What do you think?
Rate this book
Οι χωρισμένοι δε γιορτάζανε προχθές
Εκείνη: Φιλόλογος με μεταπτυχιακά, πνευματώδης, ευαίσθητη, παρορμητική και κουκλάρα.
Εκείνος: Άξιος ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, άχαρος, αναίσθητος, προγραμματισμένος και δίμετρος – να τα λέμε κι αυτά.
Τι κοινό μπορεί να έχουν λοιπόν η Βίκυ με τον Αλέξανδρο; Κανένα! Κι όμως, παραμένουν μαζί. Μαζί βέβαια τρόπος του λέγειν, μιας και ο Αλέξανδρος (που συν τοις άλλοις είναι και κολλημένος με την πρώην του) δεν την πλησιάζει ερωτικά. Η Βίκυ έχει δοκιμάσει τα πάντα μαζί του, αλλά τζίφος.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προκύπτουν από το πουθενά τα παρακάτω:η παπα-Λάμπραινα, ένα στρουμφάκι, μια γιαγιά παρανοϊκή, ένα ζευγάρι σκαρπινάκια, ο ποιητής Φανφάρας, μια Ρωσίδα στριπτιτζού, το μωρό της Ρόζμαρι, ο Αθανάσιος Διάκος, η βασίλισσα της Αγγλίας, ένα μέντιουμ από το Μενίδι, το φάντασμα του Καζαντζίδη, ένας υπουργός λαμόγιο και ένας μυστήριος γυμναστής.
Όλα αυτά είναι απλώς ένα μικρό δείγμα μιας τρελής ιστορίας, στην οποία η Βίκυ και ο Αλέξανδρος μπλέκουν διαρκώς σε ασύλληπτες αλλά καθημερινές καταστάσεις, σ’ ένα μυθιστόρημα σπιντάτο, γεμάτο εξωφρενικό χιούμορ και ανατροπές.
Εκείνος: Άξιος ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, άχαρος, αναίσθητος, προγραμματισμένος και δίμετρος – να τα λέμε κι αυτά.
Τι κοινό μπορεί να έχουν λοιπόν η Βίκυ με τον Αλέξανδρο; Κανένα! Κι όμως, παραμένουν μαζί. Μαζί βέβαια τρόπος του λέγειν, μιας και ο Αλέξανδρος (που συν τοις άλλοις είναι και κολλημένος με την πρώην του) δεν την πλησιάζει ερωτικά. Η Βίκυ έχει δοκιμάσει τα πάντα μαζί του, αλλά τζίφος.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προκύπτουν από το πουθενά τα παρακάτω:η παπα-Λάμπραινα, ένα στρουμφάκι, μια γιαγιά παρανοϊκή, ένα ζευγάρι σκαρπινάκια, ο ποιητής Φανφάρας, μια Ρωσίδα στριπτιτζού, το μωρό της Ρόζμαρι, ο Αθανάσιος Διάκος, η βασίλισσα της Αγγλίας, ένα μέντιουμ από το Μενίδι, το φάντασμα του Καζαντζίδη, ένας υπουργός λαμόγιο και ένας μυστήριος γυμναστής.
Όλα αυτά είναι απλώς ένα μικρό δείγμα μιας τρελής ιστορίας, στην οποία η Βίκυ και ο Αλέξανδρος μπλέκουν διαρκώς σε ασύλληπτες αλλά καθημερινές καταστάσεις, σ’ ένα μυθιστόρημα σπιντάτο, γεμάτο εξωφρενικό χιούμορ και ανατροπές.
342 pages, Paperback
First published March 1, 2015
2 people are currently reading
17 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 12 of 12 reviews
April 13, 2016
Μηδένα προ του τέλους χαχάνιζε! Το βιβλίο το έβλεπα κάνα χρόνο τώρα στις προθήκες και το απέφευγα, ειδικά από τη στιγμή που μου το σύστηναν οι φίλες μου! Έχω καεί από τις περισσότερες επιλογές που μου ‘χουν φέρει στα μούτρα (και στο κεφάλι ενίοτε) κάποιες κι έτσι σφύριζα αδιάφορα στις απαιτήσεις τους. Ήταν και το εξώφυλλο και ο τίτλος τέτοια που κατάλαβα ότι θα βυθιστώ σε ροζ σατέν σεντόνια κι άντε να βγάλω άκρη. Κι αυτά ζωή έχουν θα μου πεις και αναγνώστριες (συνήθως) ψάχνουν, προσωπικά δεν είναι του γούστου μου όμως και δε θα διάβαζα τέτοιου είδους από τη στιγμή που η βιβλιοστοίβα μου με περιμένει χτυπώντας νευρικά τον σελιδοδείκτη της στο πάτωμα! Τελικά το βιβλίο περιήλθε στα χέρια μου και μου απέδειξε πως δεν πρέπει να κρίνω αν δεν έχω προσωπική άποψη!
Εξαιρετικά γραμμένο αστείο και κωμικό μυθιστόρημα (αυτά τα δύο σπάνια ταυτίζονται) που περνάει υποδόρια πολλά κοινωνικά μηνύματα και σημαντικές απόψεις της συγγραφέως για τη σύγχρονη καλλιτεχνική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Φονικές ατάκες, γρήγοροι διάλογοι, αληθοφανέστατες σκηνές, αριστοτεχνική σκηνοθεσία και υποδειγματική επίλυση της ιστορίας είναι ελάχιστα από τα πλεονεκτήματα του δροσερού αυτού μυθιστορήματος.
Η φιλόλογος Βίκυ και ο πανύψηλος Αλέξανδρος Ζουμπάς, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, είναι ένα ζευγάρι που αποτελείται από τέσσερα άτομα, μιας και ο Αλέξανδρος δεν αποχωρίζεται την πρώην του, Νίνα, και την κόρη τους, Ρίκα (εκ του Φρειδερίκη). Η Βίκυ περνά των παθών της τον τάραχο από ένα βλαμμένο ανθύπανδρο (αντί + υπό + άνδρας, την έσκισα την ελληνικη γλώσσα) που επιπλέον δεν της κάθεται με τίποτα! Και δώστου σχέδια, δώστου κόλπα, δώστου χιλιάδες περιπέτειες αλλά ο Αλέξανδρος αγρόν αγοράζει και τάφο σκεπάζει!
Μια ιστορία που ξεκινάει με αυτήν την κεντρική πλοκή, στη συνέχεια εξελίσσεται σε χρονογράφημα, μιας που η Βίκυ πηγαίνει στο γήπεδο, διαβάζει άρλεκιν, πηγαίνει στο Εθνικό θέατρο, ακόμη και στην εκκλησία, κάνει πράματα και θάματα, τα οποία είναι η αφορμή για τη συγγραφέα να ξεδιπλώσει το χιούμορ της, τη νοοτροπία της και τις απόψεις της. Κι εκεί που πήγα να πω, κρίμα που χάσαμε τόσο γρήγορα την κεντρική ιδέα, η κυρία Κουμπή μπλέκει όλα τα πρόσωπα που μας παρουσίασε κατά τη ροή της αφήγησης σε ένα θεαματικό, ανατρεπτικό, κουλουβάχατο φινάλε που θα ήθελα τρελά να το δω σε ταινία (όχι σε σειρά, ευχαριστώ).
Παρακαλώ θερμά, θερμότατα, το υπέροχο κεφάλαιο 26 «Άρλεκιν και ξερό ψωμί» να διδάσκεται σε ΟΛΑ τα σχολεία και τις σχολές δημιουργικής γραφής. Είναι το καλύτερο και αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του τι να μη γράφει κανείς, γεμίζοντας σελίδες επί σελίδων και τις ώρες του αναγνώστη με βαρετό και ανιαρό τρόπο! Εκπληκτική γραφή άρλεκιν, παντρεμένη με σαρκαστικές, ωμές, αληθινές ατάκες, ήταν το απολαυστικότερο κομμάτι όλου του βιβλίου!
Η ήκιστη αντίρρησή μου είναι που κάποιες απόψεις είναι πολύ «σοβαρές» για το σύνολο του κειμένου και ένιωσα σαν η συγγραφέας να παρασύρεται από το σκεπτικό της, αλλάζοντας τελείως το κωμικό σκηνικό που προηγήθηκε και έπεται. Επίσης, αν και συμφωνώ με τα λεγόμενά της, βρήκα πολύ έντονες τις σαρκαστικές επιθέσεις σε γνωστά πρόσωπα του εγχώριου star system αλλά έπνιξα τον Σπιρτούλη μέσα μου, ταυτίστηκα με το σκεπτικό της και της αναγνώρισα ότι έχει απόλυτο δίκιο! Ούτε και ο λόγος που ο Ζουμπάς δεν καθόταν στην πρωταγωνίστρια, όπως αποκαλύφθηκε στο τέλος, μου άρεσε αλλά το σύνολο του κειμένου ήταν υποδειγματικό για να κάτσω να ασχοληθώ με λεπτομέρειες.
Εξαιρετικά γραμμένο αστείο και κωμικό μυθιστόρημα (αυτά τα δύο σπάνια ταυτίζονται) που περνάει υποδόρια πολλά κοινωνικά μηνύματα και σημαντικές απόψεις της συγγραφέως για τη σύγχρονη καλλιτεχνική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Φονικές ατάκες, γρήγοροι διάλογοι, αληθοφανέστατες σκηνές, αριστοτεχνική σκηνοθεσία και υποδειγματική επίλυση της ιστορίας είναι ελάχιστα από τα πλεονεκτήματα του δροσερού αυτού μυθιστορήματος.
Η φιλόλογος Βίκυ και ο πανύψηλος Αλέξανδρος Ζουμπάς, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, είναι ένα ζευγάρι που αποτελείται από τέσσερα άτομα, μιας και ο Αλέξανδρος δεν αποχωρίζεται την πρώην του, Νίνα, και την κόρη τους, Ρίκα (εκ του Φρειδερίκη). Η Βίκυ περνά των παθών της τον τάραχο από ένα βλαμμένο ανθύπανδρο (αντί + υπό + άνδρας, την έσκισα την ελληνικη γλώσσα) που επιπλέον δεν της κάθεται με τίποτα! Και δώστου σχέδια, δώστου κόλπα, δώστου χιλιάδες περιπέτειες αλλά ο Αλέξανδρος αγρόν αγοράζει και τάφο σκεπάζει!
Μια ιστορία που ξεκινάει με αυτήν την κεντρική πλοκή, στη συνέχεια εξελίσσεται σε χρονογράφημα, μιας που η Βίκυ πηγαίνει στο γήπεδο, διαβάζει άρλεκιν, πηγαίνει στο Εθνικό θέατρο, ακόμη και στην εκκλησία, κάνει πράματα και θάματα, τα οποία είναι η αφορμή για τη συγγραφέα να ξεδιπλώσει το χιούμορ της, τη νοοτροπία της και τις απόψεις της. Κι εκεί που πήγα να πω, κρίμα που χάσαμε τόσο γρήγορα την κεντρική ιδέα, η κυρία Κουμπή μπλέκει όλα τα πρόσωπα που μας παρουσίασε κατά τη ροή της αφήγησης σε ένα θεαματικό, ανατρεπτικό, κουλουβάχατο φινάλε που θα ήθελα τρελά να το δω σε ταινία (όχι σε σειρά, ευχαριστώ).
Παρακαλώ θερμά, θερμότατα, το υπέροχο κεφάλαιο 26 «Άρλεκιν και ξερό ψωμί» να διδάσκεται σε ΟΛΑ τα σχολεία και τις σχολές δημιουργικής γραφής. Είναι το καλύτερο και αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του τι να μη γράφει κανείς, γεμίζοντας σελίδες επί σελίδων και τις ώρες του αναγνώστη με βαρετό και ανιαρό τρόπο! Εκπληκτική γραφή άρλεκιν, παντρεμένη με σαρκαστικές, ωμές, αληθινές ατάκες, ήταν το απολαυστικότερο κομμάτι όλου του βιβλίου!
Η ήκιστη αντίρρησή μου είναι που κάποιες απόψεις είναι πολύ «σοβαρές» για το σύνολο του κειμένου και ένιωσα σαν η συγγραφέας να παρασύρεται από το σκεπτικό της, αλλάζοντας τελείως το κωμικό σκηνικό που προηγήθηκε και έπεται. Επίσης, αν και συμφωνώ με τα λεγόμενά της, βρήκα πολύ έντονες τις σαρκαστικές επιθέσεις σε γνωστά πρόσωπα του εγχώριου star system αλλά έπνιξα τον Σπιρτούλη μέσα μου, ταυτίστηκα με το σκεπτικό της και της αναγνώρισα ότι έχει απόλυτο δίκιο! Ούτε και ο λόγος που ο Ζουμπάς δεν καθόταν στην πρωταγωνίστρια, όπως αποκαλύφθηκε στο τέλος, μου άρεσε αλλά το σύνολο του κειμένου ήταν υποδειγματικό για να κάτσω να ασχοληθώ με λεπτομέρειες.
May 25, 2015
Όταν έπιασα στα χέρια μου το καινούριο βιβλίο της Βιολέτας Κουμπή “Οι χωρισμένοι δε γιορτάζανε προχθές”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, ήμουν σίγουρη πως θα διαβάσω κάτι χιουμοριστικό. Όμως, διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες κατέληξα πως θα διαβάσω κάτι εξαιρετικό.
Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου, αλλά ταυτόχρονα και ένα από τα πιο δύσκολα. Το να μπορέσεις να παρακολουθήσεις τον γρήγορο, χιουμοριστικό και γεμάτο ευφυΐα τρόπο με τον οποίο γράφει η Βιολέτα Κουμπή αποτελεί δοκιμασία. Με παντελή έλλειψη εξωτερικών περιγραφών και ελάχιστη περιγραφή της εμφάνισης των ηρώων, η συγγραφέας καταφέρνει να απογυμνώσει την πραγματικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, με αφετηρία πάντα την κλασσική ελληνική κοινωνία, και να μας προσφέρει μία παρωδία διαπροσωπικών καταστάσεων. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε πραγματικά είναι ο τρόπος που έχουν τοποθετηθεί οι λέξεις στο χαρτί. Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει το συγκεκριμένο βιβλίο ως μια ανοργάνωτη και χωρίς νόημα απόδοση της προβληματικής σεξουαλικής ζωής της πρωταγωνίστριας. Στην πραγματικότητα θεωρώ πως είναι ότι πιο σύγχρονο μπορεί να επιδείξει η ελληνική λογοτεχνία και ίσως ο τρόπος γραφής της συγγραφέως θα έπρεπε να διδάσκετε. Ποτέ κάτι τόσο χαοτικό δεν έμοιαζε τόσο οργανωμένο, έξυπνο και λογικό.
Θα μπορούσα να πω πολλά για την υπόθεση όμως για εμένα δεν έχει κανένα νόημα. Μετά την ολοκλήρωση του τρίτου κεφαλαίου – κατά τη διάρκεια του οποίου γέλασα υπερβολικά- δεν πίστευα ότι μπορούσε να το απογειώσει περισσότερο. Μόλις διάβασα και το τέταρτο σκέφτηκα πόσο λάθος έκανα. Γέλασα, προβληματίστηκα ιδιαίτερα -γιατί το να μπορέσει να παρακολουθήσεις μια τόσο εύστροφη γραφή δεν είναι εύκολο- πάνω από όλα όμως θαύμασα τη φρέσκια ματιά και την ευφυΐα της συγγραφέως, όπως και τις περιγραφές της Βίκυς για τη Νίνα. Θεωρώ πως η σκηνή της πρώτης τους συνάντησης αποτελεί βιβλίο από μόνη της.
Το βιβλίο “Οι χωρισμένοι δε γιορτάζανε ποτέ” θεωρώ πως είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει. Γεμάτο χιούμορ, ατάκα αλλά και έντονη διακειμενικότητα –γεγονός που λατρεύω- η Βιολέτα Κουμπή αποδεικνύει πως είναι μια μοναδική τεχνίτρια της γλώσσας. Με άρτια χρήση ελληνικών χρησιμοποιεί τα εξωτερικά της εναύσματα και σε αρκετές περιπτώσεις την ίδια την ετυμολογία των λέξεων, καταφέρνοντας να προκαλέσει τον αναγνώστη, από πολλές απόψεις.
Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου, αλλά ταυτόχρονα και ένα από τα πιο δύσκολα. Το να μπορέσεις να παρακολουθήσεις τον γρήγορο, χιουμοριστικό και γεμάτο ευφυΐα τρόπο με τον οποίο γράφει η Βιολέτα Κουμπή αποτελεί δοκιμασία. Με παντελή έλλειψη εξωτερικών περιγραφών και ελάχιστη περιγραφή της εμφάνισης των ηρώων, η συγγραφέας καταφέρνει να απογυμνώσει την πραγματικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, με αφετηρία πάντα την κλασσική ελληνική κοινωνία, και να μας προσφέρει μία παρωδία διαπροσωπικών καταστάσεων. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε πραγματικά είναι ο τρόπος που έχουν τοποθετηθεί οι λέξεις στο χαρτί. Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει το συγκεκριμένο βιβλίο ως μια ανοργάνωτη και χωρίς νόημα απόδοση της προβληματικής σεξουαλικής ζωής της πρωταγωνίστριας. Στην πραγματικότητα θεωρώ πως είναι ότι πιο σύγχρονο μπορεί να επιδείξει η ελληνική λογοτεχνία και ίσως ο τρόπος γραφής της συγγραφέως θα έπρεπε να διδάσκετε. Ποτέ κάτι τόσο χαοτικό δεν έμοιαζε τόσο οργανωμένο, έξυπνο και λογικό.
Θα μπορούσα να πω πολλά για την υπόθεση όμως για εμένα δεν έχει κανένα νόημα. Μετά την ολοκλήρωση του τρίτου κεφαλαίου – κατά τη διάρκεια του οποίου γέλασα υπερβολικά- δεν πίστευα ότι μπορούσε να το απογειώσει περισσότερο. Μόλις διάβασα και το τέταρτο σκέφτηκα πόσο λάθος έκανα. Γέλασα, προβληματίστηκα ιδιαίτερα -γιατί το να μπορέσει να παρακολουθήσεις μια τόσο εύστροφη γραφή δεν είναι εύκολο- πάνω από όλα όμως θαύμασα τη φρέσκια ματιά και την ευφυΐα της συγγραφέως, όπως και τις περιγραφές της Βίκυς για τη Νίνα. Θεωρώ πως η σκηνή της πρώτης τους συνάντησης αποτελεί βιβλίο από μόνη της.
Το βιβλίο “Οι χωρισμένοι δε γιορτάζανε ποτέ” θεωρώ πως είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει. Γεμάτο χιούμορ, ατάκα αλλά και έντονη διακειμενικότητα –γεγονός που λατρεύω- η Βιολέτα Κουμπή αποδεικνύει πως είναι μια μοναδική τεχνίτρια της γλώσσας. Με άρτια χρήση ελληνικών χρησιμοποιεί τα εξωτερικά της εναύσματα και σε αρκετές περιπτώσεις την ίδια την ετυμολογία των λέξεων, καταφέρνοντας να προκαλέσει τον αναγνώστη, από πολλές απόψεις.
May 26, 2015
Πρωτοσυνάντησα την Βιολέττα Κουμπή στην παρουσίαση μιας φίλης ομότεχνης, όπου και παρουσίαζε το βιβλίο της. Η πρώτη μου σκέψη, τότε, για το άτομό της ήταν: "Ααα... είναι εντελώς τρελή", αλλά με την απόλυτα θετική έννοια του όρου. Όταν συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά σε μια άλλη εκδήλωση, όπου και καθόμασταν συμπτωματικά δίπλα-δίπλα στο ίδιο τραπέζι, οπότε και αρχίσαμε να συζητάμε, σκέφτηκα κάτι ακόμα -εκτός της τρέλας που την δέρνει-: "Ααα... εγώ και αυτή ταιριάζουμε... Θα γίνουμε φίλες." Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα, λοιπόν, και μπορεί να μην σας ενδιαφέρουν όλες αυτές οι λεπτομέρειες, ίσως όμως να σας βοηθήσουν να κατανοήσετε καλύτερα όσα θα ειπωθούν στη συνέχεια και αφορούν το δεύτερο βιβλίο της Βιολέττας, που σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Δεν θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την περίληψη με δυο λόγια γιατί εκτός του ότι πιστεύω πως είναι αχρείαστο και πως μπορεί να καταστρέψω ένας μέρος της μαγείας του, δεν νομίζω πως μπορώ και να το κάνω. Ο λόγος -και η ροή του- στο μυθιστόρημα αυτό είναι τόσο γρήγορος που ορισμένες φορές θα πιάσετε τον εαυτό σας να σκέφτεται πως αυτό το οποίο διαβάζετε δεν έχει καμία λογική και συνοχή, ή ακόμα πως είναι εντελώς ασυνάρτητο. Και, ναι, σε μεγάλο βαθμό ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά η ιδιαιτερότητά του αυτή είναι που, τελικά, το καθιστά μοναδικό και ιδιαίτερο, που το κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα βιβλία κωμικής προσέγγισης που κυκλοφορούν στην αγορά και που όπως πολύ καλά γνωρίζετε, δεν είναι του γούστου μου.
Βασικά, το μεγάλο λάθος εντοπίζεται ακριβώς εκεί. Στο ότι σκεφτόμαστε πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι κωμικό. Φυσικά και έχει στοιχεία, αλλά η έννοια του κωμικού έχει πολλές προεκτάσεις. Περισσότερο, λοιπόν, θυμίζει μαύρη κωμωδία ή παρωδία, και αυτό εξαιτίας του τρόπου που επιλέγει να σατιρίσει πρόσωπα και καταστάσεις. Το χιούμορ της ίδιας της Βιολέττας, άλλωστε, ακόμα και στην καθημερινότητά της, είναι χειμαρρώδες, καυστικότατο, κυνικό πολλές φορές, αλλά έχοντας πάντα μια ανάλαφρη νότα που πηγάζει από το χαμόγελό της να το συνοδεύει, ώστε να το καθιστά πιο εύπεπτο. Αυτό το χιούμορ έχει μεταφέρει και στις σελίδες του βιβλίου της που όσο και αν εμένα είναι του γούστου μου, η αλήθεια είναι πως δεν είναι εξίσου εύκολα αποδεκτό απ' όλους ή, τουλάχιστον, πιθανότατα κάποιοι να χρειάζονται λίγο περισσότερο χρόνο για να επεξεργαστούν το αστείο.
Το "Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζανε προχθές" είναι ένα βιβλίο που επί της ουσίας, και παρά το κωμικό πρίσμα μέσα από το οποίο δίνεται, εμβαθύνει στις σύγχρονες σχέσεις, κυρίως τις αισθηματικές αλλά όχι μόνο, όπως αυτές διαμορφώνονται από τον περίγυρό μας στην Ελλάδα του 2015. Γιατί μπορεί να υπάρχει εκσυγχρονισμός και να προχωράμε μπροστά μας, όμως ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν και η ενδόμυχη αν��σφάλεια του Έλληνα, ειδικά σε ό,τι αφορά τη ζωή του και τις επιλογές του, είναι ένα από αυτά. Με πιο απλά λόγια, λοιπόν, το βιβλίο αυτό είναι μια σύγχρονη κοινωνική και ψυχολογική ανάλυση του φαίνεσθαι και του γίνεσθαι και ο τρόπος με τον οποίο έχει τοποθετηθεί η ίδια η συγγραφέας μέσα σε αυτήν, μέσα από όποιο πρίσμα υπερβολής, είναι μοναδικός.
Η Βιολέττα, αν μη τι άλλο, ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα και αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο με κάθε της γραπτό κείμενο, αλλά και κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της. Δεν είναι εύκολο να την παρακολουθήσει κανείς, καθώς χρειάζεται να αφοσιωθεί σε αυτά που λέει, και το ίδιο ισχύει και για τα γραπτά της. Ωστόσο, αν έχει κανείς την συγκεκριμένη λεπτομέρεια υπόψιν του, πιστεύω πως δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να διαβάσει το βιβλίο, να το καταλάβει και να αφεθεί να γελάσει με όλα τα κωμικοτραγικά ευτράπελα που συμβαίνουν στους ιδιότυπους ήρωές της. Μπορεί να απουσιάζουν σχεδόν παντελώς περιγραφές ή λεπτομέρειες, αλλά ακόμα κι αυτό εξυπηρετεί έναν σκοπό που δεν είναι άλλος από το να εστιάσουμε εκεί που πρέπει. Άλλωστε, η ζωή είναι μικρή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα και γιατί όχι, λοιπόν, να μην την απολαύσουμε ακόμα και με τα ευτράπελά της.
Δεν θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την περίληψη με δυο λόγια γιατί εκτός του ότι πιστεύω πως είναι αχρείαστο και πως μπορεί να καταστρέψω ένας μέρος της μαγείας του, δεν νομίζω πως μπορώ και να το κάνω. Ο λόγος -και η ροή του- στο μυθιστόρημα αυτό είναι τόσο γρήγορος που ορισμένες φορές θα πιάσετε τον εαυτό σας να σκέφτεται πως αυτό το οποίο διαβάζετε δεν έχει καμία λογική και συνοχή, ή ακόμα πως είναι εντελώς ασυνάρτητο. Και, ναι, σε μεγάλο βαθμό ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά η ιδιαιτερότητά του αυτή είναι που, τελικά, το καθιστά μοναδικό και ιδιαίτερο, που το κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα βιβλία κωμικής προσέγγισης που κυκλοφορούν στην αγορά και που όπως πολύ καλά γνωρίζετε, δεν είναι του γούστου μου.
Βασικά, το μεγάλο λάθος εντοπίζεται ακριβώς εκεί. Στο ότι σκεφτόμαστε πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι κωμικό. Φυσικά και έχει στοιχεία, αλλά η έννοια του κωμικού έχει πολλές προεκτάσεις. Περισσότερο, λοιπόν, θυμίζει μαύρη κωμωδία ή παρωδία, και αυτό εξαιτίας του τρόπου που επιλέγει να σατιρίσει πρόσωπα και καταστάσεις. Το χιούμορ της ίδιας της Βιολέττας, άλλωστε, ακόμα και στην καθημερινότητά της, είναι χειμαρρώδες, καυστικότατο, κυνικό πολλές φορές, αλλά έχοντας πάντα μια ανάλαφρη νότα που πηγάζει από το χαμόγελό της να το συνοδεύει, ώστε να το καθιστά πιο εύπεπτο. Αυτό το χιούμορ έχει μεταφέρει και στις σελίδες του βιβλίου της που όσο και αν εμένα είναι του γούστου μου, η αλήθεια είναι πως δεν είναι εξίσου εύκολα αποδεκτό απ' όλους ή, τουλάχιστον, πιθανότατα κάποιοι να χρειάζονται λίγο περισσότερο χρόνο για να επεξεργαστούν το αστείο.
Το "Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζανε προχθές" είναι ένα βιβλίο που επί της ουσίας, και παρά το κωμικό πρίσμα μέσα από το οποίο δίνεται, εμβαθύνει στις σύγχρονες σχέσεις, κυρίως τις αισθηματικές αλλά όχι μόνο, όπως αυτές διαμορφώνονται από τον περίγυρό μας στην Ελλάδα του 2015. Γιατί μπορεί να υπάρχει εκσυγχρονισμός και να προχωράμε μπροστά μας, όμως ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν και η ενδόμυχη αν��σφάλεια του Έλληνα, ειδικά σε ό,τι αφορά τη ζωή του και τις επιλογές του, είναι ένα από αυτά. Με πιο απλά λόγια, λοιπόν, το βιβλίο αυτό είναι μια σύγχρονη κοινωνική και ψυχολογική ανάλυση του φαίνεσθαι και του γίνεσθαι και ο τρόπος με τον οποίο έχει τοποθετηθεί η ίδια η συγγραφέας μέσα σε αυτήν, μέσα από όποιο πρίσμα υπερβολής, είναι μοναδικός.
Η Βιολέττα, αν μη τι άλλο, ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα και αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο με κάθε της γραπτό κείμενο, αλλά και κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της. Δεν είναι εύκολο να την παρακολουθήσει κανείς, καθώς χρειάζεται να αφοσιωθεί σε αυτά που λέει, και το ίδιο ισχύει και για τα γραπτά της. Ωστόσο, αν έχει κανείς την συγκεκριμένη λεπτομέρεια υπόψιν του, πιστεύω πως δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να διαβάσει το βιβλίο, να το καταλάβει και να αφεθεί να γελάσει με όλα τα κωμικοτραγικά ευτράπελα που συμβαίνουν στους ιδιότυπους ήρωές της. Μπορεί να απουσιάζουν σχεδόν παντελώς περιγραφές ή λεπτομέρειες, αλλά ακόμα κι αυτό εξυπηρετεί έναν σκοπό που δεν είναι άλλος από το να εστιάσουμε εκεί που πρέπει. Άλλωστε, η ζωή είναι μικρή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα και γιατί όχι, λοιπόν, να μην την απολαύσουμε ακόμα και με τα ευτράπελά της.
July 31, 2017
Η παραπλάνηση που συνεχίζεται σχετικά με την Βιολέττα Κουμπή, είναι ότι αποτελεί μία ακόμα συγγραφέα κωμικής φεμινιστικής λογοτεχνίας, εξού και το άσχετο εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου της με τις εντυπωσιακές καλλονές με λαμπερές τουαλέτες, προφανώς αναφορά στις τρεις αδερφές, από τις οποίες η μία απασχολεί το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου με τις σουρεαλιστικές περιπέτειές της.
Σε ποια κατηγορία θα έβαζα τη συγγραφέα; Όσο κι αν φαίνεται απίθανο, αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της, τόσο καινούρια και προχωρημένη που οδηγεί στις γνωστές παρανοήσεις. Η γραφή της μου θυμίζει τα χρονογραφήματα που έκαμναν παλιά οι σατυρικοί, διαμορφωμένη από μια οξυδερκή αντίληψη του σήμερα και διανθισμένη με το πιο καταιγιστικό και φρέσκο χιούμορ. Η ιστορία γνωστή, αλλά οι συνέπειες άγνωστες (μην διαβάσετε αυτό το βιβλίο κρατώντας καφέ…). Κυλιέσαι από τα γέλια εκεί που δεν το περιμένεις κι ύστερα σκέφτεσαι, «κοίτα αυτό το έχω ζήσει κι εγώ»! Διαπιστώνεις ότι δια χειρός Βιολέττας Κουμπή η ίλαροτραγική πραγματικότητα καταγράφεται με τεκμήρια πέρα από κάθε πιθανότητα υπερβολής, ακόμα κι όταν τα περιγράφει επίτηδες σουρεαλιστικά, πλαισιωμένα από στίχους τραγουδιών που όλοι ξέρουμε κι έχουμε μουρμουρίσει.
Ένα κοκτέιλ απίθανων συνδυασμών, με τη ζωή στο Δαφνί, τον Καζαντζίδη, το πώς γράφεται ένα άρλεκιν, τι σκέφτεται η νεολαία όταν στριμώχνεται στο μάθημα αρχαίων, τα σώβρακα από το Τεπελένι και άλλα ευτράπελα συστατικά γέλιου, αλλά και σκέψης για το πόσο ακριβής είναι η περιγραφή τους, όταν ξεπιάνεται το πλευρό από τα χάχανα.
Η φιλόλογος που μπλέκει με τον ιδιοκτήτη γραφείου τελετών, ο οποίος παραμένει προσκολλημένος στην ημίτρελη πρώην, απλώς είναι η κορυφή του παγόβουνου στα όσα διαδραματίζονται, ομού με το πάνθεον των λοιπών, αλλά το ίδιο γλαφυρών χαρακτήρων. Ίσως σε κάποιους η εξέλιξη των γεγονότων να φαίνεται ασύνδετη, αλλά αποτελεί μια χρονογραφική απόδοση της καθημερινότητας των ηρώων της και καταλήγει απολαυστικά στο χειμαρρώδες τέλος που συναγωνίζεται τις ταινίες των αδερφών Μαρξ.
Πότε είπαμε είναι το επόμενο βιβλίο της;
Και μια πρόταση: Για το εξώφυλλό του, να γίνει διαγωνισμός, υπάρχουν πολλοί τρελοί ανάμεσά μας και θέλουμε να αναδείξουμε το σαλταρισμένο ταλέντο μας, εντάξει;
Σε ποια κατηγορία θα έβαζα τη συγγραφέα; Όσο κι αν φαίνεται απίθανο, αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της, τόσο καινούρια και προχωρημένη που οδηγεί στις γνωστές παρανοήσεις. Η γραφή της μου θυμίζει τα χρονογραφήματα που έκαμναν παλιά οι σατυρικοί, διαμορφωμένη από μια οξυδερκή αντίληψη του σήμερα και διανθισμένη με το πιο καταιγιστικό και φρέσκο χιούμορ. Η ιστορία γνωστή, αλλά οι συνέπειες άγνωστες (μην διαβάσετε αυτό το βιβλίο κρατώντας καφέ…). Κυλιέσαι από τα γέλια εκεί που δεν το περιμένεις κι ύστερα σκέφτεσαι, «κοίτα αυτό το έχω ζήσει κι εγώ»! Διαπιστώνεις ότι δια χειρός Βιολέττας Κουμπή η ίλαροτραγική πραγματικότητα καταγράφεται με τεκμήρια πέρα από κάθε πιθανότητα υπερβολής, ακόμα κι όταν τα περιγράφει επίτηδες σουρεαλιστικά, πλαισιωμένα από στίχους τραγουδιών που όλοι ξέρουμε κι έχουμε μουρμουρίσει.
Ένα κοκτέιλ απίθανων συνδυασμών, με τη ζωή στο Δαφνί, τον Καζαντζίδη, το πώς γράφεται ένα άρλεκιν, τι σκέφτεται η νεολαία όταν στριμώχνεται στο μάθημα αρχαίων, τα σώβρακα από το Τεπελένι και άλλα ευτράπελα συστατικά γέλιου, αλλά και σκέψης για το πόσο ακριβής είναι η περιγραφή τους, όταν ξεπιάνεται το πλευρό από τα χάχανα.
Η φιλόλογος που μπλέκει με τον ιδιοκτήτη γραφείου τελετών, ο οποίος παραμένει προσκολλημένος στην ημίτρελη πρώην, απλώς είναι η κορυφή του παγόβουνου στα όσα διαδραματίζονται, ομού με το πάνθεον των λοιπών, αλλά το ίδιο γλαφυρών χαρακτήρων. Ίσως σε κάποιους η εξέλιξη των γεγονότων να φαίνεται ασύνδετη, αλλά αποτελεί μια χρονογραφική απόδοση της καθημερινότητας των ηρώων της και καταλήγει απολαυστικά στο χειμαρρώδες τέλος που συναγωνίζεται τις ταινίες των αδερφών Μαρξ.
Πότε είπαμε είναι το επόμενο βιβλίο της;
Και μια πρόταση: Για το εξώφυλλό του, να γίνει διαγωνισμός, υπάρχουν πολλοί τρελοί ανάμεσά μας και θέλουμε να αναδείξουμε το σαλταρισμένο ταλέντο μας, εντάξει;
May 5, 2015
Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της Βιολέτας Κουμπή που είχα την τύχη και τη χαρά να διαβάσω.
Νομίζω πως μόνο από την περίληψη γίνεται κατανοητό πως πρόκειται για μια σουρεαλιστική ιστορία με άφθονο black χιούμορ να ξεχύνεται στις σελίδες. Υπήρχαν σημεία ξεκαρδιστικά κι αυτό με έκανε να θαυμάσω τη Βιολέτα Κουμπή για την αμεσότητα του λόγου της, για την ευρηματικότητα της στα τεκταινόμενα αλλά και στους διαλόγους.
Η Βίκυ στην πραγματικότητα είναι μια συνηθισμένη γυναίκα της καθημερινότητας που αναζητά το άλλο της μισό. Πιστεύει ότι βρήκε στον Αλέξανδρο αυτό που έψαχνε όμως μια σειρά από κωμικοτραγικές καταστάσεις ανατρέπει συνεχώς τα δεδομένα και συχνά πυκνά θα έλεγα πως η ηρωίδα “φλερτάρει” μεταξύ πραγματικότητας και παραφροσύνης.
Αν το καλοσκεφτούμε, πόσο εύκολο είναι να περάσει κανείς στο άλλο άκρο; Να χάσει το μυαλό του; Κατά την άποψή μου, πάρα πολύ εύκολο.
Σε καμία περίπτωση δεν θα βαρεθείτε και δεν θα κουραστείτε αν επιλέξετε να διαβάσετε το συγκεκριμένο βιβλίο. Πιστεύω πως είναι μια ευχάριστη νότα δροσιάς, ότι πρέπει μιας και ξεκίνησε η ζέστη για να διασκεδάσετε παρέα με τη Βίκυ και τους υπόλοιπους εκκεντρικούς ήρωες αυτού του βιβλίου!
Νομίζω πως μόνο από την περίληψη γίνεται κατανοητό πως πρόκειται για μια σουρεαλιστική ιστορία με άφθονο black χιούμορ να ξεχύνεται στις σελίδες. Υπήρχαν σημεία ξεκαρδιστικά κι αυτό με έκανε να θαυμάσω τη Βιολέτα Κουμπή για την αμεσότητα του λόγου της, για την ευρηματικότητα της στα τεκταινόμενα αλλά και στους διαλόγους.
Η Βίκυ στην πραγματικότητα είναι μια συνηθισμένη γυναίκα της καθημερινότητας που αναζητά το άλλο της μισό. Πιστεύει ότι βρήκε στον Αλέξανδρο αυτό που έψαχνε όμως μια σειρά από κωμικοτραγικές καταστάσεις ανατρέπει συνεχώς τα δεδομένα και συχνά πυκνά θα έλεγα πως η ηρωίδα “φλερτάρει” μεταξύ πραγματικότητας και παραφροσύνης.
Αν το καλοσκεφτούμε, πόσο εύκολο είναι να περάσει κανείς στο άλλο άκρο; Να χάσει το μυαλό του; Κατά την άποψή μου, πάρα πολύ εύκολο.
Σε καμία περίπτωση δεν θα βαρεθείτε και δεν θα κουραστείτε αν επιλέξετε να διαβάσετε το συγκεκριμένο βιβλίο. Πιστεύω πως είναι μια ευχάριστη νότα δροσιάς, ότι πρέπει μιας και ξεκίνησε η ζέστη για να διασκεδάσετε παρέα με τη Βίκυ και τους υπόλοιπους εκκεντρικούς ήρωες αυτού του βιβλίου!
July 25, 2019
Υπερβολικό από κάθε άποψη. Λες και η συγγραφέας όσο το έγραφε διακατεχόταν από έναν πανικό να αδειάσει όλα όσα υπήρχαν μέσα στο μυαλό της μέσα σε αυτό το βιβλίο κάτι που το καθιστά κουραστικό. Σε κάθε σελίδα ήθελα να της πω "ηρέμησε".
July 3, 2019
Πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσα το δεύτερο βιβλίο της Βιολέττας Κουμπή «Οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε προχθές». Είναι το δεύτερο βιβλίο της συγγραφέος που διαβάζω και για ακόμη μια φορά έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη από την πένα της!
Το τελευταίο διάστημα δεν είμαι και στην καλύτερή μου διάθεση για λόγους οικογενειακούς, αλλά και προσωπικούς. Η ανάγνωση λοιπόν αυτού του βιβλίου ήταν το καλύτερο φάρμακο (για να μην το ρίξω στα Zanax και τα Lexotanil). Ο τρόπος που γράφει η συγγραφέας είναι χειμαρρώδης όπως και ο τρόπος που σκέφτεται, ενεργεί και συμπεριφέρεται! Οι διάλογοι καταιγιστικοί και τόσο καθημερινοί όπως και οι πρωταγωνιστές που σου θυμίζουν ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Διάλογοι που θυμίζουν δικές μας στιγμές και καταστάσεις που ζούμε σχεδόν όλοι καθημερινά.Η ευφυία και το ποιοτικό και ιδιαίτερο χιούμορ της συγγραφέος αποτυπώνεται πολύ έντεχνα στο μυθιστόρημα με πληθώρα παραλληλισμών, εύστοχων συσχετισμών κι έξυπνων παρομοιώσεων και παραπομπών σε γνωστές σε όλους μας κινηματογραφικές σκηνές και στίχους γνωστών τραγουδιών που αναρωτιέται κανείς για το μέγεθος και την γκάμα των γνώσεών της (οι οποίες δεν περιορίζονται μονάχα εκεί, αλλά έχουν απίστευτο εύρος).
Δεν έχει νόημα να σας μιλήσω για την ιστορία και για τον πανικό που διαδραματίζεται στις σελίδες του βιβλίου αυτού. Σκοπός είναι να ζήσετε οι ίδιοι την εμπειρία αυτή.
Με το διήγημα αυτό γέλασα, συγχύστηκα, θύμωσα και έβρισα, αλλά πάνω απ’ όλα πέρασα καλά!!! Ξεχάστηκα, χαλάρωσα, διασκέδασα και το σημαντικότερο γέμισα τις μπαταρίες μου, ανέκτησα τις δυνάμεις μου για να συνεχίσω να αντιμετωπίζω τις καθημερινές προκλήσεις που προκύπτουν. Αυτό λοιπόν το καλοκαίρι αν θέλετε να γελάσετε με την ψυχή σας, όχι με σάχλα αστεία και γελοία περιστατικά, αλλά με έξυπνες ατάκες, τραγελαφικές παρεξηγήσεις και ποιοτικό χιούμορ, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το βιβλίο αυτό. Πείτε ότι κάνετε ένα δώρο στον εαυτό σας και ξεφύγετε από την μουντή καθημερινότητα.
Βιολέττα μου σ’ ευχαριστώ πολύ για το ξεκαρδιστικό αυτό ταξίδι! Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο βιβλίο σου που είμαι σίγουρη ότι θα είναι κι αυτό τόσο έξυπνο και τόσο διασκεδαστικό όσο και τα δύο προηγούμενα. Μην διανοηθείς και σταματήσεις να γράφεις, γιατί να είσαι σίγουρη πως πολλοί αναγνώστες θα σου ζητήσουν τα ρέστα...😉😄
Το τελευταίο διάστημα δεν είμαι και στην καλύτερή μου διάθεση για λόγους οικογενειακούς, αλλά και προσωπικούς. Η ανάγνωση λοιπόν αυτού του βιβλίου ήταν το καλύτερο φάρμακο (για να μην το ρίξω στα Zanax και τα Lexotanil). Ο τρόπος που γράφει η συγγραφέας είναι χειμαρρώδης όπως και ο τρόπος που σκέφτεται, ενεργεί και συμπεριφέρεται! Οι διάλογοι καταιγιστικοί και τόσο καθημερινοί όπως και οι πρωταγωνιστές που σου θυμίζουν ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Διάλογοι που θυμίζουν δικές μας στιγμές και καταστάσεις που ζούμε σχεδόν όλοι καθημερινά.Η ευφυία και το ποιοτικό και ιδιαίτερο χιούμορ της συγγραφέος αποτυπώνεται πολύ έντεχνα στο μυθιστόρημα με πληθώρα παραλληλισμών, εύστοχων συσχετισμών κι έξυπνων παρομοιώσεων και παραπομπών σε γνωστές σε όλους μας κινηματογραφικές σκηνές και στίχους γνωστών τραγουδιών που αναρωτιέται κανείς για το μέγεθος και την γκάμα των γνώσεών της (οι οποίες δεν περιορίζονται μονάχα εκεί, αλλά έχουν απίστευτο εύρος).
Δεν έχει νόημα να σας μιλήσω για την ιστορία και για τον πανικό που διαδραματίζεται στις σελίδες του βιβλίου αυτού. Σκοπός είναι να ζήσετε οι ίδιοι την εμπειρία αυτή.
Με το διήγημα αυτό γέλασα, συγχύστηκα, θύμωσα και έβρισα, αλλά πάνω απ’ όλα πέρασα καλά!!! Ξεχάστηκα, χαλάρωσα, διασκέδασα και το σημαντικότερο γέμισα τις μπαταρίες μου, ανέκτησα τις δυνάμεις μου για να συνεχίσω να αντιμετωπίζω τις καθημερινές προκλήσεις που προκύπτουν. Αυτό λοιπόν το καλοκαίρι αν θέλετε να γελάσετε με την ψυχή σας, όχι με σάχλα αστεία και γελοία περιστατικά, αλλά με έξυπνες ατάκες, τραγελαφικές παρεξηγήσεις και ποιοτικό χιούμορ, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το βιβλίο αυτό. Πείτε ότι κάνετε ένα δώρο στον εαυτό σας και ξεφύγετε από την μουντή καθημερινότητα.
Βιολέττα μου σ’ ευχαριστώ πολύ για το ξεκαρδιστικό αυτό ταξίδι! Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο βιβλίο σου που είμαι σίγουρη ότι θα είναι κι αυτό τόσο έξυπνο και τόσο διασκεδαστικό όσο και τα δύο προηγούμενα. Μην διανοηθείς και σταματήσεις να γράφεις, γιατί να είσαι σίγουρη πως πολλοί αναγνώστες θα σου ζητήσουν τα ρέστα...😉😄
Read
May 21, 2018Αυτό το βιβλίο το τέλειωσα σε δύο μέρες και ένα έχω να πω….. Έχω να γελάσω με βιβλίο τόσο πολύ από τότε που διάβασα το «Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες» της Μανανεδάκη. Με το βιβλίο της Βιολέττας γέλασα περισσότερο. Μέχρι και η κόρη μου με ρώταγε τι είναι αυτό που διαβάζω και γελάω έτσι. Της διάβασα ένα κεφάλαιο και ξεράθηκε στα γέλια!
https://booklovergr.wordpress.com/201...
https://booklovergr.wordpress.com/201...
May 15, 2020
Ότι πιο σαχλό και ανούσιο έχω διαβάσει ποτέ. Λυπάμαι να εκφράζομαι έτσι για βιβλία, αλλά ειλικρινά μου ήρθε να το πεταξω από το παράθυρο. Ευτυχώς δεν το αγόρασα... Γεμάτο κλισέ και χιούμορ του χειριστου είδους. Κρίμα ! Είχα ανάγκη να γελάσω
March 7, 2021
Δυστυχώς δεν κατάφερα να το φτάσω ως το τέλος και όπως τυχαία το ξεκίνησα έτσι και τελείωσε. Ίσως να μην ταίριαζε στο δικό μου χιούμορ, το βρήκα όμως πολύ ρηχό, δε γέλασα στιγμή, και παρά την αρνητική αναφορά στην πλοκή για συγγεκριμενο "καλλιτέχνη" το βρήκα απόλυτα "Σεφερλικο". Κρίμα.
November 18, 2022
' Τρεις αδελφάδες ήμασταν , κι οι τρεις κακογραμμένες,
η μια ' χτισε τον Δούναβη, η άλλη τον Ευφράτη
κι εγώ η πιο μικρότερη της Άρτας το γιοφύρι...'
Εκείνη: Φιλόλογος με μεταπτυχιακά, πνευματώδης, ευαίσθητη, παρορμητική και κουκλάρα.
Εκείνος: Άξιος ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, άχαρος, αναίσθητος, προγραμματισμένος και δίμετρος - να τα λέμε κι αυτά.
Τι κοινό μπορεί να έχουν λοιπόν η Βίκυ με τον Αλέξανδρο;
Κανένα! Κι όμως, παραμένουν μαζί. Μαζί βέβαια τρόπος του λέγειν, μιας και ο Αλέξανδρος (που συν τοις άλλοις είναι και κολλημένος με την πρώην του) δεν την πλησιάζει ερωτικά.
Η Βίκυ έχει δοκιμάσει τα πάντα μαζί του, αλλά τζίφος.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προκύπτουν από το πουθενά τα παρακάτω:
η παπα-Λάμπραινα, ένα στρουμφάκι, μια γιαγιά παρανοϊκή, ένα ζευγάρι σκαρπινάκια, ο ποιητής Φανφάρας, μια Ρωσίδα στριπτιτζού, το μωρό της Ρόζμαρι, ο Αθανάσιος Διάκος, η βασίλισσα της Αγγλίας, ένα μέντιουμ από το Μενίδι, το φάντασμα του Καζαντζίδη, ένας υπουργός λαμόγιο και ένας μυστήριος γυμναστής.
Έπιασα αυτό το βιβλίο στα χέρια μου λόγω του τίτλου του. Ήθελα ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα και δεν με απογοήτευσε. Πρόκειται για κωμικό μυθιστόρημα με απλή γραφή, έξυπνους διαλόγους και καλά δομημένους χαρακτήρες. Διαβάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα και το αισθάνθηκα σαν ένα μικρό διάλειμμα από την χαοτική μου ζωή. Βέβαια, ήρθα αντιμέτωπη με την επίσης χαοτική ζωή της Βίκυς αλλά η εξυπνάδα της και ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα προβλήματα της με γέμισαν αυτοπεποίθηση.
Η συγγραφέας μέσα από την σάτιρα προσώπων και καταστάσεων επιχειρεί να θίξει σημαντικά κοινωνικά θέματα, θέματα που αφορούν τις σχέσεις και το ρατσισμό. Μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου να γέλασα αλλά σε αρκετά σημεία προβληματίστηκα και θύμωσα.
Το τέλος μου φάνηκε πρόχειρο και ελλιπές. Ήθελα να δω κάτι περισσότερο... Η ανατροπή με τον Μιχάλη, έναν δευτερεύον χαρακτήρα, δεν μου άρεσε ενώ αν δεν υπήρχε το υστερόγραφο στο τέλος της σελίδας θα απογοητευομουν.
Το προτείνω σε εσένα που θέλεις να γελάσεις με την ψυχή σου!!
η μια ' χτισε τον Δούναβη, η άλλη τον Ευφράτη
κι εγώ η πιο μικρότερη της Άρτας το γιοφύρι...'
Εκείνη: Φιλόλογος με μεταπτυχιακά, πνευματώδης, ευαίσθητη, παρορμητική και κουκλάρα.
Εκείνος: Άξιος ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, άχαρος, αναίσθητος, προγραμματισμένος και δίμετρος - να τα λέμε κι αυτά.
Τι κοινό μπορεί να έχουν λοιπόν η Βίκυ με τον Αλέξανδρο;
Κανένα! Κι όμως, παραμένουν μαζί. Μαζί βέβαια τρόπος του λέγειν, μιας και ο Αλέξανδρος (που συν τοις άλλοις είναι και κολλημένος με την πρώην του) δεν την πλησιάζει ερωτικά.
Η Βίκυ έχει δοκιμάσει τα πάντα μαζί του, αλλά τζίφος.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προκύπτουν από το πουθενά τα παρακάτω:
η παπα-Λάμπραινα, ένα στρουμφάκι, μια γιαγιά παρανοϊκή, ένα ζευγάρι σκαρπινάκια, ο ποιητής Φανφάρας, μια Ρωσίδα στριπτιτζού, το μωρό της Ρόζμαρι, ο Αθανάσιος Διάκος, η βασίλισσα της Αγγλίας, ένα μέντιουμ από το Μενίδι, το φάντασμα του Καζαντζίδη, ένας υπουργός λαμόγιο και ένας μυστήριος γυμναστής.
Έπιασα αυτό το βιβλίο στα χέρια μου λόγω του τίτλου του. Ήθελα ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα και δεν με απογοήτευσε. Πρόκειται για κωμικό μυθιστόρημα με απλή γραφή, έξυπνους διαλόγους και καλά δομημένους χαρακτήρες. Διαβάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα και το αισθάνθηκα σαν ένα μικρό διάλειμμα από την χαοτική μου ζωή. Βέβαια, ήρθα αντιμέτωπη με την επίσης χαοτική ζωή της Βίκυς αλλά η εξυπνάδα της και ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα προβλήματα της με γέμισαν αυτοπεποίθηση.
Η συγγραφέας μέσα από την σάτιρα προσώπων και καταστάσεων επιχειρεί να θίξει σημαντικά κοινωνικά θέματα, θέματα που αφορούν τις σχέσεις και το ρατσισμό. Μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου να γέλασα αλλά σε αρκετά σημεία προβληματίστηκα και θύμωσα.
Το τέλος μου φάνηκε πρόχειρο και ελλιπές. Ήθελα να δω κάτι περισσότερο... Η ανατροπή με τον Μιχάλη, έναν δευτερεύον χαρακτήρα, δεν μου άρεσε ενώ αν δεν υπήρχε το υστερόγραφο στο τέλος της σελίδας θα απογοητευομουν.
Το προτείνω σε εσένα που θέλεις να γελάσεις με την ψυχή σου!!
June 28, 2024
Σαχλαμάρες, ασυναρτησίες και ατελείωτα τραγούδια, στίχοι και αποσιωπητικά. Ιδιο στυλ γραφής με την μανανεδακη, κριμα που νόμιζα οτι θα γελασω λιγο.
Πόση βλακεία να αντέξει κανείς.
Πόση βλακεία να αντέξει κανείς.
Displaying 1 - 12 of 12 reviews