor de revolutie 🙄🙄🙄 Rare keuze Büchner

[Jacky · Rating 2 out of 5]

Hard to say whether I actually liked it. I read it for school and that always sucks.

[Lis · Rating 3 out of 5]

eat the rich

[lar ✦ · Rating 1 out of 5]

✦ 1.25
french revolution fanfiction

[Pedro Alhinho · Rating 5 out of 5]

"Por quanto tempo mais deixarão os passos da liberdade um rasto de túmulos? Vós quereis pão e eles atiram-vos cabeças. Tendes sede e eles fazem-vos lamber o sangue nos degraus da guilhotina!"
Poderosa reflexão sobre as forças da revolução e a marcha do homem na história.
Retrato dos tempos do "Terror" assim resumidos por Danton: "Hoje tudo é feito com carne humana."

[Amr Mohamed · Rating 2 out of 5]

مسرحية عن الأحداث اللي تلت الثورة الفرنسية والمقصلة والاعدامات اللي طالت الكل
فعم دانتون كان بطل من ابطال الثورة لكن مش عاجباه اللي بيحصل فسجنوه وعلي مقصلتك يا كلب

ماشي الفكرة حلوة لكن ليه بقي السرد اغلبه واخد من الاساطير الاغريقية واليونانية
يعني كاتب احنا عايزين دولة فيها ناس زي عابدات باخوس
مين باخوس ده يا حج تلاقي المترجم ربنا يكرمه يشرحلك يقولك كان اله الخمر ودولا بنات معاه عرايا
طيب شوية بحبك يا باوكيس وهي اسمها اساسا ميرفت
فترد تقوله انا باوكيس.... مش احسن من جوز خالتك ارتميس يا زيوس

ليه متنجز وتقول اسمهم بدل الجو الأغريقي ده
وشوية دخل في جو العدمية والخلق وربنا وعك في صفحتين مش عارف حشرهم ليه في جبال الاوليمبس اللي احنا مرمين فيه ده

[Zoé · Rating 5 out of 5]

Großartig! Sprachgewalt und Raffinesse.

[Chris Chapman · Rating 3 out of 5]

Georg Büchner - playwright, revolutionary, scientist - and all in his 23-year lifespan. He died considerably younger than Danton. Interestingly, for those who argue that you have to "write what you know", this play about intellectual revolutionaries - like himself - I feel is quite a bit less successful than Woyzeck. In that play he wrote about the mental disintegration of a poor, uneducated man - at a time when only well-to-do people were considered a valid subject for literature.

The flow of the play is driven more by changes in mood, by turns ribald, sardonic, absurd, rhetorical, philosophical, and emotive - than by action.

But that's also the problem. Like in Shakespeare, we get endless punning, clever metaphors, comparisons, but in Shakespeare these are incorporated into a strong narrative drive. Without that, all the word-playing starts to grate.

As an example we have Danton:

I'm leaving everything in a terrible state of confusion. No one understands this way of governing. It might still work, if I left my whores to Robespierre and my calves to Couthon.

Which is fine, bearing in mind that in the 19th Century it was probably considered perfectly OK to mock people with disabilities (Couthon was lame - hence calves - as in legs, not livestock).

But then he has Lacroix reply, We made freedom into a whore!

Which just makes you want to sigh, and complain, "but really, people don't talk like that!"

Still, you can't help but wonder at how innovative this was, how brave his vision was, even if he only half succeeded. And this was his first play.

[Elif · Rating 4 out of 5]

Devletin biçimi halkın bedenini sıkı sıkıya saran saydam bir örtü gibi olmalıdır. Damarların her kabarışı, kasların her gerilişi, kirişlerin her seğirişi burada ifadesini bulmalıdır.
.
Devrim Satürn gibidir, kendi çocuklarını yer.
.
Danton’un Ölümü nereden listeme dahil oldu hatırlamıyorum ama bir şekilde edindiğim ve iyi ki okumuşum dediğim bir tiyatro metni oldu. Fransa’nın siyasi dönüşümü içerisinde yaşanan karmaşayı yansıtmayı iyi başarmış. Halkın her dakika değişen fikirleri, giyotin sevdalısı devleti, kralcı-cumhuriyetçi yanlılarını, devrimin yaşattığı dönüşümü anlatıyor. Georg Danton’un mahkemesini, ölümünü odağa alıyor. Fransız Devrimi’nde önemli rol oynamış kimselerdenmiş ve Robespierre’in karşısına duramayıp giyotine gidenlerden olmuş. Okurken dipnotlar kitabın anlaşılmasını fazlasıyla kolaylaştırıyor ancak tarih, siyaset bilgisi gerektiren bir kitap olduğunu hatırlatmakta fayda var. Oldukça güçlü cümlelerle dolu ki bir tiyatroda izlemenin keyfi bambaşka olacaktır. Birçok cümlenin altını çizdim ve dönüp dolaşıp tekrar tekrar okuduğum kısımlar oldu. Muhteşem tespitler yapılmış özellikle cahil halkın her bir bağırışla taraf değiştirmesi gibi detaylar harikaydı. Burjuvaya, aristokrasiye olan nefret de iyi yansıtılmış. Büchner çağdaş Alman tiyatrosunun kurucularından sayılıyormuş bu sebeple Danton’un Ölümü farklı bir öneme de sahip. Politik metinlerden hoşlananlar ayrı bir keyifle okuyacaktır.

[Sarina · Rating 2 out of 5]

So damit hätte ich nun die letzte meiner Abi-Pflichtlektüren gelesen...Hoffen wir mal, dass ich in der Prüfung kein Textabschnitt darauß interpretieren muss!

[Will Peightal · Rating 5 out of 5]

A cumbersome read that turns into a brilliant drama. Worth any effort.

[Eingutesomen · Rating 1 out of 5]

Ich hasse Danton, er ist ein dummer Lappen. Hoch Marat, Robespierre, Roux und Hebert!!

[Bram · Rating 1 out of 5]

Hell no

[olgilein · Rating 3 out of 5]

Du wurmstichischer Sündenapfel!

[Karina Vargas · Rating 3 out of 5]

La muerte de Danton/Woyzeck : 3,5 estrellas.

[Ostrava · Rating 5 out of 5]

The image of Roberspierre comparing himself to Jesus Christ is too compelling to have come out of someone who died at the age of 23. Don't know if Büchner was destined to be the next Goethe, but he was definitely talented.

It's very good, better than most plays from this time period I've read and definitely unlike any of them. I can't think of a reason not to recommend it if the premise interests you.

[Tuba Kılıç · Rating 3 out of 5]

Ama zaman bizi yitiriyor. Her gün böyle ilkin gömleği giyip sonra pantolonu çekmek; akşamları yatağa girip sabahlar kalkmak, önce bir ayağını, sonra ötekini atmak; bir başka biçimi yok sanki. İnsanın başında koca bir dert; milyonlarca kişi böyle yapagelmiş, daha milyonlarcası da böyle yapagidecek; üstelik bizler bu iki zaman dilimini birlikte yaşıyoruz, yani aynı şey iki kat başımızda büyük dert.

[Camiel 2004 · Rating 4 out of 5]

Hot take 😈

[Arne Grote · Rating 3 out of 5]

"Die Revolution ist wie Saturn, sie frisst ihre Kinder"

3,5 Sterne, ohne Kontext/Kommentar geht der Text an einem vorbei. Echt toll, dass Reclam das in so einfacher Form bietet