Uzun Beyaz Bulut Gelibolu

by Buket Uzuner

Çanakkale 2000
Çanakkale Savaşları'nda ölen büyük dedesinin mezarını aramak için Gelibolu'ya gelen Zelandalı genç bir kadın ve Çanakkale Milli Parkı'nda bastonuyla dolaşan Türk Nine'nin akıllara durgunluk veren seksen beş yıllık sırrı…
Çanakkale 1915
Osmanlı teğmeni Ali Osman Bey ile Anzak Er Alistair John Taylor'ın birlikte insanlığa verdiği dehşetengiz ders…
Tarih kitaplarında yer almasına henüz hiçbir milletin izin vermeye hazır olmadığı büyük insanlık sınavı: Aynı adam aynı savaşta iki düşman ülkede savaş kahramanı olur mu? Ya da: Tarih düz okunacak bir metin midir? Ve tarih yeniden yazılmalı mıdır? Ve tarih yeniden yazılmalı mıdır?

Genres: Turkish Literature, Fiction, Turkish, Novels, Historical Fiction, Roman

343 pages, Paperback

First published January 1, 2001

About the author

Buket Uzuner (born 3 October 1955, Ankara, Turkey) is a Turkish writer, author of novels, short stories and travelogues. Travel Literature She studied biology and environmental science and has conducted research and presented lectures at universities in Turkey, Norway, the United States, and Finland. Her fiction has been translated into eight languages, including Spanish, English, Italian, Greek, Romanian, Hebrew, Korean, and Bulgarian.

Buket Uzuner travels as "solo woman backpacker" since 1980s including "inter-rail" tours in Europe and in three other continents while keep writing her travel memoirs. Her first travelogue The Travel Notes of A Brunette was published in 1988 and sold more than 300.000 copies. Uzuner wrote two more travel books as Travel Notes of An Urban Romantic which questions the meaning of exoticism and New York Logbook which are all collected lately in Travel Library of Buket Uzuner

In 2013 her novel İstanbullular is published in USA by Dalkey Archive Press with the title of I Am Istanbul translated into English by Kenneth J. Dakan She is also celebrating in 2013 the 22nd year's anniversary of her first novel İki Yeşil Susamuru, Anneleri, Babaları, Sevgilileri ve Diğerleri (Two Green Otters, Mothers, Fathers, Lovers and All the Others) translated by Alex Dawe with its 50th edition which sold over 1 million copies in Turkey and already a contemporary classic.

Uzuner's books have been on the Turkish best-seller lists since 1992. They are taught in a number of Turkish universities and high schools.[1][2]

In 1993, Buket Uzuner was awarded Turkey's Yunus Nadi prize for the novel The Sound of Fishsteps, and in 1998 Mediterranean Waltz was named novel of the year by the University of Istanbul. She was made an honorary member of the International Writing Program, IWP of University of Iowa in 1996. She was also honored with a certificate of appreciation from the Senate of Middle East Technical University; METU in 2004.

She has referred to Turkish poet and novelist Attilâ İlhan, and Cervantes, Dostoyevski, Doris Lessing, Turkish woman writer Sevgi Soysal as major influences on her work.

Reviews

[Kıvanç Oktaş · Rating 2 out of 5]

Konusu Gelibolu, teması Çanakkale Savaş'ı-Anzak Çıkarması'nda yaşananlar olan bir romanı beğenmemek kulağa vatan hainliği gibi geliyor. Kendimi okurken de bu anlamda suçlu hissettim ancak bence gerçekten çok kötü yazılmış bir roman. Ana hikayenin çözümlenmesinden sonra gereksiz uzayan hikaye, roman karakterleri arasında gerçekçilikten çok uzak diyaloglar, anti-emperyalist ya da savaş karşıtı çok değerli mesajları uzayan diyaloglar içinde bağlayamama ve yine bu diyaloglar içine yedirilmiş hayli didaktik bulduğum Atatürk övgüleri yazarla hemfikir olmama rağmen beni kitabı okuduğum sürece rahatsız etti. Tarihsel kurgu romanı sınıfında değerlendirilebilecek bu romanı yazarın anlatımındaki samimiyetsizlik ve aşırı gösterişten dolayı beğenemedim.

[Ayça Mutu · Rating 1 out of 5]

Günümüzde sıklıkla rastladığımız "tarihsel gerçekleri kullanarak roman yazma" akımına Buket Uzuner'in de kapıldığını gördüğümüz romanı. Mektupların yoğun kullanımı romanı sıkıcı bir hale getirmiş. Ayrıca yazarın hemen hemen bütün eserlerinde karşımıza çıkan "güçlü, vakur kadın" karakter burada da var. Kahramanların kendini tekrar eden karakteristik özellikleri fazlaca Buket Uzuner okumuş biri olarak beni itti. Romanın kurgusunun biraz zorlama olduğu hissine kapıldım.

[Guniz · Rating 3 out of 5]

Kitabin ilk yarisini keyifle okudum. 2. yarısında kitabin büyük sorusu cozumlendikten sonra bana gereksiz uzun gelen bölümler vardi. Ayrica 2. yarıda gelişen romantik iliski de bana pek inandirici gelmedi. Iki karakterin akrabaligi da olayı biraz itici yaptı benim icin.

[Cemre · Rating 3 out of 5]

Okuduğum ikinci Buket Uzuner romanıydı Uzun Beyaz Bulut Gelibolu. Büyük bir merakla ve keyifle okudum. Özellikle mektuplar beni bir hayli etkiledi.

[Πάνος Τουρλής · Rating 3 out of 5]

Προσοχή, μπορεί να περιέχει SPOILERS

Ένα σχετικά στατικό μυθιστόρημα, χωρίς πολλές εξελίξεις και ανατροπές, το οποίο όμως τονίζει με μοναδικό τρόπο την κραυγή αγωνίας μιας γυναίκας για την άδικη αιματοχυσία των πολέμων και ταυτόχρονα γράφει με αυστηρό και αντικειμενικό τρόπο για την τουρκική κουλτούρα και για τη θέση της Τουρκίας στην Ευρώπη γενικότερα.

Η Βίκυ φτάνει στην Καλλίπολη με σκοπό να βρει τον προπάπππο της, Άλιστερ Τζον Ταίηλορ. Στο χωριό Έτζεγιαγλασί η μορφή του Γκαζή Αλητζάν αγγίζει τα όρια του μύθου: πολέμησε στην Καλλίπολη, επέζησε, επέστρεψε στο χωριό του, παντρεύτηκε και ακόμη και μετά από χρόνια μετά τον θάνατό του το χωριό ακόμη τον μνημονεύει. Τελευταίος επιζών από την οικογένειά του στο χωριό η αδερφή του, θεια-Λευκή, υπερ-αιωνόβια πλέον, η οποία και κρατά στα χέρια της τη λύση για την εξαφάνιση του Άλιστερ Τζον Ταίηλορ.

Πράγματι σε ένα γύρισμα της τύχης, πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή της απόβασης των Αυστραλών και των Νεοζηλανδών στην Καλλίπολη το 1915 (προσπερνάω το γεγονός που αναφέρει η συγγραφέας ότι το τάγμα των Νεοζηλανδών τυλίσχτηκε σε σύννεφο και εξαφανίστηκε ?μέχρι και σήμερα θεωρούνται χαμένοι-, κάποιες πρώτες πληροφορίες για τη μάχη αυτή τις βρήκα εδώ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%C... αλλά η εξαφάνισή τους, αν και υπάρχει σαν μύθος (;) ερμηνεία του δεν βρήκα πουθενά)), ο Νεοζηλανδός Ταίηλορ χάνει το δρόμο του μες στη μάχη και πέφτει πάνω στον ετοιμοθάνατο Αλή Οσμάν μπέη. Νέοι άνθρωποι και οι δύο, με οράματα και σχέδια για το μέλλον, πικραμένοι από το άδικο του πολέμου και την απομάκρυνσή τους από τις οικογένειές τους, ανταλλάσσουν κάποιες απόψεις και ο Ταίηλορ, χωρίς δισταγμό, παίρνει τη θέση του Αλή Οσμάν! Όπως γράφει και ο ίδιος στην τελευταία του επιστολή προς το σπίτι του: «Δε θα πεθάνω σε αυτόν τον πόλεμο! Αρνούμαι να πεθάνω. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μου! Όμως, από την άλλη, δεν έχω και καμιά επιθυμία να ζήσω...Δε θέλω ούτε να πεθάνω ούτε και να ζήσω» (σελ. 181). Έτσι λοιπόν του δίνεται η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει οριστικά και ριζικά τη ζωή του.

Η Βίκυ σοκάρεται όταν τα μαθαίνει αυτά από τη θεια-Λευκή αλλά το μυθιστόρημα δεν τελειώνει στην αποκάλυψη αυτήν. Γεννιέται μια φιλία ανάμεσα στις δύο γυναίκες και συζητούν για το πόσο άλλαξε η Τουρκία στους αιώνες, για τις διαφορές που επιβλήθηκαν από τον δαιμόνιο και ικανότατο Κεμάλ Ατατούρκ για τη βελτίωση της Τουρκίας ως χώρας και ως έθνους. Παρατηρήσεις ανθρωπιστικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, χωρίς να καταντούν δοκίμιο ή να κουράζουν με μακρυγορίες και τάχαμου διδάγματα. Όλα καλά όταν η Βίκυ γνωρίζει τον μακρινό της ξάδερφο και ανηψιό του Αλητζάν κι ερωτεύονται. Το βιβλίο κλείνει με την περιγραφή της επετείου που γίνεται ακόμη και σήμερα στο συγκεκριμένο σημείο προς τιμήν όσων Νεοζηλανδών και Αυστραλών στρατιωτών χάθηκαν σε εκείνη τη μάχη.

Τέλος έχω κάποιες ελάχιστες αντιρρήσεις ως προς τη μετάφραση. Δηλαδή στην περίπτωση ενός απογόνου του Αλητζάν αποδόθηκε το όνομά του ως Συννεφούλης! Θα μπορούσε κάλλιστα να μείνει αμετάφραστο με την τουρκική ονομασία και να μεταφραστεί μια φορά σε υποσημείωση. Χάνει σε αξία. Κάποιες εκφράσεις του στυλ «μωρέ», «άντε» κλπ. δεν ξέρω πώς αλλιώς θα τις μετέφραζα είναι η αλήθεια, άλλωστε η τουρκική είναι ποιητική γλώσσα και δύσκολα μεταφράζεται σωστά σε όλες τις διαστάσεις της.

Η συγγραφέας γράφει σωστά, ορθά, χωρίς υποκρισίες και χαϊδέματα. Εκφράζει τις απόοψεις του, στηλιτεύει όπου χρειάζεται, υποστηρίζει και επαινεί. Το βιβλίο το προτείνω για όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι διαφορετικό από τα γνωστά μυθιστορήματα και θέλουν να σκεφτούν λίγο παραπάνω στην τόσο κοντινή μας και όμως άγνωστη στις πραγματικές της διαστάσεις χώρα, την Τουρκία.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Νά τος λοιπόν και πάλι ο Ατατούρκ, όπως και στους ανδριάντες, στις προτομές και στις φωτογραφίες που αντικρίζει παντού ο ξένος από την πρώτη κιόλας ημέρα της άφιξής του στην Τουρκία. Κι αν ακόμη οι δυτικοί διδάσκονται στα σχολεία τους πως επρόκειτο μάλλον για δικτάτορα που είχε επιβληθεί διά της βίας, με το να τον αντικρίζουν παντού ?από τις στάσεις των ταξί μέχρι τα τουριστικά γραφεία, τα κουρεία, ακόμη και τα ίντερνετ καφέ- καταλήγουν στο συμπέρασμα πως στη χώρα αυτή αποτελεί θρύλο. Η αφοσίωση μιας ολόκληρης χώρας στο πρόσωπό του είναι κάτι το ολότελα ξένο σε έναν δυτικό κι όταν προσπαθεί να βρει ισοδύναμο στη δική του χώρα καταλήγει, στην καλυτέρα των περιπτώσεων, σ? έναν καλλιτέχνη της μουσικής ή σ? έναν αστέρα του κινηματογράφου- πολύ ρηχή κουλτούρα που ενώ στην εφηβεία συμβάλλει στο να έχει κάποιος πρότυπο, αργότερα, στην ενηλικίωση, τον αφήνει έκθετο, χωρίς πρότυπο πια. Με αυτές τις βάσεις, λοιπόν, δεν είναι ν? απορεί κανείς που οι δυτικοί δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να συναισθανθούν τον ενθουσιασμό των Τούρκων για ένα νεκρό, για τις αξίες που αντιπροωπεύει τελικά ένας νεκρός. Κρίμα, γιατί το συναίσθημα αυτό έχει ιδαίτερη αξία και δεν μπορούν να το αναπληρώσουν ούτε οι θεραπείες, ούτε η γιόγκα, ούτε τα ροζ χαπάκια...» (σελ. 23-24).

«Οι Τούρκοι φροντίζουν την αξιοπρέπειά τους. Αυτό που τους κάνει ισχυρούς είναι ότι ποτέ δεν είχαν αποικίες. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο των Τούρκων είναι το πείσμα, η προσπάθεια και η φιλοδοξία. Οι Τούρκοι δεν αντέχουν να είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Το νικηφόρο πνεύμα του Απελευθερωτικού Αγώνα προέκυψε από την παθιασμένη καρδιά αυτού του έθνους. Αυτή η φλόγα δε θα τους αφήσει ποτέ να ησυχάσουν» (σελ. 270).

«Και είμαστε ασύγκριτοι και σ? ένα άλλο πράγμα: να μετατρέπουμε τους μικρούς θυμούς μας σε μεγάλα μίση και τις μικρές ελπίδες μας σε τεράστια οράματα. Στην ουσία όλοι οι πολιτισμοί που βρέχονται από αυτήν την καταπληκτική θάλασσα που λέγεται Μεσόγειος είναι λίγο πολύ έτσι αλλά μου φαίνεται πως εμείς οι Τούρκοι είματε οι πιο θερμόαιμοι. Βεβαίως στο δικό μας πολιτισμό το να είναι κανείς θερμόαιμος δε θεωρείται μειονέκτημα αλλά πλεονέκτημα. Η ψυχή μας παραμένει αιωνιώς παιδική, παθιάζεται με το παραμικρό και αρνείται να μεγαλώσει. Τι να κάνουμε, έτσι είμαστε...λίγο Βαλκάνιοι, λίγο Καυκάσιοι, αλλά κυρίως Μεσόγειοι» (σελ. 305-306).

«Νισάφι πια με αυτό το μασκαριλίκι! Ένας τρελός έριξε μια πέτρα στο πηγάδι και χίλιοι γνωστικοί προσπαθείτε να τη βγάλετε!» (σελ. 330).

«Ίσως αυτή η μελαγχολία για την οποία μιλάς να μοιάζει κάπως με τη δική μας κρίση ταυτότητας...Έχουμε το σώμα μας στα ανατολικά της Μεσογείου, το ένα μάγουλο στην Ευρώπη, το άλλο στην Ασία, τα μπράτσα μας στον Καύκασο και τα Βαλκάνια και τα πόδια μας στη Μέση Ανατολή» (σελ. 337).

Στα ελληνικά από τον Ψυχογιό το 2005 (Χαράζει στην Καλλίπολη).

[Malcolm · Rating 4 out of 5]

A young woman from an historic enemy but now friendly country arrives in a small village near the major battle site, claiming that the revered battle hero of the village is, in fact, her great-grandfather. The hero, Gezi Alican Taylar, had seldom left the village except to travel each year to the capital city, and had never visited the former enemy country, several thousands of kilometres away in a far flung ocean in another hemisphere – but Victoria Taylor, from New Zealand, is adamant ��� that Gezi Alican Taylar, hero of the Turkish army at Gallipoli is Pte Alastair John Taylor, of the Australia & New Zealand Army Corps. These ANZACs are at the heart of both Australia and New Zealand’s myths of nationhood, myths that claim both former colonies marked their place on the world stage, through their presence on the blood soaked beaches and hillsides of Turkey’s Gallipoli Peninsula. Could it be, Buket Uzuner asks in this delightful novel, that a man could a warrior-hero for both sides in the same war.

At the core of the story is the, for the villagers at least, perplexing relationship between the offensive interloper, Vicky Taylor, and Gezi Taylar’s last surviving child, Aunty Beyaz, who welcomes Vicky into her home and treats her as an honoured guest with much greater hospitality than Turkey’s, or at least the village of Eceyaylasi’s, social rules required. Outside the house there is a media storm, as a nationalist press seek a glimpse of this offensive foreign woman who has come to defile the national hero – because Gallipoli is also a major factor in Turkish nationality; it was the place where the great moderniser, Kemel Atatürk, emerged as a national figure.

Part satire, part realist and all family conspiracy and national crisis in the making – at least for the current news cycle – Uzuner skewers local pride and nationalist fervour on a spike of family stories, trust and honour to explore in deep and moving ways the trust that seems to exist between the former foes. The Turkish relationship with both Australia and New Zealand is an odd one, but deeply wound up in their respective stories of national maturity and independence from empire – British and Ottoman. Both former British colonies have nationally significant memorials to Atatürk, both of which carry the well-known 1934 statement:

“Heroes who shed their blood and lost their lives! You are now lying in the soil of a friendly country. Therefore rest in peace. There is no difference between the Johnnies and Mehmets to us where they lie side by side here in this country of ours. You, the mothers, who sent their sons from far away countries wipe away your tears; your sons are now lying in our bosom and are in peace. After having lost their lives on this land they have become our sons as well”

as does the Atatürk memorial at Gallipoli.

In a sense, this novel is the story of this quotation, and as such manages to walk a delicate line between celebrating nationalism and rejecting it in favour of a cosmopolitan and inclusive outlook. The story and the writing a both delightfully domestic; close, intimate, clean and clear, but also disrupted by the 70 pages of letters home by the two men at the centre of the story: Alastair John Taylor of Wellington, New Zealand, and Lt Ali Osman Bey, of Istanbul, letters in which Uzuner tells a story of the grim and brutal battle, the tedium of waiting and the shock of difference.

It is also a novel for historians – it asks, what matters the truth? What happens if the truth is not what is generally believed, and at what cost can it be revealed? What are the stories we can discover behind the big events of the past and their commemoration in the present: a century after the invasion of Gallipoli (in April 1915) these are stories worth telling and questions worth asking. And as an anti-nationalist who continually falls foul of the romantic, emotional pull of people-like-me this turned out to be an engaging and entertaining read. It is just the thing for the centenary of the last big European Civil War.

[Halil Harutoglu · Rating 4 out of 5]

Tarihe ilgi duyanların severek okuyabileceği, diğer tarih kitaplarının aksine çok ağır olmayan güzel bir yolculuk kitabıydı.. Çok ağır eleşdirildiğini düşünüyorum. Hayatımda hiç Gelibolu’ya gitmedim ama bu kitaptan sonra bir gün yolumun düşmesini isterim. Kitapta da yazarın serzenişde bulunduğu gibi, Çanakkale savaşının değeri yeni nesiller tarafından tam bilinmiyor yada önemini büyükler aktaramıyor, bu da kitabın saklı sonuçlarından biriydi bence.

[Baris Ozyurt · Rating 3 out of 5]

"Kızım, adil olmak dünyanın en büyük eziyetidir. Ama bir defa muvaffak olursan, gözündeki perde kalkar, vicdanında körlük biter, artık hür olursun fakat bundan soona bütün namussuzları çıplak gözle görmek zorunda kalırsın."

[Selmin Çalışkan · Rating 5 out of 5]

Tarih derslerinde bahsedilen o savaşlara, orada yaşananlara ve insanlara bir insanın hikayesinden bakmak yaşananları daha net anlamama vesile oldu.

[Merve Cesur · Rating 3 out of 5]

Buket Uzunerin didaktik tarzı kitaptaki hikayenin hikaye olmaktan çıkıp kurgu olduğunu hatırlatıyor okuyucuya. Bu, güzel bir rüyadan rahatsız edici bir el tarafından dürtülüp dürtülüp uyandırılmaya benziyor. Buket Uzunerin kitaplarının ortak bir özelliği bu didaktizm ne yazık ki. Örtük görünse de buram buram burnunuza geliyor aslında. Bunun dışında hikaye özgün ve akıcıydı. Karakterler özellikle Beyaz Hala ve Viki, hikayeye sağlam bir şekilde oturtulmuştu. Sonlara doğru bir “bırakamayış” sezdim :)
Çanakkale Savaşı ve Gelibolu hakkında farklı bir şeyler okumak isteyenlere öneririm.

[PK · Rating 3 out of 5]

A fascinating look at memory and history; is remembrance held on equal footing to accuracy? Is a pretty lie preferable to an unpleasant truth? Vicki’s journey centered around discovering who her great-grandfather truly was and when/how he died in Gallipoli. The romance in the last few chapters was a jump-scare (and a bit unbelievable at that) that I found quite uncomfortable to read, but the story itself was lovely. Auntie Beyaz was definitely the highlight of this story— if only this novel had centered more around her life!

[ÖyküYener · Rating 5 out of 5]

Çok güzel kurgulanmış eşsiz bir eser
Keyif alarak okudum. İnsanı o günlere götürecek, Gelibolu toprağına bastığını hissettirecek kadar içine işleyen bir kitap

[Anna Jonkers · Rating 2 out of 5]

Het idee achter het verhaal is tof, maar het is óf niet zo goed geschreven, óf slecht vertaald. Ik denk een combinatie van beide.

[Mesut Kutlu · Rating 3 out of 5]

Yaklaşık 15 yıldır kütüphanemde duran ama okumadığım bir kitap Buket Uzuner'in Uzun Beyaz Bulut Gelibolu kitabı. Çanakkale Savaşı üzerine hatta şu meşhur bulutta kaybolan askeleri odak alan bir hikayedir diye düşünüyordum. Yanılmışım.

Yeni Zelanda'dan Gelibolu yarımadasına gelen Viki mazisinde bir kayıp olan büyük dedesi hakkında bulduğu ipucuyla soluğu Beyaz halanın köyünde alır. Soyadı benzerliği üzerine kurulmuş olan Viki'nin hikayesinin açıkçası Uzuner tarafından daha sağlam temeller üzerine atılmasını beklerdim. Çünkü ne olduğunu anlamadan Viki-Beyaz ilişkinin ortasında buldum kendimi.

Kitapta süregelen esrarengiz olayın dışında ülkelerin tarih yaklaşımları üzerine de kitapta vurgu yapılmış. Özellikle torun Ali Osman kitapta müthiş etkil bir karakter. Olmasaydı kitap gerçekten bir hiç olurdu. Keşke kitapta sağlam mesajlar verebilen farklı yan karakterler olsaydı demiyor değilim.
Çünkü kitap olabildiğince sade bir olay hattında ilerliyor ve aile ağacı dışında aklınıza takılan pek bir şey olmuyor.

Anzak ve Türk askerleri açısından yazılmış çok güzel mektuplar var kitapta. Olayın duygusal boyutunu kitapta bu mektuplarda buluyorsunuz. Nedense mektuplardaki bazı kelimelerin anlamının parantez içinde yazılması beni irrite etti. Akışı bozuyorlar gibi geldi. Belki de yeni baskılarda farklı bir yöntem izlenmiştir bilemiyorum. Çünkü ben 10.baskı 2001 yılı olan bir kitabı okudum.

Genel olarak bakacak olursak kendi açımdan kitapta bir sürükleyicilik olduğunu söyleyemem. Tarihsel anlamda da size çok şey katmayacaktır. Bu yüzden kitabı çok iyibulduğumu söyleyemem. Aynı şekilde mutlaka oku deyip önermiyorum da. Hepinize iyi okumalar diliyorum. Görüşmek üzere.

[Zaman Dayı · Rating 1 out of 5]

Although the only thing i understood from the book was it is about Canakkale, which was a war region of war located in 🦃, this masterpiece changed my whole life. The poor usage of literary devices made everything more appealing. It is a perfect book to encourage newly writers with the lack of self-esteem since this book shows that even if they write a piece which they think is the worst, it cant be the worst as long as the book Uzun Beyaz Gelibolu exists. I was a newly writer when i read this. Now i write more comfortable knowing that the worst book of all times has already been written and even if i try, i cant write worse than this. Therefore, i want to thank buket uzuner for the encouragement, im sure it was her aim while writing the book. Also, i am a bit disappointed in her since she didnt mention queen nagihan karadere (if u dont know who she is, pls go educate urself), peseveng batu(han) and atak(han) (if u dont know them thats ok, u dont need to know these losers), aJun, murat jeyluan, ✨zaman dayi✨, ari herifi, and last but not least, alifil in her book. Thank you for those who read my comment, and please DO NOT suggest this book. #lovethisbook, #bestbookever #masterpieceofthe20thcentury

[OSMAN · Rating 5 out of 5]

Gençken okunması gereken o savaş yıllarını anlatan en güzel kitaplardan biridir.

[İzel Çeçin · Rating 5 out of 5]

Gerçekten şaşkınlıklar içerisindeyim...
Kitabı hüzünlenerek okudum, ağlayarak, gururlanarak, içimde hüzünlü bir mutluluk vardı bitirdiğimde. Ama ben kitabı gerçek sanmıştım! Hikayeyi gerçek sanmıştım! Meğer Buket Uzuner'in MÜKEMMEL kurgularından biriymiş kitap. Kumral Ada Mavi Tuna'dan sonra Buket Uzuner okumaya korkuyordum, elim kitaplarına gitmeye çekiniyordu. İyi ki bu kitabı seçmişim okumak için. Kitap kesinlikle mükemmel hiç bir şekilde eleştiremem, 4 puan vermemin sebebi gerçek olmadığını öğrendiğimde yaşadığım şoktu.
Gurur verici, içinizdeki vatan sevgisini ortaya çıkaran, hüzünlendiren yeri geldi mi ağlatan muazzam bir Çanakkale Savaşı romanı. Herkes okumalı, 7 den 70 e herkes!

[SENEM SINMEZ · Rating 3 out of 5]

Konusu ilgi çekici ve yazarın dili akıcı, ama neden bilmem üzerimde iz bırakacak kadar derin bir tat alamadım bu kitaptan. Belki de bu olumsuz duygumun sebebi,konunun bir yerden sonra dağılması ve okuyucuyu şaşırtmak amacıyla yapılan manevraların sadece kafa karışıklığı yaratmaya yaramasıdır. Mektupların fazlaca yer kaplaması akıp giden suya set koyup hızını kesercesine bir etki yaratmış eserde. Tarihi ve tarihi eserleri çok seven biri olarak, beklediğim tadı alamadım. Verdiğim 3 yıldız, sadece emeğe saygı niteliğinde...

[Caterina · Rating 4 out of 5]

Canakkale Sehitleri denince ilk akla gelen epik romanlardan. Gecmiste okudugum kitaplarin bazilarini kayboldugundan aklima geldikce listeme ekliyorum. Gelibolu- Uzun Beyaz Bulut'da herkese onerebilirim dediklerimden. Akici hikayesi ile severek okursunuz.

Farkli hikayesi ile sayfalari nasil cevirdiginizi anlamayacak, kitabin sonuna geldiginizde sehitlere gereken sayginin gosterilip gosterilmedigini sorgulayacaksiniz.

[Denizzz · Rating 4 out of 5]

Kitabın Beyaz Hala-Viki arasındaki diyaloglarla geçen kısımlarını çok sevdiğimi söyleyemem.Beyaz Halanın kırık sapı bantla yapıştırılmış gözlüğü,takma dişleri,Ali Osman’ın rezene kokan parfümü, yemeklerin organikliği ve şu an aklıma gelmeyen tamlamalar tekrar ,tekrar ve tekrar karşıma çıktıkça rahatsız oldum. Gizemin sonunda nereye varacağı da baştan anlaşılıyor.Ama iki askerin ,cepheden yazdıkları mektuplar ,hissettirdikleri,düşündürdükleri muazzam.Tüm kitap bu mektuplardan oluşsaydı keşke.

[sebla]

a great story about human nature, Turkish and commonwealth history, human history and human being...I recommend highly

[Murat · Rating 4 out of 5]

Hikayelendirme çok iyi..

[Semih Eker · Rating 4 out of 5]

Konu olarak güzel bir kitap. Anlatım bakımından oldukça başarılı. Dili akıcı ve yormadan, hızlıca okunabiliyor.

[Zelal Ay · Rating 2 out of 5]

İlk defa bir kitap hakkındaki düşüncelerim başlangıç ve bitiş arasında bu kadar fark etti.
Kitap mektupların başrolde olduğu, Çanakkale savaşının iki tarafını dinlediğimiz flashbackler ve günümüzde geçen bir gizem çözme sürecinde iyi ilerliyordu. Tek rahatsız olduğum bugün de gayet sık kullanılan kelimelerin parantez içinde günümüz türkçesi ile yazılmasıydı. Okumanın akışını bozuyor ve gerçekten gereksiz. (Örneğin şuur=bilinç çoğu kişinin bildiği bir şey bence) Gizem çözülürken hikayelerin birleşmesi güzeldi. Ali Osman ve Alistair John’ın savaş tasvirlerini de sevdim.

Mektuplar bölümünden genel olarak keyif aldım ancak sonrası için ne yazık ki aynı şeyi söyleyemeyeceğim
Sözüm ona 30 yaşında bir psikolog olan Viki’nin 10 yaşında bir çocuk seviyesinde yaşadığı duygu geçişleri ve bu geçişleri ifade edemeyişleri.
Beyaz Hala ile normal sohbetlerde yaşadığı garip histeriler. Okurken cringe koması yaşadım resmen.
Geçmişi iyi oturtulmamış, bu sebepten bu günü iyi anlaşılmayan, garip, tutarsız, okuması benim için çok zorlayıcı bir karakter Viki.
Beyaz Hala’yı da okumaktan çok keyif almadım ancak o en azından bir nebze kendi ile tutarlıydı(ya da onun duygularını okumadığımız için öyle geliyordu)
Hele bir de sonlara doğru eklenen anlamsız, wattpad tadındaki romantik ilişki. Gerçekten gerek var mıydı?
Ali Osman’ın neden yaptığını anlayamadığım çıkış, hikayede hiç bir yere bağlanmayan attığı tirad?
Ayrıca yerli kadın yazarların bir kısmında gördüğüm genel bir problem; prototip kadın karakterler. Okumuş, meraklı, erkeklere mesafeli, güçlü, herkes tarafından beğenilen vs vs Canan Tan, İpek Ongun kitaplarından bilirsiniz bu karakterleri. Bana gerçekçilikten uzak geliyor.
Ayrıca bu karakterler o kadar bilgili, zeki ve başarılı olmanın yanında genellikle meslek sahibi iyi görünümlü bir erkeğin yanında da IQlarını kaybederler. (Bkz. Son sayfalarda Ali Osman’ı bir türlü anlayamayan, bu yüzden aptal yakıştırması yapılan Viki) Bu derece mükemmelliyetçi bir görüntü çizince, onu sağlam temellendirmek de mümkün olmuyor ve bi noktada tutarsızlığa düşüyor. (bu nokta bir erkeğe duyulan ilgi) maaleaef bu kitapda da onu gözlemleyip üzüldüm.
Bir yorumda görmüştüm, kitapta bir bitirilememe hali var deniyordu, gerçekten öyle. Uzatıldıkça uzatılmış.
Ayrıca kendini çok tekrar eden tamlama, sıfat ve kelimeler var. Beyaz Hala’nın gözlüğünün bandı, Ali Osman’ın parfümü, Gelibolu’nun ayazı vs vs.
Tüm bunlara eklenince ne yazık ki okuyucuyu sıkıyor.
2 puanı mektuplar kısmına verdim.

[Burak Taşcı · Rating 4 out of 5]

Sosyolojik olguların en büyüğünü, savaşı, Çanakkale savaşını olabildiğince incelikli, hümanist, sınırlara ve bayraklara sığmayan bir insanlık hikayesi yaratarak romanına taşımış Buket Uzuner.

Üç meşhur distopyada da geçmişe müdahale ediliyor, gerçeklik saptırılıyor, tarih değiştiriliyordu. Öyle hakikatler vardır ki ortaya çıkmaları devletlerin, ideolojilerin, ya da din, millet gibi başkaca grupların çıkarlarına ters düşebilir, onların varlıklarına tehdit oluşturabilir. Uzun Beyaz Bulut da böylesi tehdit içeren kurgusal bir tarihi roman.

"Hem ayrıca bu saatten sonra bu acılarla kimin ilgileneceğini sanıyorsun? İnsanlığın 21. yüzyılda sahip olduğu şu berbat derinliksiz tüketici kimliği içinde kim gerçek ve samimi insanlık hikayeleriyle ilgilenir? Kim? Politikacılar mı? Diplomatlar, tarihçiler mi? Yoksa milliyetçilik ve siyasallaşan dinle gözleri köreltilmiş cahil ve yoksul halk mı? İnsanlar dedelerimize ait bu olağanüstü hikayenin üzerine akbabalar gibi atlayıp, onu anında tüketecekler, bize kan ve acıdan başka bir şey bırakmayacaklar Viki. Yeni milenyummuş, 21. yüzyılmış... Hepsi palavra! Teknolojii ilerleme denen şey, yalnızca makinelerdeki gelişmeyi anlatıyor. Teknolojik gelişme, bize etik gelişmeyi beraberinde sunmuyor. Yok, hayır, insanalar henüz bu kadar özel ve kutsal bir insanlık hikâyesini anlayacak derinliğe, inceliğe ve güzelliğe ulaşamadı. Hayır Viki, şimdi gerçeği anlatırsak kimse onları, o olağanüstü iki genci, Ali Osman Bey ve Alistair John Taylor'ı anlayamaz. Hiç kimse onların yaşamlarından ve o müthiş kararlarından ders çıkartmaz. Ancak ne olur biliyor musun? Bence, 20. yüzyılın en muhteşem tarihî olayı, yani bu senin açıklamak istediğin gerçek var ya, işte o, yeni dünya düzeninin global emperyalizmine hizmet eder, o kadar!"

"Gerçek kötülerin işine, yarayacak ve başkalarını ezmekte kullanılacaksa, gerçek onu hak etmeyenlere teslim edilemeyecek kadar hak edilmiş, acılardan süzülmüş ve kanla sulanmışsa hala açıklanmalı mıdır? Açıklanmalı mıdır Viki? Emperyalizmin, faşizmin, dinsel ve tensel ırkçılığın tırmandığı yeni bir milenyuma girdiğimiz bu günlerde insanlığın bütün bu saydığım yüz kızartıcı suçlarına karşı iki genç adamın yazdığı kendi küçük, ama anlamı çok büyük bir destanı onu okumaktan acizlere sunmak ne kadar doğrudur?"

[Ekin Açıkgöz · Rating 4 out of 5]

Çanakkale'ye gelen Anzak kızı Viki, Eceyaylası köyüne gelerek köyün kahramanı Gelibolu gazisi Alican Çavuş'un (Alican Taylar) aslında dedesi Alistair John Taylor olduğunu iddia eder. Kızı Alican Çavuş'un hiç evlenmemiş ve köyün bilgesi kabul edilen kızı Beyaz Hala'ya götürürler. Viki ile Beyaz Hala uzun süre birlikte kalırlar, sırlar açığa çıkar. Evet, - bu kitabın başından itibaren hepimize malum olduğu için spoiler'lık bir durumu yok - gerçekten de John Taylor, Gelibolu'da kalmış ve Gelibolu'lu olmuş, bir daha vatanına dönmemiş ve haber dahi göndermemiş bir Anzak askeridir. Orada kendisine bakıp yaralarını iyileştiren, sünnetçinin kızı Meryem ile evlenmiştir. Üç çocuğuna Uzun, Beyaz ve Bulut ismini vermiştir. Çanakkale muharebelerinde, içinde koca bir Anzak kolordusunun kaybolduğu rivayet olunan bir 'uzun beyaz bulut' öyküsü varmış. Dahası Yeni Zelanda'nın Aborjin dilindeki ismi 'Uzun Beyaz Bulut' demekmiş.

Roman benim okumama göre üç ana kısımdan oluşuyor kabaca:

1) İlk kısım Alistair John'un ve Türk subayı Ali Osman Bey'in savaş sırasında ailelerine yazdıkları mektuplardan oluşuyor. Bu kısımda, Osmanlı gençlerinin o zamanlar ne kadar aydın olduğuyla ilgili didaktik kısımlar var. "Bir Darülfunun dolusu genci savaşta nasıl kaybettik" gibi savaş sonrası söylemler, Ali Osman yoluyla savaş sırasında bize empoze ediliyor.

2) İkinci kısım Beyaz Hala ve Viki'nin karşılıklı sohbetlerinden mürekkep. Bu kısmın bana uzun ve sıkıcı geldiğini belirtmeliyim. Yine ara ara didaktik oldu.

3) Son kısımda Viki'nin öğrendiği sırrı açığa vurup vurmayacağıyla ilgili tereddüt anı var. Beyaz Hala'nın yakışıklı torunu Avukat Ali Osman da sahneye çıkıyor. Bu kısımda da savaş karşıtı, insanlık değerini yücelten mesajlar var.

Çanakkale tarihini güzel hikayeleştiren, akıcı bir roman. Vermek istediği mesajlar da çok kıymetli mesajlar. Fakat mesajlar bir tık 'kör göze parmak' hissettirdi.

Bir polisiyeci olarak kurguda ciddi bir sorun olduğunu düşünüyorum: Viki'nin elindeki tüm mektupları okuduk. Savaşın ortasında bitiveriyor. Viki büyük dedesinin ölüp ölmediğini dahi bilmiyor. Dede kayıp. Viki'nin elindeki bilgi bu kadarla kısıtlıyken; Viki nasıl kalkıp da tam doğru adres olan köye ulaştı ve ismiyle tek bir münferit gaziyi işaret ederek, "Ben Alican Taylar'ın torunuyum!" dedi???? Viki'nin elindeki bilgiyle buraya ulaşması imkânsızdı :)

Her şeye rağmen Çanakkale tarihi bakımından okunması, özellikle gençlere okutulması gereken bir roman. Gidip oraları uzun uzun gezmek, görmek, öğrenmek lazım. Çanakkale yemeklerini dinlerken de ağzım sulandı.

[Anka · Rating 4 out of 5]

"Gelibol'nun ayazı göründüğü gibi değildir, çarpar" sözünü düşününce, bu bende tuhaf bir hüzün yarattı~
Doğduğum yıllarda yazılmış bir kitap~
Soğuk olan yerlerde bir şeylerin korunup, saklandığı hissiyatına varıyorum hep. Hislerin, geçmişin, tarihin..
Gerçi bu fazla duygusal bir bakış açısı olur~
Tarih içeren ya da tarihsel ögeleri içeren kitapların tarih araştırmaya iten bir tetikleyici olduğunu düşünmüşümdür hep, bu kitaplardan tarih öğrenmeyi mantıklı bulmam ama bunlardan yola çıkıp araştırmaya itilirim bu sebeple tarih içeren kurguları, kitapları, yaşanmışları okumayı, dinlemeyi veya izlemeyi eskiden beri sevmişimdir.
Bundan ötürü Gelibolu Uzun Beyaz Bulut da hoşuma giden romanlardan biri oldu~
Film ve belgesel karışımı bir kurgu izlemişim hissini yarattı~
Dönemi hissettirdi, o dönem yaşamış olan iki gencin bakış açısını gördüğümüz mektupları okurken hüzünlenmemek elde değildi zaten~
Arkadaşımın "Sen oku bunu beğenirsin" deyip elime tutuşturduğu kitap~
Beyaz Hala karakterini gerçekten sevdim, kitabın günümüzde geçen kısımları içinde beni sıkıp heyecanlandırmayan noktalarda bile beni gülümseten bir karakterdi. İçindeki hikayeyi de gayet beğendim~
Bazı sayfalardaki küçük notlar, diyaloglar arasına sıkıştırılmış minik nasihatler de gözümden kaçmadı~
Okuduğuma pişman değilim, arkadaşıma teşekkürler~

[Defne Ulusoy · Rating 3 out of 5]

Teknik açıdan ele alacak olursak düzelebileceği çok nokta olan roman. Öte yandan, 2000'lerin başında, Çanakkale zaferi hakkında Türkiye'de gelişmiş bir bilinç yokken yazıldığı var sayılırsa, çok güzel yazılmış bir roman.

Buket Uzuner'in bütün romanlarında olduğu gibi, okudğumda onun hikaye kurgusu veya iyi kaleminden dolayı okumuyorum. Ben onun bilinmeyen gerçekleri araştırıp, bunu okuyucuyla buluşturma girişimini, okudukça öğrenmeyi, farkındalık kazanmayı seviyorum.

Her şey bi kenara, Çanakkale savaşı'nın epikliği, kahramanlığı ve saçmalığını güzel bir şekilde anlatabildiği için okuyorum ben Uzun Beyaz Bulut Gelibolu'yu. Bana o dönemki fedakarlıkları anlatabildiği için seviyorum ve okuyorum. Bu açıdan, bence türk gencinin (gençkenin altını çiziyorum) okuması gereken bir roman.

[Sleepyengineer]

Kasımın 3. ve son kitabıydı. Aşırı verimsiz bir ay. Ne yapalım hayat...
Kitabı Gog ve Karamazov arasında kafam dağılır iyi gelir diyerek okumaya başladım. Bir hataymış daha çok sinir oldum.
Kitabın özeti; Marı, FELAN-ki en nefret ettiğim yanlış yazımlardan-, Mauiri, Eli Otman, Gelibolu ayazı bıdı bıdı bıdı.
Sonuna aşkı da sokuşturarak ne kadar gereksiz bir kitap olduğunu gösterdi. Teşekkürler. Buket Uzuner'i Kumral Ada Mavi Tuna kitabı için merak ediyordum ki en vurucu olduğu iddia edilen kitabı sona kalsın sanırım okursam bi onu okur Buket Uzuner faslına son veririm. Benlik değil... Tavsiye etmiyorum.

[Annisa Saraswati · Rating 3 out of 5]

History, being narrated in a more personal way through a specific person’s experience and feeling, is more meaningful and memorable for me than those tedious school history books could ever be. This novel is entertaining and informative at the same time. Although historical fiction may be misleading; some events might be exaggerated or understated for the sake of entertainment. I especially adore how a middle-age Westerner and an old peasant Muslim Turkish are sharing their points of view to each other by being engaged in conversations about feminism, history, and identities.