What do you think?
Rate this book
I skumringen synger svarttrosten
Änkemannen Otto, den nyinflyttade Elisabeth och den unga serietecknaren Elias bor i samma trappuppgång på Söder i Stockholm. De har alla hamnat i en återvändsgränd i livet och lever ensamma i sina lägenheter.
En dag hamnar en bokförsändelse som egentligen skulle till Elisabeth hos Elias. Han knackar på hos henne flera gånger för att lämna boken, men konstigt nog öppnar hon inte. Elisabeth flyter in i Elias serier och blir till en figur som han kallar Koltrasten. När de två till slut träffas lånar Elisabeth ut en roman till Elias som han mödosamt läser trots att han är dyslektiker. Otto i våningen ovanför har också ägnat hela sitt liv åt böcker och delar även han gärna med sig av sin passion.
Långsamt och med böckernas hjälp kommer grannarna varandra inpå livet och stegvis vecklar deras personliga levnadsöden ut sig över sidorna. I skymningen sjunger koltrasten är en stark berättelse som stannar kvar länge hos läsaren.
En dag hamnar en bokförsändelse som egentligen skulle till Elisabeth hos Elias. Han knackar på hos henne flera gånger för att lämna boken, men konstigt nog öppnar hon inte. Elisabeth flyter in i Elias serier och blir till en figur som han kallar Koltrasten. När de två till slut träffas lånar Elisabeth ut en roman till Elias som han mödosamt läser trots att han är dyslektiker. Otto i våningen ovanför har också ägnat hela sitt liv åt böcker och delar även han gärna med sig av sin passion.
Långsamt och med böckernas hjälp kommer grannarna varandra inpå livet och stegvis vecklar deras personliga levnadsöden ut sig över sidorna. I skymningen sjunger koltrasten är en stark berättelse som stannar kvar länge hos läsaren.
290 pages, Hardcover
First published September 10, 2014
23 people are currently reading
489 people want to read
About the author
Linda Olsson
14 books248 followersLinda Olsson lives in Auckland, New Zealand. Her debut 'Let me sing you gentle songs' was published in September 2005 in New Zealand. Since then the rights for it have been sold to many countries. It has now been published in the US and Canada under the title 'Astrid and Veronika' as well as in her country of birth, Sweden (Låt mig sjunga dig milda sånger).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 127 reviews
July 27, 2015
Oj vad svårt. Oj oj oj vad svårt. Större delen av boken var en klar femma. Jag älskade allt med det, men mest hur den fick mig att känna. Såsom Elisabeth kände när hon såg teckningarna på Koltrasten, så kände jag när jag läste boken. Den liksom triggade igång alla känslor jag har.
Dock började den tappa smått i slutet för jag kände liksom att den inte var klar. Att historien på ett sätt bara börjat. Slutet var så open-ended att jag inte förstod om det var lyckligt eller olyckligt, och med denna bok känner jag att jag liksom behöver veta.
Jag väljer dock att strunta i hur jag kände i slutet och helt enkelt bedöma den för den otroliga läsupplevelse jag fick!
Dock började den tappa smått i slutet för jag kände liksom att den inte var klar. Att historien på ett sätt bara börjat. Slutet var så open-ended att jag inte förstod om det var lyckligt eller olyckligt, och med denna bok känner jag att jag liksom behöver veta.
Jag väljer dock att strunta i hur jag kände i slutet och helt enkelt bedöma den för den otroliga läsupplevelse jag fick!
December 4, 2018
Drie eenzame mensen, die als enige gemene deler hebben dat ze in dezelfde flat wonen, komen door een verkeerd bezorgd postpakketje met elkaar in contact. Voor mij een geslaagde opzet.
De drie persoonlijkheden worden behoorlijk goed uitgediept, de een meer dan de ander. Je begrijpt waarom de eenzaamheid heeft toegeslagen, en je begrijpt ook waarom ze wat terughoudend zijn in het aangaan van nieuwe contacten. Het boek is goed geschreven, niet heel bijzonder in het taalgebruik, en het heeft een rustig ritme. Maar in de laatste paar hoofdstukken wordt het wat zoeter en vervolgens vond ik het behoorlijk voorspelbaar eindigen. In mijn ogen teleurstellend, maar je zou het ook kunnen uitleggen als dat het hele boek een gestage opmaat was naar een onafwendbaar einde. En misschien is het dan juist heel goed?
3 sterren? 4 sterren? Linda krijgt niet het voordeel van de twijfel van me, het zijn er 3.
De drie persoonlijkheden worden behoorlijk goed uitgediept, de een meer dan de ander. Je begrijpt waarom de eenzaamheid heeft toegeslagen, en je begrijpt ook waarom ze wat terughoudend zijn in het aangaan van nieuwe contacten. Het boek is goed geschreven, niet heel bijzonder in het taalgebruik, en het heeft een rustig ritme. Maar in de laatste paar hoofdstukken wordt het wat zoeter en vervolgens vond ik het behoorlijk voorspelbaar eindigen. In mijn ogen teleurstellend, maar je zou het ook kunnen uitleggen als dat het hele boek een gestage opmaat was naar een onafwendbaar einde. En misschien is het dan juist heel goed?
3 sterren? 4 sterren? Linda krijgt niet het voordeel van de twijfel van me, het zijn er 3.
October 6, 2018
De omslag nodigt uit tot het openen van het boek zodat je je kan omhullen met de levens van drie eenzame mensen. Het is een angstaanjagend verhaal van een Zweedse vrouw, de 53jarige Elizabeth, die in pas geleden verhuisd is naar een flatgebouw in Södermalm. Ze heeft zich als het ware opgesloten in haar flat, zit in het donker en langzaam raken haar koelkast en de voorraadkast leeg. Haar enige contact is “De vrouw in het groen”, een denkbeeldige figuur die fungeert als een middel om Elizabeth te helpen kiezen tussen geluk en liefde of de duisternis van een gestoorde geest en misschien de dood. Eerlijk gezegd ben ik er niet zeker van of de “Vrouw in het Groen “nodig was, want het verhaal zelf is sterk genoeg. Het karakter van Elizabeth voor mij was een beetje vaag en zou sterker kunnen zijn als de Groene Vrouw niet bestond.
Haar buren, Elias (een kunstenaar) en een oudere man, Otto, zijn geïntrigeerd door haar. Door een verkeerd geleverd postpakketje ontstaat er langzaam contact tussen hen drieën, zij het erg moeizaam in het begin. Elizabeth heeft een ongelukkig verleden en door de vriendschap en uiteindelijk zelfs liefde tussen de drie personages wordt dit langzaam blootgelegd. Alles werd zeer sfeervol beschreven,er waren prachtige beschrijvingen van de lucht, het weer, het licht, Stockholm en de Zweedse midzomeravond.
Alles wat jij bent, is het waard om te beschermen en te bewaren. En om te vieren. Denk eraan dat je blijft wie je bent, en begrijp dat alleen de mensen die van je houden zoals je bent, echt van je houden. Jij bent alles bij elkaar. Je gedachten, je ideeën, je talent, je lichaam, samen zijn ze een geheel. Laat het nooit in stukken verdelen. Accepteer niet dat je maar gedeeltelijk bemind wordt. Want dat is geen liefde. Wie echt van jou houdt, houdt van alles. Van het geheel dat jij bent.
Ik hield van het symbolische gebruik van de merel doorheen het boek. Het is de nationale vogel van Zweden en ook een analogie voor Elizabeth - een vrouw die is gebroken door haar verleden. De merel verschijnt in het voorjaar als het weer warmer wordt en de dagen lengen. Het symboliseert een ontwaken, net zoals Elizabeth wordt gewekt door de verrassende vriendschap en liefde tussen haarzelf, Elias en Otto. De drie mensen fleuren langzaam weer op en maken weer wat van hun leven. En dan is er een zeer dubbelzinnig en open einde , wat je met vragen laat zitten.
Haar buren, Elias (een kunstenaar) en een oudere man, Otto, zijn geïntrigeerd door haar. Door een verkeerd geleverd postpakketje ontstaat er langzaam contact tussen hen drieën, zij het erg moeizaam in het begin. Elizabeth heeft een ongelukkig verleden en door de vriendschap en uiteindelijk zelfs liefde tussen de drie personages wordt dit langzaam blootgelegd. Alles werd zeer sfeervol beschreven,er waren prachtige beschrijvingen van de lucht, het weer, het licht, Stockholm en de Zweedse midzomeravond.
Alles wat jij bent, is het waard om te beschermen en te bewaren. En om te vieren. Denk eraan dat je blijft wie je bent, en begrijp dat alleen de mensen die van je houden zoals je bent, echt van je houden. Jij bent alles bij elkaar. Je gedachten, je ideeën, je talent, je lichaam, samen zijn ze een geheel. Laat het nooit in stukken verdelen. Accepteer niet dat je maar gedeeltelijk bemind wordt. Want dat is geen liefde. Wie echt van jou houdt, houdt van alles. Van het geheel dat jij bent.
Ik hield van het symbolische gebruik van de merel doorheen het boek. Het is de nationale vogel van Zweden en ook een analogie voor Elizabeth - een vrouw die is gebroken door haar verleden. De merel verschijnt in het voorjaar als het weer warmer wordt en de dagen lengen. Het symboliseert een ontwaken, net zoals Elizabeth wordt gewekt door de verrassende vriendschap en liefde tussen haarzelf, Elias en Otto. De drie mensen fleuren langzaam weer op en maken weer wat van hun leven. En dan is er een zeer dubbelzinnig en open einde , wat je met vragen laat zitten.
December 27, 2016
3.5 stars rounded up to 4.
An intriguing novel of four characters - Otto, recently widowed, and a retired bookseller; Elias, a severely dyslexic, gifted artist who expresses himself through his drawings; Elisabeth, a very sad, depressed, and lonely woman; the Woman in Green who has inhabited Elisabeth's mind since childhood.
As I begun reading I wasn't sure about this novel, but soon became intrigued by where the story would go and how it would end. I enjoyed the journey, grew to like the characters, particularly Otto, but found the ending somewhat ambiguous - open to interpretation.
Linda Olsson's writing was very natural in developing the characters, their conversations, and telling their stories.
An intriguing novel of four characters - Otto, recently widowed, and a retired bookseller; Elias, a severely dyslexic, gifted artist who expresses himself through his drawings; Elisabeth, a very sad, depressed, and lonely woman; the Woman in Green who has inhabited Elisabeth's mind since childhood.
As I begun reading I wasn't sure about this novel, but soon became intrigued by where the story would go and how it would end. I enjoyed the journey, grew to like the characters, particularly Otto, but found the ending somewhat ambiguous - open to interpretation.
Linda Olsson's writing was very natural in developing the characters, their conversations, and telling their stories.
December 1, 2017
There’s some beautiful writing in this novel, and I enjoyed the descriptive passages about reading, authors, music, food, life, love and Sweden, but against that the characters were not well enough developed to be entirely credible and then the sense of threat and impending doom in the last few chapters, together with the ambiguity of the ending were both confusing and frustrating.
August 17, 2018
Loves this book. It hooked me from the very beginning. Although I found the ending very puzzling... What was the story with Paul???
June 23, 2020
LOVED the first two thirds. Then it just went meh.
It was way too easy to get Elisabeth out if her shell, it wasn’t believable, but most of all I was so annoyed that -SPOILER- there HAD to be romance. I would have enjoyed the book much more if they had just all stayed wonderfully close, supportive, platonic friends. And the end?! What the hell? Why start a new plot of Paul being suspiscious in the last three pages if you’re not going to finish it up? Even if it had been for a sequel it was sloppily done.
In conclusion: First two thirds of the book would have allost gotten a 5 from me, that’s how much I loved it. Last third was a disappointing 1,5.
It was way too easy to get Elisabeth out if her shell, it wasn’t believable, but most of all I was so annoyed that -SPOILER- there HAD to be romance. I would have enjoyed the book much more if they had just all stayed wonderfully close, supportive, platonic friends. And the end?! What the hell? Why start a new plot of Paul being suspiscious in the last three pages if you’re not going to finish it up? Even if it had been for a sequel it was sloppily done.
In conclusion: First two thirds of the book would have allost gotten a 5 from me, that’s how much I loved it. Last third was a disappointing 1,5.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 20, 2021
Het idee en de opzet van het boek waren veelbelovend en ik werd meteen het verhaal ingetrokken. Er werden wat plotlijnen uitgezet die intrigerend waren en ik was benieuwd waar het verhaal heen zou gaan. Er was redelijk wat mystiek en onduidelijkheid over de karakters en hun gedrag, wat het verhaal interessant maakte. Gedurende het verhaal werd een van de karakters, Otto, veel beter en op een rustigere/ meer gestage manier uitgediept dan Elisabeth en Elias, wat maakte dat er een scheve verhouding kwam tussen de karakters. Dit was erg jammer en deed het boek geen goed.
De tweede helft van het boek werd helaas steeds minder interessant: er werd te snel te veel informatie weggegeven waardoor de mystiek en het intrigerende aspect van het verhaal teniet werden gedaan. Met name Elias en Elisabeth werden daardoor veel minder interessante karakters omdat er te veel weggegeven werd - het was juist zo sterk van Olsson om de situatie te beschrijven en hints te geven over wat er in het verleden heeft plaatsgevonden in plaats van alles uit te leggen.
Ook maakte het verhaal een vrij plotse omslag in emotie: waar er eerst een melancholische, sombere, eenzame en bijna depressieve sfeer hing, werd alles opeens veel zoetsappiger, romantischer en liever. Dit was, naar mijn mening, te contrasterend met de eerste helft van het boek en niet goed uitgewerkt, waardoor ik het verhaal steeds minder interessant vond en mijn band met het boek verloor. Op het einde kwam er een tweede omslag in emotie en werd het boek weer wat rauwer, wat moeilijker, wat onzekerder. Er wordt vrij laat een mogelijk nieuwe plotlijn geïntroduceerd met het vreemde gedrag van Paul, maar die wordt verder absoluut niet uitgewerkt. Dit geeft, samen met het onduidelijke, open einde het boek weer een heel andere emotie van verwarring en mystiek. Hoewel dit een interessante wending in het verhaal is, heeft Olssen het te weinig uitgewerkt en komt het weer te plotseling en te snel opzetten.
Er zaten ook zeker goede aspecten aan dit verhaal en het boek. De samenwerking tussen taal en beeld die in het verhaal wordt beschreven door de tekeningen van Elias met de woorden van Elisabeth te combineren is mooi neergezet. Het taalgebruik van Olssen is beschrijvend op een manier dat je je bijna kunt voorstellen hoe het is om op een prachtige zomerdag de warmte op je gezicht te voelen. Het eten dat Otto klaarmaakt wordt simpel doch met aandacht beschreven, wat maakt dat de geuren bijna uit het boek opstijgen en je zelf ook zin krijgt om in de keuken aan de slag te gaan. Hoewel dit boek niet was wat ik verwachtte, maakt deze schrijfstijl dat ik een ander werk van Olssen graag op wil pakken in de nabije toekomst. Ik ben benieuwd wat ik daar van zal vinden.
Dan nog een laatste punt dat ik toch nog even wil benoemen. Hoewel ik zojuist complimenten heb gegeven over de schrijfstijl van dit werk, ben ik erg ontevreden over de vertaling van dit boek. Het is in het Zweeds geschreven, naar het Engels vertaald en die Engelse vertaling is naar het Nederlands vertaald. Dit is helaas maar al te goed te merken - de Engelse taal en stijl sijpelt door het Nederlands heen, waardoor het duidelijk is dat je met een vertaling te maken hebt. Het heeft me heel wat moeite gekost om te proberen daar doorheen te lezen en te kijken naar wat Olssen op papier heeft proberen te krijgen, niet de vertalers. Dit is natuurlijk altijd een probleem met vertalingen en aangezien ik de Zweedse taal niet beheers kan ik daar helaas niet aan ontsnappen bij het lezen van Olssens werk. De volgende keer dat ik een werk van haar oppak zal ik er echter voor zorgen dat ik de Engelse vertaling lees in plaats van de Nederlandse, die niet eens direct uit het Zweeds vertaald is en daarmee zeer waarschijnlijk veel nuances uit de originele tekst zal missen.
De tweede helft van het boek werd helaas steeds minder interessant: er werd te snel te veel informatie weggegeven waardoor de mystiek en het intrigerende aspect van het verhaal teniet werden gedaan. Met name Elias en Elisabeth werden daardoor veel minder interessante karakters omdat er te veel weggegeven werd - het was juist zo sterk van Olsson om de situatie te beschrijven en hints te geven over wat er in het verleden heeft plaatsgevonden in plaats van alles uit te leggen.
Ook maakte het verhaal een vrij plotse omslag in emotie: waar er eerst een melancholische, sombere, eenzame en bijna depressieve sfeer hing, werd alles opeens veel zoetsappiger, romantischer en liever. Dit was, naar mijn mening, te contrasterend met de eerste helft van het boek en niet goed uitgewerkt, waardoor ik het verhaal steeds minder interessant vond en mijn band met het boek verloor. Op het einde kwam er een tweede omslag in emotie en werd het boek weer wat rauwer, wat moeilijker, wat onzekerder. Er wordt vrij laat een mogelijk nieuwe plotlijn geïntroduceerd met het vreemde gedrag van Paul, maar die wordt verder absoluut niet uitgewerkt. Dit geeft, samen met het onduidelijke, open einde het boek weer een heel andere emotie van verwarring en mystiek. Hoewel dit een interessante wending in het verhaal is, heeft Olssen het te weinig uitgewerkt en komt het weer te plotseling en te snel opzetten.
Er zaten ook zeker goede aspecten aan dit verhaal en het boek. De samenwerking tussen taal en beeld die in het verhaal wordt beschreven door de tekeningen van Elias met de woorden van Elisabeth te combineren is mooi neergezet. Het taalgebruik van Olssen is beschrijvend op een manier dat je je bijna kunt voorstellen hoe het is om op een prachtige zomerdag de warmte op je gezicht te voelen. Het eten dat Otto klaarmaakt wordt simpel doch met aandacht beschreven, wat maakt dat de geuren bijna uit het boek opstijgen en je zelf ook zin krijgt om in de keuken aan de slag te gaan. Hoewel dit boek niet was wat ik verwachtte, maakt deze schrijfstijl dat ik een ander werk van Olssen graag op wil pakken in de nabije toekomst. Ik ben benieuwd wat ik daar van zal vinden.
Dan nog een laatste punt dat ik toch nog even wil benoemen. Hoewel ik zojuist complimenten heb gegeven over de schrijfstijl van dit werk, ben ik erg ontevreden over de vertaling van dit boek. Het is in het Zweeds geschreven, naar het Engels vertaald en die Engelse vertaling is naar het Nederlands vertaald. Dit is helaas maar al te goed te merken - de Engelse taal en stijl sijpelt door het Nederlands heen, waardoor het duidelijk is dat je met een vertaling te maken hebt. Het heeft me heel wat moeite gekost om te proberen daar doorheen te lezen en te kijken naar wat Olssen op papier heeft proberen te krijgen, niet de vertalers. Dit is natuurlijk altijd een probleem met vertalingen en aangezien ik de Zweedse taal niet beheers kan ik daar helaas niet aan ontsnappen bij het lezen van Olssens werk. De volgende keer dat ik een werk van haar oppak zal ik er echter voor zorgen dat ik de Engelse vertaling lees in plaats van de Nederlandse, die niet eens direct uit het Zweeds vertaald is en daarmee zeer waarschijnlijk veel nuances uit de originele tekst zal missen.
December 27, 2020
In de schemer fluit de merel begon zo ontzettend mooi en sterk. Ik hield van de melancholische, sombere sfeer en de manier waarop de eenzaamheid van personages zo prachtig en eerlijk was opgeschreven. Na de eerste paar hoofdstukken wist ik dan ook zeker dat dit boek vijf sterren zou opleveren.. Maar helaas stelde Linda Olsson me uiteindelijk toch een beetje teleur.
In dit verhaal leer je drie eenzame mensen kennen die in hetzelfde appartementencomplex wonen in Stockholm - in mijn hoofd speelde het verhaal zich af in het appartementengebouw waar ik zelf vorige zomer in Stockholm verbleef. Sowieso vond ik het heerlijk om veel locaties uit het boek te herkennen. Ik zag steeds voor me waar de personages wandelden en dat was echt een meerwaarde!
Elias is een jonge en getalenteerde striptekenaar wiens leven bestaat uit werken, zijn appartement is eerder een werkkamer dan een thuis. De 68-jarige Otto is weduwnaar en met pensioen. Lange tijd was hij de eigenaar van een antiquariaat, waardoor zijn appartement vol staat met boeken. De 53-jarige Elisabeth lijkt het hoofdpersonage van het verhaal te zijn. Ze is depressief en gevlucht naar het flatgebouw. Ze verlaat haar appartement nooit, totdat Elias haar een verkeerd bezorgd pakketje brengt. Dan ontstaat er langzaam een soort van vriendschap tussen de drie personages en bloeien ze allemaal open.
Hoewel ik de drie eenzame personages allemaal het beste gun en het mooi vond hoe de vriendschap zich stukje bij beetje en met kleine stapjes ontwikkelde, vond ik dat het boek daarna veel te zoetsappig werd. Veel te veel gezwijmel en te veel gepalaver over ‘echte liefde’ en blablabla. Het contrast met het sombere begin was enorm - en bijna kreeg ik het gevoel een suikerzoete chicklit te lezen.
En dan het einde. Ik vond het vooral erg jammer dat het zo open blijft, het is maar net hoe je dit zelf wilt interpreteren. Persoonlijk had ik het sterker gevonden als de auteur een duidelijke keuze had gemaakt, in plaats van deze verantwoordelijkheid naar de lezer te verplaatsen.
Na een sterk en emotioneel begin, liet Linda Olsson de teugels wat mij betreft iets te veel vieren in In de schemer fluit de merel. Het boek gaat van de ene emotie naar de andere en is daardoor iets te veel van het goede. Het zwijmelzoete romantische aspect was voor mij niet realistisch genoeg na het pure en eerlijke begin. De symboliek van de merel - de nationale vogel van Zweden en toevallig ook een van mijn lievelingsvogels - vond ik mooi, maar iets te overdadig aanwezig. De Vrouw in het Groen had voor mij echter helemaal geen meerwaarde. Een bijzondere leeservaring, maar persoonlijk had ik meer van dit boek verwacht.
In dit verhaal leer je drie eenzame mensen kennen die in hetzelfde appartementencomplex wonen in Stockholm - in mijn hoofd speelde het verhaal zich af in het appartementengebouw waar ik zelf vorige zomer in Stockholm verbleef. Sowieso vond ik het heerlijk om veel locaties uit het boek te herkennen. Ik zag steeds voor me waar de personages wandelden en dat was echt een meerwaarde!
Elias is een jonge en getalenteerde striptekenaar wiens leven bestaat uit werken, zijn appartement is eerder een werkkamer dan een thuis. De 68-jarige Otto is weduwnaar en met pensioen. Lange tijd was hij de eigenaar van een antiquariaat, waardoor zijn appartement vol staat met boeken. De 53-jarige Elisabeth lijkt het hoofdpersonage van het verhaal te zijn. Ze is depressief en gevlucht naar het flatgebouw. Ze verlaat haar appartement nooit, totdat Elias haar een verkeerd bezorgd pakketje brengt. Dan ontstaat er langzaam een soort van vriendschap tussen de drie personages en bloeien ze allemaal open.
Hoewel ik de drie eenzame personages allemaal het beste gun en het mooi vond hoe de vriendschap zich stukje bij beetje en met kleine stapjes ontwikkelde, vond ik dat het boek daarna veel te zoetsappig werd. Veel te veel gezwijmel en te veel gepalaver over ‘echte liefde’ en blablabla. Het contrast met het sombere begin was enorm - en bijna kreeg ik het gevoel een suikerzoete chicklit te lezen.
En dan het einde. Ik vond het vooral erg jammer dat het zo open blijft, het is maar net hoe je dit zelf wilt interpreteren. Persoonlijk had ik het sterker gevonden als de auteur een duidelijke keuze had gemaakt, in plaats van deze verantwoordelijkheid naar de lezer te verplaatsen.
Na een sterk en emotioneel begin, liet Linda Olsson de teugels wat mij betreft iets te veel vieren in In de schemer fluit de merel. Het boek gaat van de ene emotie naar de andere en is daardoor iets te veel van het goede. Het zwijmelzoete romantische aspect was voor mij niet realistisch genoeg na het pure en eerlijke begin. De symboliek van de merel - de nationale vogel van Zweden en toevallig ook een van mijn lievelingsvogels - vond ik mooi, maar iets te overdadig aanwezig. De Vrouw in het Groen had voor mij echter helemaal geen meerwaarde. Een bijzondere leeservaring, maar persoonlijk had ik meer van dit boek verwacht.
February 5, 2020
This was a difficult novel to rate. After reading the first third of the book I was sure it was going to be one of my new favourite books, but after finishing it I just felt confused about what I actually felt around it. It was a tender story with beautiful writing, and sometime it reminded me a bit of Fredrik Backman, but a tad darker.
While I loved Otto, and felt like he was a fully realised character, the other two felt a bit off sometimes. Elisabeth was kinda interesting at the start, but as I read she reminded me more and more of an angsty and depressed teen from a YA novel, rather than a mature 50 year old woman. She had some growth throughout the story, but it felt forced and she never really read as a real person to me. Elias' pictures are a big part of Elisabeths arc, but while his pictures was supposed to stay important he himself faded out sometimes through the novel, and what first was a novel written in three point of views, got unbalanced when Elias got less of a role. I didn't really feel like I got to know him, it was kind of like he only was there to be someone to push Elisabeth out of her shell and nothing more. He's hinting to his sexuality at the start, in saying that beatings happen to people like him, but his sexuality doesn't really get explored. He gets a boyfriend and seems to be happy at the end, but nothing is ever really talked about which felt too easy after his troubled start.
The story is highly character driven, which is a shame given that only one of the three characters (in my opinion) is fully realised. I personally didn't have anything against the open ending, but I also didn't care for what happened to Elisabeth, only about how hurt Otto would be, which I feel says a lot. At the end I'm giving this three stars, but I'm still excited to read another book from Olsson as I loved her writing style.
While I loved Otto, and felt like he was a fully realised character, the other two felt a bit off sometimes. Elisabeth was kinda interesting at the start, but as I read she reminded me more and more of an angsty and depressed teen from a YA novel, rather than a mature 50 year old woman. She had some growth throughout the story, but it felt forced and she never really read as a real person to me. Elias' pictures are a big part of Elisabeths arc, but while his pictures was supposed to stay important he himself faded out sometimes through the novel, and what first was a novel written in three point of views, got unbalanced when Elias got less of a role. I didn't really feel like I got to know him, it was kind of like he only was there to be someone to push Elisabeth out of her shell and nothing more. He's hinting to his sexuality at the start, in saying that beatings happen to people like him, but his sexuality doesn't really get explored. He gets a boyfriend and seems to be happy at the end, but nothing is ever really talked about which felt too easy after his troubled start.
The story is highly character driven, which is a shame given that only one of the three characters (in my opinion) is fully realised. I personally didn't have anything against the open ending, but I also didn't care for what happened to Elisabeth, only about how hurt Otto would be, which I feel says a lot. At the end I'm giving this three stars, but I'm still excited to read another book from Olsson as I loved her writing style.
March 27, 2015
This is a beautiful book. I do not understand the mixed reviews. I am unsure if it is better than her gorgeous first book but wow! Many of the same themes and the characters are her most 'alive' up to date.
It is a book about how ...... maybe when we are in the darkest place in our own lives we can see ... after a while ... the light and beauty in others.
We reach for it and try to reflect it back to them. In the hopes that at least they will claim self love. And then it becomes like a rope with which we pull our selves out of the blackness. Into life, light, love.
It is about what true love is really. There is a passage that I adore about how we insist love come from one person but maybe all the drops of loves that others hand us create together something much more than what we hope to get from one person. And how does one really love. Is what we call love, love or "its opposite"? What are different ways of caring.
It is a book about how the darkness in us fights for us to keep it, ego argues for all the reasons to do so when in fact we have a choice and everything we do in life is a choice that effects us and everyone else.
It is a book about hope ........ though it claims not to be.
July 8, 2024
2.5.
4 stars for the first two thirds of the novel but after that I started to enjoy it less and less. Why have that great set of characters and that setting (which is about friendship and connecting with the world in a world governed by loneliness) when in the end the characters are only happy once they have romantic partners. I felt like that didn’t match with the way the novel started which was about three very different people coming together, leaving their comfort zone, looking for (human) connection, spending time together.
I also didn’t get the whole Paul thing at the end…
4 stars for the first two thirds of the novel but after that I started to enjoy it less and less. Why have that great set of characters and that setting (which is about friendship and connecting with the world in a world governed by loneliness) when in the end the characters are only happy once they have romantic partners. I felt like that didn’t match with the way the novel started which was about three very different people coming together, leaving their comfort zone, looking for (human) connection, spending time together.
I also didn’t get the whole Paul thing at the end…
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 21, 2015
Linda Olssonin romaanit ovat rasittavuuteen saakka humaaneja: niin ällölöllöjä, että haiskahtaa tarkoitushakuiselta. En ole mielestäni juurikaan kyyninen, mutta nämä Olssonit valuttavat sellaista lempeyttä ja ihmisen ikävää toisen luo että alkaa jo tuntua kornilta.
Tulihan tämäkin luettua lähinnä sujuvan tekstin vuoksi, mutta enpä suosittele erityisemmin.
Tulihan tämäkin luettua lähinnä sujuvan tekstin vuoksi, mutta enpä suosittele erityisemmin.
August 9, 2018
Lieflijk verhaal, prettige schrijfstijl. De sfeer deed me denken aan De eenzame postbode van Denis Theriault. Misschien is het verhaal iets te makkelijk, wat te voorspelbaar, maar het heeft me een paar fijne leesuurtjes opgeleverd. Vandaar toch 4 sterren.
August 8, 2021
Som hennes andra böcker är det personskildringar som är fokus. Tycker mycket om hennes böcker. Mitt i det ibland oerhört sorgliga väver hon in både hopp och mycket värme.
May 8, 2020
This precious little book is so packed with wisdom! It’s one of those books where I close the last page then lie in my bed for 20 minutes contemplating life, which yes I just did.
It’s been a while since I’ve read a book that’s so emotional and so based on the human experience, it’s almost like poetry, I can’t really compare this to anything else I’ve read. Maybe some people would argue that this book lacks substance, that nothing much actually happens, but I think that is a very superficial way of understanding it. The text forced me to look deeper, forced me to see the ideas that otherwise I can miss, just as Elias looked through the mailbox rather than simply knocking on the door.
Easy read, lovely language and pleasantly valuable ideas, would recommend.
It’s been a while since I’ve read a book that’s so emotional and so based on the human experience, it’s almost like poetry, I can’t really compare this to anything else I’ve read. Maybe some people would argue that this book lacks substance, that nothing much actually happens, but I think that is a very superficial way of understanding it. The text forced me to look deeper, forced me to see the ideas that otherwise I can miss, just as Elias looked through the mailbox rather than simply knocking on the door.
Easy read, lovely language and pleasantly valuable ideas, would recommend.
March 7, 2018
Jättevarm och fin berättelse! Uppskattas nog av de som tycker om Fredrik Backman och Anna Gavaldas böcker. Synd att hon är lite repetitiv i sitt skrivande, liksom övertydlig. Hon berättar vad karaktärerna känner och tänker flera gånger, på olika sätt och i olika dialoger, som om hon inte litar på att läsaren förstår, eller så vill hon helt enkelt skriva så öppet och återkomma till samma trådar hela tiden. Men man blir tyvärr lite bestulen på sin egen tolkning. I övrigt en fin bok. Känns som om andra halvan av boken och slutet har mer potential än det får. Synd. Älskar ju hennes andra bok ”Nu vill jag sjunga dig milda sånger” som känns mer välskriven och skör.
February 14, 2024
En änkling som samlar på böcker, en dyslektisk serietecknare och en deprimerad kvinna som isolerat sig i sin lägenhet hittar varandra på grund av ett paket som hamnat fel.
Personerna i den här boken är mysiga och lite tvådimensionella på ett sätt som känns feel good-roman, fast detta är typ en feel good-roman som dinglar över en avgrund. En feel vemod-roman? Det finns hjärtevärmande lyckliga stunder i världen men absolut inga garantier att lyckan består.
Personerna i den här boken är mysiga och lite tvådimensionella på ett sätt som känns feel good-roman, fast detta är typ en feel good-roman som dinglar över en avgrund. En feel vemod-roman? Det finns hjärtevärmande lyckliga stunder i världen men absolut inga garantier att lyckan består.
January 15, 2023
Written with so much compassion and tenderness. Reading it was a very intense experience.
April 10, 2024
Pakkende roman over drie eenzame mensen die mekaar op een ontroerende manier vriendschap en liefde geven.
March 27, 2025
Linds Olsson is a fascinating author. She is so interested in humans and how they deal with sorrows and traumas in their lives. She does it excellent!
I can recommend this book!
I can recommend this book!
July 15, 2015
Inte den sortens roman som sätter sina spår. Ett väl redigerat verk med väldigt god struktur men med direkta språkproblem. Det finns en skarv mellan språkstil och karaktärer som skär sig illa, absolut allra mest i dialogen. Andra saker är bättre: jag känner själv hela tre(!) queera serieskapare som heter någon variant av Elias, och uppskattar det genuina användandet av mat - har även själv nyttjat pulversoppa som intressevärd vid skildring av person med som knappt lyckas ta sig igenom depression. Men boken i stort är en sådan där man i slutet nästan börjar skumma igenom meningar för att komma till slutet av mening, av kapitel, av själva boken. Det är orättvist att kalla boken tråkig för att den skulle vara långsam, det finns ingenting tråkigt med en skildring av liv som möts, tvärt om. Tyvärr är dock just det här trevägsmötet just det: ganska tråkigt.
March 8, 2015
Suomeksi Kun mustarastas laulaa. Oli hyvin hiljainen, rauhallinen ja koskettava kirja. Olssonilla on oiva tyyli kirjoittaa hiljaisia tarinoita. Tämä kirja kertoi kolmen samassa kerrostalosaa asuvan ihmisen yhteyksistä, jotka syntyivät vähän sattumalta, mutta jotka vaikuttivat suuresti näiden ihmisten elämiin. Loppuratkaisi oli ajatuksiaherättävän keskeneräinen.
July 5, 2015
En pen og stillferdig roman. Vakkert språk og interessante karakterer. På et punkt savnet jeg litt mer konflikt, litt mer trøbbel (alt glir veldig lett, og det er lite motstand i plottet), men den var så fin å lese at det var i grunn greit uansett.
May 7, 2016
Hauras, herkkä ja kaunis tarina, mutta jotenkin liiankin kaunis, että olisin voinut täysillä eläytyä ja kokea sen uskottavaksi. Mentiin lähellä teennäisyyden rajaa. Luin tätä kuitenkin mielelläni, loppuratkaisu jäi epäselvyydessään vaivaamaan mieltä.
February 10, 2018
J'ai reçu ce livre il y a un petit moment maintenant. Je n'osai pas trop me lancer dans celui-ci car mes gouts de lecture ont pas mal évolué ces derniers temps. Toutefois, la semaine dernière je sortais d'une lecture un peu lourde et je souhaitais dès lors lire une histoire toute simple. Ce livre tomba donc à pique pour une lecture détente et sans prise de tête. Je remercie les éditions L'Archipel pour cet envoi. Je dois dire que je fus plutôt étonné de ma lecture.
Résumons un peu. Déception sentimentale ? Lassitude de vivre ? Élisabeth Blom s'est retirée du monde. Sitôt installée dans sa résidence de Stockholm, elle a débranché la sonnette et fermé sa porte à double tour. Porte à laquelle Elias, son voisin, se décide un jour à frapper, pour lui remettre son courrier. Car lui aussi s'appelle Blom... Cet incident sortira-t-il Élisabeth de sa pénombre ? Ou faudra-t-il attendre un drame – et l'intervention inattendue d'Otto, libraire à la retraite – pour faire entrer la lumière dans son appartement ? Au seuil de l'été nordique, le chant du merle annonce les beaux jours. C'est le thème, vibrant, de la partition nouée par Linda Olsson pour ces trois solitudes. Éloge du premier pas, ce récit d'une rééducation sentimentale est aussi une invitation au voyage nommé lecture.
Parlons dans un premier temps des personnages. En ayant lu résumé seulement, je me suis demandé si j'allais vraiment apprécier nos personnages principaux. Notamment car j'avais peur que ce trio ne tombe dans un cliché. Je fus extrêmement surprise de voir que ce n'était pas du tout le cas. Nous avons donc ici trois personnages principaux : Elisabeth, Elias et Otto. Nous découvrons dans un premier temps Elisabeth, une femme d'une cinquantaine d'année ayant décidé de changer de vie et d'environnement. Toutefois celle-ci s'enferme dans sa bulle, malheureuse et n'ayant plus foi en l'homme. On la sent extrêmement fragile et touchante. Ce que j'ai aimé, c'est de découvrir l'évolution de ce personnage brisé. A l'aide des deux autres personnages, celle-ci va pouvoir se redécouvrir mais aussi redécouvrir la vie. En ce qui concerne le personnage de Elias, j'avais du mal à comprendre sa façon de penser, puis finalement petit à petit lorsque l'on apprend à le connaitre notre ressenti change. Personnellement je l'ai trouvé très touchant, très appréciable, attentionné, pleins de bonnes volontés. Ce qui complète parfaitement le personnage d'Elisabeth. L'auteur aurait pu se contenter de ses deux personnages, celle-ci a décidé de rajouter le personnage d'Otto. Celui-ci est un peu plus âgé que les deux autres protagonistes, mais il va en quelque sorte faire le lien entre ces deux personnages complétement différents. C'est également un personnage très attachant et touchant. On ne peut qu'apprécier la combinaison judicieuse faite par l'auteur. Il n'y a pas un personnage qui est de trop ou exagéré.
(suite lien ci-joint : http://tinkerbells-readings.blogspot.... )
Résumons un peu. Déception sentimentale ? Lassitude de vivre ? Élisabeth Blom s'est retirée du monde. Sitôt installée dans sa résidence de Stockholm, elle a débranché la sonnette et fermé sa porte à double tour. Porte à laquelle Elias, son voisin, se décide un jour à frapper, pour lui remettre son courrier. Car lui aussi s'appelle Blom... Cet incident sortira-t-il Élisabeth de sa pénombre ? Ou faudra-t-il attendre un drame – et l'intervention inattendue d'Otto, libraire à la retraite – pour faire entrer la lumière dans son appartement ? Au seuil de l'été nordique, le chant du merle annonce les beaux jours. C'est le thème, vibrant, de la partition nouée par Linda Olsson pour ces trois solitudes. Éloge du premier pas, ce récit d'une rééducation sentimentale est aussi une invitation au voyage nommé lecture.
Parlons dans un premier temps des personnages. En ayant lu résumé seulement, je me suis demandé si j'allais vraiment apprécier nos personnages principaux. Notamment car j'avais peur que ce trio ne tombe dans un cliché. Je fus extrêmement surprise de voir que ce n'était pas du tout le cas. Nous avons donc ici trois personnages principaux : Elisabeth, Elias et Otto. Nous découvrons dans un premier temps Elisabeth, une femme d'une cinquantaine d'année ayant décidé de changer de vie et d'environnement. Toutefois celle-ci s'enferme dans sa bulle, malheureuse et n'ayant plus foi en l'homme. On la sent extrêmement fragile et touchante. Ce que j'ai aimé, c'est de découvrir l'évolution de ce personnage brisé. A l'aide des deux autres personnages, celle-ci va pouvoir se redécouvrir mais aussi redécouvrir la vie. En ce qui concerne le personnage de Elias, j'avais du mal à comprendre sa façon de penser, puis finalement petit à petit lorsque l'on apprend à le connaitre notre ressenti change. Personnellement je l'ai trouvé très touchant, très appréciable, attentionné, pleins de bonnes volontés. Ce qui complète parfaitement le personnage d'Elisabeth. L'auteur aurait pu se contenter de ses deux personnages, celle-ci a décidé de rajouter le personnage d'Otto. Celui-ci est un peu plus âgé que les deux autres protagonistes, mais il va en quelque sorte faire le lien entre ces deux personnages complétement différents. C'est également un personnage très attachant et touchant. On ne peut qu'apprécier la combinaison judicieuse faite par l'auteur. Il n'y a pas un personnage qui est de trop ou exagéré.
(suite lien ci-joint : http://tinkerbells-readings.blogspot.... )
August 4, 2016
This is an edited review of that done for LandfallOnLine, the online arm of Landfall magazine, champions of NZ literature since 1947. Thank you for the opportunity.
The author, Linda Olsson, Swedish by birth, has lived outside Sweden since 1986, and in New Zealand since 1990. Her first novel, Let Me Sing You Gentle Songs, was very favorably received and made some good circuits in the book club scene. She has published two other novels since, with this latest being published in Swedish back in 2014.
There are many devoted fans of Linda Olsson. Based on reviews I have read of her other books, this latest novel will be keenly read and enjoyed by those who like her writing, her themes of love, loss, memories, hope and moving forward. The writing is very beautiful, lyrical, gentle, slightly hypnotic even. Set in Stockholm from late winter to August, there is almost an ethereal quality to the writing, casting a sort of magic light over the city, where anything may be possible. Nothing in the writing seems forced, there is a natural flow to how conversations evolve, how stories are told through the dialogue, how relationships develop through the characters’ responses and reactions to each other. Sentences are short and uncomplicated, as are the chapters. It is easy to read, easy to put down and easy to pick up again.
The cover on the original Swedish edition features a blackbird, in a room, sitting on a hand. Compare it to the cover of this latest edition with its orange silhouette of what could be any garden bird against a slightly clashing green background. A blackbird in a room? Perched and chirping on a hand? And yet this illustrates much more effectively what the novel is about than the orange/green/generic bird cover. Because the blackbird is central to the story, not only in its capacity as a songbird, but also as an analogy and personification of the main character Elisabeth. And perhaps for the author, being Swedish herself, a symbol of her homeland, her own memories, what she has left behind in leaving Sweden, and her personal identity.
The blackbird is actually Sweden's national bird, becoming so back in 1962 following a nationwide vote. This choice was reaffirmed only last year in another vote, just to make sure that the blackbird still reigned supreme fifty plus years later, well ahead of its main rival the magpie. Oh, if only national referendums could be so easy.... Like most creatures, the blackbird hides away during the colder months, reappearing in the spring with 'its song...so beautiful. Sad and soothing at the same time'.
The speaker of those words is Otto, a widower in his late sixties, who lives in an apartment building in Stockholm. Otto is a retired bookseller; he was married to Eva who has recently died. His is not an unsatisfactory life but there is a perceptive sadness to his existence, which seems a little pointless now that he no longer has his shop or a companion to share his life and the wonderful meals he cooks. He does have a lot of books though which he shares with Elias, a young man who lives in an apartment on the floor below. Elias is a very gifted artist who works as a cartoonist/graphic novel illustrator. He is severely dyslexic, seeing his world through pictures and images, but does enjoy being read to by Otto, and being Otto's weekly dinner guest. Their Tuesday night dinners are the highlight of Otto’s week. These two have a deep friendship, possibly on a par with an uncle-nephew relationship, mutually respectful and affectionate.
Elisabeth is a very sad and lonely woman, very depressed, although the reader does not find out the reasons for her deep unhappiness until the last quarter of the novel. It is January when she moves into the building. Silent, reclusive, alone, eating her way through packet soups, surrounded by unpacked boxes, haunted in her dreams by the Woman in Green, bills piling up. Life is bleak for Elisabeth. There is nothing at this stage to tell us of who she is, where she has come from, why she is in such a poor emotional and physical state. The book begins in March, spring just starting to rise, the days getting just a little less dark. Her contact with the outside world is forced upon her by a chance, but unspoken encounter with Elias through the letter box in her apartment door, Elias 'posting' mail for her inadvertently delivered to him. A book exchange follows which then brings Otto into the triangle as the reader of the book gifted to Elias by Elisabeth. Now that a pattern of obligation has been set up, Elisabeth finds herself forced into continuing this intangible and invisible contact for a few more book exchanges. Until the day the paths of these three people cross quite suddenly and unexpectedly when Elias is the victim of a homophobic attack.
As spring becomes summer, the days grow warmer and longer, so too does the friendship between these three. Otto feeds them, they share books, music, friendship. The walls Elisabeth has built around herself very slowly and gently start to fall away. She removes the paper wad that was silencing her door bell, she opens her unpacked moving boxes, bit by bit takes things out of them, she starts to care for her appearance, she lets Otto do some shopping for her, finally she ventures outside into the sunlight with him. And the blackbird returns to Otto’s window.
From his first contact with Elisabeth through the letter box in her door, Elias has been strangely captivated by her. Unable to use words to express himself, Elias has started drawing a blackbird. He has no idea where this is going, but is strangely drawn to this new arrival in the building who reminds him of a blackbird.
This bird that Elias is compelled to draw is clearly an analogy for Elisabeth - injured, defenseless, delicate and weak, sometimes looking as if it is barely alive. And this becomes the driving force of the book - the half dead/half alive bird constantly lingering at the fringes of the story and of the friendships between Elisabeth, Otto and Elias.
However, there is a fourth character in this story – the Woman in Green. She lives in Elisabeth’s mind, has done off and on since childhood, and with Elisabeth in her despairing state has taken up permanent residence. The Woman in Green does not like Elisabeth’s new friends, her increasing happiness, her finding the sunlight again. Elisabeth is clearly frightened of this presence in her, and finds herself constantly being drawn back to her inner darkness and despair.
This constant push/pull between the Woman in Green and the blackbird as the symbol of new life, joy, lightness and happiness is at the very core of the novel, as they fight for Elisabeth’s essence. The ending, when it comes, is very ambiguous. How it is interpreted may well depend on the mindset of the reader at the time. How strange to think, that maybe when the book is reread at some future time, the ending may be seen differently.
I have enjoyed this novel more than I expected to, despite finding Elisabeth irritating and not fully believing in her character. The extremes in her new found happiness versus her intense sadness and hopelessness, and her quick switches between these two extremes just did not sit right. There did not seem to be enough shades of grey in her emotional range. But as I have not suffered with depression, it may well be that people do have such very different public and private faces. I guess we all do to a certain extent. Even though the main character is Elisabeth, I actually found Otto the most well rounded and developed character. Aside from being intensely likeable, he is the most motivated to make a change, is very self-aware, and very intuitive in his relationships with Elias and Elisabeth. I liked him a lot. As I suspect, will all those Linda Olsson fans who will enjoy this latest release immensely.
The author, Linda Olsson, Swedish by birth, has lived outside Sweden since 1986, and in New Zealand since 1990. Her first novel, Let Me Sing You Gentle Songs, was very favorably received and made some good circuits in the book club scene. She has published two other novels since, with this latest being published in Swedish back in 2014.
There are many devoted fans of Linda Olsson. Based on reviews I have read of her other books, this latest novel will be keenly read and enjoyed by those who like her writing, her themes of love, loss, memories, hope and moving forward. The writing is very beautiful, lyrical, gentle, slightly hypnotic even. Set in Stockholm from late winter to August, there is almost an ethereal quality to the writing, casting a sort of magic light over the city, where anything may be possible. Nothing in the writing seems forced, there is a natural flow to how conversations evolve, how stories are told through the dialogue, how relationships develop through the characters’ responses and reactions to each other. Sentences are short and uncomplicated, as are the chapters. It is easy to read, easy to put down and easy to pick up again.
The cover on the original Swedish edition features a blackbird, in a room, sitting on a hand. Compare it to the cover of this latest edition with its orange silhouette of what could be any garden bird against a slightly clashing green background. A blackbird in a room? Perched and chirping on a hand? And yet this illustrates much more effectively what the novel is about than the orange/green/generic bird cover. Because the blackbird is central to the story, not only in its capacity as a songbird, but also as an analogy and personification of the main character Elisabeth. And perhaps for the author, being Swedish herself, a symbol of her homeland, her own memories, what she has left behind in leaving Sweden, and her personal identity.
The blackbird is actually Sweden's national bird, becoming so back in 1962 following a nationwide vote. This choice was reaffirmed only last year in another vote, just to make sure that the blackbird still reigned supreme fifty plus years later, well ahead of its main rival the magpie. Oh, if only national referendums could be so easy.... Like most creatures, the blackbird hides away during the colder months, reappearing in the spring with 'its song...so beautiful. Sad and soothing at the same time'.
The speaker of those words is Otto, a widower in his late sixties, who lives in an apartment building in Stockholm. Otto is a retired bookseller; he was married to Eva who has recently died. His is not an unsatisfactory life but there is a perceptive sadness to his existence, which seems a little pointless now that he no longer has his shop or a companion to share his life and the wonderful meals he cooks. He does have a lot of books though which he shares with Elias, a young man who lives in an apartment on the floor below. Elias is a very gifted artist who works as a cartoonist/graphic novel illustrator. He is severely dyslexic, seeing his world through pictures and images, but does enjoy being read to by Otto, and being Otto's weekly dinner guest. Their Tuesday night dinners are the highlight of Otto’s week. These two have a deep friendship, possibly on a par with an uncle-nephew relationship, mutually respectful and affectionate.
Elisabeth is a very sad and lonely woman, very depressed, although the reader does not find out the reasons for her deep unhappiness until the last quarter of the novel. It is January when she moves into the building. Silent, reclusive, alone, eating her way through packet soups, surrounded by unpacked boxes, haunted in her dreams by the Woman in Green, bills piling up. Life is bleak for Elisabeth. There is nothing at this stage to tell us of who she is, where she has come from, why she is in such a poor emotional and physical state. The book begins in March, spring just starting to rise, the days getting just a little less dark. Her contact with the outside world is forced upon her by a chance, but unspoken encounter with Elias through the letter box in her apartment door, Elias 'posting' mail for her inadvertently delivered to him. A book exchange follows which then brings Otto into the triangle as the reader of the book gifted to Elias by Elisabeth. Now that a pattern of obligation has been set up, Elisabeth finds herself forced into continuing this intangible and invisible contact for a few more book exchanges. Until the day the paths of these three people cross quite suddenly and unexpectedly when Elias is the victim of a homophobic attack.
As spring becomes summer, the days grow warmer and longer, so too does the friendship between these three. Otto feeds them, they share books, music, friendship. The walls Elisabeth has built around herself very slowly and gently start to fall away. She removes the paper wad that was silencing her door bell, she opens her unpacked moving boxes, bit by bit takes things out of them, she starts to care for her appearance, she lets Otto do some shopping for her, finally she ventures outside into the sunlight with him. And the blackbird returns to Otto’s window.
From his first contact with Elisabeth through the letter box in her door, Elias has been strangely captivated by her. Unable to use words to express himself, Elias has started drawing a blackbird. He has no idea where this is going, but is strangely drawn to this new arrival in the building who reminds him of a blackbird.
This bird that Elias is compelled to draw is clearly an analogy for Elisabeth - injured, defenseless, delicate and weak, sometimes looking as if it is barely alive. And this becomes the driving force of the book - the half dead/half alive bird constantly lingering at the fringes of the story and of the friendships between Elisabeth, Otto and Elias.
However, there is a fourth character in this story – the Woman in Green. She lives in Elisabeth’s mind, has done off and on since childhood, and with Elisabeth in her despairing state has taken up permanent residence. The Woman in Green does not like Elisabeth’s new friends, her increasing happiness, her finding the sunlight again. Elisabeth is clearly frightened of this presence in her, and finds herself constantly being drawn back to her inner darkness and despair.
This constant push/pull between the Woman in Green and the blackbird as the symbol of new life, joy, lightness and happiness is at the very core of the novel, as they fight for Elisabeth’s essence. The ending, when it comes, is very ambiguous. How it is interpreted may well depend on the mindset of the reader at the time. How strange to think, that maybe when the book is reread at some future time, the ending may be seen differently.
I have enjoyed this novel more than I expected to, despite finding Elisabeth irritating and not fully believing in her character. The extremes in her new found happiness versus her intense sadness and hopelessness, and her quick switches between these two extremes just did not sit right. There did not seem to be enough shades of grey in her emotional range. But as I have not suffered with depression, it may well be that people do have such very different public and private faces. I guess we all do to a certain extent. Even though the main character is Elisabeth, I actually found Otto the most well rounded and developed character. Aside from being intensely likeable, he is the most motivated to make a change, is very self-aware, and very intuitive in his relationships with Elias and Elisabeth. I liked him a lot. As I suspect, will all those Linda Olsson fans who will enjoy this latest release immensely.
July 30, 2017
This book is nothing i’ve ever read so far.. but I loved it nonetheless ! It’s not a love story, rather a message of hope ..
This book is mostly Elizabeth’s story. A lady who decided to live in the darkness of her appartment. No one know who live there nor has seen her. She never leaves it, not even to go buy food, and haven’t decorated anything. All her belongings remains in boxes apart from a kitchen, a table, and a bed.
But one day, a young guy named Elias found some mail that belongs to her - they are appartment neighbors that have the same last name, so he can clearly see in how the postman would’ve made this mistake. Although nothing even prove someone is indeed in this appartment, something is telling him there’s someone on the other side of the door, listening. He then proceed to talk to this person and leave the mail there. Which proceed into obligating Elizabeth to give him a book in return, to not be “in dept” of that mysterious person who brought her her mail, which she’s irritated about because she didn’t asked anything ! That is the source of more exchange between the two of them, including Otto, an old retired librarian who lives on the next floor of thoses two, and who happens to be and old friend of Elias. A love story will also happen betweens the pages, in the second plan.
I felt alot of complicities between myself and Elizabeth … I feel like she might be mentally illed with depression as well as me, with how she barricaded herself in the dark appartment. She is broken, sad and scared, just like I am, but will slowly break herself of that shell. She’ll start leaving her appartment more and more, with the help of the two boys, and eventually we get to know who she was and what she’ve been through.
There’s also quite some diversities.. Elias is a dyslexic, who find the purpose of his life through drawing. We learn that he have big difficulties in reading, which when he do, will draw what he’s reading in order to understand. He’s also an author of graphic books, alongside with her good friend Maja, who write the story of his books after what he drawed. And here comes Otto, who helps Elias in his reading difficulties. But not by reading the books to him, they much prefer the old man telling him the stories as one would tell their adventures; by memory. Something much more appreciated by the two mens, who reunite themself every tuesday for supper.
After that first encounter with Elizabeth, Elias proceed to wonder who she is, what that lady has passed through.. he then started to draw her as a bird. More specifically as a black bird, and a story had formed in his head …
This book is mostly Elizabeth’s story. A lady who decided to live in the darkness of her appartment. No one know who live there nor has seen her. She never leaves it, not even to go buy food, and haven’t decorated anything. All her belongings remains in boxes apart from a kitchen, a table, and a bed.
But one day, a young guy named Elias found some mail that belongs to her - they are appartment neighbors that have the same last name, so he can clearly see in how the postman would’ve made this mistake. Although nothing even prove someone is indeed in this appartment, something is telling him there’s someone on the other side of the door, listening. He then proceed to talk to this person and leave the mail there. Which proceed into obligating Elizabeth to give him a book in return, to not be “in dept” of that mysterious person who brought her her mail, which she’s irritated about because she didn’t asked anything ! That is the source of more exchange between the two of them, including Otto, an old retired librarian who lives on the next floor of thoses two, and who happens to be and old friend of Elias. A love story will also happen betweens the pages, in the second plan.
I felt alot of complicities between myself and Elizabeth … I feel like she might be mentally illed with depression as well as me, with how she barricaded herself in the dark appartment. She is broken, sad and scared, just like I am, but will slowly break herself of that shell. She’ll start leaving her appartment more and more, with the help of the two boys, and eventually we get to know who she was and what she’ve been through.
There’s also quite some diversities.. Elias is a dyslexic, who find the purpose of his life through drawing. We learn that he have big difficulties in reading, which when he do, will draw what he’s reading in order to understand. He’s also an author of graphic books, alongside with her good friend Maja, who write the story of his books after what he drawed. And here comes Otto, who helps Elias in his reading difficulties. But not by reading the books to him, they much prefer the old man telling him the stories as one would tell their adventures; by memory. Something much more appreciated by the two mens, who reunite themself every tuesday for supper.
After that first encounter with Elizabeth, Elias proceed to wonder who she is, what that lady has passed through.. he then started to draw her as a bird. More specifically as a black bird, and a story had formed in his head …
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 11, 2022
Och, schade! Das hat so gut angefangen, aber das Ende fand ich dann übermäßig verschwurbelt und so ganz habe ich auch nicht verstanden, was ganz am Ende passiert ist? Elisabeth habe ich bis zum Schluß nicht wirklich gemocht und habe auch nicht verstanden, was genau da in ihrer Vergangenheit passiert ist und was es mit dieser "grünen Dame" auf sich hat. Otto dagegen mochte ich sehr gern, von dem hätte ich gerne noch mehr gelesen. Das Setting im frühsommerlichen Stockholm hat mir auch gut gefallen, das Picknick zu Mittsommer und die Abendessen bei Otto hatten Potential. Auch Elias wird erst eingeführt, im letzten Drittel des Buches verläuft seine Geschichte aber so ein bissle im Sande - entweder hätte ich mehr über ihn erfahren wollen oder die Autorin hätte sich seine Figur ganz sparen können. Der ganze psychologische Background und diese Amsel-Metapher war mir wie gesagt zu psychologisch verschwurbelt - eine Geschichte, die ab Mitte des Buches auf ein deutliches Happy End hinsteuert, hätte mir viel besser gefallen. Die drei Sterne gibt's hauptsächlich für den guten Start, das letzte Drittel bekommt maximal 2 Sterne. Werde ich mehr von der Autorin lesen? Naja... ich lese mal rein, aber habe so meine Zweifel, ob sie mir liegt.
August 17, 2025
In Stockholm leven drie buren – Elisabeth, Elias en Otto – ieder gevangen in hun eigen eenzaamheid. Een toevallige ontmoeting brengt hen samen, waarna boeken, gesprekken en kunst een brug vormen tussen hun stiltes. In de schemer, waar de merel zingt, groeit aarzelend vertrouwen en hoop.
In de schemer fluit de merel is een ingetogen en poëtische roman die de lezer meeneemt in de stille momenten van het leven. De schrijver weet met sobere, zorgvuldig gekozen woorden een sfeer van melancholie en verstilling op te roepen. Alledaagse gebeurtenissen krijgen een bijna meditatieve lading, waardoor je als lezer gedwongen wordt om stil te staan bij de schoonheid en kwetsbaarheid van het gewone.
Het boek is een literaire poëtische roman en is geen snel verhaal vol spanning.
Het is een boek dat je niet in één ruk uitleest, maar langzaam moet laten bezinken en misschien tweemaal moet lezen.
Het einde vond ik niet echt een einde, voor mij was het verhaal nog niet af. Zeker in het personage Paul.
Het verhaal krijgt een 3 1/2 ***terwijl ik toch twijfel. Misschien na het herlezen ga ik verhaal meer waarderen.
In de schemer fluit de merel is een ingetogen en poëtische roman die de lezer meeneemt in de stille momenten van het leven. De schrijver weet met sobere, zorgvuldig gekozen woorden een sfeer van melancholie en verstilling op te roepen. Alledaagse gebeurtenissen krijgen een bijna meditatieve lading, waardoor je als lezer gedwongen wordt om stil te staan bij de schoonheid en kwetsbaarheid van het gewone.
Het boek is een literaire poëtische roman en is geen snel verhaal vol spanning.
Het is een boek dat je niet in één ruk uitleest, maar langzaam moet laten bezinken en misschien tweemaal moet lezen.
Het einde vond ik niet echt een einde, voor mij was het verhaal nog niet af. Zeker in het personage Paul.
Het verhaal krijgt een 3 1/2 ***terwijl ik toch twijfel. Misschien na het herlezen ga ik verhaal meer waarderen.
Displaying 1 - 30 of 127 reviews