What do you think?
Rate this book
De gave van de Selkie #1
De stem van de zee
'Ik ben in de zee geboren. In de nacht dat mama moest bevallen, rolden de golven als reuzen naar het strand en krijste mijn moeder als de meeuwen. Ze riep net zo lang om de zee tot mijn vader er gehoor aan gaf en haar zwoegende lichaam in zijn armen naar buiten droeg. Daar lag ze in een witte jurk op haar rug in de modder, haar benen wijd in de branding. De golven trokken me naar buiten. Voordat mijn vader me vast kon grijpen, had ik al kennis gemaakt met het zilte water.'
Nimue kent haar moeder slechts uit verhalen. Na een allesverwoestende storm besluit ze om samen met haar broertje Arthur naar haar op zoek te gaan. Tijdens hun reis ontdekken ze dat hun familiegeschiedenis heeft geleid tot een gevecht tegen een ziekte die de mensheid lijkt uit te roeien. Zullen ze hun moeder vinden? Kunnen ze het opnemen tegen hun nietsontziende oom? En welke rol geeft hun afstamming aan Arthur en Nimue zelf?
Nimue kent haar moeder slechts uit verhalen. Na een allesverwoestende storm besluit ze om samen met haar broertje Arthur naar haar op zoek te gaan. Tijdens hun reis ontdekken ze dat hun familiegeschiedenis heeft geleid tot een gevecht tegen een ziekte die de mensheid lijkt uit te roeien. Zullen ze hun moeder vinden? Kunnen ze het opnemen tegen hun nietsontziende oom? En welke rol geeft hun afstamming aan Arthur en Nimue zelf?
308 pages, Paperback
First published May 9, 2015
29 people are currently reading
172 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 86 reviews
July 11, 2015
Ik vind het heel erg lullig om te zeggen, maar dit is het eerste boek van Storm waarbij ik merk dat het een beginnende uitgeverij is. De kwaliteit waar ik op hoopte, is niet aanwezig. Er zitten gewoonweg veel te veel elementen in. Het less is more principe, is duidelijk over het hoofd gezien, waardoor er een boek is ontstaan met potentie en met elementen waar ik van hou, maar die helemaal niet goed uit de verf komen. Ik had een romantisch op legenden gebaseerd verhaal verwacht, maar kreeg een historische (maar toch in de toekomst)/dystopische/mythologische setting. Eh.. huh?
Meer lezen? http://zonenmaan.net/de-stem-van-de-z...
Meer lezen? http://zonenmaan.net/de-stem-van-de-z...
January 10, 2018
recensie volgt 2 februari op mijn blog
June 13, 2016
Ik weet dat dit veel mensen dit boek niet zo goed vonden. Ik vond hem daarin tegen geweldig. Ik kan ook echt niet wachten om deel 2 te lezen.
January 9, 2018
Het is mij te poëtisch en beschrijvend geschreven, maar het is wel een mooi verhaal. Ik had meer magie verwacht, maar het was verder wel prima.
Recensie 17 januari op www.myperfectbooklife.blogspot.nl
Recensie 17 januari op www.myperfectbooklife.blogspot.nl
August 1, 2015
3,5 sterretjes!
De Stem van de Zee van Mara Li was echt volledig anders dan wat ik ervan verwacht had. De titel en cover impliceren namelijk toch wel vrij sterk dat het een fantasyboek over sirenes zou zijn. Toch? Of ligt dat aan mij? Hoe dan ook, de omschrijving van het boek liet op voorhand ook al niet veel los over het ware verhaal, dus het was met een gevoel dat het nog alle kanten op kon dat ik de eerste hoofdstukken las en wachtte op die zeemeerminachtige plottwist die zeker en vast zou komen ... Maar nooit kwam. Dit is namelijk een dystopsisch verhaal en geen fantasy. Dat had je niet zien afkomen, hé?
Ik vind De Stem van de Zee een enorm moeilijk boek om te beschrijven en te recenseren. Ik heb het dan wel gelezen, maar om nu over te zeggen waar het over gaat, in wat voor wereld en sfeer het zich afspeelt is niet evident. De meeste verhalen hebben duidelijk een begin, midden en eind met een of meerdere spanningsbogen er doorheen, maar dit verhaal zwalpt een beetje alle kanten op en heeft geen echt duidelijke verhaallijn, geen doel. Je zou kunnen zeggen dat het gaat over een broer en zus die hun moeder zoeken, maar een echt typisch queesteverhaal is het dan toch weer niet. Onderweg gebeuren er namelijk dingen die het verhaal totaal van koers doen veranderen.
Verrassend? Misschien, maar ik had vooral een beetje een stuurloos gevoel bij. Hoe moet je dit boek nu kaderen? Ik bleef nogal lang op mijn honger zitten waar me dat in de eerste helft nog nieuwsgierig maakte, voelde ik me in de tweede helft eerder bekocht ... Als het hoofdpersonage nu met een love interest op pad trok in plaats van haar broer (wat ik persoonlijk maar saai vond, dat hele broer-zus gedoe) was er tenminste daarin een rode lijn die je als lezer als houvast kon gebruiken. Iets waarin wat meer spanning lag van ‘wat gaat er nu gebeuren’. Nu zeg ik niet dat elk verhaal een liefdesverhaal moet zijn, maar hier had het een toegevoegde waarde kunnen zijn denk ik. Of als de broer en zus elkaar eigenlijk niet konden uitstaan aan het begin van het verhaal en gaandeweg weer sybling love voor elkaar vinden door het verleden van hun moeder samen uit te spitten, dat had ook al meer spanning toegevoegd.
De dagboekpassages van de moeder vond ik persoonlijk echt niet fijn om te lezen en ook zeer verwarrend. Doordat het gewone verhaal en de dagboekpassages op bijna exact dezelfde manier geschreven zijn (geen stijlverschil of een ander schrijfperspectief of zo – wat ik best onrealistisch vond want in een dagboek schrijf je toch niet hetzelfde als in een verhaal?) was ik vaak in de war. Het gaat beiden over een broer-zusrelatie en een gave, waardoor de paralellen me regelmatig deden vergeten dat ik in een dagboekstuk zat ipv het gewone verhaal. Gelukkig kwamen die enkel in de eerste helft voor.
De schrijfstijl verdient over het algemeen dan weer zeker wel een dikke pluim. Mara Li kiest nooit de voordehandliggende manier om iets te beschrijven, maar gaat op zoek naar lyrische beeldspraak die perfect past bij de wereld waarin haar personages leven. Hierin deed het me een beetje denken aan de stijl van Maggie Stiefvater, die ook eerder poëtisch dan down-to-business schrijft. Hoewel ik sommige passages echt prachtig verwoord vond (echt wauw, hoe kan je het bedenken!), maakte dit het verhaal soms ook wel wat onnodig zwaar ... Ik had graag wat meer spanning gehad, want ondanks dat er wel spannende dingen gebeuren, voelde ik nu niet bepaald adrenaline door mijn aderen stromen bij ’t lezen net door die lyrische schrijfstijl. Door iets te verwoorden op de mooiste manier ipv de puurste, meest onachtzame manier, sta je als lezer opeens een stuk verder van de rauwe beleving af. Want er gebeuren heel wat rauwe dingen in dit boek, hoor!
Maar wat ik al bij al denk ik het meeste miste was een oprechte connectie met de personages ... Ik gaf eigenlijk totaal niet om de hoofdpersonages. En dat is altijd jammer. Deeltje daarvan hangt ook samen met dat de vrouw op de cover (Rona dan?) helemaal niet het hoofdpersonage is ... Da’s echt één van mijn grootste pet peeves bij boekcovers. Aaargh!
Toch ben ik zeker wel benieuwd naar de volgende delen, die allebei in 2016 uitkomen. De Stem van de Zee bevatte een hele hoop goede elementen, maar al die puzzelstukjes waren in deel 1 nog té erg hun plek aan het zoeken. Hopelijk valt in deel 2 alles een beetje meer op z’n plaats zodat we iets duidelijker kunnen ervaren waar het allemaal naartoe gaat, want dat mankeerde er voor mij persoonlijk nu een tikje aan. Ik rate dit boek dan ook 3,5 sterretjes omdat ik het zeker wel een heel degelijk boek vond, maar rond op Goodreads eerlijkheidshalve wel af naar beneden omdat het niet direct een boek was dat ik met volle gusto verslonden heb. Het is wel zeker en vast een origineel verhaal dat de mal van de Engelse vertalingen moeiteloos doorbreekt: iets ongewoons van eigen bodem met een lyrische schrijfstijl en een heleboel elementen die je niet samen in één verhaal verwacht.
De Stem van de Zee van Mara Li was echt volledig anders dan wat ik ervan verwacht had. De titel en cover impliceren namelijk toch wel vrij sterk dat het een fantasyboek over sirenes zou zijn. Toch? Of ligt dat aan mij? Hoe dan ook, de omschrijving van het boek liet op voorhand ook al niet veel los over het ware verhaal, dus het was met een gevoel dat het nog alle kanten op kon dat ik de eerste hoofdstukken las en wachtte op die zeemeerminachtige plottwist die zeker en vast zou komen ... Maar nooit kwam. Dit is namelijk een dystopsisch verhaal en geen fantasy. Dat had je niet zien afkomen, hé?
Ik vind De Stem van de Zee een enorm moeilijk boek om te beschrijven en te recenseren. Ik heb het dan wel gelezen, maar om nu over te zeggen waar het over gaat, in wat voor wereld en sfeer het zich afspeelt is niet evident. De meeste verhalen hebben duidelijk een begin, midden en eind met een of meerdere spanningsbogen er doorheen, maar dit verhaal zwalpt een beetje alle kanten op en heeft geen echt duidelijke verhaallijn, geen doel. Je zou kunnen zeggen dat het gaat over een broer en zus die hun moeder zoeken, maar een echt typisch queesteverhaal is het dan toch weer niet. Onderweg gebeuren er namelijk dingen die het verhaal totaal van koers doen veranderen.
Verrassend? Misschien, maar ik had vooral een beetje een stuurloos gevoel bij. Hoe moet je dit boek nu kaderen? Ik bleef nogal lang op mijn honger zitten waar me dat in de eerste helft nog nieuwsgierig maakte, voelde ik me in de tweede helft eerder bekocht ... Als het hoofdpersonage nu met een love interest op pad trok in plaats van haar broer (wat ik persoonlijk maar saai vond, dat hele broer-zus gedoe) was er tenminste daarin een rode lijn die je als lezer als houvast kon gebruiken. Iets waarin wat meer spanning lag van ‘wat gaat er nu gebeuren’. Nu zeg ik niet dat elk verhaal een liefdesverhaal moet zijn, maar hier had het een toegevoegde waarde kunnen zijn denk ik. Of als de broer en zus elkaar eigenlijk niet konden uitstaan aan het begin van het verhaal en gaandeweg weer sybling love voor elkaar vinden door het verleden van hun moeder samen uit te spitten, dat had ook al meer spanning toegevoegd.
De dagboekpassages van de moeder vond ik persoonlijk echt niet fijn om te lezen en ook zeer verwarrend. Doordat het gewone verhaal en de dagboekpassages op bijna exact dezelfde manier geschreven zijn (geen stijlverschil of een ander schrijfperspectief of zo – wat ik best onrealistisch vond want in een dagboek schrijf je toch niet hetzelfde als in een verhaal?) was ik vaak in de war. Het gaat beiden over een broer-zusrelatie en een gave, waardoor de paralellen me regelmatig deden vergeten dat ik in een dagboekstuk zat ipv het gewone verhaal. Gelukkig kwamen die enkel in de eerste helft voor.
De schrijfstijl verdient over het algemeen dan weer zeker wel een dikke pluim. Mara Li kiest nooit de voordehandliggende manier om iets te beschrijven, maar gaat op zoek naar lyrische beeldspraak die perfect past bij de wereld waarin haar personages leven. Hierin deed het me een beetje denken aan de stijl van Maggie Stiefvater, die ook eerder poëtisch dan down-to-business schrijft. Hoewel ik sommige passages echt prachtig verwoord vond (echt wauw, hoe kan je het bedenken!), maakte dit het verhaal soms ook wel wat onnodig zwaar ... Ik had graag wat meer spanning gehad, want ondanks dat er wel spannende dingen gebeuren, voelde ik nu niet bepaald adrenaline door mijn aderen stromen bij ’t lezen net door die lyrische schrijfstijl. Door iets te verwoorden op de mooiste manier ipv de puurste, meest onachtzame manier, sta je als lezer opeens een stuk verder van de rauwe beleving af. Want er gebeuren heel wat rauwe dingen in dit boek, hoor!
Maar wat ik al bij al denk ik het meeste miste was een oprechte connectie met de personages ... Ik gaf eigenlijk totaal niet om de hoofdpersonages. En dat is altijd jammer. Deeltje daarvan hangt ook samen met dat de vrouw op de cover (Rona dan?) helemaal niet het hoofdpersonage is ... Da’s echt één van mijn grootste pet peeves bij boekcovers. Aaargh!
Toch ben ik zeker wel benieuwd naar de volgende delen, die allebei in 2016 uitkomen. De Stem van de Zee bevatte een hele hoop goede elementen, maar al die puzzelstukjes waren in deel 1 nog té erg hun plek aan het zoeken. Hopelijk valt in deel 2 alles een beetje meer op z’n plaats zodat we iets duidelijker kunnen ervaren waar het allemaal naartoe gaat, want dat mankeerde er voor mij persoonlijk nu een tikje aan. Ik rate dit boek dan ook 3,5 sterretjes omdat ik het zeker wel een heel degelijk boek vond, maar rond op Goodreads eerlijkheidshalve wel af naar beneden omdat het niet direct een boek was dat ik met volle gusto verslonden heb. Het is wel zeker en vast een origineel verhaal dat de mal van de Engelse vertalingen moeiteloos doorbreekt: iets ongewoons van eigen bodem met een lyrische schrijfstijl en een heleboel elementen die je niet samen in één verhaal verwacht.
December 12, 2017
The fact that I couldn't stop reading and pushed myself to stay up past midnight even though I knew I had to work the next day is testament to this book being un-put-downable. It's beautiful, haunting, lyrical, and it combines dystopian world-building with Arthurian legend. What more could an author possibly do to rock the YA genre?
July 16, 2015
Ik vond het een mooi boek, maar op sommige punten wat langdradig. De schrijfstijl is wel echt prachtig! <3 Uitgebreide recensie verschijnt binnenkort op Watermelilian.nl.
May 17, 2016
Eerste keer lezen (27 februari - 23 maart 2015): 4 sterren
Ik las dit boek als verre versie van een manuscript op mijn e-reader. Na pagina 213 swipte ik naar links MAAR ER KWAM NIKS MEEEEEEEEEEEEEEER!!!!! Ahhh ik wil weten hoe het verder gaat!!
Tweede keer lezen (16 april - 19 april 2016)
De eerder gegeven vier sterren zijn verdiend. Lees mijn recensie om te weten waarom: https://femkel33st.wordpress.com/2016...
Ik las dit boek als verre versie van een manuscript op mijn e-reader. Na pagina 213 swipte ik naar links MAAR ER KWAM NIKS MEEEEEEEEEEEEEEER!!!!! Ahhh ik wil weten hoe het verder gaat!!
Tweede keer lezen (16 april - 19 april 2016)
De eerder gegeven vier sterren zijn verdiend. Lees mijn recensie om te weten waarom: https://femkel33st.wordpress.com/2016...
July 23, 2018
Dit boek heeft me aangenaam verrast! Dit boek zat in de Dark Fairytales box van Celebrate books en ik was er wel blij mee, maar had er nog nooit van gehoord. De korte inhoud sprak me ook niet zo heel hard aan. Maar een paar dagen geleden kreeg ik ineens zin om aan dit boek te beginnen en wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! De eerste pagina's van het boek waren een beetje zwakjes voor mij. Alles werd heel gedetailleerd beschreven en ik ergerde me hier een beetje aan. Maar naarmate ik verder las, raakte ik gewend aan de schrijfstijl en begon ik er zelfs van te genieten. Ik zie nu ook in dat al die details zo hun charmes hebben en een belangrijk ingrediënt zijn van dit fantasy - sciencefiction verhaal. Dat is nog iets wat ik heel leuk vind aan dit boek: mijn twee favoriete genres worden erin gecombineerd! De personages vind ik ook heel interessant. Ik vind Nimue een sterke protagonist en kon me prima inleven in haar. Dit boek heeft me dus echt enorm verrast en het einde maakt me nieuwsgierig naar het tweede deel dat ik zeker ga lezen!
June 2, 2022
4 sterren - Nederlandse hardcover
zal eerlijk bekennen; het begin van het boek trok mij niet direct. Dit kwam omdat ik niks heb met een vissersmeisje en bijbehorende bezigheden en termen. Ik had in het begin dan ook totaal niet verwacht dat ik zou balen als ik het einde van het boek had bereikt. En dat doe ik, want het boek is slechts het eerste deel in een trilogie.
Het is een dystopisch verhaal. Met een vleugje geschiedenis. Daardoor gaf het mij het gevoel dat het zich in het verleden afspeelt terwijl het in de toekomst zo u moeten zijn.
Hoewel het boek zich in een dystopische toekomst afspeelt gaf het mij juist het gevoel dat het zich in het verleden afspeelt. Het feit dat het boek begint in een primitief vissersdorpje en we later een ziekte leren kennen mij erg doet denken aan een andere ziekte uit het verleden hebben daar zeker aan bijgedragen. Maar toch bevinden zich in het verhaal genoeg hints om het verhaal te volgen.
zal eerlijk bekennen; het begin van het boek trok mij niet direct. Dit kwam omdat ik niks heb met een vissersmeisje en bijbehorende bezigheden en termen. Ik had in het begin dan ook totaal niet verwacht dat ik zou balen als ik het einde van het boek had bereikt. En dat doe ik, want het boek is slechts het eerste deel in een trilogie.
Het is een dystopisch verhaal. Met een vleugje geschiedenis. Daardoor gaf het mij het gevoel dat het zich in het verleden afspeelt terwijl het in de toekomst zo u moeten zijn.
Hoewel het boek zich in een dystopische toekomst afspeelt gaf het mij juist het gevoel dat het zich in het verleden afspeelt. Het feit dat het boek begint in een primitief vissersdorpje en we later een ziekte leren kennen mij erg doet denken aan een andere ziekte uit het verleden hebben daar zeker aan bijgedragen. Maar toch bevinden zich in het verhaal genoeg hints om het verhaal te volgen.
January 24, 2018
De Stem van de Zee is het eerste deel van een trilogie, en wat voor één! Het neemt de lezer mee naar een wereld waar niets is wat het lijkt, gevuld met geheimen, personages uit volksverhalen en schimmen uit het verleden. Een donker verleden, waarin de mensheid grote tegenslagen te verwerken heeft gehad en daar nog altijd bovenop probeert te komen, ieder op zijn of haar eigen manier.
Nimue, de heldin van het verhaal, worstelt nog elke dag met de verdwijning van haar moeder en de dood van haar vader. Als ze op een dag achter een stukje van het geheimzinnige verleden van haar moeder komt, gooit ze het roer om en neemt haar broertje mee op een zoektocht naar de verdwenen vrouw. Hun eigen leven lijkt steeds meer op het leven dat hun moeder heeft geleid, waarin dappere keuzes moeten worden gemaakt door beiden. Aan welke kant staan ze, en durven ze net zo moedig te zijn als hun moeder?
Nimue en Arthur dragen het verhaal. Het gaat grotendeels om Nimue, maar samen met haar broertje heeft ze de kracht het verhaal te maken tot waar het nu is. Ze wijken het liefst nooit van elkaars zijde, en delen lief en leed. Gaandeweg zie je Nimue veranderen in de persoon wie haar moeder was, en Arthur groeit van een jonge jongen tot een jonge man die nergens bang voor lijkt te zijn. Ze groeien uit tot een sterk team, in een wereld waar een duistere ziekte schijnt te heersen en waar geen medicijn tegen is... of toch wel? En is de duistere ziekte echt gevaarlijker dan wat dan ook op de wereld? Donkere gedachten kunnen namelijk ook vreemde dingen doen met verbitterde personen, wat misschien nog wel een grotere dreiging voor de mensheid kan zijn...
Mara Li heeft een prettige en mooie schrijfstijl, die de lezer meeneemt naar een deels realistische, deels fantasie-gevulde omgeving. Het verhaal staat vol details, zodat je je op hetzelfde pad lijkt te bevinden als Nimue. Het is een avontuurlijke zoektocht, waarin er een (kleine) rol is weggelegd in de vorm van het verhaal over Selkies, de mysterieuze wezens uit de verhalen van de zee. Ik heb zo mijn vermoedens dat hier de laatste verhalen nog niet over verteld zijn. Ik kan in ieder geval niet wachten tot het volgende deel uitkomt, want er zijn nog genoeg dingen die ik wil weten!
Ik vond het een heerlijk boek om bij weg te dromen. Afgezien van het feit dat sommige situaties misschien wat te snel aan bod kwamen of te snel leken te gebeuren, ben ik wel nieuwsgierig geraakt naar het verdere verloop van het leven van Nimue en de mensen die haar dierbaar zijn. Ik heb al enkele kleine theorieën voor mijzelf bedacht en ben benieuwd of ik goed zit met mijn giswerk in mijn hoofd. En ja, zelfs al heb ik dit boek nu al enkele dagen uit, ik blijf erover nadenken. Vooral wanneer de wind begint aan te trekken en de lucht her en der grijzer begint te worden op de iets mindere dagen, en ik eropuit trek wanneer ik vrij ben op mijn "werkeiland" (zonder mist) of in de omgeving thuis. Het lijkt nog steeds of ik her en der dingen herken en ontdek uit het boek, op mijn eigen manier, en dat vind ik leuk!
Ik vind het absoluut een aanrader. Behalve dat het een boek van eigen bodem is, is het een verhaal dat heerlijk wegleest, en dat je soms over bepaalde zaken na zal laten denken. Het is voor mijn gevoel niet in een bepaald genre te plaatsen, wat het voor mij juist verfrissend maakte; het is een mix van iets wat in het echt zou kunnen gebeuren en fantasie, met boeiende personages en een mooi en prachtig omschreven setting. Ervaar het zelf en lees De Stem van de Zee, zou ik zeggen! Zowel te lezen aan het vasteland, op de zee, als op een eiland.
Nimue, de heldin van het verhaal, worstelt nog elke dag met de verdwijning van haar moeder en de dood van haar vader. Als ze op een dag achter een stukje van het geheimzinnige verleden van haar moeder komt, gooit ze het roer om en neemt haar broertje mee op een zoektocht naar de verdwenen vrouw. Hun eigen leven lijkt steeds meer op het leven dat hun moeder heeft geleid, waarin dappere keuzes moeten worden gemaakt door beiden. Aan welke kant staan ze, en durven ze net zo moedig te zijn als hun moeder?
Nimue en Arthur dragen het verhaal. Het gaat grotendeels om Nimue, maar samen met haar broertje heeft ze de kracht het verhaal te maken tot waar het nu is. Ze wijken het liefst nooit van elkaars zijde, en delen lief en leed. Gaandeweg zie je Nimue veranderen in de persoon wie haar moeder was, en Arthur groeit van een jonge jongen tot een jonge man die nergens bang voor lijkt te zijn. Ze groeien uit tot een sterk team, in een wereld waar een duistere ziekte schijnt te heersen en waar geen medicijn tegen is... of toch wel? En is de duistere ziekte echt gevaarlijker dan wat dan ook op de wereld? Donkere gedachten kunnen namelijk ook vreemde dingen doen met verbitterde personen, wat misschien nog wel een grotere dreiging voor de mensheid kan zijn...
Mara Li heeft een prettige en mooie schrijfstijl, die de lezer meeneemt naar een deels realistische, deels fantasie-gevulde omgeving. Het verhaal staat vol details, zodat je je op hetzelfde pad lijkt te bevinden als Nimue. Het is een avontuurlijke zoektocht, waarin er een (kleine) rol is weggelegd in de vorm van het verhaal over Selkies, de mysterieuze wezens uit de verhalen van de zee. Ik heb zo mijn vermoedens dat hier de laatste verhalen nog niet over verteld zijn. Ik kan in ieder geval niet wachten tot het volgende deel uitkomt, want er zijn nog genoeg dingen die ik wil weten!
Ik vond het een heerlijk boek om bij weg te dromen. Afgezien van het feit dat sommige situaties misschien wat te snel aan bod kwamen of te snel leken te gebeuren, ben ik wel nieuwsgierig geraakt naar het verdere verloop van het leven van Nimue en de mensen die haar dierbaar zijn. Ik heb al enkele kleine theorieën voor mijzelf bedacht en ben benieuwd of ik goed zit met mijn giswerk in mijn hoofd. En ja, zelfs al heb ik dit boek nu al enkele dagen uit, ik blijf erover nadenken. Vooral wanneer de wind begint aan te trekken en de lucht her en der grijzer begint te worden op de iets mindere dagen, en ik eropuit trek wanneer ik vrij ben op mijn "werkeiland" (zonder mist) of in de omgeving thuis. Het lijkt nog steeds of ik her en der dingen herken en ontdek uit het boek, op mijn eigen manier, en dat vind ik leuk!
Ik vind het absoluut een aanrader. Behalve dat het een boek van eigen bodem is, is het een verhaal dat heerlijk wegleest, en dat je soms over bepaalde zaken na zal laten denken. Het is voor mijn gevoel niet in een bepaald genre te plaatsen, wat het voor mij juist verfrissend maakte; het is een mix van iets wat in het echt zou kunnen gebeuren en fantasie, met boeiende personages en een mooi en prachtig omschreven setting. Ervaar het zelf en lees De Stem van de Zee, zou ik zeggen! Zowel te lezen aan het vasteland, op de zee, als op een eiland.
June 10, 2015
The fact that I couldn't stop reading and pushed myself to stay up past midnight even though I knew I had to work the next day is testament to this book being un-put-downable. It's beautiful, haunting, lyrical, and it combines dystopian world-building with Arthurian legend. What more could an author possibly do to rock the YA genre? I can't wait to be able to recommend this book to all my English-speaking friends, too. (Work on the translation will commence in September 2015, if all goes well :)
January 15, 2016
"De schrijfstijl heeft iets poëtisch en dromerigs. Iets waardoor het zoveel meer is dan slechts een verhaal in de toekomst. Het is het soort verhaal waarbij ik echt hard moet nadenken over in welk genre het past. Hoewel het zich in de toekomst afspeelt zijn er weinig elementen van technologische vooruitgang en dat is echt een verfrissing tussen alle science fiction boeken."
lees de hele recensie op mijn blog
lees de hele recensie op mijn blog
May 24, 2019
Ik vond de eerste 100 pagina’s nog wel eens vaag en het duurde even voor ik in het verhaal zat maar het einde was heel spannend!
February 6, 2018
Ik staar naar mijn scherm en weet niet zo goed hoe en waar ik de recensie van dit boek moet beginnen. Eigenlijk, weet ik niet eens hoeveel sterren ik moet geven. Het geven van 3 sterren voelt niet eerlijk naar de andere boeken die ik dit jaar 3 sterren heb gegeven, maar het geven van 2 sterren voelt ergens ook weer aan de lage kant.
Laten we beginnen met het positieve. Het boek is heerlijk geschreven. Mijn ogen vlogen over de letters en ik sloeg bladzijde naar bladzijde om. Ik ging er veel sneller doorheen dat ik verwacht had en dat komt met name door de prettige schrijfstijl.
Daarnaast vind ik het idee, de basis voor dit verhaal heel interessant en intrigerend. Ik had alleen in dit eerste boek het idee dat het nog niet helemaal tot zijn recht kwam en helaas bepaalt het eerste boek voor mij tegenwoordig wel heel erg of ik de vervolgdelen op ga pakken. Dit boek voelt ergens meer als een prequel dan als het eerste boek van een serie.
Het begin van het verhaal duurt vrij lang. De zoektocht door Europa waarover gesproken wordt in de blurb begint pas op bijna de helft van het boek en hij is ook nog eens van relatief korte duur omdat ze al vrij snel opgehouden worden door andere dingen. Er wordt veel aandacht besteed aan het dagboek, aan de achtergrond van Nimue's familie, aan haar moeder, aan haar oma.
Maar daardoor heb ik als lezer nu het gevoel alsof het verhaal eigenlijk pas op de allerlaatste bladzijde begonnen is. Ergens wil ik doorlezen, ben ik benieuwd of mijn gevoel daarin klopt. Maar ergens wil ik dat ook niet. Het eerste boek smaakt niet naar meer, niet voor mij in elk geval.
De personages worden geïntroduceerd, maar ik heb nog niet het gevoel dat ik ze echt ken, dat ze echt leven, dat ik om ze geef. De emoties van de karakters worden aangestipt, maar ik voel ze nog niet echt. En er zijn TE veel boeken die ik nog wil lezen om geld en tijd te besteden aan het grote misschien.
Misschien wordt het beter, ik hoop het eigenlijk wel, maar ik vrees dat ik dat niet ga ontdekken. In elk geval voorlopig niet.
Laten we beginnen met het positieve. Het boek is heerlijk geschreven. Mijn ogen vlogen over de letters en ik sloeg bladzijde naar bladzijde om. Ik ging er veel sneller doorheen dat ik verwacht had en dat komt met name door de prettige schrijfstijl.
Daarnaast vind ik het idee, de basis voor dit verhaal heel interessant en intrigerend. Ik had alleen in dit eerste boek het idee dat het nog niet helemaal tot zijn recht kwam en helaas bepaalt het eerste boek voor mij tegenwoordig wel heel erg of ik de vervolgdelen op ga pakken. Dit boek voelt ergens meer als een prequel dan als het eerste boek van een serie.
Het begin van het verhaal duurt vrij lang. De zoektocht door Europa waarover gesproken wordt in de blurb begint pas op bijna de helft van het boek en hij is ook nog eens van relatief korte duur omdat ze al vrij snel opgehouden worden door andere dingen. Er wordt veel aandacht besteed aan het dagboek, aan de achtergrond van Nimue's familie, aan haar moeder, aan haar oma.
Maar daardoor heb ik als lezer nu het gevoel alsof het verhaal eigenlijk pas op de allerlaatste bladzijde begonnen is. Ergens wil ik doorlezen, ben ik benieuwd of mijn gevoel daarin klopt. Maar ergens wil ik dat ook niet. Het eerste boek smaakt niet naar meer, niet voor mij in elk geval.
De personages worden geïntroduceerd, maar ik heb nog niet het gevoel dat ik ze echt ken, dat ze echt leven, dat ik om ze geef. De emoties van de karakters worden aangestipt, maar ik voel ze nog niet echt. En er zijn TE veel boeken die ik nog wil lezen om geld en tijd te besteden aan het grote misschien.
Misschien wordt het beter, ik hoop het eigenlijk wel, maar ik vrees dat ik dat niet ga ontdekken. In elk geval voorlopig niet.
January 31, 2018
De Stem van de Zee is een heruitgave van Mara Li bij de uitgeverij: Dutch Venture Publishing. Waarvoor mijn dank aan de uitgeverij dat ik dit boek mocht lezen voor de blogtour die volop bezig is.
De Stem van de Zee is een boek dat niet geheel onbekend klinkt in mijn oren. Maar ik had altijd mijn twijfels of het boek wel mijn geld waard was. Ergens voelde ik me aangetrokken door de covers, anderzijds duwde ik het een beetje van me af. Dus bleven de boeken een hele lange tijd op mijn verlang lijst staan. Tot Jen me inlichtte dat ze de serie had overgenomen en opnieuw ging uitgeven onder haar eigen uitgeverij. Omdat ik deel uitmaak van haar Streetteam was dit een mooie kans om De Gave van de Selkie te kunnen lezen.
Ik lees nooit samenvattingen als ik aan een boek begin. Ik wil me niet laten beïnvloeden door de flaptekst waardoor ik altijd “samenvatting loos” doorheen een verhaal loop. De verassingen komt des ter meer verwachtvoller aan. En dat had ik met De Stem van de Zee. Mara Li had voor mij een indruk nagelaten dat haar boek over zeewezens en dergelijk zouden gaan, maar daar had ik me zwaar aan misgrepen. Ik trof geen één of ander Sirene aan, maar een jonge dame genaamd Nimue en haar broertje Arthur die in een typische zeehavens dorpje woont.
Het verhaal in het algemeen vond ik erg geslaagd. Het hield je aandacht op één of andere manier goed vast. Alleen kan ik er niet precies mijn vinger opleggen hoe dit kwam. Wat ik vooral positief vond aan het boek, is de gedetailleerde beschrijving hoe de wereld door Nimue haar ogen gezien werd. Een onderbreking van leuke dagboek pagina’s, waardoor je iemand in het bijzonder beter zult leren kennen, en een achtergrond verhaal, brak het boek op een zeer aangename manier. Het wraen geen storende elementen.
Iets wat ik minder vond aan De Stem van de Zee was het tijdsbesef. Alhoewel ik er vrij zeker van was dat het eerste deel van de De Gave van De Selkie in de toekomst afspeelde, had ik niet altijd het gevoel dat het letterlijk zo was. Soms dacht ik dat we terug gekeerd waren in het verleden. Vooral omdat er stukken gebeuren die vooral te zien zijn in de tijd van toen. Waar door ik toch wel wat verward was. Alsof de schrijfster een soort combi wou maken van toen en de toekomst.
De schrijfstijl was zeer uniek. Het greep me ook op alle mogelijke manier aan. Het las zo hemels, dat het geen enkel probleem vormde om het boek direct terug op te pakken. Wat ook onvermijdelijk was dat men als lezer veel vragen had bij dit boek. Als de ene vraag opgelost werd dan stond de andere al klaar. Hopelijk krijgen mijn overige vragen toch een antwoord tegen deel 3. Maar mijn geweten verteld me dat dat wel de bedoeling is.
De Stem van de Zee is een zeer aangenaam verhaal. Vooral omdat het volledig mijn gerne is en de hemelse schrijfstijl van Mara Li liet me als een boek junkie mijn gemoederen dalen. Voor mij mochten de plots twisten nog iets sterker uitkomen, maar over het algemeen ben ik vrij verast en heel blij dat ik dit boekje mag afvinken. Op naar het volgende!
De Stem van de Zee is een boek dat niet geheel onbekend klinkt in mijn oren. Maar ik had altijd mijn twijfels of het boek wel mijn geld waard was. Ergens voelde ik me aangetrokken door de covers, anderzijds duwde ik het een beetje van me af. Dus bleven de boeken een hele lange tijd op mijn verlang lijst staan. Tot Jen me inlichtte dat ze de serie had overgenomen en opnieuw ging uitgeven onder haar eigen uitgeverij. Omdat ik deel uitmaak van haar Streetteam was dit een mooie kans om De Gave van de Selkie te kunnen lezen.
Ik lees nooit samenvattingen als ik aan een boek begin. Ik wil me niet laten beïnvloeden door de flaptekst waardoor ik altijd “samenvatting loos” doorheen een verhaal loop. De verassingen komt des ter meer verwachtvoller aan. En dat had ik met De Stem van de Zee. Mara Li had voor mij een indruk nagelaten dat haar boek over zeewezens en dergelijk zouden gaan, maar daar had ik me zwaar aan misgrepen. Ik trof geen één of ander Sirene aan, maar een jonge dame genaamd Nimue en haar broertje Arthur die in een typische zeehavens dorpje woont.
Het verhaal in het algemeen vond ik erg geslaagd. Het hield je aandacht op één of andere manier goed vast. Alleen kan ik er niet precies mijn vinger opleggen hoe dit kwam. Wat ik vooral positief vond aan het boek, is de gedetailleerde beschrijving hoe de wereld door Nimue haar ogen gezien werd. Een onderbreking van leuke dagboek pagina’s, waardoor je iemand in het bijzonder beter zult leren kennen, en een achtergrond verhaal, brak het boek op een zeer aangename manier. Het wraen geen storende elementen.
Iets wat ik minder vond aan De Stem van de Zee was het tijdsbesef. Alhoewel ik er vrij zeker van was dat het eerste deel van de De Gave van De Selkie in de toekomst afspeelde, had ik niet altijd het gevoel dat het letterlijk zo was. Soms dacht ik dat we terug gekeerd waren in het verleden. Vooral omdat er stukken gebeuren die vooral te zien zijn in de tijd van toen. Waar door ik toch wel wat verward was. Alsof de schrijfster een soort combi wou maken van toen en de toekomst.
De schrijfstijl was zeer uniek. Het greep me ook op alle mogelijke manier aan. Het las zo hemels, dat het geen enkel probleem vormde om het boek direct terug op te pakken. Wat ook onvermijdelijk was dat men als lezer veel vragen had bij dit boek. Als de ene vraag opgelost werd dan stond de andere al klaar. Hopelijk krijgen mijn overige vragen toch een antwoord tegen deel 3. Maar mijn geweten verteld me dat dat wel de bedoeling is.
De Stem van de Zee is een zeer aangenaam verhaal. Vooral omdat het volledig mijn gerne is en de hemelse schrijfstijl van Mara Li liet me als een boek junkie mijn gemoederen dalen. Voor mij mochten de plots twisten nog iets sterker uitkomen, maar over het algemeen ben ik vrij verast en heel blij dat ik dit boekje mag afvinken. Op naar het volgende!
April 7, 2018
I have a hard time rating this book. 2 stars feels too little, 3 stars feel too much, so I'll go for 2 and if I eventually decide to pick up the rest of the series, they get the chance to earn the other half star. I'm not sure what it was exactly that didn't draw me in. Maybe I did expect too much that I didn't find in the book... for me it felt like they gave two characters names from the Arthur saga and called it an Arthur story because of that. I couldn't really find a direction to the story, every time it seemed to go in a certain direction, it changed again and I didn't manage to get involved with the characters. It seems like the story is only starting now, but that's a bit late to persuade me to get the next book... It's written very easily though, even when I couldn't really get into the story, it was hard to put down the book.
August 20, 2015
Nimue is een vissersdochter. Ze leeft met broer Arthur en hun oma in Gwennec, aan zee. Hun moeder Rona is jaren gelden geleden zonder opgaaf van reden vertrokken en hun vader is omgekomen tijdens een ongeluk op zee. Gwennec een klein gehucht aan de kust van wat vroeger Bretagne was en nu Breizh heet. In het verleden is er een inslag van een meteoriet geweest, deze heeft een groot deel van de mensheid vernietigd. Degenen de het overleefd hebben, zaten in zogenaamde “Arken” die op nucleaire energie draaiden en een deel van de mensheid heeft op deze manier de gevolgen van de inslag overleefd. Er is ruim een eeuw na de inslag een nieuw Europa ontstaan: Oud-Europa is Centraal-Europa geworden en wordt nu bestuurd vanuit Rome. Nog steeds voelt de bevolking de gevolgen van de inslag: er zijn nog veel chemicaliën in de atmosfeer en het regenwater is giftig. Ook sommige vissen zijn giftig, Nimue en haar familie moeten tijdens het vissen op zee goed opletten welke soort ze vangen.
Nimue vindt op een dag op zolder een kistje met erop geschreven in haar vaders handschrift: voor Nimue. Het kistje bevat een ketting met een kiezel en het dagboek van haar moeder Rona. Het dagboek is in vrij gehavende toestand. Als ze begint te lezen staat er: augustus 2117 A.D. Door het lezen van het dagboek komt Nimue meer te weten over haar moeder en de reden dat ze hen verlaten heeft: ze is gevlucht om Nimue en Arthur te beschermen. ’s Nachts wordt het huis van Nimue plotseling overspoelt door zeewater en Arthur en Nimue weten ternauwernood te ontsnappen. Hun oma overleeft de tragedie helaas niet. Nimue brengt Arthur op de hoogte van het dagboek en doordat ze in Gwennec alles kwijt zijn geraakt door de overstroming: hun huis, hun boot en daardoor geen inkomen meer, besluiten ze hun moeder na aanleiding van het dagboek op zoek te gaan naar hun moeder, in de hoop dat ze nog leeft. In het dagboek staat de route die Rona gevolgd heeft van Rome naar Gwennec. Tijdens deze zoektocht horen Nimue en Arthur over een vreemde ziekte: de zwarte griep. Hun moeder vermeldde deze ziekte ook al in haar dagboek.
Ook komen ze tijdens hun reis achter informatie over hun familie, die hen beangstigt. Niet alleen de informatie is beangstigend. Nimue heeft ook enkele malen een soort ontmoeting met een schimmig, spookachtig wezen, dat haar naam roept. Ze heeft geen idee wat ze hiervan met denken. Verder krijgen ze onderweg informatie te horen over een instituut: de Asklepios Congregatie. Deze groep probeert een genezing te vinden voor de zwarte griep. Hiervoor worden uit heel Europa kinderen ontvoerd door mannen die “Slangen” genoemd worden, deze kinderen dienen als testpersoon voor een eventueel medicijn. Het blijkt dat Nimue meer met dit instituut te maken heeft dan ze zich van te voren voor had kunnen stellen.
Mening en conclusie
Het boek begint met een intrigerend citaat dat een songtekst blijkt te zijn van “The Dark Island” van Stewart Ross. Het is een Iers folkloristisch lied. Na het lezen van het boek, vind ik dit een uitstekend gekozen. Het verhaal bevat vele folkloristische elementen. Zo zijn de namen Nimue en Arthur en de naam van het mistige eiland waar hun moeder Rona vandaan komt, Avalon, afkomstig uit de Arthursage. Avalon is in die sage een “in nevelen verborgen oord” dat slechts bereikbaar is voor diegenen die de magische boot kunnen roepen en het eiland kunnen vinden. Toen Nimue nog klein was zong haar moeder altijd een lied over een geheimzinnig eiland, waar Nora (volgens haar dagboek) zelf vandaan blijkt te zijn gekomen.
In het begin van het boek kreeg ik het idee dat het verhaal zich in het verleden afspeelde. Het vissersleven, het gehucht waar Nimue woont, alles lijkt daarop te duiden. Tot mijn verrassing blijkt het zich in de toekomst af te spelen.
Het verhaal komt traag op gang, maar laat je daar niet door tegen houden. De spanning wordt langzaam opgebouwd en uiteindelijk zit je zó in het verhaal dat je wel door móet lezen.
De schrijfster weet de sfeer goed weer te geven. Allereerst in het vissersdorp Gwennec. Je voelt de guurheid, de natuur die hard is geworden na de inslag. Ook de hardheid van het armmoedige leven van Nimue wordt goed verwoord.
Je krijgt elke keer kleine stukjes informatie over het verleden, zoals de stukken uit het dagboek van Rona. Dit doet je verlangen meer te weten te komen en door te lezen. Wat is er toch gebeurd, waarom is Rona op een dag zomaar vertrokken?
De prachtige combinatie folkloristische elementen (geesten, spoken en feeën) gemengd met moderne techniek uit onze tijd (die in de tijd waarin dit boek zich afspeelt alweer deels vergeten is), de opbouw van een nieuwe civilisatie, het geloof van Rona in “De andere wereld”: dit geheel is zonder meer speciaal te noemen. Dan de naam Asklepios die voor het instituut gebruikt wordt. Asklepios is in de Griekse mythologie de god van geneeskunde en genezing. Asklepios wordt meestal afgebeeld met een staf waar een slang omheen kronkelt (vandaar de naam “Slangen” voor de mannen die voor het instituut werken).
Het is een boek, waar meer kanten aan zitten, dan ik van te voren had ingeschat. Ik heb ervan genoten en kijk uit naar deel twee en drie, die respectievelijk in januari 2016 en zomer 2016 zullen verschijnen.
Nimue vindt op een dag op zolder een kistje met erop geschreven in haar vaders handschrift: voor Nimue. Het kistje bevat een ketting met een kiezel en het dagboek van haar moeder Rona. Het dagboek is in vrij gehavende toestand. Als ze begint te lezen staat er: augustus 2117 A.D. Door het lezen van het dagboek komt Nimue meer te weten over haar moeder en de reden dat ze hen verlaten heeft: ze is gevlucht om Nimue en Arthur te beschermen. ’s Nachts wordt het huis van Nimue plotseling overspoelt door zeewater en Arthur en Nimue weten ternauwernood te ontsnappen. Hun oma overleeft de tragedie helaas niet. Nimue brengt Arthur op de hoogte van het dagboek en doordat ze in Gwennec alles kwijt zijn geraakt door de overstroming: hun huis, hun boot en daardoor geen inkomen meer, besluiten ze hun moeder na aanleiding van het dagboek op zoek te gaan naar hun moeder, in de hoop dat ze nog leeft. In het dagboek staat de route die Rona gevolgd heeft van Rome naar Gwennec. Tijdens deze zoektocht horen Nimue en Arthur over een vreemde ziekte: de zwarte griep. Hun moeder vermeldde deze ziekte ook al in haar dagboek.
Ook komen ze tijdens hun reis achter informatie over hun familie, die hen beangstigt. Niet alleen de informatie is beangstigend. Nimue heeft ook enkele malen een soort ontmoeting met een schimmig, spookachtig wezen, dat haar naam roept. Ze heeft geen idee wat ze hiervan met denken. Verder krijgen ze onderweg informatie te horen over een instituut: de Asklepios Congregatie. Deze groep probeert een genezing te vinden voor de zwarte griep. Hiervoor worden uit heel Europa kinderen ontvoerd door mannen die “Slangen” genoemd worden, deze kinderen dienen als testpersoon voor een eventueel medicijn. Het blijkt dat Nimue meer met dit instituut te maken heeft dan ze zich van te voren voor had kunnen stellen.
Mening en conclusie
Het boek begint met een intrigerend citaat dat een songtekst blijkt te zijn van “The Dark Island” van Stewart Ross. Het is een Iers folkloristisch lied. Na het lezen van het boek, vind ik dit een uitstekend gekozen. Het verhaal bevat vele folkloristische elementen. Zo zijn de namen Nimue en Arthur en de naam van het mistige eiland waar hun moeder Rona vandaan komt, Avalon, afkomstig uit de Arthursage. Avalon is in die sage een “in nevelen verborgen oord” dat slechts bereikbaar is voor diegenen die de magische boot kunnen roepen en het eiland kunnen vinden. Toen Nimue nog klein was zong haar moeder altijd een lied over een geheimzinnig eiland, waar Nora (volgens haar dagboek) zelf vandaan blijkt te zijn gekomen.
In het begin van het boek kreeg ik het idee dat het verhaal zich in het verleden afspeelde. Het vissersleven, het gehucht waar Nimue woont, alles lijkt daarop te duiden. Tot mijn verrassing blijkt het zich in de toekomst af te spelen.
Het verhaal komt traag op gang, maar laat je daar niet door tegen houden. De spanning wordt langzaam opgebouwd en uiteindelijk zit je zó in het verhaal dat je wel door móet lezen.
De schrijfster weet de sfeer goed weer te geven. Allereerst in het vissersdorp Gwennec. Je voelt de guurheid, de natuur die hard is geworden na de inslag. Ook de hardheid van het armmoedige leven van Nimue wordt goed verwoord.
Je krijgt elke keer kleine stukjes informatie over het verleden, zoals de stukken uit het dagboek van Rona. Dit doet je verlangen meer te weten te komen en door te lezen. Wat is er toch gebeurd, waarom is Rona op een dag zomaar vertrokken?
De prachtige combinatie folkloristische elementen (geesten, spoken en feeën) gemengd met moderne techniek uit onze tijd (die in de tijd waarin dit boek zich afspeelt alweer deels vergeten is), de opbouw van een nieuwe civilisatie, het geloof van Rona in “De andere wereld”: dit geheel is zonder meer speciaal te noemen. Dan de naam Asklepios die voor het instituut gebruikt wordt. Asklepios is in de Griekse mythologie de god van geneeskunde en genezing. Asklepios wordt meestal afgebeeld met een staf waar een slang omheen kronkelt (vandaar de naam “Slangen” voor de mannen die voor het instituut werken).
Het is een boek, waar meer kanten aan zitten, dan ik van te voren had ingeschat. Ik heb ervan genoten en kijk uit naar deel twee en drie, die respectievelijk in januari 2016 en zomer 2016 zullen verschijnen.
June 28, 2017
The Voice of the Sea by Mara Li is a young adult dystopian fantasy novel written in first-person. The book is from the point-of-view of a seventeen-year-old named Nimue, who is living in a small European sea-side village with her brother and grandmother. Most of the book is told from Nimue's perspective, but there are several diary excerpts written from her mother's point-of-view.
Mara Li tells Nimue's story with intelligent world-building and wonderful description. This post-meteor world is done in a way that makes it seem believable. The magic is subtle and adds just the right amount of mystery.
I really enjoyed reading this, and am looking forward to the next part.
Recommended to fans of young adult dystopian and fantasy novels
Mara Li tells Nimue's story with intelligent world-building and wonderful description. This post-meteor world is done in a way that makes it seem believable. The magic is subtle and adds just the right amount of mystery.
I really enjoyed reading this, and am looking forward to the next part.
Recommended to fans of young adult dystopian and fantasy novels
December 21, 2015
Ik kreeg de kans om mee te doen met een nieuwe soort leesinitiatief: de Kerstleesclub. Het boek dat gelezen werd is ‘De stem van de Zee’ van Mara Li. Ik kende het boek, noch de schrijfster. Dus verwachtingen die ingelost moesten worden had ik niet echt. Al snel werd duidelijk dat de meeste deelnemers in onze groep niet zo overtuigd waren van het boek, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens.
Het verhaal gaat over Nimue, een meisje van 16 jaar uit een dorpje nabij Gwennec. Ze is opgegroeid zonder haar moeder en heeft ook haar vader reeds verloren. Na een allesverwoestende storm en de vondst van het dagboek van haar mama besluit ze om samen met haar jongere broertje Arthur naar haar moeder opzoek te gaan. Via het dagboek ontdekken ze ook dat ze een oom hebben die een belangrijke rol speelt bij een organisatie die een dodelijke ziekte (die ondertussen rondtrekt als een echte epidemie) probeert uit te roeien. Maar als ze op hun reis Mirna ontmoeten blijkt dat de Asklepios Congregatie toch niet zo’n vredelievende plannen heeft. Nu is het aan Nimue en Arthur om zelf verder uit te zoeken hoe hun tocht verder gaat, en in welke richting ze het spoor van hun moeder verder gaan zoeken.
Ik vind dat het boek heel veel potentieel heeft. Er is een duidelijk doel in het verhaal – Nimue en Arthur die hun moeder zoeken – en de hoofdpersonages gaan hier helemaal in op.
Echter, niet alles wordt evenveel uitgewerkt. Er worden een hele hoop aanzetten gegeven om een mooi verhaal van te maken, maar er wordt té veel aan de oppervlakte gebleven. Normaal ben ik niet zo een fan van verhalen die te veel uitwijken en daardoor te langdradig worden. Maar hier werd soms een aanzet gegeven tot iets, en dan ineens ging het weer over iets ander. Op die manier waren er soms passages die ik helemaal niet goed snapte, en ik kon ook niet goed inschatten wat de waarde van die situaties was (en dus of het erg was of niet dat ik het niet begreep). Dat vond ik een beetje jammer.
In onze groep woedde er een discussie of het verhaal zich afspeelt in het verleden, het heden of de toekomst. Ik ga voor de toekomst. Er zijn duidelijk elementen van het heden aanwezig, dus in het verleden kan het niet zijn volgens mij. Maar er zijn ook enkele elementen die we nu nog helemaal niet hebben, dus daarom vermoed ik dat het zich afspeelt in de toekomst.
Ook werd er aangehaald dat de namen van de personages en het eiland (Avalon) een beetje ongelukkig gekozen zijn. Maar hier stoorde ik me totaal niet aan. Ik ben niet zo op de hoogte van de mythe van Avalon of de legende rond Arthur, en het gebrek aan die kennis heeft er volgens mij niet voor gezorgd dat ik bepaalde stukken van het verhaal niet heb begrepen. (Of vergis ik mij hierin?)
Mijn algemene indruk: het boek leest erg vlot en aangenaam, al moest ik er in het begin wel een beetje inkomen. Het is een mooi verhaal, maar ik heb het gevoel dat de schrijfster teveel elementen heeft aangebracht, die ze uiteindelijk niet verder heeft uitgewerkt, en daar stoorde ik me af en toe aan omdat ik het verhaal daardoor niet altijd goed begreep.
Hopelijk wordt alles wat meer duidelijk in het volgende deel, ik kijk er alvast naar uit :)
Het verhaal gaat over Nimue, een meisje van 16 jaar uit een dorpje nabij Gwennec. Ze is opgegroeid zonder haar moeder en heeft ook haar vader reeds verloren. Na een allesverwoestende storm en de vondst van het dagboek van haar mama besluit ze om samen met haar jongere broertje Arthur naar haar moeder opzoek te gaan. Via het dagboek ontdekken ze ook dat ze een oom hebben die een belangrijke rol speelt bij een organisatie die een dodelijke ziekte (die ondertussen rondtrekt als een echte epidemie) probeert uit te roeien. Maar als ze op hun reis Mirna ontmoeten blijkt dat de Asklepios Congregatie toch niet zo’n vredelievende plannen heeft. Nu is het aan Nimue en Arthur om zelf verder uit te zoeken hoe hun tocht verder gaat, en in welke richting ze het spoor van hun moeder verder gaan zoeken.
Ik vind dat het boek heel veel potentieel heeft. Er is een duidelijk doel in het verhaal – Nimue en Arthur die hun moeder zoeken – en de hoofdpersonages gaan hier helemaal in op.
Echter, niet alles wordt evenveel uitgewerkt. Er worden een hele hoop aanzetten gegeven om een mooi verhaal van te maken, maar er wordt té veel aan de oppervlakte gebleven. Normaal ben ik niet zo een fan van verhalen die te veel uitwijken en daardoor te langdradig worden. Maar hier werd soms een aanzet gegeven tot iets, en dan ineens ging het weer over iets ander. Op die manier waren er soms passages die ik helemaal niet goed snapte, en ik kon ook niet goed inschatten wat de waarde van die situaties was (en dus of het erg was of niet dat ik het niet begreep). Dat vond ik een beetje jammer.
In onze groep woedde er een discussie of het verhaal zich afspeelt in het verleden, het heden of de toekomst. Ik ga voor de toekomst. Er zijn duidelijk elementen van het heden aanwezig, dus in het verleden kan het niet zijn volgens mij. Maar er zijn ook enkele elementen die we nu nog helemaal niet hebben, dus daarom vermoed ik dat het zich afspeelt in de toekomst.
Ook werd er aangehaald dat de namen van de personages en het eiland (Avalon) een beetje ongelukkig gekozen zijn. Maar hier stoorde ik me totaal niet aan. Ik ben niet zo op de hoogte van de mythe van Avalon of de legende rond Arthur, en het gebrek aan die kennis heeft er volgens mij niet voor gezorgd dat ik bepaalde stukken van het verhaal niet heb begrepen. (Of vergis ik mij hierin?)
Mijn algemene indruk: het boek leest erg vlot en aangenaam, al moest ik er in het begin wel een beetje inkomen. Het is een mooi verhaal, maar ik heb het gevoel dat de schrijfster teveel elementen heeft aangebracht, die ze uiteindelijk niet verder heeft uitgewerkt, en daar stoorde ik me af en toe aan omdat ik het verhaal daardoor niet altijd goed begreep.
Hopelijk wordt alles wat meer duidelijk in het volgende deel, ik kijk er alvast naar uit :)
July 11, 2017
*I received a free Kindle copy from the author via Instafreebie, and I am voluntarily giving an honest review*
Nimue and her brother, Arthur, have lived with their gran since their mother disappeared and their father died in a tragic accident. Nimue has a gift for healing but is stuck providing for her family by continuing the fishing business. Since the Impact, storms wreak havoc and one destroys their village, their fishing boat, and their home so Nimue and Arthur decide to set out in search of their missing mother.
This is an excellent mix of fantasy and post-apocalyptic fiction. The detail in world-building was very good and I felt drawn into the story and connected with the main characters. A wonderful start to the series and I would be very interested in reading more.
Nimue and her brother, Arthur, have lived with their gran since their mother disappeared and their father died in a tragic accident. Nimue has a gift for healing but is stuck providing for her family by continuing the fishing business. Since the Impact, storms wreak havoc and one destroys their village, their fishing boat, and their home so Nimue and Arthur decide to set out in search of their missing mother.
This is an excellent mix of fantasy and post-apocalyptic fiction. The detail in world-building was very good and I felt drawn into the story and connected with the main characters. A wonderful start to the series and I would be very interested in reading more.
June 5, 2015
Nimue woont met haar oma en broertje Arthur in Gwennec, een vissersdorpje in Breizh, het voormalige Bretagne. De oude wereld is verwoest, het regent regelmatig giftige regens en de zee neemt meer dan ze geeft – het is een zwaar bestaan. Nimue droomt ervan Medisch Verzorger te worden, maar die opleiding is duur en zij zijn arm. Op zeker moment vindt Nimue een dagboek van haar moeder Rona, dat haar verteld dat haar moeder een geneeskrachtige gave had. Ze probeerde hiermee de Zwarte Griep te bestrijden, die door Centraal Europa woedde. Echter, haar gave vergde veel van haar, en tijdens haar zwangerschap besloot ze uit veiligheid voor Nimue haar krachten niet te gebruiken. Juist toen werden de vrouw en zoon van haar broer Benji ziek…
Als een vloedgolf hun oude leven wegspoelt, besluiten Nimue en Arthur op zoek te gaan naar Rona.
Tijdens hun zoektocht ontdekken ze dat Benji na de dood van zijn gezin verbitterd is geraakt en de Aksleipos Congregatie heeft opgezet: een organisatie die kinderen rooft en experimenten op hen uitvoert. Ze vermoeden dat Benji op zoek was naar Nimue, en dat Rona zich vrijwillig bij Benji heeft gevoegd om haar kinderen te beschermen. Hun zoektocht wordt steeds hachelijker. Zullen ze de Askleipos Congregatie voorblijven? En wie is die schimmige geestverschijning die Nimue lijkt te achtervolgen?
Eiland in de Mist, deel een heeft een prachtige, dromerige stijl en Mara Li neemt uitgebreid de tijd om vorm te gestalte te geven aan haar dystopische landschap. Je ruikt het zout in Gwennec en de bedompte geur van de moerassen bij Brevelaer, hoort het ruisen van de zee en het denderen van de treinen. Als Nimue na een fikse wandeltocht uitgeput haar gympen uittrekt, voel je de blaren praktisch zitten. De personages zijn mooi neergezet: Nimue is een dapper, gedreven meisje en zij en haar broer delen een meer dan hechte band. Ook de bijpersonages komen met enkele pennenstreken tot leven: Nimue’s iets bevoordeelde vriendin Yannick, die de opleiding tot Medisch Verzorger reeds doet; Will die de bunker bewaakt; Rona in haar dagboek. En Benji, die als een dreigende donderwolk over de zoektocht van Nimue en Arthur hangt.
Het duurt lang voordat het verhaal begint te lopen, maar dat is totaal niet te merken doordat het leven in Gwennec zo tumultueus is, en doordat Rona’s dagboek de spanning erin houdt. Als Nimue en Arthur op zoek gaan, lijkt het verhaal in vergelijking vooruit te hollen, totdat de kinderen verzeild raken in het moeras bij Brevelaer en de rust wederkeert. In die momenten is Li op haar best. Het boek sluit af met een joekel van een cliffhanger.
De frustratie is hoog na het lezen van Eiland in de Mist, deel een. Als lezer wil je niets liever dan weten hoe het verder gaat met Nimue, Arthur en de Zwarte Griep in Centraal Europa. Het is nog even nagelbijten geblazen: Eiland in de Mist, deel twee komt in september 2015 uit.
Als een vloedgolf hun oude leven wegspoelt, besluiten Nimue en Arthur op zoek te gaan naar Rona.
Tijdens hun zoektocht ontdekken ze dat Benji na de dood van zijn gezin verbitterd is geraakt en de Aksleipos Congregatie heeft opgezet: een organisatie die kinderen rooft en experimenten op hen uitvoert. Ze vermoeden dat Benji op zoek was naar Nimue, en dat Rona zich vrijwillig bij Benji heeft gevoegd om haar kinderen te beschermen. Hun zoektocht wordt steeds hachelijker. Zullen ze de Askleipos Congregatie voorblijven? En wie is die schimmige geestverschijning die Nimue lijkt te achtervolgen?
Eiland in de Mist, deel een heeft een prachtige, dromerige stijl en Mara Li neemt uitgebreid de tijd om vorm te gestalte te geven aan haar dystopische landschap. Je ruikt het zout in Gwennec en de bedompte geur van de moerassen bij Brevelaer, hoort het ruisen van de zee en het denderen van de treinen. Als Nimue na een fikse wandeltocht uitgeput haar gympen uittrekt, voel je de blaren praktisch zitten. De personages zijn mooi neergezet: Nimue is een dapper, gedreven meisje en zij en haar broer delen een meer dan hechte band. Ook de bijpersonages komen met enkele pennenstreken tot leven: Nimue’s iets bevoordeelde vriendin Yannick, die de opleiding tot Medisch Verzorger reeds doet; Will die de bunker bewaakt; Rona in haar dagboek. En Benji, die als een dreigende donderwolk over de zoektocht van Nimue en Arthur hangt.
Het duurt lang voordat het verhaal begint te lopen, maar dat is totaal niet te merken doordat het leven in Gwennec zo tumultueus is, en doordat Rona’s dagboek de spanning erin houdt. Als Nimue en Arthur op zoek gaan, lijkt het verhaal in vergelijking vooruit te hollen, totdat de kinderen verzeild raken in het moeras bij Brevelaer en de rust wederkeert. In die momenten is Li op haar best. Het boek sluit af met een joekel van een cliffhanger.
De frustratie is hoog na het lezen van Eiland in de Mist, deel een. Als lezer wil je niets liever dan weten hoe het verder gaat met Nimue, Arthur en de Zwarte Griep in Centraal Europa. Het is nog even nagelbijten geblazen: Eiland in de Mist, deel twee komt in september 2015 uit.
November 22, 2015
Dit is het eerste deel in serie "Eiland in de mist". Dat is duidelijk te merken aan de schrijfstijl en de opbouw van het verhaal. Het duurde vrij lang voordat ik in het verhaal zat, ondanks dat het in een ik-perspectief geschreven is. Nimue is de verteller van het verhaal.
Nimue en haar broertje Arthur wonen bij hun grootmoeder, hun moeder is weggegaan en hun vader is omgekomen tijdens een storm. Nadat een vloedgolf hun dorp heeft verwoest, besluiten Nimue en Arthur op zoek te gaan naar hun moeder. Ze komen erachter dat ze afstamt van wezens uit de Andere Wereld en dat ze mensen kon genezen door hun de handen op te leggen. Deze gave wou haar broer gebruiken om de Zwarte Griep uit te roeien, maar daar was hun moeder niet sterk genoeg voor. Nimue heeft deze gave ook en moet uitvinden hoe ze hier mee om kan gaan en of ze deze gave in dienst wil stellen van de Slangen (het bedrijf van haar oom.) Dan is er nog een verschijning uit de Andere Wereld, wie is dit en wat wil hij van Nimue en Arthur?
Het duurde vrij lang voordat ik doorhad dat het verhaal in de toekomst speelt, in plaats van in de middeleeuwen. De mix van elementen uit sagen en legenden en de post-apocalyptische wereld bracht mij een beetje in verwarring. Er is geen duidelijke keus gemaakt voor een tijdperk, dit had beter uitgewerkt kunnen worden. Het is wel origineel gevonden, om deze elementen met elkaar in verbinding te brengen. Het verhaal is spannend en zeker niet voorspelbaar!
Wat mij opviel was dat er op bepaalde dingen veel nadruk werd gelegd, terwijl er in dit verhaal verder niets meer mee gedaan werd. Nimue krijgt een ketting, maar hier gebeurt verder niets mee. Misschien komt het nog aan bod in de volgende delen, maar dan alsnog. Ik heb het vermoeden dat dit sterk te maken heeft met haar afkomst, maar daar werd in dit verhaal geen aandacht meer aan besteed.
Gebaseerd op de cover en de titel verwacht je een heel ander verhaal, een romantisch verhaal met inderdaad elementen uit sagen en legenden. Het is mij onduidelijk waarom de moeder van Nimue op de cover staat, want het verhaal gaat over Nimue, hoewel de verdwijning van haar moeder wel een rol speelt.
Ondanks deze puntjes van kritiek ben ik benieuwd hoe het Nimue en Arthur verder vergaat en of de sagen over selkies een grotere rol gaan spelen in de serie.
Nimue en haar broertje Arthur wonen bij hun grootmoeder, hun moeder is weggegaan en hun vader is omgekomen tijdens een storm. Nadat een vloedgolf hun dorp heeft verwoest, besluiten Nimue en Arthur op zoek te gaan naar hun moeder. Ze komen erachter dat ze afstamt van wezens uit de Andere Wereld en dat ze mensen kon genezen door hun de handen op te leggen. Deze gave wou haar broer gebruiken om de Zwarte Griep uit te roeien, maar daar was hun moeder niet sterk genoeg voor. Nimue heeft deze gave ook en moet uitvinden hoe ze hier mee om kan gaan en of ze deze gave in dienst wil stellen van de Slangen (het bedrijf van haar oom.) Dan is er nog een verschijning uit de Andere Wereld, wie is dit en wat wil hij van Nimue en Arthur?
Het duurde vrij lang voordat ik doorhad dat het verhaal in de toekomst speelt, in plaats van in de middeleeuwen. De mix van elementen uit sagen en legenden en de post-apocalyptische wereld bracht mij een beetje in verwarring. Er is geen duidelijke keus gemaakt voor een tijdperk, dit had beter uitgewerkt kunnen worden. Het is wel origineel gevonden, om deze elementen met elkaar in verbinding te brengen. Het verhaal is spannend en zeker niet voorspelbaar!
Wat mij opviel was dat er op bepaalde dingen veel nadruk werd gelegd, terwijl er in dit verhaal verder niets meer mee gedaan werd. Nimue krijgt een ketting, maar hier gebeurt verder niets mee. Misschien komt het nog aan bod in de volgende delen, maar dan alsnog. Ik heb het vermoeden dat dit sterk te maken heeft met haar afkomst, maar daar werd in dit verhaal geen aandacht meer aan besteed.
Gebaseerd op de cover en de titel verwacht je een heel ander verhaal, een romantisch verhaal met inderdaad elementen uit sagen en legenden. Het is mij onduidelijk waarom de moeder van Nimue op de cover staat, want het verhaal gaat over Nimue, hoewel de verdwijning van haar moeder wel een rol speelt.
Ondanks deze puntjes van kritiek ben ik benieuwd hoe het Nimue en Arthur verder vergaat en of de sagen over selkies een grotere rol gaan spelen in de serie.
January 17, 2018
- Rona beschrijft de bovenwereldse kou die ik door mijn armen voelde trekken, op het moment dat ik de bloedende man zonder het te weten genas -. Mara Li.
Ik ben absoluut geen fan van verhalen waarin dagboekfragmenten in zijn verwerkt. Ik weet niet waarom maar het werkt gewoon niet voor mij. Mara Li heeft moet ik zeggen wel het tegendeel kunnen bewijzen want in dit boek vond ik het juist een meerwaarde en voelde het absoluut niet vervelend aan! Het boek las vlot en Mara Li heeft een perfecte balans kunnen vinden tussen het heden en de dagboekfragmenten.
De schrijfstijl had iets poëtisch wat ik wel vlot vond lezen omdat het perfect paste bij de vertelde legendes en sages, mythische wezens, de dystopische setting in combinatie met het Arthurverhaal.. Het boek bevat ook een bepaalde sfeer die niet te beschrijven is in woorden en die je dus gewoon moet ervaren.
Erg benieuwd dus naar het tweede deel: de roep van Avalon.
*Heel erg bedankt voor dit recensie-exemplaar DVP!
Ik ben absoluut geen fan van verhalen waarin dagboekfragmenten in zijn verwerkt. Ik weet niet waarom maar het werkt gewoon niet voor mij. Mara Li heeft moet ik zeggen wel het tegendeel kunnen bewijzen want in dit boek vond ik het juist een meerwaarde en voelde het absoluut niet vervelend aan! Het boek las vlot en Mara Li heeft een perfecte balans kunnen vinden tussen het heden en de dagboekfragmenten.
De schrijfstijl had iets poëtisch wat ik wel vlot vond lezen omdat het perfect paste bij de vertelde legendes en sages, mythische wezens, de dystopische setting in combinatie met het Arthurverhaal.. Het boek bevat ook een bepaalde sfeer die niet te beschrijven is in woorden en die je dus gewoon moet ervaren.
Erg benieuwd dus naar het tweede deel: de roep van Avalon.
*Heel erg bedankt voor dit recensie-exemplaar DVP!
December 17, 2015
Nimue woont samen met haar broertje Arthur en oma in een klein vissersdorpje. Hun vader is overleden en hun moeder heeft hun plotseling verlaten.
Nimue vindt op zolder een dagboek . Dit dagboek blijkt van haar moeder te zijn en ze begint nieuwsgierig te lezen.
Het dorpje Gwennic wordt op een dag door een zeer zware storm geraakt en een groot deel komt onder water te staan. Doordat van de kerk de noodklokken luiden weten ze ze daar naar toe te geraken. Als Arthur ook een stukje van het dagboek gelezen heeft besluiten ze de weg te gaan volgen die in het dagboek beschreven door hun moeder te gaan volgen......
De stem van de zee is het eerste deel van een trilogie Eiland in de mist . Het verhaal wordt vanuit Nimue verteld en leest het ook op die manier. Ze beschrijft het dorpje zeer uitvoerig en hierdoor krijg je een goed beeld van de situatie waar in het zich afspeelt. Verder in het verhaal worden de personages meer en meer uitgediept en krijg je ook een band met ze en leef je mee met ze. Tijdens de zoektocht stuiten ze op allerlei gevaren en hierdoor neemt de spanning toe en geraakt je steeds meer betrokken in het geheel. De schrijftsijl is zeer prettig en leest heerlijk weg . Mara Li weet zeer goed de emoties van de personages te benadrukken en dat voel je dan ook . Hoewel het verhaal zich in de toekomst afspeelt had ik wel het gevoel dat het zich afspeelde in het verleden.
Het verhaal had me helemaal in de ban en werd regelmatig getriggerd door de verassende wendingen geboeid tot het einde . Ik ben zeer nieuwsgierig wat er in de andere nog te verschijnen 2 delen me te wachten staat.
Nimue vindt op zolder een dagboek . Dit dagboek blijkt van haar moeder te zijn en ze begint nieuwsgierig te lezen.
Het dorpje Gwennic wordt op een dag door een zeer zware storm geraakt en een groot deel komt onder water te staan. Doordat van de kerk de noodklokken luiden weten ze ze daar naar toe te geraken. Als Arthur ook een stukje van het dagboek gelezen heeft besluiten ze de weg te gaan volgen die in het dagboek beschreven door hun moeder te gaan volgen......
De stem van de zee is het eerste deel van een trilogie Eiland in de mist . Het verhaal wordt vanuit Nimue verteld en leest het ook op die manier. Ze beschrijft het dorpje zeer uitvoerig en hierdoor krijg je een goed beeld van de situatie waar in het zich afspeelt. Verder in het verhaal worden de personages meer en meer uitgediept en krijg je ook een band met ze en leef je mee met ze. Tijdens de zoektocht stuiten ze op allerlei gevaren en hierdoor neemt de spanning toe en geraakt je steeds meer betrokken in het geheel. De schrijftsijl is zeer prettig en leest heerlijk weg . Mara Li weet zeer goed de emoties van de personages te benadrukken en dat voel je dan ook . Hoewel het verhaal zich in de toekomst afspeelt had ik wel het gevoel dat het zich afspeelde in het verleden.
Het verhaal had me helemaal in de ban en werd regelmatig getriggerd door de verassende wendingen geboeid tot het einde . Ik ben zeer nieuwsgierig wat er in de andere nog te verschijnen 2 delen me te wachten staat.
July 18, 2017
A bit different fantasy story that goes againt the mainstream.
Nimue and her brother Arthur live in a small village at the sea. Poor and from a family of fishermen, they live only with their grandmother, under the constant threat of natural disaster. When one disastrous storm comes and the village is flooded, they both try to help the survivors as much as possible. But the old diary written by their mother causes them to reassess their lives, and they decide to leave the village in order to find their legacy... and to find their long-lost mother.
I really liked the premise and the simplistic uniqueness of the story. Live focused on basic needs, poverty and natural disasters, that is a world where Nimue grew up - and found out about her healing powers, the legacy of her mother. The characters were also promising, and I even grew sort of attachment to Nimue in the evening.
But I struggled to really get into the story. It was slow for me, with long descriptions and too little conversations. It did not start to speed up until the last two chapters, which took entirely too long for me and I was tempted to skip whole pages more often than not. I even dare say I got bored on several occasions. Basically whole book felt like an introduction to some more appealing story. Nevertheless, especially the last chapter was truly intriguing and finally caught my attention, so I believe the next installment will be more exciting than this one to me.
Nimue and her brother Arthur live in a small village at the sea. Poor and from a family of fishermen, they live only with their grandmother, under the constant threat of natural disaster. When one disastrous storm comes and the village is flooded, they both try to help the survivors as much as possible. But the old diary written by their mother causes them to reassess their lives, and they decide to leave the village in order to find their legacy... and to find their long-lost mother.
I really liked the premise and the simplistic uniqueness of the story. Live focused on basic needs, poverty and natural disasters, that is a world where Nimue grew up - and found out about her healing powers, the legacy of her mother. The characters were also promising, and I even grew sort of attachment to Nimue in the evening.
But I struggled to really get into the story. It was slow for me, with long descriptions and too little conversations. It did not start to speed up until the last two chapters, which took entirely too long for me and I was tempted to skip whole pages more often than not. I even dare say I got bored on several occasions. Basically whole book felt like an introduction to some more appealing story. Nevertheless, especially the last chapter was truly intriguing and finally caught my attention, so I believe the next installment will be more exciting than this one to me.
September 1, 2017
De cover voorspelt een mooi boek dus mijn verwachtingen waren groot. Het boek gaat over Nimue en Arthur die door hun oma worden opgevoed nadat hun vader is overleden in een storm en hun moeder om nog onbekende redenen is vertrokken. Door een komeetinslag in het verleden is de wereld verwoest en leven zij van de visserij een armoedig bestaan. Op een dag vindt Nimue het dagboek van haar moeder en vanaf dat moment staat het besluit vast haar moeder te gaan zoeken. Samen met haar broer Arthur begint zij aan een barre tocht. Niet alleen opzoek naar haar moeder maar ook naar verborgen familiegeheimen.
Ik vond het boek een trage start hebben. Je moet er even doorheen maar uiteindelijk wordt het verhaal erg boeiend en pakt het je wel. Ik ben nu ondanks dat het compleet buiten mijn genre ligt, wel erg benieuwd naar het vervolg op dit boek.
Hier en daar zijn er wat emotionele momenten die mij erg aan hebben gegrepen. Ik vond het ook erg interessant dat mensen na een ramp toch terug grijpen naar oer gewoontes daar het zich in de toekomst afspeelt.
Ook de mythe zelf vond ik erg interessant. Ik heb zelfs een boek gekocht om mij te verdiepen in de Avalon legende! Ja, al met al heb ik genoten van dit boek.
Ik vond het boek een trage start hebben. Je moet er even doorheen maar uiteindelijk wordt het verhaal erg boeiend en pakt het je wel. Ik ben nu ondanks dat het compleet buiten mijn genre ligt, wel erg benieuwd naar het vervolg op dit boek.
Hier en daar zijn er wat emotionele momenten die mij erg aan hebben gegrepen. Ik vond het ook erg interessant dat mensen na een ramp toch terug grijpen naar oer gewoontes daar het zich in de toekomst afspeelt.
Ook de mythe zelf vond ik erg interessant. Ik heb zelfs een boek gekocht om mij te verdiepen in de Avalon legende! Ja, al met al heb ik genoten van dit boek.
December 21, 2015
Door de samenvatting zoals die hierboven beschreven staat, moet ik eerlijk toegeven dat ik een heel ander verhaal in gedachten had. Door de titel en de mooie mysterieuze cover, dacht ik dat het genre fantasy was en het duurde echt even voor ik in de gaten had dat het in de toekomst van onze wereld afspeelt.
In het begin was ik wat gefrustreerd dat er maar zo weinig werd prijs gegeven over wat er met de wereld was gebeurd. Giftige regen...lemen huisjes...maar wel auto's...? Ik kon het niet rijmen. Tot het stukje bij beetje prijs gegeven werd.
Toen begon het verhaal pas echt voor mij te leven. Maar nu was ik net als Nimue gefrustreerd dat er delen van het dagboek van haar moeder niet goed leesbaar was.
Ik hoop dat het vervolg veel meer duidelijk gaat maken, want 'De stem van de zee' laat mij met te veel vragen achter. En ik denk dat dit de kracht van dit boek is. Het vraagt om zoveel meer!
In het begin was ik wat gefrustreerd dat er maar zo weinig werd prijs gegeven over wat er met de wereld was gebeurd. Giftige regen...lemen huisjes...maar wel auto's...? Ik kon het niet rijmen. Tot het stukje bij beetje prijs gegeven werd.
Toen begon het verhaal pas echt voor mij te leven. Maar nu was ik net als Nimue gefrustreerd dat er delen van het dagboek van haar moeder niet goed leesbaar was.
Ik hoop dat het vervolg veel meer duidelijk gaat maken, want 'De stem van de zee' laat mij met te veel vragen achter. En ik denk dat dit de kracht van dit boek is. Het vraagt om zoveel meer!
June 24, 2017
First, this is a wonderfully conceived dystopian future with a believable cause and well thought out repercussions.
The story focuses around Nimue (not the one best known as the woman who sealed Merlin in a tree)0 and her brother Arthur.
The story follows them in their journey to learn about their mother and their past (small spoiler no one reaches out of a lake to give Arthur a sword, heck there were not lakes at all).
The pace is consistently fast, with the two of them moving and finding more clues at a nice pace. But like any book with a title of "book 1" it leaves you wanting book two.
I recommend this as a good young adult story. It has some difficult times, but less random violence than Harry Potter or the Hunger Games, in fact that makes it easier to understand and relate to Nimue and Arthur.
The story focuses around Nimue (not the one best known as the woman who sealed Merlin in a tree)0 and her brother Arthur.
The story follows them in their journey to learn about their mother and their past (small spoiler no one reaches out of a lake to give Arthur a sword, heck there were not lakes at all).
The pace is consistently fast, with the two of them moving and finding more clues at a nice pace. But like any book with a title of "book 1" it leaves you wanting book two.
I recommend this as a good young adult story. It has some difficult times, but less random violence than Harry Potter or the Hunger Games, in fact that makes it easier to understand and relate to Nimue and Arthur.
May 17, 2015
Als Storm Chaser heb ik dit boek voor de publicatie en zelfs als onvolledig gecorrigeerde versie mogen lezen! Dit heb ik met liefde gedaan en ik moet zeggen dat ik me zelfs nu nog, twee maanden nadat ik het heb gelezen, verwonder over hoe goed ik het boek eigenlijk vind.
Lees mijn recensie hier:
http://malousfigments.com/review-de-s...
-------------------
As a Storm Chaser, I have been able to read this book before its publication. I have done this with much excitement and I have to say that even now, two months after I've read it I am still in wonder about how much I actually like it.
Read my review here:
http://malousfigments.com/review-the-...
Lees mijn recensie hier:
http://malousfigments.com/review-de-s...
-------------------
As a Storm Chaser, I have been able to read this book before its publication. I have done this with much excitement and I have to say that even now, two months after I've read it I am still in wonder about how much I actually like it.
Read my review here:
http://malousfigments.com/review-the-...
Displaying 1 - 30 of 86 reviews