What do you think?
Rate this book
Alles om jullie heen is er nog: Het verhaal van een nabestaande
Op 12 mei 2015 is het vijf jaar geleden dat vlucht 8U-771 van Afriqiyah Airways neerstortte in Tripoli. Onder de passagiers bevonden zich 71 Nederlanders, waaronder de ouders van Marieke Poelmann. Alle inzittenden – behalve een jongetje, Ruben – komen bij deze vliegramp om het leven.
Marieke’s ouders waren onderweg naar huis na een vakantie in Zuid-Afrika. Marieke is op dat moment 22 jaar oud en belandt als beginnende journalist plotseling aan de verkeerde kant van het nieuws. Wat er dan op haar afkomt is overweldigend: familierechercheurs, slachtofferhulp, banken en verzekeraars bevolken de stoep van haar ouderlijk huis. Ook delen zij en haar oudste broer Boris ineens de verantwoordelijkheid voor hun gehandicapte broer Sándor, die op zijn elfde een hersentumor kreeg. Om nog niet te spreken over het onwerkelijk grote verdriet dat zich aandient, dat Poelmann op indringende wijze weet te beschrijven. Door de vliegramp komen angsten uit Mariekes vroege jeugd, de herinneringen aan de ziekte van haar broer Sándor en de relaties binnen haar familie in een heel ander perspectief te staan.
Marieke’s ouders waren onderweg naar huis na een vakantie in Zuid-Afrika. Marieke is op dat moment 22 jaar oud en belandt als beginnende journalist plotseling aan de verkeerde kant van het nieuws. Wat er dan op haar afkomt is overweldigend: familierechercheurs, slachtofferhulp, banken en verzekeraars bevolken de stoep van haar ouderlijk huis. Ook delen zij en haar oudste broer Boris ineens de verantwoordelijkheid voor hun gehandicapte broer Sándor, die op zijn elfde een hersentumor kreeg. Om nog niet te spreken over het onwerkelijk grote verdriet dat zich aandient, dat Poelmann op indringende wijze weet te beschrijven. Door de vliegramp komen angsten uit Mariekes vroege jeugd, de herinneringen aan de ziekte van haar broer Sándor en de relaties binnen haar familie in een heel ander perspectief te staan.
- GenresNonfictionEbooks
256 pages, Paperback
First published May 7, 2015
6 people are currently reading
194 people want to read
About the author
Marieke Poelmann
4 books7 followersMarieke Poelmann has studied both Media and culture and Journalism at the Amsterdam University. She did internships at NOS and AT5. At the moment she is a freelance journalist, amongst others for nrc.next and she is writing her second book. She used to work for Nieuwsuur in New York.
-----
Marieke Poelmann is schrijver, journalist en moeder van een icsi-baby. Ze schreef Een eiland in de tijd (2022) over de impact van ongewenste kinderloosheid en deelt als columnist voor Ouders van Nu de medische weg in de hoop op een tweede kindje. Eerder verschenen Alles om jullie heen is er nog (2015) en het kinderboek Ava en het gesponnen poezenweb (2020).
-----
Marieke Poelmann is schrijver, journalist en moeder van een icsi-baby. Ze schreef Een eiland in de tijd (2022) over de impact van ongewenste kinderloosheid en deelt als columnist voor Ouders van Nu de medische weg in de hoop op een tweede kindje. Eerder verschenen Alles om jullie heen is er nog (2015) en het kinderboek Ava en het gesponnen poezenweb (2020).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 30 reviews
November 21, 2015
Ongelooflijk indrukwekkend. Zo knap geschreven, zo tragisch. En wat een familie... Verbazingwekkend wat er allemaal kan gebeuren in een rouwperiode. Heftig!
July 27, 2015
Soms kom je een boek tegen dat een recensie verdient. Omdat het een boek is dat gelezen moet worden. Dit is de recensie waarvan ik hoop dat jij deze leest. Over het boek van Marieke Poelmann, 'Alles om jullie heen is er nog'.
Als je een autobiografisch boek leest van de hand van een lotgenote, doe je dat zorgvuldig. Wil je ieder woord lezen en absorberen welke emoties de woorden omvatten. Het de aandacht geven die het verdient. Omdat alle ervaringen zorgvuldig zijn beschreven, en ongetwijfeld nog intenser zijn beleefd. Dat gevoel heb ik bij dit boek van Marieke Poelmann.
Marieke verloor haar ouders bij de vliegramp in Tripoli.
Sommige gevoelens die zij beschrijft zullen vele mensen die zonder ouders leven herkennen.
Dat er na het verlies van je ouders ineens een 'voor' en 'na' is. Dat er van je verwacht wordt na de ramp je leven vooral snel weer constructief voort te zetten. Dat het niet vanzelfsprekend is dat al je familieleden je op een prettige, passende manier terzijde staan. Dat je wilt schreeuwen, maar dat het niet vanzelf komt. Dat je je ouders eer wilt bewijzen, maar tegelijkertijd nog de frictie voelt tussen dankbaarheid en angst dat je het misschien niet goed genoeg zult doen. Dat het grootste gemis in de dagelijkse dingen zit. Dat het vrienden soms te veel wordt, tė veel.
Het moedige aan dit boek is dat Marieke haar persoonlijke gevoelens en ervaringen koppelt aan gebeurtenissen waar vele lotgenoten zich in kunnen herkennen. Sommige situaties zijn andere lotgenoten bespaard. Onplezierige confrontaties met familieleden. Daar kun je plaatsvervangende dankbaarheid voor voelen (als dit je bespaard is gebleven). Moedig is ook dat Marieke enkele familieleden niet spaart in de beschrijving van gebeurtenissen. Evenmin spaart ze zichzelf, wat het geheel in balans brengt. Een fascinerend fenomeen hierin is dat familieleden van nabestaanden (in het algemeen) zich soms erg kunnen schamen als er iets uit de familie naar buiten komt, of als zij het gevoel hebben dat hen iets wordt ontnomen - terwijl dat wat er was, al onherroepelijk weg is. Confrontaties met alle gevolgen van dien. Ik kan beamen hoe verscheurend dat voelt. En om diezelfde reden is haar keuze dit te delen een moedige. Moedig en goed. Want schaamte houdt verwerking tegen. Schaamte vernietigt. Het doorbreken hiervan maakt het puur. Het opent deuren naar een toekomst onder eigen regie.
Wat ook goed is: in alle kwetsbaarheid beschrijft Marieke de karakters van haar ouders zonder ze tot heiligen te verklaren. Mooie, bijzondere mensen met hun eigen lieve dingen en eigenaardigheden. Ik kreeg het gevoel dat ik haar ouders een klein beetje leerde kennen. Het gaf mij een gevoel van vertedering voor Marieke, haar broers en haar ouders.
Een aantal zinnen uit Mariekes boek die ik zeer treffend vond in het kader van herkenning:
"Maar verweesd raken gaat veel verder dan het verlies van twee ouders. (...) Vriendschap blijkt hechter dan eigen bloedverwantschap."
Over het leven met een broer die meer aandacht nodig had door zijn handicap: "Ik heb me vanaf dat moment altijd afgewezen gevoeld en wat kwetsbaar. Zo kwetsbaar dat leeftijdsgenoten mijn angst tussen groep 3 en VWO 3 leken te ruiken."
"'De dingen een plekje geven'. Er is wat mij betreft een plekje in de hel voor mensen die zich zo uitdrukken over rouwverwerking. Als er überhaupt zoiets bestaat als het verwerken van je rouw. Verwerken betekent iets achterlaten, er is al veel te veel verdwenen."
"Ik wil jullie van alles vertellen en zoveel vragen. (...) Maar jullie geven geen antwoord. Ik begin leven en dood andersom te zien; niet de dood maar het leven is het vonnis. Een vonnis dat eindigt met mijn dood. Ik wil voor altijd hier op deze bank blijven zitten tussen jullie spullen. Net zo lang tot jullie me komen halen."
"Een weeskind met een weekendtas."
"Ik wil niet zielig gevonden worden."
"Je vindt elkaar, je houdt van elkaar, je trouwt. Vervolgens zet je kinderen op de wereld om die uiteindelijk alleen te laten. Je crasht, je sterft, je verdwijnt en alles blijft achter. Wie heeft bepaald dat dit is hoe het werkt?"
"Als de bescherming van een kind wegvalt, schakelt het van nature over op de wil tot leven. Die overlevingsdrang zou sterker moeten zijn dan wat dan ook. (...) Als je oorsprong het leven laat, verdwijnt een deel van je wezen."
"Ik had de sms nooit mogen wissen."
"Ik begin langzaam te begrijpen dat ik zelf moet kiezen waar ik heen ga. Zelf mag kiezen waar ik heen ga. Met die keuze verandert het moeten langzaam in willen."
"Rouw komt pas daarna, als een gitzwarte kater. Als alle camera's alweer op nieuw leed zijn gericht en de postbode vertrouwde rekeningen bezorgt in plaats van kaarten met een dode boom."
Wezen. En de transformatie van een persoon in de aftermath van het grote verlies. Een zee van herkenning. Marieke, sterkte. Mijn meest gemeende complimenten voor dit uitstekend geschreven boek. Alle goede wensen voor jouw toekomst. Je conclusies aan het eind van je boek bewijzen dat je de beste versie van jezelf aan het worden bent. Zouden je ouders geweldig vinden.
Jojanneke van den Bosch
Auteur 'Zo, nu ben je wees'
WeesWijzer.NU
Als je een autobiografisch boek leest van de hand van een lotgenote, doe je dat zorgvuldig. Wil je ieder woord lezen en absorberen welke emoties de woorden omvatten. Het de aandacht geven die het verdient. Omdat alle ervaringen zorgvuldig zijn beschreven, en ongetwijfeld nog intenser zijn beleefd. Dat gevoel heb ik bij dit boek van Marieke Poelmann.
Marieke verloor haar ouders bij de vliegramp in Tripoli.
Sommige gevoelens die zij beschrijft zullen vele mensen die zonder ouders leven herkennen.
Dat er na het verlies van je ouders ineens een 'voor' en 'na' is. Dat er van je verwacht wordt na de ramp je leven vooral snel weer constructief voort te zetten. Dat het niet vanzelfsprekend is dat al je familieleden je op een prettige, passende manier terzijde staan. Dat je wilt schreeuwen, maar dat het niet vanzelf komt. Dat je je ouders eer wilt bewijzen, maar tegelijkertijd nog de frictie voelt tussen dankbaarheid en angst dat je het misschien niet goed genoeg zult doen. Dat het grootste gemis in de dagelijkse dingen zit. Dat het vrienden soms te veel wordt, tė veel.
Het moedige aan dit boek is dat Marieke haar persoonlijke gevoelens en ervaringen koppelt aan gebeurtenissen waar vele lotgenoten zich in kunnen herkennen. Sommige situaties zijn andere lotgenoten bespaard. Onplezierige confrontaties met familieleden. Daar kun je plaatsvervangende dankbaarheid voor voelen (als dit je bespaard is gebleven). Moedig is ook dat Marieke enkele familieleden niet spaart in de beschrijving van gebeurtenissen. Evenmin spaart ze zichzelf, wat het geheel in balans brengt. Een fascinerend fenomeen hierin is dat familieleden van nabestaanden (in het algemeen) zich soms erg kunnen schamen als er iets uit de familie naar buiten komt, of als zij het gevoel hebben dat hen iets wordt ontnomen - terwijl dat wat er was, al onherroepelijk weg is. Confrontaties met alle gevolgen van dien. Ik kan beamen hoe verscheurend dat voelt. En om diezelfde reden is haar keuze dit te delen een moedige. Moedig en goed. Want schaamte houdt verwerking tegen. Schaamte vernietigt. Het doorbreken hiervan maakt het puur. Het opent deuren naar een toekomst onder eigen regie.
Wat ook goed is: in alle kwetsbaarheid beschrijft Marieke de karakters van haar ouders zonder ze tot heiligen te verklaren. Mooie, bijzondere mensen met hun eigen lieve dingen en eigenaardigheden. Ik kreeg het gevoel dat ik haar ouders een klein beetje leerde kennen. Het gaf mij een gevoel van vertedering voor Marieke, haar broers en haar ouders.
Een aantal zinnen uit Mariekes boek die ik zeer treffend vond in het kader van herkenning:
"Maar verweesd raken gaat veel verder dan het verlies van twee ouders. (...) Vriendschap blijkt hechter dan eigen bloedverwantschap."
Over het leven met een broer die meer aandacht nodig had door zijn handicap: "Ik heb me vanaf dat moment altijd afgewezen gevoeld en wat kwetsbaar. Zo kwetsbaar dat leeftijdsgenoten mijn angst tussen groep 3 en VWO 3 leken te ruiken."
"'De dingen een plekje geven'. Er is wat mij betreft een plekje in de hel voor mensen die zich zo uitdrukken over rouwverwerking. Als er überhaupt zoiets bestaat als het verwerken van je rouw. Verwerken betekent iets achterlaten, er is al veel te veel verdwenen."
"Ik wil jullie van alles vertellen en zoveel vragen. (...) Maar jullie geven geen antwoord. Ik begin leven en dood andersom te zien; niet de dood maar het leven is het vonnis. Een vonnis dat eindigt met mijn dood. Ik wil voor altijd hier op deze bank blijven zitten tussen jullie spullen. Net zo lang tot jullie me komen halen."
"Een weeskind met een weekendtas."
"Ik wil niet zielig gevonden worden."
"Je vindt elkaar, je houdt van elkaar, je trouwt. Vervolgens zet je kinderen op de wereld om die uiteindelijk alleen te laten. Je crasht, je sterft, je verdwijnt en alles blijft achter. Wie heeft bepaald dat dit is hoe het werkt?"
"Als de bescherming van een kind wegvalt, schakelt het van nature over op de wil tot leven. Die overlevingsdrang zou sterker moeten zijn dan wat dan ook. (...) Als je oorsprong het leven laat, verdwijnt een deel van je wezen."
"Ik had de sms nooit mogen wissen."
"Ik begin langzaam te begrijpen dat ik zelf moet kiezen waar ik heen ga. Zelf mag kiezen waar ik heen ga. Met die keuze verandert het moeten langzaam in willen."
"Rouw komt pas daarna, als een gitzwarte kater. Als alle camera's alweer op nieuw leed zijn gericht en de postbode vertrouwde rekeningen bezorgt in plaats van kaarten met een dode boom."
Wezen. En de transformatie van een persoon in de aftermath van het grote verlies. Een zee van herkenning. Marieke, sterkte. Mijn meest gemeende complimenten voor dit uitstekend geschreven boek. Alle goede wensen voor jouw toekomst. Je conclusies aan het eind van je boek bewijzen dat je de beste versie van jezelf aan het worden bent. Zouden je ouders geweldig vinden.
Jojanneke van den Bosch
Auteur 'Zo, nu ben je wees'
WeesWijzer.NU
January 5, 2018
Als de 22-jarige Marieke Poelmann op 12 mei 2010 te horen krijgt dat haar ouders zijn omgekomen bij een vliegramp in Tripoli, stort haar wereld ineen. Opeens is ze een wees, en moet ze samen met naar 2 broers van allerlei dingen regelen. Tijd om te rouwen is er niet.
Het boek valt grofweg in drie delen uiteen. Het eerste deel behandelt de onmiddellijke nasleep van de ramp. De identificatie, contact met de Nederlandse overheid en de bemoeizucht van de overige familie. Als 22-jarige moet Marieke ineens het hoofd bieden aan allerlei problemen, zoals bijvoorbeeld een familie die alles graag van haar en haar broers over wil nemen. De weerstand die dit oproept leidt tot het feit dat bij de eigenlijke begrafenis de twee partijen gescheiden in de kerk moeten zitten.
Het tweede deel gaat over de periode na de begrafenis. Er moet een huis verkocht worden, de spullen verdeeld en ondertussen moet er ook nog een relatie in stand worden gehouden.
Het derde deel is in de periode waarna alle rompslomp ten einde is en de verwerking kan beginnen. Ontroeren om te lezen hoe Marieke zich hier doorheen slaat.
De kracht van dit boek bestaat uit het feit dat het nergens sentimenteel wordt, maar dat Marieke de nuchtere feiten weet weer te geven. Het geeft enerzijds een goed beeld van wat er allemaal op je afkomt, dat er voor de verwerking vaak geen plek is. Wat mij opviel is dat Marieke erg sterk in haar schoenen staat en respect verdient op de wijze waarop zij er zich doorheen slaat.
Een onthullend boek, geschreven door een sterke vrouw.
Het boek valt grofweg in drie delen uiteen. Het eerste deel behandelt de onmiddellijke nasleep van de ramp. De identificatie, contact met de Nederlandse overheid en de bemoeizucht van de overige familie. Als 22-jarige moet Marieke ineens het hoofd bieden aan allerlei problemen, zoals bijvoorbeeld een familie die alles graag van haar en haar broers over wil nemen. De weerstand die dit oproept leidt tot het feit dat bij de eigenlijke begrafenis de twee partijen gescheiden in de kerk moeten zitten.
Het tweede deel gaat over de periode na de begrafenis. Er moet een huis verkocht worden, de spullen verdeeld en ondertussen moet er ook nog een relatie in stand worden gehouden.
Het derde deel is in de periode waarna alle rompslomp ten einde is en de verwerking kan beginnen. Ontroeren om te lezen hoe Marieke zich hier doorheen slaat.
De kracht van dit boek bestaat uit het feit dat het nergens sentimenteel wordt, maar dat Marieke de nuchtere feiten weet weer te geven. Het geeft enerzijds een goed beeld van wat er allemaal op je afkomt, dat er voor de verwerking vaak geen plek is. Wat mij opviel is dat Marieke erg sterk in haar schoenen staat en respect verdient op de wijze waarop zij er zich doorheen slaat.
Een onthullend boek, geschreven door een sterke vrouw.
June 10, 2015
Pijnlijk open geschreven. Daar voel ik veel bewondering voor.
September 17, 2020
Dit boek intrigeerde mij toen ik erover hoorde op de radio. Terwijl ik op 12 mei 2010 mijn verjaardag vierde, gebeurde er voor Marieke en haar broers een tragedie. Hun beide ouders kwamen om bij de vliegramp in Tripoli.
Pas op 12 mei 2020 kreeg ik over het bestaan van dit boek te horen, omdat de ramp inmiddels 10 jaar geleden was en Marieke vertelde over haar huidige leven en gevoelens bij 'Het Oog'. Ik schafte het boek met de bijzondere voorkant aan en keek naar de foto op de tweede pagina. Mariekes ouders staan hier gearmd in Zuid-Afrika en kijken vrolijk, gelukkig en ietwat ondeugend de camera in. Niet wetende dat ze drie dagen later neer zouden storten en dat dit hun laatste vakantie zou zijn. "Het hadden zo mijn ouders kunnen zijn", dacht ik. Ze lijken zelfs een beetje op de mijne, qua kleding, uitstraling en lengte. En ook zij maakten toen zij dezelfde leeftijd hadden hun eerste verre reizen, nog net voor de Arabische lente begon, naar Syrië, Jordanië en Turkije. Ook zij maakten toen dit soort foto's, die ik nog opplakte op kartonnen borden voor hun 65ste verjaardagen. De vader van Marieke werd net geen 65.
Ik verwachtte een boek dat misschien wat onbeholpen en sentimenteel geschreven was, door een jong meisje dat haar ouders verloor. Maar wat ik las was een echt boek. Van een echte schrijver. Geen woord staat verkeerd en het is een prachtig eerbetoon aan twee mooie mensen, maar ook aan een familie en alles wat die moest doorstaan, door een hersentumor van een 11-jarig kind. En aan de band tussen Marieke en haar broers. Enorm moedig schrijft ze over alles wat er gebeurt na zo'n vliegtuigcrash: nabestaandenbijeenkomsten, familierechercheurs, identificatieprocessen, verkoop en leeghalen van het ouderlijk huis, een bezoek aan de rampplek, (ook) nog net voor de Arabische lente. Tijdens het lezen bladerde ik steeds terug naar die ene foto op p.2 van haar ouders toen ze nog gelukkig waren en naar de achterkant van het boek, waar het kwetsbare en toch wel ietwat verloren meisje opstaat dat zij achterlieten. Maar ook het moedige meisje dat - zo zag ik op Twitter - toch een weg vond in haar leven.
Met veel bewondering heb ik dit boek gelezen, dat door de goede schrijfstijl zelfs niet zwaar was om te lezen, maar des te meer indruk maakte.
Pas op 12 mei 2020 kreeg ik over het bestaan van dit boek te horen, omdat de ramp inmiddels 10 jaar geleden was en Marieke vertelde over haar huidige leven en gevoelens bij 'Het Oog'. Ik schafte het boek met de bijzondere voorkant aan en keek naar de foto op de tweede pagina. Mariekes ouders staan hier gearmd in Zuid-Afrika en kijken vrolijk, gelukkig en ietwat ondeugend de camera in. Niet wetende dat ze drie dagen later neer zouden storten en dat dit hun laatste vakantie zou zijn. "Het hadden zo mijn ouders kunnen zijn", dacht ik. Ze lijken zelfs een beetje op de mijne, qua kleding, uitstraling en lengte. En ook zij maakten toen zij dezelfde leeftijd hadden hun eerste verre reizen, nog net voor de Arabische lente begon, naar Syrië, Jordanië en Turkije. Ook zij maakten toen dit soort foto's, die ik nog opplakte op kartonnen borden voor hun 65ste verjaardagen. De vader van Marieke werd net geen 65.
Ik verwachtte een boek dat misschien wat onbeholpen en sentimenteel geschreven was, door een jong meisje dat haar ouders verloor. Maar wat ik las was een echt boek. Van een echte schrijver. Geen woord staat verkeerd en het is een prachtig eerbetoon aan twee mooie mensen, maar ook aan een familie en alles wat die moest doorstaan, door een hersentumor van een 11-jarig kind. En aan de band tussen Marieke en haar broers. Enorm moedig schrijft ze over alles wat er gebeurt na zo'n vliegtuigcrash: nabestaandenbijeenkomsten, familierechercheurs, identificatieprocessen, verkoop en leeghalen van het ouderlijk huis, een bezoek aan de rampplek, (ook) nog net voor de Arabische lente. Tijdens het lezen bladerde ik steeds terug naar die ene foto op p.2 van haar ouders toen ze nog gelukkig waren en naar de achterkant van het boek, waar het kwetsbare en toch wel ietwat verloren meisje opstaat dat zij achterlieten. Maar ook het moedige meisje dat - zo zag ik op Twitter - toch een weg vond in haar leven.
Met veel bewondering heb ik dit boek gelezen, dat door de goede schrijfstijl zelfs niet zwaar was om te lezen, maar des te meer indruk maakte.
June 11, 2015
Ik vind het altijd heel moeilijk om een waargebeurd verhaal te beoordelen want mag je zeggen dat je het een prachtig boek vind terwijl het verhaal zo triest is? Dat is dus precies het geval bij Alles om jullie heen is er nog, zo bijzonder en indrukwekkend! Marieke weet haar emoties en gedachten zo goed te verwoorden dat vind ik echt knap. Ik kon me maar moeilijk losrukken uit het verhaal elke vrije minuut wilde ik doorlezen. Ook de stukjes van vroeger waren leuk en voor haar ook een soort van verwerking denk ik. Zelf heb ik mijn vader verloren op jonge leeftijd dus ik kon me in sommige dingen goed plaatsen maar hoe het is om beide ouders door zo'n noodlottig ongeval kwijt te zijn dat gaat mijn voorstelling te boven. Wat een ongelooflijk krachtige vrouw is Marieke dat ze haar verhaal met iedereen wil delen, ik weet niet of ik dit zou kunnen. Een absolute aanrader dit boek!
October 4, 2016
Toen ik startte met het lezen van dit boek had ik toch wel een vooroordeel. Ik had verwacht dat het boek vrijwel alleen over de vliegramp zou gaan, dat er veel feiten in zouden staan en dat het dus wat meer informatief zou zijn.
Maar mijn vooroordeel was onterecht, dit boek heeft mij enorm ontroerd. Het is zoveel meer dan 'het verhaal van een nabestaande', althans, zoveel meer dan dat je ervan verwacht.
Veel meer dan het rouwproces komt aan bod en hierdoor voelt het boek een stuk realistischer aan.
Een boek wat je echt even aan het denken zet, zo'n boek waar aan je zult blijven denken nadat je het uit hebt.
Een verhaal, zo intens, zo prach-tig beschreven, met veel metaforen, o zo mooi. Een verhaal die je ook doet beseffen dat je moet genieten van het nu, op dit moment.
Een absolute aanrader.
Maar mijn vooroordeel was onterecht, dit boek heeft mij enorm ontroerd. Het is zoveel meer dan 'het verhaal van een nabestaande', althans, zoveel meer dan dat je ervan verwacht.
Veel meer dan het rouwproces komt aan bod en hierdoor voelt het boek een stuk realistischer aan.
Een boek wat je echt even aan het denken zet, zo'n boek waar aan je zult blijven denken nadat je het uit hebt.
Een verhaal, zo intens, zo prach-tig beschreven, met veel metaforen, o zo mooi. Een verhaal die je ook doet beseffen dat je moet genieten van het nu, op dit moment.
Een absolute aanrader.
July 10, 2018
Marieke Poelman doopte haar pen in verdriet en schreef er een gruwelijk mooi boek over. Hier is geen nabestaande aan het woord maar een schrijfster. Poelman’s stijl is puur en onomwonden en sleurt je mee in het verhaal. Dit boek lees je in een adem uit omdat je wilt dat het over is.
April 4, 2019
Meestal ga ik niet zó snel door boeken heen en lees ik ook geen waargebeurde verhalen. Maar dit boek heeft me geraakt. Dit boek gaf me het gevoel Marieke te kennen. Haar manier van schrijven en alles wat ze schrijft voelde zo echt. Ik had het niet verwacht. Het is eigenlijk raar om het een verhaal te noemen.
Ik zou dit in de categorie must read zetten. Vooral voor Nederlanders.
Ik zou dit in de categorie must read zetten. Vooral voor Nederlanders.
May 7, 2017
Geen standaard verhaal over rampen maar een verhaal over nabestaanden door een ramp. Sterk geschreven, emotioneel. Geen technische verhaal maar puur. Hoe overleefd iemand na het verliezen van haar ouders door een vliegtuigramp.
April 6, 2019
Heftig. Niet voor te stellen en hopelijk nooit mee te maken. Krachtig geschreven waarin de emoties goed te voelen zijn, zonder dat het te emotioneel is geschreven. Al had ik gehoopt dat dit boek er niet had hoeven te zijn.
July 22, 2024
Ik kwam bij dit boek omdat ik de auteur in gesprek zag met Coen Verbraak, en haar een bijzondere vrouw met een bijzonder verhaal vond.
Het boek vond ik ook mooi. Goed geschreven, open en pijnlijk. Knap gedaan, heb ik wel bewondering voor.
Het boek vond ik ook mooi. Goed geschreven, open en pijnlijk. Knap gedaan, heb ik wel bewondering voor.
August 19, 2018
Wát een talent om z’n boek te kunnen schrijven wat zo ongelofelijk puur en mooi is.
January 31, 2019
Ontzettend goed geschreven en erg aangrijpend.
May 22, 2021
Een ontroerend boek, sterk geschreven. Marieke neemt je mee door het hele proces van verlies. Ik heb veel tranen gelaten tijdens het lezen, maar haar verdriet voelde geen enkel moment ongemakkelijk.
September 4, 2021
Indrukwekkend verhaal en prachtig geschreven.
October 27, 2018
Het rouwproces en de verwerking van het gemis heel mooi beschreven. Heftig maar ook mooi!
September 29, 2020
Marieke Poelman verliest zowel haar vader als haar moeder in een tragisch vliegtuigongeluk in Tripoli. Ze vertelt over hoe ze het nieuws te weten kwam, hoe de dagen erna zich afspeelden, en over het latere verwerkingsproces.
Dit alles wisselt ze af met flashbacks naar haar/hun vroegere leven. Dit voelt vooral aan als een heel mooi eerbetoon aan en waardig afscheid van haar ouders.
Marieke schrijft op een heel pakkende manier, ze trekt je echt mee haar verhaal in, en je voelt echt met haar en haar broers mee. Mooi in al zijn droefheid.
Dit is een boek dat ik eigenlijk niet gelezen had willen hebben, omdat het zo emotioneel en confronterend is. Maar omdat het zo mooi geschreven is, en Marieke de zaken zo goed weet te verwoorden, ben ik toch blij dat ik het gelezen heb.
Dit alles wisselt ze af met flashbacks naar haar/hun vroegere leven. Dit voelt vooral aan als een heel mooi eerbetoon aan en waardig afscheid van haar ouders.
Marieke schrijft op een heel pakkende manier, ze trekt je echt mee haar verhaal in, en je voelt echt met haar en haar broers mee. Mooi in al zijn droefheid.
Dit is een boek dat ik eigenlijk niet gelezen had willen hebben, omdat het zo emotioneel en confronterend is. Maar omdat het zo mooi geschreven is, en Marieke de zaken zo goed weet te verwoorden, ben ik toch blij dat ik het gelezen heb.
December 27, 2015
De ondertitel van dit boek is goed gekozen. Het verhaal van een nabestaande. Het woord nabestaanden. Zo'n woord dat gebruikt wordt om een anonieme groep mee aan te duiden, bijvoorbeeld na een vliegramp. Marieke schrijft het soms zelfs met een hoofdletter: Nabestaanden. Als een club waar je ongevraagd lid van wordt en je je nooit meer voor af kunt melden. Het is een typerend voorbeeld van de wrange humor die zij soms hanteert.
Hoe ziet het verhaal van een nabestaande eruit? Ik had wel een vaag vermoeden: veel verdriet, woede en ongeloof. En een zoektocht naar de toedracht van het ongeluk. Die eerste elementen zitten er zeker in, dat tweede deel niet eens zo. Toch is het een heel ander boek dan ik me had kunnen voorstellen. En dat komt wat mij betreft doordat zij heel toegankelijk schrijft. Ze is goed in staat om haar gedachten te verwoorden maar biedt tegelijkertijd voldoende ruimte aan de lezer om tot een eigen oordeel te komen, mede omdat zij zich kwetsbaar durft op te stellen. En hier komen we op het verhaaldeel in de titel: Marieke ontstijgt het dagboekniveau door gedoseerd herinneringen aan haar ouders en haar jeugd in te voegen. Hierdoor wordt het meeslepend en moest ik me meer dan eens in mijn arm knijpen: nee, ik lees geen roman, ik lees een waargebeurd verhaal.
Hoe ziet het verhaal van een nabestaande eruit? Ik had wel een vaag vermoeden: veel verdriet, woede en ongeloof. En een zoektocht naar de toedracht van het ongeluk. Die eerste elementen zitten er zeker in, dat tweede deel niet eens zo. Toch is het een heel ander boek dan ik me had kunnen voorstellen. En dat komt wat mij betreft doordat zij heel toegankelijk schrijft. Ze is goed in staat om haar gedachten te verwoorden maar biedt tegelijkertijd voldoende ruimte aan de lezer om tot een eigen oordeel te komen, mede omdat zij zich kwetsbaar durft op te stellen. En hier komen we op het verhaaldeel in de titel: Marieke ontstijgt het dagboekniveau door gedoseerd herinneringen aan haar ouders en haar jeugd in te voegen. Hierdoor wordt het meeslepend en moest ik me meer dan eens in mijn arm knijpen: nee, ik lees geen roman, ik lees een waargebeurd verhaal.
May 9, 2015
Bijzonder verdrietig verhaal van een jonge vrouw van bijna mijn leeftijd, waardoor ik veel herkende uit de verhalen over haar jeugd. Ontzettend aangrijpend om je ouders door een vliegramp te moeten verliezen.
Het gedeelte dat zij als journalist nu aan de andere kant van het nieuws staat, vond ik weinig aan bod komen. Ik had meer verwacht van die ervaringen. Nu was het een dagboek met herinneringen, ook heel mooi. Aanrader voor iedereen die de persoonlijke impact van zo'n grote gebeurtenis wil 'voelen' (Hoe zeg ik dat? Het leeft nu wel meer voor me), zeker na MH17. Het doet je weer realiseren hoe kwetsbaar we zijn als mensen.
Het gedeelte dat zij als journalist nu aan de andere kant van het nieuws staat, vond ik weinig aan bod komen. Ik had meer verwacht van die ervaringen. Nu was het een dagboek met herinneringen, ook heel mooi. Aanrader voor iedereen die de persoonlijke impact van zo'n grote gebeurtenis wil 'voelen' (Hoe zeg ik dat? Het leeft nu wel meer voor me), zeker na MH17. Het doet je weer realiseren hoe kwetsbaar we zijn als mensen.
October 28, 2015
Indringend verslag van een jonge vrouw die haar ouders verliest bij de vliegramp in Tripoli. Het boek is op een fijne manier geschreven, met korte en beeldende zinnen. Ik heb een traantje weggepinkt tijdens het lezen.
June 13, 2016
Een heel erg aangrijpend verhaal, echt een aanrader. Marieke heeft een fijne eigen schrijfstijl en is heel persoonlijk. Ze verbergt haar pijn niet en daardoor word je direct meegezogen in het verhaal.
September 5, 2015
Aangrijpend, meeslepend en schrijnend mooi.
August 1, 2015
Onder de indruk van dit tragische zeer persoonlijke verhaal...
September 5, 2015
Echt een aanrader. Wat knap hoe ze al haar gedachtes verwoord. ze neemt je mee in haar gedachtenwereld en haar rouwproces.
Het leest heel makkelijk weg. Respect!
Het leest heel makkelijk weg. Respect!
December 26, 2015
Prachtig geschreven en een zeer indrukwekkend verhaal. Aanrader!
October 18, 2015
Wat een mooi boek. Erg indrukwekkend! In 1 ruk uitgelezen
December 1, 2015
Prachtig, in twee dagen uitgelezen en laat me sprakeloos achter...
August 15, 2016
Heftig, laat me niet los.
Wilde vandaag in een nieuw boek beginnen maar nog niet toe in staat. Goed beschreven ook.
Wilde vandaag in een nieuw boek beginnen maar nog niet toe in staat. Goed beschreven ook.
October 3, 2015
Indrukwekkend..
Displaying 1 - 30 of 30 reviews