Μεσονυκτικό

by Γιώργος Λαγκώνας

Περίληψη του βιβλίου

Μεσονυκτικό: Είναι η ακολουθία μοναχικής προελεύσεως και επινοήσεως, που τελείται στο μεσονύκτιο, σύμφωνα με το βυζαντινό σύστημα μέτρησης των ωρών. Υπάρχει κάτι ξεχωριστό σε αυτές τις μικρές ώρες, που καλεί την ψυχή να ταξιδέψει προς τα έξω (ή μήπως προς τα μέσα;) σε αχαρτογράφητες και, ενίοτε, επικίνδυνες περιοχές. Στιγμιότυπα τέτοιων ταξιδιών είναι και οι δεκαπέντε ιστορίες σκοτεινής φαντασίας και τρόμου αυτού του βιβλίου. Όλες, ανεξαιρέτως, έχουν από ένα κομμάτι μεσονυκτικού μέσα τους.

Genres: Horror

246 pages, Paperback

First published March 1, 2015

About the author

O Γιώργος Λαγκώνας γεννήθηκε στη Χίο το 1979. Είναι αξιωματικός στην Πολεμική Αεροπορία, ειδικευόμενος ψυχιατρικής, σύζυγος και μπαμπάς. Από τις παραπάνω ιδιότητες, πιστεύει ότι η τελευταία είναι η πιο απαιτητική, αλλά και αυτή για την οποία έχει τη μεγαλύτερη έφεση και μεράκι. Ζει, εργάζεται και γράφει στην Αθήνα, ενώ το μυαλό του ταξιδεύει ανάμεσα στη Χίο, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα.
Παιδικοί και αγιάτρευτοι έρωτές του είναι η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και τα pen n' paper παιχνίδια ρόλων. Από δέκα εννιά ετών συγγράφει παράξενες ιστορίες τις οποίες, μέχρι πρότινος, χρησιμοποιούσε για να τρομοκρατεί τους φίλους του.
Κείμενά του υπάρχουν στο Ελληνικό forum της λογοτεχνίας του φανταστικού, sff.gr. Διηγήματά του έχουν ξεχωρίσει σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές διάφορων εκδοτικών οίκων (ΟΣΤΡΙΑ, sff.gr/press, iWrite.gr, Συμπαντικές Διαδρομές).

Η συλλογή διηγημάτων "μεσονυκτικό" είναι το πρώτο του βιβλίο (εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ).

Reviews

[Niki · Rating 5 out of 5]

Η TL;DR εκδοχη της κριτικης μου, για οποιον δεν εχει ορεξη να διαβασει το παρακατω μακρυναρι:


Το εν λογω μακρυναρι:
Ο συγγραφεας, Γιωργος Λαγκωνας, λεει στην δικη του "κριτικη" του βιβλιου (δεν ειναι κριτικη, σημειωμα του συγγραφεως ειναι ουσιαστικα, με πλατφορμα το Goodreads) οτι "μοναδικη του φιλοδοξια ειναι να μην σπαταλησε τον αναγνωστικο μας χρονο". Αγαπητε Γιωργο: σιγουρα δεν σπαταλησες τον δικο μου.

Γενικα οι προσδοκιες μου για το Ελληνικο Φανταστικο/ Τρομο δεν ειναι φοβερα ψηλες, αφου η μεχρι τωρα εμπειρια μου με το χωρο ειναι μαλλον απογοητευτικη (ειδικα οταν εχω συναντησει κυριολεκτικη λογοκλοπη, σε μια περιπτωση, αντιγραφη λεξη-λεξη ιστοριας γνωστου συγγραφεως φαντασιας- αλλα αυτο ειναι ασχετο με την τωρινη κριτικη) Το λεω αυτο οχι για να προσβαλλω το εργο αλλων συγγραφεων του χωρου, αλλα κυριως για να δειξω το πως ημουν ετοιμη να μην κρινω το βιβλιο πολυ αυστηρα (εκτος φυσικα αν ηταν και αυτο λογοκλεμμενο, [μονοτονα, με καθολου χιουμορ] χα. χα. χα.) Το "Μεσονυκτικο" ομως μου εδειξε απο την πρωτη στιγμη οτι δεν αστειευεται, οτι ειναι εδω για να σπασει τα κοντερ, και τα καταφερε.

Πιο αναλυτικα:
*Το σινιαλο: λατρευω τις ιστοριες που φερνουν πραγματικα τον τρομο σε Ελληνικο φοντο, με Ελληνικες τοποθεσιες και "αναφορες", αφου μου δινουν κατι που δεν θα μπορουσα να βρω σε παρομοια βιβλια του εξωτερικου. Η συγκεκριμενη ιστορια κανει ακριβως αυτο, και θετει αμεσως τον πηχυ αρκετα ψηλα για το υπολοιπο βιβλιο. Σχετικα συντομη, αλλα πολυ ικανοποιητικη.
*Femme fatale: δεν εχω ξαναδιαβασει κατι παρομοιο. Η πρωτη λεξη που μου ερχεται ειναι "μεθυστικο". Το λατρεψα, ισως η αγαπημενη μου ιστορια απο την συλλογη.
*Το γελιο της γατας: μια ιστορια που πιστευω οτι εκμεταλλευεται στο επακρο το "μεσον" του βιβλιου. Δυσκολα θα πετυχαινε το twist σε ενα οπτικο μεσο, πχ σινεμα (δεν ειναι αδυνατον, αλλα δυσκολο). Παντα ο δημιουργος πρεπει να εκμεταλλευεται το μεσον, οποτε η ιστορια κερδισε τον σεβασμο μου φουλ. Καταφερε να με εκπληξει.
*Η μορφη στο παραθυρο: νομιζω οτι την συγκεκριμενη ιστορια δεν την "επιασα" 100%. Ως εχειν, περασε και δεν ακουμπησε για μενα, αν και συμφωνω με το σημειωμα του συγγραφεα στο τελος οτι οι πολυ μικρες και απλες ιστοριες μπορουν να ειναι οι πιο αποτελεσματικες.
*Περιγεννητικη περιοδος: επισης το λατρεψα, το καταβροχθισα (το πιασατε???) παρα πολυ γρηγορα. Εχει εικονες που θα μεινουν μαζι μου για καιρο.
*Κουμπακια και διακοπτες: δεν με ξετρελανε, ισως επειδη δεν ηταν καθαρα τρομου και προσωπικα δεν λατρευω τοσο την επιστημονικη φαντασια. Ηταν ομως δημιουργικη.
*Μικρη πολη: σχεδον σιγουρα η ιστορια που μου αρεσε λιγοτερο, μολις λιγες ωρες μετα και δεν την θυμομουν καν.
*Χρυσσαλιδα: ηταν σαν μειξη του "Γελιου της Γατας" και της "Περιγεννητικης περιοδου", οποτε ηταν λιγο σαν να την ειχα ξαναδιαβασει. Ουτε αυτη με ξετρελανε. Ο συγγραφεας εχει καποια αγαπημενα θεματα (η μοναξια και ανωνυμια της πολης; το να συμβει κατι κακο σε παιδακι/ ο θεσμος της οικογενειας; νοσοκομεια; προφανως η τρελα) που φαινονται και εδω, ομως τα εχει ηδη αναδειξει καλυτερα σε αλλες ιστοριες ηδη, οποτε εδω με κουρασαν λιγο, "μια απο τα ιδια"
*Διαχειριση κρισεως: μου φανηκε περιεργως γνωριμη, με καλο τροπο ομως, σαν φιλο που χαιρεσαι που ξαναβλεπεις. Λιγο αναμενομενο το τελος, αλλα και παλι πετυχημενο.
*Ψυχοπομπος: απο τις πολυ δυνατες ιστοριες της συλλογης, ειδικα για μενα, ως ατομο που δεν εχει πολλη εμπειρια με τα σκυλια και τα φοβαται λιγο (ναι, αληθεια) Γεματο αγωνια και πολυ καλογραμμενο.
*Εγκληματα στη Μητροπολη: παλι επιστημονικη φαντασια (δυστοπια) αντι τρομου, οποτε παλι δεν με ξετρελανε. Ουτε τις αλληγοριες συμπαθω φοβερα, η αληθεια να λεγεται.
*La fin absolue du monde: τα ιδια με απο πανω, ακριβως ομως.
*Επτα πετραδια κοκκινα: τελειο, ειχε την προσοχη μου απο την αρχη μεχρι το τελος.
*Εφημερια (ενα σεναριο): επισης πολυ καλο, μου αρεσε πολυ ο πειραματισμος με την μορφη σεναριου.
*Η διαθηκη του Χ.Φ. Λαβκραφτ: μια χαρα, εκανε την δουλεια της, αν και σιγουρα θα αρεσει ακομα περισσοτερο σε θαυμαστες του Λαβκραφτ.

"Μα, Νικη!" θα αναρωτιεται καποιος, "Αφου για πολλες απο τις ιστοριες ειπες οτι δεν τις λατρεψες κιολας, γιατι βαζεις 5/5 αριστη βαθμολογια?" Φιλοι μου, ο λογος ειναι πολυ απλος: επειδη ο συγγραφεας πειραματιστηκε. Θα ηταν σχεδον αδυνατον να μου αρεσουν ΟΛΕΣ οι ιστοριες οπως και να εχει, αλλα το μονο σιγουρο ειναι οτι ο Γιωργος Λαγκωνας δεν επαναπαυτηκε (ισως λιγο, στην Χρυσσαλιδα) Μπορει να μην "πετυχε" τα δικα μου προσωπικα γουστα σε ΚΑΘΕ ιστορια, αλλα ποιος νοιαζεται, οταν ολες ηταν καλογραμμενες και ξεκαθαρα γραμμενες με αγαπη και προσοχη? Η αγαπη του συγγραφεα φαινεται παρα πολυ και στις σημειωσεις στο "Σημειωμα του συγγραφεα" στο τελος, οπου μας μιλαει για το πως προεκυψε καθε ιστορια (το ΛΑΤΡΕΥΩ οταν υπαρχει τετοιο σημειωμα στο τελος, λατρευω να βλεπω την δημιουργικη διαδικασια ενος καλλιτεχνη) Και αυτο το σεβομαι παρα, παρα πολυ.

Και παλι: finally, some good fucking food.

[Μιχάλης · Rating 4 out of 5]

O πρόλογος από τον Περικλής Μποζινάκης δε θα μπορούσε να ήταν πιο ταιριαστός για το βιβλίο αυτό, μιας και φαίνεται ότι, στο πρόσωπο του Γιώργου Λαγκώνα βλέπουμε έναν, ας μου επιτραπεί ο όρος, πνευματικό διάδοχο του Μποζινάκη: Το μεσονυκτικό είναι μία περίεργη συλλογή (όπως και τα Σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτώνΣτο λυκόφως, εκείναΖώνη ερήμωσης) όπου ο τρόμος, η ΕΦ, το σκοτεινό χιούμορ αλλά και ο (σκοτεινός)μαγικός ρεαλισμός συναντιούνται σε δεκαπέντε διηγήματα.

Ο παραλληλισμός βέβαια είναι περισσότερο ενστικτώδης, μιας και οι γραφές των δύο συγγραφέων διαφέρουν αρκετά. Ο Λαγκώνας έχει ένα εντελώς δικό του στυλ, προσωπικό, που φανερώνει ποικίλες επιρροές και εμπνεύσεις. Στο έργο υπάρχουν ιστορίες σύγχρονα παλαιομοδήτικα γοτθικές (πχ το Ένα σινιάλο), πυρετώδεις και σουρεαλιστικές (Famme Fatale), αλλά και splatter (Περιγεννετική περίοδος) και ιστορίες από την Κρύπτη (Εφτά Πετράδια Κόκκινα). Και κάπου ανάμεσα σου σκάει λίγη ΕΦ (Εγκλήματα στη Μητρόπολη), λίγος μαγικός ρεαλισμός (Μικρή Πόλη) και ένα σενάριο μαύρης κωμωδίας (Εφημερία) για να δέσει το γλυκό.
Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι ότι ούτε δύο ιστορίες δε μοιάζουν μεταξύ τους, κάτι που κρατάει το βιβλίο να είναι φρέσκο από τη μία, αλλά και χωρίς ταυτότητα από την άλλη (θα έλεγα ότι, οι πιο πολλές ιστορίες φλερτάρουν με τον ψυχολογικό τρόμο αλλά οι περισσότερες διακριτικά). Είναι όμως όλες τους καλογραμμένες και προσεγμένες και σε κανένα σημείο δεν κουράζουν.

ΥΓ: Ήμουν μεταξύ 3 και 4 αστεριών λόγω της έλλειψης ταυτότητας, αλλά με κέρδιε η ιδέα του συγγραφέα, στον επίλογο, να καταγράψει τις εμπνεύσεις του για κάθε ιστορία, κάτι που μου έδωσε μία διαφορετική οπτική στο περιεχόμενο τους και βελτίωσε πολύ την αναγνωστική εμπειρία

[Ευθυμία Δεσποτάκη · Rating 4 out of 5]

Πολλοί συγγραφείς ξεκινούν την καριέρα τους με μια συλλογή διηγημάτων στην οποία, συνήθως, βλέπουμε την προσπάθειά τους να βρουν τη φωνή τους, το σημείο στο οποίο αυτό που θέλουν να πουν βρίσκει την κατάλληλη φωνή. Το πρώτο βιβλίο του Γιώργου είναι μια τέτοια προσπάθεια. Ωστόσο και σε αντίθεση με παρόμοια βιβλία, ετούτη η συλλογή είναι μια πετυχημένη προσπάθεια. Μπορεί κανείς να χαμογελάσει με την εμμονή στην τρέλα και την ψυχική ανισορροπία, αλλά γυρνώντας και την τελευταία σελίδα, το χαμόγελο αυτό δε θα είναι συγκατάβασης. Θα είναι χαμόγελο κατανόησης. Ο Λαγκώνας ξέρει τι είναι η τρέλα και πού μπορεί να σε οδηγήσει και το ξέρει καλά. Και -σ' ευχαριστώ θε μου- ξέρει και να το γράφει καλά, να το μεταφέρει στο χαρτί πετυχημένα.

Αναλυτικά τα διηγήματα:

~Ένα σινιάλο: Ξεκινάμε καλά, με μια ιστορία που θέτει το ρυθμό της συλλογής ολόκληρης. Ελληνικό σκηνικό, τραγικό, φορτωμένο κι από την άλλη, απίστευτα απλό στο στήσιμο και την πλοκή. Από τα πλέον συγκινητικά κείμενα.

~Femme fatale: Το βρίσκω κάπως αδύναμο, ίσως γιατί απευθύνεται στις νευρώσεις του άλλου φύλου (:P) Εντυπωσιακές εικόνες.

~Το γέλιο της γάτας: Πολύ δυνατό, κάποιες φορές δύσκολο να το ακολουθήσεις, αλλά αξίζει τον κόπο να το κάνεις ως το τέλος.

~Η μορφή στο παράθυρο: Δεν είμαι πολύ σίγουρη γι' αυτό το κείμενο. Είναι πολύ σύντομο, ένα φλασάκι, αλλά δεν καταφέρνω να το θυμηθώ. Κι αυτό δεν είναι πολύ καλό για τα φλασάκια.

~Περιγεννητική περίοδος: Θα δανειστώ μια έκφραση του αγγλόφωνο ίντερνετ:all aboard the nope train, all the way to nope land. Αν αυτό δεν είναι τρόμος τότε δεν ξέρω τι είναι. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να το ξαναδιαβάσω. Δεν πρόκειται να με ξαναταράξεις έτσι, Λαγκώνα, στο λέω.

~Κουμπάκια και διακόπτες: Post apocalyptic, κάπως διδακτικό, αλλά καλογραμμένο.

~Μικρή πόλη: Θυμίζει την απελπισία των κειμένων του μεσοπολέμου, μια περιπλάνηση χωρίς σκοπό παρά μόνο τη λύτρωση. Ένας άντρας, μια βαλίτσα, μια πόλη. Γοητευτικό κείμενο, διαβάστε το αργά.

~Χρυσαλλίδα: Λίγος Κάφκα. Τρομακτικός.

~Διαχείριση Κρίσεως: Ειλικρινά δεν ξέρω αν το λατρεύω ή αν το καταλαβαίνω καν αυτό το κείμενο

~Ψυχοπομπός: Επίσης δεν το καταλαβαίνω. Αλλά το τρέμω. Ρισπέκτ.

~Εγκλήματα στη Μητρόπολη: Κλασσική φόρμα, πλακωτική ατμόσφαιρα. Δε σε νοιάζει η αληθοφάνεια εδώ, δεν είναι αυτός ο στόχος σου, ο σκοπός σου.

~La fin absolue du monde: Εξαιρετικό. Τίποτε λιγότερο. Το αγαπώ, ένα τσικ λιγότερο από το πιο αγαπημένο μου.

~Επτά πετράδια κόκκινα: Εντάξει είμαι άνθρωπος πεζός. Από όλα όσα διάβασα, τα αλληγορικά, τα μεταφυσικά, τα βασανισμένα, εμένα μου αρέσει αυτό εδώ καλύτερα. Ψέμματα, μου αρέσει κι εκείνο το ρημάδι το Γέλιο της Γάτας, αλλά αυτό, μου αρέσει νομίζω πιο πολύ. :καρδούλες:

~Εφημερία (ένα σενάριο): Φρικτό. Όχι τόσο όσο η Περιγεννητική Περίοδος ή Διαχείριση Κρίσεως, αλλά φρικτό. Φρικαλέο.

~Η διαθήκη του Χ.Φ. Λάβκραφτ: Και κλείνουμε με μια υπόκλιση to the man that started it all. Υπόκλιση και αφιέρωση και ταπεινή προσφορά. Άξιά του, αν μου επιτρέπετε.

Αυτά. Μη ξεχάσετε/παραλείψετε να διαβάσετε τις τελευταίες σελίδες, όπου ο συγγραφέας αναφέρει για κάθε διήγημα τη στιγμή της έμπνευσής του. Αφήστε τις τελευταίες, όμως, σοφά είναι τοποθετημένες εκεί. Είναι το τελευταίο διήγημα τρόμου και φρίκης αυτού του βιβλίου και η παράλειψή τους θα ήταν σφάλμα και αδικία στο πρόσωπο του Γιώργου Λαγκώνα.

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

Ένας τρομερός χειριστής της γλώσσας και του τρόμου! (κάποιες σκέψεις για το ‘’Μεσονυκτικό’’ του Γιώργου Λαγκώνα)

Η πρώτη μου ‘’επαφή’’ με τον συγγραφέα έγινε μέσα από την εκπομπή Αλλόκοσμες Ιστορίες του Θανάση Παπαγεωργίου. Ήταν μία συνέντευξη που πέρα από το γεγονός ότι τράβηξε σε μάκρος, μας έκανε όλους όσους την ακούσαμε να θέλουμε κι άλλο. Η αφηγηματική δεινότητα αυτού του ανθρώπου, ακόμα και στον προφορικό λόγο, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη! Η αφήγησή του για το τρέξιμο στο τρένο, για να επιστρέψει για γιορτές από το μέρος που σπούδαζε, με την πρώτη του επαφή με τον Λάβκραφτ, είναι κάτι που θυμάμαι πολύ συχνά, καθώς την είχε περιγράψει με τόση ζωντάνια, που ένιωθα ότι έπαιζα μαζί του ντουμ και μετά τρέχαμε μαζί να προλάβουμε.

Έπειτα από αυτό, διάβασα την συλλογή ‘’κάτι παράξενες γυναίκες’’ και με άφησε να θέλω –πάλι- πολύ περισσότερο! Όταν τον συνάντησα στις σελίδες του ‘’Με όλες τους τις δυνάμεις’’ και ήρθα πάλι σε επαφή με την τρομερή πένα του, δεν μπορούσα να μην πιάσω κάτι άλλο δικό του στα καπάκια!

Στο προκείμενο:

Ένα σινιάλο: ένας ψυχίατρος και ένας ‘’αστείος’’ ασθενής που έμελλε να τον σημαδέψει με την περίπτωσή του. Όμορφο ξεκίνημα. Γλυκόπικρο κλείσιμο.

Femme fatale: τελειότητα! Από την χρήση της γλώσσας, την θεματική, την χαρτογράφηση του εσωτερικού κόσμου του ήρωα, μέχρι και τις ακραίες μετατροπές της εμφάνισής του… απλά υπέροχο!

Το γέλιο της γάτας: παρόμοια γλώσσα και οπτική με το άνωθεν. Η θεματική όμως εντελώς διαφορετική και οι δύο τελευταίες σελίδες πολύ βαριές. Μου άρεσε ιδιαίτερα η λεπτομέρεια με την σοκολάτα.

Η μορφή στο παράθυρο: μιεχ. Δεν με άγγιξε.

Περιγεννητική περίοδος: από τα πιο εφιαλτικά κείμενα Έλληνα συγγραφέα που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα! Πιστεύω αυτό τα λέει όλα. Αριστουργηματικό, φρικαλέο, άγριο!

Κουμπάκια και διακόπτες: μας ξεριζώνει κάθε ελπίδα, μας κρατάει σε αγωνία και μας ξαναδίνει ελπίδα στο τέλος. Τρομερό δυστοπικό διήγημα με μία ματιά στο μέλλον που θα μπορούσε πολύ εύκολα να συμβεί. Ακραίο, μα ξεκινά με καθημερινά και απλά πράγματα, κάνοντάς το σχεδόν πιθανό.

Μικρή πόλη: μελαγχολικό, νοσταλγικό, γλυκόπικρο. Το τέλος ενός βίου και η ονειρική αναβίωση της ζωής ενός ανθρώπου. Μου θύμισε πολύ την ιστορία που ανέφερα στην αρχή, καθώς και την δική μου επιστροφή στην Μυτιλήνη λίγα χρόνια αφότου ήμουν φοιτητής εκεί. Ήρθε και κούμπωσε. Υπέροχο.

Χρυσαλλίδα: πάλι ένα καταθλιπτικό διαμέρισμα, ένα μωρό και μία πολυκατοικία, μα η ελπίδα έρχεται μέσα σε κουκούλια. Είναι σαν τον αντίποδα του διηγήματος που είχα διαβάσει με τις κατσαρίδες από τον ίδιο συγγραφέα.

Διαχείριση κρίσεως: ήταν στα όρια του σκοτεινού κοινωνικού και ο τρόμος βρισκόταν πιο πολύ στην σύγχυση του ασθενή και όχι σε κάτι ακραίο. Μα μερικές φορές η πραγματικότητα φαντάζει ακραία και αυτό ήταν τούτο το κείμενο: τρομερά πραγματικό!

Ψυχοπομπός: μου θύμισε τον Ζόφο από το Χάρι Πότερ και ταυτόχρονα η περιπλάνηση στην πόλη κάτι από Λαβκραφτ και Παντελή Γιαννουλάκη. Ωραίο, μα τίποτε το τρελό.

Εγκλήματα στην Μητρόπολη: δυστοπικό, με μία αίσθηση τράιμπαλ και με απειροελάχιστους απόηχους από την Ρου Μοργκ. Πολύ ενδιαφέρον. Θα ήθελα να ήταν μεγαλύτερο ή και μυθιστόρημα!

La fin absolute du monde: από τον τίτλο, μεμιάς το μυαλό μου πήγε στην snuff ταινία από το ‘’cigarette burns’’ του Κάρπεντερ. Αλλά ο τίτλος ήταν κυριολεκτικός και η δυστοπία του κειμένου τρομερή. Μου άρεσε τρομερά η επιλογή να μην υπάρχουν ονόματα αλλά χαρακτηρισμοί αντί για ονομασίες και το τέλος μου θύμισε λίγο το ‘’στους λόφους οι πόλεις’’.

Επτά κόκκινα πετράδια: μου άρεσε πάρα πολύ. Είχε κάτι από κλασσικές ιστορίες τρόμου όπως το ‘’χέρι της μαϊμούς’’, κάτι από κινγκ και ‘’μαύρη γάτα’’ και κάτι από Δαγκλή και το διήγημά του με την γριά από τα ‘’αγαλήνευτα βάθη’’. Η ατμόσφαιρα ήταν τρομερή και αγάπησα την ηρωίδα.

Εφημερία: ταινία τρόμου σε νοσοκομείο, τίποτε το τρελό.

Η διαθήκη του Λάβκραφτ: νομίζω πλέον ότι κάθε συλλογή συγγραφέα τρόμου ΠΡΕΠΕΙ να έχει ένα παρόμοιο διήγημα. Φυσικά και μου άρεσε αν και θα ήθελα περισσότερα καραμπαμπούμ

Το βιβλίο ο ολοκληρώνεται με τις υποσημειώσεις και το σημείωμα του συγγραφέα. Που μας προσφέρει πολλά ενδιαφέροντα ‘’έξτρα’’ από τα παρασκήνια.

Συμπερασματικά; Τρομερή γλώσσα, μια πολύ δυνατή συλλογή, με ελάχιστς αδύναμες στιγμές –κι αυτό με βάση τα δικά μου γούστα και πάλι. Αν θέλετε να πάρετε μία γεύση από την πένα του, αναζητήστε ή το περιοδικό ‘’αλλόκοσμες ιστορίες’’ ή την ανθολογία ‘’με όλες τους τις δυνάμεις’’. Πραγματικά δεν θα το μετανιώσετε και θα γίνει ο νέος αγαπημένος σας συγγραφέας τρόμου.

[Sfikas Spyros · Rating 4 out of 5]

Ανατριχιαστική λεπτομέρεια, εύλογοι εφιάλτες και ψευδαισθήσεις πίσω από άδειες μποτίλιες μεσκαλίνης και τραμαδόλης, εναλλαγές εφιαλτικής εγρήγορσης και ληθαργικής αγρανάπαυσης όπως ακριβώς σοβαρά συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή μας...με ψυχιατρική διάθεση εξερευνεί αινιγματικά το σκότος και τις ξεθωριασμένες σκιές τέτοιων ενοχλητικών εικόνων. υπόκλιση στο έργο ενός μπαμπά, ιατρού και συναδέλφου (wtf?)

[Maria Katsopoulou · Rating 4 out of 5]

Όλα ξεκίνησαν στις 15 Οκτωβρίου, όταν αντιλήφθηκα πως μια παρουσίαση ενός νέου βιβλίου τρόμου και φαντασίας θα πραγματοποιούταν εδώ στην πόλη. Με έναν φανερό ενθουσιασμό, αποφάσισα να παραστώ την επόμενη στο παιχνιδοπανδοχείο Game Inn, τον νέο, ιδανικό χώρο για τους λάτρες του fantasy και των rpg στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μπήκα μέσα, παρήγγειλα καφέ και γνωρίστηκα με τον συγγραφέα και την παρέα του. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση για ένα είδος λογοτεχνίας που πάντα μου άρεσε να παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς, που κατέληξε με μένα να βγαίνω με ένα «Μεσονυκτικό» ανά χείρας και να επιστρέφω στο σπίτι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά.

Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο ενώ βρισκόμουν ακόμα μέσα στο αστικό λεωφορείο. Η εισαγωγή του Περικλή Μποζινάκη, σύντομη και ουσιώδης, λείανε το έδαφος για να προχωρήσω στο πρώτο διήγημα με τίτλο «ένα σινιάλο», με ανυπομονησία αλλά και με επιφύλαξη συνάμα: τί εννοεί όταν γράφει «δοκιμάζει τις αντοχές του αναγνώστη;», αναρωτήθηκα, και γύρισα τη σελίδα. Η πρώτη επαφή ήταν ήδη οικεία, καθώς μέρος του πρώτου διηγήματος είχε αναγνωστεί κατά την παρουσίαση νωρίτερα, το οποίο εκτυλισσόταν σε χώρο ψυχιατρικών περιστατικών. Τρόμος και ψυχιατρική πάνε πακέτο, και όταν συνοδεύονται από το μεταφυσικό στοιχείο, το αποτέλεσμα είναι υπέρτατο. «Σινιάλο» ελήφθη, όβερ. Πάμε παρακάτω.

Η σκοτεινή και μακάβρια «Femme Fatale», που εμφανίζεται κάθε νύχτα και σαν Άρπυα καταβροχθίζει κάθε φορά κι από ένα κομμάτι του θύματός της, μου προξενεί μια απόκοσμη ανατριχίλα. Αρχίζει να ηχεί στα αφτιά μου «το γέλιο της γάτας» και εκεί σκέφτομαι πως εντάξει, το ‘χουμε. Και μόλις τελειώνω και με την «μορφή στο παράθυρο», εισέρχομαι στην «Περιγεννητική Περίοδο». Ένα πράγμα θα σας πω: μην το διαβάσετε στο λεωφορείο το πρωί, πηγαίνοντας για δουλειά. Όταν με τα πολλά το ξεπέρασα, το ξανάπιασα από εκεί που το είχα αφήσει. Ένα βρέφος πατάει «Κουμπάκια και διακόπτες» ενώ την ίδια στιγμή ένα νεαρό ζευγάρι επιχειρεί να κάνει την επανάστασή του ενάντια σε μια Νέα Τάξη Πραγμάτων όπου κυριαρχούν οι Μηχανές.

Συνέχισα το «Μεσονυκτικό» ταξίδι μου, λοιπόν, φτάνοντας αισίως στην «Μικρή Πόλη», όπου παρόν και παρελθόν γίνονται ένα, πέρασα το απόκοσμο, μεταμορφωτικό στάδιο της «Χρυσαλλίδας» και έφτασα στην «Διαχείριση Κρίσεως» μιας πραγματικότητας που σηκώνει αμφιβολία. Ο μυστηριώδης σκύλος του «Ψυχοπομπού» που περιμένει στο κατώφλι της άλλης πλευράς, δίνει την σκυτάλη στα «Εγκλήματα στην Μητρόπολη», το «χρονικό μιας πτώσης», όπως περιγράφεται στην εισαγωγή της βαθυστόχαστης αυτής φανταστικής διήγησης, που καυτηριάζει πολύ εύστοχα τις μάσκες της προσωπικότητας που κανείς στην πραγματικότητα δεν θέλει να αποχωριστεί.

Το φλερτ με τις κλινικές περιπτώσεις στο «La fin absolue du monde» ήταν ρεαλιστικότατο και συνεπώς, επίπονο, όμως η ανταμοιβή για το κουράγιο μου δεν άργησε να έρθει: «Επτά πετράδια κόκκινα», ο τίτλος του επόμενου διηγήματος, με το οποίο ξετρελάθηκα, όντας φίλη των κλασικών ιστοριών τρόμου, όπου με παρέπεμψε όλη η ατμόσφαιρα και η πλοκή της ιστορίας. Ένα βήμα πριν το κλείσιμο, βρισκόταν η κινηματογραφική «Εφημερία», η οποία αποδίδει μια σκληρή, «ποιητική δικαιοσύνη» σε ένα διεφθαρμένο υγειονομικό σύστημα. Ανάσα, και φτάνω στο φινάλε: «Η διαθήκη του Χ.Φ.Λάβκραφτ», το «πρώτο λογοτεχνικό κείμενο» του συγγραφέα, όπως ο ίδιος αναφέρει στις σημειώσεις τέλους, αποτελεί την καλύτερη ιστορία για το τέλος ενός ψυχιατρικού οδοιπορικού κατά τις ώρες εκείνες τις μοναχικές και παγωμένες, τις πλέον σκοτεινές και επικίνδυνες…

Το «Μεσονυκτικό» του Γιώργου Λαγκώνα είναι μια εξαιρετική εισαγωγή του στον χώρο του ελληνικού λογοτεχνικού τρόμου. Κάθε διήγημα μεταφέρει τον αναγνώστη, μέσα από τα πιο δύσβατα μονοπάτια της ψυχικής Αβύσσου, στον πυρήνα της τρέλας. Η ροή κυλάει αρμονικά, καθώς όλες οι ιστορίες «κουμπώνουν» μεταξύ τους εύκολα, ενώ το φανταστικό με το ρεαλιστικό στοιχείο συνδέονται τρομακτικά, τόσο που πια αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Αν και πέρασαν μήνες μέχρι να καταφέρω να γράψω αυτές τις αράδες, η ατμόσφαιρα παραμένει ζωντανή. Είναι δύσκολο να περιγράψεις κάτι το οποίο μιλάει από μόνο του. Το μόνο ουσιαστικό που μπορώ να πω είναι πως τα καλά βιβλία δεν χρειάζονται στολίδια και βερμπαλιστικές γιρλάντες. Αποδεικνύουν την αξία τους άμα τη εμφανίσει και αναπόφευκτα δικαιώνουν τις οδύνες του δημιουργού τους.

Μ.Κ.

[Γιώργος Λαγκώνας · Rating 5 out of 5]

Εννοείται ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σχολιάσω εγώ ο ίδιος το βιβλίο που έγραψα. Βάζω μια βαθμολογία, τελείως τυπικά, και φυσικά περιμένω με ανυπομονησία τις δικές σας απόψεις και παρατηρήσεις. Τα πέντε αστέρια φυσικά δεν σημαίνουν ότι πιστεύω πως το βιβλίο είναι τέλειο, απλά ότι έγινε ό,τι καλύτερο ήταν δυνατόν, με τις τότε δεδομένες συνθήκες και δυνατότητες. Αυτά από μένα, η μόνη μου φιλοδοξία είναι να μην σπατάλησα τον αναγνωστικό σας χρόνο, πράγμα για το οποίο εύχομαι πραγματικά από καρδιάς!

[Μιχάλης Ορφανούδη · Rating 5 out of 5]

Απίστευτο βιβλίο από έναν απίστευτο άνθρωπο. Προσωπικά, ξαναέγινα παιδί! Το μυαλό μου είχε χρόνια να ταξιδέψει έτσι....από τότε που είμασταν παιδιά και τις ιστορίες τις έφτιαχνέ ΠΑΝΤΑ ο Γιώργος. Συγχαρητήρια στον αδερφό, φίλο και κουμπάρο μου!!!! Είμαι πραγματικά πολύ περήφανος για όλα όσα έχεις κάνει!!!!!Keep up the good work bro!!!!

[Χαράλαμπος Δρουκόπουλος · Rating 5 out of 5]

Short stories of a great new Hellenic author that give you the creeps....
Clive Barker at his best combined with a mighty pen of atmosphere and horror!!!!
Recommended to all those who like SFF