What do you think?
Rate this book
Sketch for a Self-Analysis
Over the past four decades, French sociologist Pierre Bourdieu produced one of the most imaginative and subtle bodies of social theory of the postwar era. When he died in 2002, he was considered to be the most influential sociologist in the world and a thinker on a par with Foucault and Lévi-Strauss—a public intellectual as important to his generation as Sartre was to his.
Sketch for a Self-Analysis is the ultimate outcome of Bourdieu’s lifelong preoccupation with reflexivity. Vehemently not an autobiography, this unique book is instead an application of Bourdieu’s theories to his own life and intellectual trajectory; along the way it offers compelling and intimate insights into the most important French intellectuals of the time—including Foucault, Sartre, Aron, Althusser, and de Beauvoir—as well as Bourdieu’s own formative experiences at boarding school and his moral outrage at the colonial war in Algeria.
Sketch for a Self-Analysis is the ultimate outcome of Bourdieu’s lifelong preoccupation with reflexivity. Vehemently not an autobiography, this unique book is instead an application of Bourdieu’s theories to his own life and intellectual trajectory; along the way it offers compelling and intimate insights into the most important French intellectuals of the time—including Foucault, Sartre, Aron, Althusser, and de Beauvoir—as well as Bourdieu’s own formative experiences at boarding school and his moral outrage at the colonial war in Algeria.
118 pages, Paperback
First published October 1, 2004
12 people are currently reading
359 people want to read
About the author
Pierre Bourdieu
351 books1,301 followersBourdieu pioneered investigative frameworks and terminologies such as cultural, social, and symbolic capital, and the concepts of habitus, field or location, and symbolic violence to reveal the dynamics of power relations in social life. His work emphasized the role of practice and embodiment or forms in social dynamics and worldview construction, often in opposition to universalized Western philosophical traditions. He built upon the theories of Ludwig Wittgenstein, Maurice Merleau-Ponty, Edmund Husserl, Georges Canguilhem, Karl Marx, Gaston Bachelard, Max Weber, Émile Durkheim, Erwin Panofsky, and Marcel Mauss. A notable influence on Bourdieu was Blaise Pascal, after whom Bourdieu titled his Pascalian Meditations.
Bourdieu rejected the idea of the intellectual "prophet", or the "total intellectual", as embodied by Sartre. His best known book is Distinction: A Social Critique of the Judgment of Taste, in which he argues that judgments of taste are related to social position. His argument is put forward by an original combination of social theory and data from surveys, photographs and interviews, in an attempt to reconcile difficulties such as how to understand the subject within objective structures. In the process, he tried to reconcile the influences of both external social structures and subjective experience on the individual (see structure and agency).
Bourdieu rejected the idea of the intellectual "prophet", or the "total intellectual", as embodied by Sartre. His best known book is Distinction: A Social Critique of the Judgment of Taste, in which he argues that judgments of taste are related to social position. His argument is put forward by an original combination of social theory and data from surveys, photographs and interviews, in an attempt to reconcile difficulties such as how to understand the subject within objective structures. In the process, he tried to reconcile the influences of both external social structures and subjective experience on the individual (see structure and agency).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
July 17, 2020
ja sam burdijeovka u strogom sociološkom smislu, ali ovde ipak četiri zvezdice. čini se kao da je ovo neki postdnevnik (ali često u obliku opravdanja, ili preširokom obrazloženju za neke postupke) ali mislim da je važno pročitati, naročito za mlade sociologe/sociološkinje (ili one wannabe) zato što nas uči važnosti istorijskog konteksta, a možemo se lako i poistovećivati sa onim što on piše, pa nam bude lakše jer znamo da ova trenutna patnja nije samo naša :D burdije i fenomenologija, ali i burdije i fuko, a najbolji uvid je poslednje "poglavlje" koje se tiče života u internatu. lako shvatljivo, lako prihvatljivo
e samo da dodam još: mislim da je ovo dosta loš prevod koji sam čitala D:
e samo da dodam još: mislim da je ovo dosta loš prevod koji sam čitala D:
Read
August 12, 2021Teils konnte ich nicht folgen, da ich selbst keine akademische Bildung habe bzw. mir die Namen der Philosophen & Soziologen nur bekannt sind, nicht aber das, worüber sie geschrieben haben.
Im hinteren Teil des Buches wird Bourdieu persönlicher, reflektiert seinen Werdegang und gespalteten Habitus. Er wirkt sehr sympathisch, was aber auch bis zuletzt wohl seiner Bodenständigkeit bzw. Schüchternheit zu verdanken ist.
Im hinteren Teil des Buches wird Bourdieu persönlicher, reflektiert seinen Werdegang und gespalteten Habitus. Er wirkt sehr sympathisch, was aber auch bis zuletzt wohl seiner Bodenständigkeit bzw. Schüchternheit zu verdanken ist.
December 23, 2023
Poging van postbodezoon Pierre Bourdieu om zijn eigen theorieën toe te passen op zichzelf, zoals het reflexieve sociologie betaamt, als ik het goed begrepen heb. "Begrijpen, dat is vooral het veld begrijpen waarmee en waartegen men zich ontwikkelt. Daarom moet ik daarmee beginnen" opent Bourdieu zijn boek en vervolgens gaat hij heel uitgebreid het sociologische en met name filosofische veld van de jaren vijftig schetsen.
Hoe langer Bourdieu filosofie studeert, hoe meer hij een afkeer begint te ontwikkelen van "de huichelarijen van de arrogante intellectuele wereld", resulterend in "een resolute breuk met de ijdelheid van het universitaire bedrijf." Wat Bourdieu met name tegenstond aan het academische veld van de de jaren vijftig was het gebrek aan zelftwijfel: "Er zijn veel intellectuelen die de wereld aan de orde stellen, maar weinigen van hen stellen vragen bij de wereld van de intellectuelen zelf." Volgens Bourdieu bedachten de filosofen theorieën, dachten ze die nog verder uit, en hoe megalomaner de ideeën werden, hoe "intellectueler" iemand gezien werd. Bourdieu zag het anders. Hij meende iets te signaleren in de samenleving en probeerde hier harde cijfers voor te vinden door middel van veldonderzoek:
Ook ik heb uren doorgebracht in cafés, bij het jeu de boules, bij voetbalwedstrijden, in postkantoren, maar ook op feestjes, cocktails en concerten om gesprekken af te luisteren. Niet zelden begon ik, nieuwsgierig, met een of andere smoes zelf een gesprek (dat is veel makkelijker dan men denkt) met een persoon die ik beter wilde leren kennen en die ik ongemerkt wilde ondervragen over een of ander probleem dat mij interesseerde. Ik vroeg me af of ik op mensen gesteld was, zoals ik lang tijd dacht, of dat ik hen benaderde vanuit een beroepsmatige belangstelling die trouwens ook een vorm van affectie kan zijn[.]
Bourdieu was volgens mij dan ook nooit iemand die zomaar ergens te gast was; hij infiltreerde. Hij infiltreerde, observeerde, liep naar buiten en trok de tegel omhoog om aan iedereen te laten zien wat er zich daadwerkelijk afspeelde ondergronds.
Waar de schets voor mij echt interessant wordt, is wanneer Bourdieu zichzelf een gespleten habitus toeschrijft. Hij gaat dan erg uitgebreid in op het feit dat hij enerzijds het onderwijs en het schoolsysteem nodig heeft gehad om te komen waar hij is, maar anderzijds het schoolsysteem volledig wantrouwt. Dit resulteert in enorme dwarsheid en de behoefte om de boel te saboteren:
Aan de andere kant was er mijn dwarse instelling, met name tegen het onderwijssysteem zelf: misschien is de Alma mater [universiteit waar je je opleiding geniet] het voorwerp van een overmatige liefde en roept zij daardoor voortdurend heftige tegenstand op. Die is gebaseerd op verplichting en teleurstelling die zich uiten in een reeks van crises, vooral bij examens en bij plechtige academische gelegenheden, toespraken bij een prijsuitreiking, inaugurele redes, promotiecommissies, de verdediging van een proefschrift, die een gevoel van onbehagen oproept door de onuitgesproken dwingende verwachting van tekens van onderwerping (dat is wat Spinoza de 'obsequiem' noemde, eerbied voor de institutionele vormelijkheden die in alle instellingen voorkomen en waarvan men min of meer verwijtend zegt dat 'zij niets kosten', maar die mij oneindig zwaar vallen), dat alles roept de neiging op eruit te stappen en de verleiding om spelbreker te zijn.
En dus hield Bourdieu bij zijn inaugurele rede op het Collège de France een rede over de functie van de inaugurele rede als institutioneel ritueel, tot afgrijzen van zijn publiek. "Waarom heb ik me begeven in dit soort halfgecontroleerde schizofrenie[?]" vraagt Bourdieu zich af. Zijn antwoord is: zijn afkomst die tot een gespleten habitus heeft geleid, waardoor hij constant de behoefte heeft de stilzwijgende unanimiteit van de mores van het veld waarin hij zich begeeft te ondermijnen, omdat voor hem niets vanzelfsprekend is: "En dit was niet de eerste keer in mijn leven dat ik het gevoel had door een hogere macht te worden gedwongen iets te doen wat mij veel moeite kostte en waarvan ik als enige de noodzaak inzag."
Interessante, moeilijke man; voor zichzelf en anderen. Jammer dat Bourdieu zo'n lange omtrekkende beweging nodig heeft om echt bij zichzelf uit te komen. Hier had ik wel meer over willen lezen.
Hoe langer Bourdieu filosofie studeert, hoe meer hij een afkeer begint te ontwikkelen van "de huichelarijen van de arrogante intellectuele wereld", resulterend in "een resolute breuk met de ijdelheid van het universitaire bedrijf." Wat Bourdieu met name tegenstond aan het academische veld van de de jaren vijftig was het gebrek aan zelftwijfel: "Er zijn veel intellectuelen die de wereld aan de orde stellen, maar weinigen van hen stellen vragen bij de wereld van de intellectuelen zelf." Volgens Bourdieu bedachten de filosofen theorieën, dachten ze die nog verder uit, en hoe megalomaner de ideeën werden, hoe "intellectueler" iemand gezien werd. Bourdieu zag het anders. Hij meende iets te signaleren in de samenleving en probeerde hier harde cijfers voor te vinden door middel van veldonderzoek:
Ook ik heb uren doorgebracht in cafés, bij het jeu de boules, bij voetbalwedstrijden, in postkantoren, maar ook op feestjes, cocktails en concerten om gesprekken af te luisteren. Niet zelden begon ik, nieuwsgierig, met een of andere smoes zelf een gesprek (dat is veel makkelijker dan men denkt) met een persoon die ik beter wilde leren kennen en die ik ongemerkt wilde ondervragen over een of ander probleem dat mij interesseerde. Ik vroeg me af of ik op mensen gesteld was, zoals ik lang tijd dacht, of dat ik hen benaderde vanuit een beroepsmatige belangstelling die trouwens ook een vorm van affectie kan zijn[.]
Bourdieu was volgens mij dan ook nooit iemand die zomaar ergens te gast was; hij infiltreerde. Hij infiltreerde, observeerde, liep naar buiten en trok de tegel omhoog om aan iedereen te laten zien wat er zich daadwerkelijk afspeelde ondergronds.
Waar de schets voor mij echt interessant wordt, is wanneer Bourdieu zichzelf een gespleten habitus toeschrijft. Hij gaat dan erg uitgebreid in op het feit dat hij enerzijds het onderwijs en het schoolsysteem nodig heeft gehad om te komen waar hij is, maar anderzijds het schoolsysteem volledig wantrouwt. Dit resulteert in enorme dwarsheid en de behoefte om de boel te saboteren:
Aan de andere kant was er mijn dwarse instelling, met name tegen het onderwijssysteem zelf: misschien is de Alma mater [universiteit waar je je opleiding geniet] het voorwerp van een overmatige liefde en roept zij daardoor voortdurend heftige tegenstand op. Die is gebaseerd op verplichting en teleurstelling die zich uiten in een reeks van crises, vooral bij examens en bij plechtige academische gelegenheden, toespraken bij een prijsuitreiking, inaugurele redes, promotiecommissies, de verdediging van een proefschrift, die een gevoel van onbehagen oproept door de onuitgesproken dwingende verwachting van tekens van onderwerping (dat is wat Spinoza de 'obsequiem' noemde, eerbied voor de institutionele vormelijkheden die in alle instellingen voorkomen en waarvan men min of meer verwijtend zegt dat 'zij niets kosten', maar die mij oneindig zwaar vallen), dat alles roept de neiging op eruit te stappen en de verleiding om spelbreker te zijn.
En dus hield Bourdieu bij zijn inaugurele rede op het Collège de France een rede over de functie van de inaugurele rede als institutioneel ritueel, tot afgrijzen van zijn publiek. "Waarom heb ik me begeven in dit soort halfgecontroleerde schizofrenie[?]" vraagt Bourdieu zich af. Zijn antwoord is: zijn afkomst die tot een gespleten habitus heeft geleid, waardoor hij constant de behoefte heeft de stilzwijgende unanimiteit van de mores van het veld waarin hij zich begeeft te ondermijnen, omdat voor hem niets vanzelfsprekend is: "En dit was niet de eerste keer in mijn leven dat ik het gevoel had door een hogere macht te worden gedwongen iets te doen wat mij veel moeite kostte en waarvan ik als enige de noodzaak inzag."
Interessante, moeilijke man; voor zichzelf en anderen. Jammer dat Bourdieu zo'n lange omtrekkende beweging nodig heeft om echt bij zichzelf uit te komen. Hier had ik wel meer over willen lezen.
May 8, 2021
« Cette certitude reposait aussi – comment le dire sans pose ni pathos ? – sur la conviction intime que ma tâche de sociologue, qui ne m'apparaissait ni comme un don ni comme un dû, ni davantage comme une (trop grandiloquente) « mission », était sans aucun doute un privilège impliquant en retour un devoir. »
June 11, 2017
Boudieu says in the final pages of this little volume that he has written the kind of biography of himself that he always wants of other thinkers. That is fair, in its way. I don't share his tastes.
October 17, 2022
Satisface bastante poco al cotilla (yo), o al que quiere leer una autobiografía (género que Bourdieu desautoriza sin explicar por qué en esta obra), pero es tremendamente interesante para el que está interesado (también yo) en algo tan específico como: los diferentes filósofos y las posiciones que ocupan en la Francia de la segunda mitad del siglo XX. Por ejemplo: Sartre, filósofo total, y con bastante desdén por lo empíricamente riguroso y científico; todo lo cual Bourdieu relaciona con que es un pedante pijo de buena familia de toda la vida, mientras que el propio Bourdieu no es más que un pueblerino y se arrejunta más a un papel de estudiar al dedillo las dinámicas sociales, sin tanta pompa ni hacerse el guay. Habla también de Foucault como de una postura intermedia: un filosofillo que se acerca más a lo sociológico/histórico porque las corrientes intelectuales de entonces le están quitando terreno a la filosofía y lo están haciendo bien. Como bien le critica Didier Eribon: Bourdieu es un heterazo que considera que nada o casi nada de lo personal es relevante, y no te cuenta apenas nada, siendo que ser heterosexual pues es una cuestión sociológica bastante tocha. Bourdieu es básicamente tu amigo hetero de filosofía al que le preguntas qué tal está y te cuenta un debate entre dos filósofos en los años 50-70.
July 29, 2011
If you can penetrate the convoluted prose (that no doubt makes more sense in the French original), this short book is an interesting glimpse into the formation of a sociologist--without the hagiographical tone that usually accompanies traditional biographies or the hindsight wisdom and legend-building of less reflexive autobiographies. (Some convoluted prose for you there!)
August 20, 2018
A personal summary (in lieu of more detailed notes):
An egocentric autobiography (or semi-autobiography as all must be, no matter the claims for non-deception) which attempts to develop a cartography or travelogue of the influences, material conditions and personal events that conspired to produce the Bourdieusian perspective, the book focuses more on the personal than the academic. As such, it recognises the importance of the private but obscures the public and theoretical in Bourdieu's evolving intellectual habitus (or milieu), and thereby brings about two main effects: an emphasis on the personal in the genre of reflexive backgrounds and the claim to significant originality (by downplaying the intellectual progenitors that would be included in academic accounts).
An egocentric autobiography (or semi-autobiography as all must be, no matter the claims for non-deception) which attempts to develop a cartography or travelogue of the influences, material conditions and personal events that conspired to produce the Bourdieusian perspective, the book focuses more on the personal than the academic. As such, it recognises the importance of the private but obscures the public and theoretical in Bourdieu's evolving intellectual habitus (or milieu), and thereby brings about two main effects: an emphasis on the personal in the genre of reflexive backgrounds and the claim to significant originality (by downplaying the intellectual progenitors that would be included in academic accounts).
June 2, 2018
Le style d'écriture ne facilitant pas la lecture, l'ouvrage, dernier de ses oeuvres, est néanmoins une bonne initiation en présentant d'une manière très personnelle les pensées de l'auteur sur sa formation, son enfance, ses méthodes.
Critique du monde académique, philosophique, comment Bourdieu est passé d'un philosophe par formation à un ethno-sociologue, ses influences et ses réticences, l'Esquisse délivre à la fois des détails autobiographiques et une auto analyse sociologique.
Je me suis accroché d'abord pour l'intérêt d'accomplir une lecture éprouvante mais plus j'avançais plus Bourdieu m'intéressait, tant dans sa humilité, sa réticence que dans sa méthode.
Critique du monde académique, philosophique, comment Bourdieu est passé d'un philosophe par formation à un ethno-sociologue, ses influences et ses réticences, l'Esquisse délivre à la fois des détails autobiographiques et une auto analyse sociologique.
Je me suis accroché d'abord pour l'intérêt d'accomplir une lecture éprouvante mais plus j'avançais plus Bourdieu m'intéressait, tant dans sa humilité, sa réticence que dans sa méthode.
January 24, 2022
convoluted writing - from what I've realized by reading Giddens, sociology/philosophy related to sociology need not be written in an uncompelling manner.
July 12, 2014
Or "This is not autobiography," as Bourdieu states at the beginning of this short book. This is reflexive sociology taken to the extreme of a 'self socio-analysis.'Quite a lot of the book seems unnecessarily self-indulgent, but it does provide an inside glimpse into the life events that shaped Bourdieu's work. I did find fascinating his description of himself as having a 'cleft habitus' between high academic consecration and low social origin," to which he attributes his ambivalent relationship with the academic institution--an institution he views as "a kind of bad mother, vain and deceiving." OK, I could do without the rather patriarchal 'bad mother' trope,but otherwise it is an interesting self-insight.
May 22, 2013
Čtu to v češtině. Samozřejmě nejlepší období na čtení knih pro radost je zkouškové. A tahle dělá velikou radost. Pro okruh mých aktivistických přátel z univerzity jenom doporučuji, dechberoucí zážitky formující kariéru, zápal pro vědu a lidi, lidské charaktery profesorských jmen z příruček. Terénní výzkum, válka, studentské revoluce. Ještě tam nikde není láska, ani tam ještě není Wacquant. Ani jedno nepřišlo. Ale byl tam Foucault. Líbilo se mi to moc. To jak byl rebel, sám to o sobě píše, jak oceňuje venkov, rodiče, internát. Až se mý dítě bude na střední škole nudit, dám mu to přečíst.
unfinished
November 5, 2008"This is not an autobiography." - Pierre Bourdieu
Should I believe him?
Should I believe him?
February 9, 2013
Interesting approach and attempt to detach and be an objective observer of oneself, but with the usual (French) passion for bigger words than necessary :-)
Read
May 15, 2015A genre called "self socio-analysis," indeed quite a boring one...Oh, how hard Bourdieu had been trying to justify his choice of sociology within the French academic field in his era...
Read
October 14, 2017Bourdieu writes this autobiography that is not really an autobiography, with plenty of sociological analysis in his theoretical style. But does he give us what we want? No. He just positions himself as well as possible in the sociological field of the time. Might re-read, as my lack of knowledge on many of the personalities he mentioned impaired my understanding.
Displaying 1 - 16 of 16 reviews