شعرهای این مجموعه اغلب در قالب آزاد سروده شدهاند و با بهرهگیری از تصاویر طبیعت، اشیای روزمره و ارجاعات فرهنگی، به تجربههای فردی و جمعی میپردازند. در این اشعار، عناصر فصلها، اشیای خانه، خیابان، قطار، باران و آفتابگردان، بهانهای برای بیان احساسات و اندیشههای شاعرانه شدهاند. کتاب با نگاهی به زندگی روزمره و خاطرات، تلاش میکند پیوندی میان گذشته و اکنون برقرار کند و از خلال جزئیات ساده، به مفاهیم عمیقتری چون تنهایی، امید، دلتنگی و جستوجوی معنا بپردازد. در کنار این مضامین، اشارههایی به فرهنگ و اسطورههای ایرانی و جهانی نیز دیده میشود که فضای شعرها را چندلایه و متنوع میکند.