That Same Flower: Floria Aemilia's Letter to Saint Augustine

by Jostein Gaarder, Anne Born

Floria Aemilia, a concubine to St. Augustine for more than ten years prior to his spiritual awakening, challenges St. Augustine's view of women and love as described in his Confessions, in a passionate and occasionally erotic fictional letter addressing faith, doubt, and human relationships.

Genres: Fiction, Philosophy, Religion, Novels, Historical Fiction, Literature, Scandinavian Literature

167 pages, Hardcover

First published January 1, 1996

About the author

Jostein Gaarder is a Norwegian intellectual and author of several novels, short stories, and children's books. Gaarder often writes from the perspective of children, exploring their sense of wonder about the world. He often uses meta-fiction in his works, writing stories within stories.

Gaarder was born into a pedagogical family. His best known work is the novel Sophie's World, subtitled "A Novel about the History of Philosophy." This popular work has been translated into fifty-three languages; there are over thirty million copies in print, with three million copies sold in Germany alone.

In 1997, he established the Sophie Prize together with his wife Siri Dannevig. This prize is an international environment and development prize (USD 100,000 = 77,000 €), awarded annually. It is named after the novel.

Reviews

[Raha · Rating 5 out of 5]

این کتاب در حقیقت نقد نامه ایست که توسط زنی به نام "فلوریا" خطاب به "آگوستین قدیس" ، فیلسوف و نظریه پرداز قرن چهارم ، نوشته شده. "فلوریا" برای مدت دوازده سال معشوقه ی "آگوستین" بود تا روزی که "آگوستین" به مذهب مسیحیت می پیوندد و پس از شکل گیری یک انقلاب روحی در وجودش ، "فلوریا" را از خود می راند و چه خیانتی بالاتر از آنکه آدم معشوقه اش را به خاطر نجات روحش ترک کند !؟
فلوریا در این نامه بیشتر از "آگوستین"، خدایی را به باد انتقاد می گیرد که زندگی زنی را به باد می دهد تا روح مردی را رستگار کند... راستی که چه سخت است باور به چنین خدایی
نوک تیز انتقادات "فلوریا" ، مذهبی را نشانه می گیرد که جلوه های مادی زندگی را انکار می کند و پیروانش را از لذت بردن از تمامی زیبای های دنیوی نهی می کند
کتاب به زبانی ساده و تاثیر گذار نوشته شده . نویسنده به زیرکی ، نه تنها تفکر شخص آگوستین قدیس، که مکتب جمعی کلیسای کاتولیک را به چالش می‌کشد

بخش هایی از کتاب

چه بسا روزی هم تو را به دلیل آنکه به تمام لذت های زندگی پشت کردی ، داوری کنند. تو عشق را انکار می کنی ، شاید بشود آن را بخشید .اما انکار عشق به نام خداوند !؟ هرگز
---
من به خدایی که از آدم قربانی می خواهد باور ندارم.من به خدایی که زندگی زنی را به باد می دهد تا روح مردی را رستگار کند ایمان ندارم
---
خداوند بالاتر از همه چیز خواهان زندگی پارسایانه بنده است . چه سخت است باور به چنین خدایی
---
ما انسانیم ، "اورل" . ما باید نخست زندگی کنیم پس آنگاه ، بله آنگاه می توانیم فلسفه بافی کنیم
---
به قول سیسرون : هیچ کلام مهملی نیست که فیلسوفی آن را بیان نکرده باشد

[kian · Rating 3 out of 5]

اسقف عزيز!
اجازه نميدهم غسل تعميدم دهيد! اين خدا نيست كه من از آن وحشت دارم. احساس ميكنم هم اكنون با او زندگي ميكنم. چون مگر او نبوده كه مرا خلق كرده است؟ حتي از ناصري ها هم خودم را دور نگه نميدارم.. شايد مسيح مرد خدا باشد. او حتي در برابر زنان، عادلانه رفتار ميكرد. وحشت بزرگ من از الهيات و پيروان آن است. شايد خداي ناصري ها، شما را به خاطر تمامي احساسات و عشقي كه دست رد به سينه شان ميزنيد و آنها را مردود ميدانيد، ببخشايد...


خيلي اتفاقي اين كتاب رو خوندم.. چيزي درموردش نميدونستم... قابل تامل بود.. و آدم رو به فكر مي برد...

[°•.Melina°•. · Rating 5 out of 5]

✨جزو Top10 امسالم✨خدای من...عجب تراژدی‌ای!
چی از این قشنگ تر که یک درامای مخفی بین سنت اگوستین و معشوقه‌اش رو،هزاران هزار سال بعد از روی نامه‌هایِ معشوقه‌اش که تا همین چندسال پیش از چشم جهانیان مخفی مونده بوده و هیچوقت هم نمیفهمیم که آیا به دست اگوستین رسیده یا نه بخونیم و بفهمیم!

فلوریا بدون اینکه روحشم خبر داشته باشه با دستای خودش توسط این نامه‌ها زندگی‌نامه‌ی خودش و نمایشنامه‌ی این عشق تراژیک رو نوشته و به دست آیندگان رسونده و بنظرم این خیلی قشنگه...از اینکه این کتابو انقدر اتفاقی پیدا کردم و خوندم احساس خوشبختی میکنم و هیچوقت قرار نیست دست از حرف زدن درموردش بردارم...
چون یکی از نمایشی ترین واقعیت‌های تاریخه و همش متشکل از کلمات قدرتمند معشوقه‌ی اسقف مشهوری بود که به بهترین شکل ممکنننن یک تنه تمام خرافات های کلیسا و دلایل مذهبی‌ای که سنت اگوستین بخاطرش فلوریا و عشقش را رها کرده بود را زمین میزند و با منطقی ترین برهان های فلسفی و انسانی کتابِ "اعترافات" سنت اگوستین که مثلا توبه‌هایش به خدا بود و به طور کلی تفکرات خشک مذهبیِ غیرمنطقی و کشنده‌ی کلیسا رو به سخره میگیره!

این زن ده برابر این اسقف ها فهم و شعور داره و خداشناسه و به عنوان نماینده‌ی تمام زن‌های جهان حق ترین حرف‌های ممکن رو راجع به آفرینش و خلق زن و مرد و امیال و روش زندگی کردن و لذت بردن از روح و جسن و اشرف مخلوقات بودن رو میزنه.

شگفت‌انگیز شگفت‌انگیز شگفت‌انگیز...
شاید بشه گفت اولین تفکرات مکتوبِ یک فیلسوف زن،یک الهه‌ی عشق واقعی،یک فمنیست عاقل واقعی در جهان بود.

تا خودتون نخونید نمیفهمید این کتاب چه ابهتی داره.
و افتخارِ پیدا کردنش هم عجب نویسنده‌ای به دست اورده!یوستین گوردر تاریخ ساز عزیز...
در اولین فرصت بخونینش.

[Astraea · Rating 3 out of 5]

امتیاز بین 3.5 تا 4....ولی من 3 میدم...
"جمله ی زندگی کوتاه است" که به عنوان اسم کتاب هم اومده جمله ایه که چند بار آوگوستین در اوج روابط عاشقانه و بعد چند مرتبه از سوی فلوریا با دلی شکسته بیان شده.
نامه لحنش خصوصی و پر از ملامت و انتقاد و جملات فلسفی هست
فلوریا کتاب اعترافات آوگوستین رو میخونه اما نکات پنهان زندگی اونو فاش میکنه و میگه مهمترین بخش از خاطرات رو به عمد حذف کرده. میگه این اعترافی واقعی نیست!
فلوریا زنی دل شکسته و با روحی زخمی، آگوستین، کلیسا، حکومتیهای کلیسا، مردم و حتی خدا رو به باد انتقاد میگیره.
فلوریا مثل هر زن دلشسته ای که معشوقش به بهانه های بیهوده اونو رها میکنه شروع به نوشتن میکنه اما سواد و علمش رو چاشنی نوشته هاش میکنه و سطحی بالاتر داره...البته توی نفرین مونیکا کمی اغراق میکنه. البته مونیکا هم بی تقصیر نیست
در این میان قربانی اصلی پسر فلوریا و اگوستین هست که در 12 سالگی میمیره. بدی داستان این بود که با یک نامه ای که از طرف اگوستین به دست فلوریا میرسه، فلوریا مثل یه عاشق شیدا راه رم رو درپیش میگیره.ولی پسرشو نمیبینه و دست اخر اگوستین با کتک زدن فلوریا اونو از خودش میرونه و همون سال پسرک بیچاره می میره.
نقد نیای مسیحیت و زندگی زاهدانه خیلی زیبا بود. اما این حرفها برای انسانی حدود 2000سال پیش یه کم زیاده!
قبلا هم درمورد افرادی که زندگی زاهدانه ای درپیش میگیرند و خودشونو وفق خدا میکنند خونده بودم.پشت پا زدن به دنیا و تفکر! هر چیزی که توش افراط باشه واقعا بیهوده است.خداپرستی،علم دوستی، دنیا دوستی همه اینا زیادیش واقعا پوچ و باعث پشیمانی میشه.

چندتا جمله زیبا:
نوشته ای که سهم تو از پسرک همان گناه بود و بس. شرمت باد, اورل, تویی که خود نام آدئوداتوس(خداداد) را برای او برگزیدی
من به خدایی که زندگی زنی را به باد می دهد تا روح مردی را رستگار کند ایمان ندارم .
خیانتی از این بالاتر هست که آدم معشوقه اش را به خاطر نجات روحش ترک کند؟
ما انسانیم ، اورل . ما باید نخست زندگی کنیم پس آنگاه ، بله آنگاه می توانیم فلسفه بافی کنیم .

[Caitlin · Rating 5 out of 5]

I re-read this yet again for about the third or fourth time - it's an easy book to keep coming back to - especially as I've read it at very different times in my life.

It's hard to comment without really knowing for certain whether this is Gaarder's creation (which I continue to believe it to be) or actually a discovered text (which is possible) - however it certainly raises interesting rhetorical points in response to St Augustine's "Confessions."

I chose to re-read this as I have recently read Alain de Botton's "How to think more about sex" and I realised that "Vita Brevis" actually fulfils an important gap in the philosophy of sex (or at least, of physical companionship, of which sex is just one part) that I didn't felt met by de Botton.

I'm looking forward to revisiting it yet again. And again. And again.

[Tara · Rating 5 out of 5]

ميخواستم به عنوان ريويو بخشي از كتاب كه دوست دارم رو بنويسم ، ولي الان كه فكر ميكنم ميبينم همه ي بخش هاش زيباست .. پر از جمله هاي قشنگ ، نقل قول هاي عميق از فيلسوف هاي بزرگ ، و انعكاسي از اعتقاد به اسطوره هاي يونان و روم( كه به شدت مورد علاقم هست )
به نظرم فلوريا يك زن كامل و ستودنيست كه قرباني اين تراژدي حساب مي شود . يك زن با سواد و تحصيل كرده با عقايد متعادل .. درست برخلاف عقايد آگوستين .
اين كتاب مجموعه ي نامه هاي فلوريا به آگوستين ، متفكر و اسقف بزرگ كاتوليك است . او بر اين باور است كه عشق مرد به زن ، مردود ، و تنها يك حس شهواني و پديده ي جسماني است . و خدا ترجيح ميدهد كه يك مرد با هيچ زني رابطه نداشته باشد . او همه ي لذت ها را به خاطر خدايش از خود ميگيرد حتي غذا خوردن يا شنيدن صداي پرندگان . او با آغوش باز رياضت را به معشوقه اي كه دوازده سال با او بوده ترجيح ميدهد. و فلوريا را از خود ميراند .فقط به خاطر رستگاري روح خودش ! او حتي پسرش را ميوه ي گناهانش مي نامد و مرگ او را لطفي از جانب پروردگار مهربان تلقي ميكند .
( چه مغزهايي و چه افكار نفرت انگيزي )

- فلوريا : چقدر بي وفايي و چقدر گناه ! نه ! من به خدايي كه طالب قرباني كردن انسانها باشد اعتقاد ندارم ... من به خدايي كه زندگي زني را به خاطر نجات روح مردي به تباهي و ويراني بكشاند ايمان ندارم .

[Marko · Rating 4 out of 5]

Da prostite, ali ovako se jebe sve po spisku. You go, gurrrl.

[Maria Roxana · Rating 3 out of 5]

”.. există un Dumnezeu care ne cunoaște pe amandoi. Dacă e așa, sunt cât se poate de sigură ca a pus la păstrare toată bunătatea pe care ne-am daruit-o amandoi".

"Ține-mă aproape de tine. Viața este atat de scurtă si nu suntem siguri ca exista eternitate pentru sufletele noastre atât de fragile.”

[Chanté · Rating 5 out of 5]

This book (or letter) was quite beautiful in its sadness. Floria's response to Saint Augustine's abandonment of her was incredibly powerful and timeless. This ancient feminist manifesto is a must read to see how far we have come and still how far we have to go as women. Ultimately, very moving indeed.

[Pandasurya · Rating 5 out of 5]

Aurel Yang Malang

Praktisnya memang bisa dibilang buku ini bukanlah karya Jostein Gaarder, tapi dia hanya menerjemahkan surat panjang yang ia temukan pada sebuah pameran buku di Buenos Aires, Argentina pada 1995. Surat yang konon dibuat pada abad ke-5 ini berisi tanggapan seorang perempuan bernama Floria kepada kekasihnya yaitu Aurel (Santo Agustinus, salah seorang Bapak Gereja yang berpengaruh hingga kini) atas buku Pengakuan (Confessiones) yang ditulis Santo Agustinus.

Dan inilah cuplikan surat Floria yang menggambarkan pemikirannya yang kritis-brilian-dahsyat itu:

Kau menjauhkan aku karena kau terlalu mencintaiku, katamu. Wajar, tentu saja, untuk bertahan di sisi pasangan yang dicintai. Tetapi kau melakukan kebalikannya, karena kau sudah mulai menganggap remeh perasaan cinta antara laki-laki dan perempuan. Kau berpikir bahwa aku membelenggumu kepada dunia panca indra, tanpa menyisakan kedamaian dan kesunyian yang dapat membuatmu berkonsentrasi pada keselamatan jiwamu...Tuhan menginginkan di atas segalanya, agar manusia hidup dengan menahan nafsu, tulismu. Aku tidak percaya pada Tuhan yang demikian (h. 16-17)

Bukankah benar-benar tidak setia menelantarkan seseorang yang dicintai demi keselamatan jiwa sendiri? Bukankah akan lebih mudah bagi seorang perempuan untuk menanggung kenyataan bahwa seorang laki-laki meninggalkannya karena ia ingin menikah—atau dalam hal ini, bila ia menginginkan perempuan lain? TetapI tidak ada perempuan lain dalam hidupmu. Kau hanya lebih mencintai jiwamu sendiri daripada diriku. Jiwamu sendiri, Aurel, itulah yang ingin kau selamatkan, jiwa yang pernah kau temukan di dalam diriku. (h. 18)

Aku harus menemukan apa yang dikatakan ajaran-ajaran filsafat tentang hal-hal yang memisahkan pasangan yang saling mencinta. Kalau kau telah tertarik pada perempuan lain, aku mungkin saja ingin bertemu dengannya. Tetapi sainganku bukanlah perempuan yang dapat kulihat dengan mata telanjang, ia adalah sebuah prinsip filsafat. Maka, agar aku dapat mengerti dirimu dengan lebih baik, paling tidak aku harus berada pada jalan yang sama dengan yang telah kau tempuh. Aku harus membaca ajaran-ajaran filsafat…Sainganku bukan hanya sainganku sendiri. Ia adalah saingan semua perempuan, ia adalah malaikat maut bagi cinta itu sendiri. Kau menyebutnya sebagai Pengendalian Diri. (h. 21-22)

Jika orang-orang bodoh ingin menghindar dari perbuatan yang salah, mereka biasanya malah melakukan hal yang sebaliknya (Horace, h. 23)

Ada satu hal khusus yang aku sukai dalam nasihat Cicero: ia memacuku untuk tidak mencari arah filosofis tertentu, melainkan untuk mencintai dan mencari serta memenangkan kebenaran itu sendiri…Dan kebenaran, Aurel, adalah hal yang telah mendorongku membaca tentang filsuf dan pujangga-pujangga terkenal. Sejak kita berpisah, aku telah mencurahkan seluruh hidupku untuk kebenaran—sama seperti kau dulu pergi untuk mencurahkan dirimu berkonsentrasi pada Pengendalian Diri. Aku masih mengasihimu, walapun harus kukatakan bahwa saat ini aku masih lebih mengasihi kebenaran (h. 23)

Kau merujuk pada kata-kata Paulus bahwa “baik bagi seorang laki-laki untuk tidak menyentuh seorang perempuan”. Dan Aurel sayang, mengapa kau hanya menuliskan ayat ini? Tidakkah kau belajar di sekolah retorika tentang bahayanya memisahkan sebuah kalimat dari konteksnya? (h. 39)

Aku ingat saat kita duduk di bawah sebuah pohon Ara. Sambil mengerdip pada matahari, aku memandangmu. Aku pasti melakukannya dengan cara yang begitu memikat, karena kau menahan tatapanku sambil memandang turun ke tanah dengan ragu sekali atau dua kali sebelum kau menatapku kembali. Rasanya nyaris seperti kita pernah hidup bersama. Aku langsung menyadari bahwa aku dapat mencintaimu dengan sepenuh hati dan jiwa. ..Kemudian kita berbicara tentang kehidupan dan cinta secara umum. Aku sepertinya ingat betapa kau sangat terkejut melihatku dengan begitu santai membela tindakan Dido yang memperjuangkan cinta. Seakan-akan kau bertanya padaku dengan tatapanmu, apakah seorang perempuan dapat benar-benar mencintai seorang laki-laki sehingga ia akan mengorbankan nyawanya sendiri bila ia dikhianati. (h. 45- 46)

Kau tidak menyembunyikan betapa dalam dan kuatnya kau membenci Venus. Dia, Aurel, adalah jembatan permata yang menghubungkan jiwa kita yang kesepian dan penuh ketakutan. Tetapi bukan itu saja. Kini kau juga membenci segala kesenangan seksual. Dan lebih lagi, kau tak henti menghina panca indra itu sendiri. Sungguh, kau telah berubah menjadi seorang kasim!

Saat ini kau memandang rendah segala indra serta semua buah dan minuman anggur yang mereka tawarkan pada jiwa kita. Tetapi bukan itu saja. Kau mulai membual kepada Tuhan tentang betapa kini kau sadar telahmemandang rendah seluruh ciptaan-Nya. Kau melakukan ini, katamu, karena kau melihat “cahaya” dengan mata hatimu.

Kulihat kau telahkehilangan arah hidupmu di tengah-tengah para teolog. Pekerjaan yang sangat menyedihkan! Bagaimana mungkin yang kecil memimpin yang besar? Bagaimana mungkin sebuah ciptaan mendefinisikan penciptanya? Juga, bagaimana mungkin sebuah ciptaan dapat menentukan bahwa dirinya akan berhenti berfungsi sebagai sebuah ciptaan?

Kita adalah manusia hasil ciptaan, Aurel. Dan kita diciptakan sebagai laki-laki dan perempuan. Kita tidak boleh berusaha untuk hidup sebagai sesuatu kecuali sebagai diri kita sendiri. Bukankah dengan demikian kita mengejek Tuhan? Kita adalah manusia, Aurel. Pertama-tama kita harus hidup, kemudian—ya—kemudian kita bisa berfilsafat.

Apakah aku tidak lebih dari tubuh seorang perempuan bagimu? Kau tahu bahwa hal itu tidak benar. Dan bagaimana pula kau dapat membedakan tubuh dengan jiwa? Bukankah dengan demikian kau berusaha mengacaukan proses penciptaan yang telah dilakukan Tuhan? Oh ya, tentu saja, macanku yang tak beriman. Ketika kau mencengkeramku dengan belaianmu yang tajam, kau juga mencabik jiwaku. (h. 51-53)

Masihkah kau dapat mengingat bagaimana kau bercinta denganku dan seolah-olah mengeratkan tiap kuncup sebelum ia terbuka? Betapa kau menikmati diriku di dalam dirimu! Bagaimana kau membiarkan dirimu diracuni oleh wewangianku! Bagaimana kau menyantap sari-sariku! Dan kemudian kau pergi dan menjualku, demi keselamatan jiwamu. Betapa tidak setia, Aurel, kau seharusnya merasa bersalah! Tidak, aku tidak percaya pada Tuhan yang menuntut korban manusia. Aku tidak percaya pada Tuhan yang menyia-nyiakan hidup seorang perempuan demi menyelamatkan nyawa seorang laki-laki. (h. 59)

Hidup sangatlah singkat, dan kita tak pernah benar-benar yakin akan adanya keabadian bagi jiwa kita yang rapuh. Mungkin kehidupan inilah kehidupan kita satu-satunya. Kau tidak akan mau mempercayai itu, Aurel. Kau akan mengobrak-abrik otakmu hingga kau menemukan keabadian bagi jiwamu sepertinya lebih penting bagimu untuk menyelamatkan jiwamu dari hukuman abadi, ketimbang untuk menyelamatkan hubungan kita. (h. 68)

Bagaimana bila ternyata tidak ada surga di atas sana, Aurel? Bayangkan bahwa hanya untuk hidup inilah kita diciptakan! (h.80)
Hidup ini singkat, terlalu singkat. Namun mungkin hanya kini dan di sinilah kita hidup. ..Kita tidak hidup selamanya, Aurel. Tapi itu tidak berarti bahwa kita harus membuat hari-hari yang telah diberikan kepada kita menjadi hampa. (h. 102)

Hidup begitu singkat, kita tidak punya waktu untuk menghakimi dan mengutuk cinta. Pertama-tama kita harus hidup, Aurel, kemudian baru kita bisa berfilsafat. (h. 121)

Keluarlah, Aurel! Keluar dan berbaringlah di bawah pohon ara. Gunakanlah indra-indramu—gunakan untuk terakhir kalinya. Demi aku, Aurel, dan untuk segala yang pernah kita miliki bersama. Bernapaslah, dengarkanlah nyanyian-nyanyian burung, pandanglah kubah di langit dan hiruplah segala wewangian untukmu sendiri. Inilah dunia, Aurel, dan ia hadir di sini saat ini. Di sini, dan sekarang. Kau pernah terjebak ke dalam labirin para teolog dan para penganut Plato. Kini tidak lagi. Sekarang kau telah kembali ke dunia, ke tempat tinggal manusia. (h. 146)

Dan pada akhirnya memang kita tidak sekadar bicara tentang tanah, air dan udara, tapi kita juga berbincang tentang manusia, bumi manusia dengan segala persoalannya.

Kenapa selama ini orang praktis terlupa akan burung gereja, daun asam, harum tanah: benda-benda nyata yang, meskipun sepele, memberi getar pada hidup dengan tanpa cincong? Tidakkah itu juga sederet rahmat, sebuah bahan yang sah untuk percakapan, untuk pemikiran, untuk puisi—seperti kenyatan tentang cinta dan mati?
(Goenawan Mohamad, Caping 2,h. 72)


***

ripiu singkatnya kurang lebih begini:

buku ini hampir semua kalimatnya pingin saya kutip karna dahsyat kata2nya, menohok, menelanjangi, membongkar, menggeledah sejumlah aspek penting keimanan, filsafat, teologi, tuhan, sufi, cinta, indrawi, jasmani, rohani, dst..haha..:D mangstaabb lah
rangkaian kata2nya memukau sampai akhir:)

buat sebagian orang mungkin tema2 itu termasuk berat, tapi buku ini memaparkannya dalam bentuk surat yang cukup mudah dicerna orang awam.
percayalah..haha:D

***
keren sekaleh buku ini
komentar dan kutipan segera menyusul
kalo inget;p

***

baru ampe setengah buku dlm sekali baca..udah terasa ini buku keren banged isinya, terjemahannya juga okeh, enak bacanya..

[Zahra Naderi · Rating 3 out of 5]

بعد از خوندن چندتا از کتاب‌های یاستین گوردر این حس توی خواننده به وجود می‌یاد که انگار یه نفر داره آدم ُ تعقیب می‌‌کنه و آدم یهو برمی‌گرده تا مثلاً مچ اونی که تعقیب‌ش می‌کنه رو بگیره.
با وجود مقدمه‌ی اول کتاب٬ مدام این حس ُ داشتم که الانه که گوردر بپره وسط کتاب و بگه همه‌ش زاده‌ی تخیل‌م بود و منم بگم خودم می‌دونستم و الخ. ولی تا آخر کتاب٬ این اتفاق نیفتاد.

کتاب حاوی نامه‌هایی به آگوستین [از بزرگان مسیحیت] بود از طرف معشوقه‌ش که نقدهای جدی به عقاید کلیسا و مسیحیت در مورد احساسات انسان٬ نیازهایش‌ و زنان وارد کرده بود.

از شخصیت فلوریا و این همه آگاهی‌ش به عنوان یک زن در آن دوران خیلی خوشم آمد٬ ولی از کتاب چندان نه.

و خیلی نزدیکی تحلیل‌های فلوریا به افکار اسلامی به نظرم جذّاب بود.

[Naomi · Rating 4 out of 5]

The idea of this book is so seductive, along the lines of Yourcenor's "Hadrian's Memoirs', of bringing to life history with a glimpse into the thoughts and private life of a 4th century woman. It seems to me somehow that the ideas she espouses are thoroughly modern however much I agree with them - I wonder if her arguments could conceivably have been argued by one of her situation and epoch. I am not particularly familiar with the era but enjoyed the glimpse of the cusp between the classical and the medieval - the author seems more classical in her thinking whilst Augustine, with his extreme hatred of the flesh and the 'impermanent' seems to embrace the coming dark ages where the church held sway over the minds of men in such a limiting and impermeable fog for so long. All in all a very enjoyable read - with quotations of classical authors and philosophers brought to life. There's something about philosophy and mythology used in this way that makes it a living breathing thing.

[maryam · Rating 4 out of 5]

افراط و تفریط یکی از مهم‌ترین مسائلی است که پیروان همه ادیان در دام آن افتاده‌اند و می‌افتند.
این کتاب که در قالب یک نامه به یکی از همین افراطیون مسیحی نوشته شده است، دلیل و برهان‌های خوبی برای این دسته از انسان‌ها می‌آورد. این کتاب آدم رو به فکر می‌اندازد. سوال‌های زیادی در ذهن مطرح می‌شود در مورد اینکه هدف آفرینش چیست و انسان چطور و تا چه حد باید از زندگی لذت ببرد. ارزش‌های انسانی چیست. اختیار و جبر چه معنی دارد.و ...
جملات تامل‌برانگیز زیادی کتاب داشت که دوست دارم هرازگاهی برگردم و آنها را دوباره بخونم و برای خودم مرور کنم.

[Elena Sala · Rating 2 out of 5]

VITA BREVIS (1996) (translated into English as Vita Brevis: A letter to St. Augustine) is a strange little novel. The author, Jostein Gaarder, claims that he came across a box of Latin manuscripts in an Argentine flea market (Argentina, of all places!). He had traveled to Argentina for business reasons in 1995 and decided to spend some free time in San Telmo, a renowned flea market in Buenos Aires. He found these astounding documents: they could be an apocryphal invention by some 17th or 18th century scholar, or they could be a transcript of what it appears to be - a hitherto unheard of letter to St. Augustine from Floria Aemilia, his former concubine and mother of his child, who Augustine abandoned for chastity's sake.

St. Augustine is, in many respects, the most important theologian in the Christian tradition. In his Confessions, he describes himself as a sinner, remarkable for his transgressions. Then he had a conversion experience, a major turning point in his life. His Confessions tell us his story to show us a path from original sin towards sanctification and towards God's grace.

Floria had been his lover for several years. She was a bright, intellectual woman who met Augustine when they were both pupils in a school of rhetoric in Carthage. They became lovers in 372 and their son Adeodatus was born in 373. When he was a professor of rhetoric in Milan, his mother, a rather unscrupulous and cunning lady, persuades Augustine to marry a rich Milanese heiress. Augustine, always eager to please his mom, abandons poor Floria and is engaged to the heiress. He never marries the heiress, though. He will reject lust and sin after his conversion. The Confessions were written between 397-398.

Floria's letter was written, allegedly, right after her reading his Confessions, the most important text written by Augustine, who was then the Bishop of Hippo. Floria criticizes Augustine for abandoning her for God, for rejecting a true, human love in exchange for a love of the divine, an uncertain kind of love. She defends sensuality and criticizes furiously religious repression of passions and human feelings. Sounds rather modern, doesn't it?

Gaarder says he consulted the Vatican Library and they told him this letter never existed. Naturally, what else could he expect from the Catholic Church?

I don't know if the story of the found manuscripts is true, to me it sounds like a rather farfetched idea. If it is true, I believe these documents must be an apocryphal invention written by some scholar. Floria, or rather, the author of this letter, seems to be missing the point of Augustine's Confessions. Augustine is putting together his Confessions to outline his theory of the Christian sense of the self. This book is historically important because Augustine is defining new standards by which to identify the self, he is laying the foundations for the Middle Ages, for the next 1000 years. The Confessions is not a book about his rejection of love, or lust, or sin. Of the 13 books of the Confessions, only one of them deals with his sins. Augustine narrates not his life but the concerns of his soul. I suspect the real Floria would have understood this, she was Augustine's peer, she understood theology and philosophy. She could quote Cicero and Horace. However, this letter seems written by an enraged, jealous woman over a romantic problem.

This is Gaarder's first novel written for an adult readership. His interest in philosophical issues is present as always but for me this novel is not even satisfying as fiction.

[Márcio · Rating 4 out of 5]

I haven't read Augustine of Hippo's Confessions and I am not sure that I might do it in the nearer future in order to write a fairer review of Gaardner Vita Brevis, regardless of its inventive wiseness of bringing about a series of letters written by the unnamed concumbine of the saint, in here given the name Flória Emília. Yet, it is clear that its goal is to confront eros and philia in the face of agape. The former, human, thus dispensable; the latter, heavenly necessary).

Notwithstanding Augustine's thesis to the benefit of the Christian church, the truth is that as many other doctors of the church, they are holier-than-thou to a point that most probably even Jesus Christ would be considered a sinner in their visions of sanctitude. Augustine's thesis on the original sin is a great disservice to the position of women in most Christian societies through the centuries, whereas, why not see both Adam and Eve picking the fruit of the tree of wisdom together? Blaming someone else for our own errors is much easier, not? And if it were for Eve to have picked it alone, why then men condemned women to a life without knowledge, without wisdom? At the same time the Church sanctifies women as mothers, thus closer to Our Lady, the mother of Jesus, it proclaims the female sex is not able to achieve many statuses only given to men. There is also the contestation of the body as a sinful work of God, male or female. If God created beings, it created them for a reason. Everything that turns out to be excessive is bad. And Augustine's biggest mistake seems to have been one to blame on other what he thought as his own errors or sins. This is what Flória most claims about in her long and interesting letters to Augustine. And in this, Gaardene provided us with such interesting work.

Implicit in the book is also the fact that the search for sanctitude for its own sake is the worst of the seven deadly sins: superbia (pride).

[Berfin Kanat · Rating 5 out of 5]

Okuduğum en nadide eserlerden birisi. "Felsefe ve aşkın bir araya gelmesiyle nasıl bir bakış açısı oluşur, bir kadın bunu nasıl aktarır"ı görmek harikaydı. Bu kadar eski bir eserin sanki bizim çağımızdaki bir kadın konuşuyormuş gibi olması harika. Kıyıda köşede kalmış olabilir, köşesine gidip bulunuz ve okuyunuz. Ben de tekrar okumayı umuyorum.

[Sara Kamjou · Rating 3 out of 5]

گاردر در کتاب زندگی کوتاه است به چالش با افکار مذهبی متعصبانه می‌پردازد.
داستان در قالب نامه‌های معشوق آگوستین به او بر اساس افکار و عقایدی که در کتابش نوشته است می‌گذرد.
جمله پایانی کتاب تکان دهنده است و به نظر من همین یک جمله را می‌توان به عنوان بهترین معرفی کتاب استفاده کرد:
«ﺗﻮ ﻋﺸﻖ را اﻧﻜﺎر می‌کنی. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد آن را ﺑﺨﺸﻴﺪ. اما انکار ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ؟»
این دومین کتابی بود که از این نویسنده می‌خواندم. قدرت خلاقیت گاردر را تحسین می‌کنم و توانست من را به یکی از طرفداران خودش تبدیل کند.
---------------------------------------
جملات ماندگار کتاب:
آیا خیانتی از این بالاتر هست که آدم معشوقه‌اش را به خاطر نجات روحش ترک کند؟
...
اﮔﺮ ﺣﺴﺎبی ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﻢ، آن ﻏﻢ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺎری ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ دﻟﻤﺎن میﻣﺎﻧﺪ.
...
چه آرامبخش است که گه‌گاه خود را رها کنیم.
...
ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ آن ﭼﻴﺰی را ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ زﻧﺪگی ﻛﻨﻴﻢ. ﭼﻮن در آن ﺻﻮرت آﻳﺎ ﺧﺪا را ﺑـﻪ ﺳﺨﺮه ﻧﮕﺮفته‌اﻳﻢ؟ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﻴﻢ، اورل. ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨـﺴﺖ زﻧﺪگی ﻛﻨﻴﻢ، ﭘﺲ آنﮔﺎه، ﺑﻠﻪ آنﮔﺎه میﺗﻮانیم فلسفهﺑﺎفی ﻛﻨﻴﻢ.
...
ﭼﮕﻮﻧﻪ میﺗﻮانی ﻣﻴﺎن ﺟﺴﻢ و روح ﺗﻔﺎوت ﻗﺎﺋﻞ شوی؟ آﻳﺎ اﻳﻦ دﺧﺎﻟﺖ در ﻛﺎر آﻓﺮﻳﻨﺶ آﻓﺮیدﮔﺎر ﻣﺤﺴﻮب نمیﺷﻮد؟
...
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪایی ﻛﻪ از آدم ﻗﺮﺑﺎنی میﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎور ﻧﺪارم. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪایی ﻛﻪ زﻧﺪگی زنی را ﺑﻪ ﺑﺎد می‌دﻫﺪ ﺗﺎ روح ﻣﺮدی را رستگار کند ایمان ندارم.
...
گویی که جای من در درون وجود تو بود.
...
ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻗﺎﻋﺪه، ﻫﺮ ﺟﺎ ﻋﻘﻞ و ﺧﺮد بیشتر ﺑﺎﺷﺪ، ﻋﺸﻖ ﻣﺤﻞ کمتری از اﻋﺮاب دارد.
...
ﺗﻮ ﻋﺸﻖ را اﻧﻜﺎر می‌کنی. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد آن را ﺑﺨﺸﻴﺪ. اما انکار ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ؟

[Ana · Rating 4 out of 5]

Well life is short indeed! I really liked the book. Looking forward to reading another book by Jostein Gaarder.

[Hedieh Madani · Rating 5 out of 5]

چه وحشتناک بود.

[Quiver · Rating 2 out of 5]

Šturo i neinformativno pismo Florije Emilije bivše družbenice čoveka koji je postao Sveti Augustin. Tekst se oslanja na citate iz Augutinovih Confesija, dela poznatog u filozofskom svetu kao autobiografija ali i meditacija o životu, odricanju, religiji i vremenu. Gaarder kopira ponekad i po pola stranice iz Confesija potom komentarišući izkopirani deo u par rečenica. Lik Florije je neobičan utoliko što je ona postala učena žena u to vreme, ali to je bio neophodni preduslov priče da bi autor kroz nju mogao da izkaže svoje filozofske misli. Sve u svemu, vežba u selektivnom čitanju jednog dela iz određene perspektive—proćerdan potencijal za mnogo dublju analizu.

[Kathryn Bashaar · Rating 4 out of 5]

This book has more than one title. The version I read was titled That Same Flower. I'm wondering if it has one title in English, and another title for all other languages. I have recently written a book on the same topic as this book: the relationship between Saint Augustine and his beloved mistress (The Saint's Mistress). So, when I found out about this earlier book, I was very eager to read it. Please indulge me: this review is long and consists mostly of comparing my book to Mr. Gaarder's.
It is interesting to me to see how two different authors treat the same topic. One author is a seasoned novelist and former Philosophy professor (Gaarder). The other is a first-time novelist with only a BA’s worth of background in Philosophy and Church history (that would be me).
First, the name of Augustine’s mistress has not come down to us through history. In his excellent biography of Saint Augustine, Garry Wills names her Una. I named her Leona. Gaarder gives her the lovely name Floria. Since this is a review of Gaarder’s book, I will use the name Floria throughout this review.
Gaarder’s book is written in a different style from mine. His is an epistolary novel, in the form of a letter from Floria to Augustine, upon the publication of his Confessions, many years after they have parted. My book is written as a traditional narrative novel with some elements of historical romance – although it is not a genre romance since we know from the outset that the boy and girl will not end up together happily ever after.
It is not surprising, though, that both of us wrote in first person. Floria is a character who cries out for her own voice. Both of us gave her a very strong personality. Again, this isn’t surprising. History tells us almost nothing about her, but she surely must have been an extraordinary woman to have been beloved for many years by the great Augustine. I was pleased to find that Gaarder put her in an intellectual role with Augustine very similar to what I did: she is a critic. She has a sharp intellect of her own and frequently challenges him.
Where the history is uncertain, Gaarder and I took Floria in slightly different directions. In the Confessions, Augustine claims that he put her aside, and Gaarder’s version of the story accepts this claim. For this reason, Floria’s tone in her letter is understandably somewhat bitter and regretful. I took the position that maybe Augustine was indulging in a little literary license. I had her end the relationship in my version of the story. I was struggling very hard to make sure she had agency. Since I was telling her story, I wanted her in charge of her fate as much as possible, so I took a little license there.
In Gaarder’s letter, Floria is apparently not a Christian. This allows her to deliver a sharper criticism of the Confessions. Again, nobody knows, but the assumption of most historians is that Floria entered some version of a convent, which would imply that she accepted Christianity. I took her that route.
I love the arguments that Gaarder gives to Floria. First, he has her argue strongly for the pleasures of this world, against Augustine’s severe late-life asceticism. Second, the letter is strongly feminist. She attacks the anti-woman position of the patriarchal Abrahamic religions, the identification of all women with Eve and sin. In one powerful scene from the letter, which I will not give away, she demonstrates the practical effects on both women and men of this notion that men’s sins are women’s fault.
I similarly made Floria a feminist and more of a sensualist than Augustine, but because mine is a narrative novel, she makes her arguments more through her actions in my telling. Even once she joins the church, she is the kind of Christian who places priority on Christ’s command to “do unto others,” to live her faith rather than “walk with the theologians” as she criticizes Augustine for doing in Gaarder’s telling.
It was an absolute delight for me to read this book, and to see how someone else, with more background and experience than I have, treated a subject about which I am very passionate.

[Lyubina Litsova · Rating 5 out of 5]

„Ars longa, vita brevis“ – Изкуството е вечно, животът е кратък!, казва Хипократ.
Любовта е вечна, животът е кратък - би казал всеки, който прочете прочувственото писмо на Флория Емилия до нейния възлюбен Августин. Макар автентичността на това писмо да е под въпрос, “Vita brevis” на Юстайн Гордер ни потапя в един свят на безгранична любов, разочарование, болка и примирение.

Това е излиянието на една дълбоко наранена жена и майка, която е отхвърлена от своя любим, но не заради друга жена, а заради един „философски принцип”- спасението на душата! И в крайна сметка се питаш: Кой всъщност се е спасил - Августин Блажений, който в името на собствената си душа отрича всичко човешко, или Флория, която е приела човешкото в себе си? Защото, казва тя: „Ние сме създадени като хора, Аврелий.”

Истинно или не, това писмо е не само историята на двама души, обичащи се толкова много, но разделени от глупави човешки стремежи. Това може да бъде историята на всеки един от нас. История на онзи, който пропуска смисъла!

Vita brevis – неспирно повтаря Флория! Животът е кратък и докато си тук, на земята, не бягай от пътя на човека! Обичай! Можеш да се докоснеш до божественото, като преди всичко бъдеш Човек!

Отблъсна ме от себе си, понеже ме обичаше прекалено много, така каза. Обичайно е човек да задържа онзи, когото обича, но ти направи обратното. Причината беше, че вече бе започнал да гледаш с презрение на плътската любов между мъжа и жената. Смяташе, че аз те обвързвам със света на чувственото и по този начин нямаш възможност да се концентрираш върху спасението на душата си. И така, от този твой брак не излезе нищо. Бог иска преди всичко човек да живее във въздържание, пишеш ти. На такъв Бог аз нямам никаква вяра...

Но защо? Защото обичаше спасението на собствената си душа по-силно, отколкото обичаше мен... Но не е ли висша форма на измяна да изоставиш любимата си заради спасението на собствената си душа?

Ние сме създадени като хора, Аврелий. И сме създадени като мъж и жена... Не трябва да се опитваме да живеем като нещо различно от това, което сме...

Аз казах: " Дръж се здраво за мен. Животът е толкова кратък и не е сигурно, че съществува някаква вечност за нашите крехки души. Може би живеем единствено тук."

За спасението на душата ти желая само добро. Но животът е кратък, а аз знам толкова малко...
Наистина, питам се защо да търсим нещо друго? Имам предвид: Защо да търсим нещо, което вероятно не съществува?
Животът е толкова кратък, че нямаме право да произнасяме присъда над любовта. Трябва първо да живеем, Аврелий, и чак сле това можем да философстваме... Смятам, че човешкото високомерие да се отхвърля този живот - с всички негови земни радости - заради едно съществувание, което е може би само абстракция... Живоът е кратък, Аврелий. Ние имаме право да се надяваме на друг живот след този. Но нямаме право да се отнасяме към другите и към самите себе си зле, като към някакво средство за постигане на съществувание, за което нищо не знаем...
Ако съществува Бог, би трябвало да ви прости. Но може би един ден ще бъдете съдени заради всички онези житейски радости, на които сте обърнали гръб? Вие отричате любовта между мъжа и жената. Вероятно това може да се прости. Но вие го правите в името на Бога.
Животът е кратък и ние знаем прекалено малко...Не от Бог се страхувам. Чувствам, че вече живея с него, а не е ли той мой създател?

Из "Vita brevis" - Юстайн Гордер
Превод Антония Господинова

[Norouzi · Rating 3 out of 5]

امروز قصد معرفی کتاب زندگی کوتاه است از یاستین گوردر نویسنده نروژی و استاد فلسفه را که متاسفانه آثار با ارزشش درایران شناخته شده نیست بپردازم، این کتاب با به چالش کشیدن مکتب کلیسای کاتولیک، نقدی بر اعترافات معروف آگوستین قدیس است که در قالب نامه‌ای کوتاه و عاشقانه از زبان معشوقه‌ی دوران جوانی او نوشته شده. کتاب کوتاه ١٠٠ صفحه ای با زبانی ساده و تأثیر گذار همچنین سیری روان، در نقد تمایلات متصبانه و خشک قدیس آگوستین نتنها زمان زیادی برای مطالعه از شما نخواهد گرفت، درسهایی زیادی نیز به شما خواهد آموخت.در بخشی از کتاب می خوانیم:

تمامی امور یاوه و پوچ این دنیا را بگذاریم و بگذریم و خود را یکسره وقف جستن حقیقت کنیم.زندگی حقیر است و ساعت مرگ نامعلوم؛ چون به ناگاه در رسد، در چه حالی از دنیا رخت بر خواهم بست؟ و آنچه را که در آموختنش در این دنیا سهل‌انگاری کردم، کجا خواهم آموخت؟
داستان در خصوص « مارکوس اورلیوس آگوستین» معروف به آگوستین قدیس، فیلسوف و نظریه پرداز قرن ۴ میلادی است. مارکوس در جوانی عاشق دختری همسن خود به نام « فلوریا آملیا» می‌شود و دوازده سال از عمرش را به صورت غیررسمی با او زندگی می‌کند. آگوستین علاقه‌مند به علم و حکمت است و در سنین کم، مقام مدرس و خطیب سلطنتی را کسب می‌کند. پس از مطالعه‌ی آثار سیسرون ( خطیب و نویسنده‌ی رومی) به فلسفه و تجرید روی می‌آورد. انقلابی روحانی در وجود اگوستین شکل می‌گیرد و جلوه‌های زندگی مادی در نظرش رنگ می‌بازد. پس معشوقه‌اش را که یادگار ایام غفلت و نماد وسوسه و معصیت است از خود می‌راند و توّابانه به جامعه‌ی رهبانیت کلیسا می‌پیوندد. سال‌ها بعد وقتی که اسقف بزرگ کلیسای هیپورگیوس شد مجلّد اعترافات مشهور خود را می‌نویسد.
بخشی از کتاب :

در کتاب دهم، انزجارت نه تنها از حواس و لاجرم آفرینش الهی تاکید دارد، بلکه از خود حس‌ها هم منزجری… گویا حتی شرمت می‌آید که چیزی بخوری، چون ممکن است خوشت بیاید. اما حالا خداوند به تو آموخته که « غذا را همان گونه مصرف کنم که انسان دارو را به کار می‌برد». مبارکت باشد! حتی تصورش هم حال مرا به هم می‌زند. نوشته‌ای: « همیشه دانستن این که بدانیم این غذا برای ادامه‌ی زندگی لازم است، یا لذتی پنهانی که آن را از ما طلب می‌کند، آسان نیست». نه، ای وای من، اسقف… من شخصا به این کلمات ساده از هوراس ارجاع می‌کنم: « چه آرامش‌بخش است که گه‌گاه خود را رها کنیم.»

در انتها با توجه به جنس جامعه و نزدیکی حال و هوای ان با فرهنگ ایران، خواندن این کتاب را به همه دوستان پیشنهاد می کنم
http://hosseinnorouzi.com/blog/%D9%85...

[Elvie Doll · Rating 5 out of 5]

You can find my review of Vita Brevis: A Letter To St. Augustine by following this link to Paperback Dolls.

This book is presented like it's simply a translation of an antique manuscript discovered moldering in an antique shop. Rather in the way that Memoirs of a Geisha is presented as a true autobiography of a pre-war Kyoto geisha. However, in the latter case, we know for a fact that Arthur Golden was exercising his imagination (and his research talents). Jostein Gaarder refuses to confirm or deny whether he has done the same, leaving the decision to the reader.

I rather imagine that the tale of the missing Codex Floriae is invented, but I like to think it wasn't. Mostly because I like to think of the sanctimonious Saint Augustine being on the receiving end of such a wonderful epistle. I also wouldn't put it past the Vatican Library to swallow up such a document without a trace. However, I think Mr. Gaarder would have had more brains than to send it to them...

Either way, this short book is a wonderful amalgamation of philosophy, theology, romance and tragedy, all seamlessly blended together. A touching and thought-provoking read.

[Zahra · Rating 3 out of 5]

در واقع کتاب نامه ای هست که نویسنده ادعا میکنه در یک عتیقه فروشی پیدا کرده.نامه ی معشوقه ی اگوستین،نویسنده ی کتاب اعترافات و محکوم کننده ی اگوستین.من کتاب اعترافات رو نخوندم ولی این نامه قسمت هایی از کتاب رو انتخاب کرده بود و به انتقادشون پرداخته بود.جریان زندگیشون به این صورت بوده که زندگی خیلی عاشقانه و خوبی داشتن ولی مرد با یک گذار از فلسفه ی یونانی و سقراطی و افلاطونی کشیده میشه به مذهب مسیحیت و انقدر افراطی میشه که از زنش جدا میشه و از تمام لذت های این دنیا فراری میشه و به ریاضت روحش میپردازه.این نامه هم انتقاد های معشوقشه به روالیست که مرد پی گرفت.

[Andrea Wirkus · Rating 4 out of 5]

não cheguei a ler as "Confissões" de Aurélio Agostinho (o Santo Agostinho) e, honestamente, depois de ler este livro, nem faço questão... digamos que a autora da carta foi extremamente convincente e sapateou em cima da Verdade cristã que Agostinho defendia.
a autora: Flória Emília, mulher com quem Agostinho manteve uma relação marital (e, ao que parece, muito intensa e apaixonada) durante 12 anos antes de se converter integralmente ao cristianismo e começar a professar uns rolês aí de que até deus duvidaria.

[Ipack · Rating 3 out of 5]

"مرد من به خاطر یک عشق آسمانی به من خیانت کرد. بله ایرلیوس، ماجرا چنین بود. بله، ماجرا دقیقا از این قرار بود!"
اولین بار که خوندم به نظرم کتاب پوچی بود چون نه سنت آگوستین رو می شناختم و نه می دونستم قرون وسطی و فلسفه اش چیه، و حتا مطمئن نبودم که نامه فلوریا مستنده یا زاییده تخیل نویسنده؛ اما در نگاهی دقیق تر بعد از مرور تاریخ فلسفه، خوندن این کتاب کوتاه خالی از لطف نیست و نکات جالب توجهی از پشت پرده تغییر عقیده آگوستین به خواننده میده

[Maria Carmo]

A "testimony" of the life of St. Augustine's companion, the one he dearly loved for many years and who bore him his son, but whom he abandoned for religion. A statement of love and of cherishing life, something the Saint seems to have forgotten.

Maria Carmo,

Lisbon 01 June 2014.

[Aleksandra Fatic · Rating 5 out of 5]

Oda ljubavi, ženskoj snazi, umnosti i životu u 150 strana! Maestralno 💛!

[htanzil · Rating 3 out of 5]

Salam dari Floria Aemilia untuk Aurelius Agustinus, Uskup Hippo. Tentu saja rasanya aneh menyapamu dengan cara ini. Dulu sekian waktu yang lalu, aku pasti hanya akan menuliskan "Aurel kecilku yang lincah". Namun kini, lebih dari sepuluh tahun sejak kau memelukku, banyak hal berubah. (hal 12)

Nama Agustinus, Uskup Hippo bukanlah nama yang asing bagi umat Nasrani. Agustinus yang juga dikenal sebagai Bapak Gereja dianugerahi gelar Santo (orang suci) oleh Gereja Katolik Roma karena pemikiran-pemikirannya yang luas dan mendalam. Ajaran-ajarannya terus membekas dalam sejarah Gereja hingga kini. Benarkah cupilkan surat diatas memang ditujukan kepada seorang Bapak Gereja?, siapa Floria Aemilia yang memiliki keberanian untuk menulis surat secara informal kepada seorang tokoh gereja yang dihormati?

Seberapa dalam hubungan Floria dengan Agustinus ?Dalam karya akbarnya "The Confessions" (Pengakuanku) yang ditulis oleh Agustinus pada tahun 397 terungkap bahwa Agustinus memiliki seorang kekasih yang tak pernah dinikahinya hingga membuahkan seorang anak yang diberi nama Adeodatus, namun dalam The Confessions ibu dari anaknya tersebut tak pernah disebutkan namanya.
Kekasih tanpa nama itulah yang dipercaya oleh Jostein Gaarder bernama Floria yang menulis surat gugatan yang ditujukan pada Agustinus setelah ia membaca The Confessions.


Surat Floria secara tidak sengaja ditemukan oleh Jostein Gaarder (penulis novel best seller Dunia Sopphie) ketika ia mengunjungi pameran buku di Buenos Aires pada musim semi 1995. Setelah beberapa jam mondar-mandir akhirnya Gaarder berhenti di sebuah toko buku kuno kecil. Matanya terpaku pada saat ia melihat sebuah kotak arsip berwarna merah dengan label Codex Floarie. Isinya mengejutkan karena Floria menggugat sejumlah pandangan Agustinus dalam Confessions. Walau awalnya Gaarder ragu akan keotentikan surat itu, namun setelah diperiksa dia yakin bahwa manuskrip itu asli. Codex Floarie inilah yang ditampilkan secara utuh dalam Vita Brevis, Gaarder hanya menambahinya dengan sejumlah catatan yang komprehensif, baik dari rujukan Confessions, Alkitab, mitologi dan manuskrip sejenis dari jaman klasik.



Codex Floarie atau surat Floria yang menjadi dasar buku Vita Brevis ini pada intinya berisi gugatan Floria pada berbagai pandangan Agustinus yang termuat dalam 'Pengakuan' (Confessions), karenanya surat-surat Floria ini pantas disebut "Pengakuan Balik". Jika membaca buku ini pembaca akan mendapat kesan bahwa Floria juga ingin membuat pengakuan seperti halnya Agustinus. Bahkan dia juga ingin agar pengakuannya didengarkan oleh Gereja, dan tidak hanya oleh Agustinus sendirian., Floria bukanlah wanita biasa yang menggugat kekasihnya berdasarkan emosi belaka, setiap gugatannya selalu masuk akal dan kadang mengutip ajaran2 filsuf yang dikenal pada masa itu. Gugatan Floria juga bukan semata-mata berisi gugatan pribadi mengenai hubungan cinta antar dua kekasih saja, melainkan melebar ke wilayah religionitas, feminisme, filsafat, moral bahkan keluarga dan psikoanalisis.

Membaca Vita Brevis tentunya akan menimbulkan pertanyaan besar di benak pembacanya, benarkah surat-surat Floria ini asli? Pembicaraan tentang orang suci memang selalu mengundang penasaran. Namun terlepas dari benar tidaknya buku ini berisi surat-surat Floria pada Santo Agustinus, yang pasti Vita Brevis akan membuat pembaca memandang Santo Agustinus dengan pendangan baru dan buku ini juga mencoba menyingkap sisi sejarah kelabu seorang santo yang selama ini sering ditutup-tutupi demi menjaga kesuciannya.

@h_tanzil