Hij viel de poëzie binnen als Genghis Khan. Zijn verzengende verzen verpletterden de horigen die rilden van angst en ontzag. En toen zweeg hij. Zeven jaar dacht hij na over de wereld en de woorden. En nu is er Idyllen: een vloedgolf van zilte vragen en zwarte conclusies die zwelt als de zee bij nacht, terwijl de verlaten sloepen kraken in de haven en netten van vissers huilen. In de klassieke vorm van rijmende alexandrijnen, die komen en gaan als golven over kiezels, spoelen steeds meer zekerheden weg. De winter komt. Waarschijnlijk zijn dit de laatste idyllen die we zullen lezen
Ilja Leonard Pfeijffer is a poet and writer. Distinguished in nearly every genre imaginable, he is one of the most celebrated authors of the Dutch language and is recognized as one of the most compelling voices in contemporary Dutch literature. He has more than forty titles to his name, including poetry, novels, short stories, plays, essays, scientific studies, columns, translations and anthologies. Exhibiting a powerful style and classical command of form, his work has contributed to literary revival and growing engagement, both of which are explicitly expressed in his work as a columnist and television documentary maker as well.
Dit is het niet voor mij. Hoewel er hele mooie regels in stonden kon ik me er nauwelijks op focussen door het walgelijke rijmschema. Ik kon het alleen maar lezen met de intonatie van een sinterklaasgedicht of een slechte ali-b rap. En omdat al mijn aandacht daar naar ging heb ik er niet veel meer over te zeggen.
Ik denk dat ik Pfeijffers poëzie wel zou kunnen waarderen was het niet dat er zo'n grove structuur aan gegeven was. Helaas!
Poëzie van de bovenste plank waarin taalvirtuositeit op een verbluffende manier aan betrokkenheid op de wereld wordt gekoppeld. En op geen enkel ogenblik heb je de neiging het als geëngageerde dichtkunst weg te zetten. Lees en herlees.
Een geweldige en uitgebreide serie gedichten van wellicht de beste levende Nederlandstalige dichter. De gedichten zijn lang en de bundel is dik, maar Pfeijffer laat je alsnog naar meer hunkeren. Een VSB-Poëzieprijs waardig. Wat achterop het boek staat, is geenszins overdreven: "Pfeijffer dicht als niemand ooit tevoren".
Tachtig procent van de tijd heb ik geen idee waar Pfeijffer het over heeft, maar klinkt het gewoon fantastisch als je het hardop leest. En dan ineens drijft er een pareltje in een paar zinnen voorbij of lopen de tranen me over de wangen van het lachen.
Heel aardig. Nederlandse dichters herken je meestal aan een stijl waarin evident geanticipeerd wordt op het oordeel van anderen. Men dicht met die insteek. Zo ook Pfeijffer in deze ambitieuze collectie Alexandrijnse verslijnen; alhoewel een moedige poging zich aan deze neiging te onttrekken; hij is er zich in ieder geval bewust van, dat wel.
"We zullen moeten leren zeggen hoe het is. Ik heb het zelf in het verleden fout gedaan, ontwortelaartje dat ik mij daar was."
En incidenteel kom je dan toch op een klein juweeltje:
"Wat zeg je tegen dood, mijn kind, als jij hem ziet? Ik zal je zeggen wat je zegt. Je zegt: ‘Nog niet.'
*Rating: 3,5 Ik was erg verrast deze dichtstijl te horen in de Nederlandse taal. Het had ergens iets duisters, wat ik erg nice vond. Maar doordat er veel gedichten waren en ze vaak ook best langdradig waren, raakte ik de draad soms een beetje kwijt. Er worden zoveel (zeer creatieve) verschillende personificaties gebruikt dat je aan het einde van het gedicht soms een beetje verward bent over de daadwerkelijke bedoeling van het gedicht. Vaak kwamen specifieke zinnen en woorden ook telkens weer terug in andere gedichten wat mij enigszins stoorde. Ik heb nu enkel het luisterboek geluisterd, maar misschien zal mijn mening weer een beetje anders zijn als ik het fysieke boek kan lezen.
Prachtig geschreven. Het ritme van de zinnen is heel mooi.
Met mooie teksten zoals:
“Ik wou dat ik soms even zonder woorden kon. De zwarte hemel kan ook heel goed zonder sterren.”
Maar soms ook grappig:
“Mijn leven is een stilte tussen wieg en graf. Ik kook vanavind grutten met een boekweitpap. Zal ik dat typen met een smiley als een grap?”
Ik heb toch maar 3 sterren gegeven, omdat ik soms wat langdradig vond. Dat kan ook aan mij liggen. Misschien is dit soort gedichten niet voor mij. Maar ook omdat ik er soms een wat negatief en belerend wereldbeeld uit vond klinken.
Imposant machtsvertoon van de grootmogul van de Nederlandstalige poëzie. Daverende, verpletterende, ontzagwekkende en bovendien rijmende alexandrijnen: het resultaat van 7 jaar opgekropte stilte, tot in de perfectie uitgevoerd, vormelijk én inhoudelijk. Om te blijven lezen, lezen en lezen. Ronduit indrukwekkend.
Ik hou helemaal niet van een rijmelarij à la Paul Claes.
Toch de bundel gekocht; ergens trekt het me toch maar op e-reader komt het voor mij allemaal wat anders binnen. Een tastbare bundel in de hand nodigt toch uit tot wat meer bereidheid.
Ik zal maar concluderen dat ik een aversie heb van het alexandrijn. Hier en daar vind ik een paar verzen mooi, maar grotendeels te verpletterend.
De inzet van ILP is hoog en goeddeels geslaagd. Misschien had hij nog net iets strenger voor zichzelf moeten zijn, dan zou het een formidabel meesterwerk zijn geworden.