What do you think?
Rate this book
Drakon #1-2
Δράκων: Γέννηση
Σε δύο τόμους, (Ι: ΓΕΝΝΗΣΗ, ΙΙ: MΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ), το μυθιστόρημα ΔΡΑΚΩΝ, του Χρήστου Α. Κασκαβέλη.
Σε μια μυθική εποχή τυλιγμένη στη δεισιδαιμονία, πνιγμένη στη λάσπη… ένα παραμύθι ξεχύνεται σαν τις βαρβαρικές ορδές του Σατανά από την Ανατολή…
Στο Καστρομοναστήρι στη μέση του πελάγους ξεμπαρκάρει ο Ντα-Ρεν. Πολεμιστής τρομερός, γεννημένος πέρα από τα σύνορα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, Αρχηγός μιας φυλής με μόνο λάβαρο την εκδίκηση και την πείνα. Μιας φυλής επιδρομέων όπου οι άντρες ονειρεύονται μόνο την Ιστορία που θα πάρουν μαζί τους στ’ αστέρια και γονατίζουν μόνο μπρος στις μάγισσες.
Ποιος είναι αυτός ο άντρας που ζητά γονατιστός να εξαργυρώσει τις ζωές της γυναίκας του και της κόρης του; Με μόνη προσφορά ένα πιθάρι; Για χρόνια οι καλόγεροι θα καταγράφουν τα λόγια του, εκεί στο Αγιονήσι. Η ιστορία της εφηβείας του καφετιά, της φυλής του μαύρη, της εκστρατείας του κατακόκκινη και της μεταμόρφωσής του γαλάζια.
Σε μια μυθική εποχή τυλιγμένη στη δεισιδαιμονία, πνιγμένη στη λάσπη… ένα παραμύθι ξεχύνεται σαν τις βαρβαρικές ορδές του Σατανά από την Ανατολή…
Στο Καστρομοναστήρι στη μέση του πελάγους ξεμπαρκάρει ο Ντα-Ρεν. Πολεμιστής τρομερός, γεννημένος πέρα από τα σύνορα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, Αρχηγός μιας φυλής με μόνο λάβαρο την εκδίκηση και την πείνα. Μιας φυλής επιδρομέων όπου οι άντρες ονειρεύονται μόνο την Ιστορία που θα πάρουν μαζί τους στ’ αστέρια και γονατίζουν μόνο μπρος στις μάγισσες.
Ποιος είναι αυτός ο άντρας που ζητά γονατιστός να εξαργυρώσει τις ζωές της γυναίκας του και της κόρης του; Με μόνη προσφορά ένα πιθάρι; Για χρόνια οι καλόγεροι θα καταγράφουν τα λόγια του, εκεί στο Αγιονήσι. Η ιστορία της εφηβείας του καφετιά, της φυλής του μαύρη, της εκστρατείας του κατακόκκινη και της μεταμόρφωσής του γαλάζια.
528 pages, Paperback
First published March 16, 2015
7 people are currently reading
154 people want to read
About the author
C.A. Caskabel
8 books57 followersC.A. Caskabel was born in Athens, Greece, and lived in New England for almost twenty years, including 2018, when he started writing Cradle. This is his second novel, following the epic fantasy series Drakon. Drakon, which I highly recommend, is another variant of the same story that I write over and over again: man is the most dangerous monster, and the hero (or heroine) has to pay a price so high that it is worthy of a song and a story.
In 2018, he started writing a novel about a pandemic based on the H7N9 influenza virus, a very real and documented global threat. About the same time, He started working for a clean energy startup that aims to make diesel generators obsolete in developing countries, and I was raising four children. On the one hand, he was worried about their future; on the other, he kept reading world news about civil wars, refugees, and child exploitation. Somehow, all this messed together to create a novel about four women, a story that he hopes is more about resilience rather than tragedy.
He started writing Drakon in 2013 and completed the 400,000-word epic fantasy novel in 2016. He split Drakon into four books which he will release within 2017, he promises. After all, he is eager to start working on the next novel. C.A. is also the founder of an indie publisher of picture books and fantasy fiction.
In 2018, he started writing a novel about a pandemic based on the H7N9 influenza virus, a very real and documented global threat. About the same time, He started working for a clean energy startup that aims to make diesel generators obsolete in developing countries, and I was raising four children. On the one hand, he was worried about their future; on the other, he kept reading world news about civil wars, refugees, and child exploitation. Somehow, all this messed together to create a novel about four women, a story that he hopes is more about resilience rather than tragedy.
He started writing Drakon in 2013 and completed the 400,000-word epic fantasy novel in 2016. He split Drakon into four books which he will release within 2017, he promises. After all, he is eager to start working on the next novel. C.A. is also the founder of an indie publisher of picture books and fantasy fiction.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 50 reviews
November 12, 2016
Δυσκολεύομαι πολύ να βρω τα κατάλληλα λόγια, για να ξεκινήσω την κριτική μου, για πολλούς λόγους. Ένας από τους λόγους είναι ότι μου άρεσε πολύ, ένας άλλος είναι ότι το πόσο θα μου αρέσει δεν το περίμενα, ένας ακόμη είναι ότι μου άρεσαν τόσα πολλά πράγματα σε αυτή την ιστορία που δεν ξέρω με ποιο να πρωτοκαταπιαστώ. Ας ξεκινήσω με τα εύκολα.
Η αφήγηση. Είναι γεγονός ότι έχω ένα φετίχ με την καλοφτιαγμένη αφήγηση, με την ωραία γλώσσα και με τις ποιοτικές περιγραφές. Δώσε μου ωραία αφήγηση και τίποτα άλλο. Ε, το "Δράκων" έχει απίστευτη αφήγηση. Δεν είναι απλή, μα ούτε και επιτηδευμένη η γλώσσα του. Η αφήγηση κάποιες φορές έχει έντονο επικό ύφος, άλλες φορές διακατέχεται από λυρικότητα και μια μελαγχολία και άλλες στιγμές έχει μία απότομη μετάβαση από την λυρικότητα, στην ενήλικη γλώσσα και σε βάναυσες σκληρές περιγραφές που σοκάρουν τον αναγνώστη (με την καλή έννοια).
Η πλοκή και το θέμα. Εντάξει… Δεν περισσεύει τίποτα σε αυτή την ιστορία.
Πφ… δεν θέλω να προδώσω την υπόθεση και μου είναι δύσκολο να αναλύσω χωρίς να προδώσω. Η υπόθεση είναι τρελή, άμα το χαρακτήριζα κάπως θα το έλεγα ηρωικο- δυστοπικό φάντασυ! Ξεκινάει με τον δεκατριάχρονο ήρωα να μπαίνει σε μία παρανοϊκή σκληρή κατάσταση τον «Κλήρο», ενώ η γενική παράνοϊα στον κόσμο που περιβάλλει τον ήρωα κανέις δεν ξέρει πότε θα τελειώσει…
Με ρούφηξε κατευθείαν η ιστορία και το εννοώ. Χωρίς να έχει τρελές περιπέτειες το έργο είναι τόσο καλοφτιαγμένο, τα πάντα στην θέση τους και στον σωστό ρυθμό. Ξέρει πότε να υψώσει και να χαμηλώσει την ένταση, πότε να χαλαρώσει, πότε να ξαφνιάσει τον αναγνώστη και πότε να τον φρικάρει. Είναι πραγματικά μια αναγνωστική εμπειρία που κοροϊδευτικά την ανέφερα ως 3D, διότι ο κόσμος του βιβλίου, όλη αυτή η σκοτεινή γκρίζα και κόκκινη ατμόσφαιρα, σηκωνόταν ολοζώντανος μπροστά μου.
Ο ήρωας. Πολύπλοκος, ανθρώπινος, ενδιαφέρον, και απρόβλεπτος τον αγάπησα και να πω την αλήθεια μου έχω αγωνία για την κατάληξη του.
Το σύμπαν της ιστορίας. Είναι αυτό που με έκανε να γουστάρω τόσο τρελά το "Δράκων". Κλήρος, Ούνα- Μας, Κάστες, Ρυκάαλ, μύθοι και θρύλοι, δεισιδαιμονία… απλώς δεν υπάρχει, το λάτρεψα, το κατασπάραξα και θέλω κι άλλο.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στην παρούσα φάση δεν είχα όρεξη για κάτι τέτοιο, όταν δεν έχω όρεξη λοιπόν, το να ξεκινήσω την ανάγνωση και να μου αρέσει, είναι χαμένη υπόθεση. Όταν ξεκίνησα την ανάγνωση είπα «πωωωω πόσο αγορίστικο είναι αυτό το πράγμα;» έ, λοιπόν, στην 10 σελίδα είχα ξεχαστεί, ενώ κάποιες ώρες πλήρης ακινησίας αργότερα σηκώθηκα από την πολυθρόνα σχεδόν αλλήθωρη, βαρεμένη και πωρωμένη με το ανάγνωσμά μου! Χαίρομαι που το διάβασα (είναι φανερό! Ούτε τσιρλίντερ σε ομάδα δεν δείχνει τόσο ενθουσιασμό), πάω για το δεύτερο μέρος.
"Μόνο για δύο ανάσες πρόλαβαν τα μάτια μου να δέσουν στα δικά της. Σ'εκείνες τις δύο ανάσες είδα τους θρύλους τους δικούς μου, αυτούς που από τότε εμένα θα στοίχειωναν. "
σελ. 245.
"Ηττήθηκα εκείνη τη στιγμή για πάντα και διάλεξα μόνος μου το δηλητήριο. Ξέρασα τότε τον κόσμο που με γέννησε για να αναγεννηθώ σ' έναν καινούριο."
σελ. 247.
Η αφήγηση. Είναι γεγονός ότι έχω ένα φετίχ με την καλοφτιαγμένη αφήγηση, με την ωραία γλώσσα και με τις ποιοτικές περιγραφές. Δώσε μου ωραία αφήγηση και τίποτα άλλο. Ε, το "Δράκων" έχει απίστευτη αφήγηση. Δεν είναι απλή, μα ούτε και επιτηδευμένη η γλώσσα του. Η αφήγηση κάποιες φορές έχει έντονο επικό ύφος, άλλες φορές διακατέχεται από λυρικότητα και μια μελαγχολία και άλλες στιγμές έχει μία απότομη μετάβαση από την λυρικότητα, στην ενήλικη γλώσσα και σε βάναυσες σκληρές περιγραφές που σοκάρουν τον αναγνώστη (με την καλή έννοια).
Η πλοκή και το θέμα. Εντάξει… Δεν περισσεύει τίποτα σε αυτή την ιστορία.
Πφ… δεν θέλω να προδώσω την υπόθεση και μου είναι δύσκολο να αναλύσω χωρίς να προδώσω. Η υπόθεση είναι τρελή, άμα το χαρακτήριζα κάπως θα το έλεγα ηρωικο- δυστοπικό φάντασυ! Ξεκινάει με τον δεκατριάχρονο ήρωα να μπαίνει σε μία παρανοϊκή σκληρή κατάσταση τον «Κλήρο», ενώ η γενική παράνοϊα στον κόσμο που περιβάλλει τον ήρωα κανέις δεν ξέρει πότε θα τελειώσει…
Με ρούφηξε κατευθείαν η ιστορία και το εννοώ. Χωρίς να έχει τρελές περιπέτειες το έργο είναι τόσο καλοφτιαγμένο, τα πάντα στην θέση τους και στον σωστό ρυθμό. Ξέρει πότε να υψώσει και να χαμηλώσει την ένταση, πότε να χαλαρώσει, πότε να ξαφνιάσει τον αναγνώστη και πότε να τον φρικάρει. Είναι πραγματικά μια αναγνωστική εμπειρία που κοροϊδευτικά την ανέφερα ως 3D, διότι ο κόσμος του βιβλίου, όλη αυτή η σκοτεινή γκρίζα και κόκκινη ατμόσφαιρα, σηκωνόταν ολοζώντανος μπροστά μου.
Ο ήρωας. Πολύπλοκος, ανθρώπινος, ενδιαφέρον, και απρόβλεπτος τον αγάπησα και να πω την αλήθεια μου έχω αγωνία για την κατάληξη του.
Το σύμπαν της ιστορίας. Είναι αυτό που με έκανε να γουστάρω τόσο τρελά το "Δράκων". Κλήρος, Ούνα- Μας, Κάστες, Ρυκάαλ, μύθοι και θρύλοι, δεισιδαιμονία… απλώς δεν υπάρχει, το λάτρεψα, το κατασπάραξα και θέλω κι άλλο.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στην παρούσα φάση δεν είχα όρεξη για κάτι τέτοιο, όταν δεν έχω όρεξη λοιπόν, το να ξεκινήσω την ανάγνωση και να μου αρέσει, είναι χαμένη υπόθεση. Όταν ξεκίνησα την ανάγνωση είπα «πωωωω πόσο αγορίστικο είναι αυτό το πράγμα;» έ, λοιπόν, στην 10 σελίδα είχα ξεχαστεί, ενώ κάποιες ώρες πλήρης ακινησίας αργότερα σηκώθηκα από την πολυθρόνα σχεδόν αλλήθωρη, βαρεμένη και πωρωμένη με το ανάγνωσμά μου! Χαίρομαι που το διάβασα (είναι φανερό! Ούτε τσιρλίντερ σε ομάδα δεν δείχνει τόσο ενθουσιασμό), πάω για το δεύτερο μέρος.
"Μόνο για δύο ανάσες πρόλαβαν τα μάτια μου να δέσουν στα δικά της. Σ'εκείνες τις δύο ανάσες είδα τους θρύλους τους δικούς μου, αυτούς που από τότε εμένα θα στοίχειωναν. "
σελ. 245.
"Ηττήθηκα εκείνη τη στιγμή για πάντα και διάλεξα μόνος μου το δηλητήριο. Ξέρασα τότε τον κόσμο που με γέννησε για να αναγεννηθώ σ' έναν καινούριο."
σελ. 247.
July 16, 2017
Readathon 2017 12/26: Ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας/τρόμου/ φανταστικού Έλληνα συγγραφέα.
Ο Δράκων είναι ένα βιβλίο φτιαγμένο με μύθους και θρύλους. Με μάγισσες, πολεμιστές, τέρατα.
Είναι ένα βιβλίο για την επιβίωση, τον έρωτα, την ανάγκη για αλλαγή...
Μιλάει για τον Ντα Ρεν. Ένα ορφανό που έγινε αγόρι. Ένα αγόρι που έγινε νεαρός και ένας νεαρός που έγινε άντρας.
Αυτή είναι η αλήθεια του και έτσι ορίζει ο Συγγραφέας του....
Υ.Γ. Συνήθως όταν βγαίνουν σειρές βιβλίων ποτέ δεν παίρνω την συνέχεια αν δεν έχω διαβάσει το 1ο βιβλίο. Διότι πάντα υπάρχει η δυνατότητα να μην μου αρέσει το 1ο. Σε αυτό το βιβλίο έκανα όμως λάθος... έπρεπε να είχα αγοράσει και το 2ο... just in case....
Ο Δράκων είναι ένα βιβλίο φτιαγμένο με μύθους και θρύλους. Με μάγισσες, πολεμιστές, τέρατα.
Είναι ένα βιβλίο για την επιβίωση, τον έρωτα, την ανάγκη για αλλαγή...
Μιλάει για τον Ντα Ρεν. Ένα ορφανό που έγινε αγόρι. Ένα αγόρι που έγινε νεαρός και ένας νεαρός που έγινε άντρας.
Αυτή είναι η αλήθεια του και έτσι ορίζει ο Συγγραφέας του....
Υ.Γ. Συνήθως όταν βγαίνουν σειρές βιβλίων ποτέ δεν παίρνω την συνέχεια αν δεν έχω διαβάσει το 1ο βιβλίο. Διότι πάντα υπάρχει η δυνατότητα να μην μου αρέσει το 1ο. Σε αυτό το βιβλίο έκανα όμως λάθος... έπρεπε να είχα αγοράσει και το 2ο... just in case....
February 21, 2016
Προτού αρχίσω το κατεβατό με το πόσο γαμάτο, χορταστικό και συγκλονιστικό είναι αυτό το το πρώτο μέρος του "Δράκων", οφείλω να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Mamaya για την δωρεάν διάθεση και αποστολή του βιβλίου. Είναι η πρώτη φορά που μου στέλνει κάποιος εκδότης δωρεάν ένα βιβλίο με δική του πρωτοβουλία (δεν μετράω βέβαια τις διάφορες κληρώσεις στις οποίες έχω κερδίσει κάποιο βιβλίο) και είναι τιμή μου. Λοιπόν, το βιβλίο τα σπάει κανονικά. Ένιωσα ότι διάβασα κάτι το μοναδικό και το ιδιαίτερο, ότι διάβασα ένα βιβλίο μεγάλου ξένου συγγραφέα με μάστερ στο είδος και όχι ενός Έλληνα που τώρα άρχισε να εκδίδει έργα του.
Για την πλοκή δεν έχω να πω τίποτα, η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου τα λέει μια χαρά και περιεκτικά, μόνο αυτά που χρειάζονται για να έχει κανείς μια πρώτη εικόνα για το τι θα διαβάσει. Και τι πρόκειται να διαβάσει ο επίδοξος αναγνώστης; Μια επική, ψυχωμένη ιστορία ενός πολεμιστή, από τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης του, που είναι μέλος μιας σκληρής και βάρβαρης φυλής μαθημένης στις κακουχίες, τις επιδρομές και τις μάχες. Αφηγητής είναι ο ίδιος ο πολεμιστής, ο Ντα-Ρεν, την ιστορία του οποίου την καταγράφει ένας μοναχός. Η αφήγηση είναι σωστός χείμαρρος, γεμάτη με δράση, βία και σκληρότητα. Η γραφή είναι πραγματικά εξαίσια και ιδιαίτερη, σε πολλά σημεία λυρική και συναισθηματική και σε άλλα σκληρή και περιεκτική, με τις περιγραφές ανθρώπων, τοπίων και καταστάσεων να είναι πραγματικά εξαιρετικές. Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή-αφηγητή είναι πολύ καλά σκιαγραφημένος, με αρκετό βάθος, ενώ και οι υπόλοιποι κάνουν μια χαρά την δουλειά τους. Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι σίγουρα σκοτεινή, πιο πολύ γκρίζα παρά μαύρη, έτσι όπως ταιριάζει σε μια σκληρή και επική ιστορία.
Μπορεί να αναρωτιέστε αν είναι φαντασίας το βιβλίο ή όχι. Είναι και δεν είναι. Ο κόσμος είναι σίγουρα φανταστικός και υπάρχουν θρύλοι και δεισιδαιμονίες ανά τις σελίδες, όμως δεν εντόπισα υπερφυσικά ή μεταφυσικά στοιχεία. Αμυδρά ίσως. Όμως δεν έχει καμία απολύτως σημασία, μιλάμε για ένα επικό μυθιστόρημα που προσφέρει απλόχερα δράση, βία και εικόνες με δύναμη και ομορφιά, δίνοντας παράλληλα την δυνατότητα στον αναγνώστη να ξεφύγει εντελώς από την πεζή πραγματικότητα. Το δεύτερο βιβλίο το αγόρασα με το που μου στάλθηκε από τον εκδότη το πρώτο, και θα το αρχίσω λίαν συντόμως... δηλαδή τώρα!
Για την πλοκή δεν έχω να πω τίποτα, η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου τα λέει μια χαρά και περιεκτικά, μόνο αυτά που χρειάζονται για να έχει κανείς μια πρώτη εικόνα για το τι θα διαβάσει. Και τι πρόκειται να διαβάσει ο επίδοξος αναγνώστης; Μια επική, ψυχωμένη ιστορία ενός πολεμιστή, από τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης του, που είναι μέλος μιας σκληρής και βάρβαρης φυλής μαθημένης στις κακουχίες, τις επιδρομές και τις μάχες. Αφηγητής είναι ο ίδιος ο πολεμιστής, ο Ντα-Ρεν, την ιστορία του οποίου την καταγράφει ένας μοναχός. Η αφήγηση είναι σωστός χείμαρρος, γεμάτη με δράση, βία και σκληρότητα. Η γραφή είναι πραγματικά εξαίσια και ιδιαίτερη, σε πολλά σημεία λυρική και συναισθηματική και σε άλλα σκληρή και περιεκτική, με τις περιγραφές ανθρώπων, τοπίων και καταστάσεων να είναι πραγματικά εξαιρετικές. Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή-αφηγητή είναι πολύ καλά σκιαγραφημένος, με αρκετό βάθος, ενώ και οι υπόλοιποι κάνουν μια χαρά την δουλειά τους. Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι σίγουρα σκοτεινή, πιο πολύ γκρίζα παρά μαύρη, έτσι όπως ταιριάζει σε μια σκληρή και επική ιστορία.
Μπορεί να αναρωτιέστε αν είναι φαντασίας το βιβλίο ή όχι. Είναι και δεν είναι. Ο κόσμος είναι σίγουρα φανταστικός και υπάρχουν θρύλοι και δεισιδαιμονίες ανά τις σελίδες, όμως δεν εντόπισα υπερφυσικά ή μεταφυσικά στοιχεία. Αμυδρά ίσως. Όμως δεν έχει καμία απολύτως σημασία, μιλάμε για ένα επικό μυθιστόρημα που προσφέρει απλόχερα δράση, βία και εικόνες με δύναμη και ομορφιά, δίνοντας παράλληλα την δυνατότητα στον αναγνώστη να ξεφύγει εντελώς από την πεζή πραγματικότητα. Το δεύτερο βιβλίο το αγόρασα με το που μου στάλθηκε από τον εκδότη το πρώτο, και θα το αρχίσω λίαν συντόμως... δηλαδή τώρα!
November 8, 2017
Το συγκεκριμμένο βιβλίο τα έχει όλα. Πολεμιστές, μάγισσες, δράκους, τέρατα, θρύλους και ιστορίες. Είναι κατά βάση η ιστορία ενός πολεμιστή, η εκπαίδευση του με επίπονες και βάρβαρες κάποιες φορές δοκιμασίες. Έχει αρκετή βία και σκληρότητα, αλλά δεν με ξένισε καθόλου.
Ο συγγραφέας έχει χτίσει πολύ καλά την ιστορία του. Αυτό οφείλω να του το αναγνωρίσω.
Ο συγγραφέας έχει χτίσει πολύ καλά την ιστορία του. Αυτό οφείλω να του το αναγνωρίσω.
December 22, 2015
Ανέλπιστα καλό!
Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μετά τις πρώτες σελίδες αλλά και η τελευταία καθώς ολοκλήρωσα τον πρώτο τόμο. Μέσα στην πληθώρα των βιβλίων που κυκλοφορούν στο είδος του φανταστικού είναι όλο και πιο δύσκολη για τον αναγνώστη η επιλογή και ουκ ολίγες φορές έχουμε απογοητευτεί από το περιεχόμενο. Εδώ, όμως, έχουμε ένα πραγματικά καλογραμμένο βιβλίο που σέβεται το είδος και τον αναγνώστη. Προσωπικά το κατατάσσω στην ηρωική φαντασία με την έννοια ότι παρακολουθούμε την ιστορία από την οπτική γωνία του κεντρικού ήρωα. Ο συγγραφέας χτίζει έναν ολόκληρο κόσμο που εμπλουτίζεται μέρα τη μέρα και από ένα σημείο και μετά έχεις την περιέργεια να μάθεις για τον κόσμο όσο και για την ιστορία του ήρωα. Η πλοκή έχει τη σωστή δόση ανατροπών και μυστηρίου και το βιβλίο έχει καλό ρυθμό, πιο γρήγορο και έντονο στο πρώτο μέρος, πιο αργό και με περισσότερη σκέψη στο δεύτερο καθώς ωριμάζει η ιστορία και ο ήρωας. Το σημείο που ολοκληρώνεται το πρώτο βιβλίο είναι σωστά τοποθετημένο έχοντας ολοκληρώσει έναν "κύκλο" και σου προκαλεί την περιέργεια να προχωρήσεις στο δεύτερο αλλά χωρίς να σε αφήνει στη μέση της "σκηνής".
Αν διαβάζετε φαντασία και ιδίως ηρωική φαντασία δώστε του μια ευκαιρία και δεν θα σας απογοητεύσει!
Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μετά τις πρώτες σελίδες αλλά και η τελευταία καθώς ολοκλήρωσα τον πρώτο τόμο. Μέσα στην πληθώρα των βιβλίων που κυκλοφορούν στο είδος του φανταστικού είναι όλο και πιο δύσκολη για τον αναγνώστη η επιλογή και ουκ ολίγες φορές έχουμε απογοητευτεί από το περιεχόμενο. Εδώ, όμως, έχουμε ένα πραγματικά καλογραμμένο βιβλίο που σέβεται το είδος και τον αναγνώστη. Προσωπικά το κατατάσσω στην ηρωική φαντασία με την έννοια ότι παρακολουθούμε την ιστορία από την οπτική γωνία του κεντρικού ήρωα. Ο συγγραφέας χτίζει έναν ολόκληρο κόσμο που εμπλουτίζεται μέρα τη μέρα και από ένα σημείο και μετά έχεις την περιέργεια να μάθεις για τον κόσμο όσο και για την ιστορία του ήρωα. Η πλοκή έχει τη σωστή δόση ανατροπών και μυστηρίου και το βιβλίο έχει καλό ρυθμό, πιο γρήγορο και έντονο στο πρώτο μέρος, πιο αργό και με περισσότερη σκέψη στο δεύτερο καθώς ωριμάζει η ιστορία και ο ήρωας. Το σημείο που ολοκληρώνεται το πρώτο βιβλίο είναι σωστά τοποθετημένο έχοντας ολοκληρώσει έναν "κύκλο" και σου προκαλεί την περιέργεια να προχωρήσεις στο δεύτερο αλλά χωρίς να σε αφήνει στη μέση της "σκηνής".
Αν διαβάζετε φαντασία και ιδίως ηρωική φαντασία δώστε του μια ευκαιρία και δεν θα σας απογοητεύσει!
December 17, 2015
Παίζει να φταίω για τις μισές πωλήσεις αυτού του βιβλίου :p
Τι να πρωτοπώ. Πλοκή, ιδέα, χαρακτήρες. Ονόματα δεν δίνονται σαφή, αλλά ξέρεις πού είσαι ανά πάσα στιγμή. Αγριότητες, σκληρότητες.
Ούτε ένα λάθος επιμέλειας.
Άνετα χωράει στην αρχική δεκάδα ή πεντάδα του ελληνικού φάνταζι όλων των εποχών. Ανετότατα.
Φυλάω τον δεύτερο τόμο της ζωής του Ντα-Ρεν για κάποια στιγμή που θα θέλω πραγματικά να διαβάσω κάτι εκπληκτικό.
Οι φαντασάδες, μην τολμήσετε να το αγνοήσετε.
Τι να πρωτοπώ. Πλοκή, ιδέα, χαρακτήρες. Ονόματα δεν δίνονται σαφή, αλλά ξέρεις πού είσαι ανά πάσα στιγμή. Αγριότητες, σκληρότητες.
Ούτε ένα λάθος επιμέλειας.
Άνετα χωράει στην αρχική δεκάδα ή πεντάδα του ελληνικού φάνταζι όλων των εποχών. Ανετότατα.
Φυλάω τον δεύτερο τόμο της ζωής του Ντα-Ρεν για κάποια στιγμή που θα θέλω πραγματικά να διαβάσω κάτι εκπληκτικό.
Οι φαντασάδες, μην τολμήσετε να το αγνοήσετε.
March 11, 2016
Αν και δεν ενθουσιάστηκα από τη διλογία, το συνολικό πρόσημο είναι σαφώς θετικό. Έχω μάλιστα τη σπάνια ευκαιρία, με τρία αστέρια στον πρώτο τόμο και τέσσερα στον δεύτερο, να δώσω δεκαδική αξιολόγηση στο Goodreads, 3,5/5.
Περίληψη: Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμμεριστώ τον γενικότερο ενθουσιασμό των περισσότερων. Το πρώτο μέρος είναι ένα βίαιο και πολύ δυναμικό βιβλίο, το οποίο πειραματίζεται περισσότερο απ’ όσο πρέπει με τη γραφή, έχει αρκετά, αλλά σε καμία περίπτωση καταδικαστικά, προβλήματα αληθοφάνειας και δομής και πολύ χαλαρή πλοκή, τυχαία όσο σχεδόν και η πραγματική ζωή. Διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα, ενώ υπόσχεται ισχυρή συνέχεια στον δεύτερο τόμο. Συνολικό πρόσημο θετικό (αλλά όχι πολύ θετικό) αν και δίνει την αίσθηση ότι το υπερβολικά επικό ύφος τείνει να στοχεύει πιο ψηλά απ’ όσο θα φτάσει. Πάντως μου άρεσε τουλάχιστον τόσο ώστε να θέλω να διαβάσω και το δεύτερο μέρος. Ποσοτική αξιολόγηση όταν το κάνω, αφού το πρώτο δεν είναι αυτοτελές.
Προβλήματα αληθοφάνειας
1. Τα Ορφανά. Αν τα παιδιά μεγαλώνουν ως κοινοκτημοσύνη μεταξύ των μεγάλων, χωρίς κανένα από αυτά να ξέρει τον πατέρα του και χωρίς πολλά από αυτά να ξέρουν τη μάνα τους, τότε γιατί υπάρχουν και πώς ορίζονται τα Ορφανά;
2. Η κοινοκτημοσύνη των γυναικών, το να πηγαίνουν όλοι με όλες δηλαδή, και να μην ξέρουν οι άντρες ποια είναι τα δικά τους παιδιά, αντιτίθεται σε μια από τις βασικότερες αρχές της πατριαρχίας, κάτι που δεν δικαιολογείται στο βιβλίο. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) πάσχει για ιστορικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς λόγους.
Η θεσμοθέτηση της μιας τέτοιας πλήρους διαθεσιμότητας των θηλυκών σε μια ανθρώπινη κοινωνία είναι τόσο θεμελιώδους σημασίας, που θα είχε πολλές και σημαντικές επιπτώσεις στην ίδια την κοινωνία, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό μια μεγάλη χαλαρότητα της πατριαρχικής δομής της, κάτι που δεν φαίνεται να έχει ληφθεί υπόψη στο βιβλίο.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) δεν νομίζω ότι στέκει. Όταν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες κάνουν διακρίσεις, δεν γλιτώνεις εύκολα από τη ρετσινιά. Δεν πείστηκα ότι η γυναίκα από τη μία βρίσκεται στον πάτο της κοινωνίας και από την άλλη μπορεί να διεκδικήσει το υψηλού κύρους πόστο της Τοξότριας, έναν ρόλο που βρίσκεται πάνω από τους περισσότερους άντρες και πολλούς πολεμιστές.
3. Το πρόσφατο όλων αυτών των αλλαγών. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε κάστες έγινε από την Σαχ-Ούνα μόλις πριν λίγες δεκαετίες. Στο διάστημα αυτό η Φυλή δεν θα είχε προλάβει να εξοικειωθεί με τη νέα κατάσταση όσο δείχνει.
4. Μη πιστευτό και πειστικό σύστημα διαδοχής. Μια φανατικά πολεμική φυλή δεν θα εμπιστευόταν αμούστακα παιδιά να προστάζουν έμπειρους πολεμιστές. Κανείς ενήλικος και έμπειρος δεν δέχεται να τον προσπερνά στην κούρσα για εξουσία και πόρους ένας πολύ μικρότερος και εκ των πραγμάτων πιο άπειρος και λιγότερο ικανός. Η απειρία και τα φαινόμενα ανυπακοής και στάσης θα ξεπερνούσαν κατά πολύ το όποιο κέρδος από την τόλμη που φέρνει το νέο αίμα.
Στα συν: η απειρία αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που μετριάζει τις κακές εντυπώσεις.
5. Οι δοκιμασίες του Κλήρου. Αν θέλεις να μεγαλώσεις έφηβους ικανούς να διοικήσουν ενήλικες, τότε τους μαθαίνεις από μικρούς να διοικούν. Έχεις πέντε χρόνια να κάνεις τους Αχάρακτους ηγέτες, όχι μόνο να τους μάθεις (κυρίως) το πείσμα να στέκονται όρθιοι, την αντοχή και την κακουχία.
Στα συν: η έλλειψη διοικητικής αγωγής αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που κι εδώ μετριάζει κάπως τις κακές εντυπώσεις.
Γενικά, τα δώδεκα χρόνια είναι μια πολύ μικρή ηλικία για τον τελεσίδικο διαχωρισμό σε κάστες όλων των παιδιών. Χάνονται έτσι πιθανοί ηγέτες, τεχνίτες και πολεμιστές. Δεν πείστηκα με τίποτα γι’ αυτό το σύστημα.
Δομή – αφήγηση
1. Αργή αρχή. Το πρώτο πραγματικά ενδιαφέρον γεγονός συμβαίνει στη σελίδα 116. Με το που καταλάβεις πώς λειτουργούν οι δοκιμασίες του Κλήρου, δεν φαίνεται να συμβαίνει τίποτα εξαιρετικό. Ακόμα χειρότερα, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο ήρωάς μας θα τη βγάλει καθαρή και μάλιστα αρτιμελής (βλέπε και παρακάτω γι’ αυτό) και ελάχιστες αμφιβολίες έχουμε ότι δεν θα είναι από τους καλύτερους.
2. Τα κεφάλαια στο Νησί με τον μοναχό είναι, κατά τη γνώμη μου, κάνουν την εξέλιξη της ιστορίας πολύ πιο προβλέψιμη. Βλέπουμε τον μελλοντικό Ντα-Ρεν και ξέρουμε ότι στο μέλλον είναι ζωντανός, αρτιμελής και με οικογένεια. Γενικά, τα κεφάλαια αυτά, όχι μόνο δεν προωθούν τον μύθο, αλλά αντίθετα, τον σπάνε, τον καθυστερούν και τον προδίδουν. Κρατάω μικρή επιφύλαξη μήπως δουλέψουν καλύτερα στο δεύτερο μέρος.
3. Επιπλέον πρόβλημα με τα κεφάλαια στο Νησί είναι το κίνητρο του Ντα-Ρεν να διηγηθεί την ιστορία. Δεν μπορώ να πειστώ ότι ένας άνθρωπος της δράσης, που έχει έρθει στο Νησί για να σώσει την οικογένειά του, κάθεται και αφηγείται επί τρία χρόνια σε έναν μοναχό την ιστορία του, με αντάλλαγμα μια αόριστη βοήθεια από κάποιους άγνωστους μάγους. Για μια βδομάδα, ίσως. Για δύο, δύσκολα. Όχι για τρία χρόνια. Με τίποτα.
Γραφή
Ο συγγραφέας έχει πειραματιστεί πολύ. Πάρα πολύ. Παντρεύει πολύ συχνά επίθετο και ουσιαστικό, επινοώντας έτσι σύνθετες λέξεις των οποίων το νόημα ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να μαντέψει (π.χ. «παγοχειμώνας). Τις περισσότερες φορές, πάντως, το αποτέλεσμα είναι από συμπαθητικό έως πετυχημένο. Δυστυχώς, όμως, το παρακάνει.
Η γλώσσα πολλές φορές είναι κοφτή, με έντονο επικό ύφος. Γενικά έχει πετύχει σ’ αυτό, και είναι ένας από τους λόγους που οι σελίδες φεύγουν έτσι γρήγορα και άνετα. Η αφήγηση, όταν δεν σκοντάφτει σε κάποιες επαναλήψεις και εκφραστικά, φέρει άνετα και ξεκούραστα την ιστορία. Θα αρέσει σίγουρα σε θιασώτες της επικής φαντασίας.
Τα θετικά
Διαβάζοντας τα παραπάνω, θα νόμιζε κανείς ότι το βιβλίο δεν μου άρεσε. Δεν ισχύει αυτό. Το «Δράκων Ι: Η Γέννηση» διαβάζεται νεράκι, ακόμα και από έναν αργό αναγνώστη όπως εγώ, και σ’ αυτό συμβάλει και η μικρή έκταση των κεφαλαίων του.
Το μεγαλύτερο ατού του, όμως, είναι η ειλικρίνειά του. Το βιβλίο δεν υποκρίνεται ότι είναι τίποτα διαφορετικό από αυτό που είναι, και είμαι βέβαιος ότι αυτό ισχύει και για τη συνέχειά του. Δεν μοστράρεται για υψηλή λογοτεχνία, ούτε για βαθύ φιλοσοφικό βιβλίο. Δεν ισχυρίζεται ότι θα σμιλέψει νέες πτυχές στην ελληνική γλώσσα και γραμματεία. Από τις πρώτες σελίδες κάνει μια πολύ ωραία συμφωνία με τον αναγνώστη, που πάει κάπως έτσι: «Θα σου πω μια ιστορία για πόλεμο, πείνα, καβαλήματα γυναικών, κακουχίες, θρύλους, ανοιγμένα κωλάντερα, εξουσία, έρωτα, πολλή βαρβαρότητα και πολύ αίμα. Και θα σου την πω με σκληρή γλώσσα. Αν θες, συνέχισε και θα χορτάσεις».
Και χορταίνεις. Χωρίς να σε κουράζει. Και, παρά τα όσα γράφω παραπάνω, αυτά τα λίγα καλά που αναφέρω επικρατούν όλων των προβλημάτων αληθοφάνειας και δομής. Το τελικό πρόσημο, για την ώρα τουλάχιστον είναι για μένα θετικό, αν και όχι πολύ θετικό.
Αυτά τα δύο, λοιπόν, η ειλικρίνειά του και το πόσο εύκολα ρέει, είναι ο σημαντικότερος λόγος που θα διαβάσω πρόθυμα και τον δεύτερο τόμο.
Μόνο που, ομολογώ, θα κρατάω μικρότερο καλάθι, απ’ όταν ξεκινούσα τον πρώτο, και μακάρι να γυρίσω εδώ και να παραδεχτώ πόσο λάθος έκανα.
Η πλήρης γνώμη μου εδώ.
Περίληψη: Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμμεριστώ τον γενικότερο ενθουσιασμό των περισσότερων. Το πρώτο μέρος είναι ένα βίαιο και πολύ δυναμικό βιβλίο, το οποίο πειραματίζεται περισσότερο απ’ όσο πρέπει με τη γραφή, έχει αρκετά, αλλά σε καμία περίπτωση καταδικαστικά, προβλήματα αληθοφάνειας και δομής και πολύ χαλαρή πλοκή, τυχαία όσο σχεδόν και η πραγματική ζωή. Διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα, ενώ υπόσχεται ισχυρή συνέχεια στον δεύτερο τόμο. Συνολικό πρόσημο θετικό (αλλά όχι πολύ θετικό) αν και δίνει την αίσθηση ότι το υπερβολικά επικό ύφος τείνει να στοχεύει πιο ψηλά απ’ όσο θα φτάσει. Πάντως μου άρεσε τουλάχιστον τόσο ώστε να θέλω να διαβάσω και το δεύτερο μέρος. Ποσοτική αξιολόγηση όταν το κάνω, αφού το πρώτο δεν είναι αυτοτελές.
Προβλήματα αληθοφάνειας
1. Τα Ορφανά. Αν τα παιδιά μεγαλώνουν ως κοινοκτημοσύνη μεταξύ των μεγάλων, χωρίς κανένα από αυτά να ξέρει τον πατέρα του και χωρίς πολλά από αυτά να ξέρουν τη μάνα τους, τότε γιατί υπάρχουν και πώς ορίζονται τα Ορφανά;
2. Η κοινοκτημοσύνη των γυναικών, το να πηγαίνουν όλοι με όλες δηλαδή, και να μην ξέρουν οι άντρες ποια είναι τα δικά τους παιδιά, αντιτίθεται σε μια από τις βασικότερες αρχές της πατριαρχίας, κάτι που δεν δικαιολογείται στο βιβλίο. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) πάσχει για ιστορικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς λόγους.
Η θεσμοθέτηση της μιας τέτοιας πλήρους διαθεσιμότητας των θηλυκών σε μια ανθρώπινη κοινωνία είναι τόσο θεμελιώδους σημασίας, που θα είχε πολλές και σημαντικές επιπτώσεις στην ίδια την κοινωνία, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό μια μεγάλη χαλαρότητα της πατριαρχικής δομής της, κάτι που δεν φαίνεται να έχει ληφθεί υπόψη στο βιβλίο.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) δεν νομίζω ότι στέκει. Όταν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες κάνουν διακρίσεις, δεν γλιτώνεις εύκολα από τη ρετσινιά. Δεν πείστηκα ότι η γυναίκα από τη μία βρίσκεται στον πάτο της κοινωνίας και από την άλλη μπορεί να διεκδικήσει το υψηλού κύρους πόστο της Τοξότριας, έναν ρόλο που βρίσκεται πάνω από τους περισσότερους άντρες και πολλούς πολεμιστές.
3. Το πρόσφατο όλων αυτών των αλλαγών. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε κάστες έγινε από την Σαχ-Ούνα μόλις πριν λίγες δεκαετίες. Στο διάστημα αυτό η Φυλή δεν θα είχε προλάβει να εξοικειωθεί με τη νέα κατάσταση όσο δείχνει.
4. Μη πιστευτό και πειστικό σύστημα διαδοχής. Μια φανατικά πολεμική φυλή δεν θα εμπιστευόταν αμούστακα παιδιά να προστάζουν έμπειρους πολεμιστές. Κανείς ενήλικος και έμπειρος δεν δέχεται να τον προσπερνά στην κούρσα για εξουσία και πόρους ένας πολύ μικρότερος και εκ των πραγμάτων πιο άπειρος και λιγότερο ικανός. Η απειρία και τα φαινόμενα ανυπακοής και στάσης θα ξεπερνούσαν κατά πολύ το όποιο κέρδος από την τόλμη που φέρνει το νέο αίμα.
Στα συν: η απειρία αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που μετριάζει τις κακές εντυπώσεις.
5. Οι δοκιμασίες του Κλήρου. Αν θέλεις να μεγαλώσεις έφηβους ικανούς να διοικήσουν ενήλικες, τότε τους μαθαίνεις από μικρούς να διοικούν. Έχεις πέντε χρόνια να κάνεις τους Αχάρακτους ηγέτες, όχι μόνο να τους μάθεις (κυρίως) το πείσμα να στέκονται όρθιοι, την αντοχή και την κακουχία.
Στα συν: η έλλειψη διοικητικής αγωγής αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που κι εδώ μετριάζει κάπως τις κακές εντυπώσεις.
Γενικά, τα δώδεκα χρόνια είναι μια πολύ μικρή ηλικία για τον τελεσίδικο διαχωρισμό σε κάστες όλων των παιδιών. Χάνονται έτσι πιθανοί ηγέτες, τεχνίτες και πολεμιστές. Δεν πείστηκα με τίποτα γι’ αυτό το σύστημα.
Δομή – αφήγηση
1. Αργή αρχή. Το πρώτο πραγματικά ενδιαφέρον γεγονός συμβαίνει στη σελίδα 116. Με το που καταλάβεις πώς λειτουργούν οι δοκιμασίες του Κλήρου, δεν φαίνεται να συμβαίνει τίποτα εξαιρετικό. Ακόμα χειρότερα, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο ήρωάς μας θα τη βγάλει καθαρή και μάλιστα αρτιμελής (βλέπε και παρακάτω γι’ αυτό) και ελάχιστες αμφιβολίες έχουμε ότι δεν θα είναι από τους καλύτερους.
2. Τα κεφάλαια στο Νησί με τον μοναχό είναι, κατά τη γνώμη μου, κάνουν την εξέλιξη της ιστορίας πολύ πιο προβλέψιμη. Βλέπουμε τον μελλοντικό Ντα-Ρεν και ξέρουμε ότι στο μέλλον είναι ζωντανός, αρτιμελής και με οικογένεια. Γενικά, τα κεφάλαια αυτά, όχι μόνο δεν προωθούν τον μύθο, αλλά αντίθετα, τον σπάνε, τον καθυστερούν και τον προδίδουν. Κρατάω μικρή επιφύλαξη μήπως δουλέψουν καλύτερα στο δεύτερο μέρος.
3. Επιπλέον πρόβλημα με τα κεφάλαια στο Νησί είναι το κίνητρο του Ντα-Ρεν να διηγηθεί την ιστορία. Δεν μπορώ να πειστώ ότι ένας άνθρωπος της δράσης, που έχει έρθει στο Νησί για να σώσει την οικογένειά του, κάθεται και αφηγείται επί τρία χρόνια σε έναν μοναχό την ιστορία του, με αντάλλαγμα μια αόριστη βοήθεια από κάποιους άγνωστους μάγους. Για μια βδομάδα, ίσως. Για δύο, δύσκολα. Όχι για τρία χρόνια. Με τίποτα.
Γραφή
Ο συγγραφέας έχει πειραματιστεί πολύ. Πάρα πολύ. Παντρεύει πολύ συχνά επίθετο και ουσιαστικό, επινοώντας έτσι σύνθετες λέξεις των οποίων το νόημα ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να μαντέψει (π.χ. «παγοχειμώνας). Τις περισσότερες φορές, πάντως, το αποτέλεσμα είναι από συμπαθητικό έως πετυχημένο. Δυστυχώς, όμως, το παρακάνει.
Η γλώσσα πολλές φορές είναι κοφτή, με έντονο επικό ύφος. Γενικά έχει πετύχει σ’ αυτό, και είναι ένας από τους λόγους που οι σελίδες φεύγουν έτσι γρήγορα και άνετα. Η αφήγηση, όταν δεν σκοντάφτει σε κάποιες επαναλήψεις και εκφραστικά, φέρει άνετα και ξεκούραστα την ιστορία. Θα αρέσει σίγουρα σε θιασώτες της επικής φαντασίας.
Τα θετικά
Διαβάζοντας τα παραπάνω, θα νόμιζε κανείς ότι το βιβλίο δεν μου άρεσε. Δεν ισχύει αυτό. Το «Δράκων Ι: Η Γέννηση» διαβάζεται νεράκι, ακόμα και από έναν αργό αναγνώστη όπως εγώ, και σ’ αυτό συμβάλει και η μικρή έκταση των κεφαλαίων του.
Το μεγαλύτερο ατού του, όμως, είναι η ειλικρίνειά του. Το βιβλίο δεν υποκρίνεται ότι είναι τίποτα διαφορετικό από αυτό που είναι, και είμαι βέβαιος ότι αυτό ισχύει και για τη συνέχειά του. Δεν μοστράρεται για υψηλή λογοτεχνία, ούτε για βαθύ φιλοσοφικό βιβλίο. Δεν ισχυρίζεται ότι θα σμιλέψει νέες πτυχές στην ελληνική γλώσσα και γραμματεία. Από τις πρώτες σελίδες κάνει μια πολύ ωραία συμφωνία με τον αναγνώστη, που πάει κάπως έτσι: «Θα σου πω μια ιστορία για πόλεμο, πείνα, καβαλήματα γυναικών, κακουχίες, θρύλους, ανοιγμένα κωλάντερα, εξουσία, έρωτα, πολλή βαρβαρότητα και πολύ αίμα. Και θα σου την πω με σκληρή γλώσσα. Αν θες, συνέχισε και θα χορτάσεις».
Και χορταίνεις. Χωρίς να σε κουράζει. Και, παρά τα όσα γράφω παραπάνω, αυτά τα λίγα καλά που αναφέρω επικρατούν όλων των προβλημάτων αληθοφάνειας και δομής. Το τελικό πρόσημο, για την ώρα τουλάχιστον είναι για μένα θετικό, αν και όχι πολύ θετικό.
Αυτά τα δύο, λοιπόν, η ειλικρίνειά του και το πόσο εύκολα ρέει, είναι ο σημαντικότερος λόγος που θα διαβάσω πρόθυμα και τον δεύτερο τόμο.
Μόνο που, ομολογώ, θα κρατάω μικρότερο καλάθι, απ’ όταν ξεκινούσα τον πρώτο, και μακάρι να γυρίσω εδώ και να παραδεχτώ πόσο λάθος έκανα.
Η πλήρης γνώμη μου εδώ.
December 28, 2015
Το βιβλίο το είχα πρωτοδει όταν κυκλοφόρησε, σε ράφι βιβλιοπωλείου. Το εξώφυλλο με είχε εντυπωσιάσει, το οπισθόφυλλο όμως με έκανε να αναρρωτιέμαι αν ήταν φαντασίας ή ιστορίκο. Και αν ήταν καλό. Τελικά ήταν η κριτική της αγαπητής Ευθυμία Δεσποτάκη που με πληροφόρησε ότι είναι και βιβλίο φαντασίας και πραγματικά καλό. Η παρουσίαση του βιβλίου που παρακολούθησα στα πλαίσια του Φαντάστιcon του 2015 με έπεισε να πάρω το βιβλίο αυτό (πακέτο με τη συνέχεια του - κίνηση σοφή μιας και στην πράξη είναι ένα εννιαίο βιβλίο 1100 σελίδων σπασμένο στα δύο) και να το βάλω στην κορυφή της αναγνωστικής στοίβας.
Τελικά είναι όμως βιβλίο φάνταζυ; Το έχω τελειώσει και, ειλ��κρινα, δεν ξέρω. Από τη μία έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ιστορίκού μυθιστορήματος, αλλά όσο κι αν το υπόβαθρο θυμίζει ασαφώς επιδρομή των Μογγόλων στο Βυζάντιο, τόσο η κοσμοπλασία παίρνει πολλές ελευθερίες και δημιουργεί κάτι άλλο, καθαρά εμπνευσμένο από τον συγγραφέα. Οι θρύλοι και οι δυσειδαιμονίες δίνουν πολύ έντονα το αίσθημα του φανταστικού, ιδίως στα πρώτα κεφάλαια. Με λίγα λόγια, το βιβλίο ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος που ονομάζεται hard fantasy, αλλά αυτά είναι φιλολογικά, άλλο είναι που μετράει.
Η εισαγωγή και οι πρώτες 150 σελίδες, με την αρχή της εκπαίδευσης του πρωταταγωνιστή Ντα-Ρεν είναι σωστός χείμμαρος. Η γλώσσα είναι εξαίσια, περιεκτική αλλά και λυρική, εναλλάσει ζωντανές παρομοιώσεις, σκληρές περιγραφές και χυδαίες εκφράσεις με τόση άνεση που αποκτά δική της ζωή, και μας αποδίδει απόλυτα τις φωνές και των δύο αφηγητών (του Ντα Ρεν και του μοναχού που καταγράφει την ιστορία του). Σταδιακά ο χείμαρρος κοπάζει και η ιστορία αρχίζει να κινείται στις πιο γνώριμες φόρμες και στα αρχέτυπα του ευπώλητου ιστορικού μυθιστορήματος, όμως στιγμή δεν παύει να είναι μία ψυχωμένη αφήγηση που σε κρατάει σε εγρήγορση. Ακόμα και οι θρύλοι και οι εξηγήσεις που δίνονται συχνά-πυκνά δεν μοιάζουν ως infodump, αλλά ρέεουν ευχάριστα μέσα στο κείμενο.
Το μόνο αρνητικό που βρήκα: μόλις τελειώσεις το πρώτο θες αμέσως το δεύτερο, οπότε προειδοποιώ να μην το πάρετε ποτέ μόνο του σε κάποια εξόρμηση μακριά από ενημερωμένα βιβλιοπωλεία...
Τώρα βουρ στο δεύτερο...
Τελικά είναι όμως βιβλίο φάνταζυ; Το έχω τελειώσει και, ειλ��κρινα, δεν ξέρω. Από τη μία έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ιστορίκού μυθιστορήματος, αλλά όσο κι αν το υπόβαθρο θυμίζει ασαφώς επιδρομή των Μογγόλων στο Βυζάντιο, τόσο η κοσμοπλασία παίρνει πολλές ελευθερίες και δημιουργεί κάτι άλλο, καθαρά εμπνευσμένο από τον συγγραφέα. Οι θρύλοι και οι δυσειδαιμονίες δίνουν πολύ έντονα το αίσθημα του φανταστικού, ιδίως στα πρώτα κεφάλαια. Με λίγα λόγια, το βιβλίο ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος που ονομάζεται hard fantasy, αλλά αυτά είναι φιλολογικά, άλλο είναι που μετράει.
Η εισαγωγή και οι πρώτες 150 σελίδες, με την αρχή της εκπαίδευσης του πρωταταγωνιστή Ντα-Ρεν είναι σωστός χείμμαρος. Η γλώσσα είναι εξαίσια, περιεκτική αλλά και λυρική, εναλλάσει ζωντανές παρομοιώσεις, σκληρές περιγραφές και χυδαίες εκφράσεις με τόση άνεση που αποκτά δική της ζωή, και μας αποδίδει απόλυτα τις φωνές και των δύο αφηγητών (του Ντα Ρεν και του μοναχού που καταγράφει την ιστορία του). Σταδιακά ο χείμαρρος κοπάζει και η ιστορία αρχίζει να κινείται στις πιο γνώριμες φόρμες και στα αρχέτυπα του ευπώλητου ιστορικού μυθιστορήματος, όμως στιγμή δεν παύει να είναι μία ψυχωμένη αφήγηση που σε κρατάει σε εγρήγορση. Ακόμα και οι θρύλοι και οι εξηγήσεις που δίνονται συχνά-πυκνά δεν μοιάζουν ως infodump, αλλά ρέεουν ευχάριστα μέσα στο κείμενο.
Το μόνο αρνητικό που βρήκα: μόλις τελειώσεις το πρώτο θες αμέσως το δεύτερο, οπότε προειδοποιώ να μην το πάρετε ποτέ μόνο του σε κάποια εξόρμηση μακριά από ενημερωμένα βιβλιοπωλεία...
Τώρα βουρ στο δεύτερο...
May 23, 2020
Αρκετά καλό μπορώ να πω και σαν ιστορία και σαν γραφή.
Ένα βιβλίο που ανήκει στην κατηγορία του φανταστικού, αλλά θα μπορούσε να είναι εύκολα και το πραγματικό χρονικό ενός πολεμιστή, μιας φυλής Μογγόλων της εποχής του Τζένγκις Χαν !
Θα πρέπει να διαβάσω και την συνέχεια για να έχω πλήρη εικόνα ώστε να το αξιολογήσω και ανάλογα, αλλά μέχρι τότε...4 αστεράκια.
Ένα βιβλίο που ανήκει στην κατηγορία του φανταστικού, αλλά θα μπορούσε να είναι εύκολα και το πραγματικό χρονικό ενός πολεμιστή, μιας φυλής Μογγόλων της εποχής του Τζένγκις Χαν !
Θα πρέπει να διαβάσω και την συνέχεια για να έχω πλήρη εικόνα ώστε να το αξιολογήσω και ανάλογα, αλλά μέχρι τότε...4 αστεράκια.
Read
September 18, 2016Διαβάστηκε (σε 3 μέρες), άρεσε, αλλά θα σχολιαστεί μαζί με το δεύτερο βιβλίο καθώς είναι μια ενιαία ιστορία...
April 26, 2017
Ανάμεσα στα βιβλία του ελληνικού Φανταστικού, το Δράκων του Χρήστου Κασκαβέλη ξεχωρίζει από το απλό μα επιβλητικό εξώφυλλο και τη γενναία δήλωση στο οπισθόφυλλό του: «…υπάρχει μόνο ένα τέρας, το πανάρχαιο, αυτό που γέννησε όλα τα άλλα». Η φράση αυτή θεωρώ πως κουβαλάει το βάρος της δίτομης ιστορίας του Δράκοντα.
Η ιστορία: Ένα ορφανό αγόρι που μεγαλώνει μέσα στις πιο άθλιες συνθήκες κι ανδρώνεται στην αρένα ασταμάτητων δοκιμασιών, αναγκασμένο να ξεπερνάει κάθε φορά τον εαυτό του. Γιατί έτσι προστάζουν οι νόμοι της Φυλής: νόμοι αδέκαστοι και σαρκοβόροι, που σκοπό έχουν να ξεχωρίσουν τους καλύτερους πολεμιστές και –πιθανότατα– τον επόμενο Μεγάλο Αρχηγό. Όμως οι νόμοι φτιάχτηκαν από ανθρώπους κι ανάμεσα στους ανθρώπους κρύβεται τόσο ο έρωτας όσο κι η προδοσία… Ο Ντα-Ρεν, το ορφανό που μεγαλώνει θέλοντας να γίνει μια μέρα πολεμιστής κι όχι απλός τεχνίτης, ανταγωνίζεται τους συνομηλίκους του στα όπλα, μαγεύεται από τους θρύλους των γυναικών με τα μακριά κρανία, ανακαλύπτει ένα διαφορετικό νόημα ζωής στο σκοτεινό δάσος ώσπου τελικά ανακαλύπτει ότι είναι χωρισμένος στα δυο: από τη μια η Φυλή και οι νόμοι της, από την άλλη το ιδιαίτερο εκείνο δέσιμο ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα που ο λαός του απαγορεύει απόλυτα. Ο Ντα-Ρεν δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τη γεύση κανενός από τους δυο κόσμους. Ο ίδιος αποτελεί προϊόν μιας μεθοδικής, χρονοβόρας και διεστραμμένης εκπαίδευσης που έχτισε μέσα του την αλήθεια της μάχης και του φόνου. Αλλά ο κόσμος του έρωτα προσφέρει τώρα τη δική του αλήθεια. Ποια από τις δυο αλήθειες θα επικρατήσει;
Η τεχνική: Ο Κασκαβέλης ξεδιπλώνει την ιστορία του με κέφι και αδρή λεπτομέρεια, πότε ψαύοντας τα περιγράμματα των μορφών, πότε χρωματίζοντας με τις ελάχιστες δυνατές πινελιές έναν καφετί και δυστοπικό χωρόχρονο. Τα πάντα αποδίδονται μέσ’ από λόγο στρωτό και αμιγώς ελληνικό. Και οπωσδήποτε ρωμαλέο. Αυτό μου έκανε εντύπωση –η ρώμη. Μαζί με το εξαιρετικό Μαργαριτάρι της Αβύσσου του Γιώργου Βορέα Μελά, προσωπικά δεν έχω υπόψη μου άλλα πρόσφατα δείγματα τόσο «έντονου» λόγου από την ελληνική παραγωγή –και δε μιλάω μονάχα για το Φανταστικό αλλά γενικά. Ακόμη, ο συγγραφέας διαλέγει –και πολύ σοφά, κατά τη γνώμη μου– ν’ αφηγηθεί την ιστορία όσο το δυνατό πιο απλά, δίχως περιττά στριψίματα της πλοκής για το χατίρι του σασπένς. Οι περιγραφές είναι λιτές και αληθινές, το σκηνικό σκληρό και απάνθρωπο, οι σκηνές βίας και σεξουαλικού περιεχομένου πάμπολλες. Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά καθιστούν το Δράκων ένα πολύ καλό δείγμα εφιαλτικού ρεαλισμού: αν οι Γυμνοί και οι Νεκροί γράφονταν σήμερα και με χρονικό πλαίσιο το Μεσαίωνα αντί τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Νόρμαν Μέιλερ θα μπορούσε εύκολα να δανειστεί κάποιες από τις σκηνές του Δράκοντα... «Τότε δεν πρόκειται για έργο του Φανταστικού» θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Κατά τη γνώμη μου, ο Δράκων είναι ελληνικό fantasy. Το ιστορικό μυθιστόρημα γράφεται με πιο ξεκάθαρο χρονικό πλαίσιο και μια τέτοια ταμπέλα ίσως περιόριζε το βιβλίο περισσότερο απ’ ό,τι αυτή του Φανταστικού. Αν το αντιλήφθηκα σωστά, το θέμα του Δράκοντα έχει να κάνει με τις ζυμώσεις στην ψυχή ενός βάρβαρου ήρωα και τη σταδιακή μεταμόρφωσή του –ένα θέμα όχι άγνωστο στη φανταστική λογοτεχνία, που μπορεί να τεθεί όχι σε κάποια συγκεκριμένη μα σε όλες τις ανθρώπινες εποχές. Προσωπικά θα το κατέτασσα στην Ακροδεξιά (ή την Ακροαριστερά, δε θα μαλώσουμε τώρα) του ελληνικού Φανταστικού, πράγμα που σημαίνει: όχι φανταστικοί κόσμοι, όχι χάρτες, όχι φανταστικά πλάσματα (χμ, εδώ που τα λέμε…), όχι επιβλητικά παραρτήματα με επεξηγήσεις μαγικών συστημάτων κ.λπ.
Κατακλείδα: Ο Χρήστος Κασκαβέλης έγραψε ένα πολύ δυνατό βιβλίο για τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και το διχασμό, την πίστη και τη δεισιδαιμονία που δε θα απογοητεύει τον αναγνώστη οποιουδήποτε λογοτεχνικού είδους.
Ο σχολιασμός αυτός αφορά στο πρώτο Βιβλίο του Δράκοντα. Και το δεύτερο Βιβλίο θα σχολιαστεί.
Η ιστορία: Ένα ορφανό αγόρι που μεγαλώνει μέσα στις πιο άθλιες συνθήκες κι ανδρώνεται στην αρένα ασταμάτητων δοκιμασιών, αναγκασμένο να ξεπερνάει κάθε φορά τον εαυτό του. Γιατί έτσι προστάζουν οι νόμοι της Φυλής: νόμοι αδέκαστοι και σαρκοβόροι, που σκοπό έχουν να ξεχωρίσουν τους καλύτερους πολεμιστές και –πιθανότατα– τον επόμενο Μεγάλο Αρχηγό. Όμως οι νόμοι φτιάχτηκαν από ανθρώπους κι ανάμεσα στους ανθρώπους κρύβεται τόσο ο έρωτας όσο κι η προδοσία… Ο Ντα-Ρεν, το ορφανό που μεγαλώνει θέλοντας να γίνει μια μέρα πολεμιστής κι όχι απλός τεχνίτης, ανταγωνίζεται τους συνομηλίκους του στα όπλα, μαγεύεται από τους θρύλους των γυναικών με τα μακριά κρανία, ανακαλύπτει ένα διαφορετικό νόημα ζωής στο σκοτεινό δάσος ώσπου τελικά ανακαλύπτει ότι είναι χωρισμένος στα δυο: από τη μια η Φυλή και οι νόμοι της, από την άλλη το ιδιαίτερο εκείνο δέσιμο ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα που ο λαός του απαγορεύει απόλυτα. Ο Ντα-Ρεν δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τη γεύση κανενός από τους δυο κόσμους. Ο ίδιος αποτελεί προϊόν μιας μεθοδικής, χρονοβόρας και διεστραμμένης εκπαίδευσης που έχτισε μέσα του την αλήθεια της μάχης και του φόνου. Αλλά ο κόσμος του έρωτα προσφέρει τώρα τη δική του αλήθεια. Ποια από τις δυο αλήθειες θα επικρατήσει;
Η τεχνική: Ο Κασκαβέλης ξεδιπλώνει την ιστορία του με κέφι και αδρή λεπτομέρεια, πότε ψαύοντας τα περιγράμματα των μορφών, πότε χρωματίζοντας με τις ελάχιστες δυνατές πινελιές έναν καφετί και δυστοπικό χωρόχρονο. Τα πάντα αποδίδονται μέσ’ από λόγο στρωτό και αμιγώς ελληνικό. Και οπωσδήποτε ρωμαλέο. Αυτό μου έκανε εντύπωση –η ρώμη. Μαζί με το εξαιρετικό Μαργαριτάρι της Αβύσσου του Γιώργου Βορέα Μελά, προσωπικά δεν έχω υπόψη μου άλλα πρόσφατα δείγματα τόσο «έντονου» λόγου από την ελληνική παραγωγή –και δε μιλάω μονάχα για το Φανταστικό αλλά γενικά. Ακόμη, ο συγγραφέας διαλέγει –και πολύ σοφά, κατά τη γνώμη μου– ν’ αφηγηθεί την ιστορία όσο το δυνατό πιο απλά, δίχως περιττά στριψίματα της πλοκής για το χατίρι του σασπένς. Οι περιγραφές είναι λιτές και αληθινές, το σκηνικό σκληρό και απάνθρωπο, οι σκηνές βίας και σεξουαλικού περιεχομένου πάμπολλες. Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά καθιστούν το Δράκων ένα πολύ καλό δείγμα εφιαλτικού ρεαλισμού: αν οι Γυμνοί και οι Νεκροί γράφονταν σήμερα και με χρονικό πλαίσιο το Μεσαίωνα αντί τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Νόρμαν Μέιλερ θα μπορούσε εύκολα να δανειστεί κάποιες από τις σκηνές του Δράκοντα... «Τότε δεν πρόκειται για έργο του Φανταστικού» θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Κατά τη γνώμη μου, ο Δράκων είναι ελληνικό fantasy. Το ιστορικό μυθιστόρημα γράφεται με πιο ξεκάθαρο χρονικό πλαίσιο και μια τέτοια ταμπέλα ίσως περιόριζε το βιβλίο περισσότερο απ’ ό,τι αυτή του Φανταστικού. Αν το αντιλήφθηκα σωστά, το θέμα του Δράκοντα έχει να κάνει με τις ζυμώσεις στην ψυχή ενός βάρβαρου ήρωα και τη σταδιακή μεταμόρφωσή του –ένα θέμα όχι άγνωστο στη φανταστική λογοτεχνία, που μπορεί να τεθεί όχι σε κάποια συγκεκριμένη μα σε όλες τις ανθρώπινες εποχές. Προσωπικά θα το κατέτασσα στην Ακροδεξιά (ή την Ακροαριστερά, δε θα μαλώσουμε τώρα) του ελληνικού Φανταστικού, πράγμα που σημαίνει: όχι φανταστικοί κόσμοι, όχι χάρτες, όχι φανταστικά πλάσματα (χμ, εδώ που τα λέμε…), όχι επιβλητικά παραρτήματα με επεξηγήσεις μαγικών συστημάτων κ.λπ.
Κατακλείδα: Ο Χρήστος Κασκαβέλης έγραψε ένα πολύ δυνατό βιβλίο για τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και το διχασμό, την πίστη και τη δεισιδαιμονία που δε θα απογοητεύει τον αναγνώστη οποιουδήποτε λογοτεχνικού είδους.
Ο σχολιασμός αυτός αφορά στο πρώτο Βιβλίο του Δράκοντα. Και το δεύτερο Βιβλίο θα σχολιαστεί.
May 6, 2020
Τι επικίλα είναι αυτή που μόλις διάβασα; Τι γαμάτα βιβλία βγαίνουν από Έλληνες συγγραφείς στο είδος του Φανταστικού; Ο Δράκων, και τα δύο βιβλία, τα είχα αφήσει επίτηδες κάτω κάτω στη στίβα με τα αδιάβαστα ελλήνων συγγραφέων. Και καλά έκανα. Είναι δύο βιβλία μεν αλλά μια ιστορία. Φαντάζομαι ότι ο μόνος λόγος που δεν κυκλοφόρησε σε ένα βιβλίο είναι ότι στο σύνολο μιλάμε για 1000 σελίδες + καθαρόαιμου, ωμού, κονανικού φανταστικού. Τα βιβλία τα σπάνε και κάθε αναγνώστης του είδους που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να τα προσθέσει στη βιβλιοθήκη του. Έχει τρόμο, έχει Φανταστικό, έχει απόλα.
Ο συγγραφέας πλάθει μια ιστορία η οποία άνετα θα μπορούσε να σταθεί σε οποιονδήποτε φανταστικό κόσμο. Στον κόσμο του Martin, στα Forgotten Realms, στον κόσμο του Rothfuss ακόμα και του Robert Howard. Μοιάζει ωστόσο να συμβαίνει κάποια στιγμή στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, πράγμα που είναι ακόμα πιο κορυφαίο. Ο κεντρικός ήρωας έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θα λατρέψει κάθε αναγνώστης του Φανταστικού.
Μα πάνω από όλα στο όνομά του έχει το ρ και το ν. Ντα-Ρεν. Ένα όνομα που θα γίνει θρύλος.
Πραγματικά τα συναισθήματα που βγάζει το βιβλίο είναι απίστευτα και δεν θα περιγράψω άλλο.
Στα αρνητικά, αν μπορεί κανείς να πει ότι όντως είναι αρνητικά, θα έβαζε τις σκηνές από το μοναστήρι. Αν δεν υπήρχαν αυτές το βιβλίο θα αποτελούσε τη βίβλο του Φανταστικού. Το λέω αυτό καθαρά υποκειμενικά, γιατί προσωπικά δεν μου αρέσει να γνωρίζω από πριν πού και πώς έχει καταλήξει ο ήρωας.
Σιγουρα υπάρχουν και άλλα αρνητικά, αλλά για τα υπόλοιπα διαβάστε την κριτική του Μιχάλη Μανωλιού. Προσωπικά, αυτά που στυλιτεύει ο Μανωλιός απλά τα προσπέρασα καθώς χάθηκα στις σελίδες του Δράκων.
Πρόκειται για καθαρόαιμο φάνταζι το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ιστορικό μυθιστόρημα,
Βαθμολογία: 11/11 το πόσο μου άρεσε. Απλά το λάτρεψα. 2/3 το λεγόμενο value for money. Οι δύο τόμοι παρέχονται σε αξιοπρεπή τιμή. 1/3 η απήχηση που μπορεί να έχει σε έναν μέσο αναγνώστη καθώς και η προσφορά του συνολικά την ελληνική λογοτεχνία. Με σύνολο 14/17, απλά μην το χάσετε!
ΥΓ: Πραγματικά οι επικοί ήρωες έχουν ν και ρ στο όνομά τους. Ντα-Ρεν, Φρόντο, Ντριτζτ, Ρέστλιν, Κάλντρινγκ και πολλοί άλλοι.... (Ακόμα και ο Κόμπες έχει!!!! Ντερλικωτής!!!!)
ΥΓ2: Η κριτική είναι ίδια και για τα δύο βιβλία, αφού ουσιαστικά πρόκειται για ένα μεγάλο βιβλίο!
ΥΓ3: Έχει και τσόντα +1!
Ο συγγραφέας πλάθει μια ιστορία η οποία άνετα θα μπορούσε να σταθεί σε οποιονδήποτε φανταστικό κόσμο. Στον κόσμο του Martin, στα Forgotten Realms, στον κόσμο του Rothfuss ακόμα και του Robert Howard. Μοιάζει ωστόσο να συμβαίνει κάποια στιγμή στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, πράγμα που είναι ακόμα πιο κορυφαίο. Ο κεντρικός ήρωας έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θα λατρέψει κάθε αναγνώστης του Φανταστικού.
Μα πάνω από όλα στο όνομά του έχει το ρ και το ν. Ντα-Ρεν. Ένα όνομα που θα γίνει θρύλος.
Πραγματικά τα συναισθήματα που βγάζει το βιβλίο είναι απίστευτα και δεν θα περιγράψω άλλο.
Στα αρνητικά, αν μπορεί κανείς να πει ότι όντως είναι αρνητικά, θα έβαζε τις σκηνές από το μοναστήρι. Αν δεν υπήρχαν αυτές το βιβλίο θα αποτελούσε τη βίβλο του Φανταστικού. Το λέω αυτό καθαρά υποκειμενικά, γιατί προσωπικά δεν μου αρέσει να γνωρίζω από πριν πού και πώς έχει καταλήξει ο ήρωας.
Σιγουρα υπάρχουν και άλλα αρνητικά, αλλά για τα υπόλοιπα διαβάστε την κριτική του Μιχάλη Μανωλιού. Προσωπικά, αυτά που στυλιτεύει ο Μανωλιός απλά τα προσπέρασα καθώς χάθηκα στις σελίδες του Δράκων.
Πρόκειται για καθαρόαιμο φάνταζι το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ιστορικό μυθιστόρημα,
Βαθμολογία: 11/11 το πόσο μου άρεσε. Απλά το λάτρεψα. 2/3 το λεγόμενο value for money. Οι δύο τόμοι παρέχονται σε αξιοπρεπή τιμή. 1/3 η απήχηση που μπορεί να έχει σε έναν μέσο αναγνώστη καθώς και η προσφορά του συνολικά την ελληνική λογοτεχνία. Με σύνολο 14/17, απλά μην το χάσετε!
ΥΓ: Πραγματικά οι επικοί ήρωες έχουν ν και ρ στο όνομά τους. Ντα-Ρεν, Φρόντο, Ντριτζτ, Ρέστλιν, Κάλντρινγκ και πολλοί άλλοι.... (Ακόμα και ο Κόμπες έχει!!!! Ντερλικωτής!!!!)
ΥΓ2: Η κριτική είναι ίδια και για τα δύο βιβλία, αφού ουσιαστικά πρόκειται για ένα μεγάλο βιβλίο!
ΥΓ3: Έχει και τσόντα +1!
June 19, 2015
Ο ΔΡΑΚΩΝ κι εγώ.
Παρόλο που σπουδάζοντας συγκριτική λογοτεχνία είχα μάθει από το πανεπιστήμιο να αναλύω κείμενα, κεφάλαια, χαρακτήρες σε ad nauseam επίπεδα, είχα πάντα μεγάλη δυσκολία στο να γράψω μία κριτική για κάποιο βιβλίο.
Κι ενώ εδώ και πολύ καιρό ήθελα να μιλήσω για το βιβλίο του Χρήστου Κασκαβέλη ΔΡΑΚΩΝ φοβόμουν να το κάνω γιατί δεν το έχω με τις κριτικές. Τελικά όμως αποφάσισα από το να μην πω αυτό που θέλω καλύτερα να το εκφράσω όπως εγώ γουστάρω, όπως μου βγαίνει πιο φυσικά κι ας μην μοιάζει καθόλου με κριτική κάποιου επαΐοντα της λογοτεχνίας.
Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Τον Χρήστο τον ήξερα, είναι φίλος, και κάναμε παρέα. Ήξερα έναν Χρήστο, τεχνοκράτη που όμως διάβαζε βιβλία και είχε άποψη.
Μου έδωσε το ΔΡΑΚΩΝ, ολόκληρο το μυθιστόρημα, προτού καν εκδοθεί, να το διαβάσω και να του πω τη γνώμη μου.
Άρχισα να το διαβάζω και δύο έντονα συναισθήματα εναλλάσσονταν συνεχώς
Έκπληξη και Ζήλεια
Έκπληξη γιατί δεν του το χα με τίποτα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένας φίλος που προέρχεται από τον χώρο της πληροφορικής και που έτσι ξαφνικά έγραψε ένα μυθιστόρημα και μου ζήτησε να το διαβάσω για να πω την γνώμη μου, μπορεί να έχει γράψει ένα τέτοιο αριστούργημα. Δεν το λέω υπερβολικά το εννοώ. Για μένα είναι ένα αριστούργημα σε πολλαπλά επίπεδα: λογοτεχνικά εννοιολογικά, μυθοπλαστικά, φιλοσοφικά….
Έκπληξη γιατί γνώρισα έναν άλλο Χρήστο. Έναν Χρήστο, γλωσσοπλάστη, κυνικό φιλόσοφο, ρομαντικό ποιητή, σαγηνευτικό παραμυθά.
Έκπληξη γιατί το μυθιστόρημά του ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στην καταιγιστική δράση, στις φιλοσοφικές αναζητήσεις και στον απόλυτο έρωτα.
Έκπληξη γιατί αν κι εκτυλίσσεται σε άλλο χρόνο και χώρο, αν το απογυμνώσεις από το σκηνογραφικό του πλαίσιο θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιοδήποτε σημείο της γης οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Έκπληξη γιατί διεισδύει στα έγκατα της ανθρώπινης φύσης μέσα από ένα συναρπαστικό επικό, ερωτικό, φιλοσοφικό παραμύθι.
Έκπληξη γιατί είναι μέσα στα ελάχιστα βιβλία, από τα πολλά μα πάρα πολλά που έχω διαβάσει, που το σκεφτόμουν για μέρες μετά.
Έκπληξη γιατί είναι από τα πιο καλογραμμένα, κι αναφέρομαι καθαρά στο γλωσσικό κομμάτι, βιβλία που έχω διαβάσει.
Όσο για το Ζήλεια δεν νομίζω πως χρειάζεται ανάλυση.
Ζήλεια γιατί δεν το έγραψα εγώ.
Κάπου μέσα στο βιβλίο υπάρχει αυτή η συγκλονιστική στιχομυθία
« Δεν νικιούνται οι Ιστορίες, οι θρύλοι, οι προφητείες. Το έχω δει αμέτρητους χειμώνες τώρα, είναι αθάνατες.
Νικιούνται, Ντα Ρεν. Όχι από λεπίδες. Από άλλες Ιστορίες, Καλύτερες.»
Αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος, νομίζω πως θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να νικηθεί αυτή εδώ η Ιστορία.
Παρόλο που σπουδάζοντας συγκριτική λογοτεχνία είχα μάθει από το πανεπιστήμιο να αναλύω κείμενα, κεφάλαια, χαρακτήρες σε ad nauseam επίπεδα, είχα πάντα μεγάλη δυσκολία στο να γράψω μία κριτική για κάποιο βιβλίο.
Κι ενώ εδώ και πολύ καιρό ήθελα να μιλήσω για το βιβλίο του Χρήστου Κασκαβέλη ΔΡΑΚΩΝ φοβόμουν να το κάνω γιατί δεν το έχω με τις κριτικές. Τελικά όμως αποφάσισα από το να μην πω αυτό που θέλω καλύτερα να το εκφράσω όπως εγώ γουστάρω, όπως μου βγαίνει πιο φυσικά κι ας μην μοιάζει καθόλου με κριτική κάποιου επαΐοντα της λογοτεχνίας.
Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Τον Χρήστο τον ήξερα, είναι φίλος, και κάναμε παρέα. Ήξερα έναν Χρήστο, τεχνοκράτη που όμως διάβαζε βιβλία και είχε άποψη.
Μου έδωσε το ΔΡΑΚΩΝ, ολόκληρο το μυθιστόρημα, προτού καν εκδοθεί, να το διαβάσω και να του πω τη γνώμη μου.
Άρχισα να το διαβάζω και δύο έντονα συναισθήματα εναλλάσσονταν συνεχώς
Έκπληξη και Ζήλεια
Έκπληξη γιατί δεν του το χα με τίποτα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένας φίλος που προέρχεται από τον χώρο της πληροφορικής και που έτσι ξαφνικά έγραψε ένα μυθιστόρημα και μου ζήτησε να το διαβάσω για να πω την γνώμη μου, μπορεί να έχει γράψει ένα τέτοιο αριστούργημα. Δεν το λέω υπερβολικά το εννοώ. Για μένα είναι ένα αριστούργημα σε πολλαπλά επίπεδα: λογοτεχνικά εννοιολογικά, μυθοπλαστικά, φιλοσοφικά….
Έκπληξη γιατί γνώρισα έναν άλλο Χρήστο. Έναν Χρήστο, γλωσσοπλάστη, κυνικό φιλόσοφο, ρομαντικό ποιητή, σαγηνευτικό παραμυθά.
Έκπληξη γιατί το μυθιστόρημά του ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στην καταιγιστική δράση, στις φιλοσοφικές αναζητήσεις και στον απόλυτο έρωτα.
Έκπληξη γιατί αν κι εκτυλίσσεται σε άλλο χρόνο και χώρο, αν το απογυμνώσεις από το σκηνογραφικό του πλαίσιο θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιοδήποτε σημείο της γης οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Έκπληξη γιατί διεισδύει στα έγκατα της ανθρώπινης φύσης μέσα από ένα συναρπαστικό επικό, ερωτικό, φιλοσοφικό παραμύθι.
Έκπληξη γιατί είναι μέσα στα ελάχιστα βιβλία, από τα πολλά μα πάρα πολλά που έχω διαβάσει, που το σκεφτόμουν για μέρες μετά.
Έκπληξη γιατί είναι από τα πιο καλογραμμένα, κι αναφέρομαι καθαρά στο γλωσσικό κομμάτι, βιβλία που έχω διαβάσει.
Όσο για το Ζήλεια δεν νομίζω πως χρειάζεται ανάλυση.
Ζήλεια γιατί δεν το έγραψα εγώ.
Κάπου μέσα στο βιβλίο υπάρχει αυτή η συγκλονιστική στιχομυθία
« Δεν νικιούνται οι Ιστορίες, οι θρύλοι, οι προφητείες. Το έχω δει αμέτρητους χειμώνες τώρα, είναι αθάνατες.
Νικιούνται, Ντα Ρεν. Όχι από λεπίδες. Από άλλες Ιστορίες, Καλύτερες.»
Αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος, νομίζω πως θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να νικηθεί αυτή εδώ η Ιστορία.
October 3, 2015
ξεκινάει χαλαρά, συνεχίζει υπνωτικα... και στο τέλος σου βάζει μια θηλιά στο λαιμό και σε πνίγει.... 1/10 στο βιβλιοπωλείο για τη συνέχεια... φανατικά...
October 24, 2017
Ενώ υπήρχαν και τα δυο βιβλία στο ράφι πήρα μόνο το πρώτο για να δω πώς θα είναι. Στη συνέχεια το ρούφηξα τόσο γρήγορα και έτρεξα να πάρω και το δεύτερο μη και δεν το βρω!
Μου άρεσαν τόσο πολύ τα βιβλία που δυσκολεύομαι πολύ να βρω τα κατάλληλα λόγια, για να γράψω την κριτική μου.
Η αφήγηση είναι απίστευτη, γεμάτη με δράση, βία και σκληρότητα.
Η πλοκή είναι δομημένη έξυπνα, με μυστήριο και ανατροπές, πολύ δουλεμένη, με μαεστρία!
Η ιστορία εξελίσσεται μ’ έναν έντονο αλλά ταυτόχρονα αργό ρυθμό που σε συνεπαίρνει και σε κρατά σε ένταση και περιέργεια να δεις τι θα γίνει μετά. Είναι από τα ελάχιστα βιβλία που έχω διαβάσει που ενώ έβαζα στόχο να σταματήσω στο τέλος κάποιου κεφαλαίου για να κάνω κάτι άλλο, δεν μπορούσα παρά να συνεχίσω!
Σ’ ευχαριστώ Χρήστο που μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω επί τέλους ένα καλό βιβλίο. Είχε καιρό να συμβεί αυτό. Γράψε σε παρακαλώ κι άλλα!
Μου άρεσαν τόσο πολύ τα βιβλία που δυσκολεύομαι πολύ να βρω τα κατάλληλα λόγια, για να γράψω την κριτική μου.
Η αφήγηση είναι απίστευτη, γεμάτη με δράση, βία και σκληρότητα.
Η πλοκή είναι δομημένη έξυπνα, με μυστήριο και ανατροπές, πολύ δουλεμένη, με μαεστρία!
Η ιστορία εξελίσσεται μ’ έναν έντονο αλλά ταυτόχρονα αργό ρυθμό που σε συνεπαίρνει και σε κρατά σε ένταση και περιέργεια να δεις τι θα γίνει μετά. Είναι από τα ελάχιστα βιβλία που έχω διαβάσει που ενώ έβαζα στόχο να σταματήσω στο τέλος κάποιου κεφαλαίου για να κάνω κάτι άλλο, δεν μπορούσα παρά να συνεχίσω!
Σ’ ευχαριστώ Χρήστο που μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω επί τέλους ένα καλό βιβλίο. Είχε καιρό να συμβεί αυτό. Γράψε σε παρακαλώ κι άλλα!
January 13, 2018
Εννιάστερο!!! Δυνατές εικόνες... Κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο και όσο προχωράει η ιστορία...σε κρατάει ξάγρυπνο...
August 6, 2017
«Ψάχνω μόνο έναν»
Το «Δράκων» είναι η ιστορία του Ντα-Ρεν οποίος την αφηγείται σε έναν μοναχό με αντάλλαγμα την ζωή της γυναίκας και της κόρης του. Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος πέρασε από τον «κλήρο», μια σειρά από θανάσιμες δοκιμασίες που σκοπό έχουν να χωρίσουν τα δωδεκάχρονα παιδιά της φυλής σε πολεμιστές και σε αυτούς που ανήκουν στα κατώτερα στρώματα της φυλής.
Έχω να πώ ότι από την πρώτη στιγμή δυσκολευόμουν να δεθώ με αυτήν την ιστορία και τους χαρακτήρες της. Αυτό ωφειλόταν αρχικά στην περιπλοκότητα της γραφής και η πολυπλοκότητα αυτή δεν ήταν αποτέλεσμα από λεπτομερείς περιγραφές που δίνουν την αίσθηση ενός πλήρους αναπτυγμένου κόσμου, αλλά από προτάσεις που δεν ήταν καλά δομημένες έτσι ώστε να διαβάζονται εύκολα από τον αναγνώστη. Σημαντική αρνητική συνεισφορά είχαν και οι σύνθετες λέξεις που δημιούργησε ο συγγραφέας, οι οποίες αντί να εμπλουτίζουν την ιστορία, αφαιρούσαν από αυτήν.
Επιπλέον, ήταν και η χυδαία γλώσσα που ήταν παρούσα σε όλο το βιβλίο. Συνήθως χυδαία γλώσσα σε τέτοιου είδους ιστορίες χρησιμοποιούν οι κατώτεροι αντίπαλοι του πρωταγωνιστή οι οποίοι και πεθαίνουν σύντομα καθώς σπάνια είναι ευφυείς. Εξού και η χρήση της χυδαίας γλώσσας από αυτούς, αφού είναι ένα καλό εργαλείο για να δείξει κάποιος την διαφορά στο τρόπο σκέψης του εξυπνότερου πρωταγωνιστή από των κατώτερων αντιπάλων του. Εκτός λοιπόν από αντιαισθητικό ήταν και ανησυχητικό το γεγονός ότι χρησιμοποιούσαν χυδαία γλώσσα πολύ συχνά όλοι, από τον πρωταγωνιστή μέχρι και τους μοναχούς σε μοναστήρι.
Δεν ήταν μόνο ο τρόπος γραφής που δεν βοηθούσε την ιστορία, ήταν και η έλλειψη ανάπτυξης των χαρακτήρων. Ο ίδιος ο Ντα-Ρεν που είναι ο πρωταγωνιστής δεν είχε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, δεν μπορούμε να πούμε ότι ανήκε στους αντι-ήρωες αλλά ούτε και στους καλούς, αν λάβουμε υπόψη όλα τα τρομερά πράγματα που έκανε. Δεν μπορούμε να τον κατατάξουμε επίσης σαν έναν χαρακτήρα, που δεν είναι ήρωας ούτε και αντι-ήρωας, αλλά ένας απλός άνθρωπος με ελαττώματα και προτερήματα και αυτό γιατί οι πράξεις του δεν βγάζουν νόημα και δεν είναι ξεκάθαρα τα κίνητρα που τον οδηγούν να τις κάνει.
Από την μία δεν αντέχει να δει έναν άνθρωπο να τον κατασπαράζουν τα ζώα και από την άλλη δεν έχει κανένα πρόβλημα να σφάζει αλλόφυλους και να βιάζει γυναίκες. Τα πράγματα θα ήταν πολύ ξεκάθαρα αν μπορούσαμε να μάθουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα του. Μως ένιωσε όταν σκότωσε για πρώτη φορά ή όταν είδε για πρώτη φορά μια γυναίκα να βιάζεται? Πως ένιωσε όταν βίασε αυτός για πρώτη φορά μια γυναίκα?
Και μπορεί ο χαρακτήρας του Ντα-Ρεν να μην είχε αναπτυχθεί σωστά, οι υπόλοιποι χαρακτήρες όμως δεν είχαν αναπτυχθεί καθόλου. Υπήρχαν χαρακτήρες που πέθαιναν και μετα το θάνατο τους ο πρωταγωνιστής έλεγε πόσο σημαντικοί ήταν γι’αυτόν χώρις όμως να υπάρχει λόγος για αυτά τα συναισθήματα, αφού η σχέση του πρωταγωνιστή με τους άλλους χαρακτήρες συνήθως δεν ήταν καθόλου εμφανής.
Οι δε γυναίκες όχι μόνο δεν είχαν αναπτυγμένη προσωπικότητα αλλά ούτε καν φωνή είχαν σε αυτήν την ιστορία. Η Ζέρια, ένας τόσο σημαντικός χαρακτήρας για τον πρωταγωνιστή, στοίχημα αν είχε πει πέντε προτάσεις σε όλο το βιβλίο.
Γενικά η θέση της γυναίκας στον κόσμο του «Δράκων» μου φάνηκε πολύ περίεργη. Απ’ότι φαίνεται υπάρχει ατελείωτο μίσος για τις γυναίκες σε αυτόν τον κόσμο όχι μόνο από την βάρβαρη φυλή του Ντα-Ρεν αλλά και από μοναχούς.
«Είτε γριές είτε νέες με φουκωμένες κοιλιές σαν γουρούνια, όλες με την εμετική μυρωδιά των ζώων»
Οι μοναχοί φυσικά, μπορούν να είναι σεξιστές όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι αλλά δεν βγάζει νόημα να λένε φράσεις όπως:
«Μόνο τρείς μοίρες είχε ο κόσμος τούτος για τις γυναίκες σε κάθε φυλή : η μάγισσα, η αμαζόνα, η γουρούνα».
Δεν νομιζώ ένας μοναχός να σκεφτόταν ποτέ ότι μια από τις μοίρες της γυναίκας είναι να γίνει αμαζόνα. Και γενικά ο όρος «αμαζόνα», εκτός από το να μας δείχνει από πού πήρε ο συγγραφέας την ιδέα να κόβουν οι τοξότριες το δεξί στήθος τους για να στοχεύουν καλύτερα, δεν νομίζω πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηρίσει οποιαδήποτε γυναίκα αυτής της ιστορίας, πολεμίστρια η μη.
Είναι εμφανές πως ο κόσμος του «Δράκων» δεν είναι σωστά αναπτυγμένος, στο βιβλίο αναφέρει πως οι αδύναμες γυναίκες ήταν μόνο μόνο για να γεννούν παιδιά και οι δυνατές για να γίνουν τοξότριες, αφου δεν μπορούσαν να γίνουν κάτι άλλο, λόγο του οτι σε μια μάχη σώμα με σώμα δεν ήταν δυνατόν να νικήσουν. Πρώτα απ’όλα μου φαίνεται περίεργο που σε μια φυλή, όπου οι γυναίκες έχουν όπλα, η θέ��η τους να είναι τόσο χαμηλή έτσι ώστε να χρησιμοποιούνται από όλους του άνδρες θέλωντας και μη για σέξ και δημιουργία παιδιών.
Επίσης περιέργο είναι το γεγονός πως οι γυναίκες πολεμίστριες ήταν μόνο διακοσμητικές σε αυτήν την ιστορία. Ενώ στην πεδιάδα που μένει η φυλή υπήρχαν πολλές γυναίκες πολεμίστριες, κατά την διάρκεια της κάθε μάχης δεν γινόταν ποτέ αναφορά σε γυναίκες που πολεμάνε ή που παίρνουν λάφυρα μετά το τέλος της.
Νομίζω πως ο συγγραφές επιχείρησε να δημιουργήσει μια σκληρή εποχή για αυτην ιστορία αλλά αντί για δύσκολες συνθήκες, αιματηρές μάχες θεώρησε πως το βασικότερο στοιχείο μιας σκληρής εποχής ήταν το μίσος και η βία προς τις γυναίκες από όλους. Οι γυναίκες δεν είναι δυνατός να νικήσουν σε μια μάχη σώμα με σώμα, πιστεύει η φυλή του Ντα-Ρεν αλλά όπως δείχνει η πραγματική ιστόρια ακόμα και σε σκληρές εποχές δεν έτρεφαν όλοι μίσος για τις γυναίκες, δεν ήταν όλοι βίαιοι. Υπήρχαν άτομα που όχι μόνο τις σέβοταν αλλά τους έδειναν εξουσία και τις ακολουθούσαν στην μάχη, όπου και οι ίδιες μάχονταν και νικούσαν όχι μόνο με τόξο αλλά και με σπαθί σε μάχες σώμα με σώμα.
Πιστεύω επί��ης πως ο συγγραφέας δεν χειρίστηκε το θέμα του βιασμού σωστά, ακόμα και στην δικιά μας εποχή ,όχι μόνο οι γυναίκες αλλά ακόμα και οι άνδρες βιάζονται. Θα ήταν λοιπόν λογικό σε μια εποχή τόσο βίαια όσο αυτή του βιβλίου να υπάρχουν αναφορές και σε βιασμό των αντρών, αλλά αυτές δεν υπάρχουν πουθένα.Δεν μπορούμε να πουμέ επομένως ότι η τόσο συχνή αναφορά στον βιασμό των γυναικών είναι λόγω της βίαιης εποχής. Ένα τόσο σοβαρό θέμα όσο βιασμός χρησιμοποιείται σαν ένα φθηνό εργαλέιο για να δείξει ο συγγραφέας πόσο σκληροί και βάρβαροι ήταν οι πολεμιστές της φυλή, έτσι ώστε να μην κάνει περεταίρω δουλειά για να αποδείξει την σκληρότητα τους, όπως για παράδειγμα την δημιουργία μιας αξέχαστης μάχης.
Μετά την πρώτη νύχτα του κλήρου, οι δοκιμασίες έχασαν το ενδιαφέρον τους και η εκπαίδευση των χαρακτήρων έγινε πολύ μονότονη. Άτομα που υπήρχε περίπτωση να γίνουν αρχηγοί, ποτέ δεν παρατήρησαν μια μάχη και δεν έλαβαν εκπαίδευση για το πώς να διοικούν την φυλή. Όπότε όταν ήρθε η στιγμή για να διαβάσω μια μάχη ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, η μάχη όμως ήρθε και έφυγε χωρίς να ήταν κάτι το εξαιρετικό ή ενδιαφέρον, χωρίς ιδιαίτερες περιγραφές αφού περισσότερη έμφαση δόθηκε για το τι έγινε μετά, όταν η φυλή επιτέθηκε στους άμαχους της αντίπαλης φυλής και φυσικά δεν έλλειψε ουτε σε αυτήν, ούτε στις υπολοιπες μάχες που περιγράφτηκαν πάλι περιλιπτηκά, ο βιασμός μόνο των γυναικών.
Γενικά στην ιστορία οι χαρακτήρες ήταν πειρσσότερο αφοσιωμένοι στο πως «καβαλούσαν» όπως λέει ο πρωταγωνιστης τις γυναίκες με την βία η μη, παρά με την διοίκηση της φυλής και τις μάχες. Γεγονός που μου βάζει υποψίες, και ελπίζω να έχω άδικο σε αυτό, ότι όλα αυτά απλά προσθέθηκαν όχι στην προσπάθεια περιγραφής μια βίαιης εποχής αλλά ως φετιχιστικά στοιχεία.
«Όσο πιο ασφαλής και μαθημένη ήταν μία από τις απλές γυναίκες της φυλής, τόσο πιο δύσκολα έπιανε παιδί. Αυτές που έτρεμαν άνοιγαν αμέσως.»
Δεν υπάρχει περίπτωση οι γυναίκες που βιάζοταν να έπιαναν αμέσως παιδί ενώ οι υπόλοιπες να δυσκολεύοταν λόγω του ότι έκαναν ηθελημένα σεξ και επομένος αφού ήταν αδύνατον να συνέβαινε αυτό το φαινόμενο, απορώ γιατί ο πρωταγωνιστής έκανε ένα τέτοιο σχόλιο.
Τέλος η περίληψη του βιβλίου κάνει λόγο για έρωτα, αλλά μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι η όποια σχέση του Ντα-Ρεν με την Ζέρια ήταν αυτή μεταξύ δύο ερωτευμένων, όχι μόνο γιατι πηγάν με άλλα άτομα(είδικά ο πρωταγωνιστής) αλλά και επειδή ο Ντα-Ρεν ήταν ένας βιαστής.
«Δεν μπορούσαν να καβαλίσω σαν σκυλί την Ζέρια»
Αυτό είναι έρωτας? Να μην «καβαλάς» το άτομο που θέλεις, σε στάσεις που εσύ θεωρείς εξευτελιστικές και χρησιμοποιείς για να εξευτελίσεις άλλες γυναίκες? Εντύπωση μου κάνει αυτός ο ακαταμάχητος έρωτας του Ντα-Ρεν, αν σκεφτεί κανείς ότι η Ζέρια με το ζόρι έχει πεί πέντε προτάσεις σε όλη την ιστορία. Τι ήταν αυτό που τον συγκλόνισε και τον έκανε να την ερωτευτεί? Ο Ντα-Ρεν δεν φαίνεται να μετανιώνει ποτέ για τις γυναίκες που βίασε, όταν δεν τον συγκινούν γυναίκες που κλαίνε και ουρλιάζουν από τον σωματικό και ψυχικό πόνο που τους προκαλεί ο ίδιος, τι το ιδιαίτερο είχε η Ζέρια που τον έκανε να προστατέψει μία άγνωστη η οποία δεν είχε πεί ούτε μια λέξη?
April 16, 2018
Μας γαμησε το τελειωμα, ευτυχως που αυριο θα κατεβω κεντρο (εμ δεν ηθελα να τα παρω και τα δυο μαζι, καλα να παθω)
June 4, 2015
Δεν διάβαζα βιβλία που να είχαν το επικό στοιχείο μέσα τους, δεισιδαιμονίες κλπ. αν και παίζω ροκ μουσική. Λοιπόν το βιβλίο το συγκεκριμένο με έκανε να αναθεωρήσω κάποια πράγματα. Άρχισα να το διαβάζω και προς έκπληξή μου, μου άρεσε πάρα πολύ. Το βιβλίο είναι σαν μια καλογυρισμένη κινηματογραφική ταινία. Εμφανίζεται ένας κόσμος που τον περιγράφει τόσο καλά ο Χρήστος Κασκαβέλης, που πρέπει να έχει ζήσει εκείνη την εποχή !! Είμαι σίγουρος ότι πρέπει να είναι ένας από τους ήρωες. Μπορεί να είναι ο Ντα-ρεν, πάντως για να το περιγράφει έτσι, το έζησε έντονα το βιβλίο. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε. Θα εκπλαγείτε με το πόσο καλό είναι. Σε καθηλώνει. Πριν το ξεκινήσεις ( όπως λέει και ο Συγγραφέας) πάρε ένα μπουκάλι κρασί κατά προτίμηση κόκκινο για να είναι ασορτί με την ιστορία, ξύλα στο τζάκι ή στην παραλία ( ή κάψε κοπριά από άλογο όπως οι βάρβαροι). Πάντως φρόντισε να έχεις αρκετό χρόνο γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν θα το αφήνεις από τα χέρια σου. Περιμένω με αγωνία να διαβάσω τη συνέχεια την 1 Οκτωβρίου.
July 22, 2018
Το συγκεκριμένο βιβλίο για μένα είναι το κατοπτρικό είδωλο του Name of the Wind. Έχει πάρα πολλή δράση, γίνεται πανικός, ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία με αδρές γραμμές σε ό,τι αφορά το χρονικό πλαίσιο, έχει πράγματα να πει στον αναγνώστη, πρωταγωνιστές με αντιθέσεις και έντονες εσωτερικές και εξωτερικές διαμάχες, αλλά προσωπικά μίσησα τη γλώσσα. Από τις φολκλορικές σύνθετες λέξεις και την υπερβολική αντιστροφή του κλασικού Υποκείμενο-Ρήμα-Αντικείμενο μέχρι τον συνδυασμό λυρισμού αλά Αλκίνοου Ιωαννίδη και βρισίδια τύπου που διευθύνει μπουρδέλο, πραγματικά κουράστηκα. Ιδίως σε φάσεις που είναι ο πρωταγωνιστής με την εκλεκτή της καρδιάς του και διαβάζουμε για τα συναισθήματά του, ένιωθα μια ρυπαρή γλίτσα να κατακάθεται στον εγκέφαλό μου. Εν μέρει κατανοώ το σκεπτικό του συγγραφέα, και σαν ιδέα μου άρεσε και επικροτώ την προσπάθεια διαφοροποίησης, αλλά στην πράξη το σιχάθηκα. Είμαι υπερβολικός, το αναγνωρίζω. Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ, ήδη προμηθεύτηκα το δεύτερο στο οποίο περιμένω να δω ακόμα περισσότερο χαμό, μετά όμως από ένα μικρό, απαραίτητο διάλειμμα
October 8, 2015
Γρήγορη γραφή - σχεδόν σαν λεπίδα - και μυστηριακή ατμόσφαιρα που σε κάνει ίσως και να θες να μπεις στον κόμσο αυτόν. Αξίζει να το διαβάσεις για την ένταση και τους θρύλους, τα πλάσματα και τα φαντασιακά στοιχεία!!
June 17, 2019
Η άποψή μου αφορά και τα δύο βιβλία Δράκων (Γέννηση & Μεταμόρφωση). Μπορείτε να τη βρείτε και στον Βιβλιολόγο εδώ.
Στα 32 του χρόνια, ο Ντα-Ρεν καταφτάνει στο Αγιονήσι για να ζητήσει βοήθεια από τους μοναχούς ώστε να σωθούν η γυναίκα και η κόρη του. Ως αντάλλαγμα, θα αναγκαστεί να παραμείνει στο Καστρομοναστήρι για να αφηγηθεί την ιστορία του και να την καταγράψουν. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στην εποχή που ο Ντα-Ρεν ήταν ένα πιτσιρίκι 13 χρονών: ορφανός, εννιάστερος, καταραμένος. Κάθε χειμώνα, σε αυτή την ηλικία, όλα τα αγόρια (και ορισμένα κορίτσια) της Φυλής συμμετέχουν στους Κλήρους, δοκιμασίες που θα καθορίσουν σε ποια κατηγορία πολεμιστών ανήκει ο καθένας και ποιοι θα είναι άξιοι να αντικαταστήσουν τον Αρχηγό (αχάρακτοι).
Οι άνθρωποι της Φυλής είναι βάρβαροι και πολεμοχαρείς. Ζουν σε σκηνές σε μια κοιλάδα, το Σιρόλ, έτοιμοι για την επόμενη εξτρατεία τους. Δεν υπάρχει γραφή, δεν υπάρχει μόρφωση. Η έννοια της οικογένειας έχει καταργηθεί. Όλα τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν τους πραγματικούς τους γονείς. Οι γυναίκες είναι αντικείμενα, όργανα σεξουαλικής ικανοποίησης και αναπαραγωγής. Όνειρο των αντρών είναι να πολεμήσουν στην Τελική Μάχη, να πεθάνουν ένδοξα για να επιστρέψουν στα αστέρια, μαζί με τη θεά Ενάκα που λατρεύουν. Ο Αρχηγός Κχουν διοικεί. Η Μάγισσα Σαχ-Ούνα ορίζει. Οι Ρέγκεν και οι Ούνα-Μας είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία και τη διάδοση των θρύλων, των παραδόσεων, των Αληθειών που είναι αναγκαίες για παραμείνει ενωμένη η φυλή και να διατηρήσει τα πιστεύω της.
Στα βόρεια υπάρχουν οι Δράκοντες. Στα ανατολικά η Νότια-Ανατολική Αυτοκρατορία. Στα δυτικά, το απροσπέλαστο δάσος. Εκεί, ο Ντα-Ρεν θα γνωρίσει μια αλλόφυλη και θα την αγαπήσει. Θα έρθει σε εσωτερική διαμάχη προσπαθώντας να κατανοήσει αυτό το πρωτόγνωρο, απαγορευμένο συναίσθημα. Θα ταξιδέψει και θα πολεμήσει. Θα πάει κόντρα στα ιδανικά της φυλής του, μια φυλή που τελικά θα έρθει και η ίδια σε κρίση.
Ο Χρήστος Κασκαβέλης έχει κάνει το καλύτερο χτίσιμο κόσμου που έχω δει σε ελληνικό βιβλίο φαντασίας. Κάθε παραμικρή λεπτομέρεια του βιβλίου είναι καλοδουλεμένη, απ�� τα όπλα των πολεμιστών, τις περιγραφές των ενδυμασιών, μέχρι τις μάχες και τα γεωγραφικά στοιχεία. Στο πρώτο βιβλίο μαθαίνουμε την ιστορία της φυλής από τον πρώτο Αρχηγό της μέχρι και τον πιο πρόσφατο, τη λατρεία της Ενάκα, τις σχέσεις που είχαν με τα άλλα φύλα της περιοχής. Όλα αυτά προσδίδουν ένα απίστευτο βάθος στο μυθιστόρημα.
Η γραφή του Κασκαβέλη είναι πλούσια, γρήγορη και εντυπωσιακή. Ο συγγραφέας στον πρώτο τόμο δημιουργεί συνεχώς δικές του σύνθετες λέξεις, που να πω την αλήθεια λίγο μου κακοφάνηκαν. Στο δεύτερο τόμο είτε αυτό μετριάστηκε, ή εγώ απλά συνήθισα.
Ομολογώ πως δεν κατάφερα ποτέ να συμπαθήσω τον Ντα-Ρεν. Οι αποτρόπαιες πράξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, οπότε η στάση μου απέναντί του σκλήρυνε. Η εξέλιξη του χαρακτήρα του, όμως, με έκανε εν τέλει να τον κατανοήσω και ίσως να τον δικαιολογήσω. Στην αναζήτηση της ιστορίας του, ο Ντα-Ρεν μαλάκωσε, ωρίμασε, έμαθε να αντιμετωπίζει διαφορετικά τον κόσμο. Μόνο που ξέχασε ότι η μοίρα του ήταν από την αρχή προκαθορισμένη. Το τέλος απολύτως ταιριαστό σε ένα έργο τέτοιων επικών διαστάσεων. Τόσο τραγικό που δε νομίζω να έχει αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Όπως γράφει και το οπισθόφυλλο, το «Δράκων» μπορεί να δίνει την εντύπωση βιβλίου φαντασίας, αλλά κινείται σε τόσο ρεαλιστικά πλαίσια που στην ουσία δεν είναι. Μπορεί να διαβαστεί από όλους όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό που θα χαρακτεί στη μνήμη τους. Ή, ακόμη καλύτερα, θα παραμείνει Αχάρακτο.
Στα 32 του χρόνια, ο Ντα-Ρεν καταφτάνει στο Αγιονήσι για να ζητήσει βοήθεια από τους μοναχούς ώστε να σωθούν η γυναίκα και η κόρη του. Ως αντάλλαγμα, θα αναγκαστεί να παραμείνει στο Καστρομοναστήρι για να αφηγηθεί την ιστορία του και να την καταγράψουν. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στην εποχή που ο Ντα-Ρεν ήταν ένα πιτσιρίκι 13 χρονών: ορφανός, εννιάστερος, καταραμένος. Κάθε χειμώνα, σε αυτή την ηλικία, όλα τα αγόρια (και ορισμένα κορίτσια) της Φυλής συμμετέχουν στους Κλήρους, δοκιμασίες που θα καθορίσουν σε ποια κατηγορία πολεμιστών ανήκει ο καθένας και ποιοι θα είναι άξιοι να αντικαταστήσουν τον Αρχηγό (αχάρακτοι).
Οι άνθρωποι της Φυλής είναι βάρβαροι και πολεμοχαρείς. Ζουν σε σκηνές σε μια κοιλάδα, το Σιρόλ, έτοιμοι για την επόμενη εξτρατεία τους. Δεν υπάρχει γραφή, δεν υπάρχει μόρφωση. Η έννοια της οικογένειας έχει καταργηθεί. Όλα τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν τους πραγματικούς τους γονείς. Οι γυναίκες είναι αντικείμενα, όργανα σεξουαλικής ικανοποίησης και αναπαραγωγής. Όνειρο των αντρών είναι να πολεμήσουν στην Τελική Μάχη, να πεθάνουν ένδοξα για να επιστρέψουν στα αστέρια, μαζί με τη θεά Ενάκα που λατρεύουν. Ο Αρχηγός Κχουν διοικεί. Η Μάγισσα Σαχ-Ούνα ορίζει. Οι Ρέγκεν και οι Ούνα-Μας είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία και τη διάδοση των θρύλων, των παραδόσεων, των Αληθειών που είναι αναγκαίες για παραμείνει ενωμένη η φυλή και να διατηρήσει τα πιστεύω της.
Στα βόρεια υπάρχουν οι Δράκοντες. Στα ανατολικά η Νότια-Ανατολική Αυτοκρατορία. Στα δυτικά, το απροσπέλαστο δάσος. Εκεί, ο Ντα-Ρεν θα γνωρίσει μια αλλόφυλη και θα την αγαπήσει. Θα έρθει σε εσωτερική διαμάχη προσπαθώντας να κατανοήσει αυτό το πρωτόγνωρο, απαγορευμένο συναίσθημα. Θα ταξιδέψει και θα πολεμήσει. Θα πάει κόντρα στα ιδανικά της φυλής του, μια φυλή που τελικά θα έρθει και η ίδια σε κρίση.
Ο Χρήστος Κασκαβέλης έχει κάνει το καλύτερο χτίσιμο κόσμου που έχω δει σε ελληνικό βιβλίο φαντασίας. Κάθε παραμικρή λεπτομέρεια του βιβλίου είναι καλοδουλεμένη, απ�� τα όπλα των πολεμιστών, τις περιγραφές των ενδυμασιών, μέχρι τις μάχες και τα γεωγραφικά στοιχεία. Στο πρώτο βιβλίο μαθαίνουμε την ιστορία της φυλής από τον πρώτο Αρχηγό της μέχρι και τον πιο πρόσφατο, τη λατρεία της Ενάκα, τις σχέσεις που είχαν με τα άλλα φύλα της περιοχής. Όλα αυτά προσδίδουν ένα απίστευτο βάθος στο μυθιστόρημα.
Η γραφή του Κασκαβέλη είναι πλούσια, γρήγορη και εντυπωσιακή. Ο συγγραφέας στον πρώτο τόμο δημιουργεί συνεχώς δικές του σύνθετες λέξεις, που να πω την αλήθεια λίγο μου κακοφάνηκαν. Στο δεύτερο τόμο είτε αυτό μετριάστηκε, ή εγώ απλά συνήθισα.
Ομολογώ πως δεν κατάφερα ποτέ να συμπαθήσω τον Ντα-Ρεν. Οι αποτρόπαιες πράξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, οπότε η στάση μου απέναντί του σκλήρυνε. Η εξέλιξη του χαρακτήρα του, όμως, με έκανε εν τέλει να τον κατανοήσω και ίσως να τον δικαιολογήσω. Στην αναζήτηση της ιστορίας του, ο Ντα-Ρεν μαλάκωσε, ωρίμασε, έμαθε να αντιμετωπίζει διαφορετικά τον κόσμο. Μόνο που ξέχασε ότι η μοίρα του ήταν από την αρχή προκαθορισμένη. Το τέλος απολύτως ταιριαστό σε ένα έργο τέτοιων επικών διαστάσεων. Τόσο τραγικό που δε νομίζω να έχει αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Όπως γράφει και το οπισθόφυλλο, το «Δράκων» μπορεί να δίνει την εντύπωση βιβλίου φαντασίας, αλλά κινείται σε τόσο ρεαλιστικά πλαίσια που στην ουσία δεν είναι. Μπορεί να διαβαστεί από όλους όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό που θα χαρακτεί στη μνήμη τους. Ή, ακόμη καλύτερα, θα παραμείνει Αχάρακτο.
November 4, 2016
Τα δάχτυλα καίγονται καθώς γυρίζεις τις σελίδες που άναψαν στις φλόγες της μάχης κι αναδύουν θάνατο μες απ’ την κάπνα των πόλεων που παραδόθηκαν στη λεηλασία του πολέμου . Κι ύστερα συσπάται η καρδιά σου από τη μαγεία του έρωτα που γεννιέται μέσα στην ομίχλη του δάσους και φτιάχνει οπτασίες απ’ τη θολή άχνα των ποταμών .Και νιώθεις τ’ αγγίγματα που άδολα ξυπνούν τις αισθήσεις ,και μια ζέστη στο κορμί ,το ίδιο όπως κι εκείνος , ο αδίστακτος πολεμιστής , που όμως γυρεύει απεγνωσμένα να μάθει πώς να δοθεί στην αγάπη ξεριζώνοντας την καρδιά του απ’ το βάρβαρο σώμα του. Αν ήθελα με χρώματα να περιγράψω αυτό το βιβλίο θα διάλεγα πρώτα το κόκκινο της αιματοχυσίας αλλά και του έρωτα , το γαλάζιο για το φτερούγισμα των ψυχών στον ουρανό ,και τέλος το χρυσό που στις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας ήταν πάντα συνυφασμένο με την επιθετική κατάκτηση και την ανθρώπινη απληστία. Το έργο απογειώνεται με τις βίαιες περιγραφές των ακραίων βαρβαροτήτων του ανθρώπου προς τον άνθρωπο , και συγκλονίζει καθώς δίνει χώρο στο μεγαλείο της ποίησης να εισχωρήσει και να καταλάβει με τον ρομαντισμό της την ψυχή του πολεμιστή όπως και του αναγνώστη . Ένα βιβλίο που ισορροπεί πάνω στην κοφτερή κόχη των σπαθιών την έμφυτη ευγένεια με την άκρατη βία ,τον ρεαλισμό με τη μαγεία , τον ανεπιτήδευτο ρομαντισμό με τη βαρβαρότητα , την ιαχή της μάχης με τη βαθιά σιωπή του έρωτα.
July 11, 2015
Από το εξώφυλλο νόμιζα οτι θα είναι φαντασίας , και το άφησα. Είδα οτι ο άντρας μου το ξεπέταξε σε 3 σαββατοκύριακα όμως , και άρχισα να το ξεφυλλίζω και εγώ. Τελικά είδα οτι ήταν ένα μυθιστόρημα δράσης. Ένα βιβλίο με δυνατές κινηματογραφικές εικόνες και πολύ “αίμα”.Η άμεση και περιγραφική γραφή προσδίδει μια οικειότητα στον αναγνώστη δίνοντας του τη δυνατότητα να ταυτιστεί σε βάθος με τους χαρακτήρες της διήγησης και να ανακαλύψει τον δικό του.
Ο Ντα-Ρεν ενσαρκώνει επιτυχημένα το ρόλο του ήρωα της φυλής του και ενός αιμοβόρου πολεμιστή που έχει περάσει πολλά, ο οποίος όμως γίνεται αρνάκι στα χέρια του έρωτα.
Όλα διαδραματίζονται σε μια κοινωνία άλλης εποχής που όμως είναι τόσο κοντινή σημασιολογικά στη δική μας.
Το προτείνω σε όσους θέλουν να φύγουν απο τη πραγματικότητα
Ο Ντα-Ρεν ενσαρκώνει επιτυχημένα το ρόλο του ήρωα της φυλής του και ενός αιμοβόρου πολεμιστή που έχει περάσει πολλά, ο οποίος όμως γίνεται αρνάκι στα χέρια του έρωτα.
Όλα διαδραματίζονται σε μια κοινωνία άλλης εποχής που όμως είναι τόσο κοντινή σημασιολογικά στη δική μας.
Το προτείνω σε όσους θέλουν να φύγουν απο τη πραγματικότητα
July 13, 2015
Γρήγορη εναλλαγή εικόνων και εξέλιξη .Ενα βιβλίο που θα μπορούσε να γίνει και ταινία
Ο Ντα-Ρεν είναι ο ήρωας της φυλής ένας αιμοβόρος πολεμιστής που έχει περάσει πολλά, ο οποίος όμως γίνεται αρνάκι στα χέρια του έρωτα.
Όλα διαδραματίζονται σε μια κοινωνία άλλης εποχής που θυμίζει απόλυτα τη δικιά μας
Το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη σε άτομα που διαβάζουν μυθιστορήματα. Ο συγγραφέας με ενημέρωσε , οταν τον ρώτησα για το απότομο τέλος οτι το δεύτερο μέρος είναι ήδη στο τυπογραφείο
Ο Ντα-Ρεν είναι ο ήρωας της φυλής ένας αιμοβόρος πολεμιστής που έχει περάσει πολλά, ο οποίος όμως γίνεται αρνάκι στα χέρια του έρωτα.
Όλα διαδραματίζονται σε μια κοινωνία άλλης εποχής που θυμίζει απόλυτα τη δικιά μας
Το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη σε άτομα που διαβάζουν μυθιστορήματα. Ο συγγραφέας με ενημέρωσε , οταν τον ρώτησα για το απότομο τέλος οτι το δεύτερο μέρος είναι ήδη στο τυπογραφείο
January 8, 2019
Τρομερή προσπάθεια. Θα αφήσω τις σκέψεις μου για το δεύτερο όπου και τελειώνει η ιστορία. Το μόνο που θα πω τώρα είναι ότι αξίζει να χαλάσει κανείς χρόνο και χρήμα.
June 4, 2015
Στην αρχή διάβασα τα πρώτα 12 κεφάλαια που υπάρχουν στην ιστοσελίδα του βιβλίου και ύστερα αποφάσισα να πάρω και το βιβλίο.
Η δράση που εκτυλίσσεται στις σελίδες του είναι καταιγιστική, σα να βλέπεις μια ταινία.
Διαβάζοντας το, πολλά σημεία μου φάνηκαν γνώριμα μόνο για να καταφέρω αργότερα να τα συνδέσω με τον κόσμο του θαυμαστού Joseph Campbell από όπου και διέκρινα κάποιες επιρροές. Η διαδικασία ενηλικίωσης του πολεμιστή της φυλής μοιάζει να παίρνει στοιχεία από αυτή που περιγράφει ο Campbell ως “The hero’s journey” ή τελετή ενηλικίωσης σαν κοινή πρακτική διαφόρων αρχαίων φυλών. Εκεί οι μικροί κάθε φυλής περνούν μια σειρά από δοκιμασίες για να φανεί αν είναι δυνατοί και άξιοι πολεμιστές παίρνοντας στα χέρια τους το μέλλον ολόκληρης της φυλής.
Οι μύθοι που συναντάει ο αναγνώστης εμβόλιμα σε διαφορετικά σημεία του κειμένου είναι ωραία δοσμένοι από το στόμα των προφητών της εποχής.Μου άρεσε ιδιαίτερα η εναλλαγή της ιστορίας από το τότε στο τώρα, από την κοιλάδα που μεγάλωσε ο ήρωας δίπλα στο μεγάλο δάσος και το μοναστήρι που κατέληξε ζητώντας βοήθεια.
Δύο ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα, φανερώνοντας διαφορετικές πτυχές της ζωής του πρωταγωνιστή και που πιθανόν να οδηγούνται σε κορύφωση στο δεύτερο και τελευταίο έργο της σειράς το οποίο και ανυπομονώ να έχω στα χέρια μου όταν κυκλοφορήσει.
Η δράση που εκτυλίσσεται στις σελίδες του είναι καταιγιστική, σα να βλέπεις μια ταινία.
Διαβάζοντας το, πολλά σημεία μου φάνηκαν γνώριμα μόνο για να καταφέρω αργότερα να τα συνδέσω με τον κόσμο του θαυμαστού Joseph Campbell από όπου και διέκρινα κάποιες επιρροές. Η διαδικασία ενηλικίωσης του πολεμιστή της φυλής μοιάζει να παίρνει στοιχεία από αυτή που περιγράφει ο Campbell ως “The hero’s journey” ή τελετή ενηλικίωσης σαν κοινή πρακτική διαφόρων αρχαίων φυλών. Εκεί οι μικροί κάθε φυλής περνούν μια σειρά από δοκιμασίες για να φανεί αν είναι δυνατοί και άξιοι πολεμιστές παίρνοντας στα χέρια τους το μέλλον ολόκληρης της φυλής.
Οι μύθοι που συναντάει ο αναγνώστης εμβόλιμα σε διαφορετικά σημεία του κειμένου είναι ωραία δοσμένοι από το στόμα των προφητών της εποχής.Μου άρεσε ιδιαίτερα η εναλλαγή της ιστορίας από το τότε στο τώρα, από την κοιλάδα που μεγάλωσε ο ήρωας δίπλα στο μεγάλο δάσος και το μοναστήρι που κατέληξε ζητώντας βοήθεια.
Δύο ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα, φανερώνοντας διαφορετικές πτυχές της ζωής του πρωταγωνιστή και που πιθανόν να οδηγούνται σε κορύφωση στο δεύτερο και τελευταίο έργο της σειράς το οποίο και ανυπομονώ να έχω στα χέρια μου όταν κυκλοφορήσει.
February 14, 2016
Η επιτυχία του Δράκων έγκειται ακριβώς στο ότι είναι fantasy φτιαγμένο με τους κανόνες ενός ιστορικού μυθιστορήματος. Δείχνει σεβασμό στη βιολογία και την πραγματικότητα...
...αλλά και αντίθετα μπορείς να πεις ότι είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα φτιαγμένο με κανόνες fantasy, με μαγευτικές γυναίκες, μυστηριώδη δάση, μάχες, σεξ και βία.
Ένα από τα στοιχεία που ξεχώρισα με την ανάγνωση, είναι η κατάρριψη μιας από τις προκαταλήψεις μου. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στο μεταφρασμένο κείμενο που πολλές φορές χάνει μεγάλο μέρος του αυθεντικού οράματος του συγγραφέα, που με ξένιζε η ευρηματική χρήση ελληνικών λέξεων, πρωτότυπων σύνθετων ή ιδιωματισμών. Δεν μου πήρε όμως πάνω από μερικές σελίδες για να καταλάβω ότι αυτό ήταν τελικά ένα προτέρημα του βιβλίου.
Η ιστορία του Ντα-Ρεν σου κρατάει το ενδιαφέρον γιατί κάθε φορά που τελειώνει ένα σημαντικότατο και γεμάτο δράση κεφάλαιο, ξεκινάει ένα ακόμα καλύτερο.
Θα μπορούσε να έχει πολλά φινάλε, αλλά το τέλος σε αφήνει με την υπόσχεση για ένα ακόμα πιο επικό 2ο μέρος, το οποίο είναι και το φινάλε της ιστορίας, με το εξώφυλλο και τον υπότιτλο «Μεταμόρφωση» να με εξιτάρει.
Με χαρά μαθαίνω επίσης, ότι η μετάφραση στα αγγλικά προχωράει. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε άνετα να σταθεί στα ίδια ράφια με βιβλία που έχουν ορίσει τα βιβλία του φανταστικού.
...αλλά και αντίθετα μπορείς να πεις ότι είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα φτιαγμένο με κανόνες fantasy, με μαγευτικές γυναίκες, μυστηριώδη δάση, μάχες, σεξ και βία.
Ένα από τα στοιχεία που ξεχώρισα με την ανάγνωση, είναι η κατάρριψη μιας από τις προκαταλήψεις μου. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στο μεταφρασμένο κείμενο που πολλές φορές χάνει μεγάλο μέρος του αυθεντικού οράματος του συγγραφέα, που με ξένιζε η ευρηματική χρήση ελληνικών λέξεων, πρωτότυπων σύνθετων ή ιδιωματισμών. Δεν μου πήρε όμως πάνω από μερικές σελίδες για να καταλάβω ότι αυτό ήταν τελικά ένα προτέρημα του βιβλίου.
Η ιστορία του Ντα-Ρεν σου κρατάει το ενδιαφέρον γιατί κάθε φορά που τελειώνει ένα σημαντικότατο και γεμάτο δράση κεφάλαιο, ξεκινάει ένα ακόμα καλύτερο.
Θα μπορούσε να έχει πολλά φινάλε, αλλά το τέλος σε αφήνει με την υπόσχεση για ένα ακόμα πιο επικό 2ο μέρος, το οποίο είναι και το φινάλε της ιστορίας, με το εξώφυλλο και τον υπότιτλο «Μεταμόρφωση» να με εξιτάρει.
Με χαρά μαθαίνω επίσης, ότι η μετάφραση στα αγγλικά προχωράει. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε άνετα να σταθεί στα ίδια ράφια με βιβλία που έχουν ορίσει τα βιβλία του φανταστικού.
October 7, 2015
Δε σε αφήνει να το αφήσεις. Συνδύαζει όλα εκείνα τα στοιχεία που ο κάθενας μας αναζητά. Έρωτα, Φαντασία, και ένα κόσμο όχι ανιαρό που θέλουμε να ζούμε, ...ανυπομονώ για το 2ο μέρος.
October 8, 2015
An amazing book. Reading it is captivating. It reminded me of Red Rising by Pierce Brown. I will certainly get Book 2
Displaying 1 - 30 of 50 reviews