چرک

by فلامک جنیدی

دومین کتاب فلامک جنیدی یک رمان است. چرک روایتی است از یک زن میان سال با دندانی آبسه کرده که ماجراها و اتفاق‌های نامتعارفی برایش رقم می‌خورند. جنیدی در این رمان این زن را که معلمی می‌کند با وجهی از شهر و جامعه روبرو می‌کند که بی‌رحمانه، مشوش و پر از غافلگیری است. قهرمان تنهای او که چرک امانش را بریده در فضای یک جامعه نامهربان تلاش می‌کند از هویت خودش، از تنهایش و از روحش مراقبت کند. اما سیر حوادث جوری دیگر است. چرک یک رمان پر از داستان ریز و درشت است که در بافتی واقع‌گرا، به شدت واقع گرا رخ می‌دهد و خبر از یک زمستان سرد می‌دهد. تا پایان رمان که به آرامی گره‌ها باز می‌شوند و زمستان گویا در حال آغاز شدن است. آیا این چرک نیشتر زده خواهد شد.
چاپ اول ۱۳۹۳

113 pages, Paperback

First published April 1, 2014

Reviews

[Dream.M · Rating 4 out of 5]

بهترین رمان فارسی سالهای اخیر که از نویسنده زن خوندم

[میعاد · Rating 3 out of 5]

شيلا يك‌ريز سندباد را صدا می‌زد، آفتاب كم‌رمق شده بود و ديگر داغ نبود، سندباد واقعا براى بچه‌ها ساخته شده بود؟؟ سرش را به طرف تلويزيون برگرداند ولى می‌دانست حالا تمام صفحه‌ى تلويزيون خاكى‌رنگ است، فقط كوير، چرا جاهايى كه سندباد مى‌رفت آن‌قدر خشك و بى‌آب‌وعلف بود؟؟؟ هيچ كارتون تازه‌اى نبود كه تلويزيون باز هم سندباد به خورد بچه‌ها می‌داد؟؟ پخش سندباد يك دوره ممنوع نبود؟ چه شده بود كه همه‌شان سنگ شده بودند؟ اسم‌ها توى سرش رديف شد، شيلا، سندباد، على‌بابا... كارتون‌ها با مغز بچه‌ها چه می‌كردند كه بعد سى سال هنوز هم اسم همه‌شان يادش بود، اما اسم آدم هاى واقعى را فراموش می‌كرد؟ مشكل از آدم‌هاى دور و برش بود كه از شخصيت‌هاى كارتونى هم بى‌خاصيت‌تر بودند!!!

نمايشگاه كتاب وقتى غرفه‌ى نشر چشمه بودم، اسم كتابى به نويسندگى فلامك جنيدى كه بيشتر با نقش‌هاى طنز سريال‌هاى تلويزيونى شناخته شده توجهم رو جلب كرد، برام جالب شد ببينم به‌عنوان يه نويسنده كارش چجوريه!
قبل‌تر با سليقه‌ى كتاب‌خوانى و سينماييش توى پيج اينستاگرمش آشنا بودم؛ خيلى نزديك به من و متفاوت از شخصيت‌هايى كه در سريال‌هاش بازى می‌كرد بود. با خوندن كتابش می‌تونم بگم به عنوان اولين “رمانش” كارش رو خوب انجام داده...

جالبه كه اولين نفرى هستم كه اينجا براش ريويو می‌نوسم و كتاب رو خوندم!!!

[Masoud msn · Rating 3 out of 5]

2.5*
نسخه‌ی صوتی کتاب رو گوش کردم. با انتظار پایین سراغش رفتم ولی از چیزی که فکر میکردم بهتر بود و حداقل ایده‌ی اصلی خوبی داشت. نویسنده تونسته بود تا حد قابل قبولی علائم وسواس فکری و اورتینکینگ شخصیت اول رو بر اساس صدای ذهنش نشون بده. ولی احساس میکنم از نیمه به بعد در پیشبرد قصه‌ی افراد خانواده سردرگم بود و یک سوم پایانی خوبی نداشت. حداقل من خیلی خوب متوجه هدف نگارش چنین قصه‌ای (ورای آشنا کردن مخاطب با علائم این اختلال‌ها) نشدم. انگار نیازمند ایده‌های بیشتری بود و اندک گره‌هایی که در فصول مربوط به روابط خانوادگی شخصیت اول طرح شد، در نهایت برداشت خوبی ازش نشد و هدر رفت.

[Gelareh Askari · Rating 3 out of 5]

صحبت ازش سخته. موقع شنیدن کتاب صوتی میگفتم چه جملاتی چه نگاه ریزبینانه‌ای اما داستان، شخصیت پردازی، هدف از داستان، پایان؟ هیچی به هیچی اما سه ستاره چون جملاتش رو دوست داشتم و از خیلی کتابای این روزها بهتر بود.

[Sadra Kharrazi · Rating 1 out of 5]

با اطمینان کامل میگم امکان نداره شخص غیر معروفی بتونه همچین کتاب بی محتوایی رو چاپ کنه مگر اینکه یا پارتی کلفت داشته باشه یا اینکه زیرمیزی و رشوه کلون بده و هزینه چاپم بر عهده بگیره
حالا خانوم جنیدی که معروف هستن و از این امتیازشون استفاده کردن
ولی در کل میزان فساد تو نشر چشمه به شدت بالاست و روز به روز هم بیشتر میشه و کیفیت کتاباشون افت وحشتناکی داشته
کاش حداقل به خاطر اعتبارشون هم که شده به یه سری کتابا اجازه چاپ نمیدادن

[Sara · Rating 2 out of 5]

کتاب چرک از فلامک جنیدی از کتاب‌های گروه هم‌خوانی کتاب‌های بد بود که یهویی وسط کلی شلوغی به پیشنهاد رویا خوندیمش.
حقیقتش اینه واقعا از چیزی که توقع داشتم بهتر بود.
خوندنی یه حس نوستالژیک عجیبی بهم داد چون مدل نوشتارش خیلی شبیه نوشتارهای یکی از دوستان دوران دبیرستانم بود. یاد انشاهاش میوفتادم و نمیتونست ازش بدم بیاد. حتی همون رو هوا رها شدن موضوعش.
یه سری تکه حرف‌های ریز و جالبی هم وسطش داشت.

بچه‌ها چه مرگشونه که اسباب‌بازی تکه پاره می‌کنند؟
اگه همون‌طور که میگن شخصیت آدم‌ها در کودکی شکل می‌گیره، این بچه‌ها وقتی بزرگ میشن چه چیزی رو درب‌وداغون می‌کنند؟
بچه بود خودش هم این عادت رو داشت؟
مگه عادته؟
بچه‌ها لابد بزرگ‌ترهاشون رو می‌بینن که چطور همدیگه رو تکه‌پاره میکنند و یاد می‌گیرند.
اسباب‌بازی می‌ترکونن و صبر می‌کنن تا زمانش برسه. زورشون هم به دیگران نرسه خودشون رو آش‌ولاش می‌کنند.

با این‌که صوتیشو گوش دادم و با سرعت دو برابر پیش بردمش اما باز هم تیزی صدای گوینده برام اذیت کننده بود.

[Roya Shakeri · Rating 2 out of 5]

اين چه قانون چندش آوري است كه اشيا بيشتر از آدم هايشان عمر كنند؟ ص ٧٩

[Nazanin Mousavi · Rating 2 out of 5]

در واقع نمره ش دو و نیم هست
مثل اکثر داستانای جدید ایرانی علی الخصوص‌منتشر شده توسط نشر چشمه ایده ی جالبی بود که خوب پرداخته نشده بود و همه چی خیلی زودتر از اونچه که انتظار می رفت تموم شد
یه شروع نسبتا پرکشش و واقع گرا که بسط پیدا می کنه و گره های جذابی توش ایجاد میشه اما در نهایت به یه شکل سمبلیک و جمع نشده تموم یا بهتره بگم قطع میشه
انگار نویسنده های ایرانی ایده های بکر و خوبی دارن که تو پروروندنش می مونن و مجبورن سریع سروتهشو هم بیارن
یا ایده ی ساده ای رو بیخودی شاخ و برگ اضافی میدن

[Sahar Aivazi · Rating 2 out of 5]

نثر داستان کشش داشت می دانستی با چه نوع انسانی طرف هستی و دغدغه های شخصی اش چیست از اواسط این روند کند میشود پرسش هایی مطرح میشود که در انتهای داستان جوابی به آنها داده نمی شود وجود دختری که از فرار کرده نشانه چیست و چرا آن زن روی تخت مرده بود اگر ابن ها نماد باشد نماد چه چیزی در فکر نویسنده بود؟ از صفحات انتهایی افراد زیادی به داستان هجوم می آورند که خودشان
. داستانی دارند
چرا خاله بتول به نامه های دایی حسن جواب نمی دهد . وقتی نامه ها دست او می افتد که حتی اسم زن را هم نمی دانیم ؟؟؟ چرا نامه ها سرسری گرفته می شوند؟ قصه حمیرا چه بود؟
داستان با تمام این سوالات تمام می شود
سرنوشت پسری که در خانه او جا مانده چیست؟ و اگر وجودش سورثال باشد نماینده چه تفکری در رویای شخص اصلی داستان است؟؟؟

[Zahra Labbafan · Rating 1 out of 5]

فقط چون صوتی موقع رانندگی گوش دادم خیلی ناراحت نیستم که این دیگه چه کتاب بی سر و ته و مسخره ای بود :/

[Motahhareh · Rating 2 out of 5]

نیمه‌ی اول کتاب به شدت برام جذاب بود، با اینکه در مورد روزمرگی‌های یه زن بود و خیلی معمولی بود‌. هر صفحه‌ای که خوندم پیش خودم گفتم به‌به عجب متنی، عجب نویسنده‌ای ولی نیمه‌ی دوم به شدت عجیب و مزخرف بود. مخصوصا دو فصل آخر.
دو ستاره رو هم به احترام نیمه‌ی اول کتاب دادم😅.

بخشی از متن کتاب:
باید از شمردن دست برمی‌داشت. باید نگاهش جایی گیر نمی‌کرد. باید بی‌خیال راه رفتن بین سرامیک‌ها می‌شد. اگر پایش روی خط سرامیک‌ها می‌رفت مگر چه می‌شد؟ چیزی نمی‌شد. اگر از اتاق رد می‌شد و دستش را به چارچوب در نمی‌زد مگر چه می‌شد؟ چیزی نمی‌شد. تمامی نداشتند. روزبه‌روز هم بیشتر می‌شدند. مگر چه می‌شد اگر وسواس‌هایش را ترک می‌کرد؟ چیزی نمی‌شد. اصلا مگر وسواس بود؟ نبود؟ ارثی است؟ ارثی هم که باشد لابد علاج دارد. ژن معیوب علاج دارد؟ اگر آدم‌ها زورشان به ژن‌هایشان می‌رسید ... کاش‌ آدم‌ها زورشان به ژن‌هایشان می‌رسید.

[Omid · Rating 2 out of 5]

فلامک جنیدی نکته سنج است. او در صفحه ی رسمی اش فقط دوبار از کتابش نقل کرده است و متنی که برای یکی از این ها نوشته از تشویشش بر سر اینکه از کتابش در صفحه ی رسمی اش تبلیغ کند یا نه حرف میزند، از اینکه او نمیخواهد چون بازیگر است کسی کتابش را نخواند و ان را نخوانده قضاوت کند و بگوید که نوشتن ربطی به بازیگر ها ندارد، و همینطور ترسش از اینکه مبادا از کتابش تبلیغ نکند و کسی هم کتابش را نخواند. این دوگانگی فارغ از اینکه صادقانه است یا مظلوم نمایانه، هوشمندانه است. دفاعی ست که از پسش حمله می آید.
من به اعتبار نشر چشمه کتابش را خریدم و انتظار چنین رمانی را نداشتم، بسیار خوب بود. گره افکنی هایی که سر صبر انجام میشد و دیالوگ هایی که از به کار بردنشان پرهیز میکرد، چون به نظرم دیالوگ خوب نوشتن بسیار سخت است و نباید زیاد در داستان به کار رفته باشد مگر وقتی که چاره ای نیست، یا وقتی که از ساحت صرف دیالوگ بودگی در آید. شخصیت هایی که بی بخار نبودند و تشخص داشتند، شما با آن ها مواجه میشدید، حداقل در دو نمونه شان که یکی بچه ی جا مانده از میهمانی است و دیگری، مادربزرگش طاطا که انزجار را به شدت درش میابیم. همه ی این ها در کنار تکنیک های روایت محور جنیدی، باعث شد تا در انتهای رمان شگفت زده شوم. چون من هم مانند خیلی از کسان دیگری که دیدم رمان های آدم های دیگر رشته ها را نخوانده قضاوت میکنند و بد میخوانند درگیر همین معضل بودم و احساس میکردم قرار است با یک رمان فاجعه روبرو شوم. اما زمانی که داستان جستم، با اینکه این کتاب مسلما شاهکار نیست، مرا به اندازه ی یک شاهکار شگفت زده کرد.
بخوانیدش، باشد که شگفتی ساز شما باشد، هرچند امیدوارم نباشد، در آن صورت به احتمال زیاد قضاوت های پیش داورانه نداشته اید.

[Zahra Pakdel · Rating 3 out of 5]

امتیاز من در واقع سه و نیمه.

یکی از معدود صفحات افراد بازیگر معروف که در اینستاگرام دنبال میکنم، صفحه خانم جنیدی است. بر خلاف اکثر بازیگران، صفحه ی ایشان پر از رنگ و زندگی ادم های معمولی است.کتابهایی که میخوانند، فیلم هایی که میبینند و گاهی لحظه ای از زندگانی شان با دوقلوهای قشنگشان را به اشتراک می گذارند.اما من ندیدم که در این صفحه شخصی شان از کتاب خودشان صحبتی کنند و گویا نمیخواهند که برای کتاب خود تبلیغی بکنند.اما اگر از قضا به این کتاب برخوردید باید بگم که به عنوان اولین کتاب داستان بلند ایشان، کار خوبی از آب درامده است. توصیفات زنده ای دارد که شما را با امواج داستان همراه می کند. داستان کشش خوبی دارد و خرده روایتهایی در طول داستان اتفاق می افتد که شما را تا به آخر کتاب با خود می کشد.انا این خرد روایتها در داستان به سرانجامی نمیرسد و در اخر شما را با دریایی از سوال مواجه میکند. که ان دختر کجا رفت؟ ایا پیرزن مرده بود؟ پسربچه از کجا پیدایش شده بود؟ ایا پسربچه واقعی بود؟ چرا از طاطا متنفر بود؟ چه بر سر این زن امده بود که چرک تمام زندگی اش را فرا گرفته بود؟

این کتاب مثل یک فرش زیبای تا نیمه بافته شده بود. روایت و خرده داستانهای زیبایی داشت اما به سرانجامی چنگ نزده بود.

[Boshra · Rating 3 out of 5]

میتونست خیلی فوق العاده باشه، ولی انقدر گنگ و مبهم بود که احتمالا از اون کتاب هایی میشه که بعدا چیزی ازش یادم نمیمونه. زن آنورکسایی که وسواس داره و خاطرات تلخش انقدر براش سنگین بوده که فراموششون کرده و هرچه قدر هم که باهاش همراه میشیم تا اون نکاتی که باید رو به خاطر بیاره و بالاخره گره های داستان گشوده شن، بی فایده است. گره گشایی که منتظرشیم از راه نمیرسه و ما میمونیم مانده و خیره به راه .

[Amin Houshmand · Rating 1 out of 5]

اولین کتاب از بهمن ۱۴۰۰ بد بود. خیلی بد.
بعد از ۵ سال خوندم.
ایده خام، بدون پرداخت در پلات‌ها و شخصیت‌ها،
و کال در نتیجه گیری. هیچ.

[Amene · Rating 3 out of 5]

خوب بود باهاش کمی هم ذات پنداری کردم در خصوص فرار از روزمرگی ها بعد از سی سالگی!

[Saman Garshasbi · Rating 3 out of 5]

سه ستاره دادم بخاطر اینکه اولین کتاب ایشون بود و انصافا سبک جالبی داشت. هرچند نمیشه گفت سبک خاص و مختص به ایشون بود. نمونه بهتر این کتاب رو میشه در " راهنمای مردن با گیاهان دارویی " خانم عطارزاده خوند. کلا نمیدونم چرا نویسنده‌های ایرانی فکر میکنن تعلیق داستان یعنی مبهم و گنگ نوشتن؟ چرا واژه تعلیق براشون معنای گنگی پیدا کرده و حس میکنن اگر یچیزی بنویسن که نشه به راحتی فهمیدش کار خوبی انجام دادن؟ شما نوشته‌های رومن گاری رو هم بخونین اونجا هم نثر پیچیدست ولی ابهامی تو شخصیتا و روابطشون براتون باقی نمیمونه و بعنوان یک مخاطب عادی هم میتونین از نثرش لذت ببرید ولی تو داستان‌های ایرانی مبهم و گنگ نویسی و همچنین سیاه نویسی به عنوان یه ارزش داره شناخته میشه. نکته بد دیگه هم استفاده از اسامی عجیب و غریبه که نمیدونم چه الزامی به استفاده ازشون هست؟ مثل شخصیت طاطا توی این کتاب یا اسم کاکا کرمکی توی کتاب آقای سلمان امین؟ اصرار بر این خاص بودن اجباری و گنگ نویسی برام قابل درک نیست

[Zahra Esfahani · Rating 3 out of 5]

کتاب از نظر فضاسازی و توصیف شخصیت ها و ویژگی های مکانی خیلی عالی بود و انگار که تمامی فصل ها برای نویسنده در گذشته اتفاق افتاده است.ولی صد حیف که بسیاری از موضوعات و خاطره های شخصیت اصلی داستان و حتی بسیاری از شخصیت های فرعی تقریبا نصفه رها شدند.
به نوعی خواننده هم جذب داستان و نوشته می شود و هم حسرت رها کردن ناگهانی را میخورد و مداوم منتظر تعیین تکلیف بسیاری از مسائل مطرح شده در کتاب است.
ولی با این حال باز هم توصیه می شود.

[Tarane · Rating 3 out of 5]

مهمترين چيزي كه بعد از خوندن اولين كلمات داستان متوجهش شدم اين بود، كه زنگِ صدايِ شخصِ نويسنده رو دارم ميشنوم! فراز و فرود هايي روايت رو، اكثر قريب به اتفاق جملات كوتاهش رو با صداي شهص فلامك جنيدي ميشنيدم و اين برام دلچسب بود،
مسئله ي ديگه همذات پنداريم با كلافگي هاي شخص اول رمان بود..
بد نبود، عالي هم نبود

[Nooshari · Rating 4 out of 5]

کتابِ خوب. روایتِ خوب. شخصیتِ پر کشش.

[Leyla · Rating 3 out of 5]

جایی خوانده بود یا خودش فکر می‌کرد که وقتی تحمل خاطره ها سخت شود، آلزایمر می آید.

[Zahra Naderi · Rating 2 out of 5]

بعضی جاهاش واقعا جالب بود، ولی فقط بعضی جاهاش.

[Hami · Rating 2 out of 5]

یک سری گره هایی که مطمئنن نیستم باز نشدند یا خیلی ظریف و کنایی باز شدند و من متوجه نشدم. از لحاظ نثر و نوشتار و انتخاب کلمه خوب بود. از لحاظ انتخاب موضوع هم خوب بود. اما در مرحله پرداخت و به نتیجه رسوندن موضوع چندان موفق نبود (یا هم موفق بود و من متوجه نشدم)

[Morteza Bahrami]

آه از این ژن‌ها. ژن‌ها بی‌انصاف‌اند. ژن‌ها همه کاره‌اند یعنی کار، کار ژن‌هاست مش قاسم.
داستان کوچک و تقریبا بی‌ادعایی است که با ایجاز به‌جایی پیش می‌رود و گسترش پیدا می‌کند. شاید خواننده براساس اندیشه‌های درونی و رفت و برگشت‌های زمانی ساده، انتظار بیشتری پیدا کند اما به نظرم کمابیش اجزای داستان پیمانه‌ای درست دارند و تنها کمی حجم و پایان اثر می‌توانست بیشتر و بهتر باشد. واقعا به یک بار خواندن می‌ارزد.

[Parvaneh Hosseinzadeh · Rating 3 out of 5]

کتاب «چرک»، نوشته «فلامک جنیدی»، روایت غم‌انگیز زنی تنها از دغدغه‌های فکری، روزمرگی‌ها و روابط محدودش است. کتابی که شروع خوبی داشت و نثر شعرگونه‌اش به دل می‌نشست، اما سررشته امور از دست نویسنده خارج شد و مخاطبش را با سوالاتی بی‌جواب تنها گذاشت. با وجود درک جریان سیال ذهن، تصور می‌کنم نویسنده نتوانسته در نیمه دوم داستان با شخصیت‌هایش ارتباط بگیرد و به امان خدا رهایشان کرده‌است.
کاش همان‌طور که در جزئیات جشن تولد و دیگر بخش‌های داستان ظرافت وجود داشت و نویسنده با دقت روی هر بخش کار کرده‌بود، در فصل‌های پایانی هم این ظرافت را به‌خرج می‌داد و روی شخصیت‌های کلیدی‌اش تاکید می‌کرد. در این داستان بلند (نوولا)، ایده‌های خوب با پرداختی نه‌چندان مناسب، از بین رفته‌اند.

[Mehrnoosh · Rating 3 out of 5]

این کتاب برای من دو جنبه اصلی داشت یک بخش نظر شخصی و سلیقم و بخش دیگه از بعد ادبیات و نگارش.

برای بخش اول میتونم بگم کتاب به طور عمده داخل ذهن یک فرد بسیار وسواسی میگذره و اگر همچین ادم هایی براتون جذاب هستن یا این سبک شخصیت دارید، این کتاب رو خیلی دوست خواهید داشت. اما به شخصه هیچ کدوم از شخصیت‌های داستان دوست نداشتم! و شاید بهتره که بگم کلا کتاب مناسب سلیقه‌ی من نبود.

اما از نظر نگارش و محتوا: متن بسیار روانی داره و حتی برای من که شخصیت اصلی نمی‌پسندیدم هم داستان کشش داشت. داستان پر از شخصیت ها و مشکلات عجیبی هست که در آخر هم سردرگم رها میشن! و هنوز هم مطمئن نیستم و بعضی از شخصیت ها و اتفاقات واقعا رخ میدادن یا ساخته‌ی ذهن وسواس گونه‌ی راوی بودن!
با همه ی این توصیفات، باز هم خواندش رو توصیه میکنم‌.

[vendigo · Rating 3 out of 5]

کتاب "چرک"، بیش از آنکه یک از پیش تعیین شده باشد، رقصی بود با موسیقی غیرمترقبه‌ی زندگی؛ همانقدر کوتاه و از هر غایتی، تهی.
خواندن این کتاب بیش از هرچیزی واهمه‌ام را، به موذیانه‌ترین نحوی که تشویش می‌تواند به زیر پوستی بخزد، برانگیخت؛ کاملاً حادث، بیش از اندازه رئال و تا مغزِ استخوان، مالیخولیا.
چطور می‌شود که من بیست و اندی ساله، خود را در زن میان‌سالی دیده‌ام که دهان زندگی‌اش از "هیچی و پوچی" عفونت کرده، خون "خواستن" قورت می‌دهد و چرک "نتوانستن" را تف نمی‌کند، می‌بلعد که بگوید "نتوانستن را توانسته‌ام!"
گاهاً خواندن کتابی را نه از برای روایتی هدفمند، که از برای برانگیزندگیِ تشویش باید خواند، اوراق حسِ نوستالژیک را به پوست کشید و با نویسنده‌ای ایرانی، یک فنجان رنج نوشید.

[Arman · Rating 3 out of 5]

من به خاطر زیبایی و علاقه ای که به فلامک داشتم این کتاب را خریدم. داستان بدی نیست فقط یه مقدار کش داره بیشتر دوست داشتم کتابی بخونم که شبیه روحیات فلامک باشه همچین شوخ و شنگ
https://taaghche.com/book/42204/

[Kimia Taghikhan · Rating 2 out of 5]

از چیزی که انتظار داشتم بهتر بود. داستان در نیمه ی اول کتاب بسیار پرکشش بود ولی نیمه دوم به نظرم اقلا خوب پرداخت نشده بود . شخصیت ها نصفه رها شدن ، داستان مبهم و گنگ بود و …
در کل به نظرم موضوع خوب بود ولی پرداخت داستان خیلی ضعیف بود.

[Ali · Rating 3 out of 5]

به اندازه مجموعه داستان قبلی نویسنده یعنی جایی به نام تاماسکو جذاب نیود.