What do you think?
Rate this book
Το Μέλλον Του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Καταρχήν, ποια είναι τα στοιχεία που συνιστούν τον ευρωπαϊκό πολιτισµό; Θα απαντήσω ότι δεν ξέρω. Ο καθένας µας όµως έχει µια προνοµιακή προοπτική, συναισθηµατική κατά κάποιον τρόπο (πράγµα που δεν την εµποδίζει, εξάλλου, να έχει λογική και να στηρίζεται στην παρατήρηση), η οποία τον κάνει να επιλέγει ένα, ανάµεσα σε άλλα, από αυτά τα στοιχεία. Ο ευρωπαϊκός πολιτισµός είναι αρχικά ένας πλουραλιστικός πολιτισµός. Εννοώ ότι είναι ο τόπος της ποικιλοµορφίας των σκέψεων, των αντιθέσεων, των αντιτιθέµενων αξιών και της ατέρµονης διαλεκτικής. Η ζωντανή διαλεκτική στην Ευρώπη είναι εκείνη που δεν καταλήγει σε ένα είδος ιδεολογίας απολυταρχικής και παράλληλα ορθόδοξης. Αυτός ο πλουραλισµός, που υπήρξε πάντα το θεµέλιο της έννοιας της ευρωπαϊκής ελευθερίας, µου φαίνεται ότι είναι η πιο σηµαντική συµβολή του πολιτισµού µας. Αυτός ακριβώς βρίσκεται σήµερα σε κίνδυνο και αυτόν οφείλουµε, µε κάθε τρόπο, να διαφυλάξουµε.
Τον Απρίλιο του 1955 ήρθε στην Αθήνα ο Καµύ, προσκεκληµένος της Ελληνογαλλικής Πολιτιστικής Ένωσης και του προέδρου της, του καθηγητή ψυχιατρικής Άγγελου Κατακουζηνού, ως κεντρικός οµιλητής σε συµπόσιο για το µέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισµού, µε συνοµιλητές του διακεκριµένους Έλληνες διανοουµένους, όπως ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος κ.ά. Το κείµενο που συντάχθηκε µε βάση την ηχογράφηση που έκανε ο Ανδρέας Εµπειρίκος φαντάζει σήµερα, εξήντα χρόνια µετά, ανατριχιαστικά επίκαιρο...
Τον Απρίλιο του 1955 ήρθε στην Αθήνα ο Καµύ, προσκεκληµένος της Ελληνογαλλικής Πολιτιστικής Ένωσης και του προέδρου της, του καθηγητή ψυχιατρικής Άγγελου Κατακουζηνού, ως κεντρικός οµιλητής σε συµπόσιο για το µέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισµού, µε συνοµιλητές του διακεκριµένους Έλληνες διανοουµένους, όπως ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος κ.ά. Το κείµενο που συντάχθηκε µε βάση την ηχογράφηση που έκανε ο Ανδρέας Εµπειρίκος φαντάζει σήµερα, εξήντα χρόνια µετά, ανατριχιαστικά επίκαιρο...
- GenresPhilosophy
236 pages, Paperback
First published January 1, 1956
2 people are currently reading
91 people want to read
About the author
Albert Camus
1,080 books37.7k followersWorks, such as the novels
The Stranger
(1942) and
The Plague
(1947), of Algerian-born French writer and philosopher Albert Camus concern the absurdity of the human condition; he won the Nobel Prize of 1957 for literature.
Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.
He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.
Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.
The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.
Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).
The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.
Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."
People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.
Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.
Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.
Chinese 阿尔贝·加缪
Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.
He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.
Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.
The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.
Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).
The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.
Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."
People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.
Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.
Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.
Chinese 阿尔贝·加缪
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
January 24, 2016
Ένας εκπληκτικός άνθρωπος και διανοητής. Νομίζω είναι πολύ επίκαιρος μετά από 60 χρόνια, όσον αφορά το μέλλον μια ενωμένης Ευρώπης. Οι σκέψεις του ακόμα και σήμερα μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση και εφαλτήριο για ένα νέο διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και διόρθωσης της πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης
September 23, 2018
Το να κάνω οποιαδήποτε κριτική στο έργο του Καμύ και σε όσα έχει προσφέρει στη λογοτεχνία, είναι απολύτως περιττό. Γι αυτό προτιμώ να γράψω ένα απόσπασμα από το επίμετρο..
-"Το συγκεκριμένο βιβλίο δε φιλοδοξεί μόνο να θυμίσει τις απόψεις του Albert Camus για το Μέλλον του Ευρωπαικού Πολιτισμού, που ακόμη και σήμερα, 60 σχεδόν χρόνια, παραμένουν καίριες όσο ποτέ. Έχει έναν ακόμα στόχο, να θυμίσει μιαν "άλλη Ελλάδα" που ευελπιστούσε να βγει από το περιθώριο της Ευρώπης κι να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή γίνεται στην Αθήνα του 1955 και όχι σε κάποια άλλη πόλη πιο κοσμοπολίτικη και διεθνή, δείχνει ένα άλλο πρόσωπο της χώρας μας, το οποίο αιφνιδιάζει ευχάριστα."
-"Το συγκεκριμένο βιβλίο δε φιλοδοξεί μόνο να θυμίσει τις απόψεις του Albert Camus για το Μέλλον του Ευρωπαικού Πολιτισμού, που ακόμη και σήμερα, 60 σχεδόν χρόνια, παραμένουν καίριες όσο ποτέ. Έχει έναν ακόμα στόχο, να θυμίσει μιαν "άλλη Ελλάδα" που ευελπιστούσε να βγει από το περιθώριο της Ευρώπης κι να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή γίνεται στην Αθήνα του 1955 και όχι σε κάποια άλλη πόλη πιο κοσμοπολίτικη και διεθνή, δείχνει ένα άλλο πρόσωπο της χώρας μας, το οποίο αιφνιδιάζει ευχάριστα."
August 14, 2021
από αυτα που ειχα ακουσει και διαβασει σαν κριτικες το περίμενα πολυ καλύτερο,
του λειπει το βαθος χρονου και ας μιλαει για το μελλον... περίμενα πιο βαθεια αναλυση απο την οπτικη του παραλογισμου.
Σαφως και να το διαβασετε
του λειπει το βαθος χρονου και ας μιλαει για το μελλον... περίμενα πιο βαθεια αναλυση απο την οπτικη του παραλογισμου.
Σαφως και να το διαβασετε
Displaying 1 - 3 of 3 reviews