Μια παλιά ερωμένη

by Jules Barbey d'Aurevilly, Βασίλης Πουλάκος (Translator)

Ένας άνδρας, ο Ρυνό ντε Μαρινύ, παγιδευμένος ανάμεσα σε μια όμορφη, αγνή γυναίκα και μια πόρνη. Η όμορφη γυναίκα είναι η γυναίκα του, η Ερμανγκάρντ. Η πόρνη είναι η Βελλίνι: μια σπανιόλα που δεν είναι καν όμορφη, αλλά του έχει δηλητηριάσει την καρδιά, το σώμα και το αίμα. Ο Μαρινύ, ορκίστηκε να διακόψει και απομακρύνθηκε μακριά από το Παρίσι μαζί με τη γυναίκα του. Όμως μια μέρα, καθώς περιφέρεται με το άλογό του κατά μήκος της παραλίας, ξανασυναντά τη Βελλίνι. Και η αγνή Ερμανγκάρντ, σε μια από τις διαβολικές σκηνές του έργου του Barbey, μέσα σε μια φοβερή χιονοθύελλα, θα παραστεί άθελά της, κολλημένη στις γρίλιες ενός παραθύρου, στις βίαιες περιπτύξεις του ζευγαριού και λίγο έλειψε να πεθάνει."Θα περάσεις πάνω από την καρδιά της κοπέλας που θα παντρευτείς για να μου ξανάρθεις!" του είχε πει η Βελλίνι.

Το έργο κυκλοφόρησε το 1851 και προκάλεσε σκάνδαλο. Ο Θεόφιλος Γκωτιέ όμως είπε: "Από το θάνατο του Μπαλζάκ, δεν ξαναδιαβάσαμε βιβλίο τέτοιας αξίας και δύναμης".

Genres: Classics, Roman, French Literature, France, 19th Century

512 pages, Paperback

First published January 1, 1851

About the author

Jules-Amédée Barbey d'Aurevilly was a novelist and literary critic at the Bonapartist paper Le Pays who was influential among fin-de-siècle decadents.
He specialised in mystery tales that explored hidden motivation and hinted at evil without being explicitly concerned with anything supernatural. He had a decisive influence on writers such as Auguste Villiers de l'Isle-Adam, Henry James and Marcel Proust.

Reviews

[Nickolas B. · Rating 5 out of 5]

Ένας άντρας έχει παγιδευτεί ανάμεσα σε 2 γυναίκες. Έναν δαίμονα και έναν άγγελο. Της μιας η καρδιά είναι πυρωμένη και έτοιμη να κάψει την ψυχή του εραστή της ενώ της άλλης είναι πάλλευκο μάρμαρο που δεν χαράσσεται…
Ανάμεσα σε μια ερωμένη, την Σπανιόλα Βελλίνι και μια ερωτευμένη σύζυγο την γλυκιά και θεϊκά όμορφη Ερμαγκαρντ…

Ο κόμης ντε Μαρινύ λοιπόν, ένας σατράπης των σαλονιών , φτιαγμένος από επιτυχία και με χάρισμα να υποτάσσει της γυναίκες της Γαλλίας, ένας δανδής που θα πρέπει για πρώτη φορά να διαλέξει ανάμεσα στο πάθος και την ηδονή ή στον έρωτα και την αθωότητα.
Το παρελθόν του όμως είναι εκεί ζωντανό και η παλιά του ερωμένη είναι έτοιμη να κατακάψει τις τύψεις του και να κάνει την γοερή κραυγή του έρωτα να σωπάσει…

Ο Ωρεβιγύ γράφει κόντρα στο ρεύμα της εποχής, όχι για την πανέμορφη γυναίκα που θαμπώνει τους άντρες αλλά για την άσχημη γόησσα που μπορεί να εμπνεύσει το πάθος σε όποιον άντρα θέλει… Ο συγγραφέας περιγράφει τον έρωτα, τα πάθη αλλά και τις ανώτερες τάξεις της Γαλλίας του 19ου αιώνα και παρασέρνει τον αναγνώστη σε μια καταβύθιση στην άβυσσο των ανθρώπινων παθών.

5/5

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

Είναι μια από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες ερωτικών σχέσεων που έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό, διχασμένη μεταξύ της ιδέας για το τι πρέπει να είναι
η αγάπη και του τι είναι πραγματικά.
Και ο Barbey d'Aurevilly είναι ο δάσκαλος της ανατομής της πολυπλοκότητας και των αποχρώσεων των ανθρώπινων αναγκών και αισθήσεων.

Μια παλιά παντοτινή ερωμένη σε μια τόσο ώριμη,
βαθιά οικεία σχέση, επιφανειακά χαρακτηριστικά
όπως η φυσική ομορφιά, ο πλούτος, η εκπαίδευση
και η κοινωνική θέση των πλασμάτων που αγαπήθηκαν με μίσος και ασίγαστο πάθος, δεν έχουν σημασία.

Με αυτή τη ρομαντική και πικάντικη ιστορία, με τους εξοργισμένους τρόπους και τόπους κάπου ανάμεσα στα άγρια περιβάλλοντα της ακτής της Νορμανδίας,
και του Παρισιού, τον 19ο αιώνα ο Barbey d'Aurevilly έχει φτάσει στο επίπεδο των μεγαλύτερων Γάλλων συγγραφέων και το ‘χει ξεπεράσει επάξια.

Πρώτα απ 'όλα, το υπέροχο στιλ της γραφής του,
ισάξιο με ένα γραπτό του Victor Hugo ή ένα επιλεκτικά και απολίτιστα κοινωνικό και καυστικό δημιούργημα του Balzac, το οποίο το καθιστά πραγματική απόλαυση για ανάγνωση και αναφορά, σε κάθε αναγνωστική κληρομομιά εμπειρίας.
Η ικανότητά του να διατηρεί την αγωνία της ιστορίας του, η οποία αν και τον 19ο αιώνα, ξετυλίγεται σαν ένα πραγματικό σύγχρονο θρίλερ, με τρόμο, πόθο και ηδονή σάρκας και ψυχής, μας κρατά σε αγωνία και διαχρονική ταύτιση πυροδότησης των αρχέγονων ενστίκτων ανάμεσα σε μοιραίες ικεσίες αναμνήσεων και καταπατημένους όρκους για λήθη των παρελθοντικών εμμονών που εκφυλίζουν πανοργασμικά με την ακόρεστη λαγνεία του παράνομου έρωτα λόγους τιμής και θεσμικές συμβάσεις, μέχρι το τέλος. Το κάθε τέλος, το όποιο τέλος, το αιώνιο τέλος που είναι ανύπαρκτο διότι πάντα ξαναρχίζει μέχρι τέλους.

«Τα ρολόγια σημαίνουν τις χαμένες ώρες, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει,
τ' ατέλειωτα σήματα κινδύνου που έστειλα και δε μου χει ακόμα κανείς αποκριθεί -
όμως κάποτε θα προσπαθήσω να θυμηθώ, να θυμηθώ πως έφτασα εδώ,
έγιναν όλα τόσο γρήγορα, οι φίλοι σκόρπισαν, άλλοι χάθηκαν στον πόλεμο, άλλοι στη στροφή του δρόμου
οι ερωτευμένοι παντρεύτηκαν και τώρα γερνάνε πλάι σε ανθρώπους ξένους
τ' απογέματα σηκώνεται καμιά φορά αγέρας, χτυπούν σαν τύψεις τα παραθυρόφυλλα - για ποιο ωραίο σφάλμα άραγε;
κι η παιδικότητα: ένα ουράνιο σχόλιο στο αίνιγμα να υπάρχουμε».

Είναι λοιπόν η ιστορία της αρρωστημένης, παράδοξης, μαγευτικής, ατόφιας και αλήτισσας αγάπης ανάμεσα σε έναν νεαρό Γάλλο δανδή τον Ryno de Marigny, και μια κάπως μεγαλύτερης ηλικίας Ισπανίδα από τη Μάλαγα. Κόρη ενός νεκρού ταυρομάχου και μιας εκλεπτυσμένης μάγισσας που ξέρει να μιλάει τη γλώσσα του αίματος, με την ευθυκρισία της παράλογης μεταφυσικής έλξης και την προφορά του αναστεναγμού. Του μονοκόμματου στεναγμού που με ουρλιαχτά ψιθυρίζεται λίγο πριν ξεψυχήσεις και χαθείς, μέσα στα χαοτικά βάθη,
αυτά τα αποκλειστικά, απροσμέτρητα προσφέρουν οιστροδόνητη μέθεξη συμπαντικής προσευχής σε κάθε δυνητική ευκτική πόθου,
σε κάθε μόριο του υγροποιημένου σώματος, τη στιγμή που ενώνεται με κάποιο άλλο και εκστασιάζεται και αποθεώνεται και κατανοεί την ανάσταση της κοσμικής
απολύτρωσης καθώς ανάβει το φλασάκι της μοναδικότητας.
Και ρουφάς λάμψεις αστρικές του ιερού νάματος συνομιλώντας με τον Θεό λίγο πριν αυτόςπεθάνει μέσα σου.
Και δεν υπάρχει φως μόνο σκοτάδι και αόρατοι ήχοι που αναγνωρίζουν μόνο όσοι διείσδυσαν στα αβυσσαλέα βάθη της δαιμονικής σπηλιάς που κρύβεται σε «κόλπους» διαιώνισης και λατρείας και όσες ιέρειες των βακχικών και ελευσίνιων μυστηρίων ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες του ναού τους μεταμορφώνοντας τον σε μαντείο υπαρξιακής ταυτότητας.


Όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, ο Ryno με την πρώτη ματιά πιστεύει ότι η Vellini η παλιά ερωμένη,είναι άσχημη, αλλά όταν την πλησιάζει, μπαίνει κάτω από το δέρμα του με τρόπο που είναι αμετάκλητος γι 'αυτόν.
Την ακολουθεί αδιάκοπα μέχρι να αφήσει τον άντρα της και να σμίξει μαζί του. Περνούν χρόνια ζουν, αγαπούν, ταξιδεύουν και υποφέρουν μαζί.
Μετά από δέκα χρόνια, η σχέση τους ναρκώνεται απο την καθημερινότητα μα δεν πεθαίνει.
Όταν εκείνος ερωτεύεται και κερδίζει με τη γοητεία του μια θεϊκά όμορφη, νεαρή αριστοκράτισσα - με πολλά χρήματα και αγγελική προσωπικότητα - πείθει το κοινωνικό και οικογενειακό σύνολο και την αποκτάει με κάθε αποδεκτό για την εποχή τρόπο.
Στην παραζάλη της νεανικής ομορφιάς και του νέου πάθους νόμιζε πως εξημερώθηκε στη χώρα της συζύγου του, κάπου κοντά στον επίγειο παράδεισο της έγγαμης ευτυχίας.
Η δεισιδαιμονική Μαλαγένια, η παλιά ερωμένη αποτραβιέται και περιμένει με κάθε αξιοπρέπεια να επιστρέψει κοντά της. Πιστεύει, και δικαίως αποδεικνύεται, ότι έχουν άθραυστους δεσμούς μεταξύ τους ..... Δεν μπορεί να τον αφήσει να φύγει από τη ζωή της.
Πεπρωμένο, προληπτικό, τυχαίο, δίκαιο, μη αναστρέψιμο, βαρύ παρελθόν που εξουσιάζει και κυριαρχεί παντού και πάντα.

Το καλύτερο για το τέλος, το θαυμάσιο ταλέντο του ψυχαναλυτή- συγγραφέα, έρχεται πολύ έξυπνα για να ρίξει φως σε ένα ευαίσθητο θέμα που πολλές φορές περιγράφεται πολύ επιφανειακά, το πάθος αγάπης και τη μοιχεία, την προδοσία.
Η λεπτότητα των αναλύσεων, μέσω των σχολίων των χαρακτήρων:
«ένας άντρας? αχ! Ποια γυναίκα μπορεί να καυχηθεί ότι έχει κλείσει σωστά αυτήν την άβυσσο και εξακολουθεί να έχει το κλειδί για αυτήν; »
-« Δεν πρέπει να ρίχνουμε όλα τα λάθη στους άντρες, αν έρθει μια μέρα που θα ξεχωρίσουν τη μοίρα τους σφάλλοντας.
Το σφάλμα είναι επίσης και την γυναικών, παντού και πάντα, που κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους ή δεν ξέρουν πώς να τη χρησιμοποιήσουν »




Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.

[P.E. · Rating 4 out of 5]

This is the story of Monsieur de Marigny, a reformed rake, more and more engrossed in his engagement to young selfless Hermangarde. This is also the story of fierce, fearsome Vellini, his half-Spanish, half-Gipsy sorceress of a lover for a decade, bound to him by a blood pact.

To me, the most interesting part in the novel is not in the eternal love triangle but in the contrasts between characters and drives, in the ceaseless network of opinions surrounding the couple, whether onlookers take part for or against them. Even more, in the smooth, close-to-unbiased way d'Aurevilly sketches this whole universe.


Soundtrack :
Samson et Dalila - Camille Saint-Saëns
Orzhov Theme - MTGA

------------

L'histoire de M. de Marigny, libertin sur le retour, qui s'éprend de la jeune et admirable Hermangarde de Polastron, et celle de la redoutable Vellini, son ensorceleuse d'amante dix ans durant, mi-espagnole mi-bohémienne, lié à lui par un pacte de sang.

À mon sens, l'intérêt majeur du roman ne se trouve pas dans l'intrigue et son éternel triangle amoureux, mais bien dans l'opposition de personnalités puissamment contrastées, dans tout ce jeu de regards qui entoure le jeune ménage, le commente, le propitie, s'y oppose, le tourne en dérision, parie pour ou contre. Et surtout dans cette absence de prise de parti-pris pour quiconque chez Barbey d'Aurevilly.


Bande-son :
Samson et Dalila - Camille Saint-Saëns
Orzhov Theme - MTGA

[Piotr · Rating 3 out of 5]

roman d'oppositions, du combat spirituel, B. d'A est pour moi l'auteur de la passion amoureuse, à laquelle il rend ses contradictions, sa langueur et sa furie : entre le réalisme et le spirituel, entre le Bien et le Mal. je conseille vivement l'article d'Emile Verhaeren dans "L'Art Moderne" du 28 avril 1889 (repri dans Hugo et le romantisme), je le citerai sûrement, tout du moins j'y ferai référence.
comment parler de B. d'A sans passer par son style, un des plus reconnaissables, à mon goût : très doux, alangui, mais pourtant piquant et mordant, avec le sens du détail, qui transpire le savoir à coup de gros name dropping et salement méprisant par moments, descriptions magnifiques

Majestueuse comme une reine, idéale comme une héroïne, elle ne rappelait pourtant à la mémoire charmée aucune reine connue, aucune héroïne illustrée par sa beauté, son courage ou sa destinée… Elle n’était qu’elle ; mais elle, c’était l’esprit de toute une race ; c’était mieux encore : c’était l’Aristocratie elle-même, ce génie du commandement par le sang, — renié comme Dieu, dans ces temps misérables, mais aussi visible que lui !

toujours avec ces images très singulières, romantiques (parfois un peu pompeuses)

Si les gens du monde, les amis railleurs de Marigny, avaient pu le rencontrer alors, donnant ainsi la main à sa femme, ils auraient fait pleuvoir sur eux les dix mille flèches de la moquerie ; mais le monde était loin et ses impitoyables sagittaires, qui trempent peut-être, hélas ! l’acier de leurs flèches dans le sang de leur propre cœur, et qui n’insultent souvent le bonheur que parce qu’il leur est impossible !

avec un gros penchant symboliste (ça me fait penser à quel point le principe Bruges-la-Morte a tellement été fait, en mieux)

Elle était assise devant un grand miroir, enveloppée dans un vaporeux peignoir de couleur de soufre, jeté sur ses épaules de mécréante, en attendant l’autre qui sera de soufre tout de bon, et que le Diable lui passera un jour dans le boudoir de son enfer.

(voir la symbolique du soufre, "principe générateur masculin" (Dictionnaire des symboles), etc, etc, etc,...). mais c'est parfois too much ou même infantilisant, voulant inexorablement sur-expliquer ce qu'il met en place, just go on babe! c'est surtout ses négligences que j'aime le moins , avec des répétitions, etc.. bref!!!
pour comprendre le combat que met en place le roman, il faut comprendre ses personnages : "Une différence nette, toutefois, entre Balzac et Barbey, tous deux légitimistes et mystiques. Si Balzac, nous présentant des types d’ancien régime, les accommode à leur temps, les rend souples, leur fait subir et presqu´admettre leur siècle et les recrée en y soufflant de son âme à la fois antique et moderne, âme de gentilhomme et de révolutionnaire, Barbey n’imagine que des personnages hautains, intransigeants et protestataires." (E. Verhaeren). ici, nous sommes entre deux extrêmes, entre le bien et le mal/luxure ; je passe sur les clefs de compréhension du roman, devant être puisées au fond de nous, dans nos dépendances et nos péchés, c'est, d'ailleurs, par cette clé que j'ai pu comprendre Les Diaboliques.
malgré tout, entre les longueurs inutiles, les répétitions et le fait que le roman ne commence qu'à partir de la 300e page, je me suis glorieusement fait chié, j'ai trop yap

[Etienne Mahieux · Rating 3 out of 5]

Dans le Paris de la Restauration, autant dire dans le Paris de Balzac, le très charmant Ryno de Marigny va épouser Hermangarde de Flers, angélique héritière d'une des plus prestigieuses familles, qu'il adore. Mais Marigny a un passé de libertin, et notamment une liaison au long cours avec une sulfureuse espagnole, Vellini, à laquelle il vient de mettre un terme. Mais met-on jamais un terme à ce genre de liaisons ? Ryno et Vellini ne sont-ils pas liés par le souvenir, et par quelques pouvoirs que la violente Andalouse considère comme magiques ?
Il est toujours amusant de jouer au petit jeu des étoiles, mais ici bien sûr c'est un peu vain, et peut-être un peu injuste. C'est que Barbey a l'art de tourner autour du pot, quelle que soit la longueur de son récit. Ce qui est amusant dans ses nouvelles, évocateur dans "L'Ensorcelée" grâce à une longue promenade sur la lande, est peut-être ici un peu long. Toute la première partie se déroule dans les salons parisiens, souvent entre quelques divertissants personnages de grisons, et c'est un récit, par Ryno, de sa liaison avec Vellini, qui l'anime. Dans la deuxième partie l'action, déplacée en Normandie, se précipite. Le narrateur y pontifie mais l'atmosphère devient électrique. Les paysages sauvages de la côte du Cotentin, l'argot évocateur des paysans, les audaces grammaticales de Barbey, les légendes qui planent sur le manoir n'y sont pas pour rien : Barbey retrouve son grand ton, celui qui donne poids aux sortilèges évoqués par Vellini. Dès lors on ne peut plus lâcher ce récit commencé avec un certain brio dans la tradition satirique et psychologique d'un grand romancier cité plus haut, et fini comme seul Barbey pouvait le finir.

[Melina · Rating 5 out of 5]

"Κανείς δεν μπορεί ν' αποφύγει αυτόν που μας στέλνει το πεπρωμένο "

Πουσκιν

[Ugur Tezcan · Rating 5 out of 5]

Est-ce que les amours qu’on vit laisse des empreintes ineffaçables dans nos cœurs? Est-ce possible d’oublier la personne qui a laissé une telle trace dans notre vie? Est-ce possible d’aimer deux personne à la fois, une femme qui réveille les souvenirs et avec laquelle on a partagée une vie commune pendant longtemps et une femme qu’on vient de rencontrer et avec laquelle on se marie en se disant qu’on a trouvé la femme idéale ? Pouvons-nous nous évader de notre passé dans ce cas-la? Telles sont les questions sur lesquelles ce livre nous pousse à réfléchir... c’est l’histoire d’un homme qui se marie et qui veut en finir avec son ancienne maîtresse mais hélas, il est pourchassé par cette maîtresse et la détermination de cette dernière réveille ses vieux sentiments. Cela le pousse à mener une double vie. Il n’y a pas vraiment de fin. Son mariage se poursuit à la fin du roman.
Ce roman, écrit avec un style très élégant et basé sur une vraie histoire, rend compte des prises de positions assez complexes sur des dilemmes de l’amour. Jules Barbey d’Aurévilly, dont la lucidité de rendre tangible ce que les hommes et les femmes ont au fond de leurs êtres a certainement cette mérite d’être comparé avec Proust. Un des meilleurs romans que je n’ai jamais lu en français.

[Moppet · Rating 4 out of 5]

The title translates as both "a former mistress" and "an old mistress", and the character it refers to, Vellini, counts as both.

On the eve of the marriage of libertine Ryno de Marigny to the young and virginal Hermangarde, Hermangarde's grandmother, the Marquise de Flers, discovers that Ryno is still involved with Vellini, his on/off mistress of ten years. Once she's got over her shock that Vellini, who is (a) not pretty and (b) in her middle thirties, still has a hold over Ryno, the Marquise confronts him about the situation.

Ryno confides in her about his tempestuous liaison with Vellini, in a long first-person account which stretches over several chapters and is worth the price of admission alone. He promises to cut all ties with Vellini and devote himself to Hermangarde. But we know Vellini is convinced he will return to her. Is she right? Are bears Catholic?

Well, Barbey was - he converted, or reconverted to Catholicism, in the course of writing the novel. He was also a staunch conservative, hence the consternation and disapproval which greeted his novel. Critics compared Une Vieille Maitresse to the libertine fiction of the eighteenth century (not a compliment in the 1850s) and accused him of mingling religious and erotic themes - one of the great strengths of the novel. While Hermangarde is repeatedly compared to the Virgin Mary, a whiff of sulphur surrounds Vellini.

Barbey wrote the first volume while sprawled on cushions in front of a blazing fire, losing himself in his own creation to the point where he had to take laudanum to be able to sleep, and the scenes with Vellini read exactly as if they were written that way. Drenched in sensuality, they demonstrate how sexually frank French nineteenth-century fiction can be - there is even one reference to oral sex (Vellini receiving, just for the record), prudently edited out of some later editions.

Vellini, whose character was inspired by Barbey's own former mistress, is vividly portrayed and Ryno's obsession with her is convincingly explored. Hermangarde, by contrast, suffers a little from her association with the Virgin Mary, but Barbey still shows his ability to inhabit her mind in passages like this one:

Bien loin de distraire la pensée, les travaux des femmes la concentrent. A qui les a parfois observes quand elles semblent le plus perdues au sein des patientes et fragiles difficultés d’une reprise à faire ou d’une fleur de feston à achiever, il est aisé de lire à pleines pages, dans leurs mouvements et dans leurs poses, bien de poèmes de douleur cachée, de riant espoir, de secret désir. Le visage incliné échappe, mais les mains parlent. Elles ont des façons si rapides ou si languissantes de tirer l’aiguille, ou vers leur sein ou de côté; elles ont des manières de couper leur fil, étourdies, rêveuses, abandonnées, résolues, péremptoires, impérieuses, cruelles, encolérées, hésitantes, tremblantes, adroites comme la finesse, maladroites comme l’émotion! Pour qui a le sens de ces révélations infaillibles, il est evident que ce n’est pas dans ces délicats chiffons qu’elles cousent ou coupent, mais dans leur âme. Hermangarde ne trouva donc point dans son ouvrage ce qu’elle y cherchait. Elle aurait dû le savoir. N’y avait-il pas dans le boudoir gris et rose de la rue de Varennes un tapis dont les fleurs, brodées pendant ses derniers jours de jeune fille, avaient été autant de préoccupations d’amour?

Nineteenth-century women were expected to sew rather than to remain idle (reading a novel would count as the latter). Women of the working-classes did mending, middle and upper class women worked on embroidery. If a female character in a Victorian novel doesn't enjoy handicrafts or shows no skill at them, the reader knows there's something amiss with her. Hermangarde's embroidery therefore reinforces her virtue and her high birth. But Barbey takes his characterisation of her beyond this emblematic level by making use of the many hours he must have spent in salons watching women sew: he opens with his own observations, then takes us inside Hermangarde's head as she picks up her embroidery to distract herself only to finish by breaking down in tears.

The plethora of adjectives in the quoted passage helps explain why it took me nearly a year to finish this book: there are a lot more words than plot points. It's beautifully but densely written; the second volume is set on the Normandy coast, and while the scene-setting is magnificent, at times I found myself ploughing through it. Barbey is at his most powerful when he combines atmospheric description with scenes of high emotion. The wedding which closes volume one is a good example - I really felt as if I was in a Parisian church on a summer day. I could feel the crowds around me and smell the incense. Six months later and I could feel the chill as Hermangarde and Ryno, their marriage already in trouble, eat a silent breakfast off Meissen porcelain in their marble dining-room.

The novel lost a star for being a tad overwritten (much like this review) and also because despite the virtuosity of Ryno's first-person story-within-a-story, I really had to work hard to suspend my disbelief that he would share so many details of his sex life with his fiancee's grandmother. That aside, Une Vieille Maitresse should be much more famous than it is. As psychological fiction, it's right up there with Laclos and Balzac, and I highly recommend it.

[Clark · Rating 5 out of 5]

"En se penchant, sa joue toucha la joue veloutée de la Malagaise. Ah! Cette chair connaissait cette chair! Le corps, comme l'âme, a ses ressouvenances. Si les lettres tracées avec du sang et figées sur un froid papier étaient entrées chaudes par les yeux de Ryno pour tomber tièdes sur son coeur, ici, le sang n'était plus séché. Il coulait, il circulait, carmin brûlant, derrière sa cloison transparente. Ce choc électrique de deux joues, ce fut l'étincelle à la poudre!"

"La première peine, quelque légère qu'elle soit, a toujours plus de poids que le bonheur n'a de résistance, et elle va d'un seul trait jusqu'au fond de notre félicité, comme un plomb qui tombe dans de l'eau."

[Agnes Fontana · Rating 5 out of 5]

Ce livra a un statut spécial dans ma vie car quelqu'un y a fait allusion devant moi pour me faire comprendre ce qui était en train d'arriver. ce n'est plus tard que je l'ai lu et que j'ai compris... comment, avec la claire conscience de ce qui est bon pour nous, de ce qui va nous apporter un calme et long bonheur en nous élevant l'âme, nous retournons malgré tout et presque malgré nous vers ce qui est exquisément nocif... "j'aime la blonde et je fais bien/j'aime la brune et n'y peux rien". le tout avec le style de l'inimitable Barbey. On en a tiré un film qui ne vaut rien du tout, notamment parce qu'il rate complètement tout l'environnement sociétal de l'intrigue et transforme la noble épouse en une insipide idiote.

[Alexandre Andrade · Rating 5 out of 5]

Barbey peut être très agaçant parfois, et même glisser vers le mélodrame, mais sa connaissance de l'âme humaine est extraordinaire. Les contradictions intimes de l'auteur (royaliste et catholique, et pourtant auteur scandaleux) ont nourri un roman dans lequel les soucis de moralité et les pulsions libertines se côtoient. Les replis les plus monstrueux et tenaces du sentiment amoureux n'ont que très rarement été montrés d'une façon aussi franche et lucide. Il faut ajouter que certaines descriptions des paysages normands sont d'une beauté à couper le souffle.

[Yves Panis · Rating 5 out of 5]

Ryno de Marigny aime Hermangarde. Mais Vellini sa vieille maitresse rode autour de lui....extraordinaire livre de Barbey et je pèse mes mots. On dirait du Laclos. A lire sans même réfléchir. Pourquoi n'écrit on plus comme ça aujourd'hui ?

[Lessidisa · Rating 1 out of 5]

Maintenant que je relis mes notes prises en début de lecture je vois que j'étais très enthousiasmée de retrouver son style foisonnant, qu'il me donnait envie de chercher de nouveaux auteurs anciens etc.

Mon avis en fin de lecture :
Ce livre est comme les vidéos Youtube exaspérantes étirées à l'infini qui durent 40 min pour un propos qui aurait du être dit en 10 min. Ici nous avons 500 pages dont le style est impeccable mais malheureusement qui ne sert qu'à fournir des paragraphes de description, ainsi qu'un monologue de 100 pages. La préface dit que la deuxième partie du livre est meilleure, vous rigolez où quoi elle est pire. Après mes dernières déconvenues avec Barbey D'aurevilly je ne comptais pas poursuivre ma découverte de ses oeuvres, malheureusement on a eu la mauvaise idée de m'offrir non pas un, mais deux livres de lui. Qu'en faire ? Vraiment je n'en pouvais plus de ce livre, j'ai pensé à le DNF et puis je me suis dit Tiens et si je lisais la fin en diagonale ? Eh bien c'est une technique miraculeuse, j'ai envie de lire tous mes livres de cette façon maintenant, c'est bien plus rapide et agréable, plutôt que de perdre son temps avec des livres qui exagèrent.
L'ensorcelée est son meilleur livre.



Et cette pauvre madame de Mendoze, se console-t-elle enfin ou s’obstine-t-elle à mourir ?… Écrivez, vicomte. Je l’exige. La marquise vous envoie par moi les plus gracieux compliments qu’on puisse adresser à un indifférent comme vous. Moi, toujours indulgente, je vous aime malgré vos forfaits, et je vous enveloppe mille reproches dans mille tendresses : ce qui fait, monsieur, deux mille choses aimables que vous ne méritez pas.

Elles ne savaient pas qu’elle attendait un homme qu’elle appelait son destin et qui pourrait bien ne pas venir.

Ma chère comtesse, je crois que c’est mon dernier bonsoir que je vous souhaite.

[Bobonne · Rating 3 out of 5]

"Bref. Mon ex est toxique"