Leyla'nın Evi

by Zülfü Livaneli, Zülfü Livaneli

Romanları çok satanlar listesinden inmeyen, ödüller alan, 30 dile çevirilen, sinemaya ve tiyatroya aktarılan Zülfü Livaneli, Leyla'nın Evi'nde her biri ayrı bir dünyadan gelen insanların hayatlarını bir İstanbul romanında kesiştiriyor...

Boğaziçi'nde Bosnalılar Yalısı'nda doğup büyümüş paşa torunu Leyla Hanım, yalının yeni sahibi Ömer Cevheroğlu tarafından sokağa atılır ve mahallenin çocuklarından gazeteci Yusuf'un Cihangir'deki bekâr evine sığınmak zorunda kalır. Yusuf'un sevgilisi Rukiye ("sahne adı"yla Roxy), Almanya'da peep show'larda modellik yapmış, hip-hop tarzı müzik yaparak "yırtmaya" uğraşan bir Almancı kızıdır.

Leyla Hanım, yalının yeni sahipleriyle görüşmeye çalıştığı bir gün, Ömer Bey'in babası, Kadızade Konağı'nın emektar vekilharcı, dört kuşaktır konaklarda hizmetkârlık yapan bir aileden gelen Ali Yekta Bey ile tanışır.

Her biri ayrı bir dünyadan gelen bu insanların hayatlarının kesişmesi, onları hem kendilerini hem de birbirlerini değiştirecekleri, kimi zaman acılı kimi zaman eğlenceli bir sürece sokacaktır.

Leyla'nın Evi, bir yanıyla da "ev" üstüne bir roman: "Çünkü imparatorluk yıkılırken bütün Osmanlı tebaası acı çekti ve herkes birbirinin evine yerleşti."

Genres: Turkish Literature, Fiction, Turkish, Roman, Literature, Historical Fiction, Contemporary

284 pages, Paperback

First published January 1, 2006

About the author

Müzisyen, Yazar, Yönetmen, Politikacı.

Tam adı Ömer Zülfü Livaneli’dir. 1946 yılında Konya-Ilgın’da doğan Livaneli, yazarlık kimliğinin yanında saygın bir müzisyendir. Müziği ile birçok ulusal ve uluslararası ödül almış ve eserleri John Baez, Maria Farandouri gibi sanatçılar tarafından yorumlanmıştır. Kültür, sanat ve politika alanında Türkiye’nin önemli isimlerinden birisi olan sanatçı, sanat yaşamı boyunca 300’e yakın besteye ve 30 film müziğine imzasını attı.

Bugüne kadar üç uzun metrajlı film yönetti; "Yer Demir Gök Bakır", "Sis" ve "Şahmeran". Valencia Film Festivali'nde "Altın Palmiye" ve 1989'da Montpelier Film Festivali'nde "Altın Antigone" ödülüne layık görüldü. "Sis", "En iyi Avrupa Film Ödülü"ne aday gösterildi. Sanatçının filmleri Türkiye, ABD, Fransa, Almanya, İsviçre, ve Japonya'da gösterime girdi ve BBC, WDR, İspanya, Kanada ve Japon televizyonları gibi bir çok televizyon şirketine satıldı.

Ekim 1986'da Cengiz Aytmatov'un daveti üzerine Federico Major, Yaşar Kemal, Arthur Miller ve diğer ünlü sanatçı ve düşünürlerin katıldığı Kırgızistan ve daha sonra Wengen, Granada ve Mexico City'de toplanan Issyk - Kul Forumu'nda yer aldı.

Livaneli, Elia Kazan, Jack Lang, Vanessa Redgrave, Arthur Miller, Mikhail Gorbaçov gibi ünlü kişilerle birlikte dünya kültürünün ilerlemesi ve dünya sanatlarının gelişmesine katkıda bulunmak üzere çalışmalarda bulundu.

1996 yılında Paris’te merkezi bulunan UNESCO (Birleşmiş Milletlerin Eğitim Kültür Bilim Kurulu) tarafından büyükelçilik verilen sanatçı Livaneli, orjinali ilk kez 1978’de çıkan "Nazım Türküsü"adlı albümde Nazım Hikmet'in şiirlerinden bestelediği şarkıları bir araya getirdi.

Sabah Gazetesi'nde köşe yazarlığına yaptı. Bir dönem CHP'den Milletvekili olarak aktif siyaset hayatına da katıldı.

Reviews

[Jefi Sevilay · Rating 4 out of 5]

Zülfü Livaneli okuyucunun ağzını açıp zorla, kaşık kaşık tarihi bilgi boca etmese ve kendi fikir ve görüşlerini sanki karakterler üzerinden "bunu bir yerde okumuştum" ya da "bir yerde duymuştum" şeklinde empoze etmese yarı sayfa sayısında ancak ulaşabileceği güzel ve tatlı eser.

Zülfü Livaneli de Ahmet Ümit de bu "bilgiyi aktarma" gayesine o kadar şiddet ve tutkuyla düşünüyor ki acaba hikaye yazmak ve okuyucuya ulaşmak için kitap yazmıyor da acaba öğrendiği bilgileri ve tuttuğu notları okuyucuya birer akupunktur iğnesi gibi saplamak için bilgiye kurgu mu ekliyor diye düşünüyorum.

İyi bir yazar olduğu konusunda bence tüm okurlar olarak hemfikiriz. Sadece artık biraz daha kurgu ve karakterlere mi odaklansa, bilgi verme ve/veya toplumsal olaylar üzerindeki fikirlerini karakterler üzerinden aktarma işini sadece gerektiği kadar mı yapsa? İşte o zaman harika ve kusursuz kitaplar ortaya çıkardı.

"Perfection is achieved not when there is nothing more to add, but when there is nothing left to take away." ~Antoine de Saint Exupery

Herkese keyifli okumalar!

[Maria Bikaki · Rating 5 out of 5]

Τι όμορφο και τρυφερό βιβλίο. Λοιπόν οσο περισσότερο καταπιάνομαιμε τούρκους συγγραφείς όπως κάνω τελευταία συνειδητοποιώ το εξής. Ότι τελικά μάλλον τους έχουμε παρεξηγήσει λιγουλάκι τους φίλους μας του γείτονες. Οι Τούρκοι κάθε άλλο δεν είναι στο σύνολο του ένας βάρβαρος και αμαθής λαός αλλά αντίθετα με χαρά διαπιστώνει κανείς μέσα από λογοτεχνικά κείμενα ότι υπάρχουν οι φωνές της λογικής, άνθρωποι που πονάνε την πατρίδα τους και μέσα από τα βιβλία τους εξυμνούν τις ομορφιές της αλλά και συνάμα αναδεικνύουν χωρίς φόβο και πάθος τα κακώς κείμενα που τη συνοδεύουν. Είναι το δεύτερο βιβλίο του Λιβανελλί που διαβάζω το πρώτο θυμάμαι δεν το ειχα βαθμολογήσει υψηλά τώρα ειλικρινά νομίζω θα το διαβάσω γιατί είμαι σίγουρη πως το είχα αδικήσει . Αυτό που περισσότερο μου έκανε εντύπωση στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι οι λέξεις και ο τρόπος γραφής που επιλέγει να ακολουθήσει ο συγγραφέας που δίνουν πραγματικά ξεχωριστή πνοή στο βιβλίο νιώθοντας ότι περπατάς και εσύ δίπλα στα ήρεμα νερά του Βοσπόρου. Είναι τέτοια η ζεστασιά που σου προσφέρει το κείμενο και η δυναμική από μόνη της που πραγματικά ο συγγραφέας με όπλο μόνο την πένα του δε χρειάζεται να καταφύγει σε κανενός είδους συγγραφικά όπλα για να κερδίσει τον αναγνώστη του έστω και αν θα βρεθούν εκείνοι που θα πουν ότι πέφτει στην παγίδα του κλισέ, αλλά μεταξύ μας ποιος είπε ότι το κλισέ δεν είναι και απαραίτητο που και που. Το σπίτι στο Βόσπορο μας διηγείται τη συγκινητική ιστορία δύο γυναικών και πόσο μεγάλη τελικά είναι η ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει ότι ανήκει κάπου, ότι κάπου σε μια γωνιά του κόσμου θα βρει το δικό του λιμάνι, το δικό του καταφύγιο. Μέσα από την ιστορία αυτών των δύο ξεχωριστών και διαφορετικών μεταξύ τους γυναικών ο Λιβανελλί βρίσκει τον τρόπο να μας ταξιδέψει στην πάντα όμορφη Κωνσταντινούπολη, την πόλη που υπήρξε το πάλαι ποτέ κέντρο του κόσμου, την Πόλη τη γεμάτη αντιθέσεις που προσπαθήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν της και το αμφίβολο μέλλον της. Η μοίρα θα είναι αυτή που θα διασταυρώσει τις ζωές των 2 αυτών γυναικών όταν η πρώτη και γηραιότερη η Λευλά χανούμ εγγονή πασά θα εκδιωχθεί βάναυσα από το σπίτι της στο Βόσπορο. Πεισματάρα όπως είναι αρνείται να εγκαταλείψει την πατρογονική εστία μέχρι που ένας νεαρός δημοσιογράφος ο Γιουσούφ την καλεί να μείνει μαζί με εκείνον και τη φιλενάδα του Ρουκιέ. Η Ρουκιέ ή καλύτερα Ρόξυ όπως προτιμά να την αποκαλούν είναι τραγουδίστρια της χιπ χοπ, είναι ένα κορίτσι οργισμένο που έζησε το ρατσισμό στη Γερμανία όπου πέρασε τα παιδικά και νεανικά της χρόνια ώσπου τελικά δραπέτευσε από την προσωπική της κόλαση και έφτασε στην Τουρκία προς αναζήτηση του αληθινού της εαυτού. Η πρώτη συνάντηση των δύο γυναικών στέφεται από απόλυτη… αποτυχία και η αντιπάθεια μάλλον φωλιάζει στις καρδιές και των δύο. Αυτός είναι και ο πρώτος άξονας που κινείται το βιβλίο και που μας μιλάει ουσιαστικά για το χάσμα των γενεών ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Με επίκεντρο αυτές τις 2 γυναίκες ο Λιβανελλί επιχειρεί ένα ταξίδι με φόντο την Κωνσταντινούπολη από τα χρόνια του βυζαντίου, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι και σήμερα. Μέσα από τον προσωπικό ξεριζωμό που η κάθε μία έχει βιώσει η Λευλά χανούμ και η Ρόξυ καλούνται να αφήσουν πίσω όσα τους χωρίζουν. Τελικά η ομορφιά και το μεγαλείο ψυχής και των δύο είναι τόσο μεγάλο που θα βρουν ή μία στην άλλη ένα νέο καταφύγιο ένα ασφαλές «σπίτι» γεμάτο ζεστασιά και καλοσύνη με τα γαλήνια νερά του Βοσπόρου να αποτελούν τον μάρτυρας αυτής της ιδιόμορφης αλλά συνάμα δυνατής σχέσης. Ο διωγμός, ο ξεριζωμός τελικά δεν έχει χρώμα, δεν έχει θρησκεία, δεν έχει ηλικία όμως ο πόνος είναι ο ίδιος το ίδιο και η ανάγκη για λίγη ανθρωπιά για ένα καταφύγιο όπως έγραψα και πιο πάνω όπου θα ακουμπήσεις την ψυχή σου, τα όνειρα σου, τα βάσανα σου.
Ο δεύτερος άξονας του βιβλίου έχει να κάνει θεωρώ ακριβώς με αυτό το ένδοξο παρελθόν όπου ο συγγραφέας το αναδεικνύει και το υποστηρίζει. Σε μια εποχή που άνθρωποι σαν την νεαρή Ρόξυ θέλουν να σβήσουν τις μνήμες εκείνης της εποχής πάντα έρχεται κάτι στο προσκήνιο που θυμίζει το μεγαλείο της . Ο χρόνος σίγουρα είναι αμείλικτος και όλοι καλούμαστε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα όμως τελικά καμιά φορά χρειαζόμαστε λίγη από τη χρυσόσκονη εκείνου του ένδοξου παρελθόντος που διαμόρφωσε την ιστορία και τις ρίζες μας.

[Tuğcan Taşlı · Rating 3 out of 5]

Hikayeyi hüzünle okudum. Büyük Hanımın evini kumpasla yitirmesine çok üzüldüm. Sürükleyici bir kitap olmakla beraber bende hikayenin kahramanları hakkında sorular bıraktı. Tarihle hikayeyi harmanlaması da ayrıca hoşuma gitti. Hoş vakit geçirmek için güzel bir kitap.

[Bookish Bluestocking · Rating 4 out of 5]

Δεν θα πω ότι είναι το καλύτερο βιβλίο του Λιβανελί που έχω διαβάσει (ο τίτλος αυτός ανήκει δικαιωματικά στην υπέροχη Σερενάτα) αλλά διαβάζεται απνευστί, χωρίς κενά και χωρίς να σε κουράζει. Ουσιαστικά είναι η σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο και κατά πόσο το καινούργιο αποτελεί άρρηκτη συνέχεια του παλιού. Η ιστορία έχει μια εκπρόσωπο του παλιού οθωμανικού καθεστώτος που όμως ενστερνίστηκε τον κεμαλισμό, μια νέα γυναίκα που γύρισε στην Κωνσταντινούπολη από τη Γερμανία όπου η οικογένειά της είχε μεταναστεύσει, εικόνες και πρακτικές της σύγχρονης εποχής και μια εσσάνς Τουρκίας και Βοσπόρου που είναι ακαταμάχητες! Ο Λιβανελί ζωγραφίζει μια σειρά πινάκων με τις λέξεις του, το βιβλίο αυτό είναι από τα πιο έντονα σε "χρώματα" που έχω διαβάσει (σαν συνεχόμενους πίνακες έκθεσης ζωγραφικής με θέμα την παλιά και τη νέα Κωνσταντινούπολη με έμφαση στο Βόσπορο και το Τζιχανγκίρ) και πάλι θα μου μείνει μια γλυκόπικρη γεύση κλείνοντας το βιβλίο!

[ayşnr._.r · Rating 4 out of 5]

“Ne yaparsan yap, sen sensindir ve o ten içinde yaşarsın. Bunun tartışması olmaz.”

Livaneli’nin diline bayılıyorum. Yazım tarzına ve hikayeleri birleştirme gücüne de. Bu benim okuduğum üçüncü kitabı. Çok meşhur olan kitaplarını okumak gelmiyor içimden. Her yerde Kardeşimin Hikayesi ve Serenad’ı görmekten sıkıldığım için bu kitaba başlamak istedim. Sanki bu adamın başka kitabı yok. Eminim o kitaplarda çok güzeldir ama işte içimden okumak gelmiyor onları. Bu kitabı okuyan da çok kişi var ama övüldüğünü, hakkında konuşulduğunu pek göremiyorum. Her neyse Livaneli’nin en çok toplum hakkında yaptığı ağır eleştirileri, korkusuzca yazdığı şeyleri beğenerek okuyorum çünkü hepsi o kadar doğru ki. Bir arkadaşım okurken “aa biraz abartmış yazarken, her insan böyle düşünmüyor ya da bu tarz yaşamıyor” gibi bir şey söylemişti. Ama öyle yaşıyorlar, öyle büyüyorlar, aileleri tarafından yanlış ve sevgiden uzak yetiştiriliyorlar, bilmeden bazen koca bir cahil yetiştiriyorlar. En ama en kötüsü de insanların birbirlerine yüzlerine bakıp “çok iyi insansın, sana saygım sonsuz” diye konuşup, o saygısı sonsuz olduğu insan dara düşünce donuna kadar soymak. Arkasından dediği lafı bırakmamak vs. vs.. Ya da yine kitapta geçen bir konu olan Müslüman olmayan insanları “lanetli/uğursuz” olarak görmek… Bu yüzden yazım tarzını çok beğendim bu kitapta. Sert ve acımsız. Kitapta paşa torunu Leyla Hanım’ın kendi doğup büyüdüğü yalısından atılması ile olay başlıyor. Kendisi evini terk etmek istemediği için sabah akşam evin önünde oturuyor. Çünkü gidecek bir yeri yok. Evi onun her şeyi. Böylece başlıyor Leyla Hanım’ın hikayesi. Kendisine yardım eli uzatan herkesi geri çeviriyor ta ki Yusuf adında bir genç gelip onu alana kadar. Yusuf, Yusuf’un kız arkadaşı Rukiye/Roxy ve Leyla Hanım birlikte yaşamaya başlıyorlar. Bir yandan bu üçlünün hikayesini okurken bir yandan yalıyı alan yeni, zengin ev sahiplerini diğer yandan aklımıza gelmeyecek insanların hayat hikayelerini okuyoruz. Kitabın içinde verilen ufak mesajlar, kısa hikayeler ile hepsi muhteşemdi. Genel olarak hikayeyi “harika” bulmadım. Ne kadar beğensem de sıkıldığım yerler de olmadı değil. Özellikle sonu çok tahmin edilebilinirdi. Ben hikayeyi değil, yazım biçimini, dilini ve arada verdiği mesajları beğendim.

[erigibbi · Rating 3 out of 5]

Leyla è una signora anziana nonché ultima discendente di un’antica famiglia ottomana.

Da un giorno all’altro si ritrova letteralmente sbattuta fuori di casa perché questa – non si sa bene come visto che tutte le carte di proprietà di Leyla sono a posto – è stata acquistata da un uomo molto ricco (e forse questo basta a risponderci).

Oltre a Leyla ci saranno altri due personaggi importanti: Yusuf, figlio dell’ex giardiniere della villa di Leyla, che conosce questa raffinata signora fin da quando era piccolo; e Roxy, cantante hip hop figlia di immigrati turchi in Germania.

Yusuf accoglie Leyla nella sua piccola e sgangherata dimora, finché cerca di recuperare la proprietà della casa da cui è stata sfrattata ingiustamente. Il ragazzo vive con Roxy, di cui è perdutamente innamorato, ma lei non accoglie con particolare entusiasmo la vecchia signora.

Inizierà così una convivenza strana – per alcuni forzata e non piacevole – dove i tre impareranno a conoscersi e a conoscere mondi diversi, fino ad allora ignorati.

Ne La casa di Leyla di Zülfü Livaneli è molto interessante vedere come passato e presente si incontrino e si scontrino; c’è un confronto tra generazioni diverse, ma anche tra culture e luoghi differenti. Questa è stata sicuramente la parte che più ho preferito. Le storie di ogni personaggio sono intense e in un modo o nell’altro si intrecciano tra loro, in un’affinità di dolore e sofferenze, ma anche di tenacia, di coraggio e della voglia (ma anche della necessità) di non arrendersi mai.

Il tutto ambientato da un lato in un’Istanbul moderna, occidentale, e dall’altro nella città del tardo Impero Ottomano. Ci si sposta quindi tra case fatiscenti e ville antiche, due lati della stessa medaglia.

L’aspetto che mi ha convinta meno è stato lo stile dell’autore che – a dispetto delle storie di ognuno – non mi ha coinvolta. L’ho trovato un po’ piatto e monotono; questo mi ha portata a provare sentimenti contrastanti durante la lettura: da un lato ero curiosa di sapere come si sarebbe evoluta la storia in sé e come si sarebbero evolute le vite di ogni singolo personaggio; dall’altro ero annoiata e facevo fatica a continuare.

Forse incide anche il fatto che nel corso degli anni non mi è capitato di leggere così tanti libri appartenenti alla letteratura turca, che magari è caratterizzata da uno stile diverso rispetto a quello a cui sono abituata. Ovviamente questa è solo una mia supposizione.

In sintesi ho trovato La casa di Leyla di Zülfü Livaneli interessante e piacevole dal punto di vista della storia e del contenuto, ma meno coinvolgente dal punto di vista dello stile.

[Onur · Rating 4 out of 5]

The book is so impressive and page-turned. The story starts with Leyla’s interesting, historical and tragic story. Roxy’s upon a time in Germany and reversal world. The end of the book is so good.

[Beril · Rating 4 out of 5]

Okuduğum ilk Livaneli romanı olarak oldukça beğendiğimi söyleyebilirim. Karakterli ve kurguyu genel olarak beğensem de keşke Leyla'nın yalnız geçen ömrüne daha detay verilseymiş diye dÜşünmeden duramadım. Bir de yazarın Cemile üzerinden yaptığı din, tarikat vurgusunu kitaba yediremediğini ve havada kaldığını düşünüyorum.

[Bookingdom · Rating 4 out of 5]

4.5

[Segese · Rating 4 out of 5]

Yarısındayken tiyatrosuna gidip bu nasıl oyunlaştırabilir ki diye düşünürken kitabı bitirince tiyatrosu daha bir başka güzeldi sanki diyerek umduğumdan fazlasını buldum.

[Murat Gonul · Rating 5 out of 5]

Leyla'nın Evi, Livaneli'nin her zamanki tarzının derin ve sade anlatımını içeren bir kitap. Konu ve karakter derinliği olarak geniş bir içeriği olan kitabın öyküsü çarpıcı, sade ve okuyan herkesin kolaylıkla yakınlık kurabileceği gibi. Kitap için tarihi bir roman demek doğru olmaz belki ama Cumhuriyetimiz ve Osmanlının son yılları hikayenin fonunda yer alıp insana o günlerden bir şeyler getiriyor. Bununla birlikte yazar, insanımızın gözlemi açısından özellikle güzel çözümlemeler var. Toplumumuzun kendini ve başkalarını sürekli kategorize edip kendinden alt ve üste koyarak yargılaması veya saygı duyması, susması veya haykırması gibi bir konuyu sıklıkla vurguluyor.

Yine muhteşem bir Livaneli kitabıydı, herkese tavsiye ederim.

[Burak Kuscu · Rating 3 out of 5]

Livaneli'den güzel bir roman daha. Farklı kuşakların arasında yaşanabilecek çatışmalar ve oluşabilecek sinerji gibi hususlarda bize yeni ufuklar açan, fikir veren hoş bir eser.

Zülfü Livaneli'yi sadece hemşerim olmasından dolayı değil(Konya Ilgın'lıdır kendisi), türk yazın dünyasına getirdiği soluk için seviyorum. Kesinlikle sahip olduğumuz en değerli romancılardan bir tanesi.

[gül ★ · Rating 4 out of 5]

leyla hanima cok uzuldum yusuf ve rukiyeyi cok benimsedim aralarindaki iliskinin asamali olarak ilerlemesi cok guzeldi son kisimda ev meselesinin boyle cozulecegini dusunmemistim ama iyi oldu omeri hic sevmemistim. sadece kitapta bir paragraftan hoslanmadim 1 puan kiriyorum

[Ecem Özer · Rating 4 out of 5]

Severek ve merak ederek okuduğum bir kitap oldu. Tiyatro oyununu da izlemek isterim.
Yalnızca yazarın alt metinlerde veya direkt olarak verdiği politik mesajlara , çoğunlukla haklı bulmakla beraber, fazla sık yer verdiğini düşünüyorum.

[Zumrut · Rating 5 out of 5]

Her zamanki gibi iyi insan ve karakter analizleri olan, güzel bir Zulfu Livaneli kitabi. Istanbul ve belki genel Turkiye'de yasanan güç degisim dinamiklerini ince bir sekilde anlatmış. Sanırım diger okuduğum Livaneli kitaplarına gore biraz daha yavaşlar akti ama yine de güzel bir kitapti.

Bazı kısımlardaki cinsellik temasını ağır bulsam da karakterin basından gecenleri anlatmak icin gerekli olabilir.

[Tarlan A. Latif · Rating 4 out of 5]

hardasa Kardeşimin Hikayesindeki kimi oldu sonluq,gözlemediyim hadiseler zenciri.amma maraqlı idi :)

[Ceylin · Rating 5 out of 5]

çok beğendimmmm

[Aymir Gamze Ünalır · Rating 5 out of 5]

İstanbul gibi kozmopolit bir şehirin Anadolu yakasında boğaz kıyısında bir yalıda başlayan; Avrupa yakasında Cihangir'de, dik yokuşlu, dar sokaklı, bakımsız bir apartman dairesine sıçrayan ve yine yalıda son bulan bir hayat hikayesi...

Neler yok ki bu kitapta? İnsanoğlunun en temel gereksinimlerinden biri olan barınma ihtiyacı, varoluşun sorgulanması, kültür asimilasyonu, müzik, görgü kuralları, insanoğlunun parayla imtahanı, cinselliğe bakış, kemalizm, din sömürüsü ve daha neler neler... Kitabın arka kısmındaki görüşlerin birinde de belirttiği gibi, "Başka bir yazarın elinde tamamen düşünce notlarına dönüşebilecek tehlikede olan bu mevzular Livaneli tarafından ustalıkla hikayelerin içine yedirilmiş."

Her kitabında olduğu gibi Livaneli'nin o mükemmel üslubuna hayran kalarak ve elimden bırakamayarak okudum bu kitabı da. En sevdiğim kitaplar arasında yerini aldı bile...

Sevgiyle...

[Guleser Gulen Gul · Rating 5 out of 5]

Akiciligi, okurken insanda uyandiran Bogazici’ni gezme istegi, ayni hikayedeki bambaska karakterlerin olusturdugu Istanbul sentezi ve ayni farkli karakterlerin birbirinin hayatina dokunmasi, etki etmesi, birbirini donusturmesi..

Keske insanlar, Ali Yekta Bey donemindeki gibi toplu yasam alanlarinda nasil davranilmasi gerektigini ogrenmek icin adab-i muaseret kitaplari okusa ve keske Leyla, gidip kapisini calip sohbet edebilecegim arkadaslarimdan biri olsa..

[Kassandra K. · Rating 2 out of 5]

Λίγο περίεργο βιβλίο.
Το μεγαλυτερό μου παράπανο είναι ότι βασίζεται κατά κόρον πάνω σε κλισέ και τα εκτελεί και σαν κλισέ.
Παρελθόν-μέλλον, μοναχική ηλικιωμένη - επαναστάτρια νέα, πλούτος - φτώχεια, υπηρέτης - αφέντης.
Όλο το βιβλίο πραγματεύεται δίπολα, αλλά πέρα από αυτό του υπηρέτης - αφέντης, κανένα δεν με ενδιέφερε, δεν ένιωσα ότι είχε κάτι νεό να πει ο συγγραφέας.

Το πρώτο μισό που παρουσίαζε το παρλεθόν των ηρώων με κούρασε αρκετά, μετά θεωρώ ότι απέκτησε ενδιαφέρον.
Είναι ένα βιβλίο που βασίζεται στην αφήγηση, διηγείται την ιστορία των πρωταγωνιστών και ο σκοπός του είναι να μοιραστεί αυτήν την ιστορία με τον αναγνώστη, με αποτέλεσμα όμως να μην πλάσσει πρωτότυπους χαρακτήρες με πρωτοφανείς ιδέες και συναισθήματα, κάτι για το οποίο έγω προτιμώ να διαβάζω.

[Sena · Rating 1 out of 5]

Livaneli'nin bir kaç kitabını seneler önce severek okumuştum. Lakin bu sefer bir romana tam yedirilememiş, empoze edilmeye çalışan fikirler silsilesiyle karşılaştım. Livaneli'nin kesinlikle müthiş bir hayal gücünün olduğunu ve inanılmaz akıcı eserler ürettiğini düşünüyorum ama kendisinin, kendi yarattığı karakterlere önyargı beslediğini sezdim zaman zaman. Kitapta harika toplum analizi yapılırken, bir tık Elitizm hissediliyordu bu analizlerde. Soylu insanlar mükemmeldir harikadır, "dağlılar" basitçe "dağlıdır" artık 21. yüzyılda aşmış olmamız gereken yargılar gibi. Hiç bir şey bembeyaz veyahut simsiyah değil.

Bunun dışında bazı çok ilginç karakterlerin üstün körü geçildiğini düşünüyorum. Özellikle Konstantin isimli komşunun sadece bir bölümde yer almış olması beni hayal kırıklığına uğrattı. Oysa çok zengin bir karakter olabilirdi. Leyla hanımla aralarındaki sohbetin ise çok havada kaldığını düşündüm. Sanki, yazarın bazı düşüncelerinin aktarılması için yaratılmış bir karakter gibi hissettim, sonrada ortadan kayboldu zaten. Altı doldurulmamıştı.

[Sirin · Rating 5 out of 5]

İlk kez Livaneli kitabı okudum ve bugüne kadar neden okumadığımı sorguluyorum. Karakterler, olaylar ne kadar canlı... Zaman zaman sonra ne olacağını görmek istemediğim için ara verdim, zaman zaman da ne olacak diye hızlıca okumak istedim. Naif bi o kadar da sert bir hikaye.

[Özge · Rating 4 out of 5]

Kan bağı olmadan da insan ilişkilerinin gayet güzel bir şekilde yürütülebileceğinin, ihtiraslarının insana neler yaptırabileceğinin, sahip olduklarımızın bir anda elimizden kaçıp gidebileceğinin, ne oldum delisi olmanın insanı geri dönüşü olmayan yollara sevk edebileceğinin ve her ne şartlar altında olursak olalım daima vicdanımızın sesini dinleyerek hareket etmemiz gerektiğinin sıcacık bir anlatımı. "Leyla'nın evi Leyla'ya" :)

[Bettyblue · Rating 2 out of 5]

livaneli nin kitapları kafa dağıtmak için okunacak kitaplardan. bu okuduğum ikinci kitabı. ilk olarak kardeşimin hikayesini okumuştum. kurgu olarak o daha iyiydi bana göre. leylanın evi genel olarak karakterlerin geçmişine inmeye odaklı bir kitap. sonu da pek şaşırtıcı değildi. hatta sonu sanki acelece yazılmış gibiydi. yine de zaman geçirmek için okunabilir.

[Zeynep · Rating 3 out of 5]

Beğenip begenmeme konusunda arafta kaldım. Beğendiğim kısımları düşünüyorum, gerçekten güzel toplumsal analizler barındırıyor. Öte yandan çok sık tekrara düşmüş Livaneli. Her karakterin aşırıya kaçan bir özelligi var ve buna anlam veremiyorum. Garip bir şekilde bu karakterlerin bir gerçekçiliği de var. Sanırım problem çeşitlilik sunma kaygısında.

[sueda · Rating 5 out of 5]

Beni okudukça İstanbul’a olduğumdan daha da hayran kıldıran bir serüven oldu bu kitap. Karakterlerin her birine yakın hissettirip her birine hak verdirdi. İlk başta sinirlerimi geren bir karakter hakkında sonradan edindiğim bilgiler ona sempati duymamı sağladı. Livaneli’nin anlatım biçimi de kesinlikle atlayamayacağım bir nokta.

[Ilay · Rating 1 out of 5]

Türkiye'de kadına şiddet bu sevideyken, aydın olarak görülen bir yazarın cinayeti 'ama o da başına geleni hak etmişti' diyerek hafifletmeye, mazur göstermeye çalışması... Livaneli kitaplarını kendi görüşünü yedirmek için kullanan bir yazar olduğu için bahanesi yok yaptığının.

[The Books Blender · Rating 4 out of 5]

Recensione completa -> https://thebooksblender.altervista.or...

[Gizem Arici · Rating 5 out of 5]

Birbirinden fersah fersah uzak dunyalarin bir sekilde kesisip birbirine dokunmasini konu alan; bunu yaparken de okuyucuya donemin sosyal, ekonomik ve ideolojik gercekliklerini tum ayrintilariyla anlatan; kurgusuyla, karakter analizleri ve ara ara degindigi tarihi bilgilerle sahane bir roman..

Zulfu Livaneli, karakterleri oyle guzel kaleme almis ki hangisini okursam okuyayim, o satirlar boyunca dunyayi onlarin gozunden gordum hep.. Ali Yekta Bey’in ogluyla ilgili yasadigi hayal kirikligini yuregimin en derinlerinde hissettim mesela; Leyla’nin yalnizliginda nefessiz kaldim; Roxy’nin isyanindaysa kendimi buldum..

Finalse benim icin buyuk bir surpriz oldu; Ali Yekta Bey’in kahrindan olecegini, oglundan son dileginin de Leyla Hanim’a evinin geri verilmesi olacagini beklerken son sayfalarda ters kose oldum..

Cok ama cok severek okudugum bir Livaneli eseri oldu Leyla’nin Evi.. Bu arada Leyla Hanim’i da gozumde hep Yildiz Kenter olarak canlandirdim nedense; sanki Livaneli, Leyla’yi Yildiz Kenter icin yazmis.. Isiklar icinde uyusun, keske filmi cekilseymis de Leyla’yi O oynasaymis.. En azindan benim hafizamda Leyla Hanim hep Yildiz Kenter olarak yasayacak..

[Sevinç · Rating 3 out of 5]

Livaneli’nin anlatım dilini seviyorum. Hikaye güzel işlenmiş ve ara mesajları ile okuyana birşeyler katabilecek bir roman. Livaneli’de sevmediğim şey ise; Türkiye sorunlarını “merak etmeyin ben de sizin gibi düşünüyorum” kaygısıyla hemen her romanında kullanması. Bu kitaptaki “Cemile” karakteri luzumsuz olmuş. Leyla ile ilgili daha geniş karakter analizi yapabilirdi. Bana göre hikayede dolu dolu yansıttığı tek karakter Yusuf; bunu da çok az cümle kurarak yapmış. Demek ki istenilirse oluyormuş. Edebi anlamda “aman muhakkak okuyun” denilebilecek bir kitap değil. Dönem kitabı olması bakımından ve araştırmayı seviyorsanız bol bol araştırmayla size bir dolu bilgilerin kapısını açabilecek güzel bir kurgusu var. Ama hala Serenad ve Engereğin Gözü benim için efsane kitaplar.