What do you think?
Rate this book
Muidhond
De mensen moesten hem niet, dat was altijd zo geweest. Maar de natuur nam hem zoals hij was.
Nadat Jonathan bij gebrek aan bewijs is vrijgesproken van tbs, keert hij terug naar het krappe huisje in het vissersdorp waar hij samen met zijn eenzame moeder woont. Hij verheugt zich erop om weer met hond Milk in de duinen te kunnen wandelen. Al snel krijgt hij gezelschap van zijn nieuwe buurmeisje, die door haar moeder aan haar lot wordt overgelaten.
Jonathan is bang om opnieuw de fout in te gaan en probeert haar op afstand te houden. Gewetensvol maakt hij de oefeningen die zijn psycholoog hem in de gevangenis heeft gegeven. Maar zijn hoofd wordt voller en voller en hij lijkt de controle te verliezen.
Nadat Jonathan bij gebrek aan bewijs is vrijgesproken van tbs, keert hij terug naar het krappe huisje in het vissersdorp waar hij samen met zijn eenzame moeder woont. Hij verheugt zich erop om weer met hond Milk in de duinen te kunnen wandelen. Al snel krijgt hij gezelschap van zijn nieuwe buurmeisje, die door haar moeder aan haar lot wordt overgelaten.
Jonathan is bang om opnieuw de fout in te gaan en probeert haar op afstand te houden. Gewetensvol maakt hij de oefeningen die zijn psycholoog hem in de gevangenis heeft gegeven. Maar zijn hoofd wordt voller en voller en hij lijkt de controle te verliezen.
224 pages, Paperback
First published April 1, 2015
64 people are currently reading
1834 people want to read
About the author
Inge Schilperoord
8 books35 followersInge Schilperoord is a Dutch criminal psychologist. She also works as an editor and reviewer for a number of newspapers and magazines. "Tench", her first novel, won the Bronze Owl Prize for best debut, was shortlisted for four other major prizes in the Netherlands and Belgium, and was a five-time book of the year in the Dutch press.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 384 reviews
August 6, 2017
Beklemmend...duister...
De spanning in het hoofd van Jonathan wordt langzaam opgevoerd...Met het meisje als trigger probeert hij zijn demonen te lijf te gaan...
Het redden en het verzorgen van de Muidhond, die steeds zwakker wordt en uiteindelijk sterft...de spanning in zijn hoofd, de omgeving en de beklemmende hitte leiden uiteindelijk tot een hoogtepunt...
Inge Schilperoort weet mij op overtuigende wijze mee te nemen in het hoofd van Jonathan (pedofiel). Zijn gevecht tegen zichzelf, het verlies en de acceptatie. Dit alles in een film noir -achtige setting...
Op de achtergrond een falende hulpverlening en falend rechtssysteem.
De spanning in het hoofd van Jonathan wordt langzaam opgevoerd...Met het meisje als trigger probeert hij zijn demonen te lijf te gaan...
Het redden en het verzorgen van de Muidhond, die steeds zwakker wordt en uiteindelijk sterft...de spanning in zijn hoofd, de omgeving en de beklemmende hitte leiden uiteindelijk tot een hoogtepunt...
Inge Schilperoort weet mij op overtuigende wijze mee te nemen in het hoofd van Jonathan (pedofiel). Zijn gevecht tegen zichzelf, het verlies en de acceptatie. Dit alles in een film noir -achtige setting...
Op de achtergrond een falende hulpverlening en falend rechtssysteem.
November 22, 2017
Wow... ok I don't like to post negative reviews about books (well no one does)... but this was just awful.
There unfortunately is nothing about this book that I enjoyed. I'm not sure what I was thinking that this book was going be about but just not for me period.
I'm wondering where the author was trying to take this book? Clearly, Jonathan is battling his own demons with trying to understand his sexual desires for little girls? No... definitely not for me. I was pretty disgusted the entire novel.
Thank you to Negalley for an advanced arc in exchange for an honest review.
There unfortunately is nothing about this book that I enjoyed. I'm not sure what I was thinking that this book was going be about but just not for me period.
I'm wondering where the author was trying to take this book? Clearly, Jonathan is battling his own demons with trying to understand his sexual desires for little girls? No... definitely not for me. I was pretty disgusted the entire novel.
Thank you to Negalley for an advanced arc in exchange for an honest review.
October 25, 2016
“Pedofilie? Fout. Taboe. Verwerpelijk. Onvergeeflijk. Weerzinwekkend. Punt.” Niet bepaald een populair onderwerp dus om een roman aan te wijden. Inge Schilperoord deed het met ‘Muidhond’ tóch, en het moet gezegd: op een bijzonder overtuigende manier. Het feit dat ze professioneel actief is als forensisch psychologe draagt ongetwijfeld bij tot de geloofwaardigheid van haar roman. Maar behalve geloofwaardig is ‘Muidhond’ ook bijzonder goed geschreven. Sober, heel precies, met een welgekozen afstandelijkheid. Zin na zin en hoofdstuk na hoofdstuk word je als lezer meegezogen in de draaikolk van de dwangredeneringen van protagonist Jonathan, ben je er getuige van hoe hij finaal en fataal komt vast te zitten in de fuik van zijn obsessies. De opbouw van de spanningsboog is perfect, de symboliek van de gevangen muidhond (een zeelt, een soort karper) is origineel, de ontknoping toch nog verrassend. Sterk hoe Schilperoord je als lezer in het hoofd laat kruipen van iemand voor wie je, a priori, alleen maar aversie voelt. Het resultaat is behoorlijk bevreemdend: gaandeweg evolueert scepsis en aversie naar begrip en empathie. In die zin is ‘Muidhond’ een belangrijke, een ‘noodzakelijke’ roman: Inge Schilperoord slaagt erin, en met brio, onze ongenuanceerde kijk op het fenomeen pedofilie bij te stellen. “Een portret van een goed mens met schadelijke neigingen – veel angstaanjagender , en eindeloos veel treuriger, dan een portret van een onmens” schreef een recensent in HP/De Tijd. Dat vat deze uitstekend geschreven roman, mét inhoud, perfect samen. Verdiende Bronzen Uil!
December 9, 2017
After months in jail, Jonathan has been granted a provisional release due to inconsistent victim statements and insufficient forensic evidence. He is travelling back to his village, back to his dependent, asthmatic mother. He has his therapy workbook and exercise book in hand. The assignments are meant to teach that actions can be transgressive. If behavior is controlled, a person's goodness will prevail.
Jonathan is uncomfortable with disorder. A daily structured schedule includes work at a fish gutting factory, walking his "senior" dog Milk and cooking for his mother. He loves the peace and quiet of the sand dunes and nearby ponds. Having always found his aquarium relaxing, he rescues an injured tench, a carp-like fish, and brings it home from the pond with the intention of nursing it back to health.
During Jonathan's jail stint, a waif-like child named Elke has been walking and grooming Milk. The child refuses to relinquish this job. As an animal lover, she insists upon helping care for the tench. Jonathan's coping mechanisms and fixations will now be tested. He knows he should walk away, refuse Elke's help.
"Tench" by Inge Schilperoord is a disturbing, eye-opening read. Although the beginning of the tome captured my interest, I felt the story stagnated, proceeding to reach depths I found to be uncomfortable. The content will be unsettling for many readers.
Thank you Pushkin Press and Net Galley for the opportunity to read and review "Tench".
Jonathan is uncomfortable with disorder. A daily structured schedule includes work at a fish gutting factory, walking his "senior" dog Milk and cooking for his mother. He loves the peace and quiet of the sand dunes and nearby ponds. Having always found his aquarium relaxing, he rescues an injured tench, a carp-like fish, and brings it home from the pond with the intention of nursing it back to health.
During Jonathan's jail stint, a waif-like child named Elke has been walking and grooming Milk. The child refuses to relinquish this job. As an animal lover, she insists upon helping care for the tench. Jonathan's coping mechanisms and fixations will now be tested. He knows he should walk away, refuse Elke's help.
"Tench" by Inge Schilperoord is a disturbing, eye-opening read. Although the beginning of the tome captured my interest, I felt the story stagnated, proceeding to reach depths I found to be uncomfortable. The content will be unsettling for many readers.
Thank you Pushkin Press and Net Galley for the opportunity to read and review "Tench".
June 12, 2015
Voor mij zijn er twee zaken die van ‘Muidhond’ zo’n ongelooflijk boek maken.
Enerzijds is er Schilperoords ingehouden stijl - met trage beheerstheid voert ze de lezer genadeloos naar een voorspelbare ontknoping, die tegelijk ook verrassend is – in dit verhaal is elk detail van belang voor de opbouw van de spanning.
En dan is er het hoofdpersonage Jonathan – ik lees in sommige recensies dat Schilperoord sympathie weet op te wekken voor Jonathan. Ik vind sympathie niet het meest geschikte woord. Zij maakt van deze pedofiel wel een mens en geen monster – haar beschrijving geeft je een inkijk in zijn gevecht met zichzelf en hoe hij tegen beter weten in gedoemd is, hoe hij er niet in zal slagen zich te onttrekken aan zichzelf , hoe hij ondanks al het harde, therapeutische werk niet kan ontsnappen aan zijn verlangen.
Het is eigenlijk een trieste boodschap en ik voelde geen sympathie maar wel mededogen voor deze man en op één of andere manier was er, samen met hem, ook wel opluchting omdat het verhaal eindigt zoals het eindigt.
Dit is geen vrolijk boek maar het is inhoudelijk wel een zeer moedig boek en bovendien is het stilistisch een ijzersterk debuut. Ik kijk nu al uit naar Schilperoords tweede roman!
Enerzijds is er Schilperoords ingehouden stijl - met trage beheerstheid voert ze de lezer genadeloos naar een voorspelbare ontknoping, die tegelijk ook verrassend is – in dit verhaal is elk detail van belang voor de opbouw van de spanning.
En dan is er het hoofdpersonage Jonathan – ik lees in sommige recensies dat Schilperoord sympathie weet op te wekken voor Jonathan. Ik vind sympathie niet het meest geschikte woord. Zij maakt van deze pedofiel wel een mens en geen monster – haar beschrijving geeft je een inkijk in zijn gevecht met zichzelf en hoe hij tegen beter weten in gedoemd is, hoe hij er niet in zal slagen zich te onttrekken aan zichzelf , hoe hij ondanks al het harde, therapeutische werk niet kan ontsnappen aan zijn verlangen.
Het is eigenlijk een trieste boodschap en ik voelde geen sympathie maar wel mededogen voor deze man en op één of andere manier was er, samen met hem, ook wel opluchting omdat het verhaal eindigt zoals het eindigt.
Dit is geen vrolijk boek maar het is inhoudelijk wel een zeer moedig boek en bovendien is het stilistisch een ijzersterk debuut. Ik kijk nu al uit naar Schilperoords tweede roman!
July 22, 2017
Videorecensione:
https://youtu.be/ZeUEUhWA6CE
https://youtu.be/ZeUEUhWA6CE
May 13, 2017
De pedofiele zelfhaat van een underdog
'Muidhond' is een droomdebuut. Een maatschappelijk relevant onderwerp wordt verpakt in stilistisch broeierig proza, waarmee de ultieme anti-held van deze tijd - hij die zich seksueel verlustigt aan kinderen - een identificeerbaar, menselijk gezicht krijgt. Het werk is dan ook compositorisch trefzeker opgebouwd als een klassieke Griekse tragedie, waarin een situatie van kwaad tot erger gaat, terwijl het aan zichzelf lijdende hoofdpersonage steeds meer de controle verliest over eigen morele verantwoordelijkheid. Daarbij steeds een subtiele, onderhuidse spanning van wanneer het moment gaat komen dat de vriendelijke lobbes, dertiger Jonathan, zijn goedhartige hulpvaardigheid en zorgzaamheid verliest en zijn obsessieve drang naar seksuele overheersing uitleeft op zijn buurmeisje.
Schilperoord werd destijds door pers en publiek veelal geprezen om haar 'unieke positie' als forensisch psycholoog. De mate waarin beroepsdeformatie en psychologische logica in haar schrijven doorklinkt, is eerder een zwaktebod dan dat het werk er sterker door wordt. De roman is bezaaid met vakjargon als 'copingmechanismen', 'stressregulatie', 'cognitieve vervormingen' en 'risicosignalenkaart, met drie fasen'. Voor mij is het een zwakte als een zogenaamde 'psychologische roman' verwordt tot een personage die zichzelf continu psychologiseert; zijn gedachten en driften duidt en zich overgeeft aan eindeloze zelfreflectie.
Wel goed aan de psychologiserende opzet is hoe het de worsteling neerzet van iemand die naarstig zoekt naar genezing van gevoelens van machteloosheid en weltschmerz. Hoe de pedofiele seksualiteit, meer dan een psychopathische kwaadaardigheid, een vechten tegen de bierkaai is van op verslaving gelijkende impulsen in een wereld vol verboden verlokkingen.
Schilperoord is op haar sterkst in de laatste passages: als Jonathan een eruptie aan tegenstrijdige, contrasterende gevoelens doormaakt van ontroering, beschermdrift, seksuele dominantie en zelfhaat. Onmacht voelend naar een wereld waar deze knuffelbare pedofiel heus het goede wil doen, maar waar zijn als natuurlijk aanvoelende aard wordt veroordeeld, gecriminaliseerd en gepsychologiseerd. Het gevolg is dat Jonathan een levensgevaarlijke zelfhaat en minderwaardigheidscomplex ontwikkelt. De passages waarin hij zijn seksuele gevoelens projecteert op een kinderlichaampje zijn opvallend zwoel en sensueel geschreven, terwijl Schilperoord het nooit banaal of goedkoop laat worden. Zij weet de lezer mee te nemen in de seksuele honger van iemand die nooit bevrediging kan en mag vinden door de verregaande consequenties van eigen geilheid.
Desalniettemin vind ik het niet het meesterwerk waar het door zoveel lezers voor wordt gehouden. Voor een roman met een pedofiel hoofdpersonage kleurt het namelijk opvallend veilig binnen de lijntjes en schuurt het te weinig. Jonathan heeft als personage namelijk een tikkeltje het Forrest Gump-effect: een hoofdpersonage dat in zijn onmachtige underdog-positie makkelijk identificeerbaar wordt, zelfs als zijn perversie tot kindermisbruik leidt. Op zichzelf niet erg, maar het is een personagebeeld wat door populaire media te gemakzuchtig ingezet wordt voor alle soorten handicaps, geestesgesteldheden en afwijkingen van de norm. Van een forensisch psycholoog verwacht je toch een meer gelaagd karakter dan de overbekende identificeerbare sul. Filmrechten zijn al verkocht, dus Barry Atsma (vermoedelijk...) kan al zijn lol op met op Amerikaanse hollywoodcinema geënt geschmier.
Met het te identificeerbare hoofdpersonage gaat een behaagzieke, bitterzoete verteltoon gepaard. Zelfs de scherpe metafoor van de muidhond uit de titel (een karpersoort) doet veel concessies in voordeel van het leesgenot. Het schetst wederom een fijn identificeerbaar uitgangspunt, waarmee een sociaal complex fenomeen als pedofilie, wordt gevangen in herkenbare romantiek van fijne dierenliefde.
Pedofielen zijn net mensen, want net als wij kunnen ze (soms misplaatste) affectie voelen naar mensen en dieren, daarmee meer problemen veroorzakend dan oplossend in hun pogingen om betekenis aan het leven te geven.
Ik mis rauwheid. Ik mis ontreddering bij de personages en bij mezelf.. Ik mis iemand die meer is dan een sympathieke underdog, maar die gelaagd menselijk is en niet alleen knuffelbaar. Ik mis vernieuwende inzichten, diepgang zelfs, in al reeds breed uitgemeten discussies over pedoseksualiteit als sociaal fenomeen.
'Muidhond' is een droomdebuut. Een maatschappelijk relevant onderwerp wordt verpakt in stilistisch broeierig proza, waarmee de ultieme anti-held van deze tijd - hij die zich seksueel verlustigt aan kinderen - een identificeerbaar, menselijk gezicht krijgt. Het werk is dan ook compositorisch trefzeker opgebouwd als een klassieke Griekse tragedie, waarin een situatie van kwaad tot erger gaat, terwijl het aan zichzelf lijdende hoofdpersonage steeds meer de controle verliest over eigen morele verantwoordelijkheid. Daarbij steeds een subtiele, onderhuidse spanning van wanneer het moment gaat komen dat de vriendelijke lobbes, dertiger Jonathan, zijn goedhartige hulpvaardigheid en zorgzaamheid verliest en zijn obsessieve drang naar seksuele overheersing uitleeft op zijn buurmeisje.
Schilperoord werd destijds door pers en publiek veelal geprezen om haar 'unieke positie' als forensisch psycholoog. De mate waarin beroepsdeformatie en psychologische logica in haar schrijven doorklinkt, is eerder een zwaktebod dan dat het werk er sterker door wordt. De roman is bezaaid met vakjargon als 'copingmechanismen', 'stressregulatie', 'cognitieve vervormingen' en 'risicosignalenkaart, met drie fasen'. Voor mij is het een zwakte als een zogenaamde 'psychologische roman' verwordt tot een personage die zichzelf continu psychologiseert; zijn gedachten en driften duidt en zich overgeeft aan eindeloze zelfreflectie.
Wel goed aan de psychologiserende opzet is hoe het de worsteling neerzet van iemand die naarstig zoekt naar genezing van gevoelens van machteloosheid en weltschmerz. Hoe de pedofiele seksualiteit, meer dan een psychopathische kwaadaardigheid, een vechten tegen de bierkaai is van op verslaving gelijkende impulsen in een wereld vol verboden verlokkingen.
Schilperoord is op haar sterkst in de laatste passages: als Jonathan een eruptie aan tegenstrijdige, contrasterende gevoelens doormaakt van ontroering, beschermdrift, seksuele dominantie en zelfhaat. Onmacht voelend naar een wereld waar deze knuffelbare pedofiel heus het goede wil doen, maar waar zijn als natuurlijk aanvoelende aard wordt veroordeeld, gecriminaliseerd en gepsychologiseerd. Het gevolg is dat Jonathan een levensgevaarlijke zelfhaat en minderwaardigheidscomplex ontwikkelt. De passages waarin hij zijn seksuele gevoelens projecteert op een kinderlichaampje zijn opvallend zwoel en sensueel geschreven, terwijl Schilperoord het nooit banaal of goedkoop laat worden. Zij weet de lezer mee te nemen in de seksuele honger van iemand die nooit bevrediging kan en mag vinden door de verregaande consequenties van eigen geilheid.
Desalniettemin vind ik het niet het meesterwerk waar het door zoveel lezers voor wordt gehouden. Voor een roman met een pedofiel hoofdpersonage kleurt het namelijk opvallend veilig binnen de lijntjes en schuurt het te weinig. Jonathan heeft als personage namelijk een tikkeltje het Forrest Gump-effect: een hoofdpersonage dat in zijn onmachtige underdog-positie makkelijk identificeerbaar wordt, zelfs als zijn perversie tot kindermisbruik leidt. Op zichzelf niet erg, maar het is een personagebeeld wat door populaire media te gemakzuchtig ingezet wordt voor alle soorten handicaps, geestesgesteldheden en afwijkingen van de norm. Van een forensisch psycholoog verwacht je toch een meer gelaagd karakter dan de overbekende identificeerbare sul. Filmrechten zijn al verkocht, dus Barry Atsma (vermoedelijk...) kan al zijn lol op met op Amerikaanse hollywoodcinema geënt geschmier.
Met het te identificeerbare hoofdpersonage gaat een behaagzieke, bitterzoete verteltoon gepaard. Zelfs de scherpe metafoor van de muidhond uit de titel (een karpersoort) doet veel concessies in voordeel van het leesgenot. Het schetst wederom een fijn identificeerbaar uitgangspunt, waarmee een sociaal complex fenomeen als pedofilie, wordt gevangen in herkenbare romantiek van fijne dierenliefde.
Pedofielen zijn net mensen, want net als wij kunnen ze (soms misplaatste) affectie voelen naar mensen en dieren, daarmee meer problemen veroorzakend dan oplossend in hun pogingen om betekenis aan het leven te geven.
Ik mis rauwheid. Ik mis ontreddering bij de personages en bij mezelf.. Ik mis iemand die meer is dan een sympathieke underdog, maar die gelaagd menselijk is en niet alleen knuffelbaar. Ik mis vernieuwende inzichten, diepgang zelfs, in al reeds breed uitgemeten discussies over pedoseksualiteit als sociaal fenomeen.
July 8, 2019
Krachtig psychologisch inzicht
Inge Schilperoord (1973) studeerde psychologie, journalistiek en proza aan de Schrijversvakschool. Ze werkt als forensisch psycholoog onder andere in het Pieter Baan Centrum. Schilperoord publiceerde in ondere andere NRC Handelsblad en Psychologie Magazine en debuteerde met de roman Muidhond in 2015. De roman werd won de Bronzen Uil en werd genomineerd voor vele prijzen, waaronder de Libris Literatuurprijs 2016.
Hoofdpersonage Jonathan wordt vrijgesproken bij gebrek aan bewijs, voor de lezer wordt pas gedurende het verhaal duidelijk waarvan hij precies verdacht werd. Terug uit de gevangenis trekt Jonathan weer in bij zijn hulpbehoevende moeder in een huis dat binnenkort gesloopt zal worden. In de gevangenis heeft Jonathan therapie gehad in voorbereiding op zijn TBS, middels zijn werkboek probeert hij ook thuis hard aan zichzelf te werken. Hij zal een beter mens worden, maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan.
Het is heel knap hoe Schilperoord de lezer meeneemt in het hoofd en de gedachtewereld van Jonathan. Hoe hij zich ook aan de regels van zijn therapie probeert te houden en zijn best doet om de uitspraken en uitleg van zijn psycholoog te begrijpen, toch overstemmen de pedofiele gevoelens zijn rede keer op keer. Schilperoord maakt de frustratie, wanhoop en onmacht van haar hoofdpersonage bijna voelbaar.
“Hij moest denken aan de oefening over empathie die hij met de psycholoog had gedaan. Het ging erom dat je meevoelde met een ander, dat je het gevoel van een ander aanvoelde. Dat waren de woorden die de psycholoog had gebruikt. Dat was belangrijk.”
Jonathan is geen leeg personage, de ervaring van de auteur als forensisch psycholoog is de gehele roman op de achtergrond aanwezig en elke handeling wordt geduid en verklaard voor de lezer, enkel door deze mee te nemen in het gedachteproces, niet door een stem van buitenaf over de situatie te laten oordelen, daarin ligt de kracht van dit verhaal. Er zit geen oordeel in het verhaal, enkel beschrijvingen, iets dat voor de lezer ongemakkelijk en tegelijk heel ontwapenend is.
De schrijfstijl van Schilperoord past ook helemaal bij haar personage. De zinnen zijn niet lang en bevatten geen moeilijke woorden, behalve daar waar Jonathan zelf op zoek is naar de betekenis van moeilijke woorden die zijn psycholoog heeft gebruikt.
“Zijn score was lager dan gemiddeld, dat wist hij nog wel, dat vond hij niet prettig om te horen. Maar er bleken ook dingen te zijn die hij juist heel goed kon, zelfs beter dan anderen. Netjes werken, ijverig zijn, doorzetten, zich lang concentreren op één onderwerp.”
Schilperoord werkt duidelijk toe naar een climax vanaf het allereerste begin, maar het verhaal sijpelt een beetje voort in een ongemakkelijke sfeer die dit debuut zo indrukwekkend maakt. Constant ligt er dreiging in de dagen die omschreven worden en uiteindelijk weet de auteur het einde toch nog verrassend – hoewel wellicht een tikje ongeloofwaardig – te maken.
Een indrukwekkend debuut dat je laat inleven in een situatie waarin niemand zich eigenlijk ooit hoopt te bevinden, maar die tegelijk de lezer heel veel leert over psychologische stoornissen en de gevolgen daarvan, voor de buitenwereld, maar zeker ook voor het betreffende individu.
Inge Schilperoord (1973) studeerde psychologie, journalistiek en proza aan de Schrijversvakschool. Ze werkt als forensisch psycholoog onder andere in het Pieter Baan Centrum. Schilperoord publiceerde in ondere andere NRC Handelsblad en Psychologie Magazine en debuteerde met de roman Muidhond in 2015. De roman werd won de Bronzen Uil en werd genomineerd voor vele prijzen, waaronder de Libris Literatuurprijs 2016.
Hoofdpersonage Jonathan wordt vrijgesproken bij gebrek aan bewijs, voor de lezer wordt pas gedurende het verhaal duidelijk waarvan hij precies verdacht werd. Terug uit de gevangenis trekt Jonathan weer in bij zijn hulpbehoevende moeder in een huis dat binnenkort gesloopt zal worden. In de gevangenis heeft Jonathan therapie gehad in voorbereiding op zijn TBS, middels zijn werkboek probeert hij ook thuis hard aan zichzelf te werken. Hij zal een beter mens worden, maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan.
Het is heel knap hoe Schilperoord de lezer meeneemt in het hoofd en de gedachtewereld van Jonathan. Hoe hij zich ook aan de regels van zijn therapie probeert te houden en zijn best doet om de uitspraken en uitleg van zijn psycholoog te begrijpen, toch overstemmen de pedofiele gevoelens zijn rede keer op keer. Schilperoord maakt de frustratie, wanhoop en onmacht van haar hoofdpersonage bijna voelbaar.
“Hij moest denken aan de oefening over empathie die hij met de psycholoog had gedaan. Het ging erom dat je meevoelde met een ander, dat je het gevoel van een ander aanvoelde. Dat waren de woorden die de psycholoog had gebruikt. Dat was belangrijk.”
Jonathan is geen leeg personage, de ervaring van de auteur als forensisch psycholoog is de gehele roman op de achtergrond aanwezig en elke handeling wordt geduid en verklaard voor de lezer, enkel door deze mee te nemen in het gedachteproces, niet door een stem van buitenaf over de situatie te laten oordelen, daarin ligt de kracht van dit verhaal. Er zit geen oordeel in het verhaal, enkel beschrijvingen, iets dat voor de lezer ongemakkelijk en tegelijk heel ontwapenend is.
De schrijfstijl van Schilperoord past ook helemaal bij haar personage. De zinnen zijn niet lang en bevatten geen moeilijke woorden, behalve daar waar Jonathan zelf op zoek is naar de betekenis van moeilijke woorden die zijn psycholoog heeft gebruikt.
“Zijn score was lager dan gemiddeld, dat wist hij nog wel, dat vond hij niet prettig om te horen. Maar er bleken ook dingen te zijn die hij juist heel goed kon, zelfs beter dan anderen. Netjes werken, ijverig zijn, doorzetten, zich lang concentreren op één onderwerp.”
Schilperoord werkt duidelijk toe naar een climax vanaf het allereerste begin, maar het verhaal sijpelt een beetje voort in een ongemakkelijke sfeer die dit debuut zo indrukwekkend maakt. Constant ligt er dreiging in de dagen die omschreven worden en uiteindelijk weet de auteur het einde toch nog verrassend – hoewel wellicht een tikje ongeloofwaardig – te maken.
Een indrukwekkend debuut dat je laat inleven in een situatie waarin niemand zich eigenlijk ooit hoopt te bevinden, maar die tegelijk de lezer heel veel leert over psychologische stoornissen en de gevolgen daarvan, voor de buitenwereld, maar zeker ook voor het betreffende individu.
April 17, 2018
Dit boek krijgt laaiend enthousiaste recensies. En ik vraag mij af hoe dat precies komt. Ik vind het niet slecht, maar zeker biet heel goed.
Inge Schilperoord schrijft over de 30-jarige Jonathan die thuiskomt na enige tijd in de gevangenis te hebben gezeten. Vrijgesproken bij gebrek aan bewijs. Voorlopig althans. De schrijfster probeert spanning op te bouwen door niet gelijk te onthullen waarvoor Jonathan de gevangenis in moest, maar daarin slaagt ze niet. Het is bijna gelijk overduidelijk dat het om kindermisbruik gaat. En daarmee gaat ook de spanningsboog verloren. Het verhaal is daardoor min of meer voorspelbaar.
Jonathan is een engerd. Ik lees overal dat mensen hem ervaren als een lieve sympathieke knuffelbeer, maar dat herken il niet. Hij is niet sympathiek en zeker niet lief. Wel beschrijft Schilperoord, die forensisch psycholoog is, geel gedegen de wereld door de ogen van een pedoseksueel. Alleen psychologiseren hij zelf wel erg veel. Misschien is dat valkuil voor een forensisch psycholoog die een boek schrijft. Veel termen uit de psychologie. Veel relativeren. Het maakt het verhaal voor mij erg afstandelijk.
Misschien is dat laatste bewust. Het komt nergens dichtbij. Gelukkig, want als moeder is wat er beschreven wordt in dit boek pure horror. Als het mij wel had geraakt, had ik het waarschijnlijk niet kunnen uitlezen. Toch lijkt het alsof er iets mist. Het thema is natuurlijk controversieel en de manier van opschrijven bijzonder, maar is het niet teveel een cliché? Waar is het tegengeluid? Waar is de relativering? Het staat er allemaal alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is toch echt niet zo.
Tenslotte spreekt de schrijfstijl mij niet erg aan. Schilperoord maakt weinig gebruik van het principe 'Show, don 't tell'. Veel is letterlijk uitgeschreven (hij hoort het gejoel, hij voelt zich benauwd, hij ziet de zee, enz). Daarnaast komt het woord 'plotseling' erg veel voor. Dat voelt als een kunstmatig bruggetje naar een nieuwe situatie.
Al met al een interessant onderwerp maar de uitwerking laat te wensen over. 2,5 ster.
Inge Schilperoord schrijft over de 30-jarige Jonathan die thuiskomt na enige tijd in de gevangenis te hebben gezeten. Vrijgesproken bij gebrek aan bewijs. Voorlopig althans. De schrijfster probeert spanning op te bouwen door niet gelijk te onthullen waarvoor Jonathan de gevangenis in moest, maar daarin slaagt ze niet. Het is bijna gelijk overduidelijk dat het om kindermisbruik gaat. En daarmee gaat ook de spanningsboog verloren. Het verhaal is daardoor min of meer voorspelbaar.
Jonathan is een engerd. Ik lees overal dat mensen hem ervaren als een lieve sympathieke knuffelbeer, maar dat herken il niet. Hij is niet sympathiek en zeker niet lief. Wel beschrijft Schilperoord, die forensisch psycholoog is, geel gedegen de wereld door de ogen van een pedoseksueel. Alleen psychologiseren hij zelf wel erg veel. Misschien is dat valkuil voor een forensisch psycholoog die een boek schrijft. Veel termen uit de psychologie. Veel relativeren. Het maakt het verhaal voor mij erg afstandelijk.
Misschien is dat laatste bewust. Het komt nergens dichtbij. Gelukkig, want als moeder is wat er beschreven wordt in dit boek pure horror. Als het mij wel had geraakt, had ik het waarschijnlijk niet kunnen uitlezen. Toch lijkt het alsof er iets mist. Het thema is natuurlijk controversieel en de manier van opschrijven bijzonder, maar is het niet teveel een cliché? Waar is het tegengeluid? Waar is de relativering? Het staat er allemaal alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is toch echt niet zo.
Tenslotte spreekt de schrijfstijl mij niet erg aan. Schilperoord maakt weinig gebruik van het principe 'Show, don 't tell'. Veel is letterlijk uitgeschreven (hij hoort het gejoel, hij voelt zich benauwd, hij ziet de zee, enz). Daarnaast komt het woord 'plotseling' erg veel voor. Dat voelt als een kunstmatig bruggetje naar een nieuwe situatie.
Al met al een interessant onderwerp maar de uitwerking laat te wensen over. 2,5 ster.
March 28, 2017
Wat een debuut!!!
Nu weet ik wat muidhond betekent, nu weet ik waarom er vissen drijven op de cover. Geniaal gevonden.
Het verhaal is geen alledaagse lectuur, lectuur die je meestal zo veel mogelijk wilt vermijden. Toch is het een thema dat zeer actueel is. Hoe Inge Schilperoord dit verhaal heeft neergepend, is echt wel fenomenaal. Het verhaal mag op zijn minst als aangrijpend en vreselijk worden aanzien. Korte dialogen geven extra kracht aan dit boek. Het is een opentrekken van gedachten die wij ons niet kunnen en willen voorstellen. Om over deze erge situatie een boek te schrijven, moet ze toch enige moed en research, maar ook een kracht bezitten anders kan ze dit zo niet neerschrijven. Hetgeen ze neerpent moet echt wel kloppen met de werkelijkheid en ik denk dat ze ook hierin is geslaagd.
Jonathan doet echt zijn best, vecht tegen heel wat opkomende gevoelens. Hij gaat ook aan de slag met alles wat de psycholoog hem in de gevangenis heeft bijgebracht. Maar houdt hij dit vol? Hoe gaat hij om met bepaalde gevoelens? Het einde kan je niet voorspellen ook al denk je te weten hoe het zal eindigen. Bij het dichtdoen van het boek blijf je toch wel eventjes met je eigen gevoelens worstelen en ook houdt dit verhaal je nog een zeker tijd bezig. Dit kan je niet zomaar neerleggen zonder erover na te denken.
Ik heb dit boek heel graag gelezen. De personages worden genoeg onderbouwd en uitgediept.
De opmaak, de schrijfstijl, de opbouw en het plot krijgen van mij 4 sterren.
De cover durf ik hier wel 5 sterren geven. Wat mijn rating 4,5 sterren oplevert.
Nu weet ik wat muidhond betekent, nu weet ik waarom er vissen drijven op de cover. Geniaal gevonden.
Het verhaal is geen alledaagse lectuur, lectuur die je meestal zo veel mogelijk wilt vermijden. Toch is het een thema dat zeer actueel is. Hoe Inge Schilperoord dit verhaal heeft neergepend, is echt wel fenomenaal. Het verhaal mag op zijn minst als aangrijpend en vreselijk worden aanzien. Korte dialogen geven extra kracht aan dit boek. Het is een opentrekken van gedachten die wij ons niet kunnen en willen voorstellen. Om over deze erge situatie een boek te schrijven, moet ze toch enige moed en research, maar ook een kracht bezitten anders kan ze dit zo niet neerschrijven. Hetgeen ze neerpent moet echt wel kloppen met de werkelijkheid en ik denk dat ze ook hierin is geslaagd.
Jonathan doet echt zijn best, vecht tegen heel wat opkomende gevoelens. Hij gaat ook aan de slag met alles wat de psycholoog hem in de gevangenis heeft bijgebracht. Maar houdt hij dit vol? Hoe gaat hij om met bepaalde gevoelens? Het einde kan je niet voorspellen ook al denk je te weten hoe het zal eindigen. Bij het dichtdoen van het boek blijf je toch wel eventjes met je eigen gevoelens worstelen en ook houdt dit verhaal je nog een zeker tijd bezig. Dit kan je niet zomaar neerleggen zonder erover na te denken.
Ik heb dit boek heel graag gelezen. De personages worden genoeg onderbouwd en uitgediept.
De opmaak, de schrijfstijl, de opbouw en het plot krijgen van mij 4 sterren.
De cover durf ik hier wel 5 sterren geven. Wat mijn rating 4,5 sterren oplevert.
February 22, 2018
Tench is a morally complex book, an uncomfortable read, that rips away the judgments that accompany pedophilia and reveal the complicated inner life of a good man with bad tendencies.
Jonathan, a convicted pedophile, is released from prison based on a technicality. Determined to be a better person, he is committed to religiously following the exercises in his workbook that are designed to enforce his resolve. He adapts a strict regimen of walking the dog and caring for his mother, but temptation rears its ugly head in the person of Elke, a little girl next door.
Elke is as unmoored as Jonathan, living in a confused world where her father - who may have done something bad - is missing from her life. Together, Jonathan and Elke nurture an ailing fish - a tench - a once strong "doctor fish" that has sunk into the depths and is now wasting away. A metaphor for Jonathan's own subliminal desires, the tench becomes the third major character in this unsettling book.
As long as the fish is healthy Jonathan is able to control his dark desires. But what will happen when the fish decays? The eventual denouement is unexpected and beautifully realizedand the question that permeates the book is this: are abusers evil monsters or struggling outcasts who need help? What happens when the need to love and protect becomes perverted? Sometimes, the metaphor can be too obvious, but for the most part, this is a daring book that will not let readers turn away.
Jonathan, a convicted pedophile, is released from prison based on a technicality. Determined to be a better person, he is committed to religiously following the exercises in his workbook that are designed to enforce his resolve. He adapts a strict regimen of walking the dog and caring for his mother, but temptation rears its ugly head in the person of Elke, a little girl next door.
Elke is as unmoored as Jonathan, living in a confused world where her father - who may have done something bad - is missing from her life. Together, Jonathan and Elke nurture an ailing fish - a tench - a once strong "doctor fish" that has sunk into the depths and is now wasting away. A metaphor for Jonathan's own subliminal desires, the tench becomes the third major character in this unsettling book.
As long as the fish is healthy Jonathan is able to control his dark desires. But what will happen when the fish decays? The eventual denouement is unexpected and beautifully realizedand the question that permeates the book is this: are abusers evil monsters or struggling outcasts who need help? What happens when the need to love and protect becomes perverted? Sometimes, the metaphor can be too obvious, but for the most part, this is a daring book that will not let readers turn away.
April 5, 2016
Gru-we-lijk goed boek! Muidhond is de definitie van een woord dat ik totnogtoe niet in reviews gebruikte: een pageturner. Inge, je hebt me mijn nachtrust, gemoed en geweten gekost. Waarom laat je me 150 pagina's dichtbij komen om dan de genadeslag toe te dienen? Met kloppend hart moest ik doorlezen, bladzijden rukten voorbij, twee vogels voor de kat, zo pijnlijk schrijnend. En jammer genoeg zo waar. Hoe geraak ik nu van die spanning in mijn schouders af? AANRADER! Tenzij je niet bij je nekvel gegrepen wil worden.
December 26, 2017
Wie eens een blik wil werpen in het hoofd van een pedofiel kan ik dit boek aanbevelen. De schrijfster beschrijft haarfijn de innerlijke strijd die een pedofiele jongeman ervaart na zijn ontslag uit de gevangenis op basis van een gebrek aan bewijsmateriaal. Je leest hoe hij alle handvaten die hem werden aangereikt om met z'n drang om te gaan eerst ten volle probeert te benutten en hoe hij vervolgens, na de ontmoeting met een nieuw buurmeisje, toch beetje bij beetje de pedalen weer kwijtraakt.
Het ganse boek baadt in een bedrukkende sfeer doordat het verhaal zich afspeelt tijdens de verzengende zomerhitte en in de beklemmende omgeving van een achtergestelde buurt aan de kust.
Een heel knap boek met een dramatisch einde. Een verhaal dat ongetwijfeld zal bijblijven.
Het ganse boek baadt in een bedrukkende sfeer doordat het verhaal zich afspeelt tijdens de verzengende zomerhitte en in de beklemmende omgeving van een achtergestelde buurt aan de kust.
Een heel knap boek met een dramatisch einde. Een verhaal dat ongetwijfeld zal bijblijven.
May 9, 2016
Dit is oprecht geen goed boek. Om meerdere redenen niet.
Wat ik wel goed vind, is het feit dat belangrijke maatschappelijke thematiek wordt aangekaart vanuit een goede invalshoek: de pedofiel die geen kwaad mens is, maar eerder iemand die enigszins zwakzinnig moeite heeft z'n seksuele behoeften te bedwingen.
Slecht is met name de schrijfstijl. Ik merkte dat ik met tegenzin las, elke keer kijken hoe veel pagina's ik nog moest. Spannend was het absoluut niet, wel was ik nieuwsgierig naar het einde. Met name was ik blij dat ik het eindelijk uit had.
De schrijfstijl is op sommige punten wel goed, maar de storende stukken overheersen teveel om dat te waarderen. Daarbij lijkt met name de verbeeldingskracht van de schrijfster te beperkt. Bijna elke pagina wordt spanning van de hoofdpersoon omschreven door 'hij voelde zijn hartslag in zijn keel'. En het woord 'trillen' komt echt bizar vaak voor ('zijn lip trilde', 'zijn hart trilde in zijn keel', 'de lucht trilde' etc etc etc). Alles trilde, terwijl ik soms oprecht daar niets bij kon voorstellen. Bijvoorbeeld: 'een dun streepje zonlicht trilde'.
Ook andere beeldspraak begreep ik niets van of sprak niet tot de verbeelding.
Wat ook ontzettend storend was, maar misschien te maken heeft met de verwarde mentale staat van de hoofdpersoon, was hoe emoties van begin tot eind constant en zonder aanleiding veranderden. 'Opeens voelde hij', 'plotseling voelde hij' etc. Niet alleen maakt een constante switch van emoties zonder aanleiding en zonde gevolg het boek saai, ook sprak het niet tot de verbeelding. Ik werd helemaal gek van hoe constant zijn gevoel werd besproken, terwijl zijn gevoel gewoon niet interessant was.
Het meisje was ook slecht uitgewerkt. Ze was het prototype naïef, compleet doorzichtig. Het meisje wilde niets anders dan dat iedereen 'lief' was. Dat is ongeveer het enige dat ze het hele boek heeft gezegd. Ontzettend oppervlakkig. Hetzelfde geldt voor haar moeder, die prototype slecht was.
Ik kan niet anders dan denken dat een schrijfster over een belangrijk probleem wilde schrijven, en inzicht wilde geven. Dat heeft ze best een beetje gedaan. Maar een mooi boek is het niet geworden.
Wat ik wel goed vind, is het feit dat belangrijke maatschappelijke thematiek wordt aangekaart vanuit een goede invalshoek: de pedofiel die geen kwaad mens is, maar eerder iemand die enigszins zwakzinnig moeite heeft z'n seksuele behoeften te bedwingen.
Slecht is met name de schrijfstijl. Ik merkte dat ik met tegenzin las, elke keer kijken hoe veel pagina's ik nog moest. Spannend was het absoluut niet, wel was ik nieuwsgierig naar het einde. Met name was ik blij dat ik het eindelijk uit had.
De schrijfstijl is op sommige punten wel goed, maar de storende stukken overheersen teveel om dat te waarderen. Daarbij lijkt met name de verbeeldingskracht van de schrijfster te beperkt. Bijna elke pagina wordt spanning van de hoofdpersoon omschreven door 'hij voelde zijn hartslag in zijn keel'. En het woord 'trillen' komt echt bizar vaak voor ('zijn lip trilde', 'zijn hart trilde in zijn keel', 'de lucht trilde' etc etc etc). Alles trilde, terwijl ik soms oprecht daar niets bij kon voorstellen. Bijvoorbeeld: 'een dun streepje zonlicht trilde'.
Ook andere beeldspraak begreep ik niets van of sprak niet tot de verbeelding.
Wat ook ontzettend storend was, maar misschien te maken heeft met de verwarde mentale staat van de hoofdpersoon, was hoe emoties van begin tot eind constant en zonder aanleiding veranderden. 'Opeens voelde hij', 'plotseling voelde hij' etc. Niet alleen maakt een constante switch van emoties zonder aanleiding en zonde gevolg het boek saai, ook sprak het niet tot de verbeelding. Ik werd helemaal gek van hoe constant zijn gevoel werd besproken, terwijl zijn gevoel gewoon niet interessant was.
Het meisje was ook slecht uitgewerkt. Ze was het prototype naïef, compleet doorzichtig. Het meisje wilde niets anders dan dat iedereen 'lief' was. Dat is ongeveer het enige dat ze het hele boek heeft gezegd. Ontzettend oppervlakkig. Hetzelfde geldt voor haar moeder, die prototype slecht was.
Ik kan niet anders dan denken dat een schrijfster over een belangrijk probleem wilde schrijven, en inzicht wilde geven. Dat heeft ze best een beetje gedaan. Maar een mooi boek is het niet geworden.
July 26, 2016
Wow, knap boek hoor! Zo’n ongemakkelijk onderwerp, eigenlijk wilde ik het helemaal niet lezen! Heb veel bewondering voor het inlevingsvermogen van de auteur, de wijze waarop ze Jonathan zo weet neer te zetten dat je geen gruwelijke hekel aan hem krijgt. En dat je er zelfs een klein beetje begrip voor krijgt hoe moeilijk het leven voor hem is.
Jonathan is erg druk bezig een beter mens te worden, maakt dagschema’s voor zijn zeer alledaagse leven, doet oefeningen in het therapieboek, probeert aanwijzingen van de psycholoog op te volgen. Denkt dat het goed gaat, dat hij een goede manier heeft gevonden om te gaan met het nieuwe buurmeisje Elke. Je volgt voortdurend zijn gedragingen en gedachten zodat je voelt aankomen dat dit niet goed gaat aflopen. De sfeer wordt steeds beklemmender en broeieriger, het weer wordt ook nog eens steeds heter, het kwik loopt op tot 34 graden. Hij wordt onrustiger, beseft dat het hem niet lukt het meisje op de gewenste afstand te houden. ‘Hij beet op zijn lip. Waarom lukt het me niet? Een paar dagen geleden ging het nog. In het weekend was het goed gegaan. Waarom lukt het niet meer?’
Hij voelt gezoem en getril in zijn hoofd, zijn hart bonkt en hij voelt woede omdat hij ondanks al zijn pogingen bang is zich niet te kunnen beheersen. Inge Schilperoord voert heel kundig de onaangename spanning steeds verder op!
En dan is de afloop toch nog verrassend. Een indrukwekkend boek!
Jonathan is erg druk bezig een beter mens te worden, maakt dagschema’s voor zijn zeer alledaagse leven, doet oefeningen in het therapieboek, probeert aanwijzingen van de psycholoog op te volgen. Denkt dat het goed gaat, dat hij een goede manier heeft gevonden om te gaan met het nieuwe buurmeisje Elke. Je volgt voortdurend zijn gedragingen en gedachten zodat je voelt aankomen dat dit niet goed gaat aflopen. De sfeer wordt steeds beklemmender en broeieriger, het weer wordt ook nog eens steeds heter, het kwik loopt op tot 34 graden. Hij wordt onrustiger, beseft dat het hem niet lukt het meisje op de gewenste afstand te houden. ‘Hij beet op zijn lip. Waarom lukt het me niet? Een paar dagen geleden ging het nog. In het weekend was het goed gegaan. Waarom lukt het niet meer?’
Hij voelt gezoem en getril in zijn hoofd, zijn hart bonkt en hij voelt woede omdat hij ondanks al zijn pogingen bang is zich niet te kunnen beheersen. Inge Schilperoord voert heel kundig de onaangename spanning steeds verder op!
En dan is de afloop toch nog verrassend. Een indrukwekkend boek!
January 1, 2018
pedofili herhalde en iki arada bir derede kaldığımız konulardan biri. gazetelerde okuduğumuzda hissettiğimiz intikam duygusu var bir kere, ellerimle boğarım hissi. ama bir de o hasta insanların psikolojisi, cezalarını çekseler ve hormon tedavisiyle baskı altında tutulsalar bile artık hiçbir yere sığamamaları, ailelerinin hiçbir yerde istenmemesi ve hatta linç kalkışmaları... bu konuda empati kurmama sebep bir sinema filmi: little children, bir dizi: wallander’in 1 bölümü ve bu romanı sayabilirim.
ama bir adli psikolog bile umut dolu başlayıp hüsranla bitirirse romanını nolacak bu insanlar? ölümden öte köy yok mu? çok moralim bozuldu :(
edebi açıdan çok kuvvetli olmasa da bambaşka açılardan yazılmış bir roman.
* kitap hakkında express'e yazdım. bu arada aralık ayında ot dergisinde yayımlanan aslı tohumcu imzalı yazı çokça tartışıldı hatırlarsanız. bu kitapta bir pedofilin gözünden mağdurları rahatsız etmeden nasıl yazılır, anlayabiliyorsunuz aslında.
http://tembelveyazar.blogspot.com.tr/...
ama bir adli psikolog bile umut dolu başlayıp hüsranla bitirirse romanını nolacak bu insanlar? ölümden öte köy yok mu? çok moralim bozuldu :(
edebi açıdan çok kuvvetli olmasa da bambaşka açılardan yazılmış bir roman.
* kitap hakkında express'e yazdım. bu arada aralık ayında ot dergisinde yayımlanan aslı tohumcu imzalı yazı çokça tartışıldı hatırlarsanız. bu kitapta bir pedofilin gözünden mağdurları rahatsız etmeden nasıl yazılır, anlayabiliyorsunuz aslında.
http://tembelveyazar.blogspot.com.tr/...
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 7, 2017
Jezus Christus. Oh wacht, ik ben niet gelovig. Lieve God.
Op één of andere manier is Schilperoord erin geslaagd om vanaf de eerste pagina een bepaald soort sfeer te scheppen. Het onheil is er per direct en blijft hijgend en zeurend aanwezig tot de laatste pagina. Wanneer je als lezer een bepaald soort empathie - geen sympathie - voelt voor het hoofdpersonage dat een pedofiel is, dan weet je dat je te maken hebt met een buitengewoon goede karakterschets. De plot is magistraal.
Op één of andere manier is Schilperoord erin geslaagd om vanaf de eerste pagina een bepaald soort sfeer te scheppen. Het onheil is er per direct en blijft hijgend en zeurend aanwezig tot de laatste pagina. Wanneer je als lezer een bepaald soort empathie - geen sympathie - voelt voor het hoofdpersonage dat een pedofiel is, dan weet je dat je te maken hebt met een buitengewoon goede karakterschets. De plot is magistraal.
March 8, 2018
D’estate, in cerca di sollievo dal caldo, la tinca si immerge nella melma dei fondali. Quando poi torna a muoversi, inevitabilmente solleva una nuvola di fango. Come Jonathan: giovane dal passato segnato, ha bisogno di nascondersi, cerca di muoversi il meno possibile e, quando lo fa, solleva una nuvola torbida attorno a sé.
Trentenne attratto dalle bambine, Jonathan fa ritorno a casa dopo un periodo trascorso in carcere. La madre è una donna anziana e solitaria e il villaggio di pescatori in cui è cresciuto si sta svuotando. Non c’è quasi più nessuno. Jonathan non ha amici. Una casetta malmessa, il mare a due passi, il cielo sconfinato.
Lui, la madre, il caldo estivo soffocante. L’unico barlume di normalità, l’unico attaccamento alla vita vera, è il prendersi cura degli altri: della madre, del cane e di una tinca che ha trovato, ferita, in un laghetto vicino casa. Ma le giornate di Jonathan prendono una piega inaspettata quando Elke, una bambina sempre sola che condivide con lui la passione per gli animali, sembra cercare la sua compagnia.
Sapeva che si sarebbe sentito davvero a casa solo con dei pesci dentro la vasca.
Aveva sempre avuto dei pesci. Sua madre non li amava, ma quegli animali lo calmavano. I cerchi lenti e tranquilli che descrivevano, le pinne che fendevano l’acqua. Era come se mangiuchiassero il suo tempo, il tempo di cui non sapeva cosa fare.
Nuvole di fango segna l’esordio come scrittrice di Inge Schilperoord che nella vita fa in realtà la psicologa e indubbiamente la sua formazione professionale si nota fin dalle prime righe di questo libro.
Nuvole di fango è un libro che può risultare molto pesante per chi è sensibile. Il tema trattato è tutto fuorché leggero, qui dentro infatti si parla di pedofilia.
Il protagonista, Jonathan, è attratto dalle bambine ma quello che subito salta all’occhio è che lui è consapevole che i suoi pensieri sono sbagliati e vorrebbe fermarli, vorrebbe deviarli verso qualcosa di più accettabile e ci prova, ma da solo non ce la fa.
Appena uscito dal carcere cerca di organizzare la sua giornata nei minimi dettagli. Passeggiata col cane di famiglia, lavoro, passeggiata, pesca, esercizi di autocontrollo, cena con la madre, giocare a carte con la madre, rassettare casa, passeggiata. Jonathan cerca di tenere la mente e il corpo impegnati per tutto il giorno.
Quello che non aveva previsto è che una bambina si sarebbe affezionata a lui e che lui avrebbe fatto di tutto per occuparsi di quella bambina visibilmente denutrita e lasciata sola a se stessa con una madre che lavora tutto il giorno e con un padre che non si sa bene dov’è.
Tra una giornata e l’altra tra Jonathan ed Elke, la bambina, si instaura un rapporto anche grazie alla presenza del cane Milk e della tinca ferita trovata dall’uomo nel fiume dov’era solito recarsi e portata a casa per curarla.
Il cuore gli batteva in gola. Una tinca, o “nuvola di fango”. Così la chiamava qualcuno; non sapeva perché, ma l’aveva letto da qualche parte. Avrebbe controllato più tardi sull’enciclopedia della natura. Nuvola di fango. Che strano nome.
Nuvole di fango è un viaggio vorticoso dentro una mente malata che lotta contro se stessa. Pagine intrise di umanità, in cui ogni giudizio viene sospeso, costringendoci a vedere il mondo attraverso gli occhi di un criminale che cerca in tutti i modi di non cadere in tentazione.
Non ho dubbi sulla portata e sull’importanza di quello che è contenuto in questo libro e trovo che Inge Schilperoord abbia descritto molto bene i pensieri e le azioni di Jonathan però ho trovato questo libro infinitamente lento.
Per tre quarti della narrazione infatti noi percorreremo assieme a Jonathan le sue giornate e i suoi pensieri che sono molto ripetitivi. Vero, con il trascorrere delle pagine si evolve anche il rapporto che lui instaura con Elke e cambiano anche i suoi pensieri, sui quali non sembra avere più nessun controllo ma tutto resta molto simile.
Il colpo di scena finale è stato abbastanza prevedibile e mi aspettavo qualcosa in più sul protagonista.
Cosa fa adesso? Dove andrà? Che ne rimarrà di lui?
Non lo sapremo. Jonathan è entrato nelle nostre vita come una tinca, sollevando una torbida nuvola attorno a sé e nello stesso modo se n’è andato.
Non metto in dubbio che il libro sia scritto bene, che il tema sia importante e che sia stato trattato con delicatezza, astenendosi dal dare giudizi ma mi aspettavo qualcosa in più. Per tutta la lettura mi sono ritrovata ad essere in attesa, in attesa che la calma delle acque (e delle pagine) venisse scombussolata ma non è stato così.
Nuvole di fango di Inge Schilperoord è un libro apprezzato moltissimo sul web e anche se non mi ha convinto, anche se mi ha deluso, anche se mi aspettavo qualcosa di più, mi sento comunque di consigliarvelo anche solo per la delicatezza con cui è stato trattato questo disturbo sessuale.
Trentenne attratto dalle bambine, Jonathan fa ritorno a casa dopo un periodo trascorso in carcere. La madre è una donna anziana e solitaria e il villaggio di pescatori in cui è cresciuto si sta svuotando. Non c’è quasi più nessuno. Jonathan non ha amici. Una casetta malmessa, il mare a due passi, il cielo sconfinato.
Lui, la madre, il caldo estivo soffocante. L’unico barlume di normalità, l’unico attaccamento alla vita vera, è il prendersi cura degli altri: della madre, del cane e di una tinca che ha trovato, ferita, in un laghetto vicino casa. Ma le giornate di Jonathan prendono una piega inaspettata quando Elke, una bambina sempre sola che condivide con lui la passione per gli animali, sembra cercare la sua compagnia.
Sapeva che si sarebbe sentito davvero a casa solo con dei pesci dentro la vasca.
Aveva sempre avuto dei pesci. Sua madre non li amava, ma quegli animali lo calmavano. I cerchi lenti e tranquilli che descrivevano, le pinne che fendevano l’acqua. Era come se mangiuchiassero il suo tempo, il tempo di cui non sapeva cosa fare.
Nuvole di fango segna l’esordio come scrittrice di Inge Schilperoord che nella vita fa in realtà la psicologa e indubbiamente la sua formazione professionale si nota fin dalle prime righe di questo libro.
Nuvole di fango è un libro che può risultare molto pesante per chi è sensibile. Il tema trattato è tutto fuorché leggero, qui dentro infatti si parla di pedofilia.
Il protagonista, Jonathan, è attratto dalle bambine ma quello che subito salta all’occhio è che lui è consapevole che i suoi pensieri sono sbagliati e vorrebbe fermarli, vorrebbe deviarli verso qualcosa di più accettabile e ci prova, ma da solo non ce la fa.
Appena uscito dal carcere cerca di organizzare la sua giornata nei minimi dettagli. Passeggiata col cane di famiglia, lavoro, passeggiata, pesca, esercizi di autocontrollo, cena con la madre, giocare a carte con la madre, rassettare casa, passeggiata. Jonathan cerca di tenere la mente e il corpo impegnati per tutto il giorno.
Quello che non aveva previsto è che una bambina si sarebbe affezionata a lui e che lui avrebbe fatto di tutto per occuparsi di quella bambina visibilmente denutrita e lasciata sola a se stessa con una madre che lavora tutto il giorno e con un padre che non si sa bene dov’è.
Tra una giornata e l’altra tra Jonathan ed Elke, la bambina, si instaura un rapporto anche grazie alla presenza del cane Milk e della tinca ferita trovata dall’uomo nel fiume dov’era solito recarsi e portata a casa per curarla.
Il cuore gli batteva in gola. Una tinca, o “nuvola di fango”. Così la chiamava qualcuno; non sapeva perché, ma l’aveva letto da qualche parte. Avrebbe controllato più tardi sull’enciclopedia della natura. Nuvola di fango. Che strano nome.
Nuvole di fango è un viaggio vorticoso dentro una mente malata che lotta contro se stessa. Pagine intrise di umanità, in cui ogni giudizio viene sospeso, costringendoci a vedere il mondo attraverso gli occhi di un criminale che cerca in tutti i modi di non cadere in tentazione.
Non ho dubbi sulla portata e sull’importanza di quello che è contenuto in questo libro e trovo che Inge Schilperoord abbia descritto molto bene i pensieri e le azioni di Jonathan però ho trovato questo libro infinitamente lento.
Per tre quarti della narrazione infatti noi percorreremo assieme a Jonathan le sue giornate e i suoi pensieri che sono molto ripetitivi. Vero, con il trascorrere delle pagine si evolve anche il rapporto che lui instaura con Elke e cambiano anche i suoi pensieri, sui quali non sembra avere più nessun controllo ma tutto resta molto simile.
Il colpo di scena finale è stato abbastanza prevedibile e mi aspettavo qualcosa in più sul protagonista.
Cosa fa adesso? Dove andrà? Che ne rimarrà di lui?
Non lo sapremo. Jonathan è entrato nelle nostre vita come una tinca, sollevando una torbida nuvola attorno a sé e nello stesso modo se n’è andato.
Non metto in dubbio che il libro sia scritto bene, che il tema sia importante e che sia stato trattato con delicatezza, astenendosi dal dare giudizi ma mi aspettavo qualcosa in più. Per tutta la lettura mi sono ritrovata ad essere in attesa, in attesa che la calma delle acque (e delle pagine) venisse scombussolata ma non è stato così.
Nuvole di fango di Inge Schilperoord è un libro apprezzato moltissimo sul web e anche se non mi ha convinto, anche se mi ha deluso, anche se mi aspettavo qualcosa di più, mi sento comunque di consigliarvelo anche solo per la delicatezza con cui è stato trattato questo disturbo sessuale.
October 12, 2017
Een beklemmend verhaal en een bijzonder krachtig debuut. Jonathan probeert met veel moeite zijn driften onder controle te houden. Daarbij maakt hij gebruik van een werkboek waarin hij systematisch oefeningen maakt. Aan het begin van het boek geloof je oprecht dat hij 'beter' zal worden. Maar zijn zelfbeheersing blijkt niet oneindig. De vergelijking met de onder-de-modder-schuilende muidhond is treffend. Geen gemakkelijk onderwerp om over te lezen, maar dusdanig goed geschreven dat het absoluut de moeite waard was. Ook de opbouw en structuur van het verhaal vond ik erg geslaagd.
February 25, 2022
Heel naar, maar daarom juist ook goed. Inge Schilperoord is erin geslaagd een personage met pedofiele gevoelens zo neer te zetten, dat je als lezer in dit boek sympathie en empathie voor het personage ervaart. Vooral door Schilperoords heldere stijl en kalm taalgebruik, laat ze de lezer voelen hoe hard hij probeert te vechten, geeft ze zijn angst weer, maar ook dat toch dat deel in hem blijft zitten. Ze laat hem ook heel liefdevol zijn, en geeft ook zijn angsten weer, wat hem menselijk maakt. Bijvoorbeeld zijn liefde voor vissen en hoe hij deze in zijn aquarium houdt, geeft heel goed zijn onmacht weer en is tegelijkertijd ook heel symbolisch, zonder dat het er te dik bovenop ligt. Af en toe waren er wat keuzes die ik niet helemaal begreep (waarom hij uiteindelijk niet de psycholoog belt bijvoorbeeld, maar wel elke dag heel gefocust is op zijn oefening en om 'beter' te worden), terwijl ik in de meeste gevallen wel goed kon meekomen. Natuurlijk voel je dat het uiteindelijk (waarschijnlijk) toch mis zal gaan, maar ook de manier waarop ze het uiteindelijk heeft laten eindigen was voor mij toch onverwacht. Na het lezen van dit boek voel je je toch ook een beetje schuldig aan een soort ramptoerisme.
January 22, 2018
Afschuwelijk goed boek... een gewaagd thema die ontzettend moeilijk is, want op het ene moment wil je niet meer verder lezen, maar toch blijft de auteur het verhaal en het personage spannend te houden, waardoor je geboeid verder wilt lezen. De opbouw van het verhaal vond ik zeker geslaagd.
March 28, 2018
This novel is written by a Dutch criminal psychologist and I felt throughout that she was able to see clearly into the mind of a pedophile. Her insight and clarity of observation make this a riveting read.
Jonathon has been released from prison on a technicality. The evidence against him was not sufficient for him to remain in jail. He returns to the impoverished area where he resides with his mother and his dog. He thinks ceaselessly about the work he's done with his psychologist while imprisoned and attempts to stay on course by doing the exercises in his workbook and using the coping strategies he was taught. Though his crime is never directly states, it becomes obvious early on that Jonathon is a pedophile and did something inappropriate to a girl who lived in his neighborhood.
Jonathon loves to fish and there is a place near his apartment where he goes to seek solace and peace. He has an aquarium in his room and wants to find the perfect fish for it. He ends up capturing an injured tench, scientific name of tinca tinca, or 'doctor fish'. "The reason it had been called the doctor or physician fish was that people thought its skin and slime were medicinal and attributed healing powers to the fish." Metaphorically, this fish represents Jonathon's own healing. He cares for the fish and tries to heal it just as he is trying to care for and heal himself.
Meanwhile, Jonathon meets a young neighbor girl who had been walking his dog while he was in jail. Despite his internal alarms, he likes to spend time with her and keeps telling himself it's a test, one that he's passing because he is not harming her. She is very interested in the fish and together they spend a lot of time feeding it, weighing it and assessing its health. The fate of the tench becomes closely linked to Jonathon's own health and well-being.
Despite his attempts to structure his time, do his workbook assignments, and stay hopeful, he ends up spending more and more time with the girl. He realizes he is becoming obsessed with her and wonders if he has the strength to be a different and better person.
The novel is beautifully written and the nuances and subtleties of Jonathon's internal conflicts are well rendered. The metaphor of the tench's life paralleling Jonathon's had me very intrigued. I think that the translation can be improved upon in some ways but this is just a minor issue.
Jonathon has been released from prison on a technicality. The evidence against him was not sufficient for him to remain in jail. He returns to the impoverished area where he resides with his mother and his dog. He thinks ceaselessly about the work he's done with his psychologist while imprisoned and attempts to stay on course by doing the exercises in his workbook and using the coping strategies he was taught. Though his crime is never directly states, it becomes obvious early on that Jonathon is a pedophile and did something inappropriate to a girl who lived in his neighborhood.
Jonathon loves to fish and there is a place near his apartment where he goes to seek solace and peace. He has an aquarium in his room and wants to find the perfect fish for it. He ends up capturing an injured tench, scientific name of tinca tinca, or 'doctor fish'. "The reason it had been called the doctor or physician fish was that people thought its skin and slime were medicinal and attributed healing powers to the fish." Metaphorically, this fish represents Jonathon's own healing. He cares for the fish and tries to heal it just as he is trying to care for and heal himself.
Meanwhile, Jonathon meets a young neighbor girl who had been walking his dog while he was in jail. Despite his internal alarms, he likes to spend time with her and keeps telling himself it's a test, one that he's passing because he is not harming her. She is very interested in the fish and together they spend a lot of time feeding it, weighing it and assessing its health. The fate of the tench becomes closely linked to Jonathon's own health and well-being.
Despite his attempts to structure his time, do his workbook assignments, and stay hopeful, he ends up spending more and more time with the girl. He realizes he is becoming obsessed with her and wonders if he has the strength to be a different and better person.
The novel is beautifully written and the nuances and subtleties of Jonathon's internal conflicts are well rendered. The metaphor of the tench's life paralleling Jonathon's had me very intrigued. I think that the translation can be improved upon in some ways but this is just a minor issue.
October 2, 2018
Oh, dear heavens. I've made it to page 132 of this 187-page novel but I just cannot continue. It's not that this is badly written with undeveloped characters. Quite the opposite, in fact. But I guess I'm not emotionally mature or secure enough to handle the subject matter. The dread settling in on me about what is going to happen in the next 50 pages has me running for a silly romantic comedy to read instead.
Written by a Dutch criminal psychologist, this is the tale of a 30-something pedophile released from prison on a technicality and intent on not giving in to his dark desires again. In prison he had had weekly sessions with the prison psychologist and did daily assignments in a workbook. All this designed to change his behavior and prevent a relapse.
Now free, he moves back in with his depressing mother in a depressing home in a depressing neighborhood, walks his dog along the beach, and brings an ailing tench fish he found back to his aquarium at home to care for and bring back to health. He also does the exercises in his workbook to help him overcome his unnatural urges. (Somewhat heavy-handed symbolism of sick fish and sick mind.)
The young girl who lives next door walked his dog while he was in prison and now wants to be his friend and help him care for the fish. He is trying very hard to keep himself in check, but I cannot handle any more of this story. It will not end well.
I imagine this has been written to help us non-pedophiles get into the mind of one and try to understand. So, yes, we are all god's children, but I am terribly depressed by the fact that a god would allow for a mind to become this messed up and capable of damaging innocent children.
I am to blame for choosing this story that I cannot finish. I had just read and enjoyed another Pushkin Press book offered on Amazon Vine and grabbed this one without reading carefully about its content.
Written by a Dutch criminal psychologist, this is the tale of a 30-something pedophile released from prison on a technicality and intent on not giving in to his dark desires again. In prison he had had weekly sessions with the prison psychologist and did daily assignments in a workbook. All this designed to change his behavior and prevent a relapse.
Now free, he moves back in with his depressing mother in a depressing home in a depressing neighborhood, walks his dog along the beach, and brings an ailing tench fish he found back to his aquarium at home to care for and bring back to health. He also does the exercises in his workbook to help him overcome his unnatural urges. (Somewhat heavy-handed symbolism of sick fish and sick mind.)
The young girl who lives next door walked his dog while he was in prison and now wants to be his friend and help him care for the fish. He is trying very hard to keep himself in check, but I cannot handle any more of this story. It will not end well.
I imagine this has been written to help us non-pedophiles get into the mind of one and try to understand. So, yes, we are all god's children, but I am terribly depressed by the fact that a god would allow for a mind to become this messed up and capable of damaging innocent children.
I am to blame for choosing this story that I cannot finish. I had just read and enjoyed another Pushkin Press book offered on Amazon Vine and grabbed this one without reading carefully about its content.
May 13, 2015
'Hij had even de gedachte dat zolang hij zijn ogen dicht hield, de rest van de wereld er niet was. Dat hij hier gewoon kon blijven zitten, zijn armen om zijn knieën, zijn vingers in elkaar gevouwen, ogen gesloten, en kon wachten tot hij uit elkaar zou vallen. Dat zou niet lang meer duren. In zijn hoofd was het al begonnen.'
Wat er gebeurt als een forensisch psycholoog die ook nog eens ongelooflijke pen blijkt te hebben zich in het hoofd van een vrijgesproken pedofiel nestelt… Het beklemmende, ondraaglijk spannende relaas van iemand die zijn uiterste best doet om een nieuwe en betere mens te worden.
Het motto dat Inge Schilperoord Muidhond meegeeft zegt alles: ''De mens die vraagt, en de wereld die op onredelijke wijze zwijgt.' (Camus)
Wat er gebeurt als een forensisch psycholoog die ook nog eens ongelooflijke pen blijkt te hebben zich in het hoofd van een vrijgesproken pedofiel nestelt… Het beklemmende, ondraaglijk spannende relaas van iemand die zijn uiterste best doet om een nieuwe en betere mens te worden.
Het motto dat Inge Schilperoord Muidhond meegeeft zegt alles: ''De mens die vraagt, en de wereld die op onredelijke wijze zwijgt.' (Camus)
December 27, 2015
Boek dat je achtervolgt, in je nek hijgt en je soms doet schamen. Het is logisch dat dit taboedoorbrekende verhaal door een vrouw is geschreven. Het boek is extra interessant omdat de auteur in haar werk met dit soort kerels te maken heeft. Los van die achtergrondkennis is het een knap geschreven verhaal waarin je te gast bent in het brein van een pedofiele man die net uit de gevangenis het gevecht tegen zijn gedachten aangaat. Het feit dat de hoofdpersoon een saai en asociaal leven leidt en zich terugtrekt in de natuur maakt het verhaal nog beklemmender. Door de uitzichtloosheid geef ik het boek geen 5 maar 4 sterren maar wat een ongelooflijk knap en jaloersmakend debuut is dit.
June 7, 2017
Twijfel tussen 3 en 4 sterren omdat ik de manier van schrijven geen 4 sterren waard vind, maar het thema wel. Niet elke dag lees je het verhaal van een jongen die zich aangetrokken voelt tot kleine meisjes. Schilperoord heeft de gave om zich in te leven in haar personage. Althans, dat denk ik, want niemand wil volgens mij weten hoe het écht is. Schilperoord kan putten uit haar ervaringen vanuit haar werk als forensisch psycholoog.
Het verhaal leest vlot weg, maar de manier waarop de spanning zich opbouwt stoort mij een beetje. Vanaf de eerste pagina weet je eigenlijk wat er gaat gebeuren en naarmate het verhaal vordert wordt de scène steeds maar uitgesteld. Voor mij als lezer duurt het eigenlijk net te lang om mijn aandacht continue vast te houden. Al verraste Schilperoord mij wel met het einde.
Het verhaal leest vlot weg, maar de manier waarop de spanning zich opbouwt stoort mij een beetje. Vanaf de eerste pagina weet je eigenlijk wat er gaat gebeuren en naarmate het verhaal vordert wordt de scène steeds maar uitgesteld. Voor mij als lezer duurt het eigenlijk net te lang om mijn aandacht continue vast te houden. Al verraste Schilperoord mij wel met het einde.
May 16, 2021
Schrijven over taboes, maakt een roman nog niet verdienstelijk. De enscenering was veel te doelgericht. Dit werd in het begin goed gemaakt door sterke/beklijvende interne dialogen/denkprocessen. Uiteindelijk worden deze gedachten ook repititief en voorspelbaar. De spanningsboog vond ik zeer kunstmatig in stand gehouden. Met veel metier geschreven, maar zo een middelmatig verhaal. Hopelijk is iedereen sinds 2015 van de klap bekomen en laten ze deze vis voortaan ongemerkt sterven in het duinmeertje, In plaats van hem ongevraagd in een bokaal tentoongesteld een langzame dood te schenken.
February 27, 2021
Absolutamente brillante y conmovedora.
Abstenerse los que carezcan de un mínimo de empatía.
Abstenerse los que carezcan de un mínimo de empatía.
January 24, 2021
Dit is een intens boek, met een heel interessante invalshoek. Bij pedofilie denken wij al gauw aan monsters, maar Schilperoord bekijkt de hoofdpersoon als een mens. Een mens die wel goede bedoelingen heeft, die vecht tegen zijn foute neigingen, die oefent en oefent met het werkboek van de psycholoog. Niet dat ik meteen sympathie voel voor Jonathan, dat zeker niet, en dat maakt het zo'n knap boek.
Ik lees wisselende reacties, ook over de herhalende schrijfstijl, ik vind juist dat dit in dienst staat van het verhaal. Het trok me nog meer in de gedachtegang van Jonathan.
Inge Schilperoord is forensisch psycholoog dacht ik, dat speelt vast behoorlijk mee bij deze invalshoek. Daarom vind ik het ook interessant om te lezen. Ooit woonde ik ook naast zo'n buurman, gelukkig is er bij ons nooit wat gebeurd, helaas wel bij een ander. Maar ook na zijn straf zagen we hem vaak langs de bosrand staan, als de basisschoolklas verkeersles kreeg. Hoe zou het in zijn hoofd zijn gegaan?
Ik lees wisselende reacties, ook over de herhalende schrijfstijl, ik vind juist dat dit in dienst staat van het verhaal. Het trok me nog meer in de gedachtegang van Jonathan.
Inge Schilperoord is forensisch psycholoog dacht ik, dat speelt vast behoorlijk mee bij deze invalshoek. Daarom vind ik het ook interessant om te lezen. Ooit woonde ik ook naast zo'n buurman, gelukkig is er bij ons nooit wat gebeurd, helaas wel bij een ander. Maar ook na zijn straf zagen we hem vaak langs de bosrand staan, als de basisschoolklas verkeersles kreeg. Hoe zou het in zijn hoofd zijn gegaan?
January 15, 2018
Wat een ontzettend knap debuut van Inge Schilperoord. Ik luisterde het boek, dat fantastisch wordt voorgelezen door Renate Dorrestein. Af en toe met ingehouden adem, want het boek is van het begin tot het einde spannend. Zelden heb ik het gevoel gehad zo in iemands hoofd te zitten. Als lezer ben je getuige van de gedachtestroom van Jonathan, een zedendelinquent. In het begin is hij hoopvol en vastberaden beter te worden. Als hij maar werkt in zijn werkboek van de psycholoog, zal het goedkomen. Maar langzaam glijdt hij af en doemen de donkere gedachten weer op in zijn hoofd. Alles in dit boek draagt bij aan het beklemmende: de steeds maar voortdurende hitte, de gespannen spieren van Jonathan, de astma van zijn moeder, zijn kleine kamertje waarin hij steeds de passen telt. En dan is er nog de muidhond, de gewonde vis die Jonathan verzorgt op zijn kamer. Hij is vastberaden om de vis beter te maken. De parallel met Jonathan zelf is duidelijk. Hoe slechter het gaat met de muidhond, hoe slechter het gaat met Jonathan. En dan komt de dag dat de muidhond sterft. Na alle hitte valt er eindelijk regen en weet de auteur je even sprakeloos achter te laten met een einde dat je niet ziet aankomen.
Displaying 1 - 30 of 384 reviews