Στον τόμο αυτό περιλαμβάνεται το σύνολο του έργου του Μίλτου Σαχτούρη, ενός ποιητή από τους πιο χαρακτηριστικούς της μεταπολεμικής πρωτοπορίας, η τέχνη του οποίου εξακολουθεί να επηρεάζει τις νεότερες γενιές. Περιλαμβάνονται οι ποιητικές συλλογές: Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ (1945), ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ (1948), ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ (1952), ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΜΙΛΩ (1956), ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ (1958), Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ (1960), ΣΦΡΑΓΙΔΑ ή Η ΟΔΓΟΗ ΣΕΛΗΝΗ (1964), ΤΟ ΣΚΕΥΟΣ (1971), ΧΡΩΜΟΤΡΑΥΜΑΤΑ (1980), ΕΚΤΟΠΛΑΣΜΑΤΑ (1986), ΚΑΤΑΒΥΘΙΣΗ (1990), ΕΚΤΟΤΕ (1996), ΑΝΑΠΟΔΑ ΓΥΡΙΣΑΝ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ (1998).
Τα ποιήματά μου εγώ δεν τα γράφω κομματιαστά. Ούτε τα ανακαλύπτω σιγά-σιγά. Το είπα και άλλοτε, μου ξεπηδάνε από μέσα μου μονοκόμματα. Καμιά φορά δύσκολα, αλλά ολόκληρα. Άλλη ιστορία, αν μερικά τα παιδεύω και βδομάδες ολόκληρες, από δω και από κει. Είχα ταξιδέψει, θυμάμαι, ένα καλοκαίρι εκδρομή με τη Γιάννα. Εγώ κλείστηκα και δούλευα τρία ποιήματα μαζί: το "Κύριε", το "Πράσινο απόγευμα" και το "Καφενείο". Και τα τρία ταυτόχρονα. Ούτε κατάλαβα αν πήγα και που πήγα εκδρομή: Αίγινα; Πόρος;
Τον ποιητή τίποτε δεν εγγίζει, ούτε ο χρόνος. Γιατί έχει μέσα του το παιδικό, το γεροντικό και το δαιμονικό συγχρόνως.
(ΑΥΤΟΣΧΟΛΙΑ, σελ. 253-259, στο βιβλίο "Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης", του Γιάννη Δάλλα, Κέδρος 1997)
Ο Μίλτος Σαχτούρης (Αθήνα, 29 Ιουλίου 1919 – Αθήνα, 29 Μαρτίου 2005) ήταν ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες ποιητές τιμημένος με τρία κρατικά βραβεία. Ο Σαχτούρης αν και επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό (ενσωμάτωσε ευρηματικά πολλά στοιχεία από τον ευρωπαϊκό και τον ελληνικό υπερρεαλισμό) δεν αφομοιώθηκε απ' αυτόν. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ξέφυγε από αυτόν αποκτώντας μια καθαρά προσωπική φωνή. Μπορεί όμως με ευκολία να χαρακτηριστεί ποιητής του παραλόγου και του συμβολισμού. Η γλώσσα των ποιημάτων του είναι ελλειπτική, λιτή, τραγική, σκυθρωπή και σοβαρή. Επίσης η ποίησή του ως προς τη δομή είναι ενιαία, δηλαδή εμπειρίες οι οποίες συνεχώς αναπαράγονται με μια κυκλική φορά, ενώ διακρίνει κανείς μια έντονη εικονοποιία. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά, είναι ένας πρωτοποριακός ποιητής, με αντοχή στο χρόνο.
Τα ποιήματά του είναι εμπνευσμένα από την περίοδο της κατοχής και της μεταπολεμικής εποχής και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ρώσσικα, Ιταλικά, Ολλανδικά, Ισπανικά, Πολωνέζικα. Ποιήματα του διδάσκονται σε σχολεία και πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Η ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη είναι από τα συγκλονιστικότερα έργα που κοσμούν, λάμποντας σαν μακρινά άστρα, την ιστορία της ελληνικής γλώσσας.
Βαδίζοντας μονίμως στην ακμή του ξυραφιού, με λέξεις και εικονοπλασία βγαλμένες απ' την παραφορά της ψύχωσης, το πυρετώδες ποιητικό του παραλήρημα παραμένει απόκοσμα σύγχρονο.
(Ναι, η 'τρέλα' είναι ένα τυραννικό κλισέ της δημιουργίας - πώς να εξηγήσεις την ίδια την ύπαρξη αν όχι ως το έργο ενός παράφρονα Θεού; - ωστόσο ο Σαχτούρης κατόρθωσε, ζώντας στο μεταίχμιο σκότους και φωτός, διαύγειας και χάους, να μας προσφέρει - ποιος ξέρει με τι ψυχικό κόστος; - τον πιο ανθρώπινο συγκερασμό τους.)
Δεν έχω άλλα λουλούδια να σου φέρω όμως μια μέρα θα γίνω ο μέγας κηπουρός φυτεύω θα κλαδεύω θα ποτίζω θα ‘χω το σπίτι μου πάνω σ’ ένα σύννεφο θ’ ανάβω τα όνειρά μου με τον ήλιο
Μία καταπληκτική έκδοση με όλα τα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη.
Η ποίηση του Σαχτούρη διακρίνεται για τον υπερρεαλισμό της, την ευαισθησία της, καθώς και την προσκόλληση στο ονειρικό στοιχείο. Τα χρώματα κατέχουν ένα σημαντικό ρόλο ενώ παράλληλα η απουσία στίξεως απελευθερώνει το κείμενο από την καταδυνάστευση των συμβάσεων της γραφής.
Σίγουρα πρόκειται για έναν από τους αδίκως υποτιμημένους Έλληνες ποιητές. Για εμένα είναι ο κορυφαίος Έλληνας υπερρεαλιστής ποιητής και ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του τόπου μας.
Από τα ποιήματά του ξεχώρισα τα: Η δύσκολη Κυριακή, Τρία δάκρυα του Θεού, Ορυχείο, Του θηρίου, Ο τρελός λαγός, Ο στρατιώτης ποιητής, Ο σταθμός, Βενιαμίν, Έναστρη, Ο μαύρος κόκκορας.
Φαινομενικά, η ποίηση του Σαχτούρη δε θα έπρεπε να "δουλεύει". Τα μοτίβα της, η θεματική της, είναι σχεδόν εμμονικά. Αλλά όχι απλά λειτουργεί, συγκλονίζει μια κι έξω. Κανείς δε μένει ίδιος απ' τη στιγμή που έχει δηλώσει την παρουσία της στον νου. Είναι από αυτά τα γεγονότα απ' τα οποία δεν έχει επιστροφή. Η δύναμη της είναι σχεδόν μυστικιστικά αρχέγονη. Αδύνατο να τη μιμηθείς. Και, παρά τη διαρκή επανάληψη εικόνων, αδύνατο να προβλέψεις ποτέ πού θα πάει ο Σαχτούρης το εκάστοτε ποίημα. Καταφέρνει, εντελώς παράδοξα, να σε εκπλήσσει διαρκώς.