Κόρη του Σαράντη Σερμένη, που εκδιώχθηκε από τους γονείς του, επειδή ερωτεύτηκε παράφορα τη γυναίκα του αδελφού του. Άχρωμη, σχεδόν άσχημη, μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι όπου έλειπε η αγάπη και υπερτερούσε η αυστηρότητα.
Σύζυγος του Κωστάκη Τσακίρη, γεμάτη απέχθεια για τον άντρα που διά της βίας παντρεύτηκε, και, πολύ σύντομα, χήρα του.
Σύζυγος, κατόπιν, του Θεμιστοκλή Ιδομενέα, γιου του συνταγματάρχη Μιλτιάδη Ιδομενέα, στα χρόνια της Χούντας, της εποχής που είχαν μπει στο στόχαστρο τόσο οι αριστεροί όσο και οι ομοφυλόφιλοι.
Αδελφή του Θεόφιλου Βέργου, νόθου γιου του πατέρα της.
Όλα τα είδε η Μυρσίνη στη ζωή, όλα τα γεύτηκε και όλα τα υπέμεινε. Μόνο ένα δεν της είπαν: μια συγγνώμη για το τέλος.
Αναμφίβολα έχουν ειπωθεί και ακουστεί χιλιάδες σχόλια σχετικά με τη Λένα Μαντά και το συγγραφικό της έργο, και έχουν γίνει εκατοντάδες συζητήσεις για το κατά πόσο είναι λογοτεχνία ή όχι αυτό που κάνει. Προσωπικά, με εκνευρίζουν πάρα πολύ όλα αυτά, όποτε και να τα συναντήσω και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και αυτό γιατί μπορεί κάτι να σου αρέσει ή μη -λογικό και αναμενόμενο-, αλλά όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να προσβάλλεις με χαρακτηρισμούς τόσο τον συγγραφέα, που έχει αφιερώσει χρόνο, συναίσθημα και φαιά ουσία για να γράψει ένα βιβλίο, όσο και τον αναγνώστη που επιλέγει να τον διαβάσει. Φυσικά και δεν πρέπει να στηρίζουμε έναν συγγραφέα από εμμονική διάθεση και μόνο, αλλά για την ποιότητα του κάθε βιβλίου του, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Όσον αφορά το "Μια συγνώμη για το τέλος", μας αφηγείται τα γεγονότα που σημάδεψαν και καθόρισαν τη ζωή μιας ολόκληρης οικογένειας, με αφορμή τον Πύργο του 1920, μια εποχή που το κοινωνικό φαίνεσθαι είχε μεγάλη σημασία και τα οικογενειακά πρότυπα που ήταν σωστά, αποδεκτά και έχαιραν σεβασμού, πολύ συγκεκριμένα, άσχετα από το τι μπορεί να συνέβαινε στην πραγματικότητα πίσω από τις κλειστές πόρτες. Σε μια τέτοια οικογένεια γεννήθηκε και μεγάλωσε και η Μυρσίνη. Μια οικογένεια που της προσέφερε -θεωρητικά- αξίες και αρχές αλλά καθόλου αγάπη και η ίδια, άρχισε να χάνει την εκτίμηση στον εαυτό της αφού κανείς δεν έδειχνε να την υπολογίζει. Η Μυρσίνη, που δεν έζησε τον έρωτα αλλά παντρεύτηκε σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, με προξενιό, για να μείνει χήρα πολύ νέα. Ένας δεύτερος γάμος που δεν ήταν καλύτερος από τον πρώτο, στα χρόνια της Χούντας, με το βάρος από τα λάθη της οικογένειάς της να στην συνοδεύει πάντα κι εκείνη να λαχταρά τη λύτρωση.
Το "Μια συγνώμη για το τέλος" είναι ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο, με την ιστορία να ρέει σχετικά γρήγορα και ευχάριστα -σε αναγνωστικό επίπεδο-, που δημιουργεί εικόνες και σε μεταφέρει επιτυχώς πίσω στο χώρο και στο χρόνο. Βέβαια, είναι ένα βιβλίο που υστερεί σε νεύρο και με αυτό εννοώ πως η αφήγηση είναι αρκετά γραμμική, χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές και εκπλήξεις, αφού η κυρία Μαντά μας έχει προσφέρει και άλλες φορές ιστορίες παρόμοιας αισθητικής και κατεύθυνσης, κάτι που δεν δημιουργεί πρόσφορο έδαφος στο να εντυπωσιάσεις τον αναγνώστη σου. Εκτός από εικόνες, ένα βιβλίο πρέπει να σου δημιουργεί πάνω απ' όλα συναισθήματα και αυτά τα ένιωσα να αναπτύσσονται αρκετά φτωχά μέσα μου, ίσως επειδή θα ήθελα γεγονότα και καταστάσεις να ήταν δοσμένα με λίγη περισσότερη σκληρότητας, όπως στο "Όσο αντέχει η ψυχή".
Αυτό που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στη συγγραφέα είναι το ότι έχει κάνει αρκετά εκτενή ιστορική έρευνα, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα από τον τρόπο με τον οποίο περιγράφει μέρη, πρόσωπα, συνθήκες, καταστάσεις, ήθη κι έθιμα που είναι πολύ μακρινά για μένα, σχεδόν ξένα κι άγνωστα. Βέβαια, ειδικά όσον αφορά την περίοδο που η ιστορία της τοποθετείται στα χρόνια της δικτατορίας, θα περίμενα να εμβαθύνει περισσότερο στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής και στον αντίκτυπο που είχε στις ζωές όσων βρισκόντουσαν είτε στη μία όχθη είτε στην άλλη. Μια τέτοια κίνηση θα είχε βοηθήσει το βιβλίο συνολικά ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη βαρύτητα και να είναι πιο ουσιαστικό, από το να αναλώνεται απλά σε κοσμικές καταστάσεις και συναισθηματική διλήμματα των ηρώων που επί της ουσίας, ναι μεν επηρεάζονταν από τα δεδομένα της εποχής, αλλά αυτό δεν αναλύθηκε όσο έπρεπε.
Έχω ξαναδηλώσει πως η Λένα Μαντά δεν είναι η αγαπημένη μου Ελληνίδα συγγραφέας και αυτό όχι γιατί την θεωρώ ατάλαντη -μην παρεξηγηθώ-, αλλά επειδή υπάρχουν άλλες που αγγίζουν την καρδιά μου περισσότερο και με μεγαλύτερη σταθερότητα. Το "Έρωτας σαν βροχή" είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και για μένα, ίσως να είναι και το καλύτερο της Μαντά, κι αν το αναφέρω αυτό τώρα είναι για να σας δώσω ένα στίγμα στο πως την προτιμώ εγώ. Το "Μια συγνώμη για το τέλος" σίγουρα δεν είναι το καλύτερό της βιβλίο, είναι όμως αρκετά καλοδουλεμένο στα σημεία. Είναι μια ιστορία αρκετά όμορφη στην αφήγησή της που ρέει ευχάριστα και γρήγορα, η ιστορία μιας κοπέλας που γίνεται γυναίκα χωρίς να έχει ζήσει τίποτα, βλέποντας τις μέρες της να περνάνε και να χάνονται, πληρώνοντας πάντα τα λάθη των άλλων, μιας γυναίκας που θα μπορούσε να είναι η κάθε μία από εμάς, ή και όχι. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που στην πραγματικότητα πληρώνει τα δικά της λάθη και αν το διαβάσετε θα καταλάβω τι εννοώ.
4/5 Αστεράκια απο μένα! Ισως φταίει ότι διαβάζοντας το οπισθόφυλλο δεν είχα μεγάλες προσδοκίες! Το αδικεί αφάνταστα.Ρυθμός γρήγορος χωρίς να πλατειάζει καθόλου σε μια πολύ όμορφη αλλά προβλέψιμη ιστορία που δε κουράζει τον αναγνώστη καθόλου αντίθετα τον παρακινει να το τελειώσει για να μάθει το τέλος της.
Τραγική ηρωίδα από νεαρή ηλικία Δεν βρέθηκε ούτε ένας να την προστατέψει αφού ο καθένας κοιτούσε τα δικά του συμφέροντα .Το τέλος της ιστορίας δεν ξέρω αν ήταν προβλέψιμο όπως ακούγεται αλλά τελικά έφτανε μόνο ΜΙΑ συγνώμη για το τέλος ?????
Για να είμαι ειλικρινής μετά από πολύ καιρό μου άρεσε βιβλίο της κυρίας Μαντά.Ειδικά το πρώτο μέρος με εξέπληξε ευχάριστα τόσο από πλοκή όσο και από γραφή.Ξεκινά δυναμικά και ενώ σου δίνει την εντύπωση ότι θα είναι εξαιρετικό ,στην πορεία όμως χάνεται λίγο ο ενθουσιασμός της αγωνίας,της συγκίνησης και αφήνοντας στο τέλος κάποια κενά σχετικά με το πρώτο μέρος.Στο δεύτερο δε μέρος μου θύμισε και κάποια στοιχεία από την τηλεοπτική σειρά Η Μαρία ή άσχημη.Παρ'όλα αυτά είναι ένα γλυκό βιβλίο αναφέρονται και ορισμένα γεγονότα κατά την περίοδο της δικτατορίας και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου ώστε ι να φθάσω στο τέλος του με τα όποια προβλεπόμενα γεγονότα.Πολύ καλύτερη προσπάθεια (κατά την άποψή μου)από τα τελευταία της.Μου θύμισε λίγο την παλιά Μαντά και σίγουρα δεν μετανιώνεις για την ανάγνωσή του.
Μια ιστορία που σε κάνει να πονέσεις, να απογοητευτείς και να σηκωθείς πάλι ψηλά στα πόδια μαζί με την πρωταγωνίστρια, καθώς η ζωή τής είχε πολλά φυλαγμένα. Τόσο η πλοκή, όσο και γραφή δεν σε αφήνουν να βαρεθείς, αφού η συγγραφέας φροντίζει να δίνει λίγο λίγο τα "χτυπήματα" της με ωραίο λόγο. Το συνιστώ σε όλες τις συναισθηματικές ψυχές εκεί έξω!!
Περασα ομορφα,είχα καιρό να διαβάσω βιβλίο που να μου αρέσει τόσο. Απλό,λιτό,χωρίς τιριτζατζουλες που λένε στα μέρη μου,με κάποια ιστορικά στοιχεία για την επταετία που δεν τα ήξερα,σκληρό....στην αρχή με τους άντρες αφέντες λίγο μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι....μαθήματα περηφάνιας απ' την Μυρσίνη. Ίσως μας αρέσουν τα βιβλία που κάτι θυμίζουν σε μας,αυτή η έτοιμη συγνώμη για όλους,η δικαιολογία για τα πάντα που εύκολα η Μυρσίνη ειχε ήταν αυτό για μένα....αυτό το:"όταν μας φαίνεται απίστευτο αυτό που κάνουν οι άλλοι για μας, είναι γιατί εμείς στη θέση τους δε θα το κάναμε ποτέ" που συμπυκνώνει όλον τον χαρακτήρα της.... Ευχαριστώ κυρία Μαντά!!!!πέρασα όμορφα με αυτό το βιβλίο σας για άλλη μια φορά!!!!
Μου φάνηκε λίγο βαρετο.. ενώ η ιστορία του Σαράντη, ήταν πολυ ενδιαφέρουσα, η ζωή της Μυρσίνης σε πολλά σημεία δεν χρειαζόντουσαν τόσες πολλές λεπτομέριες και στο τελός μου φάνηκε πολύ ανόητος ο τρόπος που η Μυρσίνη έμεινε μαζί με τον Θεόφιλο.
Ας ξεκινήσω από τα καλά. Είναι φυσικά πολύ καλογραμμένο, η ιστορία κυλάει ομαλά, οι ήρωες περιγράφονται με τρόπο ώστε να νιώθεις ότι τους γνωρίζεις και καταφέρνει να σου δημιουργήσει συναισθήματα όταν πρέπει. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της γραφής της κ. Μαντά, τα οποία και την κάνουν εξαίρετη συγγραφέα.
Τα αρνητικά: η βασική ιστορία είναι γνωστή και πολύ συνηθισμένη. Έχουμε μια κοπέλα, περνάει του λιναριού τα πάθη και στο τέλος η ζωή της στρώνει και κλείνουμε το βιβλίο και αφήνουμε όλους τους ήρωες να ζουν καλά και εμείς προσπαθούμε να ζούμε καλύτερα. Δεν θα με πείραζε να τελειώσει το βιβλίο με άσχημο τρόπο, δεν νομίζω ότι στην πραγματική ζωή οι αδικίες αποκαθίστανται κάποια στιγμή.
Επίσης, έχουμε μια κοπέλα η οποία δεν είναι όμορφη. Ή μάλλον από τα γραφόμενα στην αρχή του βιβλίου είναι εξαιρετικά άσχημη. Με κάποιο τρόπο καταλήγει να γίνει συμπαθητική. Κοινοτοπία, όλες συμπαθητικές είμαστε, θα προτιμούσα να ήταν άσχημη σε όλο το βιβλίο μια και έτσι ξεκίνησε η ιστορία, και δεν πιστεύω ότι θα χρειαζόταν να αλλάξει κάτι στην πορεία.
Γενικά: για το είδος του, αυτό που εγώ έχω στο μυαλό μου ως κοινωνική- γυναικεία- ανάλαφρη αλλά με μηνύματα λογοτεχνία είναι καλό. Επίσης η σχέση κόστους- όγκου βιβλίου είναι καλή.
Ένα καταπληκτικό βιβλίο που σε γεμίζει!Μια ιστορία που σε πλημμυρίζει συναίσθηματα.Διαβαζοντας το νιώθεις την ανάγκη να σταθείς στο πλάι της ηρωιδας.Να γίνεις το στήριγμα που δεν ειχε ποτε.Πόσα τετράδια ζωής γέμισε...Μια ζωή γεμάτη πόνο,δάκρυα και πολύ αδικία...Αλλα αυτη εκει,στο τελος να κατανοεί,να γυρίζει και το νόμισμα απο την άλλη μεριά,να συγχωρεί...Ένας πύργος άμμου η ζωή της που ο αέρας της χαλούσε το δημιούργημα και αυτή με ένα περίεργο πεισματικο ένστικτο επιβίωσης ξανάρχιζε από την αρχή! Θεόφιλος....φίλος του Θεού,φύλακας άγγελος ζωής...Αυτό το τετράδιο θα ήθελαν πολλοί από την αρχή για την Μυρσίνη!Κι ας πήγαιναν τα πιστεύω εναντίων πάντων.Μια πυρκαγιά,που σου καίει τα χέρια αλλα δεν μπορεις να το αφήσεις...Σου ζητά να το ζήσεις με μια ανάσα ως το τελος!Φτάνεις στην τελευταία τελεια και νιώθεις τόσο γεμάτος,σαν να ξενυχτησες μιλώντας με έναν δικό σου άνθρωπο σε μια εξομολόγηση ζωής...και το ταξίδι που κάνετε παρέα σε αφήνει στο λιμάνι των συναισθημάτων τοσο πληρη!
Πολυ γρηγορη πλοκη,κατι που αγαπω στα βιβλια της Μαντα,αλλα το τελος προβλεψιμο οπως τις περισσοτερες φορες. Οι χαρακτηρες αξιαγαπητοι,ειδικα οι κυριοι.
Ένα καταπληκτικο βιβλίο που σε γεμίζει!Μια ιστορία που σε πλημμυρίζει συναίσθηματα.Διαβαζοντας το νιωθεις την αναγκη να αταθεις στο πλαι της ηρωιδας.Να γινεις το στήριγμα που δεν ειχε ποτε.Πόσα τετράδια ζωής γέμισε...Μια ζωή γεμάτη πονο,δάκρυα και πολύ αδικία...Αλλα αυτη εκει,στο τελος να κατανοει,να γυριζει και το νομισμα απο την άλλη μερια,να συγχωρει...Ένας πύργος άμμου η ζωή της που ο αέρας της χαλούσε το δημιούργημα και αυτή με ένα περίεργο πεισματικο ένστικτο επιβίωσης ξανάρχιζε από την αρχή! Θεόφιλος....φίλος του θεου,φύλακας άγγελος ζωής...Αυτό το τετράδιο θα ήθελαν πολλοι από την αρχή για την Μυρσινη!Κι ας πήγαιναν τα πιστεύω εναντίων πάντων.Μια πυρκαγιά,που σου καιει τα χέρια αλλα δεν μπορεις να το αφήσεις...Σου ζητα να το ζησεις με μια ανάσα ως το τελος!Φτανεις στην τελευταια τελεια και νιώθεις τόσο γεμάτος,σαν να ξενυχτησες μιλώντας με έναν δικό σου ανθρωπο σε μια έξομολογηση ζωής...και το ταξιδι που κανετε παρεα σε αφηνει στο λιμανι των συναισθηματων τοσο πληρη!
Το μοναδικό βιβλίο που το δανείστηκα για να το διαβάσω (το αγόρασα αργότερα). Όπως και τα περισσότερα κυκλοφορεί και αυτό με vintage έκδοση. Επίσης για μένα είναι από τα καλογραμμένα της βιβλία. Η ιστορία ρέει ευχάριστα, γρήγορα, χωρίς να κουράζει και σε ταξιδεύει επιτυχημένα μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Οφείλουμε να πούμε πως η συγγραφέας έχει κάνει εκτενή ιστορική μελέτη και αυτό φαίνεται μέσα από τις περιγραφές της σε μέρη, πρόσωπα, συνθήκες, ήθη και έθιμα που εγώ μόνο ακουστά τα έχω. Τραγική ηρωίδα η Μυρσίνη, με τα τόσα δεινά μου θύμισε λίγο την Ηρώ («Όσο αντέχει η ψυχή») Ζει περιμένοντας να ζήσει. Τα χρόνια περνάνε και εκείνη πληρώνει τα λάθη των άλλων. Μία γυναίκα που θα μπορούσε άνετα να ζει ανάμεσα μας, να είναι γειτόνισσα ακόμα και φίλη. Μήπως τελικά πληρώνει τα δικά της λάθη; Το τέλος είναι λίγο προβλέψιμο. Αν και για μένα μία συγνώμη δεν άλλαξε τα πράγματα. Με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν βρέθηκε να προστατεύσει αυτόν τον άνθρωπο;
στην αρχή ήταν υπέροχο, ωραία γραφή γρήγορη πλοκή αλλά μέχρι εκεί που γνώρισε τον Θεόφιλο. Μετά άρχισε η γνωστή Μαντα με τις τραβηγμένες από τα μαλλιά συμπτώσεις που δεν πείθουν. Εχω διαβάσει πολλά βιβλία από σπουδαίους συγγραφείς που όντος η ιστορία ήταν υπερβολική αλλά με τον τρόπο γραφή τους σε έπειθαν και μόνο όταν το τελείωνες το έβλεπες αυτό χωρίς όμως να χάνει τη γοητεία του.
Αγαπώ όλα τα βιβλία της. Με συναρπάζει ο τρόπος που με παίρνει μαζί της. Νιώθω πως ζω σε όλα τα βιβλία της. Λες και είμαι και εγώ ένα κομμάτι τους. Όταν τελειώνω ένα νιώθω πως έχασα κάποιους φίλους μου και πως δεν θα ξανά ακούσω νέα τους...
Καμιά φορά η συγγνώμη δεν έρχεται ποτέ και καμιά φορά όταν έρχεται δνε είναι αρκετή...
Η ζωή της Μυρσίνης καθορίστηκε χωρίς την γνώμη της παντρεύτηκε κάποιον που την ανάγκασαν και άντεξε πολλά που της έφερε η ζωή... από τα αγαπημένα μου βιβλία από την συγκεκριμένη συγγραφέα.. όλα μπορούμε να τα αντέξουμε και πάντα πρέπει να έχουμε τη δύναμη να συγχωρούμε και ας ακούσουμε την συγνώμη όταν έχει έρθει το τέλος της κάθε κατάστασης.
Ωραίο βιβλίο, απολαυστικό μέχρι το τέλος που ήταν απογοητευτικο και αναμενόμενο. Και θα προτιμούσα η ηρωίδα να κρατησει την ασχήμια της μέχρι το τέλος.
I really liked this book,as well as each and every Lena's Manta book.I think she always come up with interesting and special ideas that draw the attention of the reader and make him want to read more and more pages without stopping.<<Μια συγγνώμη για το τέλος>> is one of these books that you don't want to stop reading.The basic idea is very interesting,just like the plot.Characters are well-described and the reader gets the chance to penetrate into their mind and soul,as well as to understand their way of thinking and to comprehend their behavior.There are also some plot twists that make the whole story even more fascinating.In general I found the book astonishing and I would undoubtedly suggest it to someone else.Congratulations,Lena Manta!
Στην αρχη και μεχρι τη μεση του βιβλιου το διαβασα απευστι!απο το σημειο του δευτερου γαμου κι επειτα ομως το βρηκα τραβηγμενο ΄΄απο τα μαλλια΄΄ και το τελος ήταν απογοητευτικο!Μετα το με λενε Ντατα της ιδιας συγγραφεως εχουν ανεβει πολυ οι προσδοκιες μου για την κυρια Μαντα και ισως αυτο φταει που δεν καταφερε να με κερδισει αυτο το βιβλιο.
Όσα βιβλία της κ.Μαντά έχω διαβάσει με συνεπαίρνουν με τα ιστορικά στοιχεία που αφηγούνται. Πάντα καλογραμμένα σε κρατάνε συνεχώς σε εγρήγορση. Η ιστορία του βιβλίου κάπως τετριμμένη με τις απανωτές συμπτώσεις των δυο οικογενειών αλλά κατά τα άλλα ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί!