Visione notturna: Capire noi stessi nei momenti bui

by Mariana Alessandri, Sara Marzullo (Translator)

In una società fondata sugli insegnamenti delle antiche filosofie occidentali, i nostri umori più cupi possono apparire irrazionali. Se osservati attraverso la lente della psicologia moderna, vengono spesso caratterizzati come disturbi mentali. L’industria dell’auto-aiuto, determinata a venderci la promessa di un futuro sempre sereno, a volte ci lascia in preda alla vergogna: perché siamo sbagliati? Perché non siamo più grati, felici, ottimisti? Con un’argomentazione solida e coraggiosamente intima, la filosofa esistenzialista Mariana Alessandri reagisce contro questo sistema di valori e ci conduce in un viaggio in compagnia dei nostri stati d’animo oscuri – rabbia, tristezza, lutto, depressione e ansia – e di un eterogeneo gruppo di pensatori che nel Diciannovesimo e Ventesimo secolo hanno provato a trattenersi nel buio. Questi intellettuali, che con le emozioni “negative” hanno imparato a convivere fino a quando la vista non si è abituata all’oscurità, possono aiutarci a comprendere che la sofferenza non implica che siamo difettosi, piuttosto la cognizione del dolore è indice di sensibilità, perspicacia e intelligenza. Affidandoci a tutti loro – da Audre Lorde a María Lugones, da Miguel de Unamuno a C.S. Lewis, da Søren Kierkegaard a Gloria Anzaldúa – potremo esplorare un approccio diverso, smettendo di stare male per il fatto stesso di stare male. Perché “ogni stato d’animo è un nuovo paio di occhi attraverso cui vedere un mondo che altri non possono – o non vogliono – vedere”.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Psychology, Mental Health, Self Help, Audiobook, Adult

252 pages, ebook

Published September 20, 2024

About the author

Dra. Alessandri is a teacher, philosopher, accidental activist, and mother, but si pudiera ser superheroe, her cape would read: “Defender of Dark Moods.” You can find her at mariana.alessandri.com and you can find her nonprofit at rgvpuede.org

Reviews

[Saman · Rating 4 out of 5]

" سوالات محوری‌ای که در این کتاب بدان‌ها می‌پردازم از این قرارند: از کجا معلوم است که حقیقت، خوبی و زیبایی فقط در روشنایی است شاید در تاریکی هم باشد؟ از کجا معلوم باور داشتن به غیر از آن یک اشتباه بزرگ نبوده باشد؟ "

آنچه که خانم الساندری استاد فلسفه ساکن آمریکا در این کتاب در موردش صحبت می‌کنه در واقع یک تلنگر و تغییر طرز فکر ما نسبت به حالات تاریک روحیمون مثل غم و اندوه و اضطراب و خشم است. او معتقده انسان امروزی در سیطره‌ی مثبت اندیشی سمی و کتابهای فراوان و پر فروش این حوزه قرار گرفته و ذهن ما با جملات مثبت بی ارزشی پر شده.اصلا کی گفته این حالات ما بده؟ ما باید بریم به سمت شناختن این حالات و اونها رو مدیریت کنیم...طبعا شناخت بیشتر به ما در این زمینه کمک می‌کنه..نیازی نیست این تاریکی‌ها رو بد ببینیم، بلکه باید بشناسیمشون. صد البته که نیازی هم نیست این حالات تاریک رو ستایش کنیم .جمیع این مباحث منجر به این میشه که در تاریکی بهتر ببینیم به جای اینکه از همون اول دنبال روشنایی باشیم و تاریکی رو بد بدونیم.
او در ارائه مطالب فصول مختلف کتاب از نظرات خودش و سایرینی مثل آدری لرد، گلوریا آنزالدوا و کی‌یر کگور استفاده کرده و منظور و مقصود خودش رو به مخاطب ارائه داده. چه زمانی که از خودش حرف زده، مثل تجربیات خشمی که زمان نوشتن این کتاب که مصادف شده با دوران کووید باهاش دچار بوده و چه زمانی که از سایر فیلسوفان و اساتید داره حرف می‌زنه، حس هم‌دلی بسیار خوبی با من مخاطب ایجاد کرد و این یکی از نکاتی بود که من خیلی دوست داشتم. طرح مباحثی باورپذیر و واقعی با بیانی ساده.
خیلی واضح از همون مقدمه نویسنده تکلیفش رو با مثبت اندیشی سمی اوج گرفته در این سال‌ها روشن می‌کنه و به وضوح میگه این بینایی در تاریکی که به دنبال توضیح دادنشه، مساله ایست مقابل اون. او همچنین از فلاسفه رم و یونان باستان و به ویژه رواقیون هم زیاد انتقاد میکنه و مرتبط با موضوع هر فصل، ابتدا عقاید و دیدگاه اونها رو در مورد موضوع مد نظر میگه، سپس عیب اون دیدگاه رو بررسی میکنه و در نهایت میرسه به بینایی در تاریکی که راه و مسیری متفاوت با نظرات ارائه شده رواقی گری است.این شکل کلی در واقع ساختار هر فصل کتاب رو تشکیل میده.
چند ماه پیش کتاب " فلسفه ای برای زندگی : رواقی زیستن در زندگی امروزی " آقای ویلیام اروین، منتشر شده توسط نشر گمان رو خوندم که در مورد رواقی گری و نظراتشون بود. به نظرم اگر اون کتاب رو خوندید، خوندن کتاب " بینایی در تاریکی " میتونه گزینه جالب و مناسبی باشه. چون عقاید و نظرات خانم الساندری در موضوعاتی که تو کتاب در موردشون حرف زده متفاوت با رواقی گری است و میتونه یک قیاس بین این دو کتاب رو برای مخاطب داشته باشه.من مطالعات فلسفوی بسیار اندکی داشتم ولی اگر بخوام راه و روشی رو انتخاب کنم بین رواشناسی مثبت و سمی امروزه و از طرفی رواقی گری و از طرفی حرفهای خانم الساندری، گزینه سوم رو برای کنار اومدن با مشکلات و مصائب و حالات تاریکی که باهاش دچار میشم، بهتر، کاربردی‌تر و منطقی تر میدونم.. از اونجایی که با مطالب کتاب فلسفه ای برای زندگی زیاد کنار نیومدم و دوست نداشتم و از همه مهمتر غیرکاربردی دونستم، این کتاب خانم الساندری بهم چسبید و دوستش داشتم.

این کتاب همزمان توسط نشر چشمه و بیدگل منتشر شد. من با ترجمه آقای هاشمی و نشر چشمه خوندم و از ترجمه راضی بودم.اگر قصد خرید این کتاب رو داشتید، حتما بین دو ترجمه مقایسه انجام بدین و ترجمه مورد پسندتون رو انتخاب کنید.

[Zahra naeen · Rating 5 out of 5]

ازت ممنونم آقای شریعت عزیز!
...
شاید هرگز این نوشته مرا نخوانی. اما برای تو می
نویسم.
نیمه دوم اسفند ۱۴۰۳، وقتی وارد کتابفروشی کمند شدم، فقط دنبال خاطرات کتابی بودم که ناگهان چشمم افتاد به تنها جلد باقی مونده از کتاب خاطرات سیلویا پلات. با احتیاط آن را از زیر انبوه کتاب دیگری که رویش چیده بودی، برداشتم.
سمتم آمدی:
- این کتاب رو هم بخون. خیلی جالبه.

یک پالتویی کوچک با لوگو نشر بیدگل که رویش نوشته بود دیدن در تاریکی، دستم دادی و رفتی پی خواندن کتاب خودت.

کنجکاو شدم و خلاف عادت، خلاصه پشت جلد را خواندم. از کجا فهمیدی که درگیرش هستم؟ منظورم اضطراب است. اضطرابی که یک سالی می‌شود از دنیای درونی‌ام فراتر رفته و روی کتفم سنگینی می‌کند.

احتمالا می‌دانستی. بالاخره آدمیزاد است و اضطراب‌هایش، خشم‌هایش، افسردگی‌هایش.
از تو متشکرم آقای شریعت. با این کتاب فهمیدم اضطراب، دوست داشتنی نیست اما پس زدنش هم درست نیست.

امنیت درونی خانه را آژیر اعلام حریق نصب شده روی سقف تامین می‌کند. اینکه گاهی هم سیستمش بهم می‌ریزد و بی‌جهت صدایش درمی‌آید دلیل موجهی برای آن نیست که کلا غیرفعالش کنیم.

اضطراب هم همین است و به ما می‌گوید: یه چیزی سرجاش نیست.

و اون چیز بدون شک میرایی ماست که پذیرفته نشده و سرجایش نیست. اگر بدانیم که همه‌مان یک روز می‌میریم، دیگر آن وقت حتی روزهای بد را هم زندگی می‌کنیم. زندگی نه به معنای شاد بودن.

آقای شریعت، یادم باشد دیگر به کسی نگویم: درست میشه. سخت نگیر.

چون درست نمی‌شود و بدتر با این حرف، به افسردگی افراد چاشنی تلخ شرم را هم اضافه کرده‌ام. کاش آن روز بیشتر در کتابفروشی مانده بودم. کاش بازهم بفهمی که دنبال چه کتابی می‌گردم:)
...
پ.ن: برای همه انسان‌های روی کره زمین که عده‌ای عروسک گردان، آن‌ها را از سایه‌ها ترسانده‌اند.

* از سایه‌ها نترس*

[Yegane · Rating 4 out of 5]

پذیرفتن حقیقت خشم

تو این قسمت نویسنده بر خلاف تصور عموم میگه خشم هم مثل بقیه احساسات لازمه و باعث میشه حرفون رو دقیق‌تر بزنیم و اگه معتقد باشیم خشم همواره زشت، بی‌منطق و دیوانه‌واره یکی از ابزارهای اصلیمون رو برای به دست آوردن عدالت از دست می‌دیم و خیلی از دستاوردهای انسانِ امروز حاصل خشم انسان‌های قبلیه.
بروز خشمی که کتابی گفته برای من که تموم زندگیم با آموزه‌هایی مشابه کنترل خشم سر و کار داشتم، طبعاً خیلی ملموس نیست اما همچنان نگاه به خشم/ظلمت از زاویه دید کاملا متفاوت، دید گسترده‌تری به من میده.

رنج میکشم پس هستم

عشق یعنی شنیدن بدون اینکه اطمینان بدهیم درست می‌شود یا حرف های انگیزشی بزنیم.

اینجا منظور از رنج واژه‌ی اسپانیایی دولور به معنی درد جسمی و هم‌خانواده‌های احساسی آن مثل سوگ، اندوه، دل‌آشوبه و افسردگیه.
درک دولور برای خودمون اهمیت داره و این رو از دیدگاه فیلسوف ها بررسی میکنه اما قسمت جالب این بخش برای من اهمیت دولور برای ارتباطات بود
نویسنده میگه نه فقط برای خودمون بلکه به خاطر بقیه هم باید دیدن در تاریکی را بیاموزیم.
قراره دولور دیگران رو درک کنیم چرا که درک دولور ریسمان ارتباطی قوی‌تری ایجاد می‌کنه، پس باید تو تاریکی بشینیم و چشمامون رو به تاریکی عادت بدیم.

سوگواری بی‌هیچ تعارفی

وقتی سوگواریم اگه با سوگ سریع کنار بیایم و بتونیم به روتین زندگی برگردیم بقیه رو میتونیم تحت تاثیر قرار بدیم و به نظر می‌رسه سوگواری درخوری داریم اما چرا؟
احتمالا اگه زودتر سوگمون به پایان برسه کمتر اطرافیان رو معذب میکنیم اما کتاب میگه سوگ هم مثل همه احوالات دردناک چیزیه که باید کنارش نشست و دیدن در تاریکی رو یاد بگیریم.
الساندری تو پاراگراف آخر این فصل نوشته: بلند بلند سوگواری کردن دیگر نشان ناتوانی از تسلط بر اوضاع نیست بلکه راهی درخور می‌شود که انسان ها به یاری‌اش در عین کلنجار با زیستن، انسانیتشان را نشان دهند.

رنگی تازه به افسردگی زدن

این بخش بدون تعریف و تمجید از افسردگی توجهش رو میذاره روی نگاه جدیدی که افسردگی میتونه به ما بده اما در عین حال همونطور که آدمی دیابت رو دوست نداره ملزم به دوست داشتن افسردگی نیست/ اما باهاش زندگی می‌کنه، لازمه بدونیم زندگی کردن آدمی که افسردگی داره چجوریه.

اضطراب هر چقدر هم بی رحم از ما انسانی واقعی میسازد

انسانی هراسان در عین حال دلیر، زخم خورده اما سراپا و هوشیاری

و به صورت کلی تر
کتاب قسمت های زیادی داشت که خیلی جهت فکریم همسو باهاش نبود اما دید جدید و تقریبا منطقیش واسم جالب بود و دوستش داشتم و الان که چند روزی از تموم شدن کتاب میگذره و بهش فکر میکنم میبینم نگاه کردن و دیدن در تاریکی می‌تونه گاهی قشنگ باشه.

[Grace Elaine · Rating 5 out of 5]

im no philosopher and im frankly not even a little bit literate on philosophical concepts, but this book was great. this isnt a self help book, the author makes no grand, "this is how you fix your life" statements. in fact she actively writes against the idea of fixing anything about yourself. she proposes that there is nothing to fix about yourself, especially if the feeling in need of "fixing" is darkness. she suggests a society where darkness (sadness, anxiety, grief, depression, etc.) is not seen as the opposite of joy, is not looked down upon, and is expressed openly without creating discomfort in others. she puts words to the concept of toxic positivity, and urges us to stop bright-side thinking. she suggests that those who tell us we will 'feel better soon' actually do not see us at all, don't know what they're talking about, and are only hurting us further by making us feel ashamed of our darkness. she explains that moments of intense darkness--feelings of complete despair or similar--are actually moments for us to bare our hearts to the people we love, and those loved people can accept our despair and sit in it with us in order to truly know us.
this was a great book. much to think about. the first thing i must do is apologize to myself for ever feeling ashamed of my darkness.

[Miriam T · Rating 4 out of 5]

This book shook me. I am totally someone who bought into the Light Metaphor (that we should always be trying to go towards the light, as opposed to stay in the dark) and I’m already noticing the micro ways that impacts my perspective. I think the philosophy angle of this book was just utterly fascinating and something I’m really not super familiar with. Just loved the writing of the book and was so impressed at how accessible it was, while also bringing in really deep themes and information. Highlyyyyy recommend this book!

[Alastair French · Rating 1 out of 5]

THE SHORT

An interesting premise: I had expected the “seeing ourselves through dark moods” to be insightful and helpful.

I understand the book’s basic message that being positive is not the answer to everything and denying negative or darker thoughts is damaging.

This book felt to be an oversimplification of the dark/light story without really offering any constructive advice, often referring to ancient philosophy with no mention of modern scientific research.

In summary, a long-winded (at times rambling) and repetitive book with few real insights, unfortunately.

☯

T H E   L O N G

An interesting premise: I had expected the “seeing ourselves through dark moods” to be insightful and helpful.

The first chapter was quite a ramble: ancient Greek and Roman philosophy, racism, sexism, name dropping, lockdown, bringing up children … and with so much repetition, I wondered if the chapter was ever going to end. (I was also curious why “Black women” was capitalised but “white women” wasn’t — can someone explain this?)

In the second chapter the author discusses the potentially damaging problems of positive thinking, denying your pain, and keeping your negative feelings to yourself so as not to bother others with them. But it feels very polarised: as if the author has never had the possibility to talk about her problems. Again, this chapter is overly long due to the author chewing the cud over and over.

The chapter on mourning instantly made me feel the author was cherry picking: why not mention el día de los muertos or how mourning has been dealt with over the centuries? Surely wearing black and accepting the “dolor” for a period of time supports the author’s arguments. Frustrating also are the author’s interpretations, of the kind “when a person says A what they mean is B” — really?

In the fourth chapter the author begins by talking about being left-handed as a weak analogy to having depression, going on to simplify Solomon’s opinion on antidepressants and an interesting but long description of Anzaldúa’s life — but where is this taking us?
The tiring light/dark analogy (with a splash of sexism and racism) ends up falling apart: using the light of the moon to illuminate the night — and what about when there is no moon? or when the moon is out during the day? and surely moonlight is still light!

On anxiety, the author (mis)interprets CBT to support the theory that anxiety = broken, eventually sticking the “Stoic/CBT story” together as if they were exactly the same thing. This constant oversimplification and misinterpretation makes me doubt the whole book. Also, the persistent references to ancient Greek philosophers make the book feel more like a history than a modern insight — where are the references to modern scientific research?
Briefly mentioning bulimia (but possibly meaning anorexia?) to point out the dubious suggestion that CBT puts the blame and shame on the self, made me want to give up reading.
The chapter continues with a look at Kierkegaard’s life: similar to the previous chapter, although this may be interesting, it seems to be more of a diversion. Just as comparing the words “angest” (Danish for anxiety) with “ansioso” (Spanish for anxious or eager) with “anxiety” (ansiedad in Spanish) but without talking about “anxious” (which can have both positive and negative connotations) adds nothing to the discussion.

☯️

Knowing what it is like to be plunged into dark, negative thought patterns and how processing these can be useful, I also know that wallowing in them is highly destructive and debilitating – the quagmire is that it is hard to admire the marshland when you are sinking in the swamps.

It seems the author believes therapy is all about casting off negative thoughts and throwing them as far away as possible. But in reality, therapy is about showing someone how extricate themself from the mire so they can see where they are: comforting the dark wolf, not starving it.

I understand the book’s basic message that being positive is not the answer to everything and denying negative or darker thoughts is damaging. Nevertheless, the book felt to be an oversimplification of the dark/light story without really offering any constructive advice.

In summary, a long-winded (at times rambling) and repetitive book with few real insights, unfortunately.

☯

[Rosa · Rating 2 out of 5]

Potentially interesting concept, too superficial and repetitive in execution unfortunately

[Fatemeh · Rating 5 out of 5]

واقعا جالب و قابل تامل.

[Laleh · Rating 4 out of 5]

"دیدن در تاریکی" مثل گفت‌وگویی آرام با دوستی فیلسوف است که از تاریکی‌های زندگی نمی‌ترسد. الساندری با زبانی صمیمی از خشم،درد،سوگ،افسردگی و اضطراب حرف می‌زند و آنها را بخشی ارزشمند از تجربه انسانی می‌داند.
اگرچه کتاب هیچ‌وقت به‌عنوان یک اثر روان‌درمانی نوشته نشده، اما روح آن به‌طرز چشمگیری به درمان مبتنی بر شفقت (CFT) نزدیک است: پذیرش احساسات دشوار، مهربانی با خود، و دیدن رنج به‌عنوان بخشی از تجربه مشترک انسانی. البته اینجا خبری از تمرین‌های ساختارمند یا پروتکل درمانی نیست، بلکه بیشتر با داستان‌ها، مثال‌ها و ارجاع به فیلسوفان مواجه خواهیم شد.
الساندری بخش زیادی از مثال‌ها و روایت‌هاش رو از تجربه زنان، اقلیت‌های نژادی و موقعیت‌های اجتماعی-سیاسی و گرایش‌های جنسی خاص آمریکا می‌آره که برای خوانندگانی که دنبال یک بحث فلسفی-عمومی بدون بار ایدئولوژیک پررنگ هستند، ممکنه کمی جهت‌دار یا محدود به یک بافت فرهنگی خاص به نظر بیاد و دامنه همدلی رو کاهش بده.
در نهایت، این کتاب برای هر کسی که می‌خواهد با تاریکی‌های زندگی نه بجنگد و نه از آنها بگریزد، بلکه آن‌ها را به‌عنوان بخشی از مسیر انسانی خود بپذیرد،همراه خوبیست.

[Jonathan · Rating 3 out of 5]

I liked the agenda of this book. I just didn’t think it was a great book.

[Emma Bedford · Rating 4 out of 5]

Great book. Such a cool new way of thinking about depression and anxiety. Loved the Philosophy aspect. Written by a woman of colour philosopher so super interesting take on how we look at things. Also incorporated some Spanish elements and ideologies which was interesting to learn about.

[Lexi · Rating 5 out of 5]

This book gave me new ways to see dark moods like anger, anxiety, and depression. Don’t be afraid of a book that tackles such heavy subjects because the writing is very relatable. You’ll be convinced by the end that these moods are part of what makes us human. Recommended for anyone who wants to raise their emotional intelligence (EQ) and learn about themselves, others, and philosophy along the way.

[Masoud · Rating 5 out of 5]

شاید یه آشنایی‌زداییه از مواجهه‌مون با این ۵ تا احساس. این که یه دیدگاهی خلاف روایت و دیدگاه غالب میده، قابل توجهه. بیانش رو با داستان‌هایی واقعی از سرگذشت نویسنده‌ها و فیلسوف‌های دیگه و همچنین اسطوره‌ها همراه می‌کنه که باعث می‌شه حرفش ملموس‌تر و خوندنی‌تر بشه. و خیلی چیزا معرفی می‌کنه حین صحبت‌هاش. نویسنده‌ی خوبی هم هست. بلده نوشتن رو.
شاید چون چیزای کمی در این مورد خوندم، برام خیلی جذاب بوده. ولی خب؛ اینطوری بود.

[SAMKyrie · Rating 3 out of 5]

Probably the most disappointed I’ve been in a book. Part of that falls on me as I entered with incredibly high expectations after listening to a fantastic talk by the author. However, the real reason for walking away in disappointment was the overselling of this work.

It’s billed as a rigorous reevaluation of the light metaphor by a working philosophy professor of existentialism with supplemental aid of a few key figures in the philosophical landscape of our “darker” human moods.

That being so, it only took four or five pages into the introduction that this would be a pop philosophy with neither the ambition to map out its utopian vision nor the lethality to execute on its philosophical project.

It’s not until the conclusion that any semblance of a thesis is offered. All the proceeding chapters naggingly knock on the question at the heart of the book. But sadly that door isn’t opened until the final 20 pages. That cracking of the door is the first and only moment of satisfaction I felt whole reading this work.

I do appreciate the goal here. I too believe that our “darker” side is apart of the whole of us. So burying it under a blinding cultural white light leaves us total hopeless when sitting with half our selves. But the book never seemed to hit a resounding note as to how we go about sitting with our “dark” side [sic]. Instead the book sounded just as hollow as all the self help books it merciless dresses down every other page. But those self help books have already been sent out to pasture for a generation that is literally named and alluded to as both the object in the work and audience for the work.

One repeating motif that serves as an example of my frustration is Plato’s cave metaphor (which unlike the light metaphor was genuinely mapped out and explored). Like the author I was always struck by the puppeteers in the Plato’s cave allegory. So there was some superficial satisfaction in hearing someone else say it. But after that point nothing new is added. The author waits until the literal conclusion to propose whom or what these puppeteers may represent, and I’m left jettisoned to find a follow up work that actually spending time with that bold and interesting claim.

To end on a positive. One major appreciation I have from reading this book is a treasure trove of under cited Latino and Latina philosophers I can now go explore. So for that, the interview that sent me to the book, and for the conclusion exclusively I will send on 3 stars.

[Cynthia · Rating 5 out of 5]

Update on reread:

I actually finished this for the second time a week and a half ago but I forgot to update here until seeing it as I started cleaning up my “currently reading“ shelf. I feel just as strongly about this exceptional book as I did the first time around. I loved having the opportunity to do a deep dive study of it with my book club, which only enhanced the reread experience and allowed me to get to know my fellow book club members more intimately. We also had the author join us via Zoom for one of our meetings and that was amazing. She was so down to earth and interesting to listen to. I will read anything she publishes in the future!

Original review:

Don’t you love it when you start a book and find it’s really speaking your language?

So much of Night Vision covered beliefs I have already embraced, and have often advocated for, although they are only received favorably by a select few. That’s okay. That doesn’t change what I’ve already observed, nor does it alter the ways my understanding of these concepts have positively affected my mental health. But already believing in all of this doesn’t mean I didn’t learn from Mariana Alessandri’s book. She brilliantly expounded upon my own understanding, increased my vocabulary by introducing me to terms that aptly suit these beliefs, and helped me better comprehend the roots of our toxic hindrances and (in her words) our emotionally anemic world. Her philosophies were both validating and educational, making this one of the most thought provoking books I’ve ever had the pleasure of reading.

Can you imagine a world where we stop shaming and silencing people for their dark moods; a world where we don’t promote putting on a brave face, choosing happiness, or any other form of toxic positivity that leads to the detrimental effects of grown ups playing make believe? I strongly believe it is the shame and silence that kills, not the darkness itself. I wonder what could be different if we accepted all emotions as valid and allowed people to express them, instead of only attaching dignity to the ones we like.

Read this book and really consider the possibility.

[Boris]

Idea Night Visonin takana on hyvä. Viesti on tärkeä ja olen monista asioista samaa mieltä: meidän pitäisi hyväksyä synkemmät mielialat osaksi ihmisyyttä sen sijaan, että koemme niistä häpeää tai syyllisyyttä. Että oppisimme kuuntelemaan, mitä niillä on sanottavana, että löytäisimme niihin liittyvän merkityksellisyyden, että antaisimme niiden syventää ihmissuhteitamme. Toisaalta ajatukset jatkuvaa optimismia ja positiivisuutta tavoittelevan kulttuurin haitallisuudesta olivat tärkeitä. On vaikea hyväksyä synkempiä puoliaan, jos ulkopuolinen paine vaatii iloisuutta ja optimismia.

Sanoman lisäksi pidin myös siitä, että kirjassa oli annettu tilaa filosofeille, joista en ollut aiemmin kuullut ja joihin aion tutustua lisää. Kirjan alussa oli myös hieman kritiikkiä siitä, miten filosofia on usein valkoisen heteromiehen filosofiaa, ja Alessandrin valikoimat filosofit tasapainottivat tätä ongelmaa hyvin. Pidin myös siitä, miten Platonin luolavertaus oli tulkittu ja miten se myös toimi tietynlaisena punaisena lankana tai kehyksenä kirjassa.

En kuitenkaan lopulta pitänyt kirjan toteutuksesta. Kirja tuntui samaan aikaan liian pitkältä ja liian lyhyeltä. Liian lyhyeltä, koska se tarkasteli aihetta yksipuolisesti, ja liian pitkältä, koska siinä oli turhaa toistoa ja rakenne tuntui ajoittain hieman jaarittelevalta ja sirpaleiselta. Kirjan alussa Alessandri mainitsee, että sammuttaa valot, jotta voi häpeilemättä tarkastella pimeää, mikä on kaunis idea, mutta kirjan kokonaisuus kärsii tästä.

Rajauksen myötä kirjassa on tietynlainen vahvistusvinouman tuntu, jossa vastakkaiset ajatukset hylätään ilman kunnon perusteita ja sanomaa tukevat ajatukset hyväksytään ajoittain ilman kriittisyyttä. Tämä nousi esiin esimerkiksi stoalaisuuden käsittelyn yhteydessä. Olen lähtökohtaisesti samaa mieltä, että stoalaisuuden ytimessä on ongelmia ja että siihen liittyvä tunteiden hallitseminen ja tunteiden vähättely on jollain tapaa epäinhimillistä ja syyllistävää. Stoalaisuus assosioituu myös tietynlaiseen maskuliiniseen kulttuuriin, mikä selittynee sillä, että pojat on kasvatettu piilottamaan ja hallitsemaan tunteensa, eikä ole ihme, että erityisesti juuri huippurationaaliset "tech brot" ovat ottaneet omakseen filosofian, joka korvaa tunnetaitojen puuttumisen. Tuntui siltä, että kirjan kritiikki kohdistui itseasiassa enemmän tähän kuin itse filosofian sisältöön.

Alessandri ei käsittelekkään stoalaisuutta filosofiana kovinkaan tarkasti, vaan kumoaa teoriaa kertomalla ettei saanut siitä itse apua ja sitten maalaamalla ironisen kuvan valikoiduista stoalaisista filosofeista, jotka eivät kyenneet seuraaman omaa filosofiaansa. Tämä on ihan tärkeä huomio, mutta olisin kaivannut hieman kattavampaa analyysia, joka olisi lisännyt uskottavuutta. Nyt lähinnä heräsi epäilys kirjan omista sokeista pisteistä, kun vastakkaiset argumentit oli hiljennetty käden heilautuksella.

Stoalaisuus voi parhaimmillaan opettaa tunnistamaan tunteitaan, tiedostamaan mistä tunteet nousevat ja arvioimaan niitä. On vaikea nähdä, miten tämä olisi toksista positiivisuutta. Tällainen taito on mielestäni yhteensopivaa negatiivisten tunteiden hyväksymisen kanssa. Se on tapa kuunnella tunteitaan. Toki stoalaisuus ylikorostaa järjen ihannointia tunteiden kustannuksella, mutta ei kai koko filosofiaa sen takia tarvitse heittää roskakoriin?

Ylipäänsä kuva toksisesta positiivisuudesta oli kärjistetty ja kirjasta saa mielikuvan, että esimerkiksi kaikki mielenterveyspuhe on vain jonkunlaista tsemppaamista ja synkkien tunteiden kieltämistä tai korjaamista ja että psykologia olis kauttaaltaan positiivisen psykologian (tai jopa stoalaisuuden) läpäisemää. Uskoisin kuitenkin, että suurin osa terapeuteista ja psykologeista kyllä tiedostaa synkempien tunteiden arvon. Esimerkiksi keskittymällä kognitiiviseen käyttäytymisterapiaan (joka on universaalin ratkaisun sijaan toimiva terapiamuoto tietynlaisille ihmisille tietynlaisessa kontekstissa) jäävät kirjassa huomiotta kaikki muut terapiasuuntaukset, joissa monesti on keskeistä mm. oppia tuntemaan itsensä ja tunteensa, hyväksymään eri puoliaan ja etsiä merkitystä tunteista, mikä on kaikki yhteensopivaa sen kanssa mihin tässäkin kirjassa kannustetaan.

Seurauksena kirja ei aina tuntunut kovinkaan filosofiselta, vaan istui pikemminkin jonkunlaiseen self help kategoriaan, mikä tuntuu ristiriitaiselta, kun kirjassa säännöllisin väliajoin vähätellään ja kritisoidaan self help kirjallisuutta. Anekdootit, kertomukset, kokemukset ja mielipiteet kyllä tekevät kirjasta jollain tasolla samaistuttavan, mutta samalla jäsennellymmän ja teoreettisemman analyysin puuttuminen syö kirjan uskottavuutta.

Tämä nousi esiin esimerkiksi siinä, miten käsitteellisen analyysin sijaan monien tärkeiden käsitteiden merkitysten tulkinta jätettiin lukijan vastuulle. Luin ennen tätä Mara Van Der Lugting Hopeful Pessimism kirjan, joka käsittelee hieman samoja teemoja. Van der Lugt ottaa sekä optimismiin että pessimismiin liittyvät käsitteet ja purkaa niitä osiinsa. Hän löytää vaaroja ja mahdollisuuksia molemmista ja päätyy lopulta puolustamaan toiveikasta pessimismiä. Night Visionissa termejä kuten ahdistus tai viha kyllä käsiteltiin eri näkökulmista, mutta itse tunteiden määritelmiä ei avattu kunnolla.

Jäikin hieman epäselväksi onko esimerkiksi ahdistus aina samaa, arkijärjen- ja kokemuksen mukaista tunnetta, vai onko esimerkiksi erilaisia ahdistuksen lajeja tai tasoja? Pätevätkö kirjan ajatukset kaikenlaiseen ahdistukseen, vai vain tietynlaiseen? Onko luonnollinen alakuloisuus jotakin muuta kuin vakava masennus? On vaikea hyväksyä johtopäätöksiä, jos ei ole selvää, mistä argumentin komponentit muodostuvat. Kaipasin myös psykologisempia ja empiirisempiä tulkintoja ja lähteitä, jotka ehkä osaltaan olisivat myös auttaneet käsitteiden jäsentelyssä. Nyt kirjassa oli aika paljon väitteitä, jotka vaikuttivat perustuvan vain kirjoittajan omaan fiilikseen aiheista ja merkityksistä.

Vaikka pimeään keskittyminen on hyvä keino rajata kirjaa ja fokusoida tiettyyn teemaan, olisi kirja mielestäni tarvinnut lisää kontekstia ja nyanssia. Johtopäätöksissä pimeää ja valoa hieman tasapainotetaan, mutta tämä pimeän ja valon tasapaino olisi voinut olla kantavampi teema pitkin kirjaa.

[AreFeh · Rating 4 out of 5]

دیدن در تاریکی
سعی نکن احساسات منفی رو پاک کنی یا با جملات انگیزشی بپوشونی،بلکه باید در دل این تاریکی ها ببینیم بدون اینکه به زور نور بتابونی
خشم،رنج،سوگواری و افسردگی دشمن های ما نیستند بلکه بخش هایی از ما هستند که باید درکشون کنیم و از راهنمایی هاشون استفاده کنیم
باید دلورهامون رو ببینیم و حس شرمی که بابت این دلورها و این احساسات داریم رو کنار بزاریم

[Chloe · Rating 1 out of 5]

the next time i feel the desire to read philosophy i will instead break a bottle onto the concrete and chew on the glass like it’s bubblegum because that sounds far better than reading this book again.

[Milly Cohen · Rating 3 out of 5]

Me parece un libro interesante, ágil, con buenos ejemplos y con una filosofía que me encanta y apoyo: saber mirar la luz en la oscuridad. No esconder ni la ira ni la tristeza ni la ansiedad sino mirarla de frente, aceptarla, trabajarla, saber darse permiso de llorar. Me gustan los filósofos y casos que cuenta. Me cansa un poco la repetición de frases como "estar rotos".

Mi doctorado fue en Resiliencia y esto es pura Resiliencia. Quizá por eso no me deslumbra el libro, pero creo que es interesante y vale la pena si el tema les interesa y sobretodo, si esas emociones les molestan ( o molestan a la gente de su alrededor ).

No estoy segura de que ofrezca muchas soluciones pero las pocas que da son útiles.

[Arielle · Rating 4 out of 5]

Escuché a la autora en un podcast de Vox hace meses y desde entonces no había podido dejar de pensar en la idea de que realmente evitamos a toda costa sentirnos mal, cuando es algo tan humano (y que además no podemos controlar). Finalmente, pude leer su libro. Sí pienso que fue repetitivo y algo superficial. Quizás hubiera sido mejor utilizar un formato diferente, más corto. Sin embargo, la premisa del libro y la perspectiva que brinda frente a estos "dark moods" fue muy valiosa para mí. No solo con respecto a cómo percibir (y sentarme a escuchar) mis emociones difíciles, sino lo importante que puede ser acompañar (y no alegrar) a las personas que quiero en las suyas.

[Emma · Rating 5 out of 5]

I’ve struggled with depression for almost as long as I can remember. At times I’ve described myself as a “perpetually sad person” and said that “my emotional range trends significantly lower than a typical person’s”. Alessandri’s philosophy on anger, grief, suffering, depression, and anxiety speaks to my soul. She is refreshing and realistic, and is allowing me to learn to find comfort, or at the very least allow for existence, within the scope of emotions that mainstream society often perceives as ill, dark, or bad.

[Pabli · Rating 3 out of 5]

(3.50) muy buen libro, para aprender a habitar las emociones "oscuras" y dejar de juzgarlas como tal. Cita filosofas y filosofos, escritores, y experiencias personales para profundizar una idea simple: no rechazar el enojo, ni la ansiedad, ni el dolor, sino ver su potencia, su propósito e incluirlas como parte de quienes somos.

[Paulamlopez95 · Rating 5 out of 5]

Se lo pienso prestar/regalar a todas mis amigas

[Hamed · Rating 4 out of 5]

کتاب تر‌جمه‌ی خوبی ندارد اما کاملا به شما کمک می‌کند با خودتان کنار بیایید

[Jeffrey · Rating 5 out of 5]

This version feels more aligned with your style and intent. Here's the refined review:

Night Vision is a much-needed voice countering the toxic positivity that dominates our modern world. Alessandri masterfully challenges the relentless push to 'stay positive' by highlighting the inherent value of our darker emotions. As far as philosophy books go, I would be fine with recommending this to a friend who has never gone near a philosophy book. It is accessible yet incredibly powerful as she draws on thinkers like Audre Lorde, Maria Lugones, Miguel de Unamuno, C.S. Lewis, Gloria Anzaldúa, and Søren Kierkegaard to dismantle the pervasive cultural narrative that tries to make us feel shame for the way we feel.

Alessandri doesn't just point out the flaws in the modern obsession with Stoicism—she exposes it as an act of epistemological violence. While that is my reading of her critique—she does not use this phrase—she beautifully outlines the violence embedded within the ethos of Stoicism and its 'great' thinkers. By denying the validity of emotions like anger and sadness, Stoicism and its contemporary counterparts, such as cognitive behavioral therapy (CBT), contribute to a culture that seeks to annihilate the depth of human experience by shining a bright light on it—not to illuminate, but to incinerate.

In every chapter, Alessandri returns to a crucial idea: that modern times are trying to make us feel shame for the way we feel. This shame is a tool of control, a way to flatten the richness of our emotional lives under the weight of insipid inspirational aphorisms.

Night Vision offers us the gift of language to express the much-needed ideas to counter this toxic narrative of Stoicism and the modern toxic positivity culture.

[David Martínez · Rating 5 out of 5]

leed este libro.

[Michael · Rating 1 out of 5]

There is so much potential here: People who suffer from anger, depression, grief, and anxiety are in need of dignity. But her solution is broken—harmful even. Early on she begins to weave to major themes: the need to re-think Plato's cave and the Brokenness Story is not true. We are all broken. And we are all in need of repentance and all her straw men won't change that. And we do need to come out into the light. Yes. the puppeteers in the cave are not doing the people any good, but if you removed the fire and the shadows, people are still lost in the dark. They are not any more aware of reality. She says at the end, "… light cannot save us from darkness." Yet she never seriously interacts with the claims of the Light of the World. That is a shame. For in Jesus there are real answers to her questions.

But there are other flaws and serious ones. Her chapter with C.S. Lewis as our guide is disillusioning. Her discussion of A Grief Observed is as if one is discussing a caramel banana pie yet only ever refers to the crust. Hardly an accurate portrayal. If she does this with Lewis, whom I've read, can I assume that she's giving me a less than full version in each of the other chapters as well? And then there is the down right deceit. She refers to a Cognitive Behavior Therapy article by Arlin Cuncic. In the reference she uses an extreme example and the reader must assume that this is the example Cuncic uses. But she doesn't. In fact, it's quite clear from a close reading of Cuncic's article that she would adamantly disagree with Alessandri's characterization. If this is the way she deals with sources, what else has she misrepresented and given us only one side of.

This is not a helpful book for dealing with fear, anger, anxiety, grief, or suffering. In fact, I think it is quite harmful.

[Frank Strada · Rating 4 out of 5]

I run a philosophy discussion group at my (Unitarian) church and we call it Plato's Cave. I've always been aware that the name of our group can be a little confusing. According to Plato's allegory, the idea is to get out of the cave in order to be "enlightened," right? So why do we hold our meetings in a cave? But on the other hand, I reasoned, it takes some work to get out of the cave and of course that's what we do in our group - we discuss, haggle, agree/disagree and reason our way to some understanding. So are we out of the cave then, only to return at our next meeting? Yes! Because the learning takes place in the cave!

So this is the point of Mariana Alessandro's book Night Vision. That our world places "light" on a pedestal and ignores the fact that we all spend much of our time in the "dark." Allessandri comes from an existentialist point of view - that our dark moments, our anxiety, are necessary for a life of meaning. She spends a considerable amount of time discussing the perspective of Latinx thinkers, esp. Gloria Anzaldua. She also discusses the history of our thinking about anxiety from the perspectives of a variety of thinkers and philosophers from the ancient stoics, to Asian religions, to Kierkegaard, to the existential psychotherapist Irvin Yalom. The aim of this type of therapy, she says, "won't be to minimize [anxiety], but to use it to see how you might make changes that enable you to live a more intentional and meaningful life."

I heartily recommend this book. Though it's not really a "self help" book, it does help the reader see the folly of always trying to force people into the sunshine and that sometimes we help others and ourselves better by staying in the dark and helping each other work through it.

[Bohemian Bluestocking · Rating 5 out of 5]

Quite a lovely book and somewhat of an alternative self-help book, one that focuses on raising our emotional intelligence concerning state of being such as grief and anxiety. A book everyone should read. I especially loved the chapter on Gloria Anzaldua and also the ideas about first and second order of anger. Basically, this book addresses problems with the Stoic outlook, prefering the existentialists approach to suffering, and critiques toxic positivity. I thought it was a bit dismissive of techniques and strategies that do help some people, such as gratitude journaling, meditation, and yoga as they are "light-centered," yet in Alessandri's defense, she did acknowledge they might work for some people.

[Mr T · Rating 3 out of 5]

It felt like 3 books in one: one on the Light Metaphor in Western Philosophy, one on under regarded philosophers excluded from the canon, and one on ways in which disturbing emotions can be helpful. Any one would have made a good book, but together they leave the work feeling slight despite the many good parts.