What do you think?
Rate this book
Ικχθίλιον
Έρχεται να σας συναρπάσει και να σας βυθίσει σε έναν επικίνδυνο μυθικό κόσμο. Διαβάστε για επικά τέρατα, δράκους και μάχες στον πρώτο τόμο της σειράς επικής φαντασίας «Ικχθίλιον». «...Απόλυτη κυριαρχία», εμμονή της ύπαρξής του. Μοναδικός σκοπός της ζωής του η εξουσία, η υποταγή ανθρώπων και Θεών στο πρόσωπό του. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς συναισθήματα. Με κάθε μέσο... ανθρώπινο και μυστικιστικό. Έκανε τα πάντα. Όσα δε χωρά η λογική, η ηθική... και έφτασε τόσο κοντά πια! Η Ικχθίλιον, το ξύπνημα του Νέκραταλ, επόμενος στόχος. Ένα μικρό, μα δύσκολο βήμα πριν το απόλυτο...! Θα τα καταφέρει; Μπορεί ένας ανθρώπινος νους να πλανέψει τους Θεούς; Μπορεί να τους ξεπεράσει και να γίνει ο Ένας; Ο απόλυτος Αρχων; Χαθείτε σε ένα κόσμο μαγικό πέρα από κάθε φαντασία και βιώστε την περιπλάνηση ενός ταξιδιού κόντρα σε κάθε πιθανότητα και λογική.
278 pages, Paperback
First published January 1, 2015
19 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 4 of 4 reviews
April 16, 2017
Αχ αυτή η πρόζα… μου χτίζεις έναν τόσο ενδιαφέρον κόσμο και μου τον διακοσμείς με την χειρότερη δυνατή περιγραφή.
Δε γνωρίζω αν η ιστορία ήταν αρχικά σε άλλη γλώσσα, αλλά πολλές από τις εκφράσεις είναι τόσο αγγλικές, που ο συγγραφέας σίγουρα σκεφτόταν σαν εγγλέζος. Πέραν αυτού, οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί ταλαντεύονται μεταξύ χαζούλικου παραμυθιού και κλισεδιάρικης ερωτικής φαντασίας από αρλεκίν. Χωρίς πλάκα, διαβάζει σαν προκαταρκτικά σε τσόντα με τον πιτσαδόρο να χτυπάει το κουδούνι της νοικοκυράς που της έχει βουλώσει ο νιπτήρας.
Οι χαρακτήρες είναι επίσης αρκετά τζούφιοι. Πέρα από τα πολύ ευφάνταστα ονόματα που έχουνε, συμπεριφέρονται σαν αρχέτυπα κλάσεων του D&D. Μέχρι και το ταλέντο τους σε κάτι το μετράνε σε επίπεδα, λες και υπολογίζουνε πόσους πόντους εμπειρίας μαζεύουνε από κάθε kill.
Η πλοκή υπόσχεται πολλά αλλά χάσκει στην παρουσίαση. Μου αρέσει το ότι έχει πολλές διαφορετικές παρατάξεις με την καθεμία να κάνει τα δικά της, αλλά στην τελική όλα καταλήγουνε να είναι το χιλιοειπωμένο στόρι ενός μεγαλομανή βασιλιά που θέλει να κυριεύσει τον κόσμο. Κάτι παίζει με έναν κακό θεό και δράκους στα παρασκήνια, αλλά ποτέ δεν τα βλέπουμε γιατί η ιστορία μένει ημιτελής.
Οι διάλογοι είναι με διαφορά η μεγαλύτερη αδυναμία του βιβλίου γιατί όλοι μιλάνε λες και είναι σε κινούμενο σχέδιο για 7χρονα, ενώ αυτά που κάνουνε αφορούνε κοινωνικοπολιτικά θέματα με καπάκι να υπάρχει φονικό και σεξ. Δεν δένει καθόλου το πόσο χαζούλικοι είναι οι διάλογοι με τα ενήλικα που γίνονται στην πλοκή. Κι αν δε με πιστεύετε, πάρτε μια γεύση από το τι θα βρείτε μέσα.
http://www.mediafire.com/file/dp35u6y...
Οι περιγραφές των περιοχών είναι το καλύτερο κομμάτι, αλλά ακόμα κι αυτές πάσχουν στον τομέα της εμπάθειας. Σαν κείμενο που δημιουργεί μεμονωμένες εικόνες στο μυαλό σου είναι πάρα πολύ καλές, αλλά σαν μετά σου πασάρει το πώς πρέπει να νιώθεις γι αυτές, το χάνει άγρια. Είναι του στυλ «Αχ τι απαίσια που είναι όλα αυτά που γίνονται, πρέπει να νοιώθετε άσχημα, έτσι δεν είναι;» Και όχι, δε το λέει αυτό ένας χαρακτήρας προς έναν άλλο, το λέει ο αφηγητής προς τον αναγνώστη.
Είμαι ενάντια στην ιδέα του να σπάει ο τέταρτος τοίχος και να μου λέει ο συγγραφέας πώς να νιώθω για ένα γεγονός ή μέρος. Ας μου λέει πως νιώθουνε οι χαρακτήρες κι ας μου δίνει την ελευθερία να έχω ότι σκέψεις θέλω. Ως αποτέλεσμα, δεν έδινα δεκάρα για ότι κι αν γινόταν. Να σου πόλεμοι και φονικά και τόσοι να λένε πόσα, χωρίς το απαιτούμενο χτίσιμο προσωπικοτήτων (η κοσμοπλασία μια χαρά ήταν πάντως), και ο συγγραφέας επέμενε ότι έπρεπε να το βρω αυτό δραματικό. Εννοείτε ότι δε το βρήκα γιατί ήταν απόμακρα και δεν υπήρχε κίνητρο για τον αναγνώστη να ενδιαφερθεί. Όλοι οι χαρακτήρες ήταν καρικατούρες, αυτά που λέγανε ήταν μελοδραματικές μπούρδες, και ανυπομονούσα πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο για να πάω σε καλύτερο βιβλίο.
Ακόμα κι όταν έφτασα στο τέλος, ούτε καν τότε δε βρήκα ικανοποίηση γιατί η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Όχι ότι δεν έφτανε ένα βιβλίο για να την πει, μιας που η πλοκή κάνει κύκλους από τα μισά και μετά σε σημείο που δε νοιώθεις ότι κάτι προχωράει. Στ’ αλήθεια περιμένει ο συγγραφέας να διαβάσω το δεύτερο αν ποτέ εκδοθεί; Με πέθανε στην βαρεμάρα. Απαράδεκτο. Δεν το συνιστώ σε κανέναν.
Δε γνωρίζω αν η ιστορία ήταν αρχικά σε άλλη γλώσσα, αλλά πολλές από τις εκφράσεις είναι τόσο αγγλικές, που ο συγγραφέας σίγουρα σκεφτόταν σαν εγγλέζος. Πέραν αυτού, οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί ταλαντεύονται μεταξύ χαζούλικου παραμυθιού και κλισεδιάρικης ερωτικής φαντασίας από αρλεκίν. Χωρίς πλάκα, διαβάζει σαν προκαταρκτικά σε τσόντα με τον πιτσαδόρο να χτυπάει το κουδούνι της νοικοκυράς που της έχει βουλώσει ο νιπτήρας.
Οι χαρακτήρες είναι επίσης αρκετά τζούφιοι. Πέρα από τα πολύ ευφάνταστα ονόματα που έχουνε, συμπεριφέρονται σαν αρχέτυπα κλάσεων του D&D. Μέχρι και το ταλέντο τους σε κάτι το μετράνε σε επίπεδα, λες και υπολογίζουνε πόσους πόντους εμπειρίας μαζεύουνε από κάθε kill.
Η πλοκή υπόσχεται πολλά αλλά χάσκει στην παρουσίαση. Μου αρέσει το ότι έχει πολλές διαφορετικές παρατάξεις με την καθεμία να κάνει τα δικά της, αλλά στην τελική όλα καταλήγουνε να είναι το χιλιοειπωμένο στόρι ενός μεγαλομανή βασιλιά που θέλει να κυριεύσει τον κόσμο. Κάτι παίζει με έναν κακό θεό και δράκους στα παρασκήνια, αλλά ποτέ δεν τα βλέπουμε γιατί η ιστορία μένει ημιτελής.
Οι διάλογοι είναι με διαφορά η μεγαλύτερη αδυναμία του βιβλίου γιατί όλοι μιλάνε λες και είναι σε κινούμενο σχέδιο για 7χρονα, ενώ αυτά που κάνουνε αφορούνε κοινωνικοπολιτικά θέματα με καπάκι να υπάρχει φονικό και σεξ. Δεν δένει καθόλου το πόσο χαζούλικοι είναι οι διάλογοι με τα ενήλικα που γίνονται στην πλοκή. Κι αν δε με πιστεύετε, πάρτε μια γεύση από το τι θα βρείτε μέσα.
http://www.mediafire.com/file/dp35u6y...
Οι περιγραφές των περιοχών είναι το καλύτερο κομμάτι, αλλά ακόμα κι αυτές πάσχουν στον τομέα της εμπάθειας. Σαν κείμενο που δημιουργεί μεμονωμένες εικόνες στο μυαλό σου είναι πάρα πολύ καλές, αλλά σαν μετά σου πασάρει το πώς πρέπει να νιώθεις γι αυτές, το χάνει άγρια. Είναι του στυλ «Αχ τι απαίσια που είναι όλα αυτά που γίνονται, πρέπει να νοιώθετε άσχημα, έτσι δεν είναι;» Και όχι, δε το λέει αυτό ένας χαρακτήρας προς έναν άλλο, το λέει ο αφηγητής προς τον αναγνώστη.
Είμαι ενάντια στην ιδέα του να σπάει ο τέταρτος τοίχος και να μου λέει ο συγγραφέας πώς να νιώθω για ένα γεγονός ή μέρος. Ας μου λέει πως νιώθουνε οι χαρακτήρες κι ας μου δίνει την ελευθερία να έχω ότι σκέψεις θέλω. Ως αποτέλεσμα, δεν έδινα δεκάρα για ότι κι αν γινόταν. Να σου πόλεμοι και φονικά και τόσοι να λένε πόσα, χωρίς το απαιτούμενο χτίσιμο προσωπικοτήτων (η κοσμοπλασία μια χαρά ήταν πάντως), και ο συγγραφέας επέμενε ότι έπρεπε να το βρω αυτό δραματικό. Εννοείτε ότι δε το βρήκα γιατί ήταν απόμακρα και δεν υπήρχε κίνητρο για τον αναγνώστη να ενδιαφερθεί. Όλοι οι χαρακτήρες ήταν καρικατούρες, αυτά που λέγανε ήταν μελοδραματικές μπούρδες, και ανυπομονούσα πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο για να πάω σε καλύτερο βιβλίο.
Ακόμα κι όταν έφτασα στο τέλος, ούτε καν τότε δε βρήκα ικανοποίηση γιατί η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Όχι ότι δεν έφτανε ένα βιβλίο για να την πει, μιας που η πλοκή κάνει κύκλους από τα μισά και μετά σε σημείο που δε νοιώθεις ότι κάτι προχωράει. Στ’ αλήθεια περιμένει ο συγγραφέας να διαβάσω το δεύτερο αν ποτέ εκδοθεί; Με πέθανε στην βαρεμάρα. Απαράδεκτο. Δεν το συνιστώ σε κανέναν.
July 8, 2017
Το Ικχθίλιον είναι ένα επικό παραμύθι. Ένα λυρικό, καλογραμμένο επικό παραμύθι. Ξεκινάει με μια πανέξυπνη περιγραφή της κοσμογονίας του κόσμου που δημιούγησε ο συγγραφέας του Κωνσταντίνος Βαρδής και τελείωνει με ένα ερωτηματικό. Σιχαίνομαι τα βιβλία που δεν ολοκληρώνονται σε ένα μέρος (εξού και το μείον ένα αστέρι), όμως λάτρεψα την γραφή και τον λυρισμό του συγγραφέα. Λάτρεψα την ιστορία. Λάτρεψα τους ήρωες. Ελπίζω σύντομα να διαβάσω την συνέχεια και λογικά το τέλος της ιστορίας. Το σίγουρο είναι πως θα το μόλις κυκλοφορήσει, δε θα το σκεφτώ δευτερόλεπτο αν πρέπει να το αγοράσω.
October 23, 2015
Το Ικχθίλιον είναι ένα επικό παραμύθι που ανήκει στο είδος της μοντέρνας φανταστικής λογοτεχνίας και που προδιαθέτει τον αναγνώστη ήδη από την εικόνα του εξωφύλλου.
Ο Ράτκιν, ο παραμυθάς και περιπλανώμενος μουσικός, σαν άλλος Όμηρος, μεταφέρει στις πλατείες από πόλη σε πόλη την ιστορία της Γένεσης του κόσμου της Σελέζνια και προειδοποιεί για τον κίνδυνο που παραμονεύει. Ο θεός του καλού, Γκάαλ ο δημιουργός και ο θεός του κακού Μπάλοθ, αποφασίζουν την αναδημιουργία της Σελέζνια, αφού οι δράκοι τους πάλεψαν για την κυριαρχία τους στους ανθρώπους και έφεραν τον κόσμο στην καταστροφή. Μετά την αναγέννηση, οι δράκοι «κοιμούνται» πλέον μεταμορφωμένοι σε νησιά, περιμένοντας το ξύπνημα. Το αρχαίο τάγμα των Ράτζια όμως, δρα υποχθόνια μέσα στους αιώνες, για να επαναφέρει την κυριαρχία του κακού. Είναι άραγε οι θρύλοι αυτοί αληθινοί ή μήπως είναι παραμύθια για μικρά παιδιά; Και ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να κρατούν τους ανθρώπους σε άγνοια και γιατί; Μήπως δεν είναι αυτό συχνό φαινόμενο σε κάθε εποχή;
Και μέσα σε όλα αυτά ο Βελόρεν, ο νεαρός ανιχνευτής που έγινε πολεμιστής προσπαθώντας να προστατέψει την οικογένεια και την πατρίδα του που δέχτηκε επίθεση. Έζησε τον πόλεμο, τον κατατρεγμό και την αιχμαλωσία. Σ’ όλο αυτό το ταξίδι της ζωής του εκπαιδεύεται και μαθαίνει όλο και περισσότερα μυστικά. Το μέλλον του κόσμου εξαρτάται από τη σφαίρα της Ικχθίλιον. Αυτή θα δείξει που βρίσκεται ο Νέκραταλ, ο δράκος υπηρέτης του κακού θεού. Αυτήν ψάχνει και ο Βελόρεν για να εμποδίσει να πέσει σε ανάξια χέρια. Ελεύθερος πλέον με τη βοήθεια ανθρώπων με κοινά οράματα, ξεκινά την τελική του αναζήτηση και ο αναγνώστης μαντεύει ότι αυτός είναι ο εκλεχτός που θα σηκώσει το Κάλεθρον, το μαγεμένο ξίφος.
Το Ικχθίλιον μεταφέρει εικόνες μιας άλλης εποχής. Πλατείες με γελωτοποιούς και μουσικούς προς τέρψην του κόσμου. Πάγκοι με προϊόντα σε υπαίθρια αγορά, χωμάτινοι και λασπωμένοι δρόμοι, τα ρούχα των χωρικών σκούρα και βαριά, πανδοχεία για τους ταξιδευτές, παλάτια και υπόγεια μπουντρούμια, μυστικά περάσματα, σπαθιά και κοντάρια, μάγοι και ξόρκια. Κάτι λίγο μας θυμίζει τις ιστορίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αν και καθόλου δεν τολμώ να συγκρίνω τους συγγραφείς, εννοώντας ότι ο καθένας έχει το δικό του προσωπικό χαρακτήρα γραφής.
Η γραφή γενικά είναι απλή. Ο Βαρδής κατέχει την τέχνη του παραμυθιού και γράφει με πάθος, κι αυτό φαίνεται από τις περιγραφές του. Προσωπικά το απόλαυσα!
Ο Ράτκιν, ο παραμυθάς και περιπλανώμενος μουσικός, σαν άλλος Όμηρος, μεταφέρει στις πλατείες από πόλη σε πόλη την ιστορία της Γένεσης του κόσμου της Σελέζνια και προειδοποιεί για τον κίνδυνο που παραμονεύει. Ο θεός του καλού, Γκάαλ ο δημιουργός και ο θεός του κακού Μπάλοθ, αποφασίζουν την αναδημιουργία της Σελέζνια, αφού οι δράκοι τους πάλεψαν για την κυριαρχία τους στους ανθρώπους και έφεραν τον κόσμο στην καταστροφή. Μετά την αναγέννηση, οι δράκοι «κοιμούνται» πλέον μεταμορφωμένοι σε νησιά, περιμένοντας το ξύπνημα. Το αρχαίο τάγμα των Ράτζια όμως, δρα υποχθόνια μέσα στους αιώνες, για να επαναφέρει την κυριαρχία του κακού. Είναι άραγε οι θρύλοι αυτοί αληθινοί ή μήπως είναι παραμύθια για μικρά παιδιά; Και ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να κρατούν τους ανθρώπους σε άγνοια και γιατί; Μήπως δεν είναι αυτό συχνό φαινόμενο σε κάθε εποχή;
Και μέσα σε όλα αυτά ο Βελόρεν, ο νεαρός ανιχνευτής που έγινε πολεμιστής προσπαθώντας να προστατέψει την οικογένεια και την πατρίδα του που δέχτηκε επίθεση. Έζησε τον πόλεμο, τον κατατρεγμό και την αιχμαλωσία. Σ’ όλο αυτό το ταξίδι της ζωής του εκπαιδεύεται και μαθαίνει όλο και περισσότερα μυστικά. Το μέλλον του κόσμου εξαρτάται από τη σφαίρα της Ικχθίλιον. Αυτή θα δείξει που βρίσκεται ο Νέκραταλ, ο δράκος υπηρέτης του κακού θεού. Αυτήν ψάχνει και ο Βελόρεν για να εμποδίσει να πέσει σε ανάξια χέρια. Ελεύθερος πλέον με τη βοήθεια ανθρώπων με κοινά οράματα, ξεκινά την τελική του αναζήτηση και ο αναγνώστης μαντεύει ότι αυτός είναι ο εκλεχτός που θα σηκώσει το Κάλεθρον, το μαγεμένο ξίφος.
Το Ικχθίλιον μεταφέρει εικόνες μιας άλλης εποχής. Πλατείες με γελωτοποιούς και μουσικούς προς τέρψην του κόσμου. Πάγκοι με προϊόντα σε υπαίθρια αγορά, χωμάτινοι και λασπωμένοι δρόμοι, τα ρούχα των χωρικών σκούρα και βαριά, πανδοχεία για τους ταξιδευτές, παλάτια και υπόγεια μπουντρούμια, μυστικά περάσματα, σπαθιά και κοντάρια, μάγοι και ξόρκια. Κάτι λίγο μας θυμίζει τις ιστορίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αν και καθόλου δεν τολμώ να συγκρίνω τους συγγραφείς, εννοώντας ότι ο καθένας έχει το δικό του προσωπικό χαρακτήρα γραφής.
Η γραφή γενικά είναι απλή. Ο Βαρδής κατέχει την τέχνη του παραμυθιού και γράφει με πάθος, κι αυτό φαίνεται από τις περιγραφές του. Προσωπικά το απόλαυσα!
Displaying 1 - 4 of 4 reviews