What do you think?
Rate this book
เจ้าการะเกด
ค่ำคืนนั้นหนาวเฉียบเยียบเย็นและสงบสงัดและอ้างว้างเหมือนที่เคยเป็นมาทุกค่ำคืนของต้นฤดูหนาวแห่งแพรกหนามแดง ลมหนาวโบกโบยมาแล้วแต่ยังไม่ได้โหมกระหน่ำรุนแรง เพียงแต่ถะถั่งมาไม่รู้จบสิ้น เรื่อยรินมาสม่ำเสมอ แห้งผากและเงียบเชียบ ส่อเค้าแห่งความทารุณ มีความทมิฬหินชาติและความมุ่งร้ายหมายขวัญแอบแฝงอยู่ในความเยียบเย็น และอาการโบกโบยอันช้าเชือนของมันนั้น ยิ่งดึกดื่นสายลมก็ยิ่งช้าเชือนลง แต่ความเยียบเย็นและความแห้งผากกลับทบทวีขึ้น แทรกซึมเข้าไปอยู่ในทำอณู
หนังสือเล่มนี้อ่านสนุก แต่รสอย่างแรกที่ทำให้อ่านได้จับจิตจับใจอย่างเพลิดเพลินนั้นอยู่ที่ภาษาที่งามงดน่าประทับใจอย่างยิ่ง ภาษาของแดนอรัญสวยอย่างลึกซึ้งนัก การบรรยายบรรยากาศของป่าของแพรกหนามแดง ของแสงหิ่งห้อยระยิบของลมหนาวบาดผิว ของท้องฟ้าหลากสีต่างเวลา ผู้เขียนทำได้หมดจดสวยงาม หนังสือเล่มนี้ทำให้ผู้อ่านต้องตกเป็นเชลยทางตัวอักษรอย่างสิ้นเชิงเพราะภาษาถ้อยความและเนื้อเรื่องดึงดูดใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
— เฟย์ Faylicity
หนังสือเล่มนี้อ่านสนุก แต่รสอย่างแรกที่ทำให้อ่านได้จับจิตจับใจอย่างเพลิดเพลินนั้นอยู่ที่ภาษาที่งามงดน่าประทับใจอย่างยิ่ง ภาษาของแดนอรัญสวยอย่างลึกซึ้งนัก การบรรยายบรรยากาศของป่าของแพรกหนามแดง ของแสงหิ่งห้อยระยิบของลมหนาวบาดผิว ของท้องฟ้าหลากสีต่างเวลา ผู้เขียนทำได้หมดจดสวยงาม หนังสือเล่มนี้ทำให้ผู้อ่านต้องตกเป็นเชลยทางตัวอักษรอย่างสิ้นเชิงเพราะภาษาถ้อยความและเนื้อเรื่องดึงดูดใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
— เฟย์ Faylicity
176 pages, Paperback
First published September 1, 2003
32 people are currently reading
866 people want to read
About the author
แดนอรัญ แสงทอง
39 books52 followersแดนอรัญ แสงทอง หรือชื่อจริง เสน่ห์ สังข์สุข นักเขียนชาวเพชรบุรี ผลงานนวนิยายเรื่องแรกของเขาคือ เงาสีขาว ได้รับการคัดเลือกจากหนังสือ The 20 Best Novels of Thailand ของ Marcel Barang ให้เป็น 1 ใน 20 นวนิยายที่ดีที่สุดของไทย และยังได้รับการแปลเป็นภาษาฝรั่งเศส, สเปนและอังกฤษ อีกทั้งเรื่องสั้น อสรพิษ และ เจ้าการะเกด ต่างก็ได้รับการถ่ายทอดเป็นภาษาอื่น ๆ เช่นกัน ต่อมารัฐบาลฝรั่งเศสได้มอบเครื่องอิสริยาภรณ์ในลำดับชั้น Chevalier du Arts et Lettre ให้แก่เขาในปี พ.ศ. 2551
นามปากกาในภาษาอื่น คือ Saneh Sangsuk
นามปากกาในภาษาอื่น คือ Saneh Sangsuk
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 54 reviews
June 29, 2024
The Understory, published by Peirene Press, is Mui Poopoksakul's translation from Thai of Saneh Sangsuk's 2003 novel, the second of his works to appear in English after Venom from the same publisher and translator (although the translator completed this book first as she explains here).
The novel open on a night near the end of December in 2510 B.E., or 1967 C.E., and the tam kwan khao ceremonies for the Goddess of Rice had come and gone, this time, mirthless occasions, without the usual fanfare, even subdued like a funeral, but the harvest season hadn’t yet arrived. The narrator introduces us to the jungle hamlet of Praeknamdang, by telling us what happened in that year both to the people of Praeknamdang and wider Thailand, before giving us some history and a glimpse into the future ("It was eighteen years before ...) but, buried in this bravura panorama is the novel's key character:
It was the year the Venerable Father Tien Thammapanyo, or Luang Paw Tien, the abbot of Praeknamdang Temple, turned ninety-three years old, and was seventy-three years into his monkhood, and though his body was ancient and he suffered because of his asthma and arthritis, he remained vital enough to walk his alms route into the village nearly every day, the round-trip distance just shy of seven kilometres, and Kamin, his big ox, who was tame as a dog, still tagged along right behind him and ate for his meals whatever food Luang Paw Tien received as alms, ate not only bananas, sugar cane, watermelon and oranges and such, but everything, indis-criminately, be it curry over rice or rice with salt-cured fish or sweets, as long as it was Luang Paw Tien who hand-fed the food to him, the ox being unwilling to accept food from anyone else's hand, being that he had once been severely injured when he had stumbled in a wua lan race, and for that he had been slated for slaughter, but Luang Paw Tien had, on an alms round, asked for the ox's life to be spared and had nursed and cared for him until he had gradually regained his strength; therefore Luang Paw Tien was the only person Kamin loved and trusted, and he accompanied the abbot practically everywhere, as far as possible.
Luang Paw Tien is most famed, particularly among the children, for his rich repository of riveting tales, some more fable like, others based on his own life - he never quite says they are all true, but certainly doesn't say they are fictional either, many of them occultist. Most are tales of the past and a way of life that is passing, but the Abbot himself sees and fears the future:
The natives and their children and grandchildren would one day be relegated to the position of serfs because, even in those years, rights to the land that had from time immemorial belonged to the people of Praeknamdang were falling into the hands of people from elsewhere. He recognized, too, that before long, the village could have a golf course, and that the heirs of Praeknamdang might end up as caddies; that the village could see a wealthy investor come in and build polytunnels for mushroom farming, and the heirs of Praeknamdang might end up as hired farmhands; or that here in the village holiday homes could be built around an artificial lake, with the development given an English name like ‘Praeknamdang Lakeville', and the heirs of Praeknamdang might end up as landscapers or security guards (the latter of which job, in his opinion, was 'one any mean dog could do, and do better than a person'); or that the village could have ponds for raising barramundi, and the heirs of Praeknamdang might end up as workers at those fish farms, as had already happened to people in other villages.
But the tale that dominates his story-telling that night, and the novel, is that of how he became a monk, a tale of a long-running battle with a tiger, one with a tragic end.
Wonderfully translated - one really feels to have been transported to around the fire and sucked in, like the children, to Luang Paw Tien's storytelling.
The novel open on a night near the end of December in 2510 B.E., or 1967 C.E., and the tam kwan khao ceremonies for the Goddess of Rice had come and gone, this time, mirthless occasions, without the usual fanfare, even subdued like a funeral, but the harvest season hadn’t yet arrived. The narrator introduces us to the jungle hamlet of Praeknamdang, by telling us what happened in that year both to the people of Praeknamdang and wider Thailand, before giving us some history and a glimpse into the future ("It was eighteen years before ...) but, buried in this bravura panorama is the novel's key character:
It was the year the Venerable Father Tien Thammapanyo, or Luang Paw Tien, the abbot of Praeknamdang Temple, turned ninety-three years old, and was seventy-three years into his monkhood, and though his body was ancient and he suffered because of his asthma and arthritis, he remained vital enough to walk his alms route into the village nearly every day, the round-trip distance just shy of seven kilometres, and Kamin, his big ox, who was tame as a dog, still tagged along right behind him and ate for his meals whatever food Luang Paw Tien received as alms, ate not only bananas, sugar cane, watermelon and oranges and such, but everything, indis-criminately, be it curry over rice or rice with salt-cured fish or sweets, as long as it was Luang Paw Tien who hand-fed the food to him, the ox being unwilling to accept food from anyone else's hand, being that he had once been severely injured when he had stumbled in a wua lan race, and for that he had been slated for slaughter, but Luang Paw Tien had, on an alms round, asked for the ox's life to be spared and had nursed and cared for him until he had gradually regained his strength; therefore Luang Paw Tien was the only person Kamin loved and trusted, and he accompanied the abbot practically everywhere, as far as possible.
Luang Paw Tien is most famed, particularly among the children, for his rich repository of riveting tales, some more fable like, others based on his own life - he never quite says they are all true, but certainly doesn't say they are fictional either, many of them occultist. Most are tales of the past and a way of life that is passing, but the Abbot himself sees and fears the future:
The natives and their children and grandchildren would one day be relegated to the position of serfs because, even in those years, rights to the land that had from time immemorial belonged to the people of Praeknamdang were falling into the hands of people from elsewhere. He recognized, too, that before long, the village could have a golf course, and that the heirs of Praeknamdang might end up as caddies; that the village could see a wealthy investor come in and build polytunnels for mushroom farming, and the heirs of Praeknamdang might end up as hired farmhands; or that here in the village holiday homes could be built around an artificial lake, with the development given an English name like ‘Praeknamdang Lakeville', and the heirs of Praeknamdang might end up as landscapers or security guards (the latter of which job, in his opinion, was 'one any mean dog could do, and do better than a person'); or that the village could have ponds for raising barramundi, and the heirs of Praeknamdang might end up as workers at those fish farms, as had already happened to people in other villages.
But the tale that dominates his story-telling that night, and the novel, is that of how he became a monk, a tale of a long-running battle with a tiger, one with a tragic end.
Wonderfully translated - one really feels to have been transported to around the fire and sucked in, like the children, to Luang Paw Tien's storytelling.
April 26, 2024
★★★★ what the heck did I just read !?!
โคตรจีเนียส เป็นการยำรวมตำนานเรื่องเล่าของจากทุกแห่งหน สารภาพว่าตอนแรกแอบตกใจกับบันทึกของแดนอรัญนิดหน่อยว่าเห้ยเอามาจากคนอื่น แบบ inspired มาจากชาวบ้านชาวช่องเขาเกือบหมดเลยหรอ 555 แต่ภายหลังพบว่าอาจจะเป็นความตั้งใจส่วนหนึ่งของผู้เขียน ที่อยากสะท้อนแก่นของความเป็นนิยายขนาดสั้นเรื่องนี้ว่ามันเป็น มุขปาฐะ (เรื่องเล่าปากต่อปาก) ไง มันเลยมาจากแหล่งหลายที่ มีการเปลี่ยนแปลงเรื่องราวหรือรายละเอียดไปตามกาลเวลา สะท้อนแนวคิดคติชนวิทยา ซึ่งในบริบทของหลวงพ่อก็ส่วนหนึ่ง แต่ในเชิงเทคนิค แดนอรัญก็เอามาเล่าใหม่แบบ stream of consciousness เป็นมุขปาฐะอีกรูปแบบนึงแก่เรา เป็นนิทานซ้อนนิทานของหลวงพ่อเทียน พระภิกษุชราผู้เล่าเรื่องเก่งปานคริสโตเฟอร์ โนแลน แห่งแพรกหนามแดง
เราแบ่งเรื่องราวออกเป็นสองส่วน ในส่วนแรกคือ ความเป็นไปในแพรกหนามแดง วิถีสมัยใหม่เริ่มคืบคลานเข้ามาให้ชีวิตของชาวบ้านมากขึ้นแล้ว หลวงพ่อเทียน ผู้เป็นคล้ายๆศูนย์รวมจิตใจของหมู่บ้านก็เลยอาจจะมีความรู้สึกอดรนทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้กาลเวลาและยุคสมัยเข้ามาบ่อนทำลายผู้คนในหมู่บ้าน แกเลยพยายามสร้างจิตสำนึกยึดโยงให้กับเด็กๆในหมู่บ้านด้วยเรื่องราวน่าตื่นตาตื่นใจของป่าเขาลำเนาไพร ทั้งเรื่องจอมขมังเวทย์ ช้างป่า หรือเสือสมิง เป็นกุศโลบายให้ทุกคนยังรู้สึกรักและหวงแหนความเป็นบ้านเกิด (แต่เราก็รู้แหละว่าสุดท้ายหลวงพ่อทำอะไรไม่ได้ เด็กๆโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่โดนความเจริญทำร้ายจนหมดอาลัยตายอยาก เช่นเด็กหญิงแพร อัญชัญ ที่อดีตเป็นเด็กเรียนเก่ง เป็นมือคัดลอกเรื่องราวของหลวงพ่อให้เพื่อนๆแลกกันอ่าน สุดท้ายก็หนีตามผู้ชายไปแล้วกลายเป็นโสเภณีในเมือง) อีกนัยหนึ่งคือ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในแพรกหนามแดง ก็เป็นเรื่องของแพรกหนามแดงเองนั่นแหละ นี่คือส่วนของอินโทร อยู่ที่ประมาณ 2/3 ของเล่ม (อ่านไม่ผิด ไม่เคยพบเคยเห็นเหมือนกันที่อินโทรจะ 50% ของเล่ม 5555)
ในส่วนที่สองคือ เรื่องเล่า เป็นเรื่องที่หลวงตาเล่าให้เด็กๆฟังในค่ำคืนหนึ่งหลายปีก่อนที่การเปลี่ยนแปลงมันจะเข้ามาถึงหมู่บ้านแบบที่ใครก็ทำอะไรไม่ได้ ซึ่งเรื่องมันพาเราไปไกลมาก เป็นนิทานเกี่ยวกับชีวิตของหลวงพ่อเองตั้งแต่เกิดมาในฐานะเด็กชายควันเทียน การที่ชีวิตต้องไปเกี่ยวโยงกับป่า และเสือผู้ดุร้ายเจ้าแห่งป่าเขา ซึ่งความสัมพันธ์ของคนและผืนป่าในส่วนนี้ถูกเรียบเรียงออกมาด้วยภาษาที่งดงามมากกกก คืออ่านแล้ววางไม่ลงเลย ในแง่ของฝีมือการเขียนคือสัมผัสได้เลยว่าแดนอรัญเป็นคนที่รักในผืนป่า ธรรมชาติมากไม่งั้นคงไม่สามารถเขียนอะไรออกมาได้อเมซซิ่งแบบนี้
โดยรวมคือมีครบทุกรส สนุกมาก เขียนได้สุดๆมาก บางช่วงเครียด็เครียดมาก ตลกก็ตลกมาก บทความรักอันแสนอบอุ่นก็เขียนดีมากกกกจนเราอยากร้องไห้กับความสุขอันท่วมท้นมากของตัวละครจริงๆ เขียนถึงเต่ากินเห็ดโคนก็รู้สึกว่ามันน่ารัก เขียนถึงวัวก็อยากซื้อวัวมาเลี้ยงบ้าง เก็บไว้ได้ทุกอารมณ์ ทั้งสุข ทั้งเศร้า ความสวยงาม ความทมิฬหินชาติไม่ปราณีใครของทั้งมนุษย์และสัตว์ร้าย แบบอ่านละเหงื่อออกมือหนังสือเปียก ตื่นเต้นจนหน้าสุดท้ายจริง
และใช่ ทั้งหมดนี่อัดมาในจำนวนแค่ 170 หน้าแบบเป็นธรรมชาติมาก ตอนอ่านรู้สึกเหมือนเรากลายร่างเป็นบักหำน้อยนั่งตาแป๋วฟังหลวงพ่อเล่านิทานข้างกองไฟไปด้วยกัน เก่งชิบหาย ทำได้ไง
โคตรจีเนียส เป็นการยำรวมตำนานเรื่องเล่าของจากทุกแห่งหน สารภาพว่าตอนแรกแอบตกใจกับบันทึกของแดนอรัญนิดหน่อยว่าเห้ยเอามาจากคนอื่น แบบ inspired มาจากชาวบ้านชาวช่องเขาเกือบหมดเลยหรอ 555 แต่ภายหลังพบว่าอาจจะเป็นความตั้งใจส่วนหนึ่งของผู้เขียน ที่อยากสะท้อนแก่นของความเป็นนิยายขนาดสั้นเรื่องนี้ว่ามันเป็น มุขปาฐะ (เรื่องเล่าปากต่อปาก) ไง มันเลยมาจากแหล่งหลายที่ มีการเปลี่ยนแปลงเรื่องราวหรือรายละเอียดไปตามกาลเวลา สะท้อนแนวคิดคติชนวิทยา ซึ่งในบริบทของหลวงพ่อก็ส่วนหนึ่ง แต่ในเชิงเทคนิค แดนอรัญก็เอามาเล่าใหม่แบบ stream of consciousness เป็นมุขปาฐะอีกรูปแบบนึงแก่เรา เป็นนิทานซ้อนนิทานของหลวงพ่อเทียน พระภิกษุชราผู้เล่าเรื่องเก่งปานคริสโตเฟอร์ โนแลน แห่งแพรกหนามแดง
เราแบ่งเรื่องราวออกเป็นสองส่วน ในส่วนแรกคือ ความเป็นไปในแพรกหนามแดง วิถีสมัยใหม่เริ่มคืบคลานเข้ามาให้ชีวิตของชาวบ้านมากขึ้นแล้ว หลวงพ่อเทียน ผู้เป็นคล้ายๆศูนย์รวมจิตใจของหมู่บ้านก็เลยอาจจะมีความรู้สึกอดรนทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้กาลเวลาและยุคสมัยเข้ามาบ่อนทำลายผู้คนในหมู่บ้าน แกเลยพยายามสร้างจิตสำนึกยึดโยงให้กับเด็กๆในหมู่บ้านด้วยเรื่องราวน่าตื่นตาตื่นใจของป่าเขาลำเนาไพร ทั้งเรื่องจอมขมังเวทย์ ช้างป่า หรือเสือสมิง เป็นกุศโลบายให้ทุกคนยังรู้สึกรักและหวงแหนความเป็นบ้านเกิด (แต่เราก็รู้แหละว่าสุดท้ายหลวงพ่อทำอะไรไม่ได้ เด็กๆโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่โดนความเจริญทำร้ายจนหมดอาลัยตายอยาก เช่นเด็กหญิงแพร อัญชัญ ที่อดีตเป็นเด็กเรียนเก่ง เป็นมือคัดลอกเรื่องราวของหลวงพ่อให้เพื่อนๆแลกกันอ่าน สุดท้ายก็หนีตามผู้ชายไปแล้วกลายเป็นโสเภณีในเมือง) อีกนัยหนึ่งคือ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในแพรกหนามแดง ก็เป็นเรื่องของแพรกหนามแดงเองนั่นแหละ นี่คือส่วนของอินโทร อยู่ที่ประมาณ 2/3 ของเล่ม (อ่านไม่ผิด ไม่เคยพบเคยเห็นเหมือนกันที่อินโทรจะ 50% ของเล่ม 5555)
ในส่วนที่สองคือ เรื่องเล่า เป็นเรื่องที่หลวงตาเล่าให้เด็กๆฟังในค่ำคืนหนึ่งหลายปีก่อนที่การเปลี่ยนแปลงมันจะเข้ามาถึงหมู่บ้านแบบที่ใครก็ทำอะไรไม่ได้ ซึ่งเรื่องมันพาเราไปไกลมาก เป็นนิทานเกี่ยวกับชีวิตของหลวงพ่อเองตั้งแต่เกิดมาในฐานะเด็กชายควันเทียน การที่ชีวิตต้องไปเกี่ยวโยงกับป่า และเสือผู้ดุร้ายเจ้าแห่งป่าเขา ซึ่งความสัมพันธ์ของคนและผืนป่าในส่วนนี้ถูกเรียบเรียงออกมาด้วยภาษาที่งดงามมากกกก คืออ่านแล้ววางไม่ลงเลย ในแง่ของฝีมือการเขียนคือสัมผัสได้เลยว่าแดนอรัญเป็นคนที่รักในผืนป่า ธรรมชาติมากไม่งั้นคงไม่สามารถเขียนอะไรออกมาได้อเมซซิ่งแบบนี้
โดยรวมคือมีครบทุกรส สนุกมาก เขียนได้สุดๆมาก บางช่วงเครียด็เครียดมาก ตลกก็ตลกมาก บทความรักอันแสนอบอุ่นก็เขียนดีมากกกกจนเราอยากร้องไห้กับความสุขอันท่วมท้นมากของตัวละครจริงๆ เขียนถึงเต่ากินเห็ดโคนก็รู้สึกว่ามันน่ารัก เขียนถึงวัวก็อยากซื้อวัวมาเลี้ยงบ้าง เก็บไว้ได้ทุกอารมณ์ ทั้งสุข ทั้งเศร้า ความสวยงาม ความทมิฬหินชาติไม่ปราณีใครของทั้งมนุษย์และสัตว์ร้าย แบบอ่านละเหงื่อออกมือหนังสือเปียก ตื่นเต้นจนหน้าสุดท้ายจริง
และใช่ ทั้งหมดนี่อัดมาในจำนวนแค่ 170 หน้าแบบเป็นธรรมชาติมาก ตอนอ่านรู้สึกเหมือนเรากลายร่างเป็นบักหำน้อยนั่งตาแป๋วฟังหลวงพ่อเล่านิทานข้างกองไฟไปด้วยกัน เก่งชิบหาย ทำได้ไง
March 5, 2021
แดนอรัญ แสงทอง เก่งจริงๆ เก่งจริงๆ ครับ
อ่านสนุก ภาษางดงามแบบโคตรเพลิน ไม่มีการใช้ภาษาที่งดงามแบบเยิ่นเย้อน่ารำคาญ งานคุณภาพ
.
ที่สำคัญฉากต่อสู้ ปะทะอารม กันโคตรมันส์ มันส์มาก ระทึกมาก ไม่บอกว่าอะไรสู้กับอะไรนะ
.
.
เล่มที่ 68/2021 (178)
เจ้าการะเกด
ผู้เขียน: แดนอรัญ แสงทอง
สำนักพิมพ์: สามัญชน
พิมพ์เมื่อ: มีนาคม 2558
.
ไม่อยากสปอยมาก จะบอกเพียงแค่ ธีมของเรื่องคือ ชายคนหนึ่ง ที่มีบิดาเป็นพรานป่าสุดห้าว และ มี ภรรยาสาวนาม การะเกดนั่นเอง
โดย เปิดเรื่องมาชายคนนี้เป็นพระตอนต้นเรื่อง แล้วค่อยย้อนอดีตไปเล่าเรื่องของคนนี้ๆก่อนเป็นพระ และไปจบเจอกับอาถรรพ์เข้าให้
.
.
.
ความเห็น
- สุดอีกแล้วครับ บรรยาย ภาพธรรมชาติโดยเฉพาะสัตว์ได้ครบถ้วนทุกกระบวนความ
- ไม่ต้องย่อหน้ากันเลย มาแบบรัวๆๆๆๆ
.
10/10 ไปเลยครับ อ่านรวดเดียววางไม่ลง
.
อ่านสนุก ภาษางดงามแบบโคตรเพลิน ไม่มีการใช้ภาษาที่งดงามแบบเยิ่นเย้อน่ารำคาญ งานคุณภาพ
.
ที่สำคัญฉากต่อสู้ ปะทะอารม กันโคตรมันส์ มันส์มาก ระทึกมาก ไม่บอกว่าอะไรสู้กับอะไรนะ
.
.
เล่มที่ 68/2021 (178)
เจ้าการะเกด
ผู้เขียน: แดนอรัญ แสงทอง
สำนักพิมพ์: สามัญชน
พิมพ์เมื่อ: มีนาคม 2558
.
ไม่อยากสปอยมาก จะบอกเพียงแค่ ธีมของเรื่องคือ ชายคนหนึ่ง ที่มีบิดาเป็นพรานป่าสุดห้าว และ มี ภรรยาสาวนาม การะเกดนั่นเอง
โดย เปิดเรื่องมาชายคนนี้เป็นพระตอนต้นเรื่อง แล้วค่อยย้อนอดีตไปเล่าเรื่องของคนนี้ๆก่อนเป็นพระ และไปจบเจอกับอาถรรพ์เข้าให้
.
.
.
ความเห็น
- สุดอีกแล้วครับ บรรยาย ภาพธรรมชาติโดยเฉพาะสัตว์ได้ครบถ้วนทุกกระบวนความ
- ไม่ต้องย่อหน้ากันเลย มาแบบรัวๆๆๆๆ
.
10/10 ไปเลยครับ อ่านรวดเดียววางไม่ลง
.
October 18, 2025
I have just managed to escape from a jungle in the east Thailand.. How did this happen? How did I end up there? This must be due to a book I bought while on a recent trip.
As I usually do in every trip, this time also, I visited a bookstore in the town, eager to find out a book that is at the top of the booklist there. Noticing my desperation, the shop assistant offered to suggest a book. This was the “The Understory” written by a Thai writer named Saneh Sangsuk. He is a leading fiction writer in Thailand. He has also won many awards in Thai and Global literary circles. However, his writings are only now being published in English.
This book has been translated to English from Thai by a Mui Poopoksakul. Mui is a lawyer living in Berlin. She has translated several selected works of major contemporary Thai writers into English. Her translation conveys emotions without being overpowering. Despite the British English accent, it is very easy and comfortable to read.
The book is about 200 pages, quickly draws us in to the narration as soon as we start. But this is definitely not a fast read. The story opens up into multiple layers. And hence requires a slow read to savour the flavour.
The Context of the story is Thailand in the 1960s, when farmland slowly started emerging from the forest. It is also a period when people are changing from peasants to workers. This is also the period when the Thai society was a jumbled mixture of hunter-gatherers, later agriculturalists, and those who were lost in the urbanization of the industrial revolution. The main protagonist of the story is Luang Paw Tien, a Buddhist monk living in the village of Praeknamdang, which lies along the forest in the east, where changes are slow to reach. He lives through the changes that transforms the village. That experience of living a lifetime through that change also transforms him into a storyteller.
Initially, the narration eases us into the book with the pleasurable art of Storytelling. That way, it binds us closely to Tien. Using that intimacy the narration slowly absorbs us into Tien’s story. The writing, which initially captures the beauty of the forest, slowly drags us into the darker depths soundlessly & suddenly through an unseen stalking tiger.
As the times progresses, he slowly presents us with his life struggles, and through them also presents the impact on the society and landscape. Our gaze, which initially opens with a kind of wonder at the narrator Tien, makes us cry, laugh and later also tremble with him. He presents both the grandeur and terror of a forest.
Tigers, peacocks, and snakes play an important role in Thai culture. We see them a lot in their traditional dances. Saneh also uses them in his story in a similar manner.
Tien's early life, which starts off sweet at first, suddenly changes its course with the arrival of a tiger. After that, he continues to live as a motherless child along with his hunter gatherer father. as the story progresses he is forced into a final confrontation with a tiger.
In this book, the tiger, Tien, and his father are symbolic of the time. His father is presented symbol of hunter gatherer society. His wife, who is interested in agriculture, is a symbol of the agrarian society that followed. Tien’s condition is symbol of the mixed state of society at that time. The tiger seems to be symbol of the change that impacts all of them.
In the end the story is one that enchants, dazzles and haunts us.
புலிகளின் காலங்கள்
*********************
ஒரு அடர் கானகத்தில் இருந்து இப்போது தான் மீண்டு வந்திருக்கிறேன். இதுவரை நான் பார்த்தேயிராத தாய்லாந்தின் கிழக்குப் பகுதி காட்டிலிருந்து தப்பி வெளியே வந்திருக்கிறேன். எப்படி நேர்ந்தது இது? ஒரு தொழில் முறை பயணமாக சென்றபோது கண்டெடுத்த ஒரு புத்தகத்திலிருந்து தான் இந்த நிகழ்ந்திருக்க வேண்டும்.
வழக்கமாக செய்வது போலவே இந்த முறையும் அந்த ஊரில் உள்ள ஒரு புத்தகக்கடைக்கு சென்று அங்கே என்ன புத்தகம் இப்போது மிகவும் வாசிக்கப்படும் ஒன்றாக இருக்கிறது என்று அறியும் ஆவலோடு சென்றேன். அப்படிச் சென்றபோது என்னுடைய தேடலை கண்டு அங்கிருந்த கடைச் சிப்பந்தி எனக்காக தேர்ந்தெடுத்துக் கொடுத்த புத்தகம் தான் இது.
இதை எழுதியவர் சனே சங்சுக் (Saneh Sangsuk) எனப்படும் ஒரு தாய்லாந்து எழுத்தாளர். தாய்லந்தின் குறிப்பிடத்தக்க முன்னணி புனைவு எழுத்தாளர் இவர். அந்த நிலத்தின் முக்கிய கதை சொல்லியான சனே, அவர்களின் கலாச்சாரத்தையும் சரித்திரத்தையும் குறியீடாக வைத்து தன் எழுத்துகளில் மாயவித்தையை நிகழ்த்திக் காட்டும் வித்தைக்காரர். தற்கால தாய் இலக்கிய பரப்பிலும், உலக இலக்கிய பரப்பிலும் பல விருதுகளைப் பெற்றவர். ஆனாலும் அவருடைய எழுத்துக்கள் ஆங்கிலத்தில் வருவது இப்போதுதான்.
இந்த புத்தகம் தாய்லாந்து மொழியிலிருந்து மூய் பூபோக்சகுல் ( Mui Poopoksakul -சரியாக உச்சரித்திருக்கிறேனா?!) என்ற மொழிபெயர்ப்பாளரால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. மூய், பெர்லினில் வாழும் சட்டத்தரணி / வழக்கறிஞர். தாய்லாந்தின் முக்கிய சமகால படைப்பாளிகளின் தேர்ந்தெடுத்த படைப்புகளை ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்து வருபவர். தாய் இலக்கியத்துக்கும், உலகளாவிய ஆங்கில வாசகர்களுக்கும் பெரும் கொடையை அளித்துவருபவர். இவருடைய மொழிபெயர்ப்பு, உணர்வுகளை உறுத்தாமல் கடத்துகிறது. பிரிட்டிஷ் ஆங்கில வாடை அளித்தாலும், வாசிப்பதற்கு மிக இலகுவாகவும், வசதியாகவும் அமைந்துள்ளது. .
சனே எழுதி "The Understory" என்ற பெயரில் சுமார் 200 பக்கங்களுடன் வெளிவந்துள்ள புத்தகம் வாசிக்க ஆரம்பித்தவுடன் நம்மை வேகமாக உள்ளிழுத்துக் கொள்கிறது. ஆனால் இது வேகமாக வாசித்துக் கடந்துவிடும் ரகமல்ல. கதை, கதைக்குள் கதை, என்று பல தளங்களில் பயணிக்கும் புனைவு இது.
கதை நடப்பது, 1960களின், காட்டிலிருந்து வேளாண்நிலங்கள் வெளிவந்த தாய்லாந்து. வேளாண்குடிகளில் இருந்து மக்கள் தொழிலாளர்களாக மாறிவரும் காலகட்டமும் கூட. தாய் சமூகம், வேட்டையாடிகளாகவும், அதிலிருந்து வந்த வேளாண் குடிகளாகவும், தொழில்புரட்சியின் நகரமயமாக்களில் அமிழ்ந்து காணாமல் போய்விடுபவர்களாகவும், கலவையாக இருந்த காலகட்டமும் இதுதான். மாற்றங்கள் மெதுவாக சென்று சேரும், கிழக்குப்பகுதியின் காடோடு ஒன்றிய பிரேக்நாம்டங் என்ற கிராமத்தில் வாழும் லுவாங் பாவ் டியன் என்ற புத்த பிக்குத்தான் கதையின் முக்கிய புள்ளி. அந்த ஊரில் இருந்து மாற்றங்களை கண்டு அதனைக்கடந்து, ஒரு கதைசொல்லியாக மாறியவர்.
முதலில் கதைசொல்லியின், கதை சொல்லும் கலைக்குள், அதன் இன்பத்துக்குள் கைபிடித்து அழைத்துச்செல்லும் புனைவு, டியனுடன் நம்மை நெருக்கமாகப் பிணைத்துவிடுகிறது. பிறகு, அதைக்கொண்டு நெருக்கமான கதைசொல்லி, மெதுவாக நம்மை காட்டோடு அமிழ்த்து அப்படியே தன்னுடைய கதைக்குள் புகுத்திவிடுகிறார் . ஆரம்பத்தில் மிக மென்மையாக, கவிதையாக காட்டின் அழகை படம் பிடிக்கும் எழுத்து, மெது மெதுவாக காட்டில் புலி வருவது போல் இருளையும் அழைத்து வருகிறது; பின் புலியும் வருகிறது.
மாற்றங்கள் நிகழும் காலக்கட்டத்தில் அவருடைய வாழ்வியல் போராட்டங்களை, அதன் வழியே அந்த காலகட்டத்தின் சமூகம் மற்றும் நிலப்பரப்பையும் நமக்கு மெதுவாக கடை விரித்து காட்டுகிறார். ஆரம்பத்தில் கதை சொல்லியான டியன் மீது ஒருவித வியப்புடன் விரியும் நம் பார்வை, கதைக்குள் சென்றவுடன் அவரோடு சேர்ந்து அழுகிறது, சிரிக்கிறது, பிறகு நடுநடுங்குகிறது. ஒரு காட்டின் பிரம்மாண்டத்தையும் அதன் பயங்கரத்தையும் நம் கண் முன்னே நிறுத்துகிறது.
தாய் கலாச்சாரத்தில் புலிகளும், மயில்களும், பாம்புகளும் முக்கிய அங்கம் வகிக்கின்றன. அவர்களின் பாரம்பரிய கதை நடனங்களில் இவற்றை அதிகம் பார்க்கலாம். அதே முறையில்தான் சனே இவற்றை தன கதையில் பயன்படுத்துகிறார் எனத்தோன்றுகிறது.
ஆரம்பத்தில் மிக இனிமையாகச் செல்லும் டியனின் ஆரம்பகால வாழ்க்கை, திடீரென ஒரு புலியின் வரவால் தடம் மாறி போகிறது. அதன்பின் தாயற்ற ஒரு சிறுவனாக வாழும் அவர் பிறகு அந்த புலியோடு போராட்டம் நிகழ்த்த வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறார்.
இதில் புலியும், கதை சொல்லியும், அவர் தந்தையும் பெரும் குறியீடுகள். இதில் அவர் தந்தை வேட்டையாடியாகவும் விவசாயத்தில் நாட்டம் இல்லாதவராகவும் காட்டப்படுவதும் குறியீடு தான். விவசாயத்தில் நாட்டமுடைய அவர் மனைவி அதற்குப் பிறகான வேளாண் சமூகத்தில் குறியீடு. இதற்கு நடுவில் இரண்டும் கெட்ட நிலையில் கிடந்து தள்ளாடும் டியனின் நிலை அக்கால சமூகத்தில் நிலையை சுட்டுவதாக இருக்கிறது. அதற்கு பின்னான காலகட்டத்தின் அதிர்வுகளை குறிப்பதுதான் புலி எனத்தோன்றுகிறது.
மொத்தத்தில் பிரமிக்கவைக்கும் வாசிப்பு அனுபவத்தைக் கொடுக்கும் படைப்பு இது.
As I usually do in every trip, this time also, I visited a bookstore in the town, eager to find out a book that is at the top of the booklist there. Noticing my desperation, the shop assistant offered to suggest a book. This was the “The Understory” written by a Thai writer named Saneh Sangsuk. He is a leading fiction writer in Thailand. He has also won many awards in Thai and Global literary circles. However, his writings are only now being published in English.
This book has been translated to English from Thai by a Mui Poopoksakul. Mui is a lawyer living in Berlin. She has translated several selected works of major contemporary Thai writers into English. Her translation conveys emotions without being overpowering. Despite the British English accent, it is very easy and comfortable to read.
The book is about 200 pages, quickly draws us in to the narration as soon as we start. But this is definitely not a fast read. The story opens up into multiple layers. And hence requires a slow read to savour the flavour.
The Context of the story is Thailand in the 1960s, when farmland slowly started emerging from the forest. It is also a period when people are changing from peasants to workers. This is also the period when the Thai society was a jumbled mixture of hunter-gatherers, later agriculturalists, and those who were lost in the urbanization of the industrial revolution. The main protagonist of the story is Luang Paw Tien, a Buddhist monk living in the village of Praeknamdang, which lies along the forest in the east, where changes are slow to reach. He lives through the changes that transforms the village. That experience of living a lifetime through that change also transforms him into a storyteller.
Initially, the narration eases us into the book with the pleasurable art of Storytelling. That way, it binds us closely to Tien. Using that intimacy the narration slowly absorbs us into Tien’s story. The writing, which initially captures the beauty of the forest, slowly drags us into the darker depths soundlessly & suddenly through an unseen stalking tiger.
As the times progresses, he slowly presents us with his life struggles, and through them also presents the impact on the society and landscape. Our gaze, which initially opens with a kind of wonder at the narrator Tien, makes us cry, laugh and later also tremble with him. He presents both the grandeur and terror of a forest.
Tigers, peacocks, and snakes play an important role in Thai culture. We see them a lot in their traditional dances. Saneh also uses them in his story in a similar manner.
Tien's early life, which starts off sweet at first, suddenly changes its course with the arrival of a tiger. After that, he continues to live as a motherless child along with his hunter gatherer father. as the story progresses he is forced into a final confrontation with a tiger.
In this book, the tiger, Tien, and his father are symbolic of the time. His father is presented symbol of hunter gatherer society. His wife, who is interested in agriculture, is a symbol of the agrarian society that followed. Tien’s condition is symbol of the mixed state of society at that time. The tiger seems to be symbol of the change that impacts all of them.
In the end the story is one that enchants, dazzles and haunts us.
புலிகளின் காலங்கள்
*********************
ஒரு அடர் கானகத்தில் இருந்து இப்போது தான் மீண்டு வந்திருக்கிறேன். இதுவரை நான் பார்த்தேயிராத தாய்லாந்தின் கிழக்குப் பகுதி காட்டிலிருந்து தப்பி வெளியே வந்திருக்கிறேன். எப்படி நேர்ந்தது இது? ஒரு தொழில் முறை பயணமாக சென்றபோது கண்டெடுத்த ஒரு புத்தகத்திலிருந்து தான் இந்த நிகழ்ந்திருக்க வேண்டும்.
வழக்கமாக செய்வது போலவே இந்த முறையும் அந்த ஊரில் உள்ள ஒரு புத்தகக்கடைக்கு சென்று அங்கே என்ன புத்தகம் இப்போது மிகவும் வாசிக்கப்படும் ஒன்றாக இருக்கிறது என்று அறியும் ஆவலோடு சென்றேன். அப்படிச் சென்றபோது என்னுடைய தேடலை கண்டு அங்கிருந்த கடைச் சிப்பந்தி எனக்காக தேர்ந்தெடுத்துக் கொடுத்த புத்தகம் தான் இது.
இதை எழுதியவர் சனே சங்சுக் (Saneh Sangsuk) எனப்படும் ஒரு தாய்லாந்து எழுத்தாளர். தாய்லந்தின் குறிப்பிடத்தக்க முன்னணி புனைவு எழுத்தாளர் இவர். அந்த நிலத்தின் முக்கிய கதை சொல்லியான சனே, அவர்களின் கலாச்சாரத்தையும் சரித்திரத்தையும் குறியீடாக வைத்து தன் எழுத்துகளில் மாயவித்தையை நிகழ்த்திக் காட்டும் வித்தைக்காரர். தற்கால தாய் இலக்கிய பரப்பிலும், உலக இலக்கிய பரப்பிலும் பல விருதுகளைப் பெற்றவர். ஆனாலும் அவருடைய எழுத்துக்கள் ஆங்கிலத்தில் வருவது இப்போதுதான்.
இந்த புத்தகம் தாய்லாந்து மொழியிலிருந்து மூய் பூபோக்சகுல் ( Mui Poopoksakul -சரியாக உச்சரித்திருக்கிறேனா?!) என்ற மொழிபெயர்ப்பாளரால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. மூய், பெர்லினில் வாழும் சட்டத்தரணி / வழக்கறிஞர். தாய்லாந்தின் முக்கிய சமகால படைப்பாளிகளின் தேர்ந்தெடுத்த படைப்புகளை ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்து வருபவர். தாய் இலக்கியத்துக்கும், உலகளாவிய ஆங்கில வாசகர்களுக்கும் பெரும் கொடையை அளித்துவருபவர். இவருடைய மொழிபெயர்ப்பு, உணர்வுகளை உறுத்தாமல் கடத்துகிறது. பிரிட்டிஷ் ஆங்கில வாடை அளித்தாலும், வாசிப்பதற்கு மிக இலகுவாகவும், வசதியாகவும் அமைந்துள்ளது. .
சனே எழுதி "The Understory" என்ற பெயரில் சுமார் 200 பக்கங்களுடன் வெளிவந்துள்ள புத்தகம் வாசிக்க ஆரம்பித்தவுடன் நம்மை வேகமாக உள்ளிழுத்துக் கொள்கிறது. ஆனால் இது வேகமாக வாசித்துக் கடந்துவிடும் ரகமல்ல. கதை, கதைக்குள் கதை, என்று பல தளங்களில் பயணிக்கும் புனைவு இது.
கதை நடப்பது, 1960களின், காட்டிலிருந்து வேளாண்நிலங்கள் வெளிவந்த தாய்லாந்து. வேளாண்குடிகளில் இருந்து மக்கள் தொழிலாளர்களாக மாறிவரும் காலகட்டமும் கூட. தாய் சமூகம், வேட்டையாடிகளாகவும், அதிலிருந்து வந்த வேளாண் குடிகளாகவும், தொழில்புரட்சியின் நகரமயமாக்களில் அமிழ்ந்து காணாமல் போய்விடுபவர்களாகவும், கலவையாக இருந்த காலகட்டமும் இதுதான். மாற்றங்கள் மெதுவாக சென்று சேரும், கிழக்குப்பகுதியின் காடோடு ஒன்றிய பிரேக்நாம்டங் என்ற கிராமத்தில் வாழும் லுவாங் பாவ் டியன் என்ற புத்த பிக்குத்தான் கதையின் முக்கிய புள்ளி. அந்த ஊரில் இருந்து மாற்றங்களை கண்டு அதனைக்கடந்து, ஒரு கதைசொல்லியாக மாறியவர்.
முதலில் கதைசொல்லியின், கதை சொல்லும் கலைக்குள், அதன் இன்பத்துக்குள் கைபிடித்து அழைத்துச்செல்லும் புனைவு, டியனுடன் நம்மை நெருக்கமாகப் பிணைத்துவிடுகிறது. பிறகு, அதைக்கொண்டு நெருக்கமான கதைசொல்லி, மெதுவாக நம்மை காட்டோடு அமிழ்த்து அப்படியே தன்னுடைய கதைக்குள் புகுத்திவிடுகிறார் . ஆரம்பத்தில் மிக மென்மையாக, கவிதையாக காட்டின் அழகை படம் பிடிக்கும் எழுத்து, மெது மெதுவாக காட்டில் புலி வருவது போல் இருளையும் அழைத்து வருகிறது; பின் புலியும் வருகிறது.
மாற்றங்கள் நிகழும் காலக்கட்டத்தில் அவருடைய வாழ்வியல் போராட்டங்களை, அதன் வழியே அந்த காலகட்டத்தின் சமூகம் மற்றும் நிலப்பரப்பையும் நமக்கு மெதுவாக கடை விரித்து காட்டுகிறார். ஆரம்பத்தில் கதை சொல்லியான டியன் மீது ஒருவித வியப்புடன் விரியும் நம் பார்வை, கதைக்குள் சென்றவுடன் அவரோடு சேர்ந்து அழுகிறது, சிரிக்கிறது, பிறகு நடுநடுங்குகிறது. ஒரு காட்டின் பிரம்மாண்டத்தையும் அதன் பயங்கரத்தையும் நம் கண் முன்னே நிறுத்துகிறது.
தாய் கலாச்சாரத்தில் புலிகளும், மயில்களும், பாம்புகளும் முக்கிய அங்கம் வகிக்கின்றன. அவர்களின் பாரம்பரிய கதை நடனங்களில் இவற்றை அதிகம் பார்க்கலாம். அதே முறையில்தான் சனே இவற்றை தன கதையில் பயன்படுத்துகிறார் எனத்தோன்றுகிறது.
ஆரம்பத்தில் மிக இனிமையாகச் செல்லும் டியனின் ஆரம்பகால வாழ்க்கை, திடீரென ஒரு புலியின் வரவால் தடம் மாறி போகிறது. அதன்பின் தாயற்ற ஒரு சிறுவனாக வாழும் அவர் பிறகு அந்த புலியோடு போராட்டம் நிகழ்த்த வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறார்.
இதில் புலியும், கதை சொல்லியும், அவர் தந்தையும் பெரும் குறியீடுகள். இதில் அவர் தந்தை வேட்டையாடியாகவும் விவசாயத்தில் நாட்டம் இல்லாதவராகவும் காட்டப்படுவதும் குறியீடு தான். விவசாயத்தில் நாட்டமுடைய அவர் மனைவி அதற்குப் பிறகான வேளாண் சமூகத்தில் குறியீடு. இதற்கு நடுவில் இரண்டும் கெட்ட நிலையில் கிடந்து தள்ளாடும் டியனின் நிலை அக்கால சமூகத்தில் நிலையை சுட்டுவதாக இருக்கிறது. அதற்கு பின்னான காலகட்டத்தின் அதிர்வுகளை குறிப்பதுதான் புலி எனத்தோன்றுகிறது.
மொத்தத்தில் பிரமிக்கவைக்கும் வாசிப்பு அனுபவத்தைக் கொடுக்கும் படைப்பு இது.
May 3, 2024
ช็อคแดกตอนสุดท้าย แต่ทั้งมวลทั้งเล่มนี้ถ้าให้พูดเหมือนดูสารคดีสัตว์ป่า ดูเนชั่นแนลจีโอกราฟิกเวอร์ชันคนไทย ป่าไทย ได้ยินเสียงนกร้อง ได้ยินเสียงช้างเล่นน้ำ ได้ยินเสียงกรอบแกรบ เหยียบใบไม้ของสัตว์หรือคนสักตัว ได้เล่นกับวัว ได้ไปล่าจระเข้ได้ไปดูจับเสือ เสมือนได้เห็นกับตา คนอะไรเขียนเรื่องอะไรได้สมจริงและสร้างภาพในหัวคนอ่านได้มากขนาด���ี้
เราคิดเอาเองว่าการอ่าน "เจ้าการะเกด" นี่อ่านได้หลายระดับ อ่านแบบตีความก็ได้ อ่านแบบนั่งฟังหลวงพ่อเทียนเล่าตำนานพื้นบ้านก็ได้ อ่านแบบคนรักป่ารักเขาที่โดนสังคมเมืองเบียด ธรรมชาติโดนทำร้ายก็ยังไหว ส่วนตัวไม่ไปถึงขั้นถอดความเพราะอ่านแกเล่าไปเรื่อยขนาดนี้ก็สนุกเหมือนได้ไปนั่งก่อกองไฟ ปิ้งข้าวหลามในฤดูหนาว ฟังตำนานไร้เป้าประสงค์แต่ข้นปร่าไปด้วยความทรงจำและภูมิปัญญาของพระเฒ่าเทียนที่ไม่รู้แกเล่าจริงเท็จขนาดไหน แต่ใครจะสนเพราะมันสนุกจนไม่อยากหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ต่างหาก
จริงๆ เจ้าการะเกดมาหน้าที่ 100 จาก 170 เพราะงั้นถ้าถามว่าทำไมหนังสือเจ้าการะเกดไม่ชื่อหนังสือ ควันเทียน (ขอร้อง ใครจะไปซื้อวะ) ต้องอ่านจนจบถึงจะเข้าใจ หนังสือสนุกมาก อ่านเหนื่อยมาก มิตรสหายบอกอ่านแบบคนดำร้องแรปดิ (จริงๆ แค่ร้องแรปเฉยๆ ใส่ดำเอง) ก็เออ ดีขึ้น แต่ในหัวมันเป็นภาพงานสารคดีแบบช่วงซากาโมโต้ ริวอิจิเดินไปเก็บเสียงต่างๆ ในป่าแทน ไอ้ชิบหาย เลยอ่านช้าเป็นเต่าคลานกินผักบุ้ง
ตลอดเวลาที่อ่านมักจะคิดถึงยาย กับบ้านบนเขาที่ยายปลูกไว้ใกล้ๆ วัด ยายชอบเล่าให้ฟังว่าวันดีคืนดีไปเก็บเห็ดจะเจอช้างป่าต้องรีบหลบ (ตลกสัดๆ แต่คิดว่าเจอจริงๆ คงไม่ตลก) หรือตำนานผีๆ สางๆ ว่าเจออะไรบ้าง ตอนฟังก็ไม่รู้หรอกจริงไม่จริง แต่มันก็สนุกแบบขำๆ ดี
แต่นั่นแหละ นี่อ่านแดนอรัญทุกรอบ เป็นไข้ไปเสียชิบสองรอบ (ไม่เกี่ยวกัน แค่เป็นความบังเอิญเฉยๆ) ตอนอ่านอสรพิษก็ไข้ขึ้น ภาพเบลอๆ มัวๆ อ่านเจ้ากระเกดก็ไข้ขึ้น ตาร้อนๆ เหมือนวิญญาณสมิงเข้าสิง เห้อม บ้าบอ คนมันอิน
เราคิดเอาเองว่าการอ่าน "เจ้าการะเกด" นี่อ่านได้หลายระดับ อ่านแบบตีความก็ได้ อ่านแบบนั่งฟังหลวงพ่อเทียนเล่าตำนานพื้นบ้านก็ได้ อ่านแบบคนรักป่ารักเขาที่โดนสังคมเมืองเบียด ธรรมชาติโดนทำร้ายก็ยังไหว ส่วนตัวไม่ไปถึงขั้นถอดความเพราะอ่านแกเล่าไปเรื่อยขนาดนี้ก็สนุกเหมือนได้ไปนั่งก่อกองไฟ ปิ้งข้าวหลามในฤดูหนาว ฟังตำนานไร้เป้าประสงค์แต่ข้นปร่าไปด้วยความทรงจำและภูมิปัญญาของพระเฒ่าเทียนที่ไม่รู้แกเล่าจริงเท็จขนาดไหน แต่ใครจะสนเพราะมันสนุกจนไม่อยากหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ต่างหาก
จริงๆ เจ้าการะเกดมาหน้าที่ 100 จาก 170 เพราะงั้นถ้าถามว่าทำไมหนังสือเจ้าการะเกดไม่ชื่อหนังสือ ควันเทียน (ขอร้อง ใครจะไปซื้อวะ) ต้องอ่านจนจบถึงจะเข้าใจ หนังสือสนุกมาก อ่านเหนื่อยมาก มิตรสหายบอกอ่านแบบคนดำร้องแรปดิ (จริงๆ แค่ร้องแรปเฉยๆ ใส่ดำเอง) ก็เออ ดีขึ้น แต่ในหัวมันเป็นภาพงานสารคดีแบบช่วงซากาโมโต้ ริวอิจิเดินไปเก็บเสียงต่างๆ ในป่าแทน ไอ้ชิบหาย เลยอ่านช้าเป็นเต่าคลานกินผักบุ้ง
ตลอดเวลาที่อ่านมักจะคิดถึงยาย กับบ้านบนเขาที่ยายปลูกไว้ใกล้ๆ วัด ยายชอบเล่าให้ฟังว่าวันดีคืนดีไปเก็บเห็ดจะเจอช้างป่าต้องรีบหลบ (ตลกสัดๆ แต่คิดว่าเจอจริงๆ คงไม่ตลก) หรือตำนานผีๆ สางๆ ว่าเจออะไรบ้าง ตอนฟังก็ไม่รู้หรอกจริงไม่จริง แต่มันก็สนุกแบบขำๆ ดี
แต่นั่นแหละ นี่อ่านแดนอรัญทุกรอบ เป็นไข้ไปเสียชิบสองรอบ (ไม่เกี่ยวกัน แค่เป็นความบังเอิญเฉยๆ) ตอนอ่านอสรพิษก็ไข้ขึ้น ภาพเบลอๆ มัวๆ อ่านเจ้ากระเกดก็ไข้ขึ้น ตาร้อนๆ เหมือนวิญญาณสมิงเข้าสิง เห้อม บ้าบอ คนมันอิน
March 22, 2024
This Thai novel captures the sheer magic of oral storytelling, transforming the simple tale of one man's boyhood and early adulthood in a jungle environment that is rapidly disappearing under the pressure of agriculture and modern life, into a gripping adventure that pulls you along right through to the very end. With no chapter breaks and unbroken paragraphs that extend for 10 pages or more at a time, the narrator—a monk in his nineties and seasoned storyteller—knows how to hold his audience. What begins as a third person narrative in which Luang Paw Tien is introduced entertaining the children and the adults of his village with tales of his travels through South Asia and a regular routine of magical tales, suddenly becomes a lengthy and lively monologue featuring his eccentric hunting father and patient farming mother and an ongoing battle with the jungle's most feared inhabitant, tigers.
A longer review can be found here: https://roughghosts.com/2024/03/22/bu...
A longer review can be found here: https://roughghosts.com/2024/03/22/bu...
April 4, 2024
This is a charming fictional memoir told by a ninety year old monk that reads like a piece of non-fiction. Luang Paw Tien shares anecdotes of jungle life in Thailand before his village’s transition to large-scale farming and urban development; these he relates verbally to the gathered children of the village.
His favourite tales are from his childhood, and bring out in him a sort of childhood innocence, when otherwise the community sees him as an eccentric.
The characters that populate the stories he tells are boars, snakes, monkeys, elephants, crocodiles, and tigers. Into his own collection of experiences there is an undercurrent of folklore, of traditonal belief, a smattering of the fantastical, a faint aroma of the supernatural.
Its midway through the piece when a plot takes shape, and it involves a tiger. Reading pace gathers for a sensational climax.
His favourite tales are from his childhood, and bring out in him a sort of childhood innocence, when otherwise the community sees him as an eccentric.
The characters that populate the stories he tells are boars, snakes, monkeys, elephants, crocodiles, and tigers. Into his own collection of experiences there is an undercurrent of folklore, of traditonal belief, a smattering of the fantastical, a faint aroma of the supernatural.
Its midway through the piece when a plot takes shape, and it involves a tiger. Reading pace gathers for a sensational climax.
August 10, 2024
Thrilling, gorgeous, wild; long exuberant sentences; eruptive descriptions of jungle flora and fauna involving all the senses; and just plain old good storytelling.
June 20, 2018
เทพแห่งภาษา พ้นช่วงแรกๆมาจะไหลลื่นโดนกลืนกินลงไปในตัวหนังสือ พรรณนาต่อเนื่องไม่หยุดไม่หย่อนเป็นเรื่องเล่าที่รู้สึกจริงยิ่งกว่าจริง ตอนเจ้าการะเกดปรากฏตัวออกมาหนแรกเท่านั้นแหละ ภยานกรสหลั่งไหลในเซลสมองเลยทีเดียว เตือนแล้วนะ
Read
June 23, 2025I tried and tried. I got 5 pages in and started begging for paragraphs. I got 20 pages in and decided maybe it wasn’t the right time, so I put it down and read a 700 page fantasy book. I read 20 more pages and could barely force myself to focus on it.
I put it down at 50 intending to DNF it. I see every review mention that it picks up at page 60, so I go back. At page 70 I start skimming again, totally unable to keep my focus. I find it painfully boring. I skimmed the rest. This style does not work for me at all.
I put it down at 50 intending to DNF it. I see every review mention that it picks up at page 60, so I go back. At page 70 I start skimming again, totally unable to keep my focus. I find it painfully boring. I skimmed the rest. This style does not work for me at all.
May 3, 2024
The Understory delves into the complexities of human relationships, the impact of modernisation on traditional ways of life, and the enduring power of nature. As the characters navigate love, loss, and betrayal, they are forced to confront their own desires and fears in the face of inevitable change. Through richly detailed prose and vivid imagery, the novel explores themes of identity, belonging, and the search for meaning in an ever-changing world.
I approached the book with excitement but was ultimately disappointed upon reading it. While the concept of the story was promising, the execution fell short. It alternated between captivating descriptions of the jungle landscape and its inhabitants and tedious prose, which made the pacing inconsistent and hindered the overall flow of the narrative. More thorough editing could have potentially salvaged some of its shortcomings. It is possible that the translation didn't fully capture the essence of the original Thai text, contributing to the disconnect. Despite these drawbacks, I am glad I persevered and completed the book, though it did drag me into a slump. The ending, while somewhat predictable, still left me reeling.
I approached the book with excitement but was ultimately disappointed upon reading it. While the concept of the story was promising, the execution fell short. It alternated between captivating descriptions of the jungle landscape and its inhabitants and tedious prose, which made the pacing inconsistent and hindered the overall flow of the narrative. More thorough editing could have potentially salvaged some of its shortcomings. It is possible that the translation didn't fully capture the essence of the original Thai text, contributing to the disconnect. Despite these drawbacks, I am glad I persevered and completed the book, though it did drag me into a slump. The ending, while somewhat predictable, still left me reeling.
November 24, 2023
This was a tough book. Constantly shifting from beautiful prose that captured the environment and the natural world, to then becoming dense with list-like narrative that dragged, to then being interrupted with true brutal depictions of a harsh reality where a hunter combats the cruelty of predation with a pure human cruelty which was quite hard to read. I don’t really know how I feel about this one.
September 16, 2025
Un racconto narrato accanto ad un fuoco, a dei bambini. Un racconto che profuma di mito, che rimanda a storie più semplici, che si raccontano a voce.
Ma è anche un racconto simile ad altri, un racconto dell’uomo contro la natura. In questo ricorda molto “Un viejo que leía novelas de amor” di Sepulveda, dove ritorna la figura della Tigre come raffigurazione fisica della Natura in opposizione all’Uomo (nell’opera del cileno quello del confronto con la tigre non è l’unico tema, mentre in quest’opera ha decisamente un peso centrale).
È quindi una copia dell’opera di Sepulveda? Direi di no.
Innanzitutto, questo è un racconto “generazionale”: in Sepulveda il rapporto con la Natura/Tigre è possibile nel presente anche se solo per poche persone, mentre nell’opera di Sangsuk questo rapporto (che è comunque conflittuale) è ormai perso e può solo essere raccontato coniugando al passato; Il vecchio monaco lo racconta ad una generazione che ormai non conosce più la giungla come prima.
Poi nel racconto di Sepulveda mi era sempre parso che vi fosse una scissione profonda tra il Pueblo (e quindi dalla Società) e la Giungla (e quindi dalla Natura): seppur questa scissione venisse sconvolta dalle incursioni della Tigre, alla fin fine una volta che si entrava nella Giungla non si trovavano molti appigli per rientrare nell’universo dell’uomo (al massimo qualche oggetto che si trovava nella capanna del vecchio o in altri posti).
In “Una storia vecchia come la pioggia”, invece, non ci sono molti riferimenti diretti alla Società (se si esclude una iniziale disamina delle varie personalità del paese vicino al luogo delle vicende): il protagonista ed i suoi parenti vivono dentro la foresta, in uno spiazzo coltivato. Sono circondati dalla Natura e da essa, di fatto, non escono mai. Non esiste quindi una Società contemporanea, il legame con l’umanità rimane vivo solo tramite la Famiglia (ed infatti quando questa inizia a cedere, verso la fine, la Natura prende il sopravvento).
Ci sarebbe da chiedersi, dato che la Famiglia racchiude il senso di Umanità, cosa significhi il fatto che le uniche forme famigliari che ci vengono presentate siano nel passato: non si vedono molto i genitori dei bambini, il monaco è solo….forse un segnale che anche l’Umanità è stata persa? Non solo il legame con la Natura?
Ma alla fin fine forse la perdita di tale legame ha meno valore di quanto ne avesse per il vecchio di Sepulveda….in quest’opera di Sangsuk la Natura/Tigre non è meno folle della Società/Famiglia. Alla fine entrambe si risolvono nel nulla.
Ma è anche un racconto simile ad altri, un racconto dell’uomo contro la natura. In questo ricorda molto “Un viejo que leía novelas de amor” di Sepulveda, dove ritorna la figura della Tigre come raffigurazione fisica della Natura in opposizione all’Uomo (nell’opera del cileno quello del confronto con la tigre non è l’unico tema, mentre in quest’opera ha decisamente un peso centrale).
È quindi una copia dell’opera di Sepulveda? Direi di no.
Innanzitutto, questo è un racconto “generazionale”: in Sepulveda il rapporto con la Natura/Tigre è possibile nel presente anche se solo per poche persone, mentre nell’opera di Sangsuk questo rapporto (che è comunque conflittuale) è ormai perso e può solo essere raccontato coniugando al passato; Il vecchio monaco lo racconta ad una generazione che ormai non conosce più la giungla come prima.
Poi nel racconto di Sepulveda mi era sempre parso che vi fosse una scissione profonda tra il Pueblo (e quindi dalla Società) e la Giungla (e quindi dalla Natura): seppur questa scissione venisse sconvolta dalle incursioni della Tigre, alla fin fine una volta che si entrava nella Giungla non si trovavano molti appigli per rientrare nell’universo dell’uomo (al massimo qualche oggetto che si trovava nella capanna del vecchio o in altri posti).
In “Una storia vecchia come la pioggia”, invece, non ci sono molti riferimenti diretti alla Società (se si esclude una iniziale disamina delle varie personalità del paese vicino al luogo delle vicende): il protagonista ed i suoi parenti vivono dentro la foresta, in uno spiazzo coltivato. Sono circondati dalla Natura e da essa, di fatto, non escono mai. Non esiste quindi una Società contemporanea, il legame con l’umanità rimane vivo solo tramite la Famiglia (ed infatti quando questa inizia a cedere, verso la fine, la Natura prende il sopravvento).
Ci sarebbe da chiedersi, dato che la Famiglia racchiude il senso di Umanità, cosa significhi il fatto che le uniche forme famigliari che ci vengono presentate siano nel passato: non si vedono molto i genitori dei bambini, il monaco è solo….forse un segnale che anche l’Umanità è stata persa? Non solo il legame con la Natura?
Ma alla fin fine forse la perdita di tale legame ha meno valore di quanto ne avesse per il vecchio di Sepulveda….in quest’opera di Sangsuk la Natura/Tigre non è meno folle della Società/Famiglia. Alla fine entrambe si risolvono nel nulla.
February 10, 2024
Didn’t expect there to be so much tenderness and (tender) humour, during the first half at least, which with its rhizomatic non-structure and folkloric storytelling weaves an endearing tale of tales, of a land across times.
Didn’t expect such a gear-shift right as the second half begins and it goes full on jungle-core à la second half of Tropical Malady.
Read for the most part by the side of the Mekong.
Didn’t expect such a gear-shift right as the second half begins and it goes full on jungle-core à la second half of Tropical Malady.
Read for the most part by the side of the Mekong.
July 24, 2024
This took about half the book for me to get into it, but it ended up being a very compelling story of a man vs tiger, nature vs agrarian society in rural Thailand. A very breathless pace to the writing style.
January 26, 2025
What a story! I am not sure if it was meant to be so, but I found pieces of it just beyond hilarious. The humor, the tragedy, the simplicity of it all absolutely overtook my heart. Warmly recommended ! ❤️
May 4, 2024
ไม่ค่อยได้อ่านงานของนักเขียนไทยมากมาย เล่มนี้เหมือนก่อนอ่านคนชมเยอะ เลยผิดหวังนิดหน่อยน่าจะเพราะหวังเยอะเกิน อ่านตอนแรก ๆ นึกถึงพาร์ตนึงใน จุติ ของ อุทิศ เหมะมูล การเล่าเรื่องไปเรื่อย ๆ ของผู้เฒ่าผู้แก่ ผสมเรื่องราวธรรมชาติและความเหนือจริง ความสนุกส่วนตัวของเราจะมาจากการเจอคำไทยที่ไม่ค่อยเจอ แล้วเอาไปถามพ่อแม่หรือยายมากกว่า (อ่าว) พอได้ฟังคนอื่นพูดถึงเล่มนี้ (แนวคิดว่าเรื่องเล่าเป็นการ cope อย่างนึงก็น่าสนใจมาก) เลยทำให้นึกเรื่องของความทรงจำ เรื่องเล่าของยายตนเองที่รางเลือน ซึ่งไอ้ความรางเลือน จำไม่ค่อยได้นี่แหละทำให้เกิดเป็นเรื่องราวต่าง ๆ เสริมแต่งต่อไปอีก นึกถึงบันทึกของทวดที่น่าเบื่อมาก เพราะเขียนแต่สิ่งที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ๆ และความฝัน นึกถึงเวลาเราซักไซ้ถามยายถึงเรื่องในอดีต ซึ่งจะไม่ค่อยได้อะไรมาก แม้เราจะตีความและใช้วิธีการถามนำก็ตาม เลยเข้าใจว่า อ่อ พวกเขาไม่ได้เป็นนักเล่าเรื่องแบบนั้น 555555
อีกประเด็นนึงที่คิดกับตัวเองไม่ตกคือ พอมันเป็นนิยายไทยที่โยงกับเรื่องป่า มีเรื่องสัตว์ เวทมนตร์ และเล่าในลักษณะแบบนี้ มันทำให้เรานึกไปถึงพวกวรรณคดีไทยที่ต้องเรียนสมัยประถม/มัธยม และไปยึดโยงกับความรู้สึกหนึ่งโดยอัตโนมัติ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ทำให้เราเบื่อ ไม่ใช่ความผิดหนังสือ แต่เป็นที่เราเอง ไม่รู้ทำไม 555
อีกประเด็นนึงที่คิดกับตัวเองไม่ตกคือ พอมันเป็นนิยายไทยที่โยงกับเรื่องป่า มีเรื่องสัตว์ เวทมนตร์ และเล่าในลักษณะแบบนี้ มันทำให้เรานึกไปถึงพวกวรรณคดีไทยที่ต้องเรียนสมัยประถม/มัธยม และไปยึดโยงกับความรู้สึกหนึ่งโดยอัตโนมัติ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ทำให้เราเบื่อ ไม่ใช่ความผิดหนังสือ แต่เป็นที่เราเอง ไม่รู้ทำไม 555
March 3, 2024
Reading this was a spiritual experience that forces you too look upon your own wounds with tenderness and humility. Maybe even a bit of hope.
This was so pleasurabe, all my senses were engaged, everything so vivid: the smell of ylang yang, the sweetness of mango, the sounds of animals I had never heard of, the humid heat of the jungle. I was in Praeknamdang to feel taste hear see all of it. I'm the child by the fire. I'm the old man searching for peace.
Such unique masterful storytelling, I found myself gasping, smiling, crying. So glad to have picked this up as my first book of the year.
This was so pleasurabe, all my senses were engaged, everything so vivid: the smell of ylang yang, the sweetness of mango, the sounds of animals I had never heard of, the humid heat of the jungle. I was in Praeknamdang to feel taste hear see all of it. I'm the child by the fire. I'm the old man searching for peace.
Such unique masterful storytelling, I found myself gasping, smiling, crying. So glad to have picked this up as my first book of the year.
November 13, 2023
An elderly monk tells stories from his life to the kids living in a small [and fictitious] Thai village. This is one of those works of literary fiction that you have to give a chance. The pacing, the subject matter, and the approach of the first part of the book is such that anyone without an intense interest in Thai village life or the thoughts of a Thai monk on the state of Buddhism in India (almost non-existent) will find it a bit of a slog. However, as the story shifts to the young man's (pre-monk) life, adolescence through life as a newly married man expecting his first child, it becomes an intensely gripping story.
In the early parts, there's a lot of violation of that old chestnut, "show, don't tell" and -- like much literary fiction -- it's not clear that there will be a story (versus exposition, character development, and description of events of a non-story like nature.) However, this transitions into the evocative story of how the narrator came to be a monk after a tragic farming householder experience. I can't even give an accurate description of how far in I think the book makes this swing because my reading pace in the second part was so much quicker and more compelled than early on.
The book has hints of supernatural elements in it but can be read as realism in an environment of intense superstition.
I'd highly recommend this book for those who enjoy literature in translation. Give it a chance to win you over. It will, soon enough.
In the early parts, there's a lot of violation of that old chestnut, "show, don't tell" and -- like much literary fiction -- it's not clear that there will be a story (versus exposition, character development, and description of events of a non-story like nature.) However, this transitions into the evocative story of how the narrator came to be a monk after a tragic farming householder experience. I can't even give an accurate description of how far in I think the book makes this swing because my reading pace in the second part was so much quicker and more compelled than early on.
The book has hints of supernatural elements in it but can be read as realism in an environment of intense superstition.
I'd highly recommend this book for those who enjoy literature in translation. Give it a chance to win you over. It will, soon enough.
June 29, 2017
ถึงขนาดเก็บเอาไปฝัน...
May 18, 2020
จับจิตจับใจ “เจ้าการะเกด”
เรื่องรักแต่ครั้งบรมสมกัป ของแดนอรัญ แสงทอง
พ.ศ.สองพันสี่ร้อยเก้าสิบนี้เอง หลังจากที่ข้าเดินธุดงค์กลับมาจากแดนพุทธภูมิพู้น, น.172
“ค่ำคืนนั้นหนาวเฉียบเยียบเย็นและสงบสงัดและอ้างว้างเหมือนที่เคยเป็นมาทุกค่ำคืนของต้นฤดูหนาวแห่งแพรกหนามแดง ลมหนาวโบกโบยมาแล้วแต่ยังไม่ได้โหมกระหน่ำรุนแรง เพียงแต่ถะถั่งมาไม่รู้จบสิ้น เรื่อยรินมาสม่ำเสมอ แห้งผากและเงียบเชียบ ส่อเค้าแห่งความทารุณ มีความทมิฬหินชาติและความมุ่งร้ายหมายขวัญแอบแฝงอยู่ในความเยียบเย็น และอาการโบกโบยอันช้าเชือนของมันนั้น ยิ่งดึกดื่นสายลมก็ยิ่งช้าเชือนลง แต่ความเยียบเย็นและความแห้งผากกลับทบทวีขึ้น แทรกซึมเข้าไปอยู่ในทุกอณู” น.13
(ความหนาวและสายลมแบบไหนกัน ? ทว่างดงาม)
ส่งท้ายการอ่านหนังสือรักในเดือนรักของเดือนกุมภาพันธ์ด้วยแบบฉบับความรักของแดนอรัญ แสงทอง ผู้พาข้าพเจ้าดำดิ่งลงไปในจิตวิญญาณของป่า สรรพสัตว์นานา โดยเฉพาะอย่าง “เสือ” (ช่างลึกซึ้งดังราวกับว่าเป็นเสือและสรรพสัตว์เหล่านั้นเองเสียเอง) และค้นหาภายในจิตใจของตนเองโดยเฉพาะวีระรสของจิตใจที่เคล้าไว้ด้วยความหลากหลายของรสต่าง ๆ กันไปทั้งศฤงคาระรส เราทระรส พีภตสะรส หาสยะรส กรุณารส อัทภุตรส ภยานกะรส ศานตะรส ในระหว่างของบรรทัดนั้น ความรู้สึก อารมณ์จากถ้อยคำอันงดงามค่อย ๆ เบิกบาน พรั่งพรู พรั่นพรึง แตกกิ่งก้านออกไปเรื่อย ๆ พุ่ง เปลี่ยนทิศทางไปเต็มท้องฟ้าของความคิด ความรู้สึกและจิตใจในท่ามกลางของสุขโศกนาฏกรรม ณ แห่งนั้น แพรกหนามแดง
ปล่อยให้เป็นไปตามอารมณ์และรับเอารสต่าง ๆ เหล่านั้น
“บางค่ำคืนหลังจากฝนตกหรือในขณะที่ฝนสร่างซาเบาบางลงเหลือแต่เพียงอาการพร่างพรำ ป่าทั้งป่ากลายเป็นสีน้ำเงินพร่างพราวระยิบระยับและสว่างไสวราวกับมีงานนักขัตฤกษ์เพราะแสงหิ่งห้อยนับหมื่นนับแสนตัว แสงของหิ่งห้อยมากมายเหลือคณาเยี่ยงนั้นข้าคงไม่มีโอกาสได้เห็นอีกแล้วในชั่วชีวิตนี้ แสงนั้นและการกะพริบพร่างพรายของมันเย้ยแสงจันทร์และแสงดาว แสงนั้นและการกะพริบพร่างพรายของมันทำให้โลกงดงามกว่าสรวงสวรรค์”
วางไม่ลง! จับจิต งดงาม สวย ธรรมชาติและลึกซึ้ง
ตาเฒ่าจันทร์ผา แม่ดวงบุหลัน เจ้าการะเกด ควันเทียน เทียน หลวงพ่อเทียน
อ่านหมายเลข ๙/๒๕๖๐ ลองหาอ่านดูครับ #เจ้าการะเกด #แดนอรัญแสงทอง #อ่าน #อ่านแล้วอ่านเล่า #BooksBAR #ณอ่านTheReaderTheKlinLibrary #AtTheReader #กลินท์แลนด์ #KlinLand ณ อ่าน The Reader- The Klin Library
เรื่องรักแต่ครั้งบรมสมกัป ของแดนอรัญ แสงทอง
พ.ศ.สองพันสี่ร้อยเก้าสิบนี้เอง หลังจากที่ข้าเดินธุดงค์กลับมาจากแดนพุทธภูมิพู้น, น.172
“ค่ำคืนนั้นหนาวเฉียบเยียบเย็นและสงบสงัดและอ้างว้างเหมือนที่เคยเป็นมาทุกค่ำคืนของต้นฤดูหนาวแห่งแพรกหนามแดง ลมหนาวโบกโบยมาแล้วแต่ยังไม่ได้โหมกระหน่ำรุนแรง เพียงแต่ถะถั่งมาไม่รู้จบสิ้น เรื่อยรินมาสม่ำเสมอ แห้งผากและเงียบเชียบ ส่อเค้าแห่งความทารุณ มีความทมิฬหินชาติและความมุ่งร้ายหมายขวัญแอบแฝงอยู่ในความเยียบเย็น และอาการโบกโบยอันช้าเชือนของมันนั้น ยิ่งดึกดื่นสายลมก็ยิ่งช้าเชือนลง แต่ความเยียบเย็นและความแห้งผากกลับทบทวีขึ้น แทรกซึมเข้าไปอยู่ในทุกอณู” น.13
(ความหนาวและสายลมแบบไหนกัน ? ทว่างดงาม)
ส่งท้ายการอ่านหนังสือรักในเดือนรักของเดือนกุมภาพันธ์ด้วยแบบฉบับความรักของแดนอรัญ แสงทอง ผู้พาข้าพเจ้าดำดิ่งลงไปในจิตวิญญาณของป่า สรรพสัตว์นานา โดยเฉพาะอย่าง “เสือ” (ช่างลึกซึ้งดังราวกับว่าเป็นเสือและสรรพสัตว์เหล่านั้นเองเสียเอง) และค้นหาภายในจิตใจของตนเองโดยเฉพาะวีระรสของจิตใจที่เคล้าไว้ด้วยความหลากหลายของรสต่าง ๆ กันไปทั้งศฤงคาระรส เราทระรส พีภตสะรส หาสยะรส กรุณารส อัทภุตรส ภยานกะรส ศานตะรส ในระหว่างของบรรทัดนั้น ความรู้สึก อารมณ์จากถ้อยคำอันงดงามค่อย ๆ เบิกบาน พรั่งพรู พรั่นพรึง แตกกิ่งก้านออกไปเรื่อย ๆ พุ่ง เปลี่ยนทิศทางไปเต็มท้องฟ้าของความคิด ความรู้สึกและจิตใจในท่ามกลางของสุขโศกนาฏกรรม ณ แห่งนั้น แพรกหนามแดง
ปล่อยให้เป็นไปตามอารมณ์และรับเอารสต่าง ๆ เหล่านั้น
“บางค่ำคืนหลังจากฝนตกหรือในขณะที่ฝนสร่างซาเบาบางลงเหลือแต่เพียงอาการพร่างพรำ ป่าทั้งป่ากลายเป็นสีน้ำเงินพร่างพราวระยิบระยับและสว่างไสวราวกับมีงานนักขัตฤกษ์เพราะแสงหิ่งห้อยนับหมื่นนับแสนตัว แสงของหิ่งห้อยมากมายเหลือคณาเยี่ยงนั้นข้าคงไม่มีโอกาสได้เห็นอีกแล้วในชั่วชีวิตนี้ แสงนั้นและการกะพริบพร่างพรายของมันเย้ยแสงจันทร์และแสงดาว แสงนั้นและการกะพริบพร่างพรายของมันทำให้โลกงดงามกว่าสรวงสวรรค์”
วางไม่ลง! จับจิต งดงาม สวย ธรรมชาติและลึกซึ้ง
ตาเฒ่าจันทร์ผา แม่ดวงบุหลัน เจ้าการะเกด ควันเทียน เทียน หลวงพ่อเทียน
อ่านหมายเลข ๙/๒๕๖๐ ลองหาอ่านดูครับ #เจ้าการะเกด #แดนอรัญแสงทอง #อ่าน #อ่านแล้วอ่านเล่า #BooksBAR #ณอ่านTheReaderTheKlinLibrary #AtTheReader #กลินท์แลนด์ #KlinLand ณ อ่าน The Reader- The Klin Library
August 18, 2024
Videorecensione in italiano sul profilo Instagram della libreria il pensiero meridiano.
* * *. * * *. * * *
A literary map of the far east would probably show, for most people, a handful of often overexposed countries and little more. Praise goes therefore to the Newest Literary Fiction group here on Goodreads for taking the road less travelled and bringing me into a fascinating exploration of Thailand.
I've read Mui Poopoksakul's recent translation into English published by Deep Vellum and Peirene Press; but it should be noted that O Barra O published the novel back in 2006 as Una storia vecchia come la pioggia, in a translation from the French version. There are interesting differences in transliteration and solutions between the two languages.
Saneh Sangsuk's debut novel The White Shadow: portrait of the artist as a young rascal is considered among the top 20 of Thai literature. As Poopoksakul pointed out in interview, one of the recurring themes of their national literature, also common elsewhere, is the contrast between the metropolis Bangkok and the rest of the country. This dichotomy has been used with a polemical tone in the past, but the current fashionable literary trends are urban (e.g. Bangkok Wakes to Rain). Sangusk decides instead to decentralise his story in both place and time, as well as, I'm tempted to say, in the use of narrative style.
The early pages of the novel bring us in long-winded phrases to the tiny country village of Praeknamdang in 1967, giving us first a taste of the cultural climate of the times (Chartchai Chionoi was still the world fly-weight champion; K. Surangkanang was still considered the country's leading novelist; etcetera) and then rapid flash-forward glimpses into the future adult lives of what is at the time the generation of the village's children.
They are the favourite audience of Luang Paw Tien, the beloved abbot of the local buddhist temple with a penchant for storytelling. The 93-year-old bhikkhu seems to have a bottomless well of stories to tell to the men and children gathered around the fire at the end of the day's work. His tales show a nationalist pride in extolling occultism and Thai boxing, two traditional arts fallen into disrepute, but also an irresistible anti-colonial sentiment against both French and Japanese (who occupied Thailand during WWII); his apparently lazy and formulaic variations on the same episodes show in retrospect subtle shifts in morals. Most importantly, he longs to instill in the younger generation an intimate knowledge of the jungle, that is now being lost: "I am a son of the jungle... you are children of the fields". That is the topic of the two long stories from Tien's youth that take up the entire second half of the novel. In his words, the jungle is a place of marvel, mystery and even violence; but even in the heat of the chase there's always a moment in which the young Kwantien stops to admire with amazement the night panorama, indifferent to human life:
Sangsuk's ability here is dissimulating his great mastery behind the chitchat of an old man, and the refined narrative techniques of postmodernism behind the most ancient art of oral storytelling around the night fire. Only after the surprisingly sudden end of the novel will the reader be able to sense, again in retrospect, the increasingly but deftly imperceptible darker bent in Luang Paw Tien's stories, and (if they're like me) they will want to circle back to the beginning, and will then realise the novel's hidden circular structure, linking the projected future of the village that was glimpsed at the beginning with the memories of the 19th century of an old, storied storyteller.
* * *. * * *. * * *
A literary map of the far east would probably show, for most people, a handful of often overexposed countries and little more. Praise goes therefore to the Newest Literary Fiction group here on Goodreads for taking the road less travelled and bringing me into a fascinating exploration of Thailand.
I've read Mui Poopoksakul's recent translation into English published by Deep Vellum and Peirene Press; but it should be noted that O Barra O published the novel back in 2006 as Una storia vecchia come la pioggia, in a translation from the French version. There are interesting differences in transliteration and solutions between the two languages.
Saneh Sangsuk's debut novel The White Shadow: portrait of the artist as a young rascal is considered among the top 20 of Thai literature. As Poopoksakul pointed out in interview, one of the recurring themes of their national literature, also common elsewhere, is the contrast between the metropolis Bangkok and the rest of the country. This dichotomy has been used with a polemical tone in the past, but the current fashionable literary trends are urban (e.g. Bangkok Wakes to Rain). Sangusk decides instead to decentralise his story in both place and time, as well as, I'm tempted to say, in the use of narrative style.
The early pages of the novel bring us in long-winded phrases to the tiny country village of Praeknamdang in 1967, giving us first a taste of the cultural climate of the times (Chartchai Chionoi was still the world fly-weight champion; K. Surangkanang was still considered the country's leading novelist; etcetera) and then rapid flash-forward glimpses into the future adult lives of what is at the time the generation of the village's children.
They are the favourite audience of Luang Paw Tien, the beloved abbot of the local buddhist temple with a penchant for storytelling. The 93-year-old bhikkhu seems to have a bottomless well of stories to tell to the men and children gathered around the fire at the end of the day's work. His tales show a nationalist pride in extolling occultism and Thai boxing, two traditional arts fallen into disrepute, but also an irresistible anti-colonial sentiment against both French and Japanese (who occupied Thailand during WWII); his apparently lazy and formulaic variations on the same episodes show in retrospect subtle shifts in morals. Most importantly, he longs to instill in the younger generation an intimate knowledge of the jungle, that is now being lost: "I am a son of the jungle... you are children of the fields". That is the topic of the two long stories from Tien's youth that take up the entire second half of the novel. In his words, the jungle is a place of marvel, mystery and even violence; but even in the heat of the chase there's always a moment in which the young Kwantien stops to admire with amazement the night panorama, indifferent to human life:
The whole world had turned a gauzy green and was now laden with melancholy, mystery and menace, and with air so heavy it was hard to breathe. [...] Early in the night, a flock of racked-tailed drongos could be heard brawling. Owls hooted loudly as they landed on the fig's branches and peered down at us with their ominous eyes. There were the sounds of flying lemurs flapping through the air as they skipped from one treetop to the next, shrilling eerily like those pret ghosts condemned to eternal hunger; tokay geckos croaking a low, haunting croak...
Sangsuk's ability here is dissimulating his great mastery behind the chitchat of an old man, and the refined narrative techniques of postmodernism behind the most ancient art of oral storytelling around the night fire. Only after the surprisingly sudden end of the novel will the reader be able to sense, again in retrospect, the increasingly but deftly imperceptible darker bent in Luang Paw Tien's stories, and (if they're like me) they will want to circle back to the beginning, and will then realise the novel's hidden circular structure, linking the projected future of the village that was glimpsed at the beginning with the memories of the 19th century of an old, storied storyteller.
March 24, 2025
This book was written in a Thai dialect and then translated into English. The novel is narrated by an old Buddhist Monk who in his dotage tells stories to the young people in the Thai villages about his youth growing up in the jungle. He explains to his listeners: I was a child of the jungle, you are children of the fields. He expresses that he never expected the jungle to disappear within his lifetime. But with the move towards an agricultural society, the jungle was stripped of its verdant diversity and was replaced with fields that largely grow rice. I was drawn in by the author's description of the jungle, its complexity, its allure, and its dangers. There are several standout stories told, including a notable tale from his youth when he was approached by a pack of large elephants, led by an ancient matriarch. While the animals could have easily crushed him, he was spared. The story of him witnessing his mother's death at 11 years old when a tiger attacked her and dragged her into a tree was particularly moving. The subsequent stories of the novel all revolved around the boy and his father attempting vengeance on this tiger. I must admit that the book was a page turner after this point, as the father and son were obsessed with catching the villainous animal. There were visceral descriptions on the strength and cunning of the tiger, and their exhausting attempts to kill him.
I would deduct half a star from this novel for its weak and confusing opening. There were pages of mention about persons of note within Thai society and culture, and this was meaningless to readers from outside that one country. I'm glad I skipped over that and it didn't deter me from reading the rest of this fine book.
I would deduct half a star from this novel for its weak and confusing opening. There were pages of mention about persons of note within Thai society and culture, and this was meaningless to readers from outside that one country. I'm glad I skipped over that and it didn't deter me from reading the rest of this fine book.
October 16, 2024
I'm sad to have finished Saneh Sangsuk's The Understory, because it's been a part of my evenings these past three months. I looked forward to reading a few words or pages from it before bedtime, and always, it swept me away to a lush Thai jungle, the home of its main character Luang Paw Tien. Written to replicate oral storytelling, the book burst with the tiniest, juiciest details, told with flair, fact, and folklore. The trajectories it took didn't feel like sidelines or opening acts to the main plot; they were tales and insights to enjoy on their own.
Set in a small village in Thailand, the book is about a monk who tells stories from his life growing up in the jungle and his travels to India (Buddhist pilgrimage). He considers himself a child of the jungle; but now that he's in his 90s, the environment is very different. The jungle isn't as it used to be, with the loss of plants and wildlife, and the enslavement of its people.
One could definitely focus on the nature-oriented reading, but this book feels so much more than that too. The biggest highlight to me is the power of storytelling, how it bonds us, allows us (both the storyteller and the audience) to dream and hope and remember.
If you're wondering what the plot is: I'll leave it as a surprise. It was fun coming in blind about the plot—but what I'll say is GODDAMN it took me on a crazy, tense ride.
I hope this book stays with me for a very, very long time. I'm so thankful to have found it and read it. 10/10. Hats off to Saneh Sangsuk and Mui Poopoksakul.
Set in a small village in Thailand, the book is about a monk who tells stories from his life growing up in the jungle and his travels to India (Buddhist pilgrimage). He considers himself a child of the jungle; but now that he's in his 90s, the environment is very different. The jungle isn't as it used to be, with the loss of plants and wildlife, and the enslavement of its people.
One could definitely focus on the nature-oriented reading, but this book feels so much more than that too. The biggest highlight to me is the power of storytelling, how it bonds us, allows us (both the storyteller and the audience) to dream and hope and remember.
If you're wondering what the plot is: I'll leave it as a surprise. It was fun coming in blind about the plot—but what I'll say is GODDAMN it took me on a crazy, tense ride.
I hope this book stays with me for a very, very long time. I'm so thankful to have found it and read it. 10/10. Hats off to Saneh Sangsuk and Mui Poopoksakul.
January 28, 2024
ในยุคของนิยาย มีก็แต่เพียงคนไร่กับคนป่า
สำหรับผู้อ่านอย่างเราก็มีแต่คนเมืองกับคนบ้านนอกไปแล้ว
ดังนี้พอมาได้ลองดูก็เป็นบรรยากาศแปลกใหม่ ทึ่งในความรู้ด้านป่าด้านพราน สมัยนี้จะหาใครเขียนก็ยาก จะหาคนอ่าน ก็อาจจะยากเหมือนกัน ภาษาบรรยายอย่างไม่บันยะบันยัง หรืออาจจะไม่ยั้งมือ ไม่รู้คำไหนจะดีกว่า นิยายเรื่องนี้จำนวนหน้าน้อยๆ แต่ตัวหนังสืออัดแน่นท้น ส่วนหนึ่งก็เพราะแทบไม่เคาะบรรทัดหรือแบ่งย่อหน้าอย่างนิยายอื่นๆ อีกส่วนก็เพราะเนื้อหามันขนัด อ่านข้ามบรรทัดไม่ได้เด็ดขาด (เพราะลองแล้ว โดนเนื้อความไล่กลับไปอ่านใหม่ 555555) เนื้อหาดำเนินเรื่อยไปหลายสิบหน้าจนสงสัยว่าจะเกี่ยวกับอะไรกันแน่ จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ "นั้น" ขึ้น ทีนี้ล่ะก็นั่งไม่ติด ต้องอ่านต่อไปจนจบ และจบอย่างไรก็ต้องอ่านกันเอง
คำกล่าวขวัญมากมายว่าเป็นเลิศด้านโวหาร แต่นอกจากนั้นยังมีเรื่องโครงสร้างด้วย repetition ทั้งในเนื้อความและเนื้อเรื่อง พวกอะไรที่เคยเล่าไว้เดี๋ยวมันก็จะกลับมา
อนึ่งจ่าหน้าปกไว้ว่าเป็น "เรื่องรักแต่ครั้งบรมสมกัป" ไอ้เราก็ติดกับเสียแล้ว คิดว่าจะเป็นเรื่องหวานๆ ขมๆ สุขเศร้าเหง้าซึ้ง การพบการพราก ซึ่งแท้จริงก็ไม่ผิดนะ แต่ 5555555555
สำหรับผู้อ่านอย่างเราก็มีแต่คนเมืองกับคนบ้านนอกไปแล้ว
ดังนี้พอมาได้ลองดูก็เป็นบรรยากาศแปลกใหม่ ทึ่งในความรู้ด้านป่าด้านพราน สมัยนี้จะหาใครเขียนก็ยาก จะหาคนอ่าน ก็อาจจะยากเหมือนกัน ภาษาบรรยายอย่างไม่บันยะบันยัง หรืออาจจะไม่ยั้งมือ ไม่รู้คำไหนจะดีกว่า นิยายเรื่องนี้จำนวนหน้าน้อยๆ แต่ตัวหนังสืออัดแน่นท้น ส่วนหนึ่งก็เพราะแทบไม่เคาะบรรทัดหรือแบ่งย่อหน้าอย่างนิยายอื่นๆ อีกส่วนก็เพราะเนื้อหามันขนัด อ่านข้ามบรรทัดไม่ได้เด็ดขาด (เพราะลองแล้ว โดนเนื้อความไล่กลับไปอ่านใหม่ 555555) เนื้อหาดำเนินเรื่อยไปหลายสิบหน้าจนสงสัยว่าจะเกี่ยวกับอะไรกันแน่ จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ "นั้น" ขึ้น ทีนี้ล่ะก็นั่งไม่ติด ต้องอ่านต่อไปจนจบ และจบอย่างไรก็ต้องอ่านกันเอง
คำกล่าวขวัญมากมายว่าเป็นเลิศด้านโวหาร แต่นอกจากนั้นยังมีเรื่องโครงสร้างด้วย repetition ทั้งในเนื้อความและเนื้อเรื่อง พวกอะไรที่เคยเล่าไว้เดี๋ยวมันก็จะกลับมา
อนึ่งจ่าหน้าปกไว้ว่าเป็น "เรื่องรักแต่ครั้งบรมสมกัป" ไอ้เราก็ติดกับเสียแล้ว คิดว่าจะเป็นเรื่องหวานๆ ขมๆ สุขเศร้าเหง้าซึ้ง การพบการพราก ซึ่งแท้จริงก็ไม่ผิดนะ แต่ 5555555555
February 27, 2025
I picked this up on impulse after reading the back of book description. I like folktales, I like Buddhist monks, I like Thailand. And it sounded so positive and bright and promising.
The author is well respected in the world of Literature and certainly I felt like I was in capable hands. It’s where we ended up that forced me to down-rate the review. The description on back prepared me for an uplifting tale of hope and success. Instead, after a slow start, compounded by narrative rather than actual conversation, the action started with the Tiger. I guess I’m going to have to hide this review due to spoilers. Well, it started with him finding his mother in a most gruesome way. After that, it drifted toward unavoidable tragedy, plus blood. No, when I finished, there was no relief. I had to remember that the story starts at the end after he has been a traveling monk for years. And now we know why his journey brings him no satisfaction. I felt the same at the end of this book.
The author is well respected in the world of Literature and certainly I felt like I was in capable hands. It’s where we ended up that forced me to down-rate the review. The description on back prepared me for an uplifting tale of hope and success. Instead, after a slow start, compounded by narrative rather than actual conversation, the action started with the Tiger. I guess I’m going to have to hide this review due to spoilers. Well, it started with him finding his mother in a most gruesome way. After that, it drifted toward unavoidable tragedy, plus blood. No, when I finished, there was no relief. I had to remember that the story starts at the end after he has been a traveling monk for years. And now we know why his journey brings him no satisfaction. I felt the same at the end of this book.
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 23, 2023
The Understory is one of those brilliant novels that will keep you awake at night thinking about twists in the tale! To begin with it appears Sangsuk is writing a novel about the changing times of a small rural Thai village as recounted by the ancient monk; he captures the jungle & it's animals magnificently & everything feels normal. However, the last section of the novel is amazing in it's change of direction & pacing & then turns into a horror story between the last characters that will stay with me for a long time to come. I had to read it 3 times to make sure I understood what the author had achieved & I would place him firmly in the Angela Carter & Shirley Jackson tradition & should I ever be in Thailand I will stick close to the elephants & avoid the tigers.
August 9, 2024
Discovered this book in a bookstore in Bangkok and what a fascinating read about the jungles of Thailand, with folklore, cultural traditions, and a hint of supernatural. Beautiful prose and captivating storytelling. Highly recommend!
“The sarapi tree outside our hut adorned itself with innumerable white flowers, which later dropped and dotted the hut’s and the barn’s and the cattle shed’s roofs, the rest carpeting the ground. Cicadas trilled, and crickets and their cousins chirped, and swarms of bees buzzed as they flew about ever in search of nectar, and everywhere flitted kaleidoscopes of butterflies.”
“The sarapi tree outside our hut adorned itself with innumerable white flowers, which later dropped and dotted the hut’s and the barn’s and the cattle shed’s roofs, the rest carpeting the ground. Cicadas trilled, and crickets and their cousins chirped, and swarms of bees buzzed as they flew about ever in search of nectar, and everywhere flitted kaleidoscopes of butterflies.”
December 13, 2025
The premise that he's telling this graphically violent autobiographical story to a group a children is sort of hilarious. Although this is pretty short, my attention still drifted a fair bit until the final third, which is a much tighter, concentrated, and propulsive narrative that would have worked well as a stand-alone novella or a short story in a collection. The ending got a jaw drop of surprise from me and really hit home the tragedy of it all and the notion that "the house always win" -- the house being the jungle. That said, Sangsuk sort of gestures at themes of capitalism and colonialism's impact on the jungle and the culture but they're pretty underbaked.
Displaying 1 - 30 of 54 reviews