Το Δάκρυ Του Έρωτα

by Λία Ζώτου, Θοδωρής Καραγεωργίου

Κοίτα γύρω σου παππού. Κοίτα τα αμπέλια μας πώς δακρύζουν, κοίτα πώς τρέχουν τα δάκρυά τους. Δίχως τούτα τα δάκρυα όλα θα ήταν νεκρά. Είναι δάκρυα ζωής, παππού! Εσύ μου τα ’δειξες όλα, εσύ! Δεν το φοβάμαι το δάκρυ του έρωτα, όσο πικρό κι αν είναι. Γιατί όποιος δε δάκρυσε για κάτι που πόθησε απελπισμένα δεν έχει νιώσει την καρδιά του να χτυπά αληθινά, δεν έχει ζήσει!

Μια αναπάντεχη κληρονομιά οδηγεί τον Τόμας Λεοντίδη από τις ανέσεις του διαμερίσματός του στο Λονδίνο στην εξοχή της νότιας Γαλλίας. Ένα χοντρό δερματόδετο τετράδιο, με το όνομά του γραμμένο στο εξώφυλλο, θα του φανερώσει πως το παρελθόν της οικογένειάς του έχει γραφτεί με το πιο μαύρο μελάνι…

Μάης, 1914. Ένας άνδρας κάνει την καρδιά του πέτρα και ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την αγαπημένη του πατρίδα, τον Πόντο, με σκοπό να εισχωρήσει στο εσωτερικό της Ελλάδας. Θα καταφέρει, όμως, να σώσει τα παιδιά και την αγαπημένη του γυναίκα;

Μάρτης, 1963. Ένας κακός οιωνός πλανάται πάνω από τον συννεφιασμένο ουρανό της Δράμας, ένα προξενιό θα φέρει δύο αδέρφια αντιμέτωπα για τη διεκδίκηση της ίδιας γυναίκας.

Σεπτέμβρης, 1974. Ένα φονικό θα στιγματίσει τη ζωή όλων για πάντα!

Με φόντο τους ατελείωτους αμπελώνες και τα οινοποιεία, τους γευσιγνώστες και το μεθυστικό άρωμα του κατακόκκινου κρασιού, ξεδιπλώνεται μια ιστορία γεμάτη αγάπη, πάθος, εκδίκηση, δάκρυα και έρωτα!

512 pages, Paperback

First published April 23, 2015

Reviews

[Maria Bikaki · Rating 2 out of 5]

Έλεγα να βάλω 3 αστεράκια γιατί έχει γενέθλια η μαμάκα μου και μας κέρασε σοκολατάκι πρωι πρωί αλλά όχι τελικά δε θα βάλω 2 αστεράκια η κακιασμένη αναγνώστρια τι να μου κάνει ένα σοκολατάκι να μας κέρναγε γαλακτομπούρεκο να βάλω 5 με τη μία. Αν υπήρχε ένα βιβλίο που φίλες και γνωστές μου που ασχολούνται με την ελληνική λογοτεχνία που μου είχαν προτείνει μεταξύ άλλων ήταν το συγκεκριμένο.Δεδομένου λοιπόν ότι τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στο έργο των συγγραφέων το ξεκίνησα. Το συμπέρασμα είναι ένα. ¨η εγώ έχω ξεχάσει να διαβάζω ελληνική ροζ λογοτεχνία ή οι φίλες μου έχουν τρελαθεί τελείως. Αγαπημένες μου φίλες δε θέλω να σας δώσω έτσι στεγνά αλλά έχετε μουρλαθεί καλέ? Πλάκα κάνω εννοείται. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και ως άνθρωπος που κατά καιρούς καταφεύγει σε αυτού του είδους τη γυναικεία ας πούμε λογοτεχνία περίμενα ότι θα με αγγίξει το ίδιο με εκείνες. Δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο και στα δικά μου μάτια το δάκρυ του έρωτα ήταν μεν ένα καλογραμμένο κείμενο δε μπορείς δηλαδή να κατηγορήσεις τους δημιουργούς ότι δεν ξέρουν να γράφουν αλλά το αποτέλεσμα το βρήκα άνοστο και άγευστο στο σύνολο του που δε κορυφώθηκε σε μια καμιά στιγμή. Τώρα που το σκέφτομαι δεύτερο βιβλίο που διαβαζω τελευταία με κρασί και δε μου άρεσε πάντα το ξέρα ότι δεν το σηκώνω το πιοτό :p
Το πρώτο μέρος του βιβλίου μου θύμισε έντονα μια αγαπημένη ταινία με τον Ράσελ Κροου και εννοείται ότι προτιμώ την ταινία και επίσης εννοείται ότι αντιπαθώ τον Ρασελ Κροου. Αρα θέλω να πω με αυτό ότι από την πρώτη στιγμή το βιβλίο δεν κατάφερε να κρατήσει την προσοχή μου πέρα του ότι διάβαζα κάτι που είχα ήδη ξαναδεί σχεδόν χαρτί και καλαμάρι. Και πάνω που μπαίνουμε στο κύριο κομμάτι όπου πιστεύεις ότι θα σε δικαιώσει ως επιλογή και θα δικαιώσει και το αβανταδόρικο οπισθόφυλλο του έρχεται η ολική απογοήτευση. Πέρα του ότι πλέον δε με συγκινούν το ίδιο ως και καθόλου ιστορίες ιστορίες αδελφών που διεκδικούν την ιδια γυναίκα ουσιαστικά περάσαμε ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου διαβάζοντας ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες σχετικά με την παραγωγή του κρασιού. Και καλά να ήμουνα και οινολόγος να διαβάσω να σας φτιάξω κανά μπουκαλάκι δώρο να πάω πάει και έρχεται αλλά εγώ τώρα που το μόνο σε κρασί που πίνω είναι αυτό της Θείας μετάληψης τι να το κάνω? Να ήταν βότκα να πω.
Τελοσπάντων για να μη σας κουράζω και για να σας δώσω να καταλάβετε δηλώνω απόλυτη απογοήτευση στο στήσιμο των ιστοριών. Όταν κάνεις ένα ρομάντζο δίνεις και ρομάντζο στο φτωχό λαό. Όταν λοιπόν σε ένα ρομαντικό βιβλίο η ροματική ιστορία πάσχει άστα να πάνε. Δάκρυα γιοκ, έρωτας γιοκ μόνο κρασί έχουμε σε στοκ αν ενδιαφέρεστε. Στην υγειά σας ρε παιδιά.

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 4 out of 5]

Το αγαπημένο συγγραφικό δίδυμο επέστρεψε και φέτος με ένα βιβλίο που αν και σε πολλά σημεία, κυρίως ως προς την αισθητική του, θυμίζει το προηγούμενο πόνημά του, "Σαν τα φύλλα του καπνού", είναι καθόλα διαφορετικό, αλλά εξίσου γοητευτικό και ταξιδιάρικο, παρασέρνοντας τον αναγνώστη σε μέρη που μπορεί να μην βρέθηκε ποτέ και όμως είναι σαν να τα γνωρίζει, σαν ένα κομμάτι της καρδιάς του να πλανιέται κάπου ανάμεσα εκεί που άλλοι έσπειραν πόνο, έρωτα και δάκρυα. Και, τελικά, νομίζω πως αυτή είναι η ιδιαιτερότητα των Ζώτου και Καραγεωργίου. Πως με έναν μαγικό τρόπο ξυπνάνε μέσα μας μνήμες που αν και δεν είναι δικές μας τις υιοθετούμε σαν να ήταν, ταυτιζόμαστε με τους ήρωές τους, συμπάσχουμε μαζί τους και στο τέλος, ποτιζόμαστε από το άρωμα της ιστορίας τους που μας συντροφεύει για πολύ καιρό.

Το οδοιπορικό μιας οικογένειας που ξεκινάει το 1914 και φτάνει μέχρι το 2003. Το ταξίδι της σε τόπους και χρόνους αλλοτινούς που είχε πολλά να της διδάξει, μυριάδες εμπειρίες να της προσφέρει και ακόμα περισσότερα συναισθήματα, άλλες φορές επίπονα, άλλες πάλι λυτρωτικά. Ένας άντρας που χάραξε μια νέα πορεία στη ζωή του, όταν αναγκάστηκε να φύγει από τον Πόντο που τόσο αγαπούσε, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει την γυναίκα και τα παιδιά του. Χρόνια αργότερα, στην πόλη της Δράμας, η καρδιά δύο αδελφών θα χτυπήσει για την ίδια γυναίκα και ένα ατελέσφορο προξενιό θα αλλάξει την ζωή όλων για πάντα. Έντεκα χρόνια μετά, ένα φονικό θα βάλει ένα τέλος αλλά θα δημιουργήσει και μια νέα αρχή, θυμίζοντας πως η ζωή είναι ένας κύκλος και πως μέσα σε αυτόν κινούμαστε, με τα δάκρυα να συνοδεύουν πάντα τις πιο χαρούμενες και τις πιο τραγικές στιγμές μας.

Αν και οι Ζώτου και Καραγεωργίου έχουν αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν πως μπορούν να χειριστούν με τρόπο ψύχραιμο και παραγωγικό τα χρονικά οδοιπορικά της αφήγησής τους, μας επιβεβαιώνουν την ικανότητά τους αυτή για ακόμα μία φορά. Μπορεί να φαντάζει εύκολο να τοποθετηθεί κανείς λογοτεχνικά σε διαφορετικά χρονικά και τοπικά πλαίσια όταν, όμως, αφηγηματικά αφορούν την ίδια ιστορία, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Πρέπει να υπάρχει διαφοροποίηση στο λόγο, την έκφραση, την τοποθέτηση των χαρακτήρων μέσα στην ίδια τη ροή της ιστορίας, αλλά και στο πως εκείνοι συμπεριφέρονται, αντιδρούν, λειτουργούν, λαμβάνοντας πάντα υπόψιν τα ήθη και τα έθιμα της εκάστοτε εποχής, της κοινωνικοπολιτικές συνήθειες, αλλά και τους κανόνες που αν και ο χρόνος κυλάει και αλλάζουν, πάντα υπάρχουν και περιμένουν να τους υπηρετήσεις, ακόμα και αν το συναίσθημά σου φωνάζει να κάνεις κάτι διαφορετικό.

Αυτό, όμως, που με κερδίζει προσωπικά στις ιστορίες των συγγραφέων, είναι το συναίσθημα που καταφέρνουν να γεννήσουν μέσα μου και αυτό γιατί, οι ίδιοι οι ήρωές τους, έχουν τόσο μεγάλα, βαθιά, και έντονα συναισθήματα στις καρδιές τους που όχι απλά τα βιώνουν, αλλά καθορίζουν την πορεία τους και την ίδια τους την ύπαρξη. Είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, μα και ξεχωριστοί συνάμα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ζούνε την κάθε μέρα τους, παθιάζονται, κάνουν λάθη, αγαπάνε, ερωτεύονται, μισούν, φτάνουν στα άκρα πολλές φορές και όμως, στο τέλος, βρίσκουν τη δύναμη να μετανοήσουν, να καταλάβουν που και γιατί έφταιξαν, να συγχωρήσουν. Επί της ουσίας, είναι άνθρωποι που εκπροσωπούν τον ίδιο τον κύκλο της ζωής, η καρδιά του οποίου χτυπάει δυνατά και ξέφρενα και δεν φοβάται να ζήσει, αν ρισκάρει, αρκεί μην σκεφτεί μια μέρα πως άφησε τη ζωή του να ξοδευτεί άδικα και αλόγιστα.

Από τον Πόντο στη Δράμα, στη Νεμέα και στη Γαλλία, και από το 1914 στο 2003, είμαστε συνοδοιπόροι σε ένα μοναδικό ταξίδι μιας οικογένειας που πέρασε πολλά, που ταξίδεψε στο χρόνο και στο χώρο για να ζήσει όλα εκείνα που θα έλεγε κανείς πως χρειάζεται μια ζωή για να το κάνει. Και πράγματι, ο καθένας από τους ήρωες της ιστορίας αυτής, με τα λάθη και τα σωστά του, πέρασε μία ολόκληρη ζωή δίνοντας και παίρνοντας, σε αυτό το αλισβερίσι που ποτέ δεν ξέρεις αν στο τέλος θα σε αναδείξει νικητή ή χαμένο. Μια ιστορία γεμάτη αγάπη, πάθη και μίση, συγχώρεση και λύτρωση, αριστοτεχνικά πλεγμένα με τα μυστικά των αμπελιών, την παραγωγή του κρασιού και όλα όσα κρύβονται ανάμεσα στις φυλλωσιές και τα αρώματά τους. Και ο έρωτας πάντα εκεί, να κάνει καρδιές να χτυπά και να ορίζει συνειδήσεις, και σαν τα δάκρυα του σταφυλιού, να αφήνει δάκρυα πονεμένα να κυλάνε και να σημαδεύουν τις καρδιές όπως το κρασί το λευκό ύφασμα, για να μην φύγουνε ποτέ.

[Lena Papanikolaou · Rating 5 out of 5]

Η αρχή του βιβλίου μου θύμισε έντονα μια ταινία το μια καλή χρονιά, πρόκειται για ταινία πολύ αγαπημένη,αυτό που ακολούθησε όμως ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου!Το τελευταίο μυθιστόρημα των Λία Ζώτου και Θοδωρή Καραθεοδώρου δικαιώνει απόλυτα τον τίτλο του! Βίωσα τόσο έντονα συναισθήματα που δε περιγράφονται μόνο διαβάζονται!Δηλώνω μαγεμένη!!!

[Πάνος Τουρλής · Rating 5 out of 5]

Μια απηνής καταδίωξη και ο ξεριζωμός από τη γη του Πόντου. Αμπελώνες στη Δράμα. Ο έρωτας ο απαγορευμένος ανάμεσα σε ένα ζευγάρι και οι συνέπειές του. Ένας φόνος. Και μια εξιλέωση. Κι αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο περιεχόμενο του μυθιστορήματος. Μια υπέροχη ιστορία που καλύπτει σχεδόν μισό αιώνα, ένα καταπληκτικό σκιαγράφημα χαρακτήρων, ένα κείμενο γεμάτο εικόνες και συναισθήματα.

«Το δάκρυ του έρωτα» ξεκινάει στον Πόντο τη δεκαετία του 1910, όπου ο αμπελουργός Αριστείδης Λεοντίδης μαντεύει τα σύννεφα του πολέμου κατά των Ελλήνων και με βαριά καρδιά παίρνει τη γυναίκα του και τον γιο του, Θωμά, μακριά από την πατρίδα τους και τις παντρεμένες κόρες του. Με χίλια βάσανα καταφέρνουν να ορθοποδήσουν στην Πελοπόννησο, όπου ο γιος τους παντρεύεται την Κυριακή και αποκτά δυο γιου��, τον Άρη και τον Αλέξανδρο. Μια γυναίκα θα μπει ανάμεσά τους όταν μεγαλώσουν και οι συνέπειες των επιλογών θα είναι μοιραίες για όλους.

Το μυθιστόρημα με κράτησε σφιχτά από την αρχή ως το τέλος. Οι συγγραφείς έχουν την ικανότητα να ξεδιπλώνουν μια ιστορία με μαεστρία, χωρίς να γεμίζουν ούτε μία σελίδα με περιττολογίες ή παρατραβηγμένα περιστατικά. Κείμενο μεστό, γεμάτο, με ωραίες λέξεις, σκηνές καθαρογραμμένες, δυνατές, αληθινές. Έμαθα για τη ζωή του Αριστείδη στον Πόντο, την καθημερινότητά τους, την ιδιόλεκτό τους, τις αγωνίες τους εν όψει του λεπιδιού που θα έσκιζε τον ελληνισμό, τον πόνο ψυχής όταν αφήνεις πίσω σου ξαφνικά και αναίτια οικογένεια και πατρίδα. Στην Πελοπόννησο, κανάκεψα στα πόδια μου τα εγγόνια του Αριστείδη, γέλασα με τις κουτουράδες τους και θύμωσα με τη σκληρότητα του Άρη. Απαράμιλλη δεξιοτεχνία στον χειρισμό των ζωών των δύο αγοριών και επιδέξιος χειρισμός της πλοκής. Μικρά και μεγάλα περιστατικά δημιούργησαν έναν ολοζώντανο πίνακα που ένιωθα να μου περιγράφει τη ζωή του ένας κοντινός μου άνθρωπος. Πήρα το μέρος του Αλέξανδρου για την επιλογή που έκανε, επικροτώντας την απόφασή του να ταχτεί ενάντια στον θεσμό του προξενιού και να ακολουθήσει την καρδιά του. Ο Άρης και ο Αλέξανδρος, σαν άλλοι Κάιν και Άβελ, κονταροχτυπιούνται και ματοστηθοδέρνονται στην αρένα της ζωής κυρίως λόγω του Άρη που θέλει να αποδείξει στον εαυτό του και στον κόσμο πόσο καλύτερος σε όλα από τον αδερφό του είναι.

Δεν έχω συναντήσει άλλο άνθρωπο τόσο καιροσκόπο, απελπισμένο, επίμονο και οπορτουνιστή όσο τον Άρη. Μια άγρια, τραχιά μορφή που σκιάζει την ευτυχία και πέφτει πάνω της σα σίφουνας. Η δεξιότητα των Ζώτου και Καραγεωργίου με οδήγησε δύο φορές σε όλο το μυθιστόρημα να μη θέλω να διαβάσω παρακάτω, υπερβολικά συγκινημένος από το βάρος της τραγικής ειρωνείας. Τη στιγμή που εκτυλίσσονταν μπροστά μου γεγονότα που ήξερα την τραγική τους σημασία έκλεινα το βιβλίο για να μη ζήσω τις συνέπειες. Τέτοια συναισθήματα πολύ σπάνια συναντώ σε μυθιστορήματα. Εξαιρετική η ανατροπή που αφορά το σκηνικό της περιβόητης δολοφονίας, μια πράξη που στιγματίζει κάποια αθώα ψυχή και ζει με το βάρος αυτό για χρόνια.

Γύρω από όλους αυτούς τους χαρακτήρες ρέει και κυλάει το κρασί, κόκκινο, μεθυστικό, έντονο, γευστικό, ένα ποτό που δακρύζει σαν τον άνθρωπο, που θέλει κανάκεμα και φροντίδα για να αναπτυχθεί σωστά και να σου πει το δικό του «ευχαριστώ» με τον κατάλληλο τρόπο. Το μυστικό του Αριστείδη για καλό κρασί πάει από γενιά σε γενιά (φυσικά δεν αποκαλύπτεται, κάτι που με εκνεύρισε, όμως από την άλλη μυθιστόρημα καλογραμμένο διαβάζω, όχι εγχειρίδιο οινολογίας). Δε με νοιάζει αν είναι κάποια χημική αντίδραση, δε με νοιάζει αν είναι η δύναμη της προσευχής, με ενδιαφέρει που το κρασί καλυτερεύει και γίνεται περιζήτητο. Ενδελεχής μελέτη και έρευνα απέδωσαν καρπούς μεστότατους. Υπέροχες λεπτομέρειες, καθόλου κουραστική ανάλυση της διαδικασίας της οινοποίησης, κόντρες, μυστικά και αποτυχίες, όλα εδώ. Αγάπησα την επίπονη διαδικασία της μετατροπής του σταφυλιού σε κρασί, μου κίνησε την περιέργεια για πολλά πράγματα, έμαθα πολλά! Και φυσικά χάρηκα που το μυστικό του Αριστείδη χρησιμοποιούνταν μόνο όταν υπήρχε πραγματική ανάγκη για να ξελασπώσουν από δυσμενείς συνθήκες ενώ όταν άρχισε να χρησιμοποιείται σωρηδόν είτε υπήρχε είτε όχι η ανάγκη ο ένοχος τιμωρήθηκε με κάθαρσι.

Θα το ξαναγράψω ότι το «Δάκρυ του έρωτα» είναι τόσο καλογραμμένο που δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Μεστό και ώριμο, προϊόν της σωστής ζύμωσης στο μυαλό των συγγραφέων, μου χάρισε μοναδικές στιγμές και μου ήγειρε αξεπέραστα συναισθήματα. Δεν είναι ρομαντικό κι ας μιλάει για τον έρωτα, δεν είναι άρλεκιν κι ας ξεγελάει ο τίτλος τον αναγνώστη, αντίθετα είναι ένα υπέροχο δείγμα σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας που με περηφάνια συστήνω γιατί κάθε νέο μυθιστόρημα από αυτό το υπέροχο ζεύγος δείχνει ότι σέβεται τον αναγνώστη του και ότι γράφει για να τον κάνει να περάσει καλά, όχι για να τον κοροϊδέψει. Αν δεν υπήρχε η πένα αυτών των ανθρώπων, τα χρονικά κενά που απαιτούνται για να συμπληρωθεί μια καλή σοδειά που θα επηρεάσει τις ζωές των χαρακτήρων ίσως και να με έκαναν να βαριέμαι αφόρητα. Ξέρουν όμως πώς να ξεδιπλώσουν την ιστορία τους χωρίς χάσματα και χασμουρητά, οπότε με τη σειρά μου απλώς υποκλίνομαι. Τα περιστατικά που εκτυλίσσονται κατά τη διάρκεια του τρύγου, των ζυμώσεων κλπ. προχωρούν την πλοκή ένα βήμα παραπέρα, χωρίς πουθενά να κουραστώ ή να να
νυστάξω.

Η συγκομιδή της γέννας, η θραύση της εφηβείας, η ζύμωση της καθημερινής ζωής, η οξείδωση από το μίσος, η ωρίμανση των γηρατειών είναι στάδια που συγκροτούν το καλύτερο κρασί της ζωής μας, τον άνθρωπο, αρκεί να χρησιμοποιούνται σωστά τα στοιχεία που τον αποτελούν και οι συνθήκες παραγωγής, φύλαξης και παλαίωσης να είναι οι ιδανικές.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«-Βλέπεις τα δάκρυά τους, αγόρι μου; Κοίταξέ τα πώς τρέχουν... Είναι δάκρυα χαράς τούτα εδώ, είναι δάκρυα ελπίδας, είναι δάκρυα ζωής! Αν δε δακρύσει το αμπέλι τούτη την εποχή, σημαίνει πως πάει, χάθηκε η ζωή από μέσα του, σημαίνει πως νέκρωσε για πάντα...Έτσι δεν είμαστε όμως και εμείς οι άνθρωποι; Ξέρεις κανέναν που να έζησε πραγματικά τη ζωή του δίχως να δακρύσει, είτε από πόνο, είτε από χαρά, είτε από αγάπη κι έρωτα; Εγώ πάντως δεν ξέρω, γιατί αληθινή ζωή δίχως δάκρυ δεν υπάρχει» (σελ. 195).

«Δεν το φοβάμαι το δάκρυ του έρωτα, όσο πικρό κι αν είναι. Γιατί όποιος δε δάκρυσε για κάτι που πόθησε απελπισμένα δεν έχει νιώσει την καρδιά του να χτυπά αληθινά, δεν έχει ζήσει!» (σελ. 242).

[Erietta · Rating 4 out of 5]

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, έθνη-έθιμα με μια απλή γραφή αλλά ταυτόχρονα μια εντυπωσιακή αφήγηση που σε καθηλώνει. Μια οικογένεια που φέρνει μαζί της από τον Πόντο την αγάπη για την αμπελουργία και την οινοποιία. Μέσα στα τόσα συναισθήματα η εκδίκηση παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο για την ζωή πολλών ανθρώπων.

[Aggeliki · Rating 3 out of 5]

Το νέο βιβλίο του συγγραφικού διδύμου Ζώτου-Καραγεωργίου είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα βιβλία τους, δυστυχώς όμως όχι κάτι εξαιρετικό. Μέχρι την μέση του βιβλίο... απλά δεν συμβαίνει τίποτα. Γίνεται μια απλή αναφορά στον ξεριζωμό των Ποντίων και από 'κει και ύστερα μας μιλά για τα αμπέλια και το κρασί. Ευτυχώς το υπόλοιπο μισό έρχεται να απογειώσει την ιστορία και να αποζημιώσει την υπομονή του αναγνώστη.
Από τα συν του βιβλίου είναι ότι η πένα του ζευγαριού έχει εξελιχθεί τρομερά, εν συγκρίσει με τα φύλλα του καπνού.
Σίγουρα πάντως, θα το πρότεινα σε φίλους, που θα ήθελαν να διαβάσουν ένα καλό βιβλίο.

[Joanna · Rating 5 out of 5]

Ενα καταπληκτικό βιβλίο!!! Μια πανέμορφη ιστορία με την γνωστή φοβερή γραφη του διδυμου Ζώτου- Καραγεωργίου. Τι να πώ; Με μάγεψε, με ταξίδεψε, δεν κουράζει καθόλου μα καθόλου. Αγαπημένο βιβλιό !!!!

[Maria · Rating 1 out of 5]

Δεν κατάφερα να το τελειώσω.
Το "σενάριο" μπάζει απο παντού.. πολύ πρόχειρη δουλειά.

[Fotini Satametou · Rating 5 out of 5]

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για αυτούς τους δύο ζωγράφους του λόγου, αφού για άλλη μια φορά επιβεβαίωσαν τον θαυμασμό μου προς τις ιστορίες και τη γραφή τους! Ανάμεσα στα αμπέλια μεθάς μαθαίνοντας την τέχνη της παραγωγής του κρασιού και ανάμεσα στα οινοποιεία συναντάς τον παράνομο έρωτα μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Ένας προφητικός παππούς και δύο αδέρφια για μια γυναίκα. Σε κάνει να θυμώσεις με κάποιες χειραγωγήσεις που θυμίζουν παλιά και δύσκολα χρόνια, να αναρωτηθείς γιατί η καρδιά δεν μπορεί να συμβαδίσει με τη λογική. Απλά το λάτρεψα!

[LITSATS · Rating 4 out of 5]

Ενα οδοιπορικό μιας οικογένειας, που είναι άρρηκτα δεμένη με τους αμπελώνες της, τηνπαραγωγή και εξαγωγή του κρασιού.
Ένα μυθιστόρημα με βαθιά συναισθήματα και ζωντανές εικόνες,με γλαφυρή περιγραφή γεμάτη αγάπη(για ανθρώπους και δουλειά), μίσος,εγωισμό, συγχώρεση και τελικά λύτρωση...
Οι περιγραφές γύρω από τα μυστικά του κρασιού και πως φτιάχνεται σε κάνουν μέρος αυτού του θαυματος....όλα αυτά αν σε ενδιαφέρει γιατί αλλιώς πιθαν��ν να σε κουράσουν.
Προς το τέλος θα ήθελα λίγο περισσότερο ανάλυση ίσως στην απόφαση του Τόμας να αφήσει το Λονδίνο,μου δημιουργήθηκε η αίσθηση της ξεπετας σε εκείνο το σημείο,ίσως γιατί ήταν όλα πριν τόσο αναλυτικά και προς το τέλος όλα τόσο βιαστικά....ίσως πάλι γιατί δεν ήθελα να τελειώσει χαχαχα!!
Ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβάζω απ' το συγγραφικό δίδυμο και σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα!!!!

[Ευαγγελία · Rating 3 out of 5]

Καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Οι τόσες αναφορές στα αμπέλια και το κρασί με κούρασαν.

[Zoi Loves Books · Rating 5 out of 5]

Πόσο υπέροχο βιβλίο κ πόση υπέροχη γραφή. Σε ταξιδεύει σε ωραία τοπια του Πόντου κ της Ελλάδας κ σε αμπελώνες και γίνεσαι ένα με τους ήρωες. Πόσο τους αγάπησα όλους τους ήρωες τον κάθε για το δικό του λόγο. Ένα βιβλίο που με έκανε να κλάψω, να πονέσω , να σοκαριστω κάνοντας με να μενω με το στόμα ανοιχτό. Ένα βιβλίο που έχει τα στοιχεία του ρομαντισμού, του μυστηρίου κ της αγωνίας. Ένα ηθικό δίδαγμα που μας περνάει το βιβλίο αυτό είναι ότι όταν συγχωρείς νιώθεις κ εσύ υπέροχα, γαληνευεις κ εσύ ο ίδιος.
Είναι από τα βιβλία που πιάνεις να το διαβάσεις κ δν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σ , σε κρατάει σε αγωνία για να δεις τι θ γίνει παρακάτω. Εκπληκτικό ✌🏻💕

[Χ. ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗ · Rating 5 out of 5]

Δεν εχω ξαναδιαβάσει βιβλίο από το συγγραφικό δίδυμο ΛΙΑ ΖΩΤΟΥ-ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ και πήρα " Το δάκρυ του έρωτα"... Από τον Πόντο ως τη Δράμα, τη Νεμέα και τη Γαλλία και από το 1914 ως το 2003 το ταξίδι μιας οικογένειας σε τόπους και σε χρόνους και ταυτόχρονα η ζωή τους, τα πάθη τους, τα λάθη τους, η μετάνοια και τέλος η συγχώρηση. Και όλα αυτά άριστα πλεγμένα με τα... αμπέλια και την παραγωγή κρασιού και τα μυστικά τους. Ένα βιβλίο ποτισμένο με το άρωμα του κρασιού και γεμάτο μηνύματα για την αγάπη, την προσφορά, τη μεταμέλεια, τη συγχώρηση. Μου άρεσε πολύ και ειδικά ένα απόσπασμα του.......«Κοίτα γύρω σου, παππού… Κοίτα τα αμπέλια μας πώς δακρύζουν, κοίτα πώς κυλούν τα δάκρυά τους… Δίχως τούτα τα δάκρυα όλα θα ήταν νεκρά… Είναι δάκρυα ζωής, παππού! Εσύ μου τα ’δειξες όλα, εσύ! Δεν το φοβάμαι το δάκρυ του έρωτα, όσο πικρό κι αν είναι. Γιατί όποιος δε δάκρυσε για κάτι που πόθησε απελπισμένα δεν έχει νιώσει την καρδιά του να χτυπά αληθινά, δεν έχει ζήσει!»

[Anna Patera · Rating 5 out of 5]

Από τον Πόντο ως τη Δράμα,τηΝεμέα και τη Γαλλία και από το 1914 ως το 2003 το ταξίδι μιας οικογένειας σε τόπους και σε χρόνους και ταυτόχρονα η ζωή τους,τα πάθη τους,τα λάθη τους,η μετάνοια και τέλος η συγχώρεση ....Και όλα αυτά άριστα πλεγμένα με τα ...αμπέλια και την παραγωγή κρασιού και τα μυστικά τους.....Ένα βιβλίο ποτισμένο με το άρωμα του κρασιού και γεμάτο μηνύματα για την αγάπη,την προσφορά,τη μεταμέλεια,τη συγχώρεση......

[Ναταλί · Rating 4 out of 5]

Υπέροχο βιβλίο που σε ταξιδεύει απο τον Πόντο στην Ελλάδα και στην Γαλλία σε αμπελώνες και παλιά οινοποιεία όπου γεύεσαι το θεσπέσιο κόκκινο κρασί της οικογένεια που το παράγουν ανά γενιές. Και δυο αδέλφια που τους στιγματίζει ένα φονικό σε μια ιστορία αγάπης και εκδίκησης. Αξίζει να διαβαστεί! 4,5⭐

[Despoina K.]

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα που σε ταξιδεύει σε εποχές αλλοτινές...Ένα ταξίδι μαγικό σε μέρη μακρινά,παραδεισένια με πρωταγωνιστές ήρωες της ίδιας της ζωής που σου διδάσκουν αξίες διαχρονικές μα πάνω απ' όλα αυτήν της αληθινής αγάπης!!!!

[Chitoula Papazoglou · Rating 3 out of 5]

Μόνο από την περίληψη του στο οπισθόφυλλο,το βιβλίο με κέρδισε. Αρκετά καλογραμμένο με όμορφους χαρακτήρες, με αναφορές στον ξεριζωμό του Πόντου, την εγκατάσταση των ηρώων στη Δράμα, την μετέπειτα εγκατάσταση της επόμενης γενιάς στη Νεμέα....η κατάληξη στη Γαλλία και η επιστροφή ενός στην Ελλάδα. Μια ιστορία, οδοιπορικό μιας ολόκληρης οικογένειας, που είναι άρρηκτα δεμένη με τους αμπελώνες της και την προσπάθεια παραγωγής και εξαγωγής του κρασιού. Ιστορία γεμάτη πάθος, αγάπη, μίσος, συγχώρεση και λύτρωση. Εξαιρετικές και λεπτομερείς περιγραφές γύρω από τα μυστικά του κρασιού και το πως αυτό φτιάχνεται, ωστόσο υπήρχαν σημεία που κούρασαν και τα προσπέρασα καθώς τα θεώρησα περιττά. Ένα βιβλίο γεμάτο με άρωμα κρασιού, που αξίζει να διαβαστεί!!!

[Georgette Nanou · Rating 4 out of 5]

Ωραίο,ταξιδιάρικο βιβλίο με όμορφες περιπλανήσεις στον χρόνο και στην ιστορία-πλοκή της κάθε εποχής,συνοδοιπόροι με τους ήρωες που μας γεννούν πάμπολλα συναισθήματα.Οι τοποθετήσεις των χαρακτήρων άψογες συμβαδίζοντας με τα ήθη και έθιμα και τις διάφορες συμπεριφορές τους εκείνης της περιόδου.Γλαφυρή και απλή γραφή με ωραίο χειρισμό αφήγησης το καθιστούν ένα ευχάριστο και απολαυστικό ανάγνωσμα .Ύπαιθρος,πλαγιές λόφων,Αμπελουργία ,οινοποίια,Γευσιγνώσεις,αναφορά στον πολιτισμό του οίνου είναι το φόντο της πλοκής μαζί με το οδοιπορικό μίας οικογένειας με τις εκάστοτε χαρές,λύπες,προβληματισμούς,λάθος επιλογές,συγκινήσεις και φυσικά τον ΕΡΩΤΑ- Ζήλια-Εκδίκηση που κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο.

[Alexandra · Rating 5 out of 5]

Εκπληκτικό βιβλίο...Υπέροχη ιστορία...Σε μαγεύει από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα στην οποία φτάνεις με δάκρυα στα μάτια! Απλά δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου...Με συνεπήρε! Με μάγεψε! Με συγκίνησε! Οι συγγραφείς έπλεξαν πολύ όμορφα την ιστορία και τη συνέδεσαν με την αγάπη για την οινοποιία! Και τελικά αυτό που μας μένει είναι ότι η συνείδηση είναι ο πιο άγρυπνος δικαστής από όλους! Συγχαρητήρια για τον καταπληκτικό αυτό βιβλίο!!!

[Tania Manoussaki · Rating 5 out of 5]

Αν στη ζωή δε δάκρυα μία φορά για σένα θα πει πως δε σε αγάπησα κι ήταν όλα ψέμα.... ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη αξίες αναμνήσεις κι μαγεία .... μοναδικός και ξεχωριστός ο τρόπος κι ο χρόνος γραφής απλά σε κάνει ένα πράγμα με τους ήρωες..σαν να δοκιμαζεις κάθε φορά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί