นิราศมหรรณพ

by ปราปต์

จุลเกตุเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องกับคดีปริศนาทั่วกรุง เหยื่อแทบทุกรายถูกมาตกรรมในวัด มีขวดใส่น้ำมันตกช้าง สภาพศพภายนอกปราศจากบาดแผลแต่อวัยวะภายในเหมือนถูกท้งจนขาดวิ่น ! ยิ่งนาน ยิ่งอันตราย โดยเฉพาะเธอเองก็มีความลับที่ไม่อาจให้ใครล่วงรู้ได้เช่นกัน !

นับถอยหลังสู่หายนภัยแห่งชาติพันธุ์ พระราชนิยมในรัชกาลที่ 3 ความงามอันน่าสะพรึงกลัวของภูมิสถาปัตยกรรมไทย หญิงหน้าต่าง เด็กหูดับ และภารกิจลับของสุนทรภู่

359 pages, Paperback

First published April 1, 2015

About the author

Associated Names:
* Prapt (English)
* ปราปต์ (Thai)

นามปากกาของ ชัยรัตน์ พิพิธพัฒนาปราปต์

https://www.facebook.com/prapt.writer

Reviews

[รพีพัฒน์ อิงคสิทธิ์ · Rating 2 out of 5]

ไขมันช่วยขับให้อาหารรสชาติอร่อย แต่การมีไขมันเกินพอดีก็จะทำให้ผู้ทานรู้สึก ‘เลี่ยน’

และนิราศมหรรณพ เป็นหนังสือประเภทนั้น!

ค่อนข้างแปลกใจที่หนังสือเล่มนี้ค่อนข้างฟุ่มเฟือยถึงขั้นฟุ้งเฟ้อ ตั้งแต่การอธิบายข้อมูล หรือตัวละครหลายตัวที่หากตัดออกไปสักหลายย่อหน้าก็คงทำให้โครงเรื่องไม่เสียหาย แต่พอมาบรรจุไว้ก็กลายเป็นหนังสือเล่มหนาที่ทำให้เนื้อเรื่องแบบสืบสวนที่พยายามตัดสลับให้ดูรวดเร็วยิ่งเฉื่อยเนือย เพราะคดี ‘ไม่เดินไปไหน’ แต่ทุกเหตุการณ์สำคัญถูกคั่นไว้ด้วย ‘ชั้นไขมัน’ เช่น ประวัติวัดต่างๆ เหตุการณ์ประวัติศาสตร์ในอดีต หรือแม้แต่ประวัติการบริจาคเลือด

ตัวละครที่นับด้วยสองมือไม่ครบ ทำให้เนื้อเรื่องซับซ้อนโดยไม่จำเป็น แม้จะช่วยเพิ่มความหลากหลาย ทั้ง ผู้ป่วยเอดส์ นักธุรกิจ เลสเบี้ยน นักวิทยาศาสตร์ รวมถึงอมนุษย์ ที่ต่างเข้ามามีบทบาท แต่ตัวละครหลายตัวต่างก็เดินไปคนละทิศละทาง ไม่ได้เชื่อมร้อยแนบแน่นเหมือนเล่มกาหลมหรทึก

แม้ผู้เขียนจะพยายามดึงประเด็นเพื่อสร้างความเข้มข้นให้กับเนื้อเรื่อง ตั้งแต่ความแตกต่างแตกแยกของมนุษย์ ชาติพันธุ์ รวมถึงปัญหาด้านสิ่งแวดล้อม หรือทุนนิยม แต่ก็ไม่ได้เจาะจงเข้าไปในประเด็นใดประเด็นหนึ่งอย่างเข้มข้น บางครั้งกลับให้ความรู้สึกว่าผู้เขียนกำลังตัดสินคนเหล่านั้นอยู่ด้วยซ้ำด้วยมุมมองแบบทวิลักษณ์ (e.g. ผู้ป่วยเอดส์น่ารังเกียจ แต่ผู้ป่วยเอดส์ที่ยอมรับความจริงได้ก็จะประสบความสำเร็จ)

แต่จุดที่ทำให้นิยายเล่มนี้สอบตกในแง่การเป็นนิยาย ‘สืบสวนสอบสวน’ คือการที่คนร้ายดันกลายเป็น ‘ผู้มีพลังพิเศษ’ ที่ไม่ได้ใช้เทคโนโลยี ความฉลาด หรือกลไก ในการวางแผนที่ซับซ้อน เพียงแต่ใช้ ‘ความสามารถเหนือมนุษย์’ เพื่อก่อเหตุฆาตรกรรม ทำให้นิยายหมดสเน่ห์ของการเป็นนิยายสืบสวนสอบสวนอย่างสิ้นเชิง และออกจะกระเดียดไปทางดราม่า-ไซไฟ เสียด้วยซ้ำ

[RMN · Rating 3 out of 5]

อันที่จริงคำโปรยหน้าปกก็เป็นคีย์เวิร์ดที่ช่วยบอกใบ้เรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ดีทีเดียว “เสียงสังหาร คนประหลาด โศกนาฏกรรม” เนื่องจากไม่สามารถเล่าเรื่องได้เพราะทุกอย่างมันเชื่อมโยงกันหมด เอาเป็นว่าถ้าใครอยากพิสูจน์ความแปลกใหม่ก็ขอเชิญให้ลองอ่านด้วยตัวเองแล้วกันค่ะ

จากการหลมหรทึกมาจนถึงนิราศมหรรณพ เราพบว่าปราปต์เป็นนักเขียนที่มีไอเดียน่าทึ่งเสมอ เรื่องนี้คุณจะเห็นพัฒนาการไปอีกขั้นของเขา ในแง่ของการรวบรวมข้อมูลต่างๆ มากมายที่ทำให้ตื่นตาตื่นใจไปกับสิ่งที่เขานำเสนอ แต่ถ้าถามว่าเราชอบเรื่องไหนมากกว่ากัน เราพูดตรงๆ เลยละกันค่ะว่า ชอบกาหลฯ มากกว่าค่ะ

ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง ด้วยความที่ช่วงแรกอัดเรื่องวิทยาศาสตร์เต็มสูบมาก แต่พอถึงช่วงเฉลยปมถึงขั้นทำเอาเราเงิบ...จนอดคิดไม่ได้ว่าแล้วไอ้ที่อ่านมาก่อนหน้านี้ทั้งหมดคืออะไรกัน!!.... ขนาดว่าจับร่องรอยที่ผู้แต่งทิ้งไว้เป็นระยะแล้วก็คิดว่าเราเดาไม่ผิด แต่ตอนเฉลยนี่ทำเอาเราไม่อยากลุ้นต่อเลย รู้สึกเหมือนต้องมาเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกรอบ โดยทิ้งข้อมูลที่อ่านไปก่อนหน้าทิ้งไปซะ ไม่งั้นคิดว่าคงหมดสนุกแน่ๆ

สำนวนภาษาในเรื่องนี้สร้างปัญหาให้กับเรามากที่สุดค่ะ เพราะนอกจากจะมีการตัดทอนคำให้ห้วนสั้นแล้ว ยังมีการใช้ประโยคขยายที่เราคิดว่าไม่จำเป็นต้องใส่มามากขนาดนั้นก็ได้เยอะมาก

....ผู้ถามคือหญิงวัยกลางร่างเล็ก ปราศจากการควบคุมอาหาร ออกกำลังกาย โดยเฉพาะการทำจิตใจให้แช่มชื่น....

ประโยคนี้ทำเอามึนไปเลยค่ะ TT_TT นอกจากประโยคทำนองนี้แล้วก็จะรู้สึกตะงิดใจกับคำแปลกๆ อย่างเช่น น้อยเท่าน้อย, น้อยกว่าน้อย, รอยระริก ฯลฯ เข้าใจว่าคงต้องการให้สำนวนเป็นเอกลักษณ์ แต่เราคิดว่าประมาณกาหลฯ นี่กำลังพอดีๆ นะคะ ส่วนเรื่องนี้แอบคิดว่ามากเกินไปจริงๆ ช่วงที่เราอ่านแล้วรู้สึกว่าลื่นไหลมากที่สุดคือ ตั้งแต่หน้า 95 -103 ค่ะ

การดำเนินเรื่องและขับเคลื่อนเหตุการณ์ในเรื่องนี้จะคล้ายๆ กับกาหลฯ คือใช้การเล่าเรื่องแบบตัดสลับเหตุการณ์ คล้ายกับการดูหนัง เพียงแต่ว่าเรื่องนี้เราคิดว่าเล่าสลับเหตุการณ์บ่อยมากเกินไป ประกอบกับขอบเขตของเรื่องมันกว้าง และถูกซอยย่อยเป็นหลายๆ เหตุการณ์ ทำให้การเล่าเรื่องแบบนี้เป็นการตัดอารมณ์จนทำให้ขาดความต่อเนื่อง คล้ายกับดูละครแล้วกำลังจะถึงไคลแม็กซ์แต่โดนตัดเข้าโฆษณาไปซะก่อน พอกลับมาก็ตัดไปเรื่องอื่นต่อเลย ยังไม่กลับไปเรื่องที่ตัดไปก่อนหน้านี้ แล้วก็เล่าเหตุการณ์อื่นต่ออีก กว่าจะกลับมาเข้าเรื่องที่ลุ้นกันไปก่อนหน้านี้มันก็กลายเป็นไม่ลุ้นไปซะแล้ว ในขณะที่กาหลฯ ที่มีสเกลเล็กกว่า ทำให้รู้สึกว่าทุกตัวอักษรที่อ่านไปทั้งหมดถูกใช้ไปอย่างคุ้มค่า ส่วนเรื่องนี้เรารู้สึกว่าข้อมูลมันล้นแก้วจนไหลออกมาท่วมพื้นเลยทีเดียว อ่านจบแล้วก็รู้สึกเสียดาย...เสียดายมากจริงๆ T^T

และด้วยความที่ตัวละครประกอบเยอะมาก ทำให้เราแยกไม่ออกและจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร บางครั้งอ่านไปแล้วก็จะรู้สึกงงว่า นี่ใครกำลังพูดกันแน่.... พอต้องเปิดย้อนไปย้อนมาหลายรอบ บ่อยเข้าก็พาลเบื่อจนเลิกสนใจแล้วว่าใครกำลังทำอะไรที่ไหนยังไง ในแง่ของความสัมพันธ์ของตัวละครเองก็ผูกโยงได้นุงนังดีแท้ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับการใช้ "ความพิเศษ" ของตัวละครทำให้เรื่องทุกอย่างจบไปอย่างง่ายดาย ... พูดตรงๆ ก็คือไม่อินนั่นเอง T_T (I'm sorry)

โดยรวมนะก็คิดว่าผู้เขียนกล้านำเสนอดีค่ะ มีพัฒนาการไปจากเรื่องกาหลฯ แต่น่าเสียดายที่ยังไม่สามารถเขย่าเรื่องราวให้เป็นเนื้อเดียวกันได้จนทำให้เราเชื่ออย่างหมดใจ เพราะความวิทยาศาสตร์ทั้งหมดที่ปูมามันถูกคำว่าแฟนตาซีหักล้างไปจนหมดสิ้นแล้ว

[ดินสอ สีไม้ · Rating 3 out of 5]

อ่านยาก ทำความเข้าใจยาก และเล่ายาก
ใครเอามาทำละครนี่เรานับถือเลย และขอบคุณด้วย
เพราะน่าจะดูเข้าใจได้ง่ายกว่าอ่านเอง
พล็อตน่าสนใจ แม้จะยังขาดๆ เกินๆ
โดยรวมๆ ก็สนุกนะ แต่เป็นความสนุกที่เข้าถึงยากไปหน่อย
ถึงตอนจะจบยังตัดไปตัดมา
จบแล้วยังมึนๆ ว่าตกลงมันจบครบทุกประเด็นหรือยัง
คาๆ ใจ ทั้งที่ไม่รู้ว่าติดใจตรงไหน
���่านจบแล้วเหนื่อย ไม่ฟินเหมือนเวลาอ่านหนังสือเล่มอื่นๆ จบเล่ม

[Thanawat · Rating 2 out of 5]

ทำไมแย่กว่าที่คิดเอาไว้มากกกกกกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว ก็ไม่รู้ได้

สงสัยเพราะได้ยินชื่อเสียงคนเขียนจากหลายที่ ค่อนข้างคาดหวัง

เอาไว้เยอะว่าต้องดี แต่นี่เหมือนเรื่องไม่สมราคาคุยเลย ถึงคนเขียน

เขาจะไม่ได้คุยเองก็เถอะ หนาแต่เนื้อเรื่องน่าเบื่อ สับสน ตัวละครเยอะ

แต่จืดจางหมดทุกตัว ไม่มีมิติเลย แถมพออดทนอ่านจนถึงตอนจบ

ยังเจอการเฉลยที่ไม่น่าพอใจเลย เสียใจที่รู้สึกเสียความรู้สึกกับหนังสือ

ที่ทำเราเสียเวลาอ่านตั้งนาน บางทีอาจจะต้องลองไปอ่านเล่มกาหล เห็นด้วย

กับหลายรีวิวที่บอกว่าไม่ดี

[Atisak Chuengpattanawadee · Rating 2 out of 5]

ขึ้นชื่อว่าเป็นนิยายสืบสวน แต่พอเฉลยประเด็นสำคัญออกมาแบบนี้ (ซึ่งก็เฉลยตั้งแต่กลางเรื่อง) มันก็พังไปหมด
อีกทั้งการผูกโยงเข้ากับฉากหรือเรื่องราวที่มีอยู่จริงในประวัติศาสตร์ที่เคยโดดเด่นอย่างมากในกาหลมหรทึก พอมาถึงเล่มนี้กลายเป็นความรกรุงรังและไม่ได้เห็นความเกี่ยวข้องอะไรกับโครงเรื่องหลักเสียเท่าไร
นอกจากนั้นยังพยายามนำเสนอประเด็นใหญ่ๆมากมายแต่ก็เป็นไปอย่างเสียผิวเผินไปหมด
ขอให้ผู้เขียนคืนฟอร์มแบบกาหลมหรทึกได้ในเร็ววัน

[Sarawut Watpana · Rating 1 out of 5]

ไม่ไหว อ่านกาหลที่เป็นเล่มดังที่สุดของนักเขียนท่านนี้ ก็รู้สึกตั้งแต่เล่มนั้นแล้วว่าไม่เข้าใจว่าได้รับความนิยมได้อย่างไร คงเป็นเรื่องการตลาดดี โปรโมทเก่งหรือขายว่าได้รางวัล ทั้งที่ถ้ามองข้ามเปลือกนอกลึกเข้าไปจะเห็นความหยาบในการย่อยข้อมูลมาก
และเรื่องนี้ก็ยิ่งไปกันใหญ่ คุณปราปต์ควรจะเลิกใส่ตัวละครหรือเนื้อหาที่ไม่จำเป็นเสียที ตั้งโจทย์เขียนมาราวกับมีอะไร แต่พอตอนท้ายกลับอ่านแล้วทำให้เราคิดว่า แค่นี้เองเหรอ ขี่่ช้างจับตั๊กกะแตน เขาตำรานี้

[Suwitcha Chandhorn · Rating 4 out of 5]

ทำเรื่องการวางพล็อตและแรงจูงใจได้ดี ตอนแรกไม่รู้มาก่อนว่าเป็นแฟนตาซีก็จะแปลกใจนิดหน่อยที่มีอำนาจเหนือมนุษย์เฉลยเข้ามาตอนช่วงท้าย ๆ และแปลกใจในความซับซ้อนของตัวละครแต่ละตัวที่มีการเดินเกมแตกต่างกันไป ผลกระทบของพฤติกรรมระหว่างตัวละครเลยทำให้งง ๆ อยู่หลายจุด โดยเฉพาะช่วงแรก ๆ ที่เปิดตัวตัวละครแต่ละตัวไปพร้อมกับการเดินเรื่องที่รวดเร็วก็เลยยิ่งทำให้หลุดความเข้าใจได้ง่าย เรื่องสอดแทรกศิลปะการใช้คำเล่นคำมาพอเหมาะ อ่านแล้วไม่สะดุดกับคำที่ไม่รู้จักมากนัก แต่ก็ไม่ถึงกับไม่สะดุดเลย

[Neennimmarn · Rating 4 out of 5]

ตื่นเต้นที่เลือกอนุภาคในประวัติศาสตร์และวรรณคดีไทยที่น่าสนใจมาเป็นประเด็นของเรื่อง คิดว่าค่อนข้างใหม่ และเปิดแนวทางพอสมควร และด้วยความคุ้นเคยกับฉากหลัก อ่านแล้วก็คิดจินตนาการตาม สนุกดี คิดว่าอ่านไม่ยาก แรกๆ ติดบ้างแต่ไปๆ ก็ลื่น สนุก,ในฐานะไม่ใช่คอนิยายสืบสวนอยู่แล้ว

เราไม่ได้รู้สึกพยายามแก้ปมไปกับเรื่องนะ ไม่รู้สึกค่อยๆ รู้ความจริงพร้อมตัวละครไปทีละเสต็ป อ่านเรื่อยๆ (เพราะเข้าใจว่านิยายสอบสวนต้องลุ้นๆ หน่อย แต่ไม่แน่ใจว่าผู้เขียนอาจตั้งใจให้ไม่ได้เป็นสืบสวนมากอยู่แล้ว?)

อาจพยายามใส่ข้อมูลอะไรเยอะไปหน่อย ยังไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ แต่ไม่ได้ถึงกับแย่ แต่เอกภาพของประเด็นต่างๆ ที่ยิบย่อยไปหมดก็ยังไม่รวมกันดีเท่าที่ควร บางปมเหมือนเกริ่นแล้วลืมแก้ด้วย แต่รวมๆ ก็ยังสนุกดี

[KawaiiSusu · Rating 4 out of 5]

หยิบเรื่องนี้มาเพราะนักเขียนเป็นเดียวกับที่เขียนนิยายเน็ตเรื่องโปรดที่เราชอบมาก (เรื่องนั้นยังไม่ได้รับการตีพิมพ์) เพิ่งรู้ว่าได้นายอินทร์อวอร์ดแล้ว แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ได้รางวัลหรอกนะคะ

เป็นแนวสืบสวนสอบสวนผสม Supernatural อ้างอิงกับวิทยาศาสตร์ บทกวี ความเชื่อ เหตุการณ์ร้ายแรงใหญ่ ๆ จริงที่เกิดขึ้นไม่กี่ปีมานี้ และจุดเล็ก ๆ ในประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้บรรจุในหลักสูตรการศึกษา ที่เขียนออกมาผสมผสานกันได้อย่างลงตัวดี

เรื่องนี้เดินเรื่องโดยตัวละครหลายตัว นางเอกหลักน่าจะเป็นจุลเกตุ แต่เพราะบทมีการกระจายตัวมาก เลยรู้สึกว่านางเอกไม่ค่อยเด่นเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่ว่านางเอกไม่เก่งนะ เธอเก่ง เพียงแต่ว่าบทตัวละครอื่นที่จะช่วยต่อจิ๊กซอว์ให้ปริศนานี้มันมีเยอะมากเท่านั้นเอง

สำหรับนิยายความยาวเท่านี้ เราว่าตัวละครเยอะเกินไปค่ะ 5555 ตัวละครหลายตัวที่น่าจะได้เด่นกลับไม่มีบทบาทมาก ขณะที่บางตัวละครช่วงแรกไม่ค่อยเด่น มาเด่นในตอนท้ายก็มี ปัญหาของตัวละครที่ต้องเด่นมีจำนวนมากและเนื้อที่มีเท่านี้ก็คือ... มีเวลาให้คนอ่านผูกพันกับตัวละครไม่พอ เลยไม่มีอารมณ์ร่วมให้ตัวละครเท่าที่ควร กลายเป็นว่าตอนท้ายเรื่องที่ควรจะซึ้ง กลับไม่ซึ้งซะงั้น

อีกจุดที่ไม่ชอบคือเกร็ดความรู้ที่ จริง ๆ แล้วก็อยากรู้นะ แต่ใส่มาแล้วรู้สึกว่าทำให้การเดินเรื่องสะดุดทุกที จริง ๆ เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยอยากให้ทำเป็นภาคผนวกมากกว่า อันนี้คือแบบ ตัวละครเข้าวัดทีนึงก็บรรยายประวัติวัดยาว ๆ ทีนึง ถึงค่อยใส่เหตุการณ์เข้ามา บางทีเจอแบบ ประวัติวัดยาวล่อไปสามย่อหน้า เหตุการณ์ในฉากนั้นเกิดขึ้น 3 บรรทัด = ="

นอกจากปัญหาเรื่องตัวละครเยอะไป กับเกร็ดความรู้ที่ใส่มาแบบสารคดีไปหน่อย คิดว่าการวางปริศนาทำได้ดีค่ะ แล้วก็ตอนกลางเรื่องพอปริศนาเริ่มคลี่คลาย ปมใหญ่ก็ทำให้เราติดสตันไปเหมือนกัน 5555

ที่ชอบอีกอย่างคือผู้เขียนเน้นย้ำในธีมที่เขียนชัดมาก ตั้งแต่ข่าวม็อบสองสีมาใส่เป็นแบ็คกราวนด์ประกอบฉาก การมีตัวละครที่เป็น LGBT และมีปมขัดแย้งในตัว การมีตัวละครพิการ และตัวละครที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้ในหลาย ๆ แง่ แม้กระทั่งปมปริศนาของเรื่อง ขวดน้ำผสมน้ำมัน สิ่งที่คนร้ายในเงามืดกำลังตามหา ทั้งหมดถูกผูกเข้ามาอยู่ในธีมเรื่อง "ความแตกต่าง" ซึ่งยิ่งอ่านเรื่องไปจะยิ่งทึ่งกับความสามารถในการเชื่อมโยงของคนเขียน แบบว่า... นี่คนเขียนคิดมาดีมาก คิดมาให้ทุกอย่างโยงเข้าหาธีมหมดเลย วางโครงเรื่องได้เทพสุด ๆ

ตัวละครที่ชอบที่สุด กำมะหยี่ หลานสาว���องนางเอก แบบว่า... ในเรื่องใครฉลาดเทพที่สุดก็คงเป็นเธอนี่แหละ ไม่อยากจะคิดเลยว่าพอโตแล้วจะฉลาดขนาดไหน

สรุปสุดท้ายคือ ชอบโครงเรื่องมาก เขียนได้สนุก แต่รู้สึกผูกพันกับตัวละครไม่มากพอ แล้วยังไงก็ยังชอบเรื่องของคนเขียนคนนี้ที่เคยอ่านบนเด็กดีมากกว่า โดยเฉพาะเรื่องความผูกพันกับตัวละคร

จบการบ่นไปอวยไปแต่เพียงเท่านี้ =w=

[Tharachaya · Rating 3 out of 5]

ออกตั���ก่อนว่าเป็นผลงานเล่มแรกที่ได้อ่านจากผู้เขียนรายนี้ หยิบมาอ่านเพราะกระแสรีวิวจากนักเขียนท่านอื่นชักชวน อาจจะเพราะกระแสชักชวนมันแรงมาก ความคาดหวังเลยพุ่งสูงเกินมาตรฐานกว่าปกติ เมื่ออ่านแล้วไม่ถึงความคาดหวังมันเลยดรอปลงอย่างช่วยไม่ได้....

คำเตือน!!! กรุณาเอาคลิปมาหนีบหน้า "ภาคผนวก" ให้แน่น ห้ามเปิดอ่านก่อนเด็ดขาด เพราะเมื่อเราพลาดอ่านไป มันจะเสียอรรถรสในการจินตนาการ...


ด้านความแปลกประหลาด กล้าทดลองพล็อตใหม่ในนิยายแนวนี้ ก็ไม่ได้ทำให้แปลกใจที่ผู้เขียนเคยได้รับรางวัลมาแล้ว (เรื่อง "กาหลมหรทึก") ซึ่งคงอ่านเป็นเรื่องต่อไป...

ในเรื่องนี้ ต้องใช้คำว่า ผูกโยงบทวรรณคดีของสุนทรภู่ กับ ปัญหาโลกปัจจุบัน อย่างสุดล้ำ แต่!!! การแสดงความสามารถด้านวรรณกรรมความชอบ และความถนัดของผู้เขียนชนิดเรียกว่า "ทะลัก" เกินพอดีนั่น กลับทำให้เสียอารมณ์ในความต่อเนื่องของแต่ละฉาก ปัจจุบันคงต้องใช้คำว่า "Big Data" จนขาด "Information" คือข้อมูลรายละเอียดประหนึ่งนั่งเรียนอยู่ในวิชาประวัติศาสตร์ ที่พยายามอัดใส่เข้ามา อาจจะเพื่อต้องการให้มีการอ้างอิงที่หนักแน่น จึงเหมือนกำลังอ่านรายงานส่งอาจารย์ไปหลายสิบหน้า!!

ด้านเนื้อหาหลักนั้น พอจะเข้าใจวัตถุประสงค์ แต่ที่ไม่อินเลยคือมัน "โหวง" มาก ภารกิจทั้งหมดที่ทำมานั้น สรุปว่าไม่ได้อะไรเลย เรียกว่าล้มเหลวก็ได้ ทุกอย่างเป็นไปตามคำพยากรณ์ ซึ่งขัดใจมากๆๆ [ขึ้นมาแล้วกลับลงไป แล้วมันจะขึ้นมาทำไมฟร่ะ] จุดนี้คือขาดความประทับใจอย่างรุนแรง [ขออภัย ที่เอาไปเทียบกับ เรื่อง "อาคม" ที่จุดจบของเรื่อง คนอ่านได้อะไรไปคิดเยอะกว่าเล่มนี้ บางคนเถียงว่าเล่มนี้ก็พยายามใส่จิตสำนึกรักโลกนะ แต่วิธีการใส่ของเล่มนี้มัน "โท่งมาก" คือไปอ่านตามข่าวก็ได้นะ ถ้าจะมาบอกแค่นี้!! นี่พี่เล่นปูเรื่องมาซะวรรณกรรมจ๋า แต่ตบท้ายแบบทื่อๆๆ เลย .... เสียดายค่ะ]

ส่วนเรื่องความเชื่อมต่อ ลึกลับ แอบซ่อนตัวละคร ทำได้เริ่ดค่ะ ไม่มีอะไรตำหนิเลย เป็นจุดแข็งของเล่มนี้เลยทีเดียว อาจจะเพราะจุดนี้จึงทำให้คนกล่าวชื่นชมเล่มนี้มาก ^__^

# คนชอบแนวสืบสวนหยิบมาอ่านได้เลยไม่ผิดหวัง แต่อย่าอ่านสปอยล์ หรือ ภาคผนวก เด็ดขาด!!! ได้ระดับสามดาวครึ่ง-สี่ดาวเลย แต่ที่หักดาวออกเพราะวัดจากมุมตัวเองว่าอ่านแล้ววางลงได้ไหม คำตอบคือ "ได้"เพราะไม่ถึงกับ 'กรี้ดดดดดด ลั่นห้อง' หรือกระวนกระวายถ้าอ่านไม่จบ ... (มาตรฐานส่วนตัวมาก)...

สุดท้าย ขออนุญาตฝากถึงคนเขียนว่า ถ้าจะอัดข้อมูลมหาศาลขนาดนี้ แตกพาร์ทออกเป็นตอนๆๆ น่าจะสนุกกว่า และความสามารถแบบนี้ควรลองเล่นกับ "ฉาก" ที่เป็น'สากล' ค่ะ รักวรรณกรรมไทยมันก็ดี แต่ถ้าอยากตีพิมพ์ทั่วโลกก็ต้องเปลี่ยน "ฉาก" นะ เพราะจินตนาการคุณมันสุดล้ำเลย ^^

[Muggle Mat · Rating 5 out of 5]

สนุกดีอ่ะ ชอบความรักแบบที่เกิดขึ้นในเรื่อง ส่วนเรื่องการสืบสวน คำตอบของเรื่องก็บอกอยู่ที่น่าปก “คนประหลาด” มันก็มีเรื่องมหัศจรรย์ ปมเว้าแหว่งที่แบบ...ได้เหรอว้า จริงเหรอว้า ช่วงแรกต้องมีสมาธิอ่านเยอะหน่อย เพราะมีหลายฉากหลายตัวละคร ไหนจะประวัติอันยืดยาวของแต่ละวัดแต่ละคำทางวิทยาศาสตร์อีก แต่คั่นด้วยมุมน่ารัก(นิดๆ)ของฉากพระนางก็พอได้อยู่ พอมาถึงจุดเฉลย ไม่แปลกใจและอึ้งเท่าไหร่ เพราะก็พยายามสืบคดีตามไปด้วย(พลิกหน้าพลิกหลังอ่านคำโปรยซ้ำ) 😅 เลยรู้สึกเรื่อยๆไม่ตื่นเต้นเหมือนอ่านครึ่งแรก ปิดท้ายด้วยการระลึกถึงความแตกต่าง ความเป็นมนุษย์ ความเห็นแก่ตัว ที่แม่งจะยังไงก็ต้องเห็นแก่พรรคพวกตัวเองเสมอ ก็เพราะเราเป็นมนุษย์ไง ไม่ใช่กุ้งหอยปูปลา แต่ระหว่างอ่านนี่ก็สำเหนียกว่าจะไม่กินกุ้งหอยปูปลาใดๆแล้ว เห็นใจ สงสาร

[pk · Rating 4 out of 5]

พออ่านจบก็เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงมีเสียงตอบรับแบบนี้ แต่โดยรวมแล้วเราชอบนะ
อย่างแรกเลยคือวิธีการเล่า การเล่ากลับไปกลับมาเหมือนเวลาดูหนัง การเล่าแบบนี้ทำให้เราปรับอารมณ์ไม่ทันแล้วก็รู้สึกค้างคา ทุกครั้งก่อนตัดบทมันเหมือนกำลังจะเฉลยอะไรบางอย่างแต่ยังไม่ทันจะได้พูดก็อ้าว ไปซะละ เปลี่ยนฉาก แต่พออ่านไปเรื่อยๆจนเรื่องเชื่อมโยงกันก็ไม่เป็นปัญหาอะไร อันนี้เราอ่านแล้วคิดนู่นนี่ตาม พยายามที่จะเดาทางให้ได้ก่อนที่เรื่องจะเฉลย เราเลยสนุกกับการตามหาเบาะแสจากฉากอื่นๆก่อนที่ฉากเฉลยเรื่องนั้นๆจะวนกลับมาอีกครั้ง
เรื่องที่สองจำนวนตัวละครที่มีมากมาย อารมณ์คล้ายๆกับการเล่าเรื่อง ช่วงแรกๆก็สับสน คนนี้ชื่ออะไรเป็นใคร อะไร ยังไง แต่พออ่านไปอ่านมาทุกตัวละครเริ่มมีความสัมพันธ์กันมากขึ้นก็เริ่มจำได้ แต่เรื่องที่เป็นปัญหาของเราคือวิธีการอ่านชื่อ ไม่รู้ว่าต้องอ่านว่าอะไร เราชอบความสัมพันธ์ของตัวละครเอกเรื่องนี้นะ เอาจริงๆคือชอบความเป็นไปในตอนจบของทุกๆตัวละครเลย คิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว
เรื่องสุดท้ายบทบรรยายข้อมูลต่างๆ เราเป็นพวกชอบไปหาข้อมูลอ่านเพิ่มอยู่แล้ว การที่นักเขียนใส่ข้อมูลต่างๆมาในเนื้อเรื่องด้วยเลยไม่มีผลกับเราเท่าไหร่ แต่ก็เข้าใจที่หลายๆคนจะมองว่าไม่จำเป็น
เอาเป็นว่าเรื่องแบบนี้ก็แล้วแต่ความชื่นชอบส่วนบุคคลเนาะ เราว่าทุกๆคนก็ต่างมีเหตุผลของตัวเองที่จะชอบหรือไม่ชอบอะไรสักอย่าง ไม่มีใครถูกหรือผิด ในส่วนของเราที่ชอบหนังสือเล่มนี้ก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณปราปต์ต่อไป เขียนงานที่แสดงความเป็นเป็นตัวตนของคุณปราปต์ต่อไป คนที่ชอบในงานของคุณปราปต์ก็ยังรอผลงานใหม่ๆของพี่อยู่นะคะ

[Whale Read · Rating 4 out of 5]

เปิดเรื่องดี
ครึ่งแรกน่าเบื่อไปนิด
อ่านยาก มีงงจนช่างแม่งไปหลายช็อต
ตัวละคร กำมะหยี่เขียนดี
การเพิ่มความเป็นไปได้ในเหตุการณ์ทำให้เรื่องต่างๆ สนุกขึ้น
เช่นเด็กหญิงหูหนวกแอบดักฟัง!
ด้วยการอ่านริมฝีปาก
และตกม้าตายด้วยการถูกเปิดคลิปเสียง
หักมุมอีกครั้งด้วยการนำคลิปเสียงไปให้คนไว้ใจถอดความ
และคนไว้ใจจงใจปลอมถ้อยความ !

"ตลอดช่วงการค้นหาที่ผ่านมากำมะหยี่กว่าสายตาผ่านข้อมูลแต่ละวัดแค่คร่าวๆโดยไม่ใส่ใจเกือบไม่ใส่ใจเลยแต่ยังมีโอกาสให้กลับไปอ่านอีกครั้ง"
เหมือนผู้เขียนจะรุ้ทันคนอ่าน
ว่าตอนใส่ข้อมูลวัดมาเยอะๆคนอ่านจะข้าม!!
และท่อนต่อมายังดักอีกด้วยบทสนทนาใน
'ความรู้สึก' เดียวกัน แต่คนละเนื้อความ
"แน่ใจนะว่าจะไม่กลับไป.." << เรื่องของตัวละคนอื่นแล้ว แต่ยังให้ความรู้สึกเดิม
(ใช่ผมไม่กลับไปอ่านเรื่องวัด-ประวัตืศาสตร์อีกรอบหรอก)

อาจจะเป็นการเชื่อมเนื้อเรื่องอย่างหนึ่ง
หลังจากการตัดฉาก
เชื่อมด้วยสิ่งที่ไม่น่าจะเชื่อมไ��้
เช่น

ถึงเวลาที่เธอต้องเลือก
...
เธอเลือกที่จะบอกเขา
(ตัวละครอื่น)

การเฉลยปมตอนจบทำให้อะไรว้านิดหน่อย
ใช้เทคนิกที่คนมองผ่านเป็นตัวบอกใบ้ เช่น
"ผู้ร้ายดำน้ำหนีหายไปราวกับเป็นปลาเลยครับ"
(ผู้ร้ายแม่งเป็นเงือกไง!!)

แต่ความรักก็ซึ้งดี
ตอนจบมีการอธิบายถึง
Homo Mermaid
กลายเป็นนวนิยายสืบสวน-ไซไฟ ไปซะอย่างนั้น

[Plaii · Rating 5 out of 5]

นิราศมหรรณพไม่เชิงเป็นนิยายสืบสวน ดังนั้นใครที่อยากได้รสชาติความตื่นเต้นแบบนิยายสืบสวนก็อาจจะไม่ถูกจริตเท่าไหร่ แต่ก็อยากให้ลองเปิดใจอ่านดู เนื้อเรื่องช่วงแรกเล่าสลับแบบค่อนข้างเร็วไปหน่อย มีรายละเอียดปลีกย่อยเยอะมากจนขี้เกียจอ่าน แต่สุดท้ายแล้วรายละเอียดพวกนั้นกลับตอบโจทย์ประเด็นหลักของเรื่องได้เป็นอย่างดี ซึ่งประเด็นหลักก็เป็นอะไรที่เราประทับใจมาก เป็นการพูดถึงความแตกต่างได้อย่างครอบคลุมและตรงประเด็นดี สรุปแล้วก็เป็นหนังสือที่อยากให้ลองอ่านดูนะ

[Blackmoon Lilith · Rating 5 out of 5]

เราให้ 5 ดาวนะคะ ไม่ได้อวย หรือให้คะแนนเยอะเว่อร์ แต่ว่ามันถูกจริตเรา... ความรู้สึกเรากลับชอบนิราศมหรรณพมากกว่า กาหลมหรทึกด้วยซ้ำไป ด้วยที่มันมีหลายแนว หลากอารมณ์ และเป็นซีนปัจจุบัน... จินตนาการล้ำดี แปลกใหม่ค่ะ
ยังไงเราก็รออ่านตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณปราปต์ค่ะ
หนึ่งในนักเขียนหน้าใหม่ คุณภาพแน่นของไทยค่ะ

[Nattapan · Rating 2 out of 5]

1.5 - 2 stars. Too confusing and not convincing enough.

[Janejira Plailaharn · Rating 4 out of 5]

อ่านยากนิดนึง คือต้องตั้งใจจริงๆ ถึงจะตามเรื่องทัน บางทีต้องพลิกกลับไปอ่านหน้าที่ผ่านมา รู้สึกว่าเหมือนเริ่องมันจะยังไปต่อได้อีก ยังไม่น่าจบ แอบเศร้านิดๆตอนบอกลา

[kwanjai stella mnr dechdcaprio bays · Rating 1 out of 5]

โดนตกมาจากกาหลฯของพี่ปราบต์ค่ะ แต่เล่มนี้คือไม่ได้เลยยย เนื้อเรื่องมันดูไม่สมเหตุสมผล ไม่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน พอเฉลยว่าสรุปใครเป็นใครก็ยิ่งอิหยังวะสุดๆ ปล. เจอคำผิดหลายจุดด้วยค่ะ

[Plalala Nichanan · Rating 3 out of 5]

คนเขียนผูกเรื่องให้ตัวละคร แต่ละตัวมีความลึกลับ คนอ่านก็จะงง เรื่องราวซับซ้อนสับสนอีกทั้งชื่อตัวละครที่อ่านยากจนเกือบจะ inboxไปถามคนเขียนด้วยซ้ำถึงวการอ่านชื่อตัวละคร"ราฆพ"ตอนเฉลย กลับง่ายเอาซะเฉยๆ ทั้งที่ต้นเรื่องบางตัวแทบไม่ได้มีบทบาทอะไรเลย พออ่านจบก็ไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำมันดูเกินจินตนาการไป แต่ชอบที่ลงรายละเอียดของสถานที่และประวัติศาสตร์ในรัชสมัยที่๓ ได้เห็นภาพดี
ปล.ยังไม่เคยอ่านกาหลมรทึกนะ คงต้องหาเล่มมาอ่านอีกสักเล่ม

[Duangrat Pipitpattanaprap · Rating 4 out of 5]

Review นิราศมหรรณพ 346 หน้า
(from related party)
คะแนน 7/10
ก่อนอื่นขอบอกพื้นหลังของคนรีวิว
เป็นคนอ่านนิยายได้ทุกแนว เริ่มร้างราจากการอ่านไปสักพัก จนเริ่มมาอ่านอีกรอบกับเรื่องกาหลมหรทึก
ดังนั้นรีวิวนี้อาจเป็นความเห็นของผู้ไม่ได้ลงลึกวิเคราะห์ขั้นสุด หรือเอาเปรียบเทียบกับหลายเรื่องนะ เป็นเพียงผู้อ่านทั่วไป
...........
นิราศมหรรณพ กับคำโปรย เสียงสังหาร คนประหลาด โศกนาฎกรรม
กับด้านหลังปก สภาพศพเหยื่อ ภายนอกปราศจากบาดแผล แต่อวัยวะภายในเหมือนถูกทึ้งจนขาดวิ่น

และด้วยอ่านหลังจากอ่านกาหลมหรทึกจบ แถมเป็นนิยายที่อ้างถึงเรื่องวัด เรื่องกลอน เลยแอบคาดหวังไปเองว่าจะต้องให้ฟีลเดียวกัน
แต่ถ้าคุณผู้อ่านคาดหวังแบบนั้นจะผิดถนัด เพราะเรื่องนี้แม้จะเป็นแนวสืบสวนสอบสวน จะให้อารมณ์ที่ต่างออกไป
ในเรื่องนี้วิธีการเล่าจะตัดไปตัดมาแต่ละฉากค่อนข้างเยอะ บวกกับตัวละครที่ค่อนข้างเยอะ ช่วง 50-60 หน้าแรกจะแอบมึนว่า ใครทำอะไรอยู่ แต่หลังจากนั้นจะเริ่มชิน บวกกับclue ที่เริ่มทิ้งไว้มากขึ้น ทำให้เริ่มอินมากขึ้น และชวนติดตามมากขึ้น
ในเนื้อเรื่องพยายามสอดแทรกแง่คิดหลายอย่าง ที่เค้าเรียกกันว่า เป็นเชิงสัญลักษณ์ (รุสึกทำได้ดีในส่วนนี้ เพราะรุสึกอิน และไม่ยัดเยียด) ที่แม้กระทั่งตัวละครเอกของเรื่องที่ดูจะยอมเสียสละ แต่สุดท้ายก็.....(พอละ ไม่ spoil)
หากเปรียบเทียบกับกาหลฯ กับเรื่องนี้ เรื่องกาหล จะให้อารมยะเยือก ด้วยอารมณ์ฉาก สภาพศพ มีความรุสึกขลัง ให้อารมณ์การสืบสวนดำเนินไปแบบช้าๆ ซึ่งจะมีช่วงสูญญากาศอยู่นิดๆ เนื่องจากคดีฆาตกรรมที่ดูเหมือนคนตามเรื่องจะยังไม่สามารถตามรอยได้ทัน
อ่านจบจะอารมณ์นอนไม่หลับ สะพรึง และเสียวปลายเท้า
กับเรื้องนี้ไม่ได้ให้อารมณ์ยะเยือกน่ากลัว ซึ่งถ้าคนอ่านคาดหวังกับอารมณ์นั้นอาจผิดหวัง
กลับกัน ให้ความรุสึกเนื้อเรื่องดำเนินเร็ว และจะมีการปล่อยเฉลยทีละเปราะๆๆๆ จุดนี้คือจุดดีที่ทำให้เรื่องน่าติดตาม ต่างจากกาหลที่เหมือนไปเฉลยเทๆๆๆๆ พรวดท้ายเล่ม (แต่นั่นก็ทำให้รู้สึกถึงจุดพีคของเรื่อง)
กับกาหลให้ความรู้สึกเก็บกด ขาดผึง อัดอั้นของตัวละคร และถาโถม กับเรื่องนี้จะไม่เป็นแบบนั้น แต่มีเรื่องความรักมาสอดแทรกมากกว่า อ่านจบถึงขนาดน้ำตาซึม
และที่สำคัญที่ทำให้เรื่องนี้ต่างจากกาหลย่างสิ้นเชิง คือ นอกจากมีวิทยาศาสตร์ แต่มันมีแฟนตาซี เข้ามาด้วย! ดังนั้นผู้อ่านควรทำใจเปิดกว้าง ยอมรับ ไม่งั้นอาจเฟลเอาได้ง่ายๆ
แต่จิงๆ มีสิ่งที่เหมือนกาหล เพราะมันเป็นสไตล์ของเฮีย คือข้อมูลมาเต็ม ดูเป็นความชอบส่วนตัวที่ไม่สนใจผู้อ่าน 55 เพราะคาดว่ามีผู้อ่านหลายคนที่คงต้องอ่านข้ามไปกับประวัติของวัดที่ดูใส่มาเยอะเกินและไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องขนาดนั้น .... แต่ตอนหลังที่ใส่ข้อมูลเพื่อเฉลยว่าทำไมต้องเป็นวัดนั้นโน้นนี้ ถือว่าดี มีความเกี่ยวโยง
ส่วนตัวรุสึกว่าถ้าจะใส่ข้อมูล อยากให้ตีเป็นเนื้อเดียวกับเนื้อเรื่อง คนอ่านจะอินมากกว่า เช่น ในส่วนของตอนพูดถึงเรื่อง หม่อมเป็ดสวรรค์ , ประวัติคุณเล็ก-นิราศมหรรณพ, รวมถึงข้อมูลวิทยาศาสตร์ที่ใส่มาถือว่าทำได้ดี โดยเฉพาะภาคผนวก ชอบเป็นพิเศษ
สุดท้าย ถ้าให้สรุปชอบอันไหนมากกว่า ต้องบอก ชอบกาหล มากกว่าเพราะplot มันโดดเด่นชนะเ���ิศ ซะขนาดนั้น
แต่เรื่องนี้มาแบบคู่คี่ สนุก แต่คนละแบบ เค้าเรียกว่าแล้วแต่รสนิยมความชอบ ที่สำคัญ ไม่ควรคาดหวัง อ่านด้วยใจเปิดกว้าง เพื่อรับความสนุกได้อย่างเต็มที่
สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด หลังจากอ่านจบพยายามไปอ่านรีวิวของชาวบ้าน มีหลายคนชอบ และไม่ชอบ
เลยจะขอบอกว่าเรื่องนี้ จะไม่สืบสวนสอบสวนจ๋าขนาดนั้น เพราะมันมีแนวปรัชญาเข้ามาแทรกด้วย ทำให้ถ้าเกิดคาดหวัง ว่ามันจะเป็นงั้น โง้น งี้ อาจเฟลนะ ก้ออย่างที่บอก เปิดใจอ่าน รับความสนุกจ้า
สรุปให้คะแนน 7/10 (หักที่ตัดไปตัดมาเยอะเกินในบางที และเหมือนรู้สึกจุดพีคยังไม่สามารถดึงอารมณ์ให้สุดๆ ได้)
................................

SPOILED ตัวโตๆๆๆ
อยากให้ใส่ที่มาความรัก ความผูกพันของนางเอกและพระเอกมากกว่านี้ เพราะมันดูเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ คุณผู้อ่านคงฟินมากๆๆๆ ไหนๆ ก้อจะเศร้าในช่วงท้าย T T อะฮึกๆๆ
อ่านบางรีวิวบอก เหมือนเฟลที่สุดท้ายภารกิจล้มเหลว ทำไปเพื่ออะไร สุดท้ายน้ำมันก้อรั่ว
ส่วนตัวไม่คิดงั้น เพราะอย่างที่บอก เรื่องนี้เล่นกับปรัชญาและความรุสึกคน มากกว่า ผู้เขียนตั้งใจจะสื่ออะไรมากกว่านั้น เทียบเคียงกับ หนังของ Christopher nolan เรื่อง interstellar ก็จะเห็นว่า ภารกิจก็ยังไม่สำเร็จ ไปตั้งหลายดาว สุดท้ายยังคงสร้างได้แค่สถานีอวกาศ ยังหาดาวใหม่ไม่ได้
และในเนื้อเรื่องก็มีเรื่องเหนือจริงอย่างตรงหลุมดำ หรือเรื่อง the prestige ก็เช่นเดียวกัน ก้าวข้ามแค่มายากล ไปแล้ว
ดังนั้นแค่จะบอกว่า ส่วนตัวไม่ถือว่าประเด็นภารกิจล้มเหลวเป็นอุปสรรคของความสนุกนะ

......................................

[Pichapatt LoveHope · Rating 5 out of 5]

ถ้ากาหลทำให้เราอิน นิราศมหรรณพทำให้เราอิ่ม
อิ่มใจ ครบถ้วน เดาทางอยากตามสไตล์ของคุณปราบต์

การผูกเงื่อนงำต่างๆ ประทับใจคนอ่าน. การตัดบทไปมา ทำให้นึกถึงหนังฝรั่ง มีกลิ่นอายแบบไทยสไตล์

ไม่แปลกใจที่ทุกคนชื่นชอบ เป็นงานที่แตกต่างจากงานตลาดหนังสือ แต่ตรึงใจมาก

แนะนำค่ะ

[Nui Sasi · Rating 4 out of 5]

เนื้อเรื่องออกทะเลไปไกลกว่านิยายสืบสวนสอบสวน ตื่นเต้นน่าติดตาม สามารถถ่างตาอ่านได้รวดเดียวจบทั้งเล่ม ไม่มีเบื่อ ผู้เขียนพยายามประดิษฐ์รูปประโยคใหม่ๆ ดูเก๋ไก๋ แต่ก็ทำให้งุงงงในบางครั้ง กล้าเล่นแม้จะยังอ่อนชั้นเชิงไปนิด(เดียว). แนะนำให้อ่าน กาหล มหรทึก ด้วย (ชอบเล่มหลังมากกว่า)