В един тресящ се от буря самолет Патрисия, испанска манекенка с уреден и почти безгрижен живот, чува от случайната си съседка по място, че някой от близките ѝ хора ѝ мисли злото. В ежедневието ѝ започва поредица от странни професионални и битови злополуки, които я карат да се стресне, да се опита да разбере кой иска да я премахне от пътя си, а и да направи преоценка на съществуването си. Белязани дотогава от постиженията и спокойствието, изведнъж кариерата и битието ѝ потичат в тревожното русло на пророчеството.
Докато търси виновника за сполетелите я беди, тя открива нелицеприятни истини за себе си, за мъжа си особняк, когото обича горещо, за родителите и сестра си и за началниците и колегите си в модната агенция. Патрисия излиза от досегашния удобен житейски и професионален пашкул и проглежда. През нейните очи виждаме каква е цената на успеха, колко крехък и непостоянен е той и как понякога дори близките ни хора могат да ни причинят големи страдания.
Las malas críticas fueron el impulso que necesitaba para leerme este libro. En primer lugar, creo que es un libro ágil y con mucho significado oculto en las tenues sombras de las palabras. La autora tendría que haberle dado otro giro a la historia olvidándose de la cutre trama y enfatizando en los valores comprendidos (ese ha sido el por qué de las malas críticas). Al leer el libro piensas que todo es ordinario y la protagonista es la típica modelo atontada, pero párate a pensar acerca del libro sin contar con la trama principal: sus seres queridos le quieren sólo por un motivo (si te has leído el libro sabes cual es). Ahora bien, cómo te sentirías tú?
Il Premio Planeta è il più ambito per chi scrive in castigliano (ovvero quella lingua comunemente chiamata spagnolo) e, di solito, garanzia di grande lettura. Oltre che di un assegnone da 600mila euro e passa e traduzione sicura in almeno 20 lingue per chi lo vince - dettagli. Un commento che serpeggia spesso tra i miei amici e colleghi (gente che si spara ettolitri di lettereatura in ligua spagnola in vena ogni settimana, mica principianti come me) è: se questo ha vinto, quegli altri dovevano essere poca roba.
Il fatto è che questa storia è veramente poca roba, flebile, poco credibile, fatta di qualcosa che dovrebbe essere colpo di scena dopo colpo di scena e che invece risulta di una prevedibilità degna di una serie tv nemmeno scritta bene. Chi ci fosse dietro gli incidenti che capitano alla protagonista, io l'ho capito quando cade dalla poltrona a casa dei suoi. Ovvero: ben prima della metà del romanzo. Poi l'insensatezza di voler innestare un'altra trama noir nella trama prinicipale (la vicenda che coinvolge il capo dell'agenzia di modelle) risulta veramente forzata, poco credibile (l'ho già detto) e poco riuscita. Manca tutto di profondità, ecco quello che mi manca. Prendo ad esempio la protagonista: modella, giovane, bella, ricca, felice, apparentemente con una vita perfetta, poi gliene capitano di tutti i colori. Qui, un lettore pensa, il personaggio fa il salto di qualità e si riscatta dalla scontatezza del disegno iniziale. Invece no: perché alla fine si scopre che la fanciulla supera tutti gli ostacoli dotata di sconfinata ingenuità e ostinata superficialità. Bella e oca, come da copione, fino all'ultimo. Che poi, cadesse in trame altamente ingannevoli... Qui l'unica spiegazione, che è quella sempre buona per i premi, può essere: quando scrivi un romanzo per vincere un premio non si ha tanto tempo per rivederlo e magari resta un po' piatto. Vabbè. Ma tra gli Harmony e i Promessi Sposi qui siamo poco sopra ai primi in quanto a piattume. Se non pari.
Proseguo: la struttura del romanzo. Ripetitiva, solo per fermarsi al primo termine che mi viene in mente. Allora, qualcuno vuole far del male alla protagonista ed è assodato fin dalla quarta di copertina. Come si sviluppa il romanzo: potrebbe essere tizio (capitolo sul perché potrebbe essere tizio), allora vado a Barcellona a consultare la medium (capitolo sulla consultazione medium), poi torno, perché non è tizio (capitolo sul sollievo del fatto che non sia tizio); però, forse è Caio. Dunque: copia e incolla della struttura narrativa precedente. E passi succedesse solo un paio di volte: succede con qualunque personaggio incroci i sospetti della protagonista. Tutto l'arco narrativo ripropone lo stesso svolgimento. Se l'effetto è tenere sul filo il lettore... lo irrita.
Potrei continuare a trovare difetti a questo romanzo, ma la recensione diventerebbe oceanica. Non aggiungo noia alla noia. Solo 3 brevi considerazioni finali (sono pessima, lo so, è la mia dote migliore). 1. Le valutazioni dei lettori sono tutte o molto alte o stroncature incredibili. Probabilmente, qualche difettuccio il romanzo ce l'ha se succede questo, lo dico per esperienza. 2. La riflessione più intelligente del romanzo è sicuramente quando verso la fine, per bocca del personaggio Irina si dice qualcosa di simile al fatto che la felicità non ci rende migliori, sono le difficoltà (e il loro superamento) a farlo. Ma credo di averlo letto già in qualche romanzo scritto meglio. 3. Ovvio che da un romanzo del genere non mi aspettassi qualcosa di grande e profondo, mi sarei diretta in altre direzioni avessi cercato meditazioni sul senso della vita. Tuttavia, penso che una cosa sia un libro che fa della diversione il suo fine perseguendolo con arguzia e ironia, altro è trovarsi di fronte a qualcosa che forse partendo dagli stessi presupposti sconfina nella banalità. Imbarazzante.
Comienza bien El cielo ha vuelto, siempre es divertido enfrentarnos a la muerte de la mano de una medium sobre todo si eres modelo. Y el primer tercio del relato se lee con relativo interés, hasta que te das cuenta que la cosa no va a dar más de sí. Escrita de manera que se pueda leer de un tirón, pero con una falta de amor hacia la letras que insulta. Le falta poesia , garra ...en fin le falta alma. Pero claro no vamos a negar que puede ser una noveliuta estupenda para pasar las tardes en la playa, en donde no haya que estar dándolo todo mientras pasamos las páginas. Es una lástima pero podía estar mejor....mucho mejor. es previsible ya en toda su segunda mitrad, nos da la sensación que los personajes estám sacado de un manual barato de personalidades...el premio mejor dotado de las letras españolas deberia quererse un poco más y darse enjundia. O formar otro premio llamado la novelita del verano para este tipo de relato facilón.
En ocasiones, hay que realizar un ejercicio de voluntad para terminar un libro... Así me ha pasado con esta novela. Pasable, no está mal escrita, tiene algo de intriga... pero una vez concluida, pasa directamente a la estantería, sin dejarme mayor huella.
En mi opinión no es par darle los palos que se está llevando (desde luego todas somos libres de dar la nota que creemos acorde) pero es cierto que resulta decepcionante en cierta medida. Una novela correcta. Que cumple. Y nada mas.
Es un libro entretenido, sobre todo al principio.Engancha con facilidad y tiene su punto de humor y sus frases sobre verdades existenciales.
Combina situaciones un tanto absurdas y personajes poco creibles con descripciones de la vida cotidiana y tópicos sobre las relaciones humanas.
La protagonista supera en cierto modo su modo de ver la realidad a través de un cristal de color rosa y se enfrenta a sus temores con grandes dosis de paranoia y de fuerza de voluntad.
No es una novela de esas que recordarás toda la vida pero te puede hacer pasar un buen rato en una tarde lluviosa.
Si considero que hay pesimos escritores, definitivamente Clara Sánchez no sabe siquiera escribír un carajo.
Me molesta sobremanera que en los concurso organizados por las editoriales como: Planeta y Alfaguara, permitan que escritores conocidos, que ya tienen incluso publicadas novelas, participen quitandole la oportunidad de ganar a escritores nuevos y de otros paises del mundo, ¿Por qué siempre ganan españoles?
Que injusticia y egoísmo de parte de los escritores como está mujer.
Lo peor que el gane el premio un libro tan, tan. TAN malo.
Un viaggio alla scoperta dell'anima e di quello che la vita ci riserva quando decidiamo di essere noi stessi e di accettare l'idea che la verità spesso fa a pugni con la felicità, ma che è l'unica strada percorribile per trovare la direzione giusta. I personaggi e la storia sono avvicenti come tutti quelli che animano le pagine della Sanchez. Una storia in cui immergersi e perdersi anche un po'.
Me ha sorprendido gratamente. Me gusta mucho es estilo de Clara Sánchez, es perfecto para leer en ratos libres: ligero, ágil, directo, pero cuidado al mismo tiempo. Es increíble cómo te cuenta una historia al completo con tanta economía, con las frases y diálogos justos.
La historia mezcla la cantidad justa de suspense (que no 'misterio' como tal) para mantenerte enganchada hasta el final, de realismo contemporáneo y de 'fantasía', si se le puede denominar así a lo que se nos presenta con el personaje de Viviana.
La protagonista, Patricia, es una modelo que en un vuelo de avión conoce a una señora (la extraña Viviana) que la pone sobre aviso: hay una sombra oscura sobre ella que desea su muerte. A partir de entonces, Patricia se verá envuelta en varias situaciones que pondrán en riesgo su existencia, y su vida se quedará patas arriba mientras intenta darle una explicación.
No creo que la novela tenga pretensión alguna, aunque a la protagonista la hace reflexionar sobre la superficialidad de su vida. Sobre lo egoístas que debemos ser a veces, para no dejar absorbernos por los demás. Que debemos mirar más a menudo a nuestro alrededor porque a veces nos olvidamos de que las personas cambian, y no podemos confiar en que sigan allí, iguales que antes, para siempre.
Es una historia muy recomendable para pasar el rato. Muy rápida de leer (aunque yo haya tardado, es que me ha pillado en época de exámenes) y entretenida. Además, te impulsa a seguir leyendo las ganas que tienes de que Patricia mande a tomar por saco a todos los que le rodean, que son una panda de idiotas.
Un relato interesante sobre la superficialidad que hay en la mayoría de nuestras vidas. Nos dejamos llevar, no llenamos de significado nada de lo que hacemos o decimos, no cuidamos las cosas importantes, precisamente las que recordaremos en el momento final cuando ya nada tenga remedio, y nos perdemos en tonterías que sólo interesan en el fugaz instante en que las hacemos pero que ni nos aportan ni nos ayudan a ningún nivel que no sea el presente material y que además se perderán en el tiempo. Nos equivocamos al juzgar a los otros e incluso a nosotros mismos, y a veces por una simple cuestión de desinterés o desidia. Descuidamos los detalles, no los vemos. Vivimos de inercia.
Todo un acierto que para plasmar esa idea, la autora nos presente a una protagonista que trabaja de modelo y deambula por un mundo absolutamente frívolo con la misma actitud de distanciamiento y dejadez con la que desfila.
Forse non è il miglior romanzo di Clara Sánchez (almeno dal mio punto di vista… che continuo a preferire La voce invisibile del vento) ma è senza dubbio il più intimista: ci invoglia a guardare dentro di noi per poter comprendere davvero coloro che ci circondano ed interagiscono con noi stessi ogni giorno. Bella la trama, non particolarmente pesante (fatta di luci, ombre, inganni, coincidenze e superstizioni) e bello il cammino intrapreso a sua insaputa dalla protagonista per arrivare alla rivelazione finale! Consigliatissimo agli amanti del genere. [https://lastanzadiantonio.blogspot.co...]
Empecé este libro con ilusión de leer un trabajo largo de una escritora de la que me habían gustado varios artículos. Que fuera Premio Planeta fue una casualidad no buscada. Esperaba un historia vivida y capaz de conmover. Pero ha sido un chasco. En la página 188, tras unas cien páginas insulsas, he hojeado páginas al azar (sin llegar a la última) y he visto que la cosa seguía en un tiovivo machacón hacia ninguna parte. Probablemente la vida de una modelo del montón no sea la mejor idea para conseguir que como lectora sienta algo de simpatía por lo que le pasa. Lo desconozco. Lo que cuenta el libro es del todo irrelevante. No ha logrado que me conecte... Y lo siento.
Percibí una mala vibra de todos casi desde el inicio; de la hermana, de los padres, de su esposo, sus colegas, todos se hacen las víctimas y es algo que hay que tener que soportar, aunque es interesante ver cómo Patricia se va dando cuenta de las cosas conforme suceden, y el hecho de que no sólo aprende que debe de poner su felicidad primero, sino que comienza a ver sus errores también, me agrada. Creí que se trataría más sobre querer hacer daño directamente a la persona y no a través de malos deseos y cosas espirituales, pero igual estuvo bien.
„Небето се завърна“ въвежда читателя в живота на Патрисия, привлекателна манекенка, чиято съдба изглежда белязана от успеха. По време на полет в една страховита буря тя се запознава с Вивиана, ясновидка с копринено мек глас и странни навици, която я предупреждава, че близък човек й мисли злото. В ежедневието на Патрисия започва поредица от необясними професионални и битови злополуки, които я карат да се стресне и да направи преоценка на съществуването си. „Небето се завърна“ е обсебващ, изкусно построен разказ за цената на успеха. И за това как някой, когото си смятал за близък, може да се окаже най-големият ти кошмар.
Клара Санчес е сред най-ярките представители на съвременната испанска литература. Произведенията й се издават в стотици хиляди екземпляри и са преведени в десетки страни по света. През 2000 г. авторката е удостоена с награда Алфагара за романа „Последни новини от рая“. Десетилетие по-късно с „Това, което името ти крие“ тя печели „Надал“, най-престижното литературно отличие на Испания, което се връчва от 1944 г. насам, а сред имената на лауреатите се открояват творци като Мигел Делибес, Кармен Лафорет и Рафаел Санчес Ферлосио. През 2013 година романът „Небето се завърна” се сдоби с голямата награда „Планета” и затвърди популярността на Клара Санчес като майстор на напрегнатия наратив със собствен, уникален почерк.
Българската публика ще има удоволствието да се срещне с писателката на 13-15 май тази година в София и Пловдив. Гостуването се осъществява с любезното съдействие на Институт Сервантес.
Този издателски проект е финансиран с подкрепата на програма „Творческа Европа“ на Европейската комисия.
Conosciamo veramente chi ci sta intorno? Le persone, che frequentiamo ogni giorno e quelle che amiamo, ci dicono la verità? Di chi possiamo fidarci? Sono questi i quesiti spinosi, affrontati nell’ultimo romanzo di Clara Sánchez. LE COSE CHE SAI DI ME ci spinge a guardare profondamente in noi stessi e ad indagare su chi ci sta intorno, ma soprattutto ci porta a dare uno sguardo nella superstizione. Tutti siamo ostinati nel sostenere di non crederci, ma poi il dubbio ci assilla nel momento in cui strane coincidenze possono portarci a non esserne più tanto convinti. Capita una situazione analoga alla protagonista del romanzo, Patricia, una giovane modella di successo, quando incontra, per caso, una medium, Viviana, sul volo aereo da Nuova Delhi a Madrid. L’eccentrica figura femminile le confida che intorno a lei c’è un’ombra scura, simbolo di qualcuno che vuole la sua morte. Patricia prova a scrollarsi di dosso quelle terribili parole ma, dopo che nelle settimane successive si ritrova in incresciose e pericolose situazioni, comincia a rivalutare la questione e a guardarsi attentamente intorno, dove sembra proprio che il mondo intorno a lei stia iniziando a cambiare. Verità nascoste e un continuo alone di mistero si susseguono in questo avvincente romanzo che è l’ennesimo capolavoro della Sánchez.
De esos libros que no marcan tu vida o son trascendentales pero si super cheveres para tener a la mano durante un dia de diligencias o un largo trayecto en transporte. Es el primer libro que leo de este autor y me gusto mucho que da detalles pero no se torna aburrida ni repetitiva. Apesar de que la historia esta centrada en la historia de Patricia, una modelo cuya vida es todo un exito, Clara Sanchez no cae en el error de algunos autores [Blue Jeans y su Canciones para Paula] de agrandar y obligarte a amar a Patricia, es una modelo, es bellla, su vida es 'perfecta' pero te lo dice una sola vez, eso no es lo relevante.
La historia me parece que fluyo muy bien, te narra la historia de Patricia con cada una de las personas de su entorno mientras ella trata de adivinar quien es ese alguien que la quiere muerta. El final algunos lo tildan de predecible sin embargo me gusto, un poquito cliche pero fue bueno.
La historia, dentro de lo que cabe, existe (un culebrón que tarda en salir pero que puede llegar a tener un interés). Todo lo demás, no. Personajes que no consigues visualizar, un tono narrativo y un estilo totalmente infantiles y llenos de tópicos. Uno observará: de acuerdo, es el narrador "engañoso" de la modelo tontita que embadurna con sus razonamientos vacíos y sus explicaciones primitivas todo lo que le ocurre. Aún así, se habría podido contar de manera mucho más convincente. Su mayor ventaja: se puede leer "a vuelo de pájaro" sin que se le escape a uno ni una coma.
Le cosa che sai di me è il secondo libre dell'autrice che leggo e, sinceramente, non mi ha molto entusiasmata (al contrario del primo!). L'ho trovato molto monotono fino a metà libro, i discorsi e le scene sembravano uguali fin quando arriva la svolta. Allora il libro decolla un po', ma vola basso. È un libro piacevole e poco impegnativo se si vuole trascorrere qualche giorno senza dover "sapere obbligatoriamente cosa accade".
La idea del libro me parece absurda. No es realista que una persona esceptica reaccione de ese modo. El libro se centra solamente en encontrar a la persona que le desea el mal a Patricia. Los personajes son odiosos. Es fácil de leer y está escrito de forma simple. Pero que sea Premio planeta me sorprende bastante. Al parecer la escritora es muy reconocida y sus obras han llegado a traducirse hasta en 15 idiomas. Creo que en este caso importa más quien es ella que su creación.
Sólo me enganchaba en algunas partes, pero no por mucho tiempo. Un libro tremendamente monótono y decepcionante que me hace cuestionar la calidad de los Premios Planeta. Como dicen en la película Love Actually "No quiero ahogarme por una basura que podría haber escrito mi abuela" y aquí me he ahogado en lo más profundo del aburrimiento.
Foi uma estreia com a autora, achei o enredo em si mesmo um bocado confuso, gostei do conceito da sinopse mas depois toda a relação entre as várias personagens nomeadamente Viviana com as suas maluqueiras e Patricia com as suas manias de modelo muito estranha...quanto as secundários eram todos muito apanhados da cabeça...acaba de forma abrupta e igualmente estranha...
Aunque el argumento me gustó mucho, me ha dado la sensación de que no consiguió sacarle todo el partido posible. No está mal para oasar el rato pero me resultó algo decepcionante porque espera más de un premio Planeta.
Ni fu, ni fa. Entretenido con algunas partes interesantes y otras tantas algo innecesarias que, bajo mi punto de vista, sobran y parecen de relleno. Por otro lado, si esto es un premio Planeta... que venga Dio y lo vea.
Terrible! La escritora carece de imaginación y talento. Su estilo de escribir es inmaduro y está lleno de clichés. Clara Sánchez intents escribir sobre un mundo que es claro que ella o no entiende o desconoce (de hecho conozco yo ese mundo mejor que ella). Me parece que hasta la cursi de Corín Tellado escribe mejor que Sánchez, si se lo propone. Que esta novela haya ganado el Premio Planeta es un shock. Si podría darle cero estrellas lo haría. No encuentro nada positivo que decir sobre este libro.
Доста противоречиви чувства изпитах към книгата. Съвременна, не ме впечатли със стил. Събуждаше на места интерес, със загадката, мистиката, после ми досади леко, докато търсеше във всеки вредител. Събуди съжаление то ми, когато видях какво се случва с близките й, гнева от отношението към нея. Научи урока си накрая се надявам.
Giudico sempre un libro in base a quello che riesce a trasmettermi, in questo caso sono rimasta un po' delusa. Le cose che sai di me è sicuramente un libro che scorre, che ti tiene anche attenta fino all'ultima pagina, ma la storia di Patricia non mi ha lasciato niente di importante. Mi aspettavo molto di più dal momento che stiamo parlando di Clara Sánchez e anche perchè questo libro ha vinto il Premio Planeta.