Θαμμένα μυστικά σ’ ένα μικρό ελληνικό νησί. Στο καλοκαίρι της δυσαρέσκειας. Το τρομερό αντικείμενο που θα άλλαζε τη ροή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το Αμήχανο Παπί. Το Κρύο Ξίδι. Η Στοίβα Άοσμων Νεκρών Πλασμάτων. Το Πλάγιο Δάνειο. Η Μηχανή Του Χρόνου. Το Λάτιν Στην Αρχαία Ελλάδα. Το Τόπι. Εξόριστοι, ναζί, νεοναζί, αλκοολικοί, ναρκομανείς, νεκρομάντεις, χίπστερς, νεορεμπέτες, σούπερ ήρωες με βρόμικες κάπες, μούσια, γατάκια, προφητείες, χριστοπαναγίες, ζώδια, ψεκασμοί, μαγικοί ρούνοι, έξυπνα καδρόνια, όλα όσα συνθέτουν τη μαγευτική εικόνα του αιγαιοπελαγίτικου κάλλους. Τι θέλει όμως από εμάς ο Νο 2 του Τρίτου Ράιχ;
Lenos Christidis (Greek: Λένος Χρηστίδης) was born in 1968 in Frankfurt of Greek parents. He studied Psychology at the Philosophical School of the University of Athens. He worked as a radio producer for the National Broadcasting Company and as assistant director in various films and TV series. His first play was staged in 1995 for the National Theater of Greece. He participated in Bonner Biennale 2000. He was also awarded the Karolos Koun Award in 2000 for his play "Two Gods: The end of the world in four acts".
Επιστροφή στη συνταγή του Λοστρέ: Μια ετερόκλητη παρέα, μια ελληνική επαρχία (νησιώτικη αυτή τη φορά), ενίοτε ξεκαρδιστικά φαρσικά επεισόδια και οργή απένταντι στην ανίκητη ανθρώπινη βλακεία. Δυστυχώς, αυτή τη φορά τα αστεία είναι λιγότερο αστεία, η δομή ακόμη πιο χαλαρή και γιούχου, από τη μέση και μετά ο ειρμός κάπου χάνεται για να βρει το δρόμο του όπως-όπως λίγο πριν το τέλος, και το όλο εγχείρημα κάποιες στιγμές μοιάζει ξαναζεσταμένο φαγητό. Ακόμη κι έτσι, in Lenos we trust γιατί τον αγαπάμε πάντα, κι είναι ανακουφιστικό εν έτει 2015, μετά από τόσο ψυχολογικό ξύλο κι εκβιασμό, να τοποθετεί κάποιος στα χείλη οργισμένου λογοτεχνικού ήρωα τη φράση "ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΩ ΤΗ ΒΙΑ ΑΠ' ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ".
Ο πρώτος Λένος Χρηστίδης που διάβασα (κι ενδεχομένως ο τελευταίος) ήταν μια μεγάλη απογοήτευση, τουλάχιστον σε σχέση με αυτά που είχα ακούσει όλα αυτά τα χρόνια, ένα ανερμάτιστο συνονθύλευμα από εξυπνάδες και λογοπαίγνια τουιτερά που κυνηγάει φόλοουερς. Στο τέλος κατάφερε να σώσει τα προσχήματα, δένοντας τις (ως επί το πλείστον αδιάφορες) υποπλοκές, αλλά η αίσθηση ότι μόλις τελείωσα άλλον έναν overhyped Έλληνα συγγραφέα παραμένει.
Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο επειδή όσους είδα να το διαβάζουν είχαν ένα χαμόγελο στα χείλη και κάπου κάπου ξεσπάσματα γέλιου. Το βιβλίο δεν ενδείκνυται αν κάποιος θέλει να διαβάσει διακριτικά, αν θέλει να κοιμηθεί κάποιος δίπλα του και αν προσπαθεί να παρουσιάσει μια σοβαρή δημόσια εικόνα διαβάζοντας. Είναι το πρώτο βιβλίο του Χρηστίδη που διαβάζω οπότε δεν ξέρω να κάνω σύγκριση αλλά για μένα παίρνει 4 αστεράκια επειδή πέρασα πάρα πολύ καλά διαβάζοντάς το!
ωραιος ο Χρηστίδης. Δηλαδή, τον ξέρουμε και μας αρεσει. Πολύ! Ήθελε κι αλλο το συγκεκριμένο. Κατι ακόμη. Απροσδιοριστα προσδιορισμενο. Λιγο η εξελιξη και η πλοκη του σεναριου του. Ισως. Το στυλ και ο τροπος γραφης του απαραμιλλος. Χτυπιεσαι να παρεις ανασα απο τα γελια.Με σοβαροτητα ομως. Πάντα. Ουφ... Περιμενα λίγο παραπανω. Ισως απλα και να ισχυει απο που λενε (τι?). Μετα τα Χαστουκόψαρα......
Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Χρηστίδη που διαβάζω μετά το ωραιότατο Bororo και δυστυχώς λειτουργεί αποτρεπτικά για να υπάρξει και τρίτο για μένα. Μια ανερμάτιστη συρραφή από εξυπνακίστικες ατάκες (με αφόρητα πληκτικό ιντερνετικό τρόπο γραφής) θα μπορούσε ίσως να σταθεί ως νουβέλα, μπλογκ ποστ ή θρεντ στο τουίτερ, αλλά δεν είναι βιβλίο. Δεν υπάρχει πλοκή, ούτε δομή, οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι και κανείς δεν μοιράζεται με τον αναγνώστη καμία σκέψη ή συναίσθημα. Προς το τέλος γίνεται μια προσπάθεια να συμμαζευτεί κάπως η ασυμμάζευτη ιστορία, αλλά είναι αργά.
Τα χαστουκοψαρα τα είχα διαβάσει ευχάριστα κι έτσι θεώρησα ότι το ίδιο θα γινόταν και με αυτό το βιβλίο. Κι όμως, παροτι είμαι ψυχαναγκαστική με το να τελειώνω ακόμα και τα βιβλία που δε μου αρέσουν, εν προκειμενω στάθηκε αδύνατο. Άφησα τις τελευταίες εκατό σελίδες. Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτα απολυτως. Ο συγγραφέας είναι έξυπνος και έχει χιουμορ, αλλά μέχρι εκεί. Παρουσιάζει κωμικα μια μικρή κοινωνία και εξαπολύει συνεχώς ατάκες. Όμως δεν υπάρχει πλοκή και όλα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, ακόμα και τα αστεία. Κρίμα. Τουλάχιστον καταπολέμησα τον ψυχαναγκασμό μου.
"η μελαμψή παρθένος" του Λένου Χρηστίδη ήταν ένα βιβλίο που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Αν και είχε σχεδόν τα στοιχεία των βιβλίων του συγγραφέα, τού έλειπε ένα: το χιούμορ . Αλληγορία , ένα πιγκ πογκ μεταξύ φανταστικού και πραγματικού,αλλά παράλληλα και φλυαρία, χαρακτήρες ρηχοί.
Μια ιστορία για άλλες πολλές ιστορίες ξέμπαρκων, αλλοπρόσαλλων, υπερβολικών και μαζί αληθινών τύπων με φόντο το νησί της "Κάρου". Ο Λένος δεν αφήνει καμμία ατάκα (του) να πέσει κάτω, αρπάζεται και απαντά αμέσως με άλλη μία ακόμα πιο σαρκαστική. Χτίζει ζωντανούς χαρακτήρες που απ τη μια δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι υπάρχουν απ την άλλη όλο και κάτι θυμίζουν. Η ίδια η ιστορία εκτυλίσσεται σε μικρές αποσπασματικές αφηγήσεις, αλλά αυτό - όπως και η ίδια η ιστορία - έχει ελάχιστη σημασία. Αυτό που μένει είναι το χιούμορ, η κριτική και η γλώσσα. Ό,τι πιο κοντινό σε Τόμας Πύντσον που άφησε την Καλιφόρνια για τις Κυκλάδες.
Τα σχόλιά μου πάνω κάτω ταιριάζουν σ' αυτά που είπε ο Τάσος στο review του. Ήταν το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διάβασα. Δεν το είχα και πολύ σκοπό, απλά έτυχε το βιβλίο να πέσει τα χέρια μου, είδα τρελιάρικο οπισθόφυλλο, οπότε είπα να το διαβάσω. Άξιζαν οι πρώτες και οι τελευταίες 10 σελίδες, που ουσιαστικά είναι η πλοκή γύρω από την Μελαμψή Παρθένο. Το υπόλοιπο βιβλίο ναρκωτικά. Ιστορίες επί ιστοριών ατελείωτες χωρίς συνοχή.
Κλασσικός Χρηστίδης,ή θα λατρέψεις τη γραφή του, όπως εγώ, ή δεν θα σου αρέσει καθόλου. Βγήκε μονορούφι, και αν και δεν το θεωρώ το καλύτερό του, μου άρεσε πάρα πολύ το πόσο επίκαιρό είναι (Βλέπε μονόλογο Βασίλη, με αφορμή το αληθινό γεγονός του Σαμαρά που έβριζε τον ευατό του live on camera. Επίσης, στον ίδιο μονόλογο, ο Χρηστίδης δεν φοβάται να δείξει τις πολιτικές του ιδέες, πράγρμα διόλου συχνό και εύκολο.
Το συνηθισμένο και έξυπνο χιούμορ του Χρηστίδη, η γρήγορη γραφή του. Τα πολλα πρόσωπα με μπέρδεψαν αλλά πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντάς το, όπως πάντα. Βαζεί με πολυ ωραίο τρόπο το κομμάτι του φασισμού μεσα.Υπερόχος για ακόμη μια φορα.