كازانوفا

by Stefan Zweig

ينفرد جياكومو كازانوفا في الآداب الأجنبية كلها بأنه أشهر العاشقين على المذهب الحسي الذي لا نصيب له يذكر من العواطف الروحية و الإنفعالات الوجدانية ..
لقد عرف كازانوفا ألوفا من النساء من جميع الأعمار والأشكال والألوان والجنسيات والديانات .. وقد سجل تجاربه الواسعة بكل دقه وتفصيل فلا عجب أن يهتم بدراسة شخصيته وتحليلها أساطين الكتاب والنقاد
ولكن هذة الدراسة الأدبية التى قام بها ستيفان زفايج الأديب النمسوى الأشهر و أعظم محللي الشخصيات وكتاب السيرة في القرن العشرين تعتبر دراسة قيمة في فهم النفس البشرية ودخائلها العواطف والغرائز وصلتها بالإبداع الأدبي
أن زفايج في هذا الكتاب المنصف الأمين المشوق يعرفنا بأنفسناوبواطن تكويننا الخفية عن طريق تعريفنا بأعماق شيخ العاشقين "كازانوفا"

Genres: Biography, Nonfiction, History, Historical, Essays, Ebooks, 20th Century

213 pages, Paperback

Published May 1, 1964

About the author

Stefan Zweig was one of the world's most famous writers during the 1920s and 1930s, especially in the U.S., South America, and Europe. He produced novels, plays, biographies, and journalist pieces. Among his most famous works are Beware of Pity, Letter from an Unknown Woman, and Mary, Queen of Scotland and the Isles. He and his second wife committed suicide in 1942.
Zweig studied in Austria, France, and Germany before settling in Salzburg in 1913. In 1934, driven into exile by the Nazis, he emigrated to England and then, in 1940, to Brazil by way of New York. Finding only growing loneliness and disillusionment in their new surroundings, he and his second wife committed suicide.
Zweig's interest in psychology and the teachings of Sigmund Freud led to his most characteristic work, the subtle portrayal of character. Zweig's essays include studies of Honoré de Balzac, Charles Dickens, and Fyodor Dostoevsky (Drei Meister, 1920; Three Masters) and of Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist, and Friedrich Nietzsche (Der Kampf mit dem Dämon, 1925; Master Builders). He achieved popularity with Sternstunden der Menschheit (1928; The Tide of Fortune), five historical portraits in miniature. He wrote full-scale, intuitive rather than objective, biographies of the French statesman Joseph Fouché (1929), Mary Stuart (1935), and others. His stories include those in Verwirrung der Gefühle (1925; Conflicts). He also wrote a psychological novel, Ungeduld des Herzens (1938; Beware of Pity), and translated works of Charles Baudelaire, Paul Verlaine, and Emile Verhaeren.
Most recently, his works provided the inspiration for 2014 film The Grand Budapest Hotel.

Reviews

[Ashley · Rating 4 out of 5]

Casanova as brilliant adventurer, Casanova in masquerade. Casanova going from box to box at the Opera. Casanova backstage. Casanova eyeing insouciantly the bijou on one finger, the bijou in the pommel of his sword. Casanova as seducer--tawny complected, aquiline of face, manly of arm and shoulder. Casanova as an unrivaled lay. Casanova the next morning, his sweetness of nature; he possesses none of the sordid antipathy of, say, a Don Juan, nothing of the hard & unfeeling one might expect. Casanova as cardsharp. Casanova as moneyed champion, glorying, glorying. Casanova pawning his trousers when fortune's stormclouds at last secret him from the sun (we have the pawn ticket!). Casanova as traveler, ranging from Madrid to Muscovy. Casanova as guest in many houses, in many beds. Casanova the party boy. Casanova the fugitive, his silver buckled shoes sprent with mud from the road out of London which he fled in a fog, for the morning meant: gallows. Casanova the exile, chased out of Venice, Poland, countless duchies & districts. Casanova at forty. Casanova confronting his own diminished future, unmanned at last, impotent, laughed at by young ladies he tries to charm. Casanova adrift. Casanova as boon companion, recipient of an aristocrat's largesse. Casanova sitting in a drafty dank castle filling folio pages in a neat hand, reliving old conquests for thirteen hours at a stretch, spied on by cruel & mocking servants. Casanova as librarian. Casanova at dinner parties, the object of fascination, "Look at this taxidermied mustang!" Casanova at 80, his life as well as his life's work relict by a changeful world that no longer recognizes how to bow as once we bowed in the court of Louis XV. Casanova dead, gone, unremembered. Casanova as silence twenty-five, thirty years. Casanova as manuscript unworthy of stealing. Casanova as dust. Casanova discovered, resurrected, purchased, sanitized, translated and retranslated, published, republished. Casanova as virility's echo sounding down the years. Casanova as entertainment. Casanova as touchstone. Casanova as country music lyric. Casanova as word, divorced from the man. Casanova as "the very witch of fuck". Casanova, Casanova, Casanova.

[Ahmed · Rating 3 out of 5]

نصاب .. وغد .. حقير .. غشاش .. مقامر .. شهواني ..أفاق .. مدعي العلم
ربما كان كازانوفا أنذل شخص ف التاريخ
لكنه عاش حياته من أجل المتعة الحسية فقط
و كان لا يدخر جهدا ولا مالا في سبيل أي نزوة من نزواته
وكان يستمتع بالمرأة لأنها إمرأة فقط لا يهم شكلها ولا سنها
ولم يعرف الإخلاص إلى قلبه طريقا
أعتقد أنه تركيبة نفسية بهيمية فريدة وسط معشر البشر
آخر فصل تناول جزءا يسيرا من مذكراته البالغ حجمها 16 مجلدا !!
و شجعني على قراءة مذكرات كازانوفا

[مازن حسين · Rating 5 out of 5]

يتكون الكتاب من 213 صفحة من القطع الصغير والترجمة جيدة جدا وإن كانت المطبعة لم تطلعنا على أسم المترجم ولا مراجع الدراسة.
يظهر لنا ستيفان زفايغ هنا بصورة المؤرخ والناقد الأدبي ويبدع فيهما كما أبدع كروائي من قبل، فيأخذ في قراءة مذكرات كازانوفا_بأجزائه الستة عشر_ثم يتحري الصدق من الكذب فيما انتهي إليه الباحثون عن حياة كازانوفا بالوثائق المتاحة لديهم ثم يأخذ جوانب المذكرات ويحللها تحليلا نفسيا وأخلاقيا وأدبيا ويقارن المؤلف بعمالقة الفكر والادب-وإن كنا نعلم أنه له منزلة من دونهم- وهو يحاول في كل ما قاله أن يظهر لنا العمل الادبي أيا كان صاحبه وأيا كانت أخلاقه هو يحول أن يجعل من القاريء ناقدا منصفا أمام أي عمل أدبي
هو يقرأ العمل الأدبي _و يجرَّدَه من صاحبه_ ولا يهمه ان يكون صاحب العمل أمير الشعراء أو صعلوك من الصعاليك
وهذا هو دور الناقد في أعتقادي لا أن يفعل كما يفعل النقاد المصريين_إذا تكرمنا عليهم وأعتبرناهم نقاد_ في الوقت الحالي وهم يمدحون الأحباب والأصدقاء والمشاهير برياء شديد الوضوح ابتغاء المُعاصَرة والشهرة لروائين معدومي الموهبة.
ولكني أظن أن هؤلاء الدخلاء علي الادب هم من يعرفونا قيمة الأدب الرفيع ..امثال هذا الكتاب الصغير الحجم العظيم القيمة.

[Gabril · Rating 3 out of 5]

“Casanova non pensa mai a fare le cose sul serio, la sua natura di giocatore si ribella a ogni austerità e l’ebbrezza di vivere a ogni obiettività arida e rude. Non vuole essere niente, gli basta di sembrare tutto.”

“Casanova disperde coscientemente le sue capacità adottandole al momento, e colui che avrebbe potuto essere tutto preferisce non essere nulla; nulla, ma libero.”

“Tutto ciò che in quel corpo caldo e sodo fiammeggia e palpita di talento, di capacità, di forza, di temerarietà e di spirito, Casanova lo getta sempre all’ignoto, alla Fortuna, dea del gioco e delle metamorfosi”.

“Attenersi strettamente al mondo dei sensi, alle cose che si vedono, che si possono raggiungere, cavare da ogni minuto, con il serrapollici, il massimo di dolcezza e di voluttà possibile”.

“E così si spiega tutto il segreto della leggerezza e del genio di Casanova: ha, felice lui, soltanto sensualità, niente anima.”

Interessante la distinzione fatta da Zweig tra Casanova, dichiarato e folle amatore delle donne, e Don Giovanni che le donne odia e biasima. Entrambi prototipi del seduttore, l’uno seduce perché dalle donne e dal piacere è a sua volta sedotto, l’altro perché vuole umiliare, svergognare le donne, dimostrando che anche la più pura ha un’indole di sgualdrina.
Il primo è homo eroticus, semplicemente amorale, l’altro è un fustigatore dei cattivi costumi, un puritano moralizzatore. Seduce per predare, Casanova invece per godere e offrire godimento. La debolezza della carne che Don Giovanni disprezza per Casanova è gioia pura, festa delle apparenze, ovvero del talento di sapersi muovere sulla superficie del mondo, qui e ora.

Peccato che la scrittura di Zweig in questo caso sia troppo ampollosa e di maniera (e forse anche la traduzione non è felicissima).

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 2 out of 5]

نخستین و مهمترین نکته برای من که بسیار تأسف برانگیزه، پرداختن اندک به جزئیات زندگی کازانووا - و به طور خاص تعداد بسیار کم نقل قول ها از کتاب خاطرات کازانووا - است. من از کتابی که به زندگی کازانووا می پردازه انتظار دارم به "زندگی" کازانووا بپردازه! و حس نمی کنم انتظارم بی راه باشه

------------------------------------------------------------------------------------

کازانووا بهره جویی از وصال زنان رو هدف زندگیش قرار داد و هیچ چیز رو بالاتر از این خواسته قرار نداد - نه امور اقتصادی، نه آبرو، نه علم و دانش و ... . این رویکرد عیش طلب منحصر به فرد او رو به ستیز با هنجارهای جامعه و محیطش قرار می داد و همین ستیز کم کم شخصیت جهان وطن اونو شکل داد. خود او گفته: « من مردی هستم آزاده و بی وطن ». کازانووا از تابوهای اخلاقی و دینی زمانه اش هیچ هراسی نداشته و به همین دلیل در مورد امور جنسی آشکارا حرف می زنه و روابطش رو شرح می ده، بدون اینکه احساس بدی داشته باشه. همین بی خیالی باعث شده تلاش کمی برای آراستن و پیراستن زندگیش در کتاب خاطراتش انجام بده و همین موضوع این اثر رو از آثار مشابه که توسط انسان های "والا" معاصر او نوشته شده بودند، متمایز می کنه

تسوایک دائم بر این مطلب تأکید داره که کازانووا از حیث ادبی یا از حیث دانایی موجود خاصی نبوده و کتاب خاطراتش هم از نظر ظرافت های ادبی جایگاه خاصی در قرن خودش نداره. اون چیزی که کازانووا را مهم می کنه روایت صادقانه ایه که از زندگی خودش ارائه می ده؛ بدون پرده پوشی و بدون خجالت. همین روایت صادقانه است که زندگی نامه ی اونو الگویی می کنه برای برملا کردن خصلت های روانی خودش و عصرش. کازانووا در این کتاب به همه می پردازه از فاحشه ها تا زن های والامقام اشراف و هیچ مانعی جلوی راه خودش نمی بینی که همونقدر که به یکی می پردازه به دیگری هم بپردازه. به قول تسوایک هیچ یک از ادبیان آن عصر - مگر بالزاک - این همه تنوع در انسان های پیرامون خود را به تصویر نکشیده و به تجریه ی این تفاوت ها نپرداخته اند. البته باز هم نکته ی مهمی در این میان هست، خاطرات کازانووا گرچه نمونه ی بی بدیلی از برملا کردن روحیات خود او است، اما در مورد انسان های دیگر اصلا عمیق نیست. در واقع کازانووا هرگز تلاش نمی کند عمق شخصیت ها را دریابد و اذهانشان را بخواند

کتاب خاطرات او هم در واقع حاصل دوران مشقت بار پیری او است؛ آن هنگامی که دیگر توانی در او نمانده بود و زنی او را نمی پسندید. کازانووا در پیری برای رهایی از تحقیر محیط بود که به یادآوری خاطرات جوانی پرداخت - یا سیزده ساعت در روز نوشتن - تا با آنها از مشقت های پیری بگریزد. به قول تسوایک، اگر نبود این مشقت ها کازانووا هم دل به نوشتن خاطراتش نمی سپرد

تسوایک در فصلی با نام "عیاش ها، معاشقات" به وضع پاریس آن روزها می پردازد. این فصل از نظر اطلاعات تاریخی و توصیف فضایی که انسان های سرگردان، دائم السفر، و بوقلمون صفتی همچون کازانووا درش پدید اومدند، فصل جالبیه. بعد از جنگ های هفت ساله تا انقلاب فرانسه، دوره ای بیست و پنج ساله از آرامش حاکم است و همین آرامش موجب می شود مردمان دیگر جنگ و نبرد را از ذهن بیرون برانند و بیش از پیش به دنبال تفریحات و سرگرمی ها بروند. این سرگرمی ها از جمع آوری کلکسیون ها تا گرد هم آوردن متفکران را شامل می شد. اعیان هر یک به نوعی با هم به تفاخر می پرداختند و مجالس و سالون ها متعددی برای این اظهار فضل ها و سرگرمی ها تشکیل می دادند. البته این وضع تنها منحصر به پایان قرن هجدهم نبود بلکه از آغاز آن آرام آرام نشانه های آشکار بود. در این میان انسان هایی هم بودند که تلاش می کردند با بهره بردن از این تقاضا، خود را به آنها عرضه کنند. کازانووا یکی از این افراد بود. قرن هجدهم دوره ی ظهور و بروز این قشر آواره و فرصت طلب بود که دائم از این شهر به آن شهر و از این مجلس به آن مجلس روان بودند. از همین روست که آغاز قرن هجدهم را دوران طلائی ماجراجویی می دانند و پایان آن قرن را زمانی که این ماجراجویان حتی در امور سیاسی فرانسه دخالت می کردند. در میان این فرصت طلبان و ماجراجویان هفت نفر شهرت فراوانی داشتند که در بینشان کازانووا از همه برجسته تر بود. ظهور ناپلئون پایان عصر ماجراجویی بود و او که خود در ادامه ی همین سنت قرار داشت با کشاندن ماجراجوئیهایش به عرصه ی سیاست اروپا این سیر را به اوج خود رساند

کازانووا فرد بی سواد و بی سروپایی نبود و از اینکه دیگران او را با شیادان و دزدان پست مقایسه کنند عصبانی و اندوهگین می شد. او گرچه مردم را می فریفت و از ثرو��شان بهره می برد اما این کار را با ذکاوت و زرنگی و آداب دانی انجام می داد. او خود را زرنگ می دانست و معتقد بود انسان های احمق و نادان تاوان حماقت خودشان را می دهند؛ انسان زرنگ باید از حماقت انسان های احمق بهره برد و خوش زندگی کند. کازانووا در کارهای خود نوعی اصیل زادگی می دید و گول زدن مردن ساده لوح را امری - یا حتی حقی - طبیعی می دانست. بارها می توانست شغلی ثابت به دست آورد، اما هرگز از این ماجراجویی ها دست نکشید و از ثبات و سکون هراس داشت. او برای انجام این ماجراجویی ها از خودنمایی ابایی نداشت. او به زبان های لاتین، یونانی، فرانسه، عربی و کمی اسپانیایی و انگلیسی وارد بود و چیزهایی از علوم مختلف از ریاضیات تا فلسفه می دانست و از این همه در جلب توجه افراد استفاده می کرد. برای او آزادگی در رأس همه چیز قرار داشت و می گفت: « سرمایه ی بزرگ من آن است که همیشه ارباب و صاحب اختیار خود هستم، و از بروز بدبختی باکی ندارم ». او از دانایی های خود استفاده ای برای رسیدن به حقیقت نظری نمی کرد؛ به قول تسوایک برای او اصلا پرسش چرایی مطرح نبود، اون می دانست که دنیا اینگونه است و از همین رو کارهایش را به طور "طبیعی" انجام می داد. اون نظر را در خدمت عمل و عمل را در خدمت خوشی می نهاد و می گفت: « هر جا خوش بگذرد، همانجا وطن است ». او در مورد پرسش ها و دغدغه های نابجای فلسفی و دینی می گفت: « به طور مسلم در پشت پرده، بازی دیگری نیست؛ تازه اگر هم باشد در موقع لازم خود را به ما نشان خواهد داد ». همچنین او عقاید خود را چنین بر می شمرد

زیستن در این دنیا به خاطر خود دنیا و پیروی کردن از امیال و غرایز نفسانی و دوری گزیدن از آنچه مایه ی ملال و اندوه خاطر است؛ دستخوش خیالات واهی نشدن و به امید دورنمای بهشت موعود - که احتمال تحقق آن بسیار ضعیف و به رؤیای شیرین بعد از مرگ شبیه تر است - دست از لذائذ و شیرینی ها این دنیا نکشیدن؛ و توجه نداشتن به حالات و عادات مردمان و مراعات نکردن تمایلات و مقررات آنها و معتقد بودن به این عقیده که خدای یگانه ای این میز قمار را که دنیا نام دارد در مقابل ما قرار داده است تا هر گاه بخواهیم از آن تمتع کامل بگیریم، قوانین موضوعه ی بازی را بی کم و کاست بیاموزیم و هرگز از چون و چرای آن چیزی نپرسیم

نویسنده همچنین کوشیده است کازانووا را با عیاش مشهور دیگر مقایسه کند: دون ژوان. دون ژوان همچون ناپلئون در پی قدرت بود - هر چند در حوزه ی رابطه با زنان - اما کازانووا در پی گریز از کسالت. دون ژوان از تحقیر زنان و بردن آبروی زنهای آبرومند لذت می برد اما کازانووا همیشه در روابطش لذت و شادی طرف خود را مهم می دانست و خوشحالی شرکای جنسیش او را بسی خوشحال می کرد

کازانووا بر خلاف ادبای زمان خود اصلا زن را به موجودی آسمانی بدل نمی کرد و عشق را امری مینوی و مجرد نمی دانست. او همیشه روابطش را جنسی می دانست و اعلام می کرد و زنانی که با او بودند او را به همین دلیل می خواستند. او با احتراز از اغراق های آسمانی رضایت شرکای خود را برای لحظات اندکی که کنار او بودند، فراهم می آورد و شیرینیش را به دهان آنها می چشاند. آنها چون از آغاز تنها از سر تمنای تن آمده بودند، با رضایت از نزد او خارج می شدند و آن لحظات را همچون خاطره ای در ذهن خود حفظ می کردند

دیگر نکته اینکه کازانووا به قمار هم علاقه ی زیادی داشت و نه برای بردن بلکه برای نفس قمار بازی می کرد و بسیار بارها که مبالغ زیادی را بر سر میز قمار می باخت. اما هرگز از آن دست نشست

------------------------------------------------------------------------------------------------

آن چه من پسندیدم در مسیر بحث این کتاب، رویکرد فکری کازانووا برای گریز از ملال از یک سو و جهان وطنی او از سوی دیگر بود. این خصلت "همیشه در راه بودن" گویی تقدیری است برای بسیاری از انسان ها - نه برای عشق به رفتن بلکه برای انزجار از ماندن و تجربه ی کسالت

کتاب تسوایک چنانکه در آغاز گفتم از حیث زندگی نامه ای ناموفق بود. در مورد تحلیل ها هم بخش های جالب درش کم نبود اما هم چنان اطناب، قضاوت های اخلاقی و حرافی های الکی و عامیانه به اثر لطمه می زد

[Padmin · Rating 4 out of 5]

Sorprende che nel 1928 Stefan Zweig decida di raccontare (mirabilmente, come sempre) un personaggio del genere. Pochi anni dopo, nel ’33, le sue opere saranno bruciate dai nazisti, costringendolo a lasciare l’Austria per il lungo esilio che si concluderà nel ’42 con il suicidio in Brasile.

Zweig descrive Casanova come un uomo senz’anima, superficiale, un avventuriero privo di profondità spirituale, incapace persino di pensare il futuro. Asociale e anaffettivo.
Interessante il raffronto che Zweig fa con Don Giovanni, l’altro grande leggendario Seduttore della letteratura.
In Don Giovanni predomina una pulsione di morte che Casanova non possiede. Don Giovanni custodisce dentro di sé una Colpa di matrice cattolica, per cui “ogni donna violata viene smascherata nella sua carnalità bassa da serva”. Il disonore femminile rappresenta il suo vero trionfo.
Per Casanova avviene il contrario. Non esiste peccato e non esiste disonore. Non c’è nessuna colpa e quindi nessun inferno. L’unico suo inferno sarà semmai la vecchiaia, il decadimento, la malattia. Che conoscerà nel castello di Dux in Boemia, solo, misconosciuto, privo di qualunque legame affettivo.
Sarà per lui inevitabile il passaggio dalla vita vissuta alla vita raccontata. La scrittura come conclusione ultima, dunque. E’ in questo contesto che nasceranno le sue memorie - l’Histoire de ma vie- poderosa opera in 13 volumi.

[Cititoare Calatoare · Rating 3 out of 5]

Desi nu este o carte antrenanta, ci o biografie, atrage prin lumina ce o aduce asupra realitatii si nu a mitului Casanova asa cum sunt multe alte carti scrise. Fara inflorituri sau cosmetizari, uneori plictisitoare, dar cu toate acestea interesanta.

Gasiti recenzia completa pe pagina mea de instagram @reading_on_my_way

[Elias Tsoukatos · Rating 4 out of 5]

Muy buen análisis biografico de este maravilloso personaje. Mas que una biografía Zweig se adentra en lo mas profundo de la mente de Casanova usando la psicología moderna como herramienta. A lo largo del libro (diría mas bien "ensayo") habla de como Casanova brilló en su juventud hasta casi apagarse por completo en la vejez. Pero cuando ya nadie esperaba mas de este seductor obsoleto jugó su carta mas brillante que le ganó un puesto en la inmortalidad junto a otros grandes de su época. Casanova lo era todo, pero a la vez no era nada. Su vida estuvo llena de inmoralidades y sus escritos no están desarrollados para impactarnos mediante su arte, ya que el arte en la vida de Casanova era Casanova en si. La verdadera virtud en la vida de Casanova era como vivía su vida y como logró sacar de ella el máximo.

[Cassandra Dexter Colby · Rating 4 out of 5]

Enero: una biografía. No lo es al uso, sino que se trata más bien de un ensayo o análisis del personaje.

[Efímera Bonhomía · Rating 3 out of 5]

3,5

[Arturo Herrero · Rating 5 out of 5]

"Casanova es un dilettante en todas las artes creadas por Dios: Escribe versos ripiosos, hace filosofemas soporíferos, rasca el violín, y cuando conversa, en el mejor de los casos, lo hace como un enciclopedista. Más entendido es ya en los juegos que inventó el diablo: faraón, biribí, dados, dominó, timos, alquimia y diplomacia. Pero maestro, verdadero maestro, mago indiscutible, lo es solamente en una cosa: en el amor. Todos sus talentos dispersos, sus múltiples dotes, se reúnen, como por mágica alquimia, para formar el talento puro de perfecto erótico; él, que es dilettante en todo, es en el amor un genio indiscutible. Su cuerpo parece ya creado para el servicio de Venus. La Naturaleza, generalmente tan ahorrativa, en este caso ha metido en el crisol todo lo que puede ser agradable: sensualidad, fuerza, belleza, y con ello ha formado un hombre destinado al placer de las mujeres, un macho, un varón de peso reglamentario y al mismo tiempo atractivo: un ejemplar fuerte y ardiente del sexo masculino; en él es perfecto el molde y perfecta también la fundición."

[Lee Klein · Rating 4 out of 5]

Read this in 2003 or so. Got it at St. Marks Bookstore in NYC. Read it on the subway once. It was flowing and good. Read it soon after reading Sebald for the first time and thought they were akin. Can't remember much else. Lost it along the way.

[Sunny · Rating 4 out of 5]

A book about CASANOVA by one of my favourite writers. Stefan ZWEIG wrote book called chess story. Check it out. Here are the best bits from this short book:

Insoluble paradox: men of action and men of pleasure have more experience to report than any creative artist, but they cannot tell their story; the poets, on the other hand, must fable, for they have seldom had experiences worth reporting.

There is a genuine freemasonry among these rogues. When they meet as old acquaintances, one of them will hold the ladder for another, and one of them will vouch for another. They exchange wives, coats, names; and there is only one thing which each of them keeps for himself— his own special profession. Parasites of the court, these actors, dancers, musicians, adventurers, harlots, and alchemists, form, in conjunction with the Jesuits and Jews, the only International that as yet exists in the eighteenth century

If we add to these acquirements that he had an amazingly good memory, so that in all his life he never forgot a face, and never failed in the ability to recall anything he had heard, read, uttered, or seen, we have the picture of a man with quite exceptional endowments: almost a savant, almost a poet, almost a philosopher, almost a gentleman.

he lacked one thing, and this lack made it impossible for him to become truly productive. He lacked will, resolution, patience. Let him study the books of some speciality for a year, and you will find no better jurist, no more brilliant historian. He might become a professor of science, so quickly and accurately does his brain work but he had no taste for thoroughness. A confirmed gamester, he finds serious application impossible; intoxicated with the wine of life, he revolts against commonplace perseverance.

"Love mankind, but love it as it is," he says in conversation with Voltaire. Do not try to play providence; leave that sort of thing to the creator of the world, who is responsible for it. Do not try to knead the old dough, for you will only soil your hands; it is much simpler, and far more agreeable, to pick out the raisins daintily.

Directly he is alone, he becomes one of the gloomiest, one of the most bored of men. We see this in his writings, the memoirs alone excepted. It is plain during the lonely years at Dux, where he speaks of boredom as "hell," as "the inferno which Dante forgot to describe."

Morality is nothing, intensity all.

we are all of us spurred on by the intuition of immortality to seek an anchorage in something, no matter what, which shall outlast our ephemeral existence.

The artist real torment does not come until the world of communication begins: not until then is a heroic can demanded auto biographer. For no less elemental than the urge to be communicative, to let all our brethren know about the uniqueness of our personality, is the counter-urge towards secretiveness, manifesting itself in the form of shame.

Just as snakes prefer to lurk among rocks and boulders, so the most dangerous lies are hidden in the shade of seemingly heroic admissions.

[Socrate · Rating 3 out of 5]

Casanova apare ca un caz special, ca o „reușită” unică în literatura universală, fie și numai pentru faptul că acest șarlatan faimos a intrat în Panteonul spiritului creator într-un mod tot atât de nedreptățit ca Pilat din Pont în Crez. Într-adevăr, noblețea sa poetică e tot atât de lipsită de acoperire ca acest titlu de cavaler de Seingalt, pe care-l făurise cu nerușinare amestecând literele alfabetului: cele câteva versuri ale sale, improvizate în grabă în cinstea vreunei cucoane, între masa de joc și patul de dragoste, miros a parfum prost și a retorică academică; pentru a citi până la capăt Icosameronul1, acest monstru de roman utopic, ți-ar trebui răbdarea unui mielușel îmbrăcat în piele de bou și, când bunul nostru Giacomo se apucă de filosofie, ca să poți să-ți înăbuși căscatul, ar trebui să te ții de fălci.
Da, el, Casanova, nu face parte nici din noblețea literelor și nici din cea a sângelui, reținută de anuarele Gotha. Și aici, el apare ca un parazit, ca un intrus fără drepturi și fără titlu. Dar, cu aceeași îndrăzneală de care face dovadă în întreaga lui viață, umbra lui rătăcitoare s-a strecurat printre nemuritori.

[Priscilla · Rating 3 out of 5]

Ok, se você não sabe quem foi Casanova, então é melhor dar meia volta e dar uma pesquisada por aí antes de começar essa leitura.

Casanova de Stefan Zweig não é mais um livro sobre o grande conquistador, talvez nem seja uma boa ideia descrevê-lo como um romance. O que o autor faz nesse volume pode ser melhor descrito como uma análise das supostas memórias de Giacomo Casanova e de sua própria personalidade.

É interessante para quem conhece o personagem, mas confuso e entediante se você nunca ouviu falar do mesmo.

[Troy S · Rating 3 out of 5]

An exercise that outgrew my patience at times (I don't think Zweig had enough to say here to warrant the length of this piece! Nor do I think this needed to be reprinted as an individual book! But I am forever indebted to NYRB and Pushkin Press for these reprints so I'll shut up about that), but I'll take any opportunity to get closer to thinking about literature and life with Zweig I can get!

[Nico Beukema · Rating 3 out of 5]

Nooit geweten dat ik me zou intereseren in het leven van Casanova. Met het lezen van dit essay van Stefan Zweig is dat nauwelijks veranderd. Ik ben wel meer te weten gekomen over deze fameuse rokkenjager. Het is vooral de prachtige stijl en de mooie tred van woorden die dit boekje leesbaar maken. Casanova is slechts het vehikel. Ik zie vooral de meester in Stefan Zweig.

[Shanna Maertens · Rating 3 out of 5]

Een vermakelijk boek dat vlot leest en het karakter van Casanova op een beschrijvende manier weergeeft. Verwacht geen boeiend en meeslepend verhaal, maar een inkijk in het karakter van een mystiek persoon uit de geschiedenis waardoor Casanova tastbaarder en echter wordt.

[Mahatma · Rating 2 out of 5]

Ik ben een zweig-lezer, dus probeer ik elk boek van zijn hand. Dit is de eerste keer dat ik het boek onafgerond wegleg.

Hoewel stilistisch erg goed, is het lege verhaal van Casanova me te saai en herhalend.

Het zegt wellicht meer over mijn passie dan over Zweigs boek.

[Olivia · Rating 4 out of 5]

finally, some good fcking food.

[Mayank Bawari · Rating 5 out of 5]

Boredom, a part of hell Dante forgot to write about!! A man who took all his decisions based on impulses and a life par excellence.

[Dora · Rating 4 out of 5]

Muy recomendable

[Christopher Walker · Rating 4 out of 5]

At times magnificent, at times slow and plodding and just a shade too woolly to be as captivating as it could be, this is nonetheless a great introduction to the life of history's greatest lover.

[Rafael Val · Rating 4 out of 5]

Otro gran ensayo de Zweig. Su análisis es interesante pero además entretiene por su enorme prosa.

[Ana · Rating 3 out of 5]

Dacă sunt 100% sinceră, trebuie să recunosc că l-a citit pe Casanova acum câţiva ani şi nu mi-a plăcut din cauza stilului său de a scrie. Desigur, escapadele au fost amuzante pe alocuri, dar am rămas rece la majoritatea poveştii lui. În schimb, pentru Stefan Zweig e clar că acest personaj este obiectul unei fascinaţii profunde. Zweig este un scriitor incredibil şi mi-a plăcut interpretarea lui a vieţii lui Casanova, dar mai ales a importanţei sale în literatura universală. M-a convins! O să-i mai dau o şansă lui Casanova şi sunt sigură că am găsit in Zweig un povestitor desăvârşit. Mă duc să-i citesc altă carte:)

[Fernando · Rating 4 out of 5]

Ensayo biográfico de Jacomo Casanova escrito por Stefan Zweig, maestro de las palabras y dotado de mucha sensibilidad. El libro es corto y se lee muy fácil. Es ameno y a través de sus páginas disecciona a un personaje como Casanova, del que nada sabía salvo por que usa su nombre para calificar a ciertas personas, pero que difícilmente se adecúan a lo que debió ser.

Me ha divertido mucho y conociendo al autor, seguro que el retrato es bastante acertado.

[Tosh · Rating 5 out of 5]

Casanova is probably one of my favorite characters who was actually a real person. I am not sure if his memoirs are truthful, but I sure enjoy them. Also it's interesting how other writers look at Casanova, such as Stefan Zweig. The "myth" of Casanova is such, that a man who is in exile for the most of his life, dreams up a new identity of sorts. Or is it?

[Dusan · Rating 5 out of 5]

Amazing little book, great translation and full of inspiration to those surfing through life.