What do you think?
Rate this book
Εξιλέωση
Ο γέρος έδειξε αόριστα κάπου στα δυτικά. «Ταξίδεψε δυτικά», τον συμβούλεψε. «Φτάσε μέχρι τις πόλεις όπου ο ουρανός είναι σκοτεινός από το φλεγόμενο μαύρο νερό. Ρώτα για την συμμορία του Τζεμπεντάια και έχε το νου σου για σημάδια που να υποδηλώνουν την παρουσία τους. Συνήθως ένα ξεκληρισμένο χωριό είναι το σήμα κατατεθέν τους». Άνοιξε μια κουβέρτα που είχε δίπλα του κι έβγαλε δύο περίστροφα από μέσα, τα οποία παρέδωσε στον νεαρό άντρα. Εκείνος τα περιεργάστηκε φευγαλέα. «Δεν έχω άλλες συμβουλές να σου δώσω. Το μίσος σου θα σε καθοδηγήσει σωστά».
Σε έναν κόσμο που έχει πάψει να υπάρχει, ένας άντρας αναλαμβάνει μια σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή: να βρει την συμμορία που λυμαίνεται τα απομεινάρια της ανθρωπότητας και που είναι υπεύθυνη για τον θάνατο της οικογένειάς του. Στην μακριά πορεία του ανάμεσα στα ερείπια του πολιτισμού θα έρθει αντιμέτωπος με παράνομους χωρίς ηθικές αναστολές, ακατονόμαστα πλάσματα, αδίστακτους πιστολέρο και, τελικά, με τον ίδιο του τον εαυτό.
Σε έναν κόσμο που έχει πάψει να υπάρχει, ένας άντρας αναλαμβάνει μια σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή: να βρει την συμμορία που λυμαίνεται τα απομεινάρια της ανθρωπότητας και που είναι υπεύθυνη για τον θάνατο της οικογένειάς του. Στην μακριά πορεία του ανάμεσα στα ερείπια του πολιτισμού θα έρθει αντιμέτωπος με παράνομους χωρίς ηθικές αναστολές, ακατονόμαστα πλάσματα, αδίστακτους πιστολέρο και, τελικά, με τον ίδιο του τον εαυτό.
- GenresScience Fiction
320 pages, Paperback
Published March 1, 2015
93 people want to read
About the author
Γιώργος Κωστόπουλος
30 books68 followersΟ Γιώργος Κωστόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, ένα καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του '80. Πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Νέα Σμύρνη, παίζοντας, ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας ό,τι έπεφτε στα χέρια του.
Φανατικός αναγνώστης βιβλίων φαντασίας και τρόμου γενικότερα και λάτρης του Στίβεν Κινγκ ειδικότερα, αποφάσισε να καταγράψει κάποιους από τους εφιάλτες του με την μορφή μικρών ιστοριών και αργότερα να τις εξελίξει σε βιβλία, θέλοντας να μοιραστεί με αυτό τον τρόπο τα δυστοπικά τοπία των ονείρων του.
Έχει κυκλοφορήσει τέσσερα μυθιστορήματα και τρεις νουβέλες, ενώ έχει συμμετάσχει σε αρκετές συλλογές.
Στις διακρίσεις του περιλαμβάνεται η πρώτη θέση στην κατηγορία Διήγημα Τρόμου του διαγωνισμού Larry Niven 2013, καθώς και η τρίτη θέση στα βραβεία Everlies 2022 στην κατηγορία Καλύτερο Βιβλίο Τρόμου με το μυθιστόρημα "Το Βασίλειο Των Σκιών".
Από το καλοκαίρι του 2018 διατηρεί το blog https://darkrealmofshadows.blogspot.com/ όπου ανεβάζει διάφορα διηγήματα (σε άτακτα χρονικά διαστήματα), καθώς επίσης και ολοκληρωμένα έργα κάθε Αύγουστο, σε διαφορετικό format το καθένα. Υπό τον γενικό τίτλο 30 Nights έχουν παρουσιαστεί στο κοινό τα εξής:
☆ Νυχτερινή Φωνή (2018)
☆ After Life Foundation (2019)
☆ Το Τελευταίο Ταξίδι Του Κρισταμπέλα (2020)
☆ Ονειροναύτες (2021)
☆ Άδειος Κόσμος (2022)
☆ Κρυφές Μεταδόσεις-Ρέκβιεμ Για Έναν Κόσμο (2023)
☆ Ο Κήπος του Μεσονυκτίου (2024)
☆ Οι Σιωπηλές Πόλεις (2025)
Παράλληλα, από το 2016 δουλεύει πάνω στο 13τομο scifi έργο του που έχει τον γενικό τίτλο "Τα Χρονικά της Αστροκρατορίας".
Φανατικός αναγνώστης βιβλίων φαντασίας και τρόμου γενικότερα και λάτρης του Στίβεν Κινγκ ειδικότερα, αποφάσισε να καταγράψει κάποιους από τους εφιάλτες του με την μορφή μικρών ιστοριών και αργότερα να τις εξελίξει σε βιβλία, θέλοντας να μοιραστεί με αυτό τον τρόπο τα δυστοπικά τοπία των ονείρων του.
Έχει κυκλοφορήσει τέσσερα μυθιστορήματα και τρεις νουβέλες, ενώ έχει συμμετάσχει σε αρκετές συλλογές.
Στις διακρίσεις του περιλαμβάνεται η πρώτη θέση στην κατηγορία Διήγημα Τρόμου του διαγωνισμού Larry Niven 2013, καθώς και η τρίτη θέση στα βραβεία Everlies 2022 στην κατηγορία Καλύτερο Βιβλίο Τρόμου με το μυθιστόρημα "Το Βασίλειο Των Σκιών".
Από το καλοκαίρι του 2018 διατηρεί το blog https://darkrealmofshadows.blogspot.com/ όπου ανεβάζει διάφορα διηγήματα (σε άτακτα χρονικά διαστήματα), καθώς επίσης και ολοκληρωμένα έργα κάθε Αύγουστο, σε διαφορετικό format το καθένα. Υπό τον γενικό τίτλο 30 Nights έχουν παρουσιαστεί στο κοινό τα εξής:
☆ Νυχτερινή Φωνή (2018)
☆ After Life Foundation (2019)
☆ Το Τελευταίο Ταξίδι Του Κρισταμπέλα (2020)
☆ Ονειροναύτες (2021)
☆ Άδειος Κόσμος (2022)
☆ Κρυφές Μεταδόσεις-Ρέκβιεμ Για Έναν Κόσμο (2023)
☆ Ο Κήπος του Μεσονυκτίου (2024)
☆ Οι Σιωπηλές Πόλεις (2025)
Παράλληλα, από το 2016 δουλεύει πάνω στο 13τομο scifi έργο του που έχει τον γενικό τίτλο "Τα Χρονικά της Αστροκρατορίας".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 18 of 18 reviews
October 23, 2017
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες της “Εξιλέωσης” ένιωσα σαν να έκανα βουτιά σε ένα από τα βιντεοπαιχνίδια της σειράς Fallout. Και για όσους δεν τα γνωρίζουν, αρκεί η πληροφορία ότι “στη γη έχει γίνει μια μεγάλη πυρηνική καταστροφή και ο κόσμος πλέον έχει μπει σε μια νέα κατάσταση, επιβίωσης”.
Οι ομοιότητες του βιβλίου με τα εν λόγω παιχνίδια είναι πολλές. Ο τρόπος που δομούνται οι καινούργιες “πόλεις”, η ανομία, οι ερημότοποι, οι μεταλλαγμένοι, τα σπουδαία όπλα των παλιών, η στρατιωτικής μορφής ομάδα που προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη με τον δικό της τρόπο, τα πάντα υπάρχουν κι εδώ.
Οι επιρροές ωστόσο από το Fallout δεν είναι οι μοναδικές που θα συναντήσετε. Στην “εξιλέωση” θα εντοπίσει κανείς και στοιχεία από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Stephen King. Όσοι έχουν διαβάσει το κλασικό του πια “The Stand” (“Το Κοράκι” στα Ελληνικά), καθώς και την επική σειρά βιβλίων του Μαύρου Πύργου, θα καταλάβουν αμέσως τι εννοώ. Ο πρωταγωνιστής θα σας θυμίσει αρκετά τον Roland Deschain (ειδικά με την αποφασιστικότητα και τη μανία που τον διακατέχει στο να εντοπίσει τη συμμορία που του κατέστρεψε τη ζωή), ενώ και μερικοί από τους “κακούς” μοιάζουν να ξεπετάγονται μέσα από τα βιβλία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο μουγκός, που φέρνει στο νου έναν συμμορίτη του Randal Flagg που έχει μια αγάπη και εμμονή με τα όπλα των παλιών.
Διαβάζοντας κανείς λοιπόν τα ανωτέρω, θα θεωρήσει ότι τα έγραψα ως αρνητικά-αποτρεπτικά στοιχεία. Ε, λοιπόν… το κάθε άλλο!
Αν πρέπει να δώσω έναν και μόνο χαρακτηρισμό του βιβλίου αυτός είναι “τίμιο”. Για την ακρίβεια είναι υπερβολικά τίμιο, (σε απόλυτη αντιδιαστολή με τα όσα κάνουν οι χαρακτήρες του κόσμου του). Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να κρύψει τις επιρροές του πίσω από ελαφρώς παραλλαγμένες καταστάσεις. Αντιθέτως, γράφει για τη λατρεία του προς τον King μέχρι και στο βιογραφικό του. Κατά μια έννοια, θεωρώ ότι κάνει έναν φόρο τιμής στα ερεθίσματα τα οποία τον άγγιξαν περισσότερο στη μέχρι τώρα αναγνωστική του πορεία. Με το πολύ βασικό στοιχείο να είναι ότι το κάνει πολύ καλά. Η ιστορία είναι εξαιρετική· σε τραβάει, αναγκάζεσαι να συνεχίσεις να διαβάζεις για να μάθεις τη συνέχεια. Το τέλος της είναι δυνατό και ανατρεπτικό, προ-οικονομημένο όμως έτσι που να μην ξενίζει.
Οι χαρακτήρες μού άρεσαν. Πού και πού είναι και λίγο χάρτινοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό το απαιτεί και το feeling της ιστορίας. Εξάλλου ο κόσμος έχει αλλάξει, έχει σκληρύνει και απαιτεί από μόνος του υπερβολές από όλους. Ειδάλλως ο θάνατος απέχει πάντα μια ανάσα απόσταση.
Στα της γραφής τώρα, τα νέα εξακολουθούν να είναι πολύ καλά. Ο τρόπος του συγγραφέα είναι απλοϊκός αλλά πολύ πρακτικός, βάζοντας έτσι τον αναγνώστη πολύ εύκολα στο νόημα. Υπάρχουν βέβαια και μερικά λαθάκια, αλλά αυτά δεν καταστρέφουν με τίποτα τη συνολική προσπάθεια. Για παράδειγμα, Σε μερικά ελάχιστα σημεία ο αφηγητής αλλάζει και μας “μιλάει” απευθείας, σαν να μας είδε να διαβάζουμε το βιβλίο και να μας πιάνει την κουβέντα! Αν τύχει βέβαια και διαβάσει κανείς το “Φυλαχτό” του King, θα διαπιστώσει ότι το εφαρμόζει και εκείνος, με τη διαφορά όμως ότι ένας τόσο μεγάλος και ευυπόληπτος συγγραφέας λειτουργεί πια όπως θέλει χωρίς να τον κατακρίνουν εύκολα. Είναι ωστόσο ανώφελο να το αναλύσω περισσότερο, διότι είναι εντελώς αμελητέο εντός του βιβλίου. Θα προσθέσω απλώς ότι μια πιο καλή επιμέλεια, (ή έστω μια παρέα καλών και δίκαιων beta readers) θα τα είχε λύσει πανεύκολα όλα αυτά.
Συνοψίζοντας λοιπόν, θα σημειώσω ξανά ότι η “εξιλέωση” είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ και νομίζω ότι δε θα το ξεχάσω. Ακόμα πιο σημαντικό είναι όμως ότι ο συγγραφέας με κέρδισε και ότι θα αγοράσω το επόμενο βιβλίο του χωρίς δεύτερη σκέψη.
Οι ομοιότητες του βιβλίου με τα εν λόγω παιχνίδια είναι πολλές. Ο τρόπος που δομούνται οι καινούργιες “πόλεις”, η ανομία, οι ερημότοποι, οι μεταλλαγμένοι, τα σπουδαία όπλα των παλιών, η στρατιωτικής μορφής ομάδα που προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη με τον δικό της τρόπο, τα πάντα υπάρχουν κι εδώ.
Οι επιρροές ωστόσο από το Fallout δεν είναι οι μοναδικές που θα συναντήσετε. Στην “εξιλέωση” θα εντοπίσει κανείς και στοιχεία από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Stephen King. Όσοι έχουν διαβάσει το κλασικό του πια “The Stand” (“Το Κοράκι” στα Ελληνικά), καθώς και την επική σειρά βιβλίων του Μαύρου Πύργου, θα καταλάβουν αμέσως τι εννοώ. Ο πρωταγωνιστής θα σας θυμίσει αρκετά τον Roland Deschain (ειδικά με την αποφασιστικότητα και τη μανία που τον διακατέχει στο να εντοπίσει τη συμμορία που του κατέστρεψε τη ζωή), ενώ και μερικοί από τους “κακούς” μοιάζουν να ξεπετάγονται μέσα από τα βιβλία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο μουγκός, που φέρνει στο νου έναν συμμορίτη του Randal Flagg που έχει μια αγάπη και εμμονή με τα όπλα των παλιών.
Διαβάζοντας κανείς λοιπόν τα ανωτέρω, θα θεωρήσει ότι τα έγραψα ως αρνητικά-αποτρεπτικά στοιχεία. Ε, λοιπόν… το κάθε άλλο!
Αν πρέπει να δώσω έναν και μόνο χαρακτηρισμό του βιβλίου αυτός είναι “τίμιο”. Για την ακρίβεια είναι υπερβολικά τίμιο, (σε απόλυτη αντιδιαστολή με τα όσα κάνουν οι χαρακτήρες του κόσμου του). Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να κρύψει τις επιρροές του πίσω από ελαφρώς παραλλαγμένες καταστάσεις. Αντιθέτως, γράφει για τη λατρεία του προς τον King μέχρι και στο βιογραφικό του. Κατά μια έννοια, θεωρώ ότι κάνει έναν φόρο τιμής στα ερεθίσματα τα οποία τον άγγιξαν περισσότερο στη μέχρι τώρα αναγνωστική του πορεία. Με το πολύ βασικό στοιχείο να είναι ότι το κάνει πολύ καλά. Η ιστορία είναι εξαιρετική· σε τραβάει, αναγκάζεσαι να συνεχίσεις να διαβάζεις για να μάθεις τη συνέχεια. Το τέλος της είναι δυνατό και ανατρεπτικό, προ-οικονομημένο όμως έτσι που να μην ξενίζει.
Οι χαρακτήρες μού άρεσαν. Πού και πού είναι και λίγο χάρτινοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό το απαιτεί και το feeling της ιστορίας. Εξάλλου ο κόσμος έχει αλλάξει, έχει σκληρύνει και απαιτεί από μόνος του υπερβολές από όλους. Ειδάλλως ο θάνατος απέχει πάντα μια ανάσα απόσταση.
Στα της γραφής τώρα, τα νέα εξακολουθούν να είναι πολύ καλά. Ο τρόπος του συγγραφέα είναι απλοϊκός αλλά πολύ πρακτικός, βάζοντας έτσι τον αναγνώστη πολύ εύκολα στο νόημα. Υπάρχουν βέβαια και μερικά λαθάκια, αλλά αυτά δεν καταστρέφουν με τίποτα τη συνολική προσπάθεια. Για παράδειγμα, Σε μερικά ελάχιστα σημεία ο αφηγητής αλλάζει και μας “μιλάει” απευθείας, σαν να μας είδε να διαβάζουμε το βιβλίο και να μας πιάνει την κουβέντα! Αν τύχει βέβαια και διαβάσει κανείς το “Φυλαχτό” του King, θα διαπιστώσει ότι το εφαρμόζει και εκείνος, με τη διαφορά όμως ότι ένας τόσο μεγάλος και ευυπόληπτος συγγραφέας λειτουργεί πια όπως θέλει χωρίς να τον κατακρίνουν εύκολα. Είναι ωστόσο ανώφελο να το αναλύσω περισσότερο, διότι είναι εντελώς αμελητέο εντός του βιβλίου. Θα προσθέσω απλώς ότι μια πιο καλή επιμέλεια, (ή έστω μια παρέα καλών και δίκαιων beta readers) θα τα είχε λύσει πανεύκολα όλα αυτά.
Συνοψίζοντας λοιπόν, θα σημειώσω ξανά ότι η “εξιλέωση” είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ και νομίζω ότι δε θα το ξεχάσω. Ακόμα πιο σημαντικό είναι όμως ότι ο συγγραφέας με κέρδισε και ότι θα αγοράσω το επόμενο βιβλίο του χωρίς δεύτερη σκέψη.
December 17, 2015
Δράση, αίμα, εκδίκηση.
Μεταποκαλυπτικό, σχεδόν φιλοσοφικό, εν μέρει ακραίο.
Απολαυστικό, ψυχαγωγικό, διασκεδαστικό.
Ωμό και με λάθη.
Αληθινό.
Μεταποκαλυπτικό, σχεδόν φιλοσοφικό, εν μέρει ακραίο.
Απολαυστικό, ψυχαγωγικό, διασκεδαστικό.
Ωμό και με λάθη.
Αληθινό.
July 23, 2020
Βιβλιοκριτική | "Η Εξιλέωση"
Μπορείτε να διαβάσετε όλο το review στη https://www.lefalok.gr/%CE%92%CE%B9%C...
Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες της Εξιλέωσης καταλαβαίνεις πως δεν είναι ένα κλασσικο post-nuclear / post-post apocalyptic βιβλίο. Πρόκειται για ένα γουέστερν με τα δικά του, μοναδικά, μεταποκαλυπτικά στοιχεία, που δεν έχω συναντήσει σε κάποια άλλη ιστορία. Ξεκινώντας να διαβάζω το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Κωστόπουλου, είδα πως η γραφή είναι ευκολοδιάβαστη και στρωτή. Μου άρεσε πάρα πολύ πως μπαίνει απευθείας στο "ζουμί". Αυτό που το κάνει μοναδικό για μένα δεν είναι τα μεταποκαλυπτικά του στοιχεία ή η κοσμοπλασία (που έρχονται ως επικάλυψη), αλλά ο κεντρικός χαρακτήρας, καθώς και η τραγωδία που τον συνοδεύει από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως επίσης και και η αποκάλυψη στο τέλος. Η κοσμοπλασία δεν ξεδιπλώνεται στην αρχή, αλλά από τη μέση και μετά. Μου άρεσε και είχε αρκετά καλά και ενδιαφέροντα στοιχεία που με έβαλαν στο ψαχνό. Συνήθως η ανάπτυξη της κοσμοπλασίας γινόταν μέσα από αναδρομές των χαρακτήρων. Παρά τα κάποια κενά που μπορεί να υπήρχαν και η έλλειψη εξηγήσεων, δεν με χάλασε καθόλου, μιας και για μένα "η κατάρρευση" του πολιτισμού είναι περισσότερο η αιτιολογία για την ιστορία που θα ξεδιπλωθεί, παρά το πως έγινε (όπως βλέπουμε συνήθως σε αποκαλυπτικά βιβλία) και αυτό με ικανοποίησε.
Κλείνοντας τα θετικά, πρώτη φορά βλέπω να υπάρχουν στοιχεία του υπερφυσικού και να δουλεύουν τόσο άψογα. Σίγουρα βοηθά το γουέστερν ύφος, παρόλα αυτά το "πείραμα" να τα παντρέψει ο συγγραφέας όλα μαζί πέτυχε και η αποκάλυψη στο τέλος με άφησε άφωνο.
Στα ουδέτερα σχόλια, θα τονίσω -σε αντίθεση με αρκετούς που μου το πρότειναν να το διαβάσω, καθώς και άλλες κριτικές που διάβασα-, ότι καμία σχέση δεν έχει με post apocalyptic περιπέτεια που να μου θυμίζει το παιχνίδι Fallout, με εξαίρεση το εξώφυλλο. Όσον αφορά το ίδιο το κείμενο, υπήρχαν κάποιες μεγάλες προτάσεις (1-2 φορές σχεδόν ολόκληρη σελίδα) που έχανες τι γίνεται. Η ύπαρξη κάποιων λαθών επιμέλειας δεν χαλάνε την αναγνωστική εμπειρία. Αυτό που βλέπω συχνά (και θέλω) σε κάθε post-nuclear / post-apocalyptic βιβλίο, ιδιαίτερα όσα είναι "σχολής Fallout ή Mad Max", είναι πως σε κάνουν να εκτιμάς την ζωή σε έναν καινούργιο κόσμο, το οποίο δεν το βλέπεις στην Εξιλέωση (ούτε ο πρωταγωνιστής ή κάποιος άλλος εξιλεώνεται στο τέλος). Επίσης, δεν έχει καθόλου κωμικά στοιχεία και όλα στον συγκεκριμένο κόσμο είναι "μαύρη μαυρίλα πλάκωσε". Κατανοώ πως πρόκειται για βιβλίο εκδίκησης, αλλά ο άλλος κεντρικός χαρακτήρας (ο Τζέημσον) θα μπορούσε να παρουσιάζει τα πράγματα με διαφορετική οπτική, μιας και πρόκειται κατά κάποιο τρόπο "ιδεαλιστή" που θέλει να καθαρίσει τον τόπο από άτομα όπως τον κύριο ανταγωνιστή.
Αυτό με φέρνει και στο επόμενο στοιχείο που δεν μου άρεσε. Αυτό ήταν η παρουσία του Τζέημσον και της ομάδας του. Πραγματικά δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τον κύριο χαρακτήρα, ούτε εξυπηρετεί την πλοκή, παρόλα αυτά "μοιράζεται" το ίδιο real estate σελίδων με τον πρωταγωνιστή. Η εμμονή του για την αποστολή του μου φάνηκε ως αδύναμη αιτιολογία, ιδιαίτερα όταν την συγκρίνεις με ιστορία εκδίκησης όπως έχει ο κεντρικός χαρακτήρας. Η συμμετοχή του μου έδωσε να καταλάβω πως υπήρχε απλά για να αναπτυχθεί η κοσμοπλασία. Αν από το σημείο που ο πρωταγωνιστής φτάνει στην πόλη Μοναξιά και έπειτα ξαναπαίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, δεν θεωρώ πως θα έχανα και κάτι από την πλοκή αν δεν το διάβαζα. Το μόνο που έσωσε την κατάσταση σε αυτά τα σημεία ήταν πως εκεί βρισκόταν το μεγαλύτερο κομμάτι δράσης.
Οι αναδρομές που υπήρχαν αφορούσαν "καλούς" και "κακούς" χαρακτήρες, αλλά τις περισσότερες φορές δεν βοήθησαν κάπου. Εντύπωση μου έκανε πάντως πως οι ανταγωνιστές δεν είχαν βάθος και ήταν κακοί απλά για να είναι.
Κλείνοντας, δύο πράγματα μου έμειναν στο μυαλό:
Αυτό που διάβασα ήταν γουέστερν και τα post nuclear / apocalyptic στοιχεία ερχόταν ως συμπλήρωμα.
Οι μάχες, ο κεντρικός χαρακτήρας, και το ανελέητο πιστολίδι με έκαναν να το αγαπήσω τελικά.
Μπορείτε να διαβάσετε όλο το review στη https://www.lefalok.gr/%CE%92%CE%B9%C...
Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες της Εξιλέωσης καταλαβαίνεις πως δεν είναι ένα κλασσικο post-nuclear / post-post apocalyptic βιβλίο. Πρόκειται για ένα γουέστερν με τα δικά του, μοναδικά, μεταποκαλυπτικά στοιχεία, που δεν έχω συναντήσει σε κάποια άλλη ιστορία. Ξεκινώντας να διαβάζω το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Κωστόπουλου, είδα πως η γραφή είναι ευκολοδιάβαστη και στρωτή. Μου άρεσε πάρα πολύ πως μπαίνει απευθείας στο "ζουμί". Αυτό που το κάνει μοναδικό για μένα δεν είναι τα μεταποκαλυπτικά του στοιχεία ή η κοσμοπλασία (που έρχονται ως επικάλυψη), αλλά ο κεντρικός χαρακτήρας, καθώς και η τραγωδία που τον συνοδεύει από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως επίσης και και η αποκάλυψη στο τέλος. Η κοσμοπλασία δεν ξεδιπλώνεται στην αρχή, αλλά από τη μέση και μετά. Μου άρεσε και είχε αρκετά καλά και ενδιαφέροντα στοιχεία που με έβαλαν στο ψαχνό. Συνήθως η ανάπτυξη της κοσμοπλασίας γινόταν μέσα από αναδρομές των χαρακτήρων. Παρά τα κάποια κενά που μπορεί να υπήρχαν και η έλλειψη εξηγήσεων, δεν με χάλασε καθόλου, μιας και για μένα "η κατάρρευση" του πολιτισμού είναι περισσότερο η αιτιολογία για την ιστορία που θα ξεδιπλωθεί, παρά το πως έγινε (όπως βλέπουμε συνήθως σε αποκαλυπτικά βιβλία) και αυτό με ικανοποίησε.
Κλείνοντας τα θετικά, πρώτη φορά βλέπω να υπάρχουν στοιχεία του υπερφυσικού και να δουλεύουν τόσο άψογα. Σίγουρα βοηθά το γουέστερν ύφος, παρόλα αυτά το "πείραμα" να τα παντρέψει ο συγγραφέας όλα μαζί πέτυχε και η αποκάλυψη στο τέλος με άφησε άφωνο.
Στα ουδέτερα σχόλια, θα τονίσω -σε αντίθεση με αρκετούς που μου το πρότειναν να το διαβάσω, καθώς και άλλες κριτικές που διάβασα-, ότι καμία σχέση δεν έχει με post apocalyptic περιπέτεια που να μου θυμίζει το παιχνίδι Fallout, με εξαίρεση το εξώφυλλο. Όσον αφορά το ίδιο το κείμενο, υπήρχαν κάποιες μεγάλες προτάσεις (1-2 φορές σχεδόν ολόκληρη σελίδα) που έχανες τι γίνεται. Η ύπαρξη κάποιων λαθών επιμέλειας δεν χαλάνε την αναγνωστική εμπειρία. Αυτό που βλέπω συχνά (και θέλω) σε κάθε post-nuclear / post-apocalyptic βιβλίο, ιδιαίτερα όσα είναι "σχολής Fallout ή Mad Max", είναι πως σε κάνουν να εκτιμάς την ζωή σε έναν καινούργιο κόσμο, το οποίο δεν το βλέπεις στην Εξιλέωση (ούτε ο πρωταγωνιστής ή κάποιος άλλος εξιλεώνεται στο τέλος). Επίσης, δεν έχει καθόλου κωμικά στοιχεία και όλα στον συγκεκριμένο κόσμο είναι "μαύρη μαυρίλα πλάκωσε". Κατανοώ πως πρόκειται για βιβλίο εκδίκησης, αλλά ο άλλος κεντρικός χαρακτήρας (ο Τζέημσον) θα μπορούσε να παρουσιάζει τα πράγματα με διαφορετική οπτική, μιας και πρόκειται κατά κάποιο τρόπο "ιδεαλιστή" που θέλει να καθαρίσει τον τόπο από άτομα όπως τον κύριο ανταγωνιστή.
Αυτό με φέρνει και στο επόμενο στοιχείο που δεν μου άρεσε. Αυτό ήταν η παρουσία του Τζέημσον και της ομάδας του. Πραγματικά δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τον κύριο χαρακτήρα, ούτε εξυπηρετεί την πλοκή, παρόλα αυτά "μοιράζεται" το ίδιο real estate σελίδων με τον πρωταγωνιστή. Η εμμονή του για την αποστολή του μου φάνηκε ως αδύναμη αιτιολογία, ιδιαίτερα όταν την συγκρίνεις με ιστορία εκδίκησης όπως έχει ο κεντρικός χαρακτήρας. Η συμμετοχή του μου έδωσε να καταλάβω πως υπήρχε απλά για να αναπτυχθεί η κοσμοπλασία. Αν από το σημείο που ο πρωταγωνιστής φτάνει στην πόλη Μοναξιά και έπειτα ξαναπαίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, δεν θεωρώ πως θα έχανα και κάτι από την πλοκή αν δεν το διάβαζα. Το μόνο που έσωσε την κατάσταση σε αυτά τα σημεία ήταν πως εκεί βρισκόταν το μεγαλύτερο κομμάτι δράσης.
Οι αναδρομές που υπήρχαν αφορούσαν "καλούς" και "κακούς" χαρακτήρες, αλλά τις περισσότερες φορές δεν βοήθησαν κάπου. Εντύπωση μου έκανε πάντως πως οι ανταγωνιστές δεν είχαν βάθος και ήταν κακοί απλά για να είναι.
Κλείνοντας, δύο πράγματα μου έμειναν στο μυαλό:
Αυτό που διάβασα ήταν γουέστερν και τα post nuclear / apocalyptic στοιχεία ερχόταν ως συμπλήρωμα.
Οι μάχες, ο κεντρικός χαρακτήρας, και το ανελέητο πιστολίδι με έκαναν να το αγαπήσω τελικά.
August 15, 2017
Πολύ καλό βιβλ��ο western - sci -fi!
May 21, 2015
Είναι από τις σπάνιες φορές που αγοράζω βιβλίο πρωτόβγαλτου Έλληνα συγγραφέα, χωρίς να υπάρχουν δέκα-δεκαπέντε διθυραμβικές κριτικές για να με πείσουν, βασιζόμενος απλά σ'ένα σχόλιο, στην περίληψη της ιστορίας και στο τρομερό εξώφυλλο. Και ακόμα πιο σπάνιο είναι να το διαβάσω αμέσως, δυο μέρες μετά την αγορά του! Λοιπόν, το βιβλίο είναι πολύ δυνατό, ενδιαφέρον και εθιστικό, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν ότι είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μετά-αποκαλυπτική Αμερική, δεκάδες χρόνια μετά από έναν μεγάλο πυρηνικό πόλεμο που μετέτρεψε την Γη σε μια ραδιενεργή κόλαση. Μέσα σ'έναν κόσμο όπου έχουν δημιουργηθεί διάφορες κοινότητες με αντιπαλότητες, όπου συμμορίες λυμαίνονται τα απομεινάρια της Γης και όπου κυκλοφορούν μεταλλαγμένοι κανίβαλοι, ένας μυστηριώδης άντρας γυρνάει από τον θάνατο, έχοντας ως σκοπό της ζωής του να εξολοθρεύσει μια συμμορία παρανοϊκών εγκληματιών, που είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο της γυναίκας και του παιδιού του.
Αυτά εν ολίγοις, όπως μπορείτε να φανταστείτε όμως γίνονται πολλά περισσότερα. Λοιπόν, πρόκειται για ένα εξαιρετικά σκοτεινό και βίαιο μετά-αποκαλυπτικό γουέστερν με μεταφυσικές πινελιές, που θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς λάτρεις του είδους. Θα χορτάσετε πιστολίδια, εκρήξεις, σπλατεριές και κυνηγητά, όπως επίσης ένταση, αγωνία και εκπλήξεις στην πλοκή. Η κοσμοπλασία μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα και πιστευτή, με την ανθρώπινη κοινωνία να έχει γυρίσει πολλά χρόνια πίσω και να προσπαθεί να ορθοποδήσει σ'έναν ραδιενεργό κόσμο με κατεστραμμένη φύση και γεμάτο με επικίνδυνα μεταλλαγμένα πλάσματα.
Όσον αφορά την γραφή, μου φάνηκε πολύ καλή, στρωτή και ιδιαίτερα εθιστική, με σωστές και ωραίες περιγραφές τοπίων και γεγονότων. Σίγουρα είχε τα θεματάκια της σε ορισμένα σημεία, όμως ούτε πολύ σημαντικά μου φάνηκαν και, άλλωστε, δικαιολογούνται απόλυτα μιας και είναι η πρώτη ιστορία του συγγραφέα που εκδίδεται. Οι χαρακτήρες είναι αρχετυπικοί και με όλα τα δικαιολογημένα κλισέ, μπορώ να πω ότι τους δούλεψε μια χαρά ο συγγραφέας, έκαναν καλά την δουλειά τους. Η ατμόσφαιρα αρκετά σκοτεινή, γκρίζα και μαύρη, οπωσδήποτε ταιριαστή με τον κόσμο και την ιστορία.
Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή πρώτη προσπάθεια, που αξίζει να επενδύσετε χρόνο και χρήμα, αν είστε λάτρεις του είδους και θέλετε να διαβάσετε κάτι καλό και ελληνικό. Προσωπικά το χάρηκα πάρα πολύ, από την αρχή μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε, και ευχαριστήθηκα δράση και μαυρίλα. Και η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν φανταστεί κανείς ότι λίγες μέρες πριν ούτε καν είχα στα υπόψιν το βιβλίο.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μετά-αποκαλυπτική Αμερική, δεκάδες χρόνια μετά από έναν μεγάλο πυρηνικό πόλεμο που μετέτρεψε την Γη σε μια ραδιενεργή κόλαση. Μέσα σ'έναν κόσμο όπου έχουν δημιουργηθεί διάφορες κοινότητες με αντιπαλότητες, όπου συμμορίες λυμαίνονται τα απομεινάρια της Γης και όπου κυκλοφορούν μεταλλαγμένοι κανίβαλοι, ένας μυστηριώδης άντρας γυρνάει από τον θάνατο, έχοντας ως σκοπό της ζωής του να εξολοθρεύσει μια συμμορία παρανοϊκών εγκληματιών, που είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο της γυναίκας και του παιδιού του.
Αυτά εν ολίγοις, όπως μπορείτε να φανταστείτε όμως γίνονται πολλά περισσότερα. Λοιπόν, πρόκειται για ένα εξαιρετικά σκοτεινό και βίαιο μετά-αποκαλυπτικό γουέστερν με μεταφυσικές πινελιές, που θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς λάτρεις του είδους. Θα χορτάσετε πιστολίδια, εκρήξεις, σπλατεριές και κυνηγητά, όπως επίσης ένταση, αγωνία και εκπλήξεις στην πλοκή. Η κοσμοπλασία μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα και πιστευτή, με την ανθρώπινη κοινωνία να έχει γυρίσει πολλά χρόνια πίσω και να προσπαθεί να ορθοποδήσει σ'έναν ραδιενεργό κόσμο με κατεστραμμένη φύση και γεμάτο με επικίνδυνα μεταλλαγμένα πλάσματα.
Όσον αφορά την γραφή, μου φάνηκε πολύ καλή, στρωτή και ιδιαίτερα εθιστική, με σωστές και ωραίες περιγραφές τοπίων και γεγονότων. Σίγουρα είχε τα θεματάκια της σε ορισμένα σημεία, όμως ούτε πολύ σημαντικά μου φάνηκαν και, άλλωστε, δικαιολογούνται απόλυτα μιας και είναι η πρώτη ιστορία του συγγραφέα που εκδίδεται. Οι χαρακτήρες είναι αρχετυπικοί και με όλα τα δικαιολογημένα κλισέ, μπορώ να πω ότι τους δούλεψε μια χαρά ο συγγραφέας, έκαναν καλά την δουλειά τους. Η ατμόσφαιρα αρκετά σκοτεινή, γκρίζα και μαύρη, οπωσδήποτε ταιριαστή με τον κόσμο και την ιστορία.
Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή πρώτη προσπάθεια, που αξίζει να επενδύσετε χρόνο και χρήμα, αν είστε λάτρεις του είδους και θέλετε να διαβάσετε κάτι καλό και ελληνικό. Προσωπικά το χάρηκα πάρα πολύ, από την αρχή μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε, και ευχαριστήθηκα δράση και μαυρίλα. Και η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν φανταστεί κανείς ότι λίγες μέρες πριν ούτε καν είχα στα υπόψιν το βιβλίο.
September 5, 2017
Είχα πάρα πολλά χρόνια να διαβάσω ένα τόσο καλό βιβλίο. Ο συγγραφέας παίρνει τις πρώτες ύλες του Μαυρου Πύργου(S. King) και άλλων μελοντικών καταστρεμένων κόσμων και πλάθει μία ιστορία εκδίκησης βγαλμένη από την άγρια Δύση! Πραγματικά είναι τόσο καλογραμμένο το βιβλίο, που ήταν σαν να έβλεπα τα παντα σε μία ταινία μπροστά στα μάτια μου.
Νομίζω πως παίρνει επάξια τον τίτλο του καλύτερου βιβλίου της χρονιάς για εμένα και - καθώς έχω διαβάσει και άλλες ιστορίες του συγγραφέα- ανυπομωνώ για το επόμενο βιβλίο του δηλώνοντας περήφανος αναγνώστης του.
Νομίζω πως παίρνει επάξια τον τίτλο του καλύτερου βιβλίου της χρονιάς για εμένα και - καθώς έχω διαβάσει και άλλες ιστορίες του συγγραφέα- ανυπομωνώ για το επόμενο βιβλίο του δηλώνοντας περήφανος αναγνώστης του.
March 4, 2019
Το βιβλίο το βρήκα πολύ ωραίο. Για την ακρίβεια είχε ψυχή, καταλαβαίνεις αμέσως άπο τα πρώτα κεφάλαιο ότι ο συγγραφέας αγαπούσε κάθε λέξη και κάθε γραμμή που έβαζε.
Είχε ωραίες μικρές ανατροπές, δράση και μια όμορφη δόση υπερφυσικού που θύμιζε Κίνγκ.
Θα ήταν πραγματικά κρίμα αν δεν βγει κάποια στιγμή και στα αγγλικά.
Είχε ωραίες μικρές ανατροπές, δράση και μια όμορφη δόση υπερφυσικού που θύμιζε Κίνγκ.
Θα ήταν πραγματικά κρίμα αν δεν βγει κάποια στιγμή και στα αγγλικά.
May 19, 2015
Ένα μεταποκαλυπτικό μεταφυσικό γουέστερν με τα όλα του.
Ένας πιστολέρο επιστρέφει από τον τάφο στην Αριζόνα μετά τον πυρινικό όλεθρο για να εκδικηθεί μια διαβόητη συμμορία που σκότωσε τη γυναίκα του και το γιο του. Μια ομάδα από πολιτοφύλακες που κυνηγούν την ίδια συμμορία καταλήγουν σε μία πόλη στα απομεινάρια του Λας Βέγκας αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με τον φιλόδοξο κυβερνήτη του.
Βέβαια όταν λέμε γουέστερν μην περιμένετε τον Τζον Γουέην να σκάσει με το ιππικό. Να περιμένετε τον Κλάους Κίνσκι από το Great Silence (γνωστό στα Ελληνικά και ως "Εκδικητής του διαβόλου") σε fallout σκηνικό.
Το βιβλίο μου άρεσε, παρόλο που κουβαλάει κάποιες από τις αδυναμίες ενός πρώτου βιβλίου, κυρίως γιατί έχει καρδιά και ψυχή.
Δεν είναι μία παραδοσιακή αφήγηση παρόλο που έχει αρχή-μέση και τέλος. Η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια πολλών χαρακτήρων, με πολλά φλασμπακ που δίνουν την εικόνα ενός κόσμου καταστραμμένου αλλά ζωντανού. Δε χαραμίζεται χρόνος για κατεβατά από πληροφορίες, αλλά όλα δίνονται με στα σωστά σημεία. Υπήρξε ένα σημείο προς τη μέση που μου φάνηκε να ξεφεύγει για μεγάλη έκταση από την βασική πλοκή και να επικεντρώνεται πάρα πολύ σε μία υποπλοκή, αν και τελικά μπορώ να καταλάβω τι ρόλο έπαιξε αυτό στο βιβλίο.
Τουλάχιστον όμως ο ρυθμός δε χωλαίνει. Η δράση χτίζεται και σκάει ξαφνικά και με αντίκτυπο, καθώς οι σφαίρες πέφτουν βροχή και τα σώματα ανατινάζονται. Δεν ένιωσα να κουράζομαι όσο διάβαζα, ούτε ένιωσα ότι κάτι περίσσευε ή το περνούσε ο συγγραφέας στα γρήγορα και αυτό με εντυπωσίασε αρκετά.
Η γραφή είναι στρωτή και σε λίγα μόνο σημεία πέφτει σε κάποιες λούμπες (πχ υπάρχουν 3-4 σημεία που ο συγγραφέας μιλάει στον αναγνώστη σπάζοντας το immersion) ενώ οι χαρακτήρες είναι αρχετυπικοί με έναν τρόπο λειτουργικό και καταφέρνουν να είναι αξιομνημόνευτοι, ενώ καταφέρνουν να παραμένουν εντός χαρακτήρα καθ'όλο το βιβλίο (κάτι που, δυστυχώς, είναι κατόρθωμα για Ελληνικό βιβλίο φανταστικού), προς το τέλος μάλιστα τους βλέπουμε και να εξελίσσονται για να φτάσουν σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.
Ως κατακλείδα, βιβλίο που προτείνω σε οπαδούς του Ελληνικού φανταστικού, αξιόλογο βιβλίο και συγγραφέας που δείχνει να έχει ικανότητες να μας δώσει και άλλα αξιόλογα βιβλία στο μέλλον.
Ένας πιστολέρο επιστρέφει από τον τάφο στην Αριζόνα μετά τον πυρινικό όλεθρο για να εκδικηθεί μια διαβόητη συμμορία που σκότωσε τη γυναίκα του και το γιο του. Μια ομάδα από πολιτοφύλακες που κυνηγούν την ίδια συμμορία καταλήγουν σε μία πόλη στα απομεινάρια του Λας Βέγκας αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με τον φιλόδοξο κυβερνήτη του.
Βέβαια όταν λέμε γουέστερν μην περιμένετε τον Τζον Γουέην να σκάσει με το ιππικό. Να περιμένετε τον Κλάους Κίνσκι από το Great Silence (γνωστό στα Ελληνικά και ως "Εκδικητής του διαβόλου") σε fallout σκηνικό.
Το βιβλίο μου άρεσε, παρόλο που κουβαλάει κάποιες από τις αδυναμίες ενός πρώτου βιβλίου, κυρίως γιατί έχει καρδιά και ψυχή.
Δεν είναι μία παραδοσιακή αφήγηση παρόλο που έχει αρχή-μέση και τέλος. Η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια πολλών χαρακτήρων, με πολλά φλασμπακ που δίνουν την εικόνα ενός κόσμου καταστραμμένου αλλά ζωντανού. Δε χαραμίζεται χρόνος για κατεβατά από πληροφορίες, αλλά όλα δίνονται με στα σωστά σημεία. Υπήρξε ένα σημείο προς τη μέση που μου φάνηκε να ξεφεύγει για μεγάλη έκταση από την βασική πλοκή και να επικεντρώνεται πάρα πολύ σε μία υποπλοκή, αν και τελικά μπορώ να καταλάβω τι ρόλο έπαιξε αυτό στο βιβλίο.
Τουλάχιστον όμως ο ρυθμός δε χωλαίνει. Η δράση χτίζεται και σκάει ξαφνικά και με αντίκτυπο, καθώς οι σφαίρες πέφτουν βροχή και τα σώματα ανατινάζονται. Δεν ένιωσα να κουράζομαι όσο διάβαζα, ούτε ένιωσα ότι κάτι περίσσευε ή το περνούσε ο συγγραφέας στα γρήγορα και αυτό με εντυπωσίασε αρκετά.
Η γραφή είναι στρωτή και σε λίγα μόνο σημεία πέφτει σε κάποιες λούμπες (πχ υπάρχουν 3-4 σημεία που ο συγγραφέας μιλάει στον αναγνώστη σπάζοντας το immersion) ενώ οι χαρακτήρες είναι αρχετυπικοί με έναν τρόπο λειτουργικό και καταφέρνουν να είναι αξιομνημόνευτοι, ενώ καταφέρνουν να παραμένουν εντός χαρακτήρα καθ'όλο το βιβλίο (κάτι που, δυστυχώς, είναι κατόρθωμα για Ελληνικό βιβλίο φανταστικού), προς το τέλος μάλιστα τους βλέπουμε και να εξελίσσονται για να φτάσουν σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.
Ως κατακλείδα, βιβλίο που προτείνω σε οπαδούς του Ελληνικού φανταστικού, αξιόλογο βιβλίο και συγγραφέας που δείχνει να έχει ικανότητες να μας δώσει και άλλα αξιόλογα βιβλία στο μέλλον.
July 1, 2018
Εξαιρετικά εντυπωσιακό και ενδιαφέρον και πάρα μα πάρα πολύ σκοτεινό και διασκεδαστικό βιβλίο και θα σας συνιστούσα όσοι δεν το πιάσατε να το διαβάσετε να αρχίσετε να το κάνετε και όσοι το διαβάσατε και δεν σας άρεσε και το βρήκατε βαρετό σας προτείνω να του δώσετε άλλη μια ευκαιρία και να το διαβάσετε και πιστέψτε με θα διασκεδάσετε, θα μάθετε και θα αναθεωρήσετε για διάφορα πράγματα και άτομα τόσο στην πραγματική ζωή όσο και στο βιβλίο αυτό και πολλά άλλα βιβλία ηcomics και δεν θα το μετανιώσετε καθόλου γιατί αυτό το εντυπωσιακό και πολύ διασκεδαστικό βιβλίο έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία -όπως συνήθως έχουν άλλα βιβλία κυρίως φαντασίας και τρόμου- πάρα πολλές μάχες με πιστόλια, καουμπόηδες, ινδιάνους, μαγεία, τέρατα όπως κανίβαλοι και μεταλλαγμένοι, προδοσίες, ίντριγκες, δράμα, emotional moments and events, ενδιαφέρον και συναρπαστικούς και badass σκοτεινους, άγριους και γεμάτο πάθη, τραγωδία, ελλατώματα και ιδιαιτερότητες, αμφιβολίες, skills και αδυναμίες χαρακτήρες και γεγονότα, ανατροπές, κλάμα, μελαγχολία που δεν σε κάνει να σιχαθείς το συγκεκριμένο βιβλίο, τρόμο, φαντασία, επιστημονική φαντασία, μαθήματα ζωής και άλλων αξιών, western, meaninful messages, dialogs, thoughts and scenes, αγωνία, μυστήριο, μυστικά, μαύρο και σκληρό humour, post apocalyptic, darkness, colours, gritiness, dystopian elements and atmosphere and style, κίνδυνο, πάρα πολύ splatter, βία και δράση και πάνω απ'όλα καρδιά και ψυχή, νόημα και την διάθεση ή καλύτερα τον σκοπό να σε κάνει να θέλεις να διαβάσεις και άλλα πολλά τέτοια βιβλία post apocalyptic dystopian fantasy horror western με ολίγον sci-fi στοιχεία(που τέτοια βιβλία με όλα αυτά τα στοιχεία κυρίως δράση, φαντασία και splatter με κάνουν να τα λατρεύω όλο και πιο πολύ και να τα αγαπώ και να θέλω όλο και πιο πολύ ταινίες, βιβλία, comics, games η οτιδήποτε που να έχει πάρα μα πάρα πολύ βία, splatter, δράση, φαντασία και γερό και ενδιαφέρον τρόμο...) και να τα αγαπήσεις τέτοια είδους βιβλία και ιστορίες όπως αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο!!!! Διαβάστε το Εξιλέωση και πιστέψτε με δεν θα το μετανιώσετε καθόλου αντιθέτως θα πάρετε και πιο ωραία και καλύτερα μαθήματα ζωής και δικαιωσύνης!!!! Το δεύτερο για εμένα βιβλίο του Γιώργου Κωστόπουλου που διάβασα και μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ αν και το αγαπημένο μου βιβλίο του είναι για πάντα το John Smith Αναπαύτης!!! Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά στον Κωστόπουλο που μας χάρισε άλλο ένα βιβλίο....!!! Μην βασίζεστε και περιμένετε τις κριτικές συνήθως ενός βιβλίου ή μιας ταινίας η οτιδήποτε άλλου προϊόντος ψυχαγωγίας και διασκέδασης και πολιτισμού να σας κάνει να διαβάσετε για παράδειγμα αυτό το βιβλίο η να δείτε μια ταινία η να περάσετε όμορφα τον χρόνο σας με κάτι, δοκιμάστε και σχηματίστε την δική σας γνώμη και συμπέρασμα.... Το βιβλίο αυτό και το John Smith είναι πολύ αξία και εντελώς διασκεδαστικά, μορφωτικά και αρκετά meaningful βιβλία φαντασίας, τρόμου και post apocalyptic dystopian western!!!! Οι σκληρές και αυστηρές αρνητικές κριτικές σε αυτό το βιβλίο είναι εντελώς λάθος!!! Το βιβλίο αυτό και το John Smith είναι πολύ εντυπωσιακά και εξαιρετικά βιβλία fantasy Αλκαίος post apocalyptic dystopian action drama western!!! Ένα δυό πράγματα που δεν μου άρεσαν στο Εξιλέωση ειναι spoiler: ότι πέθαναν οι πολιτοφύλακες με αρχηγό τον λοχαγό Jameson που τους αγάπησα πολύ ως χαρακτήρες μια τα δικά τους κεφάλαια με τα δικά τους γεγονότα ελειναι τα πιο εξαιρετικά και πιο ενδιαφέρον από τα γεγονότα και την βασική υπόθεση του αλλου χαρακτήρα του πιστολέρο του βασικού πρωταγωνιστή του βιβλίου που αυτόν δεν τον συμπάθησα πολύ μα ούτε τον αγάπησα εντελώς (όπως αγάπησα και ενδιαφέρθηκα για τον λοχαγό Jameson, τον λοχία Loyd, τον Aidan και την υπόλοιπη ομάδα των πολιτοφυλακών, ούτε και τον βρήκα εντελώς ενδιαφέρον και συναρπαστικό χαρακτήρα και άτομο για εμένα αν και ήταν συναρπαστικός, τραγικός και badass.... Άλλο ένα πράγμα σιχάθηκα εντελώς τον μεγάλο και βασικό κακό του βιβλίου και της ιστορίας τον μέγα αφεντικό της συμμορίας των εφτά λύκων τον Jebediah και τα άλλα μέλη της συμμορίας των λύκων (Μικρός Billy the Kid, Juan, Viper(Οχιά), Jesse James, μουγκός, και εντελώς πολύ λιγότερο ωτο τελευταίο και 7ο μέλος των 7 λύκων που δεν γίνεται ένα αποκαλύψω το όνομα του η το ποιός είναι λόγω της ιστορίας του βιβλίου...) Επίσης σιχάθηκα που δεν πέθαναν τα 6 καθάρματα της συμμορίας των 7 Λύκων με τον χειρότερο τρόπο και σιχάθηκα επίσης τον κακό κυβερνήτη Άλμπερτ Εμπεντ της πόλης του Cielo Rojo και τον Κάσει, τον Κορτέζ και άλλα άτομα του Cielo Rojo και ήθελα να πεθάνουν όλοι τους με τον χειρότερο τρόπο, επίσης λυπήθηκα εντελώς πάρα πολύ μα πάρα πολύ για την απρόσμενη και πολύ άσχημη εξέλιξη των πολιτοφυλακών του jameson(του αγαπημένου μου χαρακτήρα του Βιβλίου) και κάποιων άλλων χαρακτήρων όπως ό Ορεν και άλλα άτομα.... Εξαιρετικό βιβλίο η Εξιλέωση!!!!
April 27, 2022
Το ξεκίνησα σε μία φάση της ζωής μου που δεν μπορούσα να διαβάσω τίποτα. Το άφησα στην άκρη και το ξαναεπιασα από την αρχή πριν δύο ημέρες. Το κατάπια κυριολεκτικά.
Είναι ένα αυθεντικό γουέστερν σε έναν μετα-αποκαλυπτικο κόσμο. Μπορούμε να χωρίσουμε την ιστορία μας τρεις άξονες. Τον τρόπο γραφής, την ίδια την ιστορία και τις περιγραφές του κόσμου.
Ως προς την γραφή δεν έχω να πω πολλά. Ο Γιώργος είναι εξαιρετικός. Γράφει με την άνεση φτασμένου συγγραφέα σε βαθμό που πολλές φορές ένιωθα ότι διάβαζα μεταφρασμένο έργο στα ελληνικά. Έχει όλα τα στοιχεία που αν ξεκινούσε από τα αγγλικά θα μπορούσε να σταθεί δίπλα σε αντίστοιχα έργα μεγάλου κύρους.
Η ίδια η ιστορία μου άρεσε αρκετά. Δηλώνω ότι γενικά δεν είμαι φαν των γουέστερν, όμως εδώ μιλάμε για κάτι που είχε λίγο από όλα. Έναν κόσμο που καταρρέει και μια αίσθηση μεταφυσικού που μου ήταν αρκετή να με πάει παρακάτω. Φυσικά η δράση κυλάει γρήγορα, πράγμα που αρέσει στον Γιώργο και αρέσει και σε εμένα!
Ως προς τον κόσμο που δημιούργησε, είναι τρομακτικό το πόσο εφικτό είναι να υπάρξει μία τέτοια δυστοπία στο μέλλον. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που σκόρπια μες στην πορεία του ήρωα βλέπαμε απομεινάρια από έναν κόσμο που γνωρίζουμε, από έναν κόσμο που εμείς καταστρέψαμε. Είναι εκείνα τα κομμάτια της ιστορίας που σε κάνουν να αναρωτιεσαι αν μας περιμένει μια αντίστοιχη μοίρα...
Πιο κάτω ίσως υπάρχει σποιλερ οπότε μπορείτε να διαβάσετε μέχρι εδώ κι όλα καλά!
Αν μπορώ να βρω παραφωνία, θα ήταν ο τρόπος που χάνουμε τον πρωταγωνιστή στη μέση της ιστορίας. Η ιστορία της πολιτικοφυλακης μου άρεσε πολύ αλλά δεν ενώθηκε (τουλάχιστον μέσα μου, αν κατάλαβα καλά την ιστορία) με τον ίδιο τον πρωταγωνιστή σε κάποιο σημείο. Πίστευα πως με κάποιον τρόπο θα έπαιζε ρόλο, αλλά ήταν απλά μια παράλληλη ιστορία που εννοείται έδωσε πληροφορίες για στη μυθοπλασία του συγκεκριμένου κόσμου, αλλά δεν είχε ούτε σημασία στην ιστορία. Αν την άφηνες εκτός δεν άλλαζε τίποτα στην ιστορία.
Είναι ένα αυθεντικό γουέστερν σε έναν μετα-αποκαλυπτικο κόσμο. Μπορούμε να χωρίσουμε την ιστορία μας τρεις άξονες. Τον τρόπο γραφής, την ίδια την ιστορία και τις περιγραφές του κόσμου.
Ως προς την γραφή δεν έχω να πω πολλά. Ο Γιώργος είναι εξαιρετικός. Γράφει με την άνεση φτασμένου συγγραφέα σε βαθμό που πολλές φορές ένιωθα ότι διάβαζα μεταφρασμένο έργο στα ελληνικά. Έχει όλα τα στοιχεία που αν ξεκινούσε από τα αγγλικά θα μπορούσε να σταθεί δίπλα σε αντίστοιχα έργα μεγάλου κύρους.
Η ίδια η ιστορία μου άρεσε αρκετά. Δηλώνω ότι γενικά δεν είμαι φαν των γουέστερν, όμως εδώ μιλάμε για κάτι που είχε λίγο από όλα. Έναν κόσμο που καταρρέει και μια αίσθηση μεταφυσικού που μου ήταν αρκετή να με πάει παρακάτω. Φυσικά η δράση κυλάει γρήγορα, πράγμα που αρέσει στον Γιώργο και αρέσει και σε εμένα!
Ως προς τον κόσμο που δημιούργησε, είναι τρομακτικό το πόσο εφικτό είναι να υπάρξει μία τέτοια δυστοπία στο μέλλον. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που σκόρπια μες στην πορεία του ήρωα βλέπαμε απομεινάρια από έναν κόσμο που γνωρίζουμε, από έναν κόσμο που εμείς καταστρέψαμε. Είναι εκείνα τα κομμάτια της ιστορίας που σε κάνουν να αναρωτιεσαι αν μας περιμένει μια αντίστοιχη μοίρα...
Πιο κάτω ίσως υπάρχει σποιλερ οπότε μπορείτε να διαβάσετε μέχρι εδώ κι όλα καλά!
Αν μπορώ να βρω παραφωνία, θα ήταν ο τρόπος που χάνουμε τον πρωταγωνιστή στη μέση της ιστορίας. Η ιστορία της πολιτικοφυλακης μου άρεσε πολύ αλλά δεν ενώθηκε (τουλάχιστον μέσα μου, αν κατάλαβα καλά την ιστορία) με τον ίδιο τον πρωταγωνιστή σε κάποιο σημείο. Πίστευα πως με κάποιον τρόπο θα έπαιζε ρόλο, αλλά ήταν απλά μια παράλληλη ιστορία που εννοείται έδωσε πληροφορίες για στη μυθοπλασία του συγκεκριμένου κόσμου, αλλά δεν είχε ούτε σημασία στην ιστορία. Αν την άφηνες εκτός δεν άλλαζε τίποτα στην ιστορία.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 11, 2024
Τι βιβλίο ήταν αυτό; Και γιατί δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα; Δυστοπικό Western με μπόλικο σπλατερ, ένας πρωταγωνιστής με γκρίζα όρια στο χαρακτήρα του, μια συμμορία με δυναμική ίδια με αυτήν των Καβαλάρηδων της Αποκάλυψης και μια απέραντη έρημος που κρύβει όλα εκείνα που κάνουν ένα βιβλίο αυτού του είδους να είναι ολοκληρωμένο και άκρως ενδιαφέρον.
March 1, 2016
Για κάποιο παράξενο λόγο ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι αυτό το βιβλίο θα μου άρεσε, πράγμα το οποίο τελικά επιβεβαιώθηκε. Μια πολύ δυνατή ιστορία, γραμμένη με προσοχή και άρτιο λόγο. Μια μεταποκαλυπτική περιπέτεια με δυνατές σκηνές, αρκετό gore και γεμάτη μαγκιά και τσαμπουκά που δε μασάει να τα πει στα ίσια. Με κράτησε σε αγωνία μέχρι το τέλος (παρότι άργησα λίγο να το διαβάσω λόγο υποχρεώσεων) όπου με αντάμειψε με την απόλυτη εκδίκηση του ήρωα και συνάμα με αρκετές αποκαλύψεις-δωράκια όπου το ανέβασαν ακόμη περισσότερο στα μάτια μου. Προτείνω ανεπιφύλακτα!
March 20, 2019
The fetus of a new day kicking (κάποιες σκέψεις για την ‘’Εξιλέωση’’ του Γιώργου Κωστόπουλου)
«Είμαι οργή, είμαι ηρεμία, είμαι αντάρα και νηνεμία»…
Αααχ ναι! Πω ρε φίλε, πόσο χαίρομαι που υπάρχει αυτός ο συγγραφέας! Δεν είναι ψόφιος, δεν είναι Αμερικάνος, μπορείς να τον πετύχεις και να του μιλήσεις… αυτό εννοώ. Πολλές φορές, κλείνεις ένα βιβλίο και λες: ‘’Σε πάω γραφιά μου!’’ και μετά κοιτάς βιογραφικό και συνήθως ο συγγραφέας είναι out of reach –προσωπικά, στις περισσότερες περιπτώσεις των δικών μου αναγνωσμάτων είναι νεκρός, γι αυτό ξεκίνησα με το ‘’δεν είναι ψόφιος’’!
Στο προκείμενο όμως: το βιβλίο ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα και δεν απογοητεύτηκα. Αν ο Κινγκ του Μαύρου Πύργου και του Stand έβγαζε ένα ακόμα βιβλίο, εκείνα τα χρόνια, τότε θα ήταν αυτό. Ναι, όπως με το John Smith ο αναγνώστης μπορούσε να τραβήξει παράλληλες με το Hellboy και το Constantine, έτσι κι εδώ έχουμε ένα βιβλίο που όλοι θα θέλαμε, μα ποτέ δεν γράφτηκε! Ο Κωστόπουλος λοιπόν, μπαίνει στον κόπο να το γράψει και να μας το δώσει, και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σπεύσουμε να το διαβάσουμε (το σίγουρο είναι ότι θα το απολαύσουμε).
Όπως και με το άλλο βιβλίο του συγγραφέα που είχα διαβάσει, λατρεύω το γεγονός ότι είναι ανεπιτήδευτο. ‘’Αυτός είμαι μάγκες, σας κάνω; Καλώς! Δε σας κάνω; Τη βόλτα σας!’’. Δεν τον νοιάζει να κρύψει τις επιρροές του, δεν τον νοιάζει να αμερικανίσει, δεν τον νοιάζει να βάλει ‘’ψευτοβάθος’’ (βάθος που μπαίνει μόνο και μόνο για να μπει δήλαδη, όχι, εδώ αν πρέπει θα βάλει, αλλιώς δεν το πιέζει ή δηθενιές τέτοιες), όλα κυλάνε φυσικά, οργανικά, και όλα έρχονται όποτε πρέπει.
Η ιστορία του κεντρικού ήρωα –και συνονόματου του ήρωα που θα ακολουθούσε από την ίδια πένα- είναι απλή: τον αδίκησαν, έχασε τα πάντα, αποζητά εκδίκηση. Εκεί όμως που βγάζω το καπέλο στον συγγραφέα, είναι το ψηφιδωτό χαρακτήρων που πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή! Πραγματικά, δημιουργεί μία ολόκληρη μετα-αποκαλυπτική κοινωνία, με διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, με διαφορετικά κίνητρα, διαφορετικά πιστεύω και διαφορετικά όνειρα –ή έλλειψη αυτών. Ο ήρωας δεν είναι ο ήλιος και οι υπόλοιποι χαρακτήρες οι πλανήτες -αλίμονο, με πολλούς δεν συναντιέται καν- μα ο διαχωρισμός κακοποιοί, όργανα του νόμου, απλός λαουτζίκος, εμφανίζονται μπροστά μας σε μία παρέλαση χαρακτήρων που όσο πολλοί και να είναι, ο καθένας έχει το χαρακτηριστικό του, όλοι μένουν αξιομνημόνευτοι και διαχωρίζονται στο νου του αναγνώστη και κανείς δε ‘’σπάει χαρακτήρα’’ από την αρχή ως το τέλος. Αυτό για εμένα είναι το πραγματικό skill που μας έδειξε στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Κωστόπουλος (στον John Smith ήταν διακριτοί γιατί ήταν λίγοι, μα με πολλά άτομα το καταφέρνει εξίσου καλά).
Ξεχώρισα κάποιους χαρακτήρες, είτε επειδή τους αγάπησα είτε επειδή τους μίσησα. Ειδικά τον ‘’άντρα’’ –duh!- τον Τζέσε, την Οχιά και τον Κυβερνήτη (ειδικά μετά από την αποκάλυψη του παρελθόντος του και την όλη άγνωστη προέλευσή του). Έμεινα ενδεής με τη δομή του κεφαλαίου ‘’Η μάχη στο Cielo Rojo’’ (ειδικά το 2. Που μου έφερε στο νου το κλείσιμο των βιβλίων του Παπαδιαμάντη –όλοι οι χαρακτήρες, τι κάνουν, πού είναι κλπ! Τέλειο!) το οποίο με είχε να γυρνάω τις σελίδες με ανυπομονησία, λες και έβλεπα το Mad Max γραμμένο από τον Κλιντ Ίστγουντ (αν αυτό βγάζει νόημα)! Ενώ, άλλο ένα κεφάλαιο που λάτρεψα, ήταν ‘’Τα παιδιά του Ίσου’’ που όσοι θέλετε λίγο Ρόλαντ στη ζωή σας και ο Κινγκ δε σας τον δίνει, εδώ θα πείτε ‘’ναι ρε φίλε! Βασιλιά, τρέμει ο θρόνος!’’. Η τελι��ή ανατροπή με την Οχιά και το κλείσιμο δεν ήταν κάτι που με σόκαρε ή δεν το περίμενα, μα είμαι ο τύπος του ανθρώπου που αντί να δει νέα ταινία, βλέπει συνεχώς αυτές που ξέρει ότι του αρέσουν και έχει δει ήδη χίλιες φορές, οπότε χαμογελούσα και είχα μία αίσθηση επιστροφής στο σπίτι!
Οπότε ναι, χαίρομαι που ο Κωστόπουλος ζει! Και μακάρι να μην τον φάω τον άνθρωπο με αυτή την δήλωση –που κάνω για δεύτερη φορά- μα μακάρι να συνεχίσει να ζει για πολύ καιρό ακόμα και να μας δώσει πολλά ακόμα τέτοια διαμαντάκια! Δεν ξέρω (αν και τον έχω συναντήσει μία-δυο φορές και είναι ατομάρα), τον γνώρισα πρώτα από τα κείμενά του και όπως έχω πει σε πολλούς που έχω σπρώξει τον John Smith –λες και είμαι βαποράκι και ο Κωστόπουλος ο Κυβερνήτης (σε πολύ πιο μαζεμένη βερσιόν)- τον θεωρώ ‘’λογοτεχνικό αδελφό μου’’! Από άλλη μήτρα-ύφους και με άλλους πατέρες-επιρροές, μα σαν stepbrother που μεγαλώσαμε κάτω από την ίδια στέγη και έχουμε ίδια οπτική, ως αναφορά την ατμόσφαιρα και την αίσθηση του οικείου. Αυτό που μου δίνουν οι κόσμοι του, με κάνει να νιώθω, ότι ‘’χαίρομαι που δεν το έγραψα, γιατί χαίρομαι πολύ περισσότερο που το διαβάζω!’’.
George Kostopoulos σ' ευχαριστώ για τους δύο Τζον σου, είθε να τριτώσει η φάση και να είναι πάντα τόσο ‘’γαμώ!’’ κάθε κείμενό σου!!! Keep up the badass-awesomeness of your craft!!!
«Είμαι οργή, είμαι ηρεμία, είμαι αντάρα και νηνεμία»…
Αααχ ναι! Πω ρε φίλε, πόσο χαίρομαι που υπάρχει αυτός ο συγγραφέας! Δεν είναι ψόφιος, δεν είναι Αμερικάνος, μπορείς να τον πετύχεις και να του μιλήσεις… αυτό εννοώ. Πολλές φορές, κλείνεις ένα βιβλίο και λες: ‘’Σε πάω γραφιά μου!’’ και μετά κοιτάς βιογραφικό και συνήθως ο συγγραφέας είναι out of reach –προσωπικά, στις περισσότερες περιπτώσεις των δικών μου αναγνωσμάτων είναι νεκρός, γι αυτό ξεκίνησα με το ‘’δεν είναι ψόφιος’’!
Στο προκείμενο όμως: το βιβλίο ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα και δεν απογοητεύτηκα. Αν ο Κινγκ του Μαύρου Πύργου και του Stand έβγαζε ένα ακόμα βιβλίο, εκείνα τα χρόνια, τότε θα ήταν αυτό. Ναι, όπως με το John Smith ο αναγνώστης μπορούσε να τραβήξει παράλληλες με το Hellboy και το Constantine, έτσι κι εδώ έχουμε ένα βιβλίο που όλοι θα θέλαμε, μα ποτέ δεν γράφτηκε! Ο Κωστόπουλος λοιπόν, μπαίνει στον κόπο να το γράψει και να μας το δώσει, και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σπεύσουμε να το διαβάσουμε (το σίγουρο είναι ότι θα το απολαύσουμε).
Όπως και με το άλλο βιβλίο του συγγραφέα που είχα διαβάσει, λατρεύω το γεγονός ότι είναι ανεπιτήδευτο. ‘’Αυτός είμαι μάγκες, σας κάνω; Καλώς! Δε σας κάνω; Τη βόλτα σας!’’. Δεν τον νοιάζει να κρύψει τις επιρροές του, δεν τον νοιάζει να αμερικανίσει, δεν τον νοιάζει να βάλει ‘’ψευτοβάθος’’ (βάθος που μπαίνει μόνο και μόνο για να μπει δήλαδη, όχι, εδώ αν πρέπει θα βάλει, αλλιώς δεν το πιέζει ή δηθενιές τέτοιες), όλα κυλάνε φυσικά, οργανικά, και όλα έρχονται όποτε πρέπει.
Η ιστορία του κεντρικού ήρωα –και συνονόματου του ήρωα που θα ακολουθούσε από την ίδια πένα- είναι απλή: τον αδίκησαν, έχασε τα πάντα, αποζητά εκδίκηση. Εκεί όμως που βγάζω το καπέλο στον συγγραφέα, είναι το ψηφιδωτό χαρακτήρων που πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή! Πραγματικά, δημιουργεί μία ολόκληρη μετα-αποκαλυπτική κοινωνία, με διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, με διαφορετικά κίνητρα, διαφορετικά πιστεύω και διαφορετικά όνειρα –ή έλλειψη αυτών. Ο ήρωας δεν είναι ο ήλιος και οι υπόλοιποι χαρακτήρες οι πλανήτες -αλίμονο, με πολλούς δεν συναντιέται καν- μα ο διαχωρισμός κακοποιοί, όργανα του νόμου, απλός λαουτζίκος, εμφανίζονται μπροστά μας σε μία παρέλαση χαρακτήρων που όσο πολλοί και να είναι, ο καθένας έχει το χαρακτηριστικό του, όλοι μένουν αξιομνημόνευτοι και διαχωρίζονται στο νου του αναγνώστη και κανείς δε ‘’σπάει χαρακτήρα’’ από την αρχή ως το τέλος. Αυτό για εμένα είναι το πραγματικό skill που μας έδειξε στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Κωστόπουλος (στον John Smith ήταν διακριτοί γιατί ήταν λίγοι, μα με πολλά άτομα το καταφέρνει εξίσου καλά).
Ξεχώρισα κάποιους χαρακτήρες, είτε επειδή τους αγάπησα είτε επειδή τους μίσησα. Ειδικά τον ‘’άντρα’’ –duh!- τον Τζέσε, την Οχιά και τον Κυβερνήτη (ειδικά μετά από την αποκάλυψη του παρελθόντος του και την όλη άγνωστη προέλευσή του). Έμεινα ενδεής με τη δομή του κεφαλαίου ‘’Η μάχη στο Cielo Rojo’’ (ειδικά το 2. Που μου έφερε στο νου το κλείσιμο των βιβλίων του Παπαδιαμάντη –όλοι οι χαρακτήρες, τι κάνουν, πού είναι κλπ! Τέλειο!) το οποίο με είχε να γυρνάω τις σελίδες με ανυπομονησία, λες και έβλεπα το Mad Max γραμμένο από τον Κλιντ Ίστγουντ (αν αυτό βγάζει νόημα)! Ενώ, άλλο ένα κεφάλαιο που λάτρεψα, ήταν ‘’Τα παιδιά του Ίσου’’ που όσοι θέλετε λίγο Ρόλαντ στη ζωή σας και ο Κινγκ δε σας τον δίνει, εδώ θα πείτε ‘’ναι ρε φίλε! Βασιλιά, τρέμει ο θρόνος!’’. Η τελι��ή ανατροπή με την Οχιά και το κλείσιμο δεν ήταν κάτι που με σόκαρε ή δεν το περίμενα, μα είμαι ο τύπος του ανθρώπου που αντί να δει νέα ταινία, βλέπει συνεχώς αυτές που ξέρει ότι του αρέσουν και έχει δει ήδη χίλιες φορές, οπότε χαμογελούσα και είχα μία αίσθηση επιστροφής στο σπίτι!
Οπότε ναι, χαίρομαι που ο Κωστόπουλος ζει! Και μακάρι να μην τον φάω τον άνθρωπο με αυτή την δήλωση –που κάνω για δεύτερη φορά- μα μακάρι να συνεχίσει να ζει για πολύ καιρό ακόμα και να μας δώσει πολλά ακόμα τέτοια διαμαντάκια! Δεν ξέρω (αν και τον έχω συναντήσει μία-δυο φορές και είναι ατομάρα), τον γνώρισα πρώτα από τα κείμενά του και όπως έχω πει σε πολλούς που έχω σπρώξει τον John Smith –λες και είμαι βαποράκι και ο Κωστόπουλος ο Κυβερνήτης (σε πολύ πιο μαζεμένη βερσιόν)- τον θεωρώ ‘’λογοτεχνικό αδελφό μου’’! Από άλλη μήτρα-ύφους και με άλλους πατέρες-επιρροές, μα σαν stepbrother που μεγαλώσαμε κάτω από την ίδια στέγη και έχουμε ίδια οπτική, ως αναφορά την ατμόσφαιρα και την αίσθηση του οικείου. Αυτό που μου δίνουν οι κόσμοι του, με κάνει να νιώθω, ότι ‘’χαίρομαι που δεν το έγραψα, γιατί χαίρομαι πολύ περισσότερο που το διαβάζω!’’.
George Kostopoulos σ' ευχαριστώ για τους δύο Τζον σου, είθε να τριτώσει η φάση και να είναι πάντα τόσο ‘’γαμώ!’’ κάθε κείμενό σου!!! Keep up the badass-awesomeness of your craft!!!
December 18, 2021
Έχοντας διαβάσει μια νουβέλα του Κωστόπουλου, μερικά διηγήματα και την στήλη του στις Αλλόκοσμες ιστορίες (την οποία λατρεύω) περίμενα κάτι πολύ καλό. Και μέχρι τη μέση του βιβλίου αυτό έλεγα. Αυτή η ιστορία εκδίκησης που θύμιζε Fallout και Wasteland ήταν γρήγορη, μυστήρια και διασκεδαστική. Από εκεί και πέρα όμως, είπα τι γαμάτο βιβλίο. Όσο προχωρά η πλοκή περιμένουν στη γωνία διάφορες αποκαλύψεις και το βιβλίο γίνεται ακόμη και συναισθηματικό. Το τέλος είναι βαρύ και υπάρχουν πολλές προεκτάσεις στο αναμενόμενο που διαφένεται στο πρώτο κιόλας κεφάλαιο. Δεν έχω τι άλλο να πω. Συνεχώς το είχα κατά νου να το διαβάσω και συνεχώς το άφηνα για κάτι άλλο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε.
Παρεμπιπτόντως, στους τοπ 3 χαρακτήρες κατατάσσω έναν σκύλο. Ναι.
Παρεμπιπτόντως, στους τοπ 3 χαρακτήρες κατατάσσω έναν σκύλο. Ναι.
June 8, 2015
Ένα τίμιο πρώτο βιβλίο με τα καλά του και τα προβλήματά του.
Στα πλην, κάποια προβλήματα χειρισμού γλώσσας, η λίγο χαλαρή σε συγκεκριμένα σημεία πλοκή, χαρακτήρες χωρίς αρκετό βάθος και μερικά ζητήματα αληθοφάνειας.
Στα συν, η γρήγορη γραφή με το σχετικά ανάλαφρο ύφος, η αρκετά πετυχημένη μετακαταστροφική ατμόσφαιρα, το χορταστικό βρισίδι, ο αρκετά καλός και γρήγορος ρυθμός, το ικανοποιητικά δυνατό τέλος με τα στολίδια του και το ότι το βιβλίο κλείνει όλα όσα άνοιξε. Αυτό είναι το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό και δυστυχώς δεν το πετυχαίνουν όλοι.
Επίσης, το αίμα και η βία. Το βιβλίο δεν κρύβει ούτε για μια σελίδα την ταυτότητά του και παραμένει συνεπές μέχρι το τέλος. Ξύλο, πιστολίδια, βιασμοί, βασανιστήρια, εντάξει φάγαμε καλά.
Γενικά, ένα αρκετά καλό μετακαταστροφικό γούεστερν εκδίκησης, με κάποιες αδυναμίες που φαντάζομαι θα διορθωθούν με την εμπειρία επόμενων χρόνων και προσπαθειών
Στα πλην, κάποια προβλήματα χειρισμού γλώσσας, η λίγο χαλαρή σε συγκεκριμένα σημεία πλοκή, χαρακτήρες χωρίς αρκετό βάθος και μερικά ζητήματα αληθοφάνειας.
Στα συν, η γρήγορη γραφή με το σχετικά ανάλαφρο ύφος, η αρκετά πετυχημένη μετακαταστροφική ατμόσφαιρα, το χορταστικό βρισίδι, ο αρκετά καλός και γρήγορος ρυθμός, το ικανοποιητικά δυνατό τέλος με τα στολίδια του και το ότι το βιβλίο κλείνει όλα όσα άνοιξε. Αυτό είναι το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό και δυστυχώς δεν το πετυχαίνουν όλοι.
Επίσης, το αίμα και η βία. Το βιβλίο δεν κρύβει ούτε για μια σελίδα την ταυτότητά του και παραμένει συνεπές μέχρι το τέλος. Ξύλο, πιστολίδια, βιασμοί, βασανιστήρια, εντάξει φάγαμε καλά.
Γενικά, ένα αρκετά καλό μετακαταστροφικό γούεστερν εκδίκησης, με κάποιες αδυναμίες που φαντάζομαι θα διορθωθούν με την εμπειρία επόμενων χρόνων και προσπαθειών
December 20, 2015
Ένα καλό πρώτο βιβλίο, με στρωτή, ευκολοδιάβαστη γραφή, έξυπνα ευρήματα και πολύ καλή χρήση της προοικονομίας. Διασκεδαστικό και τίμιο, είναι μια ιστορία εκδίκησης σε μία μετα-αποκαλυπτική Άγρια Δύση. Έχει τα προβληματάκια του (αρκετές ανακολουθίες, για παράδειγμα) και κατά τόπους διαφαίνονται κενά στην κοσμοπλασία (ή, μάλλον, σημεία που η λογική θυσιάζεται για χάρη της ατμόσφαιρας). Γιατί π.χ. οι άνθρωποι δεν ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν; Εξαφανίστηκε αυτή η γνώση μέσα σε 2 μόλις γενιές; Έχει μείνει μόνο η Αμερική; Πού πήγε ο υπόλοιπος κόσμος; Αφού υπάρχει έρημος και άρα ηλιακή ενέργεια πού έχει χαθεί η τεχνολογία και η γνώση για να τη μετατρέψουν σε ηλεκτρική; Παρά αυτά τα μικροπράγματα, ωστόσο, παραμένει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα και θα ήθελα να παρακολουθήσω και τη μελλοντική πορεία του συγγραφέα.
May 19, 2017
Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο αν χωρίσεις την ιστορία στα τρία (ιστορία εκδίκησης, γουέστερν, μετα-αποκαλυπτικό). Είναι ο συνδυασμός τους και η γρήγορη πλοκή που την κάνει να έχει φάση. Το θέμα είναι ότι ποντάρει πάρα πολύ στο συναίσθημα με το να κάνει τα πάντα όσο πιο απάνθρωπα και βίαια γίνεται, οπότε μετά από λίγο προσέχεις περισσότερο τα σοκαριστικά που γίνονται με τα ξεκοιλιάσματα και τα φονικά, παρά με τους χαρακτήρες.
Ο ζοφερός κόσμος του είναι πολύ πιο αξιομνημόνευτος από ότι είναι οι άνθρωποι που κατοικούνε πάνω του, κάτι που το θεωρώ μεγάλο μείον. Οι μισοί δευτερεύοντες χαρακτήρες για παράδειγμα μας αραδιάζουνε το ιστορικό τους σε αναδρομή και αμέσως μετά τα κακαρώνουνε. Τι ωραία, με το που έμαθα τι παίζει με κάποιον κι αρχίζω να τον γουστάρω, ο συγγραφέας μου τον καθαρίζει επιτόπου.
Και να τονίσω ότι ο κόσμος είναι η κόλαση επί της γης όπου δεν υπάρχει ελπίδα για τίποτα και κανέναν. Κατά κάποιο τρόπο περιμένεις να δεις πως θα πεθάνουνε όλοι τους παρά το πώς θα βρεθεί λύση για να μη σκοτώνονται αναμεταξύ τους ή η φύση να επανέλθει στα φυσιολογικά της. Το όνομα του βιβλίου είναι δηλαδή ψαρωτικό, μιας που δεν υπάρχει. Σαν το τελειώσεις δε σου αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση όπως γίνεται με τις ταινίες Mad Max. Εκεί τουλάχιστον ξέρεις γιατί γίνονται τα πάντα, υπάρχει ξεκάθαρος αντικειμενικός σκοπός που οδηγεί στην λύτρωση. Τούτο το βιβλίο δεν έχει ίχνος λύτρωσης, απλά περιμένεις να δεις πότε όλοι τους θα τα τινάξουνε πάνω σε τούτο τον μάταιο κόσμο.
Ακόμα κι αν αποδεχτεί ο αναγνώστης το ψυχοπλάκωμα της όλης φάσης, το σενάριο μπάζει άγρια σε σημεία. Ναι μεν οι άνθρωποι έχουνε υποβιβαστεί σε αμόρφωτους αγρίους αλλά αυτά που παραβλέπουνε είναι βασικά πράγματα που ποτέ τους δε θα τους ξεφεύγανε. Αναφέρομαι στην πολιτοφυλακή, που αν και οι παράνομοι ξέρουνε ότι θα τους προκαλέσει προβλήματα, αντί να την ξεκάνουνε στα γρήγορα όπως συνεχώς κάνουνε με τόσους άλλους για πολλά μικρότερα θέματα, αρχικά τους παίρνουνε μόνο τα άλογα και μετά τους φυλακίζουνε χωρίς να υπάρχει λόγος. Σε μια φάση πιστεύουνε το ψέμα κάποιου ότι κάνει εμπόριο με τους μεταλλαγμένους ακόμα κι αν είναι πλέον τέρατα που δεν έχουν κάτι για να κάνουνε εμπόριο, και σε ένα άλλο ο εκδικητής πρωταγωνιστής δεν απλά θερίζει τους στόχους του με το που τους βρίσκει αλλά χάνει πόσες μέρες να τους ακολουθεί στα ύπουλα ακόμα κι όταν έχει ανοσία στα όπλα τους.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η λογική της ιστορίας δεν είναι και πολύ σώας τας φρένας, γιατί τα κίνητρα του κάθε χαρακτήρα αντιφάσκουνε συνεχώς με αυτό που κανονικά θα έκανε κάποιος. Λες και επίτηδες δεν πυροβολούνται αναμεταξύ τους για να ξοδευτούνε πρώτα εκατοντάδες σελίδες σε ψυχοπλακωτικές περιγραφές με σκελετούς και ερείπια πριν τελικά οι χαρακτήρες… πυροβοληθούν αναμεταξύ τους. Σε συνδυασμό με τους παιδαριώδεις διαλόγους περί ηθικής και καλοσύνης, η ψευτιά σου κουνάει κόκκινο μαντηλάκι μπροστά από τα μάτια.
Ναι κυρ συγγραφέα, το πιάσαμε, ο κόσμος πήγε κατά διαόλου, δε χρειάζεται να το τρίβεις συνεχώς στην μούρη μας πόσο κομπάζουνε οι κακοί για το πόσο κακοί είναι. Κουνούσα αρνητικά το κεφάλι μου κάθε φορά που ένας παράνομος σκότωνε για ψύλλου πήδημα ή βίαζε για την πλάκα του, ακολουθούμενο με το να κοκορεύεται για το πόσο κακός είναι και το πόσο η καλοσύνη δεν σημαίνει τίποτα πια. Είναι λες και γυρίζει να κοιτάξει τον αναγνώστη και να του κλείνει το μάτι για το πόσο προφανές είναι αυτό που λέει, εκεί που κανονικά δε θα το έλεγε γιατί είναι αυτονόητο από εκεί που στέκεται.
Εν κατακλείδι, είναι ευχάριστο ανάγνωσμα (δηλαδή πετυχαίνει να σε ψυχοπλακώσει όσο δεν πάει) αλλά είναι και πολύ σκουπίδι από άποψη πλοκής, χειρότερο κι από χαμηλού budget B movie. Το καταχάρηκα σαν ανελέητο σφαξίδι σε έναν σκατένιο κόσμο δίχως ελπίδα, αλλά δεν το θεωρώ συγγραφικά φοβερό.
Ο ζοφερός κόσμος του είναι πολύ πιο αξιομνημόνευτος από ότι είναι οι άνθρωποι που κατοικούνε πάνω του, κάτι που το θεωρώ μεγάλο μείον. Οι μισοί δευτερεύοντες χαρακτήρες για παράδειγμα μας αραδιάζουνε το ιστορικό τους σε αναδρομή και αμέσως μετά τα κακαρώνουνε. Τι ωραία, με το που έμαθα τι παίζει με κάποιον κι αρχίζω να τον γουστάρω, ο συγγραφέας μου τον καθαρίζει επιτόπου.
Και να τονίσω ότι ο κόσμος είναι η κόλαση επί της γης όπου δεν υπάρχει ελπίδα για τίποτα και κανέναν. Κατά κάποιο τρόπο περιμένεις να δεις πως θα πεθάνουνε όλοι τους παρά το πώς θα βρεθεί λύση για να μη σκοτώνονται αναμεταξύ τους ή η φύση να επανέλθει στα φυσιολογικά της. Το όνομα του βιβλίου είναι δηλαδή ψαρωτικό, μιας που δεν υπάρχει. Σαν το τελειώσεις δε σου αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση όπως γίνεται με τις ταινίες Mad Max. Εκεί τουλάχιστον ξέρεις γιατί γίνονται τα πάντα, υπάρχει ξεκάθαρος αντικειμενικός σκοπός που οδηγεί στην λύτρωση. Τούτο το βιβλίο δεν έχει ίχνος λύτρωσης, απλά περιμένεις να δεις πότε όλοι τους θα τα τινάξουνε πάνω σε τούτο τον μάταιο κόσμο.
Ακόμα κι αν αποδεχτεί ο αναγνώστης το ψυχοπλάκωμα της όλης φάσης, το σενάριο μπάζει άγρια σε σημεία. Ναι μεν οι άνθρωποι έχουνε υποβιβαστεί σε αμόρφωτους αγρίους αλλά αυτά που παραβλέπουνε είναι βασικά πράγματα που ποτέ τους δε θα τους ξεφεύγανε. Αναφέρομαι στην πολιτοφυλακή, που αν και οι παράνομοι ξέρουνε ότι θα τους προκαλέσει προβλήματα, αντί να την ξεκάνουνε στα γρήγορα όπως συνεχώς κάνουνε με τόσους άλλους για πολλά μικρότερα θέματα, αρχικά τους παίρνουνε μόνο τα άλογα και μετά τους φυλακίζουνε χωρίς να υπάρχει λόγος. Σε μια φάση πιστεύουνε το ψέμα κάποιου ότι κάνει εμπόριο με τους μεταλλαγμένους ακόμα κι αν είναι πλέον τέρατα που δεν έχουν κάτι για να κάνουνε εμπόριο, και σε ένα άλλο ο εκδικητής πρωταγωνιστής δεν απλά θερίζει τους στόχους του με το που τους βρίσκει αλλά χάνει πόσες μέρες να τους ακολουθεί στα ύπουλα ακόμα κι όταν έχει ανοσία στα όπλα τους.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η λογική της ιστορίας δεν είναι και πολύ σώας τας φρένας, γιατί τα κίνητρα του κάθε χαρακτήρα αντιφάσκουνε συνεχώς με αυτό που κανονικά θα έκανε κάποιος. Λες και επίτηδες δεν πυροβολούνται αναμεταξύ τους για να ξοδευτούνε πρώτα εκατοντάδες σελίδες σε ψυχοπλακωτικές περιγραφές με σκελετούς και ερείπια πριν τελικά οι χαρακτήρες… πυροβοληθούν αναμεταξύ τους. Σε συνδυασμό με τους παιδαριώδεις διαλόγους περί ηθικής και καλοσύνης, η ψευτιά σου κουνάει κόκκινο μαντηλάκι μπροστά από τα μάτια.
Ναι κυρ συγγραφέα, το πιάσαμε, ο κόσμος πήγε κατά διαόλου, δε χρειάζεται να το τρίβεις συνεχώς στην μούρη μας πόσο κομπάζουνε οι κακοί για το πόσο κακοί είναι. Κουνούσα αρνητικά το κεφάλι μου κάθε φορά που ένας παράνομος σκότωνε για ψύλλου πήδημα ή βίαζε για την πλάκα του, ακολουθούμενο με το να κοκορεύεται για το πόσο κακός είναι και το πόσο η καλοσύνη δεν σημαίνει τίποτα πια. Είναι λες και γυρίζει να κοιτάξει τον αναγνώστη και να του κλείνει το μάτι για το πόσο προφανές είναι αυτό που λέει, εκεί που κανονικά δε θα το έλεγε γιατί είναι αυτονόητο από εκεί που στέκεται.
Εν κατακλείδι, είναι ευχάριστο ανάγνωσμα (δηλαδή πετυχαίνει να σε ψυχοπλακώσει όσο δεν πάει) αλλά είναι και πολύ σκουπίδι από άποψη πλοκής, χειρότερο κι από χαμηλού budget B movie. Το καταχάρηκα σαν ανελέητο σφαξίδι σε έναν σκατένιο κόσμο δίχως ελπίδα, αλλά δεν το θεωρώ συγγραφικά φοβερό.
Displaying 1 - 18 of 18 reviews